Παρὰ τὴν συνοδικὴ καθιέρωση τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ εἶναι δυστυχῶς φανερό, ὅτι τὸ ποίμνιο τῆς Ἐκκλησίας, στὴν πλειοψηφία του, ἀκόμα ἀγνοεῖ τὴν φύση καὶ τὸν χαρακτῆρα αὐτῆς τῆς ἐσχατολογικῆς αἱρέσεως, καθὼς καὶ τοὺς τρομεροὺς κινδύνους γιὰ τὴν σωτηρία τοῦ πιστοῦ, ποὺ αὐτὴ ἐπιφέρει. Οἱ λόγοι γι’ αὐτὴν τὴν τραγικὴ κατάσταση εἶναι πολλοί: Ἡ ἔλλειψη ἁγιοπατερικῆς καὶ σύμφωνης μὲ τὴν παράδοση τῆς Ἐκκλησίας κατήχησης, –καὶ ὡς ἐκ τούτου ἡ ἄγνοια τοῦ ποιμνίου γιὰ τὸ τί ἐστι ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ ἔλλειψη συνέπειας καὶ συμφωνίας λόγων καὶ ἔργων ἀπὸ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς «ποιμένες», ἡ ἔλλειψη ὀρθῆς ἐκκλησιαστικῆς συνείδησης ἀπὸ τὸ ἴδιο τὸ ποίμνιο, ἡ ἔλλειψη γενικὰ θάρρους καὶ ἀγωνιστικότητας, ὡς ἐπακόλουθο τοῦ ὠχαδελφισμοῦ καὶ τῆς καναποκρατίας, γιὰ τὸ ὕψιστο, ἡ πανταχοῦ παροῦσα ἐκκοσμίκευση.
Ὅλα αὐτὰ δυσχεραίνουν τὴν συνειδητοποίηση ἀπὸ τὸ ποίμνιο τῆς ἐπικινδυνότητος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἡ συνειδητοποίηση τοῦ γεγονότος, ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα τέρας μὲ πολλὰ κεφάλια, μία λερναία ὕδρα, ἡ ὁποία ἀναπτύχθηκε τόσο γρήγορα καὶ μυστικά, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δυνατὸν γιὰ τὸν ἁπλὸ πιστὸ νὰ διαπιστώσει πόσα κεφάλια ἔχει αὐτὸ τὸ τέρας., ὅτι ὁ Οἰκουμενισμὸς εἶναι ἕνα τέρας μὲ πολλὰ κεφάλια, μία λερναία ὕδρα, ἡ ὁποία ἀναπτύχθηκε τόσο γρήγορα καὶ μυστικά, ὥστε νὰ μὴν εἶναι δυνατὸν γιὰ τὸν ἁπλὸ πιστὸ νὰ διαπιστώσει πόσα κεφάλια ἔχει αὐτὸ τὸ τέρας.
Περιγράφοντας λοιπὸν τὸ τέρας τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μποροῦμε νὰ διακρίνουμε τὰ ἑξῆς κεφάλια:
Ὁ ὁριζόντιος Οἰκουμενισμός. Μία ἔννοια ποὺ καθιερώθηκε ἀπὸ τὸν ἑλβετὸ παπικὸ θεολόγο Othmar Keel καὶ ποὺ ἔχει ὡς σκοπὸ τὸν διάλογο καὶ τὴν τελικὴ ἕνωση ὅλων τῶν χριστιανικῶν δογμάτων ἀνεξαρτήτως δογματικῶν διαφορῶν μὲ στὸχο τὴν ἐπανίδρυση τῆς «Μίας Ἐκκλησίας» τοῦ πρώτου αἰῶνος προσαρμοσμένη στὶς σύγχρονες συνθῆκες.
Ὁ κάθετος Οἰκουμενισμός. Καὶ αὐτὴ ἡ ἔννοια πρωτοδιατυπώθηκε καὶ ἐπεκτάθηκε ἀπὸ τὸν ἴδιο παπικὸ θεολόγο καὶ ἔχει ὡς σκοπὸ τὴν ἀλληλοαναγνώριση μεταξὺ τῶν μονοθεϊστικῶν καὶ πολυθεϊστικῶν θρησκειῶν ὡς ἴσων σὲ κῦρος καὶ σημασία.
Ὁ Ἀβρααμικὸς Οἰκουμενισμός. Ἐδῶ πρόκειται γιὰ τὴν προσπάθεια διαλόγου καὶ τελικὰ ἑνότητας τῶν τριῶν μονοθεϊστικῶν θρησκειῶν, Ἰουδαϊσμοῦ, Ἰσλάμ, Χριστιανισμοῦ ὡς ἀποτέλεσμα τῆς ὑποτιθέμενης κοινῆς ρίζας τους: Τοῦ Ἀβραάμ. Ἐδῶ ὅμως δὲν πρόκειται τόσο γιὰ τὸν Ἀβραὰμ τῆς Παλαιᾶς Διαθήκης, ὅσο γιὰ μία φιγούρα, ποὺ ἀποτελεῖ κατὰ τοὺς βλάσφημους ὑποστηρικτὲς αὐτῆς τῆς ἔννοιας, κοινὸ σύνδεσμο μεταξὺ τοῦ πολυθεϊστικοῦ καὶ μονοθεϊστικοῦ παρελθόντος τῶν τριῶν θρησκειῶν.
Τὸ παρακάτω σκίτσο αὐτῆς τῆς ἔννοιας τὸ περιγράφει σαφέστατα:
Γιὰ νὰ μπορέσουν μάλιστα νὰ ἐπιτύχουν τοὺς σκοπούς τους οἱ Οἰκουμενιστὲς παρουσιάζουν τὰ ἀκόλουθα κείμενα ἀπὸ τὴν διδασκαλία τῶν τριῶν θρησκειῶν ὡς προβληματικά:
Ἰουδαϊσμός:
Ἐναντίον τῶν Εἰδωλολατρῶν: Γεν. 9,25f; 11,10-26; Λεβ. 18 ; Δευτερ. 4,19; 7,1-11; 12, 2f.31; 18,9-12.14.
Νουθεσίες: Ἔξ. 22,17 καὶ 19; Δευτερ. 13,7-17; 20,13-18; 28,15-68.
Χριστιανισμός:
Ἐναντίον τῶν Ἑβραίων: Ματθ. 21, 33-46; Λουκ. 12,10; Ἰω. 8,43f; πρὸς Θεσσ. 2,14-16; πρὸς Ἑβρ. 8,7-13.
Ἐναντίον τῶν Εἰδωλολατρῶν: πρὸς Ἐφ. 4,17 ; 5,3f.
Νουθεσίες: Ἰω.3,8; 4,22; πρὸς Ρωμ. 11; 1. πρὸς Κορ. 11,27.
Ἰσλάμ:
Ἐναντίον Εἰδωλολατρῶν, γυναικῶν, Χριστιανῶν, Ἰουδαίων: Σουρ. 2,142-145; 4,51; 4,116-121; 9,3-5; 9,30; 60,10.
Νουθεσίες: Σουρ. 9,28.
Δὲν διστάζουν δηλ. οἱ βλάσφημοι Οἰκουμενιστὲς νὰ κατηγοροῦν τὸ Εὐαγγέλιο ὡς βιβλίο μὲ προβληματικὲς θέσεις καὶ νὰ τὸ ἐξισώνουν μὲ τὸ Κοράνι καὶ τὴν Τορά.
Ὁ οἰκονομικὸς Οἰκουμενισμός: Ἡ σύμπραξη οἰκονομικῶν καὶ ἐκκλησιαστικῶν παραγόντων μέσα στὰ πλαίσια τῆς παγκοσμοιοποίησης.
Ὁ πολιτικὸς Οἰκουμενισμός: Ἰσχύουν τὰ παραπάνω αλλὰ τώρα σὲ πολιτικὸ ἐπίπεδο.
Ὁ κοινωνικὸς Οἰκουμενισμός: Ἀνάπτυξη οἰκουμενιστικῶν ἰδεῶν στὴν κοινωνία γιὰ τὴν καθίδρυση πολυπολιτισμικῶν, ἀδογμάτιστων κοινωνιῶν πάνω στὴν βάση τῆς διαφορετικότητας.
Ἡ λερναία ὕδρα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, αὐτὸ τὸ πολυκέφαλο τέρας, τοῦ ὁποίου ὅποιο κεφάλι καὶ νὰ κόψεις, θὰ ἐμφανιστεῖ ἕνα καινούργιο, ὑπάρχει –παρὰ τὰ ὅσα ψέμματα μᾶς ἀραδιάζει ὁ κάθε ἐντεταλμένος κ. Φραγκουλάκης, ὁ Μεσσηνίας, Κορίνθου κλπ.– κατωχυρώθηκε συνοδικὰ καὶ ἀφορᾶ λοιπὸν σαφέστατα ὅλους μας, περικλείει καὶ ἀπειλεῖ ὅλες τὶς πτυχὲς τῆς ζωῆς μας. Δὲν εἶναι ἀκολούθως δυνατὸν νὰ παραβλέψουμε τὶς συνέπειες ποὺ αὐτὸ τὸ τέρας ἐπιφέρει στὴν ζωή μας καὶ στὴν σωτηρία μας. Τὸ μόνο ποὺ παραμένει ἀνοιχτὸ εἶναι τὸ δίλημμα ἂν θὰ συμπράξουμε στὸ ἔργο αὐτοῦ τοῦ ἐσχατολογικοῦ τέρατος ἢ ἂν θὰ τὸ πολεμήσουμε μὲ γνώμονα πάντα τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεὸς μᾶς ἔπλασε πραγματικὰ ἐλεύθερους. Ἂς κάνουμε λοιπὸν σωστὴ ἐφαρμογὴ αὐτῆς τῆς ἐλευθερίας μας. Ἡ εὐθύνη ἀνήκει μόνο σ’ ἐμᾶς.
Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου