.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Στή μετάνοια, στήν ἐξομολόγηση καί στήν σωτηρία ὑπάρχει μόνο τό ΣΗΜΕΡΑ, τό ΤΩΡΑ!



Τά πονηρά πνεύματα ἐπιζητοῦν πάντοτε νά ἐμποδίζουν ὅ,τι κάνουμε γιά τή σωτηρία μας.
Ἀλλοίμονο, ἔτσι χλιαροί ὅπως εἴμαστε, λέμε στόν ἑαυτό μας:
«Περίμενε, δέν ἔχω κάνει ἀκόμα τό τάδε, δέν ἔχω δοκιμάσει ἀκόμα τό δεῖνα…Θά μετανοήσω ἀργότερα. Ἀφοῦ τά κάνω ὅλα αὐτά, θά μετανοήσω, Θεέ, καί θά πάψω νά λοξοδρομῶ δεξιά κι ἀριστερά».
Αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πού θέλουν νά κάνουμε τά πονηρά πνεύματα· θέλουν νά ἀναβάλλουμε τή σωτηρία μας γιά αὔριο ἤ γιά μεθαύριο καί οὔτω καθεξῆς μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς μας.

Γέρων Θαδδαῖος τῆς Βιτόβνιτσα

Ο Θεός ποτίζει τη δίψα για αγάπη



Κάθε διψασμένο για αγάπη ποτίζει ο Θεός.
Κάθε διψασμένο για απάτη ποτίζει ο πονηρός.

Με τον ερχομό μας σ’ αυτή τη ζωή ξεκινάμε μια εξαντλητική πορεία προς το άγνωστο. Καθημερινά διψάμε και αποκάμνουμε από την κόπωση και τον ιδρώτα του ανηφορικού μας Γολγοθά. Και η δίψα μας είναι διπλή, σωματική και ψυχική, αφού ως άνθρωποι έχουμε σώμα και ψυχή.
Και όπως διψάει το σώμα και δεν μπορεί να ζήσει χωρίς νερό, έτσι διψάει και η ψυχή. Ποιά, όμως, είναι η δίψα της; Μα οι ευγενείς πόθοι, οι επιθυμίες και τα όνειρα. 
Αν στα ζώα πετάξεις λίγο σανό μένουν ευχαριστημένα, τον άνθρωπο, όμως, μπορεί να τον βάλεις μέσα σε παλάτι, μπορεί να του δώσεις όλα τα υλικά αγαθά, μπορεί να τον ντύσεις με μετάξια και πορφύρες και να παραμένει ανικανοποίητος. Τούτο συμβαίνει γιατί αυτός ζητάει κάτι ανώτερο, κάτι υψηλότερο...
Ο Δημιουργός και Θεός μας έχει μεριμνήσει τόσο για το ξεδίψασμα του σώματός μας όσο και της ψυχής μας. Στην πορεία μας έχει δημιουργήσει πηγές με ολόδροσο νερό, που ευφραίνει και δυναμώνει σωματικά τους οδοιπόρους της ζωής. Δεν φτάνουν, όμως, μόνο λίγες πηγές, γιατί το ξεδίψασμά μας είναι προσωρινό.
Μετά από λίγο θα θελήσουμε πάλι να πιούμε νερό και μέχρι το τέλος της πορείας μας θα χρειασθούμε αμέτρητες πηγές, για να μην πεθάνουμε από τη δίψα. Για το ξεδίψασμα των ψυχών χρειάζεται νερό άϋλο, νερό τονωτικό μεγάλης διάρκειας, και γι’ αυτό μας προσφέρεται ο ίδιος ο Θεάνθρωπος, ο γλυκύτατος Ιησούς μας, ο οποίος είναι η πηγή της ζωής και μας φωνάζει: «Ο διψών ερχέσθω προς με και πινέτω» (Ιωάν. ζ 37). 
Όποιος διψάει ας έρθει σ’ Εμένα και ας πιεί. Και όποιος πιεί από το νερό, που Εγώ θα του δώσω «ου μη διψήση εις τον αιώνα» (Ιωάν. δ 14), δεν πρόκειται να ξαναδιψάσει μέχρι το τέλος της ζωής του, που θα τον φέρει κοντά Μου, στην ουράνια Βασιλεία Μου.
Δεν είναι τραγικό να έχουμε δίπλα μας ολόδροσα, τρεχούμενα νερά, να μας περιβάλλουν καταρράκτες χάριτος, και εμείς να καιγόμαστε από δίψα; Να βλέπουμε τα νερά και να μην τα πλησιάζουμε; Να διψούμε μέχρι θανάτου και να μην σκύβουμε να πιούμε από το νερό που μας προσφέρεται πλούσια από το Χριστό μας, τον μόνο που μας αγαπά ειλικρινά και θέλει τη σωτηρία μας;
Δυστυχώς για εμάς τους ανθρώπους κυριαρχεί το αναπάντητο ερώτημα: Αλήθεια, διψάμε για το «ύδωρ το ζων» (Ιωάν. δ 11), διψάμε για αλήθεια, για δικαιοσύνη, για αγάπη, για ειλικρίνεια, για ειρήνη; Διψούμε για ζωή, μιας άλλης ποιότητας; Αν ναι, τότε διψάμε για Χριστό και Εκείνος μας ποτίζει με το το νερό της χάριτός Του, της παντοτινής χαράς, της θεϊκής Του δυνάμεως, της υγείας, της επιζητήσεως της αιωνιότητος.
Αν όχι τότε προσπαθούμε να σβήσουμε τη δίψα μας με διάφορες φιλοσοφικές θεωρίες, με διασκεδάσεις, με ξέφρενο κυνήγι χρημάτων, φήμης και δόξας που δεν μας συνοδεύει μετά το θάνατό μας, αφού είναι δόξα πρόσκαιρη, δόξα που την παρασύρει σαν ατμό ο αέρας του θανάτου. Και τότε η καρδιά μας παραμένει ανικανοποίητη, στεγνή.
Διψάμε για αγάπη; Θέλουμε να μας αγαπούν ανυπόκριτα οι άλλοι και να αγαπάμε πραγματικά; Να, ο Χριστός μας, η αυταγάπη, που μας καλεί κοντά Του λέγοντάς μας: «Ελάτε κοντά μου, να μάθετε να αγαπάτε άδολα όλους, «καθώς εγώ ηγάπησα υμάς». Ελάτε κοντά μου και προσπαθείστε να βρίσκεσθε σε συνεχή εγρήγορση και αγώνα. Αλλά μην ελπίζετε ότι θα ξεδιψάσετε με τα έργα σας η με την αξία και τα προσόντα σας, αυτά που Εγώ σας έδωσα.
Μόνο το έλεος Μου ξεδιψάει και σώζει. Η βασιλεία των ουρανών δεν λαμβάνεται ως αντιμίσθιο των έργων σας, αλλά χάρη των οικτιρμών Μου, γι’ αυτό με ταπεινό φρόνημα, αυτό που Με συγκινεί,να λέτε: «Όταν ποιήσητε πάντα τα διαταχθέντα υμίν, λέγετε ότι δούλοι αχρείοί εσμεν, ότι ο ωφείλομεν ποιήσαι πεποιήκαμεν» (Λουκ. 17. 10).
Όταν διψάμε για αγάπη μας ποτίζει με το νερό της αγάπης Του ο ίδιος ο Θεός μας. Όταν, όμως, διψάμε για κακία και απάτη, τότε μας ποτίζει με το φαρμακερό νερό του ο πονηρός, και φαρμακωμένους μας οδηγεί κοντά του, στο «σκότος το εξώτερον» (Ματθ. κε 30).
Διψάμε για ελευθερία; Οι ηγέτες μιλούν για ελευθερία, ενώ φτιάχνουν θηλιές για τις ψυχές των λαών τους. Μόνον ο Υιός του Θεού της Αγάπης μπορεί να μας ελευθερώσει από τα πάθη που μας πνίγουν και να είμαστε αληθινά ελεύθεροι.
Το νερό δεν μας ξεδιψάει, όταν το κοιτάμε, αλλ’ όταν το πίνουμε. Και πρέπει να πιούμε πολύ. Ο Χριστός να μπει μέχρι το βάθος των σκέψεων, των αισθημάτων, της υπάρξεώς μας με τη διαρκή επιζήτησή Του, με την ασίγητη προσευχή μας και με τη μετάληψη του Σώματος και Αίματός Του.
Σκεφθείτε ένα ζωγράφο να έχει πάρει όλα τα σύνεργά του μαζί με ραδιόφωνα, καπέλλα, φωτογραφικές μηχανές και ο,τι ο τεχνικός πολιτισμός προστάζει και να έχει πάει σε μια έρημο να ζωγραφίσει έχοντας όμως ξεχάσει το πιο απαραίτητο, το παγούρι με το νερό. Μπορεί να ανοίγει το ραδιόφωνο και να ακούει απατηλά λόγια και τραγούδια.
Όταν, όμως, θα διψάσει, τι να τα κάνει όλα αυτά που προσφέρει ο μηχανικός πολιτισμός; Μένει διψασμένος στην έρημο. Αυτή την εικόνα παρουσιάζει ο προφήτης Δαυίδ λέγοντας· Δίψασε η ψυχή μου, Κύριε, μέσα σε τούτη την έρημο· «Εδίψησέ σε η ψυχή μου, ποσαπλώς σοι η σαρξ μου εν γη ερήμω και αβάτω και ανύδρω» (Ψαλ. 62,1).
Εμείς οι πιστοί διψασμένοι οδοιπόροι στην έρημο της ζωής δεν χρειάζεται παρά να σκύψουμε και να πιούμε. Η πίστη μας είναι πηγή ύδατος ζώντος. Το λέει και ο Προφήτης Ιεζεκιήλ στην Παλαιά Διαθήκη. Είδε αυτός ένα όραμα. Είδε να βγαίνει νερό από το Ναό και να γίνεται ρυάκι.Για χίλια μέτρα μήκος το νερό έφτανε μέχρι τον αστράγαλο. 
Στα επόμενα χίλια μέτρα ανέβηκε ως τα γόνατα, στα επόμενα χίλια έφτασε μέχρι τη ζώνη, και στα επόμενα χίλια έγινε πλέον ποταμός αδιαπέραστος. Στις όχθες του αναπτύχθηκε πλουσία βλάστηση και καρποφόρα δέντρα, ενώ στα ζωογόνα νερά του κατοικούσαν άφθονα ψάρια.
Ο ποταμός αυτός εικονίζει την πίστη μας και την αύξησή της μέσα στους αιώνες. Είναι το ρυάκι, που πήγασε από τις πληγές του Εσταυρωμένου. Σιγά – σιγά μεγάλωσε και έγινε αείρροος ποταμός που αρδεύει συνεχώς με τα νάματά του το πρόσωπο όλης της γης. Αυτή είνε η Εκκλησία που ίδρυσε ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ο ευλογούμενος και υπερυψούμενος εις τους αιώνας.

Θέλω να κοινωνήσω στην Τήνο (Ένα συγκλονιστικό θαύμα της Παναγίας Μας)



Σέ κάποια φτωχογειτονιά τοῦ Πειραιᾶ ζοῦσε ἕνα τυφλό παιδάκι, ὁ Νίκος. Ἡ μητέρα του ἦταν καλή, εὐσεβής, ἐνάρετη. Ταχτικά πήγαινε στήν ἐκκλησία καί παρακαλοῦσε τόν Χριστό νά χαρίση φῶς στό παιδί της.

Ὁ πατέρας ἦταν ἀδιάφορος στά θρησκευτικά ζητήματα. Πολλές φορές κορόϊδευε τή γυναῖκα του γιά τή θρησκευτικότητά της. Οὔτε στήν ἐκκλησία πήγαινε, οὔτε σταυρό ἔκανε.Ἡ μάννα ἔτρεξε σ’ ὅλους τούς ὀφθαλμίατρους, γιά νά ἐξετάσουν τοῦ παιδιοῦ της τά μάτια.Ὅλοι τήν ἀπέλπισαν. Δέν ὑπῆρχε θεραπεία μέ τίποτε, Ἀφοῦ ἔκλεισαν οἱ πόρτες τῆς γῆς, ἡ μάννα χτύπησε τοῦ οὐρανοῦ τίς θύρες.

Ἀποφάσισε νά πάει τό παιδί της στήν Τῆνο.

– Γιῶργο, σκέφτηκα νά πάω στήν Τῆνο.

– Τζάμπα θά χαλάσης τά λεφτά σου. Δέν γίνεται τίποτα. Πάρ’ το απόφασι. Ὁ Νίκος θά μείνη τυφλός.

– Ἐγώ μέ τό παιδί θά πᾶμε στή χάρι Της. Ποῦ ξέρεις· τόσα θαύματα γίνονται κάθε χρόνο.

– Θαύματα, εἶπες; Στ’ ἀλήθεια, γυναίκα, πιστεύεις στά παραμύθια τῶν παπάδων; Αὐτά εἶναι λόγια, γιά νά πηγαίνη ὁ κόσμος καί νά ἐκμεταλλεύωνται τούς ἀφελεῖς. Νά μήν πᾶς πουθενά. Ἐγώ λεφτά χαμένα δέν δίνω.

– Ἐγώ θά κοινωνήσω στήν Τῆνο. Θά πάω. Θέλω νά πάω. Κάτι μοῦ λέει μέσα μου νά πάω. Γιά τό Νίκο, τό παιδί μου, ἄς πάμε μαζί. Ἔλα νά παρακαλέσωμε τή Μεγαλόχαρη γιά τό σπλάγχνο μας.

– Εἶσαι ἀνόητη, μοῦ φαίνεται. Δέν πήγαμε σέ «κοτζάμ» καθηγητάδες, δέν γυρίσαμε ἕνα σωρό γιατρούς; Ὅλοι δέν μᾶς εἶπανε τά ἴδια; Σέ ρωτῶ ἔχεις ἐσύ καμμιά ἐλπίδα;

– Ναί ἔχω. Πιστεύω νά μέ λυπηθῆ ἡ Μεγαλόχαρη. Ἕνα τό ’χω ἡ δόλια. Θά μέ καταλάβη.

– Ἐγώ δέν τά πιστεύω αὐτά. Ἀλλά, ἐπειδή ἐπιμένεις, πήγαινε μονάχη σου. Ἐγώ δέν ἔρχομαι.

Πλησίαζε Δεκαπενταύγουστος, ἡ περίοδος τῆς Παναγίας. Ἡ Μαρία ἀποφάσισε νά περάση «δεκαπεντάρι» στήν Τῆνο. Δεκαπέντε μέρες νηστεία, προσευχή, ἀγρυπνία. Κάθε βράδυ πήγαινε στήν Παράκλησι τῆς Παναγίας. Πολλές φορές κοινώνησε, πολλές φορές ἔκλαψε, δάκρυσε, παρακάλεσε τήν Παναγία γιά τό ἄρρωστο παιδί της.

Ὦ! Γλυκειά τοῦ κόσμου Δέσποινα, ξέρεις τόν μοναδικό, τόν μεγάλο καημό τῆς ζωῆς μου. Τό παιδί μου εἶναι τυφλό, τό μονάκριβο ἀγόρι μου. Ὅλα τά παιδιά, Παναγιά μου, βλέπουν, παίζουν, τρέχουν, χαίρονται τόν ἥλιο, τή θάλασσα, τά πάντα, γιατί τό δικό μου νά ζῆ στό σκοτάδι; Ὁ Γυιός Σου, Παναγιά μου πού θεράπευσε τόσους πολλούς τυφλούς, ἀνήμπορους, δυστυχισμένους, ἄς θεραπεύση καί τό παιδί μου. Στίς 15 Αὐγούστου τό νησί πλημμύρισε ξένους προσκυνητές. Ἀπό τά πέρατα τῆς Ἑλλάδας ἔφθασαν πονεμένοι, ἄρρωστοι, παράλυτοι, γιά νά ζητήσουν τήν θεραπεία, τήν βοήθεια τῆς Μεγαλόχαρης.

Ἡ Μαρία σηκώθηκε ἀπ’ τά μεσάνυχτα. Μέ κομμένη ἀνάσα πῆρε τόν ἀνηφορικό δρόμο πρός τήν θαυματουργή εἰκόνα. Σέ λίγο ἀνέβαινε τά μαρμάρινα σκαλοπάτια κρατώντας τό τυφλό παιδί της. Πλησίασε πάλι τήν Παναγία, μέ τά τόσα θαύματα. Γονάτισε μ’ εὐλάβεια, μέ βουρκωμένα μάτια. Παναγιά μου. Αὔριο φεύγομε ἀπ’ τό μυρωμένο, τ’ ὄμορφο νησί σου. Κάμε τό θαῦμα σου, χρυσοπαναγιά μου. Θεράπευσε τό γυιό μου, πού σοῦ ’φερα στήν χάρι Σου.

Ὁ Νίκος γονάτισε δίπλα στήν μητέρα του καί ψιθύρισε: Μεγαλόχαρη, Εἶμαι τυφλό παιδί. Δέν βλέπω τή φύσι, τήν ὄμορφη θάλασσα, τά πράσινα δένδρα. Κόσμο ἀκούω καί κόσμο δέν βλέπω. Σήμερα πού θά φύγωμε γιά τό σπίτι μας, Παναγιά μου, σέ παρακαλῶ γιά τόν πατέρα μου. Χάρισέ του φωτισμό καί σύνεσι. Κάνε τον νά πικραίνη λιγώτερο τήν καλή μου μανούλα. Βοήθησε τόν πατέρα μου νά γίνη καλός ἄνθρωπος. Νά μήν βλαστημᾶ, νά πηγαίνη στήν ἐκκλησία, νά κάνη τόν σταυρό του…Σταυροκοπήθηκε ὁ Νίκος. Τότε ἔνιωσε κάτι ἀλλιώτικο μέσα του. Μισάνοιξε τά βλέφαρα. Κάτι ἄρχισε νά διακρίνη. Ἔβλεπε μαῦρες σιλουέτες νά κινοῦνται.

– Μάννα, βλέπω! βλέπω! βλέπω!- Θαῦμα! Θαῦμα! Δοξασμένο τ’ ὄνομά Σου Παναγία μου!

Μιά μυριόστομη κραυγή ἀκούστηκε: «Θαῦμα! Θαῦμα!»Ἡ Μαρία ἔμεινε ἀρκετή ὥρα δακρυσμένη μπροστά στήν εἰκόνα τῆς Παναγίας.Δέν πίστευε στά μάτια της. Ἔβλεπε τό παιδί της νά βλέπη καί δόξαζε ἀπ’ τά τρίσβαθα τῆς καρδιᾶς της τόν Θεό.Καταχαρούμενοι γύρισαν στόν Πειραιᾶ. Ὁ ἄπιστος πατέρας, ὅταν εἶδε μέ τά μάτια του, τό ἐκπληκτικό θαῦμα συγκινήθηκε, ἔκλαψε, ἄλλαξε. Ἔπαψε τίς εἰρωνεῖες, ἄρχισε μ’ εὐλάβεια νά κάνη τό σταυρό του, νά πηγαίνη ταχτικά στήν ἐκκλησία, ἐξωμολογεῖτο, κοινωνοῦσε, δόξαζε τήν δύναμι τοῦ Θεοῦ. Λόγος πικρός δέν ἔβγαινε πιά ἀπό τά χείλη του.Στό σπίτι ἐκεῖνο ὑπῆρχε πόνος, θλῖψις, δάκρυα, σκοτάδι, βρισιά, εἰρωνεία, βάσανα. Τώρα βασιλεύει χαρά, εὐτυχία, φῶς, τραγούδι.Ἡ θεία Κοινωνία, ἡ δροσιά τοῦ Παραδείσου, χάρισαν ὑγεία, χαρά, εὐτυχία.

ΣΤΥΛΙΑΝΟΥ Ζ. ΛΑΓΟΥΡΟΥ «TA ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΜΕΓΑΛΟΧΑΡΗΣ» – Ἐκδόσεις «ΤΗΝΟΣ»

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΗ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ



«Και μόνο το να υποφέρει κανείς από πειρασμούς και δοκιμασίες, είναι πράγματι φοβερό και ικανό να καταβάλλει τη ψυχή. Όταν όμως δεν υπάρχει κι εκείνος που θα μπορούσε να παρηγορήσει και να σηκώσει μαζί μας το φορτίο της θλίψης, τότε η συμφορά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Διότι όταν η ψυχή βρίσκει κάποιον να επικοινωνεί, τότε αναπαύεται και αναπνέει. Οι ψυχές των πονεμένων ανθρώπων δεν θέλουν από μας πολλά λόγια. Δεν έχει “πέραση” ο δικός μας ο λόγος, όταν το νέφος της στεναχώριας στέκεται μπροστά από τη ψυχή».


ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Η ΣΚΟΥΡΙΑ ΤΟΥ «ΠΡΕΠΕΙ»




Δεν μας πάει η σκουριά του «πρέπει».
Και λούστρο «σωτηρίας» να βάλεις πάνω της,
στο τέλος θα το πάρει χαμπάρι η καρδιά
και θα αρνείται τον Παράδεισο
για τον οποίο είναι φτιαγμένη…

π. Δαμιανός

Τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα



Κάνοντας τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ, θὰ σᾶς ὁδηγήσω, ἀδελφοί, σ’ ἕνα πνευματικὸ θέαμα.

Κάποτε ὁ μεγάλος ὅσιος τοῦ Θεοῦ Ἀντώνιος, ὁ ἐρημίτης τῆς Αἰγύπτου, μὲ θεία ἀποκάλυψη εἶδε τὶς παγίδες τοῦ διαβόλου ἁπλωμένες σὰν δίχτυα πάνω σ’ ὅλη τὴ γῆ, γιὰ τὴν παγίδευση καὶ τὴν ψυχικὴ καταστροφὴ τῶν ἀνθρώπων. Στέναξε τότε μὲ πόνο ὁ ὅσιος καὶ ρώτησε τὸν Κύριο: «Ποιὸς τάχα, Κύριε, θὰ μπορέσει νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;»(1).

Βυθίζομαι μὲ τὴ σκέψη στὴν παρατήρηση τῶν διχτυῶν τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἁπλωμένα ὄχι μόνο ἔξω ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο, ἀλλὰ καὶ μέσα του. Τὸ ἕνα δίχτυ εἶναι σφιχτοδεμένο μὲ τὸ ἄλλο. Κάποια δίχτυα εἶναι στημένα σὲ σειρές. Ἄλλα ἀφήνουν μεγάλα ἀνοίγματα, αὐτὰ ὅμως ὁδηγοῦν σὲ ἀναρίθμητες πτυχώσεις ἀπὸ τὶς ὁποῖες εἶναι ἀδύνατο νὰ ξεφύγει κανείς. Θρηνῶ πικρά, βλέποντας τὰ πολύπλοκα

σατανικὰ δίχτυα! Αὐθόρμητα ρωτάω κι ἐγώ, ὅπως ὁ ἐρημίτης ὅσιος: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ γλιτώσει ἀπ’ αὐτά;”.

Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ διάφορα βιβλία ποὺ μεταδίδουν δῆθεν τὸ φῶς τῆς γνώσεως, ἀλλὰ στὴν πραγματικότητα βυθίζουν στὸ σκοτάδι τῆς ἀγνωσίας. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ ἔχουν γραφεῖ μὲ τὴν ἀπροκάλυπτη ἤ συγκαλυμμένη ἐπήρεια τοῦ σκοτεινοῦ καὶ μοχθηροῦ κοσμοκράτορα. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ προέρχονται ἀπὸ λογικὴ ἀρρωστημένη καὶ φθαρμένη λόγω τῆς προπατορικῆς πτώσεως. Ἁπλωμένα δίχτυα εἶναι γιὰ τὸν νοῦ μου τὰ βιβλία ποὺ περιέχουν «τὴν ἀνθρώπινη δολιότητα καὶ τὰ τεχνάσματα ποὺ μηχανεύεται ἡ ἀπάτη», κατὰ τὴν ἔκφραση τοῦ ἀποστόλου(2), καθὼς προέρχονται ἀπὸ συγγραφεῖς οἱ ὁποῖοι «χωρὶς λόγο ὑπερηφανεύονται μὲ τὸ ὑποδουλωμένο στὴν ἁμαρτία μυαλὸ τους»(3).

Ὁ πλησίον, στὴν ἀγάπη τοῦ ὁποίου ὀφείλω νὰ ἀναζητῶ τὴ σωτηρία, κι αὐτὸς γίνεται γιὰ μένα δίχτυ, ποὺ μὲ παγιδεύει καὶ μὲ ὁδηγεῖ στὸν θάνατο, ὅταν ὁ νοῦς του εἶναι πιασμένος στὰ δίχτυα ψεύτικων διδασκαλιῶν καὶ πλανερῶν σοφιστειῶν.

Ὁ δικός μου νοῦς εἶναι σημαδεμένος ἀπὸ τὴν πτώση, εἶναι καλυμμένος μὲ τὸ πέπλο τοῦ ζόφου, εἶναι δηλητηριασμένος ἀπὸ τὸ ψέμα. Ὁ ἴδιος ὁ νοῦς μου, λοιπόν, πλανεμένος καθὼς εἶναι ἀπὸ τὸν κοσμοκράτορα, ἁπλώνει ἀνεπίγνωστα τὰ δικά του δίχτυα, γιὰ νὰ αὐτοπαγιδευθεῖ. Ἀκόμα κι ὅταν ἦταν στὸν παράδεισο ὁ ἄνθρωπος, ἀδιάκριτα καὶ ἀπερίσκεπτα θέλησε ν’ ἀποκτήσει μία γνώση ὀλέθρια, θανάσιμη!(4). Καὶ μετὰ τὴν πτώση του, ἔγινε ἀκόμα πιὸ ἀδιάκριτος, ἀκόμα πιὸ ἀπερίσκεπτος. Μὲ θρασύτητα μεθᾶ ἀπὸ τὸ ποτήρι τῆς φαρμακερῆς γνώσεως, διώχνοντας ἀποφασιστικὰ ἀπὸ τὴν ψυχὴ του τὴν ἐπιθυμία νὰ γευθεῖ τὸ θεϊκὸ ποτήρι τῆς σωτήριας γνώσεως.

Καὶ γιὰ τὴν καρδιά μου πόσα δίχτυα! Δίχτυα χοντρὰ καὶ δίχτυα λεπτά! Ποιὰ ἀπ’ αὐτὰ νὰ θεωρήσω πιὸ ἐπικίνδυνα, πιὸ φοβερά; Δὲν ξέρω. Ὁ κυνηγὸς εἶναι ἔμπειρος καὶ ἐπιδέξιος· αὐτὸν ποὺ θὰ ξεφύγει ἀπὸ τὰ χοντρὰ δίχτυα του, θὰ τὸν πιάσει στὰ λεπτά. Ὁ σκοπὸς τοῦ κυνηγιοῦ εἶναι ἕνας: ἡ ψυχικὴ καταστροφή.

Τὰ δίχτυα εἶναι στημένα καὶ καμουφλαρισμένα μὲ ποικίλους τρόπους καὶ μὲ ἐξαιρετικὴ τέχνη. Ἡ πτώση εἶναι μεταμφιεσμένη, εἶναι ντυμένη μὲ ροῦχα θριάμβου —μὲ τὴν ὑποκρισία, μὲ τὴν κενοδοξία, μὲ τὴν ἀνθρωπαρέσκεια— καὶ κρύβει ἀπατηλὰ τὸ σκοτεινὸ πρόσωπό της πίσω ἀπὸ ἕνα πνευματικό, ἕνα οὐράνιο προσωπεῖο ἀρετῆς. Ἡ ἀκόλαστη ἀγάπη εἶναι συχνὰ κρυμμένη πίσω ἀπὸ μιά φαινομενικὰ ἁγία ἀγάπη. Ἡ σαρκικὴ γλυκύτητα παρουσιάζεται συχνὰ σὰν γλυκύτητα πνευματική. Ὁ κοσμοκράτορας μὲ ὅλα τὰ μέσα προσπαθεῖ νὰ κρατήσει τὸν ἄνθρωπο δεμένο μὲ τὴ φθαρμένη φύση του. Κι αὐτὸ φτάνει γιὰ τὴν ἀποξένωση τῆς ψυχῆς ἀπὸ τὸν Θεό, ἔστω καὶ χωρὶς μεγάλες πτώσεις στὴν ἁμαρτία. Τὰ βαριὰ ἁμαρτήματα τὰ ὑποκαθιστᾶ ὁλοκληρωτικά, σύμφωνα μὲ τοὺς ἀκριβεῖς ὑπολογισμοὺς τοῦ νοητοῦ κυνηγοῦ, τὸ ὑπερήφανο φρόνημα ἑνὸς χριστιανοῦ ἱκανοποιημένου ἀπὸ τὶς ἀρετές του, τὶς ἀρετὲς τῆς φθαρμένης φύσεως, ἑνὸς χριστιανοῦ πεσμένου στὴν αὐταπάτη· αὐτὴ ἀκριβῶς εἶναι ποὺ τὸν ἀποξενώνει ἀπὸ τὸν Κύριο.

Καὶ γιὰ τὸ σῶμα μου πόσα δίχτυα! Τὸ ἴδιο τὸ σῶμα τί δίχτυ ποὺ εἶναι! Καὶ πόσο ἐπωφελεῖται ἀπ’ αὐτὸ ὁ κοσμοκράτορας! Συγκαταβαίνοντας στὶς κατώτερες ροπὲς καὶ ἐπιθυμίες τοῦ σώματος, φτάνουμε νὰ μοιάζουμε στὰ ἄλογα ζῶα. Τί γκρεμός! Τί ξεπεσμὸς ἀπὸ τὴ θεία ὁμοίωση! Φεύγουμε μακριὰ ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ πέφτουμε σ’ αὐτὸν τὸν βαθὺ καὶ φοβερὸ γκρεμό, ὅταν παραδινόμαστε στὶς βαριὲς σαρκικὲς ἁμαρτίες, οἱ ὁποῖες, ἀκριβῶς γιὰ τὴ βαρύτητά τους, ὀνομάζονται πτώσεις(5). Ἀλλὰ καὶ οἱ ἐλαφριὲς σαρκικὲς ἀπολαύσεις δὲν εἶναι λιγότερο ὀλέθριες. Γιὰ χάρη τους παραμελοῦμε τὴν ψυχή μας καὶ λησμονοῦμε τὸν Θεό, τὸν οὐρανό, τὴν αἰωνιότητα, τὸν προορισμό μας.

Ὁ κοσμοκράτορας μὲ τὶς σαρκικὲς ἀπολαύσεις κατορθώνει νὰ μᾶς κρατᾶ σὲ διαρκή περισπασμὸ καὶ νὰ μᾶς προξενεῖ νοητικὸ σκοτισμό. Οἱ θύρες, διαμέσου τῶν ὁποίων ἡ ψυχὴ ἐπικοινωνεῖ μὲ τὸν ὁρατὸ κόσμο, εἶναι οἱ σωματικὲς αἰσθήσεις. Μέσ’ ἀπ’ αὐτές, λοιπόν, τὶς θύρες ὁ κοσμοκράτορας εἰσάγει ἀκατάπαυστα στὴν ψυχὴ αἰσθητικὲς ἱκανοποιήσεις, ποὺ τὴν ὁδηγοῦν στὴν αἰχμαλωσία τῆς ἁμαρτίας. Ἐντυπωσιακὰ ἠχεῖ ἡ μουσικὴ στὶς περιβόητες ἐπίγειες συναυλίες, μία μουσικὴ ποὺ ἐκφράζει καὶ ξεσηκώνει διάφορα πάθη. Τέτοια πάθη προβάλλονται καὶ στὶς ἐπίγειες θεατρικὲς παραστάσεις, τέτοια πάθη ἀναμοχλεύονται μ’ ὅλες τὶς ἐπίγειες τέρψεις. Ὁ ἄνθρωπος μὲ κάθε δυνατὸ μέσο κυνηγᾶ τὴν ἀπόλαυση τοῦ κακοῦ ποὺ τὸν σκοτώνει. Μεθυσμένος ἀπ’ αὐτό, λησμονεῖ τὸ σωτήριο θεῖο ἀγαθὸ καὶ τὸ ἀπολυτρωτικὸ Αἷμα τοῦ Θεανθρώπου.

Νὰ μιά ἁπλὴ ἀπεικόνιση τῶν διχτυῶν ποὺ ἔχει ἁπλώσει ὁ κοσμοκράτορας γιὰ τὴ σύλληψη τῶν χριστιανῶν. Ναί, μόνο ἕνα ἄτεχνο ζωγράφισμά τους ἐπιχείρησα, ἀδελφοί, ἀλλὰ αὐτὸ ἀσφαλῶς θὰ σᾶς προκάλεσε τρόμο, ἀσφαλῶς θὰ γέννησε μέσα σας τὸ ἐρώτημα: “Καὶ ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα;”.

Ἀκόμα δὲν τελείωσε, ὅμως, ὁ φοβερὸς πίνακας! Ἀκόμα κινεῖται ὁ χρωστήρας μου ἀπὸ τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ!

Τί λέει. λοιπόν, ὁ Θεός; Κάνει μία προφητεία, ποὺ ἤδη ἐπαληθεύεται. Στοὺς ἔσχατους καιρούς, προαναγγέλλει, «ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν θὰ ψυχρανθεῖ»(6). Ὁ ἀδιάψευστος λόγος τοῦ Θεοῦ, ὁ πιὸ στέρεος ἀπὸ τὸν οὐρανὸ καὶ τὴ γῆ, μᾶς προειδοποιεῖ ὅτι στοὺς ἔσχατους καιροὺς θὰ αὐξηθοῦν τόσο τὰ διαβολικὰ δίχτυα ὅσο καὶ οἱ ἄνθρωποι ποὺ θὰ πιάνονται σ’ αὐτά.

Πράγματι! Κοιτάζω τὸν κόσμο. Καὶ τί βλέπω; Τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, ἂν τὰ συγκρίνουμε μ’ ἐκεῖνα τῆς πρωτοχριστιανικῆς ἐποχῆς, αὐξήθηκαν πολύ, πολλαπλασιάστηκαν ἀνυπολόγιστα. Πολλαπλασιάστηκαν τὰ βιβλία μὲ τὶς ψεύτικες διδασκαλίες. Πολλαπλασιάστηκαν οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐνσαρκώνουν διάφορες πλάνες καὶ τὶς μεταδίδουν στοὺς ἄλλους. Πολλοὶ λίγοι, ἐλάχιστοι εἶναι πιὰ ἐκεῖνοι ποὺ ἀκολουθοῦν τὴν ἁγία ἀλήθεια. Ἐνισχύθηκε ὁ σεβασμὸς πρὸς τὶς φυσικὲς ἀρετὲς τῶν Ἰουδαίων καὶ τῶν εἰδωλολατρῶν. Ἡ γνώση τῶν χριστιανικῶν ἀρετῶν μειώθηκε καὶ ἡ ἔμπρακτη ἐργασία τους σχεδὸν ἐξαφανίστηκε. Ἡ ὑλιστικὴ ζωὴ κυριαρχεῖ καὶ ἡ πνευματικὴ ζωὴ τρεμοσβήνει. Οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις καὶ οἱ βιοτικὲς μέριμνες καταβροχθίζουν τὸν χρόνο μας. Δὲν ἔχουμε καιρὸ οὔτε νὰ σκεφτοῦμε τὸν Θεό. «Ἐπειδὴ θὰ πληθύνει ἡ κακία, θὰ ψυχρανθεῖ ἡ ἀγάπη τῶν πιὸ πολλῶν», κι ἐκείνων ἀκόμα ποὺ θὰ ἀγαποῦσαν θερμὰ τὸν Θεό, ἂν τὸ κακὸ δὲν ἦταν τόσο διάχυτο, ἂν τὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα διαβόλου δὲν εἶχαν τόσο πολλαπλασιαστεῖ.

Δικαιολογημένη ἦταν ἡ λύπη τοῦ Μεγάλου Ἀντωνίου. Πιὸ δικαιολογημένη εἶναι ἡ λύπη τοῦ χριστιανοῦ τοῦ καιροῦ μας, ποὺ βλέπει τὰ σατανικὰ δίχτυα. Εὔλογο εἶναι τὸ θρηνητικὸ ἐρώτημά του: “Κύριε, ποιὸς μπορεῖ νὰ ξεφύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα καὶ νὰ σωθεῖ;”.

Τὴν ἀπάντηση τὴν ἔδωσε ὁ Κύριος στὸν μεγάλο ὅσιο τῆς ἐρήμου: «Ἡ ταπεινοφροσύνη ξεφεύγει ἀπ’ αὐτὰ τὰ δίχτυα, ποὺ δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν!»(7).

Θεϊκὴ ἀπάντηση! Ἀπάντηση ποὺ διώχνει ἀπὸ τὴν καρδιὰ κάθε ἀμφιβολία. Ἡ ἀπάντηση αὐτὴ μὲ δυὸ λόγια ἀποκαλύπτει τὸν σίγουρο τρόπο κατατροπώσεως τοῦ ἐχθροῦ μας, τὸν σίγουρο τρόπο διαλύσεως τῶν πολύπλοκων παγίδων του, ποὺ στήνει μὲ μαεστρία χάρη στὴν πολυχρόνια καὶ καταχθόνια ἐμπειρία του.

Ἂς περιτειχίσουμε μὲ τὴν ταπείνωση τὸν νοῦ, μὴν ἀφήνοντάς τον νὰ κυνηγᾶ τὶς γνώσεις ἀνεξέλεγκτα καὶ ἀπερίσκεπτα. Ἂς τὸν φυλάξουμε ἀπὸ τὴν ἐπιρροὴ τῶν αἱρετικῶν διδασκαλιῶν, ποὺ κρύβονται συχνὰ πίσω ἀπὸ τὸ ὄνομα καὶ τὸ προσωπεῖο τῆς χριστιανικῆς διδασκαλίας. Ἂς τὸν κάνουμε νὰ ὑπακούει ταπεινὰ στὴν Ἐκκλησία, «ἀνατρέποντας ψεύτικους ἰσχυρισμοὺς καὶ καθετὶ ποὺ ὀρθώνεται μὲ ἀλαζονεία ἐναντίον τῆς γνώσεως τοῦ Θεοῦ»(8. Ὅλος θλίψη, ὅλος δυσκολία εἶναι στὴν ἀρχὴ γιὰ τὸν νοῦ ὁ στενὸς δρόμος(9 τῆς ὑπακοῆς στὴν Ἐκκλησία. Τελικά, ὅμως, αὐτὸς ὁ δρόμος τὸν φέρνει στὴν εὐρυχωρία καὶ τὴν ἐλευθερία τῆς πνευματικῆς γνώσεως. Μπροστὰ στὴν πνευματικὴ γνώση ἐξαφανίζονται ὅλες οἱ ἐνστάσεις τῆς σαρκικῆς καὶ τῆς ψυχικῆς λογικῆς ἐναντίον τῆς ἀκριβοῦς ὑποταγῆς στὴν Ἐκκλησία.

Ἂς μὴν ἐπιτρέπουμε στὸν νοῦ μας τὴ μελέτη πνευματικῶν βιβλίων πέρα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν συντάξει οἱ συγγραφεῖς τῆς Ἐκκλησίας μας, οἱ συγγραφεῖς γιὰ τοὺς ὁποίους ὑπάρχει σαφὴς ἐκκλησιαστικὴ μαρτυρία ὅτι ἀποτελοῦν ὄργανα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅποιος μελετᾶ τὰ ἔργα τῶν ἁγίων αὐτῶν συγγραφέων, ὁπωσδήποτε κοινωνεῖ μὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ποὺ οἰκοῦσε μέσα τους καὶ μιλοῦσε μὲ τὸ στόμα τους. Ὅποιος, ἀντίθετα, μελετᾶ τὰ συγγράμματα τῶν αἱρετικῶν, ἔστω κι ἂν αὐτοὶ ἀποκαλοῦνταν ἅγιοι, κοινωνεῖ μὲ τὸ πονηρὸ πνεῦμα τῆς πλάνης(10 καί, δείχνοντας τὸν κρυφὸ ἐγωισμό του μὲ τὴν ἀνυπακοὴ στὴν Ἐκκλησία πέφτει στὰ δίχτυα τοῦ κοσμοκράτορα.

Τί νὰ κάνουμε μὲ τὴν καρδιά μας; Αὐτὴ τὴν ἀγριελιὰ ἂς τὴν μπολιάσουμε μ’ ἕνα κλαδάκι ἀπὸ ἥμερη καὶ καρποφόρα ἐλιά, ἂς τὴν κεντρίσουμε μὲ τὰ χαρακτηριστικά τοῦ Χριστοῦ, ἂς τῆς μεταδώσουμε τὴν εὐαγγελικὴ ταπείνωση, ἂς τὴν ἀναγκάσουμε νὰ οἰκειωθεῖ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Θὰ διαπιστώσουμε τότε τὴν ἐναντίωσή της στὸ Εὐαγγέλιο, τὴν ἀκατάπαυστη ἀντιλογία της στὶς θεῖες ἐντολές, τὴν πεισματικὴ ἀνυποταξία της στὸν Κύριο. Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντίδραση τῆς καρδιᾶς μας θὰ δοῦμε σὰν σὲ καθρέφτη τὴν πτώση τοῦ ἀνθρωπίνου γένους, τὴ δική μας πτώση. Βλέποντάς την, ἂς κλάψουμε μπροστὰ στὸν Θεὸ καὶ Πλάστη καὶ Σωτήρα μας, ἂς πονέσουμε λυτρωτικά. Καὶ ὅσο δὲν θεραπευόμαστε ἀπὸ τὰ πάθη, ἂς παραμένουμε σ’ αὐτὸν τὸν πόνο. Γιατί «καρδιὰ συντριμμένη καὶ ταπεινωμένη δὲν θὰ τὴν ἐγκαταλείψει ὁ Θεὸς»(11), δὲν θὰ τὴν ἀφήσει στὰ χέρια τοῦ ἐχθροῦ. Ὁ Θεός, ὡς Πλάστης μας καὶ ἀπόλυτος Κύριός μας, μπορεῖ νὰ ἀναπλάσει τὴν καρδιά μας, ἂν αὐτὴ ἀδιάλειπτα Τὸν ἱκετεύει μὲ δάκρυα καὶ νὰ τὴ μεταβάλει ἀπὸ καρδιὰ φιλάμαρτη σὲ καρδιὰ φιλόθεη, ἁγία.

Ἂς φυλᾶμε συνεχῶς τὶς σωματικές μας αἰσθήσεις, μὴν ἀφήνοντας τὴν ἁμαρτία νὰ περνᾶ μέσ’ ἀπ’ αὐτὲς στὸ ἐσωτερικό τῆς ψυχῆς. Ἂς χαλιναγωγήσουμε τὰ φιλοπερίεργα μάτια μας καὶ τὰ φιλοπερίεργα αὐτιά μας. Ἂς ἐπιβάλουμε σκληρὴ τιμωρία στὴ γλώσσα μας, τὸ μικρὸ αὐτὸ μέλος τοῦ σώματος ποὺ προκαλεῖ τόσο ἰσχυροὺς σεισμούς. Ἂς ταπεινώσουμε τὶς ἄλογες σαρκικὲς ὁρμὲς μὲ τὴν ἐγκράτεια, τὴν ἀγρυπνία, τὸν σωματικὸ κόπο, τὴ συχνὴ μνήμη τοῦ θανάτου, τὴν ἀδιάλειπτη καὶ προσεκτικὴ προσευχή. Πόσο λίγο διαρκοῦν οἱ σωματικὲς ἀπολαύσεις! Καὶ μὲ πόση δυσοσμία τελειώνουν! Ἀπεναντίας, ὅταν τὸ σῶμα, περιτειχισμένο μὲ τὴν ἐγκράτεια καὶ τὴ φύλαξη τῶν αἰσθήσεων, λουσμένο στὰ δάκρυα τῆς μετάνοιας καὶ ἁγιασμένο μὲ τὴν ἀδιάλειπτη προσευχή, γίνεται μυστικὸς ναὸς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅλες οἱ ἀπόπειρες τοῦ ἐχθροῦ γιὰ τὴν παγίδευση τοῦ ἀνθρώπου ἀποτυχαίνουν.

Ἡ ταπεινοφροσύνη καταστρέφει ὅλα τὰ δίχτυα τοῦ διαβόλου, τὰ ὁποῖα δὲν μποροῦν οὔτε νὰ τὴν ἀγγίξουν! Ἀμήν.

Ἅγιος Ἰγνάτιος Brianchaninov


Σημειώσεις1. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, Ἅγιος Ἀντώνιος ὁ Μέγας, ἀπόφθεγμα ζ΄. Ἀββᾶ Δωροθέου, ὅ.π., Β΄, 26. 2. Ἐφ. 4:14. 3. Κολ 2:18. 4. Βλ. Γεν. 2:16-17 3:1-6. 5. Βλ. Ὁσίου Ἰωάννου τοῦ Σιναΐτου. ὅ.π., ΙΕ΄, 40. 6. Ματθ. 24:12. 7. Πρβλ. Τὸ Γεροντικόν, ὅ.π. 8. Β΄ Κορ. 10:4-5. 9. Πρβλ Ματθ. 7:14. 10. Πρβλ. Ὁσίου Πέτρου τοῦ Δαμασκηνοῦ. Βιβλίον Α΄. Περὶ διακρίσεως. 11. Πρβλ. Ψαλμ. 50:19.

