Εισαγωγικά
Ο σοφός μελετητής των αιτίων του σχίσματος Ορθοδοξίας – Παπισμού, ο άγιος Νεκτάριος έχει γράψει τα κάτωθι: «Η ενότης της Εκκλησίας….. εν τω προσώπω του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού….. Μόνη η ρωμαϊκή Εκκλησία άλλως αντελάβετο το πνεύμα της ενότητος και δι’ άλλων επεζήτησε και επεδίωξε μέσων (στο πρόσωπο δηλ. των Παπών της Ρώμης, ως διαδόχων, δήθεν, του Αποστόλου Πέτρου). Η διάφορος αύτη αντίληψις του τρόπου της ενότητος προυκάλεσε το σχίσμα….. ένεκα της απαιτήσεως των Παπών της υποταγής της οικουμενικής Εκκλησίας….. εις την επισκοπή της Ρώμης». Αυτός «αληθώς είναι….. ο σπουδαιότερος δογματικός λόγος (του σχίσματος), διότι είναι άρνησιςτων αρχών του Ευαγγελίου. Οι λοιποί δογματικοί λόγοι, καίτοι σπουδαιότατοι, δύνανται να θεωρηθώσιν ως δευτρερεύοντες και απόρροια του πρώτου τούτου λόγου» (Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος, τ. Α΄, σελ. 94).
Θεμέλιο λοιπόν του Παπισμού είναι η αξίωση αποδοχής ή ανοχής της ηγεμονίας της Ρώμης εφ’ όλης της Χριστιανοσύνης. Από την αξίωση αυτή πηγάζει και κάθε έκπτωση στην πίστη και στο ήθος. Ίσως, δεν είναι ισχυρισμός αβάσιμος, αν πούμε ότι οι εκτροπές της Ρώμης στο δόγμα και οι νεωτερισμοί χαλκεύτηκαν με σκοπό να θεμελιώσει θεολογικά τις αξιώσεις της ή να κατοχυρωθεί ως υπεράνω των Οικουμενικών Συνόδων η αλάθητη, δήθεν, αυθεντία της. Όταν δε κάποιος ή κάποιοι επαρθούν σε ύψος δοτής εκ Θεού (!) αλάθητης αυθεντίας, κανείς ηθικός φραγμός δεν τους δεσμεύει. Ψεύδονται, εξαπατούν και αμαρτάνουν χωρίς αναστολές. Μόνη τους έγνοια έχουν το πώς θα τρυγήσουν την τρυφή της εξουσίας, αντίθετα από την ευαγγελική ρήση: «οίδατε ότι οι άρχοντες των εθνών κατακυριεύουσιν αυτών….. ουχ ούτως έσται εν υμίν…..» (Ματθ. 20. 25-27)
ΠΑΠΙΣΜΟΥ ΑΙΡΕΣΗ
Η Δυτική «Εκκλησία» και η πρακτική της έχει καταδικαστεί από την Η΄ Οικουμενική Σύνοδο και από από πέντε (5) Πανορθόδοξες Συνόδους του 18ουκαι 19ου αι.
