.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο "εκτός Εκκλησίας" Αυγ. Καντιώτης, έχοντας διακόψει το μνημόσυνο του Αθηναγόρου



… μιλώντας με βαθύ πόνο για τη κατάσταση της Εκκλησία

Πως μπορούμε να πούμε ότι προκάλεσε σχίσμα διακόπτοντας το μνημόσυνο εφαρμόζοντας τους ιερούς κανόνες; Αφιερωμένο στους δεσποτάδες και πατριαρχάδες (κατά τον Καντιώτη) που υποστηρίζουν το συγκεκριμένο ατόπημα.
απομαγνητοφώνηση:
"(Ο Μάρκος ο Ευγενικός) πάλεψε με το μεγάλο θηρίο, τον πάπα, που τόσα χρόνια βασανίζει τον κόσμο. Και τώρα στα χρόνια μας, τι θα δούνε τα ματάκια μας! Προτιμότερο να μας πάρει ο Θεός από τον κόσμο τούτο, παρά να δούμε τις κακές ημέρες που έρχονται, κακά σημάδια έχομε. Ας γλεντάνε ας διασκεδάζουν, ας βγάζουν τα μάτια τους έρχεται, έρχεται η οργή του Θεού! Μεγάλη οργή! Χειρότερη από κείνη που ζήσαμε το 1940. Θυμάστε την πείνα, θυμάστε τη δυστυχία, θυμάστε τη σκλαβιά; Θυμάστε τις κρεμάλες; Θυμάστε όλα αυτά που ζήσαμε όλοι όσοι μείναμε πιστοί στην πατρίδα και την Εκκλησία; Έρχονται πάλι τέτοιες ημέρες.
Θεολόγοι, παπάδες, δεσποτάδες, πατριαρχάδες μας λένε να πάμε να προσκυνήσουμε τον πάπα. ΟΧΙ! Είμαθα ένας, δύο, τρεις... όσοι είμεθα. Και λιγότεροι. Πέφτουμε από το θρόνο μα τον πάπα δεν τον προσκυνάμε.
Το μνημόσυνο του Αθηναγόρα το παύσαμε! Και τρεις μητροπόλεις, της Ελευθερουπόλεως, της Φλωρίνης και της Παραμυθιάς παύσαμε το μνημόσυνο του πατριάρχου Αθηναγόρα. Γιατί; Θέλει με το ζόρι να μας κάνει Φράγκους. Δεν θα γίνουμε Φράγκοι. Το γράψαμε στον Αθηναγόρα είμεθα έτοιμοι και το θρόνο και τη ζωή μας να χάσουμε, παρά να προσκυνήσουμε τον πάπα.
Έρχονται τέτοιες κακές ημέρες όλοι θέλουν να πάμε στον πάπα. Εγώ νομίζω, ότι πρέπει να μείνουμε ορθόδοξοι. Ορθόδοξοι όπως και οι πατέρες μας, ορθόδοξοι όπως γενεαί γενεών όπως φωνάζει ολόκληρος η Ιστορία. Είμαστε παιδιά των προμάχων της Ορθοδοξίας, του Μάρκου του Ευγενικού και του Μεγάλου Αθανασίου, είμεθα παιδιά του αγίου Νικολάου, είμεθα παιδιά του αγίου Δημητρίου, είμεθα παιδιά της Ορθοδοξίας και κανείς μας δεν θα την αρνηθεί, με τη βοήθεια του Θεού.
Ας παρακαλέσουμε τον Θεό, να μας κρατήσει όλους ενωμένους, πιστούς εις την αγία μας Ορθοδοξία, της οποίας το κάλλος είναι αμήχανον και η δόξα είναι απερίγραπτος.
Είθε δια των ευχών του Αγίου Μάρκου του Ευγενικού, του μεγάλου προμάχου της πίστεώς μας, δια των ευχών του Μεγάλου Αθανασίου, δια των ευχών του Μεγάλου Βασιλείου, δια των ευχών του Αγίου Νικολάου, είθε να μας κρατήσουν μέχρι τέλους της ζωής μας πιστεύοντας, λατρεύοντας και ζώντας κατά την Ορθδοξίαν μας!"

το ηχητικό εδώ

Εγρήγορση και περισπασμός...



…Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα. Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς όλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη… Οι άνθρωποι του κόσμου τούτου πιστεύουν πως ο περισπασμος είναι κάτι ασήμαντο, αθώο. Οι άγιοι πατέρες όμως τον περισπασμό τον λογαριάζουν ώς ρίζα όλων σχεδόν τών κακών. Εκείνος πού επηρεάζεται καί υποκύπτει εύκολα στον περισπασμό έχει κάποια πολύ επιπόλαιη κι επιφανειακή γνώση γιά όλα τά θέματα, ακόμα καί γιά τά πιό σπουδαία καί σοβαρά. Εκείνος του οποίου ό νους περισπαται συχνά καί περιφέρεται από δώ κι από κει είναι κατά κανόνα ασυνεπής. Τά συναισθήματα του δεν έχουν ούτε βάθος 
ούτε σταθερότητα. Πετάει σάν τήν πεταλούδα από λουλούδι σε λουλούδι καί περνάει τόν καιρό του από διασκέδαση σε διασκέδαση, η μιά ματαιότητα διαδέχεται τήν άλλη.

Ο άνθρωπος που περισπαται συχνά δεν μπορεί ν’ αγαπήσει τό συνάνθρωπο του εύκολα.
Τίς δυστυχίες τών άλλων τίς άντιπαρέρχεται μ’ αδιαφορία καί συνήθως φορτώνει τους άλλους μέ βάρη πού δέν μπορούν νά σηκώσουν. Οι θλίψεις τόν επηρεάζουν πολύ, επειδή ακριβώς δέν τίς περιμένει. Τό μόνο πού επιθυμεί κι έπιδιώκει είναι οί χαρές. Αν ή θλίψη είναι πολύ σοβαρή αλλά παροδική, τότε τήν ξεχνάει εύκολα, αμέσως μό λις παραδοθεί στό θόρυβο κάποιας διασκέδασης. Όταν ή θλίψη αυτή δμως διαρκέσει πολύ, τότε τόν καταρρακώνει, τόν οδηγεί στην απόγνωση.

Ό περισπασμος τιμωρεί από μόνος του εκείνον πού έχει παραδοθεί σ’ αυτόν. Όσο περνάει ό καιρός δλα τόν ενοχλούν. Μοιάζει μ’ αυτόν πού δέν απόκτησε ποτέ υγιή γνώση καί γερά θεμέλια. Παραδίδεται σέ μιά ατέλειωτη καί βασανιστική απελπισία. Ό περισπασμος γενικά είναι κακός. Ιδιαίτερα επιβλαβής όμως γίνεται στό έργο του Θεού καί της σωτηρίας μας, που απαιτεί διαρκή εγρήγορση καί προσοχή. «Γρηγορείτε και προσεύχσθε, ίνα μη είσέλθητε εις πειρασμόν», είπε ό Σωτήρας μας στους μαθητές Του (Ματθ. κστ’41).
«Λέγω πάσι: γρηγορείτε» (Μάρκ. ιγ’ 47). Ό Κύριος καί Σωτήρας μας απευθύνεται μέ τά λόγια αυτά σ’ όλους τους χριστιανούς κι επομένως καί σέ μάς, τους ανθρώπους του καιρού μας.

Όποιος ζει τή ζωή του δοσμένος σέ διάφορους περισπασμούς παραβαίνει άμεσα μέ τόν τρόπο ζωής του τίς ίντολές του Κυρίου Ίησού Χρίστου. Όλοι οί άγιοι αγωνίστηκαν μέ κάθε τρόπο ν’ απαλλαγούν από τους περισπασμούς. Προσπαθούσαν ν’ αύτοσυγκεντρώνονται διαρκώς ή τουλάχιστον όσο πιό πολύ μπορούσαν. Όλη τους τήν προσοχή τήν έδιναν στό νου, στίς κινήσεις του, καθώς καί στην καρδιά. Μεριμνά τους ήταν νά καθοδηγήσουν καί τά δυό, νου καί καρδιά, σύμφωνα μέ τίς εύαγγελικές εντολές.
Όταν κάποιος συνηθίζει ν’ αύτοσυγκεντρώνεται, προφυλλάσσεται από τόν περισπασμό, ακόμα κι άν οι πειρασμοί τόν περιτριγυρίζουν άπ’ όλες τίς πλευρές κι είναι ένοχλτητικοί. Ο άνθρωπος που νήφεί καί γρήγορει είναι σά νά κατοικεί στην έρημο, ακόμα κι άν ζει ανάμεσα σέ πλήθος ανθρώπων.

Κάποιος μεγάλος πατέρας πού είχε μάθει εμπειρικά τήν ωφέλεια πού προκύπτει από την αυτοσυγκέντρωση καί την περισυλλογή, καθώς καί τη βλάβη πού προκαλεί ό περισπασμός, έλεγε πώς χωρίς έντονη εγρήγορση καί προσοχή στον εαυτό μας είναι αδύνατο νά προκόψουμε έστω καί σέ μιά αρετή.

Η σύντομη επίγεια ζωή μας δόθηκε ως χρόνος προετοιμασίας γιά τήν αιωνιότητα.
Κι είναι κρίμα νά τήν ξοδεύουμε μόνο σέ γήινες φροντίδες, στην ικανοποίηση μικροαπολαύσεων κι αθέμιτων επιθυμιών. Γινόμαστε έτσι σάν τόν άνεμο πού φυσάει προς δλες τίς κατευθύνσεις, τρέχουμε άπό τη μιά αισθησιακή απόλαυση στην άλλη. Ξεχνάμε ή σπάνια θυμόμαστε, καί τότε επιφανειακά κι επιπόλαια τόν τελικό προορισμό μας, τήν αναπόφευκτη κρίση, τήν αιωνιότητα πού αναπόδραστα μας περιμένει.

από το βιβλίο: Οσίου Ιγνατίου Μπριαντσιανίνωφ Έργα Γ΄, “Η Βασιλεία του Θεού και ο αντίχριστος”.

«Νυν τα ανήκουστα ηκούσθη»

Παρακολούθησα σήμερα τη συνέντευξη του π. Βασιλείου Θερμού σχετικά με την ομοφυλοφιλία στην εκπομπή της ΕΤ2 «Στα άκρα» της Βίκυς Φλέσσα στις 14 Οκτωβρίου 2017 και ομολογώ ότι απογοητεύτηκα. 

Είχα για τον άνθρωπο αυτόν πολύ καλή γνώμη. Είχα διαβάσει άρθρα και σχόλιά του πάνω σε ζητήματα λειτουργικής και βρήκα σωστές και ενδιαφέρουσες τις απόψεις του. Ήρθε όμως η συνέντευξή του αυτή για την ομοφυλοφιλία, με αφορμή την κυκλοφορία του βιβλίου του «Έλξη και πάθος», και ανέτρεψε παντελώς την πολύ καλή γνώμη που είχα σχηματίσει για το πρόσωπό του.

Πρώτη απογοήτευση: ο π. Βασίλειος Θερμός είναι θεολόγος και ψυχίατρος, καθηγητής στην Ανώτατη Εκκλησιαστική Σχολή Αθηνών, στην οποία φοιτούν κληρικοί ή υποψήφιοι κληρικοί. Στο τρέιλερ της εκπομπής αναγραφόταν βέβαια μόνο η ιδιότητα του ψυχίατρου. Και όντως μίλησε σχεδόν μόνο ως ψυχίατρος και ελάχιστα ως θεολόγος. Δεν παύει όμως να είναι και θεολόγος και πρεσβύτερος της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Θα περίμενα στην εκπομπή αυτή να τοποθετηθεί υπεύθυνα ως εκκλησιαστικό πρόσωπο και όχι ως ουδέτερος ψυχίατρος απέναντι στο ζήτημα των ομοφυλόφιλων. Περιορίστηκε δυστυχώς σε στατιστικά δεδομένα, σε μεθοδολογικά προβλήματα και σε έρευνες που διεξήχθησαν , που κατά τη δική του ομολογία προέρχονται στην πλειονότητά τους από ομοφυλόφιλους. Παρουσίασε τη μία ή την άλλη άποψη και απέφυγε επιμελώς να λάβει υπεύθυνη θέση.

Δεύτερη απογοήτευση: με όσα ανέφερε αμνήστευσε σχεδόν την ομοφυλοφιλία. Αντέκρουσε το επιχείρημα ότι οι ομοφυλόφιλοι δεν είναι ικανοί να έχουν σταθερή σχέση αγάπης μεταξύ τους, και ότι έχουν αναπτύξει πολλές φορές φιλικότερο σύνδεσμο με τον Χριστό από ετεροφυλόφιλους. Ισχυρίστηκε ότι η ομοφυλοφιλία δεν εντάσσεται στα πάθη με την πνευματική έννοια του όρου, όπως π.χ. «της υπέρμετρης σαρκικότητας, της οργής, του φθόνου».

Τρίτη απογοήτευση η άποψη που εξέφρασε και εγγίζει τα όρια αίρεσης ότι η καταδικαστική στάση πατέρων της Εκκλησίας και του Αποστόλου Παύλου «εκφράζει αντιλήψεις της εποχής». Θέτει δηλαδή εν αμφιβόλω το αιώνιο κύρος της Αγ. Γραφής, που απορρίπτει απερίφραστα την ομοφυλοφιλία. Το μόνο που δεν τίθεται εν αμφιβόλω είναι ο δικός του ορθολογισμός. 

Τέταρτη απογοήτευση: Ανέφερε «η ζωή έχει ανάγκη από ποικιλία», στην οποία εννοείται ότι όλοι είναι αναγκαίοι. Χρησιμοποίησε μάλιστα, για να κατοχυρώσει την άποψή του, το παράδειγμα του Αγ. Μάξιμου του Ομολογητή ότι το ίδιο νερό μεταβάλλεται στο ένα λουλούδι σε κόκκινο χρώμα, στο άλλο σε μπλε και στο άλλο σε άσπρο. Ούτε λίγο ούτε πολύ, με όσα ανέφερε, παρουσίασε τον Άγιο Μάξιμο να αποδέχεται τη ομοφυλοφιλία.

Καλύτερο συνήγορο υπεράσπισης στον εκκλησιαστικό χώρο δεν θα μπορούσαν να αναζητήσουν και να βρουν οι ομοφυλόφιλοι από τον π. Βασίλειο. Διάβασα και τα σχόλια των καταξιωμένων ομότιμων Καθηγητών της Ιατρικής Σχολής Θεσσαλονίκης κ. κ. Κουντουρά και Καρακατσάνη. Τι να πει κανείς; Αντί να υπερασπιστεί ο ιερέας και θεολόγος τις απόψεις της Εκκλησίας, τις υπερασπίζονται Καθηγητές της Ιατρικής! Και είναι ο ιερέας αυτός και θεολόγος ένας πολύ ικανός άνθρωπος. Είναι κρίμα να χρησιμοποιεί τις ικανότητές του, για να ικανοποιεί κοσμικά ακροατήρια.

