Κακά λόγια … ψεκασμένων ὑβριστῶν.
Γεώργιος Κ. Τζανάκης. Ἀκρωτήρι Χανίων.
Κάποιοι ἐνοχλήθηκαν ἀπὸ μερικὲς ἐκφράσεις σὲ κάποια σχόλια ποὺ ἔκανα (Θυσία αἰνέσεως, εὐλογημένοι· ὄχι ἐνέσεως) καὶ ἐξέφρασαν τὴν ἀπορία, πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ φιλοξενοῦνται τέτοιες ἐκφράσεις σὲ χριστιανικὰ ἱστολόγια καὶ πῶς οἱ ἀναγνῶστες τους ὄχι μόνον τὶς ἀνέχονται , ἀλλὰ καὶ, ἐνίοτε, τὶς ἐπικροτοῦν.
Μία άπὸ τὶς φράσις εἶναι ἡ ἐξῆς: «Παρουσιάζονται πιὸ μαλακὲς πλέον οἱ ἐξουσίες, γιατὶ εἴμαστε πιὸ μαλάκες οἱ ἄνθρωποι».
Ἕνας στεναχωρήθηκε γιὰ τὴν «ὑβριστικὴ» λέξι, ἄλλος ἐθεώρησε ὅτι ἦταν λάθος καὶ ἤθελα νὰ γράψω πιὸ «μαλακοί».
Τίποτε ἄλλο ἀπὸ ὅσα περιέχονται στὸ κείμενο , φαίνεται, δὲν ἔκανε περισσότερη ἐντύπωσι, ὥστε νὰ σχολιαστῇ...
Οἱ παρατηρήσεις αὐτὲς δίνουν τὴν ἀφορμὴ νὰ ρίξουμε μιὰ ἐλαχίστη ματιὰ καὶ νὰ δοῦμε πῶς σκεφτόταν καὶ πῶς ἐκφραζόταν οἱ πατέρες- κυρίως (ἄς περιοριστοῦμε σ᾿ αὐτοὺς μιὰ ποὺ οἱ σκανδαλισθέντες φαίνεται ὅτι εἶναι ἀδελφοὶ ἐν Χριστῷ).
Ἀφετηριακὰ ὑπενθυμίζουμε ὅτι ὁ Κύριος περιήρχετο πόλεις καὶ κώμας «Θεραπεύων πᾶσαν νόσον καί πᾶσαν μαλακίαν ἐν τῷ λαῷ». (ΚΑΤΑ ΜΑΤΘΑΙΟΝ 4:23) Ἄρα ἡ μαλακία εἶναι ὑπαρκτὴ καὶ δὲν ἐντρέπονται οἱ εὐαγγελιστὲς νὰ τὴν κατονομάζουν. (Εἶναι ἄραγε ὑβριστὲς οἱ εὐαγγελιστὲς γιὰ τοὺς εὐαισθήτους τῆς σήμερον, καὶ εἶναι περισσότερο πιστοὶ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους καὶ τοὺς ἁγίους πατέρες κάποιοι κληρικοί, ποὺ ὅταν διαβάζουν τὸ εὐαγγέλιο λένε: «πᾶσαν νόσον καὶ πᾶσαν ἀσθένειαν»;)
Τὸ «πᾶσαν μαλακία» δείχνει ὅτι δὲν ὑπάρχει ἑνὸς εἴδους μαλακία, ἀλλὰ πολλά. Καὶ ἡ λέξις βεβαίως ἀπὸ ἀρχαιοτάτων χρόνων περιελάμβανε μιὰ τεράστια ποικιλία καταστάσεων σωματικῶν καὶ ψυχικῶν καὶ πνευματικῶν. (Ἐπὶ τροχάδην καὶ ἐντελῶς ἐνδεικτικὰ):
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσοστομος ἀναφέρει «μαλακία σαρκὸς» PG 62, 89 «ψυχὴν μεμαλακισμένην» καὶ «μαλακίαν γνώμης»:
«Μηδεὶς τοίνυν ἀθυμείτω πένης, μηδεὶς δυσχεραινέτω ἰδιώτης, μηδεὶς ἀλγείτω τῶν εὐτελῶν, ἀλλ' ἐκεῖνοι μόνοι ὅσοι ψυχὴν μεμαλακισμένην καὶ διάνοιαν ἔχουσιν ἐκνενευρισμένην. Τοῦτο γὰρ γίνεται κώλυμα μόνον πρὸς ἀρετήν, κακία ψυχῆς καὶ μαλακία γνώμης· ταύτης δὲ ἄνευ τῶν ἄλλων οὐδέν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ. ΕΓΚΩΜΙΟ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΠΟΣΤΟΛΟ ΠΑΥΛΟ. ΛΟΓΟΣ Ε΄.
Στὴν ψυχικὴ μαλακία ἀναφέρονται πολλοὶ καὶ ἀπὸ τοὺς ἀρχαίους μας (ἐντελῶς ἐνδεικτικὰ, ἐπίσης): «Μὴ ἀποκάμνωσι διὰ μαλακίαν τῆς ψυχῆς». ΠΛΑΤΩΝ ΓΟΡΓΙΑΣ. «Ἡ δέ σου ψυχὴ πρὸς τοῦτο μόνον μαλακίζεται». ΑΙΣΩΠΟΣ: ΛΕΩΝ, ΠΡΟΜΗΘΕΥΣ ΚΑΙ ΕΛΕΦΑΣ
«Ἑκεῖθεν ὕπνος καὶ βάρησις σώματος καὶ ψυχῆς μαλακία καὶ
ἀκηδία καὶ ὀλιγωρία καὶ ἀνυπομονησία» ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΘΕΟΛΟΓΟΣ (στὸ TLG De instituto Christiano, Volume 8,1, page 81, line 18)
«Ὑπὸ μαλακίας δὲ ψυχικῆς διατεθρυμμένους. (=συντετριμένους)» ΚΛΗΜΗΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ : ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΣ PG8, 649
Στὸ ΛΕΞΙΚΟΝ τοῦ Μεγάλου Φωτίου ἀναφέρεται: Μαλακία=νόσος, ὅπως καὶ στὸ λεξικὸν τοῦ Ἡσυχίου. Ὁ Κύριλλος Ἀλεξανδρείας ἀναφερόμενος στὴν μαλακία ὡς σωματικὴ ἀσθένεια δίδει μιὰν ἐρμηνεία τῆς διαφορᾶς νόσου καὶ μαλακίας:
«Εἰ δέ τις ἐρωτᾷ, τίς ἡ διαφορὰ νόσου καὶ μαλακίας, ἀποκρινούμεθα, ὅτι μαλακία μέν ἐστιν ἡ πρόσκαιρος ἀνωμαλία τοῦ σώματος, νόσος δὲ ἀσυμμετρία τῶν ἐν τῷ σώματι στοιχείων». ΚΥΡΙΛΛΟΣ ΑΛΕΞΑΝΔΡΕΙΑΣ (στὸ TLG Commentarii in Matthaeum (in catenis) Fragment 37, line 2)
Ἀλλὰ ἐδὼ δὲν ἐνδιαφέρουν τόσο τὰ ἐτυμολογικὰ καὶ ἐννοιολογικὰ ζητἠματα περὶ τὴν μαλακίαν. Ὁπωσδήποτε προέρχετει ἐκ τοῦ μαλάσσω →μαλακός →μαλακίζω, μαλακισθεὶς, μαλακία, μαλάκας κλπ. (Etymologicum Gudianum, Etymologicum Gudianum (ζείδωρος – ὦμαι) Alphabetic entry mu, page 379, line 1). Κυριώτερες σημασίες λοιπὸν, (χωρὶς νὰ ἐξαντλείται τὸ θέμα) «τὸ φεύγειν τὰ ἐπίπονα, τὸ ἀποφεύγειν τοὺς κόπους, τὸ μὴ ὑπομένειν τὰ δυσχερή, ἀλλὰ καὶ μεταγενέστερες σημασίες ἡ σωματικὴ καὶ ψυχικὴ ἐξασθένησις, ἀδυναμία, ἀσθένεια, νόσος, μὲχρι τὸ ἀναφλᾶν τὸ αἰδοῖον» (ΛΕΞΙΚΟ ΔΗΜΗΤΡΑΚΟΥ. Τομ. 9 σελ 4454)
Ὁ πατέρας τοῦ νεαροῦ Παντελή στὸ χωριὸ Ἅγιος Κωνσταντῖνος Ρεθύμνου στὴν Κρήτη, προσπαθοῦσε μὲ πολλοὺς τρόπους νὰ τὸν ἀποτρέψει νὰ γίνῃ καλόγερος χωρὶς ἀποτέλεσμα. Σὲ μιὰ τελευταῖα προσπάθεια του, τοῦ εἶπε ὁ νεαρὸς: «Θωρεῖς τὸ σίντερο ποὺ κρατᾶ τὴ πόρτα; (τὸ σιδερένιο στήριγμα ποὺ κρατοῦσε τὶς παλαιές πόρτες κλειστές καὶ ἔμπαινε σὲ ὑποδοχὴ στὸν τοῖχο) Ἅμα καταφέρεις καὶ τὸ μαλλάξεις μὲ τὰ χέρια σου, τότε θὰ ἀλλάξω καὶ γῶ γνώμη» Ὁ πατέρας του κατάλαβε... καὶ τοῦ εἶπε νὰ πάῃ στὸ μοναστήρι. Καὶ αὐτὸς ὁ νεαρὸς ἔγινε, χάρητι Θεοῦ, ὁ σύγχρονος (ἄγνωστος στοὺς πολλοὺς) ἅγιος Εὐμένιος Λαμπάκης τῆς μονῆς Ρουστίκων Ρεθύμνου.
Ὁ νεαρὸς ἦταν πιὸ σκληρὸς στὶς ἀποφάσεις του ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὸν σίδηρο. Δὲν ἐπιδεχόταν μάλαγμα. Δὲν ἄλλαζε ἡ γνώμη του. Δὲν ἦταν μαλακὸς στὶς ἔξωθεν πιέσεις. Δὲν μαλακιζόταν, δηλαδή.
Πολλοὶ δὲν ἀντιστέκονται στὶς πάσης φύσεως πιέσεις. Δὲν ἔχουν τὸ σθένος, τὴν ἀποφασιστικότητα, τὴν γενναιότητα, τὸ θᾶρρος, τὴν τόλμη καὶ τελικῶς ὑποκύπτουν στὶς πιέσεις. Τί κάνουν δηλαδή; Μαλακίζονται. Ὁ Παχυμέρης περιγράφει πῶς ὁ Παλαιολόγος μεθόδευσε διὰ τῶν ἀξιωματούχων καὶ ἔπεισε τὸν Πατριάρχη νὰ συναινέσει στὰ σχέδιά του.
«Ταῦτ' ἔλεγον οἱ ἐν τέλει καὶ τὸν πατριάρχην μαλακιζόμενον ἔπειθον» ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΠΑΧΥΜΕΡΗΣ (στὸ TLG Failler, A., Laurent, V. (Ed) Paris: Les Belles Lettres, 1984, σελ 115)
Ὅταν οἱ ποιμένες μαλακίζονται καὶ φοβοῦνται τὰ δύσκολα καὶ δὲν κηρύττουν στὸν λαό λόγον Θεοῦ, καὶ δὲν μαθαίνει ὁ λαὸς τὴν ἀληθινὴ γνῶσι, καταντάει καὶ ὁ λαὸς στὸν πάτο, στὰ ἔσχατα.
« Ὅτι εἰ μαλακισθέντες καὶ τὰ δεινὰ δείσαντες, μὴ ἐκηρύξαμεν ὑμῖν τὸν λόγον, ὥστε μαθεῖν τὴν ἀληθῆ γνῶσιν, ἐν ἐσχάτοις ἦν τὰ ὑμέτερα.» ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 61,391
Ἐδὼ τὸ πρόβλημα δὲν εἶναι μόνον ὅτι δὲν κηρύττουν τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ κηρύττουν τὸν λόγο τοῦ διαβόλου. Λένε ὅτι εἶναι ἀρετὴ νὰ φοβάσαι. Λένε ὅτι εἶναι ἀσέβεια καὶ πειράζεις τὸν Θεό ἄν ἔχεις ἐμπιστοσύνη στὸν Θεό. Ἀνακαλύπτουν νέες ἀρετὲς καὶ νέες ἁμαρτίες, δηλαδὴ φτιάχνουν νέα πίστι, ἄρα νέα ἐκκλησία. Ὅταν λέει ὁ Μεσσηνίας ὅτι «τὸ νὰ μὴν ἐμβολιαστῇς εἶναι ἁμαρτία» ἄρα τὸ νὰ ἐμβολιαστῇς εἶναι ἀρετή, τί ἄλλο κάνει; Καὶ βλέπουμε ἀνθρώπους χωρὶς τὴν γνώσι τοῦ Θεοῦ νὰ ἀγωνίζονται, νὰ παλεύουν, νὰ ἀψηφοῦν τοὺς κινδύνους καὶ νὰ ἀποροῦν πῶς ἐμεῖς οἱ χριστιανοὶ ἔχουμε φτάσει σ᾿ αὐτὸ τὸ σημεῖο δουλικότητος. Ὁ βουδιστὴς Μπαγκντί, ὁ γνωστὸς γιατρός, κλαίει καὶ ἀπορεῖ πῶς ἐμεῖς, οἱ ὀρθόδοξοι ἕλληνες, ποὺ ἔχωμε Θεὸ καὶ ἁγίους ποὺ κάνουν θαύματα φτάσαμε σὲ αὐτὸ κατάντημα. Αὐτὸ καὶ μόνο φτάνει γιὰ νὰ μᾶς κρίνει ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ὅποιος θέλει νὰ ἔχει ἀποτέλεσμα ἡ πίστις του δὲν προσέρχεται στὸ Θεὸ μαλακιζόμενος, οὔτε μὲ χασμουρητά, οὔτε ἀμελὴς καὶ χαλαρὸς, οὔτε νὰ ξύνεται, οὔτε ἐν ἀκηδία.
«Οὕτως ὁ βουλόμενος ἀνύσαι (=τελεσφορῶ, φέρω ἀποτέλεσμα) προσέρχεται τῷ Θεῷ, οὐ μαλακιζόμενος οὐδὲ χασμώμενος οὐδὲ ἐκλελυμένος (=χαλαρός, ἀμελής) οὐδὲ κνώμενος οὐδὲ ἀκηδιῶν». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62,173.
Ἄς μὴν ἀράζουμε, καλοί μου ἄνθρωποι. Δὲν γίνεται νὰ πετύχουμε τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν ραθυμοῦντες, τρυφῶντες καὶ μαλακιζόμενοι.
«Μὴ τοίνυν καθεύδωμεν, ἀγαπητοί· οὐ γὰρ ἔστιν, οὐκ ἔστι ῥᾳθυμοῦντα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν ἐπιτυχεῖν, οὐδὲ τρυφῶντας καὶ μαλακιζομένους». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 61,366
Ἐμεῖς βέβαια, καλοπερνοῦμε καὶ τρῶμε καὶ μεθοκοποῦμε καὶ γιὰ μὲν ὅτιδήποτε ἐξωτερικὸ χτυπιόμαστε καὶ κοπιοῦμε (συσίτια, φιέστες, μάσκες, ἐμβόλια) γιὰ ὅσα ὅμως ἀφοροῦν τὸν οὐρανό μαλακιζόμαστε.
«Ἡμεῖς δὲ καὶ τρυφῶμεν καὶ γαστριζόμεθα καὶ μεθύομεν, καὶ ὑπὲρ μὲν τῶν ἔξω κοπτόμεθα πραγμάτων, ἐν δὲ τοῖς τοῦ οὐρανοῦ μαλακιζόμεθα». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 55,204
Ἀκοὺς τώρα ἐπισκόπους καὶ πνευματικοὺς νὰ λένε ὅτι μέγιστον ἀγαθὀν εἶναι ἡ ὑγεία!!! Κλείνουν τὶς ἐκκλησίες γιὰ μὴν μπεῖ ὁ λαὸς καὶ μολυνθῇ!!! Θεωροῦν τὴν ἀρρώστια κάτι τὸ φοβερὸ καὶ τὸν θάνατο τὸν νομίζουν φρικτὸ πράγμα. Ἡ καλοπέρασι καὶ ἡ ἄνεσι εἶναι ἡ αἰτία. Ἔχουμε πάθει αὐτὸ ποὺ παθαίνουν τὰ πουλάκια ὅταν φοβοῦνται καὶ εἶναι ἄτολμα καὶ θέλουν νὰ μείνουν γιὰ πάντα στὴν φωλιά, δηλαδὴ μαλακίζονται, λέγει ὁ ἅγιος Ἰωάννης. Φωλιά εἶναι ὁ παρὼν βίος. Καὶ μένουμε κολλημένοι στὸν παρόντα βίο, ποιοί; Αὐτοὶ ποὺ ἔχουν κληθῇ γιὰ τὴν βασιλεία τῶν οὐρανῶν. Ποὺ ἔπρεπε νὰ ὑπομένουμε χιλιάδες θανάτους τὴν ἡμέρα… Ἀλλὰ ἐμεῖς… Φιλοσώματοι, λέγει ὁ ἅγιος. Μαλακισμένοι, φιλοτομαριστὲς….
«Τί λέγεις, ἄνθρωπε; εἰς βασιλείαν κέκλησαι, εἰς βασιλείαν Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, καὶ χάσμης πληροῦσαι, καὶ κνᾶσαι, καὶ ναρκᾷς; Εἰ γὰρ εἰς μυρίους θανάτους πηδῆσαι ἑκάστης τῆς ἡμέρας ἔδει, οὐ πάντα ἐχρῆν ὑπομεῖναι; Ἀλλ' ὑπὲρ μὲν ἀρχῆς πᾶν ὁτιοῦν ποιεῖς, τῆς δὲ βασιλείας μέλλων κοινωνεῖν τῆς τοῦ Μονογενοῦς, οὐ καθάλλῃ (=ὁρμῶ) κατὰ μυρίων ξιφῶν, οὐκ ἐμπηδᾷς εἰς πῦρ; Καὶ οὔπω τοῦτο δεινὸν, ἀλλ' ὅτι καὶ μέλλων ἀπιέναι θρηνεῖς, καὶ ἐμφιλοχωρεῖς τοῖς ἐνταῦθα φιλοσώματος ὤν. Τί δὴ τοῦτο; καὶ τὸν θάνατον φρικτὸν πρᾶγμα εἶναι νομίζεις; Ἡ τρυφὴ τούτων αἰτία, ἡ ἄνεσις· ἐπεὶ ὅγε κατάπικρον βίον ζῶν, καὶ πτερωθῆναι ἕλοιτο ἂν καὶ ἀπαλλαγῆναι ἐντεῦθεν. Νῦν δὲ ταὐτὸν πάσχομεν, οἷον οἱ νεοττοὶ μαλακισθέντες, διαπαντὸς ἐπὶ τῆς καλιᾶς μένειν ἐθέλοντες. Ἀλλ' ὅσῳπερ ἂν μένωμεν, τοσούτῳ ἐσόμεθα ἀσθενέστεροι. Καλιὰ γὰρ ὁ παρὼν βίος ἐστὶν» ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 62,314
Μὲ τὴν «ὑπακοὴ» οἱ πνευματικοὶ θέλουν νὰ κρατήσουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν «φωλίτσα». Στὸν παρόντα βίο. Στὸ χῶμα, στὴ γῆ. «Ἐταπείνωσεν εἰς γῆν τὴν ζωὴν μου» (Ψαλμ. 142) Ἐκεὶ. Ταπεινωμένοι στὴ γῆ. Νεοττοὶ μαλακισθέντες, διαπαντὸς ἐπὶ τῆς καλιᾶς μένειν ἐθέλοντες. Βάλτε «μασκοῦλες» κἄντε «ἐμβόλια». Τὰ ἴδια δὲν λέει καὶ ὁ ἅγιος Παΐσιος, ποὺ ἔβλεπε ἀπὸ τότε τί συμβαίνει καὶ τί ἔρχεται;
«Δυστυχῶς, καὶ πάλι ὁρισμένοι «Γνωστικοὶ» φασκιώνουν τὰ πνευματικά τους τέκνα σὰν τὰ μωρά, δῆθεν γιὰ νὰ μὴ στενοχωριοῦνται. «Δὲν πειράζει αὐτό· δὲν εἶναι τίποτε. Ἀρκεῖ ἐσωτερικὰ νὰ πιστεύετε»! ΑΓ. ΠΑΪΣΙΟΥ ΛΟΓΟΙ. Σουρωτή 1999. Τομ. Β΄ ΣΕΛ. 191
Κάποιοι λαμπροὶ πνευματικοί μας προτρέπουν τοὺς ἀνθρώπους νὰ ἐμβολιαστοῦν λέγοντας ὅτι «Θὰ εὐλογήσουμε τὰ ἐμβόλια καὶ θὰ ἐξουδετερωθοῦν οἱ πιθανὲς κακὲς συνέπειες»!!! Ἄν ἔχουν τέτοια πεποίθησι γιὰ τὶς εὐλογίες τους, γιατὶ δὲν εὐλόγησαν τόσον καιρό καὶ τοὺς ναοὺς καὶ τοὺς πιστοὺς καὶ ἀλλήλους παρὰ κατήντησαν οἱ ναοὶ μὲ κορδελάκια σὰν ἐργοτάξια καὶ οἱ πιστοὶ καὶ οἱ ἴδιοι σὰν κλόουν;
Οἱ κήρυκες τῆς ὑποτέλειας στὶς ἐλεεινὲς μαριονέτες τῆς ἐξουσίας , οἱ ὄντως μαλακισθέντες ριψάσπιδες, δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ἔτσι δὲν σώζεται ὁ ἄνθρωπος, δὲν λάμβάνει τὸν στέφανο τῆς ζωῆς, ἀλλὰ ξεφτιλίζεται;
«Γίνου φησὶν πιστὸς ἄχρι θανάτου καὶ δώσω σοι τὸν στέφανον τῆς ζωῆς. ἀληθὲς τοῦτο· καὶ γὰρ εἴρηται ὁ ὑπομείνας εἰς τέλος, οὗτος σωθήσεται, οὐ μὴν ὁ ῥίψασπις καὶ πρὸς τοὺς ἀγῶνας μαλακισθείς». ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΟΣ, ΣΧΟΛΙΑ ΣΤΗΝ ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ ΙΩΑΝΝΟΥ ( στὸ TLG. Hoskier, H.C. (Ed) Ann Arbor: University of Michigan Press, 1928 σελ51)
Δὲν καταλαβαίνουν ὅτι ὁ διάβολος ἐργάζεται κατ᾿ αὐτὸν τὸν τρόπο γιὰ νὰ κόψῃ τὸν ἄνθρωπο ἀπὸ τὴν ἀσφαλὴ ἄγκυρα, τὴν ἐλπίδα στὸ Θεό, καὶ τὸν κάνει νὰ πιστέψῃ σὲ ἐπιστήμονες γήϊνους (καὶ μακάρι νἄταν καὶ ἐπιστήμονες, τίμιοι μὲ τὴν ἐπιστήμη καὶ τὴν ἀποστολή τους) σὲ «εἰδικοὺς», σὲ μάσκες καὶ ἐμβόλια; Ὅποιος μαλακισθῇ ἀκούγοντας τοὺς ψευδοπνευματικοὺς καὶ ἀφήσῃ τὴν ἱερὴ ἄγκυρα τῆς πίστεως θὰ καταπέσῃ καὶ θὰ πνιγῇ καὶ θὰ φτάσῃ στὴν ἄβυσσο τῆς κακίας.
«Διὰ γὰρ τοῦτο ὁ διάβολος ἡμᾶς εἰς τοὺς τῆς ἀπογνώσεως ἐμβάλλει λογισμούς, ἵνα ἐκκόψῃ τὴν ἐλπίδα τὴν πρὸς τὸν θεόν, τὴν ἄγκυραν τὴν ἀσφαλῆ, ... Ἂν οὖν τις μεταξὺ μαλακισθεὶς ἀφῇ τὴν ἄγκυραν ταύτην τὴν ἱεράν, κατέπεσέ τε εὐθέως καὶ ἀπεπνίγη, εἰς τὴν ἄβυσσον τῆς κακίας ἐλθών». ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ (TLG Ad Theodorum lapsum (lib. 1) A Théodore, Dumortier, J. (Ed) Paris: Cerf, 1966, Sect 2)
Ὁ διάβολος ὡς σοφὸ πνεῦμα, μὲ πείρα αἰώνων, γνωρίζει ὅτι ὅποιος ἔχει πραγματικὴ πίστι στὸ Θεὸ οὔτε σαλεύεται, οὔτε κολλᾶ στὰ παρόντα. Δὲν μαλακίζεται μὲ τὰ παρόντα, καὶ οὔτε πόλεμοι, οὔτε σεισμοὶ, οὔτε βάρβαροι, οὔτε θανατηφόρες ἀρρώστιες, οὔτε δικαστές οὔτε ὅτιδήποτε ἄλλο τὸν κλωνίζει. Γι᾿ αὐτὸ φροντίζει νὰ ἀφήσουν οἱ ἄνθρωποι αὐτὴ τὴν ἱερὴ ἄγκυρα τῆς πίστεως. Καὶ βάζει τοὺς κληρικοὺς μαζὶ μὲ τοὺς ἄρχοντες νὰ ἐπιτελέσουν τὸ πρόσταγμα («Δημάρχους ἱστᾶ, ἐπιτελεῖν τὸ πρόσταγμα». Ἅγιος Ἐφραίμ Σῦρος):
«Καὶ πῶς οὐ φοβηθήσεται (ὁ ἄνθρωπος ὁ πιστός); Κἂν πόλεμον ἴδῃ προσιόντα, κἂν σεισμὸν τὰς πόλεις καταλύοντα, κἂν λῃστὰς καὶ τοιχωρύχους τὰ πάντα ὑφαιρουμένους, κἂν βαρβάρους ἐπιτρέχοντας, κἂν νόσον θάνατον ἀπειλοῦσαν, κἂν δικαστοῦ θυμὸν, κἂν ὁτιοῦν ἕτερον,... Οὐδέν ἐστι τὸ παρασαλεῦον αὐτὸν, καὶ τοῖς παροῦσι προσηλοῦν, ἀλλ' ὅλος δι' ὅλου πρὸς τὸν Θεὸν ἀνατέταται, καὶ τὴν ἐλπίδα ἀναμένει ἐκείνην, καὶ πέπηγε τῇ προσδοκίᾳ ταύτῃ διηνεκῶς ἐρηρεισμένος, καὶ οὐδενὶ τῶν παρόντων μαλακιζόμενος, ἢ περισπώμενος. Τοιαῦται γὰρ αἱ τῶν πραγμάτων φροντίδες σχίζουσι τὴν διάνοιαν, καὶ διατέμνουσι τὴν γνώμην» ΙΩΑΝΝΗΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ PG 55,297
Ξέρει ὅτι αὐτὲς οἱ φροντίδες καὶ οἱ μέριμνες ὁδηγοῦν στὴν σχιζοφρένεια καὶ κάνουν τὸν ἄνθρωπο νὰ μὴν ἔχει σταθερὴ γνώμη. «Αἱ τῶν πραγμάτων φροντίδες σχίζουσι τὴν διάνοιαν, καὶ διατέμνουσι τὴν γνώμην». Ἐδὼ βρισκόμαστε σήμερα.
Ὅλα αὐτὰ τὰ «βρωμόλογα» περὶ μαλακισμένων κλπ τὰ λέγει ὁ Ἰωάννης ποὺ πέθανε στὶς ἐξορίες γιατὶ ἐνοχλοῦσε τὶς ἐξουσίες μὲ τοὺς ἐλέγχους του, καὶ τοὺς κληρικοὺς συνεργάτες τῶν ἐξουσιαστῶν. Ἡ ἐκλησία ὅμως τὸν ὀνομάζει Χρυσόστομο καὶ τὰ λόγια του τὰ χαρακτηρίζει «ἀφιλαργυρίας θησαυρούς». Οἱ σημερινοὶ διάδοχοί του στὸν θρόνο του σκέπτονται καὶ ἐνεργοῦν ὅπως αὐτός; «Δὲν κινδυνεῦει ἡ πίστις» λένε «ἀλλὰ οἱ πιστοί». Καὶ τὴν φωνή τους τὴν πολλαπλασιάζουν χιλιάδες στόματα ποιμένων, τῆς ἰδίας ποιότητος. Καὶ ἡ πίστις κινδυνεῦει καὶ χάνεται, καὶ οἱ πιστοὶ ὁμοίως. Καὶ μάλιστα ὄχι μόνον κατὰ τὴν παροῦσα ζωὴ νὰ ὑποφέρουν ἤ καὶ νὰ τὴν ἀπολέσουν -ὡς πειραματόζωα γιὰ ἀμφιβόλου ποιότητος ἐμβόλια- ἀλλὰ καὶ τὴν αἰώνιο, ὡς ἀπομακρυνθέντες ἀπὸ τὴν πίστι.
Ἴσως βοηθηθοῦν κάπως οἱ σκανδαλισθέντες ἀδελφοὶ, ἀπὸ τὰ λόγια καὶ τὸν τρόπο σκέψεως τῶν ἁγίων μας. Μακάρι νὰ καταλάβουμε ὅτι στὰ λόγια καὶ τὸ παράδειγμά τους εἶναι ἡ σιγουρά καὶ ὄχι στὶς ἀποφάσεις ἀνθρώπων ποὺ ἀνεξαρτήτως τῆς θέσεως τους ἐντὸς τῆς Ἐκκλησίας ὁ λόγος καὶ οἱ πράξεις τους ἐνάντιώνονται στοὺς ἁγίους πατέρες.
Ὑλικὸ γιὰ προβληματισμό προσφέρουμε σὲ ὅποιον ἐνδιαφέρεται.