Ὁ γεροντισμὸς ὡς δούρειος ἵππος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ

Δύο εἶναι οἱ χῶροι πνευματικῆς πορείας καὶ βίωσης τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς γιὰ τοὺς χριστιανούς. Ἡ ἐνορία, ἡ τοπικὴ δηλ. ἔκφραση τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι. 

Ἡ ἐνορία εἶναι τὸ θεμελιῶδες κύτταρο τοῦ μυστηριακοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὸ μοναστῆρι εἶναι ὁ θυσιαστικὸς τόπος καὶ προπαντός ἐπιλογὴ καὶ ἀπόδειξη τῆς ἀποκλειστικῆς ἀγάπης τῶν ἀνθρώπων γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Βασιλεία Του. Χριστιανὸς γίνεται ὁ ἄνθρωπος ἀγαπώντας καὶ ὁμολογώντας τὸν Χριστό. Αὐτὴ ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμολογία δὲν βιώνεται παρὰ μόνον μέσα σὲ πνεῦμα ἀπόλυτης καὶ ἀληθινῆς ἐλευθερίας. 

Ὁ Χριστὸς εἶναι ἀλήθεια καὶ ἐλευθερία. Ὅποιος ἀγαπᾶ καὶ ἀναζητᾶ τὴν ἀλήθεια καὶ τὴν ἐλευθερία, εἶναι τοῦ Χριστοῦ ἀκόμα καὶ ἂν δὲν τὸ συνειδητοποιεῖ. Κάποτε αὐτὴ ἡ ἀναζήτηση τῆς ἀλήθειας θὰ τὸν ὁδηγήσει στὸν ἴδιο τὸν Χριστὸ και στὸ βίωμα τῆς ἀληθινῆς ἀλήθειας καὶ ἐλευθερίας, τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς. Γιὰ τὴν ἀσφαλῆ διατήρηση τοῦ βιώματος τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς, γιὰ τὸν πόλεμο τῶν ἁμαρτιῶν καὶ τῶν παθῶν καὶ γιὰ τὴν ἀποφυγὴ τῆς πλάνης καὶ τῆς πτώσης βοηθάει τὸν μοναχὸ ὁ γέροντας καὶ τὸν λαϊκὸ ὁ πνευματικός.

Ὁ πνευματικός/γέροντας ὡς τύπος Χριστοῦ καὶ κάνοντας ὁ ἴδιος ὑπακοὴ στὸν Χριστό, ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα νὰ ἀγρυπνεῖ καὶ νὰ καθοδηγεῖ μὲ σεβασμὸ τὸ πνευματικό του παιδί στὸν δρόμο πρὸς τὴν σωτηρία του καὶ προσφέρει – πάντα μὲ γνώμονα τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας καὶ τὴν ἐντολὴ τοῦ Θεοῦ νὰ δώσουν καὶ τὴν ζωή τους γιὰ τὸ ποίμνιό Του– τὰ πάντα γιὰ νὰ τὴν κερδίσει. Ὁ πνευματικός/γέροντας φροντίζει καὶ μεριμνᾶ, ὥστε οἱ ψυχὲς τῶν πνευματικῶν του τέκνων, παρὰ τὶς ἀδυναμίες τους, νὰ γεμίσουν μὲ χάρη καὶ λόγο Χριστοῦ. Εἶναι τεράστιο τὸ βάρος καὶ ἡ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ γιὰ αὐτὸ πολλοί, σοφὰ καὶ ἀπὸ ταπείνωση, διστάζουν νὰ ἀναλάβουν τέτοιο τρομερὸ ἔργο. 

Στὴν ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ τῶν τελευταίων δεκαετιῶν ὅμως, ἔχει ἐμφανισθεῖ ἕνα φαινόμενο ποὺ προκαλεῖ τραγικὰ λάθη καὶ πλάνες, τὸ φαινόμενο τοῦ γεροντισμοῦ. Ὅταν μιλοῦμε γιὰ τὸν γεροντισμό, ἐννοοῦμε τὴν διαστρέβλωση, τὴν ἐκμετάλλευση καὶ παράλληλα τὴν ἄρνηση τοῦ εὐλογημένου, μυστηριακοῦ χαρακτῆρα τῆς πνευματικῆς σχέσης πατέρα καὶ τέκνου, ποὺ συναντᾶμε στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ παράδοση καὶ ἡ ὁποία βασίζεται στὴν ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς. Ὅπως ἡ διαστρέβλωση καὶ ἡ ἐκμετάλλευση ἀκόμα καὶ ἑνὸς λόγου τοῦ Εὐαγγελίου ἀποτελεῖ αὐτομάτως καὶ ἄρνηση τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ἔτσι καὶ ὁ γεροντισμὸς ὡς διαστρέβλωση τῆς πνευματικῆς πατρότητας ἀποτελεῖ ἄρνηση τῆς ὑγιοῦς σχέσης πνευματικοῦ πατέρα καὶ πνευματικοῦ τέκνου μὲ σκοπὸ τὴν κατάργηση τῆς θεοδώρητης ἐλευθερίας τοῦ ἀνθρώπου, τῆς ὁποίας μέγιστη ἔκφραση ἀποτελεῖ ἡ ὑπακοή. 

Ἡ ὑπακοὴ φυσικὰ ἀποτελεῖ μέγιστη ἀρετή, διότι καταργεῖ τὸ ἐγωιστικὰ κινούμενο θέλημα καὶ ὑπερυψώνει τὸν ἄνθρωπο. Προσφέρεται ὅμως ἐλεύθερα καὶ ἑκούσια. 

Ὁ Χριστὸς ἀποτελεῖ τὸ ὕψιστο παράδειγμα αὐτοῦ τοῦ λόγου «πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ... γενηθήτω τὸ θέλημά σου» (Ματθ. 26, 23). Ἡ ὑπακοὴ ὑποτάσσει μὲν τὸ θέλημά μας, δὲν διασπᾶ ὅμως τὴν θέλησή μας, ἀκριβῶς γιατὶ γίνεται ἑκούσια. Εἶναι δῶρο καὶ θυσία καὶ ὄχι ἐξαναγκασμὸς καὶ βιασμὸς τοῦ αὐτεξουσίου. Ὅταν ὁ Ἀπόστολος μᾶς διδάσκει καὶ προτρέπει «Ἀδελφοί, πείθεσθε τοῖς ἡγουμένοις ὑμῶν καὶ ὑπείκετε» (Ἑβρ. 13, 17) θέτει μία προϋπόθεση· «αὐτοὶ γὰρ ἀγρυπνοῦσιν ὑπὲρ τῶν ψυχῶν ὑμῶν ὡς λόγον ἀποδώσοντες». Ὅταν λοιπὸν κάνω ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντά μου, σημαίνει ὅτι, ὅπως αὐτὸς μὲ ἀποδέχεται ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα, ἔτσι καὶ ἐγὼ ἐλεύθερα, ἑκούσια καὶ ὑπεύθυνα ἐμπιστεύομαι καὶ ὑπακούω τὸν ἄνθρωπο ποὺ ἐπέλεξα γιὰ νὰ μὲ συμβουλεύει καὶ νὰ μὲ καθοδηγεῖ στὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας, γιατὶ αὐτὸς ἀγρυπνεῖ καὶ τηρεῖ τὴν διδασκαλία τοῦ Θεοῦ, σέβεται τὸ αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρώπου, ὡς δῶρο Θεοῦ πρὸς τὸν ἄνθρωπο καὶ ξέρει, ὅτι θὰ δώσει λόγο στὸν Θεὸ γιὰ τὴν ψυχή τοῦ τέκνου του.

Ὁ γεροντισμὸς ὅμως ἀναιρεῖ τὰ παραπάνω στὸ σύνολό τους καὶ στὶς δύο πτυχές τους. 

Ὅσον ἀφορᾶ τὴν πρώτη πτυχή, ἡ ἀναίρεση λαμβάνει μέρος, ὅταν ἐμφανίζονται ρασοφόροι, διαποτισμένοι ἀπὸ ναρκισσισμό, ἔπαρση καὶ πλάνη, ποὺ παρουσιάζουν τοὺς ἑαυτούς τους ὡς τοὺς νέους χαρισματικοὺς τῶν καιρῶν μας καὶ δημιουργοῦν σχέσεις ἀπόλυτης ἐξάρτησης ποὺ καταργοῦν τὴν ἐν Χριστῷ ἐλευθερία, βιάζουν τὴν ἀνθρώπινη φύση, ἀθετοῦν τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ, δημιουργοῦν τυραννικὲς σχέσεις, προσωπικοὺς ὑπηκόους καὶ ὄχι ὑπηρέτες Του. Παράλληλα ἀποκλείουν ἄλλους πνευματικούς/γέροντες ἀπὸ τὸ ἔργο τοῦ Θεοῦ καὶ ἀπομονώνουν τὸν ἑαυτό τους καὶ τὰ πνευματικά τους τέκνα γιὰ νὰ ἀναδειχθοῦν ὡς αὐθεντίες τῆς Ἐκκλησίας. Βλέπουν τὸν ἑαυτό τους ὄχι ὡς δούλους τοῦ Θεοῦ, ὄχι ὡς συνοδοὺς τῶν πιστῶν πρὸς τὸν Χριστό, ἀλλὰ ὡς Χριστό. Ἔτσι εἰσάγουν στὴν Ὀρθοδοξία ἕναν Γκουρουϊσμό καὶ ἐμποδίζουν ὄχι μόνο τὴν σωτηρία τῶν πνευματικῶν τους παιδιῶν ἀλλὰ καὶ τὸ ἔργο τῆς Ἐκκλησίας. Δὲν δίνουν τὰ πάντα γιὰ τὸ ποίμνιο, ἀλλὰ τοὺς παίρνουν τὰ πάντα.

Ἡ δεύτερη πτυχὴ ἀφορᾶ τοὺς λαϊκοὺς καὶ εἶναι σὲ ὅλους μας, τοὺς σύγχρονους ὀρθόδοξους, γνωστή. Συνήθως ἐμφανίζεται μὲ τὴν γνωστὴ φράση «ἐγὼ εἶμαι πνευματικὸ παιδὶ τοῦ τάδε ἢ ἐγὼ ἀκολουθῶ τὸν τάδε γέροντα κλπ.». Αὐτὴ ἡ ἔκφραση, ἂν τὸ καλοσκεφθοῦμε, εἶναι τραγική, γιατὶ δηλώνει τὴν ἀνάδειξη τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα ἀπὸ «ὁδηγὸ» σὲ «Ὁδό». Ἐπιβάλει μία ἀναγνώριση ἀπὸ τὸν ἀκροατή, μία ἐπιβράβευση, μία ἀνωτερότητα. Καὶ ἀκόμα χειρότερα δηλώνει τὴν ὑποταγή ὄχι στὸν Χριστό, μέσῳ τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀλλὰ στὸν πνευματικό/γέροντα μέσῳ τοῦ Χριστοῦ. Οἱ ἄνθρωποι ποὺ μιλοῦν ἔτσι δὲν κάνουν τίποτα ἄλλο ἀπὸ τὸ νὰ ψάχνουν σύγχρονους γνωστούς, συνήθως χαρισματικούς, ἀληθινοὺς ἢ μή, πνευματικοὺς/γέροντες γιὰ νὰ ἀναδειχτοῦν οἱ ἴδιοι. Φθάνουν μάλιστα στὸ σημεῖο νὰ πιστεύουν, ὅτι δὲν χρειάζεται πιὰ νὰ ἀγωνίζονται γιὰ τὴν προσωπική τους σωτηρία, οὔτε νὰ διαβάζουν τὶς Γραφὲς καὶ τοὺς Ἁγίους Πατέρες, μιᾶς καὶ ἔχουν πνευματικό/γέροντα. Ἔχουν τὴν σωτηρία τους δεδομένη καὶ ἀπορρίπτουν κάθε διδασκαλία ποὺ ἀντιτίθεται στὴν διδασκαλία τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα, ἀκόμα καὶ τῶν Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ὡς πλάνη, χωρίς νὰ βλέπουν, ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι σὲ πλάνη. 

Τὸν διαφημίζουν καὶ τὸν προβάλουν παντοῦ ἀπορρίπτοντας καὶ αὐτοὶ τοὺς ἄλλους, ὡς μὴ κατάλληλους γιὰ τὸ ἔργο τῆς σωτηρίας καὶ μισῶντας τοὺς θεωρούμενους ἀνταγωνιστές τους. Τρέχουν συνεχῶς δίπλα του καὶ τὸν περιβάλλουν ἀσφυκτικά, γιὰ νὰ μὴν χάσουν τὴν «προνομιακὴ» τους θέση. Τρέμουν μὴν ἀντιμιλήσουν ἢ θυμώσουν τὸν πνευματικό/γέροντα βιώνοντας ἕνα καθεστὼς φόβου καὶ ἄγχους. Φθάνουν ἀκόμα καὶ στὸ σημεῖο νὰ ἱεροποιοῦν κάθε τι ποὺ ἀκουμπᾶ ἢ κατέχει ὁ πνευματικός/γέροντας μεταβάλλοντας τὴν πίστη σὲ κάτι μαγικῶς ἐνεργούμενο.

Γιὰ αὐτὸν τὸν λόγο θεωρεῖται δικαίως ὁ γεροντισμὸς ὡς ἕνας ἀπὸ τοὺς πυλῶνες, πάνω στοὺς ὁποίους ἐγκαθιδρύθηκε ὁ Οἰκουμενισμός. Ἡ ὑπακοὴ στὸν πνευματικό/γέροντα ἀπαγόρευσε τὴν ὑπακοὴ στὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία καὶ στὴν ὑπεράσπιση τοῦ δόγματος. Ἀνακήρυξε τὸν πνευματικό/γέροντα σὲ «Πρῶτο» καὶ τὰ πνευματικὰ τέκνα σὲ ὀπαδούς. Ἀνέτρεψε τὴν ἑνότητα τῆς Ἐκκλησίας, ἀποκηρύσσοντας τοὺς ἄλλους καὶ ἀναδεικνύοντας τὸν προσωπικὸ πνευματικό/γέροντα σὲ «Ἐκκλησία» καὶ ἐπέτρεψε τὴν ἵδρυση φατριῶν τῶν ἑκάστοτε πνευματικῶν/γερόντων καὶ ὄχι τὴν διατήρηση τοῦ ἑνὸς ποιμνίου τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ γεροντισμὸς ἀναίρεσε τὸν δίκαιο ἔλεγχο περὶ τῆς Πίστεως καὶ τοῦ πνευματικοῦ/γέροντα καὶ τοῦ κάθε πιστοῦ καί, ὡς ἄλλος δούρειος ἵππος, εἰσήγαγε μέσα στὰ τείχη ψευδοποιμένες καὶ ψευδοδιδασκαλίες. Ὁ γεροντισμὸς ἐπέτρεψε τὴν διαγραφὴ καὶ λησμόνιση τοῦ Παύλειου λόγου:

«Παρακαλῶ δὲ ὑμᾶς, ἀδελφοί, διὰ τοῦ ὀνόματος τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, ἵνα τὸ αὐτὸ λέγητε πάντες, καὶ μὴ ᾖ ἐν ὑμῖν σχίσματα, ἦτε δὲ κατηρτισμένοι ἐν τῷ αὐτῷ νοῒ καὶ ἐν τῇ αὐτῇ γνώμῃ. ἐδηλώθη γάρ μοι περὶ ὑμῶν, ἀδελφοί μου, ὑπὸ τῶν Χλόης ὅτι ἔριδες ἐν ὑμῖν εἰσι. λέγω δὲ τοῦτο, ὅτι ἕκαστος ὑμῶν λέγει· ἐγὼ μέν εἰμι Παύλου, ἐγὼ δὲ Ἀπολλώ, ἐγὼ δὲ Κηφᾶ, ἐγὼ δὲ Χριστοῦ. Μεμέρισται ὁ Χριστός; μὴ Παῦλος ἐσταυρώθη ὑπὲρ ὑμῶν; ἢ εἰς τὸ ὄνομα Παύλου ἐβαπτίσθητε;» (Α’ Κορ. 1, 10-17).

