Ο ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΣΩΤΗΡΟΠΟΥΛΟΣ ΑΠΟ ΤΟ ΥΠΕΡΠΕΡΑΝ: Ο μεγάλος αθεόφοβος βλάσφημος Καζαντζάκης θα πάρει μαζί του στην Κόλαση τους θαυμαστές του

Ο μεγάλος αθεόφοβος βλάσφημος Καζαντζάκης 

θα πάρει μαζί του στην Κόλαση τους θαυμαστές του

«Ο Εβραίος μου λέγει πως ο Χριστός μου είνε μπάσταρδος και η Παναγία μου πόρνη, το άγιον Ευαγγέλιον λέγει πως το έγραψεν ο διάβολος. Τώρα έχω μάτια να βλέπω τον Εβραίον; Ένας άνθρωπος να με υβρίση, να φονεύση τον πατέρα μου, την μητέρα μου, τον αδελφόν και ύστερα το μάτι να μου βγάλη, έχω χρέος ωσάν χριστιανός να τον συγχωρήσω. Το δε να υβρίζη τον Χριστόν μου και την Παναγίαν μου, δεν θέλω να τον βλέπω»

(Κοσμάς ο Αιτωλός • Δ' Διδαχή του ιερομάρτυρος)

Εγω δεν ειμαι κανακαρικο προνομιουχο πλασμα του Θεου...ειμαι ενας χαλκας απ την απεραντη αλυσιδα τα ζωα, εγγονος, δισεγγονος του πιθηκου. 

Και αν ξυσεις λιγο το πετσι μου θα βρεις απο κατω τη γιαγια μου τη μαϊμου… 

Υπογραφη:  KAZANTZAKHΣ

Κοντα στο σπιτι μου μια γειτονισσα ειχε μια μαϊμου, την εβλεπα και γελουσα...

Τωρα ομως με κυριεψε φρικη, δε μπορουσα να τη βλεπω, εξευτελιζε τον ανθρωπο. 

Ετουτη ειναι η γιαγια μου; 

Ντρεπουμουν, θυμωνα, ενοιωθα να γκρεμιζεται μεσα μου ενα βασιλειο. 

Δεν με γεννησε λοιπον ο Θεος; 

Δε μ' επλασε με τα χερια του, δε φυσηξε απανω μου την πνοη του, μονο με γεννησε ο πιθηκος; 

Eρχομαστε απο μια σκοτεινη Αβυσο, 

καταληγουμε σε μια σκοτεινη Αβυσο.

(Ασκητικη 6,9).

Tην παθαμε, μητε Παραδεισος, μητε Κολασι! - 

Τι λοιπον; 

Το χαος; 

Μητε το χαος. 

Τιποτα. 

(Αδελφοφοραδες,300).

Οι απίστευτες βλασφημίες του μεγάλου αθεόφοβου βλάσφημου Καζαντζάκη

Παρ΄ ότι δεν θέλουμε να μαγαρίσουμε την περίοδο των Χριστουγέννων με επανάληψη απίστευτων βλασφημιών, όμως για να μην παρασύρονται μερικοί και νομίζουν τον μεγάλο αυτό βλάσφημο, σαν αθώο και τις απίστευτες βλασφημίες του, σαν κάτι αθώο, παρουσιάζουμε τις μεγαλύτερες βλασφημίες του Καζαντζάκη, από απομαγνητοφωνημένο απόσπασμα ομιλίαςτου μακαριστού Ομολογητή Θεολόγου Νικολάου Σωτηρόπουλου, για να μην παγιδεύονται οι καλοπροαίρετοι άνθρωποι. Το απόσπασμα είναι από την ομιλία-κεραυνό με θέμα «Σημεία των καιρών» που έγινε στις 19-3-1994. Ο μακαριστός Ομολογητής Θεολόγος ονόμαζε τον Καζαντζάκη ως τον μεγαλύτερο υβριστή του Θεανθρώπου, γιατί μέχρι τότε, το 1994, δεν είχαν παρουσιαστεί άλλοι τόσο μεγάλοι βλάσφημοι. 

Ο Κύριος να μας συγχωρήσει για τις απίστευτες βλασφημίες που υποχρεωνόμαστε να αναπαράγουμε, για να ενημερωθούν οι πιστοί από αυτές και να γνωρίσουν πόσο μεγάλος βλάσφημος ήταν ο αθεόφοβοςαυτός συγγραφέας και να αποφεύγουν κάθετι που έχει σχέση με αυτόν.

Ο Καζαντζάκης μέσα στο έργο του «Ο τελευταίος πειρασμός» τί γράφει; Πολλά φοβερά. 

Ότι ο Χριστός ήταν ανισόρροπος! 

Ότι ήταν δαιμονισμένος με δαιμόνιο πορνείας από την παιδική του ηλικία! 

Ότι ξεστράτισε σε ηλικία 4 ετών την Μαγδαληνή! 

Τον ονομάζει Βεελζεβούλ και πάνω στον Σταυρό Τον βάζει να σκέπτεται αισχρά πράγματα και να ποθεί την αγκάλη της Μαγδαληνής! 

Για να αποκτήσει απ΄ αυτή ένα παιδί που να το ονομάσει Παράκλητο!

Εμπαίζει τον Χριστό και εμπαίζει το Άγιο Πνεύμα! 

Μεγαλύτερος υβριστής δεν υπήρξε ποτέ του Θεανθρώπου!

Άλλος αντίχριστος έγραψε ένα βιβλίο και διέθεσε πλήθος σελίδες για να παρουσιάσει τον Χριστό ως πόρνο με δαιμόνιο πορνείας παιδιόθεν! 

Και άλλα αισχρά έγραψε και άλλα βλάσφημα για τον Χριστό!

Είναι γνωστός, κοσμεί τα τρίσβαθα της Κολάσεως και μαζί του θα πάρει και όλους τους θαυμαστάς και εγκωμιαστάς του.

http://apotixisi.blogspot.gr

ΑΣ ΦΟΒΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΠΟΛΕΜΙΟΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

Ἂς φοβοῦνται ὅσοι πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία

. Εἶναι φανερὸ ὅτι τὰ τελευταῖα χρόνια παρατηρεῖται στὴν Πατρίδα μας ἕνα ἀντιχριστιανικὸ καὶ ἀντιεκκλησιαστικὸ ρεῦμα. Ψηφίζονται ἀντορθόδοξοι νόμοι ποὺ ἀντιβαίνουν κατὰ τρόπο κραυγαλέο πρὸς τὴν πίστη τῆς Ἐκκλησίας μας, τὰ χριστιανικὰ ἤθη τοῦ λαοῦ μας καὶ τὴν ἱστορία τοῦ Γένους μας. Παράλληλα Ἐπίσκοποι ἐκδιώκονται ἀπὸ τὰ σχολεῖα μὲ ἕνα ἁπλὸ τηλεφώνημα ὑπαλλήλου τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας, τὸ ὁποῖο ἔχει ἐπιδοθεῖ μὲ αὐξανόμενο ζῆλο στὴν ὑποβάθμιση τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν, ἀφαιρώντας ἔτσι ἀπὸ τὰ παιδιά μας τὸ δικαίωμα νὰ διδαχθοῦν τὴν πίστη τῶν πατέρων τους. Μιὰ πίστη, χάρη στὴν ὁποία τὸ ἔθνος μας μεγαλούργησε, δημιούργησε πολιτισμό, ἔγραψε ἱστορία, ἀφοῦ αὐτὴ τοῦ εἶχε ἤδη ἐμπνεύσει τὸ ἡρωικὸ φρόνημα, χάρη στὸ ὁποῖο ἀποτίναξε βάρβαρο ζυγὸ 500 ἐτῶν.

. Ἂς μάθουν ὅμως οἱ ἐπίδοξοι σύγχρονοι πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ὅτι «δέρουν εἰς ἀέρα» (Α´ Κορ. θ´ 26), ὅσους ἀντιεκκλησιαστικοὺς νόμους καὶ ἂν νομοθετήσουν. Διότι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ «πύλαι ᾅδου οὐ κατισχύσουσι» (Ματθ. ις´ [16] 18)· οὔτε ὁ θάνατος οὔτε οἱ ὀργανωμένες δυνάμεις τοῦ κακοῦ θὰ μπορέσουν νὰ ὑπερισχύσουν καὶ νὰ νικήσουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἡ ὁποία εἶναι αἰώνια καὶ ἀθάνατη.

. Ἂς ρίξουν μιὰ ματιὰ στὴν ἱστορία οἱ σημερινοὶ πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καὶ θὰ μάθουν ὅτι «κατέβη ἡ βροχὴ καὶ ἦλθον οἱ ποταμοὶ καὶ ἔπνευσαν οἱ ἄνεμοι καὶ προσέπεσον» στὸ οἰκοδόμημα τῆς Ἐκκλησίας «καὶ οὐκ ἔπεσε», διότι ἔχει θεμέλιο τὸν Χριστό (Ματθ. ζ´ 25).

. Βροχή, καταιγίδα φοβερή, ἦταν ὁ φθόνος τῶν Ἰουδαίων, τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ, οἱ ὁποῖοι μὲ συκοφαντίες, διωγμοὺς καὶ πολέμους ἐναντιώθηκαν στὸ κήρυγμα τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν πρώτων Χριστιανῶν. Ἡ πίστη ὅμως ἁπλωνόταν μέχρις ὅτου ἦλθαν οἱ Ρωμαῖοι καὶ καταστρέφοντας τὴν Ἱερουσαλὴμ ἔπαυσε ἡ καταιγίδα.

. Ποταμοὶ ἦσαν βασιλικοί, μεγάλοι, ὁρ­μητικοί, στοὺς ὁποίους δὲν ἔτρεχαν νερὰ ἀλλὰ αἵματα Χριστιανῶν Μαρτύρων, τὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσαν νὰ σχηματίσουν μιά ἄλλη Ἐρυθρὰ Θάλασσα. Ἀλλὰ οἱ τύραννοι ἔπεσαν, χάθηκαν, «ἀπώλετο τὸ μνημόσυνον αὐτῶν μετ’ ἤχου» (Ψαλ. Θ´ 7).

. Ἔπνευσαν καὶ οἱ ἄνεμοι τῶν αἱρέσεων, αἱρετικοὶ πολέμιοι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἀντίθετοι πολλὲς φορὲς καὶ μεταξύ τους στὴν αἵρεση, ἄπειροι στὸν ἀριθμό, ἀπὸ τοὺς Γνωστικοὺς ὣς τοὺς σημερινοὺς Παπικοὺς καὶ Προτεστάντες, ἀλλὰ ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία ζεῖ καὶ καταισχύνει τοὺς ἐχθρούς της.

. Τίποτε δὲν ἔχει νὰ φοβηθεῖ ἡ Ὀρθοδοξία, διότι τὴν ἔχει στερεώσει ἡ δεξιὰ τοῦ Ὑψίστου. «Δεξιὰ Κυρίου ἐποίησε δύναμιν» (Ψαλ. ΡΙΖ´ [117] 16). Ἂς φοβοῦνται ὅσοι τὴν πολεμοῦν. Τὸ τέλος τους θὰ εἶναι ὅχι ἁπλῶς ἄδοξο, ἀλλὰ καὶ τραγικό· ἔστω καὶ ἂν σήμερα ψηφίζουν ἀντιεκκλησιαστικοὺς νόμους καὶ διώκουν ἱερεῖς καὶ Ἀρχιερεῖς.

osotir.org

Κόσκινο!

Τις διάφορες θεωρίες των θεολόγων να τις περνάτε από το ΠΑΤΕΡΙΚΟ κόσκινο. Πρέπει να τις κοσκινίζετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ και ό,τι είναι σκουπίδια ή πίτουρα να τα πετάτε. Να ψάχνετε με βάση τους ΠΑΤΕΡΕΣ. Προσέξτε ένα παράδειγμα. Υπάρχει το μπακίρι, ο μπρούντζος και ο χρυσός. Ακόμη και μπακίρι καλό και άσχημο, μπρούντζος καλός και άσχημος, χρυσός 12 καρατίων και χρυσός 24 καρατίων. Εσείς να διαλέγετε το χρυσό των 24 καρατίων. Και τα άλλα χρειάζονται, αλλά όλοι να προτιμάτε το χρυσό.

π. ΠΑΪΣΙΟΣ.

(Πρεσβ. Διονυσίου Τάτση, Ο Γέροντας Παΐσιος Βιογραφικά στοιχεία - Διδαχές – Επιστολές – Περιστατικά – Κείμενα, σελ. 146-147).

ΣΤΟΝ ΓΑΜΟ ΤΗΣ ΚΑΝΑ

Υπάρχει, ωραιότατε Κύριε, πιο γλυκό και πιο μακάριο πράγμα, από το να Σε βλέπει κανείς και να παρακολουθεί την πορεία Σου; 

Ν’ ακούει τα θεία και ζωοποιά λόγια Σου, κατά το δημόσιο βίο Σου, όπως αυτά περιγράφονται στα ιερά Ευαγγέλια και συμπληρώνονται από τις ερμηνείες των Αγίων Σου; Αλλά και από την οδό της λεπτής πνευματικής θεωρίας γύρω από το εράσμιο Πρόσωπό Σου; Πώς ευφραίνεται η ψυχή μου, ευεργέτη και Σωτήρα του κόσμου Σου, να μελετώ ό,τι είναι σχετικό με τη σάρκωσή Σου, τη θεϊκή δράση Σου, τα θαύματά Σου, τις πορείες Σου, την αναστροφή Σου με τους απλούς και ταπεινούς και καταφρονεμένους!

Αυτή την ευφροσύνη αισθάνομαι, γλυκύτατε και ερασμιότατε Χριστέ μου, διαβάζοντας για την παρουσία Σου στο γάμο που έγινε στην Κανά της Γαλιλαίας, όπου προσκλήθηκες μαζί με τους μαθητές Σου, που ήταν και η γλυκύτατη Μητέρα Σου εκεί. Ω, υπεράγαθε Κύριε, τι μεγαλειώδης στην κοινωνική απλότητά της πραγματικότητα ήταν αυτή! Εσύ, Θεός και άνθρωπος, αγνοούμενος ως Θεός και θεωρούμενος σαν ένας κοινός προφήτης, μεταξύ των απλοϊκών εκείνων ιουδαίων συμπατριωτών Σου! 

Με τους ψαράδες μαθητές Σου και τη θεωρούμενη σύζυγο του μακαρίου Ιωσήφ Παναγία αειπάρθενο, σ’ ένα κοινωνικό και κοινό γεγονός, σ’ ένα ιουδαϊκό γάμο, όπου ασφαλώς δέσποζες ακτινοβολώντας από απροσδιόριστη μεγαλειότητα!

Η καρδιά μου σκιρτάει, αξιαγάπητε και παντέλειε Θεάνθρωπε, από αγάπη και δέος για να μάθει και για να πιθανολογήσει, πώς τάχα να συμπεριφερόσουν; 

Σε ποιο σημείο του τραπεζιού να καθόσουν στον δείπνο; Τι έλεγες; Τι ευχήθηκες στους νεόνυμφους; Πώς έτρωγες, Εσύ, ο κρυμμένος μέσα στη σάρκα Θεός, που θέσπισες τον γάμο και που οι ιουδαίοι της Βίβλου ακολουθούσαν τους λόγους Σου: «γι’ αυτό θα εγκαταλείψει ο άντρας τον πατέρα και τη μητέρα του και θα ενωθεί με τη γυναίκα του και οι δύο θα γίνουν ένας άνθρωπος» (βλ. Ματθ. 19, 5); 

Τον γάμο, που ανήγαγες σε υψηλή λειτουργία, ώστε το σκεύος Σου, ο Απόστολος Παύλος, να τον ονομάσει «μυστήριο» (βλ. Εφεσ. 5, 32). Αλλά, παρά τούτο, καθιέρωσες σαν υπέρτερη μορφή ζωής την παρθενία, την οποία και Εσύ ο Ίδιος τίμησες με το να γεννηθείς από Παρθένο, που ήταν και είναι Παρθένος πριν τον τόκο, στον τόκο και μετά τον τόκο1.

Θαυμάζω, Ιησού μου, και μεγαλύνω την άμετρη αγάπη Σου στα πλάσματά Σου, τα κακοποιημένα από τον σατανά. Αδιαφορείς όμως για την ασχήμια τους και συναγελάζεσαι μ’ αυτά, γιατί βλέπεις στους απλοϊκούς προσκαλεσμένους στο γάμο, τα τέκνα Σου, την πνοή Σου, την εικόνα Σου, όσο και αν είναι αυτή αχρειωμένη από την αμαρτία και από την αδαμιαία κληροδοσία. Και ούτε δυσχεραίνεις ακούγοντας μωρίες, ανοησίες, αγροίκες φωνές, αλλά και ανθρώπινα πάθη και πολλή αγνωσία, γιατί, φιλανθρωπότατε, βλέπεις στα βάθη της ψυχής. Και η άπειρη αγάπη Σου τα παραβλέπει όλα και καλύπτει τις ανθρώπινες αδυναμίες με την Πατρική Σου συγκατάβαση.

Ω, πόσο θα ήθελα να έβλεπα τον Σαρκωμένο Θεό μου, να συζητεί ίσος προς ίσους και να συμπεριφέρεται όπως όλοι στη χαρούμενη ατμόσφαιρα του γάμου! Και ν’ ακούω τη διδασκαλία Σου για το γάμο, που αγίασες με την παρουσία Σου και τι θα έλεγες στους νεόνυμφους.

Βέβαια, Εσύ, που είσαι πέρα από κάθε έννοια παρθένος, Εσύ που αξιολόγησες την παρθενία σαν υπέρτερη μορφή βίου, Εσύ που τίμησες την Παναγία Μητέρα Σου με την αειπαρθενία, Εσύ που χαρακτήρισες την παρθενική ζωή σαν δυναμική, αφού «δεν μπορούν να τη βαστάξουν όλοι» (Ματθ. 19, 11), ασφαλώς δεν ύμνησες την έγγαμη ζωή. Όμως την καθιέρωσες για τα πολλά τέκνα Σου που, με την ευαγγελική διδασκαλία Σου, την αξιώνεις με τα στεφάνια των νικητών και της αιώνιας ζωής. Άλλη, όμως, είναι η δόξα των «εκατό σαράντα τεσσάρων χιλιάδων» (πρβλ. Αποκ. 7, 1–17 και 14, 1–5).

Διαβάζοντας, Χριστέ μου, για το θαύμα της μεταβολής του νερού σε καλό κρασί, στάθηκα στο «τί ἐμοὶ καὶ σοί, γύναι» («Τι κοινό υπάρχει, γυναίκα, ανάμεσα σε Μένα που ως Μεσσίας και Υιός του Θεού ενεργώ τώρα με τη θεϊκή Μου δύναμη, και σε σένα που με γέννησες ως άνθρωπο;»· βλ. Ιωάν. 2, 4). Ασφαλώς, Ιησού μου, αυτό αποτελούσε την οριοθέτηση σχέσεων. Από τη στιγμή αυτή, δεν ήσουν πλέον ο «υποταγμένος» (βλ. Λουκ. 2, 51), αλλά ο πανελεύθερος Θεός. Και τότε άρχιζε η θεανδρική Σου δράση. Χωρίς να ταπεινώσεις την Παναγία Μητέρα Σου, της υπέδειξες νέα όρια υιότητας και μητρότητας. Η Μητέρα Σου, όμως, ανθρώπινα και χαιρόταν και ευφραινόταν για τον Υιό της και θαύμαζε και δόξαζε και ακόμη περισσότερο υποτασσόταν προς τον Υιό του Θεού, τον ακατάληπτο και ανερμήνευτο, Ιησού μου.

Δεν μπορώ να εξηγήσω, πώς, σήμερα, μόλις τελείωσα τις εωθινές ταπεινές προσευχές μου, όταν άρχισε να διαυγάζει η μέρα και να «κινούνται οι σκιές», ζωντάνεψε στον άβακα της φαντασίας μου ο γάμος στην Κανά της Γαλιλαίας, τον οποίο σχολίαζα προ ημερών. Αλλά δεν θα με παρασύρει η περιέργεια να μάθω το πώς. Και αρκούμαι να θαυμάζω την παναγία παρουσία Σου, που μου έτρωσε με γλυκερά βέλη την καρδιά καθώς και την εκούσια εξομοίωσή Σου με τα απλά και αφώτιστα πλάσματά Σου, Χριστέ μου. Και η παρουσία της αειπάρθενης Μητέρας Σου, επίσης με γεμίζει με χαρά και δέος.