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης, Ιεροκατηγορία

Πτύσμα στήν δυτικήν ὀφρύν



Ἐπιστρέφοντας ἀπό τό ἐξωτερικό, μετά ἀπό τίς ἀναπόφευκτες συγκρίσεις μέ τά καθ’ ἡμᾶς, συχνά βλέπει κανείς τήν πατρίδα καί τόν λαό του μέ τρόπο διαφορετικό ἀπό τόν συνήθη καί καθημερινό. Σέ μένα συμβαίνει νά γίνεται πιό τρυφερή αὐτή ἡ ματιά, πιό συμπονετική, εἰδικά ἐπιστρέφοντας ἀπό χῶρες δυτικές, πλουσιότερες καί ἰσχυρότερες: σάν νά κοιτᾶς τήν ἄρρωστη, γερασμένη μάνα σου… Νά τί περίεργα περνοῦσαν ἀπό τόν νοῦ μου τίς προάλλες:

Ναί ρέ, ἐμεῖς εἴμαστε οἱ σύγχρονοι Ἕλληνες, δέν σᾶς γεμίζουμε τό μάτι; Θέλατε νά δεῖτε ἀνάμεσά μας Λεωνίδες καί Περικλῆδες, ἔτσι; Δεῖξτε μας κι ἐσεῖς τούς σημερινούς ἔστω Σαίξπηρ, Ναπολέοντες καί Ντά Βίντσι, καί θά τό κάνουμε κι ἐμεῖς. Κι ἄς ξοδέψαμε τήν ἐθνική μας ἀλκή σέ Λεῦκτρα καί Γαυγάμηλα, κι ἄς μεταβάλαμε τήν ἐθνική μας μεταφυσική ἐναγκαλιζόμενοι τό Ὑψηλό, κι ἄς δαμάσαμε γιά χίλια χρόνια τά ἐξ ἀνατολῶν στίφη. 
Μά κι ἐκ δυσμῶν, Καταλανικές ἑταιρεῖες, Ἑνετοί ἔμποροι, μπουλούκια Σταυροφόροι, ὅλοι ἐτοῦτοι πέρασαν ἀπό πάνω μας ἀλλά δέν μᾶς ἐξαφάνισαν. Ἀκόμα κι ὅταν ἐνέσκηψε ἡ Κατάρα τῆς Ἀσίας, ὅταν μᾶς σβήσατε ἀπό τή μνήμη σας γιά νά παραστήσετε – ἡμετέροις ἀναλώμασι – τούς κληρονόμους τῆς προγονικῆς μας αἴγλης, ὡς συμπλεγματικοί βάρβαροι. πού ἕνας ζωγράφος μας πέρασε ἀπό τήν Κρήτη στά μέρη σας καί κάνατε 300 χρόνια γιά νά τόν καταλάβετε! Κι ἐμεῖς, μέ τό πιό σιχαμερό ποδάρι στόν σβέρκο μας, μέ τό πιό αἱμοβόρο εἶδος τῆς μογγολικῆς στέπας νά βατεύει τόν τόπο καί τόν τρόπο μας, ἐπιζήσαμε! Ἀναστηθήκαμε καί γαμήσαμε τόν σεβαστό σας Γκράν Σινιόρε τῆς Πόλης καί “τήν πουτάνα τόν Μωχαμέτη του”. ἤρθατε νά “βοηθήσετε” στό τέλος, μόνο γιά τά συμφέροντά σας. 
Κι αὐτά τά πρόστυχα τ’ ἀντέξαμε, καί τούς νεναίκους σας καί τίς συμμαχίες σας, χρόνους κοντά διακόσιους. Καταστροφές κι Ἐμφύλιοι καί προδοσίες ἄφησαν λίγη τή μαγιά, μά ἀκόμα αὐτή ὑπάρχει. Τώρα τό πρόβλημα, μᾶς λέτε, εἶναι τά δανεικά πού σπαταλούσαμε ἐπί 30 χρόνια. Γι’ αὐτό ρημάζει ἡ χώρα.
Ἐγώ πάλι γιατί πιστεύω ὅτι φταίει πού ἀργεῖ 185 χρόνια ὁ δεύτερος Ἕλληνας Κυβερνήτης;

Τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα καὶ ἡ… Μπουμπουλίνα



«Ἄχ, τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα

ποτὲ δὲν βγήκατε ταξίδι 

ἐκεῖ ποὺ ζοῦσε ἡ Μπουμπουλίνα 

Ὕδρα, Ψαρὰ καὶ Γαλαξίδι» 

Νίκ. Γκάτσος 

Μεγάλη πνευματικὴ φυσιογνωμία, ὁ Γιάννης Βλαχογιάννης (1867-1945), κολοσσιαία ἡ προσφορά του στὴν νεοελληνικὴ ἱστορία, ἰδίως τοῦ Εἰκοσιένα. Καρπὸς τῆς πολύχρονης καὶ ἀσίγαστης προσπάθειάς του γιὰ τὴν ἀνάδειξη τῆς Παλιγγενεσίας ἦταν, μεταξὺ ἄλλων, ἡ ἀνακάλυψη, ἡ ἀποκρυπτογράφηση, λόγῳ τῆς δύστροπης γραφῆς, καὶ ἡ ἔκδοση τῶν ἀπομνημονευμάτων τοῦ Μακρυγιάννη (1907), ἡ βιογραφικὴ ἀρχειακὴ μελέτη του γιὰ τὸν Καραϊσκάκη, τὴν ὁποία ἔγραψε μὲ τρεμάμενα χέρια, ἐν μέσῳ τῆς βαρυχειμωνιᾶς τῆς Κατοχῆς (1943), καὶ πολλὰ ἄλλα σπουδαῖα ἔργα, μὲ τὰ ὁποῖα ξαναζωντανεύει, μὲ τὴν στιβαρὴ καὶ πλούσια, δημώδη γλῶσσα του, τὰ «Μεγάλα Χρόνια». Ἔτσι, «Μεγάλα Χρόνια», τιτλοφόρησε κι ἕνα ἐξαιρετικὸ βιβλίο του, τὸ ὁποῖο ἐκδόθηκε τὸ 1930. Τὸ συγκεκριμένο βιβλίο περιέχει μικρὲς ἱστορίες ἀπὸ τὸ ἀθάνατο ’21, ὀσμὴ εὐωδίας …ἡρωικῆς, μοσχοβολᾶ τὸ ὀλιγοσέλιδο αὐτὸ πετράδι, μεταλλεῖο πολύτιμο, γιὰ ὅσους κατανοοῦν ὅτι ἡ παράδοσή μας εἶναι ἡ ρίζα καὶ τὸ θεμέλιο τοῦ ἐθνικοῦ μας βίου.

Πολλὲς φορὲς ἀποσπῶ ἀπὸ τὸ βιβλίο, ἱστορίες τοῦ Βλαχογιάννη καὶ τὶς διδάσκω στοὺς μαθητές μου, νὰ γνωρίσουν τὰ παιδιὰ ὅτι κάποτε σὲ τοῦτο τὸν κατασυκοφαντημένο τόπο, ζοῦσαν ἄνθρωποι, ἀπροσκύνητοι καὶ ἀδούλωτοι λεβέντες, ποὺ ἀνέβαιναν στὰ κορφοβούνια γιά, «Νά ᾽χουν τὰ βράχια ἀδέρφια τους, τὰ δέντρα συγγενάδια, νὰ τοὺς ξυπνοῦν...

οἱ πέρδικες, νὰ τοὺς κοιμοῦν τὰ ἀηδόνια/καὶ στὴν κορφὴ τῆς Λιάκουρας νὰ κάνουν τὸ σταυρό τους…».

Χρόνια ζητιανεύουμε στὰ ξένα παζάρια, ἐλεεινὰ ψίχουλα πνευματικῆς ζωῆς καὶ τροφῆς, περιφρονώντας τὰ τιμαλφῆ, τὰ ἀτίμητα πλούτη τῆς ἐθνικῆς μας παράδοσης, γι’ αὐτὸ καὶ καταντήσαμε «τῶν Εὐρωπαίων περίγελα καὶ τῶν ἀρχαίων παλιάτσοι».Ἀφήσαμε κι ὅλο αὐτὸ τὸ νεοταξικὸ κηφηναριό, νὰ διοχετεύσει τὶς κουτσουλιές του μὲς στὴν ἐκπαίδευση, νὰ «μορφώνουμε» ραγιάδες, «σκυφτοὺς γιὰ τὸ χαράτσι», ὅπως γράφει ὁ Παλαμᾶς στὸ ἔξοχο ποίημά του «Γύριζε».

Τὸ ἔχω ξαναγράφει: Τὸ μέλλον τῆς πατρίδας δὲν κρίνεται στὸ ἐρεβῶδες «Μαξίμου» οὔτε στὴν Βουλὴ τῶν ἀσυστόλων ἢ ἀπὸ τοὺς ἀργυραμοιβοὺς τῶν Βρυξελλῶν. Τὸ μέλλον της κρίνεται στὶς σχολικὲς τάξεις. Ἀπὸ τὰ θρανία θὰ ξεπηδήσει τὸ μέλλον. Ἂν ξεκουμπιστεῖ τὸ ψευτορωμαίικο κι ὅλο αὐτὸ τὸ φοβερὸ σκουπιδαριό, ποὺ τὸ δορυφορεῖ καὶ ἔρθει τὸ «ποθούμενο», ὀφείλουμε νὰ διδάσκουμε στὰ παιδιά, μία γενιά, μόνο τὸ Εἰκοσιένα.

Λάμπει ἡ πίστη καὶ ἡ φιλοπατρία στὰ αἱματοβαμμένα κείμενα τῶν ἀγωνιστῶν. Πίστη καὶ φιλοπατρία εἶναι οἱ δύο πνεύμονες, μὲ τοὺς ὁποίους ἀνάσαινε τὸ Γένος ἀνὰ τοὺς αἰῶνες. Ὅσο ἀναπνέουμε τὶς ἀναθυμιάσεις ποὺ ἀναδίδουν τὰ σάπια ὑποπροϊόντα τοῦ χρεωκοπημένου «δυτικοῦ πολιτισμοῦ», θὰ βρισκόμαστε σὲ κατάσταση ἀφασίας.

Ἀπὸ τὰ «Μεγάλα Χρόνια» του Βλαχογιάννη, γιὰ νὰ ἐπανέλθω, μοίρασα καὶ διαβάσαμε στὴν τάξη μου, ἕνα καταπληκτικὸ κείμενο μὲ τίτλο «ὁ χαρακόπος».

Τὸ παραθέτω:

«Ὁ γέρος, ἐκεῖ ποὺ ψυχοπάλευε, φώναξε τὸ παιδί του, τὸν ἀκριβό του κληρονόμο.
Τοῦ εἶπε:
-Ὁ ἥρωας ὁ παππούς σου πεθαίνοντας μοῦ ἄφησε ἕνα θησαυρό, αὐτὸν ποὺ βλέπεις. (Καὶ τοῦ ᾽δειξε ἕνα κουτὶ χρυσόδετο). Μοῦ ἄφησε τ’ ἅγιο τ’ ὄνομά του νὰ λατρεύω καὶ νὰ λιβανίζω τὸ κουτί. Τώρα σοῦ τ’ ἀφήνω καὶ τὰ δύο. Ἐγὼ στὸ κουτὶ αὐτὸ καὶ στ’ ὄνομα δὲ μπόρεσα νὰ βάλω τίποτε ἄλλο παρὰ τοὺς κόπους μου μονάχα γιὰ νὰ στρώσω τὴ ζωή σου ἀναπαμένη κι ἤρεμη. Κύτταξε νὰ ζήσης νὰ χαρῆς τὰ πλούτη σου -ὅμως τὸ κουτὶ νὰ τό ᾽χης φυλαχτό, καὶ τ’ ὄνομα τιμή σου. Κατάρα σοῦ ἀφήνω!

Πέθανε ὁ γέρος. Κι ὁ νιὸς σ’ ὄχι πολλὰ χρόνια σκόρπισε τ’ ἀγαθὰ ποὺ ἀπόχτησε ἄκοπα καὶ λέρωσε καὶ τ’ ὄνομά του τὸ πατρογονικό. Τὸ κουτὶ ὅμως δὲν τὸ πείραζε, ὄχι σὰν ἱερὸ πράμα ποὺ ἦταν, ἀλλὰ σὰν καταφύγιό του στερνὸ ποὺ θὰ γινότανε μία μέρα.
Τέλος ἔσωσε τὰ λιγοστὰ λεφτὰ ποὺ τοῦ ᾽μεναν. Ἔφτασε καὶ στὸ κουτί. Ἔπιασε τ’ ἄνοιξε μ’ ἀντικλείδι. Κ’ ηὗρε μέσα κόκκαλα ξερὰ καὶ τίποτ’ ἄλλο. Λοιπὸν αὐτὸς ἦταν ὁ ἀτίμητος θησαυρός; Ἡ ἀπελπισία του ξέσπασε σ’ ὀργὴ μεγάλη γιὰ τοῦ πατέρα του τὸ χλευασμό. Μὲ τὸν παππού του δὲν εἶχε κανένα λόγο νὰ θυμώνη. Καὶ τὰ κόκκαλα τίποτα δὲν τούλεγαν. Τὸν ἄλλον ὅμως, τὸν πατέρα, ἤθελε νὰ τὸν ξεδικηθῆ. Καὶ πῶς;

Ἄξαφνα παρηγορήθηκε. Ἔκλεισε πάλι μὲ φροντίδα τὸ κουτί. Τὸ πῆρε καὶ τὸ πῆγε σ’ ἕναν τοκογλύφο.
-Σοῦ φέρνω τὸ ἱερώτερο κειμήλιο τοῦ σπιτιοῦ μου, εἶπε, τοῦ παπποῦ τὰ κόκκαλα. Δάνεισέ μου ἕνα κατοστάρικο.
Ὁ τοκιστὴς χωρὶς ν’ ἀνοίξη τὸ κουτί, τὸ κύτταξε ἀπόξω μὲ προσοχή.
-Τὸ κουτί σου δὲν ἀξίζει καὶ μεγάλα πράματα, εἶπε.
-Χάρισμά σου τὸ κουτί, ἀποκρίθηκε τὸ παληκάρι. Ἐγὼ σοῦ πουλῶ τὰ κόκκαλα. Τὰ θέλεις;
Ὁ τοκοφλύφος χαμογέλασε. Ἀμίλητος, ἔδωσε τὸ κατοστάρικο. Ἄδειασε ὕστερα τὰ κόκκαλα μέσ’ τὰ σκουπίδια καὶ κράτησε μονάχα τὸ κουτί».
(σελ. 130, ἔκδ. ΕΣΤΙΑΣ)

Αὐτὴ εἶναι νομίζω ἡ ἱστορία τῆς σύγχρονης Ἑλλάδας. Ἔτσι μὲ τὸν ἁψύ, βουνίσιο λόγο τοῦ Βλαχογιάννη, μαθαίνουν καὶ εὔκολα κατανοοῦν, τὸ δράμα τῆς πατρίδας τους, τὰ μικρὰ παιδιά.

Στὸ κείμενο τοῦ Βλαχογιάννη συλλαβίζουμε τὴν νεώτερη ἱστορία μας. Εἴμαστε μία μικρὴ χώρα. «Ἕνα πέτρινο ἀκρωτήρι στὴ Μεσόγειο, ποὺ δὲν ἔχει ἄλλο ἀγαθὸ παρὰ τοὺς ἀγῶνες τοῦ λαοῦ της, τὴ θάλασσα καὶ τὸ φῶς τοῦ ἥλιου». (Ἀπὸ τὴν ὁμιλία τοῦ Σεφέρη στὴν Στοκχόλμη τὸ 1963, ὅταν παρέλαβε τὸ Νόμπελ). Τὸ κουτί, ἡ χρυσόδετη λειψανοθήκη -τὰ κόκκαλα τῶν Ἑλλήνων, τὰ ἱερὰ- εἶναι (ἦταν;) ὁ ἀτίμητος θησαυρός μας. Οἱ ἡρωικῶς ἀθλήσαντες παπποῦδες μας, οἱ Κολοκοτρωναῖοι, οἱ Καρατασαῖοι, «ἔκαμαν τὸ πατριωτικόν τους χρέος, ἔκτισαν μεγάλην πατρίδα». (Παπαδιαμάντης).

Οἱ γιοί τους, οἱ πατεράδες μας, μέχρι τὴν γενιὰ τοῦ ’40, κρατοῦσαν τὸ δεντρολίβανο τῆς πίστεως καὶ τῆς φιλοπατρίας καὶ θυμιάτιζαν τὸ Εἰκονοστάσι τοῦ Γένους. Μεθοῦσαν μὲ τ’ ἀθάνατο κρασὶ τοῦ Εἰκοσιένα.Καὶ μετὰ μᾶς πλάκωσαν τὰ μιάσματα τοῦ φραγκολεβαντινισμοῦ καὶ τὰ ἀποστήματα τῆς δυτικολαγνείας, «οἱ νάνοι, οἱ ἀνορθούμενοι ἐπ’ ἄκρων ὀνύχων» ποὺ σκόρπισαν τὰ ἀγαθὰ ποὺ ἀπόχτησαν ἄκοπα καὶ λέρωσαν καὶ τ’ ὄνομα τὸ πατρογονικό. («Παλιοψάθα τῶν Ἐθνῶν», ὁ καημὸς τοῦ Μακρυγιάννη. «Τὰ παιδάκια τοῦ σωλήνα»).

Ἔσωσαν τὰ λεφτά, γευτήκαμε καὶ τὶς γουρουνοτροφές, τὰ ξυλοκέρατα καί, ἀντὶ νὰ ἐπιστρέψουμε στὸ πατρογονικό μας ἀρχοντικό, πήγαμε στοὺς τοκογλύφους, στὶς χαμογελαστὲς συμμορίες τῆς οἰκουμένης.Ἐπαῖτες, ψωμοζητοῦντες, ἐκλιπαροῦμε γιὰ ἕνα «κατοστάρικο», μία δόση δανείου, πουλώντας τὰ κόκκαλα, τὴν λειψανοθήκη τῆς μνήμης καὶ τῆς ἀξιοπρέπειας. Καὶ οἱ τοκογλύφοι, τὰ λερναῖα θηρία, πέταξαν στὰ σκουπίδια -τὰ ἅγια τοῖς κυσὶ- τὰ λευκασμένα ὀστᾶ τῶν παππούδων. Γιὰ ἕνα «κατοστάρικο» πουλᾶμε καὶ μνήμη καὶ πατρίδα.

Ρώτησα τοὺς μαθητές μου. Καὶ τώρα τί κάνουμε ἐμεῖς, οἱ γιοί, οἱ ἀνίατα χαροκόποι; (=γλετζέδες);
«Νὰ πᾶμε νὰ ψάξουμε στὰ σκουπίδια, νὰ φτιάξουμε καινούργια λειψανοθήκη». «Νὰ γίνουμε καὶ ἐμεῖς σὰν τοὺς παπποῦδες μας». (Ἀθῶες ψυχές, ὅπως τὶς ἔπλασε ὁ Θεός. Ἐμεῖς, οἱ τρανοί, θὰ γελάσουμε μὲ εἰρωνεία. Ἔχει γεμίσει φωλιὲς φόβου, ἀπιστίας καὶ δουλοπρέπειας ἡ ψυχή μας).

Καὶ ὅταν σὲ ρωτάει ὁ μικρὸς μαθητής, «ἐσεῖς τί λέτε νὰ κάνουμε, κύριε;», τί ἀπαντᾶς; Ἔχω μὲς στὴν αἴθουσα, κρεμασμένα στοὺς τοίχους, κάδρα τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ’21. (Ἡ μόδα εἶναι νὰ ἀναρτοῦμε ἀφίσες μὲ γατάκια, σκυλάκια ἢ διάφορες νεοταξικὲς σαχλαμάρες).Ἔδειξα μὲ τὸ χέρι μου τὴν Μπουμπουλίνα, τὸν Μάρκο, τὸν Παῦλο Μελᾶ καὶ ψέλισσα – δὲν εἶχα ἄλλη ἀπάντηση, ντρέπομαι γιὰ τὴν Ἑλλάδα ποὺ τοὺς παραδίδουμε- νά, ὅ,τι ἔκαναν αὐτοί…

Γράφει ὁ Δημήτρης Νατσιός
Δάσκαλος-Κιλκίς 

ΑΝ ΤΟΛΜΗΣΗ ΚΑΝΕΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΛΗΡΙΚΟΣ Ή ΜΟΝΑΧΟΣ ΝΑ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΗΘΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΚΟΨΕΙ ΤΟ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟ· ΤΟΝ ΑΦΟΡΙΖΟΥΝ ΤΟΝ ΚΑΘΑΙΡΟΥΝ ΚΑΙ ΣΤΕΛΝΟΥΝ ΜΠΟΥΛΤΟΖΕΣ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟΝ ΙΣΟΠΕΔΩΣΟΥΝ!!! ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟΤΕ Η ΑΓΑΠΗ ΤΟΥΣ;;;

O π. Αυγουστίνος απαντά και στον πατριάρχη και σ όλους εκείνους που με το πρόσχημα της αγάπης υποτιμούν την αξία της πίστεως.

«Πρόσωπα υψηλά ιστάμενα, που βρίσκονται σε θρόνους μεγάλους και υψηλούς λένε ότι παραπάνω από τους αγώνας του M. Αθανασίου, παραπάνω από τους αγώνας του Mάρκου του Eυγενικού, παραπάνω από τους αγώνας των πατέρων της Eκκλησίας, παραπάνω από όλα είναι σήμερον η αγάπη. Λένε την λέξη αγάπη και τρέχουν συρόπια από τα στόματά τους.
Tι έχομε ν’ απαντήσομε σ” όλους αυτούς;
΄Oλοι όσοι λένε και γράφουν τέτοια πράγματα, για να μειώσουν την αίγλην των ιερών αγώνων των μεγάλων Πατέρων της Eκκλησίας· αυτοί κάνουν μία μεγάλη αμαρτίαν. Ποια είναι αυτή η μεγάλη αμαρτία;
Yποτιμούν την αξία της Πίστεως εις τον χριστιανισμό· Διότι τι είναι η πίστης;
Αγάπη και ο Γιαπωνέζος έχει, αγάπη και ο κινέζος έχει, αγάπη και ο χιλιαστής έχει, αγάπη και ο μασόνος έχει, αγάπη έχει και ο άθεος, αλλά η αγάπη του χριστιανού είναι κάτι ιδιαίτερο, είναι ένα υπερφυσικό ρεύμα το οποίον έρχεται εκ των ουρανίων αψίδων κάτω εδώ εις την μαύρην γη.
Yποτιμούν την αξία της πίστεως, διατί;
Θα σας απαντήσω μὲ μία εικόνα.
O χριστιανισμός είναι ένα δένδρο αθάνατο. O χριστιανισμός είναι η πελωρία δρύς. O χριστιανισμός είναι ένα δένδρο το οποίο δεν το φύτευσεν άνθρωπος, αλλά το φύτευσεν αυτή η Αγία Tριάς και κανείς δαίμων δεν θα μπορέσει ποτέ να ξεριζώσει το ιερό τούτον δένδρο, το αγλαόκαρπον και εσκιόφυλλον του χριστιανισμού.
Eίναι δένδρο ο χριστιανισμός. Ας πέφτουν τα τσεκούρια, ας χτυπούν οι άθεοι, δεν θα μπορέσουν ποτέ την ρίζαν να την εκριζώσουν. Tα καλαριά μπορεί να τα σπάσουν, τους ανθούς μπορεί να τους ρίψουν, τους καρπούς μπορεί να τους φάγουν, αλλά κάτω η ρίζα είναι τόσο βαθειά, που καμία δύναμη στον κόσμο δεν θα μπορέσει να εκριζώσει την Oρθόδοξο Πίστη.
Διατί ποια είναι η ρίζα;

Αν ερωτήσετε ένα επιστήμονα· Ποίον είναι το σπουδαιότερον μέρος του δένδρου; Tα άνθη, οι καρποί, ο κορμός, τα φύλλα; Όχι. Eίναι εκείνο που δεν φαίνεται. Eίναι εκείνο το άσχημο πράγμα, που είναι ένα κούτσιουρο κριμένο μέσα στην γη. Kαι όμως εκείνη η ρίζα της μηλιάς και όλων των δένδρων είναι χημείον ολόκληρον, δεν θα μπορέσει ποτέ η επιστήμη να μας φτιάξει τέτοιες ρίζες, που να βγάζουν ουράνιο χυμό και να σχηματίζουν δένδρα πελώρια.

΄Oπως λοιπόν εις το δένδρον το σπουδαιότερο μέρος είναι η ρίζα, ούτω και εις τον χριστιανισμό το σπουδαιότερον μέρος είναι η Πίστις ημών.
Tο κηρύττει ο απόστολος Παύλος όταν λέει· ότι άνευ πίστεως ουδείς δύναται ευαρεστείσε τον Θεόν.
Tο είπε ο Θεάνθρωπος· «ο πιστεύσας και βαπτισθής σωθήσετε». πριν είπει· «Tο αγαπάτε αλλήλους, μας είπε· Πιστεύετε εν τω Eυαγγελίω και μετανοείτε.
Προηγείτε η Πίστις, που είναι η ρίζα του δένδρου. Tα άνθη είναι οι ενθουσιασμοί, είναι τα ωραία αισθήματα, οι δε οι καρποί, είναι οι αρεταί, τα δε φύλλα είναι οι τύποι της Eκκλησίας. Δίνουν και αυτά την ομορφιά του δένδρου.
Eίδατε τι όμορφο είναι το δένδρο την Άνοιξη, που είναι γεμάτο με φύλλα; Έχουν όλα σημασία στην Oρθοδοξία. Kαι το κεράκι που ανάβεις και το λιβάνι και οι εικόνες και τα άλλα, τύποι είναι. Αλλά όπως από ένα φύλλο καταλαβαίνεις τι δένδρο είναι. Eνα φύλλο φτάνει για να σου πω· εάν είναι ελιά.
Δως μου έναν άνθρωπο για να σου πω τι πιστεύει. Mε τον τρόπο με τον οποίον εξασκεί την εξωτερική λατρεία, τους τύπους δυνάμεθα να συμπεράνουμε.
Eπαναλαμβάνομε·
Δένδρον ο χριστιανισμός, ρίζα η πίστης, άνθη τα αισθήματα, καρποί οι αρεταί, ων μείζον η αγάπη και τα φύλλα είναι ο στολισμός της Eκκλησίας, οι τύποι, οι ιεραί ακολουθίαι, τα ορατά σημεία της πίστεως μας.
Λοιπόν, όταν εσύ βάζεις την πίστη, θέλεις να ξεριζώσεις την ρίζα, αλλά όταν φύγει η ρίζα δεν υπάρχει πλέον ούτε δένδρο, ούτε τίποτε.
Yποτιμούν την πίστη, η οποία είναι η ρίζα της χριστιανικής μας Θρησκείας.
Αλλά, τι ακούω; ένα άλλο παραμύθι. Θ` έρθουν ημέρες και ήρθαν αυτές οι μέρες, που θα πούνε ευτυχισμένοι οι άνθρωποι που δεν έχουν αυτιά για να ακούνε και μάτια για να βλέπουν. θα ακούσομε τέτοια πράγματα στην γη που ο άνθρωπος θα προτιμούσε να μην έχει αυτιά.
Άκουσα τις ημέρες αυτές να λένε· Mα γιατί τόσο πολύ επιμένετε. Kαλά και Προτεστάντες και φράγκοι από τα 1000 πράγματα τα 990 συμφωνάνε, τα 10 δεν συμφωνάνε, γιατί είστε τόσο σκληροί, γιατί βλέπετε αυτά που δεν συμφωνούμε και δεν βλέπετε αυτά που συμφωνούμε; Ας παραβλέψουμε αυτά που δεν συμφωνούμε και άς ενωθούμε για να γίνουμε μία αδελφότης και μία ποίμνη και εις ποιμήν.
O λογισμός αυτός αδελφοί μου, σας εξομολογούμε δημοσία και εμένα στην αρχή με συνεκλόνισε. Προχθές εδιάβαζα τον μέγα Αθανάσιο και δίδει απάντηση στο επιχείρημα αυτό που ακούετω και επί της εποχής του Αρειανισμού.
Διότι έλεγαν εις στον M. Αθανάσιο·
Mα συμφωνούμε· και την βάπτιση παραδεχόμεθα και τα μυστήρια παραδεχόμεθα και τα πάντα παραδεχόμεθα. Ας ενωθούμε λοιπόν και να παραβλέψουμετις διαφορές.
Tι απαντά ο M. Αθανάσιος; Ακούστε το παράδειγμά του και θαυμάσατε την πανσοφία του ανδρός.
Ακούστε, λέει, την πονηριά που μας κάνουν. Eίναι, σαν να υποθέσουμε, ότι έχεις κάποιον άρρωστο στο σπίτι σου και να πονάει εδώ στα στήθη και να βογγάει.
Tα μάτια του είναι εν τάξη. T αυτιά του είναι εν τάξη, η καρδιά του είναι εν τάξη, τα πόδια του είναι εν τάξι, τα χέρια του είναι εν τάξη, αλλά έχει έναν πόνο εδώ στα στήθη.
Kαλεί τον γιατρό και κάθεται κοντά στον άρρωστο και λέει· Tι ωραία μάτια έχει αυτός ο άρρωστος! Tι ωραία χέρια και πόδια έχει ο άρρωστος! Tι γερή καρδιά έχει αυτός ο άρρωστος!
Mα χριστιανέ μου, δεν σε καλέσαμε για τα γερά μέρη του σώματος. Eδώ τι γίνεται· αυτός ο πόνος μπορείς να μας πεις που οφείλεται; Α, λέει.
Έτσι κάνουν και αυτοί, παραβλέπουν τις πληγές, αλλά άνθρωπε· ένα σπυράκι βγάζεις και τρέχεις και φοβάσαι, μήπως το σπιράκι αυτό μια μέρα σε διαλύσει και σε οδηγήσει στον θάνατο. Ένα σπυράκι, ένα σφάλμα, μια παρεκτροπή από την πίστη είναι μεγάλο πράγμα. Γι’ αυτό πρέπει να προσέξουμε, λέγει ο M. Αθανάσιος, να κρατήσομε ακερέαν την πίστιν ημών.



Έγινε και αυτό, στο τέλος μας είπαν και μ@λ@κες

Το ανοσοποιητικό σύστημα του Ελληνικού Λαού έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη.
Οι Δούρειοι Ίπποι-Ιοί προσβάλλουν χωρίς αντίσταση τον Οργανισμό, ο οποίος αδυνατεί να τους αναγνωρίσει και να τους καταπολεμήσει.
Σαράντα ένα χρόνια κομματοκρατίας και συναλλαγής κατέστρεψαν τα αντισώματα της Πατρίδος, ο μεγάλος αδελφός μετέτρεψε την Ελλάδα σε ένα τρελοκομείο, στο οποίο οι γιατροί, που ο αδελφός ορίζει, είναι ημίαιμα, φονιάδες και ανθέλληνες. Ανήκουν στη γενιά της ιδιοτέλειας, της υποκρισίας και της ήσσονος θυσίας.
Η δικαστική εξουσία ανύπαρκτη, οι αποφάσεις της είναι “sur mesure” του μεγάλου αδελφού, αδυνατεί να χειρουργήσει γιατί δεν έχει συνταγματικό δικαστήριο.
Οι υπηρετούντες στα Ελληνικά ΜΜΕ θεωρούνται ως τα μεγάφωνα του μεγάλου αδελφού, είναι αυτοί που ασκούν τις ψυχολογικές επιχειρήσεις, αποκοιμίζουν και προκαλούν σοκ στο Λαό.
Η ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων είναι κατώτερη των περιστάσεων, μετέτρεψαν το θηρίο του Έθνους σε «ελεφαντάκι του Τσίρκου».
Η ηγεσία της Ελληνικής εκκλησίας βρίσκεται εκτός αποστολής, άοσμη πλήρως υποταγμένη στη Νεα Τάξη.
Τέλος η παραγωγική υποδομή του Έθνους με την βοήθεια των ανθελληνικών Τραπεζών διελύθη πλήρως. Ποίος θα δώσει συντάξεις στα περήφανα γηρατειά;
Αγαπητοί συμπατριώτες έρχεται ο διαμελισμός της Ελλάδος, οι Αριστεροί και οι Δεξιοί εργάζονται μεθοδικά γι αυτό. Οι Δούρειοι Ίπποι και οι Πατριδοκάπηλοι με την βοήθεια των ΜΚΟ καταφέρνουν τα τελευταία κτυπήματα στο διασωληνομένο κορμί της Ελλάδος.
Δεν υπάρχει κόμμα για να σας σώσει μόνο μία επανάσταση ή ένας πόλεμος θα μπορούσαν να σταματήσουν την κατάντια αυτού του Λαού.
Το παρακάτω βίντεο μόνο θλίψη μπορεί να προκαλέσει.
Έγινε και αυτό, στο τέλος μας είπαν και μ@λ@κες.



Όταν ο Θεός απλώνει το χέρι Του

Γράφει ο Τραπεζούντιος

Σας καταθέτω μία αληθινή ιστορία που μου διηγήθηκε ένας παιδικός μου φίλος για την απόφασή του ν’αλλάξει τη ζωή του και να στραφεί πιο πολύ στον δρόμο του Θεού.

Αφορμή γι΄αυτήν την απόφαση στάθηκε ο χωρισμός του μετά από 16 χρόνια γάμου. Ενός γάμου που δεν είχε πνευματικό οδηγό, για να μπορέσει να λειάνει τις γωνίες, να ισορροπήσει το ζευγάρι, να διδάξει την υπομονή, την συγχώρεση, τον σεβασμό του ενός προς τον άλλο. Ήταν ένας γάμος που πήγαινε με τον αυτόματο πιλότο! Συνεχώς έπεφτε χωρίς κανένας να κάνει κάτι για να τον σώσει. Μοιραία ήρθε το τέλος του γάμου. Το αποτέλεσμα; Πόνος για όλους…

Βλέπω τον αδελφικό μου φίλο απέναντί μου να δακρύζουν τα μάτια του, καθώς είναι συναισθηματικά πολύ φορτισμένος και μου ζητάει λίγα λεπτά να ηρεμήσει, για να μπορέσει να μου διηγηθεί πως ο πανάγαθος Θεός μας του άπλωσε το χέρι Του στην πιο δύσκολη στιγμή της ζωής του, όταν οι άνθρωποι τον καταδίκαζαν και τον εγκατέλειπαν. Όμως ο πολυεύσπλαχνος Θεός μας δεν τον άφησε μόνο του, αλλά τον στήριξε ώστε να σηκωθεί και να μετανοήσει για τα λάθη του. Ψέλλισε τότε έναν στίχο από τον ξβ΄ ψαλμό του Δαυίδ:

“ἐκολλήθη ἡ ψυχή μου ὀπίσω σου, ἐμοῦ δὲ ἀντελάβετο ἡ δεξιά σου”
(ψαλ. 62, 9)

Τα λόγια του ήταν λόγια καρδιάς, μίας πονεμένης και πληγωμένης καρδιάς. Μου είπε τα εξής:

«Μία μέρα κατά την διάρκεια της εργασίας μου με πλησίασε ένας συνάδελφός μου, πιστός φίλος και Χριστιανός, και μου μίλησε για έναν Γέροντα που έρχεται από μία πόλη της Δυτικής Μακεδονίας και εξομολογεί τα πνευματικά του παιδιά εδώ στην Αθήνα. Με παρότρυνε να τον επισκεφτώ και να του μιλήσω. Έτσι κι έγινε. Από την πρώτη εξομολόγηση ένιωσα πως ήταν η αγκαλιά του πανάγαθου Θεού μας και Πατέρα προς το παιδί Του. Ήταν αγάπη ανιδιοτελής. Μέσα μου μαινόταν ένας πόλεμος. Τι κάνω τώρα; Συνεχίζω τη ζωή μου μέσα στα πάθη μου και μακρυά από τον Θεό ή ξεκινάω τον αγώνα να σκοτώσω τον παλιό μου εαυτό και να ξαναγεννηθώ; Την απάντηση την έδωσα την επόμενη φορά που πήγα στον Γέροντα:

“Την μάχη θα την δώσω στο πετραχήλι σου Γέροντα κι όχι στους ψυχολόγους με ψυχοφάρμακα”.

Μόνο ο πνευματικός μας πατέρας με την Χάρη του Θεού μπορεί να γιατρέψει τις πληγές της ψυχής μας και να μας οδηγήσει με ασφάλεια στον δρόμο Του. Μετά από 7 χρόνια εξομολόγησης καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολο και επώδυνο να πολεμάς με τον ίδιο σου τον εαυτό και να προσπαθείς να βγάλεις τ’αγκάθια από τις πληγές σου με πολύ πόνο και κόπο. Όμως, έρχεται αυτή η όμορφη και γλυκιά αγάπη του Θεού που μιλάει στην καρδιά σου και λέει:

“ΣΥΝΕΧΙΣΕ ΚΑΙ ΜΗΝ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΕΣΑΙ. 
ΜΗΝ ΤΟ ΒΑΖΕΙΣ ΚΑΤΩ ΘΑ ΕΙΜΑΙ ΔΙΠΛΑ ΣΟΥ ΜΕΧΡΙ ΤΕΛΟΥΣ. 
ΔΕΝ ΘΑ ΣΕ ΠΡΟΔΩΣΩ ΠΟΤΕ!”

Όλα αυτά μέσα από την εξομολόγηση με τον Άγιο Γέροντά μου. Πόση δύναμη μου έδωσε ο Γέροντας; Πόση αγάπη; Άραγε, πόσο πολύ προσευχήθηκε για το πνευματικό του παιδί; Τι γλυκό που ήταν το χάδι του στο κεφάλι μου; Μου έλεγε:

“Μαζί θα την δώσουμε τη μάχη. Δύναμη και Πίστη στον Κύριό μας!”

Οι συμβουλές του θα μείνουν χαραγμένες μέσα στην ψυχή μου για πάντα. Όλα αυτά είναι λίγα για να περιγράψω αυτά που ένιωσα στην εξομολόγηση, στο πετραχήλι του Γέροντα. Η υπακοή στον πνευματικό με βοήθησε και με βοηθάει μέχρι σήμερα να συνεχίζω τον αγώνα μου. Τα αγκάθια είναι πολλά ακόμα, όμως τώρα έχω και την ανθρώπινη βοήθεια που μου έστειλε ο Θεός, μία υπέροχη σύζυγο, για να συνεχίσουμε μαζί αυτό το υπέροχο πνευματικό ταξίδι για την βασιλεία των Ουρανών. Έχω τον αγαπημένο μου φίλο και συνάδελφο και πάνω απ’ όλα τον Θεό μέσω του πνευματικού μας Γέροντα.»

''H θεραπεία ενός ομοφυλόφιλου στήν εκκλησία...''



Η εξομολόγηση ενός πρώην ομοφυλόφιλου, 
και η θαυμαστή σχέση του, με τον τρελο-Γιάννη 
τον δια Χριστόν σαλό.

Ο Κωνσταντίνος που συνήθιζε να κάθεται στις τελευταίες πάντα θέσεις του Ναού με εμφανή αρχικά δισταγμό σηκώθηκε και πήγε κοντά στον κυρ- Αναστάση. Καθώς διάβαινε προς τον άμβωνα παρατήρησε το πόσο περίεργα τον κοιτούσαν όλοι... 

Είδε στα μάτια των παρευρισκομένων να καθρεφτίζεται μία αόριστη απορία. Και εκείνος απορούσε γιατί ο κυρ-Αναστάσης κάλεσε μόνο αυτόν να παρευρεθεί δίπλα του την ώρα της ανάγνωσης της επιστολής...

Κάτι όμως ασυνήθιστο τον παρακίνησε και αφού έριξε μία κλεφτή ματιά στην αγαπημένη του Κατερίνα παρακάλεσε τον κυρ -Αναστάση να πει δυό λόγιαστη μνήμη του τρελο- Γιάννη...

Ο κυρ -Αναστάσης θέλησε να διαβάσει πρώτα την επιστολή και μετά να του δώσει το λόγο. Τότε ο παπα-Βασίλης παρενέβη στη συζήτηση και είπε: «Άσε το παιδί να μιλήσει Αναστάση»...

Ο Κωνσταντίνος τότε με χαμηλωμένο το πρόσωπο πήγε μπροστά στο μικρόφωνο. «Θεωρώ και εκλαμβάνω τον εαυτό μου ως το χειρότερο μίασμα που υπήρξε ποτέ στην ανθρωπότητα. Ξέρω ακόμη πως ως «μίασμα» της κοινωνίας με αντιμετωπίζετε όλοι λόγω της αμαρτωλής πρώην δραστηριότητάς μου. Έχετε απόλυτα δίκαιο. Έτσι μου αξίζει να με αντιμετωπίζετε γιατί με τη ζωή που έκανα όχι μόνο έβλαπτα τον εαυτό μου αλλά και τους πλησίον μου, εσάς δηλαδή αλλά και όλους αυτούς που έπιανα στα δίκτυα της ανομίας...

Παίρνω λοιπόν ως ευκαιρία τη δυνατότητα αυτή που μου έδωσε ο κυρ-Αναστάσης για να ζητήσω από τον καθένα προσωπικά να με συγχωρήσετε. Δεν αξίζω βέβαια ούτε καν τη συγνώμη γιατί σας έβλαψα όσο δεν μπορείτε να φανταστείτε. Έβλαψα την πόλη μας, τη συνοικία, τη γειτονιά μας. Έβλαψα φίλους και γνωστούς μου, γονείς και συγγενείς γιατί μετέφερα με τη βιοτή μου, το βούρκο της ακολασίας στην καθημερινότητά σας. 

Στην κατρακύλα μου αυτή που είχα πάρει έδωσε τέλος οριστικό ο τρελο-Γιάννης...

Οι προσευχές του σαλού με έβγαλαν από την παγίδα όχι ενός δαιμονίου αλλά ολάκερης λεγεώνας που είχαν φωλιάσει μέσα μου. Ήμουν για σχεδόν δέκα χρόνια τραβεστί. Πίστευα τότε ότι η ευτυχία βρίσκεται στην εφήμερη απόλαυση που προκαλεί η σαρκική επαφή. 

Ντυνόμουν προκλητικά, οργιζόμουν με τους ανθρώπους. Αντιμετώπιζα τη ζωή ως ένα δοχείο ηδονής, το οποίο θα έπρεπε καθημερινά να φροντίζω να γεμίζω. Έζησα το βούρκο της κολάσεως, όσο δεν μπορείτε να φανταστεί ο ανθρώπινος νους. Συνήθιζα λοιπόν σε τακτά διαστήματα να αλλάζω κατοικία, αφού με το δίκιο της η κοινωνία με εκλάμβανε ως απόβλητο. Και αυτό στην ουσία ήμουν. 

Οι τσακωμοί, οι βρισιές και οι απογοητεύσεις πίστευα ότι ήταν η καλύτερη άμυνα στην παθιασμένη κατά κυριολεξία μανία μου να ακολουθήσω κάτι που διέφερε από το κοινωνικά πρέπον, από τα ιδανικά και τις αξίες του ευαγγελίου. Θεωρούσα τότε ως ανθρώπινο δικαίωμα την ασθένεια μου και είχα την ψευδαίσθηση πως ήταν πέρα ως πέρα φυσιολογικό...

Κάτι που είθισται σήμερα κάποιοι ακόμη και ανώτατοι άρχοντες να διαφημίζουν ως δήθεν διαφορετικότητα.

Δεν υπήρξε λοιπόν αστυνομικό τμήμα στην Αθήνα που να μην με γνωρίζει. Δεν υπήρξε δικαστήριο που να μην ήμουν «πελάτης» του είτε ως κατηγορούμενος επειδή πρόσβαλα τα χρηστά ήθη είτε ως μάρτυρας κατηγορίας η υπεράσπισης σε διάφορες παρόμοιες υποθέσεις. 

Είχα την ψευδαίσθηση πως με την όλη ανήθικη δραστηριότητά μου υπηρετούσα μία σιωπηλή επανάσταση κοινωνικής αποδοχής της ομοφυλοφιλίας...

Κυνηγημένος έφθασα και στη γειτονιά σας και παρουσιάστηκα στην καλή και φτωχή γερόντισσα την κυρά Χρυσούλα προκειμένου να ζητήσω την γκαρσονιέρα που νοίκιαζε. Εκεί συνάντησα για πρώτη φορά τον τρελο- Γιάννη, ο οποίος είχε φέρει ψωμί στην σχεδόν άπορη γιαγιούλα. Η κυρά Χρυσούλα σε αντίθεση με άλλους ενοικιαστές δεν με ρώτησε πολλά πράγματα. Απλώς μου είπε πως οι 30.000 δρχ. που ζητούσε για ενοίκιο, ήταν και τα μόνα χρήματά της για να τα φέρει βόλτα και με παρακάλεσε να μην τα καθυστερώ γιατί μ’ αυτά πληρώνει τη ΔΕΗ, το νερό και τα κοινόχρηστα και αγοράζει τα απαραίτητα προς το ζην.

«Αχ καλέ μου Κωνσταντίνε ο Θεός σε έστειλε. Τρεις μήνες έχω ξενοίκιαστο το σπίτι και ζω με τη βοήθεια του φούρναρη του κυρ-Αποστόλη και του μπακάλη του κυρ-Παντελή που μου στέλνουν ψωμί και τρόφιμα μ’ αυτόν τον σαλό» είπε δείχνοντάς μου τον τρελο-Γιάννη. «Μα ποτέ δεν έστειλα ψωμί κυρά Χρυσούλα, αφού δεν ήξερα για την κατάστασή σου»γύρισε τότε αυθόρμητα και της είπε ο κυρ-Αποστόλης. «Ούτε εγώ έστειλα ποτέ τρόφιμα», συμπλήρωσε ο κυρ-Παντελής... 

Μα έτσι μου έλεγε ο τρελο-Γιάννης είπε εμφανώς απορημένη η κυρά Χρυσούλα...

Μετά την μικρή αυτή «ευχάριστη» παρέμβαση ο Κωνσταντίνος συνέχισε:

«Συνήθιζε ο τρελο- Γιάννης να μην αποκαλύπτει τις πράξεις του... 

Σε εσένα κυρά Χρυσούλα μου, έφερνε φαγητό, σε εμένα όμως έφερε τον ίδιο το Θεό». 

Τα μάτια του Κωνσταντίνου βούρκωσαν και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν. Μαζί του έκλαιγαν όλοι...

Πήρε μία βαθιά ανάσα και είπε: 

«Μετά τρεις ημέρες μετακόμισα στην γκαρσονιέρα. Ο τρελο- Γιάννης με βοήθησε να μεταφέρω τα πράγματα... Μάλιστα όταν ο μεταφορέας άφησε κάποιο υπονοούμενο εξ αφορμής της συμπεριφοράς και του τρόπου ομιλίας μου ο τρελο-Γιάννης τον αποστόμωσε... λέγοντάς του πως δεν έχει δικαίωμα να σχολιάζει κάποιος που συστηματικά ζούσε στη μοιχεία και συμπεριφερόταν βάναυσα στα δυό παιδιά του... 

Ο μεταφορέας σάστισε και σταμάτησε τότε να ειρωνεύεται. Πίστεψα πως θα ήταν γνωστοί αλλά απόρησα όταν φεύγοντας στράφηκε στον τρελο-Γιάννη και του είπε: «Εσύ τι είσαι μάγος;» 

Ναι, Γιώργο έχω «μαγευτεί» από την αγάπη του Χριστού μας, απάντησε ο σαλός. Ζήτησε μάλιστα από τον μεταφορέα να πάψει να στεναχωράει τον Χριστό που παρ’ όλη τη συμπεριφορά του γιάτρεψε την κόρη του Θεοδώρα από σοβαρότατη ασθένεια. Με σκυμμένο το κεφάλι ο Γιώργος τότε έφυγε...

Είναι ο κύριος που κάθεται εκεί μαζί με τη γυναίκα του και μπορεί να επιβεβαιώσει το συμβάν. Μου έκανε εντύπωση ο διάλογος αλλά τότε τον λογάριασα ως τρέλες του σαλού...

Το βράδυ λοιπόν της ίδιας ημέρας ντύθηκα με γυναικεία ενδύματα κατά τη συνήθειά μου και πήγα σε γνωστό στέκι των τραβεστί στην λεωφόρο Συγγρού...

