Όταν προς το τέλος της ζωής του ο Όσιος Γέροντας Ιάκωβος βρισκόταν στο νοσοκομείο των Ιωαννίνων τον επισκέφθηκε μιά λόγια και ευσεβής ψυχή, η οποία ποθούσε να γίνει και νύμφη Χριστού ακολουθώντας την μοναχική πολιτεία. Ο Γέροντας κατά την ψυχωφελή συζήτηση την ρώτησε:
- Προσεύχεσαι καθημερινά, κόρη, στον γλυκύτατό μας Ιησού;
- Προσεύχομαι Γέροντα, του απάντησε με κατεβασμένο από συστολή κεφάλι.
- Την ευχή την λές; Συνέχισε.
- Την λέω Γέροντα!
- Πόσες φορές την λές;
- Την λέω, Γέροντα, επανέλαβε αμήχανα.
- Άκου, κόρη μου, της είπε. Την λές μιά ή πολλές φορές; Γιατί με μιά μπουκιά ψωμί ο άνθρωπος δεν χορταίνει και η ευχή είναι ο άρτος της ψυχής. Όσο περισσότερες φορές την λες, τόσο η γλυκύτητα μένει μόνιμα στο στόμα σου και τόσο πιό πολύ αισθάνεσαι τον τροφοδότη Χριστό να σε γεμίζει με την Χάρη Του.
Και μόνο αυτή η στιχομυθία δείχνει την συνεχή τροφοδοσία του Γέροντος, από τον Άρτο της Ζωής, τον άρτο «Ζωής της Αιωνιζούσης» τον άρτο που δεν ξεραίνεται ούτε μουχλιάζει, την μονολόγιστη ευχή «Κύριε, Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».
“Γέρ. Ιάκωβος Βαλαδήμος – Ο Άγιος των ανέργων της Βίτσας Ζαγορίου”, Δρος Χαραλάμπους Μ. Μπούσια, εκδ. Αγαθός Λόγος, σελ. 63-64