ΑΠΟΣΠΑΣΜΑΤΑ ΕΚ ΤΟΥ ΒΙΒΛΙΟΥ:
« Ὥσπερ αἱ ἡμέραι τοῦ Νῶε ». Ἡ ἀποστασία τῶν ἐσχάτων.
ΑΒΡΑΑΜ ΜΟΝΑΧΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ
(ΕΚΔΟΣΕΙΣ: «Ο ΠΟΙΜΕΝΙΚΟΣ ΑΥΛΟΣ», ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ)
ΕΙΣΑΓΩΓΗ (Σελ.11-17)
Ζοῦμε σέ μία κοσμογονική ἐποχή γιά τήν πνευματική ὑπόστασή μας σάν Ἐκκλησία Χριστοῦ καί σάν ὀρθόδοξο χριστιανικό Ἔθνος. Αὐτό ὀφείλεται ἀφ’ἑνός στό ὑλιστικό πνεῦμα τῆς σύγχρονης κοινωνίας πού ἀλλοτριώνει τόν ἄνθρωπο ἀπό κάθε πνευματική ἀξία, καί ἀφ’ἑτέρου στήν συστηματική πολεμική, πού γίνεται σέ βάρος τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἑλληνικοῦ Ἔθνους ἀπό τούς ὕπουλους ἐχθρούς τῆς πίστης καί τῆς πατρίδας μας. Ἀπό χρόνια ἔχει προλειανθεῖ τό ἔδαφος γιά νά δράσουν ἐλεύθερα ὅλοι οἱ ποικιλώνυμοι ἐχθροί μας. Μέ τήν ἔνταξή μας ὅμως στήν εὐρωπαϊκή κοινότητα, οἱ κίνδυνοι ἔγιναν μεγαλύτεροι καί ἐνεργοῦνται μέ σχέδιο. Προαιώνιοι ἐχθροί τοῦ ὀρθόδοξου Γένους μας, ἐργάζονται ὑποχθόνια καί φανερά ἀπό αἰώνες τώρα, γιά νά ἀλλοτριώσουν τόν πιστό λαό ἀπό τήν Ἀνατολική ὀρθόδοξη Παράδοση καί νά τόν ὑποτάξουν κάτω ἀπό τό πέλμα τοῦ Πάπα ἤ τοῦ Σιωνισμοῦ ἤ τῶν ἄλλων ἀντίχριστων ἐχθρῶν μας. Εἶναι γνωστά ἀπό τήν ἱστορία τά ὅσα ἔχομε ὑποστῆ σάν ὀρθόδοξο χριστιανικό γένος, ἀκόμη καί μέχρι σήμερα, ἀπ’αὐτούς τούς ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους μας.
Σήμερα γίνονται συστηματικές προσπάθειες γιά νά μᾶς ἐξολοθρέψουν σάν ὀρθόδοξο γένος, τόσο ἀπό τούς ἐξωτερικούς ἐχθρούς μας ὅσο καί ἀπό αὐτούς πού διείσδυσαν στόν Ἑλληνικό χῶρο προβατόσχημους λύκους. Μέ αὐτό τόν τρόπο ἡ ὀρθόδοξη Ἑλλάδα ἔχει μεταβληθεῖ δυστυχῶς σέ καταφύγιο τῶν ποικιλώνυμων αἱρετικῶν καί ἀντιχρίστων, οἱ ὁποῖοι δροῦν ἀνεμπόδιστα κατά τῶν πιστῶν. Κατοχυρωμένοι συνταγματικά («ἀνεξιθρησκεία καί ἐλευθερία θρησκευτικῆς συνειδήσεως») ἐργάζονται μέ μανία καί σπέρνουν τόν δηλητηριώδη σπόρο τῶν αἱρέσεων ἤ τῶν σκοταδιστικῶν ἰδεολογιῶν τους στόν ἀγρό τῶν ἀνυποψίαστων χριστιανῶν, τῶν ἀδιάφορων καί ψυχρῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας μας. Χρησιμοποιοῦν κάθε τρόπο «ἵνα ἕνα προσήλυτον ποιήσωσι». Παρέχουν οἰκονομική ἐνίσχυση, ἰδιαίτερα στούς ταλαίπωρους βιοπαλαιστές, πού ὑποφέρουν ἀπό χρηματική ἀνέχεια, ὑπόσχονται ὑψηλές θέσεις καί ἀξιώματα, παρέχουν δωρεάν ἐπιμόρφωση, ἰδιαίτερα στούς ἄπορους καί φιλομαθεῖς νέους, δωρίζουν εἰσιτήρια γιά ταξίδια σέ ξένες χῶρες, καί γενικά ὑποθάλπουν ὅλες τίς ἀνθρώπινες ἀδυναμίες, φιλοδοξία, φιλαργυρία, ματαιοδοξία, ἀλλά καί ὅλες τίς πνευματικές ἀναζητήσεις, φιλομάθεια, φιλοκαλία κ.λ.π. ἱδρύοντας καί ἐλεύθερα Πανεπιστήμια.
Ἐκεῖνα ὅμως πού ἰδιαίτερα ἐκμεταλλεύονται εἶναι ἡ ἀφέλεια, ἡ ἀμάθεια, ἡ θρησκοληψία καί ἡ ἀρρωστημένη θρησκευτική συνείδηση. Στούς ἀδαεῖς, ἀφελεῖς καί ἡμιμαθεῖς πιστούς, ρίχνουν ἰδιαίτερα τά δίχτυά τους «οἱ ληστρικοί αὐτοί ψαράδες», μέ τά πονηρά δολώματα πού προαναφέραμε. Γίνονται μάλιστα τόσο φορτικοί, ἀναιδεῖς καί πιεστικοί, πού εἶναι νά ἀπορεῖ κανείς, ἄν αὐτοί οἱ ἄνθρωποι ἔχουν ἀξιοπρέπεια ἐπάνω τους καί σεβασμό στήν ἐλευθερία τοῦ ἄλλου. Ἀσφαλῶς ὄχι. Ἀπονήρευτοι οἱ ἀφελεῖς ἀδελφοί μας δέν μποροῦν νά διακρίνουν τήν ἀλήθεια ἀπό τό ψέμμα, τούς καλούς ἀπό τούς πονηρούς καί ἀφήνονται νά καταδυναστεύωνται ἀπό τούς δεύτερους, οἱ ὁποῖοι βέβαια δέν φανερώνουν τήν ἀληθινή τους ταυτότητα, ἀλλά παριστάνουν τούς καλούς χριστιανούς καί μάλιστα τούς ὀρθοδόξους, μέχρι νά καταπιοῦν τά θύματά τους, τά ἄδολα παιδιά τοῦ Θεοῦ. Σκοπός καί στόχος τους εἶναι ὁ ἀφανισμός τῆς ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας καί ἡ ἐξαφάνιση ἀπό τόν παγκόσμο χάρτη τοῦ πολυαδικημένου καί χιλιοπροδομένου ἔθνους μας, γιά νά ἐπικρατήση στόν κόσμο τό ψέμμα μέ τή δύναμη τῶν ἐχθρῶν τῆς Ἀλήθειας. Θέλουν νά σβήση τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τοῦ χριστιανικοῦ πολιτισμοῦ, γιά νά μήν ἐλέγχωνται τά σκοτεινά σχέδιά τους. Γι’αὐτό τό λόγο μπερδεύουν τήν ἀλήθεια μέ τό ψέμμα, τό φῶς τοῦ Εὐαγγελίου μέ τό σκοτάδι τῶν δαιμονικῶν θρησκευτικῶν τους ἀντιλήψεων , μέχρι τοῦ σημείου νά αἰχμαλωτίσουν τήν ἐλεύθερη θρησκευτική συνείδηση τῶν ἀφελεστέρων.
Ἡ καταχθόνια αὐτή πολιτική τῶν αἱρετικῶν καί ἀντιχρίστων, εἴτε αὐτοί λέγονται παπικοί Ρωμαιοκαθολικοί, εἴτε Οὐνίτες οἱ τόσο ὕπουλοι, εἴτε Προτεστάντες καὶ οἱ ἀμέτρητες παραφυάδες τους, Εὐαγγελικοί, Πεντηκοστιανοί, Πνευματιστές κ.λ.π., εἴτε Ἰνδουϊστές, Μωαμεθανοί, Βουδιστές καί ὅλη ἡ δυσωδία τῶν μυστικιστικῶν ἀνατολικῶν θρησκειῶν καί ἰδιαίτερα τοῦ Σιωνισμοῦ, δέν εἶναι σημερινή μόνο κατάσταση. Ἐπί αἰῶνες ὅλοι αὐτοί ὑποσκάπτουν τά θεμέλια τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ Ἔθνους μας, χωρίς νά μπορέσουν, μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ νά τά κουνήσουν.
Σήμερα ὅμως κάθε ἀντίχριστος ἔχει μανία περισσότερη γιατί ἔχει γίνει καί ὑπάρχει ἡ ὑποδομή τῶν σατανικῶν σχεδίων τόσων αἰώνων, καί τά πολυάριθμα μέσα μαζικῆς ἐνημερώσεως (συγχύσεως) πού διευκολύνουν τό ἔργο τους. Γι’αὐτό τό λόγο οἱ ἐχθροί τοῦ Χριρτοῦ καί τοῦ Ἔθνους μας εὑρισκόμενοι σέ δαιμονικό φανατισμό, θέλουν νά ἐξοντώσουν καί νά ὁδηγήσουν στήν ἀπώλεια τά «πρόβατα» τοῦ Χριστοῦ καί νά ἀλλοιώσουν τήν ἑλληνορθόδοξη ταυτότητά τους, καί ρίχνονται στό ἔργο τους μέ σατανικό ζῆλο. Διανέμουν φυλλάδια μέ τίς κακοδοξίες τους στούς δρόμους, τά στέλνουν μέ τά ταχυδρομεῖα ἐπώνυμα στά σπίτια τῶν πιστῶν, ἐπισκέπτονται τά ὑποψήφια θύματά τους στόν τόπο διαμονῆς τους, ὅπου δῆθεν μέ φιλικό τρόπο, στήνουν τίς παγίδες τους, διδάσκοντας τίς αἱρετικές κακοδοξίες τους. Σέ αὐτές τίς περιπτώσεις δέν χρειάζεται εὐγένεια, φιλοξενία καί καλωσύνη. Ὁ Ἀπόστολος τῆς ἀγάπης, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Εὐαγγελιστής καί Θεολόγος, μᾶς λέγει ξεκάθαρα νά μήν λέμε οὔτε «χαίρετε» σ’αὐτούς. Ἔτσι ἔχουν καθῆκον οἱ πιστοί μέ γενναῖο καί ἀνυποχώρητο φρόνημα νά φυλάγουν καί νά ὑπερασπίζουν τήν ὀρθόδοξη πίστη τους καί τό οἰκογενειακό τους ἄσυλο ἀπό τούς ληστρικούς ἐχθρούς τοῦ Γένους μας.
Οἱ ξενοκίνητοι αὐτοί αἱρετικοί καί ἀντίχριστοι εἶναι «πουλημένοι» στούς ἐχθρούς μας καί ἔχουν σάν στόχο τόν θρησκευτικό καί ἐθνικό ἀποχρωματισμό μας, γιά νά μᾶς κυριεύσουν χωρίς νά τό καταλάβωμε. Γι’αὐτό μᾶς ἔχουν ἐπιβάλλει τά ἀντίχριστα νομοθετήματα κατά τῆς Ἐκκλησίας, τῆς οἰκογένειας μέ τόν πολιτικό γάμο, τό αὐτόματο διαζύγιο, τήν ἀποποινικοποίηση τῆς μοιχείας καί τῶν ἐκτρώσεων. Καί οἱ ἀφελεῖς καί ξενομανεῖς Νεοέλληνες «καμαρώνομε» γιατί γίναμε πιό «πολιτισμένοι»! Δηλαδή πιό βάρβαροι, γιά τήν πολιτειακή ἐξέλιξή μας, ἀπαρνούμενοι τά ἅγια ἤθη μας καί τά ὡραῖα ἔθιμά μας, καί προδίδομε τούς θησαυρούς τῆς παραδόσεώς μας, τοῦ μεγαλύτερου καί ὑψηλότερου πολιτισμοῦ τοῦ ὀρθόδοξου Γένους μας, καί δέν ἀντιλαμβανόμαστε ὅτι μόνοι μας παραδιδόμαστε σέ ἐθνικό θάνατο. Οἱ πανέξυπνοι Ρωμηοί γινόμαστε ἀφελῆ θύματα τῶν ἐχθρῶν μας καί ἀποδεικνύομε ὅτι εἴμαστε ἀνόητοι.