Η δίψα της περιέργειάς μου επικεντρώνεται στο πώς συμπεριφερόταν η Θεοτόκος με την υπερσεραφειμική αγιότητα, απέναντι στους νεόνυμφους, στους συγγενείς τους και στους καλεσμένους. Μιλούσε, χαιρόταν στο γαμήλιο γεγονός, σιωπούσε, προσευχόταν μυστικά, θαύμαζε τον μονογενή Υιό της; Μήπως διακονούσε; Τι, τάχα, να ευχόταν στους συζύγους και στους συμμετέχοντες; Ή μήπως διακριτικά να συμβούλευε; Πώς συμμετείχε στην πεζότητα ενός γάμου, συμβιβάζοντας μέσα στην πυρφόρα καρδιά της την αυτοσυνειδησία ως Μητέρας ανύμφευτης του Σαρκωμένου Θεού; Αυτό, δεν ήταν τεκμήριο μιας άκρας ταπείνωσης;

Κύριέ μου Ιησού, αναλογιζόμενος με κατάνυξη και θαυμασμό τα καταπληκτικά γεγονότα, που ακολούθησαν την ενανθρώπισή Σου, παντού βλέπω μεγαλειώδεις, θείες και άρρητες αντιθέσεις που εξίσταται ο νους και η ψυχή φλέγεται στην αγάπη Σου. Γιατί, Θεός Εσύ, κατέρχεσαι, φαινομενικά τουλάχιστον, στα επίπεδα των ανθρώπων. Αυτό το γεγονός δεν αποκαλύπτει την ατίμητη αξία που έδωσες στα λογικά και κατά χάρη αθάνατα πλάσματά Σου;

Και θαυμάζω ακόμη και την ασύλληπτη ταπείνωση της Παναγίας Μητέρας Σου. Βασίλισσα αυτή των Ουρανών, συναναστρέφεται με τους συμπατριώτες της και συμμετέχει στις χαρές και τις θλίψεις τους, επειδή είναι φιλανθρωπότατη και φιλάδελφη, μη θέλοντας να ξεχωρίσει απ’ αυτούς, ως υπερφυώς υπερέχουσα. Άλλωστε, γνώριζε ότι γι’ αυτούς έγινες άνθρωπος. Και ότι γι’ αυτούς Εσύ θα πέθαινες σταυρωμένος, όπως της είχε πει ο γηραιός Συμεών, τόσο συνεσκιασμένα, όσο για να φαίνεται αόριστα μονάχα η λάμψη της ρομφαίας που θα έσχιζε τη θεοφόρα καρδιά της. Όλ’ αυτά, Ιησού μου, δεν είναι αρκετά για να Σ’ ευχαριστούμε, κλαίγοντας σ’ όλη μας τη ζωή από θαυμασμό, χαρά και ευγνωμοσύνη, ω, Φως του κόσμου;…2

ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ ΕΡΗΜΙΤΗΣ ΤΟΥ ΑΘΩ

–ΔΥΟ ΣΧΟΛΙΑ–

Θεοκλήτου Μοναχού Διονυσιάτου

(1916–2006)

[1] Για την πανίερη παρθενία

Είναι οι πνευματικοί ίμεροι του Ερημίτη Νικόδημου να έβλεπε και σωματικά τον Χριστό, όπως άλλωστε όλοι οι Άγιοι το επιθυμούσαν. Βέβαια, τώρα ζητούν να δουν το πάγκαλλο Πρόσωπό Του όχι στη γη, αλλά στον ουρανό· αυτό που εκφράζει ο επίσης πληγωμένος από την αγάπη του Δαβίδ: «Πότε θα ’ρθώ να δω το Πρόσωπό Σου, Θεέ μου;» (βλ. Ψαλμ. 41, 3).

Επίσης, θίγοντας το θέμα της παρθενίας, παραθέτω τις απόψεις του Αγίου Γρηγορίου Νύσσης: Γενικά, η ηθική ζωή των πιστών, πιο ειδικά όμως η παρθενία, αντιμετωπίζεται από τους Πατέρες της Εκκλησίας σαν τέχνη που πρέπει να μάθουν όσοι την επιθυμούν. Όσοι μάλιστα από τους Πατέρες έγραψαν έργα περί παρθενίας, κατοχυρώνουν θεολογικά τη θέση ότι αυτή αποτελεί την καλύτερη εκλογή, δίνοντας και τις κατάλληλες οδηγίες, με βάση την εν Χριστώ ασκητική τους εμπειρία και τέχνη, προκειμένου να προφυλάσσονται οι εραστές του παρθενικού βίου από τους κινδύνους που τους απειλούν. Και εδώ συμβαίνει τούτο το εκπληκτικό: Ενώ το ανθρώπινο γένος είναι κατώτερο από τους αγγέλους, ως προς τη φύση, με την τέχνη της παρθενίας προσπαθεί να ξεπεράσει τις δυνάμεις του και να εξισωθεί μ’ αυτούς, όσο αυτό είναι δυνατό. Και όπως ακριβώς έργο και επιθυμία των ασώματων δυνάμεων είναι να βλέπουν τον Πατέρα της αφθαρσίας και να στολίζουν τη μορφή τους σύμφωνα με το αρχικό κάλλος, το ίδιο και όποιος κατανόησε μέσα του την απάτη του κόσμου τούτου, φλέγεται από την επιθυμία του Θεού, έχει σαν βοηθό και συνεργό την παρθενία, αν θέλει να ομοιώνεται με την ασώματη φύση. Η ιδιότητα λοιπόν της παρθενίας είναι για τον ιερό συγγραφέα κάποια τέχνη και δύναμη που βοηθά τη ψυχή μας να βιώνει ελεύθερη τη θεία και μακάρια ηδονή, όπως ακριβώς στα διάφορα επαγγέλματα επινοήθηκαν μέθοδοι για την τελειοποίησή τους.

[2] Για την Θεοτόκο και για το «Φως του κόσμου»

Ο Ερημίτης Νικόδημος από την ασκητική παραδοσιακή του αγωγή, μόρφωσε μέσα του ορθή δογματική συνείδηση, τρεφόμενος και με τα λειτουργικά βιβλία της ορθόδοξης λατρείας. Επόμενο ήταν να οικειωθεί το πνεύμα των θείων Πατέρων σχετικά με την Μαρία Θεοτόκο. Έτσι, ακόρεστοι οι ουράνιοι απαθείς πόθοι που έφλεγαν άφλεκτα το νου και την καρδιά των Αγίων, κατά το μέτρο της γνώσης που είχαν για τη θεομητορική αξία. Αίνοι και ύμνοι και σκιρτήματα αγιασμένων ψυχών και σωμάτων, μπροστά στο θείο εκτύπωμα της βρεφοκρατούσας Παναγίας· κλαυθμοί και αλάλητοι στεναγμοί ιστάμενοι στις πολυώνυμες και πολύτυπες βυζαντινές Εικόνες, καθώς απαγγέλλονται προς αυτές οι Χαιρετισμοί και ψέλνονται οι Παρακλήσεις.

Η Θεοτόκος Μαρία έγινε μέσα στην Ορθόδοξη ευσέβεια το σημείο αναφοράς των προσευχών και των ελπίδων σωτηρίας των ανθρώπων. Και ο Χριστός; Ο Σωτήρας βρίσκεται πάντοτε μέσα στις άχραντες ωλένες της Μητέρας Του, για να δέχεται χρεωστικώς τις αιτήσεις των δούλων της. Άλλωστε, πώς διδάσκει η Εκκλησία ότι «πολὺ ἰσχύει δέησις Μητρὸς πρὸς εὐμένειαν Δεσπότου»; Και πώς ψάλλει ο Ορθόδοξος λαός προς την Θεοτόκο, ότι «ἔχεις τὸ δύνασθαι τοῦ θέλειν ἰσοτάλαντον»;

Όσοι διαβάζουμε τους θεολογικούς λόγους και ακούμε τις εξαίσιες υμνολογίες των αγίων Πατέρων, θα πρέπει να γνωρίζουμε ότι οι καθαρές ψυχές τους από κάθε γήινη επιθυμία και ο ένθεος πόθος που είχε τραυματίσει τις καρδιές τους, τους γεννούσαν συνεχώς υψηλούς και θείους λογισμούς ώστε να διατελούν αδιάλειπτα σε κατάσταση καιομένης καμίνου από το θείο έρωτα. Έτσι ερμηνεύεται και η ακατάπαυστη παραγωγή ύμνων θείων ερώτων και λόγων θεολογικών σε χιλιάδες σελίδες, που τρέφουν την Εκκλησία αιώνες και θα την τρέφουν μέχρι τερμάτων αιώνων. Μέσα σ’ αυτό το πνευματικό ρεύμα κινείται, όπως προκύπτει από τα κείμενά του, ο Ερημίτης Νικόδημος. Επίσης ήθελα να σταθώ και στην τελευταία φράση του «Ω, Φως του κόσμου…». Και αυτό, επίσης, είναι εκφραστικό των δικών του θείων ερώτων προς τον Χριστό, που «οι καθαροί στην καρδιά» (βλ. Ματθ. 5, 8) Τον βλέπουν ως Κάλλος και ως Φως.

[Μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου:

«Νικοδήμου Ερημίτου·

Χριστοκεντρικές εμπειρίες ενός ερημίτου»,

α΄ τόμ., κεφ. 24–26,

σελ. 48–52 και 120–123 (τα Σχόλια),

εκδοτικός οίκος «Αστήρ»,

Αθήναι 1991.]

http://toeilhtarion.blogspot.gr

Προσευχόταν μετέωρη και, έλαμψε το πρόσωπο της!

Ο γέρο-Ιωσήφ ο Βατοπεδινός διηγήθηκε ότι συνάντησε μία γριούλα στα Γιάννενα που του είπε το έξης: «Προσεύχομαι στον Θεό. Και να θέλω δεν μπορώ να Τον ξεχάσω. Αλλά συμβαίνει και ένα άλλο με μένα. Όταν προσεύχωμαι, σηκώνομαι στον αέρα και στέκομαι ένα μέτρο ψηλά. Θέλω να κατεβώ αλλά δεν μπορώ. Για να κατέβω πρέπει να σταματήσω την προσευχή».

Άλλη ζώσα γερόντισσα προσεύχεται συνεχώς και διακονεί αρρώστους. Κάποτε υψώθηκε από το έδαφος ενώ προσευχόταν. Τρόμαξε, σταμάτησε την προσευχή της και μετά αμέσως προσγειώθηκε.

Παραμονή Θεοφανείων του 2000. Πρωτάγιαση (αγιασμός της παραμονής των Θεοφανείων). Στο Πήλιουρι, ένα χωριό της Χειμάρρας της Βορείου Ηπείρου, ο ιερέας κατεβαίνει από το αυτοκίνητο που τους μετέφερε ως εκεί και ετοιμάζεται ν” αγιάση τα σπίτια.

Μία ώρα και ένα τέταρτο έκαναν με το αυτοκίνητο για να φτάσουν. 

Το χωριό είναι κρυμμένο πάνω στα όμορφα ιστορικά Χειμαρριώτικα βουνά. 

Ο δρόμος τραχύς, επικίνδυνος. Το αυτοκίνητο αγκομαχούσε να ξεκολλήση από τις λάσπες, που δημιούργησε η βροχή τις προηγούμενες ημέρες. Είναι νέος Ιερεύς, μόλις πριν από δυό μήνες χειροτονημένος Πρεσβύτερος. Είχε έρθει από την Ελλάδα μαζί με τρεις φοιτητές για να βοηθούν στο αναλόγιο και για την μεταφορά των αναγκαίων για τις ιεροπραξίες στα χωριά της περιοχής και όπου άλλου θα χρειαζόταν.

Η πρώτη τους επίσκεψη ήταν ο ι. Ναός στην είσοδο του χωριού. Το άθεο καθεστώς τον έκαμε «σπίτι του λαού», έπειτα αποθήκη. Θλιβερό το θέαμα! Χορταριασμένα τα σκαλοπάτια, αμπαρωμένη η πόρτα. Κανένα σημάδι ζωής. Αφημένη, λες, στην φθορά του χρόνου για να καταστρέψη ότι άφησαν πίσω τους οι άθεοι.

Τα παιδιά έτρεξαν να χτυπήσουν τις πόρτες του χωριού, για να αναγγείλουν την άφιξη του ιερέα. Σε λίγο έγινε συναγερμός. Η μία νοικοκυρά με την άλλη μάθαιναν τα σπουδαία νέα. «Πρώτη φορά μετά από τόσα χρόνια ήρθε παπάς να μας αγιάση», έλεγαν με δάκρυα στα μάτια. Άλλες έριξαν στρωσίδια στις εισόδους. Άλλες έκοψαν τα καλύτερα άνθη από τον κήπο τους για την υποδοχή. Όλοι περίμεναν στην εξώπορτα. Τα σκυλιά στις ολοκάθαρες αυλές συμμετείχαν στην χαρά. Το γαύγισμα τους χαρούμενο, διαφορετικό.

«Εν Ιορδάνη βαπτιζομένου Σου, Κύριε…», αντηχούσε σ” όλο το χωριό. Τα ράσα του παπά γέμισαν λάσπες, βάρυναν. Τα υποδήματα των φοιτητών και αυτά σκεπάστηκαν από την λάσπη. Και όμως όλοι χαίρονταν.

Πέρασαν τρισήμισι ώρες μέχρι να αγιάσουν όλα τα σπίτια. Έμεινε ένα σπίτι στην άκρη του χωριού, μακρυά λίγο. Κάποιοι είπαν ότι θα πάμε εμείς να τους δώσουμε τον αγιασμό γιατί είστε κουρασμένοι. Δεν έπρεπε να γίνη όμως έτσι. Δυό γυναίκες, μία γερόντισσα και η κόρη της περίμεναν τον ιερέα. Φίλησαν με λαχτάρα τον Σταυρό. Οδήγησαν τον ιερέα και την συνοδεία του σε όλα τα δωμάτια του σπιτιού. Σε ένα από αυτά μία νέα ήταν κατάκοιτη στο κρεββάττι. «Πάτερ, η εγγονή μου», φωνάζει σπαρακτικά η γερόντισσα. «Είναι 18 ετών. Πολύ καλή κοπέλλα. Περνάει μία δοκιμασία αλλά είναι μεγάλος ο Θεός». 

Η μητέρα της δίπλα κλαίει βουβά. Θέλουν και οι δυό γυναίκες να πουν κάτι στον ιερέα αλλά διστάζουν:

-Θα θέλαμε, πάτερ, να σας ζητήσουμε κάτι. Η κοπέλλα που αγιάσατε μέσα στο δωμάτιο είναι ανάπηρη, τετραπληγική. Πριν από τρία χρόνια βαπτίστηκε. Από τότε νηστεύει αυστηρά και δεν έχει φάει κρέας. Τετάρτη και Παρασκευή ούτε λάδι. Προσεύχεται και περιμένει μήπως έρθη κάποιος ιερέας να την κοινωνήση. Λέγαμε λοιπόν μήπως η αγιότης σου θα μπορούσε.

-Αύριο, είπε ο ιερέας είναι Θεοφάνεια. Μεγάλη ημέρα. Κάτω στην Χειμάρρα θα είναι πολύς ο κόσμος. Θα κοινωνήσουν και στην συνέχεια θα ρίξουμε τον Τίμιο Σταυρό στην θάλασσα. Καταλαβαίνετε ότι θα αργήσουμε πολύ.

-Δεν πειράζει, πάτερ. Θα περιμένουμε όσο χρειαστεί. Όταν το μάθη η κοπέλλα μας, δεν πρόκειται από σήμερα ούτε νερό να πιή. Αυτό το λαχταράει. Λοιπόν τι λέτε;

Την άλλη μέρα, αργά το μεσημέρι, το ίδιο αυτοκίνητο με τους ίδιους ανθρώπους κατευθύνεται στο χωριό. Κανείς δεν μιλά. Φτάνουν. Περπατούν αρκετή ώρα μέχρι το σπίτι. Μπροστά προπορεύεται κάποιος με ένα κερί αναμμένο. Στο πλατύσκαλο του σπιτιού οι δυό γυναίκες κλαίνε από χαρά κάνοντας βαθιές μετάνοιες για να εκφράσουν την ευγνωμοσύνη τους. Βουβές, αμίλητες κάνουν τον σταυρό τους με σεβασμό και οδηγούν με προσοχή τον ιερέα στο δωμάτιο της κόρης.

«Μεταλαμβάνει η δούλη του Θεού Ελευθερία το Σώμα και το Αίμα του…». 

Όμως, πριν μεταδώση τα άχραντα μυστήρια ο λειτουργός του Θεού σταματά. Κάτι συμβαίνει. Ανοιγοκλείνει τα βλέφαρα του. Σαν κάτι να τα ενοχλή. Αφού άφησε την άγια λαβίδα στο άγιο Ποτήριο, έτριψε τα μάτια του που θαμπώνονταν εκείνη την στιγμή, διερωτώμενος καθ” εαυτόν με απορία δια το τι συμβαίνει. Τα μάτια της Ελευθερίας προσηλωμένα στο Άγιο Ποτήριο λάμπουν. Φεγγοβολούν τόσο πολύ, ώστε κατάπληκτος ο ιερέας να μην μπορή πλέον να διακρίνη το πρόσωπο της. Ένα φως υπέρλαμπρο με συνεχώς αυξανόμενη ένταση απλωνόταν σιγά-σιγά σε όλο το δωμάτιο. Αισθανόταν ότι τον ακουμπάει. Το χέρι του που ήταν κοντά αισθάνθηκε την θαλπωρή του. Τρόμαξε. Το φως εκείνο δεν είχε το χρώμα της φλόγας λαμπάδας αλλά ήταν λευκό, δυνατό, απαλό, όχι εκτυφλωτικό. Ήταν τόσο δυνατό που ο ιερέας δεν έβλεπε το πρόσωπο και το στόμα της.

Σαστισμένος και με μεγάλη προσπάθεια για να μην τρέμη το χέρι του, έχοντας στην μνήμη του το πρόσωπο της κοπέλλας, μεταδίδει την Θεία Κοινωνία. 

Κατάλαβε ότι κοινώνησε, όταν αισθάνθηκε ότι η άγια λαβίδα άγγιξε στα δόντια της μεταλαβούσης. «Ευχαριστώ πολύ, πάτερ», άκουσε στο βάθος του μυαλού του την φωνή της νεαρής κοπέλλας.

Είχε σκοπό να κατάλυση το Άγιο Ποτήριο στο δωμάτιο με το εικονοστάσι της οικογενείας. Αδύνατον. Σιωπηλά χαιρετά τις σπιτονοικοκυρές κάνοντας ένα νεύμα στους φοιτητές που τον βοηθούσαν, ότι πρέπει να φύγουν. Εκείνες παρακαλούν για να τους φιλοξενήσουν. Ο ιερέας όμως δεν ακούει. Κρατά σφιχτά στο δεξί του χέρι το Άγιο Ποτήριο και κατευθύνεται γοργά στο βάθος του μικρού δάσους που βρίσκεται πέρα από το σπίτι. Το ρίγος διαπερνά το σώμα του. Αναλογίζεται τι ήταν αυτό που του συνέβη; Καταλύει βιαστικά.

«Πάτερ, είστε καλά;» ρωτούν τα παιδιά. «Ναι, βέβαια, πάμε τώρα γιατί αργήσαμε…».

https://missionanatolis.wordpress.com

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΓΙΑ ΟΣΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!

ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ: ΓΙΑ ΟΣΑ ΘΑ ΓΙΝΟΥΝ!

Μαρτυρίες τοῦ κ. Ἀνέστη Μαυροκέφαλου

γιά αὐτά πού θά γίνουν, 

ὅπως τοῦ τά εἶπε ὁ Ἅγιος Παΐσιος 

καί ὄχι ὅπως φημολογεῖ ὁ καθένας!

Δημοσιεύτηκε στις 12 Φεβ 2016!

Ἀκολουθεῖ βίντεο:

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

"ΤΟΝ ΠΑΠΑ ΝΑ ΚΑΤΑΡΑΣΘΕ"!!! (ΕΡΧΕΤΑΙ ....)

ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ

Συμφωνία για μία ενιαία Θρησκεία από τους εκπροσώπους όλων των θρησκειών

balanthsberoia duo

Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη

- Τίποτε δεν είναι ανώτερο από την εν Χριστώ ειρήνη, η οποία εξουδετερώνει κάθε επίθεση των εναερίων και επιγείων πνευμάτων.

Η ειρήνη της ψυχής, αποκτάται με την υπομονή στις θλίψεις. Λέει η Γραφή: ''Διήλθομεν δια πυρός και ύδατος, και εξήγαγες ημάς εις αναψυχήν''(Ψαλμ.ξε'12). 

Ο δρόμος εκείνων που επιθυμούν να ευαρεστήσουν στον Θεό, περνάει από πολλές θλίψεις. Πώς να τιμήσουμε τους Αγίους Μάρτυρες για όσα υπέμειναν χάριν του Χριστού, όταν εμείς δεν μπορούμε να υπομείνουμε τον παραμικρό πειρασμό;

Άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ

http://proskynitis.blogspot.gr

Κατακρίσεις και κουτσομπολιά (Αληθινή Ιστορία)

Ήταν κάποτε μία κυρία η οποία προσήλθε με μετάνοια να εξομολογηθεί σε κάποιον ιερέα.

Ο ιερέας την καλοδέχτηκε, έβαλε το πετραχήλι του και την παρότρυνε να αρχίσει να του λέγει τα λάθη της. Η γυναίκα κόμπιαζε.

Μετά από λίγη ώρα και μετά από τα πειστικά λόγια του ιερέως ότι δεν χρειάζεται να ντρέπεται ή να φοβάται να ομολογήσει τα λάθη της, η γυναίκα άρχισε να του διηγείται τα λόγια, τις κατακρίσεις και τα κουτσομπολιά που σε όλη της την ζωή έλεγε για ανθρώπους που είτε τους γνώριζε είτε δεν τους είχε συναντήσει ποτέ.

Ο ιερέας την άκουσε υπομονετικά. Όταν τελείωσε ο ιερέας σηκώθηκε όρθιος. Της διάβασε την συγχωρητική ευχή. Η γυναίκα νόμιζε τελείωσαν και πήγε να φύγει.

Ο ιερέας όμως την είπε: «Μην βιάζεσαι, θέλω να πας στο σπίτι σου, να πάρεις το μαξιλάρι σου και να ανέβεις στην στέγη. Εκεί, να πάρεις ένα μαχαίρι και να ανοίξεις στα δυο το μαξιλάρι. Θέλω να το κάνεις αυτό και να παρατηρήσεις τι θα γίνει. Έλα αύριο να μου πεις τι έγινε.

Η γυναίκα πήγε και έκανε ότι της είπε ο ιερέας.

Την επαύριον η γυναίκα ξαναπήγε στον ιερέα.

«Έκανα ότι μου είπατε», είπε η γυναίκα. Ο ιερέας λοιπόν την ρώτησε: «Τι παρατήρησες καθώς έσκιζες το μαξιλάρι»;

Η γυναίκα χωρίς δισταγμό είπε: «Με το που άρχισα να σκίζω το μαξιλάρι άρχισαν να βγαίνουν τα πούπουλα που υπήρχαν μέσα του και να γεμίζουν τον τόπο…κάποια τα έπαιρνε ο αέρας και τα πήγαινε πολύ μακριά».

Ο ιερέας μετά την σύντομη αυτή περιγραφή της είπε: «Τώρα λοιπόν, θέλω να πας σπίτι σου και να μαζέψεις όλα εκείνα τα πούπουλα που υπήρχαν μέσα στο μαξιλάρι σου»!

Η γυναίκα τα έχασε. «Μα, τι λέτε πάτερ, πώς να τα μαζέψω όλα εκείνα τα πούπουλα; Ένας Θεός ξέρει που έχουνε πάει τώρα με τον αέρα. Αυτό που λέτε είναι αδύνατο να το κάνω». Ο ιερέας την κοίταξε στα μάτια γεμάτος ηρεμία και τις είπε: «Να λοιπόν τι είναι το κουτσομπολιό»!!!

Η γυναίκα σάστισε. Κατάλαβε ότι αν και μετάνιωσε γι’ αυτά που είπε, τα λόγια της ακόμα και τώρα πληγώνουν ανθρώπους και γίνονται αιτία σκανδαλισμού κι άλλων.

http://www.agiameteora.net/

Περί των λόγων που περιέχει η θεία ευχή, δηλαδή το «Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με»

Πόση δύναμη έχει η ευχή και ποιες είναι οι δωρεές της σε όσους τη χρησιμοποιούν και σε ποια πνευματική κατάσταση τους φέρνει, δεν είμαστε εμείς σε θέση να πούμε. Τους λόγους όμως από τους οποίους αυτή αποτελείται, τους βρήκαν αρχικά οι άγιοι Πατέρες μας, που δεν τους επινόησαν οι ίδιοι, αλλά πήραν τις αφορμές από παλιά από την ίδια την αγία Γραφή και από τους κορυφαίους Μαθητές του Χριστού· ή, να πούμε καλύτερα, τους δέχθηκαν αυτοί σαν κάποια πατρική κληρονομιά και τους μεταβίβασαν σ’ εμάς. ‘Ώστε και από αυτό γίνεται φανερό, σε όσους δεν έμαθαν από την πείρα τους, ότι αυτή η ιερή ευχή είναι κάτι το ένθεο και ένας ιερός χρησμός. Γιατί πιστεύομε ότι είναι θείοι χρησμοί και πνευματικές αποκαλύψεις και λόγοι Θεού όλα όσα έδωσε στους ιερούς Αποστόλους να πουν ή να συγγράψουν ο Χριστός, ο οποίος λάλησε μέσω αυτών. Έτσι, ο θειότατος Παύλος, φωνάζοντας σ’ εμάς σαν από το ύψος του τρίτου ουρανού, λέει: «Κανείς δεν μπορεί να πει Κύριε Ιησού, παρά μόνο με Πνεύμα Άγιο». Με την αρνητική λέξη «κανείς» φανερώνει πολύ θαυμάσια ότι η επίκληση του Κυρίου Ιησού είναι κάτι το πολύ υψηλό και ανώτερο όλων. Επίσης, ο μέγας Ιωάννης που διακήρυξε σαν βροντή τα πνευματικά, αρχίζει με τη λέξη που τελειώνει ο Παύλος και μας δίνει τη συνέχεια της ευχής ως εξής: «Κάθε πνεύμα που ομολογεί τον Ιησού Χριστό, ότι ήρθε ως αληθινός άνθρωπος, είναι από το Θεό». Αυτός χρησιμοποίησε βέβαια εδώ κατάφαση, αλλά απέδωσε, όπως και ο Παύλος, στη χάρη του Αγίου Πνεύματος την επίκληση και ομολογία του Ιησού Χριστού. Ας έρθει τώρα τρίτος ο Πέτρος, η ακρότατη κορυφή των θεολόγων, για να μας δώσει το υπόλοιπο αυτής της ευχής. Όταν δηλαδή ο Κύριος ρώτησε τους Μαθητές: «Ποιος λέτε ότι είμαι;», προλαβαίνοντας ο φλογερός μαθητής τους άλλους, όπως το συνήθιζε, είπε: «Σύ είσαι ο Χριστός, ο Υιός του Θεού», έχοντας λάβει την αποκάλυψη αυτή, σύμφωνα με τη μαρτυρία του ιδίου του Σωτήρα, από τον ουράνιο Πατέρα, ή, πράγμα που είναι το ίδιο, από το Άγιο Πνεύμα. Πρόσεξε λοιπόν αυτούς τους τρεις ιερούς Αποστόλους πως ακολουθούν ο ένας τον άλλο σαν σε κύκλο, παίρνοντας ο ένας από τον άλλο αυτά τα θεία λόγια έτσι που το τέλος του λόγου του προηγουμένου να γίνεται αρχή για τον επόμενο. Ο ένας δηλαδή λέει «Κύριον Ιησού», ο άλλος «Ιησού Χριστό», ο τρίτος «Χριστό, Υιό του Θεού», και το τέλος συνάπτεται στην αρχή σαν σε κύκλο, όπως είπαμε, επειδή δεν έχει καμία διαφορά να πει κανείς Κύριο και Υιό του Θεού —γιατί και τα δύο αυτά φανερώνουν τη θεότητα του μονογενούς Υιού και παριστούν ότι είναι ομοούσιος και ομότιμος με τον Πατέρα.

Έτσι αυτοί οι μακάριοι Απόστολοι μας παρέδωσαν να επικαλούμαστε και να ομολογούμε εν Πνεύματι τον Κύριο Ιησού Χριστό, Υιό του Θεού· αυτοί είναι και τρεις και πιο αξιόπιστοι απ’ όλους —εφόσον κάθε λόγος, σύμφωνα με τη θεία Γραφή, βεβαιώνεται με τρεις μάρτυρες. Αλλά και η σειρά των Αποστόλων που τα είπαν, δεν είναι χωρίς σημασία: από τον Παύλο δηλαδή, τον πιο τελευταίο χρονικά από τους Μαθητές, αρχίζει η μυστική παράδοση της ευχής και δια του μεσαίου, του Ιωάννη, προχωρεί στον πρώτο, τον Πέτρο, που με την αγάπη πλησίαζε τον Ιησού περισσότερο από τους άλλους. Τούτο συμβολίζει, νομίζω, την προκοπή μας με ορθή σειρά και την άνοδό μας και την ένωσή μας με το Θεό μέσα στην αγάπη, δια της πράξεως και της θεωρίας. Γιατί βέβαια ο Παύλος είναι εικόνα της πράξεως, καθώς είπε ο ίδιος: «Κοπίασα περισσότερο απ’ όλους», ο Ιωάννης της θεωρίας, και της αγάπης ο Πέτρος, για τον οποίο μαρτυρεί ο Κύριος πως αγαπούσε περισσότερο από τους άλλους.

Πέρα από αυτά, θα μπορούσε να δει κανείς πως τα θεία λόγια της ευχής υποδηλώνουν το ορθό δόγμα της πίστεώς μας και απορρίπτουν κάθε αίρεση των κακοδόξων. Με το «Κύριε», που φανερώνει τη θεία φύση, αποκηρύττονται εκείνοι που φρονούν πως ο Ιησούς είναι μόνο άνθρωπος· με το «Ιησού», που φανερώνει την ανθρώπινη φύση, αποδιώχνονται εκείνοι που Τον θεωρούν μόνο Θεό που υποδύθηκε κατά φαντασία τον άνθρωπο· το «Χριστέ», που περιέχει και τις δύο φύσεις, αναχαιτίζει εκείνους που Τον πιστεύουν Θεό και άνθρωπο, με χωρισμένες όμως τις υποστάσεις τη μία από την άλλη· τέλος, το «Υιέ του Θεού» αποστομώνει εκείνους που τολμούν να διδάσκουν τη σύγχυση των δύο φύσεων, επειδή φανερώνει πως η θεία φύση του Χριστού δεν συγχέεται με την ανθρώπινη φύση Του, ακόμη και μετά την ένωση τους. Έτσι οι τέσσερις αυτές λέξεις, ως λόγοι Θεού και μάχαιρες πνευματικές, αναιρούν δύο συζυγίες αιρέσεων, οι οποίες, ενώ είναι κακά εκ διαμέτρου αντίθετα, είναι ομότιμες στην ασέβεια.

Κύριε

ανατρέπει τους οπαδούς του Παύλου Σαμοσατέα

Ιησού

τους οπαδούς του Πέτρου Κναφέα

Χριστέ

τους νεστοριανούς

Υιέ του Θεού

τους μονοφυσίτες οπαδούς του Ευτυχή και του Διόσκορου

Έτσι λοιπόν μας παραδόθηκαν αυτά τα θεία λόγια, τα οποία δικαίως θα τα ονόμαζε κανείς μνημείο προσευχής και ορθοδοξίας. Αυτά και μόνα τους είναι αρκετά για όσους προχώρησαν στην κατά Χριστόν ηλικία και έφτασαν στην πνευματική τελείωση· αυτοί ενστερνίζονται και καθένα από τα θεία τούτα λόγια χωριστά, όπως δόθηκαν από τους ιερούς Αποστόλους, δηλαδή το «Κύριε Ιησού — Ιησού Χριστέ — Χριστέ, Υιέ του Θεού» (κάποτε μάλιστα και μόνο το γλυκύτατο όνομα «Ιησού»), και το ασπάζονται ως ολοκληρωμένη εργασία προσευχής. Και με αυτή γεμίζουν απερίγραπτη πνευματική χαρά, γίνονται ανώτεροι της σάρκας και του κόσμου και αξιώνονται να λάβουν θείες δωρεές. Αυτά τα γνωρίζουν, λένε, οι μυημένοι. Για τους νηπίους όμως εν Χριστώ και ατελείς στην αρετή, παραδόθηκε ως κατάλληλη προσθήκη το «ελέησόν με», η οποία τους δείχνει ότι έχουν επίγνωση των πνευματικών τους μέτρων και ότι χρειάζονται πολύ έλεος από το Θεό. Μιμούνται έτσι τον τυφλό εκείνο πού, ποθώντας να βρει το φως του, φώναζε στον Κύριο καθώς περνούσε: «Ιησού, ελέησόν με». Μερικοί πάλι δείχνουν περισσότερη αγάπη και διατυπώνουν την ευχή στον πληθυντικό, προφέροντάς την ως εξής: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ο Θεός ημών, ελέησον ημάς»· κι αυτό, επειδή ξέρουν πώς ή αγάπη είναι το πλήρωμα του Νόμου και των Προφητών, καθώς περιέχει και ανακεφαλαιώνει μέσα της κάθε εντολή και κάθε πνευματική πράξη. Συνάμα παίρνουν μαζί τους από αγάπη και τους αδελφούς σε κοινωνία της προσευχής και παρακινούν περισσότερο το Θεό σε έλεος με το να Τον αναγνωρίζουν κοινό Θεό όλων και να Του ζητούν κοινό το έλεος για όλους. Και βέβαια, το έλεος του Θεού έρχεται σ’ εμάς με την ορθή πίστη στα δόγματα και με την εκπλήρωση των εντολών, πού, όπως δείξαμε, ο σύντομος αυτός στίχος της προσευχής περιέχει και τα δύο.

Τα θεία τώρα ονόματα (Κύριος, Ιησούς, Χριστός), με τα οποία μας δόθηκε η ακρίβεια των δογμάτων, θα μπορούσε να βρει κανείς ότι χρονικά αναφάνηκαν με αυτή τη σειρά και τάξη, και ότι κι εμείς τα λέμε όπως αυτά φανερώθηκαν από την αρχή. Γιατί παντού η Παλαιά Διαθήκη κηρύττει Κύριο το Θεό Λόγο, και πριν και μετά την παράδοση του Νόμου, όπως όταν λέει: «Ό Κύριος έβρεξε φωτιά από τον Κύριο», και: «Είπε ο Κύριος στον Κύριό μου». Και ή Καινή Διαθήκη, κατά τη σάρκωσή Του, παρουσιάζει τον Άγγελο να Του δίνει το όνομα λέγοντας στην Παρθένο: «Θα τον ονομάσεις Ιησού», όπως και έγινε, καθώς λέει ο ιερός Λουκάς. Γιατί όντας, ως Θεός, Κύριος των πάντων, θέλησε με την ενανθρώπησή Του να γίνει και σωτήρας μας —έτσι μεταφράζεται το όνομα «Ιησούς». Το όνομα πάλι «Χριστός», το οποίο φανερώνει τη θέωση της ανθρώπινης φύσεως πού προσέλαβε, ο ίδιος εμπόδιζε τους Μαθητές πριν από το Πάθος να το λένε σε οποιονδήποτε, ύστερα όμως από το Πάθος και την Ανάσταση ο Πέτρος έλεγε με παρρησία: «Να το γνωρίζει όλος ο Ισραήλ, ότι ο Θεός Τον ανέδειξε και Κύριο και Χριστό». Και τούτο ήταν εύλογο· γιατί η ανθρώπινη φύση μας που προσέλαβε ο Θεός Λόγος, χρίσθηκε παρευθύς από τη θεότητά Του, έγινε όμως ό,τι και αυτό που την έχρισε, δηλαδή ομόθεος, αφού ο Ιησούς μου δοξάστηκε με το Πάθος και αναστήθηκε εκ νεκρών. Τότε λοιπόν ήταν καιρός να αναδειχθεί η ονομασία «Χριστός»· τότε δηλαδή που Αυτός, δεν μας ευεργέτησε απλώς, όπως όταν μας έπλασε στην αρχή ή όταν μετά τη συντριβή μας μας ανέπλασε και μας έσωσε, αλλά που ανέβασε και την ανθρώπινη φύση μας στους ουρανούς και τη συνδόξασε με τον εαυτό Του και την αξίωσε να καθίσει στα δεξιά του Πατέρα. Τότε ακριβώς άρχισε να κηρύττεται Υιός του Θεού και Θεός από τους Αποστόλους, στους οποίους πρωτύτερα, στις αρχές του κηρύγματος, προκαλούσε δέος αυτή η ονομασία και σπάνια τη χρησιμοποιούσαν, έπειτα όμως την κήρυτταν φανερά πάνω από τους εξώστες, όπως τους προείπε ο ίδιος ο Σωτήρας. Επομένως τα θεια λόγια της ευχής τοποθετήθηκαν σε σειρά αντίστοιχη με τη χρονική ανάδειξη της πίστεως. Έτσι από παντού φανερώνεται σαφέστατα η θεία σοφία εκείνων που τα συνέταξαν και μας τα παρέδωσαν: κι από το ότι αυτά ακολουθούν επακριβώς τις αποστολικές ομολογίες και παραδόσεις, κι από το ότι αναδεικνύουν το ορθόδοξο δόγμα της πίστεώς μας, κι από το ότι μας υπενθυμίζουν τους χρόνους κατά τους οποίους εκδηλώθηκε με διάφορους τρόπους η Οικονομία του Θεού για μας, οδηγώντας μας στη θεοσέβεια με κατάλληλα κάθε φορά ονόματα.

Αυτά λοιπόν προσφέραμε εμείς, κατά τη δύναμή μας, σχετικά με τα λόγια της ευχής, σαν να κόψαμε άνθη από κάποιο δένδρο όμορφο και μεγάλο· τον καρπό όμως που αυτά περιέχουν, ας τον μαζέψουν άλλοι, όσοι δηλαδή με τη μακρά μελέτη και άσκηση το αξιώθηκαν αυτό με το να γίνουν δεκτικοί και να πλησιάσουν το Θεό.

Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός 

Πηγή: Φιλοκαλία των Ιερών Νηπτικών, μεταφρ. Αντώνιος Γαλίτης, εκδ. Το περιβόλι της Παναγίας, 1986, ε΄τόμος, σελ. 285-288.

http://dakriametanoias.blogspot.gr

Γονείς φυλάξετε τα παιδιά σας!!!

Τελικά τι άνθρωποι(;) είναι όλοι τούτοι, που δεν σέβονται ούτε τα μικρά παιδιά; Αν παρακολουθήσει κανείς, έστω και περιστασιακά, τα παιδικά προγράμματα κινούμενων σχεδίων και τα θεάματα που προβάλλουν στην TV, στα DVD και γενικότερα στις οθόνες, φρίττει κυριολεκτικά, αφού διαπιστώνει ότι στην πλειονότητά τους, αναφέρονται με μια αρρωστημένη εμμονή σε μαγείες, μαγικά, ξωτικά, στοιχειά, τέρατα, διαβολόφατσες και ότι άλλο μπορούν να επινοήσουν δαιμονόπληκτα μυαλά, λες και δεν υπάρχει τίποτα άλλο ενδιαφέρον, σημαντικό και πραγματικά ψυχαγωγικό και διδακτικό για να προβληθεί, ώστε να ωφεληθούν τα παιδάκια. Διεστραμμένα άτομα που εμμένουν στο ότι τα παιδιά πρέπει να "ψυχαγωγούνται" βλέποντας και ακούοντας ψευτοϊστορίες, όπου όλα λύνονται με τη μαγεία! Περνώντας έτσι στις αθώες ψυχές τους, ότι πιο απεχθές μπορεί να φαντασθεί κανείς, πιστοποιώντας ότι η κατάσταση έχει ξεφύγει...

Παιδικά προγράμματα που παράγονται από συγκεκριμένες ελεγχόμενες εταιρίες κολοσσούς, που εξυπηρετούν σκοπούς της Νέας Εποχής και της νέας τάξης πραγμάτων, με θεάματα που σκοπό έχουν να προβάλλουν ότι αμαρτωλό υπάρχει. Την ομοφυλοφιλία, την πορνεία, την εγκληματικότητα, τις κλεψιές, τη βία καί οτιδήποτε ξένο, αλλόκοτο και πρόστυχο.

Κατόπιν αναρωτιούνται όλοι για το κατάντημα της κοινωνίας και των ανθρώπων, βλέποντας ακόμα και τα ίδια τα παιδιά τους να κατρακυλούν στην ανηθικότητα, ολισθαίνοντας σε απεχθή ενδιαφέροντα και απορριπτέους τρόπους ζωής.

Τι σχέση μπορούν να έχουν όλες αυτές οι κακοήθειες που προβάλλονται για τα παιδιά με το φυσιολογικό, το ωραίο και το ωφέλιμο που θα διαπαιδαγωγήσει σωστά και θα δημιουργήσει σωστούς ανθρώπους και αρεστούς χαρακτήρες; Τι θα διδαχθεί ένα παιδί βλέποντας μορφές τεράτων, που ευθέως ή συνεσκιασμένα διδάσκουν τον σατανισμό. Ναι, διότι οι μαγείες και όλα τα συναφή εκεί οδηγούν. Γι' αυτό και γέμισε ο κόσμος μάγους, σατανιστές και αποτυχημένους ανθρώπους.

Άραγε, τι είδους άνθρωποι είναι όλοι αυτοί οι παραγωγοί και ειδικά αυτοί που έχουν τα κανάλια, οι οποίοι δέχονται να προβάλλουν τέτοια απαίσια θεάματα για ανήλικα παιδιά, εμφυτεύοντας στο μυαλουδάκι τους , τη χρήση μαγικών σε κάθε περίσταση, για να επιλύουν δήθεν όλες τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής. Αθεόφοβοι που μολύνουν τις αθώες παιδικές ψυχούλες, εκτελώντας διατεταγμένες εντολές, δείχνοντας ότι πιο βρώμικο υπάρχει, γιατί έτσι ως αντάλλαγμα χρηματοδοτούνται ή εξοφλούν τα χρέη τους, που τα πληρώνει ο λαός.

Είναι εμφανές, ότι όλοι αυτοί θέλουν να καταστρέψουν τον κόσμο εν ονόματι μιας πλάνης που την θεοποιούν λαθεμένα, ώστε να μείνουν όλα στα χέρια των μεγαλοπαρεών, που ελέγχουν τον πλούτο και για το σκοπό αυτό επιστρατεύουν άθλιες μεθόδους, ώστε να αλλοιώσουν και να χαλάσουν το χαρακτήρα των ανθρώπων από την παιδική τους ηλικία, διότι αυτό εξυπηρετεί τους βρώμικους στόχους τους. Φοβούνται μην πιστέψει κανείς στον Αληθινό Θεό και ζει ειρηνικά με αγάπη για τον κόσμο, μη τυχόν και βρει κάποιος νέος ή νέα αξίες για να ζήσει σαν άνθρωπος. Αποφεύγοντας να δείξουν ότι έχει σχέση με τις παραδόσεις, την πλούσια ιστορία μας, την πίστη μας στο Θεό.

Που είναι άραγε το Εθνικό Συμβούλιο Ραδιοτηλεόρασης (Ε.Σ.Ρ.), με τί ασχολούνται; Που είναι οι υγιείς παιδοψυχίατροι, για να καταδείξουν την επικινδυνότητα αυτών των θεαμάτων που μολύνουν τον ψυχικό κόσμο των παιδιών, που είναι οι σωστοί εκπαιδευτικοί, οι γονείς, τα σωστά κανάλια;

Ας προσπαθήσουν όλοι όσοι ενδιαφέρονται για το καλό της κοινωνίας που ζούμε, ώστε να μην αφήνουν να καταστρέφονται τα παιδιά, διότι είναι η χαρά του κόσμου. Όλοι οι προαναφερόμενοι πολέμιοι της ανθρωπότητας, έχουν ξεπουλήσει τις ψυχές τους. Μην εμπιστεύεστε τα παιδάκια σας μπροστά στις οθόνες αβλεπί. Όλοι είναι μέσα στο "κόλπο". Κανάλια, παραγωγοί και λοιποί, υπηρετούν συμφέροντα και σχέδια αυτών που έχουν δημιουργήσει τους πολέμους σ' όλο τον κόσμο, τις ανθρωπιστικές και οικονομικές κρίσεις, την προσφυγιά και όλα τα προβλήματα. Γνωρίζουν αυτοί οι "ειδικοί" στο κακό, ότι τα παιδιά διαμορφώνουν τους χαρακτήρες τους στα πρώτα χρόνια της ζωής τους, ξέρουν τη ψυχολογία τους, γι' αυτό και "χτυπούν" εκεί.

Τέλος, αν κάποιος διαμαρτυρηθεί, τον θεωρούν φοβικό. Αυτό όμως που πρέπει να τους φοβίζει είναι η "ζωή" που έχουν επιλέξει, η οποία οδηγεί στη πραγματική διάσταση της μαγείας, που θα είναι μια κολασμένη ατελεύτητη κατάσταση. Ας συνέλθουν!

Ένας γονιός

stratisandriotis.blogspot.gr

Ο Θεός και το «τυπικό»

Διαβάζοντας την Αγία Γραφή, ιδιαίτερα την Παλαιά Διαθήκη, βλέπουμε πως ο Θεός επέμενε στην τήρηση των «τύπων». Απαιτούσε λ.χ. να τηρηθούν κατά τη λατρεία οι πιο ασήμαντες λεπτομέρειες.

Όποιος τις καταφρονούσε, τον περίμενε ο θάνατος. Επέμενε λ.χ. να ακούγεται ο ήχος των κωδωνίσκων, των αρχιερατικών αμφίων, όταν ο αρχιερέας έμπαινε στα Άγια των Αγίων, αλλά και όταν έβγαινε. (Τυπολατρεία!). Διαφορετικά τον αρχιερέα τον περίμενε ο θάνατος! (Έξοδ.28:31).

Όταν τα παιδιά του Ααρών, Ναβάδ και Αβιούδ πρόσφεραν στον Κύριο, «πυρ αλλότριον, ο ου προσέταξε Κύριος αυτοίς» (Λευ. 10:1), καταφρόνησαν δηλαδή το παραδεδομένο «τυπικό», και έκαναν αυτό που οι ίδιοι θεωρούσαν πιο καλό, ο Κύριος τους τιμώρησε με θάνατο. «Και εξήλθε πυρ παρά Κυρίω και κατέφαγεν αυτούς και απέθανον έναντι Κυρίου» (Λευ. 10:1-2).

Το ίδιο έκανε (τιμώρησε με θάνατο) τον Οζά, όταν τόλμησε να πιάσει την Κιβωτό, και μάλιστα τη στιγμή που θα έπεφτε κάτω στο έδαφος! (Β Βασιλ. 6:1-8).

Το ακόμα πιο «σκανδαλιστικό» είναι πως αυτός ο Παντοκράτωρ Κύριος, έφθασε στο σημείο να ασχολείται ακόμα και με τις τρίχες (!) των ιερέων Του! «Και τας κεφαλάς αυτών ου ξυρίσονται και τας κόμας αυτών ου ψιλώσουσιν» (Ιεζ. 44:20. Λευ. 19:27, & 21: 5-10). (Αυτό και αν ήταν τυπολατρεία!).

Θα ειπείτε, αυτά ίσχυαν στην Παλαιά Διαθήκη. Όμως, και οι δέκα εντολές στην Π. Διαθήκη ανήκουν.

Ισχύουν η δεν ισχύουν; Δηλαδή; Έχουμε τώρα το ελεύθερο να αυτοσχεδιάζουμε και να αυθαιρετούμε μέσα στην Εκκλησία;

Τυπολάτρες ήταν παλαιότερα και οι ιερείς μας. Δεν τολμούσαν να αλλάξουν ούτε ένα «γιώτα» από το «τυπικό».

Το σκεπτικό τους: «Εμείς δεν είμαστε ανώτεροι από αυτούς που μας τα παρέδωσαν» (ταπείνωση!), γι'αυτό και η απάντησή τους ήταν κοινή: «Έτσι τα βρήκαμε! Έτσι θα τα αφήσουμε», κατά το λόγο της Γραφής: «μην αλλάζεις τα «όρια» που έθεσαν οι πατέρες» (Παρ.22: 28).

Και όπως ο Θεός απαιτούσε να τηρείται στο απόλυτο το «τυπικό» της λατρείας που ο ίδιος παρέδωσε στον Μωυςή, εξίσου απαιτεί να τηρείται στο ακέραιο και το «τυπικό» που παρεδόθη από τους Αγίους Πατέρες στην Εκκλησία Του.

Με άλλα λόγια, ο Θεός δεν θέλει τους λειτουργούς Του να κάνουν ο,τι θέλουν μέσα στην Εκκλησία, αλλά θέλει να δείχνουν πνεύμα υποταγής προς τους προγενεστέρους, που παρέδωσαν αυτό το «τυπικό». Και από αυτό το σημείο (από την ταπείνωση!) ξεκινά και τελειώνει η αληθινή ευλάβεια και διακονία.

(Ας μην ξεχνάμε ότι η Θεοτόκος τηρούσε στο ακέραιο όχι μόνο το «τυπικό» της ιουδαϊκής θρησκείας, αλλά και τα έθιμα της περιοχής της!).

Όμως, σήμερα, εποχή αποστασίας, αλαζονίας, σπάνια ακούμε να λένε, «έτσι τα βρήκαμε, έτσι θα τα αφήσουμε».

Γι' αυτό και γίνονται και μάλιστα με φοβερή άνεση (!) ένα σωρό καινοτομίες! (Έτσι, κάνοντας, από αλαζονία, καινοτομίες στη λατρεία, ξεκίνησε ο Άρειος την πορεία προς την αίρεση!).

Παραδείγματα: Μέχρι τώρα ξέραμε πως «Παρακλήσεις» γίνονται μόνο στην Παναγία, σαν την κατ' εξοχή «μεσίτρια». Τώρα γίνονται «Παρακλήσεις» και στους Αγίους.

Μάλιστα δε, περισσότερες «Παρακλήσεις» γίνονται στους Αγίους, παρά στην Παναγία! Ακόμα και σε Ναούς που είναι αφιερωμένους στην Παναγία...! (Στην «άκρη» η Παναγία!).

Μπορεί να ακούσεις να γίνεται «Παράκληση» και σε Άγιο, ακόμα και Σάββατο εσπέρας, κάτι που δεν επιτρέπεται να γίνεται ούτε στη Θεοτόκο! (Θυμητείτε τις «Παρακλήσεις» του δεκαπενταύγουστου).

Όχι βέβαια πως δεν πρέπει να τιμώνται οι Άγιοι, που τα έδωσαν όλα για το Χριστό, αλλά στην Εκκλησία υπάρχει μια τάξη στην τιμή. Πρώτα ο Χριστός, μετά η Παναγία, κ.λ.π.

Οι Άγιοι έχουν την «τιμητική» τους τη μέρα που γιορτάζουν. Τότε και μόνο τότε· (και μόνο τότε «προσφέρουν» προς προσκύνηση τα λείψανά τους).

Μέχρι τώρα ξέραμε πως το «Ευχέλαιο» γινόταν στην εκκλησία μια φορά το χρόνο, κάθε Μ. Τετάρτη (και υπήρχε λόγος ειδικός).

Σήμερα ο κάθε ιερέας έχει το ελεύθερο να κάνει «Ευχέλαιο» στην εκκλησία του όποτε θελήσει. Μέχρι τώρα ξέραμε πως τα Εγκώμια και ο Επιτάφιος ήταν αποκλειστικότητα του Χριστού (το αξίζει...!).

Τώρα λέγονται Εγκώμια ακόμα και στους Αγίους! Μέχρι τώρα ξέραμε πως το μυστήριο του γάμου, γινόταν εκτός της Λειτουργίας.

Τώρα γίνεται γάμος και μέσα στη Λειτουργία. Επειδή, λένε, έτσι έκαναν παλαιά. Ναι, παλαιά γινόταν γάμος στη Λειτουργία, αλλά όχι όπως τον κάνουν σήμερα.

Ήταν μια «ευχή» προ της Θείας Κοινωνίας. Όμως, παλαιά έκαναν και δημοσία εξομολόγηση!

Αυτό γιατί δεν το επαναφέρουν;

Ξέραμε πως η Λειτουργία γίνεται σε εγκαινιασμένο Άγιο Θυσιαστήριο.

Τώρα γίνονται Λειτουργίες και σε «τραπεζάκια», σαν αυτά που πίνουν τον καφέ, καταφρονώντας έτσι εν ψυχρώ το Άγιο Θυσιαστήριο, που εγκαινιάσθηκε ακριβώς γι'αυτόν το λόγο...!

Το χειρότερο; Γίνονται Λειτουργίες έξω από το Ναό, στο προαύλιο..!

Και ας λέει ο Θεός, «θα είμαι στο Ναό για να ακούω την προσευχή, που θα απευθύνει ο δούλος Μου. Μάλιστα! Θα είμαι νύκτα - μέρα στο Ναό!» (Γ Βασιλ. 8:29. 9:3).

Και δεν επιτρέπεται να γίνει καμιά αλλαγή στο «τυπικό» της Εκκλησίας;

Ο π. Αλέξανδρος Σμέμαν έλεγε, ο,τι ισχύει από παλιά στην Εκκλησία δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό.

Ούτε επίσης είναι εκ των προτέρων λάθος, όταν εισαχθεί στην Εκκλησία κάτι το καινούργιο. Όμως, το θέμα είναι ποιός θα τολμήσει να κάνει αυτές τις αλλαγές;

Οι επίσκοποι; Μα αυτοί έχουν δώσει όρκο ότι θα τηρούν τους Κανόνες και τις Παραδόσεις της Εκκλησίας. Είναι φύλακες, όχι καταφρονητές!

«Αυτός ο επίσκοπος τίποτε δεν έλεγε δικό του· δεν είχε μυαλό που να κάνει νεωτερισμούς· ήταν φύλακας «πατρώων θεσμών» και εχθρός του νεωτερισμού», έλεγε, εγκωμίαζε ο Μ. Βασίλειος τον επίσκοπο Νεοκαισαρείας που απέθανε επί των ημερών του (Επιστολή 28).

Έστω, λοιπόν, ότι οι επίσκοποι έχουν το ελεύθερο να αλλάξουν κάτι στην Εκκλησία. Έχουμε λοιπόν ογδόντα επισκόπους.

Μία αλλαγή να κάνει ο καθένας, έχουμε αμέσως ογδόντα αλλαγές!

Και μία ακόμα αλλαγή να κάνουν οι διαδοχοί τους, φθάνουμε ήδη στις 160!

Οπότε έχουμε ένα νέο «τυπικό» που δεν έχει σχέση με αυτό που μας παρέδωσαν οι Άγιοι Πατέρες.

Αν ο επίσκοπος χρειασθεί να κάνει κάτι το νέο στην επισκοπή του, να αλλάξει λ.χ. κάτι από το «τυπικό», θα πρέπει, σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες, να το κάνει με την άδεια των Επισκόπων της Συνόδου.

«Μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι» (Κανόνας ΛΔ Ἁγίων Αποστόλων).

Όπως δηλαδή ο Ιερέας δεν μπορεί να κάνει κάτι (το νέο, το καινούργιο) στην ενορία του, χωρίς την έγκριση του επισκόπου του, «οι πρεσβύτεροι και οι διάκονοι άνευ γνώμης του επισκόπου μηδέν επιτελείτωσαν» (Κανόνας ΛΘ Ἁγίων Αποστόλων), έτσι ακριβώς και οι επίσκοποι δεν μπορούν να κάνουν καινοτομίες στην επισκοπή τους άνευ εγκρίσεως της Συνόδου.

Με άλλα λόγια, κανένας ορθόδοξος κληρικός δεν έχει το ελεύθερο να κάνει ο,τι θέλει μέσα στην Εκκλησία, αλλά είμαστε άπαντες κάτω από Ιερούς Θεσμούς και Κανόνες.

Το «δικαίωμα» αυτό το έχουν μόνο οι προτεστάντες, γιατί δεν έχουν ούτε κανόνες, ούτε θεσμούς, ούτε παραδόσεις, παρά μόνο «ευλαβείς συναισθηματισμούς».

Του Αρχιμ. Βασιλείου Μπακογιάννη

http://www.romfea.gr

Η Διαβολική μετάνοια — Ευχή και ευλογία Ιερομάρτυρος

Είναι παλιά δουλειά του διαβόλου να εμποδίζει τους ανθρώπους από την μετάνοια. Να παρουσιάζει δύσκολη και ακατόρθωτη την υπακοή στη σωτήρια πρόσκληση «μετανοείτε», που απευθύνει ο Χριστός και η Εκκλησία.

Μα δεν αρκείται ο πονηρός μόνο στα πλήθη των αμετανοήτων, τους οποίους καταδυναστεύει ανενόχλητος. Στηλώνει βλοσυρό το βλέμμα του και σ’ εκείνους τους λίγους, που τον περιφρόνησαν κι εντάχθηκαν εκούσια στο «μικρόν ποίμνιον» του Χριστού. Επιδιώκει να τους κάνει κι αυτούς να… μετανοήσουν, διότι μετανόησαν. Να υποτροπιάσει μέσα τους η απιστία και η αμετανοησία, ώστε να μπορεί να στρογγυλοκαθήσει και πάλι αυτός βασιλιάς, για να καταστήσει τα «έσχατα» των ανθρώπων εκείνων «χείρονα των πρώτων» (Ματθ. 12: 43-45). Είναι μάλιστα τόση η επιμονή και το θράσος του Σατανά, ώστε επιτίθεται ακόμη και σ΄ αυτούς τους κήρυκες της μετανοίας, που τον έχουν πληγώσει καίρια και τον έχουν απογυμνώσει από πολλούς οπαδούς. Παράδειγμα χαρακτηριστικό η μανιώδης επίθεσή του εναντίον του γηραιού επισκόπου Σμύρνης, του αγίου Πολυκάρπου, τον οποίο τιμά το μήνα αυτό η Εκκλησία μας. 

–Έχω θηρία. Σ΄ αυτά θα σε ρίξω, αν δεν μετανοήσεις! Απειλεί εξοργισμένος ο ανθύπατος και προσπαθεί να αναγκάσει το δούλο του Θεού να μετανοήσει για την πίστη του και να προσκυνήσει τα είδωλα. –Κάλεσέ τα! Δεν μπορούμε να μετανοούμε και ν΄ αφήνουμε τα καλύτερα, για να πέσουμε στα χειρότερα, αποκρίνεται ο άγιος. 

–Μετανόησε, γέροντα! Αρνήσου τον Χριστόν, επιμένει ο άρχοντας. 

–Ογδόντα έξ χρόνια τον υπηρετώ και σε τίποτε δεν με έβλαψε. Πως μπορώ, λοιπόν, να υβρίσω τον Βασιλέα και Σωτήρα μου; 

Αυτή είναι η συλλογιστική του Πολυκάρπου, που κατακαίει το διάβολο. Συντρίβει ολοκληρωτικά κάθε σατανική προσπάθεια το επιχείρημα του Ιερομάρτυρα. Θέλγητρα και φόβητρα εξουδετερώνονται από την εμπειρία του. Και γίνεται η ηρωϊκή στάση του ευχή και ευλογία για τους χριστιανούς της κάθε εποχής, αλλά και πρότυπο τεχνικής για τον πνευματικό τους αγώνα. Δεν είναι θεωρητική γνώση η χριστιανική πίστη. Είναι βίωμα και εμπειρία. Ο άνθρωπος που έζησε την προσφορά του Χριστού, που την ένιωσε και την γεύθηκε με της ψυχής του τις αισθήσεις, δεν αλλάζει με τίποτε αυτή τη γεύση και την εμπειρία. Την απολαμβάνει ως την πιο χειροπιαστή απόδειξη της αλήθειας του Θεού, αλλά και την προβάλλει ως το πιο δυναμικό όπλο του. Μ΄ αυτήν βιώνει και επιβεβαιώνει την ασύγκριτη υπεροχή του Χριστού και φιμώνει το αδιάντροπο στόμα του διαβόλου.

Του αείμνηστου Στεργίου Σάκκου, Ομ. Καθηγητού Πανεπιστημίου

https://missionanatolis.wordpress.com

Η ΕΚ ΘΕΟΥ ΒΟΗΘΕΙΑ

Οι απόπειρές μας να κάνουμε κάτι συμβαίνουν με την ανοχή του Θεού ώστε να αποκτήσουμε επίγνωση της ανθρώπινης αδυναμίας μας. Είναιαδύνατο να κάνουμε οτιδήποτε καλό χωρίς τη βοήθεια του Θεού, και, όταν σκεπτόμαστε ότι κάναμε κάτι που ευχαριστεί τον Θεό , τότε ακριβώς, εξαιτίας αυτής της έπαρσης το έργο μας δυσαρεστεί τον Θεό.

ΟΣΙΟΣ ΛΕΩΝ

Μην χάνεις το θάρρος σου! Ο Θεός είναι κοντά σου . Σ’ Αυτόν απόθεσε όλες τις θλίψεις σου και τις αμφιβολίες σου. Όπου δεν αρκεί η βοήθεια των ανθρώπων για να λογικευτούμε, εκεί η βοήθεια του Θεού προσδίδει αμέσως νόημα στο αγαθό, όταν απευθυνόμαστε σε Εκείνον, όπως τα παιδιά στον πατέρα.

ΟΣΙΟΣ ΜΩΥΣΗΣ

Ο Θεός αρχίζει να εκδηλώνει τη δύναμη Του όπου βλέπει ότι όλα τα ανθρώπινα μέσα παροχής βοήθειας , σε όποιον τη χρειάζεται, έχουν εξαντληθεί.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Όσα κύματα και αν σηκωθούν μέσα στην ψυχή σου, εσύ πάντα να προστρέχεις στον Χριστό. Ο Σωτήρας θα σπεύσει σε βοήθεια και θα γαληνέψει τα κύματα. Πίστευε ότι ο Κύριος δημιούργησε προσεκτικά αυτή τη ζωή προς θεραπείαν μας, μην την απορρίπτεις και μην αναζητάς τη σωματική γαλήνη και τον ψεύτικο κόσμο, πρώτα θα πρέπει πολλά να σε συγκλονίσουν και πολλά να υπομείνεις. Αν δεχτείς την αποκάλυψη , τότε αυτή θα διευκολύνει κατά πολύ τον αγώνα σου και εσύ θα έχεις μεγαλύτερη ηρεμία απ’ ό,τι ο ίδιος ο αγώνας.

ΟΣΙΟΣ ΛΕΩΝ

Μην ανησυχείς ιδιαίτερα για την πορεία της ζωής σου. Να έχεις μόνο την ακράδαντη επιθυμία της σωτηρίας και, αποθέτοντας τα πάντα στον Θεό, περίμενε τη βοήθειά Του , έως ότου έρθει η ώρα.

ΟΣΙΟΣ ΑΜΒΡΟΣΙΟΣ

Πηγή: «ΟΠΟΥ ΘΕΟΣ, ΓΑΛΗΝΗ

Πνευματικές παραινέσεις

Των Γερόντων της Όπτινα»

Επιμέλεια-Πρόλογος

ΗΛΙΑΣ ΛΙΑΜΗΣ

Εκδόσεις ατέρμονον

http://eisdoxantheou-gk.blogspot.gr