Η Αποτείχιση δεν είναι αυτοσκοπός. Είναι το Mέσον, ο Τρόπος, η Οδός. Είναι η έμπρακτη και ουσιαστική, αδέσμευτη και οντολογική καταδίκη μίας παναιρέσεως η οποία παντού επικρατεί και καταδυναστεύει συθέμελα την Εκκλησία πάνω από μισό αιώνα. Επάρατοι υπαίτιοι και ένοχοι αποκλειστικοί οι εκκλησιαστικοί ταγοί και ξεπουλημένοι στον παπισμό ηγέτες. Μαριονέτες του Μασονισμού.
Η Αποτείχιση συνιστά άμεση, επείγουσα και επιτακτική αποκοπή από αιρετικούς επισκόπους, ψευδεπισκόπους και ψευδοδιδασκάλους. Είναι η ιεροκανονική αντίσταση και έννομη αυτοπροστασία των προβάτων από προβατόσχημους λύκους και λυκοποιμένες. “Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες!” (Ματθ. ζ’ 15).
Η εντολή “προσέχετε”, δεν έχει εδώ την συνηθισμένη έννοια της επιφυλακής, αλλ’ επέχει την έννοια της αποχής, “απέχετε, αποφεύγετε, απομακρύνεσθε!” Από ποιούς; Από τους “ψευδοπροφήτες”. Πάλι πρέπει να υπογραμμιστεί, πως “ψευδοπροφήτης” δεν είναι μόνο αυτός που αναγγέλει ψευδείς και ανεκπλήρωτες προφητείες για το μέλλον, δεν είναι μόνο ο κατεγνωσμένος αιρετικός, αλλά κυρίως ο ψευδοδιδάσκαλος εντός Εκκλησίας, ο ιερέας, αρχιερέας, ο πνευματικός, ο θεολόγος, ερμηνευτής και ιστορικός. Ο ψευδοπροφήτης είναι αυτός που “ετεροδιδασκαλεί” (Α’ Τιμ. στ’ 3). Οι ετεροδιδασκαλίες (εστί)“παραδιατριβαὶ διεφθαρμένων ἀνθρώπων τὸν νοῦν καὶ ἀπεστερημένων τῆς ἀληθείας!” (Α’ Τιμ. στ’ 3). Εδώ πάλι η Καινή Διαθήκη αποκαλεί τους Οικουμενιστές διεφθαρμένους τον νουν, για αυτό και διαφθείρουν την Ορθοδοξία!
Αποτείχιση συνεπάγεται ένθεη άρνηση οποιασδήποτε ανοχής. Δεν ανέχομαι την αίρεση και τον αιρετικό. Παντελώς ουδεμία ανοχή. Ουτε καν το συζητώ. Δεν μπορώ και δεν πρόκειται να σε ανεχτώ να μου κηρύττεις “έτερον ευαγγέλιον”. Αυτήν την εντολή έχω. Αυτή τη γραμμή κρατώ. “Ότι ου δει ετεροδιδασκαλούντων ανέχεσθαι!” (Μεγ. Βασιλείου, Αρχή των Ηθικών, PG 31, 760,Όρος Μ, Σελ. 369). “Ου δει”. Δεν πρέπει να τους ανεχόμαστε με τίποτε, όχι να τους αναγνωρίζουμε και ως κανονικούς ποιμένες και διδασκάλους, όχι να κοινωνούμε μαζί τους. “Οὐ κοινωνῶ!” (Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής). Και συνεχίζει ο Μέγας Βασίλειος: “Ει δε αδιάφορα κρίνεις, συγγνώσει ημίν μη καταδεχομένοις της ζύμης γενέσθαι των ετεροδιδασκαλούντων”. Εσύ μπορεί να είσαι αδιάφορος (αναίσθητος) και να κοιωνείς μαζί τους αλλά, συγγνώμη, εμείς δεν καταδεχόμαστε να αναμιγνυόμαστε, να σμίγουμε με οικουμενιστές!
Αποτείχιση σημαίνει, δεν υποκρίνομαι τον ορθόδοξο, δεν προσποιούμαι! Είναι η μόνη πρακτική ερμηνεία και ορθή πραγματοποίηση του όρου “αποστασιοποιούμαι”. Η Αποτείχιση προωθεί την υποχρεωτική παραίτηση! Παραιτούμαι από σένα! «Ει δε τις προσποιείται μεν ομολογείν Ορθήν Πίστιν, φαίνεται δε κοινωνών αιρετικοίς, τον τοιούτον προτρέψασθε απέχεσθαι της τοιαύτης συνηθείας, και εάν …φιλονείκως επιμένη, τον τοιούτον παραιτείσθε!» ( Μ. Αθανασίου, Επιστολή, Τοις τον μονήρη βίον ασκούσι, ΡG 26, 1185-1188).
Η “κακόμοιρη”, παθητική και αποχαυνωτική στάση “ας συνυπάρχουμε με αυτούς τους άρπαγες και αιμοβόρους λύκους κι ας μείνουμε εδώ που είμαστε για να μας φάνε οι λύκοι” δεν προβλέπεται πουθενά στην Αγία Γραφή και την Αγιοπατερική Γραμματεία. Μια τέτοια πωρωμένη θεωρία, το λιγότερο θα μπορούσε να θεωρηθεί βλακώδης. Δεν υπάρχει ηττοπάθεια, δουλοπρέπεια και συμβιβασμός.
Αντιθέτως, υπάρχει υπερπλουσίως και επαρκώς το αναγκαίο στήσιμο Τειχών γύρω από τη Στάνη. Δεν φτάνει μόνο η άμυνα, η αντίσταση και το φευγιό, αλλά χρειάζεται και αντεπίθεση με σθένος ιερό του ισοβίου αντι-αιρετικού αγώνα: “ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περὶ τῆς ἀληθείας, καὶ Κύριος ὁ Θεὸς πολεμήσει ὑπὲρ σοῦ!” (Σοφ. Σειρ. δ’ 28). Πόλεμος και Μάχη. Όχι με λόγια αλλά με έργα. “Καιρός έργων εστί..” Η Αποτείχιση αποδεικνύει έργο και επιβεβαιώνει πράξη. Είναι η υλοποίηση της αφής επί των τύπων των ήλων, των Φίλων της Αγιοπατερικής Αληθείας.
Η Αποτείχιση απαιτεί άρση σταυρική, απάρνηση αυτοθυσιαστική και άρνηση κατηγορηματική της αναγνωρίσεως των αιρετικών ποιμένων ως δήθεν κανονικών και υποστατών ιεραρχών. Είναι της άδολης καρδίας ο κραδασμός, της συνειδήσεως ο σεισμός και ο αλάλητος στεναγμός της ψυχής που δεν ανέχεται και δεν αντέχει την διαστροφή της Ορθοδόξου Αληθείας, από όποιον και εάν προέρχεται αυτή. Δεν ανέχεται την αίρεση, ιδίως όταν αυτή κηρύσσεται δημοσίως από διαβρωμένα εκκλησιαστικά πρόσωπα.
Η Αποτείχιση συνιστά την πρόθυμη, συνειδητή και ευπρόσδεκτη εφαρμογή της του Κυρίου εντολής για φυγή από φθοροποιών ποιμένων οι οποίοι πολλοί διέφθειραν και συνεχίζουν να διαφθείρουν τον αμπελώνα Κυρίου. Γύπες, όρνια και λύκοι λυσσασμένοι, ορμούν να καταποιούν τους πιστούς, να καταστρέφουν τις ψυχές των προβάτων. Τα πρόβατα τα έμπιστα και πιστά, “ἀλλοτρίῳ δὲ οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ, ὅτι οὐκ οἴδασι τῶν ἀλλοτρίων τὴν φωνήν.” (Ιωάν. ι’ 5).
Το λέγει ο Χριστός και όχι ο συγγραφέας. Το λέγει ο Λόγος του Θεού: “Φεύξονται ἀπ’ αὐτοῦ!” Αποτείχιση λοιπόν είναι ακριβώς αυτό και τίποτε παραπάνω: Φεύγω από σένα τον αιρετικό, τον οικουμενιστή! Δεν σε ακολουθώ! “Οὐ μὴ ἀκολουθήσωσιν, ἀλλὰ φεύξονται ἀπ’ αὐτῶν!”
“Φεύξονται”, φεύγουν αυτομάτως και ανενδοιάστως! Φεύγουν ολοταχώς, απομακρύνονται ομολογιακώς εκ των αλλοτρίων ποιμένων οι οποίοι διδάσκουν αλλότρια, ξένα, παράξενα και παράδοξα, έτερα και ετερόδοξα, αντίθεα και αντορθόδοξα, Αντι-αποστολικά, Αντι-Ευαγγελικά, Αντι-πατερικά και Αντικανονολογικά.
Η Αποτείχιση δεν σημαίνει αποπήδηση, ότι τάχα πηδώ την μάνδρα και βρίσκομαι “εκτός της Κιβωτού”. Αυτές είναι εκκλησιολογικές ρηχότητες φθηνού εντυπωσιασμού. Η Αποτείχιση δεν σημαίνει εντείχιση σε κάποια άλλη ποίμνη. Σημαίνει στήσιμο προστατευτικών Τειχών γύρω από την διαβαλλόμενη Αλήθεια και διαφθειρόμενη Πίστη. Σημαίνει επιβεβλημένη παραμονή στην Μία, Μόνη και Αληθινή Ποίμνη. Μένουμε στην Εκκλησία. “Μένουμε Ορθοδοξία! Μένουμε Ελλάδα!” Ακόμη κι αν ζούμε ως απόδημοι έξω από τα σύνορά της. Μας προσελκύουν με θείο έρωτα τα ματοτσίνορά της.
Ποιός τό ‘πε πως φεύγουμε από την Εκκλησία; Δεν φεύγει το πρόβατο που αναγνωρίζει πιστά την του Καλού Ποιμένος τη Φωνή. Την Κυριακή, Αποστολική και Αγιοπατερική Φωνή. Φεύγει από την Ποίμνη ακαριαίως, εκτοπίζεται αυτομάτως και εκσφενδονίζεται βιαίως ο παραβάτης και παραβιαστής, ο κλέπτης και ληστής, ο αλλότριος ποιμένας ο οποίος κηρύττει αλλότρια, έτερη φωνή, έτερο Ευαγγέλιο από αυτό που παρέλαβαν τα πρόβατα από τους Αποστόλους. Ανάθεμά τους όλους!
Η Διακοπή της Μνημονεύσεως είναι η Ευαγγελική πραγμάτωση του “μαράν αθά!” Ου φιλείς τον Ιησούν, την Ορθόδοξη Αλήθεια; Μαράν Αθά! Οίκος του Ευφραθά, η Πόλις η κάποτε “αγία”, νυν δε μεμολυσμένη από το πόδι του Αιρεσιάρχου Πάπα. Η Πόλις εάλω υπό Βατικανού. Ορθάνοιχτη πλέον και παραβιασμένη η Πύλη του Ρωμανού από της Αποκαλύψεως τα Οικουμενιστικά θηρία.
Η Διακοπή της Μνημονεύσεως είναι η διαχρονική, διακανονική διάπραξη της Θεϊκής Εντολής: “Ανάθεμα έστω!” Είναι η αυθόρμητη και πιστή εφαρμογή της Αγιοπνευματικής Εντολής:
“Μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δὲ καὶ ἐλέγχετε· τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν· τὰ δὲ πάντα ἐλεγχόμενα ὑπὸ τοῦ φωτὸς φανεροῦται· πᾶν γὰρ τὸ φανερούμενον φῶς ἐστι. Διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν, καὶ ἐπιφαύσει σοι ὁ Χριστός. Βλέπετε οὖν πῶς ἀκριβῶς περιπατεῖτε, μὴ ὡς ἄσοφοι, ἀλλ’ ὡς σοφοί, ἐξαγοραζόμενοι τὸν καιρόν, ὅτι αἱ ἡμέραι πονηραί εἰσι. Διὰ τοῦτο μὴ γίνεσθε ἄφρονες, ἀλλὰ συνιέντες τί τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου” (Εφεσ. ε’ 11-17).
Ποιός μιλάει; Ο Χριστός-Κύριος! Και τί εντέλλεται; “Μὴ συγκοινωνεῖτε!” Απλά Ελληνικά. Εσείς, αντιθέτως, κοινωνείτε, συμπροσεύχεσθε και συλλειτουργείτε! “Μὴ συγκοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους!” Η Παναίρεση του Οικουμενισμού είναι αποδεδειγμένα έργο άκαρπο του Πανθρησκειακού Σκότους εκ του πατρός του σκότους. Πως καταδέχεσαι και “παντρεύεις” το σκότος με το Φως, τον Χριτό με τον Βελίαλ, την Αλήθεια με το ψέμα, τη φωτιά με το ψύχος, την Ορθοδοξία με την αίρεση;
Το πάντρεμα αυτό το σατανικό, ήδη έχει γίνει, αλλά… μας το κρατούν κρυφό. “Τὰ γὰρ κρυφῆ γινόμενα ὑπ’ αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν!” Αισχρά λοιπόν τα έργα τους, αισχροί, αισχρότατοι και οι Οικουμενιστές. Μη πείτε πάλι πως “υβρίζει ο Πανταζής”. Αυτά ‘ναι λόγια της Αγίας Γραφής κι’όχι δικά μου.
“Διὸ λέγει· ἔγειρε ὁ καθεύδων καὶ ἀνάστα ἐκ τῶν νεκρῶν!” Ποιοί είναι οι πνευματικώς νεκροί; Οι Οικουμενιστές και όσοι τους σιγοντάρουν και συγκοινωνούν μαζί τους! “Διὸ ἔγειρε καὶ ἀνάστα ὁ καθεύδων!” “Ανάστα ο Θεός” κρίνων την οικουμενιστικήν γην. Ανάστηθι και συ η Κιβωτός της Εκκλησίας, του αγιάσματός Του! Η αδέσποτη δεσποτοκρατία δυστυχώς ένα απέραντο Νεκροταφείο. “Λάζαρε, δεύρο έξω!” Έξελθε! Βγες από τα μνήματα τα Πανθρησκειακά. Ξύπνα στη αληθινή, Θεόπνευστη “σκοπιά” και μη σέρνεσαι στο βούρκο της παπόφιλης “πεθαμενίλας!”
Η Διακοπή της Μνημονεύσεως είναι η ολόψυχη εκτέλεση της εντολής της Παντοκρατορικής: “Εξέλθετε εκ μέσου αυτών και αφορίσθητε!” (Β Κορ. στ’ 17).Αφορίζω τον εαυτό μου σημαίνει διαχωρίζω την θέση μου, ξεκαθαρίζω την διαφθορά, ξεχωρίζω την Αληθινή Πίστη από την νοθεία, την αίρεση του κερατά. Στου διαβόλου τη πλεκτάνη πως μπλέκομαι και συγκοινωνώ; Πως καταδέχομαι και συνουσιάζομαι πνευματικώς και “τα μέλη του Χριστού, πόρνης μέλη τα ποιώ;” (Α’Κορ. στ’ 15).
Η Διακοπή της Μνημονεύσεως δεν είναι υποτιθέμενη “τέλεση σχίσματος” ούτε ανταρσία. Είναι στην ουσία άρνηση δημοσίως κηρυσσομένης αιρέσεως και επ’ αόριστον παύση κοινωνίας με τους δεδηλωμένους φορείς αυτής της παναιρέσεως, δηλαδή την ηγεσία, την κεφαλή, “ναι, το ψάρι βρωμάει από την κεφαλή…”
Η Διακοπή της Μνημονεύσεως δεν είναι υποκρισία και Θεομπαιξία. Δεν προσποιούμαι θεατρινίστικα τον λεοντόκαρδο αγωνιστή. Δεν υποκρίνομαι τον Αντι-οικουμενιστή και δεν εμπαίζω τον Θεό με επιπόλαιη, ψεύτικη “απειλή” χωρίς εν τέλει να την εκπληρώνω. Ενω γνωρίζω πως πρέπει να το απομακρυνθώ και ονομαστικώς να τους αποκηρύξω, ενώ ξέρω πως είμαι υποχρεωμένος να το κάνω, κάθομαι και σκαρφίζομαι “δυνητικότητα” και θέμα επιλογής…
Η θεωρία της δυνητικότητος δεν σε τιμά… Βεβαίως και δύνασαι! “Οίδαμεν ότι δύνασαι πάντα όσα αν θέλης και βούλεσαι.” Εάν βούλεσαι αληθώς, εάν το θέλεις πραγματικώς, το θέλει κι ο Θεός. Το σοβαρό και ανησυχητικό είναι: γιατί να μην το θέλεις;;; Και ο Ιούδας και ο Πέτρος, είχαν την “δυνητικότητα” και πρόδωσαν. Ο ένας κρεμάστηκε, ο άλλος μετενόησε. Εσύ, δεν ξέρω ποιό από τα δυό θα επιλέξεις, εάν τελικώς προλάβεις και επανορθώσεις… Τί λόγο θα αρθρώσεις, αμφιβάλλω ποια λύτρωση θα βρεις… Εάν πραγματικά το θέλεις, τότε μπορείς, και πρέπει από μόνος σου να το επιθυμείς.
Με την Διακοπή Μνημονεύσεως δεν δημιουργώ δική μου υπερεκκλησία, δεν συστήνω νέα Ιεραρχία και δεν συγκροτώ υποκατάστατο θεσμό Νέας Ιεράς Συνόδου. Ενισταμένης Συνόδου, εορτολογικώς κινουμένης και Ημερολογιακώς διακειμένης. Το “Πάτριο” το προτιμώ, αν και είναι κι αυτό ειδωλολατρικό, Ιουλιανό του Ιουλίου Καίσαρος. Η ουσία δεν βρίσκεται στο ακριβέστατο μέτρημα των ημερών, αλλά στην Ενότητα των Πιστών με βάση την Ορθόδοξη Αλήθεια και όχι την Εορτολογική Αναμέτρηση.
Αποτειχίζομαι σημαίνει προσδοκία για διόρθωση και αναμόρφωση των εξαρτημένων στο πάθος της πλάνας αγαπολογίας και Μεταπατερικής οιήσεως. Με την μαζική Αποτείχιση, αναμένω να ευαισθητοποιηθεί, να ξυπνήσει και να εγερθεί η συνείδηση των συγχρόνων επισκόπων οι οποίοι ενόχως σιωπούν και συστηματικώς κωφεύουν. “Στου κουφού την πόρτα…” λέγει ο λαός. “Παχυά φακή και άγιος ο Θεός”…
Με την Αποτείχισή μου, κάνω το αυτό που θέλει ο Θεός και όχι το θέλημα ανθρώπων που φοβούνται και δειλιάζουν να εφαρμόσουν την Αγιοπατερική Παράδοση. Πειθαρχώ στο Θεό και όχι σε ανθρώπους. Υπακούω στους Αγίους Πατέρες, όχι στους συγχρόνους, συμβιβασμένους πνευματικούς και μοντέρνους Μεταπατέρες.
Απομακρύνομαι από αυτούς οι οποίοι πρώτοι απομακρύνθηκαν οι ίδιοι από την Πίστη, οι οποίοι διέφθειραν την Αλήθεια, οι οποίοι ενώθηκαν οργανικά, ισότιμα, ισόκυρα και συνυπαρξιακά με όλες τις ήδη Συνοδικώς κατεδικασμένες αιρέσεις, πλάνες και αντίχριστες ομολογίες του βλασφήμου Π.Σ.”ε”. Αποτείχιση σημαίνει απόσυρση και ανάκληση, αποχώρηση και υπαναχώρηση, αφαίρεση και εξαίρεση, ανάληψη και τράβηγμα ολόσωμο, σύσσωμο και πνευματικό. Το Σώμα Χριστού δεν επικολλάται στην Πόρνη Βαβυλώνα του Οικουμενισμού. Και όμως επιτρέπεις όλους αυτούς να σε εκπροσωπούν!
Η Αποτείχιση υποσημαίνει άρνηση συνυπάρξεως. Δεν μου επιτρέπεται να συνυπάρχω, να ενώνομαι και να κοινωνώ με αυτοκατακρίτους, αναθεματισμένους και ακοινωνήτους. Δεν έχω δικαίωμα να συμβιβάζομαι και να συνευδοκώ, να αποστασιοποιούμαι με χαρτοπόλεμο αναποτελεσματικό και θεωρητικώς μόνο να κατηγορώ αυτούς με τους οποίους ενσωματώνομαι, συνδέομαι, ενώνομαι, συμπροσεύχομαι και συλλειτουργώ. Έγκλημα τούτο λέγεται Εκκλησιολογικό και σχιζοφρενικό συνάμα.
Η αποφυγή Αποτειχίσεως συνεπάγεται προτάσεις πονηρές, δικαιολογίες διπλωματικές και “προφάσεις εν αμαρτίαις”. Δεν μπορώ να διατείνομαι πως αναμένω πρώτα “άχρι καιρού” το “κοινό ποτήριον”, και ταυτοχρόνως ο ίδιος να διατηρώ κοινό ποτήριο με δεδηλωμένους Οικουμενιστές, με αυτούς οι οποίοι επιδιώκουν, ενορχηστρώνουν και προετοιμάζουν το κοινό ποτήριο, τον κοινό εορτασμό του Πάσχα και Μνημονεύουν ως “Παναγιώτατο” τον τρισκατάρατο Πάπα! Δεν δικαιούμαι τίποτε να έχω κοινό με δαύτους.
Δεν μπορώ να επικαλούμαι “λόγους διακρίσεως” και να κοινωνώ αδιάκριτα με αδιακρίτους, αυτοκατακρίτους και εν ενεργεία και δυνάμει Συνοδικώς κατεγνωσμένους και κατεδικασμένους. Δεν μπορώ να επικαλούμαι “υπακοή” σε γέροντες οι οποίοι με την σειρά τους δεν κάνουν υπακοή σε Αποστολικές και Οικουμενικές Συνόδους, δεν υπακούουν σε απαρασάλευτους και αμετάθετους Ιερούς Κανόνες, ούτε υπακούουν στη συνείδησή τους η οποία τυραννικώς τους τίπτει. Ας κάνουν αυτοί πρώτα υπακοή σε Σύνοδο Αποστολική κι ας μάθουμε και μεις από αυτούς την υπακοή στους Αγίους Πατέρες.
Δεν μου πίπτει λόγος τι κάνουν οι άλλοι μα τί κάνω εγώ, ποια στάση εγώ κρατώ και τί σχέση εγώ διατηρώ. Πώς αντιμετωπίζω ο ίδιος την Παναίρεση του Οικουμενισμού; Εκεί κρίνεται ο καθένας και μη ξεγελαστεί κανένας, δεν είναι μόνο θέμα “θεολογικό” και αρχιερατικό. Αφορά και σένα το Λαϊκό, τον έγγαμο, τον αγράμματο και το καντηλαναύτη. Η “Ναυς” έχει και ναύτη κι όταν ο καπετάνιος καθεύδει και λιποτακτεί, ο ναύτης εγείρεται και ενεργεί. Ανεβαίνει στο κατάρτι, στη “Γέφυρα”, πιάνει το τιμόνι, τον οίακα, το Πηδάλιον!
Εάν με όλα αυτά τα παραπάνω απρακτώ, αδρανώ και δειλιώ, τότε έχω πρόβλημα και μάλιστα πολύ σοβαρό διότι μεροληπτώ, γίνομαι προσωπολήπτης και θέτω την αγάπη μου σε πρόσωπα και γέροντες υπεράνω της Ορθοδόξου Πίστεως καταντώντας την Πίστη ανθρωποκεντρική, επισκοποκεντρική και όχι Αληθοκεντρική και Χριστοκεντρική.
Εφ’ όσον πεισματικά παραμένω προσωπολήπτης, απερίφραστα περιφρονώ και καταφρονώ τους Αγίους Πατέρες και ιδιαιτέρως τον προ ολίγου εορταζόμενο Άγιο Γρηγόριο τον Παλαμά, ο οποίος θεαρχικώς διδάσκει ότι χαρακτηριστικό γνώρισμα της Ορθοδοξίας δεν είναι τα πρόσωπα αλλά η Αλήθεια και η Ακρίβεια της Πίστεως:
“Μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» (Ἀναίρεσις γράμματος Ἰγνατίου Ἀντιοχείας, ΕΠΕ 3, 606).
“Μεμυήμεθα”… Αυτή είναι η Μυστική Μέθεξη, η Μυσταγωγική Μύηση και Μίμηση του Χριστού και όχι η παπική, ξενόφερτη, συναισθηματική και συγκινησιακή του πλανεμένου Κεμπεσίου Θωμά! Διαβάστε Άγιο Γρηγόριο Παλαμά και αφήστε τους ετερόδοξους συγγραφείς “στον κόσμο τους”. Δεν έχουν την Αλήθεια αυτοί, η διδασκαλία τους δεν σώζει.
Τολμώ απροκάλυπτα να πω, εν κατακλείδι, πως όλα τα κακά, τα στραβά και τα ανάποδα, οι καταστρεπτικές πλάνες και αιρέσεις απωλείας, τα ηθικά σκάνδαλα ιερωμένων και οι εκκλησιαστικές αδικίες, φατρίες και παραβάσεις Ιερών Κανόνων, οι καινοτομίες, οι αυθαιρεσίες και βλασφημίες, όλα μα όλα από κει ξεκινούν κι’ από κει έχουν την ρίζα τους: από την άρνηση των πνευματικών ιερέων και επισκόπων να προβούν στην Αγιοπατερική Αποτείχιση και Διακοπή Μνημοσύνου ομαδικώς, συνολικώς, Συνοδικώς και να καταδικάσουν ονομαστικώς τους φορείς της Παναιρέσεως του Οικουμενισμού.
Όλα τα φρικτά παρελθόντα και επερχόμενα δεινά, τις Θεομηνίες και τις συμφορές, τις κατάρες και τις καταστροφές, τα ζούμε, τα εμπειρευόμαστε και τα γευόμαστε επειδή προκαλούμε τον Θεό και περιφρονούμε την Εντολή του για Απομάκρυνση από αιρετικούς ποιμένες και ουδεμία κοινωνία μετ’ αυτών. Εμείς οι μοντέρνοι και θρασείς, γνωρίζουμε καλύτερα από τον Θεό τον Ίδιο και προτιμούμε την συνύπαρξη, την υποδούλωση και τον συμβιβασμό…
Ας μην παραξενευόμαστε κι’ ας μην αναρωτιόμαστε τί να φταίει… Φταίμε εμείς για την αδράνειά μας και την ταφόπετρα που μας πλακώνει της ακηδίας, απραξίας και αμεριμνησίας. Της φοβίας και της δειλίας. Της κρυφής απιστίας και της τρίτης μορφής αθεϊας. Της συγκοινωνίας, ενσωματώσεως και αλληλουχίας. Της καταπτώσεως, εκκοσμικεύσεως και της αποστασίας.
Ας μην ξεχνάμε, ότι την γενεά του Αθηναγόρα, την γενεά του Μεταξάκη και του Βαρθολομαίου, εμείς την γεννήσαμε! Την γενεά του Καζαντζάκη, του Χαρκιανάκη και του Ανδρουλάκη, εμείς την φτιάξαμε. Δικές μας μητέρες ξέβρασαν τέτοια θηρία της Αποκαλύψεως! Και επιμένουμε να παραμένουμε ενωμένοι με το βδέλυγμα της ερημώσεως του Π.Σ.”ε”. Και παραμένουμε ερημωμένοι, εγκαταλελειμένοι κι’ από χάρι αδειανοί: “ἰδοὺ ἀφίεται ὑμῖν ὁ οἶκος ὑμῶν ἔρημος!” (Ματθ. κγ’ 38).
Εκτός από την μολυσματική παρουσία και θεομίσητη πρόσκληση του Πάπα στη Λέσβο, εκτός από την ΛΗΣΤΡΙΚΗ Σύνοδο του Κολυμπαρίου, θα δούμε και χειρότερα. Μη χοιρό-τερα… Απαισιότερα, φρικτότερα και σκανδαλιστικά. Άθεα, αντίχριστα, αντορθόδοξα και ανθελληνικά. Παρ’ όλα αυτά, δεν θ’ αλλάξουμε καθόλου. Δεν θα σωφρονιστούμε. Οι ίδιοι θα παραμείνουμε, υποδουλωμένοι, συμβιβασμένοι και διπλωματικοί. Εμείς εκεί, στην ηττοπάθειά μας και την αρρωστημένη μας υπακοή. Στην θεωρητική πολεμική μας. Στον χαρτοπόλεμό μας. “Το χαβά μας”, το σκοπό μας. Θα συνεχίσουμε να κοινωνούμε “άχρι καιρού…”
“Καιρός τω παντί πράγματι” διατυμπανίζει ο Εκκλησιαστής… (γ’1). “Και ο κολιός τον Αύγουστο” αντιλαλεί ο Ελληνικός λαός ο ευφυής. Απαντά διαχρονικά και διαιωνίζει, θερίζει κι αλωνίζει ο Λόγος του Θεού:
“Καιρὸς τοῦ (απο)μακρυνθῆναι!” (Εκκλησ. γ’5).
