.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Γέροντας Ιάκωβος Βαλαδήμος «Με μιά μπουκιά ψωμί δε χορταίνεις και η ευχή είναι ο άρτος της ψυχής»


Όταν προς το τέλος της ζωής του ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος βρισκόταν στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων τον επισκέφθηκε μιά λόγια και ευσεβής ψυχή, η οποία ποθούσε να γίνει και νύμφη Χριστού ακολουθώντας την μοναχική πολιτεία. Ο Γέροντας κατά την ψυχωφελή συζήτηση την ρώτησε: 
- Προσεύχεσαι καθημερινά, κόρη, στον γλυκύτατό μας Ιησού;
- Προσεύχομαι Γέροντα, του απάντησε με κατεβασμένο από συστολή κεφάλι.
- Την ευχή την λές; Συνέχισε.
- Την λέω Γέροντα!
- Πόσες φορές την λές;
- Την λέω, Γέροντα, επανέλαβε αμήχανα.
- Άκου, κόρη μου, της είπε. Την λές μιά ή πολλές φορές; Γιατί με μιά μπουκιά ψωμί ο άνθρωπος δεν χορταίνει και η ευχή είναι ο άρτος της ψυχής. Όσο περισσότερες φορές την λες, τόσο η γλυκύτητα μένει μόνιμα στο στόμα σου και τόσο πιό πολύ αισθάνεσαι τον τροφοδότη Χριστό να σε γεμίζει με την Χάρη Του.
Και μόνο αυτή η στιχομυθία δείχνει την συνεχή τροφοδοσία του Γέροντος, από τον Άρτο της Ζωής, τον άρτο «Ζωής της Αιωνιζούσης» τον άρτο που δεν ξεραίνεται ούτε μουχλιάζει, την μονολόγιστη ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

“Γέρ. Ιάκωβος Βαλαδήμος – Ο Άγιος των ανέργων της Βίτσας Ζαγορίου”, Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, εκδ. Αγαθός Λόγος, σελ. 63-64

Δυο λέξεις, δυο κουβέντες και φτάνουν...



...Δεν θες τίποτε άλλο.

Ζει Κύριος ο Θεός.

Αιτείτε και δοθήσεται...

Κρούετε και ανοιγήσεται..

Με πίστη, 

με υπομονή, 

με καρτερία, 

με ταπεινό φρόνημα..

Να ζητάμε από τον Θεό!

Και η αγάπη του Ουρανίου Πατρός μας 

δεν θα αργήσει να μας χαρίσει 

αυτό που ζητάμε 

και να μας λυτρώσει 

από αυτό που μας ταλαιπωρεί…

† Γέροντας Γαβριήλ


'Οτι προβάλλει σήμερα η τηλεόραση, δεν είναι παρά για να προετοιμάσει τούς ανθρώπους για τον ερχομό του αντιχρίστου..''


''Οτι προβάλλει σήμερα η τηλεόραση, δεν είναι παρά για να προετοιμάσει 
τούς ανθρώπους για τον ερχομό του αντιχρίστου..''

π. Αθανάσιος Μυτιληναίος




Οι άνθρωποι θά σου δώσουν, ότι έχουν στήν καρδιά τους!

Οι άνθρωποι θα σου δώσουν ότι έχουν στήν καρδιά τους.Τίποτα περισσότερο. 
Τίποτα λιγότερο.

Μόνο ότι έχουν στη καρδιά τους μαζεμένο.


Όπως από τον κρεοπώλη δεν ζητάς ψωμί, ούτε από τον μανάβη κρέας, έτσι και με τους ανθρώπους.

Μην απαιτείς από άνθρωπο σκληρό να αγαπηθείς.

Ούτε από άνθρωπο αδιάφορο να αρχίσει να σε προσέχει.

Ο,τι έχει καθένας στη καρδιά, βγαίνει αβίαστα. 

Εύκολα. 

Απλά.

Με ζόρι και παρακαλητά, μόνο απογοητεύσεις θα εισπράττεις.

Καθένας, σε κερνάει ό,τι έχει στη καρδιά.

Πάρτο απόφαση και ειρήνευσε την ψυχή σου.


Ελευθεριάδης Γ. Ελευθέριος
Πηγή: Λύρα του Πνεύματος

Μέ ποιά κ ρ ι τ ή ρ ι α ΜΕΤΡΑΣ έναν άνθρωπο ; ; ;


Μια εφημερίδα είχε τίτλο σ’ ένα άρθρο-έρευνα:

«Με ποια κριτήρια μετράς έναν άνθρωπο;».

Μερικά από τα κριτήρια ήταν:

Η ικανότητα του να κερδίζει και να χρησιμοποιεί τα χρήματα. 

Η αξία και η χρονολογία του αυτοκινήτου του. 

Πόσα μαλλιά έχει. 

Η δύναμη και το σωματικό του ύψος. 

Η δουλειά που έχει και πόσο επιτυχημένος είναι. 

Ποια 'σπορ' αγαπά. 

Σε πόσα σωματεία μετέχει. 

Η δυναμικότητα και η αξιοπιστία του.



Πολύ ρηχά και επιφανειακά είναι τα κριτήρια με τα οποία μετράμε τους ανθρώπους. 

Τα κριτήρια όμως που χρησιμοποιεί ο Χριστός για να αξιολογήσει τον άνθρωπο βρίσκονται σε χτυπητή αντίθεση.

Προσέξτε μερικές από τις αξίες και τα μέτρα του Κύριου μας:

«Μακάριοι οι φτωχοί στο πνεύμα… οι ελεήμονες… οι καθαροί στην καρδιά… οι ειρηνοποιοί… οι διωκόμενοι για τη δικαιοσύνη…».

Άρα γε, εμείς πώς βλέπουμε και με τι μέτρα αξιολογούμε τους άλλους αλλά και τους εαυτούς μας;

Κύριε, κάνε με να αξιολογώ τη ζωή μου, όχι με βάση του τι σκέπτεται και λέει ο κόσμος, αλλά τι Εσύ λες στο Λόγο Σου.

«Μακάριοι όσοι νιώθουν την πνευματική τους φτώχεια, γιατί σ’ αυτούς ανήκει η βασιλεία των ουρανών» (Ματθαίος 5:3).

"Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ, δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!


"Παιδί μου… 

Ξέρω τις δυσκολίες σου, τους αγώνες σου, την πάλη της ψυχής… 

Τα λάθη σου, τις πτώσεις σου… 

Κι όμως σου λέω: 

«Δος μου την καρδιά σου όπως είναι». 

Αν περιμένεις να γίνεις άγγελος, δε θα μ’ αγαπήσεις ποτέ…

Ακόμα κι αν πέφτεις συχνά στα ίδια λάθη, αν είσαι αδέξιος στην άσκηση της αρετής, έλα κοντά μου… 

Θέλω την καρδιά σου. 

Σ’ αγαπώ όπως είσαι… 

Όταν θα πρέπει να υποφέρεις, θα σου δώσω δύναμη. 

Όταν θα πρέπει να αγωνιστείς, θα σου δώσω θάρρος. 

Μη δειλιάσεις! 

Σήμερα στέκομαι στην πόρτα της καρδιάς σου. 

Χτυπάω και περιμένω. 

Αγάπησέ με όπως είσαι. 

Αν περιμένεις να γίνεις ΆΓΙΟΣ, δεν θα μ’ αγαπήσεις ΠΟΤΕ!!!"


Γέροντας Σίμων ο Αρβανίτης

Μέγας Αθανάσιος. Ποιόν ψαλμό του Δαβίδ πρέπει νά λέμε σέ κάθε διαφορετική περίπτωση

Μέγας Αθανάσιος
Προς Μαρκελλίνον εις την ερμηνείαν 
των Ψαλμών (ιε΄ – κς’)


ιε’. 
Οι Ψαλμοί λοιπόν έχουν διαταχθεί κατ’ αυτή την τάξη, που είναι δυνατόν για τους αναγνώστες, όπως είπα προηγουμένως, να βρει ο καθένας σε κάθε ψαλμό, τα πάθη και την διάθεση της ψυχής του, ομοίως δε και το υπόδειγμα και την διδασκαλία για κάθε πράγμα.

Τι λόγια λέγοντας μπορεί να είναι αρεστός στον Κύριο, με ποια λόγια μπορεί να διορθωθεί και να ευχαριστεί τον Κύριο, ώστε να μη ολισθήσει σε ασέβεια αυτός που προφέρει τους λόγους αυτούς. Διότι θα αποδώσουμε λόγο στον Κριτή, όχι μόνο για τις πράξεις, αλλά και για κάθε ανώφελο λόγο.

Αν λοιπόν θέλεις να μακαρίσεις κάποιον, έχεις (ως υπόδειγμα), για το πως πρέπει και γιατί και τι πρέπει να λες, τους ψαλμούς 1 και 31, και τους 40, 111, 118 και 127.

Αν πάλι θέλεις να κατακρίνεις την επιβουλή των Ιουδαίων κατά του Σωτήρος, έχεις τον 2ο ψαλμό.

Αν δε καταδιώκεσαι από τους δικούς σου και έχεις πολλούς που στρέφονται εναντίον σου, λέγε τον 3ο ψαλμό.

Εάν βρίσκεσαι σε παρόμοια κατάσταση θλιβόμενος, και αφού επικαλέστηκες τον Κύριο θέλεις να τον ευχαριστήσεις, επειδή σε εισάκουσε, ψάλλε τον 4ο, τον 74ο, και τον 114ο.

Αν ακόμα βλέπεις ότι οι πονηροί θέλουν να σου στήσουν ενέδρα, και θέλεις να εισακουσθεί η προσευχή σου, σήκω νωρίς το πρωί και ψάλλε τον 5ο.

Αν αισθάνεσαι απειλή από μέρους του Κυρίου και βλέπεις ότι ταράζεσαι γι’ αυτό τον λόγο, μπορείς να λες τον 6ο και τον 37ο.

Αν κάποιοι σε επιβουλεύονται, όπως ο Αχιτόφελ τον Δαβίδ, και κάποιος σου το αναγγείλει, ψάλλε τον 7ο και έχε εμπιστοσύνη στον Θεό, ο οποίος θα σε σώσει.

ις΄. Αν θέλεις δε να προσφωνήσεις τον Κύριο, όταν βλέπεις την εξαπλωμένη παντού χάρη του Σωτήρος και τη σωτηρία του ανθρωπίνου γένους, ψάλλε τον 8ο.

Αν πάλι θέλεις να ευχαριστήσεις με άσμα τον Κύριο για τον τρυγητό, έχεις και πάλι για την περίσταση τον 8ο και τον 83ο.

Για την κατάργηση του εχθρού και την σωτηρία της κτίσεως, μην καυχάσαι για σένα, αλλά γνωρίζοντας ότι αυτό είναι κατόρθωμα του Υιού του Θεού, λέγε τον αναφερόμενο σ΄ αυτόν 9ο ψαλμό.

Αν πάλι κάποιος θέλει να σε συνταράξει, εσύ έχε την εμπιστοσύνη στον Κύριο και ψάλλε τον 10ο.

Όταν δε δεις να πλεονάζει η υπερηφάνεια των πολλών και η κακία, ώστε να μη υπάρχει ευσέβεια στους ανθρώπους, να καταφύγεις στον Κύριο και να λες τον 11ο.

Αν δε διαρκεί επί πολύ χρόνο η εναντίον σου επιβουλή των εχθρών, μη λιποψυχείς σαν να σε λησμόνησε ο Θεός, αλλά παρακάλεσε τον Κύριο ψάλλοντας το 12ο.

Όταν δε ακούσεις να βλασφημούν μερικοί την πρόνοια του Θεού, μη μετέχεις στην ασέβεια τους, αλλά δεόμενος στον Θεό, λέγε τον 13ο και τον 52ο.

Αν πάλι θέλεις να μάθεις, τι είδους είναι ο πολίτης της βασιλείας των ουρανών, ψάλλε τον 14ο.

ιζ’. Αν έχεις ανάγκη προσευχής εξ αιτίας των εχθρών σου, οι οποίοι περικυκλώνουν την ψυχή σου, ψάλλε τον 16ο, τον 85ο, τον 87ο και τον 140ο.

Αν θέλεις να μάθεις, πως προσευχήθηκε ο Μωυσής, έχεις τον 89ο.

Αν σώθηκες από τους εχθρούς σου και διέφυγες από τους διώκτες σου, ψάλλε και συ τον 17ο ψαλμό.

Θαυμάζεις την τάξη της κτίσεως και την φροντίδα της Πρόνοιας γι’ αυτήν και τα ιερά προστάγματα του νόμου; Ψάλλε τον 18ο και τον 23ο.

Αν δε συναντήσεις θλιβόμενους, να τους παρηγορείς, να προσεύχεσαι γι’ αυτούς και να τους λες τους λόγους του 19ου ψαλμού.

Όταν αντιλαμβάνεσαι ότι ο Κύριος σε ποιμαίνει και σε οδηγεί στην προκοπή, χαίροντας γι’ αυτό ψάλλε τον 22ο.

Οι εχθροί σε περιτριγυρίζουν, αλλά συ υψώνοντας την ψυχή προς τον Θεό, λέγε τον 24ο και θα τους δεις να αμαρτάνουν άσκοπα.

Αν επιμένουν οι εχθροί σου, που δεν έχουν άλλο παρά τα χέρια τους γεμάτα αίματα και ζητούν να σε κακοποιήσουν και να σε φονεύσουν, μην δώσεις σε άνθρωπο το κρίμα (διότι όλα τα ανθρώπινα είναι ύποπτα), αλλά λογαριάζοντας μόνο τον Θεό σαν Κριτή (διότι μόνος αυτός είναι δίκαιος) λέγε τους λόγους των ψαλμών 25, 34 και 42.