Εἶναι καιρός πιά νά ξυπνήσουμε, ἔστω καί τώρα, πρίν εἶναι ἀργά, γιατί τό κακό ἔχει κατακλείσει τά πάντα καί ἡ ἀνόρθωση θά γίνεται στό ἐξῆς πιό δύσκολη. Τό δένδρο τῆς ὀρθοδοξίας ἐφύτρωσε σ’αὐτό τόν τόπο μέ τήν εὐλογία τοῦ Θεοῦ καί ποτίστηκε μέ ποταμούς αἱμάτων τῶν μαρτύρων καί ὁμολογητῶν τῆς πίστης καί τῆς πατρίδας μας. Κανείς δέν ἔχει τό δικαίωμα νά βάλλει στό περιθώριο τήν πατρική πίστη καί τήν παράδοση τοῦ ἔθνους μας, οὔτε νά καπηλεύεται τόν ἀθῶο λαό μας καί νά τόν προδίδη στούς ἐχθρούς του γιά τριάκοντα ἀργύρια. Ὅλοι μας ἔχουμε καθῆκον καί ὑποχρέωση νά ὑπερασπίζουμε τά ἱερά καί ὅσια τῆς πίστης καί τῆς πατρίδος μας, ὅ,τι καί νά μᾶς στοιχίση.
Οἱ πιστοί στῶμεν καλῶς, μπροστά στίς εὐθύνες μας. Εἶναι ἀνάγκη νά διαφωτίζουμε τούς πιό ἁπλούς ἀδελφούς μας γιά τίς σκοτεινές δυνάμεις πού πολεμοῦν τήν Ἐκκλησία καί τό Ἔθνος μας καί νά τούς προστατεύουμε ἀπό τίς παγίδες, τήν μανία καί τόν φανατισμό τῶν ἐχθρῶν μας. Μεγάλη εἶναι ἡ εὐθύνη τῆς διοικούσας ἐκκλησίας καί τῶν ἀρχόντων. Ἀλλά ἐπίσης καί κάθε πιστοῦ μέλους τῆς Ἐκκλησίας γιά τούς ἀδελφούς μας Χριστιανούς. Χρειάζεται πνευματική καλλιέργεια καί γνώση τῶν ἀληθειῶν τῶν δογμάτων τῆς πίστης μας γιά νά μποροῦμε νά ἀντικρούσουμε τούς διάφορους σπερμολόγους, αἱρετικούς καί ἄλλους κακόδοξους. Χρειάζεται νά ἔχουμε σταθερή προσήλωση στίς παραδόσεις τῆς ὀρθοδοξίας καί τοῦ γένους μας. Ἄς μή ἐπιτρέψουμε σέ κανένα νά συλλήση τούς θησαυρούς μας. Οἱ γονεῖς καί οἱ ἐκπαιδευτικοί μας πρέπει νά κατανοήσουν ὅτι ἡ μεγαλύτερη περιουσία πού ἔχουν νά ἀφήσουν στά παιδιά τους εἶναι οἱ θησαυροί τῆς πίστης μας καί τῆς ἐθνικῆς μας κληρονομιᾶς. Μόνο ἔτσι θά μπορέσουμε νά ἀντιμετωπίσουμε καί πάλι τούς ποικιλώνυμους καί πολυπληθεῖς ἐχθρούς μας, ἄν μείνουμε σταθερά ἑνωμένοι στό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας μας καί ἄν διατηρήσουμε καί διαφυλάξουμε ἀνόθευτη τήν πίστη μας καί τήν ἐθνική μας παράδοση.
Γι’αὐτό τόν σκοπό χρειάζεται διαφώτιση τῶν πιστῶν καί γενικώτερα τοῦ λαοῦ μας. Κατ’ἀρχήν ὅλοι οἱ πιστοί νά γνωρίσουμε καλά τήν ἀληθινή μας πίστη, τήν ὁποία παραλάβαμε ἀπό τούς Ἀποστόλους καί τούς Πατέρες μας, ὅπως καί ὅλο τόν πλοῦτο τῆς Παραδόσεώς μας καί ἔτσι στερεωμένοι στήν Ἀλήθεια δέν θά κινδυνεύουμε νά πλανηθοῦμε καί νά γίνουμε ἐξωμότες. Αὐτά ἔχουν προτεραιότητα, εἶναι ἀπό τά ἐπείγοντα, γιά νά περισώσουμε ὅ,τι εἶναι δυνατόν γιά τόν ἑαυτό μας καί γιά τούς ἄλλους, ἄν μᾶς ἔμεινε ἀκόμα καιρός. Στήν πραγματικότητα τό πρόβλημα θά λέγαμε ὀφείλεται σέ μᾶς πού εἴμαστε χλιαροί στήν πίστη, ἀκατάρτιστοι, ἀδιάφοροι καί γι’αὐτό βρῆκε ἔδαφος ὁ ἐχθρός καί μέ τά ὄργανά του διαδίδει τό δηλητήριο τοῦ θανάτου γιά νά πλανήση ἄν εἶναι δυνατόν ἀκόμα καί τούς ἐκλεκτούς.
ΟΙ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΕΣ ΤΗΣ ΔΥΣΕΩΣ (Σελ.57-58)
…Οἱ καινοτομίες τῆς Δύσης συγκλίνουν καί συνοψίζονται σέ ἕνα γεγονός πού θά μπρούσαμε νά τό ὀνομάσουμε: «θρησκειοποίηση» τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ χριστιανισμός ἐμφανίστηκε μέσα στήν Ἱστορία ὄχι σάν μιά καινούρια θρησκεία, ἀλλά εὐαγγελιζόμενος ἕναν καινούριο τρόπο ὑπάρξεως -ὅπως μᾶς ἀποκαλύφθηκε ἀπό τόν Θεάνθρωπο- τρόπο νἀ μεταθέτη ὁ ἄνθρωπος τήν ὕπαρξή του ἀπό τή θνητή βιολογική ἀτομικότητα στήν προσωπική σχέση, νά ὑπάρχη ὡς σχέση ἀγάπης καί κοινωνίας τῆς ζωῆς μέ τά «μέλη ἑνός σώματος» πού εἶναι ἡ Ἐκκλησία.
Αὐτή ἡ ἀλλαγή τοῦ τρόπου τῆς ὑπάρξεως, ἡ προτεραιότητα τῆς Ἐκκλησίας ὡς σώματος ὅπου κοινωνεῖται ἡ ζωή καί ἡ ὕπαρξη, αὐτή εἶναι πού χάνεται στή Δύση, καί ὁ χριστιανισμός μετασκευάζεται σέ ἀτομική θρησκεία. Δηλαδή, σέ ἰδεολογία ἀτομικῶν πεποιθήσεων, σέ ἠθική ἀτομικῶν ἀξιομισθιῶν καί σέ θεσμοποιημένη ὀργάνωση ἀντικειμενικοῦ ἐλέγχου τῶν πεποιθήσεων καί τῆς ἠθικῆς τῶν ἀτόμων. Εἶναι μιά ἀλλοτρίωση τοῦ χριστιανικοῦ «εὐαγγελίου» μέ τέτοια εὐρύτητα πρακτικῶν συνεπειῶν, πού καμμιά προγενέστερη ἀποσπασματική αἵρεση δέν γνώρισε ποτέ μέσα στήν Ἱστορία. Καμμιά προγενέστερη αἵρεση δέν ἄλλαξε τόσο ριζικά τόν τρόπο τοῦ χριστιανικοῦ βίου, δέν δημιούργησε πολιτισμό μέ ἀντεστραμμένους τούς ὅρους τοῦ χριστιανικοῦ εὐαγγελίου. Ἡ ἐκκλησιαστική ἐκδοχή τῆς ὕπαρξης καί τῆς ἀλήθειας εἶχε προηγηθεῖ ὡς ριζοσπαστική τομή μέσα στήν ἀνθρώπινη Ἱστορία, εἰσάγοντας ἕναν καινούριο τρόπο βίου καί συνακόλουθα ἕναν χιλιόχρονο πολιτισμό τῆς Νέας ἐκδοχῆς, ἀντέστρεψε τίς πνευματικές προϋποθέσεις, ἐπιγνώσεως τοῦ Θεοῦ καί τοῦ ἀνθρώπου καί τῆς σωτηρίας του. Ἀποτελεῖ τή σκότιση τοῦ νοῦ καί τήν δαιμονοποίηση ὁ παπισμός. Ἐξαιτίας του σήμερα ἡ Εὐρώπη μασονοκρατεῖται καί διά τοῦ σιωνισμοῦ δαιμονοποιεῖται συνεχῶς. Ἡ παναίρεση αὐτή τοῦ παπισμοῦ, προωθεῖ μαζί μέ τίς λοιπές δυνάμεις τοῦ πονηροῦ, τήν ἐπίσης παναίρεση τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί προετοιμάζουν τό ἔδαφος γιά τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου, πού δέν ἀποκλείεται νά παρουσιασθῆ καί ὡς πάπας ὅλης τῆς οἰκουμένης!…
ΕΥΡΩΠΗ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ (Σελ.107-109)
Ἡ Εὐρώπη στήριξε τήν κουλτούρα της, τήν φιλοσοφία της, τόν πολιτισμό της σέ ἀνθρωποκεντρική βάση. Ὁ «ἀλάθητος ἄνθρωπος», ὁ Πάπας, ἔγινε γιά τήν Εὐρώπη «μέτρον πάντων». Ἀντικαταστάθηκε ὁ Θεάνθρωπος μέ τόν ἐμπαθῆ ἄνθρωπο, μέ τόν «vicarius Christi». Ἔτσι, ἡ πορεία πρός τήν ἀλήθεια, τήν ἀπελευθέρωση, τήν ἀγάπη, τήν δικαιοσύνη καί γενικώτερα πρός τήν λύτρωση καί τήν σωτηρία μέσω τοῦ Θεανθρώπου, ἔγινε ὀπισθοδρόμηση μέσω ἑνός ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου. Ἐπανῆλθαν στήν συμβουλή τοῦ ὄφεως «ἔσεσθε θεοί…».
Τό ἀποτέλεσμα ἦταν καί εἶναι ὀδυνηρό. Ἐξοβελίστηκε ὁ Θεός. Κηρύχθηκε ὁ θάνατός Του καί ἐπικράτησε ὁ Οὐμανισμός, ὁ ἄθεος Ὑπαρξισμός, ὁ Ὑλισμός. Ὁ Εὐρωπαῖος ἄνθρωπος γνώρισε τόν ἐγωϊσμό καί τήν φιλαυτία σέ ὅλο τό μεγαλεῖο τους νά τόν περισφίγγουν καί νά τοῦ προκαλοῦν μία καθημερινή κόλαση. Γιατί τί ἄλλο, παρά μία ἀντίστροφη πορεία εἶναι, ἡ δῆθεν «λύτρωση» μέσω τοῦ ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου-Πάπα, παρά μία ἀλαζονική αὐταπάτη; Καί τί ἄλλο εἶναι ἡ ἀλαζονική αὐταπάτη, ἄν δέν εἶναι καθημερινή κόλαση;
Αὐτή ἡ ἔκπτωση τοῦ «Ἐπισκόπου»Ρώμης ἐπέφερε τήν πλήρη ἀλλοίωση στήν οὐσία τῆς Δυτικῆς χριστιανοσύνης. Καί ἡ ἀλλοίωση αὐτή ἔγκειθται στό γεγονός ὅτι τά πάντα ἔχουν σάν κέντρο τους τόν ἄνθρωπο καί ὄχι τόν Θεάνθρωπο. Πρόκειται γιά μία μορφή λατρείας τοῦ ἐμπαθοῦς ἀνθρώπου ὅπου τά πάντα ἐπιτρέπονται, ἀφοῦ ἔδιωξαν τόν Θεό ἀπό τή ζωή τους, ὅπως στήν ἀρχαία Ἑλλάδα τήν ὅποία ἔκαναν πρότυπο στή ζωή τους (δηλ. εἰδωλολατρία, δαιμονολατρία). Ἔτσι ἡ Θεανθρώπινη Ἐκκλησία ἔγινε ἕνας ἀνθρώπινος ὀργανισμός, ὁ ὁποῖος προσπαθεῖ ἀπεγνωσμένα νά κρατήση τό status quoσταματώντας ἤ μπλοκάροντας κάθε προσπάθεια ἀνανήψεως τοῦ Εὐρωπαίου ἀνθρώπου.
Συμμαχεῖ μέ τίς δυνάμεις ἐκεῖνες πού συμφωνοῦν μέ τόν καταχθόνιο σκοπό του (Σιωνιστές καί Ραββίνους Ταλμουδιστές κ.ἄ.). Χρησιμοποιεῖ βία καί καταναγκασμό, στρεφόμενος κυρίως κατά τῆς Ὀρθοδοξίας πού ἔχει τήν πλήρη σωστική Ἀλήθεια, ἀπό τήν ἐποχή τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων τῶν Σταυροφόρων (δέκα σταυροφορίες), μέχρι τῶν ἀπανθρώπων σφαγῶν τῶν ὀρθόδοξων Σέρβων.
Ὁ Καθηγητής Κων/νος Μουρατίδης γράφει χαρακτηριστικά: «Ὁ Πάπας κατελήφθη ἀπό ἀκατάσχετον πάθος κυριαρχίας καί ἐπιβουλῆς ἐπί ἐπιγείων, ἐπουρανίων καί καταχθονίων, συμβολιζόμενα εἰς τήν τριώροφον παπικήν τιάραν». Ἔτσι λοιπόν, ἡ Εὐρώπη, καί ὄχι μόνον, στενάζει κάτω ἀπό τό πέλμα τοῦ ἐμπαθοῦς «vicarious Cristi», ὁ ὁποῖος μέ κάθε δυνατό μέσο ἀνέτρεψε τήν Πατερική πνευματική ὑπόστασή της καί κατέρριψε κάθε ἀξία. Μέ τήν κενοδοξία τοῦ ἀλαθήτου ὁ Παπισμός ἄνοιξε τόν δρόμο στό νά ἀνακυρηχθῆ γενικώτερα ἀλάθητος ὁ ἄνθρωπος (καί στόν Προτεσταντισμό) καί ὡς ἐκ τούτου νά ἐπικρατήση ὁ ἑωσφορικός ἐγωϊσμός μέ τά ἀπάνθρωπα ἀποτελέσματά του. Ἡ μόνη λύση καί ἡ μόνη διέξοδος πού ὑπάρχει γιά τήν Εὐρώπη εἶναι ἡ συνειδητοποίηση ὅτι ὁ Πάπας καί ἡ «Ἐκκλησία» του εἶναι παναίρεση, πού ὁδηγεῖ τόν ἄνθρωπο στήν ψυχοσωματική καταστροφή.
Ἑπομένως ἐμεῖς μέ τήν πάμφωτη Ὀρθόδοξη Παράδοσή μας τί δουλειά ἔχουμε ἐκεῖ; Ἔχουμε συνειδητοποιήσει τί σημαίνει γιά μᾶς τούς Ὀρθοδόξους ἡ συνασπισμένη ἀντιχριστιανική Εὐρώπη; (Ε.Ε.). Ἡ ἔνταξή μας σ’αὐτήν ἀποτελεῖ τήν ὁλοσχερῆ ἰσοπέδωσή μας καί ἀφομοίωση τοῦ Ἔθνους σέ ὅλα τά ἐπίπεδα μέ τελικό κίνδυνο τήν πλήρη ἀλλοτρίωση καί μέγα πρόβλημα γιά τήν προσωπική μας σωτηρία, δεδομένου ὅτι συνεχῶς ἀφελληνίζεται καί ἀποορθοδοξοποιεῖται ὁ λαός μας! …
ΓΙΑΤΙ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑ ΤΟΝ ΠΑΠΙΣΜΟ (Σελ.110-117)
Ἡ Μεταστροφή μου στήν Ὀρθοδοξία ἄρχισε μία μέρα, πού διόρθωνα τούς καταλόγους τῆς βιβλιοθήκης τοῦ μοναστηριοῦ στό ὁποῖο ἀνῆκα. Τό μοναστήρι αὐτό εἶναι τοῦ Τάγματος τοῦ Ἁγίου Φραγκίσκου καί βρίσκεται στήν πατρίδα μου τήν Ἰσπανία. Ἐνῶ ταξινομοῦσα διάφορα παλαιά ἔγγραφα σχετικά μέ τήν Ἱερά Ἐξέταση, ἔπεσε στά χέρια μου ἕνα ἔγγραφο ἀληθινά καταπληκτικό ἀπό τό ἔτος 16,7
[1]· στό ἔγγραφο αὐτό ἀναφερόταν μιά ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως, πού ἀναθεμάτιζε ὡς αἱρετικό κάθε χριστιανό, ὁ ὁποῖος θά τολμοῦσε νά πιστεύση, νά παραδεχθῆ καί νά μεταδώση σέ ἄλλους τό ὅτι ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στηριζόταν στό ἀποστολικό κῦρος του.
Ἐπρόκειτο γιά ἕνα εὔρημα φρικτό, πού δέ μποροῦσε νά χωρέση ὁ νοῦς μου. Σκέφτηκα ἀμέσως νά καθησυχάσω τήν ψυχή μου, ὅτι ἴσως ἐπρόκειτο γιά τυπογραφικό λάθος ἤ γιά μιά πλαστογράφηση πρᾶγμα πού ἄλλωστε ἦταν συνηθισμένο στή δυτική ἐκκλησία ἐκείνης τῆς ἐποχῆς, στήν ὁποία ἀναφερόταν τό κείμενο. Ἀλλά ἡ ταραχή καί ἔκπληξή μου ἔγινε μεγαλύτερη ὅταν ἐρεύνησα καί διεπίστωσα ὅτι ἐκείνη ἡ ἀπόφαση τῆς Ἱερᾶς Ἐξετάσεως πού ἀναφερόταν στό ἔγγραφο, ἦταν αυθεντική. (Πράγματι ἤδη εἶχαν συμβεῖ, δύο παρόμοιες περιπτώσεις στά 1327 καί στά 1351). Προσωπικά μοῦ ἦταν ἀδύνατο νά παραδεχθῶ ὅτι ὁ ἀπόστολος Παῦλος διατελοῦσε κάτω ἀπό οἱοδήποτε Παπικό πρόσταγμα. Ἡ ἀνεξαρτησία τοῦ ἀποστολικοῦ του ἔργου ἀνάμεσα στά ἔθνη, ἀπέναντι ἐκείνης πού χαρακτήριζε τήν ἀποστολή τοῦ Πέτρου ἀνάμεσα στούς περιτετμημένους, ἦταν γιά μένα ἕνα ἀτράνταχτο γεγονός πού τό φώναζε ἡ Ἁγία Γραφή.
Τό πρᾶγμα ἦταν γιά μένα καταφάνερο, ἀφοῦ οἱ ἐξηγητικές ἐργασίες τῶν Πατέρων σ’αὐτό τό σημεῖο δέν ἀφήνουν τόπο στήν παραμικρά ἀμφιβολία. «Ὁ Παῦλος -γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος- διακηρύσσει τήν ἰσότητά του μέ τούς ἄλλους ἀποστόλους καί θέλει νά συγκριθῆ ὄχι μονάχα μέ ὅλους τούς ἄλλους, ἀλλά καί μέ τόν πρῶτο ἀπ’αὐτούς, γιά νά ἀποδείξη ὅτι ο καθένας τους εἶχε τό ἴδιο κῦρος»…Εἶναι ἀδύνατο ὁποιοσδήποτε ἀπ’αὐτούς νά ἀσκοῦσε ἐξουσία ἀνώτερη στούς ἄλλους, διότι ὁ Ἀποστολικός τίτλος πού εἶχε ὁ καθένας τους ἦταν ἡ μεγαλύτερη αὐθεντία, ἡ κορυφή ὅλων τῶν ἐξουσιῶν. Ὅλοι ἦσαν πομένες, ἐνῶ τό ποίμνιο ἦταν ἕνα. Καί τό ποίμνιο αὐτό ποιμαινόταν ἀπό τούς Ἀποστόλους μέ ὁμόθυμη ὅλων συγκατάνευση.
…Ἔτσι εἰσῆλθα γιά πρώτη φορά στή ζωή μου σ’ἕνα τρομακτικό δίλημμα. Τί νά διάλεγα: Ἀπό τό ἕνα μέρος τό Εὐαγγέλιο καί τήν Ἱερά Παράδοση, ἤ τή διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας μου ἀπό τό ἄλλο μέρος; Γι’αὐτό ἀπευθύνομαι στόν ἐξομολόγο μου. Μέσα σ’αὐτό τόν ψυχικό κλονισμό ἀπευθύνομαι στόν πνευματικό μου καί τοῦ ἐξέθεσα μέ ἀφέλεια τό ζήτημα. Ἦταν ἕνας ἀπό τούς πιό ξακουστούς ἱερεῖς τοῦ μοναστηριοῦ μας. Μέ ἄκουσε μέ στεναχώρια, καταλαβαίνοντας ὅτι ἐπρόκειτο γιά πολύ δύσκολο πρόβλημα. Ἀφοῦ σκέφθηκε μερικές στιγμές, ἀναζητῶντας ματαίως μιά ἱκανοποιητική λύση, μοῦ εἶπε τέλος τά ἐξῆς, πού ὁμολογῶ δέν τά περίμενα:
-Ἡ Γραφή καί οἱ Πατέρες σᾶς ἔκαμαν κακό, τέκνο μου. Βάλτε κι αὐτή κι ἐκείνους κατά μέρος καί περιορισθεῖτε στό νά ἀκολουθῆτε πιστά τίς ἀλάθητες διδασκαλίες τῆς ἐκκλησίας μας καί νά μήν ἀφήνετε τόν ἑαυτό σας νά γίνεται λεία τέτοιων σκέψεων. Μήν ἐπιτρέψετε ποτέ νά σκανδαλίζουν τήν πίστι σας στόν Θεό καί τήν ἐκκλησία πλάσματα τοῦ Θεοῦ, ὁποιαδήποτε κι ἄν εἶναι αὐτά. Αὐτή ἡ ἀπάντηση πού ἐδόθη μέ πολλή φυσικότητα, συνετέλεσε ὥστε ἡ σύγχυσή μου νά μεγαλώση. Πάντοτε παραδεχόμουν ὅτι ἀκριβῶς ὁ Λόγος τοῦ Θεοῦ εἶναι τό μόνο πρᾶγμα πού δέν μπορεῖ κανείς νά παραμερίση.
Χωρίς νά μοῦ δώση καιρό νά προβάλω καμμιά ἔνσταση, ὁ πνευματικός μου πρόσθεσε: Γιά ἀντάλλαγμα, θά σᾶς δώσω ἕνα κατάλογο διακεκριμένων συγγραφέων στά ἔργα τῶν ὁποίων θά ἀναπαυθῆ καί θά στηριχθῆ ἡ πίστη σας. Διότι σ’αὐτά θά βρῆτε τή διδασκαλία τῆς ἐκκλησίας μας χωρίς ἀγκάθια. Καί ρωτῶντας με ἄν εἶχα κάτι ἄλλο «πιό ἐνδιαφέρον» νά τοῦ ἐκθέσω, ἔθεσε τέρμα στή συνομιλία μας… Ἀκριβῶς, λοιπόν, μέσα σ’ἐκείνη τήν ἀνθοδέσμη κείμένων πού σοφά εἶχε συνθέσει ὁ πνευματικός μου προϊστάμενος, ἄρχισε νά μοῦ ἀποκαλύπτεται στήν πραγματική φύση του ὁ παράξενος αὐτός «μοναρχικός θρησκευτικός ὀργανισμός» πού λέγεται ρωμαϊκή ἐκκλησία…
Ἡ τερατώδης διδασκαλία περί Πάπα
Πρῶτα-πρῶτα, γιά τόν ρωμαϊκό καθολικισμό, ἡ χριστιανική ἐκκλησία, «δέν εἶναι παρά μία ἀπόλυτη μοναρχία», τῆς ὁπίας μονάρχης εἶναι ὁ πάπας, ἐνεργῶντας σέ κάθε τομέα ὡς τέτοιος … Ὁ ἴδιος ὁ χριστιανισμός στηρίζεται ἐξ ὁλοκλήρου στή παπωσύνη. Κάτι πιό πολύ ἀκόμη. «Ἡ παπωσύνη εἶναι τό πιό σπουδαῖο στοιχεῖο τοῦ Χριστιανισμοῦ», «ἡ ἀποκορύφωσή του καί ἡ οὐσία του»… Ὅσοι άρνοῦνται νά τοῦ ἀναγνωρίσουν ὅλη αὐτή τήν ἐξουσία καί δέν ὑποτάσσονται σ’αὐτήν τυφλά, εἶναι σχισματικοί αἱρετικοί, ἀσεβεῖς καί ἱερόσυλοι καί οἱ ψυχές τους εἶναι προορισμένες γιά τήν αἰώνια καταδίκη, διότι εἶναι ἀπαραίτητο γιά τήν σωτηρία μας νά πιστεύουμε στό θεῖο καθίδρυμα τῆς Παπωσύνης καί νά ὑποτασσόμαστε σ’αὐτή καί στούς ἐκπροσώπους της.
