Συγκλονιστική συνομιλία του Ιησού Χριστού με τον διάβολο για έναν πόρνο Μονάχο

Κάποιος Μοναχός νικήθηκε από το πάθος της πορνείας και έκανε την αμαρτία καθημερινά., αλλά και καθημερινά ζητούσε έλεος από τον Κύριό του με δάκρυα και προσευχές. Ενεργώντας λοιπόν έτσι, τον ξεγελούσε η κακή συνήθεια, και έκανε την αμαρτία,έπειτα πάλι, μετά την αμαρτία, πήγαινε στην εκκλησία, και βλέποντας την ιερή και σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, έπεφτε μπροστά της με πικρά δάκρυα και έλεγε: «Σπλαχνίσου με, Κύριε, και πάρε από επάνω μου αυτόν τον ύπουλο πειρασμό, γιατί με ταλαιπωρεί φοβερά και με τραυματίζει με τις πικρές ηδονές. Δεν έχω πρόσωπο, Κύριε, να αντικρύσω και να δω την αγία εικόνα σου και την υπέρλαμπρη μορφή του προσώπου σου, ώστε να γλυκαθεί η καρδιά μου».

Τέτοια έλεγε, και όταν έβγαινε από την εκκλησία έπεφτε πάλι στον βούρκο. Όμως και πάλι δεν απελπιζόταν για τη σωτηρία του, αλλά από την αμαρτία ξαναγύριζε στην εκκλησία και έλεγε τα παρόμοια προς τον φιλάνθρωπο Κύριο και Θεό: «Εσένα, Κύριε, βάζω εγγυητή, ότι από εδώ και πέρα δεν θα ξανακάνω αυτή την αμαρτία· μόνο, αγαθέ, συγχώρησε μου όσες αμαρτίες σου έκανα από την αρχή μέχρι τώρα». Και αφού έδινε αυτές τις φοβερές υποσχέσεις, πάλι γύριζε στη βαριά αμαρτία του. Και έβλεπε κανείς τη γλυκύτατη φιλανθρωπία και την άπειρη αγαθότητα του Θεού να ανέχεται καθημερινά και να υπομένει την αδιόρθωτη και βαριά παράβαση και την αχαριστία του αδελφού και να θέλει από πολλή ευσπλαχνία τη μετάνοιά του και την οριστική επιστροφή του.

Γιατί αυτό δεν γινόταν για ένα, δύο ή τρία χρόνια, αλλά για δέκα και περισσότερο. Βλέπετε αδελφοί, την άμετρη ανοχή και την άπειρη φιλανθρωπία του Κυρίου; Πως κάθε φορά δείχνει μακροθυμία και καλοσύνη, υπομένοντας τις βαριές ανομίες και αμαρτίες μας; Γιατί αυτό που συγκλονίζει και προκαλεί θαυμασμό σχετικά με την πλούσια ευσπλαχνία του Θεού είναι ότι ο αδελφός, ενώ υποσχόταν και συμφωνούσε να μην ξανακάνει την αμαρτία, αποδεικνυόταν ψεύτης. Μια μέρα λοιπόν, καθώς γινόταν αυτό, ο αδερφός, αφού έκανε την αμαρτία, πήγε τρέχοντας στην εκκλησία, θρηνώντας και στενάζοντας και κλαίγοντας και βιάζοντας της ευσπλαχνία του αγαθού Θεού να τον λυπηθεί και να τον γλυτώσει από τον βούρκο της ασωτείας. Καθώς λοιπόν ο αδελφός παρακαλούσε τον φιλάνθρωπο Θεό, ο αρχέκακος διάβολος, η καταστροφή των ψυχών μας, είδε ότι τίποτε δεν κάνει, αλλά όσο αυτός έραβε με την αμαρτία, ο αδελφός τα ξήλωνε με τη μετάνοια. Με θράσος λοιπόν του παρουσιάστηκε φανερά και, στρέφοντας το πρόσωπο του προς τη σεβάσμια εικόνα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, κραύγαζε και έλεγε: «Τι θα γίνει μ’ εμάς τους δύο, Ιησού Χριστέ; Η άπειρη συμπάθειά σου με νικά και με ρίχνει κάτω, καθώς δέχεσαι αυτόν τον πόρνο, τον άσωτο, που κάθε μέρα σου λέει ψέματα και δεν λογαριάζει την εξουσία σου.

Γιατί λοιπόν δεν τον καις, αλλά μακροθυμείς και τον ανέχεσαι; Εσύ πρόκειται να δικάσεις του μοιχούς και τους πόρνους και να εξολοθρεύσεις όλους τους αμαρτωλούς. Πράγματι, δεν είσαι δίκαιος κριτής, αλλά όπου νομίσει η εξουσία σου, κρίνεις άδικα και παραβλέπεις. Εμένα, για τη μικρή παράβαση της υπερηφάνειας, με έριξες από τον ουρανό κάτω· και αυτός είναι ψεύτης και πόρνος και άσωτος, και επειδή πέφτει μπροστά σου, του χαρίζεις ατάραχος την ευμένειά σου. Γιατί λοιπόν σε λένε δίκαιο κριτή; Όπως βλέπω, και εσύ χαρίζεσαι σε πρόσωπα από την πολλή σου αγαθότητα και παραβλέπεις το δίκαιο». Και αυτά ο διάβολος τα έλεγε πνιγμένος από την πολλή πίκρα του και βγάζοντας φλόγες και καπνό από τα ρουθούνια του. Αφού τα είπε αυτά ο διάβολος, σώπασε· και αμέσως ακούστηκε μία φωνή σαν από το άγιο βήμα να λέει:

«Παμπόνηρε και ολέθριε δράκοντα, δεν χόρτασε η κακία σου που κατάπιες όλο τον κόσμο, αλλά και αυτόν που κατέφυγε στο άπειρο έλεος της ευσπλαχνίας μου πασχίζεις να τον αρπάξεις και να τον καταπιείς; Έχεις να παρουσιάσεις αμαρτήματα τόσα που να ζυγίζουν βαρύτερα από το πολύτιμο αίμα που έχυσα γι’ αυτόν επάνω στον σταυρό; Μάθε ότι η σταύρωση και ο θάνατος μου συγχώρησαν τις αμαρτίες του. Και εσύ βέβαια, όταν αυτός πηγαίνει στην αμαρτία, δεν τον διώχνεις, αλλά τον δέχεσαι με χαρά και δεν τον αποστρέφεσαι, ούτε τον εμποδίζεις, γιατί ελπίζεις να τον κερδίσεις. Εγώ λοπόν, που είμαι τέτοιος σπλαχνικός και φιλάνθρωπος, που έδωσα εντολή στον κορυφαίο μου απόστολο Πέτρο να συγχωρεί ως εβδομήντα φορές το επτά αυτόν που αμαρτάνει καθημερινά, άραγε δεν θα συγχωρήσω και δεν θα τον σπλαχνιστώ; Ναι, σου λέω· και επειδή καταφεύγει σ’ εμένα, δεν θα τον αποστραφώ, ώσπου να τον πάρω δικό μου· γιατί εγώ για τους αμαρτωλούς σταυρώθηκα και γι’ αυτούς άπλωσα τα άχραντα χέρια μου, έτσι ώστε όποιος θέλει να σωθεί, να καταφεύγει σ’ εμένα και σώζεται. Κανέναν δεν αποστρέφομαι ούτε διώχνω· ακόμη και μύριες φορές τη μέρα να αμαρτήσει κάποιος και μύριες φορές να έρθει σ’ εμένα, δεν θα φύγει λυπημένος. Γιατί δεν ήρθα να καλέσω σε μετάνοια τους ενάρετους αλλά τους αμαρτωλούς». Μόλις ακούστηκαν αυτά τα λόγια, ο διάβολος έμεινε στη θέση του τρέμοντας, χωρίς να μπορεί να φύγει.

Και ακούστηκε πάλι η φωνή: « Άκουσε, απατεώνα, και σχετικά με αυτό που είπες, ότι δηλαδή είμαι άδικος. Γιατί εγώ είμαι δίκαιος σε όλους, και σε όποια κατάσταση βρω κάποιον, σύμφωνα με αυτή τον κρίνω. Δες, λοιπόν· αυτόν τον βρήκα τώρα σε μετάνοια και επιστροφή, πεσμένο μπροστά στα πόδια μου και νικητή σου. Θα τον πάρω λοιπόν και θα σώσω την ψυχή του, επειδή δεν απελπίστηκε για τη σωτηρία του. Και εσύ, βλέποντας την τιμή που του κάνω, να σουβλιστείς από τον φθόνο σου και να καταντροπιαστείς». Και όπως ήταν ο αδελφός πεσμένος μπρούμυτα και θρηνούσε, παρέδωσε την ψυχή του· και αμέσως ήρθε οργή μεγάλη σαν φωτιά και έπεσε επάνω στον σατανά και τον κατέκαιγε. Από αυτό λοιπόν ας μάθουμε, αδελφοί, την άμετρη ευσπλαχνία και φιλανθρωπία του Θεού και πόσο καλό Κύριο έχουμε, και ποτέ να μην απελπιστούμε ή να αμελήσουμε τη σωτηρία μας.

Κάποιος άλλος πάλι που μετανόησε μετά την αμαρτία αποσύρθηκε στην ησυχία· συνέβη όμως τότε να χτυπήσει σε πέτρα και να πληγωθεί στο πόδι, και τόσο αίμα να τρέξει από την πληγή, ώστε να ξεψυχήσει από τον αιμοραγία. Ήρθαν λοιπόν οι δαίμονες θέλοντας να πάρουν την ψυχή του· και τους λένε οι άγγελοι: «Κοιτάξτε στην πέτρα και δείτε το αίμα του που έχυσε για τον Κύριο». Και με αυτό που είπαν οι άγγελοι, αφέθηκε ελεύθερη η ψυχή. Σε κάποιον αδερφό που έπεσε σε αμαρτία, παρουσιάστηκε ο σατανάς και είπε: «Δεν είσαι χριστιανός». Ο αδελφός του αποκρίθηκε: «όποιος και να είμαι, πάντως είμαι καλύτερός σου». Ο σατανάς είπε πάλι: «Σου λέω, θα πας στην κόλαση».

Και ο αδελφός του απάντησε: «Δεν είσαι εσύ κριτής μου ούτε ο Θεός μου». Έτσι ο σατανάς έφυγε άπρακτος, ενώ ο αδελφός έδειξε ειλικρινή μετάνοια στον Θεό και έγινε άξιος. Ένας αδελφός που είχε κυριευθεί από λύπη, ρώτησε κάποιον γέροντα: «Τι να κάνω; Οι λογισμοί μου λένε ότι άδικα απαρνήθηκα τον κόσμο και ότι δεν μπορώ να σωθώ». Και ο γέροντας αποκρίθηκε: «Ακόμη και αν δεν μπορούμε να μπούμε στη Γη της επαγγελίας, μας συμφέρει να αφήσουμε τα κόκκαλα μας στην έρημο παρά να γυρίσουμε πίσω στη Αίγυπτο». Άλλος αδελφός ρώτησε τον ίδιο γέροντα: «Πάτερ, τι εννοεί ο προφήτης όταν λέει: ‘‘ Δεν υπάρχει γι’ αυτό σωτηρία από τον Θεό του’’;» και ο γέροντας είπε: «Εννοεί τους λογισμούς της απελπισίας που σπέρνονται από τους δαίμονες σε αυτόν που αμάρτησε και του λένε·

‘‘Δεν υπάρχει πια για σένα σωτηρία από τον Θεό’’, και προσπαθούν να τον γκρεμίσουν στην απελπισία. Αυτούς πρέπει κανείς να τους αντιμάχεται λέγοντας· ‘‘ Καταφύγιό μου είναι ο Κύριος, και αυτός θα ελευθερώσει από την παγίδα τα πόδια μου’’». Κάποιος από τους πατέρες διηγήθηκε ότι στην Θεσσαλονίκη υπήρχε ένα ασκητήριο παρθένων. Μία από αυτές, από ενέργεια του κοινού εχθρού, έφυγε από το μοναστήρι και έπεσε σε πορνεία, και έμεινε στο πάθος αυτό αρκετό καιρό. Κάποτε όμως, με τη βοήθεια του φιλάνθρωπου Θεού, μετανόησε και γύρισε στο κοινόβιό της. Και φτάνοντας μπροστά στην πύλη, έπεσε νεκρή. Ο θάνατός της αποκαλύφθηκε σε κάποιον άγιο, ο οποίος είδε τους αγίους αγγέλους που ήρθαν να πάρουν την ψυχή της, και δαίμονες που τους ακολουθούσαν.

Στον διάλογο που έγινε μεταξύ τους, οι άγιοι άγγελοι έλεγαν ότι γύρισε με μετάνοια. Οι δαίμονες πάλι αντέλεγαν: «Τόσο καιρό είναι υποδουλωμένη σ’ εμάς και είναι δική μας· άλλωστε δεν πρόλαβε ούτε να μπει στο κοινόβιο, και πώς λέτε ότι μετανόησε;» και είπαν οι άγγελοι: «Από τη στιγμή που είδε ο Θεός την πρόθεσή της να έχει κλίση στον σκοπό αυτό, δέχτηκε τη μετάνοιά της· και η μετάνοια βέβαια ήταν στην εξουσία της, λόγω του σκοπού που έβαλε, η ζωή της όμως ήταν στην εξουσία του Κυρίου του σύμπαντος». Με τα λόγια αυτά ντροπιάστηκαν οι δαίμονες και έφυγαν. Και αυτός που είδε την αποκάλυψη, τη διηγήθηκε στους παρόντες.

Ο αββάς Αλώνιος είπε ότι, αν θέλει ο άθνρωπος, μπορεί από το πρωί ως το βράδι να φτάσει σε θεία μέτρα. Ένας αδελφός ρώτησε τον αββά Μωυσή: «Έστω ότι κάποιος δέρνει τον δούλο του για κάποιο σφάλμα που έκανε· τι θα πει ο δούλος;». Αποκρίθηκε ο γέροντας: «Αν είναι δούλος καλός, θα πει· ‘‘Σπλαχνίσου με έσφαλα’’». «Δεν λέει τίποτε άλλο;» ξαναρώτησε ο αδελφός. «Τίποτε», απάντησε ο γέροντας· «γιατί από τη στιγμή που θα αναγνωρίσει το σφάλμα του και θα πει ότι έσφαλε, αμέσως τον σπλαχνίζεται ο κύριος του». Κάποιος αδελφός είπε στον αββά Ποιμένα: «Αν πέσω σε αξιοδάκρυτο παράπτωμα, με κατατρώει ο λογισμός μου και με κατηγορεί που έπεσα».

Ο γέροντας απάντησε: «Αν, την ώρα που άνθρωπος πέσει σε σφάλμα, πει ‘‘αμάρτησα’’, αμέσως παύει ο λογισμός». Κάποιας νέας, που λεγόταν Ταϊσία, πέθαναν οι γονείς και έμεινε ορφανή. Αυτή τότε μετέτρεψε το σπίτι της σε ξενώνα των πατέρων της Σκήτης και για πολύ καιρό τους δεχόταν και τους φιλοξενούσε. Όταν όμως ξόδεψε όσα είχε, άρχισε να στερείται.

Την πλησίασαν τότε άνθρωποι διεστραμμένοι και την έβγαλαν από τον καλό δρόμο. Και ζούσε πλέον αμαρτωλά,. Έτσι που κατάντησε και στην πορνεία. Όταν το έμαθαν οι πατέρες, λυπήθηκαν πάρα πολύ και κάλεσαν τον αββά Ιωάννη τον Κολοβό και του είπαν: «Ακούσαμε για την τάδε αδελφή ότι ζει στην αμαρτία. Αυτή, όταν μπορούσε, είχε δείξει αγάπη σ’ εμάς· ας τη βοηθήσουμε και εμείς τώρα, όπως μπορούμε. Κάνε λοιπόν τον κόπο να πας σε αυτήν και με σοφία που σου έδωσε ο Θεός, φρόντισε για τη διόρθωση της».

Πήγε λοιπόν ο γέροντας σε αυτήν, και είπε στη γριά που φύλαγε στην πόρτα: «Πες στην κυρία σου ότι ήρθα». Εκείνη τον έδιωξε λέγοντας: «Εσείς παλιά της τα φάγατε όλα και τώρα είναι φτωχή». Ο γέροντας επέμενε: «Πες της, και θα δει πολύ καλό από εμένα». Ανέβηκε λοιπόν η γριά και ανέφερε στη νέα για τον γέροντα. Ακούγοντας την εκείνη είπε: «Αυτοί οι μοναχοί όλο γυρίζουν κατά την Ερυθρά Θάλασσα και βρίσκουν μαργαριτάρια». Στολίστηκε λοιπόν, κάθισε στο κρεβάτι και είπε στη θυρωρό: «Φέρε τον εδώ». Όταν μπήκε ο αββάς Ιωάννης, κάθισε κοντά της και, κοιτώντας την στο πρόσωπο, της είπε: «Τι σε έκανε να απορρίψεις τον Ιησού, ώστε να φτάσεις σε αυτή την κατάσταση;» Αυτή, ακούγοντας τα λόγια του, πάγωσε· και ο γέροντας, σκύβοντας το κεφάλι, άρχισε να κλαίει πικρά. «Αββά, γιατί κλαις;» τον ρώτησε. Αυτός σήκωσε λίγο το κεφάλι του, και σκύβοντας πάλι είπε: «Βλέπω τον σατανά να χορεύει στο πρόσωπο σου, και πως να μην κλάψω;» «Υπάρχει μετάνοια, αββά;» ρώτησε η κόρη. «Ναι», της είπε ο γέροντας. Και εκείνη πρόσθεσε: «Πάρε με, όπου νομίζεις». «Πάμε», είπε ο γέροντας, και αυτή αμέσως σηκώθηκε να τον ακολουθήσει. Ο γέροντας παρατήρησε ότι δεν άφησε καμιά παραγγελία για το σπίτι της και θαύμασε. Κοντεύοντας στην έρημο, τους πρόλαβε το βράδυ. Και ο γέροντας της ετοίμασε ένα μικρό προσκέφαλο, το σταύρωσε και της είπε να κοιμηθεί εκεί.

Έκανε έπειτα και για τον εαυτό του πιο πέρα και αφού τελείωσε τις προσευχές του πλάγιασε και αυτός. Τα μεσάνυχτα ξύπνησε και βλέπει κάτι σαν δρόμο από φως να ξεκινά από αυτήν και να καταλήγει στον ουρανό, και είδε τους αγγέλους του Θεού να ανεβάζουν την ψυχή της. Σηκώθηκε, πλησίασε και τη σκούντηξε με το πόδι. Όταν κατάλαβε ότι ήταν νεκρή, γονάτισε με το πρόσωπο στη γη και παρακαλούσε τον Θεό. Και άκουσε μια φωνή να του λέει ότι η μία ώρα της μετανοίας της έγινε δεκτή περισσότερο από τη μετάνοια πολλών άλλων, που διαρκεί πολύν καιρό αλλά δεν έχει θέρμη.

ΜΥΘΟΣ ΟΤΙ Ο ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΦΡΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΕΓΓΥΗΤΗΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ

«Νὰ ἀποφεύγετε τοὺς παπικούς, ὅπως κανεὶς ἀποφεύγει τὸ φίδι»

Γράφει ὁ Γεώργιος Τραπούλης, θεολόγος

Ὁ Μακαριστός Γέροντας π. Θεόκλητος Διονυσιάτης στό περισπούδαστο ἄρθρο του στόν Ὀρθόδοξο Τύπο τό 1965 μέ τίτλο «Ἀβυσσαλέον τό χάσμα μεταξύ Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ», μεταξύ τῶν πολλῶν ἔγραφε «Ἐλέχθη εὐφυῶς, ὅτι τό θαῦμα συνίσταται εἰς τό ἐμμένειν. Ὄντως. Θαῦμα εἶναι ἡ διάσπασις τῆς σχέσεως αἰτίου καί ἀποτελέσματος. Καί τοιοῦτον θαῦμα ἀποτελεῖ τό γεγονός, ὅτι ἡ ἁγία Ὀρθοδοξία μας ἐμμένει εἴκοσιν αἰῶνας ἐν τῇ Ἀποστολικῇ παραδόσει. Θαῦμα θαυμάτων ἡ κεχαριτωμένη Ἐκκλησία μας! Τί δέν μετεβλήθη, τί δέν μετεμορφώθη, τί δέν ἀνετράπη κατά τόν μακρότατον δίαυλον τῶν αἰώνων τούτων; Θεσμοί, φιλοσοφίαι, ἰδέαι, συστήματα, καθεστῶτα, ἔθνη, ὁ κόσμος ὁλόκληρος. Πάντα ἠλλοιώθησαν. Καί μόνη ἡ Ἐκκλησία ἔμεινεν ἀρραγής, ἀμετάβλητος, ὑπερφυσικόν πρᾶγμα καί θέαμα μέσα εἰς τήν ρέουσαν τοῦ βίου τούτου διάβασιν. Ἰδού τό θαῦμα».

Ὁ σοφός καί μεγάλος ἅγιος τῆς Ὀρθοδοξίας μας, Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, μεταξύ τῶν ἐπικαίρων, ὅσο ποτέ ἄλλοτε, πού ἔλεγε ἦταν τό «Νά ἀποφεύγετε τούς παπικούς, ὅπως κανείς ἀποφεύγει τό φίδι». Οἱ λόγοι αὐτοί ἐπιβεβαιώνονται κατά γράμμα σήμερα. Διότι «Ἰδού ἡ Ὀρθοδοξία. Ἡ νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Ἡ Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική Ἐκκλησία» πενῆντα καί πλέον χρόνια ἀπό τούς λόγους τοῦ Γέροντος Θεοκλήτου, ἔπαψε πιά νά «ἐμμένη ἐν τῇ Ἀποστολικῇ παραδόσει. Μετεβλήθη. Μετεμορφώθη. Ἀνετράπη. Τά πάντα ἠλλοιώθησαν» καί αὐτό διότι ἔπαψε νά ἀποφεύγη τούς παπικούς, ὅπως κανείς ἀποφεύγει τό φίδι.

Ὁ Πατρ. Βαρθολομαῖος ἰσοπεδώνει τὴν Ὀρθόδοξον πίστιν

Θλιβερό εἶναι τό φαινόμενο τῆς ἰσοπέδωσης τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως, πού παρατηρεῖ­ται ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο, μέ τό νά ἐπιβάλλη παπικῷ τῷ τρόπῳ, διαλόγους, σχισματικές Ἐκκλησίες, νά εἰσάγη ἕνα ἀνύπαρκτο πρωτεῖο, νά ἀκυρώνη τούς Ἱερούς Κανόνες. Ἡ ἀγνόηση ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως ὅλων τῶν ἄλλων ὈρθοδόξωνἘκκλησιῶν, οἱ ὁποῖ­ες ἀρνοῦνται νά ἐπικυρώσουν τίς παράνομες πράξεις του, παραπέμπει στό παπικό δόγμα ὅτι ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες ἀποτελοῦν ἐπιμέρους Ἐκκλησίες τῆς μιᾶς Ἐκκλησίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως, ὅτι μπορεῖ δηλαδή νά ἐνεργῆ χωρίς ἤ καί παρά τίς ἐνστάσεις τῶν ἄλλων Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν. Μία τέτοια ὅμως ἀκριβῶς νοοτροπία ἐκφράζει τό ‟πέτρειο” δόγμα τοῦ παπισμοῦ, ὅτι δηλαδή ἡ ἐκκλησία εἶναι ἡ τῆς Ρώμης καί ὅλες οἱ ἄλλες ἀποτελοῦν ἐκφράσεις αὐτῆς, ἐπιβεβαιώνοντας ἔτσι ὅτι τό Φανάρι μαθαίνει γρήγορα.

Κατά τήν πρόσφαρτη ἑορτή τῶν ἁγίων ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου στήν Ρώμη, ὁ πάπας Φραγκίσκος προσέφερε στήν ἀντιπροσωπία τοῦ Πατριαρχείου Κωνσταντινουπόλεως, τῆς ὁποίας ἐπικεφαλῆς ἦταν ὁ ἐπίσκοπος Τελμισσοῦ Ἰώβ, λείψανα τοῦ ἀποστόλου Πέτρου, ὥστε νά ἐνταχθοῦν μέ αὐτά τοῦ ἀδελφοῦ του Ἀνδρέα, γράφει τό δημοσίευμα τῆς Asia News. Ὁ Ποντίφικας στό γράμμα του πρός τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο τονίζει ὅτι «Ἡ ἐπανένωση τῶν λειψάνων τῶν δύο ἀδελφῶν Ἀποστόλων Πέτρου καί Ἀνδρέα μπορεῖ νά εἶναι μία συνεχής ὑπενθύμιση καί ἐνθάρρυνση, σέ αὐτό τό ταξίδι πού συνεχίζεται, ὅπου οἱ διαφορές μας δέν ἀποτελοῦν πλέον ἐμπόδιο στήν κοινή μαρτυρία μας καί στήν ἀποστολή μας γιά τήν εὐαγγελισμό τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας … μία μεγαλύτερη δέσμευση γιά νέα καί θαρραλέα βήματα».

Τὸ Πατριαρχεῖον καλλιεργεῖ ἀνυπάρκτους ἀξιώσεις

Τό Πατριαρχεῖο διατείνεται ψευδῶς ὅτι ἔχει ‟ρόλο συντονιστικό καί ἀποφασιστικό” στήν καθ’ ὅλη Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἡ θέση του αὐτή ὅμως εἶναι ξένη πρός τήν ὀρθόδοξη ἐκκλησιολογία καί παράδοση, ἀφοῦ οἱ Ἱεροί Κανόνες δέν προβλέπουν σέ κανένα ἐπίσκοπο ἕνα ἰδιαίτερο ρόλο. 

Ἡ θέση αὐτή εἶναι κατάλοιπο τῆς Ὀθωμανικῆς περιόδου, ὅταν ὁ Πατριάρχης ὡς ‟Μιλλέτμπασης”, ἦταν ὁ πολιτικός καί θρησκευτικός ἡγέτης ὅλων τῶν ὑπόδουλων χριστιανῶν καί «ἐξαντλοῦσε τήν ἐκκλησιαστικήν δικαιοδοσίαν του πρός τε περιφρούρησιν ἀλλά καί κανονικήν διοίκησιν τῶν ἑκασταχοῦ Μητροπόλεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἐν πολλοῖς καί οὐσίᾳ ἐκδηλωθεῖσαν καί πέραν τῶν ὁρίων τοῦ κλήματός του ἐπί ἄλλων Ἐκκλησιῶν, ὑπαγομένων εἰς τήν Ὀθωμανικήν Αὐτοκρατορίαν». Ὅμως αὐτό τό σχῆμα ἔχει ἐκκλείψει πάνω ἀπό ἕνα αἰώνα, ἔτσι ἡ ἀποδοχή τοῦ ρόλου αὐτοῦ καλλιεργεῖ ἀνύπαρκτες ἀξιώσεις, ὅπως τό νά ἐπεμβαίνη σέ ἄλλη Ἐκκλησία καί νά ἀποδίδη αὐτοκεφαλία ἀκόμη καί σέ σχισματικούς.

Σεβ. Ζηζιούλας: «Ἡ λογικὴ τῆς συνοδικότητας ὁδηγεῖ στὸ πρωτεῖο»

Ἡ ἀποδοχή καί ἡ μή καταγγελία τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ Πατριαρχείου ἐπί ἕνα αἰώνα ἀπό τίς Ὀρθόδοξες Ἐκκλησίες εἶχε σάν ἀποτέλεσμα νά ὑπερβῆ τό Πατριαρχεῖο περαιτέρω τά ἐσκεμμένα καί νά κάνη πράξη σήμερα τήν κυοφορούμενη ἐπί δεκαετίες αἱρετική θεολογία τοῦ Σεβ. Ἰωάννη Ζιζιούλα. Ὁ Σεβασμιώτατος ἀναφερόμενος στό ζήτημα τοῦ πρωτείου γράφει «Οἱ Ὀρθόδοξοι ἔχουν τήν τάση νά παραβλέπουν ὁρισμένα γεγονότα καί ἰδέες, παροῦσες στή θεολογική τους παράδοση καί πίστη, ὅπως ἡ παρουσία καί ἡ λειτουργία τοῦ πρώτου σέ κάθε τοπική ἐκκλησία καί στή συνοδική της ζωή. Σύνοδοι χωρίς πρώτους ποτέ δέν ὑπῆρχαν στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί αὐτό δείχνει ξεκάθαρα ὅτι ἐάν ἡ συνοδικότητα ἀποτελεῖ μία ἐκκλησιολογική, δηλαδή δογματική ἀναγκαιότητα, τό ἴδιο πρέπει νά ἰσχύει καί γιά τό πρωτεῖο. Τό γεγονός ὅτι ὅλες οἱ σύνοδοι ἔχουν ἕνα πρῶτο ὡς ἐκκλησιολογική ἀναγκαιότητα, σημαίνει ὅτι καί οἱ οἰκουμενικές σύνοδοι θά πρέπει ἐπίσης νά ἔχουν ἕναν πρῶτο. Αὐτό αὐτόματα συνεπάγεται ἕνα παγκόσμιο πρωτεῖο. Ἡ λογική τῆς συνοδικότητας ὁδηγεῖ στό πρωτεῖο καί ἡ λογική τῆς οἰκουμενικῆς συνόδου ὁδηγεῖ στό παγκόσμιο πρωτεῖο.

Τώρα, τό πρωτεῖο στήν Ἐκκλησία ποτέ δέν ἀσκήθηκε ἐκ περιτροπῆς. Πρόκειται γιά σαφῆ ἔνδειξη ὅτι τό πρωτεῖο συνδέεται μέ ἕνα ἰδιαίτερο διακόνημα ἤ ἀξίωμα καί μέ ἕνα συγκεκριμένο πρόσωπο. Ἀπό τή στιγμή πού τό διακόνημα καί τό ἀξίωμα αὐτό βρίσκει τόν λόγο ὕπαρξής του στόν συνοδικό θεσμό, τοῦ ὁποίου καί ἀποτελεῖ τμῆμα, μπορεῖ νά λειτουργήσει μονάχα σέ σχέση μέ ἐκείνους πού συναπαρτίζουν τή σύνοδο, καί ποτέ σέ ἀπομόνωση. Τό πρωτεῖο, ὅπως ὁτιδήποτε ἄλλο στήν Ἐκκλησία, ἀκόμη καί στό εἶναι τοῦ Θεοῦ (στήν Ἁγία Τριάδα), εἶναι σχεσιακό.»! Τελικά ὁ Νυμφίος τῆς Ἐκκλησίας κατὰ τὸν Σεβ. Ζηζιούλα εἶναι ὁ Χριστός ἤ ὁ ἐπίσκοπος; Δηλαδή, ἡ παπική ἐκκλησία, ὅπου ὁ ἐπίσκοπος τῆς Ρώμης λειτουργεῖ ὡς ὁρατό κέντρο τῆς ἑνότητας τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν καί ὡς κεφαλή τοῦ σώματος τῶν τοπικῶν ἐκκλησιῶν, σέ τί διαφέρει μέ αὐτά πού ὑποστηρίζει ὁ Σεβασμιώτατος κ. Ἰωάννης; Αὐτό τό πρωτεῖο κάνει πράξη στίς ἡμέρες μας ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος καί μάλιστα οἱ ἀπόψεις αὐτές τοῦ Σεβασμιωτάτου δέν εἶναι καινούργιες, ἔχουν διατυπωθῆ χρόνια τώρα. Αὐτό τό πρωτεῖο ἔχει κατά νοῦ καί ὁ πάπας Φραγκίσκος καί μιλᾶ γιά «κοινή μαρτυρία καί ἀποστολή γιά τόν εὐαγγελισμό τῆς ἀνθρώπινης οἰκογένειας γιά μία μεγαλύτερη δέσμευση, γιά νέα καί θαρραλέα βήματα». Αὐτά τά νέα θαρραλέα βήματα ἐπιχειρεῖ ὁ Πατριάρχης Βαρθολομαῖος σήμερα, ἀναγνωρίζοντας στανικῷ τῷ τρόπῳ σχισματικούς ὡς κανονική Ἐκκλησία, πρωτάκουστο στά ἐκκλησιαστικά δεδομένα. Ἆραγε ὅποια Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία δέν ἔχει κοινωνία μέ τόν πρῶτο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας θά εἶναι πλήρης Ἐκκλησία ἤ θά εἶναι ἐλλειμματική;

Εἰς τὰ πλαίσια τῆς ἑνώσεως τῶν Ἐκκλησιῶν ἔχει ξεσπάσει τὸ Οὐκρανικὸν ζήτημα

Στήν ἐποχή μας ὁτιδήποτε συμβαίνει δέν εἶναι τυχαῖο, ἀλλά ἀπόρροια τῶν χρόνιων οἰκουμενιστικῶν σχεδιασμῶν στήν προσπάθεια τῆς ἕνωσης τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τήν Παπική καί μέσα σέ αὐτούς τούς σχεδιασμούς ἐντάσσεται ἡ δογματική σύγκλιση τῶν ἐκκλησιῶν ἀλλά καί ἡ ἀνάδειξη τοῦ Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως σέ πάπα τῆς Ἀνατολῆς. Ἔτσι, στά πλαίσια τῆς ἕνωσης τῶν ἐκκλησιῶν συγκλήθηκε ἡ σύνοδος τῆς Κρήτης καί τώρα ἔχει ξεσπάσει τό οὐκρανικό ζήτημα, ὥστε νά πλησιάσουν ὁ παπισμός καί ἡ Ὀρθοδοξία, δηλαδή νά ὑπαταχθῆ ἡ Ὀρθοδοξία στόν Πάπα καί στό πνεῦμα τοῦ κόσμου.

Ἐπειδή οἱ βηματισμοί γιά τήν σύγκλιση τῶν ἐκκλησιῶν εἶναι πολύ ταχεῖς στήν ἐποχή μας εἶναι ἀνάγκη νά ἀποσαφηνισθῆ καί νά ἐμπεδωθῆ, διότι στήν ἀντίθετη περίπτωση ἡ κατάσταση θά ἐκτροχιασθῆ:

• Ὅτι εἶναι μῦθος πώς ὁ Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως δίνει τό αὐτοκέφαλο σὲ ξένη ἐκκλησιαστικὴ δικαιοδοσία.

• Οὔτε ‟πρωτεῖο τιμῆς” διαθέτει, μόνο ‟ἁπλῶς πρεσβεῖα”. Μόνο στόν γ’ κανόνα τῆς Β’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται ἅπαξ ὁ ὅρος ‟πρεσβεῖα τιμῆς”. Ἀλλά ὁ ὅρος αὐτός καταργεῖται καί ἀντικαθίσταται πολλάκις μέ τόν ἁπλό ὅρο ‟πρεσβεῖα”, στούς νεωτέρους Κανόνες. Δηλαδή στόν κη’ Κανόνα τής Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Χαλκηδών, 451 μ.Χ.) καί στόν λστ’ Κανόνα τῆς Πενθέκτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου (Κωνσταντινούπολις 691).

• Οὔτε φυσικά ὑφίσταται ‟πρωτεῖο τιμῆς”, κάτι πού δέν ἀπαντᾶται πουθενά καί σέ κανένα Ἱ. Κανόνα.

• Ὅτι δέν ἔχει συντονιστικό καί ἀποφασιστικό ρόλο στήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τό Πατριαρχεῖο Κωνσταντινουπόλεως.

• Πώς δέν μπορεῖ νά ἐκφράζη τήν βούληση ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν.

• Καί ὅτι δέν εἶναι οὔτε ἐκφραστής οὔτε ἐγγυητής τῆς ἑνότητας τῆς Ἐκκλησίας.

Ἅγ. Νικόδημος: «Ὁ τίτλος “Οἰκουμενικὸς” ἀπὸ συνήθειαν ἐδόθη εἰς τὸν Κων/πόλεως»!

Ὁ ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στό Πηδάλιο, ἑρμηνεύοντας τόν ΚΗ΄ Κανόνα τῆς Δ΄ Οἰκουμενιθκῆς Συνόδου, τονίζει γιά τόν τίτλο ‟Οἰκουμενικός” γιά τόν Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως μεταξύ τῶν ἄλλων ὅτι «οὐχί ἀπό Κανόνων Συνοδικῶν ἤ Πατρικῶν, ἀλλ’ ἀπό συν­ηθείας ἐδόθη εἰς τόν Κωνσταντινουπόλεως». Ἄρα ἀνά πᾶσα στιγμή ὁ Θεός μπορεῖ νά ἐπιτρέψη, γιά τίς ἁμαρτίες τοῦ Γένους μας, νά δοθῆ σέ ἄλλον, ὅπως ἔγινε ἀπό τόν Ρώμης στόν Κωνσταντινοπόλεως. Ὅμως ὁ Δοσίθεος Πατριάρχης Ἱεροσολύμων θά τονίση στήν ‟Δωδεκάβιβλο” στό «Περί τοῦ πολυσήμου τῶν πρεσβείων, καί διαφορᾶς πρεσβείου, τιμῆς καί ἐξουσίας» ὅτι «ἔστι δέ διαφορά μεταξύ τῶν Πρεσβείων τῆς τιμῆς καί τῆς ἐξουσίας, καί πρεσβεῖα μέν τῆς πρώτης τιμῆς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ἐστί τό πατριαρχικόν ἀξίωμα, ὅθεν ἡ δευτέρα Οἰκουμενική δέδωκε τῷ Κωνσταντινουπόλεως πρεσβεῖα τιμῆς, ἅτινα ὡς εἴρηται καί μόνα συνιστῶσι τό πατριαρχικόν ἀξίωμα, καί γάρ μόνον τῆς τιμῆς τό πρεσβεῖον ἔχων ὁ Κωνσταντινουπόλεως προηγεῖτο τῶν Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς, καίτοι γε ἐχόντων ἐκείνων καί τά πρεσβεῖα τῆς ἐξουσίας· ἐν τῷ παρόντι ὅμως Κανόνι βεβαιοῦται τά πρεσβεῖα τῆς τιμῆς καί τῆς ἐξουσίας τοῦ Ἀλεξανδρείας, Ἀντιοχείας καί Ρώμης, καί τά πρεσβεῖα τῆς τιμῆς καί ἐξουσίας τῶν Μητροπολιτῶν πάντων, δηλονότι τῶν ὑπό τούς Πατριάρχας καί τῶν μή ὑποκειμένων Πατριάρχαις, ἤτοι Ἀσίας, Πόντου, Θράκης, Κύπρου, Ἀφρικῆς καί τῶν λοιπῶν, ὥστε μένειν ἀβίαστα καί ἐν ταῖς χειροτονίαις καί εἰς πᾶσαν ἄλλην ἐκκλησιαστικήν κυβέρνησιν καί παρ’ ἀλλήλων τῶν Μητροπολιτῶν καί παρά τῶν Πατριαρχῶν πάντων».

https://paterikiparadosi.blogspot.com

Ὁ Κων/λεως ἐπιδοκιμάζει τὴν Οὐνίαν καὶ ὁμιλεῖ περὶ «κοινῆς πίστεως»!

Ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖ­ος κατὰ τὴν πρόσφατον ἐπίσκεψίν του εἰς τὴν Ἰταλίαν μετέβη τὴν 18ην Σεπτεμβρίου εἰς τὸ Λοῦγκρον, ὅπου ἐγένετο δεκτὸς μετὰ τιμῶν ἀπὸ τοὺς Οὐνίτας. Κατὰ τὴν ὑποδοχὴν αὐτοῦ μεταξὺ ἄλλων ἀνεφώνησε καὶ τὰ ἑξῆς: 

«(Ἤρθαμε)… νὰ προσκυνήσωμεν τὰ ἱερὰ σεβάσματα τῆς κοινῆς ἡμῶν Πίστεως καὶ πνευματικῆς κληρονομίας καὶ νὰ μετάσχωμεν τῆς χαρᾶς τῆς τοπικῆς Ἐπισκοπῆς διὰ τὴν ἑκατοστὴν ἐπέτειον ἀπὸ τῆς ἱδρύσεώς της… Αἰσθανόμεθα ὅτι μαζί σας μᾶς ὑποδέχονται οἱ Ἅγιοι τῆς περιοχῆς, ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεριστής… 

Μέσα ἀπὸ μιὰ ποικιλία ὀνομάτων ποὺ ὑπενθυμίζουν τὴν ἀπώτερη Ἑλληνικὴ ἢ Ἀρβανίτικη καταγωγὴ καὶ τὸν σύνδεσμο μὲ τὸ Βυζάντιο καὶ τὴν Ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ μὲ τὸ λειτουργικὸ Τυπικὸ καὶ τὶς Παραδόσεις της, οἱ Χριστιανοὶ τῆς περιοχῆς προσπαθεῖτε νὰ αὐτοπροσδιορισθῆτε καὶ νὰ νιώσετε τὴν ὑπερηφάνειαν ποὺ δικαιοῦσθε γι’ αὐτὸ τὸ ὁποῖον εἶσθε!». 

Ὑπάρχει «κοινὴ Πίστις» μεταξὺ τῶν Ὀρθοδόξων καὶ Οὐνιτῶν; Μετέχει εἰς τὴν χαρὰν τῆς ἱδρύσεως Οὐνιτικῆς Ἐπισκοπῆς; Ὁμιλεῖ διὰ τὸν Ἅγιον Ἰωάννην τὸν Θεριστήν, ὅταν ὁ ἴδιος ὁ Πατριάρχης ἐξεδίωξεν, ἀπὸ τὸ Μοναστήρι τοὺς Ὀρθοδόξους; Τοὺς παροτρύνει νὰ αἰσθάνωνται ὑπερηφάνεια, ἐπειδὴ εἶναι Οὐνῖται; 

Δυστυχῶς, ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος δὲν ἐσταμάτησε εἰς αὐτά. Μετέχων εἰς «ἑσπερινὸν» συμπροσευχόμενος μὲ παπικοὺς εἰς τὸν καθεδρικὸν ναὸν εἰς τὸ Λοῦγκρον προσέθεσεν ἀκόμη ἕτερα ἀντορθόδοξα: 

«…Τιμᾶται ὁ Ἅγιος Δονάτος ἰδιαιτέρως ὡς προστάτης τῆς Θεσπρωτίας καὶ τῆς πόλεως τῆς Παραμυθιᾶς. Ἑπομένως, εἶναι ἰδιαιτέρως οἰκεῖος, ὄχι μόνον εἰς τὸν φέροντα τὸ ὄνομά του Ἐπίσκοπον, ἀλλὰ καὶ πρὸς τοὺς ἐνταῦθα Χριστιανούς, πολλοὶ τῶν ὁποίων κατάγονται ἐκ προγόνων ἐξ Ἠπείρου καὶ Ἀλβανίας… 

Ἡ Καλαβρία, αὐτὴ ἡ “terra d’ occidente volta verso l’ oriente”, ὅπως προσφυῶς ἀπεκλήθη, ὑπῆρχεν ἀπὸ παλαιοτάτων χρόνων Ὀρθόδοξος καὶ εὐδοκιμοῦσα εἰς τὴν εὐσέβειαν, μὲ θαυμαστῶς ἀκμάζοντα φιλοκαλικὸν καὶ νηπτικὸν Μοναχισμόν, εὑρίσκετο δὲ ἐκκλησιαστικῶς ἀπὸ τῶν ἀρχῶν τοῦ Η΄ αἰῶνος ὑπὸ τὸν Θρόνον τῆς Κωνσταντινουπόλεως, τὴν ὁποίαν καὶ ἀνεγνώριζεν ὡς Μητέρα Ἐκκλησίαν. Οἱ σχέσεις συγγενείας, ὡς γνωστόν, δὲν ἀλλάζουν, παρὰ τὰς κατὰ καιροὺς στροφὰς τῆς Ἱστορίας. Ἡ μητέρα αἰσθάνεται πάντοτε μητέρα, ἀγαπᾶ τὰ παιδιά της, τὰ σκέπτεται καθημερινῶς, προσεύχεται διακαῶς ὑπὲρ αὐτῶν, ὅσον μακρυὰ καὶ ἂν εὑρίσκωνται. Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα! Οὕτω πως αἰσθάνεται καὶ δι’ ὑμᾶς ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Μήτηρ Ἐκκλησία, ἔστω καὶ ἂν δὲν εὑρίσκεσθε πλέον ὑπὸ τὴν ἄμεσον κανονικὴν προστασίαν της. Καὶ χαίρεται μητρικῶς, διότι βλέπει ὅτι κρατεῖτε τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της. Τοῦτο δὲν τὸ παραδέχεται ὡς ἐξωτερικὸν μόνον στοιχεῖον, κάτι τὸ ὁποῖον θὰ ἐνεῖχεν ἴσως καὶ κάποιαν δόσιν ὑποκρίσεως, ἀλλὰ ὡς δεῖγμα ἐσωτερικῆς καὶ βαθυτέρας δίψης καὶ νοσταλγίας. Δίψης, νοσταλγίας, ἀλλὰ καὶ ἀγάπης! Ἀγάπης «κραταιᾶς ὡς θάνατος», ἀφοῦ διὰ νὰ τὰ κρατήσετε ὅλα αὐτὰ ὡς θεμελιώδη στοιχεῖα τῆς ἰδιοπροσωπίας σας καὶ τοῦ αὐτοπροσδιορισμοῦ σας, κάποτε, εἰς δυσκόλους ἐποχάς, «ἐσχήκατε ἐν ἑαυτοῖς τὸ ἀπόκριμα τοῦ θανάτου» (Β΄ Κόρ. 1,9) καὶ θαυμασίους Ὁμολογητὰς ἀνεδείξατε, οἷοι οἱ Ὅσιοι Λουκᾶς καὶ Βαρθολομαῖος, τῶν ὁποίων καὶ τὰς ἁγίας εὐχὰς ἐπικαλούμεθα… 

Εἴμεθα βέβαιοι ὅτι αὐτὰς τὰς Ἐνορίας καὶ Μονὰς τῶν Ὀρθοδόξων ἤδη τὰς ἀγαπᾶτε καὶ δὲν τὰς θεωρεῖτε ὡς ἀνταγωνιστρίας, ποὺ βεβαίως δὲν εἶναι τοιαῦται, ἀλλ’ ὡς ἀδελφικὰς παρουσίας καὶ μαρτυρίας τῆς μητρικῆς ἀγάπης τῆς Κωνσταντινουπόλεως… 

Προσευχόμεθα ἐμεῖς, νὰ προσεύχεσθε καὶ σεῖς, νὰ λειάνη ὁ Θεὸς τὴν ὁδὸν καὶ νὰ ἀνατείλη ἡ ἡμέρα ἡ μεγάλη καὶ ἐπιφανής, κατὰ τὴν ὁποίαν θὰ εὑρεθῶμεν ἀπὸ κοινοῦ πέριξ τῆς ἁγίας Τραπέζης. Μέχρι τότε, κρατεῖτε, παρακαλοῦμεν, τὰς ἀνατολικὰς παραδόσεις σας…». 

Τί νὰ πρωτοεπισημάνη κανείς. Ἀναγνωρίζει τὸν παπικὸν κ. Δονάτον ὡς Ἐπίσκοπον! Χαίρεται ποὺ ἄνθρωποι ἀπὸ τὴν Ἤπειρον καὶ τὴν Ἀλβανίαν ἔπεσαν εἰς τὰς χεῖρας τοῦ Παπισμοῦ! Ἐνδιαφέρεται μόνον νὰ προβάλη ὅτι κάποτε ἡ περιοχὴ ἦτο δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως! Ἡ δικαιοδοσία εἶναι τὸ μεῖζον, ἐνῶ ἡ πίστις τὸ ἔλασσον! «Ἅπαξ μητέρα, πάντοτε μητέρα», δηλαδὴ ἀναγνωρίζει ὅτι εἶναι «μητέρα» τῆς Οὐνίας; Ἀναγνωρίζει τὴν Οὐνίαν ὡς ἀποδεκτὸν τέκνον τοῦ Πατριαρχείου; Βεβαίως, ἀφοῦ ἐν συνεχείᾳ ἐπιχαίρει, διότι κρατοῦν «τὴν γλῶσσαν της, τὸ τυπικόν της, τὴν ὑμνολογίαν καὶ ὅλον τὸν λειτουργικόν της πλοῦτον, τὴν περιβολὴν καὶ τὰ ἄμφια τῆς ἱερωσύνης της»! Ὅλα ἐκεῖνα δηλαδὴ μὲ τὰ ὁποῖα ἐξηπάτησαν ἐπὶ αἰῶνας Ὀρθοδόξους, διὰ νὰ τοὺς προσελκύσουν εἰς τὸν παπισμόν. Αὐτὰ εἶναι τὰ σημαντικὰ διὰ τοὺς Φαναριώτας, τὰ ἄμφια καὶ ὁ πλοῦτος… Πρὸ ἔτους εἶχεν ἐκμανεῖ ὁ Πατριάρχης κ. Βαρθολομαῖος καὶ ὡμίλει (ἐσφαλμένως βεβαίως) περὶ «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς», ὅταν ἐθίγησαν τὰ ὑποτιθέμενα προνόμιά του! Τώρα ἡ Οὐνία δὲν εἶναι δι’ αὐτὸν ἀντιποίησις, ἀλλὰ ἀξία ἐπαίνων! 

Ἀναφέρεται ἐπίσης εἰς κάποιας ἐλαχίστους Ὀρθοδόξους ἐνορίας καὶ Μονάς, διὰ τὰς ὁποίας δὲν πρέπει νὰ ὑπάρχη ἀνταγωνισμός… Δὲν εἶναι ἔργον τῶν Ὀρθοδόξων ἡ ἱεραποστολή; Ὄχι, διὰ τὸν κ. Βαρθολομαῖον αὐταὶ αἱ ἐνορίαι δὲν εἶναι «παρουσία καὶ μαρτυρία» τῆς πίστεως, ἀλλὰ τῆς δικαιοδοσίας τῆς Κωνσταντινουπόλεως! 

Παρελείψαμεν ἕνα τμῆμα, εἰς τὸ ὁποῖον δηλώνει ὅτι ὄντως ὑπάρχουν διαφοραὶ καὶ ἐν συνεχείᾳ ἐκφράζει τὴν εὐχὴν τοῦ «Κοινοῦ Ποτηρίου». Πῶς ὅμως εἶναι δυνατὸν Ὀρθόδοξος Πατριάρχης νὰ προτρέπη νὰ παραμείνουν εἰς τὴν Οὐνίαν; Καὶ ὅσοι ἐν τῷ μεταξὺ ἀπέλθουν εἰς τὴν ἄλλην ζωὴν ὡς Οὐνῖται; 

Ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ μετάδοσις τῆς Θ. Κοινωνίας εἰς τὸν Οὐνίτην Ποροσένκο δὲν ἦτο σφάλμα ἀλλὰ συνειδητὴ πρᾶξις.

orthodoxostypos.gr

Οικουμενικός: ''Προσευχόμαστε οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να επιτύχουν τον σκοπό τους''

Του Αθανάσιου Θανόπουλου | Romfea.gr

Την στήριξή του στον Πρόεδρο της Τουρκίας κ. Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν εξέφρασε με επιστολή του ο Οικουμενικός Πατριάρχης κ. Βαρθολομαίος.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Χουριέτ ο Οικουμενικός Πατριάρχης στην επιστολή που απέστειλε στον Τούρκο Πρόεδρο τονίζει ότι η Εκκλησία προσεύχεται για την επιτυχία της επιχείρησης ''Κλάδος Ελαίας'' στην Αφρίν της Συρίας.

''Όπως ορίζει η παράδοση της Εκκλησίας μας, πάντα προσευχόμαστε υπέρ του κράτους μας, υπέρ της υγεία των ηγετών μας, της ευημερίας και της ευτυχία του λαού μας. Δεν έχουμε ξεχάσει τις εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπων που έχουν εκτοπιστεί εξαιτίας συγκρούσεων με τους γείτονές μας στο νότο, ειδικά στη Συρία'' αναφέρει σε άλλο σημείο η επιστολή.

Επίσης στην επιστολή ο Οικουμενικός Πατριάρχης πρόσθεσε ότι η Εκκλησίας προσεύχεται να αποκατασταθεί η ειρήνη στην Συρία με την επιχείρηση ''Κλάδος Ελαίας''.

Σε άλλο σημείο ο κ. Βαρθολομαίος πρόσθεσε: ''Είναι η επιθυμία της κοινότητάς μας να αναπτυχθεί γρήγορα το έθνος μας σε ένα περιβάλλον εμπιστοσύνης με τον τερματισμό αυτής της ασθένειας που λέγεται τρομοκρατία, η οποία έχει πλήξει όλους τους πολίτες μας, αλλά κυρίως τους Κούρδους πολίτες που ζουν στο νοτιοανατολικό τμήμα της Τουρκίας''.

Στην συνέχεια ο κ. Βαρθολομαίος αναφέρει: ''Η αποφασιστική στάση του προέδρου Ερντογάν, ο οποίος αρνείται αυστηρά τη σύνδεση της τρομοκρατίας με την θρησκεία, αντικατοπτρίζεται στην παγκόσμια γνώμη''

"Προσευχόμαστε οι τουρκικές Ένοπλες Δυνάμεις να επιτύχουν τον σκοπό τους και η επιχείρηση ''Κλάδος Ελαίας'' να φέρει την ειρήνη στην περιοχή όπως λέει και το όνομά της'' υπογραμμίζει κλείνοντας Οικουμενικός Πατριάρχης στην επιστολή του προς τον Τούρκο Πρόεδρο Ερντογάν.

Τίποτα ό,τι συμβαίνει, δεν γίνεται χωρίς πρόνοια του Θεού!

Περί μοίρας και προνοίας

(Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος)

Λόγος Α΄

Οι ταραχές και οι θόρυβοι της ζωής μας δεν προέρχονται από τα ίδια τα πράγματα της ζωής αλλά απ’ τη διάθεση της ψυχής μας

Η ζωή μας είναι γεμάτη από μεγάλη ταραχή και ο βίος μας γεμάτος από θορύβους. Το κακό όμως, αγαπητοί, δεν είναι αυτό, αλλά το ότι αυτούς τους θορύβους και τις ταραχές, ενώ μπορούμε ή να τους καταστήσουμε ελαφρότερους ή να τους υπομένουμε χωρίς λύπη, εμείς ούτε το ένα φροντίσαμε ούτε το άλλο, καιπερνάμε όλο τον καιρό μας μέσα στην απογοήτευση. Και ο ένας θρηνεί για τη φτώχεια του, ο άλλος για την αρρώστια του, άλλος για τις πολλές φροντίδες και για τις ανάγκες της οικογένειας, άλλος για την ανατροφή των παιδιών και άλλος για το ότι δεν έχει παιδιά. Και πρόσεξε να δεις πόσο μεγάλη είναι αυτή η ανοησία. Γιατί δε θρηνούμε όλοι για τα ίδια πράγματα, αλλά θρηνούμε το ίδιο για τα αντίθετα. Και όμως, αν τα ίδια πράγματα ήταν η αιτία για τους θρήνους μας, δεν θα έπρεπε να θρηνούμε το ίδιο και για τα αντίθετα. Αν, δηλαδή, η φτώχεια ήταν πράγμα κακό και αφόρητο, τότε εκείνος που ζει στα πλούτη δεν θα έπρεπε 

ποτέ να ζει με ταραχή και θλίψη. Κι αν το να μην έχει κανείς παιδιά ήταν κακό, τότε ο πολύτεκνος θα έπρεπε να είναι πάντοτε εύθυμος. Κι αν πάλι, το να διοικεί κανείς μια πόλη και να χαίρεται τις τιμές και να έχει πολλούς στις προσταγές του, ήταν κάτι ζηλευτό, έπρεπε τον ήσυχο και γαλήνιο βίο να τον αποφεύγουν και να τον αποστρέφονται όλοι οι άνθρωποι. Αλλά τώρα, όταν δεις ότι πλούσιοι και φτωχοί το ίδιο θρηνούν, και πολλές φορές ότι ο πλούσιος το κάνει αυτό πιο πολύ απ’ τον φτωχό, και ο άρχοντας και ο αρχόμενος, και ο πολύτεκνος και ο άτεκνος, να μην αποδίδουμε την αιτία για την ταραχή στα πράγματα, αλλά σε μας τους ίδιους που δεν μπορούμε να τα χειριστούμε όπως πρέπει και να απαλλάξουμε τον εαυτό μας από όλη αυτή τη στενοχώρια της ψυχής μας. Γιατί η ταραχή και ο θόρυβος δεν βρίσκεται μέσα στα πράγματα, αλλά συνηθίζει να τα γεννά η ψυχή μας. Έτσι, όταν εκείνη βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ακόμη κι αν από παντού μας χτυπήσουν τρικυμίες, εμείς θα ησυχάζουμε διαρκώς στη γαλήνη και στο λιμάνι. Όπως και το αντίθετο· όταν η ψυχή μας δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση, ακόμη κι αν όλα μας έρχονται ευνοϊκά, δεν θα αισθανόμαστε καλύτερα από τους ναυαγούς.

Αυτό βέβαια μπορούμε να το διαπιστώσουμε και στα σώματα. Αυτός δηλαδή που έχει κάνει δυνατό το σώμα του, κι αν συγκρουσθεί με μύριες αντίξοες καιρικές συνθήκες, όχι μόνο δεν θα πάθει κανένα κακό, αλλά και περισσότερη δύναμη θα αποκτήσει με την εξάσκηση και με το να ζει σ’ αυτές τις καιρικές ανωμαλίες. Αν, όμως, έχει κανείς σώμα ασθενικό και αδύναμο, έστω κι αν ζει στο άριστο κλίμα, δεν πρόκειται να ωφεληθεί και να κερδίσει τίποτε από αυτό, γιατί η ασθένεια που φέρει μέσα στο σώμα του θα εξουδετερώνει και θα καταστρέφει την ευεργετική επίδραση του κλίματος.

Το ίδιο, άλλωστε, παρατηρούμε και με τις τροφές. Όταν, δηλαδή, η κοιλιά είναι υγιής και έχει δύναμη, ό,τι κι αν δεχθεί, όσο σκληρό κι αν είναι, όσο δύσπεπτο, το κάνει καθαρό χυμό, γιατί η φυσική ευεξία νικά την κακή ποιότητα της τροφής. Όταν όμως η κοιλιά είναι άτονη και ασθενική, τότε κι αν της προσφέρεις την πιο εύπεπτη τροφή, την αλλάζει προς το χειρότερο και την αχρηστεύει, γιατί η ασθένεια της κοιλιάς καταστρέφει την ποιότητά της.

Έτσι λοιπόν κι εμείς, αγαπητοί, όταν βλέπουμε να επικρατεί αταξία στα πράγματα, να μην κατηγορούμε το Θεό. Γιατί αυτό δεν αποτελεί φάρμακο για το τραύμα, αλλά δημιουργεί νέο τραύμα που γίνεται πάνω στο παλιό. Να μη νομίζουμε πως οι δαίμονες κυβερνούν τον κόσμο μας και πως ό,τι συμβαίνει σ’ αυτόν γίνεται χωρίς πρόνοια, ούτε να βάζουμε πάνω από την πρόνοια του Θεού τη δύναμη κάποιας άλλης αιτίας ή της μοίρας. Γιατί όλα αυτά είναι γεμάτα βλασφημία και η πραγματική ταραχή και αταξία δε βρίσκεται στο αποτέλεσμα των πραγμάτων, αλλά μέσα στην ταραγμένη σκέψη μας· η οποία κι αν ακόμη βρίσκεται μέσα σε μεγάλη εξωτερική ευταξία, αν δεν διορθώσει τη δική της εσωτερική αταξία και ταραχή, δεν έχει να ωφεληθεί σε τίποτε απ’ την ευταξία των πραγμάτων της ζωής. Όπως, δηλαδή, το μάτι, όταν είναι άρρωστο, και στο λαμπρότερο μεσημέρι θα βλέπει σκοτάδι και άλλα αντί άλλων, και η ακτίνα του ηλίου δεν θα του χρησιμεύει πια, αλλά όταν είναι υγιές και δυνατό, θα μπορέσει ακόμη και το βράδυ να οδηγήσει με ασφάλεια το σώμα, έτσι και το μάτι της ψυχής μας, όσο είναι υγιές, ακόμη και τα πράγματα που είναι συγκεχυμένα, τα διακρίνει με ευκολία· όταν όμως έχει υποστεί βλάβη, ακόμη κι αν το οδηγήσεις στον ουρανό, κι εκεί θα βλέπει μεγάλη αταξία και ταραχή.

Και για το ότι τα πράγματα έτσι έχουν, θα σου το αποδείξω με πολλά παραδείγματα και από την παλαιά και από τη σύγχρονη εποχή. Πόσοι υποφέρουν τη φτώχεια με ευκολία, και δεν παύουν γιαυτό να ευχαριστούν το Θεό; Πόσοι πλούσιοι, που ζουν μες στην πολυτέλεια, αντί να ευχαριστούν, βλασφημούν τον Κύριο; Πόσοι είναι εκείνοι, που ενώ δεν έπαθαν κανένα κακό, κατηγορούν την κάθε πρόνοια του Θεού; Πόσοι είναι εκείνοι, που ενώ πέρασαν όλη τους τη ζωή στη φυλακή, υπομένουν την ταλαιπωρία τους αυτή με πιο μεγάλη ευγνωμοσύνη στο Θεό από εκείνους που έζησαν τη ζωή τους ελεύθεροι και ασφαλείς; Βλέπεις ότι η κατάσταση της ψυχής μας και η σκέψη μας είναι η αιτία και για τούτα και για εκείνα, και όχι η ίδια η φύση των πραγμάτων; Ώστε αν φροντίζαμε για την ψυχή μας, δεν θα υπήρχε ταραχή, δεν θα υπήρχε αταξία, δεν θα υπήρχε κανένα κακό, ακόμη κι αν τα πράγματα της ζωής μας πήγαιναν πάνω κάτω κι αντιμετωπίζαμε καταστάσεις σφοδρότερες κι απ’ την πιο ορμητική παλίρροια.

Πες μου, όμως, γιατί ο Παύλος ευχαριστεί συνεχώς τον Θεό; Έζησε μια ζωή άριστη ανάμεσα στους ανθρώπους και άσκησε συνεχώς την αρετή, κι έπαθε τόσα δεινά που ελάχιστοι άνθρωποι τα έχουν πάθει. Κανείς άνθρωπος κάτω από τον ήλιο δεν υπήρξε δικαιότερος από εκείνον, ούτε έπαθε χειρότερα από εκείνον κανένας από τότε που υπάρχουν οι άνθρωποι. Κι όμως, ενώ έβλεπε πολλούς άλλους, που ζούσαν στην αμαρτία, να είναι χαρούμενοι και να απολαμβάνουν τα αγαθά αυτού του κόσμου, ο ίδιος ευχαριστούσε τον Θεό για τα παθήματά του και προέτρεπε και τους άλλους να κάνουν το ίδιο. Από εκείνον λοιπόν να παραδειγματίζεστε. Γιαυτό κι εσύ, όταν δεις τον αμαρτωλό να χαίρεται, όταν τον δεις να υπερηφανεύεται, όταν τον δεις να νικά τους εχθρούς του, να εκδικείται εκείνους που τον λύπησαν, και να μην έχει υποστεί καμιά βλάβη, αλλά από παντού να κερδίζει χρήματα, όλοι να τον τιμούν να τον κολακεύουν, και συ, αντίθετα, να βρίσκεσαι σε άσχημη κατάσταση, μέσα σε συμφορές, σε συκοφαντίες, σε εχθρότητες, μη νομίσεις ότι είσαι κανένας παραπεταμένος, αλλά αφού σκεφθείς τον Παύλο που βρέθηκε κι αυτός στη δική σου άσχημη κατάσταση, όρθωσε το φρόνημά σου, ανάστησε το ψυχικό σου σθένος και μη νικηθείς από τη θλίψη και τη στενοχώρια.

Η ευλογία του Θεού να μην κρίνεται απ’ την ευτυχία ή τη δυστυχία κάποιου σ’ αυτή τη ζωή

Το φίλο και τον εχθρό του Θεού, μην τον κρίνεις από την ευτυχία ή τη δυστυχία σ’ αυτόν τον κόσμο. Αλλά αν δεις κάποιον που ενώ ζει ενάρετα είναι εξουθενωμένος από την αρρώστια και να φροντίζει για την ευσέβεια, αυτόν να τον μακαρίζεις και να τον θεωρείς αξιοζήλευτο˙ κι ας βρίσκεται δεμένος με μύριες αλυσίδες, κι ας μένει διαπαντός μες στη φυλακή, κι ας είναι δούλος σε ανάξιους κυρίους, κι ας ζητιανεύει, κι ας εργάζεται στα μεταλλεία, κι ας υποφέρει οποιοδήποτε κακό. Γιατί αυτός είναι μακάριος κι αν ακόμη του βγάλουν τα μάτια, κι αν τον καίνε, κι αν του κόβουν το σώμα λίγο λίγο.

Αν όμως δεις κάποιον άλλον να ζει μέσα στην ασέλγεια και την αμαρτία και στα χειρότερα κακά, και να απολαμβάνει μεγάλη τιμή και να ανέρχεται σε θρόνο βασιλικό και να φέρει στέμμα και να ντύνεται με πορφύρα και να εξουσιάζει όλο τον κόσμο, αυτόν να τον κλαίς και να τον λυπάσαι. Γιατί, πραγματικά, δεν υπάρχει τίποτε πιο άθλιο από την ψυχή που βρίσκεται σ’ αυτήν την κατάσταση, ακόμη κι αν έχει υποτάξει ολόκληρη την οικουμένη, Τι θα ωφεληθεί κανείς αν είναι πλούσιος στα χρήματα, όταν είναι απ’ όλους πιο φτωχός στην αρετή; Και ποιο το κέρδος να έχει στην εξουσία του τόσα, όταν δεν μπορεί να εξουσιάσει τον εαυτό του και τα πάθη του; Αλλά εμείς όταν δούμε κάποιον να υποφέρει στο σώμα και να καίγεται από τον πυρετό ή να πονάει στα πόδια, ή να υποφέρει από κάποια άλλη αρρώστια ή αθεράπευτη πάθηση, δακρύζουμε, κι ας είναι πιο πλούσιος απ’ όλους, και τόσο περισσότερο όσο πιο πλούσιος είναι. Γιατί τα δεινά φαίνονται ακόμη πιο μεγάλα, όταν κανείς έχει άφθονα τα αναγκαία για να ζήσει. Κι εκείνος μεν που εμποδίζεται από τις απολαύσεις εξαιτίας της φτώχειας του, παρηγοριέται από την ίδια την ανάγκη. Εκείνος όμως που έχει τη δυνατότητα να απολαύει το καθετί και εμποδίζεται από την αρρώστια του, μ’ αυτό και μόνο υποφέρει περισσότερο.

Ο άνθρωπος που αξιολογεί τη ζωή με βάση τις υλικές απολαύσεις καταντά πιο ανόητος κι απ’ τα ζώα

Πώς δεν είναι άπρεπο λοιπόν, όταν δούμε κάποιον που βασανίζεται από ένα σωματικό νόσημα να τον λυπούμαστε κι ας είναι και εύπορος, και όταν η ψυχή δεν βρίσκεται σε καλή κατάσταση –η ψυχή, που άλλο δεν υπάρχει ίσο με αυτήν και πιο πολύτιμο– να την μακαρίζουμε για λίγα χρήματα ή για πρόσκαιρη τιμή, ή για κάτι άλλο από αυτά που μένουν εδώ και μας εγκαταλείπουν μαζί με τη ζωή αυτή, και μάλιστα πολλές φορές πριν να φύγουμε από αυτή τη ζωή; Μη σας παρακαλώ. Αυτά είναι που μας προκαλούν θόρυβο και ταραχή. Γιαυτό πολλοί κατηγορούν τον Θεό, γιαυτό νομίζουν πως στον κόσμο δεν υπάρχει η θεία πρόνοια. Κι αν ήξεραν ότι στην παρούσα ζωή δεν υπάρχει κανένα αγαθό παρά μόνο η αρετή, ούτε ο πλούτος, ούτε τα χρήματα, ούτε η υγεία, ούτε η εξουσία, ούτε κανένα άλλο, και ότι κανένα δεν υπάρχει κακό στην παρούσα ζωή παρά μόνο η κακία και η πονηρία και η διαστροφή της ψυχής, ούτε φτώχεια, ούτε αρρώστια, ούτε κατηγορία, ούτε συκοφαντίες και τα άλλα που θεωρούνται κακά, τότε δεν θα έλεγαν ποτέ αυτά, όσα τώρα λένε, δεν θα ζούσαν με θλίψη και στενοχώρια, δεν θα μακάριζαν ποτέ εκείνους που έπρεπε να τους λυπούνται, δεν θα λυπούνταν ποτέ εκείνους που έπρεπε να μακαρίζουν, δε θα λογάριαζαν τους ανθρώπους όπως τα ζώα. Γιατί το να μακαρίζεις τους ανθρώπους για την παχυσαρκία τους ή για το πλούσιο τραπέζι τους και για τον πολύ τους ύπνο, αυτό δεν είναι τίποτε άλλο παρά να λογαριάζεις τους ανθρώπους σαν τα άλογα ζώα. Γιατί και αυτά, τα ίδια πράγματα έχουν για ευτυχία, ή καλύτερα, και στα άλογα ζώα ακόμα αυτό είναι του κακού η αιτία. Γιατί πολλά γαϊδούρια και άλογα χάθηκαν απ’ την τεμπελιά και την πολυφαγία. Έπειτα, αφού στα άλογα ζώα, που όλη τους η αρετή βρίσκεται στη δύναμη του σώματός τους, αυτό είναι βλαβερό, στους ανθρώπους, που όλη τους η αξία βρίσκεται στην ευγένεια της ψυχής τους, θα το θεωρήσουμε αυτό αρετή και δε θα ντραπούμε τον ουρανό και τους αγγέλους που είναι συγγενείς με την ψυχή μας; Δε ντρέπεσαι και την ίδια τη φύση και τη διάπλαση του ανθρωπίνου σώματος; Γιατί ο Θεός δε δημιούργησε το σώμα μας όπως το σώμα των άλογων ζώων, αλλά το δημιούργησε έτσι όπως του έπρεπε για να υπηρετεί ψυχή λογική και αθάνατη. Γιατί ο Θεός στα ζώα έκανε τα μάτια να κοιτάνε προς τα κάτω, και σε σένα τα τοποθέτησε πάνω στο κεφάλι, σε τέτοια θέση σαν επάνω σε φρούριο ψηλό; Μήπως γιατί εκείνα δεν έχουν τίποτε κοινό με τον ουρανό, ενώ σ’ εσένα δόθηκε εξαρχής η εντολή, και από το Θεό και από τη φύση, να ατενίζεις προς τα επάνω; Γιατί το δικό σου σώμα το έκανε να στέκεται όρθιο και το σώμα των ζώων να βλέπει προς τα κάτω; Μήπως για την ίδια αιτία πάλι, για να σου διδάξει και με αυτή τη διάπλαση του σώματός σου να μην έχεις κανένα κοινό με τη γη, μήτε να προσκολλάσαι με τα πράγματα της ζωής αυτής;

Ας μην αρνηθούμε λοιπόν την ευγένεια της καταγωγής μας και ξεπέσουμε στο γένος των ζώων, για να μην ειπωθεί και για μας το εξής: «Ταλαίπωρος ο άνθρωπος˙ ενώ έχει τιμή και αξία, ως δημιουργηθείς κατ’ εικόνα Θεού, δεν το κατενόησε και δεν το εκτίμησε αυτό» (Ψαλμ. 48, 21). Γιατί το να καθορίζει την ευτυχία κανείς από τις απολαύσεις, τον πλούτο και την εφήμερη δόξα, και γενικά από τα πράγματα της παρούσας ζωής, αυτό δεν είναι γνώρισμα ανθρώπου που αναλογίζεται την ευγενική του καταγωγή, αλλά ανθρώπου που έχει καταντήσει άλογο και γαϊδούρι. Αλλά μακάρι να μην βρίσκονται μεταξύ μας τέτοιοι άνθρωποι σ’ αυτή τη θεοσεβή σύναξη, σ’ αυτό το πνευματικό θέατρο, σ’ αυτή την άγια συγκέντρωση. Γιαυτό άλλωστε και κάθε ημέρα απολαμβάνουμε το θείο κήρυγμα, ώστε να κόβουμε με το λόγο του Θεού, σαν με δρεπάνι, τα θρασύτατα πάθη της ψυχής, και να γινόμαστε δέντρα καρποφόρα και να παράγουμε ώριμο καρπό, που να φυλάγεται στη βασιλική αποθήκη και να φέρνει δόξα στον Κύριο όλων μας και γεωργό των ψυχών μας, και σε μας την αθάνατη ζωή, την οποία μακάρι όλοι να κερδίσουμε με τη χάρη και τη φιλανθρωπία του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, στον Οποίο, μαζί με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα, ανήκει η δόξα και η δύναμη και η τιμή στους απέραντους αιώνες. Αμήν. 

(Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, “Λόγοι περί μοίρας και προνοίας, περί θανάτου, και περί της μελλούσης κρίσεως”, μετάφραση Ευάγγελος Γ. Καρακοβούνης, 1η έκδ., Αθήνα, Αποστολική Διακονία της Εκκλησίας της Ελλάδος, 1998)

https://alopsis.gr

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον....

Να αγαπάς τον πραγματικό άλλον. Τις καλές και κακές στιγμές του, τους χειμώνες και τα καλοκαίρια του. Τις φωνές και την σιωπή του. Το γέλιο και το δάκρυ του, το φως και το σκοτάδι του. 

Τότε μονάχα δικαιούσαι να πεις ότι στην ζωή αυτή κατάφερες να αγαπήσεις, όχι αυτό που εσύ ήθελες ή περίμενες να συναντήσεις, αλλά εκείνο που πραγματικά ήταν ο άλλος. Άλλωστε η ζωή είναι ωραία μονάχα όταν θρυμματίζεις καθρέπτες που σε κρατάνε εγκλωβισμένο στο αυτοείδωλο σου. 

Κι η αληθινή αγάπη είναι ακριβώς αυτό, μια έξοδος συνάντησης με το διαφορετικό.

πλ

Μετά από τέτοια εκκοσμίκευση, ποιός να αγωνισθεί κατά του Οικουμενισμού;

Μνημόσυνα: Δυστυχώς τα καταντήσαμε μια κοινωνιολογική θεατρική παράσταση

Δεν θα αναλύσουμε τι είναι τα μνημόσυνα αλλά το πώς μετέχουμε σε αυτά. Δυστυχώς τα μνημόσυνα έχουν καταντήσει μια κοινωνιολογική παράσταση.

Μια θεατρική παράσταση με τους συγγενείς να μένουν στρατιωτάκια ακούνητα, αμίλητα και αγέλαστα σε όλη την διάρκεια της ακολουθίας. Βλέπουμε πολλές φορές το κόλυβο μόνο του μαζί με την φωτογραφία του μακαρίτη ή της μακαρίτισσας. Οι συγγενείς έρχονται μετά την τρίτη καμπάνα ή μετά το ευαγγέλιο.

Έχουμε και περιπτώσεις που έρχονται στο τέλος, για τον Όρθρο δεν το συζητάμε καν, το πολύ πολύ να έχει έρθει η γιαγιά της οικογένειας. Το κόλυβο είναι φυσικά παραγγελία λόγω του μεγέθους, πρόσφορο και αυτό από το φούρνο και στην Θεία Κοινωνία δεν μετέχει κανείς.

Η μοναδική μετοχή είναι στο καφεδάκι μετά την Λειτουργία. Απλά οι περισσότεροι περιμένουν να ακούσουν το όνομα στα ευλογητάρια και να πάνε στο καφενείο να πούνε τα νέα τους και τα κουτσομπολιά με το καφεδάκι και το κονιάκ. 

Αναφορά για Χριστό και σωτηρία πουθενά. Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο και διαδραματίζονται απίστευτα πράγματα: Συνήθως θα έρθουν κάποιοι συγγενείς να Κοινωνήσουν έτσι απροετοίμαστοι απλά επειδή κάνουν το μνημόσυνο λες και το μνημόσυνο από μόνο του σε αξιώνει για την Θεία Κοινωνία.

Η άλλη κατάσταση είναι να μην κοινωνάει κανένας απλά να σπρώχνουν τα παιδάκια ή καμιά γιαγιά για να κοινωνήσει για να μην πει κάτι ο κόσμος. Οι υπόλοιποι απλά ντυμένοι στα μαύρα περιμένουν να ακούσουν το όνομα του θανόντος και μέχρι εκεί.

Βγαίνει το Άγιο Ποτήριο αλλά δεν μας απασχολεί ο Χριστός μας απασχολεί τι θα πει ο κόσμος. Είναι δυστυχώς ντροπή να λέμε ότι είμαστε Ορθόδοξοι. Πολλές φορές δεν πάνε καν τα ονόματα από το βράδυ στον Ιερέα, και βλέπουμε κάποιο πιάτο και ρωτάμε ποιόν θα μνημονεύσουμε.

Στην καλύτερη θα μας φέρουν το όνομα του κεκοιμημένου αλλά ονόματα υπέρ υγείας και μετάνοιας για την προσκομιδή δεν φέρνει ΚΑΝΕΙΣ, μιλάμε για απίστευτη κατάσταση. Στο τέλος θα μοιράζουμε προσκλήσεις στα μνημόσυνα όπως στους γάμους. 

Καλά για τους καλεσμένους τους μνημοσύνου δεν το συζητάμε. Συχνά τσιγαράκι, φραπεδιά έξω από την Εκκλησία και όταν ο παπάς αρχίζει τα νεκρώσιμα ευλογητάρια απλά θα μπούνε μέσα στο ναό έτσι για το τυπικό της υπόθεσης.

Αξίζει να σημειώσουμε ότι οι περισσότεροι καλεσμένοι του μνημοσύνου δεν παίρνουν αντίδωρο αντίθετα πάνε γρήγορα έξω για να πάρουμε τα κόλυβα και να πιάσουν πρώτη θέση το καφενείο ή στην αίθουσα για τον καφέ.

Η φράση θα κάνω μνημόσυνο έχει καταντήσει σε φράση “Θα κάνω πάρτυ αλλά ο καλεσμένος θα λείπει.” Υποτίθεται ότι παρακαλούμε και προσευχόμαστε για την ανάπαυση του κεκοιμημένου να πάει στον παράδεισο αλλά όσοι μένουν πίσω δυστυχώς δεν θέλει κανείς να πάει. 

Αποφεύγουμε το Άγιο Ποτήριο σαν το διάβολο με το λιβάνι. Ιδιαίτερα αν πεις στους συγγενείς ότι καλό είναι για την ψυχή σας και την σωτηρίας σας να εξομολογηθείτε και να κοινωνήσετε στο μνημόσυνο σε κοιτάνε τόσο άγρια λες και τους είπες να πάρουν το Κώνειο. 

Η σωστή μετοχή: Εξομολόγηση, άσκηση και ελεημοσύνες πριν το μνημόσυνο και φυσικά για όλη μας την ζωή. Καθημερινή προσευχή και κομποσχοίνι για την ψυχή τους κεκοιμημένου αδερφού μας. 

Ιδιαίτερα το πρόσφορο να το ζυμώσουμε με προσευχή και να πάμε από την πρώτη καμπάνα στην Εκκλησία προσευχόμενοι για τον άνθρωπο μας. Να κοινωνήσουμε των Αχράντων Μυστηρίων, χαρά για τον άνθρωπο που έφυγε είναι αυτοί που μένουν να αγωνίζονται για την σωτηρία της ψυχής τους.

Δεν ξέρω αν υπάρχει γυρισμός. Αυτός που ζούμε δεν είναι η Ορθόδοξη Ελλάδα που διαβάζουμε στον Φώτη Κόντογλου. Τελικά, γνήσια Ορθοδοξία λατρεία και παράδοση βρίσκουμε στην Ιεραποστολή.. 

Καλή μετάνοια να έχουμε. 

π. Σπυρίδων Σκουτής

https://ethnegersis.blogspot.com

O Αντίχριστος θα πηγαίνει στήν Εκκλησία...

- Μα τώρα, μας δουλεύεις; Θα είναι ο Αντίχριστος πιστός και θα πηγαίνει και στην Εκκλησία;

- Βεβαίως! Αφού είδε και αποείδε ότι με άμεσους διωγμούς τόσους αιώνες κατάφερε μια τρύπα στο νερό, τώρα προσπαθεί με πονηριά και υπουλότητα να βάλει τους χριστιανούς στο σακί του μέσα από την αλλοίωση της πίστης μας.

Ο Αντίχριστος δεν θα κλείσει τις Εκκλησιές, ούτε και θα τις κάψει κατά πως έκανε παλιά, αλλά θα τις γεμίσει κιόλας από χριστιανούς που θα βαπτίζονται θα εξομολογούνται, θα κοινωνούν, θα κάνουν ευλαβή έργα, μα στην ουσία δεν θα ξέρουν σε ποιον Θεόν πιστεύουν.

Εάν εστιάσουμε στη ετυμολογία της λεξης –Αντίχριστος- «αντι» δεν σημαίνει μόνο «αυτός που εναντιώνεται», αλλά και «αυτός που βρίσκεται στη θέση άλλου», δηλαδή ο άνομος που θα έρθει θα παραπλανήσει τον κόσμο προσποιούμενος τον Χριστό και προσπαθώντας να τον μιμηθεί σε όλα.

Γι' αυτό βλέπουμε σήμερα κάποιοι να προσπαθούν να εκλογικεύσουν την Αγία μας πίστη, να αγωνίζονται να κάνουν την Ορθοδοξία «επιστημονική» και «ευρωπαϊκή» και όχι την λιβανισμένη και «βλάχικη» που είχαμε έως τώρα. 

Ακόμη και Του Χριστού θέλουνε να του δώσουμε πτυχίο να μην είναι «αγράμματος» και «ξυπόλητος», αλλά και τους Πατέρες της Εκκλησίας μας τους θέλουνε επιστήμονας και προφέσσορες και όχι λιπόσαρκους ασκητάδες σαν τους αγράμματους…

Στα χρόνια λοιπόν του Αντιχρίστου, ο οποίος θα είναι πραγματικό πρόσωπο και όχι απλά μία κατάσταση, όπως αναφέρει άλλωστε και η Αγ. Γραφή (Β΄Θεσσ. Β΄-3,4) αλλά και πολλοί παλαιοί και σύγχρονοι Άγιοι Πατέρες, τότε λοιπόν οι Χριστιανοί θα χωριστούν σε δύο κατηγορίες, σε εκείνους που θα πιστεύουν με την καρδιά και σε εκείνους που θα πιστεύουν με το μυαλό. 

Γι' αυτό και όσοι Χριστιανοί ακολουθήσουν τον Αντίχριστο δεν θα νοιώθουν καμμία αμφιβολία και αβεβαιότητα, αλλά θα νομίζουν ότι κάμουνε και το χρέος τους κιόλας κινούμενοι στα γνωστά ήσυχα νερά τους.

Αναφέρει για το θέμα αυτό ο Άγιος Γαβριήλ ο νέος από την Γεωργία:

«Για τους πιστούς χριστιανούς η μεγαλύτερη θλίψη θα είναι ότι αυτοί θα φεύγουν στο δάσος, αλλά οι κοντινοί τους άνθρωποι θα δέχονται το χάραγμα του Αντιχρίστου. Στους εσχάτους καιρούς οι οπαδοί του Αντιχρίστου θα πηγαίνουν στην Εκκλησία, θα βαπτίζονται, θα κηρύττουν για τις ευαγγελικές εντολές. Όμως μην τους πιστεύετε. Αυτοί δεν θα έχουν τα καλά έργα. Μόνο με τα καλά έργα μπορεί κάποιος να αναγνωρίσει τον αληθινό Χριστιανό».Αλλά και τα Θεολογικά κηρύγματά πλέον καταντήσανε συναισθηματικές αγαπολογίες με κοινωνικές και ψυχολογικές αναφορές και ζήτημα πλέον είναι να ακούσουμε σήμερα να μιλάνε για Παράδεισο, Κόλαση, Δευτέρα Παρουσία και Κρίση.

Ας αναβαπτιστούμε λοιπόν στην αγία Ορθοδοξία μας, που μυρίζει Αγιορείτικο μοσχολίβανο και όχι λεβαντίνικη κολόνια. Στην πίστη μας, που μας έμαθαν οι αγράμματοι μεν πατεράδες και παππούδες μας, μα μοσχομυρισμένοι από την ευωδία Του Παναγίου Πνεύματος.

Περὶ ἱερωσύνης, καθαρότητος τῶν ἱερέων καὶ ἡ φοβερὰ εὐθύνη τοῦ πνευματικοῦ ποὺ δίνει συμμαρτυρία

Μὲ ἀφορμὴ ἀνάρτηση σχετικὰ μὲ τὴν πρόσφατη χειροτονία πρώην μέντιουμ θυμήθηκα ἄλλη μία συνομιλία ποὺ εἶχα στὴν Ἁγία Γῆ τὸ 1993 μὲ τὸν τελευταῖο μεγάλο πνευματικό της Παλαιστίνης τὸν Γέροντα Σεραφεὶμ τὸν Ἁγιοσαβαΐτη (φῶτο). 

Ἡ συζήτηση γιὰ τὰ κωλύματα, ἄμεσα καὶ ἔμμεσα, ὅποτέ μου εἶπε τὸ παρακάτω περιστατικό.

Νεανίας τις προσῆλθε στὴν Λαύρα τοῦ Ἁγίου Σάββα ὁρμώμενος ἐκ Θεσσαλονίκης, παιδὶ ποὺ μεγάλωσε μὲ φόβο Θεοῦ καὶ διατηρήθηκε καθαρὸς ὅπως τὸν γέννησε ἡ μητέρα του μὲ σκοπὸ κάποια στιγμὴ νὰ ἱερωθεῖ. Ἐξομολογήθηκε λοιπὸν στὸν Γέροντα Σεραφεὶμ ὁ ὁποῖος περιχαρής του εἶπε πὼς ἔχει τὴν εὐλογία του νὰ διακονήσει τὸ φρικτὸ θυσιαστήριο. Πρὶν διαβάσει τὴν συγχωρετικὴ εὐχὴ ὁ Γέροντας, ὁ νέος του εἶπε..."Γέροντα ξέχασα νὰ σᾶς πῶ καὶ κάτι τελευταῖο"...

"Πρὶν μερικοὺς μῆνες ἡ ἀδελφή μου σύναψε σχέση ἀπὸ τὴν ὁποία ἔμεινε ἔγκυος. Μόλις τὸ κατάλαβε καὶ ἀφοῦ πέρασαν λίγες μέρες ἡ σχέση της τὴν ἐγκατέλειψε καὶ βρίσκονταν σὲ δύσκολη κατάσταση. Ἕνα πρωϊνὸ ἑτοιμαζόμουν νὰ πάω μὲ τὸ ἁμάξι στὴν δουλειὰ ὅταν ἐκείνη μὲ βρῆκε στὶς σκάλες καὶ μοῦ ζήτησε νὰ τὴν πάω στὸ γυναικολόγο. Προσπάθησα νὰ τὴν πείσω νὰ μὴν κάνει ἔκτρωση ἐκείνη ὅμως ἦταν ἀνένδοτη. Τελικὰ τὴν....συνόδευσα στὸ νοσοκομεῖο."

Ὁ Γέροντας Σεραφεὶμ τινάχθηκε σὰν ἐλατήριο καὶ τοῦ εἶπε... "Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες, ἱερέας δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις, μὲ συγχωρεῖς παιδί μου δὲν μπορῶ νὰ σοὺ δώσω συμμαρτυρία."

Ὁ νέος ἔκλαιγε γονατιστός ἀλλὰ ὁ πνευματικὸς ἦταν ἀνένδοτος. Συμμέτοχος σὲ φόνο ἔγινες ἱερέας κωλύεσαι δὲν μπορεῖς νὰ γίνεις. Ὅπως ἔλεγε ὁ μακαριστὸς Σεραφεὶμ δὲν εἶχε ἐξομολογήσει πιὸ καθαρὸ παληκάρι στὴν ζωή του καὶ ὅμως ἔχασε τὴν ἱερωσύνη.

Αὐτὲς οἱ λίγες γραμμὲς γιὰ τὴν βιομηχανία χειροτονιῶν ποὺ στήνουν διάφορες μητροπόλεις,κάνοντας ἱερεῖς καὶ πνευματικοὺς ἄτομα μὲ κωλύματα ἱερωσύνης καὶ πᾶμε μετὰ ὅλοι μαζὶ κατὰ βαρβάρων.

εμμανουήλ παπάς

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr/

Όταν δεις κάποιον να γίνεται πλούσιος με αδικίες, να δακρύσεις....

Όταν δεις κάποιον να γίνεται πλούσιος με αδικίες και να ευημερεί, να στενάξεις, να δακρύσεις. Διότι ο πλούτος αυτός προσθέτει σ’ αυτόν τιμωρία.

Αυτά που μαζεύονται, χάνονται και αυτά που σκορπίζονται παραμένουν. Από το χέρι του Θεού κανένας δεν μπορεί να τα αρπάξει.

Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά ....

Ήταν ένας πατέρας που μεγάλωνε ένα ανάπηρο παιδί μόνος του. Το παιδί ήταν κατάκοιτο στο κρεβάτι. Κάποια στιγμή έφτασε σε τεράστιο οικονομικό αδιέξοδο. Τότε εμφανίστηκε κάποιος άνθρωπος στην ζωή του, που άρχισε να τον βοηθά χρηματικά προς χάριν του παιδιού. Τον βοήθαγε για πολύ καιρό, ώσπου κάποια στιγμή ο πατέρας του είπε «σου χρωστάω ...την ζωή μου». Μόλις το άκουσε αυτό ο άνθρωπος του είπε: «θέλω να έρθεις μαζί μου σε μια συγκέντρωση». Έτσι κι έγινε, κάποια μέρα κλείδωσαν το κατάκοιτο παιδί στο σπίτι και πήγαν σε κάποιον χώρο όπου γινόταν η συγκέντρωση. 

Εκεί ο πατέρας διαπίστωσε ότι ήταν συγκέντρωση των Ιεχωβάδων. Σκέφτηκε να μείνει για να μην τους προσβάλλει. Μόλις τελείωσε η συγκέντρωση και έφευγε ο κόσμος, του είπε ο ”ευεργέτης” «εσύ μείνε». Πήγαν τον πατέρα σε ένα άλλο δωμάτιο, όπου ήταν Χριστιανικές εικόνες πάνω στο πάτωμα και του είπε «Μου ανέφερες ότι μου χρωστάς την ζωή σου. Πάτησε λοιπόν τις εικόνες και γίνε μάρτυρας του ιεχωβά». Ο πατέρας ευθύς απάντησε «Εγώ Ορθόδοξος γεννήθηκα και Ορθόδοξος θα πεθάνω. Την ζωή μου είπα ότι σου χρωστάω, όχι την ψυχή μου».

Τότε τον ξυλοκόπησαν άγρια και τον πέταξαν στον δρόμο. Ο αιμόφυρτος πατέρας πήρε ένα ταξί και παρά την προτροπή του ταξιτζή να τον πάει στο νοσοκομείο, εκείνος πήγε σπίτι.

Έξω από το ξεκλείδωτο πλέον σπίτι του, είδε το παιδί του να τρέχει και να γελά όπως όλα τα παιδάκια. Με έκπληξη ρώτησε το παιδί τι έγινε και εκείνο του είπε τα λόγια «Ήρθε ο Κύριος Ιησούς Χριστός, με σήκωσε και μου είπε: Αυτή την στιγμή ο πατέρας σου μαρτυρεί για Εμένα»…

http://dakriametanoias.blogspot.com/

« Μετά φόβου Θεού, Πίστεως και ΑΓΑΠΗΣ προσέλθετε….! »

(4ο από τα 4)

Η πολυσυζητημένη ,πολυτραγουδισμένη και πλέον παρεξηγημένη λέξη που συγχέεται μεταξύ πνευματικού και κοσμικού φρονήματος, είναι η αγάπη.

Έχει υποστεί τη μεγαλύτερη κακοποίηση χρησιμοποιούμενη ως μπαλαντέρ από τους εκάστοτε επίδοξους, προκειμένου να πετύχουν τους στόχους τους.

Ενώ λοιπόν η αγάπη δεν είναι απλώς αρετή, αλλά, ο ίδιος ο Θεός –κατά τον Ιερό Χρυσόστομο-, «και ο Θεός αγάπη εστί», εντούτοις οι μακράν του Θεού και όσοι λανθασμένα πιστεύουν (αιρετικοί), αντιλαμβάνονται την αγάπη κατά το δοκούν.

Είναι επομένως δυνατόν, ο διάβολος και τα όργανά του να μην επωφελούνται από αυτήν την τόσο σπουδαία λέξη, που πίσω της μπορεί κανείς να καλύψει , επικαλούμενος το ….καλό της οικουμένης, ακόμα και γενοκτονίες κρατών;

Ή μήπως δεν βλέπουμε να διαδραματίζονται με ραγδαίο ρυθμό τα γεγονότα από τους «σωτήρες» του κόσμου, επί προφάση δήθεν αγάπης και ενδιαφέροντος προς τους λαούς και προς την προστασία του πρασίνου; «Ουκ οίδασιν τι ποιούσιν»!

Ας προσπαθήσουμε λοιπόν, όσο μπορούμε, με τη βοήθεια του Θεού, να διαχωρίσουμε -πάντα κατά τας γραφάς-την πνευματική αγάπη από την αγάπη που υπάρχει και καλλιεργείται κατά κόρον στον κόσμο και ονομάζεται «κοσμική» ή αλλιώς «αγαπολογία».

Η ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗ Ή ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ.

Θα μπορούσε να ονομαστεί και πνευματική, καθότι ο Απόστολος μας λέει ότι:

«Η αγάπη δεν ξεπέφτει ποτέ αλλά μένει πάντοτε βεβαία και ισχυρά, ακόμη και μετά τον θάνατόν μας» (Κορινθ. Α’ ιγ’ 8.) 

Είναι επομένως αναπόσπαστη από το Πνεύμα το Άγιον. Φυσικά εννοεί την Αληθινή εν Χριστώ Αγάπη ή αλλιώς τη Θεία Αγάπη( κατά τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή).

Ούτε αντιφάσκει ο Απόστολος όταν λέει προς Κορινθίους ότι:

«Εις την παρούσαν ζωήν μένουν η Πίστις , η Ελπίς και η Αγάπη, αυτά τα τρία. Μεγαλυτέρα δε από αυτά είναι η Αγάπη» (Α’ ιγ’13),εννοώντας τη Θεία Αγάπη και όχι αυτή που εμείς εννοούμε.

Στους δε Γαλάτας μας λέει ότι: «Ο Δίκαιος θα ζήσει και θα σωθεί δια της Πίστεως», και πάλι : «Μόνον δια της Πίστεως δίδονται αι ευλογίαι …» (Γαλ.Γ’ 11,10.)

Αυτή τη Θεία εν Χριστώ Αγάπη μας τη δίδαξε αυτοπροσώπως και έμπρακτα ο ίδιος ο Θεάνθρωπος,ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ώστε να αποφευχθεί οποιαδήποτε παρερμηνεία και σύγχυση με την κοσμική αγάπη η οποία διαιρεί καθότι ενισχύεται από … «άλλο πνεύμα», ενώ η πρώτη, όσο υπάρχει …ενώνει!

Ας δώσουμε προσοχή στο Λόγο του Αγίου Μάξιμου του Ομολογητού, προς τακτοποίηση αυτών των δύο πρώτων εντολών του Θεού επί των οποίων κρέμεται όλος ο Νόμος.

ΤΙ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ,ΠΩΣ ΓΕΝΝΑΤΑΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΑΠΟΚΤΑΤΑΙ.

Η Αγάπη είναι μία αγαθή διάθεση της ψυχής, η οποία την κάνει να μην προτιμά κανένα από τα όντα περισσότερο από τη γνώση του Θεού. Είναι όμως αδύνατο να φτάσει να αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι από τα γήινα.

2.Την Αγάπη την γεννά η Απάθεια, την Απάθεια τη γεννά η Ελπίδα στο Θεό. Την Ελπίδα,η Υπομονή και η Μακροθυμία. Αυτές τις γεννά η καθολική Εγκράτεια, την Εγκράτεια, ο Φόβος του Θεού. Τον Φόβο του Θεού, τον γεννά η Πίστη.

3.Εκείνος που πιστεύει στον Κύριο, φοβάται την κόλαση. Κι εκείνος που φοβάται την κόλαση εγκρατεύεται από τα πάθη. Εκείνος που εγκρατεύεται από τα πάθη, υπομένει όσα θλίβουν.

Εκείνος που υπομένει όσα θλίβουν, θα αποκτήσει την Ελπίδα στο Θεό. Η Ελπίδα στο Θεό απομακρύνει το νου από κάθε εμπαθή κλίση προς τα γήινα. Και όταν χωριστεί από αυτήν ο νους, θα αποκτήσει την Αγάπη προς τον Θεό.

9.Αν η ζωή του νου είναι ο φωτισμός που δίνει η πνευματική γνώση, και αυτόν τον γεννά η Αγάπη προς το Θεό, ορθά έχει λεχθεί πως δεν είναι τίποτε πιο μεγάλο από τη Θεία Αγάπη.

{Τη συναντάμε συχνά στους Αγίους μας και ως Θείο Έρωτα. 

Για να υπάρξει όμως προϋποθέτει καλοπροαίρετη ψυχή και Πίστη προς ΑΥΤΟ που σφόδρα θα αγαπήσουμε. Το δε «Μακάριοι οι μη ειδότες και πιστεύσαντες», ας μην είναι δικαιολογία ,διότι τώρα όλοι μας έχουμε δει και έχουμε ακούσει, συνεπώς αναπολόγητοι θα είμαστε!}

15.Εκείνος που βλέπει και ίχνος μόνο μίσους μέσα στην καρδιά του, προς οποιονδήποτε άνθρωπο για οποιοδήποτε φταίξιμό του, είναι εντελώς ξένος από την Αγάπη προς το Θεό. Γιατί η Αγάπη προς το Θεό, δεν ανέχεται διόλου το μίσος κατά του ανθρώπου.

16. «Όποιος με αγαπά-λέει ο Κύριος-θα τηρήσει τις εντολές Μου. Και δική Μου εντολή είναι να αγαπάτε ο ένας τον άλλο». Άρα λοιπόν εκείνος που δεν αγαπά τον πλησίον του, δεν τηρεί την Εντολή του Κυρίου. Εκείνος που δεν τηρεί την Εντολή, ούτε τον Κύριο μπορεί να αγαπήσει.

13.Όποιος αγαπά το Θεό δεν μπορεί να μην αγαπήσει και κάθε άνθρωπο σαν τον εαυτό του, αν και τον δυσαρεστούν τα πάθη εκείνων που δεν έχουν ακόμη καθαριστεί. Γι’ αυτό και χαίρεται με αμέτρητη και ανέκφραστη χαρά για τη διόρθωσή τους.»

(Φιλοκ.Β’,1η εκατ. κεφ. περί Αγάπης,σελ.49-50,Αγ.Μάξιμου του Ομολογητού κεφ.1,2,3,9,15,16,13)

Προανέφερε ο Άγιος ότι Αγάπη είναι «η αγαθή διάθεση της ψυχής». Δηλαδή η καλοπροαίρετη πτυχή της ψυχής η οποία κυριάρχησε και επιβλήθηκε της «κακής διάθεσης και κλίσης του εαυτού της». Ως εκ τούτου πίστευσε, αγάπησε το Θεό, όπως έχει εντολή και μάλιστα όπως επιθυμεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός. Αφού λοιπόν μητέρα της Αγάπης είναι η Πίστη ή αλλιώς καρπός της Πίστης είναι η Αγάπη και δεδομένου ότι η Αγάπη «μένει πάντοτε βεβαία και ισχυρά ,ακόμα και μετά το θάνατό μας», πόσο μάλλον μένει βεβαία και ισχυρά η Πίστη που είναι μητέρα της Αγάπης ή αλλιώς η ρίζα του καρπού;

Όλα αυτά ισχύουν μόνο όταν είμαστε ενωμένοι μαζί Του.

Αυτήν την ένωση διέρρηξε ο εωσφόρος πιστεύοντας περισσότερο στον εαυτό του και όχι στο δημιουργό του. Αγάπησε περισσότερο τη δική του δόξα ,παρά τη δόξα του Θεού Πατρός. Ο εγωισμός του τον κατέστρεψε. Δεν είχε παρά μόνο έναν εχθρό εναντίον του, τον εαυτό του. Το αυτεξούσιό του επέλεξε την «δόξα» στον εαυτό του και όχι στο δημιουργό του.

Εάν μετά την Ανάσταση του Κυρίου δε μετανόησε, δεν θα μετανοήσει ποτέ. Ούτε άλλοι άγγελοι θα εκπέσουν. Οι άγγελοι ακατάπαυστα δοξολογούν το Θεό και οι Άγιοι, ανώτεροι των Αγγέλων, ας μας προβληματίσουν και παραδειγματίσουν για το πόσο πίστεψαν και αγάπησαν τον Κύριο, όντας άνθρωποι. Σε αυτούς επομένως «δίνει ο Κύριος εξουσίες προς επιβεβαίωση του κηρύγματός τους» επί της γης.

Γι’ αυτό ο Άγιος Συμεών μας παροτρύνει «..με δάκρυα παρακαλέστε τον Θεό να σας στείλει Άγιο και απαθή δάσκαλο..», διαφορετικά οι συμβουλές του κόσμου και των μισθωτών θα μας οδηγήσουν στον λάκκο. Όποιος έχει μάτια και αυτιά ας ακούσει και ας δει. Οι Άγιοι δοκιμάστηκαν από τον Κύριο πολύ σχολαστικά. Δεν «πέφτουν» όσο είναι στην Αγάπη του Θεού. Άντεξαν τις φοβερές επιθέσεις των τριών μεγάλων εχθρών που τους πολεμούσαν νυχθημερόν και όχι μόνο, αλλά κατανίκησαν αυτούς τους εχθρούς. Έδωσαν όλη τους την καρδιά και όλη τους την Αγάπη, μαζί και το αίμα τους για τον Κύριο. Πώς είναι δυνατόν να νικηθούν από έναν εχθρό που απέμεινε μετά την κοίμησή τους, αφού μάλιστα τον ενέκρωσαν ήδη, ευρισκόμενοι εν ζωή; Εμείς τι κάνουμε για τον Κύριο; Τι ανταποδίδουμε εις Αυτόν αντί τόσων ευεργεσιών που μας προσφέρει, χωρίς να τις αξίζουμε;

Ούτε ομολογία Αγάπης και Πίστης δεν είμαστε ικανοί να κάνουμε;

Ταυτιζόμαστε με τους εχθρούς Του δεχόμενοι την ένωση των αιρέσεων με την Αγιασμένη Εκκλησία Του;

Μη γένοιτο!

Μετά από τόσα που έχουν συμβεί τον τελευταίο καιρό, αν και τώρα δεν βλέπουμε την αποστασία κλήρου και λαού, τότε ας περιμένουμε δικαίως τη δεύτερη, αυστηρότερη παιδαγωγική Του. Ας προσέξουμε τι μας λέει ο Κύριος:

«Δεν είναι δε ανάγκη να σας είπω πολλά δια τας εντολάς, τας οποίας πρέπει να τηρήσετε, ΔΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗΝ ΕΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΤΡΟΣ ΜΟΥ,Η ΟΠΟΙΑ ΘΑ ΣΑΣ ΚΑΤΑΣΤΗΣΗ ΚΑΙ ΣΥΜΜΕΤΟΧΟΥΣ ΤΗΣ ΧΑΡΑΣ ΜΟΥ...» (Ιωάν.ΙΕ’12.)

«Σεις, προς τους οποίους δεικνύω με την θυσίαν της ζωής μου την τελείαν και ανυπέρβλητον Αγάπην μου, είσθε φίλοι μου ,και θα εξακολουθείτε να είσθε φίλοι μου, ΕΑΝ ΠΡΑΤΤΕΤΕ ΟΣΑ ΕΓΩ ΣΑΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΛΩ».(Ιωάν.ΙΕ’14)

«Έτσι ενωμένοι δια της Αγάπης θα παρουσιασθήτε ισχυροί και ανίκητοι εις όσους θα σας μισούν.»(Ιωάν.ΙΕ’17)

Όταν επομένως εμείς δεν είμαστε ενωμένοι δια της Αγάπης πώς θα αντιμετωπίσουμε τους τρεις μεγάλους εχθρούς μας (εαυτό μας, κόσμο, διάβολο) που ακατάπαυστα προσπαθούν να μας παρασύρουν; Δεν μας προτρέπει απλά να σώσουμε την ψυχή μας, αλλά μας λέει: 

«Άγιοι γίνεσθε, ότι Άγιος ειμί Εγώ».

ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΓΑΠΗ

Μόνο τρία παραδείγματα για να φανεί μερικώς η Θεία Αγάπη ή αλλιώς η εν Χριστώ Αγάπη, που αβίαστα εκδηλώνεται προς το συνάνθρωπο (τον πλησίον μας), καθότι «βλέποντας τον αδελφό μας, βλέπουμε Κύριον τον Θεό μας».

Διηγείται κάποιος αδελφός: 

«Άκουσα ότι κάποιος ηλικιωμένος βούτηξε στη φουρτουνιασμένη θάλασσα και έσωσε μια κοπέλα που πνιγόταν. Όταν όμως με πολύ κόπο την έβγαλε στην παραλία δεν άντεξε η καρδιά του. Ενήργησε εν πλήρη συνειδήση. «Έδωσε την ζωήν του χάριν των φίλων του.»

Είδα με τα μάτια μου (συνεχίζει), έναν 22 χρονών να ορμάει μέσα στη φωτιά, να κλείνει και να ξηλώνει τα μανόμετρα προλαμβάνοντας στο κλάσμα του δευτερολέπτου την έκρηξη, σώζοντας δέκα συν –στρατιώτες του, που από άγνοια παρακολουθούσαν το συμβάν από πολύ κοντά.

Άκουσα επίσης,από στρατιωτικό, ότι ο αδελφός του (αξιωματικός και αυτός), έπεσε πάνω στη χειροβομβίδα, κουλουριάστηκε και έσωσε τους εκπαιδευόμενους πλησίον.»

Εδώ βλέπουμε ολοφάνερα,πώς λειτουργεί ενστικτωδώς και αυθόρμητα η Αγάπη και πώς συμπλέει με το καθήκον, όπου ξεχύνεται ως χείμαρρος από το πλεόνασμα της ψυχής ,αψηφώντας κάθε κίνδυνο.

Πλήρης εφαρμογή στην πράξη του: 

«Μεγαλυτέραν Αγάπην προς τους φίλους κανείς δεν έχει από αυτήν, ήτοι από το να δώσει την ζωήν του χάριν των φίλων του.» (Ιωάν.ΙΕ’13)

ΑΓΑΠΗ ΟΥ ΚΑΤ’ ΕΠΙΓΝΩΣΙΝ

Ας δούμε λίγο την Αγάπη που κινείται μεν καλοπροαίρετα, αλλά ελλείψει διακρίσεως, μάλλον κακά αποτελέσματα φέρει αντί καλών.

«Μοναχός έδινε στον λαϊκό αδελφό του έως ότου τον κακόμαθε και τον έκανε τεμπέλη. Μετά κατ’εντολή του γέροντά του έπαψε να του δίνει, αντιθέτως του ζητούσε. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα ,να βρει δουλειά ο αδελφός του και να του προσφέρει, που και που. Η στέρηση βλέπουμε ότι του έκανε καλό. Από αγάπη του έδινε και τον έκανε τεμπέλη και από αγάπη του στέρησε και τον έκανε εργατικό.» (Γεροντικό)

Ποιά από τις δύο Αγάπες ευαρεστεί τον Θεό; Βλέπουμε εδώ πως η Αγάπη που στερείται διάκρισης επιφέρει κακό αντί καλού. «Μείζονα των αρετών η διάκριση.»

Παρόμοια βλέπουμε κατά κόρον στη διαπαιδαγώγηση των νέων, που με τις αλόγιστες παροχές τους καταστρέφουμε. Μετά αναρωτιόμαστε γιατί «η ηδονή φέρνει την οδύνη».

Ας εγκολπωθούμε του Αγ. Μάξιμου του Ομολογητή :

26. «Η διάθεση της Αγάπης δεν διαπιστώνεται μόνο με την παροχή χρημάτων, αλλά πολύ περισσότερο με τη μετάδοση λόγου και με τη σωματική διακονία.»

( Φιλοκ.Β’τομ.,σελ.51.,κεφ.26, 1η εκατ.κεφ. Περί Αγάπης)

Εννοώντας κατά πρώτον το Θείο Λόγο και δεύτερον το εντελώς αντίθετο από το «παρκάρισμα» των παιδιών για να απαλλαγούμε από αυτά, ενώ ο Θεός μας τα έδωσε για να τα νουθετήσουμε.

Βεβαίως χρειάζεται σωστή προσέγγιση, πάντα με τη βοήθεια πνευματικού, ώστε τίποτα να μην υποτιμηθεί από αυτά τα τόσο σοβαρά θέματα. Αν τώρα αδελφέ, ζητάς συμβουλή από μισθωτό, μη κληθέντα, αλλά αυθαιρέτως εισερχόμενο στην τόσο «μεγάλη γιορτή του γάμου», τότε κλάψε για τα αποτελέσματα των συμβουλών και εγκολπώσου όσο είναι νωρίς του Αγίου Συμεών του νέου Θεολόγου το ακόλουθο: 

«Να ικετεύεις το Θεό με προσευχές και δάκρυα να σου στείλει οδηγό απαθή και Άγιο. Αλλά και συ ο ίδιος να μελετάς τις Θείες Γραφές και μάλιστα τα πρακτικά συγγράμματα των Αγίων Πατέρων, για να αντιπαραβάλλεις σ’αυτά τη διδασκαλία και τις πράξεις του διδασκάλου και γέροντά σου, βλέποντάς τες όπως σε καθρέφτη και εξετάζοντάς τες. Και όσα είναι σύμφωνα με τις Γραφές να τα εγκολπώνεσαι και να τα κρατείς στο νου σου, τα νόθα όμως και ξένα να τα διακρίνεις και να τα απορρίπτεις, για να μην πλανηθείς. Γιατί να ξέρεις, πολλοί πλάνοι και ΨΕΥΔΟ-διδάσκαλοι υπάρχουν σήμερα.» (Φιλοκ.Δ’σελ.18,κεφ.33.)

Ο μισθωτός χαρακτηρίζεται από θράσος, περιορίζει την αγάπη μόνο στις παροχές υλικών για ευνόητους λόγους. Εναντιώνεται προς τον συνάνθρωπο φτάνοντας μέχρι την καταδίωξη συνδούλου του. Αυτός όχι μόνο δεν αγαπά, αλλά κρύπτει τον φθόνο του μέσω της υποκριτικής αγάπης. Γίνεται όμως αντιληπτός από τα έργα του όπως μας λέει ο Κύριος:

«Από τον καρπό θα αναγνωρίσετε το δένδρο.»

Η πραγματική Αγάπη διευκρινίζεται μέσα στις Άγιες Γραφές γιατί μόνο αυτοί που αγαπούν μπορούν να εξηγήσουν με λόγο και πράξη την αγάπη. Και αυτοί είναι ο ίδιος ο Θεός που με την Σταύρωση Του μας απέδειξε την ανυπέρβλητον Αγάπη Του, και οι Άγιοί Του που ζουν ανάμεσά μας σε διαφορετικούς χρόνους και με έμπρακτο τρόπο μας διδάσκουν την Αληθινή εν Χριστώ Αγάπη. Είναι μακάριος, μας λέει ο Κύριος, αυτός που πονάει και συμπάσχει με τους πονεμένους και χαίρεται μαζί με αυτούς που χαίρονται. Μακάριος και αυτός που καταδιώκεται για την Πίστη Του, όπως και αυτός που του συμπαρίσταται. 

Μας λέει ο Άγιος :

«Εάν αγαπάς τον συνάνθρωπό σου θέλεις να τον βοηθάς.

Εάν τον αγαπάς σαν τον εαυτό σου (όπως έχεις εντολή), θέλεις να μοιράζεσαι τα υπάρχοντά σου με αυτόν. Τότε ανήκεις στο κατά φύσιν και εκτελείς την Εντολή του Κυρίου: «Αγάπα τον πλησίον σου όπως τον εαυτόν σου».

Εάν τώρα αγαπάς τον πλησίον σου (φίλο σου) περισσότερο από τον εαυτό σου, ε!!...τότε άγγιξες το υπέρ-φύσιν και ομοιάζεις του Ιησού Χριστού. Δίνεις και την ζωήν σου για τον φίλο σου.»

Εάν κάποιος αγαπά πραγματικά τον πλησίον του είναι δυνατόν να τον σκανδαλίζει, να τον κλέβει, να τον συκοφαντεί; Και αν τίποτα από όλα αυτά δεν κάνει διότι τον αγαπά, είναι δυνατόν να κακομεταχειρίζεται τους γονείς του; Να πως αποδεικνύεται ότι όλος ο Νόμος κρέμεται από την Πίστη και την Αγάπη προς τον Θεό!

Εύκολα λοιπόν κατανοείται ότι όποιος δεν τηρεί τις Εντολές του Κυρίου και ιδιαίτερα ο γνους και μη ποιήσας, δεν αγαπά τον Κύριο και ας λέει με το στόμα του ότι τον αγαπά.

Αυτός είναι φαρισαίος, υποκριτής και επικίνδυνος για τον πλησίον του. Γι’αυτόν η Γραφή λέει: 

«Και δίπλα του αν περάσεις θα ζημιωθείς..». Πώς επομένως ένας που δεν αγαπάει τον Θεό θα αγαπήσει τον συνάνθρωπό του; Μάλλον το συμφέρον του αγαπά. Ως τυφλός και νεκρός πνευματικά δεν αντιλαμβάνεται ότι Σωτηρία χωρίς την έμπρακτη απόδειξη ενδιαφέροντος και Αγάπης προς τον πλησίον, δεν επιτυγχάνεται.

ΑΓΑΠΟΛΟΓΙΑ

Ψεύτικη αγάπη ,δηλαδή μόνο στα λόγια, γιατί το περιεχόμενό της είναι δόλιο υποκινούμενο από τον διάβολο. Άπειρα τα παραδείγματα της Αγάπης του κόσμου, λίγα μόνο ενδεικτικά.

1ον) Όρκοι και υποσχέσεις Αγάπης μέχρι θανάτου. Μετά από ένα χρόνο: «Δε μου το έλεγες πιο νωρίς, ώστε να σου το πω πρώτος εγώ, (χθες);». Από αυτήν την Αγάπη εννοείται ότι έλειπε εξαρχής το περιεχόμενο, ποτέ δεν υπήρξε, γιατί ανάμεσα απουσίαζε ο Θεός. Ευχής έργον που υπάρχει η μετάνοια και όχι μόνο μας ξεπλένει, αλλά μας ανεβάζει εκεί που δεν αξίζουμε.

ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΑΤΕΡΑΣ ΜΑΣ! ΠΟΛΥΕΥΣΠΛΑΧΝΟΣ, ΜΑΚΡΟΘΥΜΟΣ, ΠΟΛΥΕΛΕΟΣ, ΥΠΟΜΟΝΕΤΙΚΟΣ!

ΜΑΣ ΑΡΠΑΖΕΙ ΑΠΟ ΤΑ ΒΡΩΜΕΡΑ ΧΕΡΙΑ ΤΟΥ ΜΙΣΑΝΘΡΩΠΟΥ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΛΕΟΝ ΑΦΑΝΤΑΣΤΟΥΣ ΕΝΤΥΠΩΣΙΑΚΟΥΣ ΤΡΟΠΟΥΣ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ ΑΓΑΠΗ. Εμείς να εμπαίζουμε, υποκρινόμενοι ότι αγαπάμε και ο Πατέρας μας να σταυρώνεται συνεχώς από εμάς περιμένοντας πάνω στο Σταυρό τη μετάνοιά μας.

2ον) Είπε ο φαρισαίος: «..Εγώ δεν είμαι σαν κι αυτόν. Δίνω το δέκατον και τηρώ το Νόμο..». Ποιά διαφορά υπάρχει τώρα μεταξύ αυτού και της προβολής και διαφήμισης των φιλανθρωπικών έργων «αγάπης»;

«Εμείς δεν είμαστε σαν τους άλλους, είμαστε χριστιανοί. Δίνουμε μάλιστα τόσες χιλιάδες μερίδες φαγητό στους φτωχούς». Δεν περισσεύουν όμως -δυστυχώς- ούτε ελάχιστες για όσους οι ίδιοι διώκουν για τη Πίστη τους και την Αγάπη τους προς τον Θεό. Άγνωστο γι’αυτούς το : «Δεν πρέπει η αριστερά να γνωρίζει τι ποιεί η δεξιά». Άγνωστο επίσης και το : «Αλλοίμονον όμως εις σας τους φαρισαίους, διότι δίδεται δεκάτην από το δυόσμον και από το απήγανον και από κάθε λάχανον, παραβαίνετε δε με αδιαφορίαν την δικαιοσύνην και την προς τον Θεόν αγάπην. Τα τελευταία αυτά έπρεπε πρωτίστως να πράττετε και αφού πράξετε αυτά , τότε να μη αφίνετε και εκείνα»(Λουκ.ΙΑ’42).

Εξουθενώνουν τις ψυχές με τη γνωστοποίηση των δήθεν φιλανθρωπικών έργων και όλα αυτά είναι μέσα στα πλαίσια της αγάπης ,όπως αυτοί την εννοούν.

Επόμενο να πληρωθούν με το ίδιο νόμισμα, του φαρισαίου.

3ον) Αγαπάμε τις χελώνες, τις γάτες, τα πλέον κατά τα άλλα αξιαγάπητα ζώα, αλλά δεν παύουν να είναι όντα που υπάρχουν για να υπηρετούν τον άνθρωπο. Τα ταΐζουμε στο στόμα για να τους δείξουμε την αγάπη μας. «Επενδύουμε» σε αυτά, τα ονομάζουμε ενώ τους αδελφούς μας αποφεύγουμε να τους προσφωνήσουμε με το όνομά τους. Ξοδεύουμε για συνθήκες καλής διαβίωσης ,χωρίς να νοιαζόμαστε που θα διανυκτερεύσει ο αδελφός μας, που διώκεται για την Πίστη του.

Διακονούμε τα ζώα ενώ εθελοτυφλούμε και κωφεύουμε, επικαλούμενοι πολλές δικαιολογίες (ψέματα) προς αποφυγή σωματικής διακονίας για τον αδελφό μας, όπως έχουμε εντολή.

Πολλές φορές μάλιστα «ξινίζουμε τα μούτρα μας», όταν τον βλέπουμε. Έτσι, περίτρανα αντιλαμβάνεται ο έχων ώτα και οφθαλμούς πνευματικούς, την Θεία Αγάπη από την αγαπολογία. Αντιλαμβάνεται επίσης του Αγίου, το ακόλουθο:

«Είναι αδύνατον να φθάσει να αποκτήσει σταθερά αυτή την αγάπη (την Θεία), όποιος έχει κάποια εμπαθή κλίση σε κάτι από τα γήινα.»

Το πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα αγαπολογίας το συναντάμε στον έναν εκ των δύο αντι-χρίστων (Πάπα), στον αρχι-αιρεσιάρχη Βαρθολομαίο, Ιερώνυμο και όσων ψήφισαν αλλά και όσων ακολουθούν συμπορευόμενοι, τα ψηφίσματα της ανιστόρητης συναγωγής, της ληστρικής ΨΕΥΔΟ-συνόδου Κολυμπαρίου Κρήτης.

Κόπτονται για την προστασία της γης ενώ απ’την άλλη οι ίδιοι την καταστρέφουν.

Αναμένεται η έλευση του ΑΝΤΙ-χρίστου και οι υποτιθέμενοι «πνευματικοί ηγέτες» σιωπούν!! 

Γιατί άραγε;;

Άγουν στίφη αλλοθρήσκων, «όσων δεν εδέχθηκαν την Βασιλεία Του επ’ αυτών», για δόλιους σκοπούς ,προφασιζόμενοι πως τους νοιάζονται… 

Ψεύδονται ασύστολα ,όταν αγνοούν τους Αποστολικούς κανόνες που αναφέρονται στην αποτείχιση, λέγοντας μάλιστα πως μόνο ο 15ος υπάρχει και πως είναι δυνητικός.

Προβληματιστείτε αδελφοί μου και γρηγορείτε. Τάσσονται υπέρ των μασόνων πολιτικών των οποίων γνωρίζουμε τις προθέσεις ,πολλά χρόνια τώρα.

Εάν οι ονομαζόμενοι πνευματικοί ηγέτες δεν κατηχούν το ποίμνιο για τα επερχόμενα, ποιός θα του μιλήσει, για τις παγίδες που έχουν στηθεί προκειμένου να προσκυνήσουν τον ΑΝΤΙχριστο;

Είδατε αδελφοί μου, πως τόσα χρόνια οι μισθωτοί αναφέρονταν μόνο στη μισή αλήθεια; Την άλλη μισή την αποκρύπτουν,ακολουθούσαν και ακολουθούν τη γραμμή του υποβολέα τους.

Όλα όσα διαδραματίζονται,… από αιρετική διδασκαλία θρησκευτικών στα σχολεία, μέχρι την αποδοχή των ηλεκτρονικών ταυτοτήτων, τα έχουν συμφωνήσει και υπογράψει στην ΨΕΥΔΟ-σύνοδο Κρήτης. Ουδεμία σχέση έχουν με την Αγιασμένη Εκκλησία του Ιησού Χριστού. Έχουν έντεχνα και σκόπιμα δημιουργήσει στο ποίμνιο μία ψευδή πνευματική εικόνα στο όνομά τους. Πολλοί μάλιστα καλλιεργούν για την αφεντιά τους, στον κόσμο που τους ακολουθεί, ακόμα και αγιοσύνη. Ενώ ο Κύριος διδάσκει Αγάπη εκείνοι στρέφονται με μανία όχι μόνο κατά του πλησίον τους, αλλά και εναντίον κάθε Ορθοδόξου Χριστιανού, χωρίς λόγο και αιτία, αλλά μόνο και μόνο επειδή πιστεύει και αγαπά τον Κύριο.

Δείτε:«….. δεν είναι απλώς αιρετικοί, καταλάβετέ το!» (https://www.triklopodia.gr/%CE%B1%CF%80%CE%BF%CE%B4%CE%B5%CE%B9%CE%BE%CE%B5%CE%B9%CF%83-%CF%83%CE%BF%CE%BA%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B5%CE%B9%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B1%CF%80%CE%BB%CF%89%CF%83-%CE%B1%CE%B9%CF%81%CE%B5%CF%84/)

Αυτήν την εωσφορική αγάπη που λέγεται αγαπολογία προτάσσουν οι μακράν του Θεού αιρετικοί ,ως ξένοι και απόβλητοι της Ορθοδοξίας, αποκομμένοι εκ της «αμπέλου» και της «ρίζας», ξηραμένοι και γυμνοί από κάθε αρετή.

Διεστραμμένοι σε κάθε επίπεδο, θρησκευτικό, κοινωνικό, προσωπικό, οικογενειακό. Αγαπούν τα ζώα και τα δένδρα περισσότερο από τους ανθρώπους. Τα γιορτάζουν όπως και τον Βαλεντίνο κι αν δεν το κάνουν οι ίδιοι, δια της ένοχης σιωπής τους ,το επιτρέπουν στους άλλους.

Χαίρονται ιδιαιτέρως, εκδηλώνοντας ιδιαίτερο ενδιαφέρον και αγάπη προς κάθε ανώμαλο πράγμα εκτός από ο,τιδήποτε αναδεικνύει την Αλήθεια, η οποία μας σώζει. 

«Γνώσεσθε την Αλήθειαν, και η Αλήθεια ελευθερώσει υμάς.»(Ιωάν.Η’32)

Το θέμα της Αγάπης και της Πίστης δεν κλείνει ποτέ. Είναι άπειρο, γιατί άπειρος είναι και ο Θεός. Είναι αυτό που μας ανεβάζει ψηλά ,στη «θέση» για την οποία δημιουργηθήκαμε. Γι’ αυτό και όλα θα πάψουν να υπάρχουν κάποια στιγμή, εκτός της Αγάπης και της Πίστης.

ΟΠΟΙΟΣ ΤΟΛΜΑ ΝΑ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΕΛΑΧΙΣΤΟ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙ ΝΑ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΟΝ ΘΕΟ,ΟΠΕΡ ΑΔΥΝΑΤΟΝ.

Ο ΛΙΘΟΣ ΣΤΟΝ ΟΠΟΙΟ ΠΡΟΣΚΡΟΥΕΙ ΘΑ ΤΟΝ ΣΥΝΘΛΙΨΕΙ .ΩΣΤΟΣΟ ΟΣΟΙ ΤΟΝ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΘΑ ΥΠΟΣΤΟΥΝ ΤΟ ΙΔΙΟ , ΔΙΟΤΙ: «ο γνούς καί μή ποιήσας δαρήσεται πολλάς, ο δε μή γνούς και αναξίως ποιήσας δαρήσεται ολίγας. Διότι ηγνόησε το θέλημα του Κυρίου του, τας εντολάς Του» (Λουκ. ιβ΄47).

Η Γραφή μας λέει ότι «στους έσχατους χρόνους η Αγάπη θα ψυγεί». Αυτό σημαίνει ότι όσο πλησιάζουμε προς τη Δευτέρα παρουσία,η Αγάπη έχει φθίνουσα πορεία, είναι επομένως άξιον απορίας πως μετά τόσων ετών Θείας Κοινωνίας με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού μας ,αντί οι Εντολές να εγκολπώνονται ,αυτές να περιθωριοποιούνται στο εσωτερικό της καρδιάς ακόμα και των «ορθοδόξων χριστιανών». Ας γίνει πλήρως κατανοητό του Αποστόλου Παύλου το :

«Σας παρακαλώ δε αδελφοί μου, γίνετε άγρυπνοι φρουροί και προσέξτε αυτούς που δημιουργούν σκάνδαλα και διαιρέσεις στην Εκκλησία του Χριστού. Σημαδέψατέ τους και φύγετε μακράν από αυτούς.»

Στο «Μετά Φόβου Θεού ,Πίστεως και Αγάπης προσέλθετε» μας καλεί ξεκάθαρα μόνο όταν πληρούμε αυτές τις προϋποθέσεις. Υποσχόμαστε προς τον Κύριο, για πολλοστή φορά, αγώνα κάθαρσης προς ομοίωσή Του. Λαμβάνουμε το Σώμα και το Αίμα Του για να Τον έχουμε αδιαλείπτως στο νου μας και δια της βίας φύσεως με τη βοήθειά Του, να Τον εγκολπωθούμε στο κέντρο της καρδιάς μας γενόμενοι ένα με Αυτόν, αφού ο ίδιος μας υποσχέθηκε ότι «Αν τηρούμε τις Εντολές Του, τότε Αυτός και ο Πατέρας Του θα κάνει μόνιμη μονήν την καρδιά μας.»

Εάν το μίσος, η οργή και η ταραχή υπάρχουν έστω και λίγο στην ψυχή μας, καλύτερα να μην πλησιάζουμε τον «άνθρακα» μήπως και μας κατακάψει ,λέγουν οι Άγιοι.

Ας αφήσουμε τα Δώρα μπροστά στο θυσιαστήριο, να τρέξουμε όσο είναι νωρίς να συμφιλιωθούμε με τον αδελφό μας και επιστρέφοντας να τα προσφέρουμε ,γιατί τότε και μόνο τότε, γίνονται δεκτά.

Εύχομαι από καρδιάς, ο φιλεύσπλαχνος Ιησούς Χριστός να δυναμώνει την Πίστη και την Αγάπη μας προς Αυτόν.

Επιπλέον, το γιατί οι Άγιοι Απόστολοι μας λένε στον ΜΕ’ (45ο) κανόνα του Πηδαλίου (σελ.50) : «…Πρέπει γαρ τους αιρετικούς να μισούμεν και να αποστρεφόμεθα…», θα προσπαθήσουμε να το προσεγγίσουμε –με τη βοήθεια του Θεού-μιαν άλλη φορά.

Να είμαστε όμως σίγουροι, ότι οι Άγιοι Απόστολοι ποτέ δεν μίλησαν αλληγορικά. Έλεγαν πάντα το «ου» «ου» και το «ναι» «ναι»!

Με ακλόνητη Πίστη ας δοξάζουμε τον Κύριον και αδιαλείπτως να προσευχόμαστε ευρισκόμενοι σε εγρήγορση,γιατί τον ΑΝΤΙ-χριστο θα τον φέρουν οι μισούντες Αυτόν. Οι μακράν της Θείας Αγάπης αιρετικοί.

Με εν Χριστώ Αγάπη και ενδιαφέρον

Γεώργιος Φλώρος