Γέροντας Μάξιμος ο Ιβηρίτης: Χριστός μεθ’ ημών, στήτω η Ελλάς
Προ εκατόν ετών οι Τούρκοι κατέστρεψαν τον απ’ αιώνων γηγενή Μικρασιατικόν Ελληνισμόν. Μετά εκατόν έτη οι πνευματικοί νόμοι μετέτρεψαν το επετειακόν έτος της Τουρκίας (1923-2023) εις έτος καταστροφής δι’ αυτούς, ενώ ητοιμάζοντο διά μεγαλοπρεπείς πανηγυρισμούς.
Ομολογουμένως, ο φονικός αρμαγεδδών των δύο φοβερών σεισμικών δονήσεων 7, 8 και 7, 7 ρίχτερ εις την Νοτιοανατολικήν Τουρκίαν εκ του μεγάλου ρήγματος της Ανατολικής Ανατολίας, δράσας κατά τας ορθρινάς και μεσημβρινάς ώρας της 6 Φεβρουαρίου 2023 με πολλάς χιλάδας θύματα και τεραστίας καταστροφάς εις μέγα τμήμα της μεγάλης παραγωγικής ζώνης της Τουρκίας και εις μικρότερον τμήμα της εμπολέμου Βορείου Συρίας, είναι εν βιβλικόν γεγονός, το οποίον! ασφαλώς ανάγεται εις τα ανεξερεύνητα κρίματα του Θεού, άνευ εντολής του οποίου ουδέν γίνεται.
Συμφώνως με την Αγίαν Γραφήν, ούτε εν στρουθίον δεν πίπτει εις την γην νεκρόν, δίχως να το επιτρέψη ο Θεός (Ματθ. ι ́, 30). Ο κυβερνών με αρμονίαν τα σύμπαντα Δημιουργός Θεός έχει θέσει πνευματικούς νόμους, οι οποίοι λειτουργούν δι’ όλους και δεν αποτελούν εξαίρεσιν δι’ ουδένα εξ ημών, αρκεί να λαμβάνωμεν τα άνωθεν μηνύματα και να διορθώνωμεν τα λάθη μας· διαφορετικώς, «φοβερόν το εμπεσείν εις χείρας Θεού ζώντος» (Εβρ. ι ́, 31).
Δυστυχώς, οι πληγέντες και λίαν συμπαθείς εις την παρούσαν φάσιν εξ Ανατολών γείτονές μας, οι οποίοι κατά τους ιστορικούς έχουν αφομοιώσει διαχρονικώς με βίαιον και απάνθρωπον τρόπον 45 εθνότητας ή 75 κατά τον πρώην Πρόεδρον της Τουρκίας Οζάλ, αποτελούν παραφωνίαν εις άπαν το Αδαμιαίον γένος και ιδία το γένος του Ισμαήλ, υιού του Αβραάμ εκ της Άγαρ της Αιγύπτιας.
Καθώς απεδείχθη διαχρονικώς, οι Τούρκοι έχουν αμετάθετον γνώμην και είναι σκληροκάρδιοι ακόμη και έναντι άλλων συγγενών μουσουλμανικών χωρών. Δεν είναι δε τυχαίον, ότι οι προφήται προέβλεψαν το διαμελισμόν της Τουρκίας, και βεβαίως την μελλοντικήν εξαφάνισιν αυτής από τον πολιτικόν χάρτην.
Από την Παλαιά Διαθήκην μανθάνομεν, ότι υπήρχον και δύο φυλαί γιγάντων εις τον κόσμον, οι οποίοι εθυσίαζον και τα τέκνα των ακόμη εις τα είδωλα και τους οποίους κατέστρεψεν ο Θεός από προσώπου γης, ένεκα της αθεραπεύτου ασεβείας αυτών (Δευτ. θ ́, 1-6).
Πρόκειται διά τους Ενακίμ και Ραφαίν ( Ομμίν, Ζομζομμίν), τελευταίος αρχηγός των οποίων ήτο ο ψαλλόμενος εις τον Πολυέλεον των εορτών βασιλεύς της Βασάν Ωγ, θανατωθείς υπό του στρατού του Μωϋσέως: «… και τον Ωγ βασιλέα της Βασάν, Αλληλούια» (Ψαλμ. ρλε ́, 10).
Ο ακμάσας κατά τον 4ον αιώνα Άγιος Μεθόδιος Αρχιεπίσκοπος Πατάρων, λέγει διά τους Τούρκους καθαρώς και επί λέξει: «Τους δε Ισμαηλίτας μερίσει εις τρία μέρη· και την μεν πρώτην [= μερίδα] εν ρομφαία, την δε δευτέραν βαπτίσει, την τρίτην καταδουλώσει εν τη ανατολή» (βλ. Στεφανίτζη (Λευκαδίου, ιατρού),
Π.Δ., Συλλογή διαφόρων προρρήσεων, Αθήναι 1838, σελ. 48).
