.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Φώτης Κόντογλου: Η χαρά των χριστιανών - Τὸ κάλλος τῆς Παναγίας


Η Παναγία είναι το πνευματικό στόλισμα της ορθοδοξίας. Για μας τους Έλληνες είναι η πονεμένη μητέρα, η παρηγορήτρια κ’ η προστάτρια, που μας παραστέκεται σε κάθε περίσταση.

Σε κάθε μέρος της Ελλάδας είναι χτισμένες αμέτρητες εκκλησιές και μοναστήρια, παλάτια αυτηνής της ταπεινής βασίλισσας, κι’ ένα σωρό ρημοκλήσια, μέσα στα βουνά, στους κάμπους και στα νησιά, μοσκοβολημένα από την παρθενική και πνευματική ευωδία της.

Μέσα στο καθένα απ’ αυτά βρίσκεται το παληό και σεβάσμιο εικόνισμά της με το μελαχροινό και χρυσοκέρινο πρόσωπό της, που το βρέχουνε ολοένα τα δάκρυα του βασανισμένου λαού μας, γιατί δεν έχουμε άλλη να μας βοηθήσει, παρεκτός από την Παναγία, «άλλην γαρ ουκ έχομεν αμαρτωλοί προς Θεόν εν κινδύνοις και θλίψεσιν αεί μεσιτείαν, οι κατακαμπτόμενοι υπό πταισμάτων πολλών».

Το κάλλος της Παναγίας δεν είναι κάλλος σαρκικό, αλλά πνευματικό, γιατί εκεί που υπάρχει ο πόνος κ’ η αγιότητα, υπάρχει μονάχα κάλλος πνευματικό. Το σαρκικό κάλλος φέρνει τη σαρκική έξαψη, ενώ το πνευματικό κάλλος φέρνει κατυάνυξη, σεβασμό κι’ αγνή αγάπη.

Αυτό το κάλλος έχει η Παναγία. Κι ‘ αυτό το κάλλος είναι αποτυπωμένο στα ελληνικά εικονίσματά της που τα κάνανε άνθρωποι ευσεβείς οπού νηστεύανε και ψέλνανε και βρισκόντανε σε συντριβή καρδίας και σε πνευματική καθαρότητα.

Στην όψη της Παναγίας έχει τυπωθεί αυτό το μυστικό κάλλος που τραβά σαν μαγνήτης τις ευσεβείς ψυχές και τις ησυχάζει και τις παρηγορά. Κι’ αυτή η πνευματική ευωδία είναι το λεγόμενο Χαροποιόν Πένθος (1) που μας χαρίζει η θρησκεία του Χριστού, ένα βότανο άγνωστο στους ανθρώπους που δεν πήγανε κοντά σ’ αυτόν τον καλόν ποιμένα.

Τούτη τη χαροποιά λύπη την έχουνε όλα όσα έκανε η ορθόδοξη τέχνη, και τα ευωδιάζει σαν σμύρνα και σαν αλόη, καν εικόνισμα είναι, καν υμνωδία, καν ψαλμωδία, καν χειρόγραφο, καν άμφια, καν λόγος, καν κίνημα, καν ευλογία, καν χαιρετισμός, καν μοναστήρι, καν κελλί καν σκαλιστό ξύλο, καν κέντημα, καν καντήλι, καν αναλόγι, καν μανουάλι, ότι και νάναι αγιωτικό.

Από τα ονόματα και μόνο που έδωσε η ορθοδοξία στην Παναγία, και που μ’ αυτά την καταστόλισε, όχι σαν είδωλο θεατρικό, όπως γίνηκε αλλού που φορτώσανε μια κούκλα με δαχτυλίδια και σκουλαρήκια και με ένα σωρό άλλα ανίερα και ανόητα πράγματα, λοιπόν αυτά μοναχά, λέγω, φαίνεται πόσο πνευματική αληθινά είναι η λατρεία της Παναγίας στην ελληνική ορθοδοξία.

Πρώτα-πρώτα το ένα αγιώτατο όνομά της: Παναγία.

Ύστερα τα άλλα: Υπερευλογημένη, Θεοτόκος, Παναμώμητος, Τιμιωτέρα των Χερουβείμ και ενδοξωτέρα ασυγκρίτως των Σεραφείμ, Ζώσα και Άφθονος, Πηγή, Έμψυχος Κιβωτός, Άχραντος, Αμόλυντος, Κεχαριτωμένη, Αειμακάριστος και Παναμώμητος, Προστασία, Επακούουσα, Γρηγορούσα, Γοργοεπήκοος, Ηγιασμένος Ναός, Παράδεισος λογικός, Ρόδον το Αμάραντον, Χρυσούν Θυμιατήριον, Χρυσή Λυχνία, Μαναδόχος Στάμνος, Κλίμαξ Επουράνιος, Πρεσβεία θερμή, Τείχος απροσμάχητον, Ελέους Πηγή, του Κόσμου Καταφύγιον, Βασιλέως Καθέδρα, Χρυσοπλοκώτατος Πύργος και Δωδεκάτειχος Πόλις, Ηλιοστάλακτος Θρόνος, Σκέπη του Κόσμου, Δένδρον αγλαόκαρπον, Ξύλον ευσκιόφυλλον, Ακτίς νοητού ηλίου, Σιών αγία, Θεού κατοικητήριον, Επουράνιος Πύλη, Αδικουμένων προστάτις, Βακτηρία τυφλών, Θλιβομένων η χαρά, και χίλια δυο άλλα, που βρίσκονται μέσα στα βιβλία της εκκλησίας.

Κοντά σ’ αυτά είναι και τα ονόματα που γράφουνε απάνω στα άγια εικονίσματά της οι αγιογράφοι: Οδηγήτρια, Γλυκοφιλούσα, Πλατυτέρα των Ουρανών, η Ελπίς των απελπισμένων, η Ταχεία Επίσκεψις, η Αμόλυντος, η Ελπίς των Χριστιανών, η Παραμυθία, η Ελεούσα κι άλλα πολλά, που γράφουνται από κάτω από τη συντομογραφία: ΜΗΡ ΘΥ, που θα πεί Μήτηρ Θεού. Πόση αγάπη, πόσο σέβας και πόσα κατανυκτικά δάκρυα φανερώνουνε μοναχά αυτά τα ονάματα, που δεν ειπωθήκανε σαν τα λόγια οπού βγαίνουνε εύκολα από το στόμα, αλλά που χαραχτήκανε στις ψυχές με πόνο και με ταπείνωση και με πίστη.

Αμή οι ύμνοι της πούναι αμέτρητοι σαν τάστρα τ’ ουρανού κ’ εξαίσιοι στο κάλλος, και που τους συνθέσανε οι άγιοι υμνολόγοι, «θίασον συγκροτήσαντες πνευματικόν»! Σ’ αυτό το ευωδιασμένο περιβόλι βρίσκουνται όλα τα αμάραντα άνθη και τα ευωδιασμένα βότανα του λόγου.

Αληθινά προφήτεψε η ίδια η Παναγία για τον εαυτό της, τότε που πήγε στο σπίτι του Ζαχαρία και την ασπάσθηκε η Ελισάβετ, πως θα τη μακαρίζουνε όλες οι γενεές: «Εκείνες τις μέρες, σηκώθηκε η Μαριάμ και πήγε στην Ορεινή με σπουδή στην πολιτεία του Ιούδα και μπήκε στο σπίτι του Ζαχαρία και χαιρέτησε την Ελισάβετ.

Και σαν άκουσε η Ελισάβετ τον χαιρετισμό της Μαρίας πήδηξε το παιδί μέσα στην κοιλιά της (2).

Και γέμισε Πνεύμα Άγιο η Ελισάβετ και φώναξε με φωνή μεγάλη κ’ είπε: Βλογημένη είσαι εσύ ανάμεσα στις γυναίκες και βλογημένος ο καρπός της κοιλίας σου.


Κι’ από πού μου ήρθε αυτό το καλό, νάρθει η μητέρα του κυρίου μου προς εμένα; γιατί μόλις ήρθε η φωνή του χαιρετισμού σου στ’ αυτιά μου, ξεπέταξε το παιδί στην κοιλιά μου, κι’ είναι μακάρια εκείνη που πίστεψε σε όσα της είπεν ο Κύριος (3).

Κ’ είπε η Μαριάμ: «Δοξολογά η ψυχή μου τον Κύριο κι’ αναγάλλιασε το πνεύμα μου για το Θεό τον σωτήρα μου, γιατί καταδέχθηκε να κυτάξει την ταπεινή τη δούλα του.

Γιατί, να, από τώρα κ’ ύστερα θα με μακαρίζουνε όλες οι γενεές, επειδή έκανε σε μένα μεγαλεία ο Δυνατός, κ’ είναι αγιασμένο τ’ όνομά του, και το έλεός του πηγαίνει από γενεά σε γενεά σε κείνους που έχουνε τον φόβο του».

Αμέτρητες είναι οι υμνωδίες της Παναγίας, μα αμέτρητα είναι και τα σεμνόχρωμα εικονίσματά της, που καταστολίζουνε τις εκκλησιές μας, ζωγραφισμένα στο σανίδι είτε στον τοίχο.

Σε κάθε ορθόδοξη εκκλησιά στέκεται το εικόνισμά της στο τέμπλο από τα δεξιά της άγιας Πόρτας. Σε άλλες εικόνες ζωγραφίζεται και μοναχή, μα στα εικονίσματα του τέμπλου κρατά πάντα τον Χριστό στην αγκαλιά της απ’ τ’ αριστερά, σπάνια απ’ τα δεξιά, (τότε λέγεται Δεξιοκρατούσα).

Το κεφάλι της είναι σκεπασμένο σεμνά και σοβαρά με το μαφόριο, ένα φόρεμα φαρδύ κι’ ιερατικό σκούρο βυσσινί, που πέφτει στον ώμο της απλόχωρο, αφήνοντας να φαίνεται μοναχά το μακρουλό πρόσωπό της και τα χέρια της.

Από μέσα από το σκέπασμα φαίνεται μια στενή λουρίδα από το δέσιμο του κεφαλιού της που σφίγγει το μέτωπό της και αφίνει να φανούνε μονάχα οι άκρες των αυτιών της. Το μέτωπό της είναι σαν μελαχροινό φίλντισι, αγνό, απλό και κατακάθαρο.

Τα ματόφρυδά της είναι καμαρωτά, ζωηρά και μακρυά, φτάνοντας ίσαμε κοντά στ’ αυτιά της, τα μάτια της αμυγδαλωτά, ισκιωμένα, καστανά, βαθειά, σοβαρά μα γλυκύτατα, με τ’ ασπράδι καθαρό μα ισκιωμένο.

Το βλέμμα της είναι μελαγχολικό απλό, ίσιο, ήσυχο, συμπαθητικό, αγαπητό, θλιμένο μα και μαζί χαροποιό, αυστηρό μα και μαζί συμπονετικό, αγιώτατο, πνευματικό, αθώο, σκεφτικό, άμωμο, ελπιδοφόρο, υπομονητικό, πράο, σεμνώτατο, μακρυά από κάθε σαρκικόν λογισμό, καθρέφτισμα μυστικό του παραδείσου, βασιλικό και ταπεινό, ανθρώπινο και θεϊκό, άκακο, αδελφικό, ευγενικό, ελεγκτικό, άγρυπνο, γαληνό, φιλάνθρωπο, μητρικό, παρθενικό, δροσερό, καυτερό για όσους έχουνε πονηρούς λογισμούς, τρυφερό,διαπεραστικό, ερευνητικό, απροσποίητο, ηγεμονικό, συγκαταβατικό, παρακαλεστικό, αμετασάλευτο.

Η μύτη της είναι μακρυά και στενή, με μέτρο, ιουδαϊκή, άσαρκη, με λεπτά ρουθούνια, λίγο γυριστή, σεμνή. Το στόμα της μικρό, ντροπαλό, φρόνινμο, κλειστό, καθαρό, ισκιωμένο κατά το μάγουλο, σαν να χαμογελά ελαφρά.

Το πηγούνι της γυριστό, σεβαστό, ανεπιτήδευτο, ταπεινό. Το μαγουλό της, παρθενικό, καθαρό, χνουδωτό, ευωδιασμένο, ντροπαλό, χλωμό με μιαν ελαφρότατη ροδοκοκκινάδα. Ο λαιμός της γυρτός ταπεινά, σμίγει με το πηγούνι μ’ ένα απαλό ίσκιασμα που το λέγανε οι παλαιοί γλυκασμό.

Το όλο πρόσωπό της είναι ιερατικό και θρησκευτικό, και μαρτυρά αρχαία φυλή. Τα άχραντα χέρια της είναι μικρά, στενά μακροδάχτυλα, λεπτόνυχα. Με το αριστερό βαστά τον Χριστό, και το δεξί τόχει ακουμπισμένο σεμνά απάνω στο στήθος της, σε στάση παρακαλεστική, με το μεγάλο δάχτυλο μακρυά από τ’ άλλα.

Στα πιο αρχαία εικονίσματα αυτό το χέρι είναι πιο όρθιο και πιο ψηλά, κοντά στο λαιμό.

Ο πιο αυστηρός τύπος της Παναγίας είναι η λεγόμενη Οδηγήτρια, που έχει όρθια την κεφαλή της, έκφραση απαθέστερη και το όλο σχήμα της είναι πιο ιερατικό. Ενώ η Γλυκοφιλούσα έχει το κεφάλι της γυρτό κατά το παιδί της, που τ’ αγκαλιάζει σφιχτότερα, κ’ η έκφρασή της είναι πιο αισθηματική.

Η Πλατυτέρα παριστάνεται καθισμένη απάνω στο θρόνο, αυστηρή κι’ αλύγιστη, και βαστά τον Χριστό στα γόνατά της, ακουμπώντας τόνα χέρι της στον ώμο του και με τ’ άλλο βαστώντας το πόδι του ή ένα μαντήλι.

Στην Ελλάδα, οι περισσότερες εκκλησιές της Παναγίας γιορτάζουνε κατά την Κοίμηση της Θεοτόκου, δηλαδή στις 15 Αυγούστου.

Τα τροπάρια που ψέλνουνε σ’ αυτή τη γιορτή είναι από τα πιο εξαίσια. Το δοξαστικό του Εσπερινού είναι το μονάχο τροπάρι που ψέλνεται με τους οχτώ ήχους, κάθε φράση κι’ άλλος ήχος· αρχίζει από τον πρώτον ήχο και τελειώνει πάλι στον πρώτον.

Μα ολάκερη η Ελλάδα δεν υμνολογά την Παναγία μονάχα με τους ψαλτάδες και με τους παπάδες στις εκκλησιές, αλλά και με το κάθε τι της, με τα χωριά, με τα βουνά, με τα νησιά, πούχουνε τ’ αγιασμένο τ’ όνομά της.

