Νὰ ἐξετάζουμε τὴν συνείδησή μας γιὰ νὰ ἀπολαμβάνουμε τὴν χαρὰ τῆς σωστῆς ἐξομολογήσεως

Γιὰ νὰ ὁμολογήσουμε στὸν Πνευματικὸ ὅτι ἔχουμε ἁμαρτήσει, πρέπει νὰ γνωρίζουμε τὴν ἁμαρτία μας. Πῶς ἀποκτοῦμε ὅμως τὴν γνώση αὐτή; Μὲ τὴν γνώση τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν συνεχῆ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας κάτω ἀπὸ τὸ φῶς τοῦ νόμου τοῦ Θεοῦ. Αὐτὸς ποὺ ἀγνοεῖ τὸν θεῖο νόμο, ἢ τὸν γνωρίζει ἀλλὰ δὲν ἐξετάζει συστηματικὰ τὸν ἑαυτό του, πιστεύει πὼς δὲν ἔχει φταίξει σὲ κάτι σημαντικὸ καὶ δὲν μετανοεῖ. Λέγει ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος: «Μὴν θεωρῆς ἀσήμαντα τὰ ἁμαρτήματά σου, ἀλλὰ συγκέντρωσέ τα καὶ κατέγραψέ τα… Ἂς ἐξετάζουμε τὰ πάντα μὲ προσοχή, καὶ τότε θὰ διαπιστώσουμε ὅτι εἴμαστε ὑπεύθυνοι γιὰ πολλὲς ἁμαρτίες». Ἂν λείπη ἡ συναίσθηση τῶν ἁμαρτιῶν «πῶς θὰ παρακαλέσουμε τὸν Θεὸ καὶ θὰ ζητήσουμε τὴν ἄφεση;… Ὅταν ἐσὺ ὁ ἴδιος δὲν θέλης νὰ μάθης ὅτι ἁμάρτησες, γιὰ ποιὰ σφάλματα θὰ παρακαλέσεις τὸν Θεό; Γι΄ αὐτὰ ποῦ δὲν γνωρίζεις;».

Γιὰ νὰ γνωρίσουμε τὶς ἁμαρτίες μας καὶ νὰ μετανοήσουμε, ὁ Θεὸς τοποθέτησε μέσα μας τὴν συνείδηση ἡ ὁποία εἶναι ἡ φωνὴ Του μέσα μας. Εἶναι ἕνα εἶδος δικαστηρίου ποὺ μᾶς δικάζει, πρὶν μᾶς δικάση ὁ Θεός. Ὁ φιλάνθρωπος Κύριος, «ὅταν δημιούργησε τὸν ἄνθρωπο, τοποθέτησε μέσα του τὴν συνείδηση ὡς ἀδιάλειπτο κατήγορο ποὺ δὲν μπορεῖ νὰ σφάλη οὔτε νὰ ἐξαπατηθῆ. Καὶ ἂν ἀκόμη μπορέση κάποιος ποὺ ἁμάρτησε, νὰ διαφύγη τὴν προσοχὴ ὅλων τῶν ἀνθρώπων,… αὐτὸν τὸν κατήγορο δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ξεφύγη». 

Ἡ συνείδηση εἶναι ἕνα δῶρο τῆς προνοίας τοῦ Θεοῦ. «Ἐὰν δὲν ἐπρόκειτο νὰ...

δώσουμε λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες μας στὴν μέλλουσα Κρίση, ὁ Θεὸς δὲν θὰ ἐγκαθιστοῦσε μέσα μας τέτοιο δικαστήριο. Ἀλλὰ καὶ αὐτὸ εἶναι ἀπόδειξη φιλανθρωπίας Του. Ἐπειδὴ τότε πρόκειται νὰ μᾶς ζητήση λόγο γιὰ τὶς ἁμαρτίες, ἔβαλε μέσα μας αὐτὸν τὸν ἀδέκαστο κριτή, ὥστε αὐτός, δικάζοντάς μας ἐδῶ γιὰ τὰ ἁμαρτήματά μας καὶ διορθώνοντάς μας, νὰ μᾶς γλυτώση ἀπὸ τὴν μέλλουσα Κρίση». Γι΄ αὐτὸ «ὁ καθένας μας ἂς εἰσέλθη στὴν συνείδησή του, καὶ ἀφοῦ ξεδιπλώση τὴν ζωή του καὶ ἐξετάση μὲ προσοχὴ ὅλα τὰ σφάλματα ποὺ ἔχει διαπράξει, ἂς κατηγορήση τὴν ψυχή του ποὺ τὰ ἔκαμε… Ἂς τιμωρήση τὸν ἑαυτό του μὲ τὴν αὐτοκαταδίκη, μὲ εἰλικρινῆ μετάνοια, μὲ δάκρυα, μὲ ἐξομολόγηση, μὲ νηστεία καὶ ἐλεημοσύνη, μὲ ἐγκράτεια καὶ ἀγάπη, γιὰ νὰ μπορέσουμε μὲ κάθε τρόπο, ἀφοῦ ἀποβάλουμε ἐδῶ ὅλα τὰ ἁμαρτήματα, μὲ μεγάλη παρρησία νὰ φύγουμε γιὰ τὸν οὐρανό».

Πολλὲς φορὲς πηγαίνουμε νὰ ἐξομολογηθοῦμε καὶ δὲν ἔχουμε νὰ ποῦμε τίποτε στὸν Πνευματικό. Αὐτὸ δείχνει ὅτι δὲν παρακολουθοῦμε τὸν ἑαυτό μας. Ὅταν προετοιμαζώμαστε γιὰ τὴν Ἱερὰ Ἐξομολόγηση, ἂς ἀφιερώνουμε κάποιο χρόνο, γιὰ νὰ ἐξετάσουμε τὴν πνευματική μας πορεία ἀπὸ τὴν τελευταία φορὰ ποὺ ἐξομολογηθήκαμε. Μὲ βάση τὶς ἐντολὲς τοῦ Θεοῦ ἐρευνοῦμε τὴ ζωή μας καὶ βλέπουμε τὰ συγκεκριμένα μας ἁμαρτήματα.

Ὁ Χριστὸς εἶπε ὅτι ἡ πρώτη καὶ μεγαλύτερη ἐντολὴ εἶναι ἡ ἐντολὴ τῆς ἀγάπης: «Νὰ ἀγαπήσης τὸν Κύριο καὶ Θεό σου μὲ ὅλη σου τὴν καρδιά, μὲ ὅλη σου τὴν ψυχὴ καὶ μὲ ὅλη σου τὴν σκέψη,… καὶ νὰ ἀγαπήσης τὸν πλησίον σου ὅπως τὸν ἑαυτό σου». Σύμφωνα μὲ τὰ λόγια τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νὰ ἐρευνήσουμε τὴν πορεία μας σὲ τρεῖς βασικοὺς ἄξονες: Τὴ σκέση μας μὲ τὸν Θεό, τὶς σχέσεις μας μὲ τοὺς ἀδελφούς μας καὶ τὴ σχέση μας μὲ τὸν ἑαυτό μας.

Ἡ προσεκτικὴ ἐξέταση τοῦ ἑαυτοῦ μας θὰ μᾶς φέρη σὲ συναίσθηση καὶ μετάνοια. Ἐπιπλέον θὰ μᾶς προετοιμάση γιὰ τὴν ὁμολογία τῶν ἁμαρτημάτων μας ἐνώπιον τοῦ Πνευματικοῦ.

Ἀπὸ τὸ βιβλίο τοῦ Ἱερομονάχου Γρηγορίου «Μετάνοια καὶ Ἐξομολόγησις», Ἱερὸν Κουτλουμουσιανὸν Κελλίον Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, Ἅγιον Ὅρος.

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ἀνθρώπινη ἀδυναμία καί θεία βοήθεια

"Θά ἤθελα νά εἶχα περισσότερες δυνάμεις, μά ὁ Θεός δέν μοῦ δίνει".

Καί μήν περιμένετε ὅτι θά σᾶς δώσει! 

Ἐξαρχῆς σᾶς προίκισε μιά γιά πάντα μέ ὁρισμένες δυνάμεις, τόσο σωματικές ὅσο καί ψυχικές. Εἶναι λίγες, τό ξέρω. Γι' αὐτό χρειάζεστε τήν ἐνίσχυσή Του. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο ὄχι ἀπό πρίν, δίνοντάς του πλεόνασμα δυνάμεων ὡς ἀποθεματικό, ἀλλά στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης. Τί γίνεται δηλαδή;

Προσπαθεῖ κανείς νά ἐκτελέσει ἕνα ἔργο, ἀλλά βλέπει ὅτι δέν τά βγάζει πέρα μόνος του. Ζητάει, λοιπόν, μέ προσευχή τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ βοήθεια ἔρχεται. Μά μόλις ὁλοκληρωθεῖ τό ἔργο, παύει. Καί ὁ ἄνθρωπος μένει, ὅπως πρῶτα, ἀδύναμος. Ὅταν καί σ' ἄλλη περίπτωση χρειαστεῖ τή Θεία βοήθεια, τοῦ ξαναδίνεται. Κάνει τή δουλειά του. Καί μόλις τελειώσει, ἡ παροχή τῆς βοήθειας σταματάει. Ἔτσι μένει πάλι ὁ ἴδιος, ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος. Αὐτό γίνεται πάντα.