Οι γείτονες ημών Τούρκοι, τους οποίους ομολογουμένως συλλυπούμεθα νυν διά την δεινήν καταστροφήν, αμφισβητούν ευθέως την κυριαρχίαν μας επί των νήσων του Αιγαίου πελάγους, διά του επινοηθέντος δόγματος της «γαλάζιας πατρίδας». Διά τούτο και μας απειλούν κατά το τελευταίον εξάμηνον απροκαλύπτως, λέγοντες ότι θα έλθουν μίαν νύκτα διά να μας πλήξουν και να μας κατασφάξουν, όπως έκαμον και εις την Σμύρνην το 1922 με την ανοχήν των Μεγάλων Συμμαχικών Δυνάμεων.
Σήμερον, συνεπικουρούμενοι και από την εις δεινήν θέσιν ευρισκομένην Ρωσίαν, η οποία ενοχλείται προφανώς από τα ενεργειακά κοιτάσματα της Μεσογείου και την στάσιν μας εις το Ουκρανικόν ζήτημα, επανέρχονται επικινδύνως. Χαρακτηριστικόν είναι, ότι την Σμύρνην, την οποίαν επυρπόλησαν και εσφαγίασαν τον πληθυσμόν της αι ορδαί του Κεμάλ, πάλιν διά Ρωσικού χρυσίου και εξοπλισμού, οι Τούρκοι την απεκάλουν φθονερώς «Γκιαούρ Ισμίρ» [= Σμύρνην των απίστων], επειδή κατώκει εν αυτή κατά πλειοψηφίαν Ελληνικόν στοιχείον.
Και ενώ σήμερον απειλούμεθα με όλεθρον και ίσταται βεβηλούμενον το σύμβολον του Ορθοδόξου Χριστιανικού κόσμου η Αγία Σοφία ΚΠόλεως, ημείς μετέβημεν εις την γείτονα χώραν ουχί την νύκτα, αλλά την μεσημβρίαν, διά να τους παράσχωμεν ένεκα της βιβλικής δοκιμασίας των βοήθειαν και αδελφικήν αγάπην, εκπηγάζουσαν από το Ευαγγέλιον του Χριστού. Καλώς επράξαμεν εις τούτο, και ο Θεός θα μας το ανταμείψη.
Εκείνοι όμως συντόμως θα το ξεχάσουν και θα επανέλθουν εν ευθέτω χρόνω εις τα ίδια, εφαρμόζοντες τα εναντίον ημών μελετώμενα σχέδιά των. Κάτι τι παρόμοιον συνέβη και τον Αύγουστον του 1999, ότε επλήγη η Τουρκία υπό αναλόγου σχεδόν εγκελάδου των 7, 6 ρίχτερ· εκ της τέφρας του οποίου ανεδείχθη ο σημερινός Πρόεδρος της Τουρκίας Αντύγων.
Τότε οι Τούρκοι, έχοντες το πράσινον φως των Δυτικών και κυρίως των Αμερικανών, οίτινες είχον δυσαρεστηθή διά την βοήθειαν των Ελλήνων προς τους ομογαλάκτους εις το θρήσκευμα Σέρβους, μας ητοίμαζον επίθεσιν, ακόμη και μέσω της συμμάχου των Βουλγαρίας όπως και το 1974 με την εισβολήν εις την Κύπρον. Τας πληροφορίας ταύτας τας είχομεν τότε υπό Ελλήνων αξιωματικών του Πενταγώνου Αθηνών, προσκυνητών εις το Άγιον Όρος.
Αύται διασταυρωθείσαι αργότερον, απεδείχθησαν αληθείς. Κατά την επίσκεψίν μας επίσης εις την πληγείσαν περιοχήν της Νικομηδείας το 2009 ομού μετ’ άλλων εκδραμόντων, είδομεν εκ του σύνεγγυς την καταστροφήν ην υπέστη η περιοχή, και καθώς επληροφορήθημεν υφ’ ενός φιλέλληνος ξεναγού, κατά τον σεισμόν εκείνον εβυθίσθη περί τα δέκα μέτρα υπό την θάλασσαν ολόκληρος ναύσταθμος Τούρκων υπαξιωματικών 2.500 ατόμων, και εχάθη μετ’ αυτών και εις ανώτατος αξιωματικός.
Οι ίδιοι είχον συγκεντρωθή κατ’ εκείνην την ημέραν διά τα εγκαίνια ενός πολεμικού σκάφους· και καθώς επληροφορήθημεν, μόνον εις τους Ισραηλινούς κομάντος επετράπη η εκεί παρουσία διά βοήθειαν, διά να αποκρυβή η ολική έκτασις της καταστροφής.
Αι γενικαί εκτιμήσεις περί του σεισμού εκείνου είναι, ότι κατεστράφη τότε το 45% της βιομηχανικής ζώνης της περιοχής της Νικαίας και έφερε τους Τούρκους κατά 15-20 έτη οπίσω. Αλλ’ όπως και ο δυστυχής παράνομος Ιούδας «ουκ ηβουλήθη συνιέναι» {Υμνολογία Μεγάλης Παρασκευής}, εκείνοι μας ητοίμαζον και πάλιν μίαν νέαν επίθεσιν, με απεριγράπτους εξελίξεις και περιπετείας διά την Πατρίδα μας. Τούτο τελευταίως διεμήνυε καθημερινώς σχεδόν εις ημάς η πολιτική ηγεσία της γείτονος χώρας, και η κοινή Τουρκική γνώμη την ηκολούθει κατά πόδας.
Ως γνωστόν, από το Ματζικέρτ του 1071 ο Βυζαντινός Ελληνισμός απειλείται συνεχώς υπό των Τούρκων, και τούτο είχεν εμπεδοθή από τους προ ημών. Όμως μετά την τραγωδίαν του 1922, οι ημέτεροι ταγοί ανεδιπλώθησαν και εκυριάρχισεν η πολιτική της Ελληνοτουρκικής «φιλίας»· ήτοι η πολιτική του «ψευτορωμαίικου», διά το οποίον είχε προφητεύσει ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, λέγων: «Θάρθη πρώτα ένα ψευτορωμαίικο. Να μη το πιστέψετε.
Θα φύγη πίσω». Όθεν, είναι καλόν εις την παρούσαν φάσιν, ομού με τα ανθρώπινα συναισθήματα, να εξετάσωμεν και την άλλην όψιν του νομίσματος, διότι η ιστορία ασφαλώς θα επαναληφθή. Άλλως τε, κατά τα τελευταία έτη έχομεν χάσει και ημείς πολύτιμα τέκνα εις τους αιθέρας και την «άσπρην θάλασσαν» [= το Αιγαίον], τα οποία τέκνα δεν μας περισσεύουν διά να αντιμετωπίζουν κάθε λίγο όλας τας προκλήσεις των Τούρκων.
Τα δάκρυά μας διά τους Έλληνας ήρωας δεν έχουν ακόμη στειρέψει. Με την ευκαιρίαν της ανωτέρω θεομηνείας ουχί μακράν των οικιών ημών, καλόν είναι να ανασυνταχθώμεν πνευματικώς και ημείς οι Έλληνες, διότι εις τον κανόνα δεν υπάρχουν αι επιθυμηταί εξαιρέσεις. Δεν πρέπει επίσης να μας διαφεύγη, ότι από τον καιρόν της Ελευθερίας μας από τον Οθωμανικόν ζυγόν, ημείς οι Έλληνες χρεωστούμεν εν Τάμα: την ανέγερσιν μεγαλοπρεπούς Ιερού Ναού του Ελευθερωτού Σωτήρος Χριστού εις το κλεινόν άστυ των Αθηνών.
Δυστυχώς, παρά τας προς πάσαν κατεύθυνσιν επιμόνους πολυετείς προσπαθείας του ιδρυθέντος «Σωματείου Φίλων του Τάματος του Έθνους», οι κυβερνώτες την Πατρίδα δεν παρεχώρησαν οικόπεδον εις τας Αθήνας διά την ανέγερσιν του Ιερού Ναού, ενώ αντιθέτως εύρον μετ’ ευκολίας και παρεχώρησαν οικόπεδον διά την
ανοικοδόμησιν μουσουλμανικού τζαμίου εις ακτίνα βολής τόξου εκ του Παρθενώνος. Καιρός όμως του ποιήσαι. Ας ευχηθώμεν να τελειώση ενωρίς το «ψευτορωμαίικον».
Η υλοποίησις του πατρογονικού τούτου έργου, πέραν των άλλων, θα μας επιτρέψη να λέγωμεν μετά παρρησίας, ότε θα διασαλεύωνται υπό σεισμών και τα θεμέλια της ιδικής μας γης, το διαχρονικόν Χρυσοστομικόν εκείνο λόγιον προς τους Αντιοχείς: Χριστός μεθ’ ημών, στητό!