.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η μεζούρα της "αρετής" ....



Οι αμαρτίες και τα λάθη μου, είναι δικά μου. Μονάχα εγώ και ο Θεός ξέρουμε γιατί και πως τα έκανα. Εσύ μικρέ μου "ανθρωπάκο" με την μεζούρα της «αρετής» και του νόμου στο χέρι δεν μπορείς να με κρίνεις, γιατί απλά δεν ξέρεις τίποτα για την ζωή μου, ιδιαιτέρως δε για τα βράδια που πλημμύριζαν αλμύρα τα όνειρα μου. Και μάθε και κάτι άλλο, κανείς δεν αμάρτησε ποτέ για γούστο αλλά γιατί κάπου εκεί βαθιά μια αόρατη πληγή αιμορραγούσε κι ένα τραύμα βαθύ σαν πέλαγος κάθε που κινούσαμε για ταξίδι βύθιζε τις ελπίδες μας.