Ὅποιος, ὅμως, δέν κάνει τίποτα, ὅποιος δέν ἐνεργοποιεῖ ὅλες του τίς δυνάμεις, δέν κοπιάζει ὥσπου ν' ἀποκάμει καί δέν ζητάει τότε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, δέν πρόκειται να τή λάβει. Ἀλλά κι ἐκεῖνος πού νομίζει πώς ὅ,τι κατορθώνει ὀφείλεται στή δική του ἱκανότητα καί δύναμη, ἀπατᾶ τόν ἑαυτό του. Γιά νά βάλει μυαλό, λοιπόν, θά παιδαγωγηθεῖ ὁπωσδήποτε κάποια φορά ἀπό τόν Θεό. Καί νά πῶς: 

Θά καταπαιστεῖ μέ μιά δουλειά πού ἔκανε πάντα χωρίς δυσκολία. "Αὐτό γιά μένα εἶναι παιχνιδάκι!", θά συλλογίζεται αὐτάρεσκα. Ἀπροσδόκητα, ὅμως, θά διαπιστώσει ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτα. Ξάφνου, μέ θεία παραχώρηση, ἡ ἱκανότητα καί ἡ δύναμή του, γιά τίς ὁποῖες τόσο καμάρωνε, ἔγιναν καπνός! Τότε ἀναγκάζεται νά ταπεινωθεῖ καί νά ἐπικαλεστεῖ τόν Θεό, πού, γιά νά τόν τιμωρήσει καί νά τόν διδάξει, συχνά τόν ἀφήνει ἀβοήθητο. 

Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, νά ἐνεργεῖτε πάντα ἔχοντες τό αἴσθημα τῆς ἀδυναμίας, νά ζητᾶτε τή θεία βοήθεια, καί, ἀφοῦ ὁλοκληρώνετε κάθε ἔργο σας, νά διατηρεῖτε ἀμείωτο τό ἴδιο αἴσθημα, πού περιφρουρεῖ τήν ταπείνωση.

Ὅσιος Θεοφάνης ὁ Ἔγκλειστος

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

Ἀπό Ἱστολόγιον ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθηση της μηδαμινότητός μας

Προσέχετε τον εαυτό σας. Η πρόοδος στην πνευματική ζωή διακρίνεται με την ολοένα και περισσότερη συναίσθηση της μηδαμινότητός μας. Ενώ όσο αυξάνει η εκτίμησις του εαυτού μας σε κάτι, τόσο βαδίζουμε στην καταστροφή. Ο εχθρός θα το εκμεταλλευθή αυτό. Θα πλησιάση και θα επιχειρήση να πετάξη κανένα πετραδάκι στον δρόμο μας για να σκοντάψουμε. Μια ψυχή που δίνει στον εαυτό της αξία, μοιάζει με τον κόρακα του Αισώπου που ακούγοντας τις κολακείες της αλεπούς για την «ωραία» του φωνή, άνοιξε το στόμα και του έπεσε το τυρί…».

«Πόσο χρήσιμο θα ‘ταν να βρισκόταν κάποιος να σας κατηγορή. Να χαίρεσθε , αν ποτέ συμβή αυτό. Είναι πολύ επικίνδυνο να σας επαινούν όλοι και κανείς να μην σας λέει την αλήθεια. Είναι νομίζετε δύσκολο να πλανηθή ή να σκοντάψη κανείς; Απέχετε πολύ από το να θεωρήτε τον εαυτό σας άγιο και άξιο να συμβουλεύη τους άλλους;».

«Στο Κίεβο ασκήτευε κάποτε κάποιος με πολλή νηστεία και μόνωση. Τον πολέμησε όμως ο εγωισμός και άλλα πάθη. Πήγε λοιπόν και εξωμολογήθηκε τους λογισμούς του στον μακαριστό στάρετς Παρθένιο. Εκείνος του έδωσε χρήματα και τον έστειλε στην αγορά λέγοντας: 

«Αγόρασε κρέας και φάγε το μπροστά στους άλλους». Ο ασκητής ακολούθησε την συμβουλή του στάρετς και όλοι οι πειρασμοί του φύγανε. Να πώς οι Πατέρες πολεμούσαν την υπερηφάνεια.

Συχνά να ελέγχετε και σεις τον εαυτό σας στο σημείο αυτό. Γιατί δεν είναι μικρή συμφορά… 

Λένε ότι η υπερηφάνεια είναι κλέφτης που βρίσκεται μέσα στο σπίτι. Έρχεται συχνά σε συνεννόηση με τους εξωτερικούς κλέφτες , τους ανοίγει πόρτες και παράθυρα, κι εκείνοι μπαίνουν και αρπάζουν κάθε θησαυρό».

«Αγωνισθήτε, ενώ συναναστρέφεσθε με άλλους και φροντίζετε για τις βιοτικές υποθέσεις, συγχρόνως να σκέπτεσθε τον Θεό και να έχετε την συναίσθησι ότι βρίσκεται κοντά σας και σας κατευθύνει σύμφωνα με το άγιό Του θέλημα. Έτσι δεν θα διασπάσθε στην εσωτερική σας εργασία. Η διάσπασις είναι η πρώτη επιτυχία του διαβόλου.

Η δεύτερη επιτυχία του είναι η προσκόλλησις της καρδιάς σε κάτι το γήινοκαι η αιχμαλωσία των αισθημάτων και των σκέψεων σ’ αυτό. Αυτή είναι χειρότερη επιτυχία του εχθρού.

Προσπαθήστε ν’ αποδεσμεύεσθε από κάθε αιχμαλωσία της καρδιάς και από κάθε διάσπασι της εσωτερικής σας εργασίας. Ο τρόπος είναι ένας: Να μην απομακρύνεται η προσοχή από τον Κύριο και την συναίσθησι της παρουσίας Του.

Οι υπερβολές δεν οδηγούν ποτέ σε καλό. 

Το πρώτο βήμα για την υπερηφάνεια είναι η κενοδοξία , η πεποίθησις δηλαδή ότι είμαι κάτι.

Το δεύτερο είναι η οίησις, η συναίσθησις δηλαδή του ότι όχι απλώς είμαι κάτι, αλλά κάτι σπουδαίο ενώπιον Θεού και ανθρώπων. Από την κενοδοξία και την οίησι γεννιέται πλήθος υπερήφανων λογισμών, βδελυκτών στον Θεό.Η αυτογνωσία και η βίωσι της μηδαμινότητός μας μπορεί εδώ να βοηθήση. Συχνά ας φέρνουμε στην μνήμη μας σφάλματα του παρελθόντος και ας κατακρίνουμε τον εαυτό μας γι΄ αυτά».

«Τιμιώτατε πρωτοπρεσβύτερε. Σας ευχαριστώ πολύ για την πολύτιμη διδασκαλία σας. Απλή και βαθειά, σύντομη και ολοκληρωμένη, μεστή και απέρριτη. Ας ευλογήση ο Κύριος τους ποιμαντικούς σας κόπους σ’ όλο το πλάτος τους. Σας δόθηκε η χάρις όχι μόνο να διδάσκετε, αλλά και να πράττετε. Ας σας ενισχύη ο Κύριος να υπηρετήτε καρποφόρα τους αδελφούς χριστιανούς.

Εσείς βρίσκεσθε δε δράση. Για μένα ήλθε ο καιρός να παραδώσω τα όπλα. Εσείς είσθε ο ποιμένας ο καλός, εγώ ο αρχιποιμένας ο άχρηστος. Για τις αμαρτίες μου αδυνάτισα σωματικά και ακόμη περισσότερο πνευματικά. Πίσω μου τίποτε καλό δεν φαίνεται, μπροστά μου τίποτε αξιόλογο δεν ελπίζεται. Μένει μόνο: «Ο Θεός, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ». Είθε να ευδοκήση ο Κύριος, έστω κι αυτή η κραυγή να βγαίνη μέσ’ απ’ την καρδιά».

«Να καλλιεργήτε μέσα σας τον φόβο του Θεού και την ευλάβεια ενώπιον του απερίγραπτου μεγαλείου Του. Να έχετε καρδιά συντετριμμένη και τεταπεινωμένη . Να θεωρήτε όλους ανώτερούς σας. Ν’ αγαπάτε την σιωπή, την μόνωσι, την συνομιλία με τον Κύριο, που θα γίνη χειραγωγός και διδάσκαλός σας.

Τα άγια δάκρυα αποτελούν εκδήλωση θείου ελέους και ασφάλεια στην πνευματική ξηρασία και στην σκλήρυνσι των αισθημάτων. Μην τα περιφρονήτε και μην τα διώχνετε.

Τα αμαρτωλά δάκρυα προκαλούν οίησι, αγαπούν την επίδειξι και παρέρχονται σύντομα.

Όταν σας πλησιάζη η υπερηφάνεια διώξτε την και τοποθετήστε στην θέσι της το ταπεινό φρόνημα και την συντριβή».

«Δεν υπάρχει λόγος να επαναλαμβάνω ότι το απόρθητο φρούριό μας είναι ηταπείνωσις. Δύσκολα την αποκτά κανείς. Μπορεί να θεωρή ταπεινό τον εαυτό του και να μην έχη ίχνος απ’ αυτή. Ο σωστότερος ή ο μοναδικός δρόμος για την ταπείνωσι είναι η υπακοή και η απάρνησις του ιδίου θελήματος. Χωρίς αυτά είναι δυνατόν ν’ αναπτύξη κανείς εσωτερικά εωσφορικό εγωισμό, παρά την εξωτερική ταπεινή συμπεριφορά και τις ταπεινολογίες.

Σταθήτε λοιπόν και αναρωτηθήτε, αν έχετε υποκοή και απάρνησι του ιδίου θελήματος».

«Αγωνισθήτε ν’ αποκτήσετε ταπείνωση. Η ταπείνωση είναι ευωδία Χριστού και ένδυμα Χριστού. Για χάρι της όλα θα τα συγχωρήση ο Θεός. Δεν θα εξετάση τις ελλείψεις που είχε ο αγώνας μας. Ενώ χωρίς ταπείνωσι καμιά άσκησι δεν μπορεί να μας βοηθήση.

Με το ταπεινό φρόνημα μπορεί ο άνθρωπος να σωθή. Χωρίς όμως αυτό το εισητήριο δεν θα του επιτρέψουν να μπη στον παράδεισο που είναι γεμάτος από ταπεινούς».

«Η ταπείνωσις πρέπει ν’ αποτελή το φόντο της ζωής σας, όπως και του καθενός που ζη ειλικρινά την εν Χριστώ ζωή».

«Αγωνισθήτε στον εαυτό σας με όλες σας τις δυνάμεις και ο Θεός θα σας βοηθήση. Έχετε σαν σκοπό ν’ αποκτήσετε «πνεύμα συντετριμμένον», «καρδίαν συντετριμμένην και τεταπεινωμένην» ( Ψαλμ. 50, 19 ) . Όταν υπάρχουν αυτά, σημαίνει ότι βρίσκεσθε σε καλή κατάστασι. Τότε έχετε την σκέπη και την βοήθεια του Θεού. Τότε η προσήλωσις στον Θεό είναι σταθερή και η ενθύμησίς Του αδιάλειπτη».

«Προσπαθήστε να παλέψετε με το ευέξαπτο του χαρακτήρος σας. Το πάθος αυτό εκδηλώνεται όταν κάποιος ενεργήση αντίθετα με την δική σας θέλησι, επιθυμία ή εντολή. Όσο όμως ζη μέσα σας η υπερηφάνεια τίποτε δεν θα κατορθώσετε. Αυτή όλα τα κυβερνά. Αν μπορήτε πετάξτε την πέρα από την εξώπορτα του σπιτιού σας και απαγορέψτε της να ξαναπαρουσιασθή.

Να σκέπτεσθε την πανταχού παρουσία του Θεού , καθώς και την ώρα του θανάτου. Η μνήμη του Θεού και του θανάτου είναι οι καλύτεροι διδάσκαλοι για την θεραπεία των παθών».

«Είθε να σας διατηρήση ο Κύριος το χάρισμα των δακρύων για πάντα. Αυτά μαλακώνουν την καρδιά και χαρίζουν την κατάνυξι . Πρέπει όμως να τα κρύβετε. Διότι η υπερηφάνεια ολόγυρά τους περιφέρεται , όπως ο σκύλος γύρω από την τροφή».

Από το βιβλίο : « Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου ΑΠΑΝΘΙΣΜΑ ΕΠΙΣΤΟΛΩΝ»

Μετάφρασις από τα ρωσικά Ιερά Μονή Παρακλήτου

http://proskynitis.blogspot.gr

Γιά τήν προσευχή τοῦ Ἰησοῦ

Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με!

"Γιά νά δεχθοῦμε καί νά δοῦμε μέσα στήν καρδιά μας τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πρέπει ν' ἀποσυρθοῦμε ὅσο εἶναι δυνατό ἀπό τά ὁρατά πράγματα. Ἀφοῦ καθαρίσουμε τήν ψυχή μας μέ τή μετάνοια, τά καλά ἔργα καί τήν πίστη σ' Ἐκεῖνον, ὁ Ὁποῖος σταυρώθηκε γιά μᾶς, πρέπει νά κλείνουμε τά ὑλικά μας μάτια καί νά βυθίζουμε τό νοῦ μας μέσα στήν καρδιά μας, κι ἐκεῖ μέσα νά κλαῖμε καί νά ἐπικαλούμαστε τό ὄνομα τοῦ Κυρίου μας Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Τότε, ἀνάλογα μέ τό μέτρο τοῦ ζήλου του καί τῆς πνευματικῆς του ζέσης γιά τόν Ἠγαπημένο, ὁ ἄνθρωπος βρίσκει εὐφροσύνη στό ὄνομα πού προφέρει, στό ὄνομα πού ξυπνᾶ τόν πόθο γιά τήν ἀναζήτηση πιό ὑψηλοῦ φωτισμοῦ. Ὅταν μέ τήν ἄσκηση τούτη ὁ νοῦς μένει μέσα στήν καρδιά, τότε ἐκεῖ στό ἐσωτερικό τῆς καρδιᾶς 

γλυκοχαράζει τό φῶς τοῦ Χριστοῦ, πού ἁγιάζει τό ναό τῆς ψυχῆς μέ τή θεία του ἀκτινοβολία, καθώς λέει ὁ προφήτης Μαλαχίας: 'Σέ σᾶς πού φοβᾶστε τ' ὄνομά Μου θ' ἀνατείλει ὁ Ἥλιος τῆς Δικαιοσύνης' (Μαλαχ. 4, 2). Τό φῶς τοῦτο εἶναι ταυτόχρονα ζωή, σύμφωνα μέ τό λόγο τοῦ Εὐαγγελίου:'Ἐν αὐτῷ ζωή ἧν καί ἡ ζωή ἧν τό φῶς τῶν ἀνθρώπων' (Ἰωάν. 1, 4)".

Ὅσιος Σεραφείμ Σάρωφ 

ΚΑΙΟΜΕΝΗ ΒΑΤΟΣ

"Τί πρέπει νά κάνουμε, ὅταν ἡ πίστη ἐξασθενήσει;"

Εάν ευρίσκεσαι σέ κατάσταση πνευματικής εσωτερικής οπισθοχωρήσεως, σίγουρα η πίστις αδυνατεί. Πώς να μην κλονισθή η πίστις! Ακόμη και στους άγιους διαπιστώνει κανείς περιπτώσεις ταλαντεύσεως στην πίστη, αναβάσεως και καταβάσεως. Γιατί σε εγκαταλείπει η Χάρις; Για να μην υπερηφανεύεσαι, να μη λέγεις: «Να, κοίταξε εγώ που έφτασα»! Οπότε σε εγκαταλείπει η Χάρις για να ταπεινωθείς. Αλλά σ’ αυτές τις περιόδους της ζωής σου, να μή χάσης και την πίστη σου. Συ πρέπει να είσαι πάντοτε εν εγρηγόρσει.

Διότι δεν φέρεις αποτέλεσμα έστω και με πολλή προσευχή, αν κάνης, όση με την Χάρι του Θεού, εφ’ όσον σύ θέλεις με κάθε τρόπο την βοήθεια του Θεού. 

Είναι αλήθεια ότι ο σατανάς έρχεται να σου αρπάξει τον νου, αλλά εσύ δεν πρέπει να ξαφνιάζεσαι, ούτε να αδημονείς, διότι αυτός (ο σατανάς) δεν ησυχάζει να σε ενοχλεί. Ο Θεός γνωρίζει τί θέλεις. Μή φοβάσαι καθόλου και συνέχιζε την προσευχή σου. Εάν λέγεις την ευχή: «Κύριε, Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησόν με τον αμαρτωλό», μη φοβήσαι πλέον τον διάβολο. Διότι δεν μπορεί να ακούει και να υποφέρει την δύναμη του Ονόματος του Χριστού. Βλέπεις; 

Υπάρχει έλλειψης εσωτερικού αληθινού βιώματος και όχι λογικής. Θα πρέπει να καταλαβαίνεις σίγουρα αυτά τά θέματα.

Όσον αφορά την ταλάντευση πού είχαν και οι Άγιοι υπάρχει ένας λόγος του Αποστόλου Παύλου πού λέγει: «Μνημονεύετε των ηγουμένων υμών, οιτινες ελάλησαν υμίν τον λόγον τον Θεού, ων αναθεωρούντες την εκβασιν της αναστροφής μιμείσθε την πίστιν» (Έβρ. 13,7). Δηλαδή στο τέλος της ζωής τους τελειοποιήθηκαν και έχουν δυνατό και αληθινό διδακτικό λόγο. Επομένως ημείς πού είμεθα σε μάχη , μας βοηθεί τώρα η Χάρις του Θεού. Μάχη όμως είναι ολόκληρη η ζωή μας και πειραζόμεθα από τον διάβολο συνεχώς.

Πρέπει να να προσευχώμεθα μόνον, όταν πειραζώμεθα από τον διιάβολο;Όχι! Πρέπει να προσευχώμεθα και όταν δεν έχουμε πειρασμούς. Εάν όμως μας πειράζει και αυτό του το επιτρέπει ο Θεός, είναι μία επιπλέον ευκαιρία ν αγωνιστούμε για να λάβουμε στεφάνους και δεν θα μας κυριεύση το δυστυχισμένο αυτό θηρίο (διάβολος). 

Έχουμε ανάγκη από μια κατάσταση συνεχούς εσωτερικής εγρηγόρσεως και τότε η Χάρις του Θεού θα μας βοηθη. Διότι, χωρίς -την Χάρι του Θεού, δεν μπορούμε να σωθούμε. Είναι αδύνατο να σωθείς, όσο και μέγας ασκητής να είσαι, ελπίζοντας στα καλά σου έργα και όχι στην Χάρι του Θεού. ’Άκουσε τι είπε στον άγιο Σιλουανό τον Αθωνίτη ο Χριστός: -<<Κράτησε τον νου σου στον άδη και μην απελπίζεσαι», δηλαδή δεν του είπε ότι θα σωθείς με τά έργα σου. Και ποιος ήτο ο Μέγας Αντώνιος, όλοι γνωρίζουμε. Δεν σώζεται ο άνθρωπος από τά έργα του, αλλά από την Χάρι του Θεού λέγει ο Σωτήρ: «Τά αδύνατα παρ ανθρώποις, δυνατά παρά τω Θεώ εστί» (Λουκ. 18,27). Τον ρώτησε ο Απόστολος Πέτρος: «Και τί θα κάνουμε, Κύριε, ποιός μπορεί να σωθεί»; (Πρβλ. Ματθ. 19, 25). Συνεπώς δεν μάς σώζουν τά έργα μας, αλλά το έλεος του Θεού, αρκεί εμείς να έχουμε εσωτερική εγρήγορση και προσευχή. Δεν αξίζεις να λάβεις χαρίσματα, παρά μόνο, όταν ζεις με βαθειά εσωτερική ταπείνωση.

Βλέπετε τον άγιο Κήρυκο με την μητέρα του, την αγία = Ιουλίττα, οι όποιοι βασανίσθηκαν από τους ειδωλολάτρες. ' Ο μικρός Κήρυκος έφθανε την μητέρα του μέχρι τά γόνατά της και είπε στον τύραννο: Κι εγώ πιστεύω στον Χριστό. Και ο τύραννος τον κτύπησε με την μπότα του στην κοιλιά, τον πέταξε στον τοίχο και τον σκότωσε επί τόπου. Και συναριθμήθηκε το παιδάκι αυτό στην χορεία των μαρτύρων της πίστεώς μας. Τά Λείψανα αυτού του αγίου νηπίου, τά βαστάζει με ευλάβεια ιερεύς και τά προσκυνούν οι πιστοί χριστιανοί μας.

Βλέπετε ότι μέσα σέ ένα ομολογιακό λόγο κρύβεται η σωτηρία μας; Μια εσωτερική κατάστασης αγάπης για τον Χριστό, έστω με επώδυνο τέλος, έφερε τον άγιο Κήρυκο στην Βασιλεία των ουρανών. Ανέστη ο Χριστός! Είμεθα βαπτισμένοι, έχουμε φύλακα άγγελο, ο Θεός μας διδάσκει: «Ζητείτε και ευρήσετε.,.ή τις εστίν εξ υμών άνθρωπος, ον εάν αίτηση ο υιός αυτού άρτον, μη λίθον επιδώσει αύτω;» (Ματθ. 7, 9). Κι Εγώ δεν θα σάς δώσω άρτο, ολιγόπιστοι Χριστιανοί μου; Αυτή είναι η αδυναμία της πίστεως. Δοκιμάσθε, μη παραιτήσθε από το να ζητήτε! Ανάλογα με το μέτρο της πίστεώς σας. 

Μένετε ευχαριστημένοι με τά μικρά δώρα του Δημιουργού σας, μή ζητείτε τά μεγαλύτερα. Γνωρίζει Εκείνος αν είσθε και πότε θα είσθε άξιοι για να σας δώσει τά μεγαλύτερα χαρίσματά Του. Ένα μικρό δώρο πού έχεις, μη το βλέπεις μικρό- είναι αυτό πού σου χρειάζεται. Αλλά ο άνθρωπος, επειδή έχει απερίσκεπτη επιθυμία και υπερηφάνεια, θέλει σέ μια στιγμή ολόκληρο τον ουρανό! Όχι! όλος ο ουρανός είναι δικός σου, εάν είσαι ταπεινός και βιώνεις μέσα στην καρδιά σου βαθειά την Χάρι του Αγίου Πνεύματος. Χωρίς την ταπείνωση δεν γίνεται τίποτε. Να το ξέρετε!

Υπάρχει ένα βιβλίο με τίτλο: «Ο Βίος του άγιου Νήφωνος». Αυτόν τον άγιο τον χαρακτηρίζει ιδιαιτέρως η ταπείνωσης. Και τί αποκαλύψεις είχε από τον Θεό, δεν μπορείτε να φαντασθείτε. Στον θάνατό του ήλθαν οι Όσιοι, οι

Μάρτυρες να τον πάρουν, ήλθε ακόμη και ο Σωτήρ. Διότι ο όσιος του είπε: «Κύριε πόσο ευτυχής θα ήμουν να είσαι κι Εσύ στον θάνατό μου»! Τον πήραν από την γη και τον έφεραν όλοι οι Άγιοι με τον Χριστό στην ουράνια κατοικία του.

Όλα αυτά τά έργα τα πραγματοποιεί η ταπείνωσης. Αυτή είναι η μοναδική οδός. Όμως μή πιστεύετε ότι είναι αδύνατον να ζήσετε αυτά τά πράγματα πού είδε και έζησε ο άγιος Νήφων. Όχι! Προσπαθήστε και σεις στο μέτρο των δυνάμεων σας. Ο Χριστός μας λέγει: «Η βασίλεια των ουρανών βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν...» (Ματθ. 11,12). Σ’ ένα αγώνισμα τρέχουν πολλοί εκείνος όμως πού τρέχει ειλικρινά, δεν τρέχει μάταια. Όποιος πηγαίνει στο αγώνισμα, να μή πιστεύει ότι δεν θα κερδίσει• στο τέλος όλοι κερδίζουν, όσοι έτρεξαν με τιμιότητα, αλλά μόνον μερικοί παίρνουν τά βραβεία.

Υπάρχει το μικρό ποτήρι, το μεγάλο και το μεγαλύτερο. Όλα είναι γεμάτα νερό. Το μικρό ποτήρι δεν στενοχωρείται, διότι δεν χωρεί μέσα του όσο νερό είναι στο μεγαλύτερο ποτήρι. Το μικρό ποτήρι είναι ικανοποιημένο ότι είναι κι αυτό γεμάτο. Ένας στο μέτρο τών δυνάμεών του, έλαβε το βραβείο, πού είναι το μικρό ποτήρι γεμάτο νερό.

Άλλος, αγωνίστηκε περισσότερο και πήρε βραβείο το μεγαλύτερο ποτήρι. Όλα αυτά τά βραβεία εξαρτώνται από την Χάρι πού δίδεται δωρεάν στους ταπεινούς τη καρδία. Ό άνθρωπος πού είναι ειλικρινής και ταπεινός, είναι γεμάτος με το δικό του το ποτήρι. Είναι ευχαριστημένος και δεν βασανίζεται με τον λογισμό του ότι ο άλλος είναι πιο ευχαριστημένος απ’ αυτόν, διότι έχει πιο πολλή Χάρι στο δικό του ποτήρι.