Σύμφωνα με αυτές, ο Παπισμός που εκφράζει η Ρώμη αποτελεί αίρεση, καθότι οι παπικοί:
α/ νοθεύουν τα ιερά βιβλία,
β/ αφαιρούν ή προσθέτουν, κατά το δοκούν, σε δόγματα, κανόνες και αποφάσεις της Εκκλησίας,
γ/ απεσχίσθησαν του κορμού της Μίας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας με τις διάφορες αυθαιρεσίες τους,
δ/ βρίσκονται αναθεματιστέοι από Συνόδους και Πατέρες της Εκκλησίας,
ε/ καλλιεργούν το πρωτείο εξουσίας σ’ ολόκληρη την Εκκλησία, κάτι που Αυτή δεν αναγνωρίζει,
ς/ αλλοιώνουν το Σύμβολο της Πίστεως με την προσθήκη της εκπόρευσης του αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού,
ζ/ καθιερώνουν το καθαρτήριο πυρ, χωρίς να αποτελεί τούτο διδασκαλία της Εκκλησίας,
η/ χρησιμοποιούν τον άζυμο άρτο, αντίθετα από την Παράδοση της Εκκλησίας,
θ/ θεωρούν τις ενέργειες του Θεού κτιστές, αντίθετα από την Πατερική διδασκαλία,
ι/ διατυπώνουν το θεώρημα της ικανοποίησης της θ. δικαιοσύνης από τον Χριστό επί του Σταυρού,
ια/ θεωρούν το προπατορικόν αμάρτημα, ως μεταδιδόμενον εις πάντα άνθρωπον,
ιβ/ παραδέχονται το αλάθητο του προκαθημένου της Ρώμης,
ιγ/ χρησιμοποιούν τις αξιομισθίες των αγίων για απόπλυση αμαρτημάτων, κάτι άγνωστο στην Εκκλησία,
ιδ/ νοθεύουν τα μυστήρια, θεωρόντας ότι ενεργούνται μόνο δια του ιερέως,
ιε/ τοποθετούν την Θεοτόκο εντός του πλαισίου της αγίας Τριάδος και πολλές άλλες παραχαράξεις δογμάτων και κανόνων ενεργούντες.
Παρ’ όλες αυτές τις παρεκκλίσεις και εκτροπές, η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν σταματά τις προσπάθειες επανένωσης της Δυτικής «Εκκλησίας» και την επιστροφή της στον κύριο κορμό της καθ’ όλου Εκκλησίας.
Με τον όρο Παπισμός (στα αγγλικά papacy) περιγράφεται το σύστημα κεντρικής διακυβέρνησης της Ρκαθολικής «εκκλησίας», η οποία βρίσκεται κάτω από την εξουσία του Πάπα, του επισκόπου της Ρώμης και ειδικότερα επί δοξασιών της κοσμικής εξουσίας αυτού. Το αξίωμα του Πάπα περιγράφεται με τον όρο παποσύνη.
Σύμφωνα με το παπικό σύστημα, ο Πάπας ασκεί δικαστική, νομοθετική και εκτελεστική εξουσία επί της Εκκλησίας ως άμεσος διάδοxος του αποστόλου Πέτρου, ο οποίος θεωρείται ότι υπήρξε η κεφαλή των αποστόλων και ο πρώτος επίσκοπος της Ρώμης.
Η σκοτεινή περίοδος που διάνυσε ο Παπισμός κατά τον 10ο αιώνα φαίνεται ότι έπαιξε βασικό ρόλο στην προετοιμασία του εδάφους για το σχίσμα ανάμεσα στον Δυτικό Καθολικισμό και στον Ανατολικό Ορθόδοξο Χριστιανισμό.
Ο όρος Παπικισμός (στα αγγλικά papalism) έχει αρνητική υφή και χρησιμοποιείται για να υπογραμμίσει την εκκλησιαστική εξουσία που δίνει υπερβολική έμφαση στο παπικό πρωτείο σε σχέση με το αξίωμα των επισκόπων ή του συνοδικού συστήματος.
Ο όρος Καισαροπαπισμός (caesaro-papalism) αναφέρεται στο πολιτειακό σύστημα κατά το οποίο ο αυτοκράτορας ή ο ανώτατος άρχοντας της Πολιτείας αποτελεί ουσιαστικά τον ηγέτη της εκκλησίας. Το φαινόμενο αυτό εμφανίστηκε αρχικά στην Ανατολική Ρωμαϊκή αυτοκρατορία κατά τη διάρκεια του 4ου αιώνα. Εμφανίζεται και ο όρος παποκαισαρισμός (papal caesarism), ο οποίος περιγράφει την υποταγή της κρατικής εξουσίας στην ιερατική εξουσία του πάπα.
ΣΥΜΒΟΛΟ ΠΙΣΤΕΩΣ Η΄ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ
Όρος Πίστης: «….. Ούτω περί τούτων φρονούντές τε και κηρύττοντες, τον άνωθεν εκ πατέρων και μέχρις ημών κατεληλυθότα της ακραιφνεστάτης των χριστιανών πίστεως όρον και διανοία και γλώσση στέργομέν τε και διαπρυσίω τη φωνή περιαγγέλομεν, ουδέν αφαιρούντες, ουδέν προστιθέντες, ουδέν αμείβοντες, ουδέν κιβδηλεύοντες. Η μεν γαρ αφαίρεσις και η πρόσθεσις, μηδεμιάς υπό των του πονηρού τεχνασμάτων ανακινουμένης αιρέσεως, κατάγνωσιν εισάγει των ακαταγνώστων και ύβριν των πατέρων αναπολόγητον….. Ούτω φρονούμεν, εν ταύτη τη ομολογία της πίστεως εβαπτίσθημεν, δι’ αυτής πάσαν αίρεσιν θραυομένην τε και καταλυομένην ο της αληθείας λόγος απέδειξε….. Ει δε τις ετέραν έκθεσιν, παρά τούτο δη το ιερόν Σύμβολον, το άνωθεν εκ των μακαρίων και ιερών πατέρων ημών μέχρις ημών διαφοιτήσαν, τολμήσειεν αναγράψασθαι και όρον πίστεως ονομάσαι, συλήσαι το αξίωμα της των θεσπεσίων εκείνων ανδρών ομολογίας, και ταις ιδίαις ευρεσιολογίαις τούτο περιάψαι, κοινόν τε μάθημα τούτο προθείναι πιστοίς, ή και τοις εξ αιρέσεώς τινος επιστρέφουσι, και ρήμασι νόθοις ή προσθήκαις ή αφαιρέσεσι την αρχαιότητα του ιερού τούτου και σεβασμίου όρου κατακιβδηλεύσαι αποθρασυνθείη, κατά την ήδη και προ ημών εκφωνηθείσαν ψήφον υπό των αγίων και οικουμενικών Συνόδων, ει μεν των ιερωμένων είη τις, παντελεί καθαιρέσει τούτο καθυποβάλλομεν, ει δε των λαϊκών, τω αναθέματι παραπέμπομεν» (MCC.XVII, 516/7).
Εδώ, οι παπικοί φαίνεται να έχουν υπογράψει μόνοι τους τη μελλοντική τους καταδίκη!
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 1716
Ο όρος παπισμός, καθώς και ότι αποτελεί αίρεση, εμμέσως πλην σαφώς πρωτοεμφανίζεται στην Πανορθόδοξη Σύνοδο της ΚΠολης το 1716, όπου σε επιστολή των Πατριαρχών της Ανατολής προς τους Αγγλικανούς, μεταξύ άλλων αναφέρονται:
«….. Αι γαρ θείαι Γραφαί αυταί εαυτάς ουδαμώς ανατρέπουσιν. Έστωσαν παράδειγμα οι νυν Παπισταί, ….. Ή πως εκ των Γραφών αποδείξωσι την θρυλλουμένην του Πάπα μοναρχίαν, ….. ή πως αν αποδείξειαν και εκ του Υιού το Πνεύμα εκπορεύεσθαι, ….. Άπερ εκείνοι, ίνα αποδείξωσιν τας θείας νοθεύουσι βίβλους, τας μεν προστιθέντες, τας δε αφαιρούμενοι….. Αυτά ταύτα ποιούσι και πάντες οι λοιποί των αιρετικών…..» (Ρωμανίδη Ι. Δογματική, τ. Β΄ σελ. 385-387). «….. Ύστερον μέντοι προ χρόνων τινών επηρεία του πονηρού ο Ρώμης πάπαςαποσφαλείς και εις αλλόκοτα δόγματα και καινοτομίας πεσών, απέστη της ολομελείας του σώματος της ευσεβούς Εκκλησίας και απεσχίσθη. και νυν εστιν οίον διερρωγός τι τεμάχιον του όλου ιστίου της πνευματικής ολκάδος της Εκκλησίας, όπερ εκ πέντε πρότερον συνίστατο και συνέρραπτο μερών…..» (σελ. 393). «….. και συγκατατιθέμεθα τοις κατά διαφόρους καιρούς συντεθειμένοις συμβόλοις πίστεως παρά ταις των Λατίνων εκκλησίαις….. ουδέ γαρ ουδέ ημείς ετέραν δεχόμεθα πίστιν, ουδ’ άλλο τι σύμβολον….. Τα δε παρά Λατίνων συντεθέντα ημείς αποπτύομεν και αποβαλλόμεθα…..» (σελ. 403). «….. Διό και τους προστιθέντας και μικρόν τι μόριον λέξεως, πολλού και δει λέξιν ολόκληρον, ή τρόπω προσθήκης ή εξηγήσεως λόγω και ερμηνείας εν τούτω τω ιερώ Συμβόλω, ή αφαιρούντες εκ τούτου, ουκ αποδεχόμεθα. οι γαρ τότε άγιοι Πατέρες τους αφαιρούντας ή προστιθέντας εις αυτό λέξιν τινα ή μόριον λέξεως αναθεματίζουσιν…..» (σελ. 405). «….. Ωσαύτως και τα θεία μυστήρια της ευχαριστίας παρ’ ημών δια των δυο ειδών μεταδίδοται τω λαώ, και ουχ ως οιΛατίνοι Παπισταί κακώς ποιούντες του ενός μόνου είδους, παρά την του Κυρίου παράδοσιν, μεταδιδόασι τω λαώ, ό και ανωτέρω δια πολλών διηλέγξαμεν…..» (σελ. 411). «….. Το δε καθαρτήριον πυρ, το υπό των Παπιστών αναπλασθέν επί τω χρηματίζεσθαι παρά των απλουστέρων, τούτο ουδ’ ακούσαι ανεχόμεθα όλως…..» (σελ. 412). «….. Ει δε τις ποτε συγκατάβασις και οικονομία εγένετο, ίσως εν όσοις τρόπω συμβουλής περί έθη και τάξεις και συνηθείας μακράς ωκονομήθη, αλλ’ ουκ εν όσοις περί πίστεως και δογμάτων ο λόγος….. Εν γαρ τοις θείοις δόγμασιν ουδαμού χώραν έχει ποτέ η οικονομία ή συγκατάβασις. ταύτα γαρ ασάλευτα εισι, και υπό πάντων των Ορθοδόξων ως απαράβατα εν πάση ευλαβεία διαφυλάττονται. και ο μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ως σχισματικός και αιρετικός κατακρίνεται και αναθεματίζεται, και ακοινώνητος παρά πάσι λογίζεται. Τας μέντοι ληστρικάς Συνόδους των αιρετικών, ως την εν Εφέσω ποτέ των Αρειανών – ου την των Παπιστών ουδόλως δεχόμεθα, και μάλιστα το εν Φλωρεντία Καϊαφικόν συνέδριον, ως ληστρικόν τε και βίαιον….. αλλά τον Πάπαν εσχηκός και αντιφθεγγόμενον, δηλαδή κρινόμενον και εναγόμενον, και κριτήν τον αυτόν επί θρόνου δικάζοντα και αποφαινόμενον κατά το αυτώ αρέσκον, πάντως τυραννικώς και αθέσμως…..ουδόλως παραδεχόμεθα, αλλά και αποστρεφόμεθα καικαταδικάζομεν…..» (σελ. 414-415).
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 1722
Αλλά και η Πανορθόδοξη Σύνοδος ΚΠόλεως του 1722, στην εγκύκλιό της προς τους Ορθοδόξους της Αντιόχειας αναφέρει μεταξύ άλλων τους Παπικούς, ως κενοφωνούντες, νεωτεριστές, κακοδόξους και κακόφρονες, ψεύτες, καινοτόμους και νεωτεριστές, διαφθορείς και νοθευτές:
«….. να εμφολεύωσι και να είναι εγκατεσπαρμένα λεληθότως εις τας ψυχάς των χριστιανών της Λατινικής κακοδοξίας και κακοφροσύνης τα δόγματα ή μάλλον ειπείν νεωτερίσματα και της αληθούς πίστεως ημαρτημένα και απεσχοινισμένα φρονήματα, ….. μη εξαπατάσθαι ραδίως μηδέ ανοίγειν τα ώτα ταις των Λατίνων κενοφωνίαις, αλλ’ ουδέ παραδέχεσθαι τους νεωτερισμούς αυτών και όσα κατά απάτην ψευδή και ολέθρια δόγματα με σοφιστικά επιχειρήματα σπεύδουσι να εγκατασπείρουν εις τας ψυχάς υμών….. Όθεν και ημείς πρώτον περί τούτου του μέρους θέλομεν συντύχει και θέλομεν αποδείξει, ότι είναι ανυπόστατος και ψευδής η τοιαύτη τυραννική εξουσία και μοναρχία του Πάπα. και ταύτης ως επισφαλούς αρχής αναιρεθείσης, θέλουν συναναιρεθή επομένως και μετ’ ευκολίας και όσα εκ ταύτης της αρχής αναφύονται και παραβλαστάνουσι της κακοδοξίας τα ζιζάνια…..» (Ρωμανίδη Ι. ως ανωτέρω, σελ. 433-434). «….. Όταν δε πάλιν λέγουσιν οι Παπισταί, ότι μόνου του Πέτρου εδόθη η προστασία και η κυβέρνησις της οικουμένης, τους αποκρινόμεθα, ότι ψεύδονται…..» (σελ. 437). «….. Αλλά, καθώς είπομεν, όχι μόνον τα δόγματα της ευσεβούς πίστεως, αλλά και τας παραδόσεις και τάξεις της Εκκλησίας ανέτρεψαν και διέφθειραν οι κατά πάντακαινοτομούντες Λατίνοι, εναντιούμενοι και τη ευαγγελική διδασκαλία και τοις αποστολικοίς κανόσι και εις τας ιεράς Συνόδους και απλώς ειπείν εις τους Πατέρας της Εκκλησίας και τας εξ αρχής φυλαττομένας παρ’ ημών πάντων των ευσεβών παραδόσεις της Εκκλησίας….. Όθεν και συμβουλεύομεν πατρικώς και πνευματικώς όλους….. να απέχετε μακράν από τας καινοτομίας και τους νεωτερισμούς των Λατίνων, οι οποίοι δεν άφησαν κανένα δόγμα και μυστήριον και παράδοσιν της Εκκλησίας οπού να μην το φθείρουν και να το νοθεύσουν…..» (σελ. 486-487).
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 1838
Εγκύκλιος κατά των λατινικών καινοτομιών:
«….. Αλλ’ ήδη πάλιν με υπερβάλλουσαν της ψυχής μας λύπην ενωτισθέντες τα κατά Συρίαν, Αίγυπτον και Παλαιστίνην ραδιουργήματα και τα κατά της Ορθοδοξίας επιβουλεύματα των της πλάνης του Παπισμού οπαδών….. και ούτω να προφυλάξωμεν τους αληθώς ευσεβείς από της εωσφορικής πλάνης αυτών και τα γνήσια τέκνα της ανατολικής Εκκλησίας από τας βλασφημίας του Παπισμού. Καθότι η ακόρεστος λύσσα του Παπισμού, η προς απάτην και προσηλιτισμόν τα πάντα μηχανωμένη, αφίησιν απολύτους, κατά πονηρίαν και πάντη ελευθέρους τους αφ’ εκάστης Εκκλησίας τον Παπισμόν εναγκαλιζομένους…..» (Ρωμανίδη Ι. ως ανωτέρω, σελ. 534-535). «….. Διότι ο παρ’ αυτών θεοποιούμενος Πάπας, εν πρώτοις βλασφημών καιρίως κατά της υπερθέου Τριάδος, κακώς πρεσβεύει, ότι το Πνεύμα το άγιον εκπορεύεται εκ του Πατρός «και εκ του Υιού», παρεισάγων ούτω δυο αρχάς εις την άναρχον Θεότητα, όπερ εστίν εναντίον όλως εις το εξ αυτού του ουρανίου στόματος του Κυρίου….. Φρονούσι κακώς περί του πρωτείου και της αναμαρτησίας του Πάπα…..» (537-538). «….. Προς δε τους όπώς ποτε εξολισθήσαντας και εκτραχηλισθέντας εις τον θεοστυγή Κατολικισμόν και εξαπατηθέντας παρά των λαοπλάνων και δολερών αποτείνοντες τον λόγον, συμβουλεύομεν ίνα επιστρέψωσιν εις την πατροπαράδοτον αυτών ευσέβειαν και Ορθοδοξίαν…..» (ως ανωτέρω, σελ. 544).
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 1848
Καταδίκη της αίρεσης του Παπισμού (σε μετάφραση):
«….. 4. Από αυτές τις εξαπλωμένες σε μεγάλο μέρος της οικουμένης (για λόγους που γνωρίζει ο Κύριος) αιρέσεις, ήταν παλιότερα ο Αρειανισμός, ενώ σήμερα είναι και ο Παπισμός….. 5. Η καινούργια ιδέα, «ότι το Πνεύμα το άγιο εκπορεύεται από τον Πατέρα και από τον Υιό», ενάντια στη ρητή δήλωση του Κυρίου μας….. και ….. ια΄. επειδή υποβλήθηκε στο ανάθεμα, ως καινοτομία και επαύξηση του Συμβόλου, στην ογδόη οικουμενική Σύνοδο στην Κωνσταντινούπολη, η οποία συγκροτήθηκε για την ειρήνη μεταξύ των ανατολικών και των δυτικών Εκκλησιών….. Γι’ αυτό….. η ιδέα αυτή φέρει όλα τα χαρακτηριστικά της αποκλίνουσας διδασκαλίας, τα οποία προκύπτουν από τη φύση και τα γνωρίσματά της. Και επειδή κάθε αποκλίνουσα διδασκαλία, που θίγει το καθολικό φρόνημα περί της Αγίας Τριάδας και της προέλευσης των θείων προσώπων, και μάλιστα την ίδια την ύπαρξη του παναγίου Πνεύματος, είναι και λέγεται αίρεση και εκείνοι που σκέπτονται έτσι είναι και λέγονται αιρετικοί (κατά την απόφαση του αγίου Δαμάσου, Πάπα της Ρώμης, «αν κάποιος σωστά φρονήσει για τον Πατέρα και τον Υιό αλλά εσφαλμένα για το Άγιο Πνεύμα, είναι αιρετικός» (MPL 13. 363), γι’ αυτό η μία, αγία, καθολική και αποστολική Εκκλησία, ακολουθώντας τα ίχνη των αγίων Πατέρων, ανατολικών και δυτικών, κήρυξε παλιότερα την εποχή των Πατέρων μας και κηρύττει πάλι σήμερα μέσω της Συνόδου, ότι η προαναφερόμενη καινούργια ιδέα, ότι το άγιο Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό, είναι ουσιωδώς αίρεση και οι οπαδοί της οποιοιδήποτε και αν είναι, είναι αιρετικοί, σύμφωνα με την προαναφερόμενη συνοδική απόφαση του αγιότατου Πάπα Δαμάσου και οι συνάξεις τους είναι αιρετικές και κάθε πνευματική και θρησκευτική κοινωνία των Ορθοδόξων τέκνων της Καθολικής Εκκλησίας με αυτούς είναι παράνομη, ιδιαίτερα μάλιστα με την ισχύ του εβδόμου κανόνα της Γ΄ Οικουμενικής Συνόδου….. 6…… Αύτη η αίρεσιςλαμβάνοντας και επισημότητα στην Εκκλησία, έλαβε ως διακριτικό το όνομαΠαπισμός. ….8. Ακόμη και γι’ αυτό δεν έπαυσε ο Παπισμός να ενοχλεί την ήσυχη Εκκλησία του Θεού, αλλά αποστέλλοντας παντού τους λεγόμενους μισσιονάριους….. Παρ’ όλα αυτά, οι Παπιστές δεν έπαυσαν μέχρι σήμερα ούτε θα παύσουν, σύμφωνα με τη συνήθειά τους, να επιτίθενται κατά της Ορθοδοξίας….. 