Τόσα χρόνια παρέα με την θλίψη και τον φόβο, έφτιαξες μια εικόνα εαυτού, που πλέον δεν ξέρεις να ζει χωρίς αυτές. Ναι, λες «θέλω να γίνω καλά, να απαλλαγώ....», μα δεν ξέρεις άλλο τρόπο να ζήσεις. Η θλίψη και εσύ, ο φόβος και εσύ, έχετε γίνει ένα, που δίχως τους δεν υπάρχεις. Δεν γνωρίζεις άλλη ζωή έξω από αυτά τα συναισθήματα. Δεν ξέρεις να ζείς χαλαρά, ήρεμα, γιατί μια ζωή μάχεσαι. Ούτε την χαρά ξέρεις τι να την κάνεις γι αυτό και την σκοτώνεις κάθε που θα έρθει να σε βρει.
Εάν εξαφανιστούν θα νιώσεις ένα κενό, μια απώλεια, όπως αυτή που νιώθουμε όταν χάνουμε κάτι ή κάποιον πολύ δικό μας. Το ξέρω, οτι τώρα που διαβάζεις αυτές τις γραμμές λες, «ναι έτσι είναι....» όμως αμέσως το Εγώ σου, ο νους σου, αμύνεται και απαντάει, «μα τι βλακείες λέει αυτός; ....».
Σώπασε το νου. Αυτός κάθε φορά που επιθυμείς κάτι να αλλάξεις στην ζωή σου, θα βρίσκει δεκάδες λογικοφανείς αιτίες για να μην κάνεις τίποτε. Πόσο όμορφα το έλεγε ο Άγιος Πορφύριος, «όταν θες να αλλάξεις μην το λες ούτε στον εαυτό σου, γιατί το ακούει ο κρυφός αντίθετος εαυτός και σε εμποδίζει...».
Άκουσε λοιπόν την καρδιά σου, και θα δεις, οτι έχει αλήθεια μέσα. Μάθαμε να ζούμε με την θλίψη και τον φόβο. Αναλάβαμε αυτό τον ρόλο στην ζωή και ανεβήκαμε να παίξουμε το δράμα μας στην σκηνή του κόσμου. Δεν είναι κακό να είσαι «ηθοποιός», αλλά να ξέρει να διακρίνεις, άλλο πράγμα ο ρόλος και άλλο εσύ. Εσύ δεν είσαι ο ρόλος σου, ο φόβος και η θλίψη σου, αλλά κάτι βαθύτερο. Είσαι εικόνα Θεού. Πλάσθηκες για την χαρά που υπάρχει μέσα σου, εκεί που την άφησε ο Θεός και καλείσαι εσύ να την βρεις ….