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα

Ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος: 

Ἀπαραίτητα καί σωτήρια τά ἀναθέματα σήμερα

Μέ ἁπλές σκέψεις καί συγκρίσεις ἀπό τήν καθημερινή ζωή καί μέ ἐπίκληση τῆς κοινῆς λογικῆς ὁ ἅγιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος (Ρωσία, 1815-1894) παρουσιάζει ἀποδεικτικῶς τήν πνευματική ὠφέλεια καί ἀναγκαιότητα τῶν ἐπισήμων ἀναθεμάτων τοῦ Συνοδικοῦ τῆς Ὀρθοδοξίας (οἱ τίτλοι κεφαλαίων εἶναι πρόσθετοι, τῆς μεταφράσεως).

Τί εἶναι ἕνα Ἀνάθεμα;

ὑπό τοῦ Ἐπισκόπου Θεοφάνους τοῦ Ἐγκλείστου

Σπανίως τό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖο τώρα ἐπιτελεῖται, λαμβάνει χώρα ἄνευ ἐπικρίσεων καί ἐπιτιμήσεων ἐκ μέρους κάποιου. Καί ἀνεξαρτήτως ἀπό τό πόσες ὁμιλίες γίνονται ἐξηγώντας ὅτι στό σημεῖο αὐτό ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ σοφῶς γιά τή σωτηρία τῶν παιδιῶν της, παρά ταῦτα οἱ δυσαρεστημένοι ἁπλῶς συνεχίζουν νά ἐπαναλαμβάνουν τό στίχο τους. Εἴτε δέν ἀκοῦν τίς ὁμιλίες, εἴτε αὐτές οἱ ὁμιλίες δέν «χτυποῦν κέντρο» ὅσον ἀφορᾷ στίς παρεξηγήσεις τοῦ τελευταίου, ἤ ἴσως ἔχουν διαμορφώσει τή δική τους ἀντίληψη περί τοῦ Συνοδικοῦ αὐτοῦ καί δέν θέλουν νά τήν ἐγκαταλείψουν, ἀνεξαρτήτως ἀπό τό τί τούς λέγεις.Τά ἀναθέματά μας σέ κάποιους ἀνθρώπους φαίνονται ἀπάνθρωπα, σέ ἄλλους περιοριστικά. Τέτοιες κατηγορίες μπορεῖ νά ἰσχύουν σέ ἄλλες περιστάσεις, ἀλλά μέ κανένα τρόπο δέν μποροῦν νά ἐφαρμοσθοῦν στό δικό μας Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Θά διευκρινήσω γιά χάρη σας ἐν συντομίᾳ γιατί ἡ Ἐκκλησία ἐνεργεῖ ἔτσι, καί νομίζω ὅτι καί ἐσεῖς οἱ ἴδιοι θά συμφωνήσετε μαζί μου ὅτι ἡ Ἐκκλησία πράττοντας ἔτσι, ἐνεργεῖ μέ σοφό τρόπο.

Ἡ Ἐκκλησία ὡς κοινότητα ὁμοφρόνων πιστῶν

Τί εἶναι ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Εἶναι μία κοινότητα πιστευόντων, ἑνωμένων μεταξύ τους μέ μία ἑνότητα ὁμολογίας θεϊκῶς ἀποκαλυμμένων ἀληθειῶν, μέ μία ἑνότητα ἐξαγιασμοῦ μέσῳ θεϊκῶς καθιερωμένων Μυστηρίων, καί μέ μία ἑνότητα διοικήσεως καί καθοδηγήσεως ἀπό ποιμένες δοσμένους ἀπό τόν Θεό. Ἡ ἑνότητα τῆς ὁμολογίας, τοῦ ἐξαγιασμοῦ καί τῆς διοικήσεως συνιστᾷ τόν κανονισμό αὐτῆς τῆς κοινότητας, πού εἶναι ὑποχρεωτικός γιά ὁποιονδήποτε ἐντάσσεται σέ Αὐτήν. Ἡ ἰδιότητα τοῦ μέλους σέ αὐτή τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν ἀποδοχή αὐτοῦ τοῦ κανονισμοῦ καί τήν συμφωνία μέ αὐτόν· ἡ παραμονή σέ αὐτήν τήν κοινότητα ἐξαρτᾶται ἀπό τήν τήρησή του. Ἄς δοῦμε πῶς ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἀναπτύχθηκε καί πῶς συνεχίζει νά ἀναπτύσσεται. Οἱ ἱεροκήρυκες κηρύττουν. Μερικοί ἀπό τούς ἀκροατές δέν παραδέχονται τό κήρυγμα καί φεύγουν· ἄλλοι τό ἀποδέχονται καί σάν ἀποτέλεσμα τῆς ἀποδοχῆς του ἁγιάζονται ἀπό τά ἅγια Μυστήρια, ἀκολουθοῦν τήν καθοδήγηση τῶν ποιμένων, καί ἔτσι ἐνσωματώνονται μέσα στήν ἁγία Ἐκκλησία - ἐκκλησιοποιοῦνται. Αὐτός εἶναι ὁ τρόπος μέ τόν ὁποῖο ὅλα τά μέλη τῆς Ἐκκλησίας εἰσάγονται σέ Αὐτήν. Κατά τήν εἰσαγωγή τους, μείγνυνται μέ ὅλα τά μέλη Της, ἑνώνονται μαζί τους, καί παραμένουν στήν Ἐκκλησία μόνον καθ΄ὅσον συνεχίζουν νά εἶναι ἕνα μέ αὐτά ὅλα.

Κάθε κοινότητα ἔχει θεμελιακούς κανονισμούς

Ἀπό αὐτή τήν ἁπλῆ ἔνδειξη σχετικῶς μέ τό πῶς σχηματίζεται ἡ Ἐκκλησία, μπορεῖτε νά δεῖτε ὅτι ὡς μία κοινότητα, ἡ ἁγία Ἐκκλησία ἦλθε στήν ὕπαρξη καί συνεχίζει νά ὑφίσταται καθώς κάθε ἄλλη κοινότητα. Καί ἔτσι νά Τήν βλέπετε, καθώς θά βλέπατε κάθε ἄλλη, καί μή Τήν ἀποστερεῖτε ἀπό τά δικαιώματα πού ἀνήκουν σέ κάθε κοινότητα. Ἄς πάρουμε, γιά παράδειγμα, μία ἀντι-αλκοολική κοινότητα. Ἕχει κανονισμούς πού κάθε μέλος πρέπει νά ἐκπληρώνει. Καί κάθε μέλος της εἶναι μέλος ἀκριβῶς ἐπειδή ἀποδέχεται καί τηρεῖ τούς κανονισμούς της. Τώρα ὑποθέστε ὅτι κάποιο μέλος ὄχι μόνον ἀρνεῖται νά τηρεῖ τούς κανονισμούς, ἀλλά διατηρεῖ καί πολλές ἀπόψεις ἐντελῶς ἀντίθετες πρός ἐκεῖνες τῆς κοινότητας καί ἀκόμη ἐξεγείρεται ἐναντίον τοῦ ἰδίου τοῦ σκοποῦ της. Ὄχι μόνον δέν τηρεῖ ὁ ἴδιος ἐγκράτεια, ἀλλά μάλιστα διαβάλλει τήν ἴδια τήν ἐγκράτεια καί διασπείρει ἰδέες πού μπορεῖ νά βάλουν ἄλλους σέ πειρασμό καί νά τούς παρασύρουν μακριά ἀπό τήν ἐγκράτεια. Τί κάνει κατά κανόνα ἡ κοινότητα μέ τέτοιους ἀνθρώπους; Πρῶτα, τούς προειδοποιεῖ καί ἔπειτα τούς ἀποβάλλει. Ἐκεῖ ἔχεις ἕνα «ἀνάθεμα»! Κανείς δέν διαμαρτύρεται γι΄ αὐτό, κανείς δέν ἐπικρίνει τήν κοινότητα, ὅτι εἶναι ἀπάνθρωπη. Ὅλοι ἀποδέχονται ὅτι ἡ κοινότητα ἐνεργεῖ μέ τρόπο τελείως νόμιμο καί ὅτι ἄν ἦταν νά πράξει διαφορετικῶς, δέν θά μποροῦσε νά ὑπάρξει.

Τό παράδειγμα τοῦ Ἀρείου

Συνεπῶς, γιά τί μπορεῖ νά ἐπικρίνει κανείς τήν ἁγία Ἐκκλησία ὅταν ἐνεργεῖ παρομοίως; Στό τέλος τῆς γραφῆς, ἕνα «ἀνάθεμα» εἶναι ἀκριβῶς χωρισμός ἀπό τήν Ἐκκλησία, ἤ ἀποκλεισμός ἀπό αὐτήν ὅσων δέν πληροῦν τίς προϋποθέσεις τῆς ἑνότητας μέ Αὐτήν καί ἀρχίζουν νά σκέπτονται διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού Αὐτή σκέπτεται, διαφορετικῶς ἀπό τόν τρόπο πού αὐτοί οἱ ἴδιοι ὑποσχέθηκαν νά σκέπτονται κατά τήν ἔνταξή τους σέ Αὐτήν. Θυμηθεῖτε πῶς συνέβη! Ἐμφανίσθηκε ὁ Ἄρειος, ὁ ὁποῖος διατηροῦσε ἀσεβεῖς γνῶμες ὅσον ἀφορᾷ στόν Χριστό τόν Σωτῆρα, ὥστε μέ ἐκεῖνες τίς ἀπόψεις διαστρέβλωνε αὐτή τήν ἴδια τήν πράξη τῆς σωτηρίας μας. Τί ἔγινε μέ αὐτόν; Πρῶτα προειδοποιήθηκε, καί προειδοποιήθηκε πολλές φορές μέ κάθε δυνατό μέσο πειθοῦς καί συναισθήματος. Ἀλλ΄ ἐφ΄ ὅσον πεισμωδῶς ἐπέμεινε στήν ἄποψή του, καταδικάσθηκε καί ἔγινε ἀκοινώνητος ἀπό τήν Ἐκκλησία – δηλαδή: «ἀποβάλλεται ἀπό τήν κοινότητά μας. Προσέξτε, μή ἔχετε κοινωνία μέ αὐτόν καί μέ τούς ὁμοίους του. Μή κρατεῖτε οἱ ἴδιοι τέτοιες ἀπόψεις, καί μή ἀκούετε ἤ μή ἀποδέχεσθε ἐκείνους πού τό κάνουν». Ἔτσι ἔπραξε ἡ ἁγία Ἐκκλησία μέ τόν Ἄρειο· ἔτσι ἔχει πράξει καί μέ ὅλους τούς ἄλλους αἱρετικούς· καί ἔτσι θά κάνει καί τώρα, ἐπίσης, ἐάν κάποιος ἐμφανισθεῖ κάπου μέ ἀσεβεῖς ἀπόψεις. Λοιπόν, πεῖτε μου, τί εἶναι ἀξιόμεμπτο ἐδῶ; Τί ἄλλο θά μποροῦσε νά κάνει ἡ ἁγία Ἐκκλησία; Καί θά μποροῦσε νά συνεχίσει νά ὑπάρχει ἐάν δέν ἐφάρμοζε τέτοια αὐστηρότητα καί δέν προειδοποιοῦσε τά παιδιά Της μέ τόση φροντίδα ἔναντι ἐκείνων πού μπορεῖ νά τά διαφθείρουν καί νά τά καταστρέψουν;

Ἡ προστασία τῶν σωτηρίων ἐκκλησιαστικῶν δογμάτων

Ἄς δοῦμε: ποιές ψευδεῖς διδασκαλίες καί ποιοί ψευδεῖς διδάσκαλοι γίνονται ἀκοινώνητοι; Ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξη τοῦ Θεοῦ, τήν ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τή θεία Πρόνοια· ἐκεῖνοι πού δέν ὁμολογοῦν τήν Παναγίαν Τριάδα, Πατέρα, Υἱόν, καί Ἅγιον Πνεῦμα, τόν ἕνα Θεόν· ἐκεῖνοι πού δέν ἀναγνωρίζουν τή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί τή σωτηρία μας μέσῳ τοῦ θανάτου Του ἐπί τοῦ Σταυροῦ· ἐκεῖνοι πού ἀρνοῦνται τή χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί τά θεῖα μυστήρια πού τήν παρέχουν, καί οὕτω καθεξῆς. Βλέπετε, τίνος εἴδους θεμάτων ἅπτονται; Αὐτά εἶναι θέματα τά ὁποῖα συνιστοῦν τήν ἴδια τήν αἰτία πού ἡ ἁγία Ἐκκλησία εἶναι ἡ Ἐκκλησία, ἀρχές ἐπί τῶν ὁποίων εἶναι θεμελιωμένη καί ἄνευ τῶν ὁποίων δέν θά μποροῦσε νά εἶναι αὐτό πού εἶναι. Ὡς ἐκ τούτου, ἐκεῖνοι πού ἐξεγείρονται ἐναντίον τέτοιων ἀληθειῶν εἶναι γιά τήν Ἐκκλησία, ὅ,τι εἶναι γιά μᾶς στήν καθημερινή ζωή ἐκεῖνοι πού κάνουν ἀπόπειρες κατά τῆς ζωῆς μας καί τῆς περιουσίας μας. Ληστές καί κλέπτες, στό κάτω-κάτω, πουθενά δέν ἐπιτρέπεται νά συνεχίζουν ἐλευθέρως καί νά φεύγουν ἀτιμώρητοι. Καί ὅταν δένονται καί παραδίδονται στό νόμο καί τήν τιμωρία, κανείς δέν τό θεωρεῖ αὐτό ἀπάνθρωπο ἤ παραβίαση τῆς ἐλευθερίας. Ἀντιθέτως, οἱ ἄνθρωποι βλέπουν στό ἴδιο αὐτό πρᾶγμα ἐξ ἴσου μία πράξη ἀγάπης γιά τόν ἄνθρωπο, καί διαφύλαξη τῆς ἐλευθερίας - ἀναφορικῶς πρός ὅλα τά μέλη τῆς κοινωνίας. Ἐάν ἔτσι κρίνετε ἐδῶ, παρομοίως νά κρίνετε σχετικῶς καί μέ τήν κοινότητα τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοί οἱ ψευδο-διδάσκαλοι, καθώς οἱ κλέπτες καί οἱ ληστές, λεηλατοῦν τήν περιουσία τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας καί τοῦ Θεοῦ, διαφθείροντας τά τέκνα της καί καταστρέφοντάς τα. Σφάλλει ἡ ἁγία Ἐκκλησία κρίνοντάς τους, δένοντάς τους, καί πετώντας τους ἔξω; Καί θά ἦταν πράγματι ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, ἐάν αὐτή θά ἔβλεπε τίς ἐνέργειες τέτοιων ἀνθρώπων μέ ἀδιαφορία καί τούς ἄφηνε ἐν ἐλευθερίᾳ νά καταστρέψουν κάθε ἄλλον; Μία μητέρα θά ἐπέτρεπε σέ ἕνα φίδι ἐλευθέρως νά σκαρφαλώσει καί νά δαγκώσει τό παιδάκι της; Ποιός δέν κατανοεῖ τόν κίνδυνο; Ἐάν κάποια ἀνήθικα πρόσωπα ἦταν νά ἀποκτήσουν πρόσβαση στήν οἰκογένειά σας καί νά ἀρχίσουν νά ἐκπειράζουν τήν κόρη σας, ἤ τόν γυιό σας, θά μπορούσατε νά δεῖτε μέ ἀδιαφορία τίς πράξεις καί τούς λόγους τους; Φοβούμενοι μήπως ἀποκτήσετε τή φήμη ἀπανθρώπου καί «παλαιῶν ἀρχῶν», θά δένατε τά χέρια σας; Δέν θά σπρώχνατε ἕνα τέτοιο πρόσωπο ἔξω ἀπό τήν πόρτα καί θά τήν κλείνατε πίσω του γιά πάντα; Θά ἔπρεπε νά δεῖτε τίς ἐνέργειες τῆς ἁγίας Ἐκκλησίας μέ τόν ἴδιο τρόπο. Βλέπει Αὐτή ὅτι ἐμφανίζονται ἄτομα μέ διεφθαρμένο νοῦ, καί διαφθείρουν ἄλλους – καί ἐξεγείρεται ἐναντίον τους, τούς ἀποδιώκει, καί φωνάζει σέ ὅλους ἐκείνους πού εἶναι δικοί Της: προσέξτε - ἔτσι καί ἔτσι, ἄνθρωποι τέτοιοι καί τέτοιοι θέλουν νά καταστρέψουν τίς ψυχές σας. Μή τούς ἀκούσετε· φύγετε ἀπό αὐτούς. Ἔτσι ἐκπληρώνει τό καθῆκον τῆς μητρικῆς ἀγάπης, καί συνεπῶς ἐνεργεῖ μέ ἀγάπη - ἤ, ὅπως τό λέτε - ἀνθρωπιστικῶς.