16. …. Από αυτό φαντασθήκαμε σε τι απερίγραπτο λαβύρινθο βλάβης και αδιέξοδο κυκεώνα έριξε ο Παπισμός ακόμη και τους πιο συνετούς και ευλαβείς επισκόπους της Ρωμαϊκής Εκκλησίας….. ότι και στην Ορθόδοξη Καθολική Εκκλησία συνέβη ό,τι γνωρίζει ότι έχει συμβεί και στην Εκκλησία της Ρώμης μετά τον Παπισμό, δηλαδή πλήρης αλλοίωση σε όλα τα μυστήρια από σχολαστική ταχυδακτυλουργία….. 20….. Όλοι λοιπόν οι καινοτόμοι, είτε με αίρεση είτε με σχίσμα ενδύθηκαν με τη θέλησή τους, σύμφωνα με τον ψαλμωδό, «κατάρα για ρούχο», είτε έτυχε να είναι Πάπες είτε Πατριάρχες είτε Κληρικοί είτε Λαϊκοί….. 22…… Ας συναισθανθούμε στις ψυχές μας το αμοιβαίο αίσθημα του πόνου της μητέρας που αγαπά τα παιδιά της και των παιδιών που αγαπούν την μητέρα τους, όταν οι λυκόφρονες άνδρες και ψυχοκάπηλοι προσπαθούν και μεθοδεύουν ή εκείνη να πιάσουν αιχμάλωτη ή αυτά να αρπάξουν σαν αρνιά από τις μητέρες τους.….». Στη Σύνοδο αυτή παρέστησαν οι Πατριάρχες: Κων/πόλεως Άνθιμος ΣΤ΄, Αλεξανδρείας Ιερόθεος Β΄, Αντιοχείας Μεθόδιος και Ιεροσολύμων Κύριλλος Β΄. (Καρμίρη Ι. Τα δογματικά και συμβολικά….. τ. Β΄, σελ. 902-925).
ΣΥΝΟΔΟΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΕΩΣ 1895
Επιστολή της Συνόδου στον Ρώμης Λέοντα ΙΓ΄:
«….. Η Δυτική Εκκλησία από του δεκάτου αιώνος και εντεύθεν ποικίλας και ξένας και αιρετικάς διδασκαλίας και καινοτομίας παρεισήγαγεν ….. και ούτωαπεσχίσθη και απεμακρύνθη από της αληθινής και Ορθοδόξου Εκκλησίας….. (η οποία) διακαώς επιποθεί την ένωσιν των Εκκλησιών (υπό την προϋπόθεσιν) ο της Ρώμης επίσκοπος (να) αποτινάξη άπαξ δια παντός τον ορμαθόν των….. ευαγγελικών νεωτερισμών, των και προκαλεσάντων την λυπηράν διαίρεσιν των Εκκλησιών Ανατολής και Δύσεως και επανέλθη εις το έδαφος των αγίων επτά Οικ. Συνόδων….. Επί τω ιερώ σκοπώ της ενώσεως η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία εστίν ετοίμη αποδέξασθαι ολοψύχως, ει τυχόν παρέφθειρεν ή μη κατέχοι, παν ό,τι προ του ενάτου αιώνος ωμολόγουν ομοφώνως ή τε Ανατολική και ηΔυτική Εκκλησία….(η οποία) διέστρεψεν αυτά δια των ποικίλων νεωτερισμών, τότε και τοις νηπίοις δήλον, ότι η φυσικωτέρα οδός προς την ένωσίν εστιν ηεπάνοδος της Δυτικής Εκκλησίας εις το αρχαίον δογματικόν και διοικητικόν καθεστώς…..» (Ι. Καρμίρη. Τα Δογματικά….. τ. ΙΙ).
10.11.15
Ι. ΚΑΡΔΑΣΗΣ