Αν δε επιτεθούν με μεγαλύτερη σφοδρότητα και γίνουν τόσον πολλοί σαν να ήταν στρατός οι εχθροί και σε καταφρονούν, διότι δεν έχεις ακόμη χρισθεί, και θέλουν να σε πολεμήσουν ακριβώς γι’ αυτό, μη φοβηθείς, αλλά ψάλλε τον 26ο ψαλμό.

Επειδή δε είναι ασθενής η ανθρώπινη φύση, αν πάλι επιμείνουν αναίσχυντα όσοι σε επιβουλεύονται, μην προσέχεις σ’ αυτούς, αλλά κράζε προς τον Θεό, λέγοντας τους λόγους του 27ου.

Και αν θέλεις να μάθεις πως πρέπει να προσφέρεται η ευχαριστία προς τον Κύριο, σκεπτόμενος πνευματικά ψάλλε τον 28ο.

Και όταν κάνεις τα εγκαίνια του οίκου σου, και την ψυχή, η οποία υποδέχεται τον Κύριο, και τον σωματικό οίκο, στον οποίο κατοικείς σωματικά, να ευχαριστείς και να λες τον 29ο και τον 126ο των αναβαθμών.

ιη’. Όταν δε βλέπεις ότι μισείσαι και καταδιώκεσαι χάρη της αληθείας, από όλους τους φίλους και συγγενείς, μην ολιγοψυχήσεις στρέφοντας την προσοχή σου, είτε σ’ αυτούς είτε στον εαυτό σου, ούτε να τρομάξεις, όταν βλέπεις να σε αποστρέφονται οι γνωστοί σου, αλλά αφού απαγκιστρωθείς από αυτούς, να στρέψεις το βλέμμα στα μέλλοντα και να ψάλλεις τον 30ο.

Βλέποντας δε τους βαπτισμένους, οι οποίοι λυτρώθηκαν από την φθαρτή γέννηση, και θαυμάζοντας την φιλανθρωπία του Θεού, ψάλλε σ’ αυτούς τον 31ο.

Και όταν μεν θέλεις να ψάλλεις μαζί με πολλούς, αφού συγκεντρώσεις ανθρώπους δίκαιους και ενάρετους στη ζωή τους, λέγε και συ (μαζί τους) τον 32ο ψαλμό.

Αν δε εμπέσεις στους εχθρούς και διαφύγεις απ’ αυτούς με τη φρόνηση, αφού σωθείς από τις επιβουλές τους, αν θέλεις να ευχαριστήσεις (τον Θεό), αφού συγκεντρώσεις τους πράους ανθρώπους, ψάλλε μαζί τους τον 33ο.

Αν δε παρατηρήσεις στους παρανομούντες, την φιλονικία πάνω στο κακό, μην πιστέψεις ότι μέσα τους κατά φύσιν υπάρχει η κακία, όπως ισχυρίζονται οι αιρετικοί, αλλά ψάλλε τον 35ο ψαλμό, και θα αντιληφθείς ότι αυτοί είναι αίτιοι που αμαρτάνουν (και όχι η φύση τους).

Αν δε βλέπεις τους πονηρούς να διαπράττουν πλήθος ανομίες και να αλαζονεύονται κατά των αδύνατων, θέλεις δε να προτρέψεις μερικούς, να μην τους προσέχουν, ούτε να τους ζηλεύουν, διότι οι ασεβείς εξαφανίζονται ταχύτατα, λέγε και στον εαυτό σου και στους άλλους τον 36ο.

ιθ’. Αλλά και συ ο ίδιος, όταν προετοιμάζεις μετά προσοχής τον εαυτό σου, βλέποντας να επιτίθεται ο εχθρός (διότι τότε επιτίθεται με μεγαλύτερη οξύτητα εναντίον τους) και θέλεις να προετοιμαστείς εναντίον του, ψάλλε τον 38ο ψαλμό.

Και εάν, όταν επιτίθενται οι εχθροί, υπομένεις τις θλίψεις και θέλεις δε να μάθεις την ωφέλεια που προέρχεται από την υπομονή, ψάλλε τον 39ο ψαλμό.

Βλέποντας δε το πλήθος των πενήτων και των πτωχών, και θέλοντας να ελεούνται, μπορείς να επαινείς όσους έχουν ήδη δώσει ελεημοσύνη, τους δε άλλους να προτρέπεις να ελεούν, ψάλλοντας τον 40ο.

Έπειτα, όταν έχεις στρέψει τον πόθο σου τελείως στον Θεό, αν ακούσεις να σε κοροϊδεύουν οι εχθροί, μην ταράζεσαι· αλλά σκεπτόμενος τον αθάνατο καρπό, από αυτό τον πόθο, να παρηγορείς την ψυχή σου, με την ελπίδα στον Θεό. Ανακουφίζοντας δε και καταπραΰνοντας τις βιοτικές στενοχώριες της, μ’ αυτό τον τρόπο, λέγε τον 41ο ψαλμό.

Αν θέλεις δε να ξαναθυμάσαι συνεχώς, τις ευεργεσίες του Θεού, που έγιναν προς τους πατέρες, καθώς και την έξοδο από την Αίγυπτο και τα συμβάντα στην έρημο, πώς μεν ο Θεός είναι αγαθός, οι δε άνθρωποι αχάριστοι, έχεις τους ψαλμούς 43, 77, 88, 104, 105, 106 και 113.

Όταν δε καταφύγεις στον Θεό και διασωθείς από τις θλίψεις που σε περιβάλλουν, αν θέλεις να ευχαριστήσεις τον Θεό και να διηγηθείς την φιλανθρωπία που σου έγινε, έχεις τον 45ο.

κ’. Αν όμως αμάρτησες και αφού ντράπηκες μετανοείς και θέλεις να τύχεις του θείου ελέους, έχεις τους λόγους της εξομολογήσεως και της μετανοίας στον 50ο.

Αν δε σε συκοφάντησε κάποιος πονηρός βασιλιάς και βλέπεις ότι ο συκοφάντης καυχάται αλαζονικά, φύγε και λέγε και συ τους λόγους του 51ου.

Όταν δε σε καταδιώκουν, μερικοί δε σε διαβάλλουν θέλοντας να σε παραδώσουν, όπως οι Ζιφαίοι και οι αλλόφυλοι τον Δαβίδ, μην παραδοθείς στην λύπη, αλλά έχοντας εμπιστοσύνη στον Κύριο και υμνώντας τον, λέγε τα λόγια από τους ψαλμούς 53 και 55.

Αν δε σε ακολουθήσει ο διώκτης και, χωρίς να το γνωρίζει, εισέλθει στο σπήλαιο, μέσα στο οποίο και συ κρύβεσαι, ούτε τότε να ταραχθείς· διότι και σ’ αυτή την ανάγκη έχεις παρηγορητικούς λόγους και επίσημες ρήσεις, τους ψαλμούς 56 και 141.

Αν δε ο διώκτης διατάξει να φρουρηθεί ή οικία σου και (παρά ταύτα) διαφύγεις, ευχαρίστησε τον Κύριο, γράφοντας στην ψυχή σου, σαν σε στήλες, την ενθύμηση του ότι δεν φονεύθηκες, και λέγε τα λόγια του 58ου ψαλμού.

Αν δε προξενούν θλίψεις με τις κατηγορίες τους οι εχθροί και οι νομιζόμενοι φίλοι σε συκοφαντούν με τις φλυαρίες τους, και λυπηθείς για την δοκιμασία σου για λίγο χρόνο, μπορείς να παρηγορηθείς υμνώντας τον Θεό και λέγοντας τους λόγους του 54ου ψαλμού.

Σε υποκριτές και καυχόμενους για την εμφάνιση τους, λέγε για να τους κάνεις να ντραπούν τον 57ο ψαλμό.

Σε όσους δε ορμούν με άγριες διαθέσεις εναντίον σου και θέλουν να σου πάρουν την ψυχή, αντιπαράθεσε την υποταγή σου στον Θεό και έχε θάρρος. Όσο δε μανιάζουν εκείνοι, τόσο περισσότερον να υποτάσσεσαι εσύ στον Κύριο, και να λες τα λόγια του 61ου.

Αν δε καταδιωκόμενος καταφύγεις σε έρημο τόπο, μη φοβηθείς ως μόνος εκεί, αλλά έχοντας εκεί τον Θεό, ψάλλε σ’ αυτόν κατά τον όρθρο, τον 62ον.

Όταν δε σε φοβερίζουν οι εχθροί και δεν παύουν να σου στήνουν ενέδρες και μηχανεύονται το παν εναντίον σου, και αν ακόμη είναι πλήθος, μην υποχωρήσεις· διότι τα πλήγματα τους θα είναι σαν βέλη νηπίων, αν ψάλλεις τον 63ον, τον 64ον, τον 69ον και τον 70όν.

κα’. Όταν θέλεις να υμνήσεις τον Κύριο, ψάλλε τα λόγια του 64ου.

Αν δε θέλεις να κατηχήσεις κάποιους περί της αναστάσεως, ψάλλε τα λόγια του 65ου.

Όταν επιζητείς το έλεος του Θεού, ύμνησε τον ψάλλοντας τον 66ο.

Όταν δε βλέπεις ότι οι μεν ασεβείς, ευτυχούν εν ειρήνη και ζουν ευχαριστημένοι, ενώ οι δίκαιοι υφίστανται θλίψεις, για να μην σκανδαλιστείς και κλονιστείς, λέγε και συ τα λόγια του 72ου ψαλμού.

Όταν πάλι οργιστεί ο Θεός κατά του λαού, μπορείς να τον παρηγορήσεις, με τους συνετούς λόγους του 73ου ψαλμού.

Όταν έχεις ανάγκη να εξομολογηθείς, ψάλλε τους ψαλμούς 9, 74, 91, 104, 105, 106, 107, 110, 115, 135 και 137.

Αν πάλιν θέλεις να αποδείξεις ότι οι Έλληνες και οι αιρετικοί δεν έχουν θεογνωσία, αλλά μόνο η Ορθόδοξη Εκκλησία, μπορείς αφού σκεφτείς να ψάλλεις τα λόγια του 75ου ψαλμού.

Αν οι εχθροί καταλάβουν πριν από σένα τις διεξόδους, και βρίσκεσαι σε μεγάλη στεναχώρια, και αν ταραχτείς, μην απελπιστείς, αλλά προσευχήσου. Αν δε εισακουστείς στις κραυγές σου, να ευχαριστήσεις τον Θεό, λέγοντας τα λόγια του 76ου.

Αν δε οι εχθροί επιμείνουν και ορμήσουν μέσα στο ναό και βεβηλώσουν τον οίκο του Θεού και φονεύσουν τους αγίους και ρίξουν τα σώματα τους στα πτηνά του ουρανού, για να μην πτοηθείς και υποκύψεις στην ωμότητα τους, σύμπασχε μεν με τους πάσχοντες, προσευχήσου δε στον Θεό, λέγοντας τον 78ο ψαλμό.

κβ’. Αν θέλεις δε να υμνήσεις τον Κύριο σε εορτάσιμη ημέρα, αφού συγκαλέσεις τους δούλους του Θεού, ψάλλε τα λόγια του 80ου και 94ου.

Αν δε μαζευτούν και πάλι όλοι οι εχθροί από παντού και απειλούν τον οίκο του Θεού, κάνοντας συμμαχίες κατά της ευσέβειας, για να μη λιποψυχήσεις εξ αιτίας του πλήθους και της δύναμης τους, έχεις σαν άγκυρα ελπίδας, τους λόγους του 82ου.

Και εάν βλέποντας τον οίκο του Θεού και τα αιώνια σκηνώματα του, γεμίζεις με πόθο γι’ αυτά, όπως συνέβαινε και με τον Απόστολο, λέγε και συ τον 83ον ψαλμό.

Όταν δε κάποτε πάψει η οργή και λυθεί ή αιχμαλωσία, εάν θέλεις να ευχαριστήσεις, μπορείς να λες τα λόγια του 84ου και του 125ου.

Αν θέλεις δε να γνωρίσεις την διαφορά της Ορθόδοξης ‘Εκκλησίας, από τα σχίσματα και να τους ντροπιάσεις (τους σχισματικούς), μπορείς να λες όσα γράφονται στον 86ο.

Αν θέλεις δε να ενθαρρύνεις τον εαυτό σου και τους άλλους στην προς τον Θεό ευσέβεια και (να τους πείσεις) ότι η ελπίδα στον Θεό δεν ντροπιάζει, αλλά καθιστά άφοβη την ψυχή, ύμνησε τον Θεό, λέγοντας τα λόγια του 90ου.

Θέλεις να ψάλεις κατά το Σάββατο; έχεις τον 91ο.

κγ’. Θέλεις να ευχαριστήσεις κατά την Κυριακή; έχεις τον 23ο.

Θέλεις να υμνήσεις κατά την Δευτέρα; λέγε τον 47ο.

Θέλεις να αινέσεις κατά την Παρασκευή; έχεις τον αίνο στον 92ο. Διότι τότε, όταν έγινε η σταύρωση, οικοδομήθηκε ο οίκος του Θεού, παρά την προσπάθεια των εχθρών να τον εμποδίσουν, γι΄αυτό πρέπει να ψάλλονται τότε στον Θεό σαν επινίκιος ύμνος, τα λεγόμενα στον 92ο.

Αν τύχει δε αιχμαλωσία και καταστραφεί ο οίκος (του Θεού) και εν συνεχεία επανοικοδομηθεί, ψάλλε τα λόγια του 95ου.

Αν δε η χώρα ησυχάσει από τους πολέμους και διάγει εν ηρεμία και βασιλεύει ο Κύριος, θέλεις δε να υμνήσεις γι’ αυτό, έχεις τον 96ο.

Θέλεις να ψάλλεις κατά την Τετάρτη, έχεις τον 93ο. Διότι ο Κύριος τότε παραδόθηκε και άρχισε την εκδίκηση κατά του θανάτου και να θριαμβεύει πάνω του με γενναιότητα. Όταν, λοιπόν, διαβάζοντας το Ευαγγέλιο δεις, ότι οι Ιουδαίοι έκαναν την Τετάρτη συμβούλιο κατά του Κυρίου, βλέποντας τον Κύριο τότε να έχει παρρησία, στην εκδίκηση κατά του διαβόλου για χάρη μας, ψάλλε τα λόγια του 93ου.

Βλέποντας πάλι, την πρόνοια του Κυρίου για τα πάντα και την εξουσία του και θέλοντας να κατηχήσεις μερικούς στην πίστη και την υπακοή σ’ αυτόν, πείθοντας τους να εξομολογηθούν πρώτα, ψάλλε τον 99ον.

Και εάν, αφού γνωρίσεις την εξουσία του ως κριτού και ότι ο Κύριος κρίνει αναμιγνύοντας την κρίση με την ευσπλαγχνία, θελήσεις να προσέλθεις σ’ αυτόν, έχεις γι’ αυτό τους λόγους του 100ου.

κδ’. Επειδή δε η φύση μας είναι ασθενής, αν ποτέ οι δυσκολίες της ζωής σε κάνουν φτωχό και χάσεις το κουράγιο σου, και θέλεις να βρεις παρηγοριά, έχεις τον 101 ψαλμό.

Και επειδή πρέπει πάντοτε να ευχαριστούμε τον Θεό για όλα, όταν θέλεις να τον ευλογείς, η ψυχή σου μπορεί να παρακινηθεί σ’ αυτό, να λες τους ψαλμούς 102 και 103.

Θέλεις να υμνήσεις τον Θεό και να μάθεις πως και για ποια πράγματα πρέπει να τον υμνείς, καθώς και ποιοι πρέπει να λένε τον ύμνο; Έχεις τους ψαλμούς 104, 106, 134, 145, 146, 147, 148 και 150.

Έχεις πίστη, όπως είπε ο Κύριος και πιστεύεις σε όσα λες κατά την προσευχή σου; Λέγε τον 115ον.

Αισθάνεσαι ότι με τις πράξεις σου ανεβαίνεις, ώστε να λες: «Λησμονώ μεν τα παλιά, προχωρώ δε προς εκείνα που είναι εμπρός». Μπορείς να λες σε κάθε πρόοδο τις 15 ωδές των αναβαθμών.

κε’. Αν αιχμαλωτίστηκες από ανοίκειες σκέψεις, και αντιλήφθηκες ότι σε παρέσυραν και (μετά όμως) μετανόησες, πάψε του λοιπού και παραμένοντας στο σημείο, όπου συνέλαβες τον εαυτό σου να αμαρτάνει, κάθισε και κλάψε και συ, όπως έκανε τότε ο λαός, λέγοντας τα λόγια του 136ου.

Θεωρώντας τους πειρασμούς σαν δοκιμασία, μετά την παρέλευση των πειρασμών, αν θέλεις να ευχαριστήσεις (τον Θεό), έχεις τον 138ο ψαλμό.

Σε ενοχλούν πάλι οι εχθροί και θέλεις να απαλλαγείς; Λέγε τα λόγια του 139ου.

Θέλεις να δεηθείς και να προσευχηθείς; Ψάλλε τον 5ο και τον 142ο.

Αν εχθρός τύραννος επιτέθηκε στον λαό και σε σένα, όπως ο Γολιάθ κατά του Δαβίδ, μη φοβηθείς, αλλά πίστευε και συ, όπως ο Δαβίδ, και λέγε τα λόγια του 143ου.

‘Έπειτα, θαυμάζοντας τις ευεργεσίες του Θεού προς όλους και ενθυμούμενος την γενόμενη αγαθότητα του, προς εσένα και προς όλους, εάν θέλεις γι’ αυτά να ευλογείς τον Θεό, λέγε τους λόγους του Δαβίδ, τους οποίους είπε και αυτός στον 144ο ψαλμό.

Θέλεις να υμνήσεις τον Κύριο; Μπορείς να πεις τον 92ο και 97ο.

Αν, παρ’ ότι είσαι μικρός, προτιμηθείς σε κάποια εξουσία από τους αδελφούς σου, μην υπερηφανεύεσαι έναντι τους, αλλά δίνοντας δόξα στον Κύριο, ο οποίος σε εξέλεξε, ψάλλε και συ τον 151ον ψαλμό, τον οποίο συνέθεσε ο Δαβίδ.

Αν όμως θέλεις να ψάλλεις ψαλμούς, στους οποίους να απαντά (ο λαός) δια της επωδού «Αλληλούια», έχεις τους ψαλμούς 104, 105, 106, 111, 112, 113, 114, 115, 116, 117, 118, 134, 135, 145, 146, 147, 148, 149 και 150.

κς’. Όταν δε θέλεις να ψάλεις κατ’ ιδίαν, τα σχετιζόμενα προς τον Σωτήρα, βρίσκεις τέτοια (κείμενα) σχεδόν σε κάθε ψαλμό, έχεις κυρίως όμως τον μεν 44ο και τον 109ο, που υποδηλώνουν την γνήσια γέννηση του εκ του Πατρός και την ένσαρκη του Παρουσία.

Οι δε 21ος και 68ος προλέγουν την θεία σταύρωση και τις επιβουλές τις οποίες δέχθηκε για χάρη μας και όσα έπαθε.

Και ο μεν 2ος και ο 108ος αναφέρονται στην επιβουλή και την κακία των Ιουδαίων και στην προδοσία του Ιούδα του Ισκαριώτη.

Οι δε ψαλμοί 20, 49 και 71 αναφέρονται, τόσο στην βασιλεία του και την εξουσία του ως Κριτού, όσο και στην ένσαρκη Παρουσία του μαζί μας και στην κλήση των εθνών.

Επίσης ο μεν 15ος διακηρύσσει την εκ νεκρών Ανάσταση του.

Οι δε 23ος και 46ος αναγγέλλουν την άνοδο του στους ουρανούς.

Αναγινώσκοντας δε τους ψαλμούς 92, 95, 97 και 98, μπορείς να κατανοήσεις τις ευεργεσίες του Σωτήρος σε μας, οι οποίες προήλθαν από τα πάθη του.


Έλληνες Πατέρες της Εκκλησίας (ΕΠΕ). Αθανασίου Αλεξανδρείας. Άπαντα τα έργα. 5. Ερμηνευτικά Α΄. εκδ. Γρηγόριος ο Παλαμάς, 1975. σελ. 40 – 59.

«Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν είναι έτσι αυστηρός και άγριος! Είναι γλυκύς, ωραίος, πανέμορφος»


Ο Όσιος Γεράσιμος ο Μικραγιαννανίτης έλεγε για τον Τίμιο Πρόδρομο, δείχνοντας τις αγιογραφίες του:
«Ο Τίμιος Πρόδρομος δεν είναι έτσι αυστηρός και άγριος! Είναι γλυκύς, ωραίος, πανέμορφος».
Και σε ερώτηση αν τον έχει δει, απάντησε:
«Τον είδα, γι’ αυτό σας λέω ότι είναι γλυκύς. Μάλιστα μου είπε ότι θα είναι προστάτης μου σε αυτή την ζωή και εγγυητής της σωτηρίας μου»!

Από το βιβλίο «Διδακτός Θεού»
Ιερά Μητρόπολη Βέροιας

Σήμερα είναι η μνήμη του νεότερου Πατροκοσμά Αγίου Μέγα Ιεράρχου Αυγουστίνου Καντιώτη…


Ἦχος δ´. Ἐπεφάνης σήμερον.
Ἱεράρχην μέγιστον, τῆς Ἐκκλησίας, Αὐγουστῖνον ὅσιον, ἀνευφημήσωμεν πιστοί, προφητικῶν δι’ ἐλλάμψεων, τὸν τοῦ Κυρίου, τὴν ποίμνην φωτίσαντα.
[Ιωάννης Τσιλιμιγκάκης]

Η μνήμη της κοιμήσεως του μεγάλου ιεράρχη που φοβούνται όλοι, διότι ορθοτομούσε το λόγο της ορθόδοξης αληθείας ακέραια, δίχως εκπτώσεις όπως σήμερα!

Σαν σήμερα, στις 28 Αυγούστου 2010, εκοιμήθη εν Κυρίω μια αγιασμένη μορφή της Ορθοδοξίας μας, ένας πολύ μεγάλος ιεράρχης και προφήτης των ημερών μας, ο επί 33 συναπτά έτη Μητροπολίτης Φλωρίνης, Πρεσπών και Εορδαίας Αυγουστίνος Καντιώτης, σε ηλικία 104 ετών! †



Εμφανίστηκε ο π. Αυγουστίνος σε μια πρεσβυτέρα, πολύ ενάρετη και αγία ψυχή, στην Αιτωλοακαρνανία, μητρόπολη που είχε διακονήσει, και της είπε: «Να με παρακαλάς, να μου ζητάς ό,τι θέλεις, ο Θεός μας μου έδωσε την αγιότητα, με έκανε άγιο!»


Ο Άγιος επίσκοπος Αυγουστίνος, δώρο Θεού στην Εκκλησία, ο «Νέος Χρυσόστομος», κατά τον Άγιο Παΐσιο, στον δρόμο των αγίων αποστόλων, στα ίχνη των αγίων πατέρων· η πρώτη δήλωσή του στο ποίμνιό του: «Δὲν θὰ θυσιάσω τὶς ἀρχές μου χάριν τοῦ θρόνου, ἀλλὰ χίλιους θρόνους θὰ θυσιάσω γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν Αλήθεια!»


Η Οσία γερόντισσα Γαλακτία στις 28/8/2010 είπε: «Σήμερα σείστηκαν τα επουράνια! Ένας μεγάλος Ιεράρχης ανέβηκε στον Ουρανό! (ήταν ο Φλωρίνης Αυγουστίνος) Δίπλα στον Πατροκοσμά! Τον βλέπουν οι κακομοίρηδες, κάποιοι άλλοι αρχιερείς από την άλλη πάντα (κόλαση) και λιώνουν!» (μαρτυρία Μαρίας Δασκαλάκη)


Ο Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε: «Εσείς στην Ελλάδα δεν έχετε καμμία ανάγκη! Έχετε έναν επίσκοπο, τον Αυγουστίνο Καντιώτη, που δείχνει τον σωστό δρόμο τον οποίο πρέπει να βαδίσετε! Θα θέλαμε και εμείς στην Σερβία να έχουμε ένα τέτοιο επίσκοπο!»


Είπε ο Άγιος Ιάκωβος Τσαλίκης της Ευβοίας: «Ο π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι πατήρ της Εκκλησίας!»~ «Τί κάνει, Νῖκο, ὁ δεσπότης μας, ὁ π. Αὐγουστῖνος; Αὐτὸς μᾶς κρατάει ὅλους, αὐτὸς κρατάει ὅλη τὴν ᾿Ορθοδοξία. Ξέρεις γιατὶ τὸν μισοῦν καὶ τὸν διώκουν ἄλλοι δεσποτάδες; Τὸν μισοῦν καὶ τὸν διώκουν, διότι τὸν φθονοῦν, ἐπειδὴ εἶνε ἀνώτερός τους καὶ δὲν μποροῦν νὰ τὸν φθάσουν».


Ο Άγιος Πορφύριος είπε στο γνήσιο πνευματικό τέκνο του π. Αυγουστίνου, Νικόλαο Σωτηρόπουλο: «῾Ο Αὐγουστῖνος εἶνε ὁ μεγάλος ἀσκητής. ῞Οσα λέγει καὶ ὅσα γράφει εἶνε ὅλα διαμάντια». Σε άλλο πρόσωπο ο Άγιος είπε· «῾Ο Αὐγουστῖνος εἶνε Πατερικὴ μορφή, σὰν τοὺς Πατέρες τῆς Α´ Οἰκουμενικῆς Συνόδου». Στον π. Λαυρέντιο Γρατσία είπε: «Ο π. Αυγουστίνος ό,τι συμβαίνει στην Εκκλησία το νοιώθει σαν να συμβαίνει επάνω του στον εαυτό του.»


Ο άγιος Γεώργιος Καρσλίδης ο Ομολογητής [4 Νοεμβρίου] από την Δράμα: «στον Αθανάσιο Βογατίνη, που διάβαζε το φυλλάδιο “Σπίθα”, που εκδίδει ακόμα ο μητροπολίτης Φλωρίνης Αυγουστίνος, λέει: Ο Αυγουστίνος θα ομολογήσει για την δόξα του Κυρίου».

Σημαδιακή η μέρα αυτή, αφού ο υπεραιωνόβιος π. Αυγουστίνος εκοιμήθη: Ημέρα Σάββατο -ημέρα των κεκοιμημένων 28 Αυγούστου -ημέρα της κοιμήσεως του ομωνύμου του αγίου Αυγουστίνου επισκόπου Ιππώνος (✞28-8-430). Την ώρα που στο Άγιον Όρος τέλειωνε η αγρυπνία για την μνήμη της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, η οποία γιορτάζει στις 28 Αυγούστου.

ΤΙΣ ΠΡΕΣΒΕΙΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΕΓΑ ΙΕΡΑΡΧΗ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ.


Ἦχος γ´. Τὴν ὡραιότητα.
Ὅτε πρὸς Κύριον, σὺ ἐξεδήμησας, τότε ἐσείσθησαν, τὰ ἐπουράνια, ἱεραρχῶν ἡ καλλονή, πανένδοξε Αὐγουστῖνε, καὶ κατατηκόμενοι, ἐν δεινοῖς ἐθεώρουν σε, ἀπὸ τῆς κολάσεως, ἱεράρχαι ἀνόσιοι, ὡς ἔφη ἡ σεπτὴ Γαλακτία, Κρήτης ἀγλάισμα τὸ νέον.
[Ιωάννης Τσιλιμιγκάκης]




Σήμερα σείστηκαν τα επουράνια!Ένας μεγάλος ιεράρχης ανέβηκε στον ουρανό



Ή Ὁσία Γερόντισσα Γαλακτία τῆς Κρήτης στὶς 28-8-2010 μοῦ εἶπε:
«Σήμερα σείστηκαν τὰ ἐπουράνια!
Ἕνας μεγάλος Ἱεράρχης ἀνέβηκε στὸν οὐρανό (ἦταν ὁ Φλωρίνης Αὐγουστῖνος).
Δίπλα στὸν Πατροκοσμά!
Τὸν βλέπουν οἱ κακομοίρηδες, κάποιοι ἄλλοι Ἀρχιερεῖς ἀπὸ τὴν ἄλλη πάντα (κόλαση) καὶ λιώνουν»!
(μαρτυρία Μαρίας Δασκαλάκη).

Είπε ό άγιος Ιάκωβος Τσαλικης τής Ευβοίας: 
« Ό π. Αυγουστίνος Καντιώτης είναι Πατήρ τής Εκκλησίας»!

*Εμφανίστηκε ό π. Αυγουστίνος σέ μία πρεσβυτέρα, πολύ ενάρετη καί αγία ψυχή, στήν Αιτωλοακαρνανία, μητρόπολη που είχε διακονήσει, καί τής είπε: 
«Νά μέ παρακαλάς, νά μού ζητάς ό,τι θέλεις, ό Θεός μας μού έδωσε τήν Αγιότητα, μέ έκανε Άγιο»!


Ό άγιος επίσκοπος Αυγουστίνος, δώρο Θεού στήν Εκκλησία, ό «Νέος Χρυσόστομος», κατά τόν Άγιο Παΐσιο, στόν δρόμο τών αγίων αποστόλων, στά ίχνη τών Αγίων Πατέρων·ή πρώτη δήλωσή του στό ποίμνιό του:
«Δὲν θὰ θυσιάσω τὶς ἀρχές μου χάριν τοῦ θρόνου, ἀλλὰ χίλιους θρόνους θὰ θυσιάσω γιὰ τὸν Χριστὸ καὶ τὴν ἀλήθεια»!
(Κ. Ο. Ε.)







Ως άλλος Εωσφόρος σκέφτηκε και έπραξε ο Περιστερίου


Γράφει ο Βασίλειος Ξεσφίγγης

Εδώ και δυο χρόνια στην Εκκλησία της Ελλάδας έχει προκύψει το πρόβλημα της αφαίρεσης του Εσταυρωμένου που κανονικά βρίσκεται πίσω από την Αγία Τράπεζα.

Η Αγία Τράπεζα συμβολίζει τον φρικτό Γολγοθά και ο Μεγάλος Εσταυρωμένος βρίσκεται εκεί στην φυσική του θέση από αιώνες.

Ήρθε ένας Μητροπολίτης όμως, ο Γρηγόριος του Περιστερίου και είπε το εξής βλάσφημο.

Ότι θα βάλω τον θρόνο μου στην θέση Του Θεού.

Σας θυμίζει τίποτα αυτό;

Πάμε να δούμε...

Ο προφήτης Ησαΐας αναφέρει σχετικά με την πτώση του Εωσφόρου στο 14: 13, 14 : «έλεγες μέσα σου στον ουρανό θα ανεβώ και τον θρόνο μου θα υψώσω πάνω από τα άστρα του Θεού, θα πάρω θέση πάνω στο βουνό… θα ανεβώ πάνω από τα σύννεφα και με τον Ύψιστο θα είμαι ίσος».

Ναι σωστά διαβάσατε.

Ένας υποτίθεται Αρχιερέας Του Θεού φαίνεται πως έκανε την ίδια ακριβώς σκέψη.

Και το χειρότερο, πραγματοποίησε αυτήν του την σκέψη.

Ο Εωσφόρος μόνο σκέφτηκε να βάλει τον θρόνο του πάνω από Τον Θεό ότι θα πάρει θέση πάνω στο βουνό, ενώ ο Περιστερίου το έκανε πράξη, έβγαλε τον Χριστό από τον λόφο του Γολγοθά και έβαλε τον δικόν του θρόνο.

Πράγματι αυτή η σκέψη και η πράξη αποτελεί Εωσφορική τακτική κακά τα ψέμματα, και δεν το λέω εγώ αυτό αλλά οι ιερές γραφές.

Ωστόσο προκύπτει ένα εύλογο ερώτημα προς τον Δέσποτα του Περιστερίου.

Γρηγόριε, θες θρόνο - θέση στον Γολγοθά;

Πολύ ωραία, πες μας όμως άνθρωπε του Θεού για την λύτρωση την δική μου και κάθε ανθρώπου.

Πότε Σταυρώθηκες;

Πότε Αναστήθηκες;

Αφού λοιπόν ούτε Σταυρώθηκες ούτε Αναστήθηκες δεν έχεις θέση στο Γολγοθά γι αυτό άρον τον θρόνο σου και εξαφανίσου από προσώπου Γης.

Βλέπουμε τον Χριστό και την πίστη μας τελευταία να βάλλεται από παντού.

Βλέπουμε να διακωμωδίζεται και να εξευτελίζεται ο εν ύδασι την γην κρεμάσας, ακόμα και από drag queens.

Δεν γίνεται να δεχτούμε προσβολές και βλασφημίες και από τους Μητροπολίτες όμως και να μην αντιδράμε.

Γιατί από αυτούς περιμένουμε να τον υπερασπιστούν και να τον δοξολογούν, και όχι να μας λένε ότι πρόκειται απλά για ένα ξύλο και να τον πετάνε από εδώ και από εκεί.

Κάθε άνθρωπος που θέλει να λογίζεται Χριστιανός Ορθόδοξος, είναι υποχρεωμένος έναντι της Θυσίας του Χριστού να τον υπερασπιστεί.

Ακόμα και αν ο πολέμιος του Χριστού είναι κάποιος Μητροπολίτης, τότε πολύ περισσότερο πρέπει να δώσουμε την όποια μάχη υπερασπιζόμενοι, τον Χριστό και την εκκλησία Του καθώς και την πίστη μας όπως έκαναν οι πρόγονοι μας και οι Άγιοι της εκκλησίας απέναντι στους αιρετικούς πχ (Άρειος).

Χριστιανοί μου, πλέον ομιλούμε για πτώση κανονική και Εωσφορική.

Θα ανεχτούμε τα καμώματα των νεωτεριστών;

Θα ανεχτούμε να εισχωρήσουν στους Ιερούς Ναούς που οι πρόγονοι μας έχτισαν με αίμα σατανικές δοξασίες;

Θα ανεχτούμε Θεομάχους στο τιμόνι της Εκκλησίας και των Μητροπόλεων;

Αν τα ανεχτούμε όλα αυτά, τότε πολύ λυπάμαι αλλά δεν είμαστε ούτε Ορθόδοξοι αλλά ούτε και Χριστιανοί.

Τόσο απλά είναι τα πράγματα να το ξέρετε και θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι όταν όλοι θα συναντήσουμε τον Κύριο να δώσουμε απόκριση για όσα δεν κάναμε όταν είδαμε να τον διώκουν οι Αρχιερείς και η ιστορία να επαναλαμβάνεται.

Καλώ και παρακαλώ κάθε πιστό που σέβεται τον εαυτόν του, να δώσει βροντερό παρόν στις μάχες που καλούμαστε να δώσουμε από εδώ και πέρα, για του Χριστού την πίστη, και την δίκη μας ελευθερία.

Λυκούργος Νάνης, ιατρός: Σχόλιο για την αναγόρευση του Χρήστου Γιανναρά σε επίτιμο διδάκτορα του ΕΚΠΑ και ΑΛΛΑ ΣΗΜΑΝΤΙΚΑ ΣΧΟΛΙΑ


Λυκούργος Νάνης, ιατρός

Τον Ιούνιο του 1989 με πρωτοβουλία των τότε συνοδικών μητροπολιτών, μακαριστών πλέον, Φλωρίνης Αυγουστίνου, Σιδηροκάστρου Ιωάννη και Δρυινουπόλεως και Κονίτσης Σεβαστιανού, ετέθη εν συνόδω το θέμα των κακοδοξιών του τότε καθηγητή της Παντείου και "πρυτάνεως" της λεγόμενης "νεοορθοδοξίας" Χρήστου Γιανναρά. Μάλιστα ο μακαριστός Φλωρίνης στη ΣΠΙΘΑ, φύλλο 444 έτος 1986, τόνισε τα εξής βαρυσήμαντα αναφορικά με την επικίνδυνη και ναρκοθετούσα τη σωτηρία μας γιανναρική διδαχή:
"Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα. Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως - ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού.".
Ετέθη, λοιπόν, συνοδικώς το θέμα της καταδίκης των γιανναρικών κακοδοξιών αλλά, δυστυχώς, δεν έγινε τίποτε, υπαιτιότητα, κυρίως, του τότε μητροπολίτη Θηβών και νυν αρχιεπισκόπου Αθηνών Ιερωνύμου που "αλληθώρισε" προς το θέμα των ιεραποστολικών αδελφοτήτων και το κέντρο βάρους της όλης υποθέσεως μετατοπίστηκε αλλού. 
Εν τω μεταξύ η γιανναρική αίρεση συνεχίζει ανεμπόδιστα το διαβρωτικό της "έργο" προς δόξαν του… αρχεκάκου όφεως που τέρπεται όταν ψυχές υπέρ ων Χριστός απέθανε απόλλυνται συνεπεία φρικαλέων ετεροδιδασκαλιών!
Και, φυσικά, αφού η εκκλησiαστική ηγεσία εκώφευσε σκανδαλωδώς και εξακολουθεί να κωφεύει στο διηνεκές άδραξαν την ευκαιρία οι προφέσσορες του ΕΚΠΑ και αναγόρευσαν σε επίτιμο διδάκτορα το γνωστό "θεολογούντα φιλόσοφο" ή "φιλοσοφούντα θεολόγο", ( διαλέγει και παίρνει κανείς...) προς δόξαν της… ανορθοδόξου και αντιπατερικής θολο-λογίας και προς νεο-νικολαιτικό "εμπλουτισμό" των θεολογικών μας γραμμάτων! "Και διηγώντας τα να κλαις"!

Ὁ Γέρων Θεόκλητος Διονυσιάτης γιὰ τὸν σήμερα τιμηθέντα μὲ πατριαρχικὸ ὀφφίκιο Χρῆστο Γιανναρᾶ

ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ από 2-9-2019


Σχόλιο (orthodoxia-ellhnismos): Τιμήθηκε μὲ τὸ ὀφφίκιο τοῦ Ἄρχοντος Μεγάλου Ρήτορος ἀπὸ τὸ Οἰκουμενικὸ Πατριαρχεῖο ὁ Χρῆστος Γιανναρᾶς, τὸν ὁποῖο μὲ ἔντονη σφοδρότητα εἶχαν ἐπικρίνει γιὰ τὶς αἱρετίζουσες θέσεις του τόσο ὁ Ἅγιος Παΐσιος ὅσο καὶ ὁ Γέροντας Θεόκλητος Διονυσιάτης! Δυστυχῶς, διαβιοῦμε σὲ ἐποχὴ τῆς μείξης τῶν πάντων: τοῦ ψέματος μὲ τὴν Ἀλήθεια, τοῦ κίβδηλου μὲ τὸ ἀτόφιο, τῶν καινοφανῶν δοξασιῶν μὲ τὴν φωνὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων.
Διαβάστε τὸ κείμενο τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου: «Περὶ τοῦ ἡγέτου τοῦ Νεονικολαϊτισμοῦ» 
Τοῦ Ὀσιολογιωτάτου Μοναχοῦ Θεοκλήτου Διονυσιάτου 

Στὰ πλαίσια τῆς ὀφειλομένης προσπαθείας νὰ γνωσθεῖ ὁ κίνδυνος τῆς ἑξαπλουμένης αἱρέσεως, ἀλλὰ καὶ νὰ ἐφελκύσω τὸ ἐνδιαφέρον τῆς διοικούσης καὶ ποιμαινούσης Ἐκκλησίας, παρακάλεσα σοφὸν καὶ ἅγιον Ἐρημίτην, νὰ εἰπῆ τὴν γνώμην του. Καταθέτω τὴν ἐπιστολή του...

Ἀδελφὲ π. Θεοκλητέ, χαῖρε ἐν Κυρίω πάντοτε.
Ἀνέγνωσα τὴν ἐπιστολήν σου καὶ φιλαδέλφως σπεύδω νὰ δηλώσω, ὅτι σύμφωνα μὲ τὶς ἀπόψεις σου, ποὺ ἀποτελοῦν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας.
Δέχομαι, ὅτι ὑπάρχει πολὺς δαιμονισμὸς μέσα στὶς θεωρίες τῶν νεορθοδόξων καὶ διακρίνω σαφῆ δαιμονικὰ στοιχεῖα στὴ ζωὴ καὶ τὴν σκέψη τοῦ ἀναβιώσαντος τὴν αἵρεση τῶν νικολαϊτῶν ἀξιοθρηνήτου Χρήστου Γιανναρᾶ.

Ἐγνώρισα στὴν Ἀθήνα τοῦ '60 καὶ στοὺς πανεπιστημιακοὺς κύκλους τὸν ἀξιοσυμπάθητον τότε θεολόγον καὶ ἀργότερα ἔμαθα ἀπὸ τὸ βιβλίον του "Καταφύγιο ἰδεῶν" τὴν πορεία τῆς σκέψεως καὶ τῶν συναισθημάτων του, ποὺ ἀπολήγουν στὶς ἄφρονες καὶ ἀντιπατερικὲς θεωρίες του καὶ στὴν αἵρεση τῶν νικολαϊτῶν, καθαρῶς πορνική.
Γιὰ νὰ κατανοήσει κανεὶς πλήρως τὸ κατάντημα τοῦ δυστυχοῦς Γιανναρᾶ, θὰ πρέπει νὰ παρακολουθήσει τὴν ἐξέλιξη τῶν ἰδεῶν του μέσα ἀπὸ τὸ αὐτοβιογραφικὸ καὶ αὐτοψυχογραφικὸν αὐτὸ βιβλίον του, ὅπως ὁ ἴδιος περιγράφει τὴν ἐσωτερικὴν ζωήν του.

Λοιπόν, ἐν συντομία μπορεῖ νὰ διαζωγραφηθεῖ τὸ πορτραῖτο του ὡς ἑξῆς: Ἕνας νεαρὸς ὀρθόδοξος, μὲ τὸ ἦθος καὶ τὴν πίστη, ποὺ ἀναλογοῦν στὴν μετεμφηβικὴν ἡλικίαν, μετὰ τὸ λύκειον, ἐγγράφεται στὴν Θεολογικὴ Σχολὴ τῶν Ἀθηνῶν. Εὐρισκόμενος δὲ σὲ διαρκῆ ἐπαφὴ μὲ τοὺς κύκλους τῆς Ὀργανώσεως "Ζωὴ" καὶ δεχόμενος τὴν ἐπιρροή της, τελικῶς γίνεται μέλος τῆς ἀδελφότητος, κατὰ τὴν διάρκειαν τῶν σπουδῶν του.
Ἡ ἔνταξή του στὴν Ὀργάνωση εἶχε τὸν χαρακτήρα ἀφιερώσεως στὸν Θεόν, διὰ λόγους ἱεραποστολικούς, ἀφοῦ προηγουμένως ἀσκηθεῖ καταλλήλως ἀπὸ τοὺς κοσμοκαλογήρους, ὅπως προκύπτει ἀπὸ τὴν αὐτοψυχογραφίαν του. Ἦταν δὲ ἀρκετὰ εὐφυής, κατὰ κοινὴν ὁμολογίαν, πράγμα ποὺ τοῦ δημιούργησε πνεῦμα οἰήσεως καὶ ὑπεροχῆς ἔναντι ὅλων τῶν συναδέλφων του τόσον, ὥστε ὑπερφρονῶν, νὰ τοὺς βλέπει κατωτέρους του καὶ νὰ τοὺς κατακρίνει.

Στὴ σελίδα 128 τοῦ βιβλίου του διαβάζει κανεὶς τὰ ἀπίστευτα αὐτὰ γιὰ ἕνα δόκιμο μέσα στὴν χριστιανικὴν αὐτὴ ὀργάνωση: "...Μὲ ἔπνιγε τὸ παγερό, ὑπηρεσιακὸ ὕφος τῶν ἀνθρώπων ἐκεῖ μέσα, ἡ ἀφόρητη χωριατιὰ καὶ ἡ σκληράδα τους οἱ ἀδικαιολόγητες κατσάδες τους... 
Μὰ πνιγόμουν προπάντων ἀπὸ τὴν ἄγονη, μηχανικὴ καὶ ψυχοκτόνο δουλειὰ τοῦ γραφιά... Ἒνοιωθα μὲ τὸ πέρασμα τῶν χρόνων νὰ φτηναίνω σὰν ἄνθρωπος.. τὸ κλάμα μου μέσα στὶς τουαλέτες τῆς Γραμματείας εἶναι ἡ ἐναργέστερη καὶ πιὸ ὀδυνηρὴ ἀνάμνηση... 
Δὲν ξέρω ἂν ἄλλοι ἄνθρωποι ἔχουν ποτὲ προσευχηθεῖ μέσα σὲ τουαλέτα, μὰ ἐγὼ οὐρλίαζα ἄφωνα τὴν ἀπελπισία μου στὸν Θεό...".
Αὐτὰ καὶ ἄλλα σχετικὰ γράφει, ὁ ταλαίπωρος καὶ διερωτᾶται κανείς, δὲν εἶχε Πνευματικὸ ὁδηγό, γιὰ νὰ τοῦ πεῖ ὅτι ὅλα αὐτὰ ἐγεννῶντο στὴν ψυχή του ἀπὸ τὴν ἀλαζονεία καὶ τὴν οἴηση, συνεργούντων καὶ τῶν ἀναλόγων δαιμονίων, πού εἶχαν ἐπισημάνει τὸ ἀσθενὲς μέρος τῆς ψυχῆς του;

Πάντως, σύμφωνα μὲ τὴν πλουσιωτάτην ἐμπειρίαν τῶν Ἁγίων, γιὰ τὶς μεθοδεῖες τῶν δαιμόνων, ὁ φοιτητὴς τῆς θεολογίας, φαίνεται, ὅτι εἶχε παραδώσει τὴν βούλησή του στὰ πονηρὰ πνεύματα τῆς οἰήσεως καὶ ὑπερηφανείας, ἀφοῦ σταδιακὰ τὸν εἶχαν ὑποσκελίσει μὲ τὴν ἰδέα τῆς ὑπεροχῆς του ἔναντι ὄχι μόνον τῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφῶν του, ἀλλὰ καὶ ἔναντι ὁλοκλήρου τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδὴ τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅπως θὰ τὸ δηλώσει ἀργότερα μὲ τὸ βιβλίον του "Ἡ ἐλευθερία τοῦ ἤθους".

Στὴν ἡλικία τῶν 21 ἐτῶν, δηλαδὴ μετὰ διετίαν, ὅταν ἀκόμα ἦταν τριτοετὴς φοιτητής, χρειάσθηκε νὰ εἰσαχθεῖ στὸ Θεραπευτήριον "Εὐαγγελισμὸς" γιὰ μία ἀσήμαντη ἐγχείριση κόκκυγος. Τὸ ἀσήμαντον, ὅμως, αὐτὸ γεγονὸς ἀπετέλεσε μοιραῖον σταθμὸν τῆς ζωῆς του, ἀφοῦ οἱ δαίμονες, μετὰ τὴν ἅλωση τοῦ λογισμικοῦ μέρους τῆς ψυχῆς του, διὰ τῆς ὑπεροψίας, εἰσῆλθαν, κατόπιν σχετικοῦ πνευματικοῦ πολέμου, στὸν χῶρο τοῦ ἐπιθυμητικοῦ τῆς ψυχῆς, τὴν ὁποίαν ἐτραυμάτισαν μὲ τὰ κλασικὰ βέλη τοῦ πανδήμου ἐτεροφύλλου ἔρωτος. Στοιχεῖα τῆς αὐτοψυχογραφίας του, ποὺ μπορεῖ ἕκαστος νὰ διαβάσει ἀπὸ τὴν σελίδα 174 καὶ ἑξῆς, ἀποτελοῦντα ἀπόδειξη, γιὰ τὴν κυριαρχία τῶν πονηρῶν πνευμάτων τῆς ἀκολασίας ἐπὶ τῆς ψυχῆς τοῦ Γιανναρᾶ.

Ὅπως κι' ἐσὺ γράφεις π. Θεοκλητέ,
"Διαβάζοντας κανεὶς τὸ κείμενον αὐτό, ἔχει τὴν ἐντύπωση ὅτι διαβάζει ἕναν ἀπὸ τοὺς ρομαντικούς τοῦ 19ου αἰῶνος, ξένους ἢ δικούς μας, ποὺ περιγράφουν ἐρωτικὰ συναισθήματα, γιὰ τὰ μάτια τὰ φωτεινά, τὶς κυματιστὲς βλεφαρίδες, γιὰ διάφανη ἐπιδερμίδα, γιὰ γυναικεία χάρη καὶ θηλυκότητα, γιὰ ἁβρὰ χέρια κρινοδάχτυλα...".
Καὶ ὁ γράφων αὐτά, ἦταν ἀφιερωμένος ὡς παρθενεύων! Ἦταν τόσον ἔντονη ἡ ἐρωτικὴ ἐμπειρία του, ὥστε νὰ διαμορφώνει ἀνάλογες θεωρίες περὶ πνευματικῆς ζωῆς, σαφῶς ἀντίθετης μὲ τὴν παραδοσιακὴν ἐν Χριστῷ ζωήν.

Καὶ ἐνῶ ὁ κ. Γιανναρᾶς περιγράφει τὶς σεισμικὲς δονήσεις τῆς ψυχῆς του καὶ τὶς "θεοφάνειες" τοῦ 1956 ἀπὸ τὶς σχέσεις του τὶς ρομαντικὲς μὲ τὶς νοσοκόμες, ὅμως, ἀποσιωπᾶται ὁ τρόπος ζωῆς του καὶ ἡ ἐρωτικὴ δραστηριότης του μέχρι τὸ 1960, ποὺ ἄρχισε νὰ ἀρθρογραφεῖ στὴν "Ἀνάπλαση" ὑπὸ ψευδώνυμον Κεδρηνός, ἐμφανιζόμενος ὡς αἱρετικός.
Ὁ δαίμων τῆς λαγνείας, μετὰ τοῦ ἀδελφοῦ του τῆς οἰήσεως καὶ ὑπερηφανείας, εἶχαν τόσον σκοτίσει τὸ λογικόν του, ὥστε ἔφθασε στὸ σημεῖον νὰ κατηγορεῖ τὴν Ἐκκλησίαν ὡς αἱρετικὴν - μανιχαΐζουσαν, νὰ προκαλεῖ τὸν ἐνθουσιασμὸν τῶν βενεδικτίνων μοναχῶν τοῦ Βελγίου καὶ αὐτὸς νὰ μὴ ἀντιλαμβάνεται τὸ ὄνειδος, ἀλλ' ἀντιθέτως νὰ ἐπιχαίρει, ὅπως γράφει ὁ ἴδιος.
Σὲ μία σειρὰ ἄρθρων του ἀποτυπώνεται ἡ ἐρωτοκεντρικὴ θεωρία του, κατὰ τὴν ὁποίαν, "ὅταν πραγματωθεῖ ἡ ἀμοιβαία γνωριμία καὶ συμφωνία, μεταξὺ τῶν ἑτεροφύλων ἐραστῶν, ποὺ ἔχουν φθάσει στὴν ‘κοινωνία προσώπων', τότε ἡ ἐπακόλουθος σαρκικὴ μίξη εἶναι ἀνένοχη, δὲν ἀποτελεῖ ἁμαρτίαν, ἀλλὰ ἀνοίγεται ὁ δρόμος τοῦ θείου ἔρωτος!".

Δηλαδή, καθαρὸς νικολαϊτισμός.

Αὐτὴ ἡ θεωρία κηρύσσεται μέχρι σήμερα καὶ κάνει θραύση μεταξὺ τῶν νέων ἡμιχριστιανῶν ἢ χριστιανοποιουμένων. Καὶ ἔφτασε νὰ γίνει ἀποδεκτὴ ὡς ἐθνικὴ διδασκαλία, ἀφοῦ εἰσῆλθε στὶς αἴθουσες τῆς Γ΄ Λυκείου, διὰ τοῦ γνωστοῦ βιβλίου τῶν θρησκευτικῶν, ποὺ ἀποτελεῖ πιστὴ μεταγραφὴ τῶν Γιανναρικῶν παραληρημάτων καὶ ποὺ τόσον ἐπιτυχῶς περιγράφεις στὰ δύο ἄρθρα σου.

Ἑπομένως, ἀγαπητὲ π. Θεοκλητέ, εἶμαι ἀπολύτως σύμφωνος μὲ τοὺς δημοσίους ἐλέγχους τῆς αἱρέσεως αὐτῆς, ποὺ ὁδηγεῖ κατ' εὐθείαν στὴν θεόργιστη πορνεία τῶν νέων καὶ φρονῶ ὅτι, εἶναι ἀπαραίτητη ἡ κυκλοφορία ἑνὸς βιβλίου, ποὺ νὰ ἐκθέτει τὴν διὰ μέσου τῶν αἰώνων ὀρθόδοξη ἠθικοπνευματικὴν διδασκαλίαν, διὰ τῶν μεγάλων Ἁγίων Πατέρων.

Καὶ ταῦτα, ὡς ἀπάντηση στὰ ἐρωτήματά σου, δηλώνοντας ὅτι, ἄριστα θὰ μποροῦσε νὰ ἐφαρμοσθεῖ στὸν κ. Γιανναρά, ὁ χαρακτηρισμὸς τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ, περὶ τοῦ αἱρετικοῦ Βαρλαάμ: "Δύναμαι νὰ βεβαιώσω, ὅτι ὁ ἀρχέκακος ὄφις δὲν θὰ εὕρισκε, διὰ τὴν δημιουργίαν ἑνὸς τόσον τρομεροῦ σάλου ἐν τῇ Ἐκκλησία, ἄλλου ‘ἐπιτηδείου τε καὶ σοφοῦ πρὸς κακίαν ὀργάνου' ἀπὸ τὸν Βαρλαάμ...".
Διατελῶ ὑπὸ τὶς εὐχές σου, Μ.

Ἐπὶ τῶν ἀπόψεων τοῦ φίλου ἠσυχαστοῦ θὰ ἤθελα νὰ κάμω ὠρισμένες παρατηρήσεις, ἀρχίζοντας ἀπὸ τὸ τέλος.
1. Πράγματι ὁ ἑωσφόρος, γιὰ νὰ περάσει τὶς νεκροποιὲς ἐνέργειές του, μεταξὺ τῶν Χριστιανῶν, θὰ ἔπρεπε κάποιο «ἐπιτήδειον καὶ σοφὸν πρὸς κακίαν ὄργανον», ὥστε νὰ πείθει ὅτι, ἡ μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας, ποὺ χωρίζει ἀπὸ τὸν Θεόν, νεκρώνει τὴν ψυχὴ καὶ διαστρέφει τὴν κρίση, δὲν εἶναι ἁμαρτία, ἀλλὰ ἀνένοχος ἔρωτας, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν θεῖον ἔρωτα! Εἶναι μία «θεοφάνεια». Καὶ ὁ νεαρὸς τότε Γιανναρᾶς ἀσφαλῶς, ὡς ἀρκετὰ εὐφυής, ἐκάλυπτε τὶς δαιμονικὲς προδιαγραφές. Καὶ ὄχι μόνον τὶς ἐκάλυπτε, ἀλλὰ γιὰ νὰ γίνεται πειστικός, ὁ ἀρχέκακος ὄφις, τὸν ἐπέλεξε, ὄχι ἀπὸ τὶς τάξεις τῶν ἀδιαφθόρων θρησκευτικῶς, ἀλλὰ τῶν ἀδιαφθόρων ἠθικῶς, ἀπὸ τὴν τάξη τῶν παρθενευόντων καί, τὸ σπουδαιότερον, μέσα ἀπὸ τὸν χῶρον ὅπου σπουδάζεται ἡ θεολογία καὶ τὸ μυστήριον τῆς ἐν Χριστῷ Ζωῆς, ὥστε νὰ δύναται νὰ στηρίζει εὐαγγελικῶς τὴν νεονικολαϊτικὴν αἵρεση!

Ὡς πρὸς τὸ ἕτερον σκέλος τῆς Παλαμικῆς ἀποφάνσεως, δηλαδὴ «τὴν δημιουργίαν ἑνὸς τόσον τρομεροῦ σάλου ἐν τῇ Ἐκκλησία», αὐτὸ κατὰ γράμμα δὲν ἀληθεύει, ὅπως ὅλοι διαπιστώνουμε. Δηλαδή, «σάλος καὶ τρομερὸς» μάλιστα δὲν ὑπάρχει. Ὅλοι ζοῦμε μίαν κατάσταση νηνεμίας ἐπιφανειακῆς. Ἡ σατανικὴ ἁμαρτία συντελεῖται ἱεροκρυφίως, ἀφανῶς. Καὶ αὐτὸ ἀποτελεῖ τὴν ἐπιτυχίαν τοῦ «μετασχηματιζομένου εἰς ἄγγελον φωτός». Ἀπὸ ἄκρου εἰς ἄκρον τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλλάδος ἔχει ἐξαπλωθεῖ ἀθορύβως ἡ ἠδίστη αἵρεση, μηδένα ἐνοχλοῦσα.

Καὶ ἂς μὴ θεωρηθεῖ ὡς ὑπερβολή. Ἐγράφη δημοσίως, ὅτι τὸ βιβλίον τοῦ κ. Γιανναρὰ «Ἀλφαβητάρι τῆς πίστης», ἔκανε θραύση στὶς παιδαγωγικὲς Ἀκαδημίες. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Θρίαμβος ἐκδοτικός. Πέντε ἐκδόσεις σὲ τρία χρόνια! Τιρὰζ πολλῶν χιλιάδων ἀντιτύπων, ἀριθμὸς ἀπίστευτος γιὰ τὰ ἑλληνικὰ δεδομένα. Καὶ τώρα σὲ ἄλλες ἑκατοντάδες χιλιάδες, ἡ δαιμονικὴ θεολογία τοῦ Γιανναρᾶ, μὲ τὸ βιβλίο θρησκευτικῶν τῆς Γ΄ Λυκείου! Αὐτός, λοιπόν, δὲν εἶναι θρίαμβος τοῦ ἑωσφόρου καὶ μάλιστα ἐν σιγῇ, ἀφοῦ ἐνεργεῖται μυστικά, κατὰ τὸν λόγον τοῦ θείου Παύλου: «Τὰ γὰρ κρυφὴ γινόμενα ὑπ' αὐτῶν αἰσχρόν ἐστι καὶ λέγειν»; (Ἐφ. ε΄ 12).

2. Εὐγνωμονῶ τὸν φίλον μου ἡσυχαστή, ποὺ ἀναζητώντας τὶς αἰτίες τῶν δρωμένων, μᾶς θύμισε τὴν λησμονηθεῖσαν, λόγω πτώσεως τῶν κριτηρίων μας, πνευματικὴν ἀλήθειαν, καθ' ἢν πίσω ἀπὸ τοὺς λογισμούς μας, δροῦν οἱ δαίμονες ὅλων τῶν «εἰδικοτήτων» καὶ φυσικὰ καὶ τῶν αἱρέσεων.
Ὡς πρὸς τὴν σιωπὴν τῆς ποιμαινούσης Ἐκκλησίας, ἐπὶ τῆς ἐνεργουμένης ἀκολασίας, θὰ πῶ: «Θοῦ Κύριε φυλακὴν τῷ στόματί μου...».
Θεόκλητος Μοναχὸς Διονυσιάτης
Ἅγιον Ὅρος

Ἐφημερίδα "Ὀρθόδοξος Τύπος", 21 Σεπτεμβρίου 2001




Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΙ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ και ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΚΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ


"Επειδή δεν βλέπω διάθεσιν εκ μέρους των περισσοτέρων εξ ημών να αντιμετωπισθή σοβαρώς το θέμα των νεοορθοδόξων (κ.Γιανναρά κ.ά), περί του οποίου εγένετο συζήτησις κατά την συνεδρίαν της χθες (22-6-1989) εξ αφορμής αναγνώσεως επί Συνόδου σχετικού εγγράφου μου, το οποίον είχεν υποβληθή εις την αρχιγραμματείαν της της Ιεράς Συνόδου, διά τούτο ανεζήτησα και εύρον δύο (2) βιβλία του οσιολογιωτάτου μοναχού Θεοκλήτου Διονυσιάτου και έφερα ταύτα εδώ, διά να τα θέσω υπ όψιν σας, ώστε να κατατοπισθή όποιος θέλει. Τα βιβλία ταύτα αποτελούν αντίκρουσιν και ανασκευήν των εξωφρενικών και αντορθοδόξων του κ.Γιανναρά και της συνοδοιπορίας του , αι οποίαι είναι λίαν επικίνδυνοι και ζημιογόνοι διά την πνευματικήν υπόστασιν του χριστεπωνύμου πληρώματος. ΑΛΛΟΙΜΟΝΟΝ ΔΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΕΑΝ ΔΕΝ ΛΑΒΩΜΕΝ ΜΕΤΡΑ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΚΑΘΥΣΤΕΡΗΜΕΝΩΣ, ΔΙΑ ΝΑ ΑΠΟΣΟΒΗΘΗ Ο ΕΚ ΤΟΥΤΩΝ ΚΙΝΔΥΝΟΣ ΔΙΑ ΠΑΝΤΑ ΒΕΒΑΙΩΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΝ ΑΛΛ ΙΔΙΑΙΤΕΡΩΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΝΕΟΤΗΤΑ. 
Διά τούτο φρονώ ότι πρέπει οπωσδήποτε να ληφθή απόφασις εκ μέρους μας και εις πρώτην φάσιν να παραπεμφθή τουλάχιστον η υπόθεσις εις την αρμοδίαν Συνοδικήν Επιτροπήν επί των Νομοκανονικών ζητημάτων, της οποίας ο γραμματεύς είναι δραστήριος και ικανός (Σ.Σ. προφανως εννοεί τον τότε αρχιγραμματέα, μακαριστό κανονολόγο π.Ευάγγελο Μαντζουνέα) και πιστεύω ότι συντόμως θα φέρη εις πέρας το έργον, το οποίον ήθελε του ανατεθή.
Eάν όμως δεν θελήσωμεν να πράξωμεν έστω και αυτό το ελάχιστον, τοτε ερωτάται: δια τίνα λόγον έχομεν τας συνοδικάς επιτροπάς;
Μία δε τοιαύτη αρνητική στάσις μας θα αποτελέση σκανδαλώδη και μεροληπτικήν ενέργειαν όσον αφορά τη αντιμετώπισιν φλεγόντων και σοβαρών θεμάτων της Εκκλησίας μας. 
Και εάν πάλιν δεν θέλωμεν να πράξωμεν ούτε αυτό το ελάχιστον , τότε έχω να προτείνω μίαν άλλην εναλλακτικήν ενέργειαν. Ας ανατεθή εις ένα εκ των σεβ. συνέδρων, και κατά την γνώμην μου εις τον άγιον Αργολίδος (Σ.Σ. πρόκειται περί του μακαριστού, σεμνού και σοβαρού ιεράρχου Αργολίδος Ιακώβου (Παχή)), ο οποίος να εγκύψη εις τα συγγράμματα του νέου τούτου ολεθρίου ρεύματος, να ερευνήση ταύτα επισταμένως, να εξαγάγη τα συμπεράσματά του, και να συντάξη μίαν σχετικήν εισήγησιν. η οποία να απασχολήση το σώμα της Διαρκούς Ιεράς Συνόδου εις μίαν έκτακτον ή ακροτελεύτιον συνεδρίαν αυτής ή έστω να διαβιβασθή προς εξέτασιν εις την νέαν ΔΙΣ , η οποία θα κάνη την έναρξίν της από του προσεχούς Σεπτεμβρίου".



Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΚΟΝΙΤΣΗΣ ΣΕΒΑΣΤΙΑΝΟΣ 
ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΕΟΝΙΚΟΛΑΙΤΙΚΕΣ ΚΑΚΟΔΟΞΙΕΣ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ

"Έχω μελετήσει αρκετά βιβλία του κ.Γιανναρά ως και τα βιβλία του οσιολογιωτάτου μοναχού π.Θεοκλήτου Διονυσιάτου .
'Εχω σχηματίσει αλγεινοτάτην εντύπωσιν και έχω συνειδητοποιήσει τον υφιστάμενον διά την Εκκλησίαν μας γενικώς κίνδυνον εκ των ιδεών και φρονημάτων των λεγομένων νεοορθοδόξων. Φρονώ ότι η Εκκλησία έχει υποχρέωσιν να λάβη μέτρα διά το σοβαρόν τούτο θέμα.
Ανέφερε μάλιστα ο κ.Σεβαστιανός και ωρισμένα αποσπάσματα και θέσεις εκ των συγγραμμάτων του κ.Γιανναρά , τα οποία συνιστούν Ο,ΤΙ ΒΔΕΛΥΡΟΝ ΚΑΙ ΑΠΑΡΑΔΕΚΤΟΝ ΑΠΟ ΠΛΕΥΡΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ. Συμφώνως, δηλαδή, προς τας νεωτέρας αυτάς ιδέας, ο χριστιανός είναι δυνατόν, του είναι επιτρεπτόν, να αισχρολογή και να ασχημονή και παραλλήλως να κρατή εις τας χείρας του το κομποσχοίνι, πιστεύων ότι ούτω προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν!". 

ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ ΣΠΙΘΑ φύλλο 444/1986. Ο ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΓΙΑ ΤΗ ΣΤΡΕΒΛΗ ΘΕΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΓΙΑΝΝΑΡΑ
Όσον το κατά σε, κ.Γιανναρά, λόγω του ψυχικού συμπλέγματος υπό του οποίου πάσχετε, συνετελέσατε ουκ ολίγον με την στείραν και άγονον κριτικήν σας να δυσφημισθεί και διαβληθεί το χριστιανικόν κίνημα.

Με τας παραδόξους ιδέας που εκηρύξατε εγίνατε, ασυνειδήτως ή ενσυνειδήτως – ο Θεός οίδεν -, εμπνευστής ενός ιδεολογικού ρεύματος, ΣΥΝΟΘΥΛΕΥΜΑΤΟΣ ΕΚ ΣΤΟΙΧΕΙΩΝ ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΥ, ΝΙΚΟΛΑΙΤΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΥΠΑΡΞΙΑΚΗΣ ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ, κεκαλυμμένων με επίχρισμα ορθοδόξου παραδόσεως και καλογερισμού. 
Εύγε σας!
Και τώρα έρχεσθε να θρηνήσετε λέγοντες, ότι το τέλος της Ελλάδος ήγγικεν, υπενθυμίζων με την θρηνωδίαν σας τους φλυάρους εκείνους λογάδας του Βυζαντίου της παρακμής, οι οποίοι ουδέν πράττοντες ανέμενον μακαρίως την κατάρρευσιν της Βυζαντινής αυτοκρατορίας.

Αναρτήθηκε από ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΙ

Νικόλαος Σωτηρόπουλος για Χρήστο Γιανναρά

 

Πάθη καὶ ἀρετές

Γιά ΠΟΙΟΥΣ λόγους ; ΘΛΙΨΗ ! ΚΡΙΜΑ ! Καί ΑΜΕΤΡΗΤΑ ερωτηματικά...

Συμπροσευχή Ζακύνθου, 
Πειραιώς, Βρυούλων, Άκκρας, Δωδώνης μέ ΑΙΡΕΤΙΚΟ. 


Το τριήμερο 23 έως 26 Αυγούστου η Ζάκυνθος εορτάζει την Μετακομιδή από τα Στροφάδια στην Ζάκυνθο του Σκηνώματος του Προστάτη και Πολιούχου της Αγίου Αγίου Διονυσίου. Στις φετινές εκδηλώσεις συμμετέχουν οι Ζακύνθου Διονύσιος, Πειραιώς Σεραφείμ, Βρυούλων Παντελεήμων (Πατ. Κωνστ/Πόλεως), Άκκρας Δανιήλ (Πατ. Αλεξανδρείας) και Δωδώνης Χρυσόστομος.

Παρακολουθείστε κάποια «στιγμιότυπα» των εκδηλώσεων.

Εξέρχεται από τον Ιερό Ναό η πομπή περιφοράς του σεπτού Σκηνώματος του Αγίου Διονυσίου, στην οποία εμφανίζεται απροκαλύπτως ένας αιρετικός. 

Ο Άγιος Παΐσιος είχε πει, ότι ο Θεός έβαλε στα νησιά του Ιονίου τους τρείς μεγάλους Αγίους, Διονύσιο, Σπυρίδωνα, Γεράσιμο ως τείχος κατά των αιρετικών παπικών. 

Σήμερα οι «δικοί μας» κατάφεραν να λιτανεύουν τα σεπτά Σκηνώματα αυτών των Αγίων με την συνοδεία αιρετικών.


Ο παπικός κινείται κάπου μεταξύ των Ορθοδόξων επισκόπων και των πολιτικών.


«Τω Πατρί και τω Υιώ και τω Αγίω Πνεύματι» [9.22]. Πού προσεύχεται ο Ορθόδοξος επίσκοπος και πού ο αιρετικός; Σε ποιο Πατρί; Σε ποιο Υιώ; Σε ποιο Αγίω Πνεύματι;


«Δι ευχών των Αγίων Πατέρων ημών…» [29.48] Οι Πατέρες της Εκκλησίας καταδίκασαν τις αιρέσεις και τους αιρετικούς που τις δίδασκαν. 

Σε ποιούς Πατέρες προσεύχονται εδώ οι Ορθόδοξοι και σε ποιούς ο αιρετικός;


Ο Μητροπολίτης Πειραιώς πλησιάζει τον Άγιο Διονύσιο για να τον προσκυνήσει. Έχει προηγηθεί ο Μητροπολίτης Ζακύνθου Διονύσιος [30.19]


Αμέσως μετά τον Πειραιώς ακολούθησε ο παπικός. [30.37], τον οποίον βλέπουμε στην κάτωθι φωτογραφία, να πλησιάζει τον Άγιο Διονύσιο γιά νά τόν προσκυνήσει.


Είναι αξιοσημείωτο ότι μετά τον παπικό ακολούθησαν να προσκυνήσουν τον Άγιο Διονύσιο ο Βρυούλων (Πατρ. Κωνσταντινουπόλεως), ο Άκκρας (Πατρ. Αλεξανδρείας) και ο Δωδώνης. 

Με αυτήν την σειρά.

Δηλαδή αναγνωρίζεται μέσα από αυτό το τυπικό, από την σειρά που ακολουθήθηκε, το «αξίωμα» του αιρετικού το οποίο το ενέταξαν μέσα στις τάξεις των Ορθοδόξων.

Ο προεξάρχων του Εσπερινού Μητροπολίτης Πειραιώς ευλογεί το εκκλησίασμα….


…μαζί και τον αιρετικό που στέκεται δίπλα σε ένα από τα ψαλτήρια.


Ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ Νίκος Ανδρουλάκης, υποστηρικτής του σοδομονόμου, ήταν παρών στις τελετές για τον Άγιο Διονύσιο.


Τις τελετές πλαισίωσε και η φιλαρμονική Ζακύνθου, ακόμα και μέσα στο Ναό.


ΒΙΝΤΕΟ: Πανηγυρικός Αρχιερατικός Εσπερινός στην Ιερά Μονή Αγίου Διονυσίου, Ζάκυνθος 23.8.2024.




Πληροφορίες από imerazante.gr

Ακολουθίες "αγκαλιά" με παππικούς σε καθολικό ναό! | Οι Άγιοι γέροντες για "ένωση" - Οικουμενισμό

 

ΑΠΟΚΑΛΥΨΗ

ΥΣΤΑΤΗ ΚΡΑΥΓΗ ΑΓΩΝΙΑΣ ΑΠΟ ΑΓΙΟΡΕΙΤΕΣ ΠΡΟΣ ΟΛΟΥΣ! ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΑ ΜΕΓΑΛΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΕΝΤΟΣ & ΕΚΤΟΣ ΑΓ.ΟΡΟΥΣ

 

Alex Stefanopoulos

«Όταν φτάσουμε να κάνουμε και νόμους υπέρ των ομοφυλόφιλων τότε..» π. Ἀθανασίου Μυτιληναίου

 

Patroparadoto Sevas

Ὁ ἅγιος Κοσμας ο Αιτωλος και οι γυναικες (Ομιλια του Μητροπολιτου Φλωρίνης, Πρεσπων & Εορδαιας Αυγουστινου Καντιωτη)


Περίοδος Δ΄ – Ἔτος ΜΑ΄
Φλώρινα – ἀριθμ. φύλλου 2628

Ομιλια του Μητροπολιτου Φλωρίνης, Πρεσπων & Εορδαιας Αυγουστινου Καντιωτη

Ὁ ἅγιος και οι γυναικες

Ἂς εἶνε, ἀγαπητοί μου, εὐλογημένο καὶ δε­δοξασμένο τὸ ὄνομα τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ποὺ μᾶς ἀξιώνει νὰ ἑορτάσουμε καὶ πα­νηγυρίσουμε πάλι τὸν ἅγιο Κοσμᾶ, τὸν ἰσαπόστολο καὶ ἐθναπόστολο. Πέρυσι μιλήσαμε μὲ θέμα «Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὡς ἱεροκήρυκας». Ἐφέτος θὰ πάρω μία μόνο πλευρὰ τῆς διδασκαλίας του· τὸ θέμα μου εἶνε «Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς καὶ οἱ γυναῖκες».
–«Ὁ Κοσμᾶς καὶ οἱ γυναῖκες»; Περίεργο, θὰ πῆ­τε. Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς δὲν ἦταν ἔγγαμος· ἦταν ἀ­σκητής, αὐστηρὸς μάλιστα. Ἀ­πὸ νέος στὸ Ἅγιο Ὄρος ἔζησε σκληρά· νήστευε, προσ­ευχόταν, τὸ κομ­πο­σχοίνι δὲν ἔ­φευγε ἀπ᾽ τὸ χέρι του ὅπως τὸν δείχνει ἡ εἰκόνα. Μακριὰ ἀπὸ κόσμο, γυναῖ­κες, θέλγητρα τῆς ζωῆς.
Ναί. Ἀλλ᾽ ἐνῷ ἔμενε στὸ Ἅγιο Ὄρος ἄκουσε φω­νὴ ποὺ τοῦ ἔλεγε· Βγὲς ἔξω, πήγαινε νὰ κηρύ­ξῃς… Ἔτσι βρέθηκε στὸν κόσμο, ὅπου οἱ μισοὶ εἶνε ἄντρες καὶ οἱ μισὲς γυναῖ­κες· ἦταν λοι­πὸν ὑ­ποχρεωμένος νὰ ἔρχεται σὲ ἐπαφὴ μὲ ὅλους.
Ποιές τώρα ἦταν οἱ ἀπόψεις τοῦ ἁγίου Κο­σμᾶ γιὰ τὶς γυναῖκες; Θὰ νόμιζε κανείς, ὅτι ὁ ἀ­σκη­τὴς αὐτὸς ἦταν μισογύνης, ὅτι ἀποστρε­φόταν τὶς γυναῖκες. Ὄχι. Μολονότι ἔζησε ἀ­μόλυντη παρ­θενικὴ ζωή, ἐν τούτοις εἶχε μεγά­λη καρδιά, πλατειὰ σὰν τὸν οὐρανό· χωροῦ­σε ὅλο τὸν κόσμο, ἄντρες γυναῖκες παιδιά. Ὡς γνήσιος μαθητὴς τοῦ Ἐσταυρωμέ­νου, δὲν ἦταν δυνατὸν καὶ γιὰ τὶς γυναῖκες νὰ ἔχῃ ἄλλη γνώμη ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ λέει ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός. Καὶ ὅπως ὁ Χριστὸς ἀγαποῦσε τὶς πιστὲς γυναῖκες καὶ γύρω του ὑπῆρχε ὁ κύκλος τῶν μυροφόρων ποὺ ἔ­μειναν μέχρι τέλους ἀφωσιωμένες σ᾽ αὐτόν, ἔ­τσι κι ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ἀγαποῦσε τὶς εὐσεβεῖς γυναῖ­κες καὶ ὁμιλεῖ γι᾽ αὐτὲς στὶς διδαχές του.

