Ως άνθρωπος που έζησε από μικρό παιδί σε βαθιά κι ανήλια σκοτάδια, μαρτυρώ με ουλές και πληγές σε ολάκερη την ύπαρξη, ότι ακόμη και μέσα στο σκοτάδι υπάρχει Φως. Στο λάθος μια μεγάλη αρχή. Στην αμαρτία φωλιάζει η αρετή, και στον Άδη ο ίδιος ο Χριστός Αναστημένος.
Κάθε αντίο ένα καινούργιο ξεκίνημα. Άλλωστε κανένα τέλος δεν ήρθε ποτέ με άδεια χέρια. Ακόμη και στις πιο μεγάλες νύχτες της ζωής μας, ξημερώνει.
Την ώρα που πυκνό και παγερό το σκοτάδι κυκλώνει το κορμί μας, φαντάζει δύσκολο να το πιστέψουμε ότι, εδώ σ’ αυτό τον λασπωμένο τόπο όπου ο θάνατος στήνει καρτέρει στις ευαίσθητε καρδιές με τα βόλια της απόγνωσης, μπορεί να φέξει ο ήλιος της ελπίδας.
Κι όμως ξημερώνει. Κι όμως χαράζει, λιάζει και ζεσταίνει ο καιρός. Πίστεψε με.
Στεγνώνουν τα μέσα μας, αρκεί να τα απλώσουμε δίχως ντροπή……