Φυσικὰ καὶ ἀγκαλιάζει ἡ Ἐκκλησία τὸν ὁμοφυλόφιλο καὶ κάθε ἐμπαθῆ ἄνθρωπο, ἀλλὰ προκειμένου νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴν σωτηρία του, στὴν κατά Χάριν θέωσί του. Προκειμένου νὰ τὸν ὁδηγήσῃ στὴν σωτηρία του, ὅμως, πρέπει νὰ τοῦ γνωρίσῃ τὴν ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας. Τὴν ἀλήθεια ἔτσι ὅπως ὁ ἴδιος ὁ Τριαδικός, μόνος ἀληθινὸς Θεὸς ἀπεκάλυψε (καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ ἀποκαλύπτῃ) στοὺς ἀνθρώπους, διὰ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Ἁγίων καὶ Θεοφόρων Πατέρων κάθε ἐποχῆς.
Κάθε Ἐπίσκοπος καὶ κατ' ἐπέκτασιν κάθε Κληρικὸς (ἤ καὶ Λαϊκὸς) ἔχει καθῆκον νὰ ἀναμεταδίδῃ τὴν ἀλήθεια αὐτὴ ἀνόθευτη, νὰ «εὐαγγελίζεται» χωρὶς νὰ ἀλλάζῃ οὔτε κεραία, «ἑπόμενος τοῖς Ἁγίοις Πατράσι», δεδομένου ὅτι «Ἰησοῦς Χριστὸς χθὲς καὶ σήμερον ὁ αὐτὸς καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας».
Ὡς πρὸς τὰ πάθη, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος -καὶ κάθε Ἅγιος- εἶναι ξεκάθαρος: «μὴ πλανᾶσθε· οὔτε πόρνοι οὔτε εἰδωλολάτραι οὔτε μοιχοὶ οὔτε μαλακοὶ οὔτε ἀρσενοκοῖται οὔτε πλεονέκται οὔτε κλέπται οὔτε μέθυσοι, οὐ λοίδοροι, οὐχ ἅρπαγες βασιλείαν Θεοῦ οὐ κληρονομήσουσι». Καὶ ἀναφέρεται, φυσικά, στοὺς ἐξ αὐτῶν ἀμετανοήτους.
Ὅταν, λοιπόν, ἕνας Ἐπίσκοπος διδάσκει διαφορετικά, ὅταν «εὐαγγελίζεται παρ' ὅ παρελάβομεν», ὅταν νομιμοποιῇ τὴν ἀμετανοησία ὡς πρὸς τὰ ἀνθρώπινα πάθη (ἐν προκειμένῳ τὴν ὁμοφυλοφιλία, παρουσιάζοντάς τη, μάλιστα, σὰν... ἐκ Θεοῦ προερχομένη καὶ ὄχι ὡς συνέπεια ἁμαρτιῶν προσωπικῶν ἤ ἀκόμη καὶ τῶν προγόνων μας), τότε καὶ κοροϊδεύει τοὺς ὁμοφυλοφίλους, ἀπομακρύνοντάς τους ἔτσι ἀπὸ τὴν ὁδό τῆς σωτηρίας τους, καὶ βλασφημεῖ κατὰ τοῦ Θεοῦ, ὅταν ἐμμέσως πλὴν σαφῶς διδάσκῃ πὼς ὁ Θεός, ἐκτὸς ἀπὸ πηγὴ ἀρετῶν, ἀποτελεῖ καὶ πηγὴ ἤ ἔστω ἔμπνευση παθῶν.
Μόνον ὁ διάβολος ἐμπνέει πάθη.
Ὁ Θεός, ἐν τῇ πανσοφίᾳ του, ἁπλῶς ἐπιτρέπει κάποια πάθη (σὲ καμία περίπτωσι ὅσα ὁ διάβολος θὰ ἤθελε νὰ ἔχουμε γιὰ νὰ ἁπωλέσουμε τὴν σωτηρία μας), ἀλλὰ πάντα προκειμένου νὰ ἐξαχθῇ τελικῶς (συνεργείᾳ καὶ τοῦ ἀνθρώπου, βάσει τοῦ αὐτεξουσίου του), κάτι καλὸ ἀπ' αὐτό.
Δυστυχῶς, ὁ συγκεκριμένος, ταλαίπωρος Ἐπίσκοπος εἶναι εἴτε πλανεμένος εἴτε συνειδητὰ αἱρετικός.
Εἴθε ὁ Θεὸς νὰ τὸν φέρῃ εἰς ἐπίγνωσιν ἀληθείας, διότι καὶ ὁ ἴδιος καταστρέφεται, καὶ ἄλλους παίρνει στὸ λαιμό του.
Μὲ ὅσα αἱρετικὰ «γυμνῇ τῇ κεφαλῇ» διδάσκει, θυμίζει τοὺς φοβεροὺς λόγους τοῦ Θεανθρώπου Χριστοῦ εἰρηκότος: «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι κλείετε τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν ἔμπροσθεν τῶν ἀνθρώπων· ὑμεῖς γὰρ οὐκ εἰσέρχεσθε, οὐδὲ τοὺς εἰσερχομένους ἀφίετε εἰσελθεῖν.
Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι περιάγετε τὴν θάλασσαν καὶ τὴν ξηρὰν ποιῆσαι ἕνα προσήλυτον, καὶ ὅταν γένηται, ποιεῖτε αὐτὸν υἱὸν γεέννης διπλότερον ὑμῶν»!