.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η ζωή μας κρέμεται σε μια κλωστή· σε κάθε μας βήμα κρίνεται η ζωή μας. Πόσοι και πόσοι ξύπνησαν και δεν νύχτωσαν; και άλλοι έπεσαν να κοιμηθούν και δεν ξύπνησαν;

Πολλά όνειρα κάμνουμε… και ξαφνικά έρχεται ο θάνατος και τα ματαιώνει όλα… Προσοχή! να μη φύγουμε από την πρόσκαιρη αυτή ζωή με ένοχο συνείδηση και λερωμένη ψυχή.

Η παρούσα μας ζωή ομοιάζει με όνειρο και ατμίδα, ενώ η άλλη, η αιώνια ζωή είναι ατελεύτητος.

Πάντοτε να ενθυμούμεθα, αγαπητοί, τον θάνατο και την κρίσι του Θεού, διά να αυξάνουμε τον φόβο του Θεού και να κλαίμε για τις αμαρτίες μας, διότι τα δάκρυα παρηγορούν την ψυχή του κλαίοντος.

Ως όνειρο παρέρχονται όλα τα γήινα και κανένα αυτού του κόσμου δεν μένει σταθερό και αναλλοίωτο! Προς τι λοιπόν να αγαπήσωμε τα προσωρινά και εφήμερα, από τα αιώνια και αεί διαμένοντα!

Ο θάνατος μας απειλεί ανά πάσαν στιγμήν, για να μας παραπέμψη εις τον άλλο κόσμο. Τι λοιπόν εναπομένει να κάνωμε εμείς; Τι άλλο παρά να ετοιμαζώμεθα να δώσωμεν καλή απολογία εις τον Θεό;…

Ας μνημονεύουμε το άδηλον της φοβέρας ώρας του θανάτου, ως και το τρομερό κριτήριο· διότι εις την φοβερά ώρα του θανάτου κανένας δεν μας βοηθά· ούτε πατέρας, ούτε μητέρα, ούτε αδελφοί, συγγενείς και γνωστοί, ει μη μόνον τα έργα τα καλά, που κάναμε για τον Θεό και την ψυχή μας.

Ας ενατενίζωμε τον Ιησούν και αυτόν μόνον να φροντίζωμε να αναπαύσωμε και χαροποιήσωμε, διότι εις Αυτόν θα πάμε να κριθούμε.


Ας ενθυμούμεθα τον θάνατο, διότι όλα τερματίζουν εις αυτό τον κόσμο, και μακάριος όποιος εσπούδασε την γνώσι των ουρανίων πραγμάτων…
Εις την ώρα την δυσκολωτάτη και πάνυ οδυνηρά του θανάτου ουδείς τότε υπάρχει ο βοηθών τον άνθρωπο, ει μη τα έργα του μόνον. Ουδείς κατ” αλήθεια, ει μη ο Θεός. Εάν Αυτόν θεραπεύσωμε θα έχωμε πανίσχυρο βοηθό και αντιλήπτορα εις τον δεινόν και επιθανάτιο χωρισμό ψυχής και σώματος ημών! Οίον αγώνα έχει η ψυχή χωριζομένη του σώματος; Έχομεν και εναέρια τελώνια, που παρεμποδίζουν τας ανερχομένας ψυχάς να ανέλθουν, παρουσιάζοντας τας πράξεις του βίου προς εμποδισμό της ανόδου αυτών.

Ο Αββάς Αγάθων έκλαιγε την ώρα του θανάτου και του λέγουν τα καλογέρια του· και εσύ κλαις Αββά; Πιστεύσατέ μου, τέκνα, εγώ μεν έβαλα την δύναμίν μου διά να αρέσω τω Θεώ, δεν ξέρω όμως αν άρεσε το έργον μου ενώπιον του Θεού!
Έκλαιγε και ο μέγας εν ασκηταίς Άγιος Αντώνιος. Και συ κλαις Αββά; Πιστεύσατέ μου, τέκνα, αφ” ότου έγινα μοναχός ο φόβος του θανάτου ουκ απέστι απ’ εμού. Ο κόσμος είναι μακράν της αληθείας· εργάζονται, κοιμώνται, περιοδεύουν θάλασσας, χωρίς να γνωρίζουν τι μέλλει γενέσθαι πέραν του τάφου! Ένα, βαθύ σκότος καλύπτει την αλήθεια, όπως το βαθύ σκότος αποκλείει το φως του ηλίου….
Εάν είναι σε πνευματική θεωρία ο άνθρωπος, και βάλη κατά διάνοια ότι είναι εις ένα θέατρο, και γλεντούνε και χορεύουνε, τότε θα καταλάβη την τεραστία τρέλλα και την αμυαλοσύνη των ανθρώπων, και των δαιμόνων το κατόρθωμα. 
Δύο διαφορετικοί τρόποι σκέψεως· οι άνθρωποι οι κοσμικοί σκέπτονται τα προ του τάφου, και εμείς σκεπτόμαστε τα μετά τον τάφο! αυτοί οι κοσμικοί σκέπτονται τα παρόντα· αυτά βλέπουν και αυτά πιστεύουν· αλλά το Ευαγγέλιο του Χριστού, η αποκάλυψις, έρριξε άπλετο φως εις τις ψυχές που θέλουν να σωθούν· τους άνοιξε νέο ορίζοντα της επιγνώσεως του αληθινού Θεού. «Ουκ άξια τα παθήματα του νυν καιρού προς την μέλλουσαν δόξαν αποκαλυφήναι εις ημάς»! 
Δίδεται δόξα απεριόριστος, ακατανόητος και ασύλληπτος εις εκείνους που θα βαδίσουν εις το φως του Χριστού!
Διά αυτό είμαστε αναπολόγητοι ενώπιον του Θεού, για τις μεγάλες ευεργεσίες Του, το να μας καλέση κλήσι αγία, και να μας δείξη τον δρόμο του φωτός και της αληθείας! Μέγα το έλεος του Θεού! ας μη το καταφρονήσωμε! ας το επεξεργασθούμε· ας σκεπτώμεθα νύκτα και ημέρα το θέμα της ψυχής μας, και το πώς να αγωνισθούμε. Η μελέτη του Θεού και η πρακτική αρετή φέρνουν τους ανθρώπους σύντομα κοντά εις τον Θεό….

Γέροντας Εφραίμ Φιλοθεΐτης (Αριζόνα)