Οι καλύτερες στιγμές για προσευχή...

Είναι κάποιες στιγμές που η θλίψη σου γίνεται αφόρητο φορτίο, το βλέμμα σου σκοτεινιάζει, χάνεται στο χάος των λογισμών κι η ανάσα σου βαραίνει. Μην απελπίζεσαι! Αυτές είναι ίσως οι καλύτερες στιγμές για προσευχή εκ καρδίας. Απλά γονάτισε και μίλα Του. Είναι εκεί με την αγκαλιά Του ανοιχτή και περιμένει να σε ακούσει...

Όχι πως δεν γνωρίζει, απλά θέλει να το θέλεις, όποτε εσύ το θελήσεις είναι εκεί για ακουμπήσεις κάθε βάρος της ψυχής σου στα πόδια Του. Μίλα Του, πες Του όλα αυτά που αισθάνεσαι, όλα όσα δεν αντέχεις να παλεύεις πια, όλα όσα σε πονούν και σε πληγώνουν, όλα όσα μπορεί να σε θυμώνουν, όλα όσα φοβάσαι...

Και τότε είναι που θα νιώσεις το χάδι της άπειρης Του Αγάπης να φωτίζει και να αγκαλιάζει την ψυχή σου και το βάρος που κουβαλάς να ελαφρώνει. Τέτοιες στιγμές προσευχής λένε πως εισακούονται γρήγορα γιατί πηγάζουν απευθείας από τα βάθη της ψυχής…

http://orahmas.blogspot.gr

Γέροντας Ἰσαάκ Ἀττάλα τό 1983 γιά τήν Ε.Ε: "Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Θά 'ταν καλοκαίρι τοῦ 1983... Ἡ Ἑλλάδα στὰ μεγαλεῖα της... Ἡ Εὐρώπη, τῆς εἶχε ἀνοίξει τὶς τσέπες καὶ τὴν προκαλοῦσε νὰ ζήσει μία ζωὴ ἔκλυτη, μία ζωὴ ψεύτικη ὅπως ἀποδείχθηκε στὶς μέρες μας! Καὶ τελικὰ τὴν πλάνεψε ὄχι μόνο τὴν Ἑλλάδα ἀλλὰ καὶ τὸ Ἅγιον Ὅρος! 

Ἤμουν μέσα στὸ κελλὶ φιλοξενούμενος τοῦ Ἁγίου Γέροντα παπα-Ἰσαὰκ καὶ τοῦ παπα-Εὐθυμίου. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ φαγητὸ στὴ μικρὴ ἀλλὰ τόσο εὐλογημένη τράπεζα καὶ εἴχαμε πάει γιὰ "ἡσυχία" ὅπως ἔλεγε ὁ Γέροντας. Πέρασε λίγη ὥρα καὶ ἀκούστηκε φασαρία στὴν αὐλή, ὁμιλία ἀπὸ κόσμο ἔντονη.

Χτύπησαν τὴ πόρτα ἄκομψα γιὰ ἡσυχαστήριο, βγαίνω νὰ ἀνοίξω τὴ πόρτα γιὰ νὰ μὴν ἀνησυχήσουν οἱ Γεροντάδες ἀλλὰ μὲ πρόλαβε ὁ Γέροντας. Ἦταν καλόγεροι δύο-τρεῖς καὶ ἀπ' ὅτι κατάλαβα γνωστοὶ καὶ μὲ θέσεις. Ἄνοιξαν τὴ κουβέντα σχετικὰ μὲ τὴν χρηματοδότηση ἀπὸ τὴν Εὐρωπαϊκὴ Ἕνωση καὶ ὅλο χαρὰ ἔλεγαν ὅτι οἱ ἑταῖροι θὰ μᾶς βοηθήσουν νὰ ἀναστηλώσουμε τὴν Ἑλλάδα καὶ εἰδικὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος μὲ λεφτὰ ποὺ ἄφθονα ρίχνουν στὰ ταμεῖα τῆς ὑπεύθυνης ὑπηρεσίας γιὰ…. τὴν ἀναστήλωση τοῦ Ἁγίου Ὅρους.

Οἱ μοναχοὶ ποὺ ἦταν ἀντιπρόσωποι κάποιων μονῶν στὴν Ἱερὰ Κοινότητα ἦταν πολὺ ἐνθουσιασμένοι καὶ ὅλο χαμόγελα ἱκανοποίησης ρώτησαν τελικὰ τὸν Γέροντα τί θὰ ἤθελε Ἐκεῖνος νὰ φτιάξει στὸ κελί του καὶ περίπου τί ὕψους θὰ ἤθελε νὰ ἦταν ἡ χρηματοδότηση!

Ἐκεῖ ποὺ ὁ Γέροντας Ἰσαὰκ καθόταν ἀμίλητος παίρνει τὸ λόγο καὶ ὅλο "θυμό", αὐτὸν τὸν πνευματικὸ θυμὸ ποὺ ἤξερε νὰ ξυπνᾶ συνειδήσεις εἶπε στοὺς ἀντιπροσώπους....

"Καλὰ εὐλογημένοι δὲν καταλαβαίνετε τί γίνεται; Tόσο παρασύρεστε ἀπὸ τὰ ἄνομα χρήματα τῶν Eὐρωπαίων; Δὲν καταλαβαίνετε ὅτι ὅλα αὐτὰ τὰ κάνουν γιὰ νὰ κυριεύσουν τὴ συνείδηση τῶν Ἑλλήνων; Δὲν βλέπετε ὅτι ἁλώνεται ἡ Πατρίδα μας; "

Καὶ εἰδικὰ γιὰ τὸ Ἅγιον Ὅρος εἶπε: "Μὲ τὸ τρόπο αὐτὸ πᾶνε νὰ ἀλώσουν τὸ Ἅγιον Ὅρος. Θὰ μᾶς ὑποχρεώσουν μετὰ νὰ κάνουμε ὅτι θέλουν καὶ μέχρι καὶ γυναῖκες θὰ μᾶς ἐπιβάλλουν νὰ μποῦν μέσα! Μὴ παρασύρεστε Πατέρες. Εἶναι Δούρειος Ἵππος ὅλα αὐτὰ γιὰ τὴν Πατρίδα μας!"

Οἱ Μοναχοὶ ἔμειναν ἔκπληκτοι μὲ τὴ γνώμη τοῦ Γέροντα ποὺ ἔδειχνε νὰ μὴ κατανοεῖ τὴ χαρὰ καὶ τὴν ἱκανοποίησή τους ποὺ οἱ Εὐρωπαῖοι ἄρχισαν πρωτόγνωρα νὰ μᾶς βοηθήσουν ἄκοπα καὶ ἀνέξοδα κατὰ τὴ γνώμη τους...!

Μὲ ἕνα χαμόγελο κατανόησης τῆς "ἰδιορρυθμίας " τοῦ Γέροντα ἀπομακρύνθηκαν ἀφήνοντας Ἐκεῖνον μέσα στὴ θλίψη γιὰ τὰ ἐπερχόμενα ὅπως εἶπε μονολογώντας....!

Πόσο μπροστὰ ἦταν ὁ Γέροντας καὶ πόσα ἔβλεπε ποῦ ὅλοι ἐμεῖς δὲν εἴχαμε τὴν ἱκανότητα νὰ διακρίνουμε;

Ο ΠΑΠΑ-ΙΣΑΑΚ Ο ΛΙΒΑΝΕΖΟΣ ΑΓΑΠΗΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΟΣΟ ΛΙΓΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ...ΚΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ ΟΣΟ ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΤΟΥ!!!

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποια είναι η Ορθόδοξη Εκκλησία;

Η Ορθόδοξη Ανατολική του Χριστού Εκκλησία, η οποία οικοδομήθηκε «επί τω θεμελίω των αποστόλων και προφητών, όντος ακρογωνιαίου αυτού Ιησού Χριστού, εν ω πάσα οικοδομή συναρμολογουμένη αύξει εις ναόν άγιον εν Κυρίω» (Εφ. 2:20-21),

από την ίδρυσή της διατηρεί την ενότητα της πίστεως αδιάσπαστη, απαραχάρακτη, αναλλοίωτη, κατά πάντα σύμφωνη, όπως την παρέλαβε από τον Κύριο διά των Αποστόλων.

Η ακριβής θεολογία για την Αγία Τριάδα σε αυτή και μόνη τηρήθηκε αγνή και αμιγής από ανθρώπινα επινοήματα και πολύ περισσότερο από ασέβειες.

Το ακατάληπτο μυστήριο για την άκρα συγκατάβαση και ενανθρώπιση του Υιού και Λόγου του Θεού σε αυτή μόνη διευκρινίσθηκε και αναπτύχθηκε και τηρείται ευσεβώς.