Ακούσατε για τον άγιο Ιωάννη τον Ευαγγελιστή, τον όποιον αγαπούσε ο Ιησούς. ’Άραγε δεν αγαπούσε ο Ιησούς τούς άλλους Μαθητές; Τούς αγαπούσε, αλλά ο άγιος Ιωάννης είχε μεγαλύτερη δύναμη να εγκολπώνει μέσα του την Αγάπη. Ο Χριστός έπρεπε να τον κρατά πάντα κοντά Του, διότι ήτο ποτήρι πρώτου μεγέθους. Όμως όλους ο Χριστός τούς αγαπούσε και όλοι ήσαν γεμάτοι, έκαστος κατά το μέτρο της δυνάμεως της αγάπης του προς αυτόν. Και τότε δεν δικαιολογείται η ταλαίπωρη ζήλια μεταξύ τους. Διότι έχει διαπιστωθεί ότι ουδέποτε σέ ταλαιπωρεί κάποιος πού έχει ασθενέστερο πνευματικό βίωμα από σένα στη ζωή του. Ακόμη και μεταξύ των λαϊκών και μοναχών. Ο άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέγει για τον μοναχισμό, ότι αυτός είναι ο δρόμος προς τον όποιο πρέπει να φθάσουν όλοι ως προς τα βιώματά του. 'Όλοι δεν μπορούν να υπάγουν στο μοναστήρι. Δεν πειράζει. Παραμένουν εκεί πού ευρίσκονται και ανάλογα με τον αγώνα τους, φθάνουν στην τελειότητα. Γεμίζουν το δικό τους ποτήρι με θεία Χάρι. Δεν σώζονται μόνον οι μοναχοί. Αυτοί προσπαθούν να εφαρμόσουν τον υψηλό λόγο πού είναι η κορυφή της Γραφής: «εάν θέλης τέλειος είναι...» (Ματθ. 19, 21).

Οπότε αυτοί είναι προσκαλεσμένοι για αυτήν την ζωή. Διότι οι εντολές είναι εντολές πού σέ σώζουν και είναι και ευαγγελικές συμβουλές πού σέ προσκαλούν σέ μια τελειότερη ζωή. Αυτό δεν σημαίνει ότι ο άνθρωπος πού έχει γυναίκα δεν σώζεται. Όποιος σώζεται είναι μακάριος, είναι άγγελος. Αλλά υπάρχουν ουρανοί και ουρανοί, τόποι και τόποι. Υπάρχουν τέλειοι άγιοι, όπως ο Μέγας Αντώνιος, ο Ιωάννης ό Χρυσόστομος, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι και οι μαθητές τους δεν είναι μακάριοι, οι όποιοι κι αυτοί σώθηκαν διότι όποιος σώζεται είναι ένας άγγελος.

ΠΑΤΗΡ ΑΡΣΕΝΙΟΣ ΠΑΠΑΤΣΙΩΚ

http://orthognosia.blogspot.gr

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ....

Κάθε λογισμὸς καὶ κάθε αἴσθηση ὁδηγοῦν σταδιακὰ τὴν ψυχὴ εἴτε πρὸς τὸν παράδεισο εἴτε πρὸς τὴν κόλαση. 

Ἄν ὁ λογισμὸς εἶναι ἔλλογος, τότε συνδέει τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Θεὸ Λόγο, μὲ τὸν ὕψιστο Λογισμό, μὲ τὴν Παναξία, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ὁ παράδεισος....

Ἐάν πάλι εἶναι ἄλογος ὁ λογισμὸς ἤ καὶ παράλογος, τότε συνδέει ἀναπόφευκτα τὸν ἄνθρωπο μὲ τὸν Παράλογο, τὸν Ἀνόητο, μὲ τὸν διάβολο, πρᾶγμα ποὺ εἶναι ἤδη ἡ κόλαση.

Ὅσα ἰσχύουν γιὰ τὸν λογισμὸ, ἰσχύουν καὶ γιὰ τις αἰσθήσεις.

Ὅλα ἀρχίζουν ἐδῶ, ἀπὸ τὴν γῆ: καὶ ὁ παράδεισος μὰ καὶ ἡ κόλαση τοῦ ἀνθρώπου.

Άγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς

_{http://pneumatoskoinwnia.blogspot.gr}

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη...

Κάθε ιερός ναός είναι και ένα κομμάτι του ουρανού επάνω στην γη. Και όταν είσαι μέσα στον ναό, ή­δη βρίσκεσαι στον ουρανό. Έτσι, όταν ή γη σε συν­θλίβει με την κόλαση της, τρέξε στον ναό, μπες μέσα και να, είσαι μέσα στον παράδεισο. 

Αν οι άνθρωποι σε ενοχλούν με την κακία τους, να προσφεύγεις στον ναό, να γονατίζεις μπροστά στον Θεό και Εκείνος θα σε προσλάβει κάτω από την γλυκιά και παντοδύναμη προστασία Του. 

Αν πάλι συμβεί να πέσουν επάνω σου ολόκληρες λεγεώνες δαιμόνων, εσύ τρέξε στον ναό, ανάμεσα στους Αγγέλους, επειδή ό ναός είναι πάντοτε γεμάτος από Αγγέλους και οι Άγγελοι του Θεού θα σε προστατεύσουν από όλα τα δαιμόνια του κόσμου αυτοί και τίποτα δεν μπορούν να σου κάμουν.

_{ΑΓΙΟΥ  ΙΟΥΣΤΙΝΟΥ  ΠΟΠΟΒΙΤΣ  (1894-1979)}

_{ΕΚΛΟΓΑΙ ΑΠΟ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ}

_{ΚΕΦΑΛΑΙΑ ΑΣΚΗΤΙΚΑ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ}

http://proskynitis.blogspot.gr

Τὴν μόνη ΜΗΤΕΡΑ ποὺ θὰ φοβηθεῖ ἡ νέα κυβέρνηση θὰ εἶναι ἡ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἔρχονται ἀλλαγές, ἀνατροπὲς καὶ συγκρούσεις; Μήπως εἶναι καὶ αὐτὲς μεταρρυθμίσεις γιὰ τὸ καλό μας; 

Ἂν δὲν θέλετε παπάδες, ἀλλάξτε τὸ Σύνταγμα (εδώ).

"Ενοποίηση Ἀριθμοῦ Φορολογικοῦ Μητρώου, Ἀριθμοῦ Δελτίου Ταυτότητας καὶ Ἀριθμοῦ Μητρώου Κοινωνικῆς Ἀσφάλισης προανήγγειλε ὁ ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν, κ. Παναγιώτης Κουρουμπλὴς μιλώντας στὸν ραδιοσταθμὸ Παραπολιτικά. Ὅπως ἀνέφερε τὸ σχέδιο τὸ εἶχε ξεκινήσει ὁ πρώην ὑπουργὸς Ἐσωτερικῶν Νίκος Βούτσης μὲ στόχο τὴ σύγκρουση μὲ τὴ γραφειοκρατία.

"Πρέπει νὰ συγκρουστοῦμε μὲ τὸ τέρας τῆς γραφειοκρατίας" ποὺ ἀπορροφᾶ τὸ 6% τοῦ ΑΕΠ, εἶπε ὁ κ. Κουρουμπλής. Ἀνέφερε, ἐπίσης, ὅτι τὴν Τετάρτη εἶπε θὰ συναντηθεῖ μὲ τὴ διοίκηση τῆς ΚΕΔΕ, καθὼς ἐπιδιώκει νὰ ἀντιμετωπιστοῦν τὰ προβλήματα ἀπὸ τὸν Καλλικράτη σὲ ὅ,τι ἀφορᾶ τὸ θεσμικὸ πλαίσιο καὶ ὄχι -ὅπως διευκρίνισε- τὸ χωροταξικό.

Ἐξήγησε πὼς ἕνα ἀπὸ τὰ ζητήματα ποὺ τὸν ἀπασχολοῦν εἶναι καὶ ὁ Διοικητικὸς Κώδικας καθὼς ἐμφιλοχωροῦν λογικὲς ποὺ δὲν συνάδουν σὲ ἕνα σύγχρονο κράτος καὶ ἔφερε ὡς παράδειγμα τὴν μὴ καταβολὴ προστίμων, καθὼς οἱ ἁρμόδιοι γιὰ…. τὴν εἴσπραξή τους δὲν τὸ πράττουν.

(Πηγή: ΑΠΕ – ΜΠΕ, capital.gr, 28-Σὲπ-2015) 

Μιὰ παρέα προσκυνητῶν στὴν αὐλὴ τῆς ΠΑΝΑΓΙΟΥΔΑΣ τὸ 1990

- Γέροντα τί θὰ κάνουμε μὲ τὶς νέες ταυτότητες;

- Ἐσεῖς νὰ περιμένετε νὰ δεῖτε τί θὰ πεῖ ἡ Ἐκκλησία. 

ΟΣΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

Τὸ Ὀρθόδοξο πλήρωμα μὲ ἀγωνία περιμένει πὼς θὰ ἀντιμετωπίσει ἡ μητέρα Ἐκκλησία τὸ ὅλον θέμα. Πλέον ἡ εὐθύνη τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν μᾶς εἶναι μεγάλη μαζὶ καὶ ἡ λογοδοσία ποὺ θὰ δώσουν κάποια στιγμὴ ἐνώπιον ΘΕΟΥ καὶ Πιστοῦ Λαοῦ. Λίγες μέρες πρὶν τὶς ἐκλογὲς ἕνα ταπεινὸ Γεροντάκι στὰ καλὰ καθούμενά μου ξεφούρνισε. Τὴν μόνη ΜΗΤΕΡΑ ποὺ θὰ φοβηθεῖ ἡ νέα κυβέρνηση θὰ εἶναι ἡ ΜΗΤΕΡΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.

Μὲ πνευματικὴ εὐθύνη καὶ συνείδηση

Δρ. Κωνσταντίνος Βαρδάκας

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

- Ἂν εἶσαι μόνος…

Ἂν εἶσαι μόνος ἀδελφέ, ἅρπαξε τὴν εὐκαιρία. Ἀνάπεμπε ὕμνους στὸν Τρισάγιο Θεό μας. Δόξαζέ Τον πολλὲς φορὲς στὴν διάρκεια τῆς ἡμέρας, διότι κάποιοι ἄλλοι Τὸν ὑβρίζουν καὶ Τὸν βλασφημοῦν (καθημερινῶς). Ὕμνει τὴν Παναγία μας, λέγε τοὺς Χαιρετισμούς της. Εἶναι ἔργο ἀγγελικό. Τώρα δὲν ἔχεις πλέον ἄλλες μέριμνες καὶ φροντίδες οἰκογενειακές. Ἴσως εἶσαι καὶ συνταξιοῦχος. Ἐκμεταλλεύσου τὴν περίστασι. Ἁγίαζε τὸν χρόνο σου.

Εἴσελθε εἰς τὸ «ταμεῖον» σου καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, μὴν ἀμελεῖς αὐτὸ τὸ καθῆκον. Ἔχομε εὐθύνη γιὰ τὴν κατάστασι ποὺ ἐπικρατεῖ γύρω μας.

Προσεύχου γιὰ ὅλο τὸν κόσμο, γιὰ τὴν ταλαίπωρη πατρίδα μας ποὺ τὴν συκοφάντησαν, ν᾿ ἀναστηθῇ καὶ πάλι. Γιὰ τὴν μετάνοια καὶ συντριβὴ τῶν ὀρθοδόξων ἑλλήνων.

Γι᾿ αὐτοὺς ποὺ ἀγωνίζονται στὴν πρώτη γραμμὴ —γιὰ νὰ κρατήσουν τὴν ὀρθόδοξη πίστι ἀλώβητη ἀπὸ τοὺς ποικιλώνυμους ἐχθρούς της καὶ ἰδιαιτέρως ἀπὸ τὴν παναίρεσι τοῦ οἰκουμενισμοῦ— καὶ πολεμοῦνται λυσσωδῶς.

Ν᾿ ἀναδειχθοῦν κι ἄλλοι ὁμολογηταὶ τῆς ὀρθοδόξου πίστεως καὶ Ἱεράρχες ἄξιοι «ἑπόμενοι τοῖς ἁγίοις πατράσι».

Κλεῖσε τὴν τηλεόρασι· δὲν σοῦ προσφέρει τίποτε.

Καὶ προσεύχου, ἀδελφέ μου, κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο:

Γιὰ τὴν ἑλληνορθόδοξη οἰκογένεια, νὰ μὴ χάσῃ τὴν δομή της· νὰ μὴν σαλευθοῦν τὰ θεμέλιά της.

Γιὰ τοὺς ἀσθενεῖς, γιὰ τοὺς γέροντες καὶ τοὺς διακονητές τους, γιὰ δύναμι καὶ ὑπομονή..

Γιὰ τοὺς νοσηλευομένους στὶς ἐντατικὲς κλινικές, γιὰ ὑπομονή.

Γιὰ τοὺς γιατροὺς καὶ νοσηλευτάς, νὰ τοὺς φωτίζῃ ὁ Θεὸς νὰ δίνουν τὶς κατάλληλες διαγνώσεις, νὰ κάνουν σωστὲς ἐνέργειες.

Προσεύχου γιὰ τοὺς ἐκπαιδευτικούς μας, νὰ μεταφέρουν τὰ ἑλληνοχριστιανικὰ ἰδεώδη, τὰ ἰδανικὰ τῆς φυλῆς, στὰ παιδιά μας. Νὰ μείνουν ὄρθιοι στὶς ἐπάλξεις, στὸ καθῆκον, στὴν ἀποστολή τους.

Γιὰ τοὺς ἐργαζομένους, γιὰ τοὺς πολλοὺς ἀνέργους, γιὰ τοὺς ἀπογοητευμένους, νὰ μὴ χάσουν τὴν ἐλπίδα τους στὸ Θεὸ καὶ ἔλθουν σὲ ἀπόγνωσι.

Γιὰ τοὺς φυλακισμένους, μάλιστα δὲ διὰ τοὺς ἀδίκως φυλακισμένους, γι᾿ αὐτοὺς ποὺ τοὺς συμπαραστέκονται.

Γιὰ τὰ ἐγκαταλελειμμένα, γιὰ τὰ παραβατικὰ παιδιά. Γιὰ τοὺς νέους μας, γιὰ τοὺς ναρκομανεῖς, γιὰ τοὺς πλανεμένους, νὰ βροῦν τὴν ὁδὸ τῆς σωτηρίας.

Γιὰ τοὺς πολυτέκνους, γιὰ τοὺς χρεωμένους.

Προσεύχου γιὰ τὴν ἀφύπνισι καὶ ἑνότητα τοῦ ὀρθοδόξου ἑλληνικοῦ λαοῦ!

Γιὰ τὸ μικρὸ ποίμνιο.

Γιὰ τὴν προστασία πάντων ἡμῶν ἀπὸ τὰ ἐπερχόμενα δεινά!

Γιὰ τοὺς μοναχικοὺς ἀνθρώπους, ὅπου κι ἂν βρίσκωνται, στὴν Ἑλλάδα ἢ στὸ ἐξωτερικό.

Γιὰ τὸν Ἱερὸ κλῆρο· γιὰ τοὺς ἐργαζομένους ὑπὲρ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ.

Κάνεις πολὺ σπουδαῖο ἔργο.

Προσεύχου ἰδιαιτέρως γιὰ τοὺς κεκοιμημένους ἀδελφούς μας, γιὰ τὴν ἀνάπαυσί τους· τὸ περιμένουν. Εἶναι ἡ καλύτερη ἐλεημοσύνη καὶ ἱεραποστολή.

—Μελέτα τὸν λόγο τοῦ Θεοῦ, τὴν ἁγία Γραφή! Ἰδιαιτέρως τὴν Καινὴ Διαθήκη. Ἐμβάθυνε σ᾿ αὐτήν. Θὰ γλυκαίνεται «ὁ λάρυγξ» σου, θὰ φωτίζεται ὁ νοῦς σου, θὰ ἠρεμῇ ἡ ψυχή σου. Καθὼς καὶ τὸ Ψαλτήριο.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἂν ἔχῃς αὐλὴ ἢ μπαλκόνι, ρίξε λίγα ψίχουλα σ᾿ ἕνα σκεῦος, γιὰ νά ᾽ρθουν περιστέρια ἢ ἄλλα πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· θὰ ἔχῃς πολὺ καλὴ συντροφιὰ καὶ θὰ χαίρεσαι. Μίλα μαζί τους.

Φύτεψε καὶ λίγα λουλούδια ἢ δένδρα, ἂν ἔχῃς χῶρο, καὶ δόξαζε τὸν Θεό.

Ἡ ἀγαθή Του Πρόνοια στὴν δυσκολία ἢ ἀρρώστια σου δὲν θὰ σ᾿ ἀφήσῃ. Θὰ προνοήσῃ γιὰ σένα. Πῶς εἶναι δυνατὸν νὰ σ᾿ ἐγκαταλείψῃ; Ἀφοῦ φροντίζει γιὰ τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ· γιὰ σένα τὸ πλάσμα τῶν χειρῶν του, τὸν λογικὸ ἄνθρωπο, γιὰ τὸν ὁποῖο ἔχυσε τὸ αἷμα του πάνω στὸν σταυρό, θ᾿ ἀδιαφορήσῃ;

Ἐσύ, μόνο, ἔλπιζε εἰς Αὐτόν.

Ἂν εἶσαι μόνος, ἀδελφέ, ἔχεις πολλὰ νὰ κάνῃς.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr/

Η ανιδιοτελής ευχαριστία

Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ πρέπει νά εὐχαριστεῖ τόν εὐεργέτη του. Καί γιά τό παραµικρό πού θά τοῦ δώσει κάποιος, πρέπει νά αἰσθάνεται τήν ἐσωτερική ἀνάγκη νά τόν εὐχαριστήσει – καί ὄχι µόνο µιά φορά - καί νά θυµᾶται πάντα αὐτό πού τοῦ προσέφερε. Ἡ εὐχαριστία καί ἡ εὐγνωµοσύνη εἶναι ἐκδηλώσεις καλλιεργηµένης ψυχῆς. Ὅταν δέν ὑπάρχουν, σηµαίνει ὅτι δέν βρίσκεται στό σωστό δρόµο.

Ὁ κοσµικός ἄνθρωπος εὔκολα ζητάει αὐτό πού ἔχει ἀνάγκη, ἀλλά σπάνια εὐχαριστεῖ. Περιορίζεται σὲ ἕνα τυπικό «εὐχαριστῶ» καί συνήθως µένει ἀνικανοποίητος, γιατί πάντα θέλει περισσότερα καί καλύτερα. Ἐάν ζητήσει κάτι καί δέν τό λάβει, τότε ἀγριεύει καί ἡ συµπεριφορά του εἶναι ἀπαράδεκτη.

Πρέπει ὅµως νά δοῦµε καί µιά ἄλλη περίπτωση, ἀνώτερη καί πνευµατική. Ὁ Θεός εἶναι ὁ µεγάλος εὐεργέτης τῶν ἀνθρώπων. Ὅ,τι ἔχουν καί ὅ,τι χρειάζονται οἱ ἄνθρωποι εἶναι προσφορά τοῦ οὐράνιου Πατέρα. Πόσο ὅµως τόν εὐχαριστοῦν; Πόσο τόν ἀναγνωρίζουν εὐεργέτη τους; Πάντως ἐκεῖνοι πού πιστεύουν, δέχονται τό Θεό ὡς δηµιουργό καί προνοητή, γι᾿ αὐτό καί ἡ εὐχαριστία τους εἶναι ἀδιάκοπη. Νιώθουν παιδιά τοῦ στοργικοῦ Πατέρα καί τά χείλη τους ψελλίζουν ἀδιάκοπα εὐχαριστήριες προσευχές.

Πολλοί ἀδελφοί περιορίζουν τήν εὐχαριστία τους στά ἀναγκαῖα καί τά εὐχάριστα, ἐνῶ ὅταν ἀντιµετωπίζουν δυσάρεστες καταστάσεις, τήν ἀντικαθιστοῦν µέ τό παράπονο καί τό γογγυσµό. Προσπαθοῦν νά βροῦν ἐξήγηση στόν προβληµατισµό τους, γιατί ὁ Θεός ἐπιτρέπει νά συµβοῦν τά δυσάρεστα γεγονότα στή ζωή τους. Ξεχνοῦν ὅµως ὅτι ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ἐκδηλώνεται µέ ἄγνωστους καί ἀνεξήγητους σέ µᾶς τρόπους, ἔχει ὅµως πάντα ὡς σκοπό νά µᾶς προφυλάξει ἀπό πολλούς κινδύνους ἤ νά µᾶς συνεφέρει, ὅταν παρεκκλίνουµε ἀπό τό δρόµο του. Πρέπει νά εἶναι σταθερή ἡ ἐµπιστοσύνη µας στήν πρόνοια τοῦ Θεοῦ, χωρίς νά ἐπιµένουµε στήν ἐπιθυµία µας νά τήν κατανοήσουµε, κάτι πού δέν ἐπιτρέπει πάντα ἡ ἴδια ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ, ἡ ὁποία ἐνεργεῖ µόνο ἐπωφελῶς γιά µᾶς.

Ὁ ἅγιος Νικόλαος Βελιµίροβιτς µιλοῦσε γιά ἀνιδιοτελῆ εὐχαριστία, πού πρέπει νά προσφέρουν οἱ ἄνθρωποι στό Θεό. 

Ἔλεγε: «Κάποιοι ἔχουν τήν συνήθεια νά εὐχαριστοῦν τό Θεό µόνο τότε πού ὁ Θεός τούς δίνει, ἀλλά ὄχι καί ὅταν ὁ Θεός τούς παίρνει. Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν τούς “χαϊδεύει”, καί ὄχι ὅταν τούς τιµωρεῖ. Ἐπίσης Τόν εὐχαριστοῦν µόνο ὅταν ὁ Θεός σάν γιατρός ἐπουλώνει τίς πληγές τους καί ὄχι ὅταν µέ κοφτερό µαχαίρι ἀφαιρεῖ τό µολυσµένο ἱστό ἀπό τό σῶµα τους. Τέτοια ἰδιοτελῆ εὐχαριστία προσβάλλει τόν Θεό. Ὁ Θεός προνοεῖ πάντα γιά τό δικό µας καλό, γιά τή δική µας αἰώνια σωτηρία, καί ὅταν µᾶς “χαϊδεύει” καί ὅταν µᾶς τιµωρεῖ. Ἐµεῖς λοιπόν σάν νοήµονα ὄντα πού εἴµαστε, εἶναι καλό νά εὐχαριστοῦµε τό Θεό πάντοτε καί γιά ὅλα, ὅπως παροτρύνει καί ὁ ἀπόστολος Παῦλος: “Νά εὐχαριστεῖτε πάντοτε καί γιά ὅλα τό Θεό καί Πατέρα στό ὄνοµα τοῦ Κυρίου µας Ἰησοῦ Χριστοῦ”.

Ὁ ἅγιος τονίζει τό χαρακτήρα τῆς εὐχαριστίας, τόν ὁποῖο πρέπει ὅλοι νά προσέχουµε, καί νά µή ξεχνοῦµε τούς ἁγίους µάρτυρες τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ὁποῖοι καί στίς φρικτές ὧρες τοῦ µαρτυρίου τους, εὐχαριστοῦσαν τό Θεό, ξεπερνώντας τούς κανόνες τῆς κοσµικῆς λογικῆς.

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση

Ορθόδοξος Τύπος, Αριθ Φύλλου 2085, 25 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2015

http://proskynitis.blogspot.gr

«Η πεταλούδα, ο Δάσκαλος και ο Μαθητής»

Και ήταν κάποτε που έφτασε μια μικρή ιστορία στα αυτιά μου.Ιστορία μικρή, εύκολη, κατανοητή αλλά με νόημα που σε βάζει σε σκέψεις, σε ερωτήματα, σε προβληματισμούς…

Και έλεγε αυτή η ιστορία πως: Μια μέρα ένας μαθητής αποφάσισε να προκαλέσει τον δάσκαλό του.

Έτσι σκέφτηκε να του στήσει μια παγίδα. Έπιασε μια πεταλούδα και την κράτησε στη χούφτα του. Όταν θα πήγαινε στο δάσκαλο θα τον ρώταγε τι είχε στο χέρι του. Κι αν ο δάσκαλος το έβρισκε, τότε θα τον ρωτούσε εάν η πεταλούδα ήταν ζωντανή ή νεκρή. Στην περίπτωση που απαντούσε ότι η πεταλούδα ήταν ζωντανή, τότε θα έσφιγγε το χέρι του και θα τη σκότωνε και το αντίστροφο.

Όταν είχαν μάθημα λοιπόν, πλησίασε τον δάσκαλο, μπροστά σε όλους τους υπόλοιπους μαθητές, έτεινε το χέρι προς το μέρος του και τον ρώτησε:

– «Δάσκαλε, τι έχω στο χέρι μου;»

– «Την ψυχή σου έχεις παιδί μου», απάντησε ατάραχος ο δάσκαλος.

Ο μαθητής προβληματίστηκε για λίγο σκεπτόμενος την απάντηση. Κατέληξε ότι ο δάσκαλος είχε δίκιο. Η πεταλούδα ήταν μια ψυχή που θα μπορούσε να είναι και δική του. Ωστόσο, συνέχισε:

-«Και είναι ζωντανή η ψυχή μου δάσκαλε ή όχι;»

Ο δάσκαλος τον κοίταξε με καλοσύνη στα μάτια και του είπε χαμογελαστά:

– «από το χέρι σου εξαρτάται».

Τώρα αυτήν την μικρή ιστορία την λέω και σε εσάς και σας λέω ακόμη πως τίποτα δεν μπορεί να επηρεάσει την ψυχή μας παρά μόνο εάν το επιτρέψουμε εμείς οι ίδιοι!!!!!

O Δάσκαλος της ιστοριούλας είναι ο ίδιος ο Θεός, το παιδί ένας από εμάς και η πεταλούδα η ψυχή μας. Πραγματικά ωφέλιμη ιστορία με πολύ βαθύ νόημα. Σε αφήνει με το στόμα ανοιχτό σε βάζει σε σκέψεις, έστω και για λίγο. Αυτό το λίγο μπορεί να είναι αρκετό να πάρεις καινούριες αποφάσεις βασισμένες σε κάτι όχι επιφανειακό αλλά βασισμένες στο συμφέρον της ψυχής σου της ίδιας.

Δύσκολο ε; Στα λόγια όλοι είμαστε άνετοι και θαρραλέοι στις πράξεις είναι εκεί που τα βρίσκουμε σκούρα. Λίγο όμως αν προσπαθήσουμε θα δούμε μια εσωτερική αναγέννηση η οποία θα μας εκπλήξει θα μας κάνει άλλον άνθρωπο. Στο χέρι μας είναι που θέλουμε να φτάσουμε. Η κορυφή του βουνού είναι ψηλά και μακριά από εδώ. Ο δρόμος δύσβατος, απόκρημνος στενός χωράει μόνον δύο, εσένανε και τον Δάσκαλο που θα είναι εκεί έστω κι αν δεν τον βλέπεις για να σε στηρίζει όχι με τον τρόπο που εσύ περιμένεις αλλά με τον τρόπο που Αυτός γνωρίζει πως θα μπορέσεις να οδηγηθείς στην κορυφή.

Εσύ επιλέγεις, από το δικό σου χέρι εξαρτάται αν θα προχωρήσεις και θα αποτελέσεις ίσως ακόμη και παράδειγμα προς μίμηση η θα μείνεις στάσιμος αλλά ποτέ σου δεν θα νιώθεις γεμάτος, ποτέ σου δεν θα είσαι πραγματικά ευτυχισμένος και ξέρεις γιατί; Γιατί μόνον ο Θεός μπορεί να σε γεμίσει εσωτερικά.

Μόνον ο Θεός μπορεί να σε ολοκληρώσει ως άνθρωπο. Μόνον αυτόν αν έχεις ως συνοδοιπόρο έχεις τα πάντα, αν έχεις όλους τους άλλους εκτός από Αυτόν, τότε λυπάμαι αλλά να ξέρεις πως δεν έχεις τίποτα και θα βασανίζεσαι σε όλη σου την ζωή για να βρεις κάτι που σε γεμίζει. Όσα κι αν κάνεις, όσα κι αν αποκτήσεις αν δεν καταφέρεις να έχεις τον Θεόν-Πατέρα-Δάσκαλο στην καρδιά σου τότε μόλις αποκτάς κάτι καινούριο πάλι άδειος θα αισθάνεσαι. Μόνον όταν φτάσεις και καταφέρεις αυτό που ίσως και να σε δυσκολεύει μόνο και μόνο στο άκουσμα, να έχεις Θεό μέσα σου, θα νιώσεις αγαλλίαση, ηρεμία, θα νιώσεις ο πιο πλούσιος άνθρωπος πάνω στην γη, μόνον τότε θα νιώσεις ολοκληρωμένος σαν άνθρωπος. Θα γίνεις κι εσύ ένας μικρός Θεός, όπως ο Σπυρίδων ο Τριμυθούντος, όπως ο Λουκάς ο Συμφερουπόλεως, όπως η Παρασκευή η αθληφόρος.

Τους ξέρεις αυτούς; Τους έχεις ακούσει; Ναι τους ξέρεις. Τους έχεις ζητήσει και την μεσιτεία τους στον Θεό. Μπορείς να τους μοιάσεις και να τους ξεπεράσεις; Μπορείς να φτάσεις πιο κοντά από ότι έφτασαν αυτοί στον ίδιον τον Θεόν. Ναι μπορείς γιατί ο Θεός για εκεί σε προορίζει, για τόσο ψηλά σε έχει. Εσύ είσαι αυτός που δεν θες και δεν κυνηγάς αυτό που θα σε κάνει ολοκληρωμένο σαν άνθρωπο και θα είναι αυτό μέσα στο οποίο δεν θα σου λείπει τίποτα γιατί θα τα έχεις όλα, θα έχεις Θεό. Στο χέρι σου είναι…..

Στο εύχομαι !!!!!

Στο χέρι σου είναι μην το ξεχνάς.

Ελπίζω να συναντηθούμε στην κορυφή

του Σπύρου Συμεών

http://blogs.sch.gr

Προσκόλληση στον Πλάστη

«Εκολλήθη η ψυχή μου οπίσω Σου, 

εμού δε αντελάβετο η δεξιά Σου» 

(Ψαλμ. ξβ΄ 9)

Πεφιλημένε μοι Κύριε, ακούων τους λόγους τούτους εξερχομένους εκ της καρδίας του θείου Δαβιδ καταλαμβάνομαι υπό λύπης και αθυμίας · διότι ορώ την καρδίαν μου διατεθειμένην προς σε όλως αδιάφορον και αυχμώσαν και προς τα κάτω, τα γήινα και φθαρτά, προσκεκολλημένην. Αλλά και η λύπη αύτη, Κύριέ μου, μικρά εστι λίαν και διαλείπουσα, ότι η γνώσις, ην περί σου έχω, ελαχίστη τυγχάνει και αμυδρά. Αλλ’ έως πότε, ερασμιώτατέ μοι Κύριε, η κατάστασις αύτη διαμένει εν εμοί; έως πότε έσομαι τοιούτος οίος ειμι; Πάντες οι πατέρες μου κατενόησάν σε και ηγάπησάν σε, εγώ δε στερούμαι αμφοτέρων · πάντες οι άγιοί σου ηρνήθησαν τα πάντα και προσεκολλήθησαν εις σε μετά φόβου και χαράς · εγώ δε ο άθλιος ουδέν τοιούτον μέχρι του νυν εδοκίμασα · εν πάσαις γαρ ταις περιστάσεσει καθ’ άς πρέπει αναφαίνεσθαί με αφωσιωμένον και πεποιθότα εις σε, ορώ εμαυτόν ταραττόμενον και σφόδρα ενδιαφερόμενον και διά τα μηδαμινώτατα. Ευρίσκομαι, Κύριέ μου, εν τη αθλία ταύτη καταστάσει, διότι αγνοώ σε, το όντως αγαθόν, αγνοώ σε, την πηγήν της ζωης και της δόξης, αγνοώ σε, τον ανεκτίμητον θησαυρόν, όστις ουκ ανταλλάσσεται δι’ όλων. Κυλίομαι κάτω εν τοις εφημέροις και φθαρτοίς ως ο σκώληξ εν τη κόπρω και ως ο χοίρος εν τω βορβόρω · διότι ου δύναμαι κατιδείν το έκλαμπρον και πλήρες χαρίτων πρόσωπόν σου. Ανιώμαι και τήκομαι διά τα άξια περιφρονήσεως και αποστροφής, διότι τυφλός τυγχάνει ο νους μου και ορά τα φαινόμενα και τα δοκούντα · τα δ’ αληθή και πραγματικά ουδόλως νοεί και βλέπει. Επεθύμουν σφόδρα, Λόγε μου, θεραπευθήναι και απαλλαγήναι εκ πάντων ων κατέχομαι κακών και όλως αφοσιωθήναι εις σε και κολληθήναι οπίσω σου, ον τρόπον εκολλήθη και η ψυχή του θειοτάτου Δαβίδ. Αλλ’ αι ψευδείς δόξαι των ανθρώπων, και αι αφανείς παγίδες του διαβόλου κατέχουσί με αιχμάλωτον και δέσμιον. Εφίεμαι, Λόγε μου, κολληθήναι οπίσω σου αναποσπάστως, ως εκολλήθη ο κατά πάντα μιμητής σου θείος Παύλος, και αναφωνείν μετ’ αυτού «τις ημάς χωρίσει από της αγάπης του Χριστού…;», αλλ’ η εν εμοί οικούσα αμαρτία φραγμός εστιν ανυπέρβλητος, κωλύων με επιτυχείν της εφέσεως. Ιμειρόμην, Χριστέ μου, αιχμαλωτισθήναι και τρωθήναι υπό της αγάπης σου, ως ετρώθη και ηχμαλωτίσθη η τεκούσα σε μήτηρ, αλλά το περικαλύπτον με σκότος και η της καρδίας μου ακαθαρσία ποιούσι με ψυχρόν και νεκρόν. Αποσόβησον ουν πάντα τα κωλύοντά με, όπως προσκολληθώ όλος σοί, τω ποιητή μου και πλάστη μου. Αμήν

xfd.gr