"Θά ἤθελα νά εἶχα περισσότερες δυνάμεις, μά ὁ Θεός δέν μοῦ δίνει".
Καί μήν περιμένετε ὅτι θά σᾶς δώσει!
Ἐξαρχῆς σᾶς προίκισε μιά γιά πάντα μέ ὁρισμένες δυνάμεις, τόσο σωματικές ὅσο καί ψυχικές. Εἶναι λίγες, τό ξέρω. Γι' αὐτό χρειάζεστε τήν ἐνίσχυσή Του. Ὁ Κύριος, ὅμως, ἐνισχύει τόν ἄνθρωπο ὄχι ἀπό πρίν, δίνοντάς του πλεόνασμα δυνάμεων ὡς ἀποθεματικό, ἀλλά στήν ὥρα τῆς ἀνάγκης. Τί γίνεται δηλαδή;
Προσπαθεῖ κανείς νά ἐκτελέσει ἕνα ἔργο, ἀλλά βλέπει ὅτι δέν τά βγάζει πέρα μόνος του. Ζητάει, λοιπόν, μέ προσευχή τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ. Ἡ βοήθεια ἔρχεται. Μά μόλις ὁλοκληρωθεῖ τό ἔργο, παύει. Καί ὁ ἄνθρωπος μένει, ὅπως πρῶτα, ἀδύναμος. Ὅταν καί σ' ἄλλη περίπτωση χρειαστεῖ τή Θεία βοήθεια, τοῦ ξαναδίνεται. Κάνει τή δουλειά του. Καί μόλις τελειώσει, ἡ παροχή τῆς βοήθειας σταματάει. Ἔτσι μένει πάλι ὁ ἴδιος, ὁ ἀδύναμος ἄνθρωπος. Αὐτό γίνεται πάντα.
Ὅποιος, ὅμως, δέν κάνει τίποτα, ὅποιος δέν ἐνεργοποιεῖ ὅλες του τίς δυνάμεις, δέν κοπιάζει ὥσπου ν' ἀποκάμει καί δέν ζητάει τότε τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ, δέν πρόκειται να τή λάβει. Ἀλλά κι ἐκεῖνος πού νομίζει πώς ὅ,τι κατορθώνει ὀφείλεται στή δική του ἱκανότητα καί δύναμη, ἀπατᾶ τόν ἑαυτό του. Γιά νά βάλει μυαλό, λοιπόν, θά παιδαγωγηθεῖ ὁπωσδήποτε κάποια φορά ἀπό τόν Θεό. Καί νά πῶς:
Θά καταπαιστεῖ μέ μιά δουλειά πού ἔκανε πάντα χωρίς δυσκολία. "Αὐτό γιά μένα εἶναι παιχνιδάκι!", θά συλλογίζεται αὐτάρεσκα. Ἀπροσδόκητα, ὅμως, θά διαπιστώσει ὅτι δέν μπορεῖ νά κάνει τίποτα. Ξάφνου, μέ θεία παραχώρηση, ἡ ἱκανότητα καί ἡ δύναμή του, γιά τίς ὁποῖες τόσο καμάρωνε, ἔγιναν καπνός! Τότε ἀναγκάζεται νά ταπεινωθεῖ καί νά ἐπικαλεστεῖ τόν Θεό, πού, γιά νά τόν τιμωρήσει καί νά τόν διδάξει, συχνά τόν ἀφήνει ἀβοήθητο.
Σᾶς παρακαλῶ, λοιπόν, νά ἐνεργεῖτε πάντα ἔχοντες τό αἴσθημα τῆς ἀδυναμίας, νά ζητᾶτε τή θεία βοήθεια, καί, ἀφοῦ ὁλοκληρώνετε κάθε ἔργο σας, νά διατηρεῖτε ἀμείωτο τό ἴδιο αἴσθημα, πού περιφρουρεῖ τήν ταπείνωση.
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