Προσευχή από καρδιάς στον Ιησού Χριστό

Όταν το σκοτάδι την γη τυλίγει...

Όταν ο πόνος την ψυχή μου ραγίζει...

Τότε, τον Σταυρό Σου Χριστέ μου ατενίζω...

Και από συγκίνηση, τρέμω και δακρύζω...

Τούτη την ώρα την μοναχική,

τούτη την ώρα που χάνεται από τα πόδια μου η γη,

τούτη την ώρα που που ερημώνει η ψυχή..

Σε Σένα προσβλέπω Κύριε τον μόνο Λυτρωτή..

Δως μου Κύριε δύναμη να πορευτώ,

εν μέσω σκιάς θανάτου,

και ποτέ μην λησμονώ πως είμαι ένα τίποτα,

χωρίς την Χάρητι Σου τη Αφάτω...

Και όταν βγω στην κορυφή,

το Φως Σου αντικρύσω,

η θεια Δόξη Σου θα με πληρεί

και πάσας τας ημέρας της ζωής μου, 

Εσέ θε να υμνήσω..

Κύριε Ζήσεις με…

http://nefthalim.blogspot.gr

Ο ΦΑΝΑΤΙΣΜΟΣ

Ὁ Θεός δέν ζητᾶ συνηγόρους, πού προβάλλουν μέ τά λόγια τους τήν ἀξία τοῦΧριστιανισμοῦ. Ζητᾶ πιστούς, πού νά δείχνουν μέ τόν ἄψογο βίο τους, τήν δύναμη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ καλύτερη ὑπεράσπιση τοῦ Χριστιανισμοῦ, ἀλλά καί ἡχειρότερη δυσφήμισή του, προέρχεται ἀπό τόν βίο καί τήν πολιτεία τῶν φερομένων ὡς πιστῶν του. Πολλοί μιλοῦν γιά τόν Χριστιανισμό μέ τό μέτρο,ἀλλά τόν ζοῦν μέ τόν πόντο.

Ἡ διαφορά μεταξύ τοῦ φανατισμοῦ καί τῆς πίστης εἶναι, ὅτι τήν πίστη μπορεῖς νά τήν ἐξηγήσης, χωρίς νά γίνης ἔξω φρενῶν. Ὁ φανατικός ἄνθρωπος εἶναι σάνἐκεῖνον πού φωνάζει δυνατά, μόνο καί μόνο γιά νά ἀκούη τόν ἀντίλαλο τῆς φωνῆς του ὁ ἴδιος. Ποιός εἶναι ὁ φανατικός; Ὁ ἄνθρωπος πού δέν ἀλλάζει γνώμη, ἀλλά δέν ἀλλάζει καί θέμα.

Πολλοί ἄνθρωποι φιλονεικοῦν γιά τήν θρησκεία, γράφουν περί αὐτῆς, μάχονται γι᾽ αὐτή, λένε ὅτι εἶναι ἕτοιμοι νά πεθάνουν χάριν αὐτῆς, ἐκτός ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ αὐτήν.

Ἕνας σοφός εἶπε γιά τόν δραστήριο ἄνθρωπο, πού ἀγωνίζεται χωρίς σκοπό: «Τρέχει, τρέχει ἀκούραστα, πάνω - κάτω στό γήπεδο, μόνο πού ξεχνάει πώςὑπάρχει καί μπάλα»!

ΑΡΧΙΜ. ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΚΑΤΕΡΕΛΟΣ


http://hristoifantos.blogspot.gr

Εμείς, πλήθη αμαρτιών; Όχι, βέβαια! Οι άλλοι ναι!

Ακούμε αυτά τα λόγια σε κάθε κυριακάτικο όρθρο του Τριωδίου. Για πλήθη αμαρτιών ενός ταλαίπωρου ανθρώπου. Και ο άνθρωπος αυτός είναι ο Άνθρωπος με Α κεφαλαίο, ο κάθε ανεξαιρέτως χριστιανός.

Μας καλεί η Εκκλησία να ατενίσουμε με θάρρος κατάματα τις αστοχίες, τις πληγές, τα δεινά δηλ τις τρομερές αμαρτίες και ελλείψεις πού μας απομακρύνουν από τον Θεό.

Πολύ συχνά ζούμε μια αυτοδικαιωτική σκότιση. Για τον εαυτό μας φανταζόμαστε τα καλύτερα και ιδανικότερα.

" Εμείς, πλήθη αμαρτιών; Όχι, βέβαια! Οι άλλοι ναι!" 

Και ιδίως κάποιος συγκεκριμένος πού έχουμε στο μυαλό μας.

Φοβάσαι να μιλήσεις για μετάνοια, εξομολόγηση, συντριβή στους ανθρώπους. Η πρόσκληση για ανάγκη εξομολόγησης ισοδυναμεί γι αυτούς με μια φρικτή προσβολή κατάκρισης και δικαστηρίου. 

"Εγώ αμαρτωλός; Εγώ δεν έχω κάνει τίποτα. Οι αμαρτίες μου είναι οι κοινές και οι μικρές μικρές. Οι καθημερινές". Βάζουμε διαβάθμιση στην αμαρτία. Η ηθική μας είναι το κριτήριο. Η ηθική του κόσμου επίσης το μέτρο. Και κανείς μας δεν αναλογίζεται πώς σε αυτόν τον ρημαδόκοσμο, αυτό πού αξίζει είναι η συνάντηση μας με τον Θεό και η παραμονή μας στο Σπίτι του.

Γιατί ζει ο άνθρωπος; Για να βουτάει στο εγώ και στην καθημερινότητα του; Μέσα σε ένα επιχρυσωμένο κλουβί σιγουριάς και ασφάλειας; Ψάχνουμε να βρούμε τί στο καλό μας φταίει, τί μας λείπει και δώστου "χαρουποφαγία" μπας και χορτάσουμε. Και η τυφλαμάρα διαιωνίζεται. Και οι αμαρτίες σχοινιά και αλυσίδες και η μετάνοια μαχαίρι και κλειδί. Και όμως μισούμε και φοβόμαστε την μετάνοια. Η μετάνοια είναι για τους άλλους, τους φταίχτες. Όχι για μας. Εμείς είμαστε γιατροί του εαυτού μας και δικαστές όλων των άλλων.

Και ιδού η πληγή μας είναι κραυγή, κραυγή φαρισαϊσμού πού συγκλονίζει τον Θρόνο του Θεού!

Περιφερόμενοι δυστυχείς, αγκαλιάζουμε τα δεσμά μας.

"Μοιραίοι και άβουλοι αντάμα, προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα"!

π. Παντελεήμων Kρούσκος

http://iereasanatolikisekklisias.blogspot.gr

Απόκρουση της απελπισίας

Πρόσεχε αδελφέ, γιατί ο εχθρός πολεμάει με διάφορους τρόπους τους αγωνιστές. Και πριν να πραγματοποιηθή η αμαρτία, ο εχθρός την δείχνει στα μάτια τους πολύ μικρή. Μετά τη διάπραξη της αμαρτίας όμως, ο πονηρός την παρουσιάζει υπερβολικά βαρειά στα μάτια εκείνου που αμάρτησε, σηκώνοντας εναντίον του μύρια κύματα λογισμών, έτσι ώστε, πνίγοντας μέσα σ' αυτά τη λογική σκέψη του αδελφού, να τον καταποντίση στο βυθό της απελπισίας.

Κι εσύ λοιπόν, αγαπητέ, γνωρίζοντας από πριν αυτές τις πανουργίες του εχθρού, πρόσεχε μη σε γελάσει και αμαρτήσεις. Αλλά κι αν έχεις ήδη πέσει σ' ένα παράπτωμα, μην το συνεχίζεις, απελπισμένος για τη σωτηρία σου. Σήκω και γύρνα πίσω στον Κύριο και Θεό σου. Κι Εκείνος θα σ' ελεήσει. Γιατί ο Δεσπότης μας είναι οικτίρμων και ελεήμων, μακρόθυμος και πολυέλεος, και δεν περιφρονεί όσους μετανοούν ειλικρινά, αλλά πρόθυμα και με χαρά τους δέχεται.

Όταν λοιπόν σου λέει ο εχθρός, «Χάθηκες, δεν μπορείς πια να σωθείς», εσύ πες του: «Εγώ έχω Θεό εύσπλαγχνο και μακρόθυμο, γι' αυτό και δεν απελπίζομαι για τη σωτηρία μου. Εκείνος που μας άφησε εντολή να συγχωρούμε το συνάνθρωπό μας "έως εβδομηκοντάκις επτά" (Ματθ. 18:22), ο Ίδιος, πολύ περισσότερο, θα συγχωρήσει τις αμαρτίες εκείνων που επιστρέφουν κοντά Του μ' όλη τους την ψυχή».

Κι έτσι, με τη χάρη του Θεού, θα λυτρωθής από τον πόλεμο.

Όσιος Εφραίμ ο Σύρος

http://www.saint.gr

Το αναπόφευκτο του ηθικού νόμου στη μοίρα των ανθρώπων και των λαών

 

Ου φονεύσεις. Ου μοιχεύσεις. 

Εξαιτίας της καταπάτησης από το βασιλιά Δαυίδ των δύο εντολών του Θεού, της έκτης και της έβδομης, θα συμβούν φοβερά γεγονότα στον οίκο του. Πριν απ’ όλα πεθαίνει ένα του παιδί, για τη ζωή του οποίου μάταια παρακαλούσε τον προσβεβλημένο Θεό ένας του γιός σύναψε ερωτική σχέση με την κόρη του, την αδελφή του. Ένας άλλος γιος του σκότωσε τον αδελφό του. Επίσης ο Αβεσσαλώμ, ο πιο αγαπημένος του γιος, εξεγείρεται εναντίον του πατέρα του και μαίνεται πόλεμος μεταξύ πατέρα και γιου, μέχρι που ο γιος σκοτώνεται. Πολλοί από τους άρχοντες πρόδωσαν το Δαυίδ. Πολλά πάθη υπέμεινε ο Δαυίδ και πολλά δάκρυα μετανοίας έχυσε, μέχρι ο Θεός να τον συγχωρέσει για τα αμαρτήματά του και να του δωρίσει και πάλι έλεος και δόξα.

Τη μετριοφροσύνη ο Θεός την ανταμοίβει.

Ο διάδοχος του Δαυίδ, ο βασιλιάς Σολομών, ζητά από το Θεό μόνον τη σοφία, για να μπορέσει μέσω της σοφίας να κατευθύνει το λαό. Ο Θεός εμφανίζεται και του λέει πως θα του δώσει αυτό που ζητά και πολύ περισσότερα. «Και α ουκ ητήσω, δέδωκά σοι, και πλούτον και δόξαν, ως ου γέγονεν ανήρ όμοιός σοι εν βασιλεύσι» (3 Βς. Γ΄,13).

Και πράγματι έτσι έγινε. Επί μακρώ βασίλευσε ο Σολομών εν ειρήνη και αφθονία. Και υπήρξε παρασάγγας σοφότερος, πλουσιότερος και ενδοξότερος απ’ όλους τους άρχοντες της εποχής του.

Το αμάρτημα της ειδωλολατρίας, δηλαδή η καταπάτηση της δεύτερης εντολής του Δεκαλόγου, δεν ήθελε ο Θεός να συγχωρέσει ούτε στον αγαπημένο Του βασιλιά Σολομώντα. Στα γεράματά του ο Σολομών αμαρτάνει βαριά ενώπιον του Κυρίου του Θεού επειδή παρασύρθηκε από τις ειδωλολάτρισσες γυναίκες του και κατά την επιθυμία τους ύψωσε τα είδωλα του Χαμώς, του Μολόχ, της Αστάρτης και του Μιλκώμ.

Και οι γυναίκες του έφερναν προσφορές και έκαναν θυσίες, θυμιάζοντας μπροστά σ’ αυτά τα σιχαμερά ανδρείκελα. Εξαιτίας αυτού θα επέλθει η τιμωρία του Θεού, και μάλιστα παράξενη τιμωρία, η οποία θα πραγματοποιηθεί μέσω του γιου του Σολομώντος Ροβοάμ. Το βασίλειο διαιρείται, και μάλιστα άνισα: μόνο δύο φυλές μένουν υπό τον Ροβοάμ, ενώ οι υπόλοιπες φυλές του Ισραήλ υποτάχθηκαν στον Ιεροβοάμπρώην υπηρέτη του Σολομώντος. Έτσι διχασμένος θα παραμείνει ο λαός χίλια χρόνια, στη διχόνοια και το μίσος, με πολέμους ανάμεσά τους, έως την καταστροφή και του ενός και του άλλου βασιλείου.

Λόγω του φόνου – αυτοκτονία.

Κάποιος ονόματι Ζαμβρί υπηρέτης του βασιλιά Ηλά του Ισραήλ, ξεσηκώνεται ενάντια στον κύριό του και τον σκοτώνει μέσα στο παλάτι του. Αμέσως μετά από αυτό ανακήρυξε τον εαυτό του βασιλιά. Αλλά ο λαός δυσαρεστημένος γι’ αυτό ανακηρύττει για βασιλιά του το στρατηγό Αμβρί. Όταν το άκουσε ο Ζαμβρί«πορεύεται εις άντρον του οίκου του βασιλέως και ενεπύρισεν επ’ αυτόν τον οίκον του βασιλέως και απέθανεν υπέρ των αμαρτιών αυτού ων εποίησε, του ποιήσαι το πονηρόν ενώπιον Κυρίου»(3 Βς., ιστ΄,18).

Λόγω της πτώσης από το Θεό – ξηρασία και πείνα.

Ο βασιλιάς Αχαάβ και η γυναίκα του Ιεζάβελ παρέκλιναν του αληθινού Θεού καικατεδίωξαν ανελέητα όλους εκείνους που πίστευαν στον αληθινό Θεό. Γι’ αυτό παρακάλεσε ο προφήτης Ηλίας με αποτέλεσμα να μη βρέξει στη Σαμάρεια για τρία χρόνια και έξι μήνες. Πολύ υπέφερε ο λαός και τα ζώα λόγω της ξηρασίας και της πείνας. Όλα εξαιτίας των φοβερών αμαρτιών του ηγέτη τους, βασιλιά Αχαάβ. Εκπληρώθηκε λοιπόν η απειλή του Κυρίου «και θήσω τον ουρανόν υμίν σιδηρούν και την γην υμών ωσεί χαλκήν… και ου δώσει η γη υμών τον σπόρον αυτής»(Λτ. Κστ΄, 19-20).

Λόγω της αναζήτησης φαρμάκου από το διάβολο – θάνατος.

Ο βασιλιάς Οχοζίας έπεσε από τον εξώστη του και αρρώστησε. Ασθενής στέλνει αγγελιαφόρους στην Ακκαρών να ρωτήσουν το Βάαλ, τον ψεύτικο θεό στην Ακκαρών, αν θα γίνει καλά. Αλλά ο προφήτης Ηλίας συναντά τους αγγελιαφόρους και τους λέει στέλνοντας μήνυμα προς το βασιλιά: «τάδε λέγει Κύριος∙ ει παρά το μη είναι Θεόν εν Ισραήλ συ πορεύη επιζητήσαι εν τω Βάαλ μυίαν θεόν Ακκαρών; Ουχ ούτως∙ η κλίνη, εφ’ ης ανέβης εκεί, ου καταβήση απ’ αυτής, ότι θανάτω αποθανή» (4 Βσ. Α΄, 6). Έτσι και συνέβη. Ο χρονογράφος λέει: «και απέθανε κατά το ρήμα Κυρίου, ο ελάλησεν Ηλιού» (4 Βσ. Α΄,17).

Το δίκαιο ο Θεός βοηθά.

Ο βασιλιάς Εζεκίας έπραξε δίκαια ενώπιον του Κυρίου. Γκρέμισε τα ειδωλολατρικά θυσιαστήρια σ’ όλη τη χώρα. Γι’ αυτό γράφει στη Γραφή: «και ην Κύριος μετ’ αυτού, και εν πάσιν, οις εποίει, συνήκε» (4 Βσ. Ιη΄, 7). Και όταν ο βασιλιάς των Ασσυρίων ο Σενναχηρίμ με μεγάλο στρατό κτύπησε την Ιερουσαλήμ, τα έφερε έτσι ο Θεός ώστε να καταστραφεί όλος αυτός ο στρατός σε μία νύκτα, ενώ το βασιλιά Σενναχηρίμ τον έκοψαν κομμάτια η γιοί του.

Όταν ο Εζεκίας αρρώστησε, κλαίγοντας προσευχήθηκε στο Θεό και παρακάλεσε και τον προφήτη Ησαΐα να προσευχηθεί και αυτός για την αποκατάσταση της υγείας του. Και έγινε καλά ο βασιλιάς και βασίλευσε για δεκαπέντε χρόνια ακόμα στην Ιερουσαλήμ. Παρόμοιος ως προς τη δικαιοσύνη και το σεβασμό στο Θεό ήταν και ο βασιλιάς Ιωσίας. Και ο Κύριος ήταν μαζί του.

Το μίσος και η ζήλια.

«Ου μισήσεις τον αδελφόν σου τη διανοία σου» (Λτ. Ιθ΄,17) διέταξε ο Θεός.«Μηδέ ζήλου» αναφέρει η Αγία Γραφή (Ψλ. Λζ΄,1). «Σης δε οστέων καρδία αισθητική»(Πρμ. Ιδ΄,30). Ο βασιλιάς Σαούλζήλεψε το Δαβίδ και τον φθονούσε λόγω της δημοτικότητάς του. Εξαιτίας αυτού του μίσους ο Σαούλ φθάνει σε χρόνιο παραλογισμό «και έπνιγεν αυτόν πνεύμα πονηρόν» (1 Βσ. Ιστ΄, 14) και προσπαθούσε να σκοτώσει το Δαβίδ.

Αυτή τη μη φυσική συμπεριφορά του Σαούλ οι οπαδοί της φυσικής των ημερών μας θα προσπαθούσαν να εξηγήσουν με βάση κάποιους φυσικούς νόμους. Μάταιη η προσπάθειά τους. Με κανένα φυσικό νόμο δεν μπορούν να εξηγήσουν την παράνοια στους ανθρώπους. Αν όμως καταλάβαιναν ότι η παράνοια προέρχεται από την αμαρτία έναντι του ηθικού νόμου του Θεού, τότε θα τους ήταν κατανοητές οι λέξεις: «έπνιγε αυτόν πνεύμα πονηρόν». Θα καταλάβαιναν και γιατί οι αρχαίοι Γάλλοι αποκαλούσαν τους πάσχοντας στο νου: «καταβαλλόμενους» ή «δαιμονισμένους».

Ο πνευματισμός.

Έδωσε εντολή ο Θεός: «ουκ επακολουθήσετε εγγαστρίμυθοις και επαοιδοίς»(Λτ. Ιθ΄,31). Όποια ψυχή το κάνει αυτό προειδοποιεί ο Κύριος «απολώ αυτήν εκ του λαού αυτής»(Λτ. Κ΄,6). Και ακόμα σε άλλο σημείο: «ουχ ευρεθήσεται εν σοί… φαρμακός επαείδων επαοιδήν, εγγαστρίμυθος και τερατοσκόπος, επερωτών τους νεκρούς» (Δτ. Ιη΄,10-11).

Αυτή την εντολή του Θεού καταπάτησε ο βασιλιάς Σαούλ, γι’ αυτό και έχασε το κεφάλι του. Αν και στην αρχή της διακυβέρνησής του καθάρισε από τη χώρα του τους μάγους, τους τερατοσκόπους και τους πνευματιστές κάθε είδους, όταν αργότερα απομακρύνθηκε από το Θεό πήγε σε μία μάγισσα και της ζήτησε να καλέσει κάποιο πνεύμα, ώστε να τον συμβουλεύσει. Εμφανίζεται το πνεύμα τουΣαμουήλ στο Σαούλ και του λέει οργισμένα ότι την επόμενη ημέρα θα πεθάνει. Και πράγματι την επομένη στη μάχη με τους Φιλισταίους ο βασιλιάς Σαούλ σκοτώνεται.

Δε σκοτώθηκε τυχαία ούτε λόγω ανικανότητας στη μάχη ούτε λόγω της μεγάλης δύναμης των αντιπάλων, αλλά λόγω της προσωπικής του αμαρτίας. Ο θάνατός του δεν εξηγείται με το φυσικό νόμο, αλλά με τον ηθικό.

Εξαιτίας των πολλών αμαρτιών επήλθε η πτώση των δύο κρατών. Λόγω του κακού που είχε γίνει ζιζάνιο στο λαό και στα παλάτια των βασιλιάδων, πέφτει η μάχαιρα του Κυρίου και στις δύο χώρες του λαού του Ιακώβ και οι δύο καταρρέουν. Ο βασιλιάς των Ασσυρίων Σαλμανασάρ κτυπά τη Σαμάρεια, συλλαμβάνει το βασιλιά του Ισραήλ Ωσηέ και τον ρίχνει στη φυλακή, υποτάσσοντας τη χώρα και θέτοντάς την υπό την εξουσία του (4 Βσ.κεφ. Ιζ΄). Επίσης διατάσσει οι Ισραηλίτες να μετακινηθούν στην Ασσυρία ενώ η Σαμάρεια κατοικήθηκε από Ασσυρίους.

Την Ιερουσαλήμ κτύπησε ο βασιλιάς της Βαβυλώνας Ναβουχοδονόσωρ, την κατακτά, την καίει και τη γκρεμίζει μαζί και το ναό του Σολομώντα, τα βασιλικά ανάκτορα και τα τείχη της πόλης. Συλλαμβάνει τον τελευταίο βασιλιά των Ιουδαίων Σεδεκία, έσφαξε τους γιους του μπροστά στα μάτια του, ύστερα τύφλωσε τον ίδιο και δέσμιο τον σέρνει στη Βαβυλώνα (4 Βσ. Κε΄, 7). Έτσιοδηγεί ως σκλάβο και ολόκληρο το λαό στη Βαβυλώνα, αφήνοντας μόνον τους φτωχούς για να καλλιεργούν τη γη.

Έτσι καταρρέει το κράτος και η ελευθερία του λαού, τον οποίο ο Θεός απελευθέρωσε από την Αιγυπτιακή σκλαβιά, του αποκάλυψε το θέλημά Του και του εμπιστεύθηκε το νόμο Του. Καταρρέει έτσι ώστε ποτέ δεν επέστρεψε στην παλιά του δύναμη και μέγεθος.

«Και ουκ ήκουσαν και εσκλήρυναν το νώτον αυτών υπέρ τον νώτον των πατέρων αυτών και τα μαρτύρια αυτού, όσα διεμαρτύρατο αυτοίς, ουκ εφύλαξαν και επορεύθησαν οπίσω των ματαίων και εματαιώθησαν … εγκατέλιπον τα εντολάς Κυρίου Θεού αυτών … και εθυμώθη Κύριος σφόδρα εν τω Ισραήλ, και απέστησεν αυτούς από του προσώπου αυτού» (4 Βσ. Ιζ΄, 14-18).

Η χιλιόχρονη υπομονή του Κυρίου έφθασε στο τέλος της και μαζί της το τέλος της χιλιόχρονης βασιλείας του Ισραήλ. Και όλα όσα συνέβησαν δε συνέβησαν με βάση κάποιο φυσικό νόμο, αλλά με τον άγιο και αναπόφευκτο ηθικό νόμο του Θεού.

Νικολάου Βελιμίροβιτς 

«Περί Νόμου του Θεού», εκδόσεις ΧΡΟΕΣ

http://makkavaios.blogspot.gr

Ψυχή έχουμε μόνο μία

Αν χάσεις χρήματα, μπορείς να αποκτήσεις πάλι.

Το ίδιο, αν χάσεις το σπίτι σου, το ζώο σου, οτιδήποτε από τα υπάρχοντά σου.

Αν όμως, χάσεις την ψυχή σου, άλλη ψυχή δεν θα μπορέσεις ν΄ αποκτήσεις.

Κι αν όλος ο κόσμος είναι δικός σου κι αν κυριαρχείς στην οικουμένη.

Δεν θα μπορέσεις, δίνοντας όσα έχεις και την οικουμένη ολόκληρη, ν΄ αγοράσεις μια ψυχή.

Φοράς όχι ένα άλλα χίλια βασιλικά στέμματα;

Αν το σώμα σου προσβληθεί από αγιάτρευτη αρρώστια, δεν θα μπορέσεις να αποκαταστήσεις την υγεία του, δίνοντας ακόμα και το βασίλειό σου ολόκληρο.

Κι ας εξουσιάζεις τόσα και τόσα υγιή σώματα, τα σώματα των υπηκόων σου.

Αυτό λοιπόν που δεν μπορείς να κάνεις για το σώμα σου πολύ περισσότερο δεν μπορείς να το κάνεις για την ψυχή σου.

Ο Θεός μας έδωσε δύο χέρια, δύο πόδια, δύο μάτια, δύο αυτιά.

Έτσι, αν το ένα απ΄ αυτά πάθει κάποια βλάβη, μπορούμε να εξυπηρετηθούμε με το άλλο.

Ψυχή, όμως μας έδωσε μόνο μία.

Αν τη χάσουμε, που θα βρούμε άλλη;

Ας φροντίσουμε λοιπόν, την αθάνατη ψυχή μας.

Ας προτιμήσουμε τα ουράνια από τα γήινα και τα άφθαρτα από τα φθαρτά αγαθά τα οποία εύχομαι ν΄ απολαύσουμε όλοι, με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού.

http://nefthalim.blogspot.gr

Τα εκκλησιαστικά σκάνδαλα ως απαιτούμενο σημείο πριν τον ερχομό του Αντιχρίστου

«…Να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης…»

Άλλο χαρακτηριστικό σημάδι, που θα προμηνύει τον ερχομό του Αντιχρίστου, θα είναι η υποχώρηση της αγάπης και το φούντωμα του μίσους. «Τότε σκανδαλισθήσονται πολλοί και αλλήλους παραδώσουσι και μισήσουσιν αλλήλους» (Ματθ. ΚΔ.10), είπε ο Κύριος. Ο σκανδαλισμός αυτός, το μίσος αυτό αναφέρεται μεταξύ των Χριστιανών. Ο Κύριλλος Ιεροσολύμων μάλιστα τονίζει, ότι το σημείο αυτό είναι «εκκλησιαστικό», εννοεί δηλαδή το κλίμα μίσους μεταξύ των κληρικών.

Όχι μόνο οι λαϊκοί θα κυριευθούν από μίσος, αλλά και οι Κληρικοί. Οι ποιμένες θα παρουσιάζουν αμέλεια για τα πρόβατά τους και αντί για ποιμένες θ’ αποδεικνύονται λύκοι και «το ψεύδος ασπάσονται». Από την διαγωγή τους ο λαός θα έχει προς τους Ιερείς ανυπότακτη διάθεση.

Τα σκάνδαλα και τα εμπόδια για την σωτηρία των χριστιανών θα προέρχονται από τους ίδιους και από τους εκκλησιαστικούς τους ταγούς, διότι πολλοί θα σκανδαλισθούν την εποχή εκείνη και θα μισηθούν θανάσιμα αναμεταξύ τους.

Θα ξεσηκωθούν, όπως λέγει ο Κύριλλος Ιεροσολύμων, «επίσκοποι κατ’ επισκόπων και κληρικοί κατά κληρικών και λαοί κατά λαών μέχρις αιμάτων»(ΒΕΠΕΣ 39,188).