Τα καράβια βολτατζάρουνε στη δροσερή θάλασσα, ανοιχτά από τους κάβους πούναι χτισμένα τα μοναστήρια της, έχοντας στη πρύμνη σκαλισμένο τ’αγαπημένο και προσκυνητό όνομά της.

Όποιος ταξιδεύει στα ελληνικά νερά, σ’ όποιο μέρος κι’ αν βρεθεί τη μέρα της Παναγίας, θαν ακούσει απ’ ανοιχτά τις καμπάνες απάνω από το πέλαγο. Άλλες έρχουνται από τ’ Άγιον Όρος που το λένε Περιβόλι της Παναγίας, άλλες από την Τήνο πούχει το ξακουστό παλάτι της, άλλες από την Σαλαμίνα που γιορτάζει η Φανερωμένη, άλλες από τη Μυτιλήνη, από την Παναγιά της Αγιάσσος και της Πέτρας, άλλες από το Μοναστήρι της Σίφνου, άλλες από τη Σκιάθο, άλλες από τη Νάξο, από κάθε νησί, από κάθε κάβο, από κάθε στεριά.

Σημειώσεις

1.– Βλέπε το «Χαροποιόν Πένθος» τεύχος 61 τ. 6ος Ελληνική Δημιουργία» σ.σ. 247-251.
2.- Το παιδί ήτανε ο Πρόδρομος.
3.– Δηλαδή σε όσα είπε, στην Παναγία ο αρχάγγελος Γαβριήλ κατά τον Ευαγγελισμό.

Σοφία Νασοπούλου - Χάλαρη fb

ΟΛΗ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΦΙΕΣΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ ΠΟΥ ΒΑΦΤΙΣΑΝ ΟΛΥΜΠΙΑΔΑ!

 

Focus FM 103.6

Αφιλάδελφος σιωπή δια τον διωγμόν της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας

Του Β. Χαραλάμπους, θεολόγου

Θα απαγορεύσει το καθεστώς Ζελένσκι την Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας (UOC). Πρόκειται πραγματικά περί καθεστώτος και τούτο γίνεται κατανοητό από τις αντιδημοκρατικές πολεμικές σε βάρος της μόνης αναγνωρισμένης από την πλειοψηφία των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών, Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

Αυτοί που δήθεν κόπτονται για θρησκευτικές ελευθερίες, για ποιο λόγο τώρα σωπαίνουν και δεν διαμαρτύρονται; Ούτε ακροθιγώς δεν αναφέρονται στην κατάφωρη παραβίαση των δικαιωμάτων της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας.

H συνένοχη σιωπή για το διωγμό της UOC γίνεται ακόμα πιο έντονη, σε όσους προτίμησαν την πρωτάκουστη έγνοια για το κάψιμο του βιβλίου το οποίο βλασφημεί την Αγία Τριάδα.

Η κυβέρνηση ή μάλλον το καθεστώς της Ουκρανίας, γιατί ανακατεύεται σε ένα καθαρά Εκκλησιαστικό ζήτημα; Γιατί το καθεστώς Ζελένσκι πολεμεί την Εκκλησία; Γιατί το καθεστώς της Ουκρανίας, βλέπει ένα καθαρά εκκλησιαστικό θέμα, μέσα από το πρίσμα των γεωστρατηγικών συμφερόντων του;

Αναφέρονται στις πνευματικές σχέσεις της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας με την Εκκλησία Ρωσίας, ως την κατεξοχήν αιτία για την απαγόρευσή της. Δεν αντιλαμβάνονται τον εν Χριστώ σύνδεσμο όλων των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών. Πώς όμως θα αντιληφθεί ο ηγήτωρ του καθεστώτος στην Ουκρανία, ο οποίος είναι εκτός Εκκλησίας, τις πνευματικές σχέσεις μεταξύ των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών; Γιατί ο ηγήτωρ του καθεστώτος στην Ουκρανία, αποφασίζει για την Εκκλησία, ευαρεστώντας την Αμερικανική διπλωματία, το Νατοϊκό πείσμα … και όχι μόνο;

Οι Τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες, οι οποίες έχουν επιλέξει την εξουδετέρωση της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για το ζήτημα του Αυτοκεφάλου, για ποιο λόγο ή για ποιες σκοπιμότητες δεν ομιλούν για το αναφαίρετο δικαίωμα της Αυτόνομης Ορθόδοξης Εκκλησίας της Ουκρανίας;

Η Εκκλησία της Κύπρου για παράδειγμα, για ποιο λόγο σωπαίνει; Ίσως είναι λανθασμένη η ερώτηση αυτή, καθότι βρέθηκε σε μια θέση στο Ουκρανικό Εκκλησιαστικό ζήτημα, η οποία την απαρχή είχε στην αυθαίρετη μνημόνευση από τον μακαριστό Αρχιεπίσκοπο Χρυσόστομο Β΄. Εκείνη η αυθαίρετη μνημόνευση οδήγησε στον καθορισμό της σημερινής στάσης της, η οποία δεν της επιτρέπει να εκπληρώσει το φιλάδελφο χρέος της προς την αδελφή Εκκλησία της Ουκρανίας, παρά το γεγονός ότι η ίδια οδυνάται από τη συνεχιζόμενη κατοχή από τους πολεμούντες την Αγία Τριάδα.

Γιατί να παρατηρείται τέτοια σιωπή από τις Εκκλησίες οι οποίες επέλεξαν την εξουδετέρωση της συναίνεσης των Τοπικών Ορθοδόξων Εκκλησιών για το ζήτημα του Αυτοκεφάλου;

Σίγουρα η όποια συμπαράσταση προς τη δοκιμαζόμενη Αυτόνομη Ορθόδοξη Εκκλησία της Ουκρανίας, θα δυσαρεστήσει κάποιους. Σίγουρα κάποιοι άλλοι θα δυσαρεστηθούν αν καταδικαστεί ο αντιεκκλησιαστικός πόλεμος του καθεστώτος Ζελένσκι, απέναντι στη UOC. Και είναι γνωστό ποιοι είναι αυτοί. 

Μια τέτοια καταδίκη όμως, θα ευαρεστήσει τον Κύριο ημών Ιησού Xριστό, την κεφαλή της Eκκλησίας, αυτόν που κυβερνά την Εκκλησία, για να θυμίσουμε αυτό που τόνισε ο Όσιος Παϊσιος. 

Όταν θα δοκιμάσουμε και εμείς εδώ στην Κύπρο μεγαλύτερο διωγμό, ο οποίος θα προστεθεί στους συνεχιζόμενο πόνο μας, τότε ίσως αντιληφθούμε την αφιλάδελφη στάση μας. Αυτό όμως το οποίο γίνεται σίγουρα αντιληπτό είναι ότι αυτοί που σήμερα θα δυσαρεστηθούν από την καταδίκη του πολέμου εναντίον της UOC (όποιοι κι αν είναι αυτοί), θα είναι αυτοί οι οποίοι θα προτιμήσουν τη σιωπή στη νέα δοκιμασία μας. Ο εποικισμός της Αμμοχώστου δεν είναι μακράν. 

Τότε ίσως καταλάβουν και την αναφορά του Οσίου Πορφυρίου για την ‘’προθυμία’’ των Αμερικανών να ανακατευτούν στα της Εκκλησίας. Πιθανώς τότε να αντιληφθούν και την άλλη όψη της απαράδεκτης σιωπής απέναντι στη δοκιμαζόμενη UOC. 





Δ α ι μ ο ν ό λ η π τ ο ι πολιτικοί!...


Γράφει ὁ κ. Σπήλιος Ν. Παναγιωτόπουλος

Πῶς οἱ πολιτικοί μας – οἱ πιὸ πολλοί, περὶ τὰ θρησκευτικὰ ἀδιάφοροι ἢ καὶ ἐχθρικῶς διακείμενοι – ποὺ πηγαίνουν στὶς ἐκκλησίες μόνο γιὰ τὶς Δοξολογίες καὶ τότε μᾶλλον, γιὰ νὰ δοξασθοῦν οἱ ἴδιοι – πῶς ἔγιναν αἴφνης καί… ἱεροκήρυκες καὶ μᾶς λέγουν νὰ μὴ ὑποκινοῦμε τὸ μῖσος, ὅταν στὴ Βουλὴ οἱ λογομαχίες τους «πᾶνε σύννεφο»;

Καὶ ἐμᾶς οὔτε «ἄχνα» μᾶς ἐπιτρέπουν νὰ βγάλουμε, γιὰ νὰ ἐλέγχουμε τὰ στραβὰ καὶ τὰ ἀνάποδα αὐτοῦ τοῦ κράτους;

Πῶς π.χ. νὰ θεωροῦμε ὡς Βουλὴ τῶν Ἑλλήνων καὶ ὄχι ὡς Βουλὴ τῶν… ὀλίγων, ἐκεῖνο τὸ ἐπιβλητικὸ κτίριο τῆς πρωτεύουσας, ὅταν ἐκεῖ κατὰ κανόνα, ἡ θέλησις τῶν περισσοτέρων πολιτῶν περιφρονεῖται μὲ τὰ κάθε φορά «τερτίπια»… τῶν ἐκλογικῶν νόμων;

Ἐν ὀνόματι τῆς σταθερότητος κυβερνήσεων μειονοψηφίας εἶναι δίκαιο νὰ ψηφίζωνται ἀντιδημοκρατικοὶ νόμοι;

Εἶναι τίμιο ὁ σκοπὸς νὰ ἁγιάζη τὰ μέσα;

Ἐξ ἄλλου ἐὰν ὑπολογισθῆ καὶ ἡ μεγάλη ἀποχὴ τῆς σήμερον, τί ἀπομένει στὶς κυβερνήσεις γιὰ νὰ ἐπαίρωνται ὅτι ἐκπροσωποῦν τὸν λαό, ἀντὶ νὰ ἵστανται ἀπέναντί μας ταπεινὰ καὶ μὲ σεβασμό;

Διαβάζουμε στὸν ΙΩΒ ιβ΄ 17: «Διάγων βουλευτάς αἰχμαλώτους, κριτάς δὲ γῆς ἐξέστησε». 

Δηλαδὴ ὁ Θεὸς «παίρνει ὡς αἰχμαλώτους τούς συμβούλους τῶν λαῶν καὶ ἀπομακρύνει τούτους ἐξηυτελισμένος. 

Αὐτὸς δὲ καὶ ἀπὸ τοὺς κυβερνῶντας καὶ κρίνοντας τοὺς λαούς τοὺς ἀφαιρεῖ τὰς φρένας καὶ τὴν ἱκανότητα νὰ κρίνουν»!!!

Τὰ ξέρουν αὐτὰ οἱ πολιτικοί μας;

Ἄντε τώρα μετὰ ἀπὸ αὐτὰ καὶ τοῦ Ρήγα Φεραίου τὰ λόγια: 

«Ὅποιος συλλογᾶται ἐλεύθερα, συλλογᾶ­ται καλά», ἄντε ἐκεῖ στὴν Βουλὴ ὅπως ἔχει ἡ κατάστασις, μὲ τίς… «κομματικὲς γραμμές» τους, νὰ μποροῦν νὰ συλλογίζωνται ἐλεύθερα οἱ βουλευτές, τὰ κόμματα καὶ οἱ Κυβερνήσεις!

Ἀκριβῶς γι’ αὐτὸ μετατρέπονται τὰ καφενεῖα, οἱ παρέες καὶ οἱ διαδηλώσεις σὲ ἰδιότυπα HIDE PARK, γιὰ νὰ βγάζουν τὸ ἄχτι τους οἱ πολίτες στὴν δῆθεν προεδρευομένη δημοκρατία μας!

Ὑπάρχουν ἀλλοῦ καὶ χειρότερα; 

Βεβαίως μπορεῖ νὰ ὑπάρχουν. 

Ἀλλὰ αὐτὸ δὲν δικαιολογεῖ τὴν παροῦ­σα κατάστασι, ὅπου γιὰ νὰ γράψη κάποιος ἢ νὰ πῆ κάτι, πρέπει πολὺ νὰ τὸ καλοσκεφθῆ μὲ τοὺς φραγμοὺς ποὺ ἰσχύουν.

«Τὸ γε νῦν ἔχον» – γιὰ νὰ θυμηθοῦμε καὶ τὰ ὡραῖα ἀρχαῖα μας- ἂς βάλη ὁ Θεὸς τὸ χέρι Του μήπως καὶ διορθωθοῦμε!

Ὅσον δὲ ἀφορᾶ στὸ καινούριο «φροῦτο» τῆς δῆθεν «Νέας Ἐποχῆς» – ποὺ εἶναι τόσο «νέα» ὅσο καὶ ὁ… Σατανᾶς – ποὺ ἀπαγορεύει διὰ ροπάλου τὸ μῖσος, ἡ ἠθικὴ τάξις τῶν πραγμάτων ἀπαιτεῖ ὅτι ὄχι μόνο δὲν πρέπει νὰ ἀπαγορεύεται τὸ μῖσος ἀλλὰ καὶ νὰ ἐπιβάλλεται, ὅταν καὶ ὅπου πρέπει!

Ἀλλιῶς καὶ ὁ ἴδιος ὁ Χριστὸς θὰ εὑρεθῆ ὑπόλογος διὰ τοὺς λόγους Του: 

«Τὰ Σάββατα ὑμῶν καὶ τὰς νουμηνίας μισεῖ ἡ ψυχή μου», ἢ «Τὸν Ἰακώβ ἠγάπησα τὸν δὲ Ἡσαῦ ἐμίσησα», ἢ «Ἀλλὰ τοῦτο ἔχεις, ὅτι μισεῖς τὰ ἔργα τῶν Νικολαϊτῶν, ἃ κἀγώ μισῶ», ἢ «Εἴ τις ἔρχεται πρὸς με καὶ οὐ μισεῖ τὸν πατέρα ἑαυτοῦ καὶ τὴν μητέρα… κ.ο.κ.

Γιατί λοιπὸν νὰ μὴ μποροῦμε καὶ ἐμεῖς σήμερα νὰ μισοῦμε τὰ ἔργα καὶ τὶς ἡμέρες τῶν Νεοποχιτῶν; 

Ὑπάρχουν ὅμως ἔργα Νεοποχιτῶν χωρίς… Νεοποχίτες; 

Ὑπάρχουν δηλαδὴ ἁμαρτίες πού πρέπει νὰ μισοῦνται χωρὶς ἁμαρτωλούς, ὅπως μᾶς διδάσκουν οἱ «ἀγαπολόγοι;»

Δὲν ὑπάρχουν! 

Βεβαίως δαιμονόπληκτους ἔχουμε, ὄχι ὅμως καὶ δαιμονοποιημένους ἀνθρώπους.

Μισεῖται ἑπομένως τὸ μέρος ἐκεῖνο τῶν συνανθρώπων μας τὸ κακόβουλο, τὸ ἀλαζονικό, τὸ «ἀντάρτικο» ἐναντίον τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Νόμων Του καὶ συγχρόνως εὐχόμεθα καὶ προσευχόμεθα κατὰ τὸ «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε» νὰ τοὺς… συνεφέρει ὁ Κύριος, γιὰ νὰ μὴ ἐκ πείρας καταλάβουν πιά, τί ἐστὶ ὁ λόγος: 

Φοβερὸν τὸ ἐμπεσεῖν εἰς χεῖρας Θεοῦ ζῶντος»!

Καὶ ὅταν τὴν Μ. Ἑβδομάδα ψάλλουμε τὸ «πρόσ­θες κακὰ Κύριε, πρόσθες αὐτοῖς κακά, τοῖς ἐνδόξοις τῆς γῆς – καὶ ὑπάρχουν πολλοὶ τέτοιοι ἔνδοξοι μέσα ἐκεῖ στὴν Βουλή μας – ὄχι μῖσος, ἀλλὰ παρακίνησι γιὰ μετάνοιά τους ἐπιδιώκεται.

Ἡ δὲ δέησις «τοὺς πεπλανημένους ἐπανάγαγε» ἰσχύει καὶ γιὰ τὸ θανάσιμο ἁμάρτημα τῆς ὁμοφυλοφιλίας καὶ ἂς ἀφήσουν αὐτὰ τὰ περὶ τοῦ μίσους τῶν Χριστιανῶν. 

Μισοῦμε, ὦ ἀνίδεοι περὶ τὰ θρησκευτικὰ, ὅ,τι μισεῖ ὁ Θεὸς ποὺ κατέκαυσε μὲ φωτιὰ καὶ θειάφι τὰ Σόδομα, πρὸς γνῶσιν καὶ συμμόρφωσιν ὅλων τῶν ἑπομένων γενεῶν.

Καὶ τέλος ἂς ἀναφερθῆ ὡς ἀναγκαία ἐπισήμανσι ποὺ σχεδὸν καθόλου δὲν ὑπολογίζεται καὶ τὸ ἑξῆς θέμα: 

Ποιὰ ἄλλη θρησκεία, ποιὸ ἄλλο δόγμα, ποιὰ ἄλλη ἰδέα ἢ κοσμοθεωρία προσβάλλεται μὲ εἰρωνεῖες κυρίως – ἐκτὸς τῶν ἄλλων ἐπιθέσεων – ὅσον ἡ Ὀρθοδοξία καὶ οἱ κατ’ ἐπίγνωσιν ὀρθόδοξοι χριστιανοί;

Δὲν ἀποδεικνύει ἡ εἰρωνεία, πιὸ πολὺ καὶ ἀπὸ ὅλες τὶς χυδαῖες ὕβρεις, ἐκδήλωσι ἄσβηστου μίσους ἐναντίον τῶν θρήσκων ἀνθρώπων;

Καὶ πῶς ἀνακαλύφθηκε λοιπὸν τώρα ὁ σεβασμὸς τῆς διαφορετικότητος, γιά νά διασωθῆ το κῦρος τῆς ὁμοφυλοφιλίας καί τόσα χρόνια ποὺ ὑποφέρουμε οἱ εὐσεβεῖς τὶς εἰρωνεῖες τῶν ἀσεβῶν δὲν εὑρέθηκε κανεὶς, γιὰ νὰ ὑπερασπίση καὶ τὴν ἁγίαν τῶν Χριστιανῶν διαφορετικότητα;

Ὅταν τὰ εἰρωνικὰ μειδιάματα ὅλων τῶν ἀθρήσκων πέφτουν ἐπάνω μας; 

Κατὰ τὸ «Οἱ ὀνειδισμοὶ τῶν ὀνειδιζόντων σὲ ἐπέπεσαν ἐπ’ ἐμέ»;

«Παράσημα» βεβαίως τῶν εὐσεβῶν θεωροῦνται αὐτά, ἀλλὰ ποῦ εἶναι τὸ λεγόμενο «κράτος δικαίου», γιὰ νὰ ἐπιβάλλη τὴν ἰσονομία, πού οὔτε μέσα στὴν Βουλὴ δὲν τηρεῖται; 

Καὶ ὁ νοῶν νοείτω!!!

Εφημερίδα Ορθόδοξος Τύπος


Η νέα «κιβωτός του Νώε» στον 21ο αιώνα

του Μανώλη Κοττάκη


Ζούμε ένα καλοκαίρι κατά τη διάρκεια του οποίου: -Πρώτον, ριζοσπάστες μουσουλμάνοι κατέσφαξαν στη Μεγάλη Βρετανία τρία μικρά κοριτσάκια επειδή δεν τους άρεσαν τα τραγούδια της Taylor Swift που άκουγαν. Αλλά η αντίδραση του συστήματος ήταν η συστηματική απόκρυψη της ταυτότητάς τους και η επίρριψη ευθυνών σε χιλιάδες φιλήσυχους ανθρώπους για… ρητορική μίσους, επειδή βγήκαν στους δρόμους για να διαμαρτυρηθούν.

-Δεύτερον, γυναίκες με ανδρικά χρωμοσώματα (intersex διεμφυλικές) έφθασαν στον τελικό της πυγμαχίας στους Ολυμπιακούς Αγώνες, κατά παράβαση κάθε έννοιας ανθρώπινης φύσης, και επεβλήθησαν από το σύστημα ως οι νικήτριες. Για να περάσει στον νέο κόσμο το μήνυμα ότι τύχη έχεις μόνο αν είσαι «αλλιώς».

-Τρίτον, είδαμε ζωντανά έναν Έλληνα πρωταθλητή του τένις να καθυβρίζει και να «λούζει» τον πατέρα του με αγοραίους χαρακτηρισμούς.

-Τέταρτον, παρακολουθήσαμε την επομένη της καταστροφικής πυρκαγιάς της Αττικής στα δημόσια μέσα ενημέρωσης μια επικοινωνιακή εκστρατεία συγκίνησης για τη διάσωση των 150 «πυρόπληκτων ζώων» και για τη «νοσηλεία» τους σε κέντρα υποδοχής (αλλά δεν είδαμε αναλυτικά ρεπορτάζ για την 65χρονη που κάηκε).

-Πέμπτον, είδαμε στο διαδίκτυο -γιατί η τηλεόραση της πολιτικής ορθότητας τα αποκρύπτει αυτά με την κατηγορία του ρατσισμού- τον ανηλεή ξυλοδαρμό φιλήσυχων επιβατών πλοίου από ομάδα Ρομά, οι οποίοι εξεμάνησαν επειδή τους έκαναν παρατήρηση να μην κάνουν θόρυβο.

-Έκτον, είδαμε τον υποψήφιο αντιπρόεδρο του Τραμπ, Ντι Βανς, να γίνεται στόχος επικρίσεων επειδή ζήτησε από τις νέες γυναίκες να αγαπούν τη μητρότητα και τα παιδιά, και όχι τις γάτες και τα σκυλιά.

Όλα αυτά μου επανέφεραν στη μνήμη ένα σημείωμα που έγραψα προ έτους σε αυτήν εδώ τη θέση και έχω τη φρικτή υποψία ότι διατηρεί ακέραιη την επικαιρότητά του, ούτως ώστε να το θέσω υπόψη σας υπό το φως των νέων δεδομένων. Έχει ως εξής:

«Φτήνυναν πολύ η ανθρώπινη ζωή και η αξιοπρέπεια! Έχουμε άπειρα δάκρυα για τα ζώα, αλλά όχι για όσους καταρρέουν δίπλα μας.

Αυτός είναι ο νέος κόσμος που οικοδομούμε. Αυτή είναι η νέα κοινωνία. Η κοινωνία που λατρεύει τα άλογα και μισεί τα έλλογα. Όταν δεν τα αντικαθιστά με μηχανές της Τεχνητής Νοημοσύνης αποφασίζει ότι αγαπά τα μισά από αυτά. Όχι όλα. Στον θαυμαστό κόσμο του διαδικτύου υπάρχουν αγάπη και ενδιαφέρον μόνο για τα ζώα και για συγκεκριμένες μειονότητες. Τις γνωστές μειονότητες.

Καμιά αγάπη για τον πατέρα. Πολύ λίγη αγάπη για τη γυναίκα, ειδικά τη στρέιτ γυναίκα και μητέρα. Μερική αγάπη για τα παιδιά, τα οποία στον νέο κόσμο που ζούμε πολλοί τα θέλουν ως κομφόρ επιβεβαίωσης και επικύρωσης των σεξουαλικών τους επιλογών. Όταν δεν τα αντικαθιστούν με σκυλιά…

Κάπως έτσι οδηγούμαστε σιγά σιγά σε έναν νέο κόσμο και σε ένα νέο Δίκαιο, που επικυρώνεται από τους συσχετισμούς της συγκυρίας, το οποίο από τα έλλογα προστατεύει όλες τις μειονότητες, είτε με βάση τη φυλετική καταγωγή είτε με βάση τη θρησκευτική καταγωγή ή με βάση τη σεξουαλική καταγωγή, και από τα άλογα κάθε μορφή τους. Θα ήταν όμορφη αυτού του είδους η συμφιλίωση μεταξύ ελλόγων και αλόγων στον νέο θαυμαστό κόσμο μας.

Προφανώς και αγαπάμε τα ζώα, ιδιαίτερα όσοι μεγαλώσαμε στην επαρχία και συμφιλιωθήκαμε από πολύ νωρίς με την αγροτική ζωή. Είναι πλούτος για τον πλανήτη μας. Μας συμπληρώνουν. Είναι φύλακες άγγελοί μας.

Ο άγιος Παΐσιος έλεγε μάλιστα ότι, επειδή είναι άλογα και δεν θα πάνε στον Παράδεισο, πρέπει να κάνουμε οτιδήποτε περνά από το χέρι μας για να τους κάνουμε παράδεισο κάθε μέρα σε αυτή τη ζωή. Τα ζώα έχουν άλλωστε μεγάλο σουξέ στην εποχή μας, γιατί οι άνθρωποι πάψαμε να αγαπάμε τους ανθρώπους.

Καθοδηγούμαστε να μην αγαπάμε ο ένας τον άλλον. Αλλά η συμφιλίωση αυτή μεταξύ των ανθρώπων και των ζώων, που προβάλλεται ως προοδευτική ατζέντα, είναι ατελής, γιατί δεν περιλαμβάνει τους “άλλους”». Τους πάρα πολλούς “άλλους”.

Σταδιακά, η κοινωνία μας καταλαμβάνεται από έναν ιδιότυπο ρατσισμό για το παιδί (μόδα στις αγκαλιές είναι το σκυλί) και τη γυναίκα. Από ασύλληπτο μίσος για το ανδρικό φύλο, στο οποίο φορτώθηκε όλη η νέα γενιά αδικημάτων με την ψευδοεπανάσταση του #ΜeΤoo (σεξισμός, περενόχληση), με στόχο την εξουδετέρωση και τον ευνουχισμό του.

Και, βεβαίως, από ασύλληπτο θαυμασμό για το λεγόμενο “τρίτο φύλο”. Δεν είναι όμως προοδευτική ατζέντα μόνο τα ζώα, οι μετανάστες, οι ΛΟΑΤΚΙ και τα ρομπότ. Είναι μια ατζέντα μισανθρωπική. Μια ατζέντα που αποθεώνει τον άνθρωπο μόνο ως άτομο συγκεκριμένης σεξουαλικής ταυτότητας, και καταδιώκει τον άνθρωπο με βάση άλλες ιδιότητές του, όπως το χρώμα.

Φαντάζεται κανείς έναν πλανήτη χωρίς λευκούς; Χωρίς γυναίκες με ομορφιά και θηλυκότητα; Χωρίς αρσενικά που να διεκδικούν και να φλερτάρουν με ρομαντισμό το άλλο φύλο; Φαντάζεται κανείς έναν πλανήτη μόνο με ζώα, μειονότητες, μηχανές Τεχνητής Νοημοσύνης; Τι πλανήτης στέρφος θα ήταν αυτός;

Κι όμως, αυτή είναι η νέα Κιβωτός του Νώε που σχεδιάζουν για εμάς, χωρίς εμάς. Μια κιβωτός στην οποία τον πρώτο λόγο έχουν τα ζώα, οι γυναίκες που αρσενικοποιούνται, οι άνδρες που θηλυκοποιούνται και τα παιδιά που υιοθετούνται από τα νέα ομοφυλικά σχήματα οικογένειας. Μια κιβωτός στην οποία συμπεριφέρονται στα ζώα σαν να είναι άνθρωποι και στους ανθρώπους σαν να είναι ζώα! Μια κιβωτός από την οποία αποβάλλονται οι άνδρες “παλαιάς κοπής”, οι γυναίκες κλασικής ομορφιάς, η πολιτιστική, εθνική και θρησκευτική παράδοση που τους ακολουθεί.

Μια κιβωτός στην οποία τα βαφτίσια είναι ντεμοντέ και η ονοματοδοσία μόδα. Μια κιβωτός η οποία ωρύεται για τις αμβλώσεις, ότι η γυναίκα δεν είναι εργαλείο αναπαραγωγής, αλλά κλείνει τα μάτια όταν παρένθετες μητέρες κυοφορούν τέκνα ΛΟΑΤΚΙ οικογενειών για 10.000 ευρώ (!), καθιστάμενες εργαλείο αναπαραγωγής εμπορίου βρεφών. Είναι μια κιβωτός για την οποία δεν δίδει κανείς απαντήσεις για το πώς θα συνεχίσει να αναπαράγεται φυσιολογικά το ανθρώπινο είδος στο μέλλον, αν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση.

Κάθε φορά που ρωτούν λοιπόν τη γνώμη μου για τον γάμο των ομοφυλοφίλων και την τεκνοθεσία, καλώ τους συνομιλητές μου να εξετάσουμε ολιστικά τη νέα επετηρίδα των ανθρώπων και να απαντήσουμε στο ερώτημα πώς θα συνεχίσουμε να υπάρχουμε στο μέλλον αν, αντί για παιδιά, αποκτάμε σκυλιά και αν, αντί για γάμους ανδρών – γυναικών, κάνουμε γάμους μεταξύ ανδρών και μεταξύ γυναικών.

Πρέπει να διορθώσουμε την κιβωτό με επιστροφή στον χριστιανισμό και στις αξίες του στην Καινή Διαθήκη. Η αγάπη για το άτομο πρέπει να αντικατασταθεί από την αγάπη για την κοινότητα».

