.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

ΟΤΑΝ ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΠΕΡΑΣΗ Ο ΛΟΓΟΣ ΜΑΣ



«Και μόνο το να υποφέρει κανείς από πειρασμούς και δοκιμασίες, είναι πράγματι φοβερό και ικανό να καταβάλλει τη ψυχή. Όταν όμως δεν υπάρχει κι εκείνος που θα μπορούσε να παρηγορήσει και να σηκώσει μαζί μας το φορτίο της θλίψης, τότε η συμφορά γίνεται ακόμη μεγαλύτερη. Διότι όταν η ψυχή βρίσκει κάποιον να επικοινωνεί, τότε αναπαύεται και αναπνέει. Οι ψυχές των πονεμένων ανθρώπων δεν θέλουν από μας πολλά λόγια. Δεν έχει “πέραση” ο δικός μας ο λόγος, όταν το νέφος της στεναχώριας στέκεται μπροστά από τη ψυχή».


ΙΕΡΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ

Ετικέτες ,