Μας εφιστά την προσοχή όμως ο Κύριλλος να μη ταραχθούμε από αυτά, διότι έχουν προφητευθεί. «Μη πρόσεχε τοίνυν τοις γινομένοις, αλλά τοις γεγραμμένοις» τονίζει. Κι ακόμα λέγει ο Άγιος Πατήρ να μη σκανδαλισθούμε και χάσουμε την ψυχή μας από την διαγωγή του Κλήρου αναλογιζόμενοι, ότι και μεταξύ των μαθητών του Χριστού βρέθηκε προδότης: «Ει εν Αποστόλοις ευρέθη προδοσία, θαυμάζεις ει εν επισκόποις ευρίσκεται μισαδελφία;».(Κυρίλλο Ιεροσολύμων ΒΕΠΕΣ, 39,188).

Γεγονότα μισαδελφίας κληρικών και λαϊκών χριστιανών έχουμε πολλά στο πέρασμα των αιώνων. Η μισαδελφία όμως λίγο λίγο πριν έλθει ο Αντίχριστος θα ενταθεί. Το φούντωμα αυτό του κακού θα αποτελεί «σημείον», σημάδι του ερχομού του Αντιχρίστου.

Γεγονός είναι, ότι σε μερικές εποχές, όχι μόνο απλοί ιερείς κατασκανδαλίζουν τον λαό, αλλά και επίσκοποι και αρχιεπίσκοποι και Πατριάρχες. Αντί να οδηγούν τους ανθρώπους στην Πίστη, τους σκανδαλίζουν, είτε με τις αιρετικές δοξασίες τους, είτε με τις φιλαιρετικές διδασκαλίες τους και απειλούν έτσι με απώλεια και τις ψυχές του Ποιμνίου τους. (Μήπως αυτό δεν συμβαίνει εδώ τελευταία με τον Οικουμενισμό;)

Το Πνεύμα του Θεού τα προείπε βέβαια όλα αυτά, για να ξέρουν οι πιστοί και να μη σκανδαλισθούν. Είδαμε πόσο ωραία και ψυχοσωτήριαμάς προτρέπει ο Άγιος Κύριλλος.

Πηγή: «Ο Αντίχριστος», Αρχ. Χαραλάμπους Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (Σελ. 105-107)

http://makkavaios.blogspot.gr

Περισσότερα καταφέρνει κανείς μέ τήν πίστη παρά μέ τή στενοχώρια

Δοῦλος τοῦ Κυρίου, σύμφωνα μέ τόν προφήτη Ἡσαΐα, εἶναι ἐκεῖνος πού ὑπακούει στό θέλημα τοῦ Κυρίου χωρίς νά γογγύζει, χωρίς νά στεναχωριέται καί χωρίς νά φοβᾶται. 

Τόν ὡραιότερο λόγο λέει ὁ Κύριος Ἰησοῦς:

-Μάρθα, Μάρθα ἀσχολεῖσαι κι ἀγωνιᾶς γιά τόσα πολλά πράγματα, ἐνῶ ἕνα μόνο χρειάζεσαι.

-Ποιό εἶναι αὐτό τό ἕνα πού χρειάζομαι;

-Πίστη ὅτι ὁ Πατέρας ζεῖ.

Πώς Αὐτός φροντίζει τά πάντα γιά τόν καθένα.

Γιατί λοιπόν κάθε στεναχώρια σας δέν γίνεται τραγούδι;

Γιατί, ἄν πράγματι πιστεύετε στόν Ἀληθινό, Ἄγρυπνο Πατέρα, τότε θά καταλάβετε πώς ὅλες οἱ κοσμικές στεναχώριες σας εἶναι παράλογες καί ἀνόητες.

Μέ τίς ἀτελείωτες στεναχώριες σας τό μόνο πού κάνετε εἶναι νά ἀποδεικνύετε τήν ἀπιστία σας στό Θεό. 

Ἄν ἰσχυρίζεστε ὅτι πιστεύετε στόν Θεό καί πάλι τρικλίζετε στά σκοτεινά ἀπό τό φορτίο τῆς στεναχώριας σας, τότε ἡ πίστη σας εἶναι λίγη.

Ἡ ἀπιστία σας δείχνει καθώς νομίζετε, ὅτι ἡ Οἰκοδεσπότης δέν ἠμπορεῖ ἤ δέν θέλει ἤ δέν ξέρει νά φροντίσει τό σπίτι Του καί ἀφήνει τήν φροντίδα τοῦ σπιτιοῦ του στούς δούλους Του. Μέ ποιό τρόπο οἱ δοῦλοι θά σώσουν τό σπίτι, ἄν δέν μπορεῖ νά τό σώσει ὁ Οἰκοδεσπότης;

Πιθανόν θά θελήσετε νά μέ διορθώσετε καί θά πεῖτε: τά παιδιά καί ὄχι οἱ δοῦλοι. Ὅμως ἀληθινά παιδιά εἶναι μόνον ὅσα ἀφήνουν ὄλες τίς στεναχώριες τους, ὅλη τους τή θέληση, ὅλες τους τίς σκέψεις, ὄλη τους τήν καρδιά στόν Πατέρα καί ὑπακοῦν μέ ἀμεριμνησία στή θέλησή Του. Ὅλοι οἱ ὑπόλοιποι εἶναι δοῦλοι χωρίς ἴχνος σοφίας, γιατί δέν μπορεῖ νά ὀνομαστεῖ σοφός αὐτός πού δέν αἰσθάνεται τήν παρουσία τοῦ οὐρανίου Πατέρα. Ὅλοι οἱ ὐπόλοιποι πού δέν ὐπακοῦν στό θέλημα τοῦ Κυρίου, βρίσκονται στό σκοτάδι καί εἶναι γεμάτοι στεναχώριες.

Ἡ πίστη εἶναι ἕνα χέρι δροσιᾶς καί ἀνακούφισης πού ἁπλώνεται στούς κατοίκους τῆς κόλασης. Ὅλα τά ὑπόλοιπα ἐκτός ἀπό αὐτό τό χέρι εἶναι πυρακτωμένη φωτιά. Οἱ ἄμυαλοι ἄνθρωποι φορτώνοντας τόν ἑαυτό τους μέ στεναχώριες χύνουν λιωμένο σίδηρο σέ λιωμένο μόλυβδο. Μέ τή φλόγα ὅμως δέν σβήνεται ἠ φλόγα. Γιατί οἱ στεναχώριες εἶναι σά νά καίγεσαι πάνω σέ λιωμένο μέταλλο. Μόνο ἡ πίστη μπορεῖ νά σβήσει τή φωτιά.

Μεγάλη πίστη-μικρές στεναχώριες.

Τέλεια πίστη-τέλεια ἀμεριμνησία.

Τέλεια πίστη-τέλεια χαρά.

Ὁ Μωυσῆς ἀκολουθοῦσε τόν Θεό ὅπως τό παιδί τόν πατέρα. Τό ἴδιο καί ὁ Ἀβραάμ καί ὁ Ἰσαάκ καί ὁ Ἰακώβ. Τό ἴδιο καί ὁ Σαμουήλ καί ὁ Δαβίδ. Θυμηθεῖτε πότε δυσκολεύονταν ὁ Μωυσῆς καί ὁ Δαβίδ. Δυσκολεύονταν τότε πού ἔχαναν τήν ἐμπιστοσύνη τους στόν Κύριο καί "φορτώνονταν" ἀτέλειωτες στεναχώριες, βασιζόμενοι στόν ἑαυτό τους καί στίς δυνάμεις τους. Καί ὁ Ἰησοῦς; Δέν ἦταν τό τελειότερο παιδί πού εἶχε πλήρη ἀφοσίωση, ὑπακοή καί ἐμπιστοσύνη στόν Πατέρα;

Τό Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ εἶναι χαρά καί ὄχι λύπη! Ἀνακούφιση καί ὄχι στεναχώρια.

Ἕνα γραμμάριο πίστης ἀξίζει περισσότερο ἀπό ἕνα ὁλόκληρο φορτίο μέ στεναχώριες! 

Ὁ Ἰησοῦς Χριστός μᾶς λέει: "Χωρίς ἐμοῦ οὐ δύνασθε ποιεῖν οὐδέν" (Ἰωάν. 15, 5). 

Ὅλος ὁ σύγχρονος πολιτισμός εἶναι στραμμένος ἐναντίον τοῦ Χριστοῦ. Ὅλες οἰ μοντέρνες ἐπιστῆμες συνανγωνίζονται πιά θά καταφέρει τό ἰσχυρότερο χτύπημα στή διδαχή τοῦ Χριστοῦ...

Ὅταν ὁ Θεός ἐπιθυμεῖ νά ἀφυπνίσει καί νά συνετίσει ἕνα λαό Του μέ τήν τιμωρία, τίς περισσότερες φορές χρησιμοποιοεῖ ἄπιστους καί φονιάδες και ὄχι δίκαιους καί ἁγίους...Μέ ἕνα λόγο, δέν ὑπάρχει πρᾶγμα στή γῆ καί κάτω ἀπό τόν οὐρανό, τό ὁποῖο δέν ἔχει χρησιμοποιήσει ὁ Θεός γιά νά συνετίσει, νά διορθώσει καί νά σώσει τόν ἄνθρωπο. Ὅλη ἡ φύση εἶναι ἕνα ἐργαλεῖο στό θαυματουργό Του χέρι. 

