Πολύ καλά κάνει ὀ μοναχός Χ. τῆς μονῆς Π., πού ἐπαναλαμβάνει ἀκατάπαυστα τήν εὐχή τοῦ Ἰησοῦ. Θυμᾶται ὅμως, ἄραγε, ὅτι δέν πρέπει νά ἐπιδιώκει τόσο τά πολλά λόγια, τίς πολυάριθμες εὐχές, ὅσο τήν ἀδιάλειπτη μνήμη τοῦ Θεοῦ;
Καλή εἶναι ἡ πολλή προσευχή ὡς ἀντίδοτο στήν πενυματική ραθυμία, ἀλλά τό πιό βασικό εἶναι νά ἔχουμε συνάμα διανοήματα καί αἰσθήματα ἅγια.
Ὁ κατεξοχήν καρπός τῆς προσευχῆς εἶναι ὄχι ἠ θερμότητα καί ἡ γλυκύτητα, πού ἴσως νά ὀφείλονται καί σέ πλάνη, ἀλλά: ὁ φόβος τοῦ Θεοῦ καί ἡ συντριβή.
Αὐτά τά αἰσθήματα πρέπει νά τά διατηροῦμε πάντα ζωηρά μέσα μας.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