Αναμένω διόρθωση απόψεων, π. Βασίλειε, προκειμένω να ξανακερδίσετε την εκτίμηση που σας είχα. Ευελπιστώ και την εκτίμηση πολλών άλλων που σκέφτονται παρόμοια με εμένα.

Δρ. Γεώργιος Τσακαλίδης
Θεολόγος - Θρησκειοπαιδαγωγός

Ἀπενοχοποίηση τῆς ὁμοφυλοφιλίας;

Τὸ νὰ νομοθετεῖ ἡ πολιτικὴ ἐξουσία ἀντίθεους νόμους εἶναι μὲν πρόβλημα μεγάλο, δὲν εἶναι ὅμως ἀκατανόητο, δεδομένης τῆς ἐξαρτήσεώς της ἀπὸ σκοτεινὰ κέντρα.

Ὅμως «τὰ κάστρα πέφτουν πάντα ἀπὸ μέσα». Κι ἐμεῖς μὲ θλίψη πολλὴ παρακολουθήσαμε διαδικτυακῶς τὴν παρουσίαση σὲ εἰδικὴ ἐκδήλωση στὴν Πάτρα, στὶς 10 τοῦ περασμένου Νοεμβρίου, ἑνὸς βιβλίου κληρικοῦ τῆς Ἐκκλησίας μας γιὰ τὴν ὁμοφυλοφιλία. Στὴν ἐκδήλωση αὐτὴ ὑποστηρίχθηκε ὅτι «ἡ ὁμοφυλοφιλία δὲν ἐντάσσεται στὰ πάθη μὲ τὴν κλασσικὴ ἔννοια τοῦ ὅρου στὴ χριστιανικὴ θεολογία». Θεωρήθηκε αὐτή, μὲ βάση σημερινὲς «ἐπιστημονικὲς» ἀντιλήψεις, ὡς μιὰ ἰδιαιτερότητα. Καμία ὑποψία γιὰ τὸν δαιμονικὸ πειρασμὸ ποὺ πλήττει μανιωδῶς σήμερα τὸν πλανήτη.

Ἡ παρουσίαση μᾶς ἐξέπληξε πρωτίστως γιὰ τὸ χαμηλὸ ἐπίπεδό της. Ἕνα ἀπίστευτο ὑβρεολόγιο κατὰ τῶν διαφωνούντων μὲ τὸν συγγραφέα. Αὐτοὶ εἶναι, ὅπως εἰπώθηκε ἀπὸ τοὺς εἰσηγητές, «ἀνώνυμοι ἀρουραῖοι τοῦ διαδικτύου», βρίσκονται στὸ «σκότος τῶν ὀχετῶν», εἶναι «ἀλυχτῶντα ὄντα τοῦ ταλιμπανισμοῦ» καὶ ἄλλα…

Ἡ ὅλη ἐκδήλωση ἀποσκοποῦσε νὰ ἀποδείξει ὅτι ὁ συγγραφέας ἀδίκως ἐπικρίνεται ἀπὸ πολλοὺς γιὰ τὸ περιεχόμενο τοῦ βιβλίου του. Ὡστόσο τὰ λεχθέντα ἐκεῖ, ἀπέδειξαν τὸ ἀντίθετο. Διότι ὁ ἴδιος ὁ συγγραφέας, μεταξὺ τῶν ἄλλων, ἰσχυρίσθηκε ὅτι τὸ πρῶτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους Ἐπιστολῆς, στὸ ὁποῖο ὁ ἀπόστολος Παῦλος καταδικάζει μὲ βαρύτατες ἐκφράσεις τὴν ὁμοφυλοφιλικὴ διαστροφή, δὲν περιέχει θεόπνευστη ἀλήθεια ἀλλὰ μεταφέρει ἁπλῶς τὶς τότε «ἱστορικὲς ἀντιλήψεις καὶ τὶς ἐπιστημονικὲς ἀντιλήψεις, οἱ ὁποῖες ἀλλάζουν μὲ τὸν καιρό». Θέλουμε νὰ πιστεύουμε ὅτι ἂν ὁ κληρικὸς συγγραφέας βρεῖ χρόνο νὰ ἀποσυρθεῖ σὲ ἥσυχο μέρος καὶ ἐπιχειρήσει αὐτοεξέταση, θὰ διαπιστώσει ὁ ἴδιος τὸ πρωτοφανὲς μέγεθος τοῦ ἀτοπήματός του, τὴν ἄρνηση ἐν προκειμένῳ τῆς θεοπνευστίας τῆς Γραφῆς.

Ἄλλο ἀτόπημα τοῦ συγγραφέα ὑπῆρξε ἡ γνώμη του ὅτι, ὅπως εἶπε, «ἡ Ἐκκλησία μας ἔχει ὑποστεῖ μεγάλη ρύπανση ἰδεῶν καὶ χρειάζεται ἀποκάθαρση ἀρκετή». Καὶ θὰ τὴν ἀποκαθάρει ὁ ἴδιος; Δὲν ἀντιλαμβάνεται ὅτι ἔτσι ὁδηγεῖται στὰ χωρικὰ ὕδατα τοῦἐπαναστατημένου Προτεσταντισμοῦ;

Ἰσχυρίσθηκε ἀκόμη ὅτι τὰ Σόδομα δὲν καταστράφηκαν ἐξαιτίας τῆς ὁμοφυλοφιλίας τῶν κατοίκων τους. Διότι, καθὼς εἶπε, «ὁ Θεὸς εἶχε ἀποφασίσει τὴν καταστροφὴ τῶν Σοδόμων, πρὶν οἱ κάτοικοί τους ἐπιτεθοῦν ἀνήθικα σὲ κείνους τοὺς φιλοξενούμενους ποὺ πῆγαν». Καὶ δὲν καταλαβαίνει ὁ τόσο μορφωμένος κληρικὸς ὅτι τὸ συγκεκριμένο αὐτὸ περιστατικὸ ἦταν τὸ ἀποκορύφωμα τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς τῶν κατοίκων, γιὰ τὴν ὁποία πράγματι ἀπὸ πρὶν εἶχε ἀποφασίσει ὁ Θεὸς τὴν καταστροφή τους;

Θλίψη πολλὴ προκαλεῖ σὲ κάθε Ὀρθόδοξο πιστὸ αὐτὸ τὸ ὀλίσθημα. Θλίψη, πόνο καὶ θρῆνο. Διότι ἄλλο εἶναι ἡ συμπάθεια πρὸς τὸν ἁμαρτωλό, ποὺ εἶναι χρέος ὅλων μας, καὶ ἄλλο ἡ ἀνατροπὴ τῆς ἀλήθειας τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Θεὸς νὰ μᾶς λυπηθεῖ ὅλους.

Πηγή Ο ΣΩΤΗΡ

Χωρίς αγάπη…



Η δύναμη χωρίς την αγάπη σε κάνει επιθετικό
Η τιμή χωρίς την αγάπη σε κάνει ψηλομύτη
Το καθήκον χωρίς την αγάπη σε κάνει κακόκεφο

Η ευθύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει αδίστακτο 
Η δικαιοσύνη χωρίς την αγάπη σε κάνει σκληρό

Η αλήθεια χωρίς την αγάπη σε κάνει κριτικό
Η ανατροφή χωρίς την αγάπη σε κάνει ατίθασο
Η εξυπνάδα χωρίς την αγάπη σε κάνει πονηρό

Η ευγένεια χωρίς την αγάπη σε κάνει υποκριτή 
Η τάξη χωρίς την αγάπη σε κάνει σχολαστικό
Η γνώση χωρίς την αγάπη σε κάνει τυραννικό

Η περιουσία χωρίς την αγάπη σε κάνει τσιγκούνη
Η πίστη χωρίς την αγάπη σε κάνει φανατικό

Αλίμονο σ’ εκείνους που τσιγκουνεύονται την αγάπη
αυτοί φταίνε, όταν ο κόσμος αυτοδηλητηριάζεται

Τι είδους, λοιπόν, ζωή κάνεις, όταν δεν μπορείς…

Ν’ ΑΓΑΠΗΣΕΙΣ;

Η ένδεια είναι ευεργεσία του Θεού

α. Ότι δια την υπερβολικήν αγάπην όπου έχει ο Θεός 
εις τους ανθρώπους έβαλεν αυτούς εις πολλά, και διάφορα περιστατικά.

β'. Και ότι η ένδεια είναι η ευεργεσία του Αγίου Θεού.

γ'. Και ότι εκείνος οπού φεύγει την ένδειαν, αποβάλλει τον χριστιανισμόν, 
και δεν θέλει να είναι χριστιανός.

δ'. Και ότι ανάγκη είναι να έχουν οι χριστιανοί θλίψεις και βάσανα.

Α’. Ο Θεός ο φιλάνθρωπος εσυγχώρησε να περικυκλώσουν τον άνθρωπον, άφ' ου εξέπεσεν από την χάριν του, φόβοι πολ­λοί, και διάφορα περιστατικά, και θλίψεις, και βάσανα. 
Και τον άφησε να ενοχλήται, και να ταράττεται από όλα τα μέρη, και να πολεμήται από τον ίδιον τον εαυτόν του. Η δε αιτία όπου το έκαμεν αυτό, είναι θαυμαστή, και γεμάτη από αγάπην, και αγαθότητα. Ότι καθώς ένας υπέρπλουτος άνθρωπος όπου να έχη υιόν αγαπητόν, και δια την πολλήν αγάπην όπου έχει εις αυτόν, δεν θέλει να ευρίσκη, ή να πέρνη άλλοθεν ο υιός του, μήτε φαγητά, μήτε πιοτά, μήτε φορέματα, μήτε υποδήματα, μήτε καμμίαν άλλην απόλαυσιν, και άνεσιν, αλλά θέλει να λαμβάνη όλα αυτά από τον πατέρα του μόνον, δια να ευρίσκεται πάντοτε κοντά του, και να ανα­παύεται εις τα γόνατά του.

Και αν ίσως καμμίαν φοράν συμβή να φύγη από τον πατέρα του ο υιός, και θελήση να πάρη από άλλον όλα του τα χρειαζόμενα, κάνει τρόπον ο πατήρ του, ή να μη τα ευρίσκη τελείως ο υιός του, ή αν τα ευρίσκη να τα λαμβάνη με κόπον, και πόνον, και θλίψιν. 
Μάλιστα παραγγέλλει ο πατήρ όλους όσοι είναι εις την εξουσίαν του, εάν ίδουν τον υιόν του όπου να περιπατή εδώ και εκεί μακριά από τον πατέρα του, να τον διώχνουν, και να τον λυπούν εις κάθε πράγμα, δια να γυρίση εξ ανάγκης, και μη θέλωντας εις τον πατέρα του, και να αναπαύετε εις αυτόν όπου τον ηγάπησε πολλά, μη ευρίσκωντας την ανάπαυσίν του εις άλλο μέρος.
Τοιουτωτρόπως έκαμε και ο Θεός εις τον άνθρωπον, δια να μην ευρίσκη ανάπαυ­σιν εις την παρούσαν ζωήν, και εις τα πράγματα του κόσμου, (ότι όλα αυτά είναι ματαιότης) και να αναγκάζεται να γυρίζη πάλιν προς τον αγαθόν Θεόν, και κύριον, και δεσπότην, και πατέρα, και προνοητήν, και κηδεμόνα, και λυτρωτήν, και σωτήρα του, και να ευρίσκε­ται κοντά του. Ώστε και αυτός ο άνθρωπος να ευρίσκη ανάπαυσιν, και ο Θεός, και πατήρ του να απολαμβάνη πάντοτε τον υιόν του, και να χαί­ρεται εις ούτον.
Ότι ο άνθρωπος πριν της παρα­βάσεως ήτον εις κάθε ευτυχίαν, και είχε μεγάλην ανάπαυσιν, και εχαίρετο μέσα εις τον παράδεισον, χωρίς καμμίαν θλίψιν, και λύπην, και μήτε ίξευρε παντελώς τι πράγμα είναι η λύπη. Όμως από την απροσεξίαν όπου είχε δια την μεγάλην ευτυχίαν του, ήλθεν εις επιθυμίαν να απολαύση εκείνα όπου ήσαν ανώτερα από λόγου του, και υπέρ την δύναμίν του, και ηθέλησε να γένη Θεός κατά την συμβουλήν του διαβόλου.
Δια τούτο παρευθύς, όπου ηθέλησε να επιχειρισθή τα αδύνατα, έχασεν εκείνην την μεγάλην ευτυχίαν, και ανάπαυσιν όπου είχε, και έγινεν ενδεής εις πολλά, και όσην πλουσιότητα είχε πρώτον, εις άλλην τόσην ένδειαν, και πτωχείαν εκατήντησεν ύστερον, και έλαβε την παίδευσιν της υπερηφανίας, από την οποίαν επαρακινήθη, και αυθαδίασε να επιχειρισθή εκείνο το μεγάλον, και τολμηρόν επιχείρημα. Ότι τρόπον τινά ωσάν να εχόρτασεν από την ευτυχίαν εκείνην όπου του εχάρισεν ο Θεός, και την εκαταφρόνησε πλέον, και ηθέλησε το ανώτερον.
Αφ' ου δε έγινεν ενδεής, δοκιμάζει κόπους πολ­λούς, και πόνους και μόχθους δια την χρείαν, και ένδειάν του, και μην έχωντας τα χρειαζόμενα, καθώς θέλει, λυπείται, και θλίβεται, και αδημονεί, και θέλωντας να μην ευρίσκεται εις ένδειαν, κάμνει μεγάλους αγώνας, δια να ζη πλουσιοπάροχα, και άπ' αυτήν την αιτίαν πα­ρακινούμενος, γίνεται κλέπτης, ή κρυφός, ή φα­νερός, και αδιάντροπος, πέρνωντας τα ξένα πράγματα, και πλεονέκτης, και άδικος, και άρπαξ, και ζηλεύει, και προδίδει, και κατηγορεί, και μάχεται, και φυλάττει έχθραν, και πολεμεί, και επιβουλεύεται, και κάνει εκοίκησιν, και φιλονεικά, και ψεύδεται, και κάνει όρκους, και φο­νεύει, και καταφρονεί και αυτόν τον Θεόν όπου του εδιώρισεν εις την παρούσαν ζωήν δια προσωρινήν κόλασιν, την ένδειαν, την οποίαν επροξένησεν εις το ανθρώπινον γένος η παράβασις του Αδάμ.
Και τοιουτωτρόπως κάμνωντας γί­νεται εχθρός του Θεού, και εναντιώνεται εις την προσταγήν του, όπου εδιώρισε να είναι ενδεής, και αυτός γίνεται πλούσιος, και ευτυχισμένος. Και δια τα πλούτη του γίνεται κενόδοξος, και υπερήφανος. Έπειτα τι ακολουθεί; το Κύριος υπερηφάνοις αντιτάσσεται, και καταντά το τέλος του εις την ομοίαν καταδίκην όπου ήλθε και ο διάβολος ο αποστάτης, του Θεού.

Β’. Πρέπει λοιπόν να ιξεύρωμεν, ότι την ένδειαν την έδωκεν ο Θεός δικαίως εις ημάς δια τιμωρίαν προσωρινήν, και δια τούτο πρέπει να την υπομένωμεν με ευχαριστίαν, δια να σύρωμεν εις τον εαυτόν μας με τούτο την ευσπλαγχνίαν, και το έλεος, και την πρόνοιαν του Θεού. Ότι εκείνον όπου αγαπά ο Κύριος τον παιδεύει, δια να ταπεινωθή με την παίδευσιν εκείνην της έν­δειας, και να μακρύνη από την υπερηφάνιαν.
Και μαστιγοί πάντα υιόν, ον παραδέχεται, με δια­φόρους αρρώστιας, και θλίψεις, δια να τον συμμαζώξη κοντά του, και να τον έχη μαζή του. Και δια τους αγώνας, και πόνους όπου υπομέ­νει με ευχαριστίαν, να τον στεφανώση με τον στέφανον της υπομονής, και να τον κάμη υιόν του θετόν. Διότι η παράβασις του Αδάμ δεν ακολούθησεν από άλλο τίποτε, παρά με το να είχεν όλα τα αγαθά με πλουσιότητα, και χωρίς κόπον. Δια τούτο κάθε ένας όπου σπουδάζει να αποφύγη την ένδειαν (την οποίαν δεν είναι δυ­νατόν να την αποφύγη τινάς ποτέ) φαίνεται πως εναντιώνεται εις τον Θεόν, και τρόπον τινά α­γωνίζεται να χαλάση την απόφασιν του Θεού όπου επρόσταξε να τρώγωμεν το ψωμί μας με τον ιδρώτα του προσώπου μας, έως όπου να αποθάνωμεν.
Επειδή λοιπόν εις την παρούσαν ζωήν εδόθη εις όλους τους ανθρώπους η ένδεια, ωσάν μία πρόσκαιρος κόλασις φυσική, εκείνος όπου αγωνίζεται να την αποφύγη θέλει καταντήσει εις την αιώνιον κόλασιν (1) ότι δεν είναι δυνατόν να αποφυγή τινάς με άλλον τρόπον την ένδειαν της παρούσης ζωής, έξω μόνον με αρ­παγάς, και αδικίας, και πλεονεξίας. 
Και η ευτυ­χία, και τα πλούτη, φυσικά προξενούν την υπερηφάνειαν, όπου είναι η αρχή της αμαρτίας, και δια να πέση κάτω να κρημνισθή η υπερηφάνια, πέρνει τον υπερήφανον εις την εξουσίαν της η αισχρουργία, ήγουν τον κυριεύουν τα σαρκικά πάθη, τα οποία προέρχονται από ανοησίαν και διαφθοράν ορθού λογισμού.

Γ’. Όθεν κάθε χριστιανός όπου πάσχει να αποφυγή την ένδειαν, είναι φανερόν πως δεν θέ­λει να είναι αληθινός χριστιανός.Ότι ο αλη­θινός χριστιανός είναι αδύνατον να είναι χωρίς, ένδειαν. Διατί ο Υιός και ο Λόγος του Θεού, και Θεός όπου έγινεν Άνθρωπος όμοιος με ημάς, δια να αναπλάση την ανθρωπίνην φύσιν, δεν εχάλασεν απλώς και ως έτυχε ταις απόφασές του, ήγουν την φθοράν, και τον θάνατον όπου έδωκε δια τιμωρίαν του Αδάμ, όπου παρέβη την εντολήν του· ότι και το, εν ιδρώτι του προ­σώπου σου φαγή τον άρτον σου· και το, γη, ει, και εις γην απελεύση, μένουν δια πάντα εις τους ανθρώπους. Άλλα κάνωντας εκείνους όπου πιστεύουν εις την ένσαρκον οικονομίαν του, κοι­νωνούς μετόχους της εδικής του δυνάμεως, ως Θεού δυνάμεως, και της εδικής του σοφίας, ως Θεού σοφίας, τοιουτωτρόπως εχάλασε ταις απόφασες όπου είπαμεν δια μέσου πολλών παθημά­των και θλίψεων, έως και δια του σταυρού ά­τιμου θανάτου, γενόμενος εις ημάς τύπος και παράδειγμα αυτός πρώτος ο Κύριος ημών Ιη­σούς Χριστός.
Ομοίως και οι Απόστολοι, και όλοι οι αληθινοί χριστιανοί λαμβάνοντες με την χάριν του Χριστού μεγάλην δύναμιν, υπομένουν μετά χαράς τας θλίψεις, και τους πειρασμούς, και καρποφορούν με πολλήν υπομονήν. Δια τούτο και οι Μάρτυρες δεν επαρακαλούσαν τον Χριστόν, να τους γλυτώση από τα παιδευτήρια, και τα βάσανα του μαρτυρίου, ούτε οι Ασκηταί εζητούσαν να τους ελευθερώση από τους πόνους, και μόχθους της ασκήσεως, αλλά επαρακαλούσαν να τους δώση υπομονήν πολλήν, και με υπομονήν μεγάλην αγωνίσθησαν τον αγώνα του μαρ­τυρίου, και της ασκήσεως, δια να λάβουν εις την μέλλουσαν ζωήν τον μισθόν κατά τον κόπον τους, δια τούτο και ο Θεός λέγεται Θεός της υπομονής και της μακροθυμίας.

Δ’. Λοιπόν εις κάθε θεοσεβή είναι αναγκαία κάθε θλίψις, και στενοχώρια, και λύπη. Ότι προ του να δοκιμάση τινάς τους πειρασμούς δεν ημπορεί να τους καταλάβη, και να τους γνωρίση, καθώς πρέπει, αλλά όταν τους δοκιμάση, και τους γνωρίση, και ελευθερωθή από αυτούς, τότε ευχαριστεί εκείνον όπου τον ελευ­θέρωσε. Διατί εκείνος όπου είναι απείραστος, και δεν εδοκίμασε πειρασμούς, είναι αμελής εις το να ευχαριστή τον Θεόν, από τον οποίον φυλάττεται, και μένει απείραστος. Αμή οπόταν πέση εις πειρασμούς, και ελευθερωθή, τότε του ευχα­ριστεί πολλά. Ει δε και ευρεθή τινάς όπου να ευχαριστή τον Θεόν πάντοτε, χωρίς να δοκιμάση πειρασμούς, όμως δεν τον ευχαριστεί τόσον πολλά, και με τόσην προθυμίαν, με όσην τον ευχαριστεί εκείνος όπου ελευθερωθή από θλίψεις, και πειρασμούς.
Ώστε όπου αναγκαίον, και χρειαζόμενον είναι, να πέση κάθε χριστιανός εις πει­ρασμούς και θλίψες, και στενοχωρίαις, και λύπαις, δια να γνωρίση την δύναμιν του Θεού, και να τον ευχάριστη εξ όλης του της ψυχής, και εξ όλης του της διανοίας, και εξ όλης του της δυνάμεως. Και μάλιστα εκείνος όπου έχει άνεσιν, και δεν έχει πειρασμόν, είναι υποκείμε­νος εις δύω μεγάλα κακά. Το ένα όπου δεν ευ­χαριστεί τον Θεόν εξ όλης του ψυχής και καρ­δίας, και το άλλο όπου καταγίνεται ο νους του εις φροντίδας ματαίας, και ανωφελείς. Αν ίσως ο Αδάμ ευχαριστούσε τον Θεόν εις καιρόν, ό­που ευρίσκετο εις μεγαλωτάτην ανάπαυσίν, και ανεκλάλητον χαράν, βέβαια δεν ήθελε πλανηθή, μήτε ήθελε δεχθή ποτέ εκείνην την πονηράν συμβουλήν του διαβόλου, μήτε ήθελε επιθυμήση να γένη Θεός.
Δια τούτο και ημείς καθώς χρειαζόμεθα την αναπνοήν του αέρος, τοιουτωτρόπως χρειαζόμεθα και την ευχαριστίαν του Θεού, εάν θέλωμεν να μη πέσωμεν εις πειρασμούς, και θλί­ψεις, και λύπας. Όθεν ας ευχαριστούμεν, αδελ­φοί μου, εις όλα τον Θεόν, και ας υπομένωμεν αγογγύστως κάθε πειρασμόν, και θλίψιν, εν Χρι­στώ Ιησού τω Κυρίω ημών, ω η δόξα εις τους αιώνας.
Αμήν

(1) Το αυτό λέγει και» ο μέγας Αθανάσιος εις τον περί παρθενίας λόγον. Ο έχων ανάπαυσιν εν τω κόσμω τούτω, την αιώνιον ανάπαυσιν μη ελπιζέτω λαβείν˙ η βασιλεία γαρ των ουρανών ουκ εστι των αναπαυομένων ενθάδε, άλλ' εκείνων εστί των εν θλίψη πολλή, και στενοχωρία διαξάντων τον βίον τούτον.


ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ 

ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΘΕΟΛΟΓΟΥ ΤΑ ΕΥΡΙΣΚΟΜΕΝΑ ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΒΑΣ. ΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ 

Προσευχή στον Άγιο Λουκά Αρχιεπίσκοπο Κριμαίας εις Ασθενούντα

Άγιε Ιεράρχα, Ομολογητά, διδάσκαλε της αληθείας και Ανάργυρε Ιατρέ Λουκά, σοι κλίνομεν τα γόνατα της ψυχής και του σώματος και προσπίπτοντες τοις τιμίοις και ιαματικοίς λειψάνοις σου, σε παρακαλούμεν, ως τα τέκνα τους πατέρας αυτών. 

Εισάκουσον ημών των Αμαρτωλών, Τίμιε Πάτερ, και προσάγαγε την δέησιν ημών
τω ελεήμονι και φιλανθρώπω Θεώ, ως εστώς ενώπιον αυτού μετά πάντων των αγίων. 

Πιστεύομεν ότι αγαπάς ημάς δια της αυτής αγάπης ην ηγάπησαςτους αδελφούς σου κατά την εν τω κόσμω βιοτήν σου. 

Την τέχνην των ιατρών μετιών, των ασθενούντων τα αρρωστήματα, τη αρωγή της χάριτος, πλειστάκις εθεράπευσας. 

Μετά δε την σεπτήν σου κοίμησιν, τα σα χαριτόβρυτα λείψανα, Ο των όλων Δεσπότης, πηγήν ιατρείας ανέδειξεν. 

Ποικίλας γαρ ιώνται ασθενείας καί δύναμιν δωρούνται τοις ευλαβώς ταύτα ασπαζομένοις και αιτουμένοις την θείαν πρεσβείαν σου. 

Διό αιτούμεν σε και θερμώς παρακαλούμεν σε, τον την χάριν της ιατρείας κομισάμενον·
τον ασθενούντα και δεινώς χειμαζόμενον αδελφόν ημών (...)  επίσκεψαι και θεράπευσον εκ της συνεχούσης αυτόν ασθενείας.

Πάντιμε και Αγιώτατε Πάτερ Λουκά, ελπίς αρραγής των ασθενούντων και κεκμηκότων,
μη επιλάθου δωρήσασθαι τω αδελφώ ημών (...) την ίασιν και πάσιν ημίν τα ευφρόσυνα.
Ίνα και ημείς συν σοι δοξάζωμεν τον Πατέρα και τον Υιόν και το Άγιον Πνεύμα,  την μίαν θεότητα τε και βασιλείαν, νυν και αεί και εις τους αιώνας των αιώνων. 

Αμήν.

«ΙΔΟΥ ΠΡΟΕΙΡΗΚΑ ΥΜΙΝ ΑΠΑΝΤΑ»

«Σεις όμως προσέχετε! Ιδού σας τα έχω προείπει όλα, ώστε να μη χωρή δικαιολογία δια την τυχόν αποπλάνησίν σας».(Μαρκ.ΙΓ’23) 

Απαντούν οι Άγιες Γραφές της Εκκλησίας του Χριστού …. στους ασεβείς και βλάσφημους αιρετικούς. 

«Αυτά δε που σας λέγω, τα λέγω δι’ όλους τους 
μέχρι της δευτέρας παρουσίας μου Χριστιανούς. 

Σας επαναλαμβάνω και πάλιν: «ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ.» (Μαρκ.ΙΓ’37) 

Στα 2 προηγούμενα άρθρα, αδελφοί μου, αναδείχθηκαν έργα και λόγοι «ιεραρχών» που αποδεικνύουν ότι «μέγα χάσμα τους χωρίζει» από την Αγιασμένη Εκκλησία του γλυκύτατου Ιησού Χριστού μας. 

Είναι πασιφανές ότι σε Παν-Ορθόδοξη Οικουμενική Σύνοδο θα καταδικαστούν ως ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ και εντελώς ΞΕΝΟΙ της ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ αν ΔΕΝ ΜΕΤΑΝΟΗΣΟΥΝ! 
Στο μεταξύ «οι ψυχές των πλανομένων αδελφών, ως νιφάδες χιονιού πέφτουν στον άδη.» (Γέροντος) 

Διότι οι παναιρετικοί, οικουμενιστές «αρχιερείς» και «ιερείς» αποπλανούν τους ακατήχητους! 

Για όσους δε, λέγουν ότι δεν κινδυνεύουμε από τους αιρετικούς, πριν αυτό το κακόδοξο που είπαν πολυκαιρίσει, τους παρακαλούμε να ανακαλέσουν, αφού προηγουμένως εξετάσουν ΠΡΟΣΕΚΤΙΚΑ τις Άγιες Γραφές! 

Μα κι αν στο βιβλίο της ζωής, είναι καταγεγραμμένοι από καταβολής κόσμου οι σωσμένοι, αυτό σημαίνει ότι είμαστε άμοιροι ευθυνών για τους αδελφούς που θέλουν στήριξη στην Πίστη τους; 

Ή μήπως εμείς γνωρίζουμε ποιοι είναι οι σωσμένοι και ποιοι οι καταδικασμένοι; 

Ή μήπως ο Ποιμήν ο Καλός όταν δει λύκους να σύρουν το πρόβατο… παραιτείται της προσπάθειας, θεωρώντας ότι είναι πλέον καταδικασμένο; ΜΗ ΓΕΝΟΙΤΟ! 

Ούτε όμως …οδηγεί τα πρόβατα προς το μέρος που είναι οι …λύκοι! 