Στὰ χρόνια ἐκεῖνα ἡ γυναίκα ἦταν σκλάβα τοῦ ἀντρὸς ἰδίως στὰ ὀρεινά. Ξυπνοῦσε νωρίτερα ἀπ᾽ ὅλους, φρόν­­τι­ζε τὰ μικρά, θήλαζε τὸ βρέφος, πε­ριποιόταν τὸ σύζυγο· ἔβγαινε στὸ χωράφι, ἔ­σκαβε, θέριζε, ἔκανε ὅποια ἄλ­λη ἀγροτικὴ ἐργασία· γύριζε μετὰ στὸ σπίτι, μαγείρευε, καθάριζε, ἔ­πλενε. Ὁ ἄντρας, συχνὰ σκλη­ρός, τὴν τυραννοῦ­­σε. (Μήπως καὶ μέχρι σήμερα σὲ μερικὰ βλαχοχώρια δὲν γίνεται τὸ ἴδιο; Στὰ χρόνια ποὺ ἤμουν ἱεροκήρυκας τὸ εἶδα μὲ τὰ μάτια μου· τὴ γυναῖ­κα στὸ βουνὸ νὰ κόβῃ κλαδιὰ νὰ κάνῃ καλύβα κι ὁ ἄντρας, ξαπλωμένος κάτω ἀπ᾽ τὸ δέντρο μὲ τὸ τσιμ­πούκι του, νὰ μὴ τὴν βοηθάῃ καθόλου· τὸν εἴ­­δαμε καὶ σὰν ἀφέντη καβάλλα στὸ ζῷο, κι αὐ­τὴ μὲ τὸ μωρὸ στὸν ὦμο ν᾽ ἀκολουθῇ πεζὴ ­λὲς κ᾽ εἶνε σκλάβα). Τὰ εἶδε αὐτὰ ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, πόνεσε ἡ ψυχή του καὶ στὰ κηρύγματά του ἔλεγε· «Ἴσια τὴν ἔκαμεν ὁ Θεὸς τὴν γυναῖκα μὲ τὸν ἄνδρα, ὄχι κατωτέρα. Ἐδῶ πῶς τὰς ἔχετε τὰς γυναῖκας; –Διὰ κατωτέρας» (ἡμ. ἔργ. Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός» ἐκδ. «Σταυρός», Ἀθήνα 201331, Α΄121). –Ὄχι, παιδιά μου, λέει, εἶνε ἁ­μαρτία· ἡ γυναίκα δὲν εἶνε κατώτερη, εἶνε ἴση μὲ τὸν ἄντρα, ἔχει ἴσα δι­καιώματα. «Πλάσμα τοῦ Θεοῦ εἶνε καὶ ἐκείνη κα­θὼς καὶ σύ, τόσον ἐσταυρώθηκεν ὁ Θεὸς δι᾽ ἐσὲ ὅσον καὶ δι᾽ ἐκείνην, πατέρα λέγεις ἐσὺ τὸν Θεὸν πατέρα τὸν λέγει καὶ ἐκείνη, ἔχετε μίαν πίστιν ἕνα βάπτισμα· δὲν τὴν ἔχει ὁ Θεὸς κατωτέραν» (ἔ.ἀ. Α΄123).
Πῶς τὴν ἔπλασε ὁ Δημιουργός; Πῆρε μία πλευ­ρὰ τοῦ Ἀ­δὰμ καὶ ἀπὸ ᾽κεῖ ἔφτειαξε τὴ γυναῖκα. Καὶ ἔ­χει μεγάλη σημασία αὐτὸ καὶ ὡς πραγματικὸ γεγονὸς ἀλλὰ καὶ ὡς ἀλληγορία καὶ συμβολισμός· τὴν ἔπλασε ἀπὸ τὴν πλευρά, κοντὰ ἀπὸ τὴν καρδιὰ τοῦ ἀνδρός, γιὰ νὰ εἶνε ἡ σύν­τροφός του σὲ ὅλα, σὲ λύπες καὶ σὲ χαρές (ἔ.ἀ.).
Ἔλεγε ἐπίσης ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὅτι ἡ γυναίκα, μολονότι εἶνε ἀδύνατη ὡς ὀστράκινο σκεῦος, ἐν τούτοις στὶς ἀρετὲς μπορεῖ νὰ νικήσῃ τὸν ἄντρα. «Πολλὲς γυναῖκες εὑρίσκονται εἰς τὸν κόσμον ὁποὺ εἶνε καλύτερες ἀπὸ τοὺς ἄν­δρας· τί σὲ ὠφελεῖ νὰ καυ­χᾶσαι πὼς εἶσαι ἄνδρας καὶ εἶσαι χειρότερος ἀπὸ τὴν γυναῖκα καὶ πηγαίνεις εἰς τὴν κόλασιν καὶ καίεσαι πάντοτε, καὶ ἡ γυ­ναίκα σου πηγαίνει εἰς τὸν παράδεισον νὰ χαίρεται πάντοτε;» (ἔ.ἀ. Ε΄195).
Ἐδῶ, λέει ὁ ἅγιος, στὰ μέρη ποὺ γυρίζω, λέ­ω στοὺς ἄντρες, Ὅσοι εἶστε γέροι, περάσα­­τε τὰ 60, μὴν ξυρίζεστε πιά, ν᾽ ἀφήσετε τὰ γένεια· καὶ κανένας ἀπὸ σᾶς δὲν ἀκούει. Οἱ γυναῖκες ὅμως! νά ἡ διαφορά. «Εἶπα ἕνα λόγον διὰ τὰς γυναῖκας καὶ σκέπτονται νὰ ῥίψουν τὰ περιττὰ σκουλαρίκια δα­κτυ­λίδια, καὶ μὲ ἤκουσαν εὐθύς· βλέπω ὁποὺ τρέχουν νὰ ἐξομολογηθοῦνε» (ἔ.ἀ. Α΄121). Κάποιος δὲ νεώτερος συγγρα­φεὺς λέει· Ἂς εἶνε «αἰωνία ἡ μνήμη τῶν γυναικῶν τῆς Ἠπείρου, αἱ ὁποῖαι ἔκτισαν 210 Ἑλληνικὰ σχολεῖα μὲ τὴν ἀξίαν τῶν κοσμημάτων καὶ ἐπροίκισαν αὐτὰ μὲ τὸ περίσσευμα αὐτῶν, σῳζόμενα ἕως τὴν σήμερον. Αἰ­ω­νία ἡ μνήμη χιλιάκις» (ἔ.ἀ. σ. 44.· Ζώτου – Μολοττοῦ, Λεξικὸν ἁγίων Πάντων, σ. 620).
Τέτοια ἔλεγε καὶ ἐπαινοῦσε τὴν ἀρετὴ τῶν γυναικῶν. Προέβαλλε στὸ ἀκροατήριό του ὑ­πέροχα παραδείγματα γυναικείας ἀρετῆς. Ἰ­δι­αιτέρως τιμοῦσε τὴν μεγαλομάρτυρα ἁγία Παρασκευή (βλ. ἔ.ἀ. Β΄138-40), ποὺ ἐνσαρκώνει τόσο τὸ μοναχικὸ ὅσο καὶ τὸ ἱεραποστολικὸ ἰδε­ῶ­δες.
Κι ὅταν ἔφτανε νὰ μιλήσῃ γιὰ τὴν Παναγία (βλ. ἔ.ἀ. Ε΄200· Ζ΄221) δάκρυζε. Ἐ­ξηγοῦσε τὸ ὄνομά της· «Μαρία (ἡ Θεοτόκος) θέλει νὰ εἰπῇ κυρία, ὡσ­ὰν ὁποὺ ἔμελλεν ἡ Θεοτόκος νὰ γίνῃ βασίλισσα τοῦ οὐρανοῦ καὶ τῆς γῆς καὶ πά­σης νοητῆς καὶ αἰσθητῆς κτίσεως, νὰ παρα­κα­λῇ διὰ τὰς ἁ­μαρτίας μας» (βλ. ἔ.ἀ. Ζ΄222). Αἰσθανόταν ἰ­διαίτερη ἀ­γάπη στὴν Παναγία. Καὶ πρὶν νὰ τὸν ἀ­παγχονίσουν προσευχόταν· Παναγία Δέσποι­να, παρακάλει ὑπὲρ ἐμοῦ τοῦ ἁμαρτωλοῦ… Ὅπως ἀ­μέτρητα εἶνε τ᾽ ἀστέρια στὸν οὐρανό, ἔτσι εἶ­νε καὶ οἱ γυναῖκες. Χιλιάδες ἀστέρια ἔχει ὁ γυ­ναικεῖ­ος κόσμος. Ἀλλ᾽ ἀνάμεσα σ᾽ αὐτὰ ἀ­στέρι πρώτου μεγέθους εἶνε ἡ Παναγία μας.
Τ᾽ ἀκοῦτε αὐτὰ εὐχαρίστως, οἱ γυναῖ­κες· οἱ ἔπαι­νοι εἶνε δεκτοί. Ἀκοῦστε ὅμως τώρα καὶ τὸν ἔλεγ­χο τοῦ ἁγίου Κοσμᾶ. Διότι, ὅπως ὑπάρχουν γυναῖ­κες καλές, ὑπάρχουν καὶ γυναῖκες κακὲς καὶ διεστραμμένες. Γι᾽ αὐτὲς μιλοῦσε αὐστηρά. Τί ἔλεγε;
Ἤλεγχε πρῶτα – πρῶτα τὴν ὑπερηφάνεια τῶν γυναικῶν καὶ ἀνέφερε τὸ ἑξῆς παράδει­γμα. «Ἕνας ἀ­σκητὴς βγαίνοντας ἀπὸ τὸ κελλί του νὰ ὑπάγῃ εἰς μίαν χώραν σμίγει εἰς τὸν δρόμον μὲ ἕνα ἄγγελον, μὰ δὲν τὸν ἐγνώρισεν· ἀπαν­τοῦν ἕνα ἄλογο ψόφιο, παρέκει ἕνα βόδι ψόφιο, παρέκει ἕνα σκύλον ψόφιον, καὶ πιάνει ὁ ἀσκητὴς τὴν μύτην του, ὁ ἄγγελος τίποτε· κον­τὰ ὁποὺ ἤ­θελαν νὰ φθάσουν εἰς τὴν χώραν εὑρίσκουν μίαν κόρην πολὺ ὡραίαν μὲ στολίδια καὶ φορέματα πο­λύτιμα, (καὶ) τότε ὁ ἄγγελος ἔπιασε τὴν μύτην του· ὁ ἀσκητὴς τοῦ λέγει· Τί εἶσαι σύ, ἄγγελος ἄνθρωπος ἢ διάβολος; ἀπαντήσαμεν τὸ ψόφιο ἄ­λογο, ὁμοίως τὸ βόδι καὶ τὸν σκύλον, καὶ δὲν εἶδα νὰ πιάσῃς τὴν μύτη σου, καὶ τώρα ὁποὺ ἀπαν­τήσαμεν τέτοιαν ὡραίαν κόρην ἔπιασες τὴν μύτη σου; τότε φανερώνεται ὁ ἄγγελος καὶ τοῦ λέγει, πὼς κανένα πρᾶγμα δὲν βρωμᾷ τοῦ Θεοῦ περισσότερον ὡσὰν τὴν ὑπερηφάνειαν, καὶ ἔγινεν ἄφαν­τος· εὐθὺς ἐγύρισεν ὁ ἀσκητὴς εἰς τὸ κελλίον του καὶ ἔκλαιε παρακαλῶν τὸν Θεὸν νὰ τὸν φυλάγῃ ἀπὸ τὰς παγίδας τοῦ διαβόλου καὶ νὰ μὴ τὸν ῥί­ψῃ εἰς ὑπερηφάνειαν καὶ κολασθῇ» (βλ. ἔ.ἀ. πδ2,275-6). Ἡ ὑπερηφάνεια βρωμάει περισσότερο ἀπὸ τὸν ψόφιο σκύλο, ἄλογο ἢ βόδι. Γυναῖκες, ἔλεγε, φυλαχτῆτε ἀπὸ τὴν ὑπερηφάνεια· δὲν ὑπάρχει χειρότερο πάθος. «Ὅταν ἰδοῦμέν τινα ταπει­νόν, τὸν βλέπομεν ὡς ἄγγελον, μᾶς φαίνεται ν᾽ ἀ­νοίξωμεν τὴν καρδίαν μας νὰ τὸν βάλωμεν μέσα· καὶ ὅταν ἰδοῦμέν τινα ὑπερήφανον, τὸν βλέπομεν ὡς τὸν διάβολον, γυρίζομεν τὸ πρόσωπόν μας εἰς ἄλλο μέρος νὰ μὴ τὸν βλέπωμεν. Ἂς φύγωμεν λοι­­πὸν τὴν ὑπερηφάνειαν» (ἔ.ἀ. Α΄117). Καὶ πράγματι ἅ­μα δῇς καμμιὰ γυναῖκα ταπεινή, κάτι ἁπλο­ϊ­κὲς γιαγιάδες, γεμίζει ἡ καρδιὰ ἀπὸ χαρὰ καὶ ἀ­γαλλίασι· ἐνῷ κάτι ἄλλες, ποὺ τεντώνονται καὶ καυχῶνται γιὰ διάφορα μάταια πράγματα, εἶνε σὰν μιὰ ἐν­σάρκωσι τοῦ δαιμονικοῦ πνεύμα­τος.
Ὁ ἅγιος Κοσμᾶς χτυποῦσε ἀκόμη τὴν πολυτέλεια τῶν γυναικῶν. Ἤθελε ἡ γυναίκα νὰ εἶνε ἁ­πλᾶ ντυμένη· στὴν ἐκκλησία μάλιστα ἐ­πέμενε νὰ ἔχουν τὸ κεφάλι τους πάντα σκεπα­σμένο. «Ἀφήσατε τὴν ὑπερηφάνειαν καὶ κάμετε ταπεινοσύνην· μὴ βάνετε εἰς τὴν κεφαλήν σας ἀσήμια καὶ μαλάματα καὶ κόκκινα καὶ κίτρινα μανδήλια, ἀμὴ ἄσπρα μανδήλια καὶ νέες καὶ γερόντισσες, καὶ ἀρχόντισσες καὶ πτωχές» (ἔ.ἀ. Η΄265).
Ἡ καλὴ γυναίκα, ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, εἶ­νε εὐ­λογία, ἡ κακιὰ γυναίκα εἶνε κατάρα. Καὶ ἀ­νέφερε ἕνα φοβερὸ παράδειγμα. «Ἂν τύχῃ καὶ περάσῃς ἀπὸ ἕνα σοκάκι καὶ εἰς τὸ ἕνα μέρος εἶνε ἡ γυναίκα καὶ εἰς τὸ ἄλλο εἶνε ὁ διάβολος, νὰ μὴν ἀπεράσῃς ἐκεῖθεν ὁποὺ εἶ­νε ἡ γυναίκα, μόνον ἀπὸ ἐκεῖ ὁποὺ εἶνε ὁ διάβολος, διατὶ κάνεις τὸν σταυ­ρόν σου καὶ φεύγει, μὰ ἡ γυναίκα δὲν φεύγει» (ἔ.ἀ. Ζ΄238).Ἡ κακιά, γυναίκα, χίλιους σταυροὺς νὰ κάνετε, δὲν θὰ φύγῃ, θὰ μείνῃ ἐκεῖ νὰ σᾶς σκανδαλίσῃ καὶ θὰ σᾶς ῥίξῃ στὴν ἁ­μαρτία.

Αὐτὰ λοιπόν ἔλεγε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς. Πέρασαν ἀπὸ τότε κάπου διακόσα χρόνια. Ἐὰν ὑποθέσουμε ὅτι αὐτὸς σηκωνόταν ἀπὸ τὸν τάφο καὶ ἄρχιζε πάλι νὰ περιοδεύῃ, πῶς θὰ εὕρισκε τὶς γυναῖκες;
Ὑπάρχουν ἀσφαλῶς δόξα τῷ Θεῷ γυναῖ­κες ἀ­φωσιωμένες στὸ Θεό, ποὺ ὑπηρετοῦν στὰ νοσοκομεῖα τοὺς ἀρρώστους ἢ στὴν ἱεραποστολή· ὑ­πάρχει γυναικεία ἀρετὴ καὶ πίστι στὸ Θεό. Ὑπάρχει ὅμως καὶ ὁ γυναικεῖος κόσμος, ποὺ ἐξέκλινε καὶ ἔφυγε μακριὰ ἀπὸ τὸν Κύριο. Νά, ἐδῶ στὴν ἐκ­κλησία λίγες γυναῖκες ἔχουν σκεπάσει τὸ κεφάλι τους μὲ μαντήλι· εἶνε πολὺ καλὴ συνήθεια, τὴν ὁποία συνιστοῦν ὄχι μόνο ὁ ἅγιος Κοσμᾶς, ὄχι μό­νο ὁ ἅγιος Νεκτάριος, ἀλλὰ καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦ­λος (βλ. Α΄ Κορ. 11,3-6 κ.ἀ.). Μέσα στὴν ἐκκλησία, λένε, ἡ γυναίκα νά ᾽νε καλὰ σκεπασμένη. Δυστυχῶς ὅμως ὄχι μόνο ἔξω ἀλλὰ καὶ μέσα στὴν ἐκκλησία ἐπικρατεῖ γυμνισμός. Ὁ διάβολος πῆρε ψαλίδι καὶ ἔκοψε μανίκια, ῥοῦχα, μαλλιά· κ᾽ ἔχουν τὸ θράσος ἔτσι νὰ μπαίνουν καὶ στὸ ναό, ξεγυμνωμένες. Φαντάζεστε τί θὰ ἔλεγε καὶ τί θὰ ἔκανε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὅ­ταν θὰ τὶς ἔβλεπε;
Ἅγιε Κοσμᾶ, ποὺ περπάτησες ἀ­νά­μεσά μας κι ἀπὸ ἀγάπη καυτηρί­ασες τὶς ἐκτροπὲς τῶν γυναι­κῶν, βοήθησέ μας νὰ ζήσῃ πάλι ὁ Χριστὸς ἐν ἡμῖν, νὰ καθαριστῇ ἡ πατρίδα μας ἀπὸ τὰ μιάσματα τῆς διαφθορᾶς· νὰ ζήσουν τ᾽ ἀντρόγυνα ἀγαπημένα καὶ τίμια, νὰ ζήσουν τὰ παιδιά μας ἁγνὰ καὶ οἱ κοπέλ­λες μας σὰν τὰ λουλούδια τῆς ἀνοίξεως. Στεῖ­λε μας, ἅγιε Κοσμᾶ, τὴ χάρι σου νὰ νικήσουμε τὸ κακό.
Τὸ εἶπα καὶ τὸ ἐπαναλαμβάνω· Ἂν δὲν πίστευα στὸ Θεό, θὰ ἄφηνα τὰ ἀρχιερατικὰ ἄμφια γιὰ νὰ γίνω λοῦστρος, νὰ γιαλίζω παπούτσια. Πιστεύω ὅ­μως στὸ Θεό, στὸ Εὐαγγέλιο, καὶ σὲ ὅσα εἶπε ὁ ἅ­γι­ος Κοσμᾶς, γι᾽ αὐτὸ καὶ ἀγωνίζομαι καὶ προσπα­θῶ νὰ γίνῃ ἡ πατρίδα μας ἀστέρι τοῦ οὐρανοῦ, καθαρὴ ἀπ᾽ ὅλες τὶς ἀτιμίες ποὺ μᾶς ἦρθαν ἀπ᾽ ἔξω, μὲ τὶς ἱερὲς παραδόσεις καὶ τὴν Ὀρθοδοξία της. Προτιμότερο νὰ πεθάνουμε, νὰ μαρτυρήσου­με, παρὰ νὰ ζοῦμε μὲ ἀτιμία, πορνεία καὶ μοιχεία.
Ὁ Θεὸς ἂς εἶνε βοηθὸς σὲ ὅλους μας· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Ἁγ. Κοσμᾶ τοῦ ὁμωνύμου χωρίου Γρεβενῶν τὸ Σάββατο 24-8-1968 πρωί, μὲ νέο τώρα τίτλο. Καταγραφὴ καὶ σύντμησις 12-7-2024.