Καί στή σημερινή ἐποχή ἀπαραίτητα τά ἀναθέματα

Στό παρόν, ἔχουμε μία ἁλματώδη ἐξάπλωση μηδενιστῶν, πνευματιστῶν καί ἄλλων ἐπιζήμιων ἔξυπνων πού παρασύρονται ἀπό τούς ψευδο-διδασκάλους τῆς Δύσεως. Νομίζετε ἀληθῶς ὅτι ἡ ἁγία μας Ἐκκλησία θά τηροῦσε σιωπή καί δέν θά ὕψωνε τή φωνή Της γιά νά καταδικάσει καί νά τούς ἀναθεματίσει, ἐάν οἱ καταστροφικές διδασκαλίες τους ἦταν κάτι νέο; Μέ κανένα τρόπο. Θά συγκαλεῖτο κάποια Σύνοδος, καί στή Σύνοδο ὅλοι αὐτοί μαζί μέ τίς διδασκαλίες τους θά παρεδίδοντο σέ ἀνάθεμα, στό δέ τωρινό Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας θά προσετίθετο ἕνα ἐπιπρόσθετο κεφάλαιο: «Στόν Φόϋερμπαχ, τόν Μποῦχνερ καί τόν Ρενάν, στούς πνευματιστές, καί ὅλους τούς ἀκολούθους τους – στούς μηδενιστές – “ἔστω ἀνάθεμα”». Ἀλλά δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη γιά τέτοια Σύνοδο καί δέν ὑπάρχει καμμία ἀνάγκη ἐπίσης γιά τέτοια προσθήκη. Οἱ ψευδο-διδασκαλίες τους ἔχουν ἤδη ὅλες ἀναθεματισθεῖ ἐκ τῶν προτέρων σέ ἐκεῖνα τά σημεῖα ὅπου ἐκφέρεται ἀνάθεμα γιά ἐκείνους πού ἀρνοῦνται τήν ὕπαρξιν τοῦ Θεοῦ, τήν πνευματικότητα καί ἀθανασία τῆς ψυχῆς, τίς διδαχές πού ἀφοροῦν στήν Παναγία Τριάδα καί πού ἀφοροῦν στή Θεότητα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ. Δέν βλέπετε μέ πόση σοφία καί προνοητικότητα δρᾷ ἡ ἁγία Ἐκκλησία, ὅταν μᾶς ὑποχρεώνει νά τελέσουμε τήν παροῦσα διακήρυξη καί νά τήν ἀκούσουμε; Καί ὅμως λένε: «Αὐτό εἶναι παρωχημένο». Ἀλλά εἶναι ἀκριβῶς τώρα πού εἶναι ἐπίκαιρο! Ἴσως πρό 100 ἐτῶν δέν ἦταν ἐπίκαιρο. Ἀντιθέτως, κάποιος πρέπει νά πεῖ σχετικῶς μέ τήν ἐποχή μας, ὅτι ἄν δέν ὑπῆρχε μέχρι τώρα Συνοδικόν τῆς Ὀρθοδοξίας, θά ἦταν ἀναγκαῖο νά εἰσαχθεῖ ἕνα καί νά τελεῖται ὄχι μόνον στίς κυριότερες πόλεις, ἀλλά σέ ὅλες τίς περιοχές καί σέ ὅλες τίς Ἐκκλησίες: ὥστε νά συναχθοῦν ὅλες οἱ διδασκαλίες τοῦ κακοῦ πού ἀντιτίθενται στόν Λόγο τοῦ Θεοῦ καί νά καταστοῦν γνωστές σέ ὅλους, ὥστε ὅλοι νά μποροῦν νά γνωρίζουν τί εἶναι ἀναγκαῖο νά προσέχουν καί ποιοῦ εἴδους διδασκαλίες νά ἀποφεύγουν. Πολλοί ἔχουν διαφθαρεῖ στό νοῦ, ἀποκλειστικῶς καί μόνον λόγῳ ἀγνοίας, ἐνῷ μία δημόσια καταδίκη τῶν καταστροφικῶν διδασκαλιῶν θά τούς ἔσωζε ἀπό τήν ἀπώλεια.

Συνεπῶς, ἡ Ἐκκλησία καθιστᾷ ἀκοικώνητους, ἐξορίζει ἀπό τίς τάξεις της (ὅταν λέγεται, «Ἀνάθεμα στόν τάδε καί τόν δεῖνα», αὐτό σημαίνει τό ἴδιο πρᾶγμα μέ τό «Ὁ τάδε καί ὁ δεῖνα, ἔξω ἀπό ἐδῶ!»), ἤ ἀναθεματίζει γιά τόν ἴδιο λόγο πού τό πράττει ὁποιαδήποτε κοινότητα. Καί εἶναι ὑποχρεωμένη νά τό κάνει γιά νά αὐτο-διατηρηθεῖ καί νά διατηρήσει τά τέκνα της ἀπό τήν καταστροφή. Γιά αὐτόν τόν λόγο, δέν ὑπάρχει τίποτε ἀξιόμεμπτο ἤ ἀκατανόητο σχετικῶς μέ αὐτό τό παρόν Συνοδικόν. Ἐάν κάποιος φοβεῖται τήν ἐνέργεια τοῦ ἀναθέματος, ἄς ἀποφύγει τίς διδασκαλίες πού εἶναι ἡ αἰτία αὐτός νά τό ὑποστεῖ. Ἐάν κάποιος τό φοβεῖται γιά ἄλλους, ἄς τούς ἀποκαταστήσει στήν ὑγιῆ διδασκαλία. Ἀλλά ἄν ἔχεις ἤδη ἐγκαταλείψει τήν ὑγιῆ διδασκαλία, τότε τί δουλειά ἔχεις μέ τό τί γίνεται στήν Ἐκκλησία ἀπό αὐτούς πού δέν τήν ἔχουν ἐγκαταλείψει [τήν ὑγιῆ διδασκαλία] ; Καί μόνον ἀπό τό ἴδιο τό γεγονός ὅτι ἔχεις συλλάβει μία διαφορετική ἄποψη γιά τά πράγματα ἀπό ἐκείνη πού τηρεῖται στήν Ἐκκλησία, ἔχεις ἤδη διαχωρίσει τόν ἑαυτό σου ἀπό τήν Ἐκκλησία. Δέν εἶναι ἡ καταγραφή στούς βαπτισματικούς καταλόγους πού καθιστᾷ κάποιον μέλος τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά τό πνεῦμα καί τό περιεχόμενο τῶν ἀπόψεών του. Εἴτε ἡ διδασκαλία σου καί τό ὄνομά σου προφέρονται σάν νά εἶναι ὑπό τό ἀνάθεμα εἴτε ὄχι, ἤδη ὑπόκεισαι σέ αὐτό, ὅταν οἱ ἀπόψεις σου ἀντιτίθενται σέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίας, καί ὅταν ἐπιμένεις σέ αὐτές. Εἶναι φοβερό τό ἀνάθεμα. Ἐγκατάλειψε τίς κακές σου ἀπόψεις. Ἀμήν.

Ἐπίσκοπος Θεοφάνης

Μετάφραση (ἑλληνική ἐκ τοῦ ἀγγλικοῦ): Ι. Μ. Παντοκράτορος Μελισσοχωρίου

Πρωτότυπο κείμενο (ρωσσικό): στό περιοδικό Pravoslavnaya Rus ( Ὀρθόδοξη Ρωσσία), #4, 1974

Ψευτοπνευματικοί, Ψευτοδιδάσκαλοι και Ψευτοποιμένες

Ανάμεσα στις τόσες και τόσες κακόδοξες και βλάσφημες διδασκαλίες των Οικουμενιστών Ψευδεπισκόπων της Συνόδου της Κρήτης έχουμε και τις πλανεμένες κακόδοξες θεωρίες που πλάθει η φαντασία των Οικουμενιστών Ψευτοπνευματικών και Ψευτοδιδασκάλων. 

Μη μπορώντας με Αγιοπατερικά και Αγιογραφικά επιχειρήματα να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα, δηλαδή την υποταγή και συμβιβασμό με τον διάβολο δια της αποδοχής της Αιρέσεως του Οικουμενισμού και των Αιρετικών Οικουμενιστών Ψευδεπισκόπων πλανούν και εξαπατούν τους Χριστιανούς λέγοντας ότι, "Οι αντιδράσεις είναι σωστές, αλλά οι λαϊκοί να μη μιλάνε, πρέπει να συνεχίσουν να κάνουν ότι κάνανε δεν έχουν ευθύνη, και η επόμενη Σύνοδος θά τα φτιάξει".

Θέλουμε να πληροφορήσουμε τους Ψευτοπνευματικούς και Ψευτοδιδασκάλους, για το μεν, "να μη μιλάνε οι λαϊκοί και ότι δεν έχουν ευθύνη", κατά πρώτον τους διαψεύδει ο Ιδιος Ιησούς Χριστός, ο Κύριος μας στο Ευαγγέλιο Του, λέγοντας ότι,"πας ουν όστις ομολογήσει εν εμοι έμπροσθεν των ανθρώπων, ομολογήσω καγω εν αυτω έμπροσθεν του Πατρός μου του εν ουρανοίς". 

Και κατά δεύτερον η Απόφαση της Συνόδου των Πατριαρχών της Ανατολής του 1848 που ορίζει ότι, "υπερασπιστής της θρησκείας είναι το Σωμα της Εκκλησίας, ήτοι αυτός ο λαός, ο οποίος θέλει το θρήσκευμα αυτού αιωνίως αμετάβλητον και όμοιον με αυτό το των Πατέρων αυτού". 

Για το δε , "και η επόμενη Σύνοδος θά τα φτιάξει", απορούμε και ρωτάμε τους Ψευτοπνευματικούς και Ψευτοδιδασκάλους με ποιό τρόπο θα έρθει η "και η επόμενη Σύνοδος θα τα φτιάξει;"

Με τον δικό τους τον πλανεμένο; Με το να συντάσσονται με τους Εχθρούς του Θεού τους αμετανόητους αιρετικούς οικουμενιστές, προδίδοντας την Ορθή Ομολογία της Πίστεως, για να μην χάσουν τα Ηγουμενία, τα κονδύλια, τις ενορίες και τους μισθούς; 

Με αυτό τον τρόπο θα έρθει "και η επόμενη σύνοδος θα τα φτιάξει;"

Ευτυχώς που δεν προτίμησαν τον δικό σας τρόπο, Ψευτοπνευματικοί και Ψευτοδιδάσκαλοι, οι Άγιοι Ομολογητές και Μάρτυρες της Εκκλησίας, διότι έως τώρα όλοι αιρετικοί θα ήμασταν δεν θα υπήρχε Ορθοδοξία ! 

Θα αναφέρουμε σχετικά μερικά αποσπάσματα από τον βίο του Αγίου Ομολογητού και Μάρτυρος Στεφάνου του νέου, για να αποκαλύψουμε στους Ψευτοδιδασκάλους και Ψευτοπνευματικούς με ποιον τρόπο οι Πατέρες μας εν καιρώ Αιρέσεως έλκυαν την Χάριν του Παντοδύναμου Χριστού για να μπορέσει να γίνει Ορθόδοξη Σύνοδος και να επικρατήσει η ειρήνη στην Εκκλησία του Θεού .

"Παντού οι Ομολογητές καιγόταν ξυλοκοπουνταν ή φυλακιζοταν... απτόητος απέναντι στα κατασταλτικά μέτρα ο Άγιος Στέφανος, συνέχιζε την αντίσταση του και αναδείχτηκε παντού αρχηγός της Ορθοδόξου παρατάξεως. 

Κλήθηκε λοιπόν από τον Αυτοκράτορα να μεταβεί στην Κωνσταντινούπολη για να αποδεχτεί τις αποφάσεις της αιρετικής Συνόδου... 

Μπροστά στο δίλημμα που του ετέθη να αποδεχτεί ή να πεθάνει βασανιζόμενος, ο Άγιος ενέπαιξε τους κατηγορους του, έδειξε ότι η σύνοδος δεν μπορουσε πάρα να ήταν ψευδης και οι αποφάσεις αιρετικές και ξένες προς την παράδοση, υπενθυμιζοντας μάλιστα τις Έξι πρώτες Οικουμενικες Συνοδους... 

Εν συνεχεία καταδικαστηκε σε εξορία... 

Αξιώθηκε με τον τρόπο αυτό τόσο μεγάλη χάρη από το Θεο, που εκ πλήθους θαυμάτων για όσους έρχονταν κοντά του και ομολογουσαν την Αγία Ορθόδοξη Πίστη... 

Για να θέσει τέρμα στην αύξηση του κύρους του ο τύραννος έβαλε να τον μεταφέρουν στη φυλακή.

Εκεί βρήκε ο Άγιος άλλους 342 Μοναχούς Ομολογητές της Πίστεως... 

Οι μεν ήταν ακρωτηριασμένοι στη μύτη, άλλοι στα αυτιά ή στη γλώσσα, άλλοι πάλι είχαν υποστεί αισχρούς εξευτελισμούς και είχαν βουτηχθεί σε ακαθαρσίες... 

Μετά από 11 μήνες στη φυλακή ο Στέφανος έλαβε την αποκάλυψη του επικείμενου τέλους του... 

Το πλήθος υποκινούμενο από τους στρατιώτες πήρε τον Άγιο και τον έσυρε στους δρόμους υβρίζοντας και κτυπώντας τον...

Ένας από τους αχρείους αυτούς κτύπησε τον Άγιο με ένα δοκάρι, του έσπασε το κρανίο και τα μυαλά του χύθηκαν στο χώμα. 

Το νεκρό σώμα του Αγίου συνέχισαν να το κτυπουν με πέτρες μέχρις να παραμορφωθει και το έσυραν έξω των τειχων για να το ρίξουν τελικά στην κοινή τάφρο που προορίζονταν για τους ειδολολατρες και τους καταδικους. 

Το γεγονός έλαβε χώρα στις 20 Νοεμβρίου 765 επί αιρέσεως εικονομαχίας. 

Με αυτόν τον τρόπο, Ψευδαδελφοί Ψευτοπνευματικοί και Ψευτοδιδάσκαλοι, έλκυαν οι Άγιοι Πατέρες μας την Θεια Χάρη και κατορθωναν να γίνει, "και η επόμενη σύνοδος θα τα φτιάξει", παραδίδοντας σε εμάς αιώνια κληρονομιά και θησαυρό την Ορθοδοξη Πίστη μας.

Εύχεστε και για εμένα 

Μοναχος Μακαριος Κουτλουμουσιανος 

Καθισμα Αγίου Νικολάου.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Το πρόβλημα της Εκκλησίας!

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Δύο θαύματα αποδεικτικά ότι δεν σώζει το ημερολόγιο († ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ)

Οἱ τοῦ Παλαιοῦ Ἡμερολογίου κάθε τόσο μᾶς παραπέμπουν στὸν Γέροντα Φιλόθεο, ὁ ὁποῖος ὅμως δὲν προσεχώρησε στὸ Παλαιὸ Ἡμερολόγιο, οὔτε ἀσφαλῶς τὸ ἐξέλαβε ὡς θέμα καὶ Δόγμα Πίστεως, παρότι τόνιζε τὴν ἐπαναφορά μας σ' αὐτό, ἀλλ' ὄχι βέβαια στὶς παρατάξεις. Εἴδαμε στὸ διαδίκτυο καὶ δημοσιεύουμε τὴν παρακάτω ἀνάρτηση.

Δύο θαύματα αποδεικτικά ότι δεν σώζει το ημερολόγιο

(† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ)

"Εάν θελήσω να απαριθμήσω τας πλάνας και τας αιρέσεις των παλαιοημερολογιτών εις τας οποίας υπέπεσον μετά την εισαγωγήν του νέου εορτολογίου, δεν με εξαρκεί ο χρόνος. Εκτός του αναβαπτισμού, της αναμυρώσεως, το να τολμήσουν μερικοί να μη εισέρχωνται εις τας εκκλησίας των χριστιανών νεοημερολιτών, να μη προσκυνούν τας ιεράς εικόνας, να περνούν έξω από τας εκκλησίας και να μη κάνουν το σημείον του Σταυρού ...

Ταύτα σοι γράφω δια να μη πλανηθής και δια να μη νομίσης ότι τα λέγω προς υπεράσπισιν του νέου ημερολογίου. Απ' αρχής ήμην, είμαι και θα είμαι εναντίον της απερισκέπτου, αντικανονικής και παρανόμου εισαγωγής του νέου εορτολογίου. Ηγωνίσθην, αγωνίζομαι και θα αγωνίζωμαι άχρι τέλους διά την επαναφοράν του παλαιού ημερολογίου, όχι ότι παραδέχομαι το ημερολόγιον, ότι αυτό μόνον θα με σώση. αγωνίζομαι διά την ομόνοιαν, την ενότητα και ειρήνην της Εκκλησίας, άνευ των οποίων και το έθνος και η Εκκλησία θα ναυαγήσουν...

Πρόσεχε, να αγαπάς τον Θεόν και να είσαι πάντοτε κοντά Του."

Ακολουθεί η πραγματικά σοκαριστική περιγραφή του π. Φιλόθεου Ζερβάκου (για κάποιος που παρά την σωστή τους αρχικά επιλογή, έφτασαν δυστυχώς από άγνοια και υπερβάλλον ζήλο στο άλλο άκρο). Στο τέλος της ανάρτησης, ένα σχόλιο μας.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

«ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»

† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

…Οι μοναχοί της Λογγοβάρδας δεν ακολουθούν ημερολόγια, ακολουθούν τον Χριστό ο Οποίος είπεν. «Όστις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρ. 8, 34).

Δεν είπε να ακολουθήση το άψυχον ημερολόγιον και ο πιστεύσας και βαπτισθείς (εις αυτό) σωθήσεται. Ο πιστεύσας εις τον Χριστόν και εις το Ευαγγέλιον σωθήσεται, όχι εις το παλαιόν ημερολόγιον.

Πλανώνται δεινήν πλάνην πολλοί των φανατικών και ζηλωτών παλαιοημερολογιτών πιστεύοντες ότι χωρίς το ημερολόγιον δεν σώζετε ο άνθρωπος. Οι Άγιοι Πάντες, Προφήται, Απόστολοι, Μάρτυρες και Όσιοι, δεν εσώθησαν και δεν εθαυματούργησαν με τα ημερολόγια αλλά διά της πίστεως….

Τα μυστήρια τα τελούμενα υπό των νεοημερολογιτών είναι έγκυρα, διότι δεν τα τελειοί και αγιάζει το ημερολόγιον, αλλά τα τελειοί το Άγιον Πνεύμα, το οποίον επικαλούνται και οι νεοημερολογίται να τα αγιάση, και ο άνθρωπος σώζεται διά της ορθής πίστεως, της αγάπης και των καλών έργων, όχι διά των ημερολογίων…. 

Η λατρεία, την οποίαν απονέμουν πολλοί των παλαιοημερολογιτών εις το παλαιόν ημερολόγιον και κατήντησαν αληθείς χρονολάτραι, η έλλειψις της πραγματικής, της ειλικρινούς αγάπης προς τον Θεόν και τον πλησίον, η έλλειψις της αγάπης προς αλλήλους και αυτών των παλαιοημερολογιτών ακόμη, η ασέβεια, η απιστία, η κακή πολιτεία, η καταφρόνησις προς τον νόμον του Θεού, τας θείας εντολάς και τας ιεράς παραδόσεις των πλείστων κληρικών και λαϊκών νεοημερολογιτών, παρατείνουν την διαίρεσιν, το σχίσμα. αυξάνουν τα πάθη, τα μίση, την κακίαν, τας αμαρτίας. σκληρύνουν τας καρδίας αμφοτέρων, απομακρύνουν την μετάνοιαν και πλησιάζομεν, εάν δεν μετανοήσωμεν, εις την απώλειαν.

«Εάν μη μετανοήτε», είπεν ο Κύριος, «πάντες ωσαύτως απολείσθε» (Λουκ. 13, 3).

Εγίναμεν οι πάντες, εκτός ολίγων εξαιρέσεων, γενεά πονηρά, σκολιά και διεστραμμένη. και προς τους σκολιούς σκολιάς οδούς εξαποστέλλει ο Κύριος. Τους πονηρούς εξολοθρεύει, καθώς και πάντας τους αμαρτωλούς, και φυλάσσει Κύριος πάντας τους αγαπώντας Αυτόν. Δεν θα κριθούν και καταδικασθούν οι άνθρωποι τόσον δια τα ημερολόγια, όσον θα καταδικασθούν δια την έλλειψιν της αγάπης και των καλών έργων. Ας αγαπήσωμεν τον Κύριον, ας φυλάξωμεν τας εντολάς Του και, εάν ως άνθρωποι αμαρτήσωμεν, ας μετανοήσωμεν δια να μη μείνωμεν έξω του Νυμφώνος Χριστού.

Αναγκαίον κρίνω να αναφέρω εδώ δύο θαύματα αποδεικτικά, ότι τα μυστήρια τα υπό των νεοημερολογιτών τελούμενα είναι έγκυρα και ότι τον άνθρωπον δεν το σώζουν τα ημερολόγια, αλλά τον σώζει η μετάνοια, η εξομολόγησις, η πίστις, η αγάπη, τα καλά έργα, ο Θεός.

Εις το χωριόν του Παρθενίου ήτο νέος τις τον οποίον μερικοί εις την Πάρον παλαιοημερολογίται τον έπεισαν να μη πηγαίνη εις την Εκκλησίαν, να μη εξομολογήται, να μη κοινωνή των αχράντων μυστηρίων, διότι θα κολασθή, επειδή με το νέον ημερολόγιον δεν γίνεται λειτουργία, μυστήριον. όσοι πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν με το νέον ημερολόγιον, εξομολογούνται, κοινωνούν, όλοι είναι κολασμένοι. Φοβηθείς ο νέος απεμακρύνθη από την Εκκλησίαν και την αγίαν Κοινωνίαν και έπαθεν, ο δυστυχής, εκείνο το οποίον λέγει ο Άγιος Κύριλλος. οι μακρύνοντες εαυτούς της Εκκλησίας και των αγίων Μυστηρίων εχθροί του Θεού και φίλοι του διαβόλου καθίστανται. Ο Εύσπλαγχνος όμως Θεός δεν τον αφήκε να χαθή, διότι από απλότητα επλανήθη από παλαιοημερολογίτας. και όταν ησθένησε και επλησίασε εις τον θάνατον, μίαν ημέραν εισήλθον εις το δωμάτιόν του πλήθος δαιμόνων, τον ησπάζοντο και του έλεγον. Ήλθαμε να σε πάρωμε, είσαι ιδικός μας. Εις την παρουσίαν και θέαν των μιαρών δαιμόνων ο νέος ετρόμαξε και γοερώς εφώναξε. Βοήθεια! βοήθεια! Βγάλτε αυτούς τους μαύρους που ήλθαν να με πάρουν. Τρέχουν οι γονείς έντρομοι, οι γείτονες, και τον ερωτούν, τί έπαθε. Αυτός περισσότερον εφώναζε. Βγάλτε τους μαύρους που ήλθαν να με πάρουν. Οι γονείς και οι προσδραμόντες δεν έβλεπον ουδένα και προσεπάθουν να τον παρηγορήσουν, αλλ” εκείνος διαρκώς έτρεμε, έκλαιε και εφώναζε τα τους βγάλουν έξω.

Αφού είδε ότι ουδεμίαν βοήθειαν έδιδον εις αυτόν, λέγει εις τους γονείς του. Φέρετέ μου τον παπά Φιλόθεον να εξομολογηθώ, και επειδή τω είπον, ότι απουσίαζον, τους λέγει. Φέρετε τον παπά Μανώλη. Τω λέγουν. Είναι νεοημερολογίτης, και εσύ δεν επήγαινες εις την εκκλησίαν, επειδή ήτο νεοημερολογίτης και δεν τον εχαιρέτας. πώς τώρα τον γυρεύεις; Έσφαλα, έσφαλα. φέρετέ τον να εξομολογηθώ. Τον ειδοποίησαν, μετέβη και εξωμολογήθη. Όταν όμως εισήλθεν ο Ιερεύς, οι δαίμονες εξήλθον και ίσταντο εις την θύραν. όταν δε ο Ιερεύς τω ανέγνωσε την συγχωρητικήν ευχήν, οι μεν μαύροι και δυσειδείς δαίμονες έφυγον κλαίοντες, εισήλθον δε μερικοί νέοι ωραίοι, θαυμάσιοι εις την μορφήν, τον ησπάσθηκαν και τω λέγουν. Επειδή εξωμολογήθης καθαρά, ήλθομεν εις βοήθειάν σου.

Έπαυσε ο νέος να κλαίη, να φοβήται, και με φωνάς ευχαριστηρίους, με πρόσωπον φαιδρόν και ιλαρόν, εκαλούσε τους γονείς και γείτονας να ίδουν την λαμπρότητα και ωραιότητα των νέων εκείνων, αλλά ως ανάξιοι δεν έβλεπον. Μετά τρεις ημέρας λέγει εις τους γονείς του. Ειδοποιήσατε τον παπά Μανώλη αύριον εις τας 9π.μ. να έλθη να με κοινωνήση διότι οι νέοι οι οποίοι με συντροφεύουν μου είπαν θα με πάρουν μαζί των. Έτσι και έγινε, και απήλθε γελαστός και με χρηστάς ελπίδας εις την άνω Ιερουσαλήμ.

Εις την Σύρον ήσαν δύο Ιερομόναχοι και Πνευματικοί φανατικοί και ζηλωταί θερμότατοι του παλαιού ημερολογίου, οι οποίοι συνεβούλευον και εδίδασκον τους ανθρώπους, τους χριστιανούς, να μη πηγαίνουν εις την εκκλησίαν, να μη κοινωνούν των αχράντων μυστηρίων. Αντί να κοινωνούν, να προτιμούν να γεμίζουν ένα ποτήρι κρασί και να βουτούν μία φέτα ψωμί να τρώγουν, αυτό θα είναι προτιμότερον. Επίσης τα βρέφη των, αντί να τα βαπτίζουν νεοημερολογίται ιερείς, να προτιμούν να τα κάμουν ένα μπάνιο εις την θάλασσαν ή να βάζουν σε μια σκάφη νερό και να τα πλένουν. Ο ένας μάλιστα φανατικώτερος έλεγεν, ότι την κονωνίαν των νεοημερολογιτών την βάζει κάτω και την πατά και έλεγε μίαν αισχράν λέξιν. Είχον δε αναμεταξύ των τόσον μίσος, φθόνον και κακίαν, ώστε δεν ησχολούντο εις άλλο τι τόσον, όσον εις το να πηγαίνουν εις ανθρώπους γνωστούς των και αγνώστους, να κατηγορή ο ένας τον άλλον, με φοβεράς φρικτάς κατηγορίας και συκοφαντίας. 

Έγινε μέγα σκάνδαλον εις την πόλιν της Σύρου.

Μερικοί φρόνιμοι και θεοφοβούμενοι με παρεκάλουν να τους ειρηνεύσω. Προσεπάθησα να τους πείσω, ότι οφείλουν ως χριστιανοί και περισσότερον ως ιερομόναχοι και πνευματικοί να συγχωρηθούν, να συνδιαλλαγούν, να διαλύσουν τον φθόνον και την έχθραν, διά να μη αποθάνουν εν έχθρα. αλλά εστάθη αδύνατον. Τον ένα, με πολλά παραδείγματα και διδασκαλίας εκ του Ευαγγελίου, τον έπεισα να παραδεχθή να συγχωρηθούν. ο άλλος εστάθη αδύνατον, οπότε τω είπον. Εάν δεν τον συγχωρήσης, να μη λειτουργήσης, διότι ο Χριστός λέγει. πρώτον να καταλλαγής με τον εχθρόν σου και τότε να προσφέρης το δώρον σου ή την θυσίαν. Εγώ, μοι λέγει, θα λειτουργήσω…..