Παρίσι 2024 – Τελετή λήξης: Η αποκρυπτογράφηση ενός Εωσφορικού μανιφέστου παγκόσμιας δικτατορίας, που βεβήλωσε την Ελλάδα


Παρίσι 2024 – Τελετή λήξης: 
Η αποκρυπτογράφηση ενός Εωσφορικού μανιφέστου παγκόσμιας δικτατορίας, 
που βεβήλωσε την Ελλάδα

Μια μαύρη τελετή γεμάτη δαιμονικούς συμβολισμούς για την καθυπόταξη της ανθρωπότητας, που δεν είχε καμία σχέση με την ολυμπιακή ειρήνη

Συντάκτης: Ελευθέριος Ανδρώνης

Πιστή στο αντίχριστο πνεύμα της τελετής έναρξης, η φρικιαστική τελετή λήξης των Ολυμπιακών Αγώνων στο Παρίσι ήταν το μεγαλύτερο εωσφορικό μανιφέστο που έχει προβληθεί ποτέ στα χρονικά της τηλεθέασης. Και δυστυχώς αυτό το εικαστικό έρεβος έφερε και τη σφραγίδα της Ελλάδας. Και ακόμα δυστυχέστερα, πολλοί Έλληνες θεώρησαν ότι η προβολή της Ελλάδας σε αυτό το μαύρο τελετουργικό βλασφημίας, ήταν… τιμή για τη χώρα μας.

Η τελετή λήξης ήταν ένα δαιμονικό πρελούδιο που σχεδιάστηκε για να εισάγει την ανθρωπότητα στον σατανοκίνητο, παγκοσμιοποιημένο φασισμό της Νέας Τάξης Πραγμάτων. Χωρίς περιστροφές και χωρίς δυσνόητους συμβολισμούς πλέον, ανακοινώνουν (σχεδόν) επίσημα ότι προετοιμάζουν την ανθρωπότητα για τη λατρεία του Αντιχρίστου.

Ήδη από την κυκλοφορία της ανατριχιαστικής αφίσας για την τελετή λήξης, γινόταν σαφές ότι το δρώμενο θα συνδεόταν με την αρχαία πτώση του Εωσφόρου από τις τάξεις των Αγγέλων. Ένα φωτεινό ον (Εωσφόρος σημαίνει αυτός που φέρει το φως) παρουσιαζόταν να πέφτει από τον ουρανό προς μια άχρωμη Γη, και συγκεκριμένα η κάθοδος του κατευθυνόταν προς την Ευρώπη.


Η τελετή, από την αρχή ως το τέλος της, δεν είχε ίχνος ειρήνης, ενότητας, αλληλεγγύης, χαράς, ανθρωπισμού, ολυμπιακού ιδεώδους. Μια κατάμαυρη γη με ηπείρους που έχουν οξυμένες γωνίες, μοιάζει με πάζλ που είναι έτοιμο να ενωθεί. Η μουσική καθ’ όλη τη διάρκεια είχε σκοτεινό και απειλητικό τόνο που δημιουργούσε ταραχή. Οι ήπειροι μοιάζουν έρημοι από κόσμο, αναβοσβήνουν με εφέ που παραπέμπουν σε βομβαρδισμούς, και καπνοί σηκώνονται από κάθε γωνιά της γης.

Ο ουρανός φωτίζεται με ακτίνες και από την κορυφή του Stade de France εμφανίζεται αιωρούμενος ο «Golden Voyager» (Χρυσός ταξιδευτής/ εξερευνητής), ένας συγκεκαλυμμένος αλλά σαφέστατος Εωσφόρος με χρυσή στολή, κέρατα στο κεφάλι σε μορφή κεραιών, σκελετοειδές πρόσωπο, φτερά και μεγάλα νύχια. Θα μπορούσε επίσης να συμβολίζει και τον Αντίχριστο, αλλά το νόημα των όσων αναφέρουμε δεν αλλάζει.


Καθώς κατεβαίνει η χρυσή οντότητα, προσέξτε ότι τα πόδια του έχουν τη στάση του «κρεμασμένου» που παραπέμπει στις αποκρυφιστικές κάρτες ταρώ, δηλαδή το ένα πόδι είναι διπλωμένο πίσω από το άλλο. Όπως εξηγούν οι ίδιοι οι αποκρυφιστές, ο κρεμασμένος σχηματίζει με τα πόδια του ένα τρίγωνο που συμβολίζει την κάθοδο του πνεύματος στην ύλη, του ανώτερου στο κατώτερο, την παράδοση του εαυτού στην ανώτερη δύναμη, προκειμένου ν’ αποκτήσει «σοφία». Εξαρχής λοιπόν η κερασφόρος μορφή, καταφθάνει ως κατακτητής της οικουμένης.


Ο «ταξιδευτής» προσγειώνεται στον ερημωμένο πλανήτη και λάμπει (ως φορέας του «φωτός» όπως είπαμε) πάνω από το γκρίζο της άφαντης ανθρωπότητας. Σκοπίμως η παράσταση διατηρεί μια χρονική ασάφεια, καθώς δίνει την εντύπωση ότι εξελίσσεται ταυτόχρονα και σε παρελθοντικό και σε μελλοντικό χρόνο. Και αυτό διότι αφορά και την αρχαία πτώση του Εωσφόρου, αλλά και την «αναγέννησή» του στη Γη μέσω της δικτατορίας του Αντίχριστου.

Ο τριαδικός Θεός δεν υπάρχει πουθενά, δεν υφίσταται καν στο παρελθόν και το μέλλον της ιστορίας, και μοναδικός «θεός» είναι ο «Golden Voyager» που ψάχνει τα ερείπια της Γης για να ξεκινήσει τη σύσταση της παγκόσμιας αυτοκρατορίας του. Ξάφνου ακούγεται ο (σε σημεία αλλοιωμένος) εθνικός ύμνος της Ελλάδας και 2 κουκουλοφόροι απρόσωποι άνδρες έρχονται στο προσκήνιο, για να παραδώσουν την ελληνική σημαία στο κερασφόρο ον. Μια σατανική τριάδα που πιθανότατα παραπέμπει στην ανεστραμμένη τριάδα της Αποκάλυψης, τον Σατανά, τον Αντίχριστο και τον Ψευδοπροφήτη (ο πρόδρομος και υπασπιστής του Αντίχριστου, όπως λένε οι Πατέρες).



Οι 2 κουκουλοφόροι συμβολίζουν μυστηριώδη πρόσωπα που θα φανερωθούν όταν έρθει το πλήρωμα του χρόνου και προς το παρόν παραμένουν άγνωστα. Επιπλέον, κανένα από τα μέλη αυτής της σατανικής τριάδας δεν έχει φανερό πρόσωπο (ο «Golden Voyager» φορά μάσκα) διότι η παγκόσμια δικτατορία βασίζεται στην κατάργηση του προσώπου και τη μετατροπή του ανθρώπου σε αριθμό.

Το να κρατάει και να ανεμίζει την ελληνική σημαία ένα ον που συμβολίζει τον Διάβολο, όχι μόνο δεν είναι τιμή για τη χώρα μας, αλλά ύψιστη βλασφημία και χλευασμός προς κάθε ιερό και όσιο που πρεσβεύει η ελληνορθοδοξία.

Αμέσως μετά αναδύεται μια κακόγουστη κόπια της Νίκης της Σαμοθράκης (που άρπαξε ο Σαμπουαζό από τους Έλληνες) η οποία φαντάζει σαν άγγελος με κομμένο κεφάλι, φτερό και χέρι, ίσως μια εκδίκηση του Εωσφόρου για τον εξορισμό του από τους ουρανούς και ένα λάφυρο της επικράτησής του στη Γη.

Στη συνέχεια, για πρώτη φορά εμφανίζονται δεκάδες γκρίζα όντα που συμβολίζουν τους λαούς της ανθρωπότητας. Φορούν στολές που μοιάζουν με εργατικές (ή… υγειονομικές τύπου χημικής προστασίας), δεν έχουν πρόσωπα αλλά φορούν μάσκες, μοιάζουν με ένα ομογενοποιημένο πλήθος δούλων χωρίς ταυτότητα, μια παγκοσμιοποιημένη αγέλη χωρίς έθνη και θρησκείες. Οι άνθρωποι κατευθύνονται και ενορχηστρώνονται από τις κινήσεις του «Golden Voyager».


Προσέξτε μάλιστα ότι οι γκρίζοι μετα – άνθρωποι έχουν και καρδιές που λάμπουν στο στήθος τους, που μοιάζει ως συμβολισμός της εκφυλισμένης «αγάπης» που χρησιμοποιείται σήμερα ως δικαιολογία για την αποκτήνωση των ανθρώπων. Αυτή η «αγάπη» δεν είναι τίποτε άλλο από τη θεοποίηση του σεξουαλικού θελήματος (Law of Thelema), και η τελετή μας έδειξε ότι αυτό το θέλημα είναι η κινητήρια δύναμη των λαών για να συναινέσουν και να υποταχθούν στη δικτατορία του Αντίχριστου.


Οι γκρίζοι λαοί ξεκινούν με κόπο από κάθε ήπειρο να υψώνουν τροχούς και να χορεύουν γύρω από αυτούς, αναπαριστώντας την κοινωνικοπολιτική δράση για την ενοποίηση του κόσμου σε ένα υπερ – κράτος. Ένας πιανίστας υψώνεται από τη θάλασσα («καὶ εἶδον ἐκ τῆς θαλάσσης θηρίον ἀναβαῖνον»…;), παίζοντας τον ύμνο του Απόλλωνα (όπως μας είπαν στην μετάδοση), δηλαδή τον «θεό» του Φωτός (και πάλι το εωσφορικό φως σε πρώτο ρόλο) και της Μαντείας.


Οι απρόσωποι λαοί ως εργάτες και δούλοι του «Golden Voyager» συγκεντρώνουν όλους τους τροχούς που συμβολίζουν τους κύκλους του Ολυμπιακού σήματος και τις πέντε ηπείρους. Όταν και ο τελευταίος κρίκος της παγκόσμιας τάξης πραγμάτων υψώνεται στον ουρανό και μπαίνει στη θέση του, η γκρίζα ανθρωπότητα σχηματίζει έναν ανθρώπινο πύργο και υψώνει τον Εωσφόρο (ή τον Αντίχριστο – λίγη σημασία έχει) στην κορυφή του, αποθεώνοντάς τον.


Έτσι τελειώνει μια… «πεφωτισμένη» τελετή βαπτίσματος της ανθρωπότητας στην προσμονή του Θηρίου της Αποκαλύψεως. Εάν είναι τόση η πρεμούρα τους να δείξουν ότι υπάρχει Διάβολος και τους κυβερνάει, αποδεικνύεται ότι υπάρχει και Θεός που θα τους ισοπεδώσει, καθώς Εκείνος έχει τον τελευταίο λόγο. Τα υπόλοιπα συμπεράσματα δικά σας…

sportime.gr 12 Αυγ 2024



Καθηγητής Δρ Νεκτάριος Δαπέργολας: Κουφοί καί τυφλοί μπροστά στό δαιμονικό ξεσάλωμα…



Νεκτάριος Δαπέργολας

«Καί εἶπεν ὁ Ἰησοῦς: Διὰ τοῦτο ἐν παραβολαῖς αὐτοῖς λαλῶ, ἵνα βλέποντες μὴ βλέπωσι καὶ ἀκούοντες μὴ ἀκούωσι μηδὲ συνῶσι, μήποτε ἐπιστρέψωσι· καὶ τότε πληρωθήσεται αὐτοῖς ἡ προφητεία Ἡσαΐου ἡ λέγουσα· ἀκοῇ ἀκούσετε καὶ οὐ μὴ συνῆτε, καὶ βλέποντες βλέψετε καὶ οὐ μὴ ἴδητε· ἐπαχύνθη γὰρ ἡ καρδία τοῦ λαοῦ τούτου, καὶ τοῖς ὠσὶ βαρέως ἤκουσαν, καὶ τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτῶν ἐκάμμυσαν, μήποτε ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ τοῖς ὠσὶν ἀκούσωσι καὶ τῇ καρδίᾳ συνῶσι καὶ ἐπιστρέψωσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς» (Ματθ. ιγ΄ 13-15).

Ἡ τύφλωση καί ἡ πώρωση τοῦ λαοῦ μας, ἀκριβῶς σάν αὐτήν πού τόσο χαρακτηριστικά περιγράφει στό παραπάνω ἐδάφιο ὁ Χριστός, εἶναι τελικά, νομίζω, τό πιό σοκαριστικό ἀπό ὅλα. Πολύ πιό σοκαριστικό πάντως ἀπό τήν προχτεσινή σατανιστική κορύφωση τοῦ «ὀλυμπιακοῦ» ἀπόπατου, γιά τήν ὁποία ἐξάλλου ἤμασταν γενικά προετοιμασμένοι. Ἀκόμη καί αὐτή ἡ τόσο κραυγαλέα καί ἀπροκάλυπτη ἀναφορά στήν Ἑλλάδα δέν μᾶς αἰφνιδίασε πλήρως, δεδομένου ὅτι ἐμεῖς γνωρίζουμε καλά ποιός εἶναι ὁ βασικός ἐχθρός, ὡς ἁγιοτόκος τόπος τῆς Ὀρθοδοξίας, πού καίει τόν Διάβολο καί τά ὄργανά του καί πρέπει νά βρωμίσει, νά παταχθεῖ καί νά διαλυθεῖ ὁλοκληρωτικά, γιά νά προχωρήσουν τά παγκόσμια ζοφερά τους σχέδια (ὅσο καί ἄν ἦταν ἀναμφίβολα σοκαριστική ἡ τόσο ἀπροκάλυπτη προβολή ὅλων αὐτῶν, ἐν μέσῳ ἑνός τέτοιου ἀποτρόπαιου σατανιστικοῦ ξεσαλώματος).

Τό ἀκόμη πιό σοκαριστικό ὅμως ἦταν, ὅπως προαναφέρθηκε, ἄλλο. Ἦταν ἡ φρίκη πού νιώθεις, διαβάζοντας τήν συντριπτική πλειονότητα τῶν σχολίων μετά τό πέρας της προχτεσινῆς διαβολοτελετής. Καί δέν μιλάω βεβαίως μόνο γιά ὅσους αἰσθάνθηκαν ὑπερήφανοι γιά τήν προβολή τῆς Ἑλλάδας (ναί, ὑπάρχει – καί μάλιστα σέ μαζικό βαθμό – καί αὐτή ἡ βαθιά ἐφιαλτική κατάπτωση τῶν ὁλοκληρωτικά ἐξηλιθιωμένων γραικύλων), οὔτε γιά ὅσους ἔχαψαν τίς ἱστορίες γιά κλινικά κρετίνους, πού μᾶς ἀπήγγειλαν τά πετσωμένα βοθροκάναλα περί τοῦ δῆθεν ρόλου πού ἀναγνωρίστηκε στήν χώρα μας γιά τήν…ἀναγέννηση τοῦ πλανήτη. Ἀλλά μιλάω τελικά ἀκόμη καί γιά ὅσους ἐπέκριναν τό αἶσχος, προτάσσοντας ὅμως βασικά λόγους αἰσθητικῆς (πού φυσικά ὑπῆρχαν, ἀλλά ἄν σταθεῖς μόνο στό κιτσαριό, δηλαδή στό δέντρο, χάνεις ὅλο τό ὑπόλοιπο δάσος). Γιατί εἶναι πραγματικά καί φρικιαστικά σοκαριστικό, νά μήν μπορεῖς νά ἀντιληφθεῖς τί ἀκριβῶς παίχτηκε προχτές τό βράδυ μπροστά στά μάτια σου καί ποιό ἦταν τό πασιφανές (γιά κάθε πραγματικά ἔχοντα ὦτα ἀκούειν καί ὀφθαλμούς ὁρᾶν) μήνυμα πού μεταδόθηκε μέ τήν κατεστραμμένη γῆ (ἔργο πού βρίσκεται σέ πλήρη ἐξέλιξη), μέ τήν σατανική τριάδα, μέ τούς ὑπόδουλους λαούς πού μοιάζουν μέ ζόμπι καί προσκυνοῦν ὑψώνοντας τόν Ἑωσφόρο. Ὁ ὁποῖος ἔρχεται ἀπό τόν οὐρανό δῆθεν γιά νά ἀναγεννήσει τόν πλανήτη, μέ προμετωπίδα μάλιστα τήν Ἑλλάδα, μία Ἑλλάδα πού τοῦ παραδίδεται: ὄχι τήν αὐθεντική ὀρθόδοξη Ἑλλάδα, ἀλλά μία Ἑλλάδα πού αὐτοί ἀπεργάζονται, μία Ἑλλάδα σβησμένη, σκοτεινή ἀπό τό πνευματικό φῶς της, ὑποταγμένη πιά καί βουλιαγμένη στόν νεοεποχίτικο βόθρο. Μία πεπτωκυῖα Ἑλλάδα βλασφημίας καί ἀντίχριστης ὕβρεως, ζοφερό τρόπαιο ἑωσφορικοῦ ἀλαλαγμοῦ ἀπέναντι στόν Θεό, μακάβρια προμετωπίδα καί κορυφαῖο συμβολισμό μέσα στόν ἀνώμαλο ἀνάποδο κόσμο πού μᾶς κατασκευάζουν.

Μᾶς τό εἶπαν πράγματι, χωρίς καμία ὑπεκφυγή, προχτές ὅτι αὐτός εἶναι ὁ στόχος. Γιατί ἡ ὑλοποίησή του εἶναι ἀπαραίτητη γιά τήν εὐόδωση τῶν παγκόσμιων σχεδίων τους. Πρόκειται γιά τόν ἴδιο στόχο ἀσφαλῶς πού τόν ἐπιδιώκουν λυσσαλέα ἐδῶ καί πάρα πολύ καιρό καί πού εἶναι ἀλήθεια ὅτι σέ μεγάλο βαθμό, μετά ἀπό δύο αἰῶνες συστηματικῆς πνευματικῆς μας γενοκτονίας, φαίνεται ὅτι τόν ἔχουν πλέον ὑλοποιήσει. Πού καί αὐτό ὅμως φυσικά εἶναι ἀνίκανοι νά τό ἀντιληφθοῦν οἱ ἐξηλιθιωμένοι καί πωρωμένοι συντοπῖτες μας (ἐξ οὗ καί ἀκόμη καταφεύγουν σέ γελοίους καγχασμούς περί συνωμοσιολόγων καί ψεκασμένων κάθε φορά πού τούς τό ἐπισημαίνεις). Ἀλλά καί προχτές πού εἰπώθηκε μέ τόσο ἀπροκάλυπτη καί ἀπροσχημάτιστη ξετσιπωσιά ἀπό τούς ἐκμαυλιστές καί δολοφόνους τῆς ἀνθρωπότητας, καί πάλι φάνηκαν παντελῶς ἀνίκανοι νά τό ἀντιληφθοῦν.

Εὐτυχῶς ὅμως αὐτό δέν ἰσχύει γιά ὅλους. Ὑπάρχουν εὐτυχῶς καί ἀρκετοί πού κατάλαβαν καί εἰσέπραξαν τό μήνυμα γιά κάτι πού ἤδη ἄλλωστε τό ἀντιλαμβάνονται καί τό ζοῦν ἀπό καιρό. Καί αὐτοί ὀφείλουν πλέον νά ἑτοιμαστοῦν γιά τό ἑπόμενο στάδιο τῆς δαιμονικῆς ἐπίθεσης ἀπό τό παγκόσμιο Διευθυντήριο καί τά τοπικά του γιουσουφάκια. Μετά ἀπό τήν πανδημική ἀπάτη καί τόν ἐμβολιαστικό ὄλεθρο, ξέρουμε καλά ποιά εἶναι ἡ ἑπόμενη (καί ἀκόμη πιό δύσκολη) «πίστα»: ἡ ἐπιβαλλόμενη ἀριθμοποίηση μέσῳ τῆς ἠλεκτρονικῆς ψευδοταυτότητας καί κυρίως του λεγόμενου Προσωπικοῦ Ἀριθμοῦ (μέ τήν πατρίδα μας νά εἶναι ὅλως…τυχαίως καί πάλι στήν πρώτη γραμμή τῆς ἐπίθεσης). Ὑπάρχει ἄραγε σέ ἐπαρκές μέγεθος ἡ «μικρά ζύμη» τοῦ Εὐαγγελίου καί ἡ «μαγιά» του Μακρυγιάννη; Ὑπάρχουν αὐτή τή στιγμή στόν τόπο μας οἱ «δέκα των Σοδόμων»; Ὑπάρχει μέ ἄλλα λόγια ἡ κρίσιμη μᾶζα ἐνάρετων καί προσευχόμενων Ὀρθοδόξων πιστῶν πού θά μπορέσει μέ τόν πνευματικό ἀγῶνα της νά ἐπισύρει τό ἔλεος τοῦ Θεοῦ καί νά προκαλέσει τήν ἐπέμβασή Του (πού εἶναι τό μόνο πού μπορεῖ νά μᾶς σώσει ἀπό ὅσα ἔρχονται δρομαίως κατά πάνω μας);

Ἄν ὑπάρχει, ἦρθε ὁ καιρός γιά νά τό ἀποδείξει. Καί ἄν νιώθουμε (μέ ὅλα καί παρ’ ὅλα τά προσωπικά πνευματικά χάλια μας) ὅτι μποροῦμε καί ἐμεῖς νά συναριθμηθοῦμε μέ αὐτήν, βρισκόμαστε ἀκριβῶς στήν ἐποχή πού θά κληθοῦμε νά τό ἀποδείξουμε ἐπίσης. Ὄχι μόνο στά λόγια, ἀλλά πρωτίστως μέ ἔργα, πνευματικό ἀγώνα καί προσωπικές θυσίες…

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Αυτός ο λαός θ΄αντέξει, γιατί αγαπάει την Παναγία...


Ὁ Γάλλος περιηγητής François Richard, Ἰησουΐτης μοναχός, στά χρόνια τῆς Τουρκοκρατίας, γράφει τά ἑξῆς:

«Ἀπορῶ πῶς μέσα στή φοβερή κατάσταση τῆς Τουρκοκρατίας ἐπιβιώνει ἡ χριστιανική πίστη καί πῶς ὑπάρχουν ἀκόμη στήν Ἑλλάδα Χριστιανοί, γιατί ἀπό τήν ἐποχή τοῦ Νέρωνα καί τοῦ Διοκλητιανοῦ ὁΧριστιανισμός δέν ἔχει ὑποστεῖ χειρότερους διωγμούς ἀπό αὐτούς. 

Θεωρῶ ὅτι αὐτό ὀφείλεται στήν ἀγάπη πού ἔχουν οἱἝλληνες στό πρόσωπο τῆς Παναγίας.

Σ ̓ ὅλα τά σπίτια βλέπεις εἰκόνες της.

Εἶναι ἡ νοικοκυρά, ἡ φρουρός τοῦ σπιτιοῦ.

Ὁ ἴδιος διαπίστωσα μέ πόση φυσικότητα καί συγκίνηση μιλοῦν στίς οἰκογενειακές τους συζητήσεις γιά τήν Παναγία».

(Από το περιοδικό «Η Δράση μας»)







Υπεραγία Θεοτόκε Σώσον Ημάς


 

ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΣΩΤΗΡΙΑ ΜΑΣ ΕΝ ΤΗ ΩΡΑ ΤΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ!

ΕΥΧΗ ΕΙΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟΝ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥΝ ΧΡΙΣΤΟΝ, 
ΠΑΝΥ ΚΑΤΑΝΥΚΤΙΚΗ ΚΑΙ ΙΚΕΤΗΡΙΟΣ


Του Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού*,

Ο ουν καθ’ εσπέραν λέγων αυτήν μετά κατανύξεως, ει επέλθει επ’ αυτόν η φοβερά ώρα του θανάτου εν τη νυκτί ταύτη, λυτρούται της κολάσεως, ελέει Θεού.

* Άλλοι δε φασι ποίημα ταύτην είναι Αναστασίου του Σιναίτου.


Εὔσπλαγχνε καὶ πολυέλεε Κύριε Ἰησοῦ Χριστὲ ὁ Θεός μου, ὁ ἐλθὼν εἰς τὸν κόσμον ἁμαρτωλούς σῶσαι, ὧν πρῶτός εἰμι ἐγώ, ἐλέησόν με πρὸ τῆς ἐμῆς τελευτῆς. 

Οἶδα γὰρ ὅτι φρικτὸν καὶ φοβερὸν ἀναμένει με δικαστήριον ἐνώπιον πάσης τῆς κτίσεως, ὅτε καὶ τῶν ἐναγῶν καὶ παμβεβήλων μου πράξεων ἁπασῶν φανέρωσις γίνεται· ἀσύγγνωστα γὰρ ὡς ἀληθῶς καὶ ἀνάξια ὑπάρχουσι συγχωρήσεως, 
ὡς ὑπερβαίνοντα τῷ πλήθει ψάμμον θαλάσσιον.

Διὰ τοῦτο καὶ οὐ τολμῶ τὴν αἴτησιν τῆς ἀφέσεως τούτων ποιήσασθαι, Δέσποτα, 
ὅτι πλεῖον πάντων ἀνθρώπων εἰς σέ ἐπλημμέλησα.

Ὅτι ὑπὲρ τὸν ἄσωτον ἀσώτως ἐβίωσα, ὅτι ὑπὲρ τὸν μυρία τάλαντα χρεωφειλέτης σου γέγονα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Τελώνην κακῶς ἐτελώνησα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Ληστήν ἐμαυτόν ἐθανάτωσα, ὅτι ὑπὲρ τὴν Πόρνην ἐγώ ὁ φιλόπορνος ἔπραξα, ὅτι ὑπὲρ τοὺς Νινευΐτας ἀμετανόητα ἐπλημμέλησα, ὅτι ὑπὲρ τὸν Μανασσῆν «ὑπερῆραν τὴν κεφαλήν μου αἱ ἀνομίαι μου καὶ ὡσεὶ φορτίον βαρὺ ἐβαρύνθησαν ἐπ’ ἐμέ καὶ ἐταλαιπώρησα καὶ κατεκάμφθην ἕως τέλους»·

ὅτι τὸ Πνεῦμα σου τὸ ἅγιον ἐλύπησα, ὅτι τῶν ἐντολῶν σου παρήκουσα, ὅτι τὸν πλοῦτόν σου διεσκόρπισα, ὅτι τὴν χάριν σου ἐβεβήλωσα, ὅτι τὸν ἀρραβῶνα, ὅν μοι δέδωκας, ἐν ἀνομίαις ἀνήλωσα, ὅτι τὸ τίμιον κατ’ εἰκόνα σου, τὴν ψυχήν μου, ἐμόλυνα, ὅτι τὸν χρόνον, ὅν μοι δέδωκας εἰς μετάνοιαν, μετὰ τῶν ἐχθρῶν σου ἐβίωσα, ὅτι οὐδεμίαν ἐντολήν σου ἐφύλαξα, ὅτι τὸν χιτῶνά μου κατερρύπωσα, ὅν με ἐνέδυσας, ὅτι τοῦ ὀρθοῦ λόγου τὴν λαμπάδα ἀπέσβεσα, ὅτι τὸ πρόσωπόν μου, ὅ ἐφαίδρυνας, ἐν ἁμαρτίαις ἠχρείωσα, ὅτι τοὺς ὀφθαλμούς μου, 
οὕς ἐφώτισας, ἑκουσίως ἐτύφλωσα, ὅτι τὰ χείλη μου, 
ἅπερ πολλάκις τοῖς θείοις σου μυστηρίοις ἡγίασας, αἰσχύναις ἐμόλυνα.

Καί οἶδα ὅτι πάντως τῷ φοβερῷ σου βήματι παραστήσομαι ὡς κατάδικος ὁ παμμίαρος. Οἶδα ὅτι πάντα τότε τὰ πεπραγμένα μοι ἐλεγχθήσονται καὶ οὐκ ἀποκρυβήσεται οὐδὲν παρὰ Σοί.

Ἀλλά δέομαί σου, εὐσυμπάθητε, πολυέλεε, φιλανθρωπότατε Κύριε, «μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, οὐ λέγω, μὴ παιδεύσῃς με, ἀδύνατον γὰρ τοῦτο ἀπὸ τῶν ἔργων μου, 
ἀλλὰ μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με». 

Κερδήσω τοῦτο παρὰ Σοί, ἐὰν μὴ τῷ θυμῷ σου καὶ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με, μηδὲ φανερώσῃς αὐτὰ Ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων ἐνώπιον εἰς αἰσχύνην μου καὶ ὄνειδος. «Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με»· εἰ φθαρτοῦ βασιλέως θυμὸν οὐδεὶς ἐνεγκεῖν δύναται, πόσῳ μάλλον Σοῦ τοῦ Κυρίου τὸν θυμὸν ὁ ἄθλιος ὑποστήσομαι; 
«Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσῃς με».

Οἶδα Λῃστήν αἰτήσαντα καὶ παρευθὺς συγχώρησιν ἐκ Σοῦ κομισάμενον. Οἶδα Πόρνην ὁλοψύχως προσελθοῦσαν καὶ συγχωρηθεῖσαν. 
Οἶδα Τελώνην ἐκ βάθους στενάξαντα καὶ δικαιωθέντα.

Έγώ δὲ ὁ πανάθλιος πάντας ὑπερβαίνων ταῖς ἁμαρτίαις, τῇ μετανοίᾳ τούτους οὐ θέλω μιμήσασθαι, οὐδὲ γὰρ ἔχω δάκρυον ἐκτενές. Οὐκ ἔχω ἐξομολόγησιν καθαρὰν καὶ ἀληθινήν, οὐκ ἔχω στεναγμὸν ἐκ βάθους καρδίας, οὐκ ἔχω καθαρὰν τὴν ψυχήν, οὐκ ἔχω ἀγάπην κατά Θεόν, οὐκ ἔχω πτωχείαν πνευματικήν, οὐκ ἔχω προσευχὴν διηνεκῆ, οὐκ ἔχω σωφροσύνην ἐν τῇ σαρκί, οὐκ ἔχω καθαρότητα λογισμῶν, οὐκ ἔχω προαίρεσιν θεοτερπῆ. 
Ποίῳ οὖν προσώπῳ ἤ ἐν ποίᾳ παρρησίᾳ ζητήσω συγχώρησιν;

«Κύριε, μὴ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με»· Πολλάκις, Δέσποτα, μετανοεῖν συνεταξάμην. Πολλάκις ἐν Ἐκκλησίᾳ κατανυγεὶς προσπίπτω Σοι, ἐξερχόμενος δὲ ταίς ἁμαρτίαις εὐθύς περιπίπτω. Ποσάκις με ἠλέησας, ἐγὼ δὲ Σε παρώργισα! Ποσάκις ἐμακροθύμησας, ἐγὼ δὲ οὐκ ἐπέστρεψα! Ποσάκις με ἀνέστησας, ἐγὼ δὲ πάλιν ὀλισθήσας κατέπεσον! Ποσάκις μου εἰσήκουσας, ἐγὼ δὲ σου παρήκουσα! Ποσάκις με ἐπόθησας, ἐγὼ δὲ ούδαμοῦ Σοι ἐδούλευσα! 
Ποσάκις μέ ἐτίμησας, ἐγὼ δὲ οὐκ ηὐχαρίστησα!

Ποσάκις ἁμαρτήσαντα, ὡς ἀγαθός Πατήρ παρεκάλεσας καὶ ὡς υἱόν κατεφίλησας καὶ τὰς ἀγκάλας ὑφαπλώσας μοι ἐβόησας· ἔγειρε, μὴ φοβοῦ, στήθι· πάλιν δεύρο, οὐκ ὀνειδίζω σε, οὐ βδελύσσομαι, οὐκ ἀποῤῥίπτω, οὐδὲ σκληρύνω τὸ ἐμὸν πλάσμα, τὸ ἐμὸν τέκνον, τὴν ἐμὴν εἰκόνα, ὅν οἰκείαις χερσί διέπλασα ἄνθρωπον καὶ ἐφόρεσα, ὑπὲρ οὗ τὸ αἷμα ἐξέχεα, οὐκ ἀποστρέφομαι πρός με ἐρχόμενον τὸ λογικόν μου πρόβατον, τὸ ἀπολωλός, οὐ δύναμαι μὴ ἀποδοῦναι τὴν προτέραν εὐγένειαν, οὐ δύναμαι μὴ συναριθμῆσαι τοῖς ἐνενήκοντα ἐννέα προβάτοις· διά γὰρ τοῦτο καὶ μόνον ἐπί τῆς γῆς κατελήλυθα καὶ τὸν λύχνον ἀνῆψα, 
τὴν σάρκα μου τὴν οἰκείαν καὶ τὴν οἰκίαν ἐσάρωσα καὶ τὰς φίλας Δυνάμεις τὰς οὐρανίους συνεκαλεσάμην ἐπευφρανθῆναι τῇ τούτου εὑρέσει.

Πάντα οὖν τὰ τοιαῦτα ὡς ἀγαθός καὶ φιλάνθρωπος ἐχαρίσω μοι, Δέσποτα, ἐγὼ δὲ πάντων καταφρονήσας ὁ ἄθλιος, εἰς ἀλλοτρίαν καὶ μακράν χώραν τῆς ἀπωλείας ἀπέδρασα. Ἀλλ’ αὐτὸς με, πανάγαθε, πάλιν ἐπανάγαγε καὶ μὴ ὀργισθῇς μοι τῷ τάλανι, Κύριε, μηδὲ τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, εὔσπλαγχνε, ἀλλὰ μακροθύμησον καὶ ἔτι ἐπ’ ἐμοὶ. Μὴ σπεύσῃς ἐκκόψαι με ὡς τὴν συκῆν τὴν ἄκαρπον, μηδὲ κελεύσῃς ἄωρον ἐκ τοῦ βίου θερίσαι με, ἀλλὰ δός μοι ζωῆς προθεσμίαν καὶ ὁδήγησόν με εἰς μετάνοιαν, Κύριε, καὶ «μή τῷ θυμῷ σου ἐλέγξῃς με, 
Δέσποτα, μηδὲ τῇ ὀργῇ σου παιδεύσης με».

«Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι τῇ ψυχῇ», ἀσθενής εἰμι τῷ λογισμῷ, ἀσθενής τῇ γνώμη, ἀσθενής τῇ προαιρέσει. Ἐξέλιπε γὰρ μου ἡ ἰσχύς, ἐξέλιπέ μου ὁ χρόνος, ἐξέλιπον ἐν ματαιότητι ἡμέραι μου πᾶσαι καὶ τὸ τέλος ἐφέστηκεν. Ἀλλ’ ἄνοιξον, ἄνοιξον, ἄνοιξόν μοι, Κύριε, ἀναξίως κρούοντι καὶ μὴ ἀποκλείσῃς μοι τὴν θύραν τῆς εὐσπλαγχνίας σου. Ἐάν γὰρ Σὺ κλείσης, τίς μοι ἀνοίξει; Ἐάν Σὺ μὴ με ἐλεήσης, τίς μοι βοηθήσει; Οὐδείς ἄλλος, οὐδείς, 
εἰ μὴ Σὺ ὁ φύσει ἐλεήμων καὶ εὔσπλαγχνος.

«Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενὴς εἰμι»· Ἐξενεύρισε γάρ με ὁ ἐχθρὸς καὶ ἀσθενῆ καὶ συντετριμμένον ἐποίησεν, ὁ ἀσθενής δὲ καὶ συντετριμμένος οὐ δύναται ἀναστῆσαι ἑαυτόν, οὐ δύναται ἰάσασθαι ἑαυτόν, ὁ συντετριμμένος οὐ δύναται βοηθήσαι ἑαυτῷ, 
λοιπόν ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἀσθενής εἰμι.

«Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα»· Σωματικὸς καὶ ψυχικός με κατέλαβε τάραχος, Δέσποτα, ὅτι σαρκικοῖς περιέπεσα πάθεσιν, ὅτι καὶ τὴν σάρκα καὶ τὴν ψυχήν τοῖς δαίμοσιν ἐποίησα παίγνιον. Ἴασαί με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου τὰ συνδεσμοῦντα τὸν ἔσω ἄνθρωπον. Ποῖα ταῦτα; Ἡ πίστις, ἡ φρόνησις, ἡ ἐλπίς, 
ἡ δικαιοσύνη, ἡ ἐγκράτεια, ἡ εὐσέβεια, ἡ πραότης, ἡ ταπεινοφροσύνη καὶ ἡ ἐλεημοσύνη. 
Ταύτα τὰ ὀστᾶ συνετρίβησαν, Δέσποτα, «ἀλλ’ ἴασαί με, Κύριε, 
ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα».

Ὁρῶ γὰρ λοιπόν τὴν ὥραν τῆς ζωῆς μου προφθάσασαν, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τὴν πρός τὰ ἐκεῖσε χαλεπήν ὁδὸν καὶ μακράν, κἀμέ πρός τὰ ἐκεῖσε ἐμαυτόν ἑτοίμως μὴ ἔχοντα, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. 

Ὁρῶ τὸν δανειστήν ἀπαιτοῦντά με καὶ μὴ ἀποδοῦναι ἰσχύοντα, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ τὸν λογοθέτην μου τὸ χειρόγραφον ἐπισείοντα καὶ τοὺς δημίους βρύχοντας κατ’ ἐμοῦ, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. Ὁρῶ πολλούς κατηγοροῦντάς με καὶ οὐδὲνα συνήγορον, καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. 

Ὅλος δι’ ὅλου ταραχῆς καὶ σκοτοδίνης πεπλήρωμαι καὶ ἀγωνιῶ καὶ τρέμω καὶ φρίττω καὶ τὰ σπλάγχνα σπαράττομαι καὶ τί πράξω οὐκ ἐπίσταμαι ἤ ποίῳ προσώπῳ τὸν Κριτήν μου θεάσωμαι! Ἰλιγγιῶ, ταράττομαι, συνέχομαι καὶ ἀμηχανῶ, καὶ λοιπόν ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα. «Ἐλέησόν με, Κύριε, ὅτι ἐταράχθη τὰ ὀστᾶ μου καὶ ἡ ψυχή μου ἐταράχθη σφόδρα». 

Ὁ πονηρὸς διενοχλεῖν οὐ παύεται, οἱ ἐχθροὶ μου τοῦ πολεμεῖν οὐκ ἀφίστανται, ὁ ἐμφύλιος τῆς σαρκός πόλεμος καταφλέγει με πάντοτε, οἱ πονηροί λογισμοί οὐδαμῶς ἡσυχάζουσι.

«Καί Σύ Κύριε, ἕως πότε;». Ἰδοὺ ὁρᾷς, Κύριε, πάντα τὰ κατ’ ἐμέ, ὅτι ἄπορα καὶ ἐλεεινὰ. Ἰδοὺ βλέπεις τὴν κατ’ ἐμοῦ ἔνστασιν καὶ τὸν πόλεμον τοῦ σώματος καὶ τὴν κάμινον τῶν παθῶν καὶ τὴν ἀτονίαν τῆς ψυχικῆς μου δυνάμεως. Λοιπόν, Κύριε, ἕως πότε οὐ συμπαθεῖς; 

Ἕως πότε οὐκ ἐκδικεῖς; Ἕως πότε οὐ σπεύδεις; Ἕως πότε οὐ βλέπεις; Ἕως πότε παρορᾷς; Κύριε, ἐν τῷ ἐλέει σου σῶσόν με. Μὴ παρίδῃς με, Κύριε, τὸν ἀνάξιον, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου. Ἡ γὰρ Σὴ παρόρασις ἐμὴ κατάπτωσις γίνεται, Δέσποτα. «Δι’ὅ ἐπίστρεψον, 
Κύριε, ρῦσαι τὴν ψυχήν μου καὶ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». 

Ὡς συμπαθὴς ἐλέησον, ὡς ἐλεήμων συμπάθησον, ὡς φιλάνθρωπος σῶσόν με, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου καὶ οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου, πονηρὰ γὰρ εἰσιν. Οὐχ ἕνεκεν τῶν πόνων μου, ἀσθενὴς γάρ εἰμι. Οὐχ ἕνεκεν τῶν λογισμῶν ἤ τῶν λόγων μου, ρυπαροὶ γάρ εἰσι καὶ ἀκάθαρτοι, ἀλλ’ ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, πολυέλεε Κύριε, σῶσόν με. 

Εἰ δὲ δικάσασθαι πρός με βούλει, Δέσποτα, ἐγὼ πρῶτος ἐκφέρω κατ’ ἐμαυτοῦ τὴν ψῆφον. Ἐγώ καταδιαμαρτύρομαι ὅτι ἄξιος θανάτου εἰμί. Λοιπόν σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, εἰς τὴν φιλανθρωπίαν σου καταφεύγω, Πανάγαθε. Οὐκ ἔχω τί Σοι προσαγαγεῖν ἄξιον, ἐλεημοσύνην ζητῶ, μὴ ἀπαιτήσῃς με τὴν ταύτης τιμήν.

«Μνήσθητι τῶν λόγων σου, Κύριε, ὅτι ἐπιμελῶς ἔγκειται ἡ διάνοια τοῦ ἀνθρώπου ἐπὶ τὰ πονηρά ἐκ νεότητος αὐτοῦ». Καὶ «ἄνθρωπος ματαιότητι ὡμοιώθη καὶ αἱ ἡμέραι αὐτοῦ ὡσεὶ σκιά παράγουσι». Καί «ούδείς καθαρός ἀπὸ ῥύπου». 

Καὶ ὅτι «ἐν ἀνομίαις συνελήφθην καὶ ἐν ἁμαρτίαις ἐκίσσησέ με ἡ μήτηρ μου». Ἐάν γὰρ ἀνομίας παρατηρήσῃς ἡμῶν, οὐδεὶς ὑποστήσεται, Κύριε, δι’ ὅ σῶσόν με τὸν ἀνάξιον δούλόν σου ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου καὶ οὐκ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου. 

Ἐάν γὰρ τὸν ἄξιον ἐλεήσῃς, οὐδὲν θαυμαστόν. Ἐάν τὸν δίκαιον σώσῃς, οὐδὲν ξένον. «Σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου», ἐπ’ ἐμοὶ τὸ ἔλεός σου θαυμάστωσον, Κύριε, εἰς ἐμὲ τὴν εὐσπλαγχνίαν Σου ἐμφάνισον, Δέσποτα, εἰς ἐμὲ τὴν φιλανθρωπίαν σου μεγάλυνον, Ἅγιε.

Δεῖξον ἐπ’ ἐμοί, Κύριε, τὰ ἀρχαῖα ἐλέη σου, ὅτι τοὺς μέν δικαίους σῲζεις καὶ τοὺς ἁμαρτωλούς ἐλεεῖς. Μὴ νικήσῃ ἡ ἐμὴ κακία τὴν Σήν ἀγαθότητα, Κύριε, μηδὲ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου. Ἐάν γὰρ θελήσῃς μετ’ ἐμοῦ δικάσασθαι, φραγήσεταί μου τὸ στόμα, 
μὴ ἔχον τὶ φθέγξασθαι ἤ τὶ ἀπολογήσασθαι.

Δι’ ὅ μὴ εἰσέλθῃς εἰς κρίσιν μετὰ τοῦ δούλου σου, μηδὲ ἐπισταθμήσῃς τὰς ἐμὰς ἁμαρτίας τῇ Σῇ ἀπειλῇ. «Ἀλλ’ ἀπόστρεψον τὸ πρόσωπόν σου ἀπὸ τῶν ἁμαρτιῶν μου καὶ πάσας τὰς ἀνομίας μου ἐξάλειψον». 

Καί «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, Κύριε, καὶ τὸ ἔλεός σου καταδιώξῃ με πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου». Καταδιωξάτω με τὸ ἔλεός σου, Κύριε, τὸν κακῶς ἀπὸ Σοῦ φεύγοντα, τὸν ἀεί ἀπὸ Σοῦ δραπετεύοντα καὶ πρός τὴν ἁμαρτία ἀεί κακῶς ἀποτρέχοντα.

Τοῦτο μόνον ἐπικαλοῦμαι καὶ ἱκετεύω καὶ δέομαι, «σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου». Σῶσόν με πρὸ τοῦ με ἀπελθεῖν εἰς τὰ ἐκεῖσε δικαστήρια, ἤ μᾶλλον τἀληθές εἰπεῖν, 
εἰς τὰ ἐκεῖσε κολαστήρια, ἔνθα οὐκ ἔστι μετάνοια οὔτε ἐξομολόγησις. 

«Ἐν γὰρ τῷ ἃδῃ φησί, τίς ἐξομολογήσεταί Σοι; Δι’ ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, ὅτι οὐκ έστιν ἐν τῷ θανάτω ὁ μνημονεύων σου», οὐδὲ ἐν τῷ ἃδῃ ὁ ἐξομολογούμενος. Ἐκεῖ γὰρ οὐκ ἔστι μετάνοια, οὐκ ἔστιν ἄφεσις τοῖς ὧδε μὴ μετανοοῦσι μηδὲ ἐξομολογουμένοις. 

«Δι’ ὅ σῶσόν με μετανοοῦντά Σοι καὶ ἐξομολογούμενον τὸν ἀνάξιον δοῦλόν σου, ἕνεκεν τοῦ ἐλέους Σου, Κύριε, καὶ οὐχ ἕνεκεν τῶν ἔργων μου». Σὺ γὰρ εἶπας, Κύριε, «ζητεῖτε καὶ εὑρήσετε, κρούετε καὶ ἀνοιγήσεται ὑμῖν» καὶ «ὅσα ἄν αἰτήσητε πιστεύοντες, λήψεσθε». 

Δι’ ὅ σῶσόν με ἕνεκεν τοῦ ἐλέους σου, φιλάνθρωπε Δέσποτα, ἵνα καὶ ἐπ’ ἐμοὶ δοξασθῇ τὸ πανάγιον καὶ ὑπερδεδοξασμένον ὄνομά σου, Κύριε ὁ Θεός μου, ὁ δι’ ἐμὲ κατ’ ἐμὲ γεγονώς, ὡς ἄν κἀγὼ μετὰ πάντων τῶν ἁγίων συναριθμηθεὶς δοξάζω Σε τὸν ὑπεράγαθον καὶ φιλάνθρωπον Θεόν μου Ἰησοῦν Χριστὸν σὺν τῷ ἀνάρχῳ σου Πατρὶ καὶ τῷ παναγίῳ καὶ ἀγαθῷ καὶ ζωοποιῷ σου Πνεῦματι, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. 

Ἀμήν.






Α ν ι χ ν ε υ τ ή ς αληθείας (!) στό μήνυμα Ιερωνύμου γιά τήν αποκατάσταση της Δημοκρατίας...


Γράφει ο Μέτοικος

«Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ «συνοδικῶς», ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφουγκραζόμενη τὸν Λαό»!!!

Τι μέγιστο ψέμμα, από χείλη αρχιερέως.

Στις 2 τα ξημερώματα της 24ης Ιουλίου του 1974 ξεκινά για την Ελλάδα μια πενηντάχρονη περίοδος δημοκρατίας που, τυπικά, ονομάζεται μεταπολίτευση.

Κύριο χαρακτηριστικό της το γεγονός πως, είναι η πιο μακροχρόνια απόλεμη δημοκρατική περίοδος στη ιστορία της Ελλάδος.

Στα χρόνια της μεταπολίτευσης, το πολιτικό σύστημα κατάφερε να χρεοκοπήσει οικονομικά την Ελλάδα, να υποθηκεύσει με το ΣΥΡΙΖΑ την εθνική περιουσία για εκατό χρόνια και, να εκχωρήσει την ιστορία της Μακεδονίας στους σλάβους.

Σήμερα, το Δημοκρατικό πολίτευμα, επηρεάζεται καθοριστικά στη λειτουργία του από τις παρεμβάσεις χουλιγκάνων που έγιναν ιδιοκτήτες Μ.Μ.Ε. 

Με πρόφαση ότι το Δημοκρατικό πολίτευμα λειτουργεί με οδηγό την «καθολικότητα των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που, είναι κεντρική αρχή σε μια φιλελεύθερη δημοκρατία» προωθείται συστηματικά η 'woke' κουλτούρα, ενώ, εδραιώνεται ένας καταχρηστικός δικαιωματισμός με συνέπεια και, σταδιακά, να χάνει ο Ελληνικός Λαός κάθε πατρώα παρακαταθήκη που τον κράτησε ζωντανό στα χρόνια της τουρκικής σκλαβιάς, της πιο αιμοβόρικης στην παγκόσμια ιστορία.

Για αυτή την πεντηκονταετία ειρήνης εκφωνήθηκαν και γράφτηκαν περισπούδαστοι λόγοι από πολιτειακούς, πολιτικούς και εκκλησιαστικούς παράγοντες.

Απ’ τη γιορτή αυτή της πεντηκονταετίας από την «αποκατάσταση του κοινοβουλευτισμού και της δημοκρατίας στην Πατρίδα μας» δεν απουσίασε ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος που, με «αἴσθηση καλοπροαίρετης καὶ ἐμπεριστατωμένης κριτικῆς, ἀλλὰ καὶ αὐτοκριτικῆς (!)… [προσπάθησε να χαρτογραφήσει σε κείμενό του την] ἀναγνώριση λαθῶν, ἐλλείψεων καὶ ἀποτυχιῶν, [και την] ἀναζήτηση αἰτιῶν… [για] νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἐπιθυμητὴ πρόοδός μας».

Κατ’ αρχάς, ο Αθηνών Ιερώνυμος, σωστά επισημαίνει τη «διάχυτη καὶ ἀδιαμφισβήτητη πολιτισμικὴ παρακμή [και τον] ὑλιστικό καὶ ὑπέρμετρο δικαιωματισμό τῶν τελευταίων δεκαετιῶν» που αποδίδει στην απουσία «πνευματικών και ηθικών αξιών» αποσιωπώντας, όμως, τις ευθύνες της Εκκλησίας στη δημιουργία και γιγάντωση της πνευματικής φτώχειας που χαρακτηρίζει την περίοδο της μεταπολίτευσης.

Ο Αθηνών Ιερώνυμος επισημαίνει μόνον τα υλιστικά οφέλη που αποκόμισε η Εκκλησία της Ελλάδος στην περίοδο της Μεταπολίτευσης αποσιωπώντας τα πνευματικά λάθη της, την απαράδεκτη συμπόρευσή της με την πολιτική εξουσία και, κυρίως, τις ευθύνες της στην πνευματική παρακμή των Ελλήνων που, εν πολλοίς οφείλεται στον σκανδαλισμό και την απογοήτευση των πιστών από την προδοσία των εκκλησιαστικών ταγών στις επιταγές των Ορθοδόξων Οικουμενικών Συνόδων που, για εκατονταετίες ήταν η ασφαλέστατη έδρα της πολιτισμικής ανάπτυξης του Ελληνικού λαού.

Χαρακτηριστική, επί του προκειμένου, είναι η δήλωση των Πατέρων της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου: 

«Η αγία Σύνοδος εξεβόησε των θεοφθόγγων πατέρων αι διδασκαλίαι ημάς διορθώσαντο. 

Εξ αυτών αρυσάμενοι την αλήθειαν εποτίσθημεν. 

Αυτοίς κατακολουθήσαντες, το ψεύδος εδιώξαμεν… Ημείς τη αρχαία θεσμοθεσία της καθολικής Εκκλησίας επακολουθούμεν. Ημείς τους θεσμούς των πατέρων φυλάττομεν…».

Ποια «αρχαία θεσμοθεσία της καθολικής Εκκλησίας και ποιους θεσμούς των Πατέρων φυλάσσουν» οι χειροτονίες του Αρχιεπισκόπου Ιερώνυμου ώστε «εξ αυτών αρυσάμενοι να ποτισθούν με την Αλήθεια» για να εμπνεύσουν στους Έλληνες πνευματικές και ηθικές αξίες;

Θεωρεί, ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, μέγιστη επιτυχία το γεγονός πως «Ἡ Ἐκκλησία «ἐπέτυχε» ὣς ἕνα βαθμό – ἀτελῶς ἀκόμη – τὴ διασφάλισή Της ἀπὸ τὴν κρατικὴ αὐθαιρεσία, τὶς συνεχεῖς κρατικὲς ἐπεμβάσεις στὰ ἐσωτερικά Της, τὶς συνεχεῖς ἀπαλλοτριώσεις, ἄνευ τιμήματος ὡς ἐπὶ τὸ πλεῖστον, τὴν γενικότερη ἐπιβολὴ τοῦ Κράτους ἐπὶ τῆς Ἐκκλησίας» και αποσιωπά την απαράδεκτη πολιτική συναλλαγή του με τον Αλέξη Τσίπρα για το ξεπούλημα των κοινωνικών δικαίων που έχουν οι Ορθόδοξοι ιερείς.

«Ἡ Ἐκκλησία ζεῖ «συνοδικῶς», ἐμπνεόμενη ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἀφουγκραζόμενη τὸν Λαό»!!! υποστηρίζει ο Αθηνών και Πάσης Ελλάδος Ιερώνυμος.

Τι μέγιστο ψέμμα, από χείλη αρχιερέως.

Ποιον λαό αφουγκράζεται η Εκκλησία και ο Αρχιεπίσκοπός της; 

Ο «πάσης Ελλάδος» Ιερώνυμος συνεπικουρούμενος από τους δεσποτάδες και, σε αγαστή συνεργασία με την κυβέρνηση του ΣΥΡΙΖΑ δε φίμωσε τη φωνή του λαού, δε σαμποτάρισε τις μαζικές διαμαρτυρίες τωνΕλλήνων για το ξεπούλημα του ονόματος της Μακεδονίας στους σλάβους;

Αυτός, ο Αθηνών Ιερώνυμος, δε δήλωσε ότι : 

«Αυτή την ώρα [του ξεπουλήματος της Μακεδονίας] δεν χρειάζονται συλλαλητήρια και φωνές, αλλά εθνική συναίνεση, συνεννόηση και ομοψυχία»;

«Εθνική συναίνεση» χωρίς αιδώ ζητούσε από το λαό ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος, αντί να απαιτεί τήν σύσταση ειδικού δικαστηρίου για έγκλημα εσχάτης προδοσίας.

Σε ποια Εκκλησία που ζει «συνοδικώς» αναφέρεται ο Αθηνών Ιερώνυμος; 

Για την Εκκλησία της Ελλάδος που, ο π.Βαρθολομαίος προανήγγειλε είκοσι μέρες πριν τη Σύνοδο της Ιεραρχίας τη «συνοδική» απόφαση της Εκκλησίας της Ελλάδος για την αναγνώριση των σχισματικών, καθηρημένων και αχειροτόνητων Ουκρανών;

Για ποια εκκλησία που ζει «συνοδικώς» μιλά ο Αθηνών Ιερώνυμος; 

Ποια Συνοδική απόφαση καθόρισε τη στάση της Εκκλησίας της Ελλάδος στο κλείσιμο των Ορθοδόξων Εκκλησιών την περίοδο της πανδημίας;

Ναι! Λειτουργεί «συνοδικώς» η Εκκλησία όταν πρόκειται να εκλέξει τους «εκλεκτούς» σε χηρεύουσες Μητροπόλεις, εκλογές τόσο αδιάβλητες, που το όνομα του νέου δεσπότη είναι γνωστό στην πιάτσα εβδομάδες πριν την εκλογή του, όπως για παράδειγμα η εκλογή του Θεσσαλονίκης Φιλόθεου.

«Εἰδικότερα ὡς πρὸς τὴν Ἐκκλησία [τονίζει στο μήνυμα του ο Αρχιεπίσκοπος Ιερώνυμος]: 

Στόχος εἶναι ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ καὶ ὁ ἀναβαπτισμός του στὰ νάματα τῆς Πίστεώς μας»!

Για ποιον αναβαπτισμό «στα νάματα της Πίστεώς μας» μιλά ο Αρχιεπίσκοπος, όταν συλλειτουργεί με καθηρημένους και αχειροτόνητους Ουκρανούς; 

Ποτέ του δεν άκουσε τις κραυγαλέες κακοδοξίες των χειροτονιών του; 

Πότε και ποιον επίσκοπο διόρθωσε η επί των Δογματικών και Νομοκανονικών Ζητημάτων Συνοδική επιτροπή για τις κακοδοξίες του;

Πως θα επιτευχθεί «ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ» από «ανθρώπους [όπως επισημαίνει ο οφφικιάλιος του Οικουμενικού Πατριαρχείου κ.Χρήστος Γιανναράς] τόσο ελάχιστων προσόντων, ή και κραυγαλέα ανύπαρκτης σοβαρότητας», που «μέσα από διαβλητές και εξοργιστικά άδικες διαδικασίες εκλογής» μεταμορφώνονται «από σερνάμενες κάμπιες σε χρυσοστολισμένες πεταλούδες [και από] ασήμαντα, καλογεροφορεμένα «παπαδάκια» [προβιβάζονται] ακαριαία σε πρίγκιπες, γίνονται αφέντες, δεσποτάδες, μπορεί και τριανταπεντάριδες αλλά [πάντως] σεβασμιότατοι [και παναγιότατοι που], όλοι γονατίζουν μπροστά τους και τους προσκυνούν»;

Πως θα επιτευχθεί «ἡ πνευματικὴ καὶ ἠθικὴ ἀναγέννηση τοῦ ἑλληνικοῦ Λαοῦ» από επισκόπους που, η μόνη τους έννοια είναι το πώς θα αποκτήσουν ιδιωτικό μοναστήρι «επισκοπική έπαυλη, συχνά διώροφη, ή τριώροφη, με κήπο, ανθοκομική ποικιλία, υπηρετικό προσωπικό, ένα ή και «στόλο» αυτοκινήτων, με οδηγό ή οδηγούς, μάγειρα [και] οικονόμο»;

Πως να εμπνεύσουν πνευματικά και ηθικά το χριστεπώνυμο πλήρωμα τέτοιας ποιότητας άνθρωποι, που μετατρέπουν τις επισκοπές τους σε πασαλίκια; 

Πως, κατά τον Απόστολο των Εθνών Παύλο «άνθρωποι που έλαβαν το πνεύμα του κόσμου εγκαταλείποντας το Πνεύμα Θεού και, λαλούν ανθρώπινη σοφία που την διδάχθηκαν σε αιρετικά σχολεία, πως, γήινοι άνθρωποι που δεν δέχονται το πνεύμα Θεού θεωρώντας το μωρία» θα εμπνεύσουν στον Ελληνικό Λαό την πνευματική και ηθική αναγέννηση Αρχιεπίσκοπε Ιερώνυμε; 



Μὲ τοὺς ἀντίχριστους ἀμετανόητους φραγκοπαπικοὺς κοιναὶ ἑορταί; Ποτέ! Ποτέ!


τῶν Ἁγιορειτῶν Κελλιωτῶν Πατέρων
Ἐν Ἁγίῳ Ὄρει τῇ 14/27.7.2024.
Ἁγίου Νικοδήμου Ἁγιορείτου.

Εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Ἀμήν.

Τῶν «ὑπέρ- ὑπερηχητικῶν» μαχητικῶν πυραύλων τὴν καταστροφικὴ μανία μιμούμενοι οἱ θιασῶτες τῆς καταστροφικῆς νέας ἐποχῆς, ἀνακοινώνουν νέους νόμους καὶ πρακτικές.

Ὅπως οἱ πύραυλοι αὐτοί, ξαφνικά, μὲ κρότους καὶ συμφορὲς κάνουν τὴν παρουσία τους, τὸ ἴδιο ἀκριβῶς συμβαίνει καὶ μὲ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο.

Μὲ νέα ἀνακοίνωσή του, ἐμφανίζεται καὶ πρωταγωνιστεῖ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στὸ προσκήνιο τῆς ἀντίχριστης ἐπικαιρότητας.

Διακήρυξε μὲ πολὺ αὐταρχισμὸ καὶ κομπασμό, τὴν ἡμέρα τοῦ πάσχα τῶν παπικῶν τοῦ τρέχοντος ἔτους (2024 ), πὼς τὸ ἑπόμενο ἔτος (2025 ), τὸ Ὀρθόδοξο Χριστιανικὸ Πάσχα θὰ εὐθυγραμμισθεῖ καὶ συνεορτασθεῖ μὲ αὐτό τῶν Λατίνων.*


Ἡ ἀποφασιστικότητά του διαφαίνεται :

α) Ἀπὸ τὴν βαρύγδουπη, δίκην ὁδοστρωτῆρα ἐπισήμανσή του : «μὲ ὁποιοδήποτε κόστος», ὑπονοῶντας πὼς ἀδιαφορεῖ πλήρως μὲ τὸ ἐὰν ὑπάρξουν σκανδαλισμοί πού θά ἐπιφέρουν ἀντιδράσεις καὶ σχίσματα, «οὐαὶ τῷ ἀνθρώπῳ ἐκεί­νῳ δι᾿ οὗ τά σκάνδαλα ἔρχονται» (πρβλ.Ματθ. 18,7).

β) Ἀπὸ τὴν μετὰ ἀπὸ πάροδο κάποιων ἡμερῶν, ἀνακοίνωση ἔναρξης διμερῶν συζητήσεων καὶ προετοιμασιῶν γιὰ τὴν ἐν λόγῳ προγραμματισμένη φιέστα.

Καὶ ὅλα αὐτὰ χωρὶς προϋποθέσεις καὶ δεσμεύσεις ποὺ θὰ ἔπρεπε νὰ εὑρίσκονται στὴν κορωνίδα τῶν συμφωνιῶν.

Ἐμεῖς θὰ ἐπιχειρήσουμε τὴν προσέγγιση τοῦ ζητήματος μὲ ἄλλη πνευματική πρισματικὴ γωνία ἀπὸ αὐτὴ ποὺ συνηθίζεται γιὰ τὸ θέμα αὐτό, ἀφοῦ θὰ καταθέσουμε κάποια νέα ἀδιάσειστα στοιχεῖα, τὰ ὁποῖα ἐκκωφαντικὰ ἀποδεικνύουν ὅτι «μεταξὺ ἡμῶν καὶ αὐτῶν, χάσμα μέγα ἐστήρικται» (: μᾶς χωρίζει ) (πρβλ.Λουκ,16,26).

Γι’ αὐτὸ ὁποιαδήποτε σκέψη γιὰ ἐπανένωση μὲ τοὺς Λατίνους εἶναι ἀδύνατη. Εἶναι ἁπλὰ, γελοῖα.


α) Ἡ κατασκευὴ τὸ 1971 στὴν περιοχὴ τοῦ Βατικανοῦ τῆς ΣΑΤΑΝΟΜΟΡΦΗΣ αἴθουσας χωρητικότητας 6.300 (ἕξι χιλιάδων τριακοσίων) προσώπων, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ μεγαλύτερα σύγχρονα ὀλισθήματα τοῦ παπισμοῦ.

Ἡ αἴθουσα αὐτὴ ἀκούει στὸ ἐπίσημο ὄνομα «Αἴθουσα Ἀκροατηρίων τοῦ Πάπα», ἐνῷ ἀνεπίσημα καὶ πιὸ διαδεδομένο εἶναι τὸ ὄνομα «Αἴθουσα τοῦ Ὄφεως» (!!!). Αὐτό τούς κατατάσσει αὐτόματα σὲ ἄλλη πίστη καὶ λατρεία.

Κατήντησαν, δυστυχῶς, νὰ μὴν πιστεύουν στὸν ἀληθινὸ ἐν Τριάδι Θεό, ἀλλὰ στὸν «ἐξαποδῶ», τὸν διάβολο δηλαδή.

Μπορεῖ ὁ καθένας νὰ βεβαιωθεῖ γιὰ τὴν ὕπαρξη της καὶ τὴ σημασία της, ὅταν πληκτρολογήσει στὸν διαδικτυακὸ ἱστότοπο, «Vatican snake» ἢ στὰ Ἑλληνικὰ «Φίδι Βατικανό».

Θὰ ἐμφανιστοῦν πάραυτα φωτογραφίες καὶ μικροκινηματογραφικὰ ἀποσπάσματα ποὺ παρουσιάζουν μὲ εὐκρίνεια τὰ ἀνωτέρω.

Ἄλλωστε ἐπισκέπτες τῆς ἐν λόγῳ τεράστιας διαβολόμορφης αἴθουσας μᾶς περιέγραψαν καὶ ἐπιβεβαίωσαν τὴν ὕπαρξή της.

Τὸ σχῆμα τῆς κεφαλῆς τοῦ φιδιοῦ εἶναι καταφανὲς ἐντὸς καὶ ἐκτὸς τοῦ κτιρίου αὐτοῦ καὶ ἂς σημειωθεῖ ὅτι ὁ πάπας πάντα ἐμφανίζεται νὰ ὁμιλεῖ μέσα ἀπὸ τὸ στόμα τοῦ φιδιοῦ-διαβόλου, καθὼς τὸ ἕδρανο ὁμιλίας του εἶναι τοποθετημένο στὸ συγκεκριμένο σημεῖο.

Ἐντὸς τῆς αἴθουσας τοῦ σατανᾶ ἔχει τοποθετηθεῖ χάλκινο γλυπτὸ ὀγδόντα (80) τόνων, ἕνα ἔκτρωμα ποὺ μοιάζει μὲ τὸν Χριστό, ἀλλά, δυστυχῶς, ἀπεικονίζεται ἡ μορφή τοῦ ἀρχαικάκου ὄφεως, τοῦ διαβόλου δηλαδή.

Ἐνῷ ὑποτίθεται ὅτι εἰκονίζεται ἡ Ἀνάστασις (αὐτὴ εἶναι ἡ ὀνομασία του), αὐτὸ ποὺ βλέπει κανεὶς παραπέμπει στὴν προσπάθεια τῆς «Νέας ἐποχῆς» γιά… «ἀνάσταση» καὶ ἐπικράτηση παγκόσμια τοῦ διαβόλου ὡς … «θεοῦ».

β) Τὸ σκαλιστὸ καταθλιπτικὸ περιβάλλον τῆς … «ἀνάστασης» τοῦ Ἑωσφόρου θυμίζει κόλαση, ἐνῷ ἡ μεγέθυνσή του ἀποκαλύπτει κεφαλὲς φιδιῶν, δαιμόνων δηλαδή.

γ) Ὁ ἀντεστραμμένος (ἀνάποδος ) σταυρὸς ποὺ παραγκώνισε τὸν πραγματικὸ Σταυρὸ τοῦ Χριστοῦ εἶναι μιὰ ἀπόδειξη τῆς ἀντιχριστιανικῆς μανίας τῆς παπικῆς «ἐκκλησίας» τοῦ σατανᾶ.

δ) Ἡ τιάρα τοῦ πάπα εἶναι ἀκριβὲς ἀντίγραφο τοῦ στέμματος τοῦ Ἀσσύριου θεοῦ Δαγών. Αὐτὸ μεταφράζεται σὲ λατρεία τῆς εἰδωλολατρίας.

ε) Ἀπὸ τὰ προηγούμενα ἐξηγεῖται καὶ ὁ σατανικὸς χαιρετισμὸς τοῦ πάπα: ἀντίχειρας , δείκτης καὶ μικρὸς δάκτυλος ἐκτεινόμενοι καὶ οἱ ἄλλοι δυὸ δάκτυλοι –μέσος καὶ παράμεσος- καμπτόμενοι ποὺ ἀκουμβοῦν στὸ κέντρο τῆς παλάμης. Τὰ δύο δάκτυλα -δείκτης καὶ μικρὸ- συμβολίζουν τὰ δύο κέρατα τοῦ τράγου-διαβόλου.

Ὁ Χριστὸς μᾶς ἐπισημαίνει ὅτι κατὰ τὴ Δευτέρα Του Παρουσία θὰ χωρίσει τὰ πρόβατα ἀπὸ τὰ ἐρίφια (Ματθ.23,22 καὶ 25,32 καὶ 33 ). Ἀπὸ αὐτὴ τὴν ζωὴ οἱ ἄνθρωποι κάνουν τὴν ἐπιλογή τους γιὰ τὴν τοποθέτησή τους. Ἄλλοι πρόβατα, ἄλλοι ἐρίφια.

«Ἕκαστον δένδρον ἐκ τοῦ ἰδίου καρποῦ γινώσκεται», (Ἰωάν.6,44) . καὶ τὸ βατικάνειο δένδρο ὁδηγεῖ καὶ ὁδηγεῖται στὸν θάνατο.

«Τὸν πάπα νὰ καταρᾶσθε γιατί αὐτὸς θὰ εἶναι ἡ αἰτία» ἔλεγε ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός καὶ Ἁγιορείτης.

Τὸ Βατικανὸ τώρα μᾶς θυμίζει τὸ Ναὸ τοῦ Σολομῶντα, τότε, ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ προφήτου Ἰεζεκιήλ.

Στὴν «ξενάγηση» ποὺ ἔκανε ὁ Πανάγιος Θεὸς στὸν Προφήτη, στὰ τέσσερα σημεῖα τοῦ Ναοῦ, ἀποκαλύφθηκαν φρικτὰ πράγματα.

Κυρίως οἱ τότε πρεσβύτεροι, ἀλλὰ καὶ ὁ λαὸς, ἀλληθώριζαν πρὸς ἄλλους ἀνύπαρκτους θεούς. Λάτρευαν αὐτοὺς καὶ ὄχι τὸν ἀληθινὸ Θεὸ (ὅπως τώρα τὸ Βατικανό ).

Ἐκ τῶν πρεσβυτέρων, ἄλλοι ἔκαναν μεγάλες παρανομίες καὶ ἀπεῖχαν ἀπὸ τὶς ἅγιες ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ (Ἰεζ.8,6), ἄλλοι θυμιάτιζαν «τὰ μάταια βδελύγματα καὶ πάντα τὰ εἴδωλα οἴκου Ἰσραὴλ» (ἔ.ἀ. 8,10-12).

Σὲ ἄλλο σημεῖο τοῦ Ναοῦ «γυναῖκες καθήμεναι θρηνοῦσαι τὸν Θαμμοὺζ (ἔ.ἀ. 14 (Θαμμούζ. Ὁ παρ’ Ἔλλησιν θεὸς Ἄδωνις).

Καὶ τέλος, ἄλλοι πρεσβύτεροι εἶχαν τὰ ὀπίσθια τους πρὸς τὸν ναὸ τοῦ Κυρίου καὶ τὸ πρόσωπό τους ἀπέναντι. Αὐτοὶ προσκυνοῦσαν τὸν ἥλιο.

Κάθε φορὰ ὁ Πανάγιος Θεὸς ἔλεγε στὸν προφήτη Ἰεζεκιὴλ . «ἑώρακας τί οὗτοι ποιοῦσιν;» (Ἰεζ.8,στίχους 6,12,15,17). «Βλέπεις τί κάνουν;».

«Ἑώρακας ;… ἑώρακας ;… ἑώρακας ;… ἑώρακας ;…».

Ἑώρακας κι ἐσὺ Πατριάρχα, ἐσὺ φιλοπατριαρχικέ, κι ἐσὺ φιλοπαπικέ ;

Πῶς μποροῦν νὰ ὑπάρξουν κοινοὶ ἑορτασμοὶ τὴ στιγμὴ ποὺ αὐτὰ ποὺ μᾶς χωρίζουν εἶναι ἀγεφύρωτα καὶ μὲ πλῆθος αἱρέσεων ;

Πῶς θὰ κάνουμε κάτι τὸ ὁποῖο ἰσοδυναμεῖ μὲ ἄρνηση Χριστοῦ, ξεπούλημα, συμφωνία καὶ ὑποταγὴ μέ γονάτισμα σὲ ἀντίχριστη ἀρχή; ΟΧΙ ! Καὶ πάλι ΟΧΙ !

Σὰν τὸν φτωχὸ ἀλλὰ ἀξιοπρεπῆ Θεοφοβούμενο Ναβουθαί, ἐκκωφαντικὰ θὰ φωνάξουμε στὸν κάθε σύγχρονο Ἀχαὰβ ποὺ ἀπαιτεῖ παράνομα τὸ χωράφι τῶν Ἁγίων Πατέρων μας .

«μή γένοιτό μοι παρά Θεοῦ μου δοῦναι

κληρονομίαν πατέρων μου σοί» (Γ΄Βασιλ. Κ (ΚΑ),3).

Κοινὲς γιορτὲς καὶ πανηγύρια μὲ τοὺς ἀντίχριστους δυτικούς, Φραγκολατίνους, ἐμεῖς δὲν θὰ πράξουμε γιὰ τοὺς ἀναφερόμενους, καὶ γιά πολλοὺς ἄλλους λόγους…

Ὅσο γιὰ τὸν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, τὸ βεβαρημένο πνευματικό ἱστορικό του μᾶς ἔχει δημιουργήσει δικαιολογημένα συνεχεῖς ἀντιδράσεις καὶ διαμαρτυρίες (βλέπε διανομὴ Κορανίου, αἱρετικὲς θέσεις στὸ Κολυμπάρι, ἀντικατάσταση ἀρχιεπισκοπικῆς ἀρχῆς στὴν Οὐκρανία καὶ τῆς ἀντίστοιχης σκοπιανῆς ἀπὸ ἀχειροτόνητους καὶ σχισματικό-αἱρετικοὺς κ. ἄ. προστίθεται καὶ ἡ ἀπόφασις περὶ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα τὸ ἑπόμενο ἔτος -2025 -μέ τούς ἐγνωσμένους ἀμετανόητους αἱρετικούς ).

Ὅλα αὐτὰ γιὰ ὅσους ἔχουν

«γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν».

ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΚΕΛΛΙΩΤΕΣ ΠΑΤΕΡΕΣ


ΠΑΡΑΠΟΜΠΗ:
* Βλέπε ὁμιλία Πατρ.Βαρθολομαίου στὶς 31.3.2024 στὸν Ἱ.Ν. Ἁγίων Θεοδώρων τῆς Κοινότητας Βλάγκας-ἡμέρα ἑορτασμοῦ τοῦ πάσχα τῶν παπικῶν, ἐπίσημη ἱστοσελίδα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως