«Ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία πλανᾶται»;
Ἡ Οἰκουμενιστικὴ γραμμὴ τοῦ Ἀθηναγόρα -ὡς γνωστόν-δὲν σταμάτησε ἐπὶ πατριάρχου Δημητρίου, ὁ ὁποῖος παρὰ τὸ ταπεινὸ ὕφος καὶ τὶς ἐλπίδες κάποιων ὅτι μετὰ τὸν Ἀθηναγόρα θὰ ἐκλείψουν τὰ οἰκουμενιστικὰ ἀνοίγματα (ἔτσι π.χ. ἔγραφε ὁ π. Ἐπιφάνιος Θεοδωρόπουλος), ὁ πατρ. Δημήτριος συνέχισε, χωρὶς βέβαια τυμπανοκρουσίες, ἀλλὰ “ταπεινὰ” τὴν γραμμὴν Ἀθηναγόρα.
Ἕνα γεγονός, ποὺ δείχνει τὶς προθέσεις καὶ τὰ πιστεύω τοῦ Φαναρίου, εἶναι οἱ δηλώσεις τοῦ ἐπισκόπου Σταυρουπόλεως Μαξίμου, ὁ ὁποῖος ἦταν Πρόεδρος τῆς Πατριαρχικῆς Ἐξαρχίας ποὺ ἀπέστειλε ὁ πατρ. Δημήτριος στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ 1973. Ὁ Μάξιμος, λίγο πρὶν μεταβεῖ στὸ Ἅγιον Ὄρος, ἔδωσε συνέντευξη σὲ φιλοπαπικὸ δημοσιογράφο στὴν Ἀθήνα:
«Η ενότης και η ένωσις των Εκκλησιών η οποία αποτελεί το τελικόν και πολυπόθητον τέρμα του Διαλόγου, δεν δύναται να επιτευχθή, όταν εκάστη εκκλησία αποκλείει δι’ εαυτήν τοενδεχόμενον της πλάνης. Η πεποίθησις εκάστης εκκλησίας ότι μόνον αυτή κατέχει την αλήθεια και ότι ουδέποτε πλανάται, αποκλείει τον διάλογον, και κατά συνέπειαν, αδυνατεί να ίδη καθαράν την αλήθειαν. Ο διάλογος δεν ζητεί να επιβάλλη την αλήθειαν, αλλά να την ανακαλύψη»[*].
Σὲ αὐτὴ τήν …«ἀλήθεια» στηρίζεται ὁ “ἐπὶ ἴσοις ὅροις” διάλογος ποὺ ξεκίνησαν καὶ συνεχίζουν οἱ Οἰκουμενιστές. Ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία μπορεῖ νὰ πλανᾶται· καὶ ἐν τοῖς πράγμασι, τὸ ὅτι συμμετέχει στοὺς διαλόγους μὲ τοὺς αἱρετικούς, σημαίνει ὅτι οἱ Οἰκουμενιστὲς ἀποδέχονται ὅτι ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία κάπου πλανᾶται!
Γιατὶ ἂν πίστευαν ὅτι δὲν πλανᾶται, ὅπως διδάσκουν ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες καὶ πιστεύουν ὅλοι οἱ Ὀρθόδοξοι, δὲν θὰ ἔκαναν διάλογο “ἐπὶ ἴσοις ὅροις”, γιὰ νὰ ἀνακαλύψουν ἀπὸ κοινοῦ τὴν ἀλήθεια ποὺ δὲν ἔχει ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, ἀλλὰ θὰ προσπαθοῦσαν νὰ προσελκύσουν τοὺς αἱρετικοὺς στὴν Μία, Ἁγία Ἐκκλησία καὶ νὰ τοὺς πείσουν γιὰ τὰ λάθη τους καὶ τὴν ἐπιστροφή τους σ’ αὐτήν.
Βέβαια ὑπάρχουν καὶ δυὸ σημαντικές …λεπτομέρειες! Λεπτομέρειες ποὺ ἀκολούθησε τότε ὁ Φαναριώτης ἐπίσκοπος Μάξιμος, καὶ ἀκολουθοῦν ὅλοι οἱ αἱρετικοί, ποὺ ἀποδεικνύει τὸν σατανικὸ τρόπο ποὺ «δουλεύουν» οἱ Οἰκουμενιστές, ἀκολουθοῦντες τὶς ἐντολὲς τοῦ πατέρα ὅλων τῶν αἱρέσεων ποὺ εἶναι ὁ διάβολος.
α) Ἐνῶ συνομιλοῦν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀρνοῦνται νὰ συνομιλήσουν μὲ τοὺς Ὀρόδοξους ποὺ ἀντιτίθενται στὶς κακοδοξίες τους. Καὶ β) Τοὺς χαρακτηρίζει μιὰ ἀπύθμενη ὑποκρισία, διότι ἐνῶ τὴ μιὰ μέρα ἀποκαλύπτουν τὸ φρικτὸ πρόσωπο τῆς αἱρέσεως, σὲ ἄλλη στιγμὴ ἐκφράζονται ὡς ἀκραιφνεῖς ὀρθόδοξοι γιὰ νὰ θολώσουν τὰ νερὰ καὶ νὰ παραπλανήσουν τοὺς πιστούς! Ἔτσι ἔκανε τότε ὁ Ἐπίσκοπος καὶ Ἔξαρχος Μάξιμος, καὶ τὸ παιχνίδι αὐτὸ συνέχισε ὁ Βαρθολομαῖος καὶ τὰ ἄλλα μέλη τῆς φατρίας του.
Καὶ τὸ τραγικό. Ἐνῶ ὅσο οἱ Οἰκουμενιστὲς ὑποκρίνονταν, μποροῦσε κανεὶς νὰ δώσει δίκιο στοὺς Ὀρθοδόξους ποιμένες καὶ πιστοὺς ποὺ τοὺς ἀνέχονταν, στὶς μέρες μας, καὶ μάλιστα μετὰ τὴν κακοσύνοδο τῆς Κρήτης, ποὺ ὅλα εἶναι πλέον φανερὰ καὶ τετραχηλισμένα, ποιά δικαιολογία ἔχουν, ὅσοιεὐσεβεῖς ποιμένες καὶ πιστοὶ ἀπέμειναν, νὰ τοὺς ἀνέχονται, νὰ συγκοινωνοῦν μαζί τους καὶ νὰ τοὺς μνημονεύουν; Δὲν δηλώνουν ἔτσι ὅτι πρακτικά, ἀνήκουν κι αὐτοὶ στὴν νέα «Οἰκουμενιστικὴ ἐκκλησία» τὴν ὁποία δημιούργησαν;
(*) Ορθόδοξος Μετανάστης, Βόννη, Μάϊος 1972 σ. 5.