“ἐρευνᾶτε τὰς γραφάς, ὅτι ὑμεῖς δοκεῖτε ἐν αὐταῖς ζωὴν αἰώνιον ἔχειν· καὶ ἐκεῖναί εἰσιν αἱ μαρτυροῦσαι περὶ ἐμοῦ·” (Ιω. 5,39)
Ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας μεταφέρει την προτροπή του ίδιου του Χριστού να ερευνάμε τις γραφές.
Και οι Γραφές του Θεού μας φωτίζουν για το χθές, αλλά και το αύριο.
Δεν αποτελεί η Παλαιά Διαθήκη μόνο καταγραφή της ιστορίας του Ισραήλ. Στην ιδια την Παλαιά Διαθήκη είναι καταγεγραμμένο και το αύριο, αφού σ' αυτήν εμπεριέχονται και πλήθος προφητειών που με ακρίβεια περιγράφουν αυτό ακριβώς το αύριο, μέχρι και για την έλευση του Μεσσία.
Στην Καινή Διαθήκη ισχύει ακριβώς το ίδιο. Περιγράφεται η ιστορική διαδρομή του Ιησού, των Αποστόλων και το έργο τους.
Υπάρχει όμως και το αύριο. Και δεν είναι τυχαίο ότι αυτό το αύριο το έχει σοφά τοποθετήσει η Εκκλησία μας στο τέλος της ιστορικής Καινής Διαθήκης και είναι προφανώς η Αποκάλυψη του Ιωάννου.
Βιώνοντας όλοι μας το παρόν αντιλαμβανόμαστε ότι η Ελλάδα ζει μία πρωτοφανή κατάσταση.
Ο Άγιος Πορφύριος μας έλεγε συχνά ότι ζούμε όπως στα χρόνια του Χριστού. Τα προβλήματα και τα αδιέξοδα εκείνης της εποχής, υπάρχουν και σήμερα. Σε εκείνα όμως η έλευση του Χριστού έδωσε τη λύση.
Οι Έλληνες ψάχνουν να βρουν κάτι παρήγορο σε αυτό τον περιορισμό της ελευθερίας, τον κατ´οίκον εγκλεισμό, την αναγκαστική παύση στη συμμετοχή στη Θεία Λατρεία και τα Μυστήρια της Εκκλησίας.
Σε όλα αυτά, η παρηγοριά και η απάντηση στα προβλήματα βρίσκονται μέσα στις Γραφές. Κι είναι παράδοξο να χρησιμοποιεί ο ίδιος ο διάβολος τις Γραφές και να μην τις χρησιμοποιούν οι άνθρωποι, και εξηγούμαι.
Όταν ο Ιησούς για σαράντα ημέρες βρέθηκε στο Όρος ο διάβολος, απρόσκλητος επισκέπτης πάντοτε, έκανε την παρουσία του, προκειμένου να Τον υποβάλει στους γνωστούς πειρασμούς αλλά και για να αντιληφθεί εάν πράγματι είχε μπροστά του τον Μεσσία. Και αυτο γιατί;
Γιατί ο Χριστός μέχρι τη βάπτισή Του ζούσε ως τέλειος άνθρωπος. Δεν είχε δώσει κάποια σημεία, ώστε να αντιληφθεί ο εωσφόρος τη Θεϊκή Του φύση. Το μόνο που γνώριζε ήταν ότι Άγγελοι υπηρετούν Αυτόν που είναι εκ Θεού.
Πώς, λοιπόν, έλυσε το πρόβλημα της Θεϊκής ή μη φύσης του Ιησού; Χρησιμοποίησε κάτι που γνώριζε πολύ καλά, τις Γραφές και ειδικότερα το Ψαλτήρι.
Εκεί κατέφυγε για να λύσει το πρόβλημά του. “κλινῶ εἰς παραβολὴν τὸ οὖς μου, ἀνοίξω ἐν ψαλτηρίῳ τὸ πρόβλημά μου.” (Ψαλ. 48,5)
Η Θεϊκή φύση του Χριστού έγινε αντιληπτή μετά τη βάπτισή Του, όταν ο Θεός τού έδειξε την έρημο για να απονευρώσει και να αχρηστεύσει το διάβολο.
Εκεί νικιέται, στην έρημο, και όχι σε πόλεις και κοσμικές εκκλησίες, σε χειροποίητους ναούς δηλαδή. Ένας εκ των πειρασμών που δέχθηκε ο Χριστός ήταν όταν ο διάβολος τον έφερε στο πτερύγιο του ναού του Σολομώντα.
Δεν ήταν όμως μόνο ένας απ' τους τρεις πειρασμούς που υπέβαλε τον Χριστό. Ταυτόχρονα αναζητούσε την πληροφορία αν ήταν όντως ο Προφητευμένος Μεσσίας: “καὶ λέγει αὐτῷ· εἰ υἱὸς εἶ τοῦ Θεοῦ, βάλε σεαυτόν κάτω· γέγραπται γὰρ ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ, καὶ ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου”. (Ματθ. 4: 5-6)
Την πληροφορία ότι ο Χριστός θα προστατεύεται από τους Αγγέλους, ο διάβολος την αντλεί από τον 90ο ψαλμό του Προφήτου Δαυίδ στους στίχους 11 και 12.
“ὅτι τοῖς ἀγγέλοις αὐτοῦ ἐντελεῖται περὶ σοῦ τοῦ διαφυλάξαι σε ἐν πάσαις ταῖς ὁδοῖς σου· ἐπὶ χειρῶν ἀροῦσί σε, μήποτε προσκόψῃς πρὸς λίθον τὸν πόδα σου·” (Ψαλ. 90,11-12)
Επομένως, αν ο διάβολος χρησιμοποιεί το ψαλτήρι για να επιλύσει το πρόβλημά του, εμείς οι άνθρωποι τί πρέπει να κάνουμε;
Πού να προστρέξουμε, ειδικά στις μέρες μας που τα κοσμικά μας προβλήματα αυξάνονται και διογκώνονται; Ο δρόμος δεν είναι άλλος από το Θείο Λόγο, όπως έχει αποτυπωθεί στα Πατερικά κείμενα εδώ και χιλιάδες χρόνια.
Το σημερινό κράτος με την πρόφαση αλλά και την επίφαση της νομιμότητας παίρνει μία αντισυνταγματική απόφαση, την οποία μας ζητά να την τηρήσουμε, μάλιστα ευλαβικά, αλλά υπό τον φόβο ποινών.
Η Εκκλησία της Ελλάδος, παίρνει και αυτή την απόφαση να υπακούσει το κράτος με μια νέα επίφαση, αυτήν της υπακοής στους νόμους του Κράτους.
Όμως κανένας νόμος του Κράτους, δεν υπερέχει του Υπέρτατου στις δημοκρατίες αυτόν του Συντάγματος. Ας θυμηθούμε τί πόλεμο έχει δεχθεί αυτό το Σύνταγμα (Εις το όνομα της Αγίας και Ομοουσίου και Αδιαιρέτου Τριάδος) για να καταφέρουν την απαλοιφή του συγκεκριμένου Προοιμίου του και να νομιμοποιήσουν τους αντιχριστιανικούς νόμους τους.
Και φυσικά παρόλο που δεν κατάφεραν να αλλάξουν το Σύνταγμα βρήκαν τον άλλο δρόμο. Το παρέκαμψαν καταπατώντας το.
Ας προσφύγουμε όμως και πάλι στις Γραφές που κανείς, και να θέλει δεν μπορεί να παρακάμψει.
Ο Απόστολος Παύλος μας λέγει: “Πᾶσα ψυχὴ ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω. οὐ γάρ ἔστιν ἐξουσία εἰ μὴ ὑπὸ Θεοῦ· αἱ δὲ οὖσαι ἐξουσίαι ὑπὸ τοῦ Θεοῦ τεταγμέναι εἰσίν”. (Ρωμ. 13,1).
Δηλαδή οφείλουμε να υπακούμε στην εξουσία, γιατί κάθε εξουσία προέρχεται από τον Θεό. Αλλά με μια σημαντική διαφορά. Αυτές οι εντολές της εξουσίας δεν θα πρέπει να αντίκεινται στο θέλημα του Θεού.
Πώς όμως μπορεί να γνωρίζει η κάθε εξουσία το θέλημα του Θεού αν δεν υπάρχει αυτή η έρευνα των γραφών; Ο Πόντιος Πιλάτος υπό την απειλή της νόμιμης εξουσίας που κατείχε, απευθύνεται στον Χριστό.
“λέγει οὖν αὐτῷ ὁ Πιλᾶτος· ἐμοὶ οὐ λαλεῖς; οὐκ οἶδας ὅτι ἐξουσίαν ἔχω σταυρῶσαί σε καὶ ἐξουσίαν ἔχω ἀπολῦσαί σε;” (Ιω. 19,10). Ο Χριστός απαντά ότι “.. οὐκ εἶχες ἐξουσίαν οὐδεμίαν κατ᾿ ἐμοῦ, εἰ μὴ ἦν σοι δεδομένον ἄνωθεν· διὰ τοῦτο ὁ παραδιδούς μέ σοι μείζονα ἁμαρτίαν ἔχει” (Ιω. 19,11). Ο Πιλάτος είχε άγνοια των Γραφών. Αυτοί όμως που Τον παρέδωσαν στον Πιλάτο όχι.
Ας σκεφτούμε σήμερα ποιός έχει τη θέση του Πιλάτου και ποιός των Αρχιερέων. Και οι δύο με βάση τους δικούς τους νόμους μπορούσαν να σταυρώσουν τον Χριστό.
Μπροστά μάλιστα στο φόβο της σταύρωσης ακόμη και οι μαθητές Του φοβήθηκαν, και κλείστηκαν στα σπίτια τους. Αναλογίστηκαν ότι αφού η ζωή του Διδασκάλου τους όδευε προς τον θάνατο, ο ίδιος θάνατος παραμόνευε και γι' αυτούς.
Ας αναλογιστούμε σήμερα και μεις ποιοί είναι κλεισμένοι από τον φόβο στα σπίτια τους. Και ο φόβος δεν διαφέρει. Είναι ο ίδιος. Ο θάνατος. Να μην τον γευτούν κάποιοι, αλλά και να μην τον διαδώσουν άλλοι.
Ο φόβος όμως των Αποστόλων απαλείφθηκε όταν την Ανάστασή Του ακολούθησε η Πεντηκοστή. Οι Απόστολοι απέκτησαν εξ ύψους δύναμη, θάρρος.
Ο Χριστός, πειράχθηκε και στο όρος των Ελαιών, όταν ο διάβολος προσπάθησε να Τον φοβίσει για το τί Τον περιμένει.
Ο Χριστός μάς έδειξε με το παραδειγμά Του την τέλεια υπακοή στο Θεό με θάρρος και ανδρεία. “καὶ προελθὼν μικρὸν ἔπεσεν ἐπὶ πρόσωπον αὐτοῦ προσευχόμενος καὶ λέγων· πάτερ μου, εἰ δυνατόν ἐστι, παρελθέτω ἀπ᾿ ἐμοῦ τὸ ποτήριον τοῦτο· πλὴν οὐχ ὡς ἐγὼ θέλω, ἀλλ᾿ ὡς σύ”. (Ματθ. 26,39)
Η μεγαλύτερη αμαρτία είναι η δειλία. «Τοῖς δὲ δειλοῖς καὶ ἀπίστοις … τὸ μέρος αὐτῶν ἐν τῇ λίμνῃ τῇ καιομένῃ ἐν πυρὶ καὶ θείῳ, ὅ ἐστιν ὁ θάνατος ὁ δεύτερος». (Ιωάν. 21:8).
Αν δε διακρίνεται ο Χριστιανός από τις δύο μεγαλύτερες αρετές του Ελληνικού πνεύματος, την ανδρεία και το θάρρος, τότε δεν μπορεί να περπατήσει στο δρόμο του Κυρίου.
Ας μην ξεχνάμε ότι σε καιρό πολέμου οι αξιωματικοί έχουν το δικαίωμα να εκτελούν επί τόπου τους δειλούς, για να μη διασπαρεί η λιποψυχία και η δειλία και στο υπόλοιπο στράτευμα.
Ο Χριστός δεν είχε βιαστεί να απαντήσει στην πονηρή αναφορά του διαβόλου στον Ψαλμό του Δαυίδ. Η βιασύνη άλλωστε είναι χαρακτηριστικό διαβόλου και όχι Θεού.
Η κατάλληλη στιγμή ήταν εκείνη που ο Θεός δίδαξε με το δικό Του χαρακτηριστικό, την τέλεια υπομονή. Θα μπορούσε να απαντήσει με άλλον Ψαλμό αλλά δεν το έπραξε. “Ὑπομένων ὑπέμεινα τὸν Κύριον, καὶ προσέσχε μοι” (Ψαλτήριον 39, 2).
Η απάντηση Του δόθηκε και στον διάβολο αλλά και στους ανθρώπους τότε και έκτοτε, στο τέλος. Δόθηκε στο “τετέλεσται”. Επιβεβαιώνοντας σε όλους ότι πράγματι το ψαλτήρι αναφέρεται στον Ίδιο: “Εἰς χεῖράς σου παραθήσομαι τὸ πνεῦμά μου” (Ψαλμός 30ος, στ. 6).
Με αυτόν, λοιπόν, τον ταπεινό τρόπο, μέσα από το ψαλτήρι, ο Χριστός απάντησε στο τέλος ότι «Εγώ είμαι αυτός που θα παραδώσω το πνεύμα στον Πατέρα μου».
Ας διδαχθεί όλος ο Χριστιανικός κόσμος, όλη η ανθρωπότητα από το μεγαλείο του Χριστού, του πραγματικού Mεσσία. Ο κόσμος όλος αντιλήφθηκε ποιός ήταν ο Χριστός, καθώς δυστυχώς γι' αυτόν, το αντιλήφθηκε και ο διάβολος.
“Ὁ δὲ ἑκατόνταρχος καὶ οἱ μετ᾿ αὐτοῦ τηροῦντες τὸν Ἰησοῦν, ἰδόντες τὸν σεισμὸν καὶ τὰ γενόμενα ἐφοβήθησαν σφόδρα λέγοντες· ἀληθῶς Θεοῦ υἱὸς ἦν οὗτος.” (Ματθ. 27,54)
Ας μην ψάχνουμε λοιπόν άλλους ψευτομεσσίες, ούτε στο χθες, ούτε στο σήμερα, ούτε στο αύριο. Ο πραγματικός Μεσσίας είναι Αυτός που είχε την Άκρα Ταπείνωση και Αυτός ήταν μόνον ο Ιησούς. “ἐγὼ ἐλήλυθα ἐν τῷ ὀνόματι τοῦ πατρός μου, καὶ οὐ λαμβάνετέ με· ἐὰν ἄλλος ἔλθῃ ἐν τῷ ὀνόματι τῷ ἰδίῳ, ἐκεῖνον λήψεσθε”. (Ιω. 5,43)
Όλοι οι άλλοι «μεσσίες» έχουν έναν εωσφορικό εγωισμό, τον οποίο προσπαθούν να κρύψουν με πολλούς τρόπους, παρασύροντας συνήθως τους αφελείς και μη εκπαιδευμένους στις γραφές. “Παιδία, ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καὶ καθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἐστίν.” (Α Ιω. 2,18).
Eκείνοι, λοιπόν που γνώριζαν τις γραφές, όπως τις γνώριζε και ο διάβολος, θα μπορούσαν να αναγνωρίσουν τον Μεσσία, διότι τον προσδoκούσαν. “...εὑρήκαμεν τὸν Μεσσίαν· ὅ ἐστι μεθερμηνευόμενον Χριστός·”(Ιω. 1,42), “ ὃν ἔγραψε Μωϋσῆς ἐν τῷ νόμῳ καὶ οἱ προφῆται, εὑρήκαμεν” (Iω. 1,46),
“καὶ προσκαλεσάμενος δύο τινὰς τῶν μαθητῶν αὐτοῦ ὁ Ἰωάννης ἔπεμψε πρὸς τὸν Ἰησοῦν λέγων· σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν;
παραγενόμενοι δὲ πρὸς αὐτὸν οἱ ἄνδρες εἶπον· Ἰωάννης ὁ βαπτιστὴς ἀπέσταλκεν ἡμᾶς πρός σε λέγων· σὺ εἶ ὁ ἐρχόμενος ἢ ἕτερον προσδοκῶμεν; ἐν αὐτῇ δὲ τῇ ὥρᾳ ἐθεράπευσε πολλοὺς ἀπὸ νόσων καὶ μαστίγων καὶ πνευμάτων πονηρῶν καὶ τυφλοῖς πολλοῖς ἐχαρίσατο τὸ βλέπειν. καὶ ἀποκριθεὶς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς·
πορευθέντες ἀπαγγείλατε Ἰωάννῃ ἃ εἴδετε καὶ ἠκούσατε· τυφλοὶ ἀναβλέπουσι καὶ χωλοὶ περιπατοῦσι, λεπροὶ καθαρίζονται, κωφοὶ ἀκούουσι, νεκροὶ ἐγείρονται, πτωχοὶ εὐαγγελίζονται· καὶ μακάριός ἐστιν ὃς ἐὰν μὴ σκανδαλισθῇ ἐν ἐμοί.” (Λουκ. 7,19-23)
Εκείνοι που δεν είναι εκπαιδευμένοι στις Γραφές, όπως το Εβραϊκό ιερατείο που δεν αντιλήφθηκε τον Μεσσία, δεν θα αντιληφθούν και την έλευση του Αντιχρίστου, αλλά θα τον προσκυνήσουν κιόλας.
Οι Έλληνες οφείλουν να γνωρίζουν τις Γραφές. Οφείλουν να τις γνωρίζουν απ' τη στιγμή που επικαλούνται το ονομα του Χριστού. Οφείλουν να έχουν πλήρη επίγνωση και για ποιό λόγο γνωρίζουν διαχρονικές ταπεινώσεις.
Από το 1204 (άλωση της Βασιλίδας των πόλεων Κωνσταντινούπολης απ' τους Φράγκους) κι έπειτα, ο Ελληνισμός βιώνει μόνιμα τις ταπεινώσεις, τις ήττες και ελάχιστες νίκες, σε πολλά επίπεδα.
Και σε τούτη την εποχή, τα τελευταία χρόνια, οι Έλληνες υπομένουν έναν αβάσταχτο ζυγό, με τα εξοντωτικά μνημόνια. Και φαίνεται ότι δεν ήταν αρκετά. Σήμερα του δείχνουνε με το δάχτυλό τον θάνατο απ' την πανδημία.
Και κανείς δεν ξέρει τι μας επιφυλάσσει το πολύ κοντινό μέλλον μέσα σε αυτή την κρίση.
Πρέπει να αντιληφθούμε ότι όλα αυτά που μας επιβάλλουν τα τελευταία χρόνια, θα προκαλούσαν σε κάθε περίπτωση την εξόντωσή μας, αν το προστατευτικό χέρι του Θεού μας δεν μας προστάτευε, και μάλιστα σκανδαλωδώς, επιδεικτικά, εξ' αιτίας της αναξιότητάς μας.
Παρ΄όλο που επέβαλαν το κλείσιμο των ναών και τη μη συμμετοχή του κόσμου στη Θεία Λατρεία, στα Θεία Μυστήρια, ο Θεός δεν απομάκρυνε το προστατευτικό Του χέρι από πάνω μας.
Η απάντηση και πάλι στις Γραφές. Η Ελλάδα ως αγαπημένο παιδί, ταπεινώνεται όπως κι ο Χριστός. Δεν θα πρέπει να ξεχνάμε όμως ότι αυτός που υψώνει τον εαυτό του θα ταπεινωθεί και εκείνος που είναι ταπεινός θα υψωθεί. “ὅτι πᾶς ὁ ὑψῶν ἑαυτὸν ταπεινωθήσεται καὶ ὁ ταπεινῶν ἑαυτὸν ὑψωθήσεται.” (Λουκ. 14,11).
Η ταπείνωση δεν είναι κάτι ανθρώπινο. Στην ουσία είναι η ίδια η φύση του Θεού ταπεινή. Εκείνος ταπεινώθηκε διότι όχι μόνο πήρε σάρκα ανθρώπινη, αλλά κατέβηκε και στον άδη και μπροστά στην Άκρα Ταπείνωσή του, γονάτισε και ο ουρανός, και η γη και ο άδης
“διὸ καὶ ὁ Θεὸς αὐτὸν ὑπερύψωσε καὶ ἐχαρίσατο αὐτῷ ὄνομα τὸ ὑπὲρ πᾶν ὄνομα, ἵνα ἐν τῷ ὀνόματι Ἰησοῦ πᾶν γόνυ κάμψῃ ἐπουρανίων καὶ ἐπιγείων καὶ καταχθονίων” (Φιλιπ. 2,10)
Ο Άγιος Αντώνιος λέγει : «Εἶδον πάσας τάς παγίδας τοῦ ἐχθροῦ ἡπλωμένας ἐπί τῆς γῆς και στενάξας εἶπον, τίς ἄρα δύναται φυγεῖν αὐτάς; Καί ἤκουσα φωνῆς λεγούσης μοι· ταπείνωση, ταπείνωση, ταπείνωση”.
Ο άνθρωπος, μετά την πτώση του, έχει έπαρση εωσφορική, έχει τον εγωισμό του, άλλος μικρό και άλλος μεγάλο.
Γι΄ αυτό και ο Χριστός έζησε τόσο ταπεινά, ταπεινώθηκε ενώπιον των ανθρώπων, για να μας διδάξει και να περάσει μέσα μας την ταπείνωση, που είναι η ίδια Του η φύση.
Και αν αναρωτηθεί κάποιος τί είναι ταπείνωση, είναι να μη ζητάς τα καλύτερα για τον εαυτό σου, αλλά τα τελευταία και τα έσχατα.
Να ζητάς τα καλύτερα για τους άλλους. Έτσι θα σωθεί το ανθρώπινο γένος. Να είμαστε ταπεινοί και να ζητούμε τη βασιλεία του Θεού, το δίκαιο.
“ζητεῖτε δὲ πρῶτον τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ καὶ τὴν δικαιοσύνην αὐτοῦ, καὶ ταῦτα πάντα προστεθήσεται ὑμῖν”. (Ματθ. 6,33)
Σήμερα, ας μη κρυβόμαστε, το κράτος δεν έχει καμία σχέση με τον Χριστό, όταν επιλέγει τη νομιμότητα παρά τη δικαιοσύνη. Όταν επιβάλλεις ολοκληρωτισμό με το πρόσχημα της τήρησης των νόμων, οι οποίοι ποτέ δεν τιμωρούν την αιτία, τον φθόνο, παρά μόνο την πράξη, το αποτέλεσμα του φθόνου, απέχεις απ' τους Θεϊκούς Νόμους.
Ένα ένθεο κράτος είναι κράτος δικαίου και όχι νομιμότητας. Ο Νόμος στον παλαιό Ισραήλ δεν έσωζε, δεν έφερνε τη δικαιοσύνη.
Ακόμη και οι Δίκαιοι της Παλαιάς Διαθήκης πήγαιναν στον Άδη, δεν σωζόντουσαν, μέχρι να έρθει Εκείνος που είναι η Δικαιοσύνη να τον επισκεφθεί και να χαρίσει απλόχερα τη Σωτηρία.
Ο Χριστός δεν κατάργησε τον Νόμο που έδειχνε την αμαρτία. “νόμον οὖν καταργοῦμεν διὰ τῆς πίστεως; μὴ γένοιτο, ἀλλὰ νόμον ἱστῶμεν.” (Ρωμ. 3,31).
Τί είναι όμως Δικαιοσύνη; Πάλι η απάντηση είναι μέσα στις Γραφές.“δικαιοσύνη δὲ Θεοῦ διὰ πίστεως Ἰησοῦ Χριστοῦ εἰς πάντας καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς πιστεύοντας· οὐ γάρ ἐστι διαστολή·” (Ρωμ. 3,22), “τί γὰρ ἡ γραφὴ λέγει; ἐπίστευσε δὲ Ἀβραὰμ τῷ Θεῷ καὶ ἐλογίσθη αὐτῷ εἰς δικαιοσύνην.” (Ρωμ. 4,3).
Αν έμειναν οι Εκκλησίες σήμερα κλειστές έμειναν λόγω έλλειψης πίστεως. Αυτή η έλλειψη πίστεως έφερε την τυφλή υπακοή στο νόμο παρά στο Θεό.
Η νομιμότητα εξυπηρετεί ενίοτε και αλλότρια συμφέροντα. Είναι τα συμφέροντα που 2.000 παλεύουν να αποδείξουν ότι δεν υπάρχει Ανάσταση.
Και το προσπάθησαν, από την πρώτη φορά, με τα χρήματα. Ακριβώς το ίδιο μέσο χρησιμοποιούν δύο χιλιετίες μέχρι και σήμερα. Και για να το χρησιμοποιούν σημαίνει ότι είναι αλάνθαστο.
“Πορευομένων δὲ αὐτῶν ἰδού τινες τῆς κουστωδίας ἐλθόντες εἰς τὴν πόλιν ἀπήγγειλαν τοῖς ἀρχιερεῦσιν ἅπαντα τὰ γενόμενα καὶ συναχθέντες μετὰ τῶν πρεσβυτέρων συμβούλιόν τε λαβόντες ἀργύρια ἱκανὰ ἔδωκαν τοῖς στρατιώταις λέγοντες· εἴπατε ὅτι οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ νυκτὸς ἐλθόντες ἔκλεψαν αὐτὸν ἡμῶν κοιμωμένων καὶ ἐὰν ἀκουσθῇ τοῦτο ἐπὶ τοῦ ἡγεμόνος, ἡμεῖς πείσομεν αὐτὸν καὶ ὑμᾶς ἀμερίμνους ποιήσομεν.
Oἱ δὲ λαβόντες τὰ ἀργύρια ἐποίησαν ὡς ἐδιδάχθησαν. καὶ διεφημίσθη ὁ λόγος οὗτος παρὰ Ἰουδαίοις μέχρι τῆς σήμερον”. (Ματθ. 28, 11-15)
Οι Έλληνες είχαν τη δίψα και την αγάπη για την αληθινή γνώση, γι´αυτό αγάπησαν τον Χριστό που είναι η Απόλυτη Γνώση. Εκείνος κατέκρινε τη φιλαργυρία ως πηγή όλων των κακών.
“Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί· ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφλωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι, ἔχοντες μόρφωσιν εὐσεβείας, τὴν δὲ δύναμιν αὐτῆς ἠρνημένοι. καὶ τούτους ἀποτρέπου.” (Β Τιμ. 3,1-5)
Σήμερα τρομοκρατείται η Ελλάδα, όπως και παλιότερα, υπό του φόβου της οικονομικής καταστροφής, της πανδημίας και της ανασφάλειας από επικείμενη φτώχεια. Το κακό σήκωσε τον φόβο του θανάτου και της καταστροφής.
Ηδη πλανιέται πάνω απ᾽όλους. Με απολυταρχικές αποφάσεις επιβλήθηκαν μέτρα, που κάνουν πολλούς να μιλούν για επικείμενες δυσάρεστες εξελίξεις.
Είναι λογικό και ανθρώπινο να διακατεχόμαστε από θυμό και οργή για όλα αυτά που συμβαίνουν στην Ορθόδοξη Ελλάδα, αλλά ας έχουμε στο νου μας τον Αρχηγό της Πίστεώς μας Ιησού Χριστό, Την Εσταυρωμένη μας Αγάπη.
Αυτή που συγχώρεσε όλο το ανθρώπινο γένος. “ὁ δὲ Ἰησοῦς ἔλεγε· πάτερ, ἄφες αὐτοῖς· οὐ γὰρ οἴδασι τί ποιοῦσι.” (Λουκ. 23,34).
Ο Άγιος Παΐσιος έλεγε ότι προσεύχεται στον Θεό να δίνει μετάνοια στους πολιτικούς και να τους παίρνει, για να μην προκαλέσουν μεγαλύτερο κακό.
Την εκδίκηση την άφηνε ο Άγιος στα χέρια του Θεού. “μὴ ἑαυτοὺς ἐκδικοῦντες, ἀγαπητοί, ἀλλὰ δότε τόπον τῇ ὀργῇ· γέγραπται γάρ· ἐμοὶ ἐκδίκησις, ἐγὼ ἀνταποδώσω, λέγει Κύριος.” ( Ρωμ. 12,19).
Στο Ισραήλ δεν πέρασε καν μία γενιά και δεν έμεινε λίθος επί λίθου. Εμειναν χωρίς πατρίδα, χωρίς την Αγία Ιερουσαλήμ και χωρίς την ιερωσύνη τους για σχεδόν 2.000 χρόνια..
Από τη στιγμή που οι Έλληνες επιλέχθηκαν από τον Χριστό για να δοξάσουν Το Όνομά Του, εφόσον έχουν την συγκεκριμένη αποστολή, έχουν και τη δύναμή Του, προκειμένου να φέρουν εις πέρας αυτή την αποστολή μέχρι συντελείας των αιώνων.
Γι αυτό ο Άγιος Παΐσιος μιλούσε για ανάσταση της Ελλάδος, για να δείξει ότι παρά το ότι πολλοί μπορεί να παίρνουν αποφάσεις, με σκοπό τη φυσική και πνευματική εξόντωση της, τα σχέδιά τους θα ματαιωθούν.
Οταν μιλήσει ο Θεός θα βουβαθούν όλοι. “Ἀναστήτω ὁ Θεός, καὶ διασκορπισθήτωσαν οἱ ἐχθροὶ αὐτοῦ, καὶ φυγέτωσαν ἀπὸ προσώπου αὐτοῦ οἱ μισοῦντες αὐτόν”. (Ψαλ. 67,2)
Είναι επιτακτικό να παίρνουμε θάρρος από έναν άνθρωπο που μιλούσε πάντα με παραδείγματα από τις Γραφές, πάντα προέτρεπε να μελετούμε τους Προφήτες.
Έλεγε ο Άγιος Παΐσιος ότι “Διὰ Σιὼν οὐ σιωπήσομαι καὶ διὰ Ἱερουσαλὴμ οὐκ ἀνήσω, ἕως ἂν ἐξέλθῃ ὡς φῶς ἡ δικαιοσύνη μου, τὸ δὲ σωτήριόν μου ὡς λαμπὰς καυθήσεται.” (Ησ. 62,1) και πάλι έλεγε «Κι αν μου πουν ότι δεν υπάρχει Έλληνας, εγώ δεν ανησυχώ। Μπορεί ο Θεός να αναστήσει έναν Έλληνα. Φτάνει ακόμη και ένας».
Ακόμη πίστευε αλλά και το έλεγε : «Και ένας Χριστιανός να μείνει μόνο, ο Χριστός θα κάνει το σχέδιό Του. Όταν οι άλλοι μιλούσαν για δυσάρεστες μελλοντικές εξελίξεις στο Έθνος και έσπερναν τον φόβο, ο Γέροντας μετέδιδε αισιοδοξία και ελπίδα.
Μιλούσε για αναστημένη Ελλάδα και για ανάκτηση της Αγια Σοφιάς. «Υπάρχει και Θεός. Τον Θεό που τον έχεις βάλει»; είπε σε κάποιον κληρικό που έβλεπε το μέλλον της Πατρίδας ζοφερό.”
Άλλες φορές πάλι έλεγε: «Αν ο Θεός άφηνε την τύχη του Έθνους στους πολιτικούς θα καταστρεφόμασταν. Αλλά αφήνει λίγο τα πράγματα, για να φανούν οι διαθέσεις του καθενός»
Πράγματι ο Θεός άφησε τα πράγματα για να φανούν οι διαθέσεις όλων. Αρχόντων, κλήρου και λαού. Τότε θα φανούν οι αληθινά ταπεινοί άνθρωποι.
Η συνάντηση των Ελληνων με τον Χριστό λίγο πριν το Πάθος, ήταν η αφετηρία για την κοινή πορεία στο μέλλον. Ότι έπαθε ο Χριστός παθαίνει και η Ελλάδα. Ο Χριστός ζει την Άκρα Ταπείνωση πάνω στον Σταυρό, αλλά όμως δοξάζεται και με την Ανάστασή του.
Η άκρα ταπείνωσις της Ελλάδος θα φέρει και την Ανάστασή της.
“ἔχοντες δὲ τὸ αὐτὸ πνεῦμα τῆς πίστεως κατὰ τὸ γεγραμμένον, ἐπίστευσα, διὸ ἐλάλησα, καὶ ἡμεῖς πιστεύομεν, διὸ καὶ λαλοῦμεν” (Β Κορ. 4,13), “πειθαρχεῖν δεῖ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις”. (Πραξ. 5,29).
Δια του Αγίου Πορφυρίου έμαθα και εγώ ως μοναχός να πειθαρχώ στον Θεό.
Εκείνος έφερε τα νεανικά βήματά μου στον Άγιο Πορφύριο και αξιώθηκα να έχω ως Πνευματικό Πατέρα έναν Άγιο, που όμως γνώριζε πάρα πολύ καλά τις Γραφές. Με προέτρεπε να τις μελετώ, μαζί με το Ψαλτήρι.
Ένα πρώτυπο πολιτικού ήταν ο πρώτος Κυβερνήτης της Ελλάδος Ιωάννης Καποδίστριας.
Μέσα από το πρότυπο του Ιωάννη Καποδίστρια επιβεβαιώθηκε και και προφητεία του Αγίου Παισίου: «Είναι επιτακτική η ανάγκη προβολής ενός ιδανικού προτύπου, προς μίμηση για τους πολιτικούς ηγέτες, αλλά και για υποβοήθηση του λαού να αποκτήση ορθά πολιτικά κριτήρια στην επιλογή των κυβερνητών του Έθνους μας».
Και ενα απ' τα χαρακτηριστικό του Ιωάννη Καποδίστρια ήταν και η άριστη γνώση των Γραφών. Σ' αυτές στηριζόμενος ποτέ του δεν φοβήθηκε!
Κάποτε με ρώτησε ένας λόγιος μοναχός εκ των έγκριτων γερόντων, ποιος είναι ο σκοπός που μιλάω πολλές φορές για τον Ιώαννη Καποδίστρια.
Του απάντησα: “Γέροντα, το κάνω για να βάλω ένα λιθαράκι στην πολιτική αφύπνιση του Έθνους”. Και έθνος δεν αποτελεί το Κράτος το Ελληνικό και οι νόμοι του.
Σήμερα που βρίσκομαι σε ένα απομονωμένο σημείο του Αγίου Όρους, σε ένα κελί που το Ιερό του Ναού του θυμίζει έντονα, σπήλαιο.
Έντονα έρχονται στο νου μου τα λόγια του Αγίου Πορφυρίου, που λίγο πριν κοιμηθεί μου είπε: “Είναι να παίρνουμε τις σπηλιές και τα βουνά και να κλαίμε να σώσει ο Θεός τον κόσμο, γιατί δεν ακούνε πλέον οι άνθρωποι”.
“Θαρσείτω, τοίνυν, θαρσείτω λαός τοῦ Θεοῦ· καί γάρ αὐτός πολεμήσει τούς ἐχθρούς ὡς παντοδύναμος” - (Απόσπασμα από την “Παγκόσμιον Δόξαν” Δογματικόν Θεοτοκίον Αγίου Ιωάννου του Δαμασκηνού).