Ελληνισμός και Χριστιανισμός

ΕΛΛΑΣ-ΑΦΥΠΝΙΣΗ-ΤΩΡΑ

Επειδή κάποιοι αποτειχισμένοι ιερωμένοι «άλλα φρονούν» και πράττουν, αντίθετα με την εκκλ. Παράδοση!

«Ποῦ ἐκκλησιάζονταν ὅσοι ἔκαναν Ἀποτείχιση;»

-Απαντήσεις από την Εκκλησιαστική Ιστορία και Γραμματεία

ΣΧΟΛΙΟ από τον αποτειχισμένο π. Φώτιο Βεζύνια.

Salpismazois.blogspot.gr/: Η παράδοση της Ορθοδόξου Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, είναι έτσι όπως περιγράφεται στο άρθρο του κ. Νικολάου Μάννη. Λοιπόν ακόμα έχουν κάποιοι Ιεράρχες αμφιβολίες για το τι πρέπει να κάνουν; 

Το Άγιο Όρος αναρωτιέται αν είναι ή δεν είναι η σύνοδος της Κρήτης αιρετική;

Λοιπόν είναι ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Και είναι χρέος των Ορθοδόξων -όσων έχουμε απομείνει- να διακόψουμε το μνημόσυνο των ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΟΦΡΟΝΩΝ. 

Και ο Κύριος της Δόξης, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός θα δώσει την λύση την δική Του για την Εκκλησία Του. 

Μέχρι τότε ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ παιδιά μου, ΣΤΩΜΕΝ ΜΕΤΑ ΦΟΒΟΥ, 

ΠΡΟΣΧΩΜΕΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΑΝΑΦΟΡΑΝ…

π. Φώτιος Βεζύνιας

ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΑ

Αποτείχιση, με απλά λόγια, ονομάζουμε την διακοπή εκκλησιαστικής κοινωνίας με τον Επίσκοπο που κηρύσσει αίρεση. Σε Αποτείχιση προέβαιναν πάντοτε οι Ορθόδοξοι σε περίοδο αιρέσεως. Στην εποχή μας, με την μεγάλη αίρεση του Οικουμενισμού, του οποίου φορείς είναι σχεδόν όλοι οι Επίσκοποι των επισήμων Εκκλησιών, η Αποτείχιση είναι επιβεβλημένη, αλλά είναι εύλογο να προκύπτει, σε αυτούς που προβαίνουν σε αυτήν, ένα σοβαρό ερώτημα: "Που θα εκκλησιαζόμαστε πλέον;". Σε αυτό το ερώτημα απαντά η Εκκλησιαστική Ιστορία και Γραμματεία, οι οποίες διασώζουν τα έργα και την διδασκαλία των Ορθοδόξων Πατέρων μας. Ας τα δούμε.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΙΣΤΟΡΙΑ 

Οι Ορθόδοξοι της Αντιοχείας επί Ευζωΐου

Το 360 επίσημος Επίσκοπος Αντιοχείας, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Μελετίου, τοποθετήθηκε ο Ευζώιος. Ο Ευζώιος ήταν αρειανόφρονας γι' αυτό και οι Ορθόδοξοι "διαχωρισθέντες ἀπὸ τοὺς κακοδόξους, συνηθροίζοντο εἰς τὴν Ἀποστολικὴν Ἐκκλησίαν κειμένην ἐν τῇ καλουμένη Παλαιᾷ" (Μελετίου Αθηνών, Εκκλησιαστική Ιστορία, τόμος α΄, Βιέννη, 1783, σελ. 349). Χωρίσθηκαν δηλαδή όχι μόνο από τον Ευζώιο, αλλά και από τους συν αυτώ και εκκλησιαζόντουσαν στην παλιά πόλη της Αντιόχειας, σε έναν ναό που είχαν κτίσει οι Απόστολοι. Όπως γράφει ο ιστορικός: "χωρισθέντες ἀπὸ τὴν Ἀρειανικὴν συμμορίαν, τὰς θείας ἐτέλουν λειτουργίας ἐν τῇ καλουμένῃ Παλαιᾷ" (στο ίδιο, σελ. 379).

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως από το 350 έως το 379

Το 350 επίσημος Επίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως, στη θέση του εξορισθέντος Αγίου Παύλου, τοποθετήθηκε ο Μακεδόνιος, ο οποίος ήταν Πνευματομάχος. Μετά τον Μακεδόνιο εκλέχθηκε ο από Αντιοχείας αρειανόφρονας Ευδόξιος. Με τον θάνατο του Ευδοξίου εκλέγεται ο επίσης αρειανόφρονας Δημόφιλος. Όμως ο εξόριστος Άγιος Ευστάθιος Αντιοχείας, ο οποίος κρυβόταν σε κάποιο σπίτι των λιγοστών Ορθοδόξων της Πόλεως χειροτονεί για αυτούς (πρώτη φορά μετά από 20 χρόνια!) Ορθόδοξο Επίσκοπο τον Ευάγριο. Μόλις το μαθαίνει ο αρειανόφρονας αυτοκράτορας Ουάλης, εξορίζει τον Ευάγριο και δημεύει τους λιγοστούς ναούς των Ορθοδόξων, παραχωρώντας τους στον Δημόφιλο, τον οποίο και αναγνωρίζει ως επίσημο Επίσκοπο της Κωνσταντινουπόλεως. 

Μόλις ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος φθάνει στην Πόλη το 379 (είχε αποσταλεί από την Ορθόδοξη Σύνοδο της Αντιοχείας του 378 ως Επίσκοπος Σασίμων για να οργανώσει την Ορθόδοξη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως) συναντά ένα θλιβερό θέαμα. Οι εναπομείναντες Ορθόδοξοι ήταν ελάχιστοι και ασύντακτοι, εκκλησιάζονταν δε σε βουνά και σπηλιές ή και καθόλου. 

Ας δούμε την περιγραφή του Αγίου: "Τοῦτο τὸ ποίμνιον ἦν, ὅτε μικρόν τε καὶ ἀτελὲς ἦν, ὅσον ἐπὶ τοῖς ὁρωμένοις, καὶ οὐδὲ ποίμνιον, ἀλλὰ ποίμνης τι μικρὸν ἴχνος, ἢ λείψανον, ἀσύντακτον, καὶ ἀνεπίσκοπον, καὶ ἀόριστον, μήτε νομὴν ἐλευθέραν ἔχον, μήτε μάνδρᾳ περιεχόμενον, πλανώμενον ἐν ὄρεσι, καὶ σπηλαίοις καὶ ταῖς ὀπαῖς τῆς γῆς, ἄλλο ἀλλαχοῦ διεσπαρμένον τε καὶ διεῤῥιμμένον, ὡς ἕκαστον ἔτυχε σκεπόμενον, ἢ νεμόμενον, καὶ διακλέπτον ἀγαπητικῶς τὴν ἑαυτοῦ σωτηρίαν" (P. G. 36, 460). 

Μόλις φθάνει ο Άγιος Γρηγόριος τότε οι Ορθόδοξοι με την καθοδήγηση του Αγίου ανασυντάσσονται και αποκτούν δικό τους ναό (ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων γράφει πως μετέτρεψαν ένα σπίτι σε ναό!), τον οποίο ο Άγιος ονόμασε "Ἀναστασίαν ὅπως συμβολικῶς τὸ ὄνομα σημαίνῃ τὴν ἐν τούτῳ ἀνάστασιν καὶ ἀναζωογόνησιν τῆς τέως νεκρᾶς ὀρθοδοξίας ἐν Κωνσταντινουπόλει" (Βασιλείου Σμύρνης, Περί του Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου, Αθήνα, 1903, σελ. 111-112).

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως επί Νεστορίου 

Μόλις διαπιστώθηκε πως ο Νεστόριος δεν δεχόταν την υποστατική ένωση των δύο φύσεων του Χριστού μας (και ως εκ τούτου απέρριπτε τον όρο "Θεοτόκος" για την Παναγία μας), οι Ορθόδοξοι εξεγέρθηκαν και εγκατέλειψαν τους ναούς που μνημονευόταν το όνομά του. Ο Άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας αναφέρει σε επιστολή του προς τον Άγιο Κελεστίνο, Πάπα Ρώμης, πως το μεγάλο πλήθος των πιστών έχει εγκαταλείψει τους ναούς της Κωνσταντινουπόλεως, εκτός από λίγους αδιάφορους και κόλακες! Και όχι μόνο ο λαός, αλλά και οι μοναχοί και οι αρχιμανδρίτες! Συγκεκριμένα γράφει: "῏Ην ἐν Κωνσταντινουπόλει ἐπίσκοπος ὀνόματι Δωρόθεος, τὰ αὐτὰ φρονῶν αὐτῷ (τῷ Νεστορίῳ), ἀνὴρ χρειοκόλαξ, καὶ προπετὴς χείλεσι, καθὼς γέγραπται· ὃς ἐν συνάξει, καθεζομένου ἐπὶ τοῦ θρόνου τῆς ἐκκλησίας τοῦ τῆς Κωνσταντινουπόλεως εὐλαβεστάτου (σ. ημ. επειδή δεν είχε καθαιρεθεί ακόμη τον προσφωνεί με τον τίτλο "ευλαβέστατο", όπως λέμε σήμερα "σεβασμιώτατος", "παναγιώτατος" κ.τ.ο.) Νεστορίου, ἀναστὰς μεγάλῃ τῇ φωνῇ τετόλμηκεν εἰπεῖν· Εἴ τις Θεοτόκον εἶναι λέγει τὴν Μαρίαν, οὗτος ἀνάθεμα ἔστω. Καὶ γέγονε μὲν κραυγὴ μεγάλη παρὰ παντός τοῦ λαοῦ καὶ εκδρομή (ἔξοδος). Οὐ γὰρ ἤθελον ἔτι κοινωνεῖν αὐτοῖς τοιαῦτα φρονοῦσιν, ὥστε καὶ νῦν ἀποσυνάκτους εἶναι τοὺς λαοὺς τῆς Κωνσταντινουπόλεως, πλὴν ὀλίγων ἐλαφροτέρων καὶ τῶν κολακευόντων αὐτόν. Τὰ δὲ μοναστήρια σχεδὸν ἅπαντα καὶ οἱ τούτων ἀρχιμανδρῖται καὶ τῆς συγκλήτου πολλοὶ οὐ συνάγονται, δεδιότες μὴ ἀδικηθῶσιν εἰς πίστιν, αὐτοῦ καὶ τῶν σὺν αὐτῷ οὓς ἀπὸ τῆς Ἀντιοχείας ἀναβαίνων ἤγαγε, πάντων λαλούντων τὰ διεστραμμένα" (P.G. 77, 81). 

Οι Ορθόδοξοι της Κωνσταντινουπόλεως 

μετά την Ψευδοσύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας

Όταν το 1439 επέστρεψαν από την Φλωρεντία οι ορθόδοξοι επίσκοποι, οι οποίοι είχαν υπογράψει την ψευδοένωση με τους Παπικούς, ο πιστός λαός τους γύρισε την πλάτη αδειάζοντας τους ναούς τους. Ήταν τόσος ο ζήλος του λαού που και υποψία να υπήρχε ότι κάποιος κληρικός ήταν λατινόφρονας εγκατέλειπαν τον ναό! Ο Σιλβέστρος Συρόπουλος αναφέρει ένα χαρακτηριστικό περιστατικό: "Ἱερεύς τις ἠθέλησεν ἰδεῖν ὅπως γίνεται ἡ τοῦ πατριάρχου (σ. ημ. Μητροφάνους του Β΄, λατινόφρονος) πρόβλησις· ὄνομα τῷ ἱερεῖ Θεοφύλακτος. Ἐδανείσατο οὖν ἵππον (οὐδέ γάρ ἐκέκτητο) καί ἦλθεν εἰς τά βασίλεια, καί ἰδών τήν πρόβλησιν, ἦλθε μεθ’ ἡμῶν μέχρι καί τοῦ πατριαρχείου. Εἶτα ὑπέστρεψεν εἰς τό ἴδιον οἴκημα, καί κατά τήν ὥραν τοῦ ἑσπερινοῦ ἐσήμανεν (ἦν γάρ ἡ ἑορτή τῆς Ἀναλήψεως), καί οὐδείς ἦλθεν εἰς τόν ναόν αὐτοῦ· ὡσαύτως καί εἰς τόν ὄρθρον, καί οὐδείς ἦλθε· ἐξεδέχετο δέ καί εἰς τήν ὥραν τῆς λειτουργίας, ἵνα φέρῃ τις αὐτῷ λειτουργίαν, καί οὐκ ἔφερε· διό οὐδέ ἐλειτούργησεν· Ἀγανακτήσας προσῆλθε τοῖς εἰωθόσιν ἐκκλησιάζεσθαι ἐν τῷ ναῷ καί ἠρώτα τίνος χάριν οὐκ ἦλθον ἐν τῇ ἐκκλησίᾳ ἑορτῆς οὔσης; Οἱ δέ ἔλεγον αὐτῷ· Διότι ἠκολούθησας καί σύ τῷ πατριάρχῃ καί ἐλατίνισας. Ἔλεγεν οὖν ὁ ἱερεύς· 

Καί πῶς ἐλατίνισα; ἐγώ ἀπῆλθον ἁπλῶς ἵνα ἴδω τήν τάξιν μόνον ἥν οὐδέποτε εἶδον, καί οὔτε ἐφόρεσα οὔτε ἔψαλα οὔτε τι ἱερατικόν ἐποίησα. Πῶς οὖν ἐλατίνισα; Οἱ δέ εἶπον· 

Ἀλλ’ ἀνεμίχθης καί συνοδοιπόρεις μετά τῶν λατινισάντων ἔμπροσθεν τοῦ λατινόφρονος πατριάρχου καί ἔφθανέ σοι ἡ εὐλογία αὐτοῦ. Τότε ἠγανάκτησεν, ἵνα δυσωπῇ αὐτούς μεθ’ ὑποσχέσεων ἐνόρκων, ὡς οὐκέτι ἀπελεύσεται εἰς τόν πατριάρχην ἤ εἰς τούς πλησιάζοντας αὐτῷ, καί μόλις ἠδυνήθη καταπεῖσαι αὐτούς συνέρχεσθαι πάλιν εἰς τήν ἐκκλησίαν" (V. Laurent, Les mémoires du grand ecclésiarque de l'Église de Constantinople Sylvestre Syropoulos, Paris, 1971, p. 556).

Και το 1452, όταν με το ουνιτικό συλλείτουργο της 12ης Δεκεμβρίου στην Αγιά Σοφιά διακηρύχθηκε η Ψευδοένωση με τους Παπικούς, ο λαός πάλι έδειξε την απέχθειά του αποφεύγοντας να λειτουργείται στον ναό. Γράφει χαρακτηριστικά ο ιστορικός της εποχής Δούκας: "Οἱ δὲ τῆς πόλεως ἀπὸ τῆς ἡμέρας ἐκείνης, ἐν ᾗ ἐγένετο τάχα ἡ ἕνωσις ἐν τῇ Μεγάλῃ ἐκκλησίᾳ, ὡς Ἰουδαίων συναγωγὴν τοῦτον ἀπέφευγον καὶ οὐκ ἦν ἐν αὐτῇ οὔτε προσφορά, οὔτε ὁλοκαύτωσις, οὔτε θυμίαμα. Εἴ ἔτυχέ τις τῶν ἱερέων λειτουργῆσαι Θεῷ ἐν ἡμέρα ἐπισήμῳ, οἱ προσευχόμενοι μέχρι τῆς ὥρας τῆς προσφορᾶς ἵσταντο· καὶ τότε πάντες ἐξήρχοντο οὕτω γυναῖκες ὡς ἄνδρες, οὕτω μοναχοὶ ὡς μονάζουσαι. Τὶ χρὴ λέγειν; καὶ τὸν ναὸν ὡς βωμὸν (τῶν εἰδώλων), καὶ τὴν θυσίαν (λειτουργίαν) ὡς Ἀπόλλωνι τελουμένην ἐνόμιζον" (P. G. 157, 1072).

ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΓΡΑΜΜΑΤΕΙΑ

Οι Άγιοι Απόστολοι (διά του Αγίου Κλήμεντος, Πάπα Ρώμης) διατάζουν την αποφυγή κάθε είδους συμπροσευχής με τους αιρετικούς: "Eἰ μὴ δυνατὸν ἐν ἐκκλησίᾳ προϊέναι διὰ τοὺς ἀπίστους, κατ' οἶκον συνάξεις, ὦ ἐπίσκοπε, ἵνα μὴ εἰσέρχηται εὐσεβὴς εἰς ἐκκλησίαν ἀσεβῶν· οὐχ ὁ τόπος γὰρ τὸν ἄνθρωπον ἁγιάζει, ἀλλ' ὁ ἄνθρωπος τὸν τόπον. Ἐὰν δὲ ἀσεβεῖς κατέχωσιν τὸν τόπον, φευκτέος ἔστω σοι διὰ τὸ βεβηλῶσθαι ὑπ' αὐτῶν· ὡς γὰρ οἱ ὅσιοι ἱερεῖς ἁγιάζουσιν, οὕτως οἱ ἐναγεῖς μιαίνουσιν. Eἰ δὲ μήτε ἐν οἴκῳ ἅμα μήτε ἐν ἐκκλησίᾳ συναθροισθῆναι δυνατόν, ἕκαστος παρ' ἑαυτῷ ψαλλέτω, ἀναγινωσκέτω, προσευχέσθω, ἢ καὶ ἅμα δύο ἢ τρεῖς· «Ὅπου γὰρ ἂν ὦσι, φησὶν ὁ Κύριος, δύο ἢ τρεῖς συνηγμένοι ἐν τῷ ὀνόματί μου, ἐκεῖ εἰμὶ ἐν μέσῳ αὐτῶν». Πιστὸς μετὰ κατηχουμένου μήτε κατ' οἶκον προσευχέσθω· οὐ γὰρ δίκαιον τὸν μεμυημένον μετὰ τοῦ ἀμυήτου συμμολύνεσθαι· εὐσεβὴς μετὰ αἱρετικοῦ μήτε κατ' οἶκον συμπροσευχέσθω· «Τίς γὰρ κοινωνία φωτὶ πρὸς σκότος;»" (P. G. 1, 1136-1137).

Ο Μέγας Βασίλειος συνιστά στους πρεσβυτέρους της Νικοπόλεως, αν οι αιρετικοί κατέχουν τους ναούς, να τελούν τις ακολουθίες στην ύπαιθρο: "Εἰ δὲ ὅτι ὁ δεῖνα τὸν οἶκον κατέχει τῆς προσευχῆς, ὑμεῖς δὲ ἐν τῷ ὑπαίθρῳ προσκυνεῖτε τὸν οὐρανοῦ καὶ γῆς Δεσπότην, τοῦτο ὑμᾶς ἀνιᾷ, ἐνθυμήθητε, ὅτι οἱ μὲν ἕνδεκα μαθηταὶ ἐν τῷ ὑπερῴῳ ἦσαν ἀποκεκλεισμένοι, οἱ δὲ σταυρώσαντες τὸν Κύριον ἐν τῷ περιβοήτῳ ναῷ τὴν Ἰουδαϊκὴν λατρείαν ἐπλήρουν" (P. G. 32, 896-897).

Ο Μέγας Αθανάσιος προτρέπει τους Ορθοδόξους να εκκλησιάζονται μόνοι τους, χωρίς τους κληρικούς τους (όταν εκείνοι είναι αιρετικοί), για να μη κολαστούν μαζί τους: «Ἐάν ὁ ἐπίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (P.G. 35, 33).

Ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Γερμανός ο Β΄ απαγορεύει στους ορθοδόξους να εκκλησιάζονται σε ναούς που λειτουργούν λατινόφρονες: "Ὅσοι τῆς καθολικῆς (ὀρθοδόξου) ἐκκλησίας ἐστὲ τέκνα γνήσια, φεύγειν ὅλῳ ποδὶ ἀπὸ τῶν ὑποπεσόντων ἱερέων τῇ λατινικῇ ὑποταγῇ, καὶ μηδὲ εἰς ἐκκλησίαν τούτοις συνάγεσθε, μηδὲ εὐλογίαν ἐκ τῶν χειρῶν αὐτῶν δἐχεσθε τὴν τυχοῦσαν· κρεῖσσον γάρ ἐστιν ἐν τοῖς οἴκοις ὑμῶν τῷ Θεῷ προσεύχεσθαι καταμόνας, ἢ ἐπ' ἐκκλησίας συνάγεσθαι μετὰ τῶν λατινοφρόνων ὑποταγάτων" (Γερμανού Β΄ Κωνσταντινουπόλεως, Επιστολή Β΄ προς τους Κυπρίους στοΚωνσταντίνου Σάθα, Μεσαιωνική Βιβλιοθήκη, τόμος Β΄, Βενετία, 1873, σελ. 18).

Νικόλαος Μάννης

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Ο ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΣ ΠΟΛΕΜΟΣ ΑΡΧΙΣΕ

«Ὑπάρχει ἕνας πόλεμος ποὺ βρίσκεται σὲ ἐξέλιξη». Ἔτσι ἄρχιζε ἕνα ἄρθρο ποὺ δημοσιεύθηκε στὴν ἑλληνικὴ ἔκδοση τῆς μεγάλης εἰδησεογραφικῆς ἱστοσελίδας Huffington Post στὶς 24 τοῦ περασμένου Φεβρουαρίου. Ποιὸς εἶναι αὐτὸς ὁ πόλεμος;

«Πρόκειται γιὰ τὸν πόλεμο κατὰ τῶν μετρητῶν», διευκρινίζει ὁ ἀρθρογράφος. Καὶ συνεχίζει: «Διεξάγεται σὲ ὅλο τὸν κόσμο, ἐνῶ στὴ χώρα μας ἔχει λάβει μία ἰδιαίτερα ἐπιθετικὴ μορφή… Ὅλο καὶ περισσότεροι ἀναλυτὲς κρούουν τὸν κώδωνα τοῦ κινδύνου ὅτι ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν στὴ φυσική τους μορφή, μᾶς ὁδηγεῖ σ᾿ ἕναν ὁλοκληρωτισμό, ὅπου ἡ ἰδιωτικότητα καὶ τὰ δικαιώματα τῶν πολιτῶν θὰ περιοριστοῦν δραματικά, καὶ ὅλοι μας θὰ εἴμαστε ἀνυπεράσπιστοι, ὑπὸ τὸν ἔλεγχο καὶ τὴν παρακολούθηση τοῦ κράτους, τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν, τὸν χρηματοπιστωτικὸ τομέα καὶ τοὺς συλλογεῖς προσωπικῶν δεδομένων ἀπὸ τὸν κλάδο τῆς πληροφορικῆς».

Στὴ συνέχεια ἡ Huffington Post Greece παραθέτει συνέντευξη τοῦ κ. Νόρμπερτ Χέρινγκ (Norbert Haring), ἀρθρογράφου στὴ μεγαλύτερη οἰκονομικὴ ἐφημερίδα τῆς Γερμανίας, τὴ Handelsblatt. Ὁ κ. Χέρινγκ ἔχει γράψει πρόσφατα τὸ βιβλίο «Ἡ κατάργηση τῶν μετρητῶν καὶ οἱ συνέπειές της. Ὁδεύοντας πρὸς τὸν ὁλοκληρωτικὸ ἔλεγχο», ποὺ κυκλοφορεῖ καὶ στὰ Ἑλληνικά.

Τὸ σύνηθες ἐπιχείρημα ὅτι μὲ τὴν κατάργηση πληρωμῆς μὲ μετρητὰ θὰ παταχθεῖ ἡ φοροδιαφυγὴ «εἶναι παρατραβη­γμένο καὶ παράλογο». «Παραβλέπεται τὸ γεγονὸς ὅτι οἱ μεγάλες πολυεθνικὲς “ἐξοικονομοῦν” δισεκατομμύρια σὲ φόρους νόμιμα, ἡμινόμιμα ἢ ἐντελῶς παράνομα μέσω τῆς μεταφορᾶς ἠλεκτρονικοῦ χρήματος. 

Οἱ ἐφοριακοὶ τῆς δίωξης οἰκονομικοῦ ἐγκλήματος ποὺ ἐρευνοῦν τέτοιου εἴδους πρακτικὲς κατηγοροῦνται ὡς τρελοὶ καὶ ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὶς ὑπηρεσίες τους», λέει ὁ κ. Χέρινγκ. Καὶ φέρνει ὡς παράδειγμα τὸ περιστατικὸ ἑνὸς τέτοιου ὑπαλλήλου ποὺ κατηγόρησε μία τράπεζα γιὰ φοροδιαφυγὴ καὶ τὸν ἔκλεισαν σὲ ψυχιατρεῖο.

Αὐτὸς εἶναι ὁ ἐφιαλτικὸς κόσμος, στὸν ὁποῖο ὁδηγούμαστε μὲ τὴ σχεδιαζόμενη κατάργηση τῶν μετρητῶν καὶ τὸν ἐξ­­αναγ­κασμὸ διενέργειας τῶν συναλλα­γῶν μὲ ἠλεκτρονικὸ χρῆμα, ποὺ τόσο πιεστικὰ ἐπιβάλλει ἡ Κυβέρνηση τῆς χώρας μας τελευταῖα.

Κι αὐτὸ σημαίνει ὅτι οὐσιαστικὰ ἄρχισε παγκόσμιος πόλεμος. Ὅλη δὲ αὐτὴ ἡ ἱστορία ἴσως προετοιμάζει τὸ ἔδαφος γιὰ σύστημα παρόμοιο μὲ αὐτὸ ποὺ τὸ βιβλίο τῆς «Ἀποκαλύψεως» περιγράφει ὅτι θὰ ἔχει ἐπιβληθεῖ τὸν καιρὸ τῆς φρι­κτῆς κυριαρχίας τοῦ Ἀντιχρίστου. Κι ὁ διεστραμμένος κόσμος μας βαδίζει ἀδιάφορος πρὸς αὐτὸν τὸν ἐφιάλτη, γιὰ νὰ πληρώσει ἔτσι ἀκριβὰ τὸ τίμημα τῆς ἀποστασίας του ἀπὸ τὴν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου.

τοῦ περιοδ. «Ο ΣΩΤΗΡ»

https://christianvivliografia.wordpress.com/

"Μίσησον τοίνυν καί φεύγε τους βλασφημούντας το Πνεύμα το Άγιον"!

Ὁ ἅγιος Κύριλλος μᾶς συμβουλεύει νὰ μισήσουμε τοὺς πλανεμένους αἱρετικούς, ποὺ ἀξίζουν ἔχθρας ὡς ἐχθροὶ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μόνο νὰ μὴν ἔχουμε κοινωνία μαζί τους, ἀλλὰ καὶ νὰφεύγουμε μακριά τους γιὰ νὰ μὴν ἐπηρεαστοῦμε ἀπὸ τὶς πλάνες τους. Γιατὶ κάθε αἵρεση, ἀποτελεῖ βλασφημία τοῦ Ἁγίου Πνεύματος.
Τοῦτο βέβαια, δὲν σημαίνει ὅτι δὲν τοὺς ἀγαπᾶμε καὶ ὅτι δὲν ἐπιθυμοῦμε τὴν σωτηρία τους, γιατὶ τὸ μῖσος ἀναφέρεται στὰ αἱρετικά τους φρονήματα, καὶ ἡ ἀπομάκρυνση ἀπ' αὐτοὺς γίνεται γιὰ νὰ ἀποφύγουμε τὴν μόλυνση ποὺ ἡ μετ' αὐτῶν ἐπικοινωνία συνεπάγεται. Γράφει:

«Καὶ πολλή τις αὐτῶν ἡ πλάνη, μᾶλλον δὲ ἡ βλασφημία. μίσησον τοίνυν τοὺς τοιούτους καὶ φεῦγε τοὺς βλασφημοῦντας τὸ πνεῦμα τὸ ἅγιον καὶ ἄφεσιν οὐκ ἔχοντας. τίς σοι πρὸς τοὺς ἀνελπίστους κοινωνία τῷ βαπτισθησομένῳ νῦν καὶ εἰς πνεῦμα ἅγιον; εἰ ὁ κολλώμενος τῷ κλέπτῃ καὶ συντρέχων ὑπὸ τιμωρίαν ἐστίν, ὁ προσκρούων πνεύματι ἁγίῳ ποίαν ἕξει τὴν ἐλπίδα;
Μισείσθωσαν καὶ Μαρκιωνισταὶ οἱ περιελόντες τὰ ῥήματα τῆς παλαιᾶς διαθήκης ἀπὸ τῆς καινῆς. πρῶτος γὰρ Μαρκίων ὁ ἀθεώτατος, ὁ πρῶτος τρεῖς θεοὺς εἰπών, εἰδὼς ὅτι ἔγκεινται ἐν τῇ καινῇ μαρτυρίαι περὶ Χριστοῦ τῶν προφητῶν, περιέκοψε τὰς ἐκ τῆς παλαιᾶς διαθήκης μαρτυρίας, ἵνα ἀμάρτυρος μείνῃ ὁ βασιλεύς.μισείσθωσαν οἱ προειρημένοι Γνωστικοὶ μὲν ὀνόματι, τῆς δὲ ἀγνωσίας πεπληρωμένοι, τολμήσαντες τοιαῦτα εἰπεῖν περὶ ἁγίου πνεύματος, ἅπερ ἐγὼ λέγειν οὐ τολμῶ… μισήσωμεν τοὺς μίσους ἀξίους, ἀποστραφῶμεν οὓς ἀποστρέφεται ὁ θεός. εἴπωμεν καὶ αὐτοὶ μετὰ παρρησίας πάσης τῷ θεῷ περὶ πάντων αἱρετικῶν· οὐχὶ τοὺς μισοῦντάς σε κύριε ἐμίσησα καὶ ἐπὶ τοὺς ἐχθρούς σου ἐξετηκόμην; ἔστι γὰρ καὶ ἔχθρα καλή, καθὼς γέγραπται· καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς. ἡ γὰρ πρὸς τὸν ὄφιν φιλία ἔχθραν πρὸς τὸν θεὸν καὶ θάνατον κατεργάζεται. Ταῦτα μὲν οὖν ἡμῖν περὶ τῶν ἀποβεβλημένων εἰρήσθω.

(Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, Κατήχησις Α΄ φωτιζομένων).

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Κανείς δεν είναι τόσο τυφλός όσο ο απεσταλμένος μου»!

«Τὸ ἐκκλησίασμα, συστηματικὰ ἀκατήχητο, 

 ἀρχίζει πλέον νὰ μὴν ἀνέχεται τὴν ὑγιῆ διδασκαλία».

Ἡ ἀδιαφορία τῶν σύγχρονων ποιμένων γιὰ τὴν Πίστη πολλαπλασιάζει τὴν ἀδιαφορία τῶν ποιμενομένων καὶ ἔτσι ἡ ἀποστασία ὑλοποιεῖται χωρὶς ἀντιδράσεις. Ἡ ἀποστασία τῶν ποιμένων εἶναι ἡ ἀρχὴ καὶ τῆς ἀποστασίας τῶν ποιμενόμενων. 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας λένε ὅτι ὅσο περνάει ὁ καιρὸς καὶ θὰ πλησιάζει ἡ ἔνδοξη Δευτέρα Παρουσία, θὰ πηγαίνουμε ἀπὸ τὸ κακὸ στὸ χειρότερο, σὲ σημεῖο νὰ κινδυνεύσουν στὸ τέλος νὰ πλανηθοῦν καὶ οἱ ἐκλεκτοί ώστε «… ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών, ἆρα εὑρήσει τὴν πίστην ἐπὶ τῆς γῆς;» (Λουκ. ιη΄, 8).

Ἡ ἀνθρωπότητα βαδίζει πρὸς τὰ πίσω, στὶς μέρες τοῦ Νῶε καὶ τοῦ Λώτ (Λουκ. ιζ΄ 26,28). 

Οἱ Οἰκουμενιστὲς σχηματίζουν ἐδῶ καὶ δεκαετίες τὴ μορφὴ ἑνὸς ψευδοχριστοῦ, ἑνὸς εἰδώλου σμιλεμένου μὲ τὴ σμίλη τοῦ διαβόλου. 

Κατὰ τὸν Ἅγιο Νεῖλο τὸν Μυροβλήτη «οἱ ποιμένες ἀρχιερεῖς καὶ ἱερεῖς θὰ μεταφορφωθοῦν σὲ ἄνδρες κενόδοξους, μὴ γνωρίζοντες παντελῶς τὴν δεξιὰ ὁδὸ ἀπὸ τὴν ἀριστερά». 

Τὸ ἐκκλησίασμα, συστηματικὰ ἀκατήχητο, ἀρχίζει πλέον νὰ μὴν ἀνέχεται τὴν ὑγιῆ διδασκαλία. Οἱ κήρυκες ἐπιλέγουν νὰ μιλοῦν γιὰ αὐτὰ ποὺ δὲν ἐνοχλοῦν τους προϊσταμένους τους παραχώνοντας στὸ περιθώριο τις σωτηριώδεις διδασκαλίες.

Οἱ Οἰκουμενιστές, οἱ νεοφανεῖς αὐτοὶ ἐπιβάτες τῆς Ὀρθοδοξίας προβάλλουν μόνο τὸ ὅραμα τῆς εἰρήνης καὶ τῆς συμφιλίωσης, γιατὶ εἶναι βολικὸ καὶ εὐχάριστο γιὰ ὅλους. 

Διδάσκουν κατὰ κόρον τὴν εἰρήνη καὶ την συμφιλί­ω­ση ἀφοῦ μὲ αὐτὰ μπορεῖ νὰ ἐπιτευχθεῖ ἡ ἀπόλαυση τῶν ἀγαθῶν τῆς γῆς. Εἶναι ἀνοιχτοὶ πρὸς κάθε συνεργασία μὲ τὸν Ἄννα καὶ τὸν Καϊάφα ἀρκεῖ ὅλοι νὰ περνάνε καλά. Στοχεύουν στὴ συνεργασία γιὰ μιὰ παγκόσμια συνεννόηση καὶ ἀλληλοκατανόηση χωρὶς τὴν παρουσία τοῦ Χριστοῦ, ἀφοῦ αὐτή (στὴν ἀνόθευτή της μορφὴ) εἶναι ἐμπόδιο.

Ἡ εἰρήνη γιὰ τὴν ὁποία μιλάει σήμερα ὁ Οἰκουμενισμὸς καὶ ἡ «Νέα Τάξη» εἶναι ἡ συνθηκολόγηση μὲ τὸ ψεῦδος. Εἶναι ἕνας πολτὸς συμβιβασμῶν καὶ ὑπολογισμῶν. Παζαρεύουν μιὰ εἰρήνη εὐνοϊκὴ γιὰ τὴν σάρκα καὶ φονικὴ γιὰ τὸ πνεῦμα. 

Ἡ εἰρήνη ποὺ θέλουν νὰ φέρουν δὲν εἶναι ἐκείνη ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν κατανίκηση τοῦ κακοῦ, ἀλλὰ ἐκείνη ποὺ ἔρχεται ἀπὸ τὴν ἀφασία τῆς ἧττας. Ἡ εἰρήνη τῶν συνειδήσεων ποὺ ἐπιδιώκουν εἶναι τὸ τερατούργημα ποὺ γεννιέται ἀπὸ τὴ μίξη τοῦ καλοῦ μὲ τὸ κακό, τῆς ἀρετῆς μὲ τὴν ἁμαρτία, τῆς Ἀλήθειας μὲ τὸ ψέμα.

Οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπαθοῦν νὰ συγχωνεύσουν τὴν σωτηριώδη Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ μὲ μία παγκόσμια διοικητικὴ δεοντολογία ποὺ ἀφορᾷ στὶς κοινωνικὲς καὶ ἐθνικὲς σχέσεις. Ζητοῦν μιὰ ἐπιφανειακή προσέγγιση ἀδιαφορῶντας γιὰ τὴν ἐσωτερικὴ διάσταση. 

Οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας ὅμως δὲν διαλέγονταν μὲ ἀλλόθρησκους καὶ αἱρετικοὺς γιὰ νὰ βροῦν μιὰ βολικὴ μέση λύση. Ὁμολογοῦσαν τὴν ἀλήθεια καὶ ἀνέτρεπαν τοὺς ἰσχυρισμούς τους, χωρὶς διπλωματικὲς καὶ δόλιες στρεβλώσεις. Ποτὲ δὲν ἦλθαν σὲ συμβιβασμοὺς μὲ αἱρετικὲς ἐκκλησίες. Ὁ διάλογος ἦταν πάντοτε δημόσιος καὶ ἀπέβλεπε στὴν σωτηρία τῶν ψυχῶν κι ὄχι στὸν συμψηφισμό. Δὲν ἦταν συζήτηση Ἐκκλησίας μὲ «Ἐκκλησία», ἀλλὰ διάλογος τῆς Ἐκκλησίας μὲ ψυχὲς ποὺ εἶχαν χάσει τὸν δρόμο τους.

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δὲν ψάχνει μιὰ χρυσὴ τομὴ γιὰ νὰ κόψει περισσότερα εἰσιτήρια στὸ διεθνές θέατρο τῆς δημοφιλίας. Δὲν ψάχνει τίποτα, γιατὶ ἔχει τὸ πᾶν. Δὲν ζητᾷ ὁ Χριστὸς τὴν ἕνωση τῶν θρησκειῶν ἀλλὰ ὁ κόσμος. Δὲν ζητᾷ ὁ Χριστὸς τὴν ἕνωση τῶν νοητικῶν θρησκευτικῶν κατασκευασμάτων τῆς ἀνθρώπινης ὑπερηφάνειας μὲ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας Του. Ὅσοι μιλοῦν γιὰ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν δέχονται ὅτι ὁ Χριστός ἔχει ἐγκαθιδρύσει μιὰ ἐλαττωματικὴ καὶ ἀτελῆ ἐκκλησία. 

Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία εἶναι Καθολική, γιατὶ περιέχει τὴν Ἀλήθεια καὶ τὴ Χάρη ὁλόκληρη, σὲ πληρότητα. Ἡ ἔννοια τῆς Καθολικότητας δὲν εἶναι ἔννοια ἀριθμητική, γεωγραφικὴ ἢ ἕνας τύπος παγκο-σμίου ὀργανώσεως, ὅπως τὴν ἀντιλαμβάνονται οἱ παπικοί.

Ἡ ἐπιχειρούμενη προσέγγιση τῶν ἑτερόδοξων πρὸς τὴν Ὀρθοδοξία εἶναι ὑποκριτικὴ καὶ δόλια. Δὲν δείχνει καμία πραγματικὴ νοσταλγία ἐπιστροφῆς στὶς ρίζες τῆς Πίστεως. Ἂν ἐπιζητοῦσαν εἰλικρινὰ αὐτὴ τὴν ἐπιστροφὴ θὰ ἀντλοῦσαν ἀπευθείας τὸ φῶς τῆς ἀλήθειας ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ Ἁγίων κι ὄχι ἀπὸ τοὺς συσχετισμοὺς τῶν δυνάμεων στὰ συνέδριά τους.

Οἱ ἐξ ὀρθοδόξων Οἰκουμενιστὲς δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν σωτηρία ἀλλόθρησκων καὶ ἑτερόδοξων γιατὶ δὲν πιστεύουν οἱ ἴδιοι στὴν μοναδικότητα τῆς διὰ Χριστὸν σωτηρίας. Ἐργάζονται γιὰ μιὰ ἑνότητα ποὺ θὰ εἶναι μιὰ ἕνωση μὲ τὰ ἀντίθετα καὶ ὄχι ἕνωση μὲ τὰ ἀντίθετα ποὺ μετεστράφησαν σὲ ὅμοια. Οἱ Οἰκουμενιστὲς φτιάχνουν ἕναν Χριστὸ ποὺ νὰ τοὺς ὑπηρετεῖ. Ἕναν Χριστὸ ποὺ νὰ συμμετέχει στὸ Διοικητικὸ Συμβούλιο τοῦ παγκόσμιου διευθυντηρίου. Ἕνα Χριστὸ ποὺ νὰ κάνει τὶς πέτρες ψωμιὰ γιὰ νὰ χορτάσουν ὅλοι οἱ ἄνθρωποι καὶ ἔτσι νὰ αὐξάνει ἡ δόξα καὶ ἐξουσία τους, ἀναγκάζοντας τοὺς ἀνθρώπους νὰ ὑποταχθοῦν.

Μὲ ἄλλα λόγια, δὲν ἐργάζονται γιὰ τὸν Χριστό, ἀλλὰ γιὰ τὸν ἀντίχριστο. Ὁ Χριστὸς θὰ μείνει μέχρι τὴν Δευτέρα Παρουσία ταπεινὸς καὶ κρυμμένος. 

Μακριὰ ἀπὸ τὶς γήινες ἐξουσίες, μακριὰ ἀπὸ τὶς γήινες ἀνέσεις, χωρὶς νὰ ἀναγκάζει κανέναν νά Τον ἀκολουθήσει καὶ ζητῶντας ἀπ’ αὐτοὺς ποὺ θὰ ἔρθουν κοντά Του, νά Του μοιάζουν στὴν ταπείνωση καὶ στὴν ἀφάνεια. Οἱ Οἰκουμενιστὲς κατάσκευάζουν ἕνα Χριστὸ ποὺ μιλᾷ γιὰ αὐτὴ τὴ ζωὴ καὶ ὄχι γιὰ τὴν ἄλλη. Ἕνα Χριστὸ ποὺ προσφέρει τὰ ἀγαθὰ αὐτῆς τῆς ζωῆς καὶ ὄχι τῆς ἄλλης. Τὰ πνευματικὰ σκαλιὰ ποὺ βάδισαν οἱ Πατέρες καὶ μᾶς τὰ παρέδωσαν γιὰ νὰ ἀνεβοῦμε κι ἐμεῖς στὸν οὐρανό, τοὺς ἀηδιάζουν.

Δὲν ἐπιζητοῦν τὸν ἀρχηγὸ τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, ἀλλὰ τὸν ἀρχηγὸ τοῦ νῦν αἰῶνος. 

Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴ σωτηρία τοῦ ποιμνίου. Τοὺς ἐνδιαφέρει μόνον ἡ ἐπίγεια δύναμη, ποὺ δίνει ἡ ἑνότητα κάτω ἀπὸ μιὰ ἐνιαία ἐξουσία. 

Ὁ Χριστὸς ἔβαλε μέσα στὸν κόσμο τὴν Ἐκκλησία καὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς βάζουν μέσα στὴν Ἐκκλησία τὸν κόσμο. Ὁ Οἰκουμενισμός «Ἄλλον Ἰησοῦν κηρύσσει ὃν οὐκ ἐκηρύξαμεν» (Β΄Κορ. ια΄ 4).

Ξέρουν πολὺ καλὰ ὅτι Καθολικοί, Προτεστάντες, Μουσουλμάνοι καὶ Ἰουδαῖοι δὲν πρόκειται ποτὲ νὰ γίνουν Ὀρθόδοξοι. Ὅμως αὐτὸ δὲν τοὺς ἐνδιαφέρει. Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἐπιστροφὴ τῶν χαμένων προβάτων στὴν μάντρα τοῦ Χριστοῦ. Ἐπιδιώκουν ἕναν συμβιβασμὸ καὶ μιὰ φαινομενικὴ συμφωνία, ἀφοῦ ἔχουν πάψει νὰ εἶναι Ὀρθόδοξοι. 

Δὲν ἐνδιαφέρονται γιὰ τὴν ἀλήθεια, οὔτε γιὰ τὴν ἐν Χριστῷ ζωή. Μέσα τοὺς ἐνεργεῖται ἤδη τὸ μυστήριο τοῦ Ἀντίχριστου. «Ὅ,τι μέλλει νὰ γίνει, ἤδη γίνεται» (Ἐκκλ. γ΄ 15). 

Εἶναι ἐργάτες τοῦ ἀντίχριστου σὰν τοὺς Ἑβραίους.

Οἱ Ἑβραῖοι περίμεναν τὸν Μεσσία ἐπὶ αἰῶνες, καὶ ὅταν ἦλθε, δὲν τὸν δέχτηκαν, γιατὶ δὲν ἦταν αὐτὸ ποὺ περίμεναν. Στὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ ἀναγνωρίσουν τὸν Μεσσία. Γι’ αὐτὸ Τὸν σταύρωσαν καὶ ἄρχισαν νὰ ψάχνουν κάποιον ἄλλον. 

Αὐτὸν ποὺ θὰ τοὺς δώσει ὅλα τὰ ὑλικὰ ἀγαθὰ ποὺ πόθησαν καὶ δὲν τοὺς ἔδωσε ὁ Χριστός. Αὐτὸν ποὺ μὲ τὴν ἐξουσία του θὰ ὑποτάξει σὲ ἕνα κράτος ὅλα τὰ ἔθνη καὶ τὶς φυλὲς τῆς γῆς. Και αὐτό τό κράτος νά εἶναι τό Ἑβραϊκό.

Αὐτὸς (ὁ ἀντίχριστος) ὅταν φανερωθεῖ μέσα στὴν ἱστορία δὲν θὰ ἔχει κέρατα καὶ οὐρά, οὔτε θὰ κάνει ἀνήθικα ἔργα. Θὰ ἔλθει ἔτσι ποὺ πολὺ λίγοι θὰ καταλάβουν ποιός εἶναι. 

Θὰ ἔλθει σὰν εὐεργέτης τῆς ἀνθρωπότητας καὶ ἰδανικός ἀρχηγός της. Ἡ ἀνθρωπότητα θὰ δεῖ στὸ πρόσωπό του τὸν μεγαλύτερο εὐεργέτη της καὶ μὲ ἀγαλλίαση θὰ τοῦ παραχωρήσει τὴ γενικὴ ἀρχηγία τοῦ παγκόσμιου κράτους. Θὰ ἐπιδιώξει νὰ καταργήσει τὴν πεῖνα καὶ τὴν ἀνέχεια καὶ νὰ γεμίσει τοὺς ἀνθρώπους μὲ ὑλικὰ ἀγαθά. 

Γεμίζοντας ἔτσι τὶς καρδιές τους ἡδονὴ καὶ καλοπέραση, δέν θά ἀφήνει χῶρο γιὰ τὸν ἀληθινὸ Θεό.

Ἡ ἕνωση τῶν «χριστιανικῶν ἐκκλησιῶν» εἶναι ἀναπόφευκτη ὅπως καὶ γενικῶς ἡ ἕνωση ὅλων τῶν θρησκειῶν. Στὸ βασίλειό του ὁ ἀντίχριστος δὲν θὰ ἀνεχθεῖ παραφωνίες, δὲν θὰ ἀνεχθεῖ θρησκευτικὰ χαρακώματα, οὔτε μαλώματα γιὰ θεοὺς καὶ δόγματα. 

Θὰ καθίσει στὸ θρόνο του ὡς Θεὸς καὶ θὰ προσκυνηθεῖ ἀπὸ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους τῆς γῆς (Ἀποκ. 13,7-8).

Οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπαθοῦν νὰ «ἐξυγιάνουν» τὴν Ὀρθοδοξία σύμφωνα μὲ τὴν πνευματικὴ τους σηψαιμία καὶ τὰ γούστα ἑνὸς παρηκμασμένου, ὑλιστικοῦ καὶ ἀδιάφορου ὄχλου. Τιμὴ γιὰ τοὺς Οἰκουμενιστὲς πλέον δὲν εἶναι ἡ συμπόρευση μὲ τοὺς Ἁγίους Πατέρες ἀλλὰ μὲ τοὺς καθηγητὲς τῆς Προτεσταντικῆς θεολογίας καὶ τὴν Ἰησουΐτικη αὐλὴ τοῦ Πάπα. Ἔγραφε ὁ π. Ἐπιφάνειος Θεοδωρόπουλος: «Πολλὰ τέρατα ἐγέννησεν ἐν τοῖς καιροῖς ἡμῶν ὁ άδης, ἀλλ’ ἰσομέγεθες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ οὐδέν».[1]

Ὅσοι πραγματικὰ ποθοῦν τὸν Θεὸ ἂς πάψουν νὰ μιλοῦν γιὰ ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν. 

Ἡ Ἐκκλησία δὲν ἐπιδέχεται ἕνωση, γιατὶ ποτὲ δὲν διεσπάστηκε. Ὅσοι ἔφυγαν ἀπὸ αὐτὴν δὲν πῆραν τίποτε μαζί τους καὶ κανένα κομμάτι της δὲν κληρονόμησαν. Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δὲν κληρονομεῖται, οὔτε μεταβιβάζεται ὡς τίτλος ἰδιοκτησίας σὲ ἄνομους καὶ ἀσεβεῖς παραλῆπτες. Ὅσοι ἀγνόησαν ἢ περιφρόνησαν τὸν Χριστό, τοὺς περιμένει ἡ ρομφαία ποὺ ἀκονίζεται (Ἰεζ. 21,9).

Τὸ πιὸ τραγικὸ εἶναι ὅτι τὸ κακὸ θα ἐμφανίζεται στὰ μάτια τῶν ἀνθρώπων σὰν καλό. 

Ἡ καταστροφὴ στὴν ὁποία ὁδηγεῖται ἡ ἀνθρωπότητα, θὰ ἔχει τὴν μορφὴ τῆς πιὸ μεγάλης ἐπιτυχίας. Θὰ εἶναι ἡ κορυφὴ τοῦ πύργου τῆς Βαβέλ, τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ἀνθρώπινης ματαιοδοξίας, ἡ κορώνα τῆς ἀνθρώπινης οἰήσεως. Ἡ καταστροφὴ θὰ εἶναι ἡ ὁλοκλήρωση τῶν πόθων μιᾶς μᾶζας ἀνθρώπων, μέσα στὴν ὁποία θὰ κολυμπάει ἐλεύθερα καὶ ἀνενόχλητα κάθε πάθος καὶ κάθε ψέμα.

Ὁ διάβολος θὰ ἐνεργεῖ ὡς ἄγγελος φωτός. Θὰ κηρύσσει ἕναν Χριστιανισμὸ μὲ κάποιες «μικρές» διαφορὲς ἀπὸ τὸν πραγματικό. Ὅπως μιὰ πυξίδα καραβιοῦ ἔχοντας κάποιες μικρὲς ἀποκλίσεις ἀπὸ τὴν κανονικὴ ὁδηγεῖ τὸ καράβι στὰ βράχια, ἔτσι θὰ χάνονται καὶ οἱ ἐκλεκτοί, μιὰ ποὺ οἱ ἄλλοι θὰ εἶναι ἤδη δικοί του. Θὰ διδάσκεται ἕνας «βιοποριστικός» χριστιανισμός, εὐχάριστος, μεταλλαγμένος, βολικός, γεμάτος κοσμικὴ ἀγάπη καὶ εἰρήνη. Πλάθεται ἀπὸ τώρα ἕνας Χριστιανισμὸς συμβατὸς μὲ τὶς πλάνες τοῦ κόσμου.

Ὅταν εἶπε ὁ Κύριος: «πολλοὶ ἐλεύσονται ἐπὶ τῷ ὀνόματί μου λέγοντες, ἐγώ εἰμί ὁ Χριστός, καὶ πολλοὺς πλανήσουσι» (Ματθ. 24,5), δὲν μιλοῦσε γιὰ τοὺς φανεροὺς ἐχθροὺς τοῦ ποιμνίου Του, δηλαδὴ τοὺς ὑλιστές, τοὺς Μαρξιστές, τοὺς ἄθεους, τοὺς ἀλλόθρησκους ἀλλὰ γι’ αὐτοὺς ποὺ ἐμφανίζονται σὰν φίλοι Του, σὰν δικοί Του. Ἀπὸ αὐτοὺς θέλει νὰ γλιτώσει ὁ Χριστὸς τοὺς πιστούς, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι ὁ μεγάλος ἐχθρός, οἱ ὑποκριτές, «οἱ δυνάμενοι πλανῆσαι».

Ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἡ κοινωνία τοῦ ἀντίχριστου. Μέσα σ’ αὐτὴν τὴν κοινωνία, οἱ λίγοι ποὺ θὰ μείνουν γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ θὰ ἀποτελοῦν τὴν πέτρα τοῦ σκανδάλου, τὴν μόνη παραφωνία μέσα στὴν διαβολικὴ ἁρμονία. Ὅσοι πιστοὶ ἐμμένουν στὴ διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐμπαίζονται ἤδη, περιφρονοῦνται καὶ διώκονται. Χαρακτηρίζονται «ψυχοπαθολογικὲς προσωπικότητες», «Ταλιμπάν», «ὑπερορθόδοξοι» καί «φανατικοί» ποὺ ἀπώλεσαν τὴν ἀγάπη. Ὁ Οἰκουμενισμὸς καθιερώνει μιὰ κατάσταση ὅπου «Ἕν ἐστιν ἔγκλημα νῦν σφοδρῶς ἐκδικούμενον [τιμωρούμενο], ἡ ἀκριβὴς τήρησις τῶν πατρικῶν παραδόσεων».[2]

Οἱ Ὀρθόδοξοι ὅμως δὲν ζοῦνε γιὰ τοῦτον τὸν κόσμο. Αὐτὸν τὸν κόσμο τῆς ἐξορίας δὲν τὸν ἔχουν παραδεχτεῖ ποτὲ γιὰ πατρίδα τους καὶ οὔτε θελήσανε νὰ τὸν στολίσουνε μὲ ψέματα, σὰ νὰ ἐπρόκειτο νὰ ζήσουνε σ’ αὐτὸν γιὰ πάντα. Ζοῦνε σὲ τούτη τὴ γῆ σὰν προσφυγες. 

Μὲ μιὰ νοσταλγία. Τὴ νοσταλγία τοῦ Παραδείσου ποὺ ἔχασαν. Τὴν νοσταλγία τῆς πατρίδας. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν ἑτοιμάζει καμιὰ ἐπίγεια βασιλεία, καμιὰ ἐπίγεια πολιτεία. 

Δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινὸ μὲ τοὺς πολιτισμοὺς καὶ τὰ ἐγκόσμια συστήματα. 

Δὲν ἔχει τίποτε τὸ κοινὸ μὲ τοὺς καίσαρες καὶ τοὺς παποκαίσαρες. Ὅλα αὐτὰ ποὺ ἐπιδιώκουν οἱ ἄνθρωποι τοῦ κόσμου βρίσκονται στὸ ἐπίπεδο τῆς φθορᾶς. 

Ἡ Ὀρθοδοξία σκέπτεται, ζεῖ καὶ κινεῖται μέσα στὸν κόσμο τῆς ἀφθαρσίας.

Κάποτε θὰ κριθοῦμε γιὰ τίς ἁμαρτίες μας, τὰ ἀσήμαντα καὶ ἐλλιπῆ μας ἔργα, ἂς μὴν κατηγορηθοῦμε ἐπιπλέον γιὰ τὴν ἀποδοχὴ νοθευμένων καὶ διεστραμμένων δογμάτων. 

«Ἂς ξεκινήσουμε πρὸς τὰ κεῖ ποὺ οἱ μάρτυρες τῆς πραγματικῆς Πίστης βάδισαν», κατὰ τὴν προτροπὴ τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς[3]. 

Αὐτὸς ὁ κόσμος κάποτε θὰ τελειώσει, εἶναι ἕνα πλοῖο ποὺ βυθίζεται. Ὁ Θεὸς δὲν θὰ ζητήσει ἀπὸ ἐμένα καὶ σένα, ἀγαπητὲ ἀναγνώστη, νὰ σώσουμε τὸ πλοῖο. Τὸ αἷμα τῶν πνιγμένων θὰ τὸ ἀπαιτήσει ἀπὸ τοὺς Ποιμένες, ἀλλὰ θὰ ἐλεγχθοῦμε κι ἐμεῖς γιὰ τὸ ἂν δώσαμε ἕνα χέρι βοήθειας στοὺς ναυαγούς (Ἰεζ. 33,1-10).

Ἂς ἀκολουθήσουμε τοὺς Πατέρες τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, τοὺς Ἐπισκόπους τῶν διωγμῶν καὶ τοὺς Ἁγίους ποὺ ἔγιναν δοχεῖα τῆς Χάριτος. Αὐτοὺς ποὺ μὲ τὰ σακατεμένα κόκαλα κάτω ἀπὸ τὰ φτωχά τους ρᾶσα περιέφεραν τὴν Ἀλήθεια στὸν κόσμο. 

Ἂς ἔχουμε στὴν καρδιά μας τὴν εἰκόνα τῶν Ἁγίων Παφνουτίου καὶ Ποτάμωνα νὰ μπαίνουν στὴν Α΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο ὑποβασταζόμενοι ὁ ἕνας ἀπὸ τὸν ἄλλον. Μονόφθαλμοι καὶ οἱ δύο ἀπὸ τὰ βασανιστήρια.

Ἂς ἔχουμε σὰν φάρο τοὺς Ὁμολογητὲς ποὺ ἐπέτρεψε ὁ Θεὸς νὰ γλιτώσουν ἀπὸ τὰ ματωμένα χέρια τῶν Διοκλητιανῶν καὶ Μαξιμιανῶν γιὰ νὰ ὁρίσουν στὶς Συνόδους τὰ σωτηριώδη δόγματα.

Ἂς κρατήσουμε τὰ λόγια τοῦ Μ. Ἀθανασίου μέσα μας:

«Πρῶτα καὶ πάνω ἀπὸ ὅλα νὰ προβάλλεται ἡ Ἀλήθεια. 

Καλύτερα νὰ διωκόμαστε ἀπὸ τοὺς αἱρετικοὺς παρὰ νὰ γίνουμε μιμητὲς τοῦ Ἰούδα».

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Δύναται άραγε να καταπολεμηθεί η Αίρεση από τον Αποστατημένο Άνθρωπο;

«Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. …

Κι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς …τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ».

Όπως λίγο έως πολύ οι περισσότεροι γνωρίζουμε, ζούμε ήδη ημέρες αποκαλυπτικές. Δεν χρειάζεται να είναι κανείς ατομικός επιστήμονας για να συνειδητοποιήσει ότι βρίσκεται σε πλήρη εξέλιξη στις μέρες μας ένα παγκόσμιο σατανικό σχέδιο, που κύριο σκοπό έχει την 'αχταρμοποίηση' / διάλυση των πάντων μέσω της κατάλυσης των τριών μεγίστων ιεροτάτων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια), σε βαθμό μάλιστα που να αδυνατεί ο κοινός νους να παρακολουθήσει την ταχύτητα με την οποία διαδέχονται τα γεγονότα το ένα μετά το άλλο.

Μυστηριωδώς άλυτες διαδοχικές οικονομικές κρίσεις 'χρέους' σε όλη τη γη, εθνικές προδοσίες εκ των έσω, φανερή εισχώρηση των μασονικών ιδεών και πρακτικών παντού (έστω και ως φρόνημα μόνο), αμνήστευση και προώθηση σοδομισμού από τα σχολεία, πανσεξουαλισμός παντού, επισημοποίηση κάθε είδους ανωμαλίας (ακόμα και παιδεραστίας και κτηνοβασίας σε συγκεκριμένες 'ανεπτυγμένες' χώρες του δυτικού 'πολιτισμού'), σατανιστικές τελετές σε εγκαίνια μεγάλων δημοσίων έργων αλλά και σημαντικών αθλητικών διοργανώσεων, τηλεοπτική διαφήμιση και συστηματική προώθηση ηλεκτρονικού φακελώματος 'για το καλό μας', και η λίστα δεν έχει τελειωμό!

Μόνο ένα ή δύο από τα παραπάνω αν συνέβαιναν παλαιότερα, θα θεωρούνταν αδιανόητα από την κοινή γνώμη και θα προκαλούσαν ασύλληπτο σοκ και δέος στους πάντες. 

Σήμερα όμως; Σήμερα απλά εκλαμβάνονται ως θλιβερά γεγονότα και όχι άξια σθεναρής αντίδρασης ή έστω μιας υποτυπώδους διαμαρτυρίας. Κάποια χρόνια πριν θα αποτελούσαν την κύρια συζήτηση μεταξύ των πολιτών στις συναντήσεις, στα καφενεία, κλπ και ο προβληματισμός θα ήταν διάχυτος παντού. Σήμερα μην τολμήσει κανείς να μιλήσει γι' αυτά στον πλησίον του: Θα ακούσει κατηγορίες του τύπου “Είσαι εθνικιστής, ομοφοβικός, ρατσιστής, φανατικός, καθυστερημένος”, ή στην καλύτερη των περιπτώσεων ότι αυτά είναι θεωρίες συνωμοσίας (αφού δεν τα λένε τα επίσημα δελτία ειδήσεων), ή ότι “Μην στεναχωριέσαι διότι δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”! Ή ακόμα χειρότερα “Άσε μας, έχουμε τα δικά μας προβλήματα για να ασχοληθούμε με αυτά”! 

Το συμπέρασμα; Αδιαφορία για όλα τα παραπάνω, ή ακόμα και συμπόρευση με αυτά λόγω 'προόδου' / 'μόδας' ή ατομικών συμφερόντων. Με λίγα λόγια, η μέγιστη πνευματική κατάπτωση στα χρονικά του ανθρωπίνου είδους μέχρι σήμερα, συμπόρευση με το σατανά, πραγματική ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ...

Βέβαια όλα αυτά για τους Χριστιανούς δεν είναι (ή δεν θα έπρεπε να είναι) άγνωστα. 

Ο Κύριος μάς έχει δώσει εντολή (δηλαδή είμαστε υποχρεωμένοι) να μελετούμε τα σημεία των καιρών ώστε να ξέρουμε πού βρισκόμαστε και να προετοιμαζόμαστε πνευματικά «Υποκριταί, το μεν πρόσωπον του ουρανού γινώσκετε διακρίνειν, τα δε σημεία των καιρών ου δύνασθε γνώναι;» (Ματθ. ις΄, 3). Ανοίγοντας την Αγία Γραφή, θα δούμε ότι ο Απόστολος Παύλος έγραφε στον Τιμόθεο για τα έσχατα χρόνια:

«Στά τελευταῖα χρόνια τοῦ κόσμου θά ἔλθουν δύσκολες ἡμέρες διότι οἱ ἄνθρωποι τῶν ἐσχάτων χρόνων θά εἶναι φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, τά παιδιά δέν θά ὑπακούουν στούς γονεῖς, ἀχάριστοι, δέν θά σέβονται τά ἱερά καί τά ὅσια τῆς Πίστεώς μας, δέν θά ἔχουν ἀγάπη καί στοργή μέσα τους, δέν θά συγχωροῦν εὔκολα, θά διαβάλλουν ὁ ἕνας τόν ἄλλο, δέν θά εἶναι ἐγκρατεῖς, θά εἶναι σάν ἄγρια καί ἀνήμερα θηρία, δέν θά εἶναι φίλοι τοῦ καλοῦ καί ἀγαθοῦ, θά εἶναι προδότες, προπετεῖς, σκοτισμένοι, φίλοι τῶν ἡδονῶν παρά φίλοι τοῦ Θεοῦ, καί τό κυριώτερον θά ἔχουν μία ἐξωτερική ἐμφάνιση καλοῦ καί πιστοῦ ἀνθρώπου, θά γνωρίζουν πολλά γύρω ἀπό τόν Θεόν καί τήν Πίστη του, ἀλλά ἐσωτερικά θά εἶναι ἄδειοι, κενοί, δέν θά ἔχουν τόν Θεόν μέσα τους, οὔτε τίς ἀρετές καί τά χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος». (Β΄ Τιμ. γ΄, 1-5)

Προσκαλείται ο αναγνώστης να αναλύσει ένα-ένα τα παραπάνω χαρακτηριστικά των ανθρώπων των εσχάτων χρόνων, έτσι όπως τα αναφέρει ο πρωτοκορυφαίος απόστολος των εθνών. Δεν είμαι σίγουρος αν θα μπορούσε να περιγραφεί η εποχή μας με καλύτερο τρόπο!...

Αλλά σχετικά με το ποιά εποχή διανύουμε μας πληροφορούν και άλλοι πιο πρόσφατοι άγιοι Πατέρες, όπως ο π. Σεραφείμ Ρόουζ: «Είναι πράγματι πιο αργά από ό,τι σκεφτόμαστε: η Αποκάλυψη είναι τώρα». Και «…Οι έσχατοι χρόνοι είναι ήδη εδώ. Βλέπουμε καθαρά την προετοιμασία της εποχής του Αντιχρίστου».

Αλλά και η άποψη του αρχιεπισκόπου Αβερκίου σχετικά με τον σύγχρονο κόσμο ήταν φρόνιμη, ακριβής και τελείως εμπνευσμένη από την Αγία Γραφή και τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας: Δίδασκε πως ζούμε στην εποχή της αποστασίας, της έκπτωσής μας από την αληθινή Χριστιανοσύνη, όπου το «μυστήριο της ανομίας» έχει εισέλθει στο τελευταίο στάδιο της προετοιμασίας για τον «άνθρωπο της αμαρτίας», τον Αντίχριστο».

Πώς όμως φτάσαμε έτσι 'ξαφνικά' σε αυτή την κατάσταση; Αν ανατρέξουμε ιστορικά θα διαπιστώσουμε ότι δεν ήταν καθόλου ξαφνικά. Αυτή η προσπάθεια επιβολής των αντίχριστων αποκρυφιστικών αθεϊστικών ιδεολογιών ξεκίνησε αιώνες πριν από τη δυτική Ευρώπη. Μάλιστα δεν έγινε απότομα, αλλά σταδιακά, μέσα στο παχύ σκοτάδι της αθεΐας και του αντι-Χριστιανισμού, και ήταν αποτέλεσμα πλάνης, σταυροφοριών και αιρετικών αντιλήψεων στη δυτική, φραγκική πλέον, Ευρώπη μετά την αποστασία και χωρισμό της από την Εκκλησία (1054μ.Χ.). 

Ακολούθησαν οι ακόμα πιο αντίχριστες και αθεϊστικές ιδεολογίες της κομουνιστικής επανάστασης του Μαρξ αλλά και του εθνικοσοσιαλισμού-ναζισμού, και οι δύο όντας εμπνεύσεως των γνωστών αποκρυφιστικών κύκλων. Τα κινήματα αυτά μετεξελίχθηκαν μετά τον Β' ΠΠ σαν Νεο-Εποχιτικός πνευματικός ανθρωπισμός ή ουμανισμός και με βασική πίστη ότι “ο άνθρωπος έχει θεία φύση κι επομένως είναι ουσιαστικά ένας 'θεός' ή ένας φωτισμένος 'υπεράνθρωπος'... Ο άνθρωπος ανυψώνεται σε κυρίαρχη θεότητα” (Randall N. Baer πρώην ηγετικό στέλεχος του κινήματος). 

Φυσικά χωρίς τη βοήθεια και χάρη κανενός Θεού!! Μια πιο προσεκτική προσέγγιση αποδεικνύει ότι όλα τα παραπάνω κινήματα ήταν στην ουσία συστήματα 'παγκοσμιοποίησης δια της βίας' και η προέλευσή τους έχει αρχή την αποστασία από τον Τριαδικό Θεό, όντας δαιμονική (με ιδεολογικό περιτύλιγμα!). 

Ο Άγιος Σεραφείμ Ρόουζ προέβλεψε την πτώση του αθεϊστικού κομμουνισμού στη Ρωσία και την άνοδο του νέου παγκόσμιου συστήματος που θα κτιζόταν πάνω στα θεμέλια του κομμουνισμού: Τη σημερινή λεγόμενη Νέα Παγκόσμια Τάξη, ή Νέα Εποχή, που στόχο έχει την κατάλυση των τριών προαναφερθέντων θεσμών (Πίστη, Πατρίδα, Οικογένεια) με απώτερο σκοπό την προετοιμασία του εδάφους για την έλευση του αντίχριστου. 

Ειδικά προωθεί πλέον φανερά την 'ένωση' όλης της ανθρωπότητας υπό μίας παγκόσμιας κυβέρνησης με κοινή οικονομία και κοινή θρησκεία! Δηλαδή όλοι να πιστεύουν έναν θεό (ποιόν όμως 'θεό';), που θα επιτευχθεί μέσω της παναίρεσης του οικουμενισμού και την πανθρησκεία! Έτσι θα στρωθεί και το χαλί για τον παγκόσμιο ηγέτη, δηλαδή τον αντίχριστο!

Τα σημερινά γεγονότα που όλοι βιώνουμε είναι η απόδειξη ότι τα σχέδια των αντίχριστων παγκοσμιοποιητών βρίσκονται σε πλήρη ισχύ και δείχνουν 'πανίσχυροι'. Το χειρότερο όμως είναι ότι έχουν όχι μόνο τη δική μας ανοχή, αλλά και την έγκριση / συμπόρευση στις άνομες πράξεις τους, αποτέλεσμα της δικής μας πνευματικής πτώχευσης και ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ. Παραδείγματα πάμπολλα: Θα ψηφίσουμε τον άθεο βουλευτή του συστήματος για να βολευτούμε, θα διδάξουμε σοδομισμό στα σχολεία μας για να μη χάσουμε τη δουλειά μας, θα ψωνίσουμε από το φθηνό ξένο πολυκατάστημα των μεταλλαγμένων για να 'μη μας κοροϊδέψει' ο ντόπιος επιχειρηματίας, θα δώσουμε ακροαματικότητα στα σιωνιστικά κανάλια και στις εκπομπές τους 'για να μη βαριόμαστε', θα ορκιστούμε σε μια άγνωστη 'σκοτεινή δύναμη' του κάθε επιτήδειου για να μας σβήσει το χρέος, πιθανότατα θα γίνουμε και μασόνοι για επαγγελματική εξέλιξη, και γενικά θα συμμαχήσουμε με το διάβολο για 'καλό σκοπό'. Και μάλιστα θα προβάλλουμε με επιθετικότητα και κάθε λογής λογικοφανή δικαιολογία για να αμνηστεύσουμε τις παραπάνω επιλογές μας. Και σαν να μη φτάνει αυτό, αμέσως μετά θα αρχίσουμε να κατηγορούμε το σύστημα, τους πολιτικούς, τη Μέρκελ, τα ζώδια, το φεγγάρι... Με άλλα λόγια, το συμφέρον μας πάνω από το Χριστό, δηλαδή πλήρης αποστασία... Και μετά θα πούμε ότι είμαστε και Χριστιανοί… 

Τόση υποκρισία και κυνικότητα θα τη ζήλευαν ακόμα και οι πιο φανατικοί Γραμματείς και Φαρισαίοι!... [Εννοείται ότι οι παραπάνω περιπτώσεις είναι γενικές και δεν στοχεύουν σε συγκεκριμένα πρόσωπα]

Μετά από μια τέτοια αποστασία από τους λεγόμενους πιστούς, λοιπόν, ήταν φυσικό επακόλουθο να επιτρέψει ο Ύψιστος να εισχωρήσουν εντεταλμένοι πράκτορες της Νέας Εποχής και στη διοικούσα ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι ώστε να ολοκληρωθεί η προδοσία και στην Πίστη. 

Αρχή έγινε το 1902 με τα πρώτα ανοίγματα σε Λατίνους και Προτεστάντες, ακολουθούμενων από την άρση των αναθεμάτων / ακοινωνησίας το 1965, ακυρώνοντας με αυτό τον τρόπο αυθαίρετα τις 'εν αγίω πνεύματι' αποφάσεις της Ζ' Οικ. Συνόδου (φανερή και θρασύτατη βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος) και υπονοώντας ότι δεν υπάρχει βλάβη στην κοινωνία με τους αιρετικούς! 

Δεν μπορεί να παραβλεφθεί η συμμετοχή της Εκκλησίας στο αντίχριστο 'Παγκόσμιο Συμβούλιο Εκκλησιών' (Π.Σ.Ε.), η διακήρυξη του οποίου στην επίσημη ιστοσελίδα του (http://www.oikoumene.org) είναι ο ορισμός της νεοταξικής πανθρησκείας! 

Και το ποίμνιο εξαπατάται ότι δήθεν γίνονται ειλικρινείς διάλογοι με τις άλλες 'ομολογίες', κλπ... Πατριάρχης αλλά και πολλοί Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι της Ορθοδοξίας κηρύσσουν 'νέα ευαγγέλια' και απαιτούν να γίνονται σεβαστοί στα λεγόμενά τους ως έχοντες την Αποστολική Διαδοχή! 

Το αποκορύφωμα της εκκλησιαστικής ασέβειας διατελέστηκε στην Κρήτη τον περασμένο Ιούνιο, όπου σε (ψευδο)Σύνοδο επικυρώθηκαν όλα τα παραπάνω, εισήχθη η πανθρησκεία στην Εκκλησία ως επίσημη γραμμή της, και μάλιστα τέθηκε όρος ότι όλοι οι πιστοί είμαστε δεσμευμένοι από τις αποφάσεις της, ουσιαστικά χωρίς δικαίωμα αντιλογίας!

Η κοινή λογική λέει ότι όταν επιβάλουν σε κάποιον ο,τιδήποτε σημαντικό γι' αυτόν με το οποίο δεν συμφωνεί, είναι λογικό να αντιδράσει και να εκφράσει τη διαφωνία του. 

Και αν συνεχίσουν να προσπαθούν να του το επιβάλλουν, είναι επίσης λογικό αυτός να ξεκόψει οποιαδήποτε σχέση μαζί τους για ευνόητους λόγους. Τώρα όταν μια 'σύνοδος' καταργεί το Σύμβολο της Πίστεως και ξανασταυρώνει τον Χριστό, και μάλιστα δεν δέχεται καμμία αντιλογία, θέλει και ερώτημα το τι πρέπει να γίνει; Αλλά ακόμα και να μην είναι κάποιος σίγουρος για το τι πρέπει να κάνει, υπάρχουν σαφέστατοι Κανόνες στο Ιερό Πηδάλιο καθώς και αμέτρητα παραδείγματα αγίων Πατέρων σε ανάλογες περιπτώσεις. Πόσω μάλλον τώρα που πρόκειται για την εσχατολογική παναίρεση, πρόδρομο του αντιχρίστου!

Βέβαια στη συγκεκριμένη περίπτωση η 'σύνοδος' επιβλήθηκε ύπουλα, ύστερα και από την ψευδέστατη 'ενημέρωση' που έγινε στους ναούς πρόσφατα, χωρίς βέβαια αυτό να αναιρεί τις ευθύνες των Χριστιανών να επιδιώκουν σωστή ενημέρωση για τόσο σημαντικά θέματα. Έτσι εδώ θα γίνει αναφορά μονάχα στον πιστό που ενημερώθηκε επαρκώς, γνωρίζει και την Ιερά Παράδοση της Εκκλησίας και, θεωρητικά, θέλει και προσπαθεί να αγωνιστεί εναντίον της παναίρεσης.

Και πάλι όμως το μεγαλύτερο εμπόδιο και σε αυτόν τον επίδοξο αγωνιστή είναι η μεγάλη αποστασία του σύγχρονου ανθρώπου – ξανατονίζεται εδώ ότι η αναφορά είναι αποκλειστικά και μόνο στον άνθρωπο που γνωρίζει καλά τα της συνόδου και έχει αποφασίσει να αγωνιστεί με βάση τους Ιερούς Κανόνες, και όχι στην ανυποψίαστη γριούλα που ίσως και να αδυνατούσε το μυαλό της να τα συλλάβει όλα αυτά. Κατ' αντιστοιχία των κοσμικών, λοιπόν, παραδειγμάτων που αναφέρθηκαν πρωτύτερα, ο αποστατημένος άνθρωπος (που γνωρίζει) θα επιδωθεί σε ένα φιλόδοξο αγώνα καταπολέμησης της αίρεσης, είτε προφορικώς, είτε γραπτώς, θα ομολογήσει με παρρησία τη σωστή πίστη στα μέσα μαζικής επικοινωνίας, θα κατακεραυνώσει τη σύνοδο της Κρήτης, ίσως και να λογομαχήσει πάνω στο ζήλο του με κάποιους, καθώς και πολλά άλλα, που αν γίνονται από αγάπη προς τον Χριστό (1η Βασική Εντολή) και προς την Εκκλησία / πλησίον (2η Βασική Εντολή) τότε είναι πραγματικά άγια, ομολογιακά και επαινετέα. Λόγω της σύγχρονης αποστασίας του όμως, η πραγματική προαίρεσή του προδίδεται από τις ίδιες τις πράξεις του.

Συγκεκριμενοποιώντας, λοιπόν, ως γνήσια τέκνα της αποστασίας, ξεκινάμε με ζήλο τον αγώνα μας εναντίον της αίρεσης, αλλά στην πορεία, και όταν τα βρίσκουμε σκούρα, καταλήγουμε να:

1) Σκεφτόμαστε τις πιθανές συνέπειες των αγωνιστικών σχεδίων μας (για αποτείχιση), και αρχίζουμε να 'κουτσουρεύουμε' τους Κανόνες. Αρχίζοντας από τον κύριο 15ο Κανόνα της ΑΒ' και εξυψώνοντας τον κατά τα άλλα ευσεβέστατο π. Επιφάνιο Θεοδωρόπουλο σε μεγίστη αυθεντία (πάνω από τα παραδείγματα των μεγάλων Αγίων μας), κηρύσσουμε τον κανόνα δυνητικό. Έτσι λοιπόν λέμε, κατά παρόμοιο τρόπο με τους οικουμενιστές, ότι αφού δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τον κανόνα επακριβώς ας τον βαπτίσουμε δυνητικό, αντί να είμαστε ειλικρινείς στον εαυτό μας και απέναντι στους ανθρώπους και να πούμε “λυπάμαι αδελφέ, γνωρίζω ότι δεν εφαρμόζω τον κανόνα όπως πρέπει, αλλά μέχρι εκεί μπορώ.

Προσευχήσου και για μένα να με αξιώσει ο Θεός να τον εφαρμόσω επακριβώς”. Το χειρότερο όμως είναι η επιμονή να το περάσουμε ως τη σωστή γραμμή με ατέλειωτα κείμενα, ομιλίες, αναρτήσεις στο διαδίκτυο, διαταράσσοντας την ομόνοια με τους υποστηρικτές του υποχρεωτικού του κανόνος, αλλά κυρίως επαναπαύοντας άλλους επίδοξους αγωνιστές να προχωρήσουν σε αποτείχιση.

2) Τρομάζουμε από τις πιθανές συνέπειες της αποτείχισης (σχέσεις μας με άλλα πρόσωπα, μακρινή απόσταση από τον κοντινότερο αποτειχισμένο ιερέα, κατάκριση από άλλους, κλπ) με αποτέλεσμα να 'κόβουμε δρόμο', να πηγαίνουμε να εκκλησιαζόμαστε και σε 'αντι-οικουμενιστές' μνημονεύοντες ιερείς, αλλά ταυτόχρονα να φωνάζουμε προς όλες τις κατευθύνσεις ότι έχουμε αποτειχιστεί (παρά τα αντίθετα παραδείγματα των Αγίων), και να πασχίζουμε να πείσουμε το σύμπαν ότι ο τρόπος μας αυτός είναι ο ενδεδειγμένος και 'η Βασιλική Οδός'! 

Και πάλι το πιο έντιμο θα ήταν να παραδεχτούμε ότι δεν είναι αποτείχιση αυτό αλλά δεν είναι στις δυνάμεις μας να κάνουμε μεγαλύτερες θυσίες. Προσπαθώντας να το περάσουμε ως σωστή γραμμή, είναι ασέβεια σε άλλους κανόνες (που μας απαγορεύουν να κοινωνούμε με ακοινώνητους), αλλά και αποθαρρύνουμε και επαναπαύουμε τους νέους αγωνιστές.

3) Προϋπολογίζουμε τις συνέπειες της μελλοντικής αποτείχισής μας και την καθυστερούμε, με τη δικαιολογία της 'οικονομίας', μέχρι να έχουμε έτοιμο ένα Plan B. Το χειρότερο είναι ότι αυτό το ονομάζουμε 'σύνεση', και αν τουναντίον κάποιος δρούσε ενστικτωδώς χωρίς να έχει φροντίσει για το μέλλον του (αφημένος στο έλεος και στην ελπίδα του Θεού και μόνο) θα τον θεωρούσαμε αφελή και ανόητο. 

Ο αγαπημένος μας άγιος Παϊσιος έλεγε: «Ἂν οἱ σημερινοὶ Χριστιανοὶ μὲ τὴν λογική τους ζοῦσαν στὸν καιρὸ τῶν διωγμῶν, δὲν θἄχαμε κανέναν μάρτυρα. Οἱ πρῶτοι Χριστιανοὶ δὲν ἔβαζαν καθόλου τὴν λογική, ἀλλὰ ἀκράδαντα ὡμολογοῦσαν τὸν Χριστὸ καὶ φλέγονταν γιὰ τὸ μαρτύριο. Τοὺς ἔδιναν ἀξιώματα, τοὺς ἔλεγαν: “Πὲς μόνο ὅτι δὲν εἶσαι Χριστιανὸς καὶ μέσα σου πίστευε στὸν Θεό σου, βάλε λίγο λιβάνι, κάνε ὅτι θυσιάζεις καὶ ὕστερα μὴν θυσιάζης, κάνε ὅτι τρῶς εἰδωλόθυτα καὶ σὺ φάε καθαρὸ κρέας, μὴν κηρύττης σ’ αὐτὸν τὸν τόπο, πήγαινε ἀλλοῦ”· καὶ ὅμως μὲ τίποτε δὲν ἀρνοῦνταν τὸν Χριστό. Μὲ χαρὰ ἔτρεχαν νὰ μαρτυρήσουν γιὰ τὸν Χριστό. Φλέγονταν ἀπὸ θεῖο ἔρωτα». (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 300). 

Επίσης: «Στὴν περίοδο τῆς εἰκονομαχίας δέκα Χριστιανοὶ ὑπερασπίστηκαν δυναμικὰ τὴν εἰκόνα τοῦ Χριστοῦ στὴν Χρυσὴ Πύλη καὶ μαρτύρησαν γι’ αὐτήν. Τώρα ποὺ βλασφημεῖται τὸ πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ δὲν πρέπει νὰ ἀδιαφοροῦμε. Ἂν ζούσαμε τότε ἐμεῖς οἱ “διακριτικοί” καὶ “γνωστικοί” θὰ λέγαμε στοὺς δέκα μάρτυρες: “Ἔτσι δὲν ἐνεργεῖτε πνευματικά· περιφρονεῖστε τὸν Σπαθάριο ποὺ ἀνεβαίνει νὰ γκρεμίση τὴν εἰκόνα, καὶ ὅταν ἀλλάξη ἡ κατάσταση, θὰ βάλουμε στὴν θέση της ἄλλη εἰκόνα, καὶ μάλιστα πιὸ βυζαντινή”. Αὐτὸ εἶναι τὸ φοβερό! Τὴν πτώση μας, τὴν δειλία, τὸ βόλεμά μας τὸ παρουσιάζουμε σὰν κάτι ἀνώτερο» (Ἱερομονάχου Ἰσαάκ, Βίος Γέροντος Παϊσίου τοῦ Ἁγιορείτου, Ἅγιον Ὄρος 2004, 304-305).

4) Βλέπουμε τον αγώνα της αποτείχισης με καθαρά κοσμικά κριτήρια, υπολογίζοντας σε νούμερα (να μαζευτούμε πολλοί), ή σε ισχυρές συμμαχίες (ωσάν παρατάξεις, φατρίες, κλπ), έξυπνες στρατηγικές, κλπ κλπ κλπ, αγνοώντας επιδεικτικά τη μοναξιά του αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του Μάξιμου του Ομολογητή, κ.ά. 

Που η μόνη τους ελπίδα ήταν στο Θεό κι ας είχαν μείνει απελπιστικά μόνοι. Και πάλι το πρόβλημα δεν είναι η αδυναμία (προφανώς ποιός μπορεί να συγκριθεί με τους Αγίους) αλλά η κατηγορηματική στάση ότι “έτσι είναι το σωστό”, “έτσι πρέπει να γίνει ο αγώνας”, κλπ κλπ κλπ, που διασπούν την ομόνοια και την ενότητα εντός του αγωνιστικού μετώπου και αυξάνουν τον κίνδυνο της δημιουργίας σχισμάτων (παρασύνοδοι, παρατάξεις, κλπ).

5) Κατηγορούμε αυτούς που έχουν αξιωθεί να ακολουθούν τους κανόνες με αυξημένη ή απόλυτη ακρίβεια ως φανατικούς, ζηλωτές, μέχρι και πλανεμένους, ομοιάζωντας με αυτό τον τρόπο με τους οικουμενιστές και τις πρακτικές τους.

6) Μιλάμε περισσότερο από όσο πρέπει για πράγματα που θα έπρεπε να προσέχουμε και να έχουμε φόβο Θεού για την κάθε μας λέξη. Γράφουμε δημόσια για το παραμικρό, δημιουργώντας άθελά μας περισσότερη σύγχυση, λες και η γενικότερη σύγχυση που επικρατεί στις μέρες μας δεν είναι από μόνη της αρκετή. Διευκρινίζεται, ότι άλλο να γράψουμε τη διαφωνία μας, την ένστασή μας, το παράπονό μας, την εμπειρία μας, έστω και τη γνώμη μας πάνω σε ένα θέμα, κλπ, και άλλο να αναλωνόμαστε σε ατελείωτες αναλύσεις επί αναλύσεων, που πολύ εύκολα μπορούν να καταλήξουν σε επισφαλείς 'αμπελοφιλοσοφίες' ή ακόμα χειρότερα σε φρικτές πλάνες.

7) Εφαρμόζουμε (ή νομίζουμε ότι εφαρμόζουμε) τη θεόσταλτη αρετή της Διάκρισης για περιπτώσεις που δεν μπορούμε να κατανοήσουμε ή να τις χειριστούμε, την στιγμή που δεν μπορούμε συχνά να διακρίνουμε την αριστεράν από την δεξιάν. Ξεχνάμε ότι ταπείνωση είναι να παραδεχόμαστε ότι είμαστε ανεπαρκείς στην πλήρη κατανόηση του Πνεύματος των Γραφών, και άρα να προσπαθούμε να εφαρμόζουμε κατά γράμμα τους δογματικούς Κανόνες του Πηδαλίου (εξαιρούνται οι πραγματικά έμπειροι πνευματικοί καθοδηγητές) προς δόξαν Θεού και μόνο.

8) Έχουμε αυτοπεποίθηση ότι αυτός ο αγώνας είναι ομολογία και 'στεφάνι', ενώ θα έπρεπε να τον βλέπουμε ως ελάχιστη υποχρέωσή μας με σκοπό τη διατήρηση της Πίστης (ένεκεν της αγάπης μας προς το Θεό – 1η Εντολή) και της Εκκλησίας (ένεκεν της αγάπης μας προς τον πλησίον – 2η Εντολή). 

Ή με άλλα λόγια, εφόσον γνωρίζουμε τι γίνεται, είμαστε υποχρεωμένοι να πολεμήσουμε χωρίς καμμία απαίτηση αυτό να μας αναγνωριστεί ως ομολογία ή 'στεφάνι', και αυτό είναι το ελάχιστο χρέος μας. Αν γνωρίζουμε και δεν το πράξουμε, θα είμαστε υπόλογοι γι' αυτό εμπρός στον Κριτή. Παραδείγματος χάριν, εάν γνωρίζουμε ότι κάποιο σπίτι φλέγεται και υπάρχουν άνθρωποι μέσα, πρέπει να βουτήξουμε με κίνδυνο να καούμε κι εμείς, με την ελπίδα να βοηθήσουμε να σωθούν οι άνθρωποι και όχι για να γίνουμε ήρωες!

9) Αποτειχιζόμαστε από μνημονεύοντες τους αιρετικούς ποιμένες και εξακολουθούμε να παίρνουμε την ευχή τους και να αναγνωρίζουμε τις ποινές τους, κόντρα σε κάθε σχετικό Κανόνα, αλλά και τον αυτόν 15ο της ΑΒ' που τους θεωρεί πλέον ψευδοποιμένες (καθώς και 'έλαιον δε αμαρτωλού μη λυπανάτω την κεφαλήν μου'). 

Και πάλι παράδειγμα κάλπικης αποτείχισης, ή απλά αποποίηση των ευθυνών μας.

10) Θεωρούμε ότι είμαστε φιλάνθρωποι όταν δεν είμαστε αυστηροί για θέματα της πίστεως, ενώ ισχύει ακριβώς το αντίθετο. Ο σύγχρονος άγιός μας γέροντας Παϊσιος έλεγε: «Οι Πατέρες της Εκκλησίας, που φάνηκαν «σκληροί» στη διατήρηση του Δόγματος, είναι εκείνοι που αγάπησαν περισσότερο από κάθε άλλον τον άνθρωπο. Γιατί γνώρισαν τα απύθμενα βάθη του και δεν θέλησαν ποτέ να τον κοροϊδέψουν με τις συνθηματολογίες εφήμερης και ανύπαρκτης αγάπης, αλλά τον σεβάστηκαν προσφέροντάς του το Ευαγγέλιο της Αληθείας, που χαρίζει τη μακαρία εν Αγίω Πνεύματι ζωή. Δεν είναι λοιπόν η πιστότης στο Δόγμα στενοκεφαλιά ούτε ο αγώνας για την "Ορθοδοξία μισαλλοδοξία, αλλά ο μοναδικός τρόπος αληθινής αγάπης»

Φυσικά οι παραπάνω διαπιστώσεις είναι μερικά μόνο παραδείγματα των ειδών της πλάνης και των λαθών στα οποία φαίνεται να πέφτουμε συχνά πυκνά οι έχοντες διακόψει εκκλησιαστική κοινωνία με την αίρεση. Και όλα συχνά οφείλονται στο ότι δυστυχώς ανήκουμε στη γενιά των αποστατημένων Χριστιανών, των πλήρως απογυμνωμένων 'από κάθε πνευματικό έργο και ουσιαστική αρετή' κατά τον Αββά Ισχυρίων! 

Αλλά ας ελέγχουμε πάντοτε την προαίρεσή μας να είναι σωστή και ας εναποθέτουμε μόνο στον Τριαδικό Θεό όλες τις ελπίδες μας. “Κύριε των Δυνάμεων, μακάριος άνθρωπος ο ελπίζων επί Σε” .

Ας μου συγχωρεθεί εάν ο λόγος μου παρουσιάστηκε ίσως αυστηρά ελεγκτικός, αλλά θέλησα κυρίως να εκφράσω την αγωνία μου με αγάπη και προς κοινή ωφέλεια για την έκβαση του αντιοικουμενιστικού αγώνα από τους Χριστιανούς, καθώς πολύ φοβάμαι ότι τείνει να πάρει άλλη τροπή, όχι καλή, με τον κάθε αγωνιζόμενο να ερμηνεύει τους κανόνες κατά το δοκούν και όχι επακριβώς (αναμιγνύοντας και προσωπικές απόψεις και θεωρίες), και να δημιουργούνται παραταξιακές τάσεις και το φαινόμενο της οπαδοποίησης. 

Ίσως αυτός ακριβώς να είναι ο λόγος (δηλαδή η αποστασία μας) που και οι αποτειχίσεις των Παλαιοημερολογητών, ενώ άρχισαν καλά είχαν τη γνωστή κατάληξη.

Και με αυτή την αγωνία κλείνω επαναλαμβάνοντας την ερώτηση της επικεφαλίδας του κειμένου “Δύναται άραγε να καταπολεμηθεί η Αίρεση από τον Αποστατημένο Άνθρωπο;”, και παραθέτω τις παρακάτω προφητείες αγίων Πατέρων ως πιθανές απαντήσεις.

1) Άγιος Ανατόλιος της Όπτινα - «Τότε οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού…» «Ο εχθρός του ανθρωπίνου γένους θα δρα με πανουργία για να οδηγήσει στην αίρεση, αν ήταν δυνατόν, και τους εκλεκτούς. Δεν θα ξεκινήσει με την ψυχρή απώθηση των δογμάτων της Αγίας Τριάδος, της Θεότητος του Κυρίου Ιησοὐ Χριστού, και της παρθενίας της Θεοτόκου, αλλά θα ξεκινήσει ανεπαίσθητα να καταστρέφει τις διδασκαλίες και τις παραδόσεις της Εκκλησίας και την μεγάλη τους πνευματικότητα, που έφτασε σε μας μέσω των Αγίων Πατέρων, από το Άγιον Πνεύμα.

Λίγοι θα παρατηρήσουν αυτά τα καλοπιάσματα του εχθρού, μόνον εκείνοι που είναι πολύ πεπειραμένοι στην πνευματική ζωή. Οι αιρετικοί θα αποκτήσουν ισχύ πάνω στην Εκκλησία, και θα τοποθετήσουν τους υπηρέτες των παντού. Οι ευλαβείς θα ατενίζονται καταφρονητικά. Ο ίδιος ο Κύριος είπε ότι από τους καρπούς των θα τους αναγνωρίσετε, και έτσι, από τους καρπούς των καθώς και από τις ενέργειές των αιρετικών, προσπαθήστε να τους διακρίνετε από τους αληθινούς ποιμένες. Αυτοί είναι πνευματικοί κλέφτες, διαρπάζοντες την πνευματική ποίμνη, και θα εισέλθουν στο μαντρί (την Εκκλησία), σκαρφαλώνοντας με κάποιο άλλο τρόπο, χρησιμοποιώντας δύναμη και καταπατώντας τους ιερούς κανόνες. Ο Κύριος καλεί αυτούς ληστές (Ευαγ. Ιω. 10/1). Πράγματι, η πρώτη τους ενέργεια θα είναι η καταδίωξη των αληθινών ποιμένων, η φυλάκιση και η εξορία τους, διότι χωρίς αυτό θα είναι αδύνατο γι αυτούς, να διαρπάσουν το ποίμνιο.

Γι’ αυτό το λόγο παιδί μου, όταν βλέπεις την καταπάτηση της πατρικής παραδόσεως και των θείων εντολών στην Εκκλησία, των εντολών που ορίσθηκαν από το Θεό, γνώριζε ότι οι αιρετικοί έχουν ήδη εμφανισθεί, αν και κατά το χρόνο δράσης τους μπορεί να κρύβουν την ασέβειά τους, ή να καταστρέφουν την Αγία Πίστη ανεπαίσθητα, προκειμένου να επιτύχουν καλύτερα στην σαγήνευση και προσκόλληση των απείρων στα δίχτυα τους.

Η καταδίωξη θα κατευθύνεται όχι μόνον εναντίον των ποιμένων αλλά εναντίον όλων των δούλων του Θεού, διότι όλοι όσοι θα καθοδηγούνται από την αίρεση δεν θα υποφέρουν την ευσέβεια. Αναγνωρίζετε αυτούς τους λύκους με ένδυμα προβάτου από τις υπερήφανες διαθέσεις τους και την αγάπη της ισχύος. Θα είναι συκοφάντες, προδότες, παντού δεικνύοντες έχθρα και κακοήθεια. Γιαυτό ο Κύριος είπε ότι οι καρποί τους θα τους κάνουν γνωστούς. Οι αληθινοί υπηρέτες του Θεού είναι ταπεινοί, αγαπούν τον συνάνθρωπό τους και είναι υπάκοοι στην Εκκλησία.

«Φοβού τον Κύριο τέκνο μου. Φοβού να χάσεις το στέμμα που ετοιμάστηκε για σένα, φοβού το να ριχτείς από το Χριστό στο εξώτερο σκότος και στα αιώνια βάσανα. Στάσου γενναίος στην πίστη, και αν είναι αναγκαίο, υπόμεινε καταδίωξη και άλλες λύπες, διότι ο Κύριος θα είναι μαζί σου και οι άγιοι Μάρτυρες και πνευματικοί θα κοιτάζουν σε σένα και τον αγώνα σου με ευχαρίστηση. 

Αλλά αλλοίμονο στους μοναχούς εκείνες τις ημέρες που θα καθηλωθούν από ιδιοκτησίες και πλούτη, οι οποίοι λόγω της αγάπης της ειρήνης (ανάπαυσης) θα είναι έτοιμοι να υποταχθούν στους αιρετικούς. Θα αποκοιμίζουν την συνείδησή τους, λέγοντας: «Εμείς διατηρούμε και σώζουμε το Μοναστήρι και ο Κύριος θα μας συγχωρήσει». Οι ατυχείς και τυφλοί αυτοί δεν λογαριάζουν καθόλου ότι δια της αιρέσεως οι δαίμονες θα εισέλθουν στο Μοναστήρι, και κατόπιν δεν θα είναι ένα Άγιο Μοναστήρι, αλλά μόνο τοίχοι, από τους οποίους η Χάρη θα έχει απομακρυνθεί.

2) Άγιος Σεραφείμ του Σαρώφ: Δυστυχώς (ο σατανάς) θα προσεταιρισθεί και αποστάτες Ορθοδόξους. Τότε η αληθινή Εκκλησία του Χριστού θα ζει τόσο φοβερές στιγμές, όπως ακριβώς έζησε την εποχή της Σταύρωσης ο ιδρυτής της Ιησούς Χριστός.

«Ο Κύριος απεκάλυψε σε μένα τον ταπεινό Σεραφείμ, ότι θα υπάρξουν μεγάλες δυστυχίες στη ρωσική γη. Η Ορθόδοξη πίστη θα καταπατηθεί, και οι ιεράρχες της Εκκλησίας του Θεού και άλλοι κληρικοί θα απομακρυνθούν από την καθαρότητα της Ορθοδοξίας. Και για αυτό ο Κύριος θα τους τιμωρήσει δριμύτατα. Εγώ, ο άθλιος Σεραφείμ, ικέτευσα εναγωνίως τον Κύριο για τρεις ημέρες και τρεις νύκτες, ότι θα μπορούσε να με αποστερήσει από το Βασίλειο του Ουρανού, και να δώσει συγχώρηση σε εκείνους». Αλλά ο Κύριος απάντησε: «Δεν πρόκειται να δώσω συγχώρηση σε εκείνους, διότι διδάσκουν διδασκαλίες, εντάλματα ανθρώπων, και με τη γλώσσα τους με τιμούν, αλλά η καρδιά τους απέχει μακριά από Εμένα».

3) Στάρετς Σεραφείμ της Βύριτσα (+1949): «Θα έλθει εποχή, όταν όχι οι διωγμοί, αλλά τα χρήματα, οι ανέσεις και οι απολαύσεις θα διώξουν τους ανθρώπους από τον Θεό και τότε θα χαθούν περισσότερες ψυχές απ' ότι στους καιρούς του ανοικτού πολέμου κατά του Θεού. Από τη μια θα ξαναστήνουν σταυρούς και θα επιχρυσώνουν τους τρούλους και από την άλλη παντού θα βασιλεύει το ψεύδος και το κακό. Η πραγματική Εκκλησία θα διώκεται πάντα και οι άνθρωποι θα σωθούν μόνο μέσα από τις θλίψεις και τις αρρώστιες. Οι διωγμοί θα είναι ύπουλοι και απρόβλεπτοι. Θα είναι πολύ φοβερό να ζει κανείς τότε... Λυπάμαι αυτούς που θα ζουν τότε...».

Ανέστης Δεμιρτζόγλου

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

«Μη σαλευθήναι τον νούν»

«Στερέωσον Δέσποτα Χριστέ, τῷ Σταυρῷ σου ἐν πέτρᾳ με τῇ τῆς πίστεως, 

μὴ σαλευθῆναι τὸν νοῦν, ἐχθροῦ προσβολαῖς τοῦ δυσμενοῦς μόνος γὰρ εἶ Ἅγιος». 

Στερέωσέ με Δέσποτα Χριστέ, μὲ τὴ δύναμη τοῦ σταυροῦ σου στὴν πέτρα τῆς πίστεως, ὥστε νὰ μὴ σαλευθεῖ ὁ νοῦς μου ἀπὸ τὶς προσβολὲς τοῦ δυσμενοῦς ἐχθροῦ (τοῦ διαβόλου)· διότι μόνος σὺ εἶσαι ἅγιος.

Ὁ νοῦς τοῦ ἀνθρώπου εἶναι εὐρίπιστος. Εὔκολα σαλεύεται καὶ διαχέεται. Πολλὲς σκέψεις καὶ συλλογισμοὶ τὸν σκορπᾶνε, τὸν κάνουν νὰ μετατοπίζεται ἀπὸ τὸ ζωτικὸ κέντρο του. 

Ὁ διάβολος, ὁ δυσμενὴς καὶ ἀδυσώπητος ἐχθρὸς φυσάει μέσα του τὶς δικές του ἐμπνεύσεις, τὸν ἄνεμο τῶν δικῶν του ἐπινοήσεων. Καὶ μετατοπίζεται εὔκολα ἀπὸ τὴν προσήλωσή του στὸ ἀγαθό τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τὴ διάσωση τῆς λυτρωτικῆς θείας ἀλήθειας, ἀπὸ τὸ ἱλαρὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν ἔμπνευση τοῦ ἁγίου Πνεύματος, σὲ ἄλλες σφαῖρες ἄγριες καὶ σκοτεινές, ὅπου ὑπάρχει ἡ πλάνη καὶ ὁ νόμος τοῦ θανάτου. Καὶ ζητᾶ ὁ προσευχόμενος πιστὸς ἀπὸ τὸν Χριστὸ στερέωση τοῦ νοῦ του στὴν πέτρα τῆς πίστεως, ὥστε νὰ μὴ διαρρέει καὶ νὰ μὴν πλανᾶται στὸ ψεῦδος καὶ τὴν ἀναλήθεια τῆς ἁμαρτίας. Ζητᾶ διαρκῆ προσήλωση στὸ «ἕνα, οὗτινός ἐστι χρεία», στὸ νόμο καὶ τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, στὴ δικαιοσύνη τῆς θείας Βασιλείας. Καὶ ζητᾶ ὅλα αὐτὰ μὲ περιπάθεια, ὅπως ὁ πεινασμένος θέλει τὸ ψωμὶ καὶ τὸ νερὸ ὁ διψασμένος, γιατί σ’ αὐτὰ ἔχει τὸ θησαυρό του, τὸ νόημα τῆς ὑπάρξεώς του καὶ τὴν ὑπέρτατη χαρὰ τῆς ζωῆς του· τόσο περισσότερο ὅσο ὁ ἐχθρὸς διάβολος ἀπειλεῖ νὰ τὸν σκορπίσει στὰ ἀδιέξοδα τοῦ θανάτου, στὴν εὐρύχωρη ὁδὸ τῆς αἰώνιας ἀπώλειας. 

Ζητᾶ ἀπὸ τὸν ἅγιο Θεὸ νὰ τὸν στηρίξει σὲ «πνεῦμα ἡγεμονικόν», στέρεο καὶ ἀσάλευτο.

Ἀνδρέα Θεοδώρου

Ἀπό τό βιβλίο: «Σταυρὸν χαράξας Μωσῆς»,Ἔκδ. Ἀποστολικῆς Διακονίας.

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

ΑΝΤΙΔΡΩΝΤΑΣ ΣΤΗ ΓΑΓΓΡΑΙΝΑ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

Η πρόσφατη απόφαση κάποιων κληρικών μας να προβούν στη διακοπή της μνημόνευσης των οικείων επισκόπων τους αποτελεί σημαντική εξέλιξη, που ευχόμαστε να επιφέρει ευρύτερες θετικές εξελίξεις στο μέτωπο ενάντια στην προελαύνουσα εδώ και χρόνια παναίρεση του Οικουμενισμού. Και επειδή πολλοί έσπευσαν να κατηγορήσουν την απόφαση αυτή είτε ως πράξη φανατισμού και πρόκλησης σχίσματος (στη χειρότερη περίπτωση), είτε ως βιαστική κίνηση (στην καλύτερη), ας δούμε χωρίς παρωπίδες και υπεκφυγές για ποιους λόγους κανένας από τους παραπάνω χαρακτηρισμούς δεν ευσταθεί.

Είναι βεβαίως γνωστό ότι ο Οικουμενισμός κλιμακώνει τα τελευταία χρόνια την επίθεσή του απέναντι στους όλο και λιγότερους εναπομείναντες υπερασπιστές της Ορθοδοξίας. Και είναι επίσης φανερό ότι με την πάροδο του χρόνου δεν μιλάμε απλώς για την οργανωμένη απόπειρα ισοπεδωτικής δογματικής «ενοποίησης» του λεγόμενου χριστιανικού κόσμου, μέσω ενός ιδιόμορφου δια-χριστιανικού συγκρητισμού, αλλά για κάτι ενταγμένο σε μία ακόμη ευρύτερη διαδικασία: εκείνη ενός γενικότερου θρησκευτικού συγκρητισμού, που έχει ως άμεσους στόχους του την άμβλυνση της θρησκευτικής συνείδησης των λαών, τη σταδιακή ισοπέδωση (μέσα από τη μιθριδατική εξοικείωση με τις συνεχείς επαφές, τους «διαλόγους» και τις συμπροσευχές) των θρησκευτικών τους ιδιαιτεροτήτων και την ψυχολογική τους προετοιμασία για το σερβίρισμα της νεοεποχίτικης πανθρησκειακής σαλάτας, της οποίας η παρασκευή βρίσκεται ήδη εν πλήρη εξελίξει.

Αυτό το θρησκευτικό - πνευματικό «παιχνίδι» μαίνεται εδώ και δεκαετίες, με βασικό συνένοχο εννοείται το ίδιο το Φανάρι (θυμηθείτε την πορεία από τον Μελέτιο Μεταξάκη ως τον Αθηναγόρα και από τον Δημήτριο ως τον σημερινό πατριάρχη), επ’ εσχάτων όμως των χρόνων και την Ελλαδική Εκκλησία (είτε με τους εναγκαλισμούς του Αρχιεπισκόπου Αθηνών με τον Πάπα στη Λέσβο και αλλού, είτε με τη μόνιμη εκπροσώπηση στην παρωδία του - αυτοφερόμενου ως - Παγκοσμίου Συμβουλίου Εκκλησιών, είτε με τους συναγελασμούς ιεραρχών μας σε διαθρησκειακές μυστικοσυνάξεις μαζί με καρδινάλιους, γκουρού, ιμάμηδες και μάγους). Μέσα σ’ αυτό το πλαίσιο εντάσσονται αναφανδόν και οι πρόσφατες εξελίξεις, όλα όσα δηλαδή προηγήθηκαν, αλλά και ακολούθησαν τη ληστρική και ψευδορθόδοξη σύνοδο της Κρήτης. Έχει ήδη χυθεί πολύ μελάνι προς επίρρωσιν του τελευταίου χαρακτηρισμού, αν και νομίζω πως θα αρκούσαν δύο μόνο επισημάνσεις για να τον δικαιώσουν: αφ’ ενός ο δογματικός κατήφορος (με την υπερψήφιση αιρετικών διδασκαλιών, όπως η αναγνώριση του όρου «Εκκλησίες» στα πλανεμένα παραμάγαζα της δυτικής απάτης) και αφ’ ετέρου η κανονική εκτροπή (με τον πρωτοφανή - και αντικείμενο σε κάθε έννοια συνοδικού κανόνα - τρόπο διεξαγωγής των ψηφοφοριών και λήψης των αποφάσεων). Γνωστή και η απουσία των 2/3 του ορθόδοξου κόσμου (Ρώσων, Βουλγάρων και Γεωργιανών), την οποία φυσικά επεχείρησαν να σπιλώσουν οι εγκάθετοι του Οικουμενισμού, αποδίδοντάς την αποκλειστικά σε λόγους εγωισμού ή σε πολιτικά παιχνίδια και αποσιωπώντας (ή υποτιμώντας τεχνηέντως) τα δεδομένα πνευματικά και δογματικά αίτια.

Όλα αυτά συνιστούν τρομακτικά αδιανόητες εξελίξεις που είναι ξεκάθαρο ότι θα έπρεπε από πολύ καιρό να επιφέρουν διακοπή της μνημόνευσης του εμφανώς αιρετικού Βαρθολομαίου από τους επισκόπους μας (κατά την προηγηθείσα εμπειρία της διακοπής μνημόνευσης του μασώνου και οικουμενιστή Αθηναγόρα από τις αγιορείτικες μονές και από ομάδα ελλαδικών μητροπολιτών πριν από 50 περίπου χρόνια). Τουλάχιστον από όσους επισκόπους (λέγεται ότι) διατηρούν ακόμη ορθόδοξο φρόνημα. Αντ’ αυτού, εδώ και χρόνια βλέπουμε μόνο κείμενα και λεκτικούς λεονταρισμούς, αλλά ουδέν έτερον (ως προς την ουσία). Και επειδή αυτή η ανυπαρξία συνεχίστηκε και μετά την κρητική ψευτοσύνοδο, ήταν φανερό ότι η αντίδραση δεν θα αργούσε να έρθει, έστω και από τον λεγόμενο κατώτερο κλήρο.

Φυσικά, απαντώντας σε όσους (καλοπροαίρετα, γιατί υπάρχουν και τέτοιοι) θα αποκαλούσαν την κίνηση των πρόσφατων «αποτειχίσεων» ως βιαστική, αντιλαμβανόμαστε τη σημασία που θα είχε πράγματι μία πιο συντονισμένη αντίδραση, στην οποία θα μετείχαν οι αγιορείτικες μονές και κάποιοι μητροπολίτες. Και είναι σίγουρο πως αυτό το αντιλαμβάνονται και οι ίδιοι οι κληρικοί που τώρα αντέδρασαν. Μια όμως που το Όρος εμφανίζεται διχασμένο (δυστυχώς το οικουμενιστικό πνεύμα έχει εισχωρήσει σε βάθος και εκεί) και κανείς άλλος δεν τολμά, είναι φανερό πως η αντίδραση που τελικά υπήρξε και αναπόφευκτη ήταν, αλλά και απολύτως επιβεβλημένη.

Το βασικό που οφείλουμε να αναλογιστούμε είναι πως μία τέτοια στάση πατάει απολύτως πάνω στους Ιερούς Κανόνες και όχι μόνο δικαιώνεται, αλλά και επιβάλλεται από αυτούς. Εξάλλου είναι απολύτως βέβαιο πως κανείς από τους «αποτειχισθέντες» δεν λειτούργησε εν βρασμώ και ελαφρά τη καρδία, καθώς προηγήθηκε επί μακρόν τεράστια επίδειξη αναμονής και υπομονής εκ μέρους τους, απέναντι στις συνεχείς απόπειρες φίμωσής τους, που εκπορεύθηκαν και πάλι από το Οικουμενικό Πατριαρχείο και επιβλήθηκαν από ορισμένους σκληροπυρηνικούς «καθεστωτικούς» επισκόπους πάνω σε κάποιους ιερείς που είχαν ορθόδοξο πατερικό φρόνημα.

Η άκρως φασίζουσα βέβαια αυτή απόπειρα φίμωσης των αντιφρονούντων δεν είναι τωρινό μόνο γεγονός, αλλά πάγια τακτική. Θυμίζω ότι και προ ετών, όταν είχε και πάλι επιχειρηθεί (με Σύνοδο στην Κύπρο) ένα αποφασιστικό βήμα στον δρόμο προς την Ψευδοένωση με τις (δήθεν) Εκκλησίες της Δύσης, βήμα που είχε αποτραπεί τότε χάρη στον ξεσηκωμό των πιστών βάσει του περίφημου κειμένου της «Ομολογίας Πίστεως», ο πατριάρχης Βαρθολομαίος, με επιστολή του προς τον Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, κατηγορούσε με βαριές εκφράσεις την προσυπογραφή της από αρχιερείς, ηγουμένους, κληρικούς και λαϊκούς της Εκκλησίας της Ελλάδας, κατήγγελλε την «Ομολογία» ότι εξαπατά και οδηγεί σε Σχίσμα και καλούσε την Ιεραρχία να καταδικάσει το κείμενο και τους κληρικούς που το υπέγραψαν επιβάλλοντας ποινές, «αναλογιζόμενη τον κίνδυνον, τον οποίο εγκυμονεί δια την ενότητα της Εκκλησίας η επιδεικνυμένη ανοχή ή και η υπό τινων εκ των επισκόπων αυτής ενθάρρυνσις, τοιούτων διχαστικών ενεργειών»! Σχεδόν ταυτόχρονα άλλη επιστολή του επίσης γνωστού οικουμενιστή μητροπολίτη Περγάμου Ιωάννη Ζηζιούλα προς όλους τους ελλαδικούς αρχιερείς, τους έθετε με αυστηρό και ψυχολογικά εκβιαστικό ύφος «προ των ευθυνών τους», επειδή επέτρεπαν την κριτική στα συντελούμενα στον χώρο του Οικουμενισμού, και τους καλούσε ουσιαστικά να πατάξουν τους αντιφρονούντες!

Ίδια υπήρξε και τώρα η συμπεριφορά του Φαναρίου (ή και ακόμη χειρότερη, δεδομένης της έτι μεγαλύτερης αποθράσυνσης των οικουμενιστών στο ενδιάμεσο διάστημα). Ως συνέπεια αυτής (αλλά βασικά και του παρομοίου φρονήματος κάποιων ελλαδικών επισκόπων), τρομακτικές πιέσεις ασκήθηκαν σε ανθρώπους, όπως ο π. Θεόδωρος Ζήσης, ώστε να σταματήσουν να μιλούν δημόσια εναντίον του Οικουμενισμού, και άλλοι, όπως ο π. Νικόλαος Μανώλης, υποβλήθηκαν σε πρωτοφανή…καψώνια (άσκηση ψυχολογικής βίας μέσω επιστολών και απειλών, μεταθέσεις σε άλλη ενορία κλπ), προκειμένου να εξαναγκαστούν σε σιωπή. Το παράξενο λοιπόν δεν είναι ότι έφτασαν στο σημείο να αντιδράσουν τώρα, επιλέγοντας (κάποιοι εξ αυτών) για σημειολογικούς προφανώς λόγους την Κυριακή της Ορθοδοξίας για την επίσημη ανακοίνωση αυτής της αντίδρασης. Το παράξενο μάλλον είναι ότι δεν ακολουθήθηκαν από περισσότερους, την ώρα που πανελλαδικά η κατάσταση 8 περίπου μήνες μετά την (αυτοφερόμενη ως) Αγία και Μεγάλη Σύνοδο δείχνει τόσο θλιβερή, με το πλέον ακραίο οικουμενιστικό πνεύμα να κινεί πια μείζον μέρος της εκκλησιαστικής μας ιεραρχίας.

Ίσως όμως το ερώτημα γιατί δεν προέβησαν σε παρόμοιες αντιδράσεις όσοι πριν από ένα χρόνο διετράνωναν (σε διάφορες ορθόδοξες συνάξεις και συσκέψεις κληρικών και μοναχών, αλλά και από άλλα βήματα) ότι η υπομονή που επιδεικνύεται έναντι της κλιμάκωσης των οικουμενιστικών κινήσεων δεν είναι απεριόριστη και ότι η ψευδοσύνοδος της Κρήτης θα αποτελούσε θρυαλλίδα αποφασιστικών εξελίξεων, να είναι και ρητορικό. Τόσο ρητορικό, όση απόσταση υπάρχει ανάμεσα στα λόγια και τις πράξεις. Ούτως ή άλλως το να περάσει κανείς τον Ρουβίκωνα δεν είναι ποτέ κάτι απλό. Και η γενναιότητα και η αποφασιστικότητα είναι πάντοτε χαρακτηριστικά των λίγων. Πολύ λίγοι πάντοτε κρατούν τις Θερμοπύλες, ελάχιστοι είναι πάντα αυτοί που βγαίνουν μπροστάρηδες στις πολύ κρίσιμες στιγμές. Το θέμα είναι τι γίνεται στη συνέχεια.

Εμείς λοιπόν δεν λέμε ότι κακώς βγήκαν αυτοί οι ελάχιστοι μπροστά. Δεδομένων της όλης κατάστασης αφ’ ενός και του γνωστού αταλάντευτου ορθόδοξου φρονήματός τους αφ’ ετέρου, ήταν μάλλον αναπόφευκτο. Απλά ευχόμαστε να μη μείνουν μόνοι και το παράδειγμά τους (που τώρα δείχνει μεμονωμένα και σποραδικά ηρωική ένδειξη αυτοθυσίας) να βρει μιμητές σε ολοένα και περισσότερους κληρικούς της πατρίδας μας (μακάρι δε και σε κάποιους επισκόπους, που θα βρουν επιτέλους το κουράγιο να ελέγξουν σθεναρά τον οικουμενικό πατριάρχη για τις κακοδοξίες και τον συνεχή νεοεποχίτικό του κατήφορο). Αφού η επόμενη μέρα της ψευδοσυνόδου της Κρήτης δεν υπήρξε άμεσα η απαρχή συνταρακτικών εξελίξεων (πλην της ηρωικής τότε ανακοίνωσης μιας ομάδας αγιορειτών πατέρων), που θα σφυγμομετρούσαν και θα διαμόρφωναν σε όλο της το δυνατό εύρος την ορθόδοξη αντίσταση απέναντι στη λαίλαπα της οικουμενιστικής παναίρεσης, ίσως αυτό να γίνει επιτέλους τώρα. Ευχόμαστε η γενναία στάση τους - δεδομένων και των εκδικητικών διώξεων που υφίστανται τόσο εκείνοι οι αγιορείτες, όσο και κάποιοι από τους νυν αντιδρώντες κληρικούς - να βρει πλείστους μιμητές, να εμπνεύσει και να αφυπνίσει. Και βέβαια, επειδή δύο φορές χρησιμοποιήσαμε πριν το ρήμα «ευχόμαστε», ξεκαθαρίζουμε διαρρήδην ότι δεν θεωρούμε τη συνέχεια ως ζήτημα απλών…ευχών. Οφείλουμε αντίθετα όλοι μας να σταθούμε ενεργά και αποφασιστικά δίπλα στους αγωνιστές της ορθόδοξης πίστης μας, λόγοις και έργοις. Και αυτό ακριβώς θα πράξουμε…

Γράφει ο Νεκτάριος Δαπέργολας

Διδάκτωρ Βυζαντινής Ιστορίας

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Η οδός προς τι;

Σε πολλούς επικρατεί η αντίληψη ότι η Ορθοδοξία είναι μία από τις πολλές θρησκείες, που έχει σαν κύρια μέριμνά Της την προετοιμασία των μελών της Εκκλησίας για την ζωή μετά θάνατον, να εξασφάλιση δηλαδή μία θέση στον Παράδεισο για κάθε Ορθόδοξο Χριστιανό.

….. Οι Πατέρες δεν ενδιαφέρονται για το τι θα συμβεί στον άνθρωπο μετά θάνατο αποκλειστικά, αλλά εκείνο κυρίως που τους ενδιαφέρει είναι το τι θα γίνει ο άνθρωπος σ’ αυτήν τη ζωή. Μετά θάνατον δεν υπάρχει θεραπεία του νοός, οπότε πρέπει σ’ αυτήν τη ζωή να αρχίσει η θεραπεία, διότι «εν τω Άδη ουκ έστι μετάνοια». Γι’ αυτό η Ορθόδοξη Θεολογία δεν είναι υπερκοσμική ούτε μελλοντολογική ούτε εσχατολογική, αλλ’ είναι καθαρά ενδοκοσμική. Διότι το ενδιαφέρον της Ορθοδοξίας είναι για τον άνθρωπο σ’ αυτόν τον κόσμο, σ’ αυτήν την ζωή, όχι μετά θάνατον.

…. Έτσι είναι φανερό ότι οι Πατέρες της Εκκλησίας ενδιαφέρονται για τον άνθρωπο όπως είναι σήμερα, αυτήν την στιγμή. Και εκείνος, που χρειάζεται θεραπεία, είναι ο κάθε άνθρωπος, ο οποίος έχει και την ευθύνη ενώπιον του Θεού να αρχίσει αυτό το έργο σήμερα, σ’ αυτήν την ζωή, διότι σ’ αυτήν την ζωή μπορεί. Όχι μετά θάνατον. Και αυτός ο ίδιος ο άνθρωπος είναι εκείνος, που θα αποφασίσει για το αν θα ακολουθήσει αυτόν τον δρόμο της θεραπείας ή όχι.

Ο Χριστός είπε: « Εγώ ειμί η οδός».

Η οδός προς τι; Όχι μόνον προς την άλλη ζωή.

Ο Χριστός είναι πρώτα η οδός σ’ αυτήν την ζωή. Ο Χριστός είναι η οδός προς τον Πατέρα Του και Πατέρα μας. Ο Χριστός αποκαλύπτεται στον άνθρωπο πρώτα σ’ αυτήν την ζωή και του δείχνει τον δρόμο προς τον Πατέρα. Αυτός ο δρόμος είναι ο ίδιος ο Χριστός.

Αν ο άνθρωπος δεν δη τον Χριστό σ’ αυτήν την ζωή τουλάχιστον με την νοερά αίσθηση, δεν θα δη τον Πατέρα, δηλαδή το Φως του Θεού ούτε στην άλλη ζωή.

π. Ιωάννου Ρωμανίδη

http://scripta---manent.blogspot.gr

Γιατί ο Οικουμενισμός πολεμάει τους Ιερούς Κανόνες

«Οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν "συγχρονίζονται" με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα "άλλοθι" στις ανομίες μας…».

Οι Ι. Κανόνες είναι οι Νόμοι της Εκκλησίας. Η Πολιτεία δεν στέκεται χωρίς νόμους και η Εκκλησία χωρίς Κανόνες. Το Κράτος νομοθετεί και τιμωρεί την κλοπή, την ατιμία, την ψευδορκία, την κατάχρηση, τον φόνο κ.λπ. Η Πολιτεία κάμνει νόμους ατελείς και τους διορθώνει κατόπιν. Η Εκκλησία όμως νομοθετεί εν Αγίω Πνεύματι. Οι Σύνοδοι, Οικουμενικές και Τοπικές, απεφάσιζαν με τον φωτισμό του Αγίου Πνεύματος. Γι’ αυτό οι Ιεροί Κανόνες είναι αληθείς και με αιώνιο κύρος.

Αυτούς λοιπόν, τους Ι. Κανόνες θέλουν οι Οικουμενιστές να τους καταργήσουν. 

Δεν αρνούνται, ότι είναι αληθείς. Αλλά λέγουν, ότι δεν είναι της εποχής. Ότι πέρασε η εποχή εκείνη που 

έγιναν. Τώρα άλλαξαν τα πράγματα και πρέπει να συμμορφωθούμε προς την εποχή μας. Αυτό το σύνθημα πιπιλίζουν κατά κόρον, διά να τραβήξουν την Εκκλησία του Χριστού μακριά από τον Χριστό και την Σωτηρία. Αυτό το απατηλό και δόλιο σύνθημα της συμμορφώσεως τάχα με την εποχή, εμείς οι Ορθόδοξοι Χριστιανοί το απορρίπτουμε.

Δεν θα ακολουθήσουμε τους Οικουμενιστές σ’ αυτόν τον προκλητικό κατήφορο της ασεβείας, διότι γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν έχουν μορφή προσωρινών εντολών, αλλά έχουν αιώνιο κύρος. Γνωρίζουμε, ότι οι Ιεροί Κανόνες δεν συμπορεύονται με την μόδα και δεν «συγχρονίζονται» με την αμαρτία, για να μας εξασφαλίσουν ένα «άλλοθι» στις ανομίες μας…

Γιατί όμως τα λένε αυτά οι Οικουμενιστές; Από πού ξεκινούν; Η αφετηρία του Οικουμενισμού, στο θέμα αυτό, βρίσκει το στήριγμά της στην χλιαρότητα της πίστεως των αιρετικών ετεροδόξων. Στηρίζεται στον ανθρωποκεντρισμό τους.

Η Ορθοδοξία παραγγέλλει να ζήσουμε σύμφωνα με τις απαιτήσεις της Χριστιανικής τελειότητας. Οι Ετερόδοξοι, αντιθέτως, παίρνουν από τον Χριστιανισμό μόνο, όσα στοιχεία συμβιβάζονται με τις συνθήκες της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής.

Η Ορθοδοξία βλέπει τον Χριστιανισμό, σαν το θεμέλιο της αληθινής ζωής και απαιτεί από τον καθένα να βιάσει τον εαυτό του και στην ζωή του να εφαρμόσει αυτή την διδασκαλία του Χριστού. Η Ετεροδοξία βλέπει τα θεμέλια της συγχρόνου πολιτισμένης ζωής σαν αδιάσειστα και αμετακίνητα. Η Ορθοδοξία απαιτεί ηθικό ηρωισμό, ώστε να μετακινούμε τα κατ’ αυτούς αδιάσειστα αυτά θεμέλια. Η Ετεροδοξία, όμως, ψάχνει να βρει στον Χριστιανισμό, ό,τι είναι χρήσιμο στις παρούσες συνθήκες ζωής μας, για να περάσουμε σε τούτη τη ζωή καλά.

Ο Ορθόδοξος δεν έχει «ώδε μένουσαν πόλιν, αλλά την μέλλουσαν επιζητεί». Εκλήθη διά την πέραν του τάφου αιωνιότητα, όπου αρχίζει η αληθινή ζωή. Αυτός ο μηχανισμός της συγχρόνου διαβιώσεως είναι για τον Ορθόδοξο προσωρινότητα και ματαιότητα. Τα θεωρεί όλα σκύβαλα «Πάντα ηγούμαι σκύβαλα, ίνα Χριστόν κερδίσω», έλεγε ο Απ. Παύλος. Για τον Ετερόδοξο, όμως, η πίστη στη μέλλουσα ζωή είναι αδύναμη. Είναι απλώς μια λεπτή ιδέα, καλή βέβαια, διότι τον βοηθεί να δημιουργήσει την ζωή του εδώ καλλίτερα. Εδώ, όμως, όχι εκεί.

Εμείς οι Ορθόδοξοι έχουμε την γνήσια Χριστιανική πίστη. Οι Ετερόδοξοι την ακρωτηριασμένη, την κολοβωμένη. Εδώ στους Ορθοδόξους υπάρχει η άσκηση, εκεί η προσκόλληση στη γη και η καλοπέραση. Αυτοί θέλουν την ευτυχία της ανθρωπότητος στην γη. Δεν πολυσκοτίζονται για την άλλη ζωή.

Πρέπει να τονισθεί, ότι η Ορθοδοξία είναι ασκητική και περιμένουμε εκεί, στην άλλη ζωή, όσα μας υπεσχέθη ο Σωτήρ μας.

Οι Ετερόδοξοι, Οικουμενιστές, Παπικοί, Προτεστάντες, δεν θέλουν να συμμορφωθούν με την πίστη αυτή, διότι η πίστη τους στη μέλλουσα ανάστασή μας είναι ασθενική.

Αυτοί πιστεύουν πολύ στην ευτυχία της παρούσης ζωής, καίτοι είναι ατμίς αφανιζομένη.Όλες οι πλάνες της Δύσεως ξεκινάνε από αυτό: το ότι δηλαδή δεν μπόρεσαν να εννοήσουν και να χωνέψουν, ότι ο Χριστιανισμός είναι άσκηση και κακοπάθεια, για να τελειοποιηθούμε και γίνουμε άξιοι της Βασιλείας του Θεού, της αιωνίου.

Ο Χριστιανισμός είναι ασκητική θρησκεία. Είναι η διδασκαλία του συνεχούς αγώνος κατά των παθών μας. Είναι η διδασκαλία των μέσων και προϋποθέσεων να αποκτήσουμε την αρετή, που είναι αναγκαιοτάτη, διά την σωτηρία μας. Οι προϋποθέσεις αυτές είναι εσωτερικές: δηλαδή η άσκηση. Και εξωτερικές: οι δογματικές πεποιθήσεις μας και τα μυστήρια, που μεταδίδουν την Θ. Χάριν, για να θεραπευθούμε και να προχωρήσουμε προς την τελειότητα.

Οι Μεταρρυθμιστές, οι Οικουμενιστές αρνούνται αυτή την ουσία της Ορθοδοξίας, που είναι η άσκηση για να ξεριζώσουμε τα πάθη μας και να φυτέψουμε τις αρετές και συμμορφούνται προς την εποχή μας. Γι’ αυτό βλέπουμε, ότι το 1923 ο Οικουμενιστής και Μασώνος εκείνος Οικουμενικός Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης συνεκάλεσε στην Κωνσταντινούπολη «Πανορθόδοξον Σύνοδον» και εσχεδίασε «μεταρρυθμίσεις» όπως, καθιέρωση θεσμού εγγάμων Επισκόπων, δεύτερου γάμου των Ιερέων, κατάργηση του Μοναχισμού, συντόμευση των Ι. Ακολουθιών, κατάργηση του Ράσου, γενειών κ.λπ., κ.λπ. Τώρα την προσπάθεια αυτή συνεχίζει ο νυν Οικ. Πατριάρχης Αθηναγόρας (σημ. Ιστολογίου makkavaios: το βιβλίο, παρά την καταφανή ομοιότητα με την σημερινή εποχή, εγράφη στις αρχές της δεκαετίας του 1970) και μερικοί άλλοι «προοδευτικοί» και μοντέρνοι Αρχιεπίσκοποι και Επίσκοποι.

Αυτοί μεταξύ των άλλων, προτείνουν και την κατάργηση Ι. Κανόνων ως απαρχαιωμένων. 

Η εποχή μας, λέγουν, διαφέρει πολύ από την εποχή των Οικουμενικών Συνόδων, που συνετάχθησαν οι Κανόνες αυτοί και δεν μπορούν να εφαρμοσθούν σήμερα.

Ας δούμε μερικούς από τους Κανόνες, αυτούς, που θέλουν να καταργήσουν:

1) Τον 24ον της εν Τρούλλω, που απαγορεύει στους Κληρικούς και Μοναχούς να μεταβαίνουν στον ιππόδρομο και σε άλλες διασκεδάσεις.

2) Τον 54ον των Αγ. Αποστόλων, που απαγορεύει στους Κληρικούς να μπαίνουν στα καπηλειά, στις ταβέρνες, χωρίς αναπόφευκτο ανάγκη.

3) Τον 9ον των Αγ. Αποστόλων, που λέγει, ότι οι πιστοί, όταν μπαίνουν στην εκκλησία, πρέπει να παραμείνουν έως το τέλος της Θ. Λειτουργίας.

4) Τον 80ον της εν Τρούλλω Συνόδου, που τιμωρεί τους Κληρικούς με καθαίρεση και τους λαϊκούς με αφορισμό, εάν απουσιάζουν από την Εκκλησία τρεις συνεχείς Κυριακές, χωρίς σοβαρό λόγο.

Προτείνουν την κατάργηση των Ι. Κανόνων για να νομιμοποιηθεί για όλους και επιτραπή δημοσίως «η αμέριμνος ζωή». Θέλουν με άλλα λόγια να νομιμοποιηθεί η ανομία, να επικυρωθεί η αμαρτία, για να μπορούν αυτοί να καθησυχάζουν τη συνείδησή τους.

Αλλά έτσι δεν σώζεται ο άνθρωπος. Βασιλεία Θεού δεν βλέπει. Θέλουν οι Οικουμενιστές να καταργήσουν όλους τους Ι. Κανόνες, που χαρακτηρίζουν την Ορθοδοξία, ως ασκητική πίστη!

Θέλουν να μωρανθή το άλας και αδιαφορούν στο ερώτημα του Κυρίου: «Εάν το άλας μωρανθή έν τινι αλισθήσεται;». Αυτό όμως, που επιδιώκει ο Οικουμενισμός είναι φανερή επίθεση εναντίον της Εκκλησίας του Χριστού. Είναι δολιοφθορά στα θεμέλια της Ορθοδοξίας.

Και βλέπουμε να κερδίζει έδαφος στις ημέρες μας η προπαγάνδα διά να καταργηθεί επισήμως το Μυστήριον του γάμου και να νομιμοποιηθεί ο πολιτικός γάμος και ο «ελεύθερος έρως». Νομιμοποιούνται τα αντισυλληπτικά και οι εκτρώσεις.Προετοιμάζουν – άκουσον, άκουσον – αναγνώριση του σιχαμερού παρά φύσιν πάθους της ομοφυλοφιλίας. Φθάνουν μάλιστα να καθιερώσουν και ειδική εκκλησιαστική τελετή γάμου διά τα τέρατα αυτά. Και η πρόταση παρακαλώ είναι Αγγλικανού Επισκόπου! Προτεστάντης δε «ιερεύς» ετέλεσε εσχάτως τοιούτον φρικτόν γάμον (Σημείωση Ιστολογίου makkavaios: Υπενθυμίζουμε ότι πρόκειται για κείμενο των αρχών του ’70. Οι φόβοι του π. Χαράλαμπουεπαληθεύθηκαν πλήρως στα χρόνια που ακολούθησαν, ώστε σήμερα να έχουν εκπληρωθεί όλα αυτά).

Δεν βλέπουν λοιπόν, οι Οικουμενιστές και οι Ενωτικοί με ποιους θέλουν να μας ενώσουν;

Ο Καθηγητής της έδρας του Κανονικού Δικαίου της Θεολογικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών κ. Κ. Μουρατίδης καταγγέλλει την προκλητικότητα και την ασέβεια έναντι των Ιερών Κανόνων και γράφει σχετικώς:

«Παραβιάζονται και καταλύονται μετά πάσης αδιαφορίας και, ας μοι επιτραπή η έκφρασις, προκλητικότητος, Κανόνες Οικουμενικών Συνόδων, οι οποίοι απειλούν την επιβολήν της ποινής του αναθέματος και του μεγάλου αφορισμού κατά των παραβατών, και σκανδαλίζονται ούτως οι πιστοί και λησμονούνται οι λόγοι του Κυρίου: «Ουαί τω ανθρώπω δι’ ου το σκάνδαλον έρχεται». Και διερωτάται κανείς επί τη βάσει τίνων κριτηρίων προβαίνουν εις την κατάργησιν των Ιερών Κανόνων της Εκκλησίας, εις ους εν τούτοις ωμολόγησαν και υπεσχέθησαν υπακοήν, ως πιστοί οικονόμοι των μυστηρίων του Θεού; Και που δύναται να οδηγήση ένας τοιούτος κατήφορος;» (Εφημερίς «Ορθόδοξος Τύπος», 20.5.70).

Πηγή: «Ο Οικουμενισμός χωρίς Μάσκα», Αρχιμ. Χαραλ. Δ. Βασιλοπούλου, εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΤΥΠΟΣ» (σελ. 130-137)

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Οι ...Διαταγές του Πάπα και της Β΄ Βατικανείου Συνόδου, εφαρμοζόμενες από τον κ. Βαρθολομαίο! --Τι άλλο θέλουν κάποιοι για πεισθούν για το ξεπουλημα της Ορθοδοξίας;

Κάθε μήνα Θεία Λειτουργία σε παπικό ναό της Άγκυρας καθιέρωσε το Φανάρι!

Πως θα σας φαινόταν στην Τουρκία του φανατικού Ισλαμιστή Ερντογάν, κάθε μήνα το Οικουμενικό Πατριαρχείο να τελεί την Ορθόδοξη Θεία Λειτουργία σε ναό που ανήκει σε Ρωμαιοκαθολικούς!

Κι όμως! Σε συνέχεια των ποικίλων προκλήσεών του αναφορικά με τις σχέσεις με τους παπικούς το Φανάρι δεν κρατάει ούτε τα προσχήματα!

Όπως αναφέρει ανακοινωσή του:

“Από της σήμερον, 11ης Μαρτίου 2017, το Οικουμενικόν

Πατριαρχείον, εν τη ποιμαντική αυτού ευαισθησία και ευθύνη, αλλά και εις ανταπόκρισιν προς σχετικά αιτήματα, καθιέρωσε την τέλεσιν, άπαξ του μηνός προς το παρόν, της θείας λειτουργίας διά τους εν Αγκύρα κατοικούντας Ορθοδόξους διαφόρων εθνικοτήτων, μέλη των Πρεσβειών Ορθοδόξων χωρών, Καθηγητάς Πανεπιστημίων, ως και άλλους εργαζομένους εν τη περιοχή. Αι λειτουργίαι αύται και άλλαι ιεραί ακολουθίαι θα τελώνται υπό του Πανοσιολ. Μ. Αρχιμανδρίτου κ. Βησσαρίωνος, κατόχου και της ρωσσικής γλώσσης, επί τούτω μεταβαίνοντος εις την πρωτεύουσαν.

Αι ιεραί ακολουθίαι θα τελώνται εν τω εκείσε Ρωμαιοκαθολικώ Ναώ, προφρόνως τιθεμένω εις την διάθεσιν και ημών των Ορθοδόξων, ως και άλλων Χριστιανικών Κοινοτήτων της Χώρας.

Εν τοις Πατριαρχείοις, τη 11η Μαρτίου 2017”

Το φαινόμενο με την εκατέρωθεν παραχώρηση ναών δεν είναι καινούριο βέβαια… Έχει συμβεί και στην χώρα μας αλλά και στην γειτονική Ιταλία. Αλλά μέσα στην καρδιά της Τουρκίας είναι η πρώτη φορά…

Τι πρέπει να υποθέσουμε; Πως το Φανάρι πιέζεται απο το καθεστώς Ερντογάν και αναζητάει στήριξη από το Βατικανό;

Του Μανώλη Κείου

https://paterikiparadosi.blogspot.gr

Περὶ ὁμονοίας μὲ βάση τὴν διδασκαλία τοῦ Μ. Βασιλείου

Ἂν στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως δὲν ὑπάρχει σωστὴ κοινωνία, κάτι δὲν ἔχει κατανοηθεῖ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς σωστά.

Ὅποιος διακατέχεται ἔστω καὶ ἀπὸ λίγη ἀνησυχία γιὰ τὰ δρώμενα στὴν Ἐκκλησία δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ μὴν εἶναι σὲ θέση νὰ διακρίνει τρεῖς παράγοντες ποὺ ἀπειλοῦν τὴν ὁμόνοια τοῦ πληρώματος Της, ἰδιαίτερα σὲ καιρὸ αἱρέσεως: Τὴν ἔλλειψη κοινῆς ὁμολογίας καὶ κοινωνίας, τὴν ἔλλειψη ἀκριβείας, τὴν ἔλλειψη πραγματικοῦ -μὲ βάση τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία- ἐλέγχου ὅσων διαστρεβλώνουν ἢ παρερμηνεύουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ καὶ τῶν Ἁγίων Του. 

Αὐτοὶ οἱ παράγοντες ἀποτελοῦν κίνδυνο γιὰ τὴν ὁμόνοια τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας, ὅταν τὸ κίνητρο τῶν πράξεων μας εἶναι -ἀντὶ τῆς διδασκαλίας τῶν Ἁγίων Πατέρων- ἡ προσωπολατρεία, ἡ ἔπαρση, τὸ συμφέρον, ἡ αὐτοπροβολή, ἡ ἀρχομανία. 

Μὲ βάση αὐτὲς τὶς σκέψεις ὠφελεῖ ὅλους μας νὰ δοῦμε, τί λέει ὁ Μέγας Βασίλειος, ἀπὸ τὴν μελέτη τῶν ἔργων τοῦ ὁποίου γίνεται κατανοητό, ὅτι ἕνας ἀπὸ τοὺς σκοποὺς τῆς διδασκαλίας του ἦταν νὰ τονιστεῖ ἡ ἑνότητα τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας καὶ νὰ καταδικαστοῦν οἱ αἱρέσεις, οἱ κακοδοξίες καὶ τὰ σχίσματα, ὥστε νὰ ἀναγνωρισθεῖ ὄχι μόνο ἡ αὐθεντία ἀλλὰ καὶ τὸ αὐθεντικὸ σωτηριολογικὸ ἔργο Της. 

Γιὰ τὸν Ἅγιο χαρακτηριστικὸ τοῦ ἐν ὁμονοίᾳ βρισκομένου πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ἡ εὐσέβεια. Ὅπως ξεκάθαρα διδάσκει, μόνο οἱ ἀληθῶς εὐσεβεῖς πιστοὶ μποροῦν νὰ συναριθμηθοῦν στὴν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν: «οὐ γὰρ ἐγγράφεται ἀσεβοῦς ὄνομα ἐν βίβλῳ ζώντων, οὐδὲ ἀριθμεῖται μετά τῆς Ἐκκλησίας» (Eἰς Ψαλμ. 48, 7). 

Στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὁ κληρικὸς καὶ ἰδίως ὁ Ἐπίσκοπος ὀφείλει, κατὰ τὸν Ἅγιο, νὰ εἶναι ἔτοιμος νὰ θυσιάζει τὰ πάντα γιὰ χάρη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης τηρώντας παράλληλα μὲ ἀκρίβεια τοὺς Ἱ. Κανόνες τῆς Ἐκκλησίας: «Οὐ μήν πρό γε τῆς ἀληθείας τιμητέα ἡμῖν ἡ ἀσφάλεια» (Περί Ἁγίου Πνεύματος 21, 52). Παράλληλα ὀφείλει ὁ λαὸς νὰ ὑπακούει ἔχοντας καὶ αὐτὸς ὡς ζητούμενο τὴν ἀκριβὴ τήρηση τῶν Ἱ. Κανόνων ἐξίσου γιὰ χάρη τῆς Ὀρθόδοξης πίστης καὶ τῆς καταπολέμησης τῶν αἱρέσεων. Στὴν καταπολέμηση μάλιστα τῶν αἱρέσεων δείχνεται ἡ ποιότητα τῆς κοινωνίας τῶν πιστῶν: «Τοσοῦτον ἀλλήλους κοινωνοῦμεν, ὅσον κοινῇ τοὺς ἐναντίους μισεῖν» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 77, 18). 

Ἂν στὴν καταπολέμηση τῆς αἱρέσεως δὲν ὑπάρχει σωστὴ κοινωνία, κάτι δὲν ἔχει κατανοηθεῖ ἀπὸ τοὺς πιστοὺς σωστά.

Στὸν ἀγώνα ἐναντίον τῶν αἱρέσεων τὰ μέλη πρέπει νὰ ἀγωνίζονται «κοινῇ» δείχνοντας μία κοινή εὐθύνη καὶ σύμπνοια. Ἡ ἄρνηση τῆς βοήθειας ἢ σύμπραξης τῶν ἄλλων, ἡ παραδοχὴ μίας ἀτομικῆς ἢ ὁμαδικῆς, φατριακοῦ τύπου αὐταρέσκειας δὲν ἀποδεικνύει τὴν ἑνότητα καὶ ἀκολούθως ἀδυνατεῖ νὰ πολεμήσει τὴν αἵρεση. Ὅταν κυριαρχοῦν διαιρέσεις καὶ ἀντιθέσεις ὄχι μόνο δὲν πολεμοῦν τὴν αἵρεση ἀλλὰ προκαλοῦν καὶ τὴν εἰρωνεία τῶν αἱρετικῶν «Ἀκόμα δὲ κι ἡ δῆθεν ὑπεράσπιση τῆς ὀρθοδοξίας ἔχει ἐπινοηθεῖ ἀπὸ μερικοὺς σὰν ὅπλο στὴ μεταξύ τους διαμάχη καὶ κρύβοντας τὶς δικές τους ἔχθρες, καμώνονται πὼς ἐχθρεύονται γιὰ χάρη τῆς ὀρθοδοξίας. Κι ἄλλοι, ξεφεύγοντας τὸν ἔλεγχο γιὰ τὶς μεγάλες ντροπές τους, ἀνάβουν στὰ πλήθη μανία στὴ μεταξύ τους φιλονεικία, ὥστε νὰ σκεπάσουν μὲ τὰ γενικὰ κακὰ τὸ δικό τους... Κι ἔτσι, μᾶς περιγελοῦν οἱ ἄπιστοι. Κλονίζονται οἱ λιγόπιστοι. 

Ἀμφίβολη γίνεται ἡ πίστη. Ἡ ἄγνοια ξεχύνεται στὶς ψυχές, μὲ τὸ νὰ μιμοῦνται τὴν ἀλήθεια οἱ κακοποιοὶ ποὺ δολιεύουν τὴ διδασκαλία. Σιγοῦν τὰ στόματα τῶν ὀρθοδόξων καὶ λύνεται κάθε βλάσφημη γλώσσα. Βεβηλώθηκαν τὰ ἅγια. Ἀποφεύγουν τοὺς ναοὺς τὰ ὀρθόδοξα πλήθη σὰν σχολεῖα τῆς αἵρεσης καὶ στὶς ἐρημιὲς ὑψώνουν τὰ χέρια πρὸς τὸν οὐράνιο Δεσπότη μὲ στεναγμοὺς καὶ δάκρυα.» (Ἐπιστολή 92, πρὸς Ἰταλοὺς καὶ Γάλλους, 2).

Ὁ τραγικὸς γέλωτας τῶν αἱρετικῶν προκαλεῖται, διότι αὐτοὶ ποὺ ὑποτίθεται, ὅτι πολεμοῦν γιὰ τὴν πίστη εἴτε ὑπερβάλλουν εἴτε ἐμφανίζουν ἐλλείψεις, φιλονικώντας συνεχῶς καὶ παραβλέποντας, καὶ οἱ δύο κατηγορίες, τὴν ἀκρίβεια ποὺ ἀπαιτοῦν οἱ Ἱ. Κανόνες καὶ ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἰδίως σὲ καιροὺς αἱρέσεως «Τραχεῖα δὲ κραυγὴ τῶν ἐξ ἀντιλογίας παρατριβομένων ἀλλήλοις... ἐπὶ ὑπερβολὰς καὶ ἐλλείψεις τὸ εὐθὲς δόγμα τῆς εὐσεβείας παρατρεπόντων» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 77, 44). Δυστυχῶς συμβαίνει σὲ αὐτὲς τὶς περιπτώσεις λόγῳ τῆς ἐπικράτησης τῶν ψυχοφθόρων παθῶν νὰ μὴν λαμβάνονται ὑπόψιν οὔτε ἡ Ἁγία Γραφὴ οὔτε ἡ Ἱερὰ Παράδοση μὲ τὰ παραδείγματα ποὺ προσφέρει: «Οὔτε τῆς θεοπνεύστου Γραφῆς μεσιτεύειν αὐτοῖς ἐξαρκούσης, οὔτε τῶν ἀποστολικῶν παραδόσεων τὰς πρὸς ἀλλήλους αὐτοῖς διαλαγὰς βραβευουσῶν» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 77, 50-53). 

Σὲ αὐτὴν τὴν περίπτωση πολλὲς φορὲς τὸ ναὶ δὲν εἶναι ναὶ καὶ τὸ ὄχι δὲν εἶναι ὄχι παρόλο ποὺ στὴν τήρηση αὐτῶν τῶν δύο ἁπλῶν λέξεων κρύβεται ὅλη ἡ ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα. «Τὸ ναὶ καὶ τὸ οὔ, συλλαβαὶ δύο· ἀλλ’ ὅμως τὸ κράτιστον τῶν ἀγαθῶν, ἡ ἀλήθεια, καὶ ὁ ἔσχατος ὅρος τῆς πονηρίας, τὸ ψεῦδος, τοῖς μικροῖς τούτοις ρήμασι πολλάκις ἐμπεριέχεται» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 2, 25-29). Ἀντιθέτως ἀλλάζουν τὶς γνῶμες τους ἀνάλογα μὲ τὶς περιστάσεις καὶ ἀθετοῦν πρῶτα αὐτὸ ποὺ ὁρίζει ἡ διδασκαλία τῶν Πατέρων καὶ μετὰ αὐτὰ ποὺ οἱ ἴδιοι ὑποσχέθηκαν ἢ θὰ ἦταν θεάρεστο οἱ ἴδιοι νὰ τηρήσουν. Οἱ ἄνθρωποι δυστυχῶς ξεχνοῦν, ὅτι ὁ ἀγῶνας εἶναι γιὰ τὴν πίστη τοῦ Θεοῦ καὶ παρασύρονται ἀπὸ φιλοδοξία, ἐμπάθεια, μισαλλοδοξία, ἀντιπαλότητα καὶ ἔχθρα, διυλίζοντας τὸν κώνωπα καὶ καταπίνοντας τὴν κάμηλον, μὴ κατανοώντας ὅτι «πίστις δέ ἐστι τὸ πολεμούμενον καὶ κοινὸς σκοπὸς ἅπασι τοῖς ἐναντίοις καὶ ἐχθροῖς τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας, τὸ στερέωμα τῆς εἰς Χριστὸν πίστεως κατασεῖσαι» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 25, 9-12).

Σὲ περίπτωση μάλιστα ποὺ γίνει καλοπροαίρετος ἔλεγχος πρὸς χάριν τῆς ὁμονοίας, τότε ἀντὶ νὰ βλέπουν αὐτὸν τὸν ἔλεγχο ὡς θεμιτὸ καὶ ὡς βοήθεια ἢ ἀκόμα καὶ ὡς ἀφορμὴ ὑγιοῦς θεολογίας, κατήχησης καὶ ἐνδυνάμωσης μὲ βάση τὴν ἁγιοπατερικὴ διδασκαλία, δυσανασχετοῦν καὶ παραφέρονται, τὴν στιγμὴ ποὺ ὁ ἴδιος ὁ Μέγας Βασίλειος ἔγραψε τὸ σύγγραμα του «περὶ Ἁγίου Πνεύματος» γιὰ νὰ βοηθήσει αὐτοὺς ποὺ τὸν ἔλεγξαν, ἐπειδή, κατὰ τὴν γνώμη τους, ὁ Ἅγιος χρησιμοποίησε στὴν Θεία Λειτουργία ξένες καὶ ὕποπτες γιὰ αὐτοὺς ἐκφράσεις: «Προσευχομένῳ μοι πρώῃν μετὰ τοῦ λαοῦ... ἐπέσκηψάν τινες τῶν παρόντων, ξενιζούσαις ἡμᾶς φωναῖς κεχρῆσθαι λέγοντες, καὶ ἄμα πρὸς ἀλλήλας ὑπεναντίως ἐχούσαις» (Περὶ Ἁγίου Πνεύματος 3, 1-7). Ὁ Ἅγιος δέχεται τὶς διαμαρτυρίες χωρὶς γογγυσμό, χωρὶς ἀγανάκτηση. Ἀντιθέτως τὶς θεωρεῖ ὡς εὐκαιρία, βασιζόμενος στὴν διδασκαλία τῶν Γραφῶν, νὰ συγγράψει αὐτὸν τὸν περίφημο κατηχητικὸ λόγο γιὰ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ μὲ αὐτὸν νὰ ἰσχυροποιήσει τὴν πίστη καὶ τὴν ὁμόνοια τοῦ ποιμνίου καταπολεμώντας παράλληλα τοὺς αἱρετικοὺς Πνευματομάχους.

Ἐπιβαλλόμενο ἀγαθὸ λοιπὸν κατὰ τοὺς Ἁγίους μας ἡ ἑνότητα καὶ ἡ ὁμόνοια. Μία ἑνότητα καὶ ὁμόνοια ὅμως ποὺ διακρίνεται ἀπὸ εὐσέβεια, σύμπνοια, ἀκρίβεια, μεγαλοπρέπεια, συνέπεια, ταπείνωση καὶ ἀλήθεια. Αὐτὰ εἶναι τὰ χαρακτηριστικὰ τῶν Χριστιανῶν, τὰ ὁποῖα πρέπει νὰ κατέχουμε ἢ νὰ προσπαθοῦμε νὰ ἀποκτήσουμε ὅλοι μας γιὰ νὰ πολεμήσουμε τὴν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τὴν μεγαλύτερη αἵρεση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας.

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου