του Νικολάου Μπαλδιμτσή - Ιατρού
Τα λόγια του, ήταν σίγουρα, ήταν βέβαια, ήταν πειστικά.
Δεν χρειάζονταν ούτε διευκρινίσεις, ούτε δευτερολογίες.
Έτσι, μια φορά από την αντανάκλαση της Χάριτος που είχε ο Γέροντας, αισθάνθηκε η ψυχή μου πόσο μεγάλη είναι η αχαριστία μου στις ευεργεσίες του Θεού.
Ο Γέροντας αμέσως μου έδωσε την απάντηση υπομειδιώντας και λέγοντας:
«ἰσαρίθμους γάρ τῆ ψάμμω ὠδάς, ἄν προσφέρωμέν σοι, Βασιλεῦ ἅγιε, οὐδέν τελοῦμεν ἄξιον, ὧν δέδωκας ἡμῖν…».
Άλλη φορά, μόλις τελείωσα την εξέταση και νοσηλεία του, κάθισα δίπλα στο κρεββατάκι του.
Ο Γέροντας με κρατούσε από το χέρι, χωρίς να μιλάει.
Εγώ, εκείνη τήν στιγμή, είδα όλη τη ζωή μου, όλα τα πάθη μου και τις αμαρτίες μου και η ψυχή μου έκλαιγε νοερά για το πόσο λύπησα το Χριστό.
Αφού πέρασε πολύ ώρα σε αυτή την κατάσταση, γυρίζει ο Γέροντας και μου λέει:
-Καλό ήταν κι αυτό!
Κατάλαβα ότι περίμενε κάτι υψηλότερο, όπως η ευγνωμοσύνη και η αγάπη σαν τον πατέρα που θέλει το παιδί του να το δει άρχοντα.
Αλλά πού τέτοια κατάσταση!
Ένα βράδυ ο Γέροντας με έβαλε να κοιμηθώ στο κελλί του, στο κρεββάτι του.
Εκείνος πήγε σε άλλο κελλί.
Θα μου μείνει αξέχαστη η προσευχή που μου έδωσε ο Θεός, με τις ευχές του, μέσα στο μαρτυρικό κελλάκι του.
Η προσευχή ήταν αρέμβαστος, καθαρή.
Η ψυχή μου έγινε διορατική.
Έβλεπα τους λογισμούς να προσπαθούν να με προσβάλλουν αλλά πριν πάρουν σχήμα, εξαφανίζονταν.
Αυτή η προσευχή ήταν αποτέλεσμα όχι μόνο των ευχών του Γέροντα αλλά και του μαρτυρικού κελλιού του στο οποίο είχε δεχθεί τόσες επισκέψεις της Θείας Χάριτος.
Όταν άλλη φορά τον παρακάλεσα να ξαναμείνω στο κελλί του, μου είπε:
Εσύ, παιδί μου, σε έναν τόπο βρήκες μία δραχμή και νομίζεις ότι αν ξαναπάς εκεί, θα βρεις κι άλλη.
Μου εξήγησε δε ότι:
και ο τόπος έχει να κάνει με την προσευχή.
Εκεί που έγιναν αμαρτίες έχει εξουσία ο πειρασμός και δεν αναπαύεται η ψυχή.
Σε άλλους τόπους που έγιναν προσευχές και «επισκέψεις» της Χάριτος ο άνθρωπος εύκολα κατανύσσεται και προσεύχεται.
Ακόμη, ευκολότερα προσεύχεται ο άνθρωπος σε ένα μικρό κελλί και δυσκολότερα σε ένα μεγάλο δωμάτιο.
Γιατί η ψυχή μας περιορίζεται, ή διαχέεται, ανάλογα με τον χώρο.
Κάποτε, την ώρα του Εσπερινού, στο «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου…» κοιτώντας προς το τέμπλο είδα να ανεβαίνει καπνός θυμιάματος μπροστά στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου.
Νόμισα ότι υπήρχε από κάτω κάποιο θυμιατήρι.
Κοίταξα, αλλά δεν υπήρχε.
Ο καπνός του θυμιάματος σιγά σιγά χάθηκε.
Μετά τον Εσπερινό είπα στον Γέροντα:
-Είδα αυτό και αυτό.
Και ο Γέροντας μου απάντησε:
- Ήταν, παιδί μου, η προσευχή που ανεβαίνει ως θυμίαμα.
Τότε τον ρώτησα:
Πώς εγώ Γέροντα, αμαρτωλός άνθρωπος, βλέπω τέτοια πράγματα;
Και μου λέει: Ναι, παιδί μου, είσαι αμαρτωλός αλλά είσαι εν μετανοία.
Διηγείτο ο Γέροντας:
Μια φορά, με κάλεσαν να λειτουργήσω σε ένα κελλί, που ήταν αφιερωμένο στη Σύναξη των Αρχαγγέλων.
Την ώρα της Θείας Λειτουργίας είδα ζωντανούς τους Αγίους Αρχαγγέλους, οι οποίοι έψαλλαν εν χορώ λέγοντας:
Πότε θα «αναλύσεις» από αυτή τη ζωή, π. Εφραίμ, για να έρθεις μαζί μας να υμνούμε τον Κύριο;
https://proskynitis.blogspot.com