Φανταστείτε την έκπληξή μου όταν είδα τον τρελο- Γιάννη να με κοιτά από την απέναντι γωνιά του τετραγώνου. Από τη σκέψη μου πέρασε πως επεδίωκε ερωτική συντροφιά. Αλλά πως άραγε με βρήκε; Με παρακολούθησε ο σαλός και τώρα θα τα πει στη κυρά Χρυσούλα. Αχ πάλι θα αναζητώ σπίτι. Καθώς σκεφτόμουν όλα αυτά σταμάτησε ένας υποψήφιος πελάτης μπροστά μου...

Σαν ελατήριο τότε σηκώνεται ο τρελός και αρχίζει να φωνάζει. «Αυτός έχει AIDS, είναι άρρωστος και θα σας κολλήσει. Φύγετε –φύγετε». Αιφνιδιάστηκα από την αλλοπρόσαλλη αυτή συμπεριφορά ενός ανθρώπου που ούτε καν γνώριζα. Βέβαια ο υποψήφιος πελάτης έφυγε. 

Άρχισα τότε να βρίζω τον τρελο- Γιάννη. Με έπιασε μία υστερία... Αυτό συνεχίστηκε σχεδόν για ένα μήνα. Δεν μπόρεσα να καταλάβω ως σήμερα πως ανακάλυπτε τα παράνομα στέκια. Ένα βράδυ, τον βάρεσα μάλιστα πολύ άσχημα...

Φανταστείτε όμως την έκπληξή μου, όταν κάθε βράδυ που γύριζα στο σπίτι έβρισκα ένα φάκελο με σχεδόν τα διπλά χρήματα απ’ αυτά που συνήθιζα να εισπράττω από την βρώμικη αυτή δραστηριότητά μου και απέξω έγραφε: «Ευλογία για τον δούλο του Χριστού Κωνσταντίνο». 

Δεν ήξερα τότε τι να υποθέσω με όλα αυτά τα περίεργα που ζούσα. Τα απογεύματα που συνήθιζα να βγαίνω από το σπίτι και έβλεπα τον τρελο- Γιάννη θύμωνα. Εκείνος όμως έλεγε. «Κωνσταντίνε μου πάψε να στεναχωρείς τον Χριστό και την Παναγιά μας που κλαίνε αδιάκοπα για σένα». Σκεπτόμουν ακόμη και να φύγω από το σπίτι αλλά κάτι με κρατούσε εκεί...

«Ρε μήπως σε ερωτεύτηκε και συμπεριφέρεται έτσι αλλόκοτά» μου έλεγαν οι άλλοι τραβεστί. «Όχι, δεν δείχνει τέτοιες διαθέσεις» απαντούσα. Για να μην τα πολυλογώ αποφάσισα να προσκαλέσω τον τρελο -Γιάννη στο σπίτι προκειμένου να δώσω ένα τέλος σ’ όλα αυτά. Νόμιζα πως κάποιος τον βάζει επίτηδες για να με τρελάνει...

Στην πρόσκλησή μου ο τρελο -Γιάννης παρά το γεγονός ότι επανειλημμένως τον είχα προπηλακίσει ανταποκρίθηκε θετικά. Δεν ξέρω τι με έπιασε εκείνη την ημέρα και καθάρισα το σπίτι, μαγείρεψα κάτι πρόχειρο και το έριξα στο διάβασμα. Ξεφύλλιζα ένα περιοδικό ποικίλης ύλης και κέντρισε την προσοχή μου ένα δημοσίευμα για κάποιο γέροντα ονόματι Πορφύριο που υπηρέτησε σε παρεκκλήσιο νοσοκομείου στην Ομόνοια...

Δεν πρόλαβα να το διαβάσω όταν άκουσα τον τρελο-Γιάννη να χτυπά την πόρτα. Μόλις του άνοιξα μου είπε: «Ευλογημένος να είσαι Κωνσταντίνε μου στο νυν αιώνα και στον μέλλοντα». Πρώτη φορά άκουγα αυτόν τον χαιρετισμό, αλλά και για πρώτη φορά άκουσα το δαιμόνιο να μιλά από μέσα μου.

«Ήρθες και εδώ στο σπίτι μου τρελέ να με εκδιώξεις; Δεν είμαι μόνος αλλά έχω συντροφιά και άλλους 365 φίλους. Δεν πρόκειται να φύγω. Φύγε εσύ γιατί θα σε σκοτώσω». 

Ο τρελο- Γιάννης τότε ύψωσε μπροστά μου ένα σταυρό και είπε.

«Στο όνομα της Αγίας και ομοουσίου Τριάδος...» 

Δεν άκουσα τίποτε άλλο γιατί λιποθύμησα...

Όταν συνήλθα αντίκρυσα τον σαλό να μου χαμογελάει. Ένιωθα μία χαρά που βρισκόταν εκεί αλλά δεν ήξερα την αιτία. «Σου έφερα ένα δώρο Κωνσταντίνε μου. Είναι το Ψαλτήριο, ένα βιβλίο που έγραψε ο βασιλιάς και Προφήτης Δαυίδ». 

Τι έγινε, τι συνέβη; Ρώτησα. «Κωνσταντίνε μου έχεις μεγάλη ευλογία. Ο Χριστός σε επέλεξε. Σε ετοιμάζει για μεγάλους άθλους. Όμως, θα πρέπει να δώσεις μεγάλο αγώνα γιατί αυτό που έχεις μέσα σου δεν πρόκειται να φύγει εύκολα».

Εάν βλέπατε τη λάμψη στο πρόσωπο του τρελο -Γιάννη θα κατανοούσατε το φόβο μου. Θεωρούσα αηδίες τα περί δαιμονίων. Πίστευα ότι αποτελούν σκαρίφημα των παπάδων και της θρησκείας για να φοβίζουν τον κόσμο και να απομυζούν εύκολα χρήματα, να περνούν καλά, να πλουτίζουν και άλλα τέτοια συναφή. Και να τώρα που υπήρξα μάρτυρας της φθονερής για τον άνθρωπο δράσης τους... Ο τρελο-Γιάννης από τότε έγινε αδελφός και φίλος... 

Το ίδιο βράδυ μάζεψα όλα τα γυναικεία ρούχα και τα παπούτσια και τα καλλυντικά και τα πέταξα στα σκουπίδια. Την επόμενη ημέρα άλλαξα το τηλέφωνό μου...

Με τη βοήθεια του σαλού μάλιστα έπιασα δουλειά σε λογιστήριο μίας μεγάλης εταιρίας. Ο ιδιοκτήτης της εταιρίας ήταν φίλος του τρελο-Γιάννη. Με προσέλαβε με ικανοποιητικό μισθό. 

Ταυτόχρονα σχεδόν καθημερινά με τον τρελο-Γιάννη πηγαίναμε σε ένα ναό ψηλά στον Υμηττό και ο ιερέας διάβαζε τις ευχές του Μεγάλου Βασιλείου (εξορκισμούς) ενώ ο τρελο- Γιάννης διάβαζε ψαλμούς. Δεν μπορώ να σας περιγράψω τι έζησα...

Αυτό που μπορώ τώρα να βροντοφωνάξω από την εμπειρία μου αυτή είναι πως η ομοφυλοφιλία και εν γένει η πορνεία δεν είναι διαφορετικότητα ούτε ασθένεια...

είναι ένα φοβερό δαιμόνιο, που εξοργίζει τον Παντοκράτορα. Αυτό επίσης που θέλω να σας πω είναι πως η αγία μας Εκκλησία έχει τα κατάλληλα όπλα για να εξολοθρεύει ολοσχερώς όλα αυτά που σήμερα η εκσυγχρονισμένη κοινωνία μας θεωρεί όπως και εγώ πίστευα κάποτε ότι είναι βλακείες.

Οι προσευχές του αγίου της γειτονιάς μας με γλύτωσαν. Άλλαξε τη ζωή μου ολάκερη η γνωριμία μαζί του. Αυτά που έζησα τα τελευταία πέντε χρόνια στην ευλογημένη αυτή γειτονιά συνθέτουν ένα αληθινό θαύμα του τριαδικού και μόνου αληθινού Θεού.

Ξέφυγα μέσα από μία πραγματική κόλαση και ζω μέσα σ’ έναν κόσμο που ούτε στα καλύτερα όνειρά μου δεν είχα ζήσει. Με τη συνεχή συμπαράσταση του αγίου αυτού ανθρώπου που κάθε άλλο παρά τρελός ήταν κατανόησα το λάθος, συνειδητοποίησα πράγματα και καταστάσεις που αποτελούν τα θεμέλια της κοινωνίας μας, γνώρισα την αγάπη του Χριστού...

Λειτουργούσα ως εθισμένος σε τοξικές ουσίες, δεν ξεχώριζα από τους τοξικομανείς, ζούσα έναν εφιάλτη, στον οποίο έδωσε τέλος ο τρελο -Γιάννης ο υπέροχος αυτός άγιος του Θεού.

Δεν θέλω άλλο να σας κουράσω με την ιστορία μου. Άλλωστε καταγράφω όπως πρότεινε ο κυρ-Αναστάσης όλη την ιστορία μου με λεπτομέρειες. Ζητώ συγγνώμη και από εσάς και από τα πάμπολλα θύματα που παρέσυρα στα δίκτυα της ανομίας, όπου ήμουν παγιδευμένος...

Ζητώ συγνώμη και από την αγαπημένη μου Κατερίνα, η οποία άνοιξε την αγκαλιά της στον πιο αμαρτωλό όλης της οικουμένης, έκλεισε τα αυτιά της στα δυσμενή σχόλια και τις δίκαιες κριτικές και δέχτηκε την πρότασή μου να προχωρήσουμε σε γάμο...


Δέχτηκε να ζήσει με ένα μηδενικό, με ένα απόβλητο, ένα μωρό. Και στον επικείμενο γάμο μας είχε επενδύσει με δάκρυα και προσευχές ο άγιος τούτος άνθρωπος, ο τρελο –Γιάννης...

Τα τελευταία λόγια του Κωνσταντίνου χάθηκαν μέσα στους λυγμούς του.Μαζί του έκλαιγε ο παπά Βασίλης που έτρεξε και τον αγκάλιασε αλλά καί όλοι οι παρευρισκόμενοι. "Σκέφτομαι παπά-Βασίλη να φύγω από τη γειτονιά όχι για μένα αλλά για την Κατερίνα" ψέλλισε ο Κωνσταντίνος με δυσκολία. 

Τότε ο παπά-Βασίλης πήρε το λόγο και είπε: "Αγαπητοί μου ο Κωνσταντίνος εξεδήλωσε την επιθυμία να φύγει από τη γειτονιά μας. Τι λέτε; Θα αφήσουμε μια ζωντανή μαρτυρία ενός θαύματος του εκλιπόντος αδελφού μας Ιωάννη, τον Κωνσταντίνο μας αλλά και την Κατερίνα μας να φύγουν;" 

Όχι, Όχι... φώναξαν όλοι.


Η εξομολόγηση ενός πρώην ομοφυλόφιλου, 
και η θαυμαστή σχέση του, 
με τον τρελο-Γιάννη τον δια Χριστόν σαλό.

Απο το βιβλίο για τη ζωή του τρελο-Γιάννη. 

*Τα έσοδα που θα προκύψουν από τη διάθεση θα διατεθούν εξ’ολοκλήρου για την ανέγερση του ιερού ναού Αγίου Χαραλάμπους στο Βαλάρι της Ευρυτανίας.

Μία ἱστοριολογική ἀπάντησις κατά τινάς φανατικῆς "ἀπολογήτριας τοῦ Σοδομισμοῦ"!



"Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπαξιώνει, τήν κατά κόσμον, νοσηρά ἀντίληψιν, περί τῆς εἰκόνας Της, ἤ καί τό image της, διότι ὁ πρωταρχικός καί οὐσιαστικός ρόλος τῆς, εἶναι ἡ μεταποίησις καί μεταμόρφωσις, τῆς ἀμαυρωμένης, ἀμαρτωλῆς καί τρεπτῆς εἰκόνας τοῦ ἀνθρώπου" .


Λάβαμεν τό ἑξῆς σχόλιον, εἰς τό ἐν λόγῳ περίφημον θέμα, πού ἀναπτύσσει ἡ ἱερά μητρόπολις Πειραιῶς:

Βασικά κάποια στιγμή πρεπει να καταλαβετε, ότι το συμφωνο συμβιωσης δεν ειναι θέμα θρησκειας, αλλα θεμα ανθρωπινων δικαιωματων. Κανεις δε σας εξαναγκαζει εσας που ειστε ετεροφυλοφιλος, να γινετε ομοφυλοφιλος. Οποτε και εσεις δεν πρεπει να εξαναγκαζετε και να βαζετε εμποδια σε αυτους που ειναι ομοφυλοφιλοι. Οι αντιδρασεις σας, και οι ακραιες αυτες αποψεις, θα ηταν δικαιολογημενες ΜΟΝΟ αν γινοταν επιτρεπτος ο ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΣ γαμος αναμεσα σε ομοφυλοφιλα ζευγαρια, το οποιο παει σαφως εναντια σε οτι λεει η εκκλησια τοσα χρονια. Αλλα απο τη στιγμη που δε μιλαμε για θρησκευτικο γαμο, αλλα για ενα συμφωνο συμβιωσης (αν κ το ιδιο ισχυει κ για τον πολιτικο γαμο) που προκειται για μια διαδικασια που πρεπει να ειναι προσβασιμη απο ΚΑΘΕ πολιτη ανεξαρτητου θρησκειας-χρωματος-σεξουαλικης προτιμησης, δε σας πεφτει λογος. Εχετε καθε δικαιωμα να πειτε οτι δε θελετε να ακολουθησετε μια τετοια διαδικασια, αλλα δεν εχετε κανενα δικαιωμα να ριχνετε εμποδια σε αυτους που θελουν να ακολουθησουν αυτη τη διαδικασια. Να ξερετε παντως οτι οι τοσο συντηρητικες αποψεις - για κατι τοσο στοιχειωδες κιολας - μονο κακο κανουν στην εικονα της εκκλησιας, και το τελευταιο διαστημα να γνωριζετε οτι εχετε απομακρυνει πολυ κοσμο. Σας μιλαω σαν μια εξ αυτων που εχουν απομακρυνθει και εχουν απογοητευτει πληρως απο τις οπισθοδρομικες τασεις της εκκλησιας.

Αναστασία


Ἀγαπητή Ἀναστασία εὔχαριστοῦμεν διά τήν τοποθέτησιν σας.

Ἐξ ἀρχῆς νά τό πάρουμεν ἱστορικά τό θέμα (μιᾶς καί διακρίνω μίαν κάπως, μεροληπτικήν προκατάληψιν, κατά τῆς θρησκειολογίας, ἡ ὁποία εἶναι ἀναντίρρητα μία Παγκόσμια Ἐπιστήμη εἰς ἅπαντες τίς Θεολογικές Σχολές τοῦ κόσμου), καί νά σᾶς ἐρωτήσω ρητορικά:

Γνωρίζεται ἀπό πότε ἔγινε ἡ πρώτη προσπάθεια, ἐπίσημης ΘΕΣΜΟΘΕΤΙΣΙΣ τοῦ "Συμφώνου Συμβίωσις" μεταξύ τῶν ἀρσενοκοιτῶν;

Ἀπό τήν ἐποχή, σύμφωνα μέ τίς ἱστορικές πηγές, (καί ὄχι μέ τίς θείες Γραφές) τῆς βασιλείας τοῦ Παγανιστοῦ καί Πολυθεϊστοῦ εἰδωλολάτρη Αὐτοκράτωρα Νέρωνα, πού ὡς ὁ ἐπίσημος τότε Πολιτικός θεσμός κατά βάσιν τοῦ Ρωμαϊκοῦ Δικαίου, ἦτον καί ἀναμφίβολα ἕνας μέγας διώκτης τῶν Χριστιανῶν· ὁ ὁποῖος σύν τά ἄλλα σωρηδόν ἐγκλήματά του, ἀποφάσισεν λόγου χάριν (!) νά εὐνουχίσει (σοβαρομιλῶ) τινά ὅμορφον ἄνδρα "Σάββα" (δέν ἦτον αὐτό τό ὅνομα, ἀλλά δέν ἔχει σημασία στήν παροῦσα) καί τόν "μετασκεύασεν" καί "μεταμόρφωσεν", εἰς "θυληκόν" σύντροφόν του, μετονομαζόμενον Σαββίνα!!! Ἄρα, ἔχει κάμποσιν καί ἐνδιαφέρουσαν ἱστορία τό ὅλον πράγμα τῆς ἀνωμάλου συμβιώσεως, καθότι δέν εἶναι σύγχρονον τό φαινόμενον.

Ὁ Νέρωνας ὅμως, συμβίωνε ἐπίσημα (μιᾶς καί ἦτον Νομοθέτης καί Θεός τῆς αὐτοκρατορίας) μέ δύο Σαββίνες, ἄρα τό πρῶτον Εὐρωπαϊκόν καί θεσμοθετημένον "Σύμφωνο Συμβίωσις" πού μαρτυρῆτο ἱστορικά, καί ὄχι θρησκειολογικά, ἔγινε διά τριπλήν "σεξουαλικήν σχέσιν" δηλ. διά τινά ("φυσιολογικόν" διά τά τινά παγανιστικά θέσμια) ἐρωτικόν Αὐτοκρατορικόν τρίγωνον, μεταξύ ΤΡΙΩΝ ὁμοφυλόφιλων καί ἐπίσημων ἀνδρῶν...!

Ἱστορία κάνουμεν μέχρι στιγμῆς, καί ὅχι θρησκειολογίαν (μιᾶς καί δέν συμπαθάτε τό ἐν λόγῳ δεύτερῳ μάθημα)... καί θά ἐπιμένουμεν ἱστορικά εἰς τό ζήτημα, ἵνα προβληματησεῖτε κάπως.

Ἐξάπαντος ἡ Παλαιά Διαθήκη, διά τούς ἀδελφούς μας Ἑβραίους, εἶναι ὅχι μόνον θρησκευτικόν ἐγχειρίδιον, ἀλλά σύμφωνα μέ τήν Ἐπιστήμη τῆς Ἱστορίας καί Ἀρχαιολογίας, ἀποδεικνύτεται ἰσχυρῶς, ὅτι πρόκειται καί διά ἀναντίρρητα σωρηδόν κομβικά καί ἱστορικά γεγονότα.

Ἄρα ἄκρως ἐπιστημονικῶς, δηλ. ἐξ Ἐβραϊκῆς καί Βιβλικῆς ἀπόψεως, ἡ Παλαιά Διαθήκη εἶναι μέν ἡ θρησκευτική, ΑΛΛΑ εἶναι καί ἡ ἱστορική πορεία τῶν πρό Χριστοῦ, Ἐβραίων.

Ἄρα λοιπόν, παραμένοντες ἐντός αὐστηροῦ ἱστορικοῦ πλαισίου, ἐρωτοῦμεν ρητορικῶς καί πάλιν:
-Διά ποῖον λόγον ἐξαφανήσθησαν, ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ, ἐκ τοῦ γεωγραφικοῦ χάρτου, ἡ ἀρχαία Πεντάπολη, τῶν Σοδόμων καί Γομόρρων;

-Καί γιατί ὁ τόπος τήν σήμερον, παραμένει, εἰς πείσμαν τοῦ Σοδομισμοῦ καί ἀποκαλεῖτο (κυριολεκτικά) ὡς Νεκρά Θάλασσα;

Ἄν δύνασθαι νά μᾶς ἀποδείξεται, μέ ἱστορικά κ.ἄ. ἐπιστημονικά ντοκουμέντα, ὅτι κατεστράφει ὁλοσχερῶς, διά οἱανδήποτε ἄλλον λόγον (π.χ. εἰσβολῆς aliens κ.ο.κ.) παρεκτός τοῦ Σοδοσμισμοῦ, ὥς ἀναφέρουν βεβαίως, οἱ ἱστορικές καί θρησκειολογικές, ἐβραϊκές πηγές, τότε (πιθανόν) νά ξεθεμελιώσετε πανηγυρικά, καί τήν σύγχρονη χριστιανική ἐπιχειρηματολογία, περί τῆς ἐπάρατης σαρκολατρείας τοῦ Σοδομισμοῦ καί τοῦ παιδοβιασμοῦ, πού συντελείτο εἰδικά σέ ἐκείνην τήν περιοχήν κατά τήν πρό Χριστοῦ ἐποχῆν.

Ἄρα λοιπόν, ὑφίσταντο κυρίως, ἱστορικές (καί θρησκειολογικές, πῶς νά τό κάνουμεν δηλαδή, νά καταργήσωμεν τήν Θρησκειολογία, διότι ἐπιθυμῶμεν τά ἔργα τῆς σαρκός;) μαρτυρίες, ὅτι ἡ ἀνάγκη τῆς σαρκολατρικῆς συμβιώσεως (εἴτε ἑτεροφυλόφιλου εἴτε καί ὁμοφυλόφιλης), ἦτον μία σεξουαλική ἀνάγκη (φανατικῆς ἰκανοποιήσεως τῶν ὑπογάστριων ἐνστίκτων) κυρίως, ἐκ τῆς ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ἐποχῆς...!

Ἱστορικοφιλοσοφικά τώρα, σκόπιμα παραμένωμεν εἰς τήν πρό Χριστοῦ περίδον:

Γιατί ἆραγέ, μεγίστοι Ἕλληνες Φιλόσοφοι καί Ἕλληνες Νομοθέτες καί οἱ ἱστορικοί (ὄχι μόνον ὁ περιούσιος θρησκευόμενος Ἑβραϊκός λαός, ἐξάπαντος πού ἔρεπεν, πρός τήν θεσμοθέτησιν τῆς σαρκολατρείας καί τῶν ὀργίων, ἐλέω ἐπηρεασμοῦ τῶν παγανιστικῶν ἐθνοτήτων πού τόν περικύκλωναν στήν περιοχήν), κατά τήν ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ ἐποχή, διακηρύττουν τρανῶς, ὅτι ἡ ἀρσενοκοιτία καί ἡ παιδεραστία, πρόκειται περί τινῶν "παρά φύσιν" σχέσεων;

Βλέπετε, οἱ ἱστορικές πηγές ΜΑΡΤΥΡΟΥΝ ὅτι τήν ἔννοια "παρά φύσιν" δέν τήν ἐμπνεύστηκαν πρώτοι, οἱ Χριστιανοί, ἀλλά οἱ Ἕλληνες Φιλόσοφοι!

Ἐπί τῆς ἐποχῆς λ.χ. τοῦ μεγίστου Φιλοσόφου Σωκράτη καί Πλάτωνος δέν ὑφίστατο ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ἤ ὁ Θεάνθρωπος καί οἱ Ἀποστόλοι του, ἵνα ἐπηρεασθοῦσιν! Οὔτε ἦτον σεμνότυφοι, οὔτε ἠθικιστές, οὔτε ἠθικολόγοι, οὔτε πουριτανοί, ἤ ἔστω θρησκόληπτοι βαθιά, εἰς τό ἐπίπεδο τῶν ἁπλοϊκῶν παγανιστῶν προγόνων μας. Διότι ἐξάπαντος ὡς περίφημοι καί γνήσιοι διανοούμενοι καί στοχαστές, διέφεραν ριζηδόν, ἐκ τῆς μάζας καί ἐκ τῶν παγανιστικῶν κρατικῶν καί ὀργιαστικῶν θέσμιων, καί ἔρχονταν ἄφοβα καί ρωμαλέα, σέ κόντρα καί ρήξιν, μέ τό εἰδωλολατρικόν θρησκειολογικόν κατεστημένον τους. Καί ὅμως οἱ ἱστορικοφιλοσοφικές πηγές (καί ὄχι ἡ ἱερά Σύνοδος τῶν Ἰμαλαΐων ἤ καί τῆς Καζαμπλάνκα) ΑΠΟΔΕΙΚΝΥΟΥΝ, ὅτι ἀρκετοί ἐκ τῶν γνωστῶν καί μεγάλων Φιλοσόφων, Νομοθετῶν καί Ἱστορικῶν, Ἑλλήνων προγόνων μας, διακήρυτταν τήν ἀπέχθειά των καί τό παρά φύσιν τῆς ἀρσενοκοιτίας. Ἄρα τήν σήμερον, καί ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, νά μή ὑφίστατο ἀκόμη, τίνα ἐπιλογή θά εἴχαμεν; Εἴτε τήν πάγια καί κρατική (τά ἀνώμαλα ὄργια κ.ο.κ.), εἴτε τήν στάσιν τῶν διανοητῶν Φιλοσόφων. Καί περιορίζομαι ἐντός τοῦ τότε γεωγραφικοῦ Ἑλλαδικοῦ καί Κυπριακοῦ πλαισίου, πού ἦτον στό ἴδιο ἱστορικοθρησκειολογικόν ἐπίπεδον.

Ἐμμένουμεν ἀκόμη, ἄν τό προσέξετε, σέ ἱστορικά πλαίσια, ἀντί θρησκειολογικά, ἵνα σοῦ ἰκανοποιήσωμεν τό θέλημα.

Καταλεικτικά, ἄν θεωρήσουμεν, ἐξ Ἑβραϊκῆς (ΠΡΟ ΧΡΙΣΤΟΥ) παραδόσεως καί ἀπόψεως, καί θεωρήσουμεν, ΜΟΝΟΝ, ὥς Ἱστορικοφιλολογικήν ἤ καί Δικανικήν, τήν Παλαιά Διαθήκη, παρατηροῦμεν, ὅτι ἡ ὁμοφυλοφιλία, ἡ πορνεία, ἡ μοιχεία, ὁ παιδοβιασμός, ἡ κτηνοβασία κ.λπ. ἦτον ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ θανάσιμα (κυριολεκτικά!) καί κολλάσιμα ἀμαρτήματα τά ὁποῖα, Νομοθετικά, σύμφωνα μέ τό ἱστορικόν πλαίσιον καί τό Νομικόν Δίκαιον τῶν Ἑβραίων, ἐπέφερνεν θανατικήν καταδίκην!

Τό παράδοξον, συγκριτικά, ἐπισυμβαίνει, εἰδικά στά περί τῶν Κιναίδων, καί εἰς τήν Ἑλληνική πολυθεϊστικήν καί παγανιστικήν παράδοσιν καί Νομοθεσίαν. Δηλαδή, ἀκόμη καί οἱ ὀργιώδης σεξουαλικές τελετές, ἦτον "φυσιολογικές", δηλ. σαρκολατρικές θρησκευτικές ἐνέργειες μεταξύ ἀνδρῶν καί γυναικῶν! Ἐξάπαντος ὁ θρησκευτικός σκοπός των, ἦτον νά ἐορτάσουν λ.χ. τήν θεά τῆς γονιμότητας, καί ἐόρταζαν την γονιμότητα, ἐπιδιδώμενοι σε "γόνιμες πράξεις"!

Ἄρα, μέσα στό ἱστορικόν πλαίσιον, μεταξύ τῶν ἰσχυρῶν Ἑλληνικῶν καί Ἑβραϊκῶν θρησκευτικῶν παραδόσεων, ἠθῶν, ἐθίμων, πολιτισμοῦ, ἰστορίας, πολιτικῆς, φιλοσοφίας κ.ο.κ. ἀπαγόρευαν ΑΥΣΤΗΡΑ, μέ θανάσιμες ποινές, τήν "παρά φύσιν" σεξουαλικήν σχέσιν, ὅπως τιμωροῦσαν αὐστηρά, τήν μοιχεία καί τήν πορνεία!!!

Τό ἐρώτημα, πού μᾶλλον πρέπει νά μᾶς ἀπασχολεῖ, εἶναι:

Γιατί εἰς τήν πρό Χριστοῦ ἐποχήν, οἱ ἐν λόγῳ ἰσχυρές παραδόσεις, ἐβδελύσσοντο ΣΦΟΔΡΑ τόν Σοδομισμό, τήν ἀρσενοκοιτία καί τόν λεσβιασμόν;

Ἀλλά, παρόλα αὐτά καί διά αὐτά, τά ταυτόσημα ἴσχυαν καί στά περί τῆς πορνείας καί τῆς μοιχείας;! Δηλ. ὑφίσταντο ἀνάλογες δικανικές ποινές καί σέ "κατά φύσιν" ἐνέργειες! Γιατί ἆραγέ; Δέν δυνάμεθα νά ἐννοήσωμεν τούς βαθύτερους λόγους; Ἦτον παράξενοι, μεσσαιωνιστές, ὀπισθοδρομικοί, θρησκόληπτοι, ὅμοφοβικοί, φανατικοί κ.λπ. οἱ λ.χ. διανοούμενοι μεγάλοι Ἕλληνες Φιλόσοφοι καί προγόνοι μας; Ἤ μήπως, ἐμεῖς τήν σήμερον, εἴμεθα οἱ ἄκρως τετυφλωμένοι καί τετυφωμένοι, ἐκ τῆς σαρκολατρείας μας, καί ἀδυνατοῦμεν ἔτσι, ἐλέω κατασπατάλησις τῆς φαίας διανοητικῆς οὐσίας καί τῆς ψυχοσωματικῆς πνευματικῆς περιουσίας μας, νά ἐννοήσουμεν καί νά στοχασθοῦμεν, φιλοσοφικά, θεολογικά, μά κυρίως σφαιρικά καί ἀντικειμενικά τά ἐν λόγῳ πράγματα;

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀπαξιώνει, τήν κατά κόσμον, νοσηρά ἀντίληψιν, περί τῆς εἰκόνας Της, ἤ καί τό image της, διότι ὁ πρωταρχικός καί οὐσιαστικός ρόλος τῆς, εἶναι ἡ μεταποίησις καί μεταμόρφωσις, τῆς ἀμαυρωμένης, ἀμαρτωλῆς καί τρεπτῆς εἰκόνας τοῦ ἀνθρώπου.

Πολύ καλά πράξατε, καί ἀπομακρυνθήκατε ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, μιᾶς καί διαφωνεῖτε μέ τίς Θεανθρώπινες ἀπόψεις Της. Εἴστε μᾶλλον, ὑπέρ ἄνω Αὐτῆς, μέ ἄπειρην μᾶλλον τινά ἐμπειρίαν εἰς τά ἀνθρωπολογικά πράγματα. Ἐξάπαντος, μέ τήν πρώτη δυσκολία σας, μήν θυμηθείτε παρακαλῶ Αὐτήν, γιά προσευχές, τάματα, κεράκια, ὀνομαστικές ἑορτές, βαφτίσια, γάμους καί κηδείες κ.ο.κ., ἤ καί τήν Αεἰπάρθενον Μητέρα καί Θεοτόκον Παναγία μας καθῶς καί τούς Ἁγίους μας, μιᾶς καί λάβατε τελεσίδικα τίς προσωπικές ἀποφάσεις σας. Τό "Ἀναστασία" τί τό θέλεις, μιᾶς καί δέν πιστεύεις ἤ ἐλπίζεις, ἀλλά οὔτε κἄν σέ ἐνδιαφέρει, ἡ Ἀνάστασις καί μεταμόρφωσις τοῦ τιμίου σώματος καί τῆς ἀμαυρωμένης εἰκόνας σου; Μᾶλλον πρέπει νά ἀναζητήσεις, ἕνα μή Χριστιανικόν ὄνομα, τό ὁποῖον πλέον, θά σέ ἐκφράζει μέ τίς ἀνάλογες σαρκολατρικές ἐπιλογές σου... ἵνα μή βρίσκεσε σέ ψυχοσωματικήν ἀντίφασιν καί διχασμόν.
Συμφωνείς;

Τοῦ Παναγιώτη Π. Νούνη