Ποτέ δεν με γοήτευσε η "δύναμη" της Παναγίας, η "Στρατηγός", η "Νικήτρια". Προτιμώ την ταπείνωση, την αγάπη, την υπομονή της, την απίστευτη σιωπή της, τον πόνο στα μάτια και την καρδιά της, αυτή την αγιότητα που μεταπλάθει την δοκιμασία σε φως και χαρά.
Αυτή την αίσθηση οτι Εκείνη με νιώθει ακόμη κι όταν δεν εχω καμία λέξη να της πω, ακόμη κι όταν αισθάνομαι οτι δεν έχω καμία όρεξη να εξηγώ. Αυτή η απόλυτη μητρική αποδοχή που υπάρχει στο βλέμμα της, είναι εκείνο που πάντα με συγκλόνιζε. Γιατί δεν ξέρω για σας, μα εγω πολλές φορές δεν έχω όρεξη μα ούτε δύναμη οχι μόνο να προσευχηθώ μα ούτε και να μιλήσω.
Στην αρχή ένιωθα άσχημα και ενοχικά. Τώρα πλέον το ζω, το βιώνω ως απόλυτα φυσιολογικό. Αποδέχομαι δίχως να κρίνω, οτι δεν γίνεται πάντα να είμαι καλά, όμορφα και δυνατά, και τότε είναι που κοιτώ την Παναγία με απόλυτη άνεση και ελευθερία γιατί μου επιτρέπει να είμαι ο ευατός μου δίχως να πρέπει να εξηγώ το πως και το γιατί της συμπεριφοράς μου.
Δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά απο το να εισαι απλά ο εαυτός σου στο κάθε παρόν της ζωής. Και δεν υπάρχει μεγαλύτερη ευλογία να αισθάνεσαι οτι αυτό που είσαι με τα καλά και τα κακά, τα σκοτεινά και φωτεινά ψυχικά σου σοκάκια, κάποιος το αγαπάει πολύ δίχως να το κρίνει. Για μένα αυτή είναι η Παναγία, που μπορεί να μιλάει μαζί μου, στην πιο βαθιά σιωπή μου…..