ΑΥΤΑ ΛΕΕΙ Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΙ ΘΕΟΣ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΕΜΑΣ 

«Ο Ποιμήν ο Καλός παραδίδει την ζωήν του δια να απομακρύνει κάθε κίνδυνο από τα πρόβατά Του και δια να υπερασπιστεί την ζωήν αυτών.» 
«Ο μισθωτός δε υπηρέτης,που ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΠΟΙΜΗΝ, και δεν είναι τα πρόβατα ιδικά του, βλέπει το λύκο να έρχεται, και επειδή δεν έχει ούτε στοργήν δια τα πρόβατα, ούτε αυταπάρνησιν, αφήνει ανυπεράσπιστα τα πρόβατα και φεύγει δια να μη εκθέση εις τον παραμικρόν κίνδυνον την ζωήν του. Και ελεύθερος τότε ο λύκος αρπάζει και σκορπίζει τα πρόβατα. Τέτοιοι μισθωτοί είσθε και σεις οι σημερινοί λειτουργοί του Ιερού και οι νομοδιδάσκαλοι, που μόνον δια τα πρόσκαιρα οφέλη έχετε προσκολληθεί εις το ποίμνιον του Θεού, το οποίον επιβουλεύεται ως άλλος λύκος ο διάβολος, καθώς και όλοι όσοι γίνονται όργανά του». 
«Μη σας φαίνεται δε παράδοξον,το ότι ο μισθωτός υπηρέτης, όταν ίδη τον λύκον να επιπίπτη κατά του ποιμνίου, φεύγει. Φεύγει, διότι είναι υπηρέτης με ΜΙΣΘΟΝ και επειδή ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΚΑ ΤΟΥ ΤΑ ΠΡΟΒΑΤΑ, δεν τα πονεί. Αυτός ενδιαφέρεται κυρίως να πάρει τον μισθόν του και δεν κινδυνεύει ποτέ την ζωήν του, όπως εκείνος που πονεί και αισθάνεται στοργήν δια τα πρόβατα.» (Ιωαν.Ι’11-12-13) 

«Συμβιβασμούς με την παράταξη του διαβόλου δεν δέχομαι όπως φαντάζεσθε σεις. Εκείνος,που δεν είναι εξ’όλης του της ψυχής μαζί μου, είανι εναντίον μου. Και εκείνος που δεν μαζεύει με εμέ τα πνευματικά πρόβατά μου ούτως σαν άλλος λύκος τα σκορπίζει.» (Λουκ.ΙΑ’23) 

Εδώ αδελφοί μου, ξεκάθαρα μας λέει ότι όποιος δεν είναι με όλη του την ψυχή μαζί με τον Θεό είναι εναντίον του, είναι με τον διάβολο, ανήκει δηλαδή στην παράταξή του. 

Φανταστείτε σε ποια παράταξη ανήκει όποιος λέει ότι…. κάποιες εντολές του Θεού είναι ΠΡΟΣΩΡΙΝΕΣ (Βαρθολομαίου) ή ότι… ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ και ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΤΕΧΟΥΝ ΟΣΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ΣΤΟΝ ΑΡΙΘΜΟ και ότι πρέπει να πάμε στο κοινό ποτήριο με τους αιρετικούς. (Ιερωνύμου)! 

Θέλει πολλή σκέψη αυτό, ώστε να καταλάβουμε γιατί ο Κύριός μας είπε ότι αυτοί σαν άλλοι λύκοι σκορπίζουν τα πρόβατα; 

Ακόμα δεν έχετε καταλάβει ποιοι σκορπίζουν τα πρόβατα που τους εμπιστεύτηκε ο Θεός να ποιμάνουν; 

Αυτά και τα πάντα μας λέει ο Κύριός μας και Θεός μας και μας πληροφορεί ότι «τα δικά Του πρόβατα που έχουν στενήν σχέσιν και επικοινωνία μαζί Του, και που τα γνωρίζει προσωπικά το καθένα με το όνομά του», διότι είναι εξ’όλης τους της ψυχής μαζί Του «αλλοτρίων την φωνήν (την ΨΕΥΔΟ-διδασκαλία) ουκ οίδασι (δεν αναγνωρίζουν) αλλά …ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ (φεύγουν μακριά από αυτούς». 

Από αυτό το τόσο κατανοητό δημιούργησαν οι Άγιοι τον 15ο ΑΒ’ κανόνα , τον έχοντα μεγάλο ενδιαφέρον διότι μας λέει ότι τιμή θα λάβουμε ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ όταν απομακρυνθούμε από τους ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ που κηρύττουν αίρεση (αλλότρια). 
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΟΝΤΑΙ ΟΙ ΠΙΣΤΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΜΙΣΘΩΤΟΥΣ-ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ και ΨΕΥΔΟΠΟΙΜΕΝΕΣ, απομονώνονται οι αλλότριοι και προλαμβάνεται το σχίσμα και η εξάπλωση της αίρεσης στην Εκκλησία του ΧΡΙΣΤΟΥ! 

Ο ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ Ο ΥΙΟΣ ΤΗΣ ΒΡΟΝΤΗΣ,Ο ΒΟΑΝΕΡΓΗΣ,Ο ΕΠΙΣΤΗΘΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΑΥΤΟΣ ΠΟΥ ΜΟΝΟ ΕΚΤΟΣ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΣ ΤΟΥ ΑΚΟΥΣΕ ΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ, ΩΣ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΑΓΑΠΗΣ, δεν είχε κανένα λόγο να αναφερθεί με τόσο σκληρά λόγια στους αιρετικούς. Φανταστείτε λοιπόν τι μεγάλος κίνδυνος ελλοχεύει πλησίον των αιρετικών ώστε να αναγκασθεί αυτός που αντιπροσωπεύει την αγάπη να καυτηριάσει με αυτόν τον τρόπο τους ασεβείς βλάσφημους προκειμένου να μας προφυλάξει. 

Δείτε τι μας λέει! 

ΜΑΣ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΟΥΣ «ΑΛΛΟΤΡΙΟΥΣ» 

«Εκείνος, που επιμένει εις την αμαρτίαν, κατάγεται από τονδιάβολον…» 
«Το ίδιον και εκείνος, πουδεν αγαπά τον αδελφόν του Χριστιανόν, δεν είναι παιδί του Θεού.» 
«Καθένας που έχει γεννηθεί από τονΘεόν, δεν πράττει ποτέ θεληματικώς και με ψυχρόν υπολογισμόν καμμίαν αμαρτίαν..» 
( Α’Ιωάν.γ’8-10-9) 

«Εκείνος που λέγει, ευρίσκομαι εις στενήν γνωριμίαν και οικειότητα με Αυτόν,και συγχρόνως ΔΕΝ ΤΗΡΕΙ τας εντολάς Του, είναι ΨΕΥΣΤΗΣ και δεν υπάρχει μέσα εις τον άνθρωπον αυτόν η Αλήθεια (δηλ.ο Θεός).» 
( Α’Ιωάν.β’4) 

«Εκείνος, που δεν είναι από τον Θεόνκαι δεν έχει αναγεννηθεί από Αυτόν, δεν ακούει και δεν δέχεται την διδασκαλίαν μας. Με το σημάδι αυτό διακρίνομεν το πνεύμα του Θεού, που οδηγεί εις την Αλήθειαν, και το πνεύμα του διαβόλου που οδηγεί εις την πλάνην.» (Α’Ιωάν.δ’6) 

«Αυτοί οι ΨΕΥΔΟΠΡΟΦΗΤΑΙ προέρχονται και εμπνέονται από τον μακράν του Θεούκόσμον. Δι’αυτό διδάσκουν σύμφωνα με το πνεύμα του κόσμου και ο κόσμος τους ακούει και τους δέχεται.»(Α’Ιωάν.δ’5) 

«Από ημάς τους Χριστιανούς εχωρίσθησαν και εβγήκαν έξω της Εκκλησίας. Αλλά δεν ήσαν ΠΡΑΓΜΑΤΙ από ημάς, δεν ήσαν ΠΟΤΕ μέλη ΓΝΗΣΙΑ της Εκκλησίας.» (Α’ Ιωάν.β’19) 

« Σεις όμως, παιδάκια μου, έχετε αναγεννηθεί από τον Θεόν και έχετε νικήσει τους ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ αυτούς δια της ΕΜΜΟΝΗΣ ΣΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΛΗΘΗ ΔΙΔΑΣΚΑΛΙΑΝ.»(Α’Ιωάν.δ’4) 

«Αυτό είναι το διακριτικόν γνώρισμα, με το οποίον γίνονται εις όλους φανερά τα παιδιά του Θεού και τα παιδιά του διαβόλου..» (Α’ Ιωάν.γ’10) 

«Καθένας που βγαίνει έξω και δεν μένει μέσα ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΔΑΧΗΝ του ΧΡΙΣΤΟΥ δια της ΑΚΡΙΒΟΥΣ ΤΗΡΗΣΕΩΣ αυτής, αυτός δεν έχει τονΘεόν..» (Β’Ιωάν.9) 

ΜΕΤΑ ΘΕΛΟΝΤΑΣ ΝΑ ΜΑΣ ΠΡΟΦΥΛΑΞΕΙ ΜΑΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΛΕΙ
 
10. «Εάν κανείς σας επισκέπτεται και δεν φέρη την διδαχήν αυτήν (του Χριστού), μη δέχεσθε αυτόν προς φιλοξενίαν εις την οικίαν σας και ούτε χαιρετισμόν να απευθύνετε προς αυτόν.» ( Β’Ιωάν.10) 

Δεν μιλά ο Άγιος μόνο υποδεικνύοντάς μας, αλλά και αιτιολογώντας μας για να γίνει κατανοητή η υπόδειξη. 

Να τι μας λέει επ’αυτού ο Άγιος: 

«Εβγήκαν έξω της Εκκλησίας. ΔΙΟΤΙ, εάντότε,που εφαίνοντο μαζί μας, ήσαν πράγματι από ημάς και γνήσια μέλη της Εκκλησίας, θα είχαν μείνει μαζί μας. Αλλ’ έφυγαν και εβγήκαν από την Εκκλησίαν,δια να μη μείνουν κρυμμένοι, αλλά δια να φανερωθούν, ότι όλοι τους δεν είναι από ημάς, δεν είναι ΓΝΗΣΙΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ.» (Α’Ιωάν.β’19) 

«Και χαίρειν αυτώ ΜΗ ΛΕΓΕΤΕ.» (Β’Ιωάν.10) 

«ΔΙΟΤΙ εκείνος, που χαιρετά αυτόν (τον ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ), γίνεται συγκοινωνός προς τα πονηρά του έργα, επειδή με την σχέσιν του και τον χαιρετισμόν του τον ενθαρρύνει εις εξακολούθησιν αυτών.» (Β’Ιωάν.11) 

Μας νουθετεί και μας προτρέπει, ΜΑΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΥΕΙ: 

«Προσέχετε πολύ τους εαυτούςσας, διανα μη χάσομεν όσα έχομεν εργασθεί..» (Β’Ιωάν.8) 

Τέλος, μας ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ χωρίς να υπολογίσει αν φοβηθούμε, γιατί έτσι μας συμφέρει, λέγοντας: 
«Και τώρα πλέον είναι οΑΝΤΙχριστο ςεν τω κόσμω δια των ΑΙΡΕΣΕΩΝ και των ΨΕΥΔΟ-διδασκαλιών, που προπαρασκεύαζουν το έδαφος δια την προσωπικήν έλευσίν του.» (Α’Ιωάν.δ’3) 

ΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ να διαφωνήσει με τον Άγιο Απόστολο; 

ΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ να πει ότι ΠΛΗΣΙΟΝ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΔΕΝ ΚΙΝΔΥΝΕΥΟΥΜΕ; 

Και ποιος είναι αυτός που παίρνει με θράσος πρωτοβουλία να αλλάξει αυτά που είπε ο Κύριος και αποφασίστηκαν στις Άγιες Οικουμενικές Συνόδους, που μάλιστα τα δίδασκε μέχρι πρότινος, και τώρα λέει ότι οι ΣΥΜΠΡΟΣΕΥΧΕΣ, το ΚΟΙΝΟ ΠΟΤΗΡΙΟΝ και η ΕΝΩΣΗ με τους ΑΙΡΕΤΙΚΟΥΣ είναι ΑΓΑΠΗ που θα αναδείξει την Ορθοδοξία; 

Όσοι τα λένε αυτά, όποιοι και αν είναι κατάντησαν ΟΡΓΑΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑΒΟΛΟΥ και σκοπό έχουν όχι την ανάδειξη, αλλά την αλλοίωση και την καταστροφή της Ορθοδόξου Πίστεως! 

Ο Απόστολος Πέτρος, το ΣΥΜΒΟΛΟ ΤΗΣ ΠΙΣΤΗΣ που πάνω στην Αλήθεια που είπε ΟΙΚΟΔΟΜΗΘΗΚΕ η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ μας λέει για τους αιρετικούς: 
«Είναι άλογα ζώα…θα καταστραφούν ασφαλώς, επειδή βλασφημούν εις εκείνα που δεν γνωρίζουν.» 
«Είναι ακάθαρτοι και στίγματα της Εκκλησίας και θεωρούν ως απόλαυσιν και τρυφήν το να παραπλανήσουν πολλούς με τας απάτας των και τας πλάνας των, τας οποίας διαδίδουν, όταν συντρώγουν μαζί σας εις τας αγάπας.» 
«Έχουν καρδίαν γυμνασμένην εις την αχόρταστον επιθυμίαν του χρήματος και της ηδονής. Είναι τέκνα κατάρας.» 
«Εγκατέλιπαν τον ίσιον δρόμον και επλανήθηκαν..» 
«Δι’αυτούς έχει φυλαχθεί η μαυρίλα του αιωνίου σκότους.»
«..διότι με εξωγκωμένους λόγους γεμάτους ματαιότητα και πλάνην δελεάζουν αστηρίκτους πιστούς…» 
«..ήτο καλύτερον δι’ αυτούςνα μη είχαν γνωρίσει τον δρόμον της δικαιοσύνης και τον Χριστιανισμόν, παρά, αφού τον εγνώρισαν, να γυρίσουν πάλιν εις την παλαιάν αμαρτωλήν ζωήν τους και να απομακρυνθούν από την παραδοθήσαν εις αυτούς Αγίαν Εντολήν..» 
«Αλλά έχει συμβή εις αυτούς εκείνο, που λέγει η αληθής παροιμία. Σκύλος που εγύρισε πάλιν εις το ξέρασμα του, και χοίρος, η οποία, αφού ελούσθη και εκαθαρίσθη, εκυλήσθη μέσα στην λάσπην και με τα συνεχή κυλίσματά της έγινε περισσότερο ακάθαρτος.»( Β’Πέτρ.β’12-13-14-15-17-18-21-22) 

Αυτά είπε ο Πέτρος που είχε κόψει το αυτί του Μάλχου, που αν τολμούσε κάποιος να το κάνει αυτό, σήμερα, σε αιρετικό, που βλασφημεί τον Θεό δεν θα τον χώραγε όλη η γη! 

Βεβαίως και δεν αρμόζει αυτό, αλλά δικαιολογεί την αγάπη του προς τον Κύριο που εκείνη τη στιγμή θεώρησε ότι κινδυνεύει. 

Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΤΩΝ ΕΘΝΩΝ ΠΑΥΛΟΣ ΜΑΣ ΕΝΗΜΕΡΩΝΕΙ, ΜΑΣ ΕΦΙΣΤΑ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ 
ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΤΡΕΠΕΙ ΛΕΓΟΝΤΑΣ ΜΑΣ: 

«ΠΡΟΣΟΧΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΨΕΥΔΟΔΙΔΑΣΚΑΛΟΥΣ»! 

«Σας παρακαλώ δε, αδελφοί,να παρακολουθείτε σαν άγρυπνοι σκοποί εκείνους, που δημιουργούν τας διαιρέσεις και τα σκάνδαλα και πολιτεύονται αντίθετα προς την Αποστολικήν διδασκαλίαν, την οποίαν σεις εμάθατε. ΣΗΜΑΔΕΥΣΑΤΕ ΤΟΥΣ ΚΑΙ ΦΥΓΕΤΕ ΜΑΚΡΑΝ ΑΠΟ ΑΥΤΟΥΣ.» (Ρωμ. ιστ’17) 

«Διότι οι τέτοιοι άνθρωποι δεν δουλεύουν εις τον Κύριό μας ΙησούΧριστό, αλλ’εις την κοιλίαν τους. Ζητούν να καλοπεράσουν εις βάρος των οπαδών τους. Και με καλούς λόγους και επαίνους εξαπατούν τας καρδίας των απονηρεύτων, ακάκων.»(Ρωμ.ιστ’18) 

«Και όσοι ημάρτησαν, ενώ είχε δοθεί εις αυτούς Νόμος γραπτός, αυτοί επί τη βάση του νόμου τούτου θα κριθούν.» (Ρωμ.Β’12) 

«Συ λοιπόν, που διδάσκεις τον άλλον, δεν διδάσκεις καλύτερα τον εαυτόν σου;..»(Ρωμ.Β’21) 

«Ου δύνασθε ποτήριον Κυρίου πίνειν και ποτήριον δαιμονίων. Ου δύνασθε τραπέζης Κυρίου μετέχειν και τραπέζης δαιμονίων.» (Α’Κορινθ.ι’21) 

«Ποία δε συμφωνία μπορεί να γίνει μεταξύ του Χριστού και του σατανά;»(Β’Κορινθ.στ’15)

«Θέλουν να παρουσιάζονται ως διδάσκαλοι του Νόμου, και δεν καταλαβαίνουν ούτε εκείνα που λέγουν,..»(Α’Τιμοθ.α’7)

«Κατά τας τελευταίας αυτάς ημέρας θα έλθουν καιροί δύσκολοι και επικίνδυνοι.» 
«Διότι οι άνθρωποι θα είναι φίλαυτοι και θα αγαπά ο καθένας των μόνον τον εαυτόν του, θα είναι φιλάργυροι, αλαζόνες, υπερήφανοι, βλάσφημοι, απειθείς εις τους γονείς των, αχάριστοι, ασεβείς μη έχοντες Ιερόν και Όσιον.» 
«Θα στερούνται και αυτήν ακόμη την φυσικήν στοργήν, θα είναι αδιάλλακτοι, διαβολείς, ακρατείς εις τας επιθυμίας των, σκληροί και ανήμεροι, εχθροί παντός αγαθού.» 
«Προδόται, αυθάδεις, φουσκωμένοι από υπερηφάνειαν και εγωϊσμόν, άνθρωποι που θα αγαπούν τας ηδονάς μάλλον παρά τον Θεόν.» 
«Και θα έχουν μεν το εξωτερικόν σχήμα της ευσεβείας, θα έχουν αρνηθεί όμως την δύναμίν της…» 
«Αλλά δεν θα προκόψουν περισσότερον. Διότι η ηθική τους αμυαλωσύνη θα γίνη εις όλους ολοφάνερος…»( Β’Τιμόθ.γ’1-2-3-4-5-9) 

«Αιρετικόν άνθρωπον μετά μίαν και δευτέραν νουθεσίαν παραιτού, που επιμένει να δημιουργή σκάνδαλα και διαιρέσεις εις την Εκκλησίαν, μολονότι τον συνεβούλευσες δια πρώτην και δευτέραν φοράν, 
ΠΑΡΑΤΗΣΕ ΤΟΝ ΚΑΙ ΑΠΟΦΕΥΓΕ ΤΟΝ.» 
«Γνώριζε, ότι ένας τέτοιος άνθρωπος ΕΧΕΙ ΔΙΑΣΤΡΑΦΗ και αμαρτάνει…, ων αυτοκατάκριτος.»( Τίτον Γ’10-11) 

Αυτά και πολλά άλλα μας λέει ο Απόστολος Παύλος που μίλαγε ο Θεός δια του στόματός του. 

Αγαπητοί μου το Ευαγγέλιο θα το ερευνούμε και θα το εφαρμόζουμε απ’άκρη σ’άκρη και όχι μόνο θεωρητικά τα περί αγάπης και Πίστεως, που αυτά μόνα τους χωρίς την ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ είναι ΚΑΛΠΙΚΑ. 

Γι’αυτό είναι αναγκαίο να διευκρινίζουμε για ποια αγάπη μιλάμε, την ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ή του ΑΝΤΙχρίστου; 

Όπως επίσης πρέπει να διευκρινίζουμε και για ποια Πίστη μιλάμε, αν δηλαδή μιλάμε για την ΟΡΘΗ ΠΙΣΤΗ, ΤΗΝ ΟΡΘΗ ΔΟΞΑ ή αυτή του διαβολέα που και αυτός πιστεύει αλλά δεν πράττει τα Θεάρεστα! 

Διότι οι θρασύτατοι και αναίσχυντοι μιλάνε για αγάπη ενώ ταυτόχρονα εκδιώκουν ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ … 

Μιλάνε για Πίστη στον Ιησού Χριστό και απ’ την άλλη αγκαλιάζουν τους εχθρούς Του –αιρετικούς! 

«Δεν θα εισέλθει αυτός που λέει: Κύριε-Κύριε», αλλά αυτός που πράττει αυτά που λέει ο Κύριος. 

Σεβαστοί Πατέρες, έχετε την εντύπωση ότι τα παιδιά σας δεν σας καταλαβαίνουν; 

Όχι, δεν είναι έτσι. Εμείς σας καταλαβαίνουμε. Κάντε και εσείς μια προσπάθεια να καταλάβετε εμάς. Όσο και να θέλετε να δικαιολογήσετε τον Βαρθολομαίο, τον Ιερώνυμο και τους συν-αυτούς, δεν μπορείτε πλέον. Όσο και να προσπαθείτε με την οικονομία να κερδίσετε χρόνο προς μεταμέλειά τους το αντίθετο επιτυγχάνετε. 

Τα αμαρτήματα γίνονται πιο βαριά και αν και τώρα δεν τα βλέπετε, τότε λυπόμαστε αλλά το πρόβλημα το έχετε εσείς και όχι αυτοί που ακολουθούν το Ευαγγέλιο! 

Δείτε την πραγματικότητα και πάρτε τις αποφάσεις που σας λέει ο Καλός Ποιμήν, πριν χαθούν και άλλες ψυχές στην αίρεση, το αίμα των οποίων ΘΑ ΖΗΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΕΣΑΣ!! 

Δεν ενημερώνετε ως οφείλετε το ποίμνιο, που αν το κάνατε η ευθύνη θα μεταφέρονταν στο αυτεξούσιο του καθενός και εσείς θα είχατε επιτελέσει το ιερό καθήκον σας κρατώντας τη θέση που αρμόζει στον ΚΑΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ! 

Εάν μετά από όλα τα προαναφερθέντα, δεν αντιλαμβάνεται κανείς τι μας λέει ο Παντοκράτωρ Δημιουργός μας σχετικά με την στάση μας απέναντι στους αιρετικούς, τότε πάλι ο Κύριος θα μας πληροφορήσει: 
«Και δια τούτο θα παραχωρήσει ο Θεός να τους έλθει ενέργεια πονηρά,που θα τους σπρώχνει εις την πλάνην, δια να πιστεύσουν ούτοι εις το ψεύδος.» (Β’Θεσσαλ.β’11) 

Θα χαρούμε αν οι αιρετικοί ΔΙΑ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ έλθουν στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ!! 

Δεν θα πάει η Ορθοδοξία σ’ αυτούς, όχι γιατί το λέω εγώ ο ανάξιος, αλλά γιατί δεν πήγε ο Πατέρας να πάρει τον Υιόν δια της βίας, πρέπει ο υιός να επανέλθει στον Πατέρα εκουσίως ζητώντας ΣΥΓΧΩΡΕΣΗ. (Εν προκειμένω να ανακαλέσουν τις αιρετικές κακοδοξίες τους…filioque, αλάθητο και όλα τ’ άλλα!) 

Μετά, όλα, χωρίς λόγια τακτοποιούνται με ανείπωτη χαρά!! 

Ο λόγος για την ΔΟΞΑ ΤΟΥ ΘΕΟΥ. 

Για την μεγάλη χαρά «εις τον Ουρανόν μεγαλυτέρα και περισσότερον αισθητή, παρ’όσον είναι αισθητή η χαρά δια τους ενενήκοντα εννέα δικαίους.» 

«ΗΡΘΑΜΕ ΓΙΑ ΝΑ ΑΓΩΝΙΣΘΟΥΜΕ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΟΛΙΓΟΝ, ΚΑΘΩΣ ΠΡΕΠΕΙ, 

«ΟΧΙ ΜΕ ΧΑΡΤΟΠΟΛΕΜΟ», και ΚΑΤΟΠΙΝ Ο ΚΑΘΕΝΑΣ ΘΑ ΚΑΤΟΙΚΗΣΕΙ ΠΑΝΤΟΤΙΝΑ ΣΤΗ ΜΟΝΙΜΗ ΟΙΚΙΑ ΠΟΥ ΑΝΗΚΕΙ, ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΕΡΓΑΣΘΗΚΕ ΚΑΙ ΑΓΩΝΙΣΤΗΚΕ»! 

Ο έχων ενδιαφέρον ας εννοήσει!!! 

Κάθαρση και σωτηρία, χωρίς διηνεκή αγώνα, ΔΕΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ! 

Κάθαρση μέσα στον κόσμο εκ του κόσμου, ΔΕΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ! 

Κάθαρση μέσα στην αίρεση…, ΔΕΝ ΕΠΙΤΥΓΧΑΝΕΤΑΙ! 

Και ας λένε, όποιοι και αν είναι αυτοί ,…ότι δεν κινδυνεύουμε από τους αιρετικούς. Εάν δεν κινδυνεύαμε ο Ιησούς μας δεν θα μας έλεγε το ΦΕΥΞΟΝΤΑΙ από αυτούς! 

Ούτε ο Άγιος Ιωάννης, το σύμβολο της αγάπης θα μας έλεγε ΟΥΤΕ ΧΑΙΡΕΤΙΣΜΟ ΜΗ ΔΩΣΕΤΕ ΣΕ ΑΥΤΟΥΣ! 

Ούτε ο Απόστολος Πέτρος θα μας έλεγε ότι είναι άλογα ζώα και τέκνα κατάρας! 

Ούτε εσείς αγαπάτε περισσότερο την ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ από τους ΑΠΟΣΤΟΛΟΥΣ και τον ίδιο τον Ιησού που την οικοδόμησε! 

Όταν στο σπίτι έχει μπει όφις, δεν κοιμάσαι, αν δεν βεβαιωθείς ότι τον έβγαλες έξω! 

ΑΔΕΛΦΟΙ ΜΟΥ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ! 

ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΜΕ ΚΟΝΤΡΑ ΣΤΟΝ ΑΝΕΜΟ, των ΠΑΘΩΝ, των ΑΙΡΕΣΕΩΝ και της Ν.Τ.Π.!! 

Με εν Χριστώ αγάπη και ενδιαφέρον 

Γεώργιος Φλώρος 

Ένα "δόξα σοι ο Θεος..."



Να πονάς, να κλαίς, να ουρλιάζουν τα μέσα σου, να ακροβατούν στην κόψη της απόγνωσης και εσύ να λες «Δόξα σοι ο Θεός». Δεν ξέρεις τι θαύμα είναι αυτό!!! 
Τι δύναμη, τι ευλογία!!! Ένα «δόξα σοι ο Θεός» μέσα στη «κόλαση» είναι σαν χίλιες προσευχές στο παράδεισο…

Η ΚΑΡΔΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΕΙΝΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΤΗΝ ΞΕΡΡΙΖΩΣΟΥΝ ΕΥΚΟΛΑ ΟΙ ΑΘΕΟΙ, ΡΑΣΟΦΟΡΟΙ ΚΑΙ ΜΗ, ΓΙΑΤΙ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΑΚΟΜΑ ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ – ΕΙΔΙΚΗ (ΥΠΟΤΑΚΤΙΚΗ!) ΜΕΤΑΧΕΙΡΙΣΗ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ!

Διαβαστε την επιστολη της Παιδιατρου -ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΛΑΣ
σχετικα με την ανωθεν εντολη

ΠΡΟΣ κ. ΔΙΟΙΚΗΤΗ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟΥ ΓΕΝΙΚΟΥ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΟΥ ΠΑΤΡΩΝ (ΠΠΝΠ)

ΑΠΟ την ΠΑΙΔΙΑΤΡΟ ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΛΑ.
ΘΕΜΑ :
‘‘ΠΕΡΙ ΟΔΗΓΙΩΝ ΣΑΣ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΜΟΥΣΟΥΛΜΑΝΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ» 


Αξιότιμε κ. Διοικητά,

Αρχικά να σας ενημερώσω ότι ουδέποτε ανήκα ούτε ανήκω σε κανένα απολύτως πολιτικό κόμμα. Ως πολίτης, σκέπτομαι ελευθέρα και έχω κάθε δικαίωμα να λέω την άποψη μου, καθώς εχουμε Δημοκρατικό Πολίτευμα. Σπούδασα στην Ιατρική Σχολή Πατρών και έλαβα τίτλο Ειδικότητας Παιδιατρικής από το ΠΠΝΠ. Γνωρίζω το ΠΠΝΠ από την έναρξη λειτουργιάς του. Εργάστηκα σε αυτό. Νοσηλεύτηκα σε αυτό. Σήμερα, διαβάζοντας την τοπική εφημερίδα «Πελοπόννησος» τυχαία, ενημερώθηκα για τις οδηγίες σας προς το προσωπικό του ΠΠΝΠ, σχετικά με τους μουσουλμάνους ασθενείς. Αρχικά ξανακοίταξα το ημερολόγιο μήπως είναι Πρωταπριλιά. Δεν είναι. Ορθά λοιπόν έχω στολίσει το σπίτι μου χριστουγεννιάτικα, δέντρο, φωτάκια κλπ. Ασχέτως της αθεΐας ή’ θρησκεύματός σας, το όποιο σέβομαι απόλυτα όπως και σε κάθε άνθρωπο του πλανήτη μας, το επίσημο θρήσκευμα της Ελλάδας είναι ο Ορθόδοξος Χριστιανισμός. Αυτό δεν σας επιτρέπει να βάζετε δικούς σας όρους στο Δημόσιο Νοσοκομείο, το όποιο δεν είναι ιδιοκτησία σας και για το όποιο φορολογούμαι. Όπως και κάθε πολίτης.
Στο σπίτι σας, έχετε κάθε δικαίωμα να μην έχετε εικόνες, σταυρούς. Να έχετε κοράνιο ή κάθε σύμβολο που σας εκφράζει. Όχι όμως στο Δημόσιο Νοσοκομείο να επιβάλλετε κανόνες όπως «να αφαιρούνται χριστιανικές εικόνες, σταυροί, σε δωμάτια που νοσηλεύονται μουσουλμάνοι», δήθεν σεβόμενος την θρησκεία τους. Να σας θυμίσω ότι όλοι οι αλλοδαποί ξέρουν ότι βρίσκονται στην Ελλάδα. Άρα οφείλουν να δείχνουν σεβασμό προς τη χώρα που ζουν.
Άρα και για το θρήσκευμα μας. Έχω ταξιδέψει σε πολλές χώρες του εξωτερικού με διαφορετικά θρησκεύματα. Τα σεβάστηκα απόλυτα. Δεν είχα την αξίωση να κάνουν αλλαγή των συνηθειών τους, ούτε στα δωμάτια των ξενοδοχείων που πλήρωνα για να διαμένω και ήταν ο προσωπικός μου χώρος κατά τη διάρκεια της παραμονής μου. Ούτε όταν νοσηλεύτηκα απαίτησα να βγάλουν από το δωμάτιο νοσηλείας μου Βούδες, Μωάμεθ, Κοράνια. Γιατί εγώ ήμουν στο δικό τους κράτος και σεβόμουν πραγματικά τα πιστεύω τους.
Τι καταπληκτικές ιδέες είναι αυτές που σκαφθήκατε? Ρωτήσατε το προσωπικό του Νοσοκομείου και τους ασθενείς πριν? Τι δικτατορικές τακτικές ακλουθείτε κύριε ? Με τι δικαίωμα ? Ήδη υπάρχει δραματική έλλειψη προσωπικού. Και πρακτικά να το δούμε, οι νοσηλεύτριες πχ θα έχουν επιπλέον καθήκον να ρωτούν «παρακαλώ ποιο Θεό πιστεύετε?» και ανάλογα να ανεβοκατεβάζουν εικόνες ??!!
Όσον άφορα δε την άσκηση της Ιατρικής, τι να πει κανένας. Κύριε, αν δεν βγάλεις τα ενδύματα του ασθενή, να ψηλαφίσεις, να ακροαστείς καρδία-κοιλιά- πνεύμονα και επί γυναικολογικού ή ουρολογικού περιστατικού τα γεννητικά όργανα, πως θα διαγνώσεις άρα και θα χορηγήσεις την κατάλληλη αγωγή ???????!!!!!!!!!!!!
Ρίχνοντας χαρτιά, βλέποντας τον καφέ, πως??? Η Ιατρική είναι Επιστήμη. Η Επιστήμη δεν είναι μαγεία. Άρα η Ιατρική δεν είναι μαγεία. Έλεος! Και όταν σε ένα ακραία επείγον γυναικολογικό περιστατικό που κινδυνεύει άμεσα η ζωή της
γυναίκας, εφημερεύει άρρεν γυναικολόγος? Θα υπάρχει «on call» γυναίκα γυναικολόγος να έρχεται από το σπίτι της ειδικά για μουσουλμάνα ασθενή?
Αν ενοχλούνται κάποιοι άλλων θρησκευμάτων, ας επιλέξουν ως χώρα διαμονής τους κάποια που να τους εκφράζει. Όπως πολλοί Έλληνες ενοχλούνται από κάποια θέματα των Νοσοκομείων μας, υπογραφούν και αποχωρούν με δίκη τους ευθύνη, έτσι και οι αλλοδαποί φίλοι μας έχουν την ίδια επιλογή. Ξέρετε τι δύναμη και κουράγιο παίρνουν οι χριστιανοί ασθενείς από την εικόνα της Πανάγιας, του Χριστού, το Σταυρό, το Ευαγγέλιο ? Τεράστια. Το έχω ζήσει τόσα χρονιά αυτό. Με τι δικαίωμα κύριε δίνετε τέτοιου είδους οδηγίες στο Δημόσιο Νοσοκομείο στο όποιο υπηρετείτε? Το όποιο παρεμπιπτόντως ονομάζεται και ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΒΟΗΘΕΙΑ,. Όχι ότι θα υπήρχε διαφορά εάν ονομάζονταν ΠΠΝΠ μόνον.
Ως πολίτης ντρέπομαι. Ως γιατρός μόνον έκπληξη και θλίψη νιώθω. Εσείς , νιώθετε σωστός?

Μετά τιμής,
Καραβίσια Διαμένουσα,

Παιδίατρος -ΚΑΡΑΒΑΣΙΛΗ ΔΙΑΜΑΝΤΟΥΛΑ

ΠΡΙΝ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΝΤΟΓΑΝ ΚΑΙ.. ΣΙΑ Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΥ ΑΓΙΑΣΕ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΘΡΑΚΗ

Όταν ο Άγιος Παΐσιος σε ένα εκπληκτικό του ταξίδι στην ελληνική Θράκη 
είχε άμεση επαφή με τους εκεί μουσουλμάνους

Μετὰ ἀπὸ ἐκεῖ φύγαμε γραμμὴ γιὰ ἕνα μοναστηράκι ποὺ θὰ μᾶς φιλοξενοῦσε (τὸν Ὅσιο Παΐσιο καὶ τὸν Ἀθανάσιο Ρακοβαλλὴ). Ἦταν λίγα χιλιόμετρα ἔξω ἀπὸ τὴν Κομοτηνή.
Πεντακόσια μέτρα πρὶν τὴν εἴσοδο τοῦ μοναστηριοῦ, ἕνα Ι.Χ. αὐτοκίνητο, μὲ μιά μεγάλη κεραία στὸ πίσω μέρος του μᾶς περίμενε. Μᾶς σταμάτησαν, ὁ ὁδηγὸς καὶ ὁ συνοδηγὸς ποὺ φοροῦσαν μαῦρα γυαλιά.
– Ἀστυνομία, μοῦ λένε… σταμάτησα. Ἀφοῦ μᾶς ρώτησαν μερικὰ πράγματα πῆγαν νὰ φύγουν.
– Καλὰ βρὲ παιδιὰ πότε τὸ μάθατε, ἀπόρησα.
– Ἒ, μαθαίνονται αὐτὰ τὰ πράγματα, εἶπαν καὶ ἔφυγαν.
Μὰ τί στὸ καλὸ θέλανε; ἀπόρησα.
Τότε δὲν γνώριζα τί γίνεται στὴν Θράκη. Μετὰ ἔμαθα γιὰ τὶς δραστηριότητες τῶν Τουρκικῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν καὶ τοῦ Τουρκικοῦ Προξενείου ποὺ ἁλωνίζουν στὴν Θράκη. Προσπαθοῦν νὰ ξεσηκώσουν τοὺς μουσουλμάνους ἐναντίον τῶν Χριστιανῶν καὶ νὰ «Τουρκοποιήσουν» τοὺς Πομάκους. Οἱ Πομάκοι εἶναι πρώην Χριστιανοί, βίαια ἐξισλαμισμένη ὀρεσίβια φυλὴ καὶ ἀποτελοῦν πάνω ἀπὸ τὸ μισό τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ τῆς Θράκης. Μέχρι σήμερα…
ἀνοίγουν τοὺς τάφους τους καὶ βρίσκουν σταυρουδάκια. Ὅταν ζυμώνουν οἱ γυναῖκες τους, κάνουν τὸ σημεῖο τοῦ σταυροῦ πάνω στὸ ψωμί. Ἡ γλώσσα τους εἶναι Πομάκικα, ξεχωριστὴ γλώσσα. Προσπαθοῦν νὰ τοὺς κάνουν νὰ μιλοῦν Τουρκικὰ καὶ ὄχι Πομάκικα, δίνοντάς τους μηνιαίως ἕνα καλὸ ποσὸ χρημάτων σὲ ὅποιον δέχεται νὰ μιλάει μόνο Τουρκικὰ ἐκτός τοῦ σπιτιοῦ του. Προσπαθοῦν ἐπίσης νὰ τοὺς πείσουν νὰ φοροῦν τὶς στολὲς τῶν Ὀθωμανῶν στὰ παραδοσιακὰ πανηγύρια τους καὶ ὄχι τὶς παραδοσιακὲς Πομάκικες φορεσιές. Ὅποιος Πομάκος ἀντιστέκεται, δέχεται τὸν ψυχολογικό, κοινωνικὸ καὶ οἰκονομικὸ πόλεμο ἀπὸ τοὺς πράκτορες τοῦ Τουρκικοῦ προξενείου.

…Τότε σκέφτηκα καὶ τὶς περίεργες κινήσεις τῶν δύο Τούρκων, ποὺ μᾶς παρακολουθοῦσαν καὶ κοίταζαν τὸ αὐτοκίνητό μου, ὅταν εἴμασταν μέσα στὰ μουσουλμανικὰ χωριά… Σκέφθηκα ὅτι αὐτοὶ ἦταν Τοῦρκοι πράκτορες. Μᾶς τὴν «στήσανε» σ΄ αὐτὸ τὸ σημεῖο τοῦ δρόμου, γιὰ νὰ σκηνοθετήσουν κανένα τροχαῖο καὶ ὁ Γέροντας τὸ γνώρισε μὲ τὸ προορατικό του χάρισμα καὶ τοὺς παρέκαμψε μ΄ αὐτὸν τὸν τρόπο…
Φαίνεται οἱ Τοῦρκοι θορυβήθηκαν ἀπὸ τὴν ἀπήχηση ποὺ εἶχε ὁ Γέροντας στὸν κόσμο καὶ εἶπαν νὰ δράσουν τώρα στὴν ἀρχή, πρὶν φουντώσει γιὰ τὰ καλὰ αὐτὸ τὸ ρεῦμα.

Αὐτὰ δὲν μπορῶ νὰ τὰ ἀποδείξω, οὔτε οἱ φίλοι μου οἱ Θρακιῶτες, πού μοῦ μίλησαν γιὰ τὴν δράση τῶν μυστικῶν ὑπηρεσιῶν τῆς Τουρκίας στὴν Θράκη, μποροῦν νὰ ἀποδείξουν πολλὰ πράγματα. Μοῦ εἶπαν ὅμως πολλὲς ἱστορίες, ποὺ εἶχαν συμβεῖ σὲ ἀνθρώπους συνήθως σὲ προσωπικότητες ποὺ ἀντιστέκονται στὴν τουρκοποίηση τῆς Θράκης. Ἡ μουσουλμανικὴ θρησκεία χρησιμοποιεῖται γιὰ νὰ ἐξηπηρετήση τὴν ἐξωτερικὴ πολιτικὴ τῆς Τουρκίας. Γι΄ αὐτοὺς εἶναι σίγουρο ὅτι ἄνθρωποι ἀπειλοῦνται ἀμέσως ἢ ἐμμέσως καὶ ὅτι σκηνοθετοῦνται διάφορα «ἀτυχήματα» στὴν περιοχὴ ἔξω ἀπὸ τὴν Καβάλα… καὶ μάλιστα στὴν συγκεκριμένη περιοχή, πρῶτον, γιατί εἶναι μακριὰ ἀπὸ τὴν Κομοτηνὴ καὶ δὲν συσχετίζεται τὸ θέμα εὔκολα μὲ αὐτούς, καὶ δεύτερον, γιατί ὁ δρόμος εἶναι «βολικὸς» μὲ τὶς πολλὲς στροφὲς καὶ τὰ σταυροδρόμια. Μάλιστα, μοῦ περιέγραψαν κάποια τέτοια σκηνοθετημένα «ἀτυχήματα», ποὺ εἶχαν γίνει στὸ παρελθόν.
Θαύμασα ξανὰ τὸν Θεὸ καὶ τὸν Ἅγιό Του, μὲ τί εὐκολία, σὰν νὰ ἦταν ἕνας ἱστὸς ἀράχνης, διαλύει τὶς ἐνέδρες καὶ τὶς σκευωρίες τῶν ἀνθρώπων.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο «Ταξίδι στὴ Θράκη μὲ τὸν Ὅσιο Παΐσιο» τοῦ Ἀθανασίου Ρακοβαλλῆ
orthodoxia-ellhnismos.gr
ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος
www.nikosxeiladakis.gr


Της ξέφυγε ή κάτι άλλο;

16 «αγκάθια» στις σχέσεις Ορθοδόξων-παπικών
Γιατί επέλεξε τώρα η Μητρόπολη Βεροίας να τα αναδείξει;


Σε μια περίοδο που το Φανάρι εντείνει τις προσπάθειες για πλήρη ενότητα με τους παπικούς όπως πρόσφατα ακούσαμε και από το στόμα του ιδίου του Πατριάρχη Βαρθολομαίου, αλλά και από πλευράς Βατικανού, μια μητρόπολη των “Νέων Χωρών” σε παρέμβασή της θυμίζει τις σοβαρές θεολογικές διαφορές Ορθοδόξων-παπικών στέλνοντας σαφέστατο μήνυμα.
Στο επίσημο ιστολόγιο της Μητροπόλεως Βεροίας λοιπόν αναρτήθηκε σήμερα παλιότερη ανάλυση του Μητροπολίτου Ναυπάκτου Ιερόθεου με θέμα:

“ΒΑΣΙΚΑ ΣΗΜΕΙΑ ΔΙΑΦΟΡΑΣ ΜΕΤΑΞΥ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ 
ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΥ”

Η επιλογή της συγκεκριμένης χρονικής στιγμής για εν λόγω ανάρτηση μάλιστα προκαλεί ερωτήματα αν αναλογιστεί κανείς πως η ανάλυση πηγαίνει 16 ολόκληρα χρόνια πίσω και προέρχεται εκ του περιοδικού Θεοδρομία Έτος Γ – Τεύχος 1 – Ιανουάριος – Μάρτιος 2001….
Σύμφωνα με την ανάλυση η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και της ακτίστου ενεργείας του Θεού.., ενώ αναλύονται και οι άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων.
Στην συγκεκριμένη ανάλυση αναφέρονται τα εξής:
“Οι Επίσκοποι της Παλαιάς Ρώμης, παρά τις μικρές και μη ουσιαστικές διαφορές, είχαν πάντοτε κοινωνία με τους Επισκόπους της Νέας Ρώμης και τους Επισκόπους της Ανατολής μέχρι το 1009-1014, όταν για πρώτη φορά κατέλαβαν το θρόνο της Παλαιάς Ρώμης οι Φράγκοι Επίσκοποι. Μέχρι το 1009 οι Πάπας της Ρώμης και οι Πατριάρχες της Κωνσταντινούπολης ήσαν ενωμένοι στον κοινό αγώνα εναντίον των Φράγκων Ηγεμόνων και επισκόπων, αλλά και των κατά καιρούς αιρετικών.
Οι Φράγκοι στην Σύνοδο της Φραγκφούρτης το 794 κατεδίκασαν τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και την τιμητική προσκύνηση των ιερών εικόνων. Επίσης το 809 οι Φράγκοι εισήγαγαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque, την διδασκαλία δηλαδή περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος εκ του Πατρός και εκ του Υιού. Αυτήν την εισαγωγή κατεδίκασε τότε και ο Ορθόδοξος Πάπας Ρώμης. Στην Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως επί Μεγάλου Φωτίου, στην οποία συμμετείχαν και εκπρόσωποι του Ορθόδοξου Πάπα Ρώμης, κατεδίκασαν όσους είχαν καταδικάσει τις αποφάσεις της Ζ’ Οικουμενικής Συνόδου και όσους προσέθεσαν στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque. Όμως για πρώτη φορά ο Πάπας Σέργιος ο Δ’ το 1009 στην ενθρονιστήρια επιστολή του προσέθεσε στο Σύμβολο της Πίστεως το Filioque και ο Πάπας Βενέδικτος ο Η’ εισήγαγε το Πιστεύω με το Filioque στην λατρεία της Εκκλησίας, οπότε ο Πάπας διεγράφη από τα δίπτυχα της Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού βρίσκεται στην διδασκαλία περί της ακτίστου ουσίας και της ακτίστου ενεργείας του Θεού. Ενώ οι Ορθόδοξοι πιστεύουμε ότι ο Θεός έχει άκτιστη ουσία και άκτιστη ενέργεια και ότι ο Θεός έρχεται σε κοινωνία με την κτίση και τον άνθρωπο με την άκτιστη ενέργειά Του, εν τούτοις οι Παπικοί πιστεύουν ότι στον Θεό η άκτιστη ουσία ταυτίζεται με την άκτιστη ενέργειά Του (actus purus) και ότι ο Θεός επικοινωνεί με την φύση και τον άνθρωπο δια των κτιστών ενεργειών Του, δηλαδή ισχυρίζονται ότι στον Θεό υπάρχουν και κτιστές ενέργειες. Οπότε η Χάρη του Θεού δια της οποίας αγιάζεται ο άνθρωπος θεωρείτε ως κτιστή ενέργεια. Αλλά έτσι δεν μπορεί να αγιασθεί.
Από αυτήν την βασική διδασκαλία προέρχεται η διδασκαλία περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος κι εκ του Υιού, το καθαρτήριο πύρ, το πρωτείο του Πάπα κλπ.
Εκτός από την θεμελιώδη διαφορά μεταξύ της Ορθοδόξου Εκκλησίας και του Παπισμού στο θέμα της ουσίας και ενέργειας του Θεού, υπάρχουν άλλες μεγάλες διαφορές, που έγιναν κατά καιρούς αντικείμενα θεολογικών διαλόγων, ήτοι:

1) Το Filioque, ότι το Άγιον Πνεύμα εκπορεύεται από τον Πατέρα και τον Υιό με αποτέλεσμα να μειώνεται η μοναρχία του Πατρός, να καταργείται η τέλεια ισότητα των προσώπων της Αγίας Τριάδος, να μειώνεται ο Υιός κατά την ιδιότητά Του να γεννά, εάν υπάρχει ενότητα μεταξύ Πατρός και Υιύ, να υποτιμάται το Άγιον Πνεύμα ως μη ισοδύναμο και ομόδοξο με τα άλλα πρόσωπα της Αγίας Τριάδος, αφού παρουσιάζεται ωσεί πρόσωπο στείρο.

2) Η χρησιμοποίηση αζύμου άρτου στην Θεία Ευχαριστία που παραβαίνει τον τρόπο με τον οποίο ο Χριστός ετέλεσε το μυστικό δείπνο.
3) Ο καθαγιασμός των «τιμίων δώρων» που γίνεται όχι με την επίκληση, αλλά με την απαγγελία των ιδρυτικών λόγων του Χριστού «λάβετε φάγετε… πίετε εξ αυτού πάντες…»

4) Η θεωρία ότι η σταυρική θυσία του Χριστού εξιλέωσε την θεία δικαιοσύνη, που παρουσιάζει τον Θεό Πατέρα ως φεουδάρχη και παραθεωρεί την Ανάσταση.

5) Η θεωρία περί «αξιομισθίας» του Χριστού που την διαχειρίζεται ο Πάπας και η «υπερπερισσεύουσα» χάρη των αγίων.

6) Ο χωρισμός και η διάσπαση μεταξύ των μυστηρίων Βαπτίσματος, Χρίσματος και Θείας Ευχαριστίας.
7) Η διδασκαλία περί της κληρονομήσεως της ενοχής του προπατορικού αμαρτήματος.

8) Οι λειτουργικές καινοτομίες σε όλα τα μυστήρια της Εκκλησίας (Βάπτισμα, Χρίσμα, Ιεροσύνη, Εξομολόγηση, Γάμος, Ευχέλαιον).

9) Η μη μετάληψη των λαϊκών από το «Αίμα» του Χριστού.

10) Το Πρωτείο του Πάπα, κατά το οποίο ο Πάπας είναι ο «episcopus episcorum και η πηγή της ιερατικής και εκκλησιαστικής εξουσίας, είναι η αλάθητος κεφαλή και ο Καθηγεμών της Εκκλησίας, κυβερνών αυτήν μοναρχικώς ως τοποτηρητής του Χριστού επί της γης»(Ι. Καρμίρης). Με αυτήν την έννοια ο Πάπας θεωρεί τον εαυτό του διάδοχο του Αποστόλου Πέτρου, στον οποίο υποτάσσονται οι άλλοι Απόστολοι, ακόμη και ο Απόστολος Παύλος.

11) Η μη ύπαρξη συλλειτουργίας κατά τις λατρευτικές πράξεις, το αλάθητο του Πάπα.

12) Το δόγμα της ασπίλου συλλήψεως της Θεοτόκου και γενικά η μαριολατρεία, κατά την οποία η Παναγία ανυψώνεται στην Τριαδική θεότητα και μάλιστα γίνεται λόγος και για την Αγία Τετράδα.

13) Οι θεωρίες της analogia entis και analogia fidei που επικράτησαν στον δυτικό χώρο.

14) Η συνεχής πρόοδος της Εκκλησίας στην ανακάλυψη των πτυχών της αποκαλυπτικής αλήθειας.

15) Η διδασκαλία περί του απόλυτου προορισμού.

16) Η άποψη περί της ενιαίας μεθοδολογίας για την γνώση του Θεού και των κτισμάτων, η οποία οδήγησε στην σύγκρουση μεταξύ θεολογίας και επιστήμης.

Επίσης η μεγάλη διαφορά, η οποία δείχνει τον τρόπο της θεολογίας βρίσκεται και στην διαφορά μεταξύ σχολαστικής και ησυχαστικής θεολογίας. Στην Δύση αναπτύχθηκε ο σχολαστικισμός, ως προσπάθεια διερεύνησης όλων των μυστηρίων της πίστεως με την λογική (Άνσελμος Καντερβουρίας, Θωμάς Ακινάτης), ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία επικρατεί ο ησυχασμός, δηλαδή η κάθαρση της καρδιάς και ο φωτισμός του νου για την απόκτηση της γνώσης του Θεού. Ο διάλογος μεταξύ του αγίου Γρηγορίου του Παλαμά και του σχολαστικού και ουνίτη Βαρλαάμ είναι χαρακτηριστικός και δείχνει την διαφορά.
Συνέπεια όλων των ανωτέρω είναι ότι στον Παπισμό έχουμε απόκλιση από την Ορθόδοξη Εκκλησιολογία. Ενώ στην Ορθόδοξη Εκκλησία δίνεται μεγάλη σημασία στην θέωση που συνίσταται στην κοινωνία με τον Θεό, δια της οράσεως του ακτίστου Φωτός, οπότε οι θεούμενοι συνέρχονται σε Οικουμενική Σύνοδο και οριοθετούν ασφαλώς την αποκαλυπτική αλήθεια σε περιπτώσει συγχύσεως, εν τούτοις στον Παπισμό δίνεται μεγάλη σημασία στον θεσμό του Πάπα, ο οποίος Πάπας υπέρκειται ακόμη και από αυτές τις Οικουμενικές Συνόδους. Σύμφωνα με την λατινική θεολογία «η αυθεντία της Εκκλησίας υπάρχει τότε μόνον, όταν στηρίζεται και εναρμονίζεται με την θέληση του πάπα. Σε αντίθετη περίπτωση εκμηδενίζεται». Οι Οικουμενικές Σύνοδοι θεωρούνται ως «συνέδρια του Χριστιανισμού που συγκαλούνται υπό την αυθεντία και την εξουσία και την προεδρία του Πάπα». Αρκεί να βγει ο Πάπας από την αίθουσα της Οικουμενικής Συνόδου, οπότε αυτή παύει να έχει κύρος. Ο επίσκοπος Μαρέ έγραψε: «θα ήταν πιο ακριβείς οι ρωμαιοκαθολικοί αν εκφωνώντας το Πιστεύω έλεγαν: «και εις ένα Πάπαν» παρά να λέγουν «και εις μίαν… Εκκλησίαν».
Επίσης «η σημασία και ο ρόλος των Επισκόπων μέσα στην ρωμαϊκή Εκκλησία δεν είναι παρά απλή εκπροσώπηση της παπικής εξουσίας στην οποία και οι ίδιοι οι Επίσκοποι υποτάσσονται, ως οι απλοί πιστοί». Στην παπική εκκλησιολογία ουσιαστικά υποστηρίζεται ότι «η αποστολική εξουσία εξέλιπε με τους αποστόλους και δεν μεταδόθη στους διαδόχους τους επισκόπους. Μονάχα η παπική εξουσία του Πέτρου, υπό την οποία βρισκόταν όλοι οι άλλοι, μεταδόθη στους διαδόχους του πέτρου, δηλαδή στους Πάπες». Μέσα σ’ αυτήν την προοπτική υποστηρίζεται από την παπική «Εκκλησία» ότι όλες οι Εκκλησίες της Ανατολής είναι διϊστάμενες και έχουν ελλείψεις και κατά οικονομίαν μας δέχονται σε κοινωνία, και βέβαια κατ’ οικονομίαν μας δέχονται ως αδελφάς Εκκλησίας, επειδή αυτή αυτοθεωρείται ως μητέρα Εκκλησία και εμάς μας θεωρούν θυγατέρας Εκκλησίας.
Το Βατικανό είναι κράτος και ο εκάστοτε Πάπας είναι ο ηγέτης του Κράτους του Βατικανού. Πρόκειται για μια ανθρωποκεντρική οργάνωση, για μια εκκοσμίκευση και μάλιστα θεσμοποιημένη εκκοσμίκευση. Το Κράτος του Βατικανού ιδρύθηκε το 755 από τον Πιπίνο τον Βραχύ, πατέρα του Καρλομάγνου και στην εποχή μας αναγνωρίστηκε το 1929 από το Μουσολίνι. Είναι σημαντική η αιτιολογία της ανακήρυξης του Παπικού Κράτους, όπως το υποστήριξε ο Πίος ΙΑ’: «ο επί της γης αντιπρόσωπος του Θεού δεν δύναται να είναι υπήκοος επίγειου κράτους». Ο Χριστός ήταν υπήκοος επιγείου κράτους ο Πάπας δεν μπορεί να είναι! Η παπική εξουσία συνιστά θεοκρατία, αφού η θεοκρατία ορίζεται ως ταύτιση κοσμικής και εκκλησιαστικής εξουσίας σε ένα πρόσωπο. Σήμερα θεοκρατικά κράτη είναι το Βατικανό και το Ιράν.
Είναι χαρακτηριστικά τα όσα υποστήριξε στον ενθρονιστήριο λόγο του ο Πάπας Ιννοκέντιος Γ’ (1198-1216): «Αυτός που έχει την νύμφη είναι ο νυμφίος. Αλλά η νύμφη αυτή ( η Εκκλησία) δεν συνεζεύχθη με κενά χέρια, αλλά πρόσφερε σε μένα ασύγκριτη προίκα, δηλαδή την πληρότητα των πνευματικών αγαθών και την ευρύτητα των κοσμικών, το μεγαλείο και την αφθονία αμφοτέρων… Σα σύμβολα των κοσμικών μου έδωσε το Στέμμα, τη Μίτρα υπέρ της Ιεροσύνης, το Στέμμα για την βασιλεία και με κατέστησε αντιπρόσωπο Εκείνου, στο ένδυμα και στο μηρό του οποίου γράφηκε: ο Βασιλεύς των βασιλέων και Κύριος των κυρίων».
Επομένως υπάρχουν μεγάλες θεολογικές διαφορές, οι οποίες καταδικάσθηκαν από την Σύνοδο επί Μεγάλου Φωτίου και στην Σύνοδο επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, όπως φαίνεται και στο Συνοδικό της Ορθοδοξίας. Επιπλέον και οι Πατέρες της Εκκλησίας και οι τοπικές Σύνοδοι μέχρι τον 19ο αιώνα καταδίκαζαν όλες τις πλάνες του Παπισμού. Το πράγμα δεν θεραπεύεται ούτε βελτιώνεται από κάποια τυπική συγγνώμη που θα δώση ο Πάπας για ένα ιστορικό λάθος, όταν οι θεολογικές απόψεις του είναι εκτός της Αποκαλύψεως και η Εκκλησιολογία κινείται σε εσφαλμένο δρόμο, αφού μάλιστα ο Πάπας παρουσιάζεται ως ηγέτης του Χριστιανικού κόσμου ως διάδοχος του Αποστόλου Πέτρου και βικάριος- αντιπρόσωπος του Χριστού πάνω στην γη, ωσάν ο Χριστός να έδωσε την εξουσία του στον Πάπα και Εκείνος αναπαύεται ευδαίμων στους Ουρανούς.

«Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται...»

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἀποτελεῖ τὸ ἀπόσταγμα τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς τους καὶ τῆς ἐν Ἁγίῳ Πνεύματι Θεογνωσίας τους. Ἡ διδασκαλία τους ἀποδεικνύει τὴν ἀληθινὴ καὶ ὀρθὴ πίστη τους. Ὡς γνήσια τέκνα τοῦ Θεοῦ οἱ Ἅγιοι δὲν κράτησαν γιὰ τὸν ἑαυτό τους ἀλλὰ μοιράστηκαν μαζὶ μας τὴν ἐν Θεῷ ἐμπειρία καὶ γνώση τους, ὥστε μέσῳ αὐτῆς ὁ κάθε πιστὸς ἀνὰ τοὺς αἰῶνες νὰ εἶναι σὲ θέση νὰ πολεμήσει τὴν ὁποιαδήποτε πλάνη καὶ αἵρεση καὶ νὰ ἀγωνιστεῖ γιὰ τὴν σωτηρία του. Ὡς ἐκ τούτου ἡ μίμηση τῶν Ἁγίων ἀποτελεῖ καθῆκον τῶν πιστῶν ὄχι μόνο γιὰ νὰ τοὺς τιμήσει, ἀλλὰ καὶ γιὰ νὰ γνωρίσει τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ καὶ ἀναλόγως νὰ τὸ διαφυλάξει καὶ νὰ τὸ τηρήσει.

Ἡ διδασκαλία τῶν Ἁγίων ἀποτελεῖ παράλληλα μάστιγα γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ μάλιστα γιὰ τοὺς παναιρετικοὺς Οἰκουμενιστές. Τοὺς ἐλέγχει, τοὺς ἀναδεικνύει καὶ τοὺς καταδικάζει ἂν συνεχίζουν νὰ πολεμοῦν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ. Γι’ αὐτὸν τὸν λόγο οἱ Οἰκουμενιστὲς ἔχουν βάλει σκοπὸ νὰ μειώσουν τὸ κῦρος καὶ τὴν αὐθεντία τῶν Ἁγίων στὸ πρόσωπο τῶν πιστῶν, γνωρίζοντας, ὅτι οἱ πιστοὶ ποὺ τιμοῦν τοὺς Ἁγίους, μιμοῦνται τοὺς Ἁγίους καὶ ἀπαγορεύουν μὲ αὐτήν τους τὴν μίμηση στὴν αἵρεση νὰ ἐπικρατήσει. Ἔτσι μεταχειρίζονται πονηρὰ μέσα γιὰ νὰ ἐπιτύχουν τὸ καταχθόνιο σχέδιό τους. Ἁγιοκατατάσσουν Ἁγίους, ποὺ εἶναι ὅμως ἤδη κατωχυρωμένοι ὡς Ἅγιοι στὴν συνείδηση τῶν πιστῶν, φαίνονται ἐξωτερικὰ νὰ τοὺς τιμοῦν μὲ τιμὲς καὶ ἐκδηλώσεις. Στὴν πραγματικότητα ὅμως τοὺς πολεμοῦν καὶ τοὺς διαβάλλουν ἐμφανίζοντάς τους πεπερασμένους ἢ τοὺς ἀρνοῦνται μὴ διαδίδοντας ἢ μὴ τηρώντας τὴν διδασκαλία τους. Ξεχνοῦν ὅμως οἱ ἄσωτοι καὶ θεομάχοι Οἰκουμενιστές, ὅτι «ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ οὐ δέδεται» (Β’ Τιμ. 2, 9). Εἶναι διαχρονικὸς καὶ ἀκαταμάχητος. Εἶναι γραμμένος μὲ ἀνεξίτηλο πνευματικὸ μελάνι ποὺ δὲν σβήνεται μὲ κανένα ἀνθρώπινο μέσο.

Ἕνα τέτοιο παράδειγμα μπορεῖ νὰ μᾶς δώσει ἡ μεταχείριση ἀπὸ μεριὰ τῶν Οἰκουμενιστῶν τοῦ Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς. Ἐνῶ οἱ Οἰκουμενιστὲς φαίνονται νὰ τὸν τιμοῦν, στὴν πραγματικότητα προσπαθοῦν νὰ κρύψουν τὴν διδασκαλία του. Μία διδασκαλία γεμάτη ὀρθόδοξο φρόνημα, θάρρος ἀκρίβεια ἔλεγχο καὶ ἀγάπη, ἀληθινὴ ὅμως καὶ μαρτυρικὴ ἀγάπη, ἀγάπη Θεοῦ. 

Ἂς πάρουμε μία μικρὴ γεύση τῆς διδασκαλίας του, παρμένη ἀπὸ τὶς ἐπιστολές του (Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται..., Ἱεραποστολικὲς ἐπιστολές, Ἐκδόσεις Ἐν Πλῷ, 2009). Ἀκόμα καὶ ἀπὸ αὐτὸ τὸ μικρὸ δεῖγμα θὰ φανεῖ, γιατί οἱ Οἰκουμενιστὲς προσπαθοῦν —μάταια φυσικά— νὰ σβήσουν τοὺς σύμφωνους μὲ τὴν Ἱ. Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας λόγους του:

«Μὴ νομίσητε, ὅτι ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην ἐπὶ τὴν γῆν· οὐκ ἦλθον βαλεῖν εἰρήνην, ἀλλὰ μάχαιραν» (Ματθ. 10, 34). ... Διάβασε σὰν νὰ εἶναι εἰπωμένο: δὲν ἦλθα νὰ συμφιλιώσω τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα, τὴν σοφία καὶ τὴν βλακεία, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ δίκαιο καὶ τὴν βία, τὴν κτηνωδία καὶ τὴν ἀνθρωπιά, τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἀσωτία, τὸν Θεὸ καὶ τὸν μαμωνά, ἀλλὰ ἔφερα τὸ ξίφος γιὰ νὰ κόψω τὸ ἕνα ἀπὸ τὸ ἄλλο, γιὰ νὰ μὴν ἀνακατεύονται. 
Μὲ τί νὰ κόψεις, Κύριε; Μὲ τὸ ξίφος τῆς ἀληθείας. Ἢ μὲ τὸ ξίφος τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ, ποὺ εἶναι τὸ ἴδιο. Ἀφοῦ ἡ ἀλήθεια εἶναι ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καὶ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι ἡ ἀλήθεια (ἐπιστ. 9)

Στὸν κόσμο ὅμως οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε ὑπάρχει καμία δύναμη, ἡ ὁποία μπορεῖ νὰ κάνει τὸν ἄνθρωπο τέλεια καλό, παρὰ μόνο ἡ δύναμη τῆς πίστης στὸν Χριστό (ἐπιστ. 10).

Δὲν εἶναι παράξενο ποὺ ἀντιδρᾶτε ἐνάντια στὴν χριστιανικὴ διδασκαλία περὶ Ἁγίας Τριάδας. Ἡ δική σας οὐνιτικὴ σέκτα δὲν θεμελιώνεται καὶ δὲν βασίζεται στὴν καθαρὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ βασίζεται στὴν συμφιλίωση ὅλων τῶν θρησκειῶν τοῦ κόσμου. 
Τὸ γεγονὸς ὅτι εἶναι δύσκολο νὰ ἐξισώσετε τὸ βουνὸ μὲ τὴν πεδιάδα, σᾶς κάνει νὰ ἐκνευρίζεστε μὲ τὸ βουνό. Ἐπειδὴ σᾶς φαίνεται —ἐντελῶς λανθασμένα— εὐκολότερο νὰ χαμηλώσετε τὸ σωτήριο βουνὸ ἀπὸ τὸ νὰ ὑψώσετε τὴν πεδιάδα… 
Ἐὰν πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό, τότε πῶς μπορεῖτε νὰ ὑποστηρίζετε τὴν ἀλήθεια μὲ τὴν ἀναλήθεια; Αὐτὸν τὸν δρόμο σᾶς ἔδειξε ὁ Χριστός; Μήπως Ἐκεῖνος συμφιλίωσε τὴν διδασκαλία Του μὲ τὴν Ρωμαϊκὴ εἰδωλολατρεία, μὲ τὸν σκοτεινὸ φετιχισμό, μὲ τὸν Ἰνδικὸ μηδενισμὸ καὶ μὲ τὸν Ἰουδαϊκὸ φαρισαϊσμό; Ὀφθαλμοφανῶς ὄχι!… 
Γνωρίζετε, ὅτι ὁ κόσμος δὲν καρφώνει στὸν σταυρὸ ἐκεῖνον ποὺ συμφιλιώνει τὴν ἀλήθεια μὲ τὸ ψέμα, τὸ φῶς μὲ τὸ σκοτάδι καὶ τὸ καλὸ μὲ τὸ κακό. Τὸν Χριστὸ ὅμως τὸν σταύρωσε, ἐπειδὴ δὲν ἐξίσωσε, δὲν ἀνακάτωσε, δὲν ἔκανε πολιτικὴ μὲ τὴν ἀλήθεια. Εἶναι ξεκάθαρο, λοιπόν, ὅτι ἐσεῖς δὲν πιστεύετε στὸν Ἰησοῦ Χριστό (ἐπιστ. 46).

Ἡ Ὀρθοδοξία ἔχει τὸν πάπα της, παλαιότερο ἀπ’ ὅλους τοὺς πάπες καὶ πατριάρχες στὸν κόσμο. Τὸν εἶχε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ καὶ θὰ τὸν ἔχει μέχρι τὸ τέλος τῶν αἰώνων. 
Εἶναι ὁ ἴδιος πάπας, τὸν ὁποῖο ἐπικαλέστηκαν καὶ ὅλοι οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ. 
Τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Πνεῦμα τῆς Σοφίας καὶ τοῦ Νοῦ, τὸ Πνεῦμα Παραμυθίας καὶ Δύναμης τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς εἶναι ὁ πραγματικὸς πάπας τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἀνέκαθεν καὶ γιὰ πάντα, χωρὶς μεταβολὲς καὶ ἀλλαγές, χωρὶς προκατόχους καὶ διαδόχους (ἐπιστ. 48).

Ὁ προορατικὸς Εὐαγγελιστὴς Ἰωάννης προειδοποιεῖ: «Ἀγαπητοί, μὴ παντὶ πνεύματι πιστεύετε, ἀλλὰ δοκιμάζετε τὰ πνεύματα εἰ ἐκ τοῦ Θεοῦ ἐστιν, ὅτι πολλοὶ ψευδοπροφῆται ἐξεληλύθασιν εἰς τὸν κόσμον» (Α’ Ἰωάν. 4, 1)... Ἡ Ὀρθοδοξία σήμερα βρίσκεται ἀνάμεσα στὶς δύο μονόπλευρες ἀναγνωρίσεις: Ἀπὸ τὴν μία εἶναι οἱ Μουσουλμάνοι οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τὴ δύναμη τῆς πίστης μας ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν Βίβλο τῆς πίστης μας καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλη οἱ δυτικοὶ νεόπιστοι, οἱ ὁποῖοι ἀναγνωρίζουν τὴ Βίβλο ἀλλὰ δὲν ἀναγνωρίζουν τὴν δύναμη τῆς πίστης μας. Γι’ αὐτοὺς τοὺς τελευταίους ὁ θεϊκὸς Παῦλος γράφει, ὅτι «ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι» (Β’ Τιμ. 3, 5). Καὶ συμβουλεύει τὸν Τιμόθεο: «καὶ τούτους ἀποτρέπου» (Β’ Τιμ. 3, 5). 
Εμεῖς κρατούσαμε καὶ κρατᾶμε καὶ τὴν Βίβλο, δηλ. τὴν Ἀγία Γραφὴ καὶ τὴν Δύναμη, δηλ. τὰ σημάδια καὶ τὰ θαύματα τοῦ Θεοῦ μέσῳ ἁγίων, σταυροῦ, εἰκόνων, μέσῳ προσευχῶν καὶ ὅλων τῶν Ἁγίων Μυστηρίων (ἐπιστ. 68).»

Εἶναι πιὰ ὀφθαλμοφανές, γιατὶ οἱ Οἰκουμενιστὲς δὲν ἀνέχονται τὸν ὡς μάχαιρα κοφτερὸ λόγο τοῦ Ἁγίου: Πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ τὸν ἀνεχτοῦν αὐτοὶ ποὺ συμφιλιώνουν τὴν ἀλήθεια καὶ τὸ ψέμα, τὴν σοφία καὶ τὴν βλακεία, τὸ καλὸ καὶ τὸ κακό, τὸ δίκαιο καὶ τὴν βία, τὴν κτηνωδία καὶ τὴν ἀνθρωπιά, τὴν ἁγνότητα καὶ τὴν ἀσωτία, τὸν Θεὸ καὶ τὸν μαμωνά· αὐτοὶ ποὺ πιστεύουν, ὅτι κι ἄλλες δυνάμεις, ἐκτὸς τοῦ Χριστοῦ, μποροῦν νὰ κάνουν τὸν ἄνθρωπο τέλεια καλό· αὐτοὶ ποὺ δὲν βασίζονται στὴν καθαρὴ ἀλήθεια, ἀλλὰ προσπαθοῦν νὰ συμφιλιώσουν ὅλες τὶς θρησκεῖες τοῦ κόσμου· αὐτοὶ ποὺ θέλουν ἄλλο πάπα ἢ πατριάρχη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα· αὐτοὶ ποὺ δὲν ἀποτρέπουν τοὺς βλάσφημους· αὐτοὶ ποὺ δὲν πιστεύουν στὸν πραγματικὸ Χριστό.

Ἐναπόκειται σὲ μᾶς νὰ ἀποφασίσουμε ποιόν δρόμο θὰ διαλέξουμε: Ἂν θὰ σταυρώσουμε μαζί τους τὸν Χριστό, γιατὶ δὲν ἀνέχεται τὴν αἵρεση καὶ τὸ ψέμα ἢ ἂν θὰ τὸν ὁμολογήσουμε μαζὶ μὲ τὸν Ἅγιο. Ἕνα εἶναι ὅμως σίγουρο: «Δρόμος δίχως Θεὸ δὲν ἀντέχεται...».

Ἀδαμάντιος Τσακίρογλου

…Για όσους προσμένουν το έλεος του Θεού



«Έλεγεν πάλιν ο Αββάς Ησαΐας, ότι εάν θέλη ο Θεός ψυχήν ελεήσαι, αυτή δε αφηνιάζει και ουκ ανέχεται, αλλά το θέλημα αυτής ποιεί, συγχωρεί αυτήν παθείν άπερ ου θέλει, ίνα ούτως αυτόν επιζητήση».

Ο γέροντας ασκητής προσπαθεί ν’ απαντήσει με τη διακριτική σοφία του στις εσωτερικές ανησυχίες και τους προβληματισμούς μας:

Πόσο ανεξιχνίαστες είναι οι παρεμβάσεις του Θεού στην ανθρώπινη πορεία!

Πόσο παράξενοι, πόσο αλλιώτικοι είναι οι δρόμοι των ανθρώπων για να φτάσουν στη σωτηρία!

Ο Θεός επισκέπτεται την ψυχή, άλλοτε σαν «πνοή αύρας λεπτής» κι άλλοτε σαν «συσσεισμός». Την ελκύει μ’ ένα χάδι πατρικής στοργής ή τη συνεφέρνει μ’ ένα δυνατό χτύπημα.

Τη συναντάει σε κάποιο «φρέαρ του Ιακώβ» να της αποκαλύψει μεγάλες αλήθειες ή κοντά στην «κολυμβήθρα του Σιλωάμ» να τη θεραπεύσει.

Άλλοτε την προσάγουν σ’ Αυτόν κάποιοι μαθητές Του ή την «πληγώνει» στα βάθη της ένας ασίγαστος πόθος, έως ότου Τον γνωρίσει, για ν’ αναπαυθεί και να φωνάξει μέσα στην ευτυχία της: «Χαρά, χαρά, πλημμύρα χαράς»!

Όμως, λέγει ο άγιος ερημίτης, μερικές φορές, ενώ ο Θεός θέλει να ελεήσει την ψυχή, αυτή σαν τα ατίθασα άλογα αφηνιάζει, αντιδρά, δεν ανέχεται την παιδαγωγία Του, όταν μάλιστα την κάνει να πονάει.

Θεωρεί δέσμευση το νόμο Του, στέρηση της ελευθερίας της και κάνει το θέλημά της.

Τότε ο μεγάλος Παιδαγωγός επιτρέπει να πάθει εκείνο που δε θέλει, ώστε έτσι να συλλάβει την ένδειά της, την αμαρτωλότητα, το χάος μακριά από τη θεία παρουσία και να Τον επιζητήσει.

Σκληροί δρόμοι για να φτάσει κανείς στο Θεό!

Ο Αββάς Μακάριος λέγει: «Ο Κύριος οίδε τα συμφέροντα και ποιεί μεθ’ ημών έλεος».

Εμείς ας Τον παρακαλούμε: «Κύριε, ως θέλεις και ως οίδας ελέησόν με».

simeiakairwn.wordpress.com