Ἀπό ἐδῶ καί πέρα δέν ὑπάρχει ἀνάγκη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, γιά νά ὁδηγῆ τήν Ἐκκλησία «εἰς πᾶσαν τήν ἀλήθειαν». Δέν ὑπάρχει ἀνάγκη τῆς Ἁγίας Γραφῆς, οὔτε τῆς Ἱερᾶς Παραδόσεως, διότι εἶναι πλέον «ὁ Πάπας ἕνας θεός» πάνω στή γῆ, μέ ἐξουσία νά ἀχρηστεύη καί νά διακηρύσση ὡς πλανερές τίς διδασκαλίες τοῦ Οὐράνιου Θεοῦ. Μέ βάση αὐτό τό ἀλάθητο, ὁ Πάπας εἶναι ὁ μόνος κανόνας τῆς Πίστεως καί μπορεῖ νά ἐκφράση, ἀκόμη καί ἀντίθετα πρός τό κριτήριο ὅλης τῆς ἐκκλησίας, καινούργια δόγματα, τά ὁποῖα ὅλοι οἱ πιστοί ὀφείλουν νά τά παραδεχθοῦν γιά νά μήν ἀποκοποῦν ἀπό τή σωτηρία! «Ἐξαρτᾶται μονάχα ἀπό τή θέλησή του καί τή διάθεσή του νά θεωρῆ ὅ,τι αὐτός θέσει ὡς ἱερό ἤ ὡς ἅγιο μέσα σ’ὁλόκληρη τήν ἐκκλησία» καί οἱ δεκρετάλιες έπιστολές του πρέπει νά θεωροῦνται, νά πιστεύωνται καί νά ὑπακούωνται «ὡς κανονικές ἐπιστολές». Ἀφοῦ εἶναι ἀλάθητος ὁ Πάπας πρέπει νά ἀπολαβαίνη τυφλή ὑπακοή. Ὁ Καρδινάλιος Βελγαρμῖνος πού ἀνακηρύχθηκε «ἅγιος» ἀπό τή Ρωμαϊκή Ἐκκλησία, λέγει τά ἐξῆς μέ φυσικώτατο ὕφος: «Ἄν ὁ Πάπας καμμιά μέρα ἐπιβάλη ἁμαρτίες καί ἀπαγορεύση ἀρετές, ἡ ἐκκλησίαεἶναι ὑποχρεωμένη νά πιστεύση ὅτι οἱ ἁμαρτίες αὐτές εἶναι καλές καί ὅτι οἱ ἀρετές ἐκεῖνες εἶναι κακές»…
Ἡ ἀπάντηση τοῦ ἐξομολόγου μου
Ἀφοῦ διάβασα ὅλα ἐκεῖνα τά βιβλία, αἰσθανόμουν τόν ἑαυτό μου σάν ξένο μέσα στήν ἐκκλησία μου, τῆς ὁποίας ἡ ὀργανική σύσταση δέν εἶχε σχέση μέ τήν Ἐκκλησία πού ἵδρυσε ὁ Κύριος, πού ὠργάνωσαν οἱ Ἀπόστολοι καί οἱ διάδοχοί Του, καί πού οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἐννοοῦσαν. Κάτω ἀπ’αὐτή τήν πεποίθηση ἔγραψα τό πρῶτο μου γράμμα στόν πνευματικό μου ( διότι εἶχε ἀναχωρήσει ἀπό τό μοναστήρι σέ μία περιοδεία κηρυγμάτων). –Διάβασα τά βιβλία σας. Δέν θά παραβῶ ποτέ τά θεῖα ἐντάλματα γιά νά δώσω πίστη σέ ἀνθρώπινες διδασκαλίες πού δέν ἔχουν τήν παραμικρή βάση στήν Ἁγία Γραφή. Τέτοιες διδασκαλίες εἶναι ἡ σειρά τῶν ἀνοησιῶν γιά τήν Παπωσύνη. Μέ δεδομένα ἀπό τήν Ἁγία Γραφή μποροῦμε νά ἐννοήσουμε τή φύση τῆς Ἐκκλησίας κι ὄχι μ’ ἀποφάσεις καί θεωρίες ἀνθρώπινες. Ἡ ἀλήθεια τῆς πίστεως δέν πηγάζει παρά ἀπό τήν Ἁγία Γραφή καί ἀπό τήν Παράδοση τῆς συνόλου Ἐκκλησίας».
Ἡ ἀπάντηση ἦλθε γρήγορα: -Δέν ἀκολουθήσατε τή συμβουλή μου παραπονιόταν ὁ πνευματικός μου, κι ἀφήσατε τήν ψυχή σας ἔκθετη στήν ἐπικίνδυνη ἐπίδραση τῆς Ἁγίας Γραφῆς, ἡ ὁποία ὅπως καί ἡ φωτιά κατακαίει καί μαυρίζει ὅταν δέν φωτίζει! Γιά κάτι τέτοιες περιπτώσεις σάν τή δική σας οἱ Πάπαι ἔχουν ἀποφανθῆ ὅτι «εἶναι σκανδαλώδης πλάνη νά πιστεύη κανείς ὅτι ὅλοι οἱ χριστιανοί μποροῦν νά διαβάζουν τήν Ἁγία Γραφή «καί οἱ θεολόγοι μᾶς βεβαιώνουν ὅτι ἡ Ἁγία Γραφή εἶναι ἕνα σκοτεινό σύννεφο». «Τό νά πιστεύη κανείς στή φωτεινότητα καί τήν σαφήνεια τῆς Γραφῆς εἶναι δόγμα ἑτερόδοξο» λέγουν οἱ ἀλάθητοι Ἀρχηγοί μας.
Ὅσο γιά τήν Παράδοση, δέν θεωρῶ ἀναγκαῖο νά σᾶς ὑπενθυμίσω ὅτι πρέπει «νά ἀκολουθοῦμε πρωτίστως τόν Πάπα ὅταν πρόκειται γιά ζητήματα πίστεως. Ὁ Πάπας ἀξίζει σ’αὐτή τήν περίπτωση ὅσο δέν ἀξίζουν μυριάδες Αὐγουστίνοι, Ἱερώνυμοι, Γρηγόριοι, Χρυσόστομοι…».
Τό γράμμα αὐτό ἐνίσχυσε ἀντί νά γκρεμίση τήν πεποίθησή μου. Μοῦ ἦταν ἀδύνατο νά θέσω σέ δεύτερη μοῖρα ἀπό τόν Πάπα τήν Ἁγία Γραφή. Χτυπῶντας τήν Γραφή, ἡ ἐκκλησία μου ἔχανε κάθε ἀξιοπιστία μπροστά μου, γινόταν ἕνα μέ τούς αἱρετικούς, οἱ ὁποῖοι «ἐλεγχόμενοι ἀπό τήν Γραφή, στρέφονται ἐναντίον της». Ἦταν ἡ τελευταία ἐπαφή πού εἶχα μέ τόν πνευματικό μου.
Ὁ Πάπας εἶναι τό πᾶν καί ἡ Εκκλησία δέν εἶναι τίποτε
Ἀλλά δέν σταμάτησα ἐκεῖ. Εἶχα ἤδη ἀρχίσει νά «ἐκτροχιάζομαι ἀπό τόν ἐκτροχιασμό» τῆς ἐκκλησίας μου. Εἶχα πάρει ἕνα δρόμο, ὅπου δέν ἔπρεπε νά σταθῶ ἕως ὅτου βρῶ μιά θετική λύση…Μοῦ χρειαζόταν ἀκόμη πολλή ἐμβάθυνση καί σκέψη γιά νά φθάσω σιγά-σιγά, μέ κόπο καί ὀδύνη, στό συμπέρασμα ὅτι ἡ ἐκκλησία πού ἀγαποῦσα δέν ὑφίστατο μέσα στό παπικό σύστημα. Πράγματι, ἀπέναντι τῆς μονοκρατορικῆς ἐξουσίας τοῦ Πάπα, ἡ αὐθεντία τῆς Ἐκκλησίας καί τοῦ ἐπισκοπικοῦ σώματος δέν ὑφίσταται οὐσιαστικά ἐκεῖ …
Ἡ σημασία καί ὁ ρόλος τῶν ἐπισκόπων μέσα στή Ρωμαϊκή ἐκκλησία δέν εἶναι παρά ἁπλή ἐκπροσώπηση τῆς Παπικῆς ἐξουσίας, στήν ὁποία καί οἱ ἴδιοι οἱ ἐπίσκοποι ὑποτάσσονται ὅπως οἱ ἁπλοί πιστοί. Αὐτό τό καθεστώς προσπαθοῦν νά τό στηρίξουν στό κβ΄κεφάλαιο τοῦ κατά Ἰωάννην Εὐαγγελίου, ὅπου σύμφωνα μέ τή Ρωμαϊκή ἐρμηνεία, «Ὁ Κύριος ἐμπιστεύεται στόν Ἀπόστολο Πέτρο, τόν πρῶτο Πάπα(!), τήν ποίμανση τῶν ἀρνίων του καί τῶν προβάτων του, δηλαδή τοῦ ἀναθέτει τό ἔργο τοῦ ὑπερτάτου Ποιμένος μέ ἀποκλειστικά δικαιώματα σέ ὅλους τούς πιστούς πού εἶναι τά ἀρνία, καί σέ ὅλους τούς ἄλλους Ἀποστόλους καί ἐπισκόπους πού εἶναι τά πρόβατα».
Ἀλλά οἱ ἐπίσκοποι δέν εἶναι στήν ρωμαϊκή ἐκκλησία οὔτε καί διάδοχοι τῶν Ἀποστόλων, διότι ὅπως δογματίζει ἡ ἐκκλησία αὐτή «ἡ ἀποστολική ἐξουσία ἐξέλιπε μέ τούς Ἀποστόλους καί δέν μετεδόθη στούς διαδόχους τους, ἐπισκόπους. Μονάχα ἡ παπική ἐξουσία τοῦ Πέτρου, ὑπό τήν ὁποία βρίσκονταν ὅλοι οἱ ἄλλοι, μετεδόθη στούς διαδόχους τοῦ Πέτρου, δηλαδή στούς Πάπες». Οἱ ἐπίσκοποι λοιπόν, μή ἔχοντας κληρονομήσει καμμιά ἀποστολική ἐξουσία, δέν ἔχουν ἄλλη ἐξουσία παρά ἐκείνη πού τούς παραχωρήθηκε, ὄχι ἀπ’εὐθείας ἀπό τό Θεό, ἀλλά ἀπό τόν Ἄκρο Ποντίφηκα τῆς Ρώμης. Καί οἱ Οἰκουμενικές Σύνοδοι ἐπίσης δέν ἔχουν ἄλλη ἀξία παρά ἐκείνη πού τούς παραχωρεῖ ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης (Πάπας), διότι «δέν εἶναι οὔτε μποροῦν νά εἶναι ἄλλο πρᾶγμα παρά συνέδρια τοῦ Χριστιανισμοῦ, πού συγκαλοῦνται ὑπό τήν αὐθεντία καί τήν ἐξουσία καί τήν προεδρία τοῦ Πάπα». Ἀρκεῖ ὁ Πάπας νά βγῆ ἀπό τήν αἴθουσα τῆς Συνόδου λέγοντας «Δέν βρίσκομαι πλέον ἐκεῖ μέσα», γιά νά παύση ἀπό ἐκείνη τή στιγμή ἡ Οἰκουμενική Σύνοδος νά ἔχη κῦρος.
Οἱ ὅροι τῆς Συνόδου ἐπίσης δέν ἔχουν καμμιά ἀξία ἄν δέν ἐγκριθοῦν καί δέν ἐπικυρωθοῦν ἀπό τόν Πάπα, ὁ ὁποῖος καί θά τούς ἐπιβάλη μέ τήν αὐθεντία του στούς πιστούς.[2]
[1] Ἡ ἀκριβής χρονολογία δέν ἦταν δυνατόν νά ἀναγνωσθῆ, διότι τό τρίτο νούμερο εἶχε σβηστεῖ.
[2] Ἱερομονάχου παύλου Μπάλλεστερ-Κουβαλιέρ (πρώην παπικοῦ μοναχοῦ ὁ ὁποῖος ἀφοῦ ἀνεκάλυψε καί ἀπεκάλυψε τό μέγεθος τῆς ἀπάτης καί τῆς πλάνης ὅλων τῶν παπικῶν προεστώτων του, τούς ἐγκατέλειψε καί ἔγινε Ὀρθόδοξος. Ἀργότερα ἔγινε καί ἐπίσκοπος τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στό Μεξικό ὅπου καί τόν δολοφόνησαν). Μετάφραση Βασ. Πέντζα καί Βασ. Μουστάτη. Βλ. «ΚΙΒΩΤΟΣ» Ἀπάνθισμα, Ἰούλιος 1953, ἀριθ. φύλ. 19, Ἐκδοτικός οἶκος «ΑΣΤΗΡ» ΑΛ & Ε. ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ.