Πουθενᾶ ἀλλοῦ σέ αὐτό τόν κόσμο δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀληθινή ἀνάπαυσι παρά μόνο στόν Θεό, γιατί αὐτός ὁ κόσμος εἶναι σάν ἕνας ἀνεμοστρόβιλος.

Ὁ Κύριος ἐλεεῖ τόν μετανοημένον, ἀλλά παιδαγωγεῖ σκληρά αὐτόν πού μέ τίποτε δέν μετανοεῖ ἤ μετανοεῖ ἐλλιπῶς καί δίχως εἰλικρίνεια.

Μέ τήν μετάνοια ἐξέρχεται ἀπό τόν ἄνθρωπο τό κακό πνεῦμα καί εἰσέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα. Ἡ μετάνοια ἀποτελεῖ τήν ἀρχή τῆς ἀνθρώπινης σωτηρίας. 

ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΙΣΙΟΔΟΞΟΙ, Ο,ΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΣΥΜΒΑΙΝΕΙ

ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΑΧΡΙΔΟΣ

Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Όταν σε πολιορκουν λογισμοί κατάκρισης του πλησίον αλλά και λογισμοί αυτοκαταδίκης

Θυμίσου καλό μου

όταν σε πολιορκούν λογισμοί κατάκρισης του πλησίον - επί ηθικού, και όχι σε θέμα αίρεσης - 

αλλά και λογισμοί προσωπικής, υπαρξιακής αυτοκαταδίκης ότι δεν μπορείς να αξιολογήσεις ούτε το βάθος της ψυχής των άλλων ούτε καν το βάθος της ψυχής της δικής σου.

Αυτό που ονομάζουν κάποιοι αυτογνωσία, μου αρέσει να το χαρακτηρίζω ως: " εν πολλοίς, αυταπάτη" !

Ο ίδιος " ο Θεός- Πατήρ, ου κρίνει ουδένα και πάσαν την κρίσιν δέδωκεν τω Υιώ" μας πληροφορεί ο Ευαγγελιστής Ιωάννης.

Και προσθέτει σχολιάζοντας το κατά Ιωάννην, κάποιος μεγάλος, αρχαίος, Άγιος Αββάς... 

(Ζωσιμάς; Αμμωνάς; πάντα μπερδεύω τα ονόματα, ένα σοφό κείμενο από τις εκδόσεις ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΣ, αξίζει να το διαβάσεις...)

...ότι ο ίδιος ο Υιός επίσης δεν κρίνει κανέναν όσο κρατάει ο επίγειος βίος του.

Θα κριθεί έκαστος - μερικώς- μετά θάνατον, απ' τον Υιό- Λόγο, και κυριώτατα θα κριθεί τελειωτικά, στην Ώρα της Δευτέρας του Ιησού Χριστού Παρουσίας.

Όποιος αποτολμά να καταδικάζει το βάθος της ψυχής του άλλου κάνει αντιποίηση αρχής, 

και φανερώνεται στα μάτια του Θεού, ως προπέτης και α- νόητος υποστηρίζουν οι Άγιοι...

Μέχρι τότε, στις δύσκολες ώρες, ας ακολουθούμε τουλάχιστον τη συμβουλή που δόθηκε στον ασκητή: 

"κράτει τον νουν σου εις τον Άδην, και μη απελπίζου".

πηγή 

(αν κάνεις "κλικ " πάνω στο όνομα θα διαβάσεις

την όχι άσχετη με το θέμα της κατάκρισης, ανάρτηση

που έγραψα παλιότερα, με τίτλο: "Δική μου είναι η εκδίκηση")

http://salograia.blogspot.gr

"Θεέ μου, Πάρε με"

Θαυμαστό περιστατικό ιερέα για τη μεταθανάτιον ζωήν: 

Θεέ μου, Πάρε με! Πόσοι άνθρωποι σε δύσκολες στιγμές δεν το λένε!

Οι περισσότεροι όμως δε γνωρίζουν ότι είναι αμαρτία κι ότι αποτελεί έλλειψη υπομονής κι ελπίδας στη βοήθεια του Θεού. Το ακόλουθο όμως περιστατικό, το βεβαιώνει ξεκάθαρα. Το διηγήθηκε με πολλή ταπείνωση και συναίσθηση ένας σεβαστός ιερέας, ο οποίος έχει πνευματικά παιδιά και στην επαρχία και στην Αθήνα.

Είπε: «Εγώ, αφ’ ότου έγινα ιερέας, με κυνήγησε η συκοφαντία (το σύγχρονο μαρτύριο). Πότε με τον έναν τρόπο, πότε με τον άλλον, με πίκραιναν και με καταρράκωναν πολλοί, με ψευδείς κατηγορίες. Αυτό γινόταν επανειλημμένα. Τόσο πόνεσα και τόσο κουράστηκα, που λύγισα κι αρκετές φορές είπα: «Θεέ μου, πάρε με!». Και τελικά, με πήρε!»…

Όσοι τον άκουγαν έμειναν κατάπληκτοι να τον κοιτούν, σκεπτόμενοι πόση ενοχή έχουν όσοι κατηγορούν, ιδίως τους ιερωμένους... Πόση αμαρτία συσσωρεύουν στην ψυχή τους, ιδίως όταν σπρώχνουν σε απελπισία τις ψυχές που κατηγορούν! Λες και τους εξουσιοδότησε ο Θεός να κρίνουν τον κόσμο...

Ο σεμνός κληρικός συνέχισε την αφήγησή του, λέγοντας:

«Έπαθα ανακοπή καρδιάς. Μου συνέβη στην Αθήνα. Εκείνη τη στιγμή βρισκόμουν εν μέσω γνωρίμων και πνευματικών τέκνων μου. Αμέσως με μετέφεραν στο νοσοκομείο. Εκεί οι γιατροί προσπάθησαν πολύ να ξεκινήσουν την καρδιά, αλλά δεν έγινε τίποτα. Στο τέλος είπαν: «Δε γίνεται τίποτα με τον παππούλη πάρτε τον στο νεκροτομείο!».

Εγώ τώρα, και τι δεν έζησα τις έξι αυτές ώρες που ήμουν νεκρός! Κατ’ αρχάς, ένιωθα τον Άγγελό μου να με συντροφεύει κι να με περιβάλει προστατευτικά σε μια πορεία, που στην αρχή ήταν κάπως δύσκολη, αλλά αμέσως μετά ανοδική, προς ένα θεσπέσιο, γλυκύτατο φως. Κατά τη διαδρομή, πολλά κακά πνεύματα φώναζαν επιθετικά και με κατηγορούσαν. Μια από τις κατηγορίες ήταν η εξής:

-Πού τον πας αυτόν; Ήταν φιλοχρήματος. Ενώ είχε υποσχεθεί ακτημοσύνη, είχε χρήματα δικά του…! Ο άγιος Άγγελος όμως τους απέκρουε κι έλεγε:

-Αυτό δεν είναι αλήθεια! Τα χρήματα που είχε ήταν του Μοναστηριού και τα διαχειριζόταν.

Τελικά φθάσαμε σ’ ένα μέρος που φαινόταν να είναι σύνορο δύο περιοχών. Εκεί άκουσα τον εξής διάλογο που έκανε ο Άγγελός μου με την Υπεραγία Θεοτόκο. Άκουσα μάλιστα και τη γλυκύτατη, αλλά κάπως αυστηρή φωνή Της.

Ο Άγγελός μου έλεγε:

-Υπεραγία Θεοτόκε, να οδηγήσω τον παππούλη στη Βασιλεία του Υιού Σου;

Εκείνη απάντησε:

-Όχι! Γιατί έχει κάνει μια σοβαρή αμαρτία.

-Τι αμαρτία, Δέσποινά μου; Ο παππούλης ήταν καλός (άρχισε να με υπερασπίζει, ενώ ένιωθα τα δάκρυά του να πέφτουν ζεστά πάνω στον τράχηλό μου!), έχτισε Μοναστήρι, βοήθησε ψυχές να σωθούν...

- Αυτό είναι αλήθεια, απάντησε η Θεοτόκος. Αλλά, δεν έκανε υπομονή στον αγώνα που είχε, κι έλεγε στον Υιό μου πάρε με και πάρε με. Λοιπόν, πήγαινέ τον πίσω, να τελειώσει με υπομονή τον αγώνα του και μετά θα εισέλθει στη Βασιλεία του Υιού μου.

Καθώς γυρίζαμε με τον άγιο Άγγελο, είδα τον Παράδεισο και την Κόλαση. Αυτά που γράφουν τα βιβλία του Θεού, είναι αλήθεια! Τα είδα με τα μάτια μου!…

Όταν φθάσαμε στο νοσοκομείο, με αποστροφή μπήκα στο νεκρό παγωμένο σώμα μου. Έκανα οκτώ ώρες για να κινήσω τις πρώτες κλειδώσεις των δαχτύλων των χεριών μου! Απ’ το παίξιμο των βλεφάρων μου αντιλήφτηκε τη νεκρανάσταση μου πρώτη η αδελφή μου, κι αναστατώθηκε όλο το νοσοκομείο.

Σιγά-σιγά συνήλθα κι από τότε προσέχω και κάνω υπομονή αδιαμαρτύρητα σε ό,τι επιτρέπει η αγάπη του Θεού. Πρέπει να κερδίσουμε τον Παράδεισο, αδελφοί μου, πρέπει με την υπομονή μας να κερδίσουμε την ψυχή μας!»

Αυτά είπε ο παππούλης και με τα τελευταία λόγια η φωνή του κόπηκε απ’ τη συγκίνηση…

http://agiosgeorgiosthivas.blogspot.gr

"Ελέησέ με!".Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας

Ο άρρωστος Εζεκίας ούτε όρθιος ούτε γονατιστός, αλλά πεσμένος στο κρεβάτι παρακάλεσε για τη θεραπεία του το Θεό, που με τον προφήτη Ησαΐα του είχε προαναγγείλει το θάνατό του.

Και κατόρθωσε με την καθαρότητα και τη θερμότητα της καρδιάς του να μεταβάλει τη θεϊκή απόφαση.

Ο ληστής, πάλι, καρφωμένος πάνω στο σταυρό, με λίγα λόγια κέρδισε τη βασιλεία των ουρανών.

Και ο Ιερεμίας μέσα στο λάκκο με τη λάσπη και ο Δανιήλ μέσα στο λάκκο με τα θηρία και ο Ιωνάς μέσα στην κοιλιά του κήτους, όταν προσευχήθηκαν θερμά, απομάκρυναν τις συμφορές, που τους είχαν βρει, και βοηθήθηκαν από το Θεό.

"Και τί θα λέω, όταν προσεύχομαι;", θα με ρωτήσεις.

Θα λες ό,τι και η Χαναναία του Ευαγγελίου. «Ελέησέ με, Κύριε!», παρακαλούσε εκείνη. «Η θυγατέρα μου βασανίζεται από δαιμόνιο».

"Ελέησέ με, Κύριε!", θα παρακαλάς κι εσύ. "Η ψυχή μου βασανίζεται από δαιμόνιο". Γιατί η αμαρτία είναι μεγάλος δαίμονας.

Ο δαιμονισμένος ελεείται, ενώ ο αμαρτωλός αποδοκιμάζεται. "Ελέησέ με!". Μικρή είναι η φράση. Και όμως, γίνεται πέλαγος φιλανθρωπίας, καθώς, όπου υπάρχει έλεος, εκεί υπάρχουν όλα τα αγαθά.

Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου

http://perivolipanagias.blogspot.gr

Ἡ ἀληθινὴ συγχώρησις

Τὰ ἑξῆς παραγγέλνει ὁ Θεὸς στοὺς ἀνθρώπους: «κανεὶς ἀπὸ σᾶς ἂς μὴ διατηρεῖστὴν καρδιά του κακία γιὰ τὸν ἀδελφό του» (Ζαχ. ζ´ 10) καὶ «κανεὶς ἂς μὴν συλλογίζεται τὴν κακία τοῦ ἄλλου» (Ζαχ. η´ 17). Δὲν λέει μόνο, συγχώρεσε τὸκακὸ τοῦ ἄλλου, ἀλλὰ μὴν τὸ ἔχεις οὔτε στὴ σκέψη σου, μὴ τὸ συλλογίζεσαι,ἄφησε ὅλη τὴν ὀργή, ἐξαφάνισε τὴν πληγή.

Νομίζεις, βεβαίως, ὅτι μὲ τὴν ἐκδικητικότητα τιμωρεῖς ἐκεῖνον ποὺ σὲ ἔβλαψε. Γιατὶ ἐσὺ ὁ ἴδιος σὰν ἄλλο δήμιο ἐγκατέστησες μέσα σου τὸ θυμὸ καὶκαταξεσκίζεις τὰ ἴδια σου τὰ σπλάχνα. Ἔχεις ἀδικηθεῖ πολὺ καὶ στερήθηκες πολλὰ ἐξαιτίας κάποιου, κακολογήθηκες καὶ ζημιώθηκες σὲ πολὺ σοβαρὰ θέματά σου καὶ γι᾿ αὐτὸ θέλεις νὰ δεῖς νὰ τιμωρεῖται ὁ ἀδελφός σου; Καὶ ἐδῶ πάλι εἶναι χρήσιμο νὰ τὸν συγχωρήσεις. Γιατὶ, ἐὰν θελήσεις, ἐσὺ ὁ ἴδιος νὰ ἐκδικηθεῖς καὶνὰ ἐπιτεθεῖς ἐναντίον του εἴτε μὲ τὰ λόγια σου, εἴτε μὲ κάποια ἐνέργειά σου, ἢ μὲτὴν κατάρα σου, ὁ Θεὸς ὄχι μόνο δὲν θὰ ἐπέμβει κατ᾿ αὐτοῦ –ἐφόσον ἐσὺἀνέλαβες τὴν τιμωρία του– ἀλλὰ ἐπιπλέον θὰ σὲ τιμωρήσει ὡς θεομάχο.

Ἄφησε τὰ πράγματα στὸν Θεό. Αὐτὸς θὰ τὰ τακτοποιήσει πολὺ καλύτερα ἀπ᾿ὅ,τι ἐσὺ θέλεις. Σὲ σένα ἔδωσε μόνο τὴν ἐντολὴ νὰ προσεύχεσαι γιὰ τὸν ἄνθρωπο ποὺ σὲ λύπησε.

Ἐμάλωσες μὲ κάποιον καὶ κρατᾶς μέσα σου κακία; Μὴν προσέλθεις στὴ Θεία Κοινωνία! Θέλεις νὰ προσέλθεις; Συμφιλιώσου πρῶτα καὶ τότε νὰ ἔλθεις νὰἐγγίσεις τὰ Ἄχραντα Μυστήρια! Αὐτὰ δὲν τὰ λέγω ἐγώ, ἀλλὰ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος. Αὐτὸς γιὰ νὰ σὲ συμφιλιώσει μὲ τὸν Πατέρα, δὲν ἀρνήθηκε οὔτε νὰ σφαγιασθεῖ, οὔτε τὸ αἷμα Του νὰ χύσει. Καὶ σύ, γιὰ νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν συνάνθρωπό σου, οὔτε μία λέξη δὲν καταδέχεσαι νὰ βγάλεις ἀπὸ τὸ στόμα σου; Καὶ διστάζεις νὰτρέξεις πρῶτος; Ἄκουσε τί λέει γιὰ ὅσους κρατοῦν τὴ στάση αὐτή: «Ἂν προσφέρεις τὸ δῶρο σου στὸ θυσιαστήριο καὶ ἐκεῖ θυμηθεῖς ὅτι ὁ ἀδελφός σουἔχει κάτι ἐναντίον σου, πήγαινε πρῶτα νὰ συμφιλιωθεῖς μὲ τὸν ἀδελφό σου» (Ματθ. ε´ 23-24).

Ἂν ἔβλεπες ἕνα μέλος τοῦ σώματός σου ἀποκομμένο, δὲν θὰ ἔκανες τὰ πάντα γιὰνὰ τὸ ἑνώσεις μὰ τὸ σῶμα σου; Αὐτὸ κάνε καὶ γιὰ τοὺς ἀδελφούς σου. Ὅταν τοὺς δεῖς νὰ ἔχουν ἀποκοπεῖ ἀπὸ τὴν ἀγάπη σου, τρέξε γρήγορα καὶ περιμάζεψέ τους· μὴν περιμένεις ἐκείνους νὰ ἔλθουν, σπεῦσε ἐσὺ πρῶτος, γιὰ νὰ λάβεις τὰβραβεῖα! Ἕνα μόνο ἐχθρὸ διαταχθήκαμε νὰ ἔχουμε, τὸν διάβολο. Μὲ αὐτὸν νὰμὴν συμφιλιωθεῖς ποτέ· πρὸς τὸν ἀδελφό σου ὅμως ποτὲ νὰ μὴν ἔχεις βαριὰκαρδιά. Κι ἂν ἀκόμη συμβεῖ κάποια μικροψυχία, ἂς εἶναι παροδική, ἂς μὴνὑπερβαίνει τὸ διάστημα τῆς ἡμέρας. 

«Ἡ δύση τοῦ ἡλίου νὰ μὴ σᾶς προφθάνειὀργισμένους», λέει ὁ Ἀπόστολος (Ἐφεσ. δ´ 26). «…Ἄφες ἡμῖν τὰ ὀφειλήματαἡμῶν, ὡς καὶ ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» (Ματθ. στ´ 12).

Βλέπεις; 

Ὁ Θεὸς ἐσένα τὸν ἴδιο ἔκανε κριτὴ τῆς συγχωρήσεως τῶν ἁμαρτημάτων σου. 

Ἂν συγχωρήσεις λίγα, λίγα θὰ σοῦ συγχωρεθοῦν. Ἂν συγχωρήσεις πολλά, θὰ σοῦ συγχωρηθοῦν πολλά. Ἂν τὰ συγχωρήσεις μὲ εἰλικρίνεια καὶ μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ τὸν ἴδιο τρόπο θὰ συγχωρήσει καὶ τὰ δικά σου ὁ Θεός. Ἂν μετὰτὴν συγχώρηση, κάνεις φίλο σου τὸν ἐχθρό σου, ἔτσι θὰ διάκειται καὶ ὁ Θεὸςἀπέναντί σου.

Ποιᾶς, λοιπόν, τιμωρίας δὲν εἶναι ἄξιος ἐκεῖνος, ποὺ ἐνῷ πρόκειται νὰ κερδίσει δέκα χιλιάδες τάλαντα, ἐὰν χάσει ἑκατὸ μόνο δηνάρια, οὔτε καὶ τὰ λίγα δὲν συγχωρεῖ, ἀλλὰ στρέφει ἐναντίον του τὰ ἴδια τὰ λόγια τῆς προσευχῆς; Γιατίὅταν λὲς στὸν Θεὸ «συγχώρεσέ μας, ὅπως καὶ ἐμεῖς συγχωροῦμε τοὺς ἐχθρούς μας» καὶ κατόπιν ἐσὺ δὲν συγχωρεῖς, γιὰ τίποτε ἄλλο δὲν παρακαλεῖς τὸν Θεό, παρὰ νὰ σὲ στερήσει ἀπὸ κάθε ἀπολογία καὶ συγγνώμη…

Αγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

(Ἀπό τὴν ὁμιλία κ´ «Εἰς τοὺς Ἀνδριάντας»)

Πηγή: «Alopsis»

KΑΤΗΓΟΡΩ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ....

EΣΕΙΣ…. EΣΕΙΣ….EΣΕΙΣ…

EΣΕΙΣ οι Υποκριτες αρχιερεις διδαχθητε από τους «ΑΘΕΟΥΣ»

EΣΕΙΣ οι Υποκριτες παπαδες διδαχθητε από τους «ΑΘΕΟΥΣ»

EΣΕΙΣ οι Υποκριτες θεολογοι διδαχθητε από τους «ΑΘΕΟΥΣ»

EΣΕΙΣ οι Υποκριτες χριστιανοι διδαχθητε από τους «ΑΘΕΟΥΣ»

Οι «ΑΘΕΟΙ», υπερεβησαν ΟΛΟΥΣ ΣΑΣ και εκαμαν πρωτοι αυτοι, αυτά που θα επρεπε πρωτοι να καμετε εσεις.

Οι «αθεοι» διδασκουν ηθος, λεβεντια, αξιοπρεπεια.

Ηθος και Υφος ξενα και αγνωστα σε σας, τους εμφανιζομενους ως εκκλησιαστικους ανθρωπους.

Εσεις που θα επρεπε να ειστε το φως του κοσμου, καταντησατε πυγολαμπιδες μεσα στο σκοτος.

Οι υιοι του αιωνος τουτου φαινονται φωτεινοτεροι από σας, ενώ εσεις καπου χαθηκατε και εξαφανισθηκατε και κλειστηκατε στα καβουκια σας και στα καβουκια των γερονταδων και των πνευματικων σας.

Τι ντροπη, τι αισχος!!!

Ειπα ότι ο Χριστος και το Ευαγγελιο Του, δεν δειχνουν να φοβουνται τους Αθεους και τους Απιστους.

ΕΣΑΣ φοβουνται και ο Χριστος και το Ευαγγελιο Του, ΕΣΑΣ κατακεραυνωνουν, τους ΥΠΟΚΡΙΤΑΣ και τους ΦΑΡΙΣΑΙΟΥΣ.

Γιατι ακομα υπαρχετε και δεν πατε να εξαφανισθητε;

Ποια είναι η παρουσια σας, που εντοπιζεται το αναστημα σας;

Στο πουθενα, σχεδον στο τιποτα.

Ο κοσμος εγινε αγνωριστος.

Χριστος δεν καθευδει αλλα …μαλλον …απεστη, Πυρσος ουδαμου. 

Αντι να υπαρχη Φως Χριστου, υπαρχει Σκοτος Ψηλαφητον.

Παρουσια Χριστου δεν υπαρχει, ενώ Βλασφημια Χριστου υπερπληθωρει, σε όλα τα μηκη και σε όλα τα πλατη της γης Ελλαδος.

Λετε να υπερβαλλουμε;

Ουτε το 0,5 τοις εκατο δεν εκκλησιαζεται.

Και γι αυτή την ΜΗΔΑΜΙΝΗ ΜΗΔΑΜΙΝΟΤΑΤΗ κοινωνικη προσφορα, πληρωνονται και χρηματοδοτουνται 30.000 …. ρασοφοροι και μη …ηγετισκοι!!!

Και για πεστε μας, οφειλει ή δεν οφειλει αυτή η Πολιτεια που σας …αυτοαξιολογησε να σας μηδενισει, να σας παυση ακομα και την οποιαδηποτε χρηματοδοτησι της μηδαμινης αυτης προσφορας σας;

Όμως και εδώ επικαλεισθε τις δαφνες των προγονων σας, τα κεκτημενα από τους προγονους σας που δωσατε με ανταλλαγμα ολων σας, ολων υμων των αξιολογηθεντων ως στασιμων …ελων και λυματων και υπολυματων !!!

Για να πληρωνονται ολοι και οι …βασιλισσες και οι… εργατριες…και οι …κηφηνες!!!

Δεν δινετε καμμια παρουσια, δεν δινετε κανενα παρον.

Απουσιαζετε από παντου, δεν προσφερετε πουθενα και τιποτα.

Ζητε και υπαρχετε μονο με τις δαφνες των προγονων σας.

Τις κρατατε και τις ανακινειτε, οπως τα παιδια τα σημαιακια, γιατι άλλο τι δεν εχετε να καυχηθητε και να επιδειξετε.

Ναι, με τις δαφνες των προγονων σας μονο εμφανιζεσθε και με αυτές κορδωνεσθε, αλλα χωρις να θελετε, ουτε να τους μοιαζετε.

Ουτε τους μιμεισθε, ουτε τους ακολουθατε.

Και όχι μονον αυτό, αλλα και τολματε να τους μπασταρδευετε, τολματε να τους βεβηλωνετε, τολματε να τους διαστρεφετε.

Κακοποιειτε τα κειμενα τους και τα μεταστρεφετε και τα παρερμηνευετε συμφωνα με τις αχριστιανες αποψεις σας και τις υπολογιστικες επιθυμιες σας.

Τους διαζωγραφιζετε τελειως ανομοιους της πραγματικης φυσιογνωμιας τους που ειναι απομιμησι Χριστου, αρκει να εξυπηρετουνται τα συμφεροντα σας και οι εντολες των …ποιμενων σας.

ΔΕΙΤΕ τους σημερινους ΑΘΕΟΥΣ που αποδοκιμαζετε, και ταχα τρεμετε, εσεις οι ΑΘΕΩΤΑΤΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΕΣ της Εκκλησιας, που εσεις οι ιδιοι φανηκατε αναξιοι και ανικανοι, να γινετε σκυταλοδρομοι του Αιωνιου Μηνυματος, του Αιωνιου Θεου.

Σας εβαλαν γυαλια και αυτοι οι ΑΘΕΟΙ που κρατησαν σταθερη και ισχυουσα την αργια της Κυριακης που βιωνεται εδώ και 2000 χρονια, που ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΑΝΑΞΙΟΙ και ΑΝΙΚΑΝΟΙ και ΑΧΡΗΣΤΟΙ ΑΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ, την αφησατε να την καταργησουν οι «θεοσεβουμενοι» αγαπημενοι Βρυκολακες πολιτικοι σας τους οποιους εκει στο Αιρετικο Ορος του Αθω, καποιοι παναθλιοι μεγιστανοκαλογηροι, τους εψαλαν ακομα και …ΦΗΜΗ!!!

Πραξι ασεβεστατη και πραξι αθεωτατη.

Και μεσα εις αυτό το πληθος των ασεβειων και βεβηλων πραξεων σας, αλλα και την παροιμιωδη απνοια και απαθεια σας, ένα ΤΕΡΑΤΩΔΕΣ ΘΗΡΙΟΝ κατεκλυσε τα Παντα και κατατρωγει και καταπινει τα Παντα.

Κατελαβε ολους τους χωρους της Εκκλησιας του Χριστου και ετοιμαζεται να εγκαταστηση στο κεντρο Της, τον θρονον του ο Αντιχριστος.

Και ΟΛΟΙ σχεδον εσεις, στεκεστε αδιαφοροι και σχεδον ευτυχισμενοι και σφικταγκαλιασμενοι, με αυτό το Τερατωδες, το Σατανικο Θηριο του Αδου.

Το ονομα του;

ΠΑΝΑΙΡΕΣΙ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ.

ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, το καταχθονιον και αποφωλιον Εκτρωμα και Εκβρασμα του Σκοτους της Κολασεως.

ΦΡΙΚΗ!!! ΦΡΙΚΗ!!!

ΕΣΕΙΣ…ΕΣΕΙΣ..ΕΣΕΙΣ…οι Υποκριτες χριστιανοι του 2015 ακουσατε λογον Κυριου:

Δι υμας, τους κατ’ ονομα χριστιανους, βλασφημειται το ονομα του Θεου εν τοις εθνεσι.

Μελλω σας εμεσαι από του στοματος Μου.

Και Ιδου, αφιετε ο Οικος υμων ερημος…

Και ΦΟΒΕΡΟΝ!

Ο Ιδιος λαι παλι το ειπε: Ερχομενος επι της γης, ευρησω την Πιστιν που σας ενεπιστευθην;

΄Η θα ευρω μονον ΔΥΟ ή ΤΡΕΙΣ πιστους, ως προεφητευον, οι δικοι Μου Μαρτυρες και δουλοι Μου γνησιοι, τους οποιους εσεις περιφρονησατε, εκδιωξατε και απαξιωσατε και μεινατε με τους συγχρονους ομοιους και απαραλλακτους δουλους των ανθρωπων….ηγετισκους σας;

ΟΥΑΙ ΥΜΙΝ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΣ ΚΑΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ.

http://apotixisi.blogspot.gr

Συνομιλία του αββά Κασσιανού με τον αββά Ισαάκ για την προσευχή

Πρέπει να τηρείται μια τάξη στα διάφορα είδη της προσευχής;

Άς δούμε αρχικά τί ακριβώς σημαίνουν αυτοί οι όροι. 

Ποιά δηλαδή είναι ή διαφορά, ανάμεσα στις προσευχές στις παρακλήσεις και στις δεήσεις;

Έπειτα, πρέπει να ασκούνται αυτοί οι τρόποι προσευχής ένας- ένας χωριστά, ή όλοι μαζί; Έχει κάποιο ιδιαίτερο νόημα για τους πιστούς ή σειρά με την οποία ό Απόστολος Παύλος έχει παραθέσει καθέναν από αυτούς τούς τρόπους προσευχής;Η απλώς αυτός ό διαχωρισμός δεν έχει και τόση σημασία και μπορούμε να υποθέσουμε ότι ό Απόστολος τα παρέθεσε έτσι χωρίς ιδιαίτερη σκοπιμότητα;

Αυτή ή δεύτερη υπόθεση είναι, κατά την γνώμη μου, τελείως παράλογη. Δεν είναι ποτέ δυνατόν να έβαλε το Άγιο Πνεύμα στο στόμα τού Αποστόλου κάτι πού δεν έχει ιδιαίτερη σημασία. Θα ξαναπάρουμε λοιπόν αυτά τα είδη προσευχής ένα-ένα, με την σειρά πού δόθηκαν, ώστε με την Χάρη τού Θεού να τα αναλύσουμε διεξοδικά.

Τί είναι δέηση

Ό Απόστολος λέει: «Σας παρακαλώ, πρώτα από’ όλα, να κάνετε δεήσεις» (Α’ Τιμ. 2, 1). Δέηση είναι ή κραυγή, ή προσευχή τού αμαρτωλού, ό όποιος με συντριβή καρδιάς εκλιπαρεί για την συγχώρηση των σφαλμάτων πού έχει διαπράξει στο παρελθόν, αλλά και για τις πρόσφατες αμαρτίες του.

Τι είναι προσευχή.

Ή προσευχή είναι ή πράξη με την οποία προσφέρουμε ή αφιερώνουμε κάτι στον Θεό. Οι Έλληνες την αποκαλούν «ευχή». Εκεί πού στα Ελληνικά λέει «τας εύχάς μου τω Κυρίω αποδώσω» (Ψαλμ .115, 9), στα Λατινικά λέμε «θα εκπληρώσω τις ευχές πού έκανα προς τον Κύριο», το όποιο σε ακριβή μετάφραση, θα μπορούσε να εκφρασθεί ως έξης: «Θα κάνω τις προσευχές, τις όποιες υποσχέθηκα στον Κύριο». Διαβάζουμε επίσης στο βιβλίο του Εκκλησιαστή: «Όταν τάξεις κάτι στον Θεό, μην αργήσεις να Του το προσφέρεις» (Έκκλ. 5, 3). Ας δούμε λοιπόν, πώς θα πραγματώσουμε αυτή την εντολή.

Προσευχόμαστε λοιπόν, όταν αρνούμαστε τον κόσμο και δεσμευόμαστε επίσημα απέναντι του Θεού, να νεκρώσουμε τον εαυτό μας για καθετί κοσμικό, για ότι δηλαδή άφορα τις πράξεις και τον τρόπο ζωής. Κι αυτός το κάνουμε για να υπηρετήσουμε τον Κύριο με όλη την θέρμη της ψυχής μας. Προσευχόμαστε, όταν περιφρονούμε την δόξα τού κόσμου και τα επίγεια πλούτη, για να προσκολληθούμε ανεμπόδιστα στον Κύριο, με συντριβή καρδιάς και με ταπεινό φρόνημα. Προσευχόμαστε, όταν αφιερώνουμε οριστικά και αμετάκλητα την αγνότητα τού σώματος μας και όταν υποσχόμαστε να ξεριζώσουμε εντελώς από την καρδιά μας τις ρίζες τού θυμού και της λύπης, οι όποιες οδηγούν στο θάνατο. Αν δεν τηρήσουμε τις υποσχέσεις μας, αν αμελήσουμε και αν παραδοθούμε στο θυμό, στα πάθη και στις παλιές ελλείψεις μας, θα δώσουμε λόγο στον Θεό για τις υποσχέσεις και για τούς όρκους μας. Δίκαια τότε θα ακούσουμε: «Καλύτερα να μην τάξεις, παρά να τάξεις κάτι και να μην το προσφέρεις» (Έκκλ. 5, 4).

Για τις έντεύξεις.

Έχουμε επίσης και τις έντεύξεις. Έντεύξεις λέμε τις γεμάτες θέρμη προσευχές που κάνουμε προς τον Θεό για χάρη των συνανθρώπων μας, είτε αυτοί είναι γνώριμοι και αγαπημένα μας πρόσωπα, είτε αυτές οι ικεσίες μας έχουν σαν αίτημα την ειρήνη του κόσμου, καθώς λέει ο Απόστολος Παύλος « Να προσευχόμαστε για όλους τους ανθρώπους για τους κυβερνήτες και για όλους εκείνους που ασκούν την εξουσία» (Α Τιμ.2 , 1-2).

Κατόπιν, στην τέταρτη θέση, έχουμε τις ευχαριστίες.

Καθώς ή ψυχή αναλογίζεται τις πλουσιοπάροχες ευεργεσίες πού έχει δεχθεί στο παρελθόν από τον Θεό και καθώς ατενίζει αυτές πού την κατακλύζουν στο παρόν ή καθώς στρέφει τον βλέμμα της στο μέλλον, στα αιώνια αγαθά πού ό Θεός επιφυλάσσει σ’ αυτούς πού Τον αγαπούν, ξεχειλίζει από απέραντη ευγνωμοσύνη και Τον ευχαριστεί με όλη της τη δύναμη. Συμβαίνει πολλές φορές αύτη ή ενασχόληση τού νου με τη θεωρία των μελλόντων αγαθών, να διεγείρει την ψυχή, ώστε αυτή να προσεύχεται με μεγαλύτερη θέρμη. Γιατί βλέπει πολύ καθαρά τα αιώνια αγαθά, πού ετοιμάζει ό Θεός στη μέλλουσα ζωή για τούς Αγίους και αυτό την κάνει να ξεχύνεται σε πέλαγος ανείπωτης χαράς και σε ατέρμονες προς Αυτόν ευχαριστίες.

Κατά πόσο είναι απαραίτητο αυτά τα τέσσερα είδη προσευχής να τα κάνουμε όλα συγχρόνως η χωριστά ή και εναλλάξ.

Αυτές οι τέσσερες μορφές προσευχής φέρνουν πλούσιους καρπούς. Είναι γνωστό από την μακρόχρονη εμπειρία ότι ή δέηση πού είναι θυγατέρα τής μετάνοιας, ή προσευχή πού γεννιέται από την καθαρή συνείδηση, ή οποία τηρεί τις μοναχικές υποσχέσεις, ή ικεσία πού πηγάζει από την θέρμη τής Χάρης και ή ευχαριστία την οποία γεννά ή θεωρία των αγαθών τής Μεγαλοσύνης και τής Αγαθότητας τού Θεού, αυτές όλες οι μορφές αναφοράς τής ψυχής στον Θεό, ξεχύνονται συχνά σε ολόθερμες και πύρινες προσευχές.

Από το βιβλίο ''Αββά Κασσιανού.

Συνομιλίες με τους Πατέρες της Ερήμου''Τόμος Α'

http://www.apantaortodoxias.blogspot.gr

Περί της εγκοσμίου ζωής

Ο άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης λέγει: 

“Υπάρχει μια αληθινή, πραγματική ζωή και μια φαινομενική, ψεύτικη ζωή. Το να ζείς για να τρως, να πίνεις, να ντύνεσαι, για να απολαμβάνης και να γίνεσαι πλούσιος, το να ζείς γενικά για εγκόσμιες χαρές και φροντίδες, αυτό είναι μια φαντασία.

Το να ζείς όμως για να ευχαριστής τον Θεό και τους άλλους, για να προσεύχεσαι και να εργάζεσαι με κάθε τρόπο για την σωτηρία των ψυχών τους, αυτή είναι πραγματική ζωή. 

Ο πρώτος τρόπος ζωής είναι ακατάπαυστος πνευματικός θάνατος. Ο δεύτερος είναι ακατάπαυστη ζωή του πνεύματος.

”(Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης, Περί της εγκοσμίου ζωής) 

http://proskynitis.blogspot.gr