Αλλά αντί να λειτουργήση, μετ” ολίγας ημέρας από τότε που τω είπον να μη λειτουργήση, επήρε ένα μαχαίρι και πήγε να σφάξη τον ανεψιόν του εργοστασιάρχην, ότι του επήρε τα χρήματα. και επειδή ο Αστυνόμος τον εφυλάκισε ολίγας ημέρας και τον ηπείλησε να μη ενοχλήση άλλοτε τον ανεψιόν του διότι θα τον ετιμώρη, επήγε ως άλλος Ιούδας και επήρε σχοινίον και έδεσε βρόγχον δια να πνιγή, αλλά την στιγμήν εκείνην τον είδε κάποια γυνή, η οποία εφώναξε και έσπευσαν και έκοψαν το σχοινί και εσώθη. Αλλ” επειδή παρεφρόνησε, τον έκλεισαν εις το άσυλον. και ότε επλησίαζε εις τον θάνατον, επήγε ο Ιερεύς να τον κοινωνήση, τον εύρε και έτρωγε τας ακαθαρσίας του! Και ούτω ακοινώνητος απέθανε αυτός που έλεγε ότι την Κοινωνίαν των νεοημερολογιτών την βάζει κάτω και την πατά και την χρίει με ακαθαρσίας. Όταν δε τον εξέθαψαν ήτο άλυτος, το λείψανόν του μαύρον, δυσωδίαζε, το στόμα του ανοικτόν και η γλώσσα του εκρέματο έξω του στόματος. Αυτά είναι τα κατορθώματα των φανατικών παλαιοημερολιτών των αποβαλόντων την αγάπην και κρατούντων σφικτά το παλαιόν ημερολόγιον να μη το χάσουν.

Εάν θελήσω να απαριθμήσω τας πλάνας και τας αιρέσεις των παλαιοημερολογιτών εις τας οποίας υπέπεσον μετά την εισαγωγήν του νέου εορτολογίου, δεν με εξαρκεί ο χρόνος. Εκτός του αναβαπτισμού, της αναμυρώσεως, το να τολμήσουν μερικοί να μη εισέρχωνται εις τας εκκλησίας των χριστιανών νεοημερολιτών, να μη προσκυνούν τας ιεράς εικόνας, να περνούν έξω από τας εκκλησίας και να μη κάνουν το σημείον του Σταυρού και να λέγουν αι εκκλησίαι εφράγκεψαν, αι εικόνες εμολύνθησαν. και ότε εσήμαινον οι κώδωνες των εκκλησιών δι” εορτήν Αγίου μερικοί παλαιοημερολογίται έλεγον είναι η εορτή των Φράγκων Αγίων. Κάποια καλογραία εις γυναικείαν Μονήν της Τήνου παλαιοημερολογίτισσα, διαβαίνουσα προ της θύρας του Ναού της Μονής την Μ. Παρασκευήν και ιδούσα τον Χριστόν επί ξύλου κρεμάμενον εις το μέσον της εκκλησίας, έστρεψε προς τον Χριστόν τα οπίσθιά της. Εις παρατηρήσεις καλογραίας άλλης παλαιοημερολογιτίσσης διατί δεν εντρέπεται, απήντησεν αυθαδώς και ασεβώς. Αυτός ο Χριστός δεν είναι ο ιδικός μας, είναι των Φράγκων. Παύω, δεν λέγω άλλο. λέγω μόνον «Πάτερ, άφες αυτοίς. ου γαρ οίδασι τί ποιούσι», ουδέ τί λέγουσι.

Ταύτα σοι γράφω δια να μη πλανηθής και δια να μη νομίσης ότι τα λέγω προς υπεράσπισιν του νέου ημερολογίου. Απ” αρχής ήμην, είμαι και θα είμαι εναντίον της απερισκέπτου, αντικανονικής και παρανόμου εισαγωγής του νέου εορτολογίου. Ηγωνίσθην, αγωνίζομαι και θα αγωνίζωμαι άχρι τέλους διά την επαναφοράν του παλαιού ημερολογίου, όχι ότι παραδέχομαι το ημερολόγιον, ότι αυτό μόνον θα με σώση. αγωνίζομαι διά την ομόνοιαν, την ενότητα και ειρήνην της Εκκλησίας, άνευ των οποίων και το έθνος και η Εκκλησία θα ναυαγήσουν….

Πρόσεχε, να αγαπάς τον Θεόν και να είσαι πάντοτε κοντά Του.

Μετά πατρικής αγάπης και ευχών εγκαρδίων

Αρχιμ. Φιλόθεος

«ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΓΙΑ ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟ ΖΗΤΗΜΑ»

† ΑΡΧΙΜ. ΦΙΛΟΘΕΟΥ ΖΕΡΒΑΚΟΥ

Ηγουμένου Ι.Μ. Λογγοβάρδας Πάρου

ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΜΟΝΗΣ ΛΟΓΓΟΒΑΡΔΑΣ

Μακάρι ... 

Μακάρι να ξημερώσει η μέρα που η αίρεση του Οικουμενισμού θα έχει καταδικαστεί, 

που οι πρωτεργάτες της θα έχουν αναθεματιστεί ... (για τις διώξεις των "παλαιοημερολογητών", για τις διώξεις όσων διέκοψαν το μνημόσυνο τους και για τα απίστευτα προβλήματα που προκάλεσαν στην εκκλησία μας) μια μέρα που αυτοί που κράτησαν την παράδοση του παλαιού ημερολογίου, και αυτοί που πολέμησαν τον οικουμενισμό, όλος ο πιστός λαός, θα κοινωνεί μαζί το Σώμα και το Αίμα του Χριστού, που θα υπάρξει ξανά ενότητα στους Ορθόδοξους, ενότητα και αγάπη εν αληθεία. 

Μια μέρα που ο Πάπας δεν θα αποκαλείται άλλο "Αγιότατος" αλλά ΑΙΡΕΤΙΚΟΣ.

Μέχρι τότε ... αν ποτέ υπάρξει αυτή η μέρα .. (και δεν μας προλάβουν οι εξελίξεις) σίγουρα έχουμε πολύ δρόμο, ανηφορικό και μαρτυρικό. 

Εκτοπισμοί από μοναστήρια, καθαιρέσεις ιερωμένων ... όσα υπέφεραν οι του Πατρίου πριν σχεδόν 100 χρόνια, άρχισαν να επαναλαμβάνονται ξανά σήμερα.

Στην κρίσιμη αυτή στιγμή, ο καθένας αναλαμβάνει προσωπικά την ευθύνη του.

Σήμερα δεν έχουμε απλά την πονηρή επιβολή ενός ημερολογίου από μασόνους οικουμενιστές (για να πλησιάσουμε στους αιρετικούς). 

Σήμερα επίσημα η εκκλησία της Ελλάδος επικύρωσε την ψευδοσύνοδο της Κρήτης. Οφείλουμε άμεσα να απομακρυνθούμε από την μόλυνση με τις αιρετικές δοξασίες.

Ομάδα εκπαιδευτικών "Ο Παιδαγωγός"

Ἡ ἀναζήτηση τοῦ Θεοῦ

MΕ ΤΙ λόγια ν' αρχίσω τον θρήνο μου;

Ποιόν από τις θλιβερές μου σκέψεις να διατυπώσω πρώτη; Όλες τους είναι εξίσου βαριές. Ή καθεμιά, όταν έρχεται στον νου μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο βαριά. Ή καθεμιά, όταν τρυπά και διαπερνά την καρδιά μου, μου φαίνεται πώς είναι ή πιο οδυνηρή. Στο στήθος μου στριμώχνονται οι στεναγμοί. Πασχίζουν να βγουν έξω, ξεπερνώντας ό ένας τον άλλο, μα κάνουν πάλι πίσω, προξενώντας μου μεγάλη ταραχή...

Να γυρίσω τον νου μου στις μέρες πού πέρασαν; Είναι μια αλυσίδα από πλάνες, μια αλυσίδα από αμαρτίες, μια αλυσίδα από πτώσεις! Να κοιτάξω μπροστά, στο κομμάτι της ζωής πού ακόμα μου ανήκει, στο στάδιο του επίγειου ταξιδιού μου; Φρίκη με κυριεύει! Τη φρίκη την προκαλεί ή αδυναμία μου, πού μου την αποδεικνύουν αναρίθμητες εμπειρίες. Να παρατηρήσω την ψυχή μου; Δεν θα δω τίποτα το παρήγορο σ' αυτήν. Όλη είναι πληγωμένη από την αμαρτία. Δεν υπάρχει αμάρτημα πού να μην το έχει κάνει, δεν υπάρχει παράβαση πού να μην την έχει σημαδέψει!

Αχ, σώμα μου, φτωχό μου σώμα! 

Αισθάνομαι τη δυσοσμία της φθοράς σου. «Αυτό πού είναι φθαρτό δεν μπορεί να κληρονομήσει την αφθαρσία». Ό προορισμός σου είναι, μετά τον θάνατο, ή φυλακή του τάφου-και μετά την ανάσταση, ή φυλακή του αδη!

Τί περιμένει την ψυχή μου μετά τον χωρισμό της από το σώμα; Καλά θα ήταν, αν βρισκόταν κοντά της ένας άγγελος ειρηνικός και φωτεινός, πού θα την έπαιρνε και θα την ανέβαζε στα παραδεισένια σκηνώματα. Αλλά γιατί να την επισκεφθεί άγγελος; Ποιάν αρετή θα βρει σ' αυτήν, ποιάν εργασία αντάξια των κατοίκων του ουρανού; Όχι! Μάλλον θα την περικυκλώσουν στρατιές από ζοφερούς δαίμονες, αγγέλους πεσμένους, πού θα της μοιάζουν στην πτώση, στις αμαρτωλές τάσεις, στο αντίθεο θέλημα Θα την αρπάξουν και θα την τραβήξουν στη δική τους κατοικία της παντοτινής και απόλυτης θλίψεως, του αιώνιου σκοταδιού, της άσβεστης φωτιάς, των αδιάκοπων βασάνων, των ατέλειωτων στεναγμών.

Έτσι βλέπω τον εαυτό μου και θρηνώ. Άλλοτε τα δάκρυα, δάκρυα πενιχρά, δάκρυα όμοια με δροσοσταλίδες, σκεπάζουν ήρεμα τις κόρες των ματιών μου. Άλλοτε ολόκληρο ποτάμι από δάκρυα κυλά στα μάγουλα μου, βρέχοντας τα ρούχα ή το κρεβάτι μου. Άλλοτε, πάλι, τα δάκρυα στεγνώνουν εντελώς, κι ένας πονεμένος θρήνος απλώνεται στην ψυχή. Κλαίω τότε με τον νου, κλαίω με την καρδιά, κλαίω με το σώμα, κλαίω μ' όλη μου την ύπαρξη. Θρηνούν τότε —έτσι αισθάνομαι— όχι μόνο το στήθος, μα όλα τα μέλη μου. Μ' έναν τρόπο περίεργο και ανεξήγητο, συμμετέχουν κι αυτά στον θρήνο, υποφέρουν κι αυτά από τον θρήνο.

Αχ, ψυχή μου! Προτού έρθει ή αποφασιστική και αναπόφευκτη ώρα του περάσματος σου στην αιωνιότητα, νοιάσου για σένα! Πλησίασε τον Κύριο και μείνε κοντά Του με την ειλικρινή και διαρκή μετάνοια, με μια ζωή ευλαβική, σύμφωνη με τις πανάγιες εντολές Του.

Ό Κύριος είναι πολυέλεος και πολυεύσπλαχνος. Δέχεται όλους όσοι προσφεύγουν κοντά Του. Καθαρίζει τις αμαρτίες των αμαρτωλών. Θεραπεύει τις χρόνιες πληγές, ακόμα και τις μολυσμένες ή θανάσιμες. Χαρίζει τη μακαριότητα σ' όλους όσοι πιστεύουν σ' Αυτόν και Τον ακολουθούν.

Συλλογίσου την επίγεια διαδρομή σου από το ξεκίνημα της. Αναλογίσου τις μεγάλες ευεργεσίες πού δέχτηκες από τον Θεό. Απόθεσε, λοιπόν, στα χέρια Του τον εαυτό σου με εμπιστοσύνη. Φύτεψε το άγιο θέλημα Του μέσα σου κι άφησε το να ριζώσει. Υποτάξου στις πανάγαθες και πάνσοφες βουλές Του.

Όπως επισημαίνει ό απόστολος, «αν αρχίζαμε με την εξέταση του εαυτού μας, δεν θα επισύραμε την τιμωρία του Θεού».

Κανένας, μα κανένας πριν από τη δημιουργία μου δεν μεσολάβησε στον Δημιουργό μου, για να με φέρει με μια παντοδύναμη προσταγή Του από την ανυπαρξία στην ύπαρξη. 

Ό μοναδικός μεσολαβητής στον Θεό ήταν ή δική Του αιώνια χάρη. 

Γεννήθηκα χωρίς να ξέρω ότι υπάρχω άρχισα να υπάρχω σαν ανύπαρκτος. Αλίμονο! Γεννήθηκα πεσμένος κι άρχισα να ζω ήδη νεκρός. «Μέσα στις ανομίες με συνέλαβε και μέσα στον θάνατο της αμαρτίας με γέννησε ή μητέρα μου». Ή ζωή και ό θάνατος μαζί ήταν ή αρχή της υπάρξεως μου. Δεν ήξερα, καθόλου δεν καταλάβαινα, ότι ζούσα. 

Δεν καταλάβαινα ότι, μολονότι ζούσα, ήμουνα νεκρός. Δεν καταλάβαινα ότι, μονολότι υπήρχα, βάδιζα προς τη φθορά

Τί μυστήριο! Ό άνθρωπος να γεννιέται μέσα στην

αμαρτία; Να είναι νεκρός πριν καν ζήσει; Να είναι πεσμένος πριν καν βαδίσει; Να είναι αμαρτωλός πριν καν πράξει κάτι; Πώς γίνεται τα παιδιά από τις μήτρες των μητέρων τους να συμμετέχουν στην αμαρτία του προπάτορά μας ενώ τα χωρίζουν χιλιάδες χρόνια από εκείνον; Με δέος στέκεται ό νους μου μπροστά στις βουλές του Θεού. Δεν τις κατανοεί. 

Δεν τολμά να τις εξετάσει. Μόνο τις βλέπει και τις θαυμάζει, δοξολογώντας τον ασύλληπτο, τον αδιάγνωστο Θεό.

Θαρρείς και ή γέννηση μου μέσα στην αμαρτία ήταν μια συμφορά μεγαλύτερη κι από την ίδια την ανυπαρξία! Και πώς να μην το δει κανείς σαν συμφορά το να γεννηθεί για να θλίβεται στη σύντομη επίγεια ζωή, και μετά να βρίσκεται αιώνια στο σκοτάδι και τα βάσανα του άδη; Μεσολαβητές δεν έχω. Μόνος μου, πάλι, δεν έχω τη δύναμη να βγω από την άβυσσο της καταστροφής. Από κει θα με βγάλει ή δεξιά του θεού μου. Εκείνος με γέννησε μέσω των γονέων μου. Εκείνος με αναγεννά με την ένσαρκη οικονομία Του, για να με σώσει. Εκείνος με πλένει από την ακαθαρσία της αμαρτίας. Εκείνος με ανακαινίζει με το νερό του Βαπτίσματος και με το Πνεύμα. Εκείνος δέχεται τις υποσχέσεις της πιστότητας μου από τα χείλη του αναδόχου μου. Εκείνος επικαλείται για μένα το όνομα Του, με σφραγίζει με τη σφραγίδα Του, με κάνει μέτοχο της θεότητας Του και κληρονόμο της βασιλείας Του. Θαύματα επιτελούνται σ' έμενα, ευεργεσίες ανέκφραστες ξεχύνονται πάνω μου, τη στιγμή πού ό ίδιος δεν νιώθω τίποτα, δεν καταλαβαίνω τίποτα, δεν συνειδητοποιώ ούτε την ύπαρξη μου.

Με προστάτεψες, Κύριε μου, όταν ήμουν αδύναμο νήπιο! Τί Σού πρόσφερα εγώ, έτσι όπως ήμουνα φασκιωμένος, δίχως ικανότητα αντιλήψεως, δίχως ικανότητα αυτενέργειας; 

Πώς δέχτηκες τις υποσχέσεις μου; Κι αφού τις δέχτηκες, πώς μου έδωσες τα χαρίσματα Σου;

Ώς συμμετοχή στην αμαρτία του Αδάμ θα πρέπει να εννοηθεί εδώ ή συμμετοχή όχι στην ένοχη της διαπράξεως του προπατορικού αμαρτήματος αλλά στις ολέθριες συνέπειες του.

Βλέπω την άπειρη αγαθότητα Σου και τα χάνω! Τώρα δεν μπορώ να κάνω τίποτα περισσότερο απ' ότι έκανα όταν ήμουνα βρέφος λίγων ημερών: Σωπαίνοντας με τη γλώσσα και τον νου, Σού προσφέρω το παιδικό κλάμα μου, τα αυθόρμητα δάκρυα μου.

Και τί ανταπέδωσα στις τόσες ευεργεσίες πού δέχτηκα από Σένα, όταν ακόμα δεν μπορούσα να τις αντιληφθώ; Συνέχισα να μην τις αντιλαμβάνομαι, να μην τις γνωρίζω. Τα μάτια μου στράφηκαν στον κόσμο. Νόμισα ότι σκοπός του άνθρωπου είναι οι επίγειες ασχολίες και ανάμεσα τους οι πρόσκαιρες απολαύσεις. Θάνατος για μένα δεν υπήρχε! Ή επίγεια ζωή μου φαινόταν αιώνια. Ή σκέψη του θανάτου δεν είχε θέση στον νου μου.

Αιωνιότητα!... Το άπειρο μήκος της δεν χωράει στη ματιά μου! Γνώριζα τα δόγματα και όλη τη διδασκαλία της αγίας Ανατολικής Εκκλησίας. Πίστευα σ' αυτά. Μα ή γνώση και ή πίστη μου ήταν νεκρές. Σε τί συνίσταται ή πτώση του άνθρωπου; Σε τί συνίσταται ή σωτηρία του; Ποιά είναι τα σημεία τους και ποιες οι αποδείξεις τους; Δεν είχα γι' αυτά καμιάν εμπειρική, ζωντανή γνώση. Ώς εντολές του Θεού λογάριαζα μόνο τον Δεκάλογο της Παλαιάς Διαθήκης. Τις εντολές του Σωτήρα μου, τα πανάγια λόγια Του τα έβλεπα απλώς σαν μια ηθική διδασκαλία, ή τήρηση της οποίας είναι ωφέλιμη και επαινετή αλλά όχι απαραίτητη. Έτσι ή άφατη δωρεά της χάριτος, πού μου δόθηκε κατά το άγιο Βάπτισμα, ήταν τυλιγμένη, όπως το τάλαντο της ευαγγελικής παραβολής, στο μαντήλι της άγνοιας, ήταν θαμμένη βαθιά στη γή των μερίμνων και της αναζητήσεως των εφήμερων γνώσεων του εφήμερου κόσμου, ήταν σκεπασμένη από τη σκόνη των λογισμών της επιτυχίας, των στιγμιαίων απολαύσεων και της υποταγής στη ματαιότητα του σκοτεινού τούτου κόσμου.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΣΚΗΤΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ B ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ. 

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.com

Για κείνους που ζουν με ψευδαισθήσεις κι έχουν κορώνα τους τον "αντι-Οικουμενιστή" Σεραφείμ Πειραιώς!

KAI MIA ANAKOINΩΣΗ

ΠOY MAΣ ΠΡOBΛHMATIZEI

Η ΕΛΕΥΣΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΕΙΚΟΝΟΣ

Η έλευση της εικόνας από τις Φέρες της Θράκης, όπου φυλάσσεται στον ομώνυμο προσκυνηματικό Ναό, θα πραγματοποιηθεί την Παρασκευή 3 Μαρτίου, στις 5.15 μ.μ.

Την εικόνα θα κομίσει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, ενώ της υποδοχής θα προεξάρχει ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Πειραιώς κ. Σεραφείμ.

Κατά την υποδοχή, θα ψαλλεί η Παράκληση προς τιμήν της Παναγίας Κοσμοσώτειρας.

Ο ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΥΠΟΛΕΩΣ ΑΝΘΙΜΟΣ ΣΤΟΥΣ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟΥΣ

Ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Αλεξανδρουπόλεως κ. Άνθιμος, θα προεξάρχει της Ακολουθίας της Α΄ Στάσεως των Χαιρετισμών.

Ἐρωτοῦμε τὸν Μητροπολίτη Πειραιῶς: Πῶς μπορεῖ ἕνας ἀγωνιστής ἱεράρχης νὰ ἔχῃ πολὺ καλές σχέσεις μὲ σκληροὺς οἰκουμενιστάς, ποὺ δὲν ἔχουν τίποτε κοινὸ μὲ τοὺς ἁγίους Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας! Ποὺ δὲν ἔχουν οὔτε Ὀρθοδοξία οὔτε ἡ Ἑλλάδα καὶ ἀγωνίζονται νὰ γεμίση τζαμιὰ ἡ Ἑλλάδα!!!

Πηγή: http://www.augoustinos-kantiotis.gr

Βούτα στην ζωή.....

Βούτα στην ζωή κι αυτή θα σου μάθει να κολυμπάς. 

Κανείς δεν έμαθε κολύμπι δίχως να βραχεί. 

Στην θάλασσα πνίγονται αυτοί που αντιστέκονται 

και όχι αυτοί που αφήνονται….

http://plibyos.blogspot.gr

Λαμπάδα ή κεράκι;

Πάμε στην εκκλησιά ο κάθε ένας με τον δικό του πόνο, με το δικό του πρόβλημα και το δικό του λόγο. Ανάβουμε το κεράκι μας ,κάνουμε την προσευχή μας και αιτούμαστε την χάρη από τον Θεό ,την Παναγιά ή τον Άγιο. Και από πίσω μας έρχεται ο επόμενος πιστός με δυο λαμπάδες, τις ανάβει ο Χριστιανός και πάει και αυτός να προσευχηθεί.

Πολλές φορές που αναρωτήθηκα. Άραγε στον ουρανό που μαζεύονται οι προσευχές όλων μας υπάρχει μια επιτροπή από αγγέλους που κάνουν διαλογή στην προτεραιότητα των προσευχών; Λένε δηλαδή. Αυτή η προσευχή συνοδεύεται από λαμπάδα, άρα έχει προτεραιότητα.Αυτή η προσευχή είναι με απλό κεράκι, μπορεί να περιμένει.

ΟΧΙ ΒΕΒΑΙΑ.

Αυτό που μετράει στον ουρανό για την προσευχή μας , είναι το πόσο καθαρή και αγνή είναι η ψυχή αυτού που προσευχήθηκε. Εκατό λαμπάδες να ανάψετε αν η ψυχούλα σας δεν είναι καθαρή... απλά θα έχετε κάψει εκατό λαμπάδες. Τα γράφω αυτά για να σας βοηθήσω να ξεκαθαρίσετε μέσα σας τον λόγο που ανάβεται λαμπάδα αντί κεράκι.

Ο μόνος λόγος στην πραγματικότητα που γίνεται αυτό είναι για να βοηθηθεί η εκκλησία ή το μοναστήρι στα έσοδα τους.

Δεν λέω να μην ανάβετε λαμπάδες.

Έχουν ανάγκη οι εκκλησιές και οι Ιερές Μονές από έσοδα.

Αλλά να ξέρετε γιατί το κάνετε.

Δεν πρέπει να έχουμε την πλάνη ότι η προσευχή που συνοδεύεται από λαμπάδα θα έχει προνομιακή μεταχείριση στο θυσιαστήριο του Θεού.

Προσβάλουμε τον Θεό ή τον Άγιο με ένα τέτοιο σκεπτικό.

Αυτό που μετράει είναι η καθαρή ψυχούλα σας.

Να είστε καλά και ευλογημένοι.

Πατήρ Ιωάννης

http://orthognosia.blogspot.gr/

Αδάμαντιος Τσακιρογλου Για Οικουμενισμό & Αποτείχηση

Loizos Loizos

Πού είναι η πνευματική ηγεσία; «Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας ἐπροδόθη καὶ προδίδει» «Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει στὸν Οἰκουμενισμό»!

«Φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε;»

Δυὸ μικρὰ ἀποσπάσματα ὁμιλιῶν

π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου

(Ἐκφωνήθηκαν τὸ 1994) (*)

«Διὰ τοῦτο δεῖ περισσοτέρως ἡμᾶς προσέχειν τοῖς ἀκουσθεῖσι,

μή ποτε παραρρυῶμεν... πῶς ἡμεῖς ἐκφευξόμεθα

τηλικαύτης ἀμελήσαντες σωτηρίας;»

 (Ἑβρ. 2, 3).

«Σᾶς λέω τώρα τί συντελεῖ, στὸ νὰ ἀκολουθεῖ ὁ πολὺς ὁ κόσμος τὴν πλατεῖαν ὁδόν, τὴν ἐξομαλισμένη, ποὺ δὲν ὑπάρχουν πέτρες τάχα, ὅλα εἶναι ὁμαλά, ὡραῖα...

Σὲ ὅλη αὐτὴ τὴν κατάσταση (ἐδῶ εἶναι τώρα) δὲν ὑπάρχουν πνευματικά ἀντισταθμίσματα. Πόσες φορὲς λέμε: ποῦ εἶναι ἡ πνευματικὴ ἡγεσία; Ποῦ εἶναι! Ποῦ εἶναι! Ποιά πνευματικὴ ἡγεσία; Ὅλοι εἶναι προδομένοι κι ὅλοι ἔχουν γίνει τὸ ἴδιο. Δὲν ὑπάρχουν πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα. Μὴ μοῦ πεῖτε, ὅτι θὰ μποροῦσε νὰ προκαλέσει αὐτὰ τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας. Ναί, (θὰ μποροῦσε), ἀλλὰ φρόντισαν οἱ ἐχθροὶ τῆς ἀνθρωπότητος, αὐτὲς οἱ ἀντίθεες δυνάμεις, οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις, νὰ ἐγκλωβίσουν κάθε προσπάθεια τῆς Ἐκκλησίας, ἀκριβῶς γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τοῦ σκοποῦ των· νὰ καταστρέψουν τὴν ἀνθρωπότητα.

Ἡ Διοίκηση τῆς Ἐκκλησίας. Χμ! Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Ναί. Ἐπροδόθη καὶ προδίδει. Βλέπει κανεὶς μία κατάσταση ποὺ λυπᾶται κατάβαθα. Ἐκεῖνοι ποὺ θὰ ἦσαν φύσει-θέσει οἱ ἁρμόδιοι νὰ βοηθήσουν τὸν σύγχρονον κόσμο καὶ τὴ νέα γενεά, δὲν κάνουν τίποτα, ἔξω ἀπὸ κάποιες, ἴσως, ἐξαιρέσεις. Γιατί; Ὅταν ἀκοῦτε ἐπὶ παραδείγματι τὸ τάδε στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας..., ὅτι εἶναι μασῶνος, ὅτι εἶναι ἄνθρωπος τῆς «ντόλτσε βίτα», τῆς γλυκειᾶς ζωῆς... Τέτοιοι ἄνθρωποι πῶς θὰ ποδηγετήσουν τὴν ἀνθρωπότητα; Ναί, κατ’ ὄνομα εἶναι ὀρθόδοξοι, χριστιανοί, ἐπίσκοποι, εἶναι Ἐκκλησία. Ἀλλὰ ἔχουν ἐγκλωβιστεῖ. Ἔχουν δεθεῖ. Ἔχουν ἀπομονωθεῖ. Φρόντισαν οἱ σκοτεινὲς δυνάμεις νὰ τοὺς βάλουν ν’ ἀγαπᾶνε αὐτὰ τὰ πράγματα, νὰ ἐπιθυμοῦν αὐτὰ τὰ πράγματα ἤ, ἄν θέλετε καλύτερα, νὰ ἀναδεικνύουν μὲς στὴν Ἐκκλησία ἀνθρώπους ποὺ ἁλώνονται ἀπὸ τὶς ἡδονὲς καὶ τὸ χρῆμα. Αὐτοὺς προβάλλουν. Καὶ ἔτσι δὲν ὑπάρχουν τὰ πνευματικὰ ἀντισταθμίσματα...».

«Πρέπει νὰ παίρνουμε «πολλὲς στροφές», γιὰ νὰ ἀντιλαμβανόμεθα τὴν Εὐαγγελικὴ ἀλήθεια, γιὰ νὰ ὀσφραινόμεθα τὴν πλάνη, τὴν αἵρεση, τὴν κακία καὶ τὸν δόλον... «Ἀδελφοί, μὴ παιδία γίνεσθε ταῖς φρεσίν· ἀλλὰ τῇ κακίᾳ νηπιάζετε, ταῖς δὲ φρεσὶ τέλειοι γίνεσθε» (1Κορ. 14, 20)... Ἀγαπητοί, λέμε ὅτι πρέπει νὰ εἴμεθα ἔξυπνοι· ἔξυπνος θὰ πεῖ ξύπνιος, δὲν κοιμᾶται κανείς· θυμηθεῖτε πόσες φορὲς ὁ Χριστὸς εἶπε τὸ ρῆμα «γρηγορεῖτε». Ἔτσι, ἀγαπητοί, εἶναι γραμμένο, ὅταν θὰ ‘ρθεῖ ὁ Ἀντίχριστος, πάρα πολλοὶ χριστιανοί μας –τώρα δὲν μιλᾶμε μὲ ποσοστά, ἂς ποῦμε τὸ 95%, τὸ 97% τῶν χριστιανῶν (θὰ σᾶς πῶ ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζουμε)– θὰ προσκυνήσει τὸν Ἀντίχριστο. Καὶ κληρικοί, καὶ Πατριάρχες, καὶ Ἐπίσκοποι, καὶ λαός, καὶ ἐπιστήμονες καὶ σπουδαῖοι καὶ τρανοί. Γιατί; Γιατὶ δὲν θάχουν τὴν ἐν Χριστῷ ἐγρήγορση.

Ἀπὸ ποῦ τὸ βγάζω; Στὴν «Ἀποκάλυψη» εἶναι γραμμένο τὸ ἑξῆς. Λέει ὁ Ἄγγελος εἰς τὸν Ἰωάννην. Τοῦ δίνει ἕνα καλάμι καὶ τοῦ λέει, μέτρα. Μετράει τὸ Ναό, ποὺ ἦταν κάπου 30-33 μέτρα... Καὶ ἔξω ἀπὸ τὴν πόρτα τοῦ Ναοῦ, λίγα μέτρα, 5-6 μέτρα, πολύ κοντά, ἦταν τὸ μεγάλο θυσιαστήριο τῶν ὁλοκαυτωμάτων. Καὶ τοῦ λέει, μέτρα τὸ Ναό, πόσες καλαμιές εἶναι. Μέτρα καὶ τὸ θυσιαστήριο. Σταμάτα. Τί λέει (στὴ συνέχεια); Ὅλα τὰ ὑπόλοιπα –ποιά ὑπόλοιπα; ὅ,τι ἦταν πάνω εἰς τὸν λόφον Σιών, ἦταν πολλὰ κτίσματα– καὶ ὅλη ἡ πόλις Ἱερουσαλήμ, θὰ πατηθεῖ ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν τρισήμιση χρόνια.

Ὅλοι οἱ Πατέρες λέγουν ὅτι: Ἱερουσαλὴμ εἶναι εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας· πολὺ δὲ περισσότερο εἶναι ὁ λόφος Σιών· ἀκόμα δὲ περισσότερο ὁ ναὸς Σολομῶντος. Ἀλλὰ ἡ πόλις ὁλόκληρη καὶ ὅλα τὰ λοιπὰ κτίσματα τοῦ λόφου Σιὼν θὰ πατηθοῦν ὑπὸ τῶν Ἐθνῶν. Δηλαδὴ τί θὰ πεῖ αὐτό; Τὰ ἔθνη εἶναι οἱ μὴ χριστιανοί. Θὰ εἶναι ὁ Ἀντίχριστος ποὺ θὰ ἔχει ἐπιβάλει τὴν θέλησή του. Αὐτὸ θὰ γίνει τρισήμισυ χρόνια, ὅσο θὰ εἶναι ἡ βασιλεία τοῦ Ἀντιχρίστου.

Συγκριτικὰ τώρα, ...τοπογραφικὰ πάρτε το, πάρτε την πόλη, πάρτε καὶ τὸ Ναό. Εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ δὲν θὰ προσκυνήσουν τὸν Ἀντίχριστο. Αὐτὸ ἀντιπροσωπεύει ὅ,τι μετρήθηκε. Γιατί; Διότι ὅ,τι μετρᾶται, ἀνήκει στὴ γνώση τοῦ Θεοῦ, ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Ὅ,τι δὲν μετρᾶται, δὲν ἀνήκει στὴ μνήμη τοῦ Θεοῦ. Εἶναι ἐκεῖνο ποὺ λέει ὁ Θεός: «Οὐ μὴ μνησθῶ»=δὲν θὰ σὲ θυμηθῶ, ...δὲν σὲ ἀναγνωρίζω. Πάρτε λοιπόν, συγκριτικά, τὸ ἕνα ποσὸν καὶ τὸ ἄλλο ποσόν. Ὁλόκληρη τὴν πόλη, μ’ ἕνα μικρὸ μέρος μόνο ἐπάνω στὸ λόφο Σιών. Γι’ αὐτὸ σᾶς εἶπα, ἀπὸ κεῖ, πάνω-κάτω, καταλαβαίνουμε ὅτι λίγοι θὰ εἶναι ἐκεῖνοι ποὺ θὰ σωθοῦν.

Μὲ τὴν καλὴ σημασία: φιλοδοξεῖτε νὰ σωθεῖτε; Ἐὰν ναί, πρέπει νάχουμε ἐγρήγορση. Καὶ τὰ λέμε αὐτά, γιατὶ δὲν ξέρουμε αὔριο τί ἔρχεται. Ὄχι ἐπὶ θύραις, ἔχει μπεῖ μέσα ὁ ἐχθρός. Δὲν λέω τὶς αἱρέσεις μόνο, δὲν λέω ...πάμπολλα. Ἕνα θὰ πῶ μόνο, τὸνΟἰκουμενισμό. 

Ὁ ὁποῖος Οἰκουμενισμός, φορεῖς του ἔχει αὐτὴ τὴν στιγμὴ Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. Τὰ ἀκούσατε; 

Ὁ Οἰκουμενισμὸς ἔχει φορεῖς του: Πατριάρχες, Ἀρχιεπισκόπους, Ἐπισκόπους κ.ο.κ. 

Τὸ καταλάβατε; Πῶς λοιπόν, θὰ παίρνει τὸ μυαλό μας στροφές, ὅταν αὔριο θὰ μᾶς ποῦν –προοδευτικὰ ἐννοεῖται, μὲ τὴ μέθοδο τοῦ σαλαμιοῦ, λίγο-λίγο– καὶ τοῦτο κι ἐκεῖνο. Δὲν θὰ ἀντιδράσουμε; Θὰ πιαστοῦμε στὸν ὕπνο;

Ἀλλοίμονο σὲ κεῖνον ποὺ δὲν θὰ ἀντιδράσει.

Κι ἂν εἶναι λίγοι, ἐκεῖνοι ποὺ θάχουν μείνει ὄρθιοι (δὲν ξέρω, πάντως δὲν θὰ προσκυνήσουνε, πάντως δὲν θὰ δεχθοῦν), μπορεῖ ἡ φωνή τους νὰ μὴν ἀκουστεῖ, μπορεῖ χίλια δυό, μπορεῖ νάχουμε τὸ μαρτύριο, ...ἀλλὰ δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν, δὲν θὰ ἀποδεχθοῦν. 

Παρακαλῶ προσέξατέ το.

Γι’ αὐτὸ λέγει ἡ Σοφία Σειράχ, «οὐαὶ τοῖς ἀπολωλεκόσι τὴν ὑπομονὴν [καρδίαν] καὶ τί ποιήσουσιν ὅταν ἐπισκέπτηται ὁ Κύριος;» (Σοφία Σειρὰχ 2, 14). Τὸ κείμενον ἔχει ὑπομονήν, ἀλλὰ οἱ Πατέρες βάζουν τὴν λέξη «καρδίαν». Ἀλλοίμονο σὲ κείνους, λέει, πούχουν χάσει τὴν καρδιά τους, τὸ νοῦ τους. Κι ὅταν θὰ τοὺς ἐπισκεφθεῖ ὁ Κύριος, τί θὰ κάνουν;».

Ἀπομαγνητοφώνηση:

«Φιλορθόδοξος Ένωσις "Κοσμάς Φλαμιάτος"»

(*) Ἀπὸ ὁμιλίες π. Ἀθανάσιου Μυτιληναίου στὴ Σοφία Σειρὰχ μὲ ἀριθ. 172 (ἀπὸ 53:00 ἑξῆς) καὶ 173 (ἀπὸ 41:00 ἑξῆς). 

Διεύθυνση ἱστολογίου: http://www.pantocrator.info/gr/modules.php?name=Downloads&d_op=viewdownload&cid=41&min=170&orderby=titleA&show=10

ΔΙΩΓΜΟΣ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΤΕΙΧΩΝ

ΤΗΣ ΔΙΟΙΚΟΥΣΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 

ΚΑΘΕ φορὰ ποὺ θυμᾶμαι —καὶ συμβαίνει αὐτὸ συχνά, σχεδὸν καθημερινά— ὅτι μερικοὶ ἀδελφοὶ διώκονται ὄχι γιατὶ εἶναι ἄδικοι, ὄχι γιατὶ παρανομοῦν, ὄχι γιατὶ καταπατοῦν

θεῖες ἐντολές, ἀλλὰ γιατὶ εἶναι δίκαιοι, εἶναι ζηλωτές, εἶναι ἠθικοὶ καὶ τηροῦν μὲ ἀκρίβεια τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ, αἰσθάνομαι καὶ ἐγὼ τὸν πόνο τῶν ἀδελφῶν, τὸν βιώνω ὡς δικὸ μου καὶ ἀγανακτῶ ἀπὸ τὴ συμπεριφορὰ τῶν διωκτῶν, οἱ ὁποῖοι κινοῦνται μὲ συγκαλυμμένη ἐχθρότητα καὶ πάντα στὸ ὄνομα τῆς τήρησης τῆς κανονικῆς τάξης τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς πιστῆς ἐφαρμογῆς τῶν ὅσων ἀπὸ αἰῶνες ἰσχύουν στὴν παράδοσή της!

……….

Ὁ ἱερομόναχος Εὐθύμιος Τρικαμηνᾶς

Πρόσφατα ἐξεδόθη ἡ καταδικαστικὴ ἀπόφαση γιὰ τὸν γνωστὸ ἱερομόναχο, ὁ ὁποῖος μάχεται κατὰ τῶν οἰκουμενιστῶν καὶ ἀμφισβητεῖ τὴν ἁγιότητα τοῦ Σμύρνης Χρυσοστόμου. Τὸ μεγάλο του παράπτωμα ἦταν ὅτι δὲν μνημόνευε τὸ Μητροπολίτη του κι ἐκεῖνος τὸν παρέπεμψε στὴν ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη, μὲ τὴν ἴδια εὐκολία ποὺ ἐπὶ χρόνια παραπέμπει καὶ τοὺς λαϊκοὺς στὰ κοσμικὰ δικαστήρια, γιατὶ δὲν συμφωνοῦν μὲ τοὺς λόγους καὶ τὶς πράξεις του καὶ διαμαρτύρονται μὲ τρόπο γενναῖο καὶ δυναμικό. Ὁ π. Εὐθύμιος εἶναι εὐλαβέστατος κληρικὸς καὶ θαρραλέος. Διατυπώνει τὶς ἀπόψεις του τεκμηριωμένα καὶ ὑπερασπίζεται τὴν Ὀρθοδοξία. Σὲ μιὰ ἐποχὴ μάλιστα ὅπου ὄχι μόνο οἱ λαϊκοὶ ἀλλὰ καὶ οἱ περισσότεροι κληρικοὶ ἔχουν γίνει ἄνθρωποι τοῦ γλυκοῦ καὶ χλιαροῦ νεροῦ, ὁ π. Εὐθύμιος ἀπ᾽ τὴν ἀσκητικὴ του βίγλα ἀνησυχεῖ καὶ ἀντιστέκεται. Καὶ αὐτὸ εἶναι, ποὺ τὸν κάνει ἀξιοθαύμαστο καὶ ἀξιομίμητο. Δυστυχῶς, ἡ ἐκκλησιαστικὴ δικαιοσύνη ἀποφασίζει μὲ τρόπο παράλογο, πιστεύοντας ὅτι ἔτσι θὰ προστατεύσει κάποιους ἄλλους «ἀθώους» μεγαλόσχημους κληρικούς. Ἡ τακτικὴ αὐτὴ εἶναι θεομίσητη. Ὁ παραλογισμὸς συνεχίζεται μὲ τὸ νὰ ἐπιμένουν οἱ θύτες καὶ διῶκτες ὅτι ὀρθῶς ἐνήργησαν καὶ ἐπιβάλλεται

ὅλοι ἐμεῖς οἱ ἄλλοι, ποὺ δὲν ἔχουμε τὴ δική τους ἐμπάθεια, νὰ δεχτοῦμε καὶ νὰ σεβαστοῦμε τὶς ἐν «Ἁγίῳ Πνεύματι ἀποφάσεις τους». Κάτι τέτοιο εἶναι ἀδιανόητο. Οἱ χριστιανοὶ εἶναι δοῦλοι τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι δοῦλοι τῶν ἐφήμερων ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων. Γι᾽ αὐτὸ καὶ συμπαρίστανται στοὺς ἀδίκως διωκόμενους ἀδελφοὺς καὶ παραδειγματίζονται ἀπ᾽ τὸ τρόπο μὲ τὸν ὁποῖο ἀντιμετωπίζουν τὴν τυφλὴ ἐμπάθεια τῶν διωκτῶν τους. Ἐλπίζω ὅτι κάποτε θὰ δικαιωθοῦν οἱ ἀδελφοί, παρὰ τὴν ἀρνητικὴ στάση τῶν ὑπευθύνων. Ἐξ ἄλλου πάνω ἀπὸ τὶς δολοπλοκίες καὶ τοὺς δικτατορικοὺς τρόπους ἀπονομῆς δικαιοσύνης, ὑπάρχει ὁ Θεός, ὁ ὁποῖος θὰ τακτοποιήσει ὅλες τὶς ὑποθέσεις καὶ θὰ ἐπουλώσει τὶς πληγές.

Τοῦ Πρωτοπρεσβυτέρου Διονυσίου Τάτση

Πηγή ορθόδοξη φωνή

Εγώ είμαι Αυτός που θα πάρεις αύριο…

Διηγείται ο πατήρ Ιάκωβος Τσαλίκης:

Κάποτε μια χριστιανή εξομολογήθηκε σε αυτόν στο παρεκκλησάκι του Αγίου Χαραλάμπους.

Μετά την εξομολόγηση, ενώ παρέμειναν οι δικοί της, για να πάρουν σειρά, εκείνη…κατέβηκε στον κεντρικό Ναό και μπήκε μέσα να προσκυνήσει. Ο Ναός ήταν άδειος. Άναψε ένα κεράκι και άρχισε να προσκυνάει τις εικόνες.

Και τότε είδε, για μια στιγμή την Ωραία Πύλη ανοικτή και πάνω στην Αγία Τράπεζα να κάθεται ένας ωραίος ξανθός νέος.

Μόλις τον είδε, του έβαλε τις φωνές:

–Δεν ντρέπεσαι, του είπε, να κάθεσαι πάνω στην Αγία Τράπεζα; Κατέβα κάτω γρήγορα, βγες έξω… Αλλά τέτοιοι είστε εσείς οι νέοι, κακομαθημένοι, ασεβείς, χαραμοφάηδες, τεμπέληδες, μακρυμάλληδες, αναρχικοί…

Και ποιος ξέρει τι άλλα του είπε! Αλλά ο Νέος την διέκοψε και με πολύ γλυκιά και ουράνια φωνή της είπε:

–Κι εσύ, γιατί δεν εξομολογήθηκες λίγο πριν την τάδε αμαρτία, που έκανες; Και της είπε ακριβώς την αμαρτία.

Εκείνη τα έχασε, αποσβολώθηκε, έμεινε άφωνη από την αποκάλυψη αυτή του Νέου.

–Κι εσύ, ποιος είσαι; τον ρώτησε ψελλίζοντας και τρέμοντας.

–Εγώ είμαι Αυτός, που θα πάρεις αύριο, είπε και εξαφανίστηκε.

Μόλις συνήλθε, έτρεξε προς το πατέρα Ιάκωβο φωνάζοντας πανικόβλητη για το τι είδε και το τι της συνέβη…..

Πηγή: Ι.Ν. Παντανάσσης

ΑΠΟ ΤΟ ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ

Μια Μοναχή, βρισκόταν σ΄ ένα μοναστήρι κι εσχόλαζε με νηστείες και αγρυπνίες. Καθημερινά βάδιζε από δύναμη σε δύναμη κι από δόξα σε δόξα, για να ετοιμάσει τον εαυτόν της για τα <<μεγάλα Ολύμπια>>. Αγωνιζόταν στο καθημερινό μαρτύριο της συνείδησης, για να βάλει τις βάσεις για τον ουρανό, τη θεώση. Αγωνιζόταν σαν μανική εράστρια, να συναντήσει το Νυμφίο των καθαρών ψυχών, αφού περιφρόνησε όχι τον κόσμο, τον οποίον υπεραγαπούσε, αλλά τη <<λογική>> του, τις εμπαθείς σχέσεις. Επιθυμούσε να σωθεί και έτρεχε για να …χαθεί μέσα στη θεία ευσπλαχνία. Καθημερινά << διέθετο αναβάσεις εν τη καρδία>> της (Ψαλμ. 83,6).

Αυτή την αγία ψυχή βάλθηκε ο διάβολος να παραπλανήσει και να τη βγάλει από την οδό της ευθείας και του σωτηρίου. Έτσι, την εξαπάτησε πολλές φορές μετασχηματιζόμενος σε μορφή Αγγέλου. Παρουσιαζόταν στη μοναχή και συνομιλούσαν για διάφορα πράγματα. Σε κάθε ερώτηση της της απαντούσε και αυτό χαροποιούσε τη μοναχή.

Σε μία επίσκεψη της στον Πνευματικό, ο εξομολόγος ρώτησε τη μοναχή, πως περνούσε στην κατάσταση της Μοναδικής πολιτείας.

Αυτή είπε:

Καλά, με την ευχή σου, πάτερ άγιε.

Όταν ο Πνευματικός άκουσε αυτή την υπερήφανη απάντηση, λυπήθηκε και τη συμβούλεψε ως εξής:

Παιδί μου, ποτέ να μη λέγεις <<καλά>> αλλά και αν κάνεις όλες τις αρετές, πάντα να ταπεινώνεσαι και να λές πως είσαι αμαρτωλή, διότι στην αλήθεια όλοι είμαστε αμαρτωλοί.

Να ξέρεις, πάτερ, ότι αυτό το λόγο, διότι έρχεται από τους ουρανούς Άγγελος Κυρίου και με επισκέπτεται.

Ο Πνευματικός, ο οποίος ήταν διακριτικός και αφού έπαθε πολλά και έμαθε πολλά, θυμήθηκε το ρητό του Αποστόλου Παύλου που λέγει, ότι ο Άγγελος του σκότους μετασχηματίζεται και σε Άγγελο φωτός, της είπε:

Όταν έλθει πάλι ο Άγγελος να σε επισκεφθεί, πες του να σου δείξει την Υπεραγία Θεοτόκο. Όταν κάνει αυτό και παρουσιασθεί η Παναγία, να την προσκυνήσεις. Ύστερα, να προσευχηθείς στην Παναγία και αν παραμείνει μέχρι να τελειώσεις την προσευχή σου, να ξέρεις ότι είναι η Κυρία μας, αν δε εξαφανισθεί, μάθε ότι είναι δαιμονική φαντασία και σε απατά, για να σε ρίξει σε μεγάλη καταστροφή.

Όταν παρουσιάστηκε πάλι ο δαίμονας, είπε η μοναχή στο νομιζόμενο Άγγελο:

Σε παρακαλώ, Άγγελε του Θεού, δείξε μου την Παναγία, τη Μητέρα του Θεού, που έχω μεγάλη επιθυμία να Την ιδώ.

Είναι αρκετή η δική μου παρουσία, της είπε, διότι δεν είσαι άξια να ιδείς με τα σωματικά σου μάτια την Παντάνασσα.

Η μοναχή με περισσότερη επιμονή ζητούσε από το δαίμονα να της κάνει τη χάρη. Τότε της παρουσίασε στη φαντασία της μια ωραιότατη κοπέλα, σαν βασίλισσα, την οποία η μοναχή προσκύνησε, αφού είπε το χαιρετισμό του Αγγέλου: << Χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία, ο Κύριος μετά σου…..>> . 

Την ίδια στιγμή η μέν διαβολική φαντασία, μόλις άκουσε εκείνα τα αρχαγγελικά λόγια, εξαφανίσθηκε ως καπνός και άνεμος, ο δε διάβολος χάθηκε και δεν παρουσιάσθηκε πιά στη μοναχή να την πλανά.

Η μοναχή έμεινε έντρομη και αρρώστησε. Ύστερα από πολύ καιρό, με πολλούς κόπους και προσπάθειες, επανήλθε στην πρώτη κατάσταση της.

Όταν, λοιπόν πέσουμε σε πειρασμό από το διάβολο ή από τους ανθρώπους ή ακόμα από τη σάρκα, δεν υπάρχει ωφελιμότερη θεραπεία, από το να ανακράζουμε τα σωτήρια ονόματα του Κυρίου Ιησού και της Παναγίας μας, τα γλυκύτερα από την αμβροσία και το νέκταρ.

Πηγή: ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ (ΑΡΧΙΜ. ΘΕΟΦΎΛΑΚΤΟΣ ΜΑΡΙΝΑΚΗΣ)

http://agiooros.org

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΥ ΚΑΤΡΑΚΟΥΛΗ-Ένα βράδυ, στην προσευχή μου ώμίλησα πολύ προσωπικά με τον Θεό...

Ώμίλησα στον Πρόσωπο του Χριστού και είδα άμεσα τα αποτελέσματα τής πλήρους εμπιστοσύνης προς Εκείνον.

Όταν προσευχώμεθα τελωνικώς, μας λούζει το έλεος του Θεού και το σκοτεινό καταγώγιο της ψυχής μας καταγαύζεται απο το θείο Φως. Εάν προσεύχεσαι με πνεύμα συντριβής και μετανοίας, έχοντας επίγνωση της αμαρτωλότητός σου και της απείρου θείας ευσπλαχνίας, ευρίσκεσαι αίφνης να φορής βασιλικήν αλουργίδα θείας δόξης. Χωρίς μετάνοια, πένθος και συντριβή δεν είναι δυνατόν να ελκύσουμε το θείο Φως στην ψυχή μας.

Όταν προσεύχεσαι αντιλαμβάνεσαι ότι ο Θεός σε ακούει, σου ομιλεί, σε σκέπτεται – εσένα ξεχωριστά - , και μάλιστα πολύ αγαπητικά. Μας ομιλεί ό Θεός και πρέπει κι εμείς να Του ομιλούμε από πολύ κοντά, με εμπιστοσύνη, αγαπητικά, λατρευτικά. Όταν λέμε "ομιλώ στον Θεό", σημαίνει πάω κοντά ως αγαπητός στον Θεό -ό Θεός να με ελεήσει- και πιστεύω ότι δεν θα μου χαλάσει το χατήρι.

Πρώτα Του λέω να με συγχώρηση που τολμώ να Του ομιλήσω. Τον παρακαλώ να με ελεήση να με ακούση, να με προσέξη και να με κοιτάξη... Τί είναι το κοίταγμα; Ή παροχή του θείου ελέους, ή αίσθησις της επισκέψεως του θείου ελέους.

Πρέπει να έχωμε βεβαιότητα κατά την θεία συνομιλία ότι ό Θεός θα μας απαντήση. Αυτό δεν είναι πλάνη ούτε εγωισμός ούτε μύθος ούτε φαντασία, είναι πίστις, πραγματικότης. Έτσι μας θέλει ό Θεός! Να Του ομιλούμε ως φίλος προς Φίλον και να ιστάμεθα ως ενώπιος Ένωπίω. Πώς αλλιώς ημπορεί να είναι παρά μόνον έτσι; Άς είμαστε τομαράκια, μας έχει φίλους ό Θεός... και κάνει μεγάλη υπακοή εις ημάς. Δεν μας αρνείται τίποτε ό Θεός, εκτός και αν ζητούμε πράγματα ανώφελα για την σωτηρία μας.

Όταν προσευχώμεθα απευθυνόμεθα στον Παντογνώστη και Παντοδύναμο, που ημπορεί να ενεργή τα πάντα αμέσως. Και όταν ή αίσθησης της παρουσίας του Θεού αναπαύη τον είναι μας και έχωμε την πεποίθηση ότι ό Κύριος τα πάντα δύναται, τότε ό Θεός θαυματουργεί.

Ένα βράδυ, στην προσευχή μου ώμίλησα πολύ προσωπικά με τον Θεό. Ώμίλησα στον Πρόσωπο του Χριστού και είδα άμεσα τα αποτελέσματα τής πλήρους εμπιστοσύνης προς Εκείνον. Όταν ικετεύωμε χωρίς ενδοιασμούς, χωρίς κανένα παραπέτασμα, ανοικτά -και τηρούμε βεβαίως τις εντολές- τότε ό Θεός δεν μας χαλάει χατίρι. Αμέσως μας ακούει. Τόσο πολύ μας αγαπάει! Και όταν ό Θεός, ή αύτοαγάπη, γίνη ή αγάπη μου, ε .... από κει και πέρα αρχίζει ή μακαριότης και ή απόλαυσις τής συνομιλίας πρόσωπο προς Πρόσωπο.

Όταν προσευχώμεθα με αληθινή αγάπη για τον συνάνθρωπο ο Θεός αναπαύει πρώτα εμάς, στερεώνοντας την πίστι μας. Μόλις παγιωθή μέσα μας η πίστις εις Χριστόν, αμέσως δρα η προσευχή και εις εκείνον, για τον οποίον προσευχόμεθα. Διότι ο θεός συγκινείται αφάνταστα, όταν κάποιος Τον παρακαλή να ελεήση την “αγάπη” Του, την εικόνα Του, δηλαδή τον συνάνθρωπο· και τότε Εκείνος επεμβαίνει και θαυματουργεί, παρακαλώ.

Πρέπει να έχωμε προσευχή μουσκεμένη στα δάκρυα για όλο τον κόσμο, τον πάσχοντα κόσμο. Αν μας λείψη η προσευχή, εσβήσαμε. Γιατί από την δύναμι της προσευχής εξαρτάται η δύναμις της αγάπης. Βεβαίως, χωρίς αγάπη δεν υπάρχει προσευχή· αλλά και χωρίς προσευχή δεν ζη η αγάπη. Ο Θεός, επειδή είναι Αγάπη, αγαπά πολύ την αγάπη Του, τον άνθρωπο. Ανταποκρίνεται αμέσως με θεϊκή ευσπλαχνία στην φιλάνθρωπη προσευχή μας και σπεύδει να μας αναπαύση με το πλήρωμα του ελέους Του. Τότε η ύπαρξις μας πλατύνεται και ενώνεται εν Πνεύματι με όλη την ανθρωπότητα. Αλλά και ο άνθρωπος που υποστηρίζεται με την προσευχή των συνανθρώπων του, αποκτά μεγάλη δύναμι και θωρακίζεται έναντι του εχθρού. Όταν με συντριβή και μετά πολλών δακρύων παρακαλούμε τον θεό για τον διπλανό μας, έχοντας βαθειά συναίσθησι της αναξιότητός μας, τότε γινόμαστε παγκόσμιοι, επειδή ενούμεθα με τον Χριστό, που περικλείει μέσα Του το σύμπαν.

Ο Θεός θέλει να Τον παρακαλούμε, και μάλιστα για τους εχθρούς μας. Μόλις προσευχηθούμε για τον πλησίον, αμέσως επισκέπτεται την ψυχή μας ολόκληρη η Αγία Τριάς! Διότι η αγάπη προς τον συνάνθρωπο είναι η επισφράγισις της αγάπης μας προς τον Θεό.

Μη σας φανή παράξενο αυτό που θα σας πω. Και εμείς μπορούμε να θεραπεύσουμε τους συνανθρώπους μας. Όχι ότι θα κάνωμε εμείς το θαύμα. Όχι τέτοια πράγματα! Εμείς θα προσευχηθούμε να ελεήση ο Θεός τον κόσμο. Να πιστεύωμε ακράδαντα ότι ο Θεός μας ακούει· αρκεί το αίτημά μας να είναι σύμφωνο με το θέλημά Του. Αλλά και πάλι ο Θεός, επειδή μας θέλει φίλους, πολλές φορές αλλάζει και γνώμη, παρακαλώ, μόλις Τον παρακαλέσωμε· αναιρεί και την απόφασί Του ο Θεός. Αρκεί να προσευχώμεθα με πίστι.

Ακόμη είναι δυνατό να βοηθήσωμε – και πάρα πολύ μάλιστα – να εύρη την σωτηρία κάθε άνθρωπος, όσο αμαρτωλός κι αν φαίνεται. Ημπορούμε, παρ’ όλη την αμαρτωλότητά μας, να γίνωμε τρόπον τινά οι φορείς αυτών των ανθρώπων και να τους οδηγήσωμε με την προσευχή μας στον Χριστό, όπως ωδήγησαν τον παράλυτο οι ιδικοί του, όταν τον κατέβασαν από την στέγη.

Έχομε νικήσει τον Θεό! Το πρώτο μας καθήκον είναι η προσευχή και μετά έρχονται όλα τα άλλα.

Έχετε προσέξει κάτι; Πολλές φορές μας έρχονται ξαφνικά στην μνήμη άνθρωποι, που τους έχουμε λησμονήσει χρόνια. Μας τους υπενθυμίζει ο Θεός, για να προσευχηθούμε γι’ αυτούς· και τότε η προσευχή μας είναι πιο δυνατή και πιο φλογερή, καθώς γινόμαστε όργανα του Θεού για την σωτηρία των ψυχών.

Εμένα δεν με ενδιαφέρει αν ο Θεός μου δώση αυτό που Του ζητώ, όταν του κραυγάζω. Εμένα με ευφραίνει και μόνο να Του φωνάζω! Τι θα κάνη ο Θεός, είναι άλλο θέμα. Αυτό που με ενδιαφέρει εμένα είναι να Του φωνάζω! Κατάλαβες; Φωνάζοντας εγώ, απολαμβάνω τον ίδιο τον Χριστό. Γι’ Αυτόν φωνάζω. Του φωνάζω… λειώνω από την αγάπη Του και δεν θα παύσω να λειώνω ολονέν και περισσότερο… Θέλω Αυτός να εμφανισθή στην ψυχή μου και Αυτός να με ελεήση. Θέλω να Τον ιδώ… πως το λένε! Αυτή είναι η λαχτάρα μου. Και φωνάζω, για να Τον ιδώ!... Και δεν με ενδιαφέρει τι θα μου απαντήση. Του φωνάζω, γιατί θέλω να Του φωνάζω! Όταν Του φωνάζης, νοιώθεις άμεση κοινωνία μαζί Του, νοιώθεις ότι είναι ιδικός σου…

apantaortodoxias.blogspot.ca