Αυτή κατέχει τα επτά θεία μυστήρια όπως παρέλαβε από τον Χριστό διά των Αποστόλων, και τα τελεί όπως παρέδωσε η σεβάσμια και Αποστολική Παράδοση.

Κρατεί την Αγία Γραφή όπως λαλήθηκε και κηρύχθηκε από τον Κύριο και Σωτήρα μας και όπως γράφτηκε από τους αγίους Αποστόλους με την έμπνευση του Αγίου Πνεύματος, και καμία λεξική μετάφραση ανθρώπινη δεν επιτρέπει ή παραδέχεται.

Την ιερή και σεβάσμια Παράδοση, όπως την παρέλαβε από τους Αποστόλους, έτσι τη διατηρεί και τη διασώζει αλώβητη και άμικτη από κάθε ανθρώπινη κιβδήλευση.

Το ιερό Σύμβολο της αγίας μας πίστεως και κάθε δόγμα που θεσπίστηκε από τις άγιες επτά Οικουμενικές Συνόδους και παραδόθηκε σε αυτή, αυτή και μόνη τηρεί και θα τηρήσει με τη Χάρη του Θεού αμείωτο και αμιγές.

Είτε στην Κωνσταντινούπολη πας, είτε στην Αλεξάνδρεια, στην Αντιόχεια και στα Ιεροσόλυμα, είτε στη Ρωσία, στη Σερβία, στη Βουλγαρία, στο Μαυροβούνιο, στην Ουγκάντα και όπου αλλού εξαπλώθηκε η Ορθοδοξία, αμέσως θα βρεις την ίδια πίστη, το ίδιο Σύμβολο, τα ίδια Μυστήρια και τον ίδιο τρόπο τέλεσής τους.

Όλοι οι λαοί των διαφόρων αυτών φυλών τα ίδια πιστεύουν, τα ίδια φρονούν και όλοι ομοψυχα «εν ενί στόματι και μιά καρδία, εν τω αυτώ νοΐ και εν τη αυτή γνώμη» δοξάζουν και προσκυνούν την Παναγία και Μακαρία Τριάδα.

Αυτή και μόνη η Ορθόδοξη Εκκλησία, που εξαπλώθηκε σε όλη τη Οικουμένη, έχει απόλυτο το δικαίωμα να ονομάζεται Καθολική· επειδή διέπεται από τον Κύριο και εμπνέεται από το Πανάγιο Πνεύμα, ονομάζεται και είναι και θα είναιΑγία· επειδή στηρίζεται και παραμένει στη διδασκαλία του Κυρίου, που παραδόθηκε σε αυτή από τους αγίους Απόστολους, ονομάζεται Αποστολική· και καθώς αποτελεί ένα Σώμα και έχει ένα Πνεύμα, δίκαια και κανονικά λέγεται «Μία».

Σε αυτή εκπληρώνεται κυριολεκτικά το ρητό τού Αποστόλου «εις Κύριος, μία Πίστις, εν Βάπτισμα» (Εφ. 4:5), και μόνο οι Ορθόδοξοι λαοί της έχουν πλήρως το δικαίωμα να ομολογούν στο ιερό τους Σύμβολο της Πίστεως «Εις Μίαν, Αγίαν, Καθολικήν και Αποστολικήν Εκκλησίαν», διότι πράγματι η Εκκλησία τους είναι «Μία», ενώ όλοι οι υπόλοιποι Αιρετικοί ψεύδονται φανερά, όταν διαβάζουν τα άρθρα αυτά.

Και επειδή η στρατευομένη Ορθόδοξη Εκκλησία είναι Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική, έχει κατ’ ακολουθίαν συνεχή και άρρηκτη την επικοινωνία, από τότε που την ίδρυσε ο Χριστός, με τη θριαμβεύουσα ήδη στους Ουρανούς Εκκλησία των Πρωτοτόκων. Και αυτό διότι, αν ο Χριστός ερχόταν πάλι από τον ουρανό, σε αυτή και μόνη θα έβρισκε την παραδοθείσα από Αυτόν (και σε Αυτόν αναγομένη) πίστη άθικτη, αμόλυντη, αγνή. Αν επίσης οι Απόστολοι έρχονταν και αυτοί, θα έβλεπαν αυτά που κηρύχθηκαν από αυτούς και παραδόθηκαν ως θησαυρός πολύτιμος, να είναι σώα και να τηρούνται και να εκπληρώνονται. Αν επίσης έρχονταν οι Θεόμορφοι και Θεοφόροι και Θεοκίνητοι Άγιοι Πατέρες που συγκρότησαν εν Αγίω Πνεύματι τις επτά άγιες Οικουμενικές Συνόδους και όλοι οι άγιοι Διδάσκαλοι, θα έβλεπαν σε αυτή και μόνη την Ορθόδοξη Εκκλησία να εφαρμόζονται οι Κανόνες τους, τους οποίους εμπνεόμενοι από τη χάρη του Παναγίου Πνεύματος εξέδωσαν, και οι διδασκαλίες τους.

Τέλος, πρέπει να γνωρίζουμε, ότι η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν έχει τίποτε το ανθρώπινο και δεν κυβερνήθηκε ποτέ από κανένα ανθρώπινο πνεύμα (όπως συμβαίνει στις υπόλοιπες λεγόμενες εκκλησίες), αλλά πάντοτε καθοδηγείται και διακυβερνάται από Αυτό το Πανάγιο Πνεύμα, που μένει σε αυτή στον αιώνα και την αποδεικνύει αλάθητο γνώμονα των Δογμάτων, «στύλο και εδραίωμα της αληθείας». Και παρά το ότι «κατέβη η βροχή και ήλθον οι ποταμοί και έπνευσαν οι άνεμοι» των μυρίων διωγμών και αιρέσεων και εναντίων φρονημάτων και έπεσαν επάνω της, καθόλου όμως δεν την έσεισαν ή πρόκειται να την σείσουν· «τεθεμελίωτο γαρ επί την πέτραν» (Ματθ. 7:25). Και αν ακόμη και τώρα πολεμείται από τους ξένους ή από δικούς της, αλλά και πάλι αυτοί θα ντροπιαστούν και θα κατακριθούν, ενώ η Εκκλησία ακόμη περισσότερο θα δοξαστεί· «πύλαι γαρ άδου ου κατισχύσουσιν αυτής» (Ματθ. 16:18)· διότι ο Νυμφίος της υποσχέθηκε, ότι θα μένει με αυτή στον αιώνα· «Και ιδού, φησίν, εγώ μεθ’ υμών ειμι πάσας τας ημέρας έως της συντελείας του αιώνος» (Ματθ. 28:20).

Δημήτριος Παναγόπουλος
(Από το περιοδικό «Όσιος Φιλόθεος της Πάρου» 19, έκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, σ. 37-40)

http://alopsis.gr/

Η ένωσις των ''Εκκλησιών

Τόν τελευταῖον καιρόν γίνεται πολύς λόγος διά τήν ἕνωσιν τῶν «Ἐκκλησιῶν». Εἰς τήν πραγματικότητα πρόκειται περί ἑνώσεως τῶν ἀπεσχισμένων ἀπό τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων Χριστιανῶν.

∆έν ὑπάρχουν πολλαί Ἐκκλησίαι διά νά ἑνωθοῦν. 

Μίαν μόνον Ἐκκλησίαν ἵδρυσεν ὁ Θεάνθρωπος Κύριος. Αὐτῆς τῆς Ἐκκλησίας συνέχειαν ἀποτελεῖ ἡ ἁγία μας Ὀρθόδοξος Καθολική (ἐκ τοῦ καθόλου - πλήρης, ἀληθής) Ἐκκλησία. 

Ἀπό τήν Μίαν αὐτήν Ὀρθόδοξον Καθολικήν Ἐκκλησίαν ἀπεσχίσθη ὁριστικῶς ὁ Πάπας τό 1054, ἕνεκα τῆς ἀρνήσεως τῶν Ὀρθοδόξων νά ὑποταχθοῦν εἰς τάς ἀντιχριστιανικάς ἀξιώσεις του περί πρωτείου ἐξουσίας ἐπί συμπάσης τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ἄλλων αἱρέσεών του.

Λόγῳ δέ τῶν πολλῶν παρεκτροπῶν τοῦ παπισμοῦ, τό 1517 ἤρχισεν εἰς τήν ∆ύσιν ὁ ἀγών τῶν ∆ιαμαρτυρομένων (προτεσταντῶν ἤ εὐαγγελικῶν) κατά τοῦ παπισμοῦ, πού ὡδήγησε τούς ∆υτικούς Χριστιανούς εἰς πλῆθος διασπάσεων. Σήμερον ὑπάρχουν, ὡς γνωστόν, πολλαί ἑκατοντάδες προτεσταντικῶν ὀμάδων. 

Ἡ ἀληθής, λοιπόν, Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ δέν διεσπάσθη, ὥστε νά ὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν.

Ἀντιθέτως συνεχίζει παρά τούς διωγμούς καί τάς ἀτελείας τῶν μελῶν της νά κρατῇ καί νά κηρύττῃ τό ἴδιον Εὐαγγέλιον καί τήν ἰδίαν πίστιν τοῦ Σωτῆρος Χριστοῦ, τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῶν αγίων Πατέρων. Ὥστε μόνον καταχρηστικῶς ἠμποροῦμεν νά ὁμιλῶμεν περί ἑνώσεως τῶν «Ἐκκλησιῶν». 

Ἀπό Ὀρθοδόξου ἀπόψεως καί κατ' ἀκρίβειαν μόνον περί ἐπανενώσεως τῶν ἀποσχισθέντων ἀπό τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἑτεροδόξων, πού συνειδητῶς ἤ ἀσυνειδήτως εὑρίσκονται εἰς τήν πλάνην ἤ τήν αἵρεσιν, εἶναι δυνατόν νά ὁμιλῶμεν.

Ὅποιος πιστεύει ἀδιστάκτως ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία εἶναι ἡ μόνη Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία τοῦ ἱεροῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δέν πρέπει νά ὁμιλῇ περί ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν, ἀλλ' ἐπανόδου τῶν ἑτεροδόξων εἰς τήν ἀληθῆ Ἐκκλησίαν

∆υστυχῶς ὅμως εἰς τό θέμα αὐτό ὑπάρχει σήμερον πολλή σύγχυσις, εἴτε λόγῳ ἀγνοίας εἴτε λόγῳ ὀλιγοπιστίας.

∆ι' αὐτό ἀκούομεν συχνά, ἀκόμη καί ἀπό ἐπίσημα χείλη, ὅτι μεταξύ τῶν ὀρθοδόξων καί τῶν ἑτεροδόξων δέν ὑπάρχουν διαφοραί, ὅτι ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία ἀποτελεῖται ἀπό ὅλας τάς «ἐκκλησίας», ὀρθοδόξους καί μή, ἐφ' ὅσον καμμία ἱστορική ἐκκλησία δέν δύναται νά ἰσχυρισθῇ ὅτι ἔχει ἀκεραίαν τήν ἀλήθειαν, καί ὅτι πρέπει πάσῃ θυσίᾳ νά γίνῃ ἡ ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους, καί μάλιστα νά κοινωνήσωμεν ἀπό τό ἴδιον Ἅγιον Ποτήριον. 

Ὅλα αὐτά καί ἄλλα πολλά ἀποτελοῦν σοβαράν ἐκτροπήν ἀπό τήν πίστιν τῶν Ἀποστόλων καί τῶν Πατέρων και συνιστοῦν αἵρεσιν, διότι θίγουν τά θεμέλια τῆς Πίστεως.

Ὁ Ὀρθόδοξος λαός μας, πού εἶναι ὁ φύλαξ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως, πρέπει νά γνωρίζῃ τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι ὑπάρχουν πολλαί καί σοβαραί διαφοραί μέ τούς ἑτεροδόξους Παπικούς ἤ Προτεστάντας. Ὅλαι αὐταί αἱ ἐπί μέρους διαφοραί συνοψίζονται εἰς τήν διδασκαλίαν περί Ἐκκλησίας.

Ποῖος ἀποτελεῖ τό κέντρον, τόν ἀποφασιστικόν παράγοντα, τήν ὑψίστην αὐθεντίαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν; Ὁ Θεάνθρωπος Ἰησοῦς Χριστός ἤ ὁ ἄνθρωπος;

Κατά τήν ἰδικήν μας ὀρθόδοξον πίστιν, Ἀρχηγός, Ἀλάθητος Κεφαλή, κριτήριον καί πηγή τῆς Ἀληθείας εἶναι ὁ Θεάνθρωπος Κύριος καί τό Πανάγιον Πνεῦμα, τό ὁποῖον ἐπιφοιτᾷ ὄχι εἰς ἕνα ἄνθρωπον ἀλλ' εἰς ὅλην τήν Ἐκκλησίαν.

Κατά τούς Ρωμαιοκαθολικούς ὅμως ὑψίστη αὐθεντία καί κριτήριον ἀλάθητον εἶναι εἷς ἄνθρωπος, ὁ “ἀλάθητος” Πάπας τῆς Ρώμης. Ἡ Ἐκκλησία δέν εἶναι δυνατόν νά ὑπάρχῃ καί νά εἶναι ἡνωμένη χωρίς τόν Πάπαν. Εἰς τούς Προτεστάντας πάλιν κριτήριον καί πηγή τῆς ἀληθείας δέν εἶναι ὁ εἷς πάπας τῆς Ρώμης, ἀλλά ἕκαστος Προτεστάντης δύναται νά εὑρίσκῃ τήν ἀλήθειαν ἤ τοὐλάχιστον μέρος τῆς ἀληθείας, χωρίς νά εἶναι ἀπαραίτητος ἡ αὐθεντία τοῦ ὅλου σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

Καί εἰς τάς δύο δηλ. περιπτώσεις ἔχομεν ἕνα ὑποκειμενισμόν, ἀτομικισμόν, εἴτε πρόκειται περί τοῦ παπικοῦ ἀτομικισμοῦ εἴτε πρόκειται περί του προτεσταντικοῦ ἀτομικισμοῦ. Εἰς τούς Ρωμαιοκαθολικούς ἔχομεν ἕνα Πάπαν. Εἰς τούς Προτεστάντας ἔχομεν τόσους Πάπας ὅσους καί Προτεστάντας.

Εἰς τό βάθος διακρίνομεν τήν ἰδίαν μεγάλην ἁμαρτίαν, τόν παραμερισμόν τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ ἀπό τόν ἄνθρωπον.

Οἱ ∆υτικοί παραμερίζοντες τόν Θεάνθρωπον καί θέτοντες ὡς κέντρον τόν ἄνθρωπον γίνονται ἀνθρωποκεντρικοί. Ὁ ἀνθρωποκεντρισμός ἀποτελεῖ τήν οὐσίαν ὅλων τῶν αἱρέσεων τῆς ∆ύσεως. Ἐμεῖς, ἀντιθέτως, μένομεν εἰς τήν ἁγίαν Θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας. 

Τελικῶς τό ὅλον θέμα εἶναι θέμα σωτηρίας. Ποῖος ἠμπορεῖ νά σωθῇ εἰς μίαν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας κέντρον δέν εἶναι ὁ Θεάνθρωπος, ἀλλά ὁ ἀλάθητος ἄνθρωπος, Πάπας ἤ Προτεστάντης;

∆ι' αὐτό ἐμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι δέν θά δεχθῶμεν ποτέ νά συνυπάρξωμεν μέ τούς Παπικούς ἤ τούς Προτεστάντας, ἐφ' ὅσον ἐξακολουθοῦν νά ἐμμένουν εἰς τόν ἀνθρωποκεντρισμόν.

Κάθε ἕνωσις μέ τούς ἑτεροδόξους πρίν ἐπανέλθουν εἰς τήν θεανθρωποκεντρικήν παράδοσιν τῆς Ὀρθοδοξίας ἀποτελεῖ προδοσίαν τοῦ Χριστοῦ...

Ο ὁποῖος δι' αὐτό ἀκριβῶς ἐσαρκώθη, ἔπαθε, ἀνέστη, ἀνελήφθη καί ἵδρυσε τήν Ἐκκλησίαν Του, διά νά γίνῃ τό κέντρον τῆς σωτηρίας μας καί νά καταργήσῃ κάθε ἀνθρωποκεντρισμόν... πού ἀποτελεῖ ἐπανάληψιν τοῦ προπατορικοῦ ἁμαρτήματος, ἐγωϊσμόν πού καταστρέφει τήν ἀληθῆ κοινωνίαν μέ τόν Θεόν καί τούς ἀνθρώπους, ἀπιστίαν εἰς τόν Θεόν καί ἄρνησιν νά παραδοθῇ ὁ ἄνθρωπος ἄνευ ὅρων εἰς τήν σώζουσαν χάριν τοῦ Θεοῦ.

Ἡ χριστιανική ἀγάπη ἐπιβάλλει νά ἀγαπῶμεν τούς ἑτεροδόξους ἀδελφούς μας, νά ἀναγνωρίζωμεν ὅ,τι καλόν ἔχουν, νά προσευχώμεθα καί νά ἐργαζώμεθα χωρίς φανατισμόν, διά νά ἀποκαλυφθῇ καί εἰς αὐτούς ἡ ἀλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας.

Αὐτό ὅμως δέν πρέπει νά γίνῃ ἐπί θυσίᾳ τῆς πίστεως καί χάριν μιᾶς ἑνότητος πού δέν θά βασίζεται εἰς τήν ἀλήθειαν, ἀλλά τόν συμβιβασμόν, τήν διπλωματίαν καί τήν οἱανδήποτε σκοπιμότητα. Τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως τό ἐκφράζει ἡ Ἁγία Γραφή καί ἡ Ἱερά Παράδοσις, εἶναι ἡ ἕνωσις ἐν ἀληθείᾳ.

Αὐτήν τήν στιγμήν μόνη ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μας κατέχει τό ἀληθές Εὐαγγέλιον τοῦ Χριστοῦ καί δι' αὐτό ἀποτελεῖ τήν μόνην ἐλπίδα τοῦ κόσμου.

Καί ἀπό τήν ἄποψιν αὐτήν ἡ μεγαλυτέρα προσφορά μας πρός τούς ἑτεροδόξους καί τόν κόσμον εἶναι νά κρατήσωμεν ἀναλλοίωτον καί ζῶσαν τήν ἁγία ἀποστολικήν καί ἁγιοπατερικήν πίστιν μας.

Ὁ Καθηγούμενος τῆς Ἱερᾶς Μονῆς τοῦ Ὁσίου Γρηγορίου

† Ἀρχιμ. Γεώργιος

zoiforos.gr

Η ΛΗΣΤΡΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ

Έγινε λοιπόν η Συνοδική κατοχύρωση της οικουμενική κίνησης (παναίρεση οικουμενισμού)

Κατοχυρώθηκε συνοδικά και το παναιρετικό π.σ.ε 

Κατοχύρωσαν συνοδικά και τους διαλόγους

Κατοχύρωσαν συνοδικά και κύρηξαν ένα αιρετικό ΙΝΑ ΩΣΙΝ ΕΝ 

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι αποδέχονται και τις ετερόδοξες εκκλησίες

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι δέχονται την ιστορική ονομασία που δίνουν οι αιρέσεις για τους εαυτούς τους.

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι δεν υπάρχουν αιρέσεις 

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι η σύνοδος έχει το αλάθητο και δε μπορεί να κάνει λάθος.

Κατοχύρωσαν συνοδικά ότι όποιος δεν ακολουθεί τις αποφάσεις της συνόδου είναι εκτός Εκκλησίας.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΠΙΣΤΗ ΠΟΥ ΠΡΕΣΒΕΥΟΥΝ ΚΑΙ ΑΥΤΗ ΤΗ ΠΙΣΤΗ ΚΑΤΟΧΥΡΩΣΑΝ ΣΥΝΟΔΙΚΑ ΕΝΩ Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΓΡΑΦΗΣ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΗΣ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΑΛΗΘΙΝΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΩΝ ΣΥΝΟΔΩΝ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΟΥΘΕΝΑ.

ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΗ ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ.

τοῦ Κωνσταντίνου Δημητρόπουλου

Αγιορείτες πατέρες κρούουν τόν κώδωνα τού κινδύνου γιά τήν σύνοδο τής Κρήτης

Ό κύβος ερρίφθη!

Τό τέλος των εργασιών τής επονομαζομένης «Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» έφερε στην επιφάνεια και τα τελικά κείμενα της, τα προαποφασισμένα στο Σαμπεζύ, μαζύ με δύο καινούργια : To Μήνυμα της συνόδου και την Εγκύκλιό της.

“Ηδη οι ορθόδοξοι: κληρικοί, μοναχοί, καθηγητές θεολόγοι και ευσεβείς λαϊκοί, κυρίως με παρεμβάσεις στο διαδίκτυο, μαρτυρούν αυτό που εν ορθοδόξω αυτοσυνειδησία, καρδιακά εκ Θεού πληροφορούνται ότι, αυτή η σύνοδος τελεσίδικα πλέον κατοπιν αυτών είναι ληστρική και ως κηρύττουσα αιρετικά δόγματα συνακολούθως ΑΙΡΕΤΙΚΗ, χωρίζουσα εαυτήν από τη ΖΩΣΑ αγιοπατερική διαχρονική ΣΥΝΟΔΙΚΗ παράδοση της Εκκλησίας.

Οί αποφάσεις της, όπως άλλωστε ΡΗΤΑ καταγράφεται στο κανονισμό της, είναι υποχρεωτικές για ΟΛΕΣ τις υπογράφουσες τοπικές Εκκλησίες. Με απλά λόγια για τους ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ που διαφωνούν διαμορφώνεται πλέον ο ΜΟΝΟΔΡΟΜΟΣ της ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΩΣ του ληστρικού συνεδρίου της Κρήτης, διότι άλλως παραδέχονται ότι τα υπογεγραμμένα υπό των Εκκλησιών τους στη ψευδοσύνοδο τούς καλύπτουν και τα αναγνωρίζουν…

Τελικώς για το ποίμνιο απομένει ο μόνος πατερικά υποδεικνυόμενος δρόμος:

Τής διακοπής εκκλησιαστικής κοινωνίας με τους προδότες τών επισκοπικών τους υποσχέσεων.

Τα όσα επακολουθήσουν βαρύνουν εξ΄ ολοκλήρου τούς υπογράψαντας οικουμενιστές και τούς αποδεχομένους τις αποφάσεις αυτών.

Οι καρποί των πράξεών τους δημιουργούν τετελεσμένα βάσει των οποίων οι ορθόδοξοι θα πράξουν αναλόγως.

Τις προσεχείς ημέρες θα ακολουθήσει κείμενο στο οποίο, χάριτι Θεού, θα υπάρξει παρουσίαση και ενδελεχής έλεγχος τών κακοδοξιών τών κειμένων της ληστρικής συνόδου .

Αγιορείτες Πατέρες.

Διά την συντακτικήν επιτροπήν:

Γέρων Σάββας Λαυρεώτης.

Γέρων Γαβριήλ Ιερόν Κελλίον Αγ. Χριστοδούλου

(Ι. Μ.Κουτλουμουσίου).

Γέρων Ιλαρίων Αγιορείτης Ιερόν Κελλίον Αγ. Μαξίμου Ομολογητού.

Υ.Γ.

Το κείμενο ακολουθεί το μονοτονικό σύστημα ώστε να κατασταθεί ευανάγνωστο στο διαδίκτυο.

https://katanixis.blogspot.gr

H ψευδοσύνοδος τοῦ Κολυμπαρίου

Σπαταλήθηκαν τόσα χρήματα για μία "σύνοδο" βλαπτική του καλώς εννοούμενου συμφέροντος της Οικουμενικής Ορθοδοξίας.

Για μία "μάζωξη" σκοπιμότητας, διπλωματίας και παρασκηνίου με έκδηλη την καταθλιπτική παρουσία ενστόλων.

Η ψευδοσύνοδος του Κολυμπαρίου πρόδωσε την Ορθοδοξία (διά του τελικού της κειμένου αναφορικά με τη σχέση Ορθοδοξίας και αιρέσεων, παρά την έκδηλη φαναριώτικη διπλωματία των σχετικών διατυπώσεων) και δίχασε τον Ορθόδοξο κόσμο, ευτέλισε κάθε έννοια κανονικότητας και συνοδικότητας, συνετέλεσε στην έτι περαιτέρω εκκοσμίκευση της Εκκλησίας, θεωρητικά (π.χ. διά των περί γάμου τελικών κειμένων) αλλά και πρακτικά (διά της συμμετοχής γυναικών σε αυτή, διά της υπερβολικής οικονομικης δαπάνης καθώς και άλλων εκδηλώσεων και παραμέτρων).

Η σύναξη αυτή εξ αρχής έπασχε από ακυρότητα για συγκεκριμένους, ουσιώδεις και βασίμους λόγους.

Ουδόλως εκπροσωπεί την παγκόσμια Ορθοδοξία εφ όσον τέσσερις τοπικές Ορθόδοξες Εκκλησίες που αντιπροσωπεύουν μέγα μέρος του Ορθοδόξου ποιμνίου παγκοσμίως απέφυγαν να συμμετάσχουν στις εργασίες της,

Οι κατά τρόπο αντικανονικό και άκυρο ληφθείσες "αποφάσεις" της κάθε άλλο παρά τυγχάνουν δεσμευτικές για το πλήρωμα της Εκκλησίας.

Στη συνείδηση του Ορθοδόξου χριστιανικού πληρώματος πρόκειται για ένα πνευματικό πτώμα, οδωδός και τυμπανιαίο! 

Δυστυχώς, η Ορθόδοξη Εκκλησία σε επίπεδο κορυφής δεν εκπροσωπείται από αναστήματα που στοιχούνται στην παρακαταθήκη των προφητών, των αποστόλων και των πατέρων αλλά από ποιμένες δέσμιους στρεβλών αντιλήψεων που σκέπτονται και ενεργούν με όρους και προδιαγραφές κοσμικής και επικοινωνιακής "λογικής". 

Γι αυτό και οι τελευταίοι έχουν αποξενωθεί ψυχικά από το υγιώς φρονούν ποίμνιο.

Η "σύνοδος" του Κολυμπαρίου άνετα μπορεί να συγκαταριθμηθεί με τις Ληστρικές ψευδοσυνόδους του παρελθόντος.

του Αγωνιστού ιατρού Λυκούργου ΝΑΝΗ

https://apotixisi.blogspot.gr

Εσυνηθίσαμε, ως θα έλεγε ο γερο–Κολοκοτρώνης, να μας καταφρονούν οι ξένοι

"Ουδέν καινόν, όλα κενά"

Μ. Χάκκας

Διάχυτη η απόγνωση στον κόσμο. Λες κι ένας ολόκληρος λαός παρέδωσε τα όπλα, ηττημένος, ετοιμόρροπος. Όπου και αν στραφείς σκοντάφτεις στην απόγνωση.

Παρόμοια αισθήματα βίωναν και οι δυστυχείς Ρωμηοί, λίγο προ της αλώσεως της Βασιλεύουσας. Το Γένος ανέβαινε στον αιμάτινο δρόμο του Γολγοθά του, στην μακραίωνη σκλαβιά στους αντίχριστους Αγαρηνούς εξαιτίας κυρίως της ηθικής κρίσης. Το διαπιστώνουμε σε κείμενα της εποχής: «Οι άρχοντες συμμετέχουν στις παρανομίες, οι διαχειριζόμενοι τα κοινά είναι κλέφτες, οι δικαστές δωρολήπτες με αποτέλεσμα να επικρατούν οι εγωιστές, οι αλαζόνες, οι αχάριστοι, οι συκοφάντες…

Δεν υπάρχει αγάπη, αδελφών ομόνοια «ουδαμού σπλάχνον χριστιανικόν, ουδαμού δάκρυον συμπαθές», θρηνεί ο μοναχός (και άγιος νομίζω της Εκκλησίας μας) Ιωσήφ Βρυέννιος. (Απ. Βακαλόπουλος, «Ο χαρακτήρας των Ελλήνων», σελ. 81).

Στο ίδιο βιβλίο, ο αείμνηστος καθηγητής, σημειώνει ότι «οι πλούσιοι την εποχή εκείνη, ενώ κατέρρεαν τα τελευταία υπολείμματα της βυζαντινής αυτοκρατορίας, ξένοι τελείως προς το πνεύμα του Χριστιανισμού, ήταν σκληρότεροι απέναντι στους φτωχούς και ταπεινούς της ζωής». Είμαστε και σήμερα ενώπιον μιας νέας άλωσης, περιμένουμε των εχθρών τα φουσάτα…

Γιατί είναι η πατρίδα «αχούρι κοπρισμένο/ από τ’ αλόγατα του οχτρού. Καπίστρια τα φελόνια /και οι κολυμπήθρες γούρνες. Να! Διαγουμιστές όλοι/ των όλων. Τίμιων, ιερών μαγαριστές και σφάχτες».( Παλαμάς, «Η φλογέρα του βασιλιά»).

Κόπρισε, διαγούμισε, μαγάρισε τόσα χρόνια το πολιτικό χτικιό, άχρηστοι και ανίκανοι λεβαντίνοι, οι συμμορίες του κομματισμού και μας παραδίδουν αμαχητί στους Φραγκογερμανούς, στους «Βενετούς», στους εμπόρους των εθνών- τοκογλύφους.

Γιατί δεν ξεσηκωνόμαστε, γιατί δεν επαναστατούν οι νέοι; Αναρωτιέται η μεσόκοπη άνοια και ανία, η συφοριασμένη «γενιά του Πολυτεχνείου»; Επανάσταση; Τι είναι αυτό τρώγεται; Μια διαδήλωση, μια πορεία διαμαρτυρίας για την θεϊκή ομάδα μας, ναι! «Προοδευτικές» συμπλοκές με την αστυνομία και βεβήλωση της ασυλαίας ανοησίας, όλα αυτά που ξεσηκώνουν ενίοτε τη νερουλή νεολαία μας - εικόνα και ομοίωση μας- γίνονται, έτσι περνάει η ώρα, ξεθυμαίνει, απελευθερώνεται και η σωρευμένη ενέργεια.

Η Επανάσταση όμως «θέλει δουλειά πολύ», πριν, όχι τώρα. Πού να ξέρουν οι νέοι από επαναστάτες, ποιος τους δίδαξε; Με ολίγον Τσε Γκεβάρα, ως καρδιοκατακτητή κυρίως και ατίθασο πλουσιόπαιδο, επαναστάτες δεν φτιάχνεις.

«Ο γύφτος και φθισικός» Καραϊσκάκης δεν μας κάνει, του λείπει η πολυπολιτισμική διάσταση, έκοβε και έχτιζε λοφίσκους με τούρκικα κεφάλια, ρατσισμός ασυγχώρητος.

Εσυνηθίσαμε, ως θα έλεγε ο γερο – Κολοκοτρώνης, να μας καταφρονούν οι ξένοι, δυο αιώνες, υποτέλειας και ξενοδουλείας, βιώσαμε. Τώρα, στις γενιές μας ξεβράζεται το κακό. Οι κοπριές, οι κοπρώνυμοι, που κυβέρνησαν ιδίως κατά την λαμπρή τους περίοδο – την ευρωπαϊκή της μακαρίτισσας ΕΟΚ – άφησαν την πατρίδα χωρίς παιδεία εθνική, χωρίς χρηστή δημόσια διοίκηση και μας παρέδωσαν στα αρπακτικά των ...άνομων Θεσμών.

Γιατί δεν επαναστατούν οι Έλληνες; ιδού η απορία.

Ο χρόνιος εθισμός στην δουλοπρέπεια, η καθημερινή εισπνοή τηλεοπτικών αναθυμιάσεων, μεταμόρφωσαν τον πάλαι ποτέ ατίθασο, αγωνιστή, επαναστάτη και πολεμιστή Ρωμηό σε ασπόνδυλο καλοπερασάκια, σε ήρεμο «τίποτε».

Διασώζει ο Φωτάκος στα «Απομνημονεύματα περί την Ελληνικήν Επανάστασιν», ένα περιστατικό.

Συμβαίνει κατά το πρώτο έτος της Εθνεγερσίας. Οι πολιορκημένοι Τούρκοι του Νεόκαστρου αποφάσισαν να συνθηκολογήσουν και πρότειναν διαπραγματεύσεις. Συμφωνήθηκε συνάντηση των δυο αντιπροσωπειών έξω από το φρούριο. Αλλά οι συνομιλίες δυσκολεύονταν και αργούσαν, επειδή εκατοντάδες αγωνιστές, περίεργοι, χασομέρηδες, και λοιποί «άτακτοι» είχαν συγκεντρωθεί γύρω και θορυβούσαν αδιαφορώντας για τις διαταγές των αρχηγών τους.

Αφηγείται ο Φωτάκος: «Αφού δεν πλέον είδαν οι Τούρκοι ότι οι Έλληνες δεν ακούουν τους καπεταναίους των μια ημέραν ο Τσιντάραγας, κλειδούχος του Φρουρίου, έχασε την υπομονήν κι στραφείς προς τους στρατιώτας εφώναξεν ούτως: σουτ βρε Ρωμηοί! Η φωνή αυτή αμέσως έφερε σιωπήν. Εδώ δε εφαρμόζεται το ρητόν: «Είδε ο δούλος τον δεσπότην και εφοβήθη». Κατ’ ουδένα τρόπον εδύναντο οι καπεταναίοι να απομακρύνουν τους στρατιώτας διά να σταθούν οι Τούρκοι εις ομιλίαν, η δε φωνή του Αγά μόνη τους ησύχασεν».

Και παρατηρεί συγκαταβατικά ο αγωνιστής: «Πόσον ο φόβος είναι δυνατός και ανεξάλειπτος, όταν είναι παιδιόθεν ριζωμένος εις τα ψυχάς των ανθρώπων».

Έτσι ακριβώς. Μόνο που στην τωρινή περίπτωση δεν πρόκειται περί ριζωμένου φόβου, αλλά για ριζωμένη έως μιθιδρατισμού αφασία και παχυδερμία.

Κατ’ αρχάς και η λέξη Επανάσταση έχει ποινικοποιηθεί. Παραπέμπει στις επταετείς καρικατούρες, που ίσως το μεγαλύτερο έγκλημα τους ήταν ότι με τις γελοίες τους πατριδοκαπηλίες και θρησκοληψίες, έδωσαν μια ουρανόπεμπτη δικαιολογία στους μεταπολιτευτικούς νάνους και αρλεκίνους της «προόδου», να ποδοπατήσουν, να στρεβλώσουν αξίες αειθαλείς, ελληνοσώτειρες, «πίστιν και πατρίδα», που, όταν προσβάλλονται και αλυσοδένονται, ξεσηκώνουν λαούς.

Παιδιόθεν, ρίζωσε «εις τα ψυχάς» των σημερινών νεοελλήνων αυτή η αποστροφή, η καχυποψία, η απάρνηση στα τιμαλφή του Γένους μας, ο φόβος του ραγιά. Του ραγιά, του κατακυριευμένου στα βορβορώδη πάθη του. Διότι ψυχή χωρίς θρεμμένη με την Ορθόδοξη πίστη και με την φιλοπατρία, καταντά παλιόψαθα, φανταχτερή ασημαντότητα κι ας νομίζει ότι έχει αξία.

Οι επαναστάσεις δεν γίνονται με μπουκωμένα στόματα και άδειες, νεκρές ψυχές. «Σηκώθηκα και πήγα εις τις εικόνες και κάνω την προσευχή μου και λέγω∙ Κύριε βλέπεις σε τι κατάστασιν έφτασα. Ο μόνος σωτήρας είναι η παντοδυναμία σου και η ευσπλαχνία σου σε μας οπού κιντυνεύομεν και εις την ματοκυλισμένη μας πατρίδα. Πιάνω και φκιάνω μιαν σημαία και γράφω Εθνική Συνέλευση, Σύνταμα. Λέγω. Εις το όνομα του Θεού και της βασιλείας του σηκώνεται η σημαία της πατρίδος». Και επαναστάτησε ο ματοκυλισμένος στρατηγός τον Σεπτέμβριο του 1843 κατά των Μπαυαρέζων και κέρδισε ο βασανισμένος αγωνιστής, μαζί με τον λαό που τον ακολούθησε, αναίμακτα το Σύνταγμα. ( Τo οποίο κατάντησαν τότε και τώρα οι νενέκοι...σύντριμμα). Η επανάσταση δεν θα ξεκινήσει από τους... κουκουλοφλώρους, μοσχοαναθρεμμένους μοναχογιούς των βορείων προαστίων...

Επανάσταση, αν γίνει και πρέπει να γίνει, θα έλθει από αυτούς που αγαπούν την πατρίδα με τον τρόπο του Μακρυγιάννη, εις το όνομα του Χριστού και της Θεομάνας μας. Άνθρωποι «ων ο Θεός κοιλία, οι εχθροί του σταυρού», ο ψευτοεπαναστάτες της σήμερον, στηρίζουν ύπουλα τους κατοχικούς, τους προδότες της πατρίδας. Εξάλλου όποιος πιστεύει στην Ανάσταση του Χριστού, ελπίζει και στην επ-ανάσταση του Γένους.

Δημήτρης Νατσιός

Δάσκαλος-Κιλκίς

https://katanixis.blogspot.gr

π. Νικόλαος Μανώλης, Σχολιασμός των αποφάσεων της Συνόδου στην Κρήτη (& συζήτηση)

Katihisis

Οι σύγχρονοι κοτζαμπάσηδες

Στὰ μαῦρα χρόνια τῆς τουρκοκρατίας, τὸ ὑπόδουλο Γένος δὲν εἶχε νὰ ἀντιμετωπίσει μονάχα τὴν ἐπιθετικότητα καὶ τοὺς ἐξευτελισμοὺς τῶν ὀθωμανῶν, ἀλλὰ καὶ ἐκείνους τοὺς ὁμοεθνεῖς καὶ ὁμόθρησκους ποὺ πλούτιζαν, μαζεύοντας τοὺς κεφαλικοὺς φόρους γιὰ λογαριασμὸ τοῦ τούρκου δυνάστη· τοὺς κοτζαμπάσηδες.

Οἱ κοτζαμπάσηδες, ἔχοντας ἀναλάβει – κυρίως – τὸν ρόλο τοῦ εἰσπράκτορα τῶν τουρκικῶν χαρατσιῶν, καταπίεζαν καὶ ἐκβίαζαν τοὺς συμπατριῶτες τους, προκειμένου νὰ πλουτίζουν εἰς βᾶρος τους καὶ ὁρισμένες φορὲς εἰς βᾶρος καὶ τῶν ἴδιων τῶν ἐντολέων τους.

Αὐτὴ ἡ συσσώρευση πλούτου τοὺς κατέστησε σιγὰ-σιγὰ ἄρχουσα τάξη, πλάι στοὺς Προύχοντες, τοὺς Φαναριῶτες, τὸν ἀνώτερο Κλῆρο καὶ τοὺς Καπεταναίους. Ὅλοι αὐτοὶ, μὲ πρωτεργάτη τὸν ῥαδιοῦργο Ἀλέξανδρο Μαυροκορδᾶτο, κόντεψαν νὰ τινάξουν στὸν ἀέρα τὴν Ἐπανάσταση, τὴν ὥρα ποὺ τὸ φυτίλι εἶχε ἀνάψει γιὰ τὰ καλά. Κι ὅλα αὐτὰ γιὰ νὰ διατηρήσουν τὰ διόλου εὐκαταφρόνητα προνόμιά τους ποὺ εἴχαν λάβει ἀπὸ τὴν Ὑψηλή Πύλη. Γι’ αὐτὸ καὶ μίσησαν ὅλους ἐκείνους τοὺς πρωτεργᾶτες τῆς Ἐπανάστασης ποὺ ξεπήδησαν ἀπὸ τὰ σπλάχνα τῆς Ἑλληνικῆς φυλῆς· τὸν Ὑψηλάντη, τὸν Κολοκοτρώνη, τὸν Ἀνδροῦτσο, τὸν Καραϊσκάκη, τὸν Νικηταρᾶ καὶ πολλούς ἄλλους.

Στὰ μαῦρα χρόνια τῶν Μνημονίων, οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες βρίσκονται ἀντιμέτωποι μὲ νέους κοτζαμπάσηδες, ὁμοεθνεῖς κι αὐτοὶ, ἀλλὰ ὄχι καὶ ὁμόθρησκοι. Οἱ “ἑλληνικὲς” κυβερνήσεις, ἀφοῦ ξεπούλησαν τὰ πάντα στοὺς σιωνιστὲς τοκογλύφους προκειμένου νὰ διατηρήσουν τὰ εὐτελῆ προνόμιά τους, καταληστεύουν τὸν Ἑλληνικό λαὸ μὲ ὑπέρογκους φόρους καὶ χαράτσια. Μὲ λίγα λόγια τοὺς ἀρπάζουν τὸ βιός τους. Οἱ κατασχέσεις καὶ οἱ πλειστηριασμοὶ ἔχουν ὡς στόχο τὴν καθυπόταξη τοῦ ἠθικοῦ ἀναστήματος.

Οἱ νέοι κοτζαμπάσηδες δὲν παρουσιάζονται αὐτοπροσώπως στοὺς δυστυχεῖς φορολογούμενους· χρησιμοποιοῦν τὶς κρατικές δομές, τὰ ἡλεκτρονικὰ συστήματα, τὴν Ἐφορία, τὶς τράπεζες καὶ τὶς εἰσπρακτικὲς ἐταιρεῖες. Αὐτοὶ ἐμφανίζονται στὸν λαό μόνο γιὰ νὰ ὑποκλέψουν τὴν ψήφο του, στὶς παρελάσεις γιὰ νὰ παραστήσουν τοὺς ἐθνικόφρονες ἢ στὰ πρῶτα στασίδια τῶν Ἐκκλησιών γιὰ νὰ παραστήσουν τοὺς θρησκευόμενους. Ὅπως ἀκριβῶς συνέβαινε καὶ ἐπὶ τουρκοκρατίας.

Βασικὸ μέλημα τῶν σύγχρονων κοτζαμπάσηδων καὶ πολιτικάντηδων εἶναι ἡ διαρκὴς ἀποδυνάμωση τοῦ πατριωτικοῦ πνεύματος τῶν σύγχρονων ραγιάδων. Τοὺς θέλουν βουτηγμένους στὶς βιωτικὲς ἀσχολίες, στὴν ἀμάθεια, τὴν ἡμιμάθεια, τὸν μισελληνισμό, τὴν ἀθεΐα, τὴν πορνεία καὶ τὸν ἄκρατο καταναλωτισμό. Ὁ ἀνώτερος Κλῆρος συμβαδίζει, ἀφοῦ δὲν ἔχει τὸ ἀνάστημα νὰ ἀντισταθεῖ στόν σιωνιστικὸ ὀδοστρωτήρα.

Βεβαίως, ὅλοι αὐτοὶ οἱ νεο-κοτζαμπάσηδες πάσχουν ἀπὸ ἕναν μύχιο φόβο. Φοβούνται ὅτι θὰ βρεθεῖ κάποτε μιὰ μικρὴ μειοψηφία ποὺ θ’ ἀπειλήσει τὰ βρώμικα προνόμιά τους. Φοβούνται μιὰ ἀντρειωμένη μειοψηφία ποὺ σὰν ἄλλοι ἔνδοξοι ὁπλαρχηγοὶ τοὺ ’21 θὰ ἀποτινάξουν μιὰ καὶ καλὴ τὸ σάπιο κατεστημένο τους καὶ στὴν θέση του θὰ καρφώσουν τὴν Ἑλλάδα, τὴν Ὀρθοδοξία καὶ τὴν Ἐλευθερία.

https://greekorthodoxagon.wordpress.com

ΠΑΠΑΣ ΦΡΑΓΙΣΚΟΣ - ΣΥΓΝΩΜΗ ΣΤΟΥΣ ΟΜΟΦΥΛΟΦΙΛΟΥΣ !!!

http://orthodoksiantepithesi.blogspot.gr

“Γιατί σε μένα Θεέ μου;...”

Δεν είναι σπάνια η ερώτηση. Ίσως μάλιστα τις περισσότερες φορές να κλείνεται βαθιά μέσα στη συνείδηση του ανθρώπου, κι εκεί να τον βασανίζει, να μην τον αφήνει να ησυχάσει. Έτσι, σαν παράπο­νο, σαν κάτι που δεν βρίσκει δικαίωση μέσα του, μα και που ο ίδιος δεν τολμά να το εκφράσει, φοβούμενος ότι θα αμαρτήσει ενώπιον του Θεού. Κι ακριβώς ο φόβος αυτός επιτείνει ακόμα περισσότερο τον βασανισμό.

«Γιατί σε μένα, Θεέ μου; Γιατί μου έδωσες αυτόν τον σταυρό, γιατί επέτρεψες έτσι να ’ρθουν τα πράγματα; Δυσκολίες, αποτυχίες, ασθένειες στην οικογένειά μου, οικονομική στένωση, πένθος…».

[...] Το άρθρο αυτό γράφεται με αφορμή ερώτηση που δόθηκε από θεολό­γο καθηγητή σε παιδιά Β’ Γυμνασίου με την παράκληση να απαντήσουν γραπτώς και ανωνύμως. ‘Η ερώτηση: «Αν ο Ιησούς ζούσε τώρα ανάμεσά μας, θα ήθελες να Τον συναντήσεις; Τι θα ήθελες να Του πεις; Τι να συζητήσετε; Ποιο παράπονο θα ήθε­λες να Του κάνεις και τι θα Του ζη­τούσες;».

Εννοείται ότι οι απαντήσεις που δό­θηκαν ήταν πάμπολλες [...]. Θα μείνουμε σε μία από αυτές, συγ­κλονιστική ομολογουμένως, και όχι λιγότερο διδακτική. Τη μεταφέρουμε αυτούσια, με το λεκτικό και τη σύντα­ξη του παιδιού:

«Αρχικά ο Ιησούς ζει στην καρδιά μας. Ποτέ δεν μας εγκαταλείπει. Ό­μως, αν μου είχε δοθεί η ευκαιρία να Τον συναντήσω, για κανένα λόγο δεν θα την απέρριπτα!

Τα πράγματα που θα ήθελα να συζητήσω μαζί Του είναι τα λόγια που Του λέω κάθε νύχτα πριν πέσω για ύπνο. Θα Τον ευχαριστούσα για όλες τις κακές και καλές στιγμές της ζωής μου! Θα Τον ευχαριστούσα για την υγεία που έχουν οι γονείς μου και όλη η οικογένειά μου. Θα Τον ευχαριστούσα για την αγάπη και την αρμονία που υπάρχει στο σπίτι μου. Θα Τον ευχαριστούσα για κάθε στιγμή της ζωής μου. Θα Τον ευχαριστούσα γιατί είμαι ευτυχής. Θα Τον ευχαριστούσα για τους γονείς που έχω. Θα Του ζητούσα να συγχωρέσει τις αμαρτίες μου. Και στο τέ­λος θα Τον ρωτούσα: Γιατί μου τα δίνεις όλα αυτά, Θεέ μου; Τα αξίζω;…».

[...] Κατ’ αρχάς, ας προσέξουμε πόσες φο­ρές αναφέρει το παιδί το ρήμα «θα Τον ευχαριστούσα» και πόσες «θα Του ζη­τούσα» (και τι ζητά). Επιπλέον, αυτά τα λόγια μας διαβεβαιώνει ότι τα λέει κάθε βράδυ στην προσευχή του. Σ’ αυτή τη βά­ση θεμελιώνει τη σχέση του με τον Κύριο Ιησού: την ευχαριστία.

Ευχαριστία για όλα: «για όλες τις κακές και καλές στιγμές της ζωής μου!». Ποιος έμαθε σ’ αυτό το πλάσμα να ευχαριστεί τον Θεό για τις «κακές» στιγμές της ζωής του; Πόσους, αλήθεια, προσευχητικούς λόγους δεν ξεπερνά μια μόνο ευχαριστία για κάτι λυπηρό που επέτρεψε ο Θεός στη ζωή μας; Και πως ο Θεός – ας επιτραπεί η ανθρωποπαθής έκφραση – να μη συγκινηθεί, βλέποντας να Τον ευχαριστούμε για τα λυπηρά της ζωής μας; Τα λυπηρά, τα όποια επιτρέπει πάλι για το καλό μας, από αγάπη για μας. Τι μεγα­λείο, αληθινά, ψυχής προδίδει αυτού του είδους η ευχαριστία προς τον Θεό!

Και ερχόμαστε στην τελευταία και βασι­κότερη παρατήρηση: «Στο τέλος θα Τον ρωτούσα: Γιατί μου τα δίνεις όλα αυτά, Θεέ μου; Τα αξίζω;…» Η ίδια ερώτηση που θέσαμε για προμετωπίδα: «Γιατί σε μένα, Θεέ μου;». Αλλά τώρα πόσο δια­φορετικό περιεχόμενο αποκτά από αυτό που προφανώς εννοήσαμε διαβάζοντας τον τίτλο! Το αντίθετο ακριβώς. Γιατί σε μένα, Θεέ μου, όλα αυτά; Τι έκανα εγώ, για να μου δίνεις τόσες ευλογίες καθημε­ρινά; Τι άξιο βλέπεις επάνω μου;

Ίσως, όμως, να αντιπροτείνει ο αναγνώστης ότι πράγματι το ευλογεί πολύ το παιδί αυτό ο Θεός, και γι’ αυτό ευλόγως προβαίνει στην ερώτηση αυτή. Η πρα­γματικότητα όμως είναι αντίστροφη: Ε­πειδή το παιδί διατίθεται έτσι προς τον Θεό, γι’ αυτό ο Θεός δεν παύει να εκχέει επάνω του τις ευλογίες Του. Τίποτε δεν συντελεί τόσο στην επαύξηση των ευλογιών του Θεού προς εμάς, έλεγε ο ιερός Χρυσόστομος, όσο η ευχαριστία μας προς Εκείνον γι’ αυτές.

Έπειτα από τις γραμμές αυτές του παι­διού, ας αναρωτηθούμε: Ζούμε εμείς έτσι καθημερινά; Αναπτύσσουμε τέτοιου είδους σχέσεις με τον Κύριό μας; Του μι­λάμε έτσι στην προσευχή μας; Τον ευχαριστούμε για όλα όσα συμβαίνουν στη ζωή μας;

Αν δεν το κάναμε μέχρι τώρα, ας το ξε­κινήσουμε. Και αμέσως θα δούμε κάτι εκπληκτικό: το άγχος να φεύγει από πά­νω μας, το ίδιο και η γκρίνια, η καθημερι­νή τριβή. Μιά γαλήνη θα απλώνεται μέσα μας, και η ψυχή μας θα πλημμυρίζει από χαρά.

Και τότε αυθόρμητα θα μας βγει ετούτη η ερώτηση: «Γιατί σε μένα όλα αυτά, Θεέ μου; Τα αξίζω;». Και ίσως κι ένα δάκρυ αβίαστα να τη συνοδεύσει. Δάκρυ ευγνωμοσύνης προς τον δωρεοδότη, τον πανελεήμονα Κύριο.

Πηγή: Περιοδικό «Ο Σωτήρ». Αρ. Τεύχους: 2082

http://synaxipalaiochoriou.blogspot.gr

Νομίζετε ότι τα κρατάνε για τον εαυτό τους οι Άγιοι;

Μερικοί λεν: ''Ακούμε για Αγίους... Μα ποιός τους είδε;''. 

Είναι ζήτημα πίστεως. Είναι πρεσβευτές οι Άγιοι και για μας. Κάμνουμε έξοδα και τους γιορτάζουμε... Νομίζετε ότι τα κρατάνε για τον εαυτό τους οι Άγιοι; Κάποιες δοκιμασίες, που παρά τρίχα γλυτώνουμε, είναι ο Άγιος, που τιμήσαμε αυτός, που μας γλύτωσε. Βέβαια όταν μιμηθούμε τους Αγίους, το χαίρονται περισσότερο. Αλλά πάντως πρέπει να τους τιμούμε.

Γέρο-Παναής Χατζηϊωνάς, από τη Λύση της Κύπρου.

http://proskynitis.blogspot.gr

ΤΙ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ;

ΤΙ ΒΟΗΘΑΕΙ ΣΤΗΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΠΡΟΟΔΟ; 

Οι άνθρωποι που τους χτύπησαν μερικοί βαρδάρηδες - δοκιμασίες, είτε γιατί το επέτρεψε ο Θεός για να τους φρενάρει, είτε από φθόνο του πονηρού, χρειάζονται μετά πολλές λιακάδες και δροσιά πνευματική, για να ανθίσουν και να καρποφορήσουν. 

Όπως και τα δένδρα, όταν ξεθαρρεύουν από τις χειμωνιάτικες λιακάδες αλλά τα φρενάρει ο βαρδάρης, χρειάζονται μετά συνέχεια λιακάδες ανοιξιάτικες και βροχούλα, για να κυκλοφορήσουν οι χυμοί και να βγάλουν άνθη και καρπούς. 

- Γέροντα, για να πάρει κανείς την πνευματική στροφή, τί χρειάζεται; 

- Φιλότιμος αγώνας με ελπίδα και εμπιστοσύνη στον Θεό. Η εμπιστοσύνη στον Θεό και η απλότητα με τον φιλότιμο αγώνα φέρνουν την εσωτερική ειρήνη και σιγουριά, και τότε γεμίζει η ψυχή από ελπίδα και χαρά. Χρειάζεται υπομονή, φιλότιμο και πνευματική παλληκαριά, για να στεφανωθεί ο αθλητής. Η παλληκαριά ξεπηδάει από την φιλότιμη καρδιά και όταν κανείς κάνει κάτι με την καρδιά του για τον Χριστό, ούτε κουράζεται ούτε πονάει, γιατί ο πόνος για τον Χριστό είναι γλέντι πνευματικό. 

Η πνευματική ανάπτυξη μπορεί να γίνει πολύ σύντομα με λίγη φιλότιμη θέληση και παρακολούθηση του εαυτού μας. Στην συνέχεια θα βοηθιέται η ψυχή από τον Χριστό, την Παναγία, τους Αγγέλους και τούς Αγίους. Πολύ βοηθάει επίσης η μελέτη, η προσευχή, η εσωστρέφεια, και να ησυχάζει κανείς λίγο. 

O Χριστός μας, δυναμώνει αυτούς που αγωνίζονται «τον καλόν αγώνα» τον oποίο έκαναν όλοι οι Άγιοι, για να υποτάξουν την σάρκα στο πνεύμα. 

Ακόμη και όταν τραυματισθούμε, δεν πρέπει να χάσουμε την ψυχραιμία μας, αλλά να ζητήσουμε την βοήθεια του Θεού και να συνεχίσουμε τον αγώνα με γενναιότητα. 

Θα ακούσει ο Καλός Ποιμήν και θα σπεύσει αμέσως, όπως ο βοσκός, μόλις ακούσει ένα αρνάκι να βελάζει θλιβερά, όταν πληγώνεται, ή κάποιος λύκος ή σκύλος το δαγκώνει, τρέχει, για να το βοηθήσει. 

Περισσότερο έχω αγαπήσει, έχω πονέσει και τους έχω στον νου μου συνέχεια αυτούς πού είχαν ελεεινή ζωή και αγωνίζονται, παρά αυτούς πού δεν βασανίζονται από πάθη. Και ο τσομπάνος το πληγωμένο ή αρρωστιάρικο αρνί πονάει περισσότερο και το περιποιείται ιδιαίτερα, μέχρι να πάρει επάνω του και αυτό. 

Εάν πάλι αγωνιζόμαστε σωστά, αλλά δεν βλέπουμε καμιά πρόοδο, συμβαίνει μερικές φορές το έξης: Ο δαίμονας, επειδή του κηρύξαμε τον πόλεμο, ζήτησε ενίσχυση από τον σατανά. 

Έτσι, εάν πέρυσι πολεμούσαμε με έναν δαίμονα, εφέτος πολεμάμε με πενήντα, του χρόνου θα πολεμάμε με περισσότερους κοκ. Αυτό δεν επιτρέπει ό Θεός να το δούμε, για να μην περηφανευθούμε. Χωρίς εμείς να το καταλαβαίνουμε, ο Θεός εργάζεται στην ψυχή μας, όταν βλέπει καλή διάθεση.

- Γέροντα, όταν κανείς αγωνίζεται και πράγματι δεν προοδεύει, τί φταίει;

- Μπορεί να αγωνίζεται υπερήφανα. Άλλα να σας πω και τί παθαίνουν μερικοί και δεν προοδεύουν; Ενώ έχουν προϋποθέσεις, τις σπαταλούν σε μικροπράγματα και μετά δεν έχουν δυνάμεις, για να ανταποκριθούν στον πνευματικό αγώνα. Ας πούμε ότι ξεκινάμε να κάνουμε μια επίθεση στον εχθρό και ετοιμαζόμαστε με όλα τα απαραίτητα, για να τον αντιμετωπίσουμε. 

Εκείνος όμως, επειδή φοβάται ότι δεν θα τα βγάλει πέρα, προσπαθεί να μας διασπάσει και να τραβήξει άλλου την προσοχή μας με σαμποτάζ και προσβολές σε άλλα σημεία. Εμείς τότε στρέφουμε την προσοχή μας εκεί.

Στέλνουμε δυνάμεις δεξιά και αριστερά. Ό καιρός περνά τα πολεμοφόδια και τα τρόφιμα λιγοστεύουν. Δίνουμε παλιό ρουχισμό στο στράτευμα. Οι στρατιώτες αρχίζουν να γογγύζουν. Και το αποτέλεσμα είναι να εξαντληθούν όλες οι δυνάμεις μας και να μην αντιμετωπίσουμε τον εχθρό. 

Έτσι κάνουν και μερικοί πάνω στον πνευματικό αγώνα.

- Γέροντα, στην πνευματική πρόοδο δεν βοηθάει και το περιβάλλον;

- Ναι, βοηθάει, άλλα μερικές φορές μπορεί ένας να ζει ανάμεσα σε Αγίους και να μην κάνει προκοπή. Υπήρχε μεγαλύτερη προϋπόθεση για τον Ιούδα, πού ήταν συνέχεια μαζί με τον Χριστό; Ο Ιούδας δεν είχε ταπείνωση ούτε καλή διάθεση.

Και μετά την προδοσία του πάλι δεν ταπεινώθηκε βρόντησε τα αργύρια με θυμό και εγωισμό και πήγε με πονηριά στην αγχόνη. Και οι Φαρισαίοι κινήθηκαν σαν τον διάβολο. Αφού έγινε η δουλειά τους, είπαν στον Ιούδα: «Συ όψει».

Ο Θεός ενεργεί ανάλογα με την κατάσταση του ανθρώπου. Το Πνεύμα το Άγιο δεν εμποδίζεται από τίποτε. Αυτό πού κατάλαβα είναι ότι, όπου και αν βρεθεί κανείς, αν αγωνισθεί φιλότιμα, μπορεί να πετύχει το ποθούμενο, την σωτηρία της ψυχής του. 

Εδώ ο Λώτ ζούσε μέσα στα Σόδομα και στα Γόμορρα και σε τί κατάσταση πνευματική ήταν! Τώρα, είτε το θέλουμε είτε δεν το θέλουμε, πρέπει να αγωνισθούμε να γίνουμε καλύτεροι, ώστε να ενεργεί η θεία Χάρις μέσα μας. 

Τα γεγονότα μας αναγκάζουν και θα μας αναγκάσουν να πλησιάσουμε περισσότερο στον Θεό, για να έχουμε θεϊκή δύναμη, ώστε να αντιμετωπίζουμε σωστά κάθε κατάσταση - και φυσικά ο Καλός Θεός δεν θα μος αφήσει, θα μας προστατεύσει.

Πάντως να ξέρουμε, όταν καλυτερεύουμε την πνευματική μας κατάσταση, τότε και εμείς νιώθουμε καλύτερα, αλλά και τον Χριστό χαροποιούμε. 

Ποιος μπορεί να φαντασθεί την μεγάλη χαρά πού αισθάνεται ο Χριστός, όταν τα παιδιά Του προχωρούν; Εύχομαι να κάνουν όλοι οι άνθρωποι πνευματική προκοπή και να ενωθούν με τον Χριστό, που είναι το Α και το Ω. Όταν από το Α και το Ω εξαρτάται όλη η ζωή μας, τότε όλα είναι αγιασμένα!

Πνευματική Αφύπνιση» Γέροντος Παΐσιου Αγιορείτου Λόγοι Β΄

http://anthologioxr.blogspot.gr