Ανάγκη παιδείας

«Ο Χριστός εστί το φως του κόσμου»

Παρακολουθώντας τα σχετικά με την παιδεία του τόπου μας ανησυχούμε πολύ για το μέλλον του έθνους μας. Αυτού του υπέροχου έθνους που υπήρξε πηγή φωτός και γνώσης και παιδείας για όλα τα άλλα έθνη. Για το ελληνικό έθνος και όταν βρισκόταν στην πλάνη των ειδώλων, αλλά και όταν δέχθηκε τον χριστιανισμό, η παιδεία ήταν πάντα το πρώτιστο ιδανικό. Θα αναφέρουμε μόνο τον αγώνα του Αγίου πατρο-Κοσμά ο οποίος περιέτρεξε τη σκλαβωμένη και θνήσκουσα Ελλάδα κηρύττοντας μετάνοια και επιστροφή στην ορθόδοξη χριστιανική πίστη, αλλά και αγωνιζόμενος να χτίσει σχολεία τα οποία θα γίνονταν φυτώρια παιδείας. Δεν δίσταζε να προτείνει, όταν υπήρχε δεύτερη εκκλησία στο χωριό, να χρησιμοποιηθεί ως σχολείο, και υποχρέωνε, κατά κάποιον τρόπο, τους χωριανούς να βρουν δάσκαλο για τα παιδιά τους, ότι «χωρίς σχολεία χάνεται το έθνος, χάνεται κι η πίστη μας».

Θα αναφέρουμε και την «ανθοδέσμη» των εθνικών μας ευεργετών οι οποίοι έχτισαν στις ιδιαίτερες πατρίδες τους αλλά και στην Κωνσταντινούπολη και στην Αθήνα και σε άλλες μεγάλες ελληνικές πόλεις σχολεία με ευμεγέθη και άρτια εξοπλισμένα διδακτήρια που μέχρι σήμερα είναι λειτουργικά και μας εντυπωσιάζουν, γιατί πίστευαν πως αυτή είναι η σπουδαιότερη ευεργεσία για το αναγεννώμενο ελληνικό έθνος. Και βέβαια πάντα δύο ήταν οι βασικοί άξονες της παιδείας μας: ο Ελληνισμός και ο Χριστιανισμός, όπως πολύ καλά τους συνδύασαν οι μεγάλοι Καππαδόκες Πατέρες της Εκκλησίας μας.

Διερωτώμαι συχνά, άραγε δεν έχουμε όλοι μας κάποιο μέρος ευθύνης γι’ αυτή την κατάντια του σήμερα;

Νομίζω η διαπίστωση αυτή και παράλληλα η αποδοχή της ευθύνης μπορεί να μας κινητοποιήσει όλους για μια κάποια επαναφορά της πνευματικής υγείας στον τόπο μας.

Είπε κάποιος εκπαιδευτικός μια μεγάλη αλήθεια: «Αν όλα τα άλλα κράτη πρέπει να προχωρήσουν μπροστά, εμείς πρέπει να γυρίσουμε πίσω στις μεγάλες αξίες πάνω στις οποίες θεμελιώθηκε η Ελλάδα μας στο παρελθόν και μεγαλούργησε».

Πόσο ξεθώριασαν στ’ αλήθεια μέσα μας οι έννοιες « Χριστός, Πατρίδα Οικογένεια» καθώς κολυμπούμε επί τόσα χρόνια μέσα σε μια υλιστική ευημερία, σε μια εγωκεντρική αντίληψη ζωής;

Και τώρα συγκεκριμένα τι μπορούμε να κάνουμε;

Πρώτα να πυροδοτήσουμε την πίστη μας στο γεγονός ότι κάθε κακό, κάθε αμαρτία προέρχεται από τον Διάβολο είναι γέννημα δικό του και ως εκ τούτου δεν είναι δυνατό να υποσκελίσει την αλήθεια, την ομορφιά της αρετής, την εν Χριστώ ελευθερία, της αιωνιότητας την νοσταλγία. Δεν είναι δυνατό να νικήσει τον Χριστό, την Εκκλησία μας. Το γεγονός αυτό το μαρτυρούν οι αιώνες, τα 2014 χρόνια των σκληρών και πρωτοφανών διωγμών, κατά της Ορθοδοξίας μας.

Γέμισε ο Ουρανός, ο Παράδεισος από φωτεινά αστέρια, από μύριους ήλιους που λάμπουν, τους μάρτυρες και μας καλούν κοντά τους.

Κατά δεύτερο λόγο να μεταγγίσουμε όλοι εμείς οι μεγάλοι αυτήν την πίστη μας – μάνες, γιαγιάδες, εκπαιδευτικοί που ορθοφρονούν – στα παιδιά μας, στη νέα γενιά με ποικίλους τρόπους. Να βοηθήσουμε να αποκτήσουν την βεβαιότητα στην τελική νίκη του Θεού.

Είμαστε Θεόκτιστοι, μην το ξεχνούμε και ως ορθόδοξοι έχουμε το προνόμιο να τρεφόμαστε με το Σώμα και το τίμιο Αίμα του Κυρίου μας, γεγονός που ελκύει μέσα μας την Θεία άκτιστη Χάρη και μας Θεοποιεί. Γινόμαστε Θεάνθρωποι ή αν θέλετε Ανθρωπόθεοι και για τον λόγο αυτό έχουμε εξασφαλισμένη και την νίκη 100%.

Την κρίση που διερχόμαστε την βλέπουμε με τα μάτια του Μεγάλου Αγίου Αθανασίου, ο οποίος έλεγε σε παρόμοιες περιστάσεις: «νεφύδριον εστί και θάττον παρελεύσεται»

«Ο Κύριος μας εξήλθεν νικών και ίνα νικήση»

Προς τι λοιπόν αυτή η ηττοπάθεια, η απαισιοδοξία και η απελπισία;

Θέκλα, Μοναχή

enromiosini

«Μικρὰ ἐν πετεινοῖς μέλισσα» (Σοφ. Σειρὰχ ια´ 3)

Ποιός θὰ πρόσεχε πότε τὴν µέλισσα; Φαίνεται τόσο ἀσήµαντη µέσα στὸν κόσµο τῶν φτερωτῶν!

Μέσα στὶς χιλιάδες ποικιλίες τῶν ἐντόµων καὶ τῶν πτηνῶν εἶναι σχεδὸν ἕνα τίποτα.

«Μικρὰ ἐν πετεινοῖς µελισσα», λέει ἁπλὰ ὁ σοφὸς Σειρὰχ (ια´ 3). Μπῆτε σ᾽ ἕνα κῆπο τώρα τὴν ἄνοιξη. Περπατῆστε σ᾽ ἕνα λειβάδι τὸ καλοκαίρι. Ἂν ὑπάρχουν ἔντοµα, ποὺ θὰ τραβήξουν τὴν προσοχή σας, αὐτὰ θὰ εἶναι οἱ πεταλοῦδες. Πολύχρωµες, πετοῦν ράθυµα, χαριτωµένα, ἔτσι ποὺ φαίνονται σὰν νὰ ἐπιδιώκουν νὰ προσελκύσουν τὸ βλέµµα. Ἐνῶ οἱ µέλισσες; Ἔρχονται καὶ φεύγουν βιαστικά. Οὔτε κὰν προφθαίνει κανεὶς νὰ τὶς κοιτάξει. Μικρά, ἄσχηµα, ἴσως, ἀσήµαντα ἔντοµα. Μικρά; Ἀσήµαντα; Καὶ ὅµως … «Μικρὰ ἐν πετεινοῖς µέλισσα». Ἀλλά: «ἀρχὴ γλυκασµάτων ὁ καρπὸς αὐτῆς», λέει ἡ Σοφία.

Καρπὸς αὐτοῦ τοῦ µικροῦ ἐντόµου, ποὺ «δὲν µᾶς γεµίζει τὸ µάτι» εἶναι τὸ µέλι. Γλυκύτατος καρπός, ἀρχὴ καὶ βάση γλυκισµάτων, φτιαγµένος ἀπὸ τὴν καρδιὰ τῶν ἀνθέων. Ἕνα ἀπὸ τὰ ὡραιότερα καὶ εὐγενικότερα προϊόντα τῆς Δηµιουργίας. Αὐτὸ τὸ ἑλκυστικότατο µὲ τὸ λεπτὸ ἄρωµα µέλι µᾶς τὸ δίνει πρόσχαρα, δουλεύοντας ἀκαταπόνητα, ἡ µικρή, ἡ ἀσήµαντη µέλισσα. Ποιός θὰ πρόσεχε ποτὲ µία µέλισσα; Δὲν διαθέτει προσόντα ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ κολακεύουν τὸ µάτι, ποὺ προσελκύουν τὸ βλέµµα …

«Μικρὰ ἐν πετεινοῖς µέλισσα … » Πόσες φορὲς ἀντικρίζοντας τὸν α´ ἢ β´ ἄνθρωπο µέσα στὴν καθηµερινὴ ζωὴ δὲν περνᾶµε σηκώνοντας ἀδιάφορα τοὺς ὤµους! Γιατί αὐτὸς ὁ α´ ἢ β´ εἶναι «µικρὸς ἐν ἀνθρώποις». Εἶναι ἀσήµαντος, φτωχός, ἄσχηµος, ἄσηµος. Περνάει ἀπαρατήρητος, γιατί δὲν ἔχει τίποτα ποὺ νὰ αἰχµαλωτίζει τὴν προσοχή µας. Ἴσως ἴσως περνάει ὄχι ἁπλῶς ἀπαρατήρητος, ἀλλὰ προκαλεῖ καὶ τὴν περιφρόνηση ἢ τὴν δυσφορία µας.

Συµβαίνει συχνὰ δίπλα σ᾽ αὐτὸν τὸν ἀσήµαντο ἄνθρωπο νὰ εἶναι κάποιος σπουδαῖος, κάποιος ἀξιοπρόσεκτος. (Στὸν ἴδιο κῆπο δὲν πετοῦν οἱ ὄµορφες πεταλοῦδες καὶ οἱ µικρὲς µέλισσες;) Μᾶς σταµατοῦν τὰ ὄµορφα καλοπεριποιηµένα ροῦχα του. Ἡ κοµψότητά του, ἡ λάµψη του, τὸ στὺλ τοῦ ντυσίµατός του. Μᾶς µαγεύει ἡ ὡραιότητα τοῦ προσώπου του, οἱ χαριτωµένοι καὶ ἁβροὶ τρόποι του, ὁ ἀέρας τοῦ βαδίσµατος, τὸ χαµόγελό του. Μπροστὰ σ᾽ αὐτὸν τὸν τύπο, ποὺ µᾶς κάνει νὰ στεκόµαστε µἐ ἀνοιχτὸ τὸ στόµα ἀπὸ θαυµασµό, ὁ ἄλλος, ὁ «µικρὸς καὶ ἀσήµαντος ἐν ἀνθρώποις», µᾶς φαίνεται ἀκόµη πιὸ µικρός. Μᾶς φαίνεται ὄχι πιὰ σὰν κάποιος, ἀλλὰ σὰν κάτι, µἐ τὸ ὁποῖο δὲν ἀξίζει τὸν κόπο νὰ ἀσχοληθεῖ κανείς.

Σ᾽ αὐτή µας τὴν κατάσταση, σ᾽ αὐτὴ τὴν στάση, ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ µᾶς λέει ξεκάθαρα: Κάνετε λάθος, διότι ἐµπιστευόσαστε µόνο στὰ µάτια σας. Κρίνετε µὲ βάση αὐτὸ ποὺ βλέπετε. Νὰ τὸ σφάλµα σας! Γι᾽ αὐτό, λέει ὁ Θεός, µὴ βιαστεῖτε νὰ ἐνθουσιαστεῖτε µὲ κάποιον ποὺ παρουσιάζει ὀµορφιὰ καὶ κάνει ἐντυπωσιακὴ ἐµφάνιση. Καὶ µὴ σπεύσετε νὰ ἐκδηλώσετε τὴν δυσφορία σας γιὰ τὸν ἄλλο, ποὺ φαίνεται µικρὸς καὶ ἀσήµαντος (Σοφία Σειρὰχ ια´ 2).

«Μικρὰ … µέλισσα». Μικρὸς καὶ ἀσήµαντος σοῦ φάνηκε, ὁ ἄνθρωπος ποὺ συνάντησες χθές. Ἔτσι σοῦ τὸν παρουσίασαν τὰ µάτια σου. Ὅµως ποιὸς ξέρει, ἂν αὐτὸς δὲν εἶναι ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ὑποφέρει γεµάτος ὑποµονή! Καὶ ἔτσι δίνει στὸ σπίτι του, στὴν γειτονιά του, στὸν κόσµο τὸ µέλι τῆς ὑποµονῆς καὶ τῆς καρτερίας, τῆς ἐλπίδας καὶ τῆς παρηγορίας! Ἐνῶ τὴν ἴδια ὥρα ἄλλοι φανταχτεροὶ κύριοι χύνουν παντοῦ ὅπου σταθοῦν τὸ φαρµάκι τῆς ἀπογοητεύσεως καὶ τῆς γκρίνιας.

Νόµισες ὅτι δὲν εἶναι τίποτε ὁ α´ ἢ ὁ β´, ποὺ εἶδες σήµερα τὸ πρωὶ πηγαίνοντας στὴν δουλειά σου. Τὸ παρουσιαστικό τους ἦταν τόσο φτωχό! Ἆραγε ὅµως γνωρίζεις τί γίνεται παραπέρα; Ξέρεις ἂν ὁ α΄ ἢ ὁ β´ εἶναι ἄνθρωποι τίµιοι, ἂν εἶναι ἕνας πατέρας, ποὺ ἀποτελεῖ καύχηµα γιὰ τὴν οἰκογένειά του, µια µητέρα ἡρωική, ἕνας ἀδελφὸς ποὺ κρατάει τὸ βάρος µιᾶς ὁλόκληρης οἰκογένειας;

Καθὼς ἤσουν προχθὲς στὸ λεωφορεῖο, χωρὶς νὰ τὸ θέλεις, ἔριξες ἕνα βλέµµα στὸν ἄνθρωπο ποὺ καθόταν κοντά σου. Ἀδύνατος, µικροκαµωµένος, ἀσθενικός, ἀρκετὰ δειλὸς καὶ ἀδέξιος. «Ἀνθρωπάκι», ψιθύρισες µέσα σου. Ἔτσι σὲ πληροφοροῦσαν τὰ µάτια σου. Αὐτὸ τὸ ἀνθρωπάκι, ποὺ δὲν τὸ λογαριάζεις, µπορεῖ νὰ εἶναι µιὰ µέλισσα. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἕνας παράγων καλοσύνης στὸ περιβάλλον του, µιὰ ψυχὴ ποὺ σκορπίζει τὸ ἄρωµα τοῦ καλοῦ Θεοῦ στοὺς κύκλους τῶν γνωστῶν της.

Σήµερα, αὔριο, ὅταν θὰ ἀνταµώσεις αὐτοὺς τοὺς ἀναρίθµητους ἀνθρώπους, ποὺ θὰ σοῦ φανοῦν µικροὶ καὶ ἀνάξιοι λόγου, µὴ στρέψεις ἀλλοῦ περιφρονητικὰ τὸ κεφάλι. Θυµήσου τὸν σοφὸ καὶ αἰώνιο λόγο: «Μικρὰ ἐν πετεινοῖς µέλισσα» καὶ ὄµως «ἀρχὴ γλυκασµάτων ὁ καρπὸς αὐτῆς». Θυµήσου καὶ προσευχήσου:

Κύριε, µὴ ἐπιτρέψεις στὰ µάτια µου νὰ µὲ ξεγελάσουν καὶ νὰ µὲ κάνουν νὰ θεωρῶ µικρὸ καὶ ἀσήµαντο ἔστω κι ἕναν ἄνθρωπο. Κύριε, κάνε µε νὰ σέβοµαι καὶ νὰ ἀγαπῶ βαθιὰ τοὺς ταπεινοὺς καὶ καταφρονεµένους.

Κύριε, ἀξίωσε τοὺς ταπεινοὺς καὶ ἀσήµους ἀνθρώπους νὰ εἶναι οἱ µέλισσες τῆς κοινωνίας µας. Νὰ τοὺς γλυκαίνεις µὲ τὴν ἐλπίδα, τὴν ὑποµονή, τὴν ἀγάπη, τὴν τιµιότητα. Ἀµήν.

Από το περιοδικό. «ΖΩΗ»

ἀρ. τ. 4280, Ἰούν. 2014

christianvivliografia.wordpress.com

Πικρές αλήθειες για την εκδήλωση διαμαρτυρίας στον άγιο Δημήτριο

Για άλλη μια φορά ορισμένοι ρασοφόροι και λαϊκοί, (μεταξύ των οποίων και ο υποφαινόμενος), προσπάθησαν να δημιουργήσουν κάποια αντίδραση στην λεγόμενη «παρέλαση των ομοφυλοφίλων» στην αγιοτόκο πόλη της Θεσσαλονίκης. Δυστυχώς για άλλη μια φορά η προσπάθεια αυτή, παρά την καλή θέληση και κάποιων ιερέων και μοναχών, προδόθηκε εκ των έσω και κατέληξε σε όσο και αν δεν θέλουμε να το παραδεχτούμε, σε ηχηρή απογοήτευση! Οι λίγοι που ήρθαμε στο προαύλιο του αγίου Δημητρίου κατ’ αρχήν γίναμε μάρτυρες ενός περιέργου γάμου ημέρα Παρασκευή, (από ότι ξέρω δεν επιτρέπεται Παρασκευή να τελούνται γάμοι ), μεταξύ ενός «λαμπροφορεμένου» αλλόδοξου Σουηδού και μιας Ελληνίδας, (δηλαδή μεταξύ Ορθόδοξης και αλλόδοξου, άλλο ένα ερώτημα). 

Στη συνέχεια και όσο περνούσε η ώρα διαψεύδονταν οι ελπίδες και οι προσδοκίες κάποιων που είχαν πιστέψει πως ο κόσμος θα κατακλύσει μαζικά το μέρος της συγκέντρωσης και η διαμαρτυρία θα είναι ηχηρή και θα δώσει το ανάλογο μήνυμα.

Θλιβερές παρουσίες κάποιων πολιτικών της «κολουτούμπας» και μάλιστα ενός γνωστού δημοτικού συμβούλου που όταν είχε γίνει ζήτημα για την παρέλαση των ομοφυλοφίλων στο δημοτικό συμβούλιο είχε ψηφήσει λευκό, έδειξαν για άλλη μια φορά την υποκρισία που κυριαρχεί κατά κράτος. Το μόνο ελπιδοφόρο σε όλη αυτή την σύναξη, ήταν η εμφάνιση της αγαπητής πολύτεκνης που με τον λόγο της χωρίς λεκτικούς βομβαρδισμούς, με αυθόρμητο και γνήσιο τρόπο, κατέδειξε την μεγάλη της ανησυχία για το κοινωνικό μας κατάντημα. 

Την επομένη μέρα, όπως το είδαμε και στα βίντεο που κυκλοφόρησαν στο διαδίχτυο, πολύ περισσότερος «παρδαλός» κόσμος παρέλασε μέσω κεντρικών δρόμων, έκοψε την κυκλοφορία με τις ευλογίες του νεοεκλεγμένου δημάρχου της Θεσσαλονίκης και πανηγύρισε την θριαμβευτική του πορεία καταλήγοντας στην πλατεία Αριστοτέλους. Εμείς, είχαμε γίνει γραφικοί και κολλημένοι στο παρελθόν και η αγιοτόκος Θεσσαλονίκη έγινε για αυτούς μια…gayτόκος!

Άραγε υπάρχουν ευθύνες γι αυτό το κατάντημα μας; 

Και πρώτος και καλύτερος ο Παναγιότατος. Την ίδια ώρα της συγκέντρωσης στον άγιο Δημήτριο, ο Μητροπολίτης οργάνωνε εκδήλωση για την παρουσία του τόμου των Θρησκευτικών στη αίθουσα της Μητρόπολης. 

Τι παραπάνω ήταν η εκδήλωση του Μητροπολίτη από ένα καθαρό σαμποτάζ στην συγκέντρωση του αγίου Δημητρίου; 

Δεύτερο! Κανένας, πλην ελάχιστων εξευρέσεων, ιερέας της μητρόπολης Θεσσαλονίκης δεν παραβρέθηκε στην συγκέντρωση. Αντίθετα πολλοί την περιφρόνησαν! 

Χαρακτηριστικό είναι ότι γνωστός ιερέας της Θεσσαλονίκης την ώρα της συγκέντρωσης πέρασε μέσα από τον κόσμο με περιφρονητικό βλέμμα και κατευθύνθηκε στο εσωτερικό του ναού αδιαφορώντας επιδεικτικά για τον ομιλητή. Την ίδια ώρα που μιλούσε ο π Αρσένιος, μέσα στην εκκλησία είχαν βάλει τέρμα τα μεγάφωνα από την καθιερωμένη αγρύπνια της Παρασκευής για να μην ακούγετε η ομιλία στο πέριξ χώρο. Να μην μιλήσουμε για την επίσημη εκκλησία. Αυτή όχι μόνο ήταν απών αλλά και κάποιοι κατηγόρησαν τους οργανωτές της συγκέντρωσης διαμαρτυρίας κατά της παρέλασης των ομοφυλοφίλων, ότι δεν… έπρεπε να αντιδράσουν. Σε λίγο θα μας πουν να… πάμε και εμείς και να τους χειροκροτήσουμε!

Σε όλους αυτούς τους υποκριτές θα ήθελα να σημειώσω κάποια λίγα αλλά σημαντικά. 

Ο πάτερ Παΐσιος είχε πει πριν από χρόνια, «Αυτό όμως είναι ένα σημείο της εποχής μας όπου την ομορφιά την πνευματική την θεωρούν ασχήμια». Ζούμε στη εποχή όπου το άρρωστο και το διεστραμμένο, το ψυχοφθόρο και το διεφθαρμένο προβάλλεται σαν το «προοδευτικό», «δημοκρατικό» και «εκσυγχρονιστικό». Βγάλαμε τους εαυτούς μας έξω από την κοινωνία και τώρα βλέπουμε να καταρρέουν τα πάντα να δυναμώνουν ακραίες και επικίνδυνες δυνάμεις και εμείς να είμαστε απλοί θεατές. Οχυρωθήκαμε από την κυριακάτικη προσέλευση μας στην θεια λειτουργία και αδιαφορήσαμε για τα πάντα. Η Ελλάδα και η Ορθοδοξία μας καταρρέει και εμείς μοιάζουμε σαν το όστρακο που έχασε το περιεχόμενο του και φιγουράρει κούφιο σε δημόσιες σχέσεις με ένα διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο που έχει απαξιωθεί με τα εγκλήματα του.

Ως πότε θα μένουμε έτσι απαθείς ; 

«Την εξουσία δεν την φοβάται όποιος κάνει το καλό αλλά όποιος κάνει το κακό», μας λέει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος, ένας ιεράρχης που πολέμησε την διαφθορά του κατεστημένου της εποχής του. Γιατί άραγε βρισκόμαστε στο σημερινό μας χάλι; 

Όμορφες εκκλησίες που σε λίγο καιρό θα μείνουν άδειες, φανταχτερά άμφια που σε λίγο καιρό θα ξεπουλιούνται για λίγα αργύρια. Και εμείς; 

Εμείς άραγε θα γινόμαστε όλο και πιο «γραφικοί» όλο και πιο «κολλημένοι» (κατά Μπουτάρη);

Νίκος Χειλαδάκης

http://aktines.blogspot.gr

Ὁμολογία τοῦ δαίμονα! (Μέ ποιές ἁμαρτίες χαίρονται πιό πολύ οἱ δαίμονες;)

Καθώς συζητοῦσαν (ὁ Ἅγιος Ἀνδρέας ὁ διά Χριστόν Σαλός μέ τόν ὑποτακτικό του Ἐπιφάνιο), ἕνας δαίμονας πού μόνο ὁ ὅσιος Ἀνδρέας τόν ἔβλεπε, στεκόταν ἐκεῖ καί ἑτοίμαζε παγίδα γιά τόν Ἐπιφάνιο.

-Φύγε ἀπο δῶ, πονηρέ καί ἀκάθαρτε! τοῦ λέει ὁ ὅσιος.

-Πιό πονηρός καί πιό δολερός ἀπό σένα δέν ὑπάρχει ἄλλος σ' αὐτή τήν πόλη (Κων/πολη), ἀποκρίθηκε ὁ δαίμονας. 

Κι ἄν θέλεις νά σοῦ πῶ τήν ἀλήθεια, θά ἔρθει καιρός πού θά χάσω τήν τέχνη μου, γιατί οἱ ἄνθρωποι θά γίνουν πιό πονηροί ἀπό μᾶς τούς δαίμονες. Τότε τά μικρά παιδιά θά εἶναι πολύ πιό πονηρά ἀπ' ὅσο εἶναι σήμερα οἱ μεγάλοι. Ἔτσι, θά πάψουμε πιά νά πολεμᾶμε τούς ἀνθρώπους, μιᾶς καί ἀπό μόνοι τους θά γνωρίζουν τήν πονηριά.

-Καί ποῦ τό ξέρεις; ρώτησε ὁ ὅσιος.

-Ὁ πατέρας μας (ὁ Διάβολος), πού κάθεται στόν ἅδη, ἔχει μεγάλη πείρα. Πολλά ξέρει καί πολλά προβλέπει. Ἔτσι διδάσκει κι ἐμᾶς. Ἡ δική μας φύση, βλέπεις, δέν ξέρει τίποτα.

-Μέ ποιές ἁμαρτίες χαίρεστε περισσότερο ἐσεῖς οἱ δαίμονες;

-Μέ τήν εἰδωλολατρία (ἄς βλέπουν οἱ οἰκουμενιστές...), τή μαγεία καί τή φαρμακεία. 

Ἰδιαίτερα, βέβαια, μέ τόν φόνο, καθώς καί μέ τόν πατέρα του, τόν φθόνο, καί τή μητέρα του, τή μνησικακία, πού ὁδηγοῦν καί σέ πολλά ἄλλα κακά. 

Ἐπίσης, μέ τόν σοδομισμό (ὁμοφυλοφιλία) και τη μοιχεία. 

(Γιά τόν Θεό, δέν ἔχει ἀποποινικοποιηθεῖ ποτέ!…).

-Ἄν κάποιος ἀπαρνηθεῖ τά πάθη σας καί πλησιάσει μετανοημένος τόν Κύριο, τί νιώθετε;

-Καλά, δέν ξέρεις ὅτι αὐτό μᾶς προξενεῖ ἀηδία καί ὀργή; 

Ὡστόσο, ὅσο ζεῖ ὁ ἄνθρωπος, ἐλπίζουμε ὅτι θά ἐπιστρέψει σ' ἐμᾶς, γιατί πολλοί εἶναι ἐκεῖνοι πού μᾶς πρόδωσαν πρόσκαιρα, ἀλλά ἀργά ἤ γρήγορα ἦρθαν πάλι κοντά μας.

Ὅταν τ' ἄκουσε αὐτά ὁ ἅγιος, τόν φύσηξε, κι ἀμέσως ἔγινε ἄφαντος.

ΟΣΙΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ὁ διά Χριστόν σαλός

ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Ο χριστιανός, που λέει την Ευχή, πλουτίζει πνευματικά!

Ο πλέον συνηθισμένος τρόπος είναι να λέμε την Ευχή είτε προφορικά είτε ψιθυριστά είτε από μέσα μας με τον ενδιάθετο λόγο, παντού και πάντοτε. Έτσι, στη δουλειά, στο σπίτι, στο δρόμο λέμε: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με». Όταν τρώμε, όταν περπατάμε και, ειδικότερα, όταν βρισκόμαστε μέσα στο ναό: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Τον πρώτο καιρό πρέπει να λέμε την Ευχή προφορικά, με το στόμα ψιθυριστά, σεμνά και ταπεινά και μάλιστα όσο μπορούμε συχνότερα: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με… Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με».

Γιατί η φωνή που βγαίνει από το στόμα, συγκεντρώνει τον νου πάνω στις λέξεις και έτσι ο νους με τη σειρά του αρχίζει σιγά-σιγά να τις προσέχει. Όπως λοιπόν δεν είμαστε αφηρημένοι μπροστά στον Πνευματικό ή σ’ ένα επίσημο πρόσωπο, έτσι και πολύ περισσότερο δεν πρέπει να είμαστε αφηρημένοι όταν κάνουμε Ευχή, για ν’ αρχίσει ο τρόπος αυτός ν’ αποδίδει καρπούς. Γιατί,όσο πιο θερμή και πιο δυνατή είναι η Ευχή, τόσο και τα αποτελέσματά της είναι πιο θεάρεστα και πιο ωφέλιμα για την ψυχή μας.

Όταν επιμείνουμε πολύ στην προφορική Ευχή καθ’ όλη την ημέρα, ανεξάρτητα από τη δουλειά που κάνουμε, όσο θα περνάει ο καιρός, τόσο και πιο απαραίτητη θα την αισθανόμαστε, καθώς δημιουργείται μέσα μας ένα παράδοξο κλίμα γλυκύτητος και ειρήνης, τόσο που ακόμα και το στόμα γλυκαίνεται, σαν να έχει μέσα του μια γλυκιά καραμέλα που την πιπιλίζει διαρκώς: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…». Έτσι αυθόρμητα πλέον επιθυμούμε και ζητούμε να λέμε την Ευχή, γιατί έχουμε γλύκα στο στόμα και στα χείλη γεύση μελιού. Και τότε, βέβαια, για κανένα λόγο δε θέλουμε να σταματήσουμε το Όνομα του Χριστού. Όταν μας διακόπτουν για τον άλφα ή βήτα λόγο, αισθανόμαστε σαν να μας λείπει κάτι το πολύτιμο, γιατί η ψυχή αισθάνεται την έλλειψη της Ευχής και την αναζητεί. Μόλις όμως ξαναβρεί την ευκαιρία, αμέσως αρχίζει και πάλι: «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με…»

Η προφορική Ευχή είναι μεν στάδιο αρχαρίων -ων πρώτος ειμί εγώ- αλλά είναι και στάδιο εισαγωγικό για όλους εκείνους, που επιθυμούν εν Πνεύματι Αγίω να εργάζονται την Ευχή, όσο μπορούν, ώστε να δουν καλύτερες ημέρες στη ζωή τους, στην οικογένειά τους και στο περιβάλλον τους γενικότερα. Είναι δε επίμονος και απαραίτητη αρχή, για την επιτυχία του τελικού σκοπού, δηλαδή του αγιασμού του Ορθοδόξου χριστιανού, που πετυχαίνεται με την κατάκτηση της καρδιάς από το παντοδύναμο Όνομα του Ιησού Χριστού.

Ο χριστιανός, που λέει την Ευχή, πλουτίζει πνευματικά!!! Πλουτίζει όντως από τις θείες Τριαδικές δωρεές, αλλ’ όχι χωρίς κόπους, πειρασμούς και σκληρούς πνευματικούς αγώνες, που χρειάζονται, για να απαλλαγεί από τα μύρια πάθη που έχει μέσα του και κυρίως την ψωρό-υπερηφάνεια.

π. Στεφάνου Αναγνωστόπουλου

http://orthodoxoslogos5.wordpress.com

Λέμε ¨που είναι ο Θεός¨,είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε πραγματικά να το συναντήσουμε;

Πολλές φορές στα χείλη μας σαρκώνεται ένα έντονο παράπονο για την απουσία του Θεού από την ζωή μας.

-Μα που είναι ο Θεός; Γιατί δεν μας ακούει;

Ενώ το ερώτημα αυτό είναι λογικοφανές και στηρίζετε πάνω στην οδύνη του ανθρώπου, τα πάθη και τους καημούς του, δεν είναι πάντοτε και για όλες τις περιπτώσεις απόλυτα αληθινό.

Δηλαδή διερωτώμαι και πρώτα για τον εαυτό μου, είναι σίγουρο ότι το γλωσσικό αίτημα μας, είναι και καρδιακό; Ότι η αρθρωμένη και πολλές φορές νάρκισση επιθυμία μας είναι και πραγματική ανάγκη μας, που της δίνουμε πρωτεύοντα λόγο;

Λέμε ¨που είναι ο Θεός¨, είμαστε σίγουροι ότι θέλουμε πραγματικά να το συναντήσουμε; Γιατί η οποιαδήποτε συνάντηση έχει μέσα ένα κόστος. Είμαστε διατεθειμένοι να το αναλάβουμε; Θέλουμε ειλικρινά να σχετιστούμε με τον Θεό; Γιατί η πίστη ή η συνάντηση με τον Θεό είναι σχέση με ένα πρόσωπο, που ρεαλιστικά σημαίνει, κόστος, ρίσκο, ηρεμία αλλά και ένταση, στιγμές παρουσίας και στιγμές απουσίας, ανάταση αλλά και πτώση, χαρά και θλίψη, έρωτας και «μίσος» μα και οτιδήποτε άλλο συνεπάγεται μια ουσιαστική σχέση.

Μήπως τελικά δεν είμαστε διατεθειμένοι να δούμε την παρουσία του Θεού στην ζωή μας γιατί αυτό θα μας δέσμευε ή θα μας έβαζε μπροστά σε σημαντικά υπαρξιακά διλλήματα και αποφάσεις; Άραγε θέλουμε να αναλάβουμε τις ευθύνες που δημιουργεί αυτή η συνάντηση μαζί Του; Είμαστε έτοιμοι να αφήσουμε συνήθεις παγιωμένες και αυτοκαταστροφικές νοοτροπίες ; Θέσεις και ρόλους μέσα από τους οποίους έχουμε παιδιόθεν εκπαιδευτεί να επιβιώνουμε. π.χ το παιγνίδι του «ισχυρού» που απειλεί και τρομοκρατεί τους άλλους για να παίρνει δύναμη επιβολής και να έρθουμε στην ταπείνωση του Χριστού; Μπορούμε να εγκαταλείψουμε τον ρόλο π.χ. του «θύματος» μέσα από το οποίο κερδίζουμε συμπάθειες και βλέμματα; Να αφήσουμε ίσως την θέση του «παιδιού» και να ενηλικιωθούμε, άρα να αναλάβουμε τις ευθύνες της ζωής μας εγκαταλείποντας την θέση του προστατευόμενου που οι πάντες τον υπηρετούν και τον προσέχουν;

Ίσως λοιπόν σε βαθύτερο επίπεδο πέραν των λεκτικών κορόνων και των συναισθηματισμών να μην είμαστε έτοιμοι για μια τέτοια συνάντηση. Το χειρότερο;τελικά στην πραγματικότητα να επιζητούμε την συνάντηση με ένα Θεό κατά εικόνα και καθ ομοιωσιν μας που θα ικανοποιεί απόλυτα τις αυτοκαταστροφικές και εγωτικές μας ψευδοανάγκες, μα όχι τον Θεό Πατέρα που μας αποκάλυψε ο Χριστός.

Το λέω αυτό, γιατί πολλές φορές δεν είμαστε έτοιμοι και ειλικρινείς για αυτή την συνάντηση για αυτή την ουσιαστική σχέση. Και τότε ενεργοποιούνται άμυνες που δεν μας αφήνουν ούτε να δούμε μα ούτε και να ακούσουμε την λεπτή σαν αύρα φωνή του Θεού.

παπα-Λίβυος 

plibyos.blogspot.

ΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΤΗΣ ΠΡΟΣΕΥΧΗΣ

Βλέπεις λοιπόν ότι δεν είναι αρκετή μόνον η προσευχή μας, αν δε γίνη σύμφωνα με τους κανόνες που έθεσε ο ίδιος ο Χριστός; Ποιους νόμους έχει θέσει; Να προσευχώμαστε για τους εχθρούς και για εκείνους που μας ενοχλούν και μας στενοχωρούν πολύ. Αν δεν το κάνουμε αυτό, σίγουρα θα χαθούμε˙ και αυτό γίνεται φανερό από το παράδειγμα του Φαρισαίου. Διότι, αν αυτός που δεν προσευχήθηκε εναντίον των εχθρών του, τιμωρήθηκε τόσο πολύ μόνον από την κενοδοξία του, πώς θα τιμωρηθούν εκείνοι που απευθύνουν στο Θεό μεγάλους και πολλούς λόγους εναντίον των εχθρών;

Τι κάνεις άνθρωπε; ζητάς συγχώρεσι των αμαρτιών και γεμίζεις τη σκέψι σου με θυμό; Όταν πρέπει να είμαστε περισσότερο ήμεροι από κάθε άλλη φορά, επειδή συνομιλούμε με το Θεό και Τον παρακαλούμε για τα παραπτώματά μας, ζητώντας ευσπλαγχνία, φιλανθρωπία και συγγνώμη, τότε γινόμαστε περισσότερο άγριοι και περισσότερο θηρία και γεμίζουμε το στόμα μας από πικρία; Πες μου, πώς θα σωθούμε, όταν από τη μια μεριά παρουσιάζουμε εικόνα ικετών και από την άλλη προσφέρουμε λόγια υπερηφάνειας και εξοργίζουμε τον Κύριο εναντίον μας; Ήλθες για να θεραπεύσης τα δικά σου τραύματα και όχι να κάνης βαρύτερα τα τραύματα του πλησίον˙ είναι καιρός συγχωρήσεως, καιρός προσευχής και στεναγμού, και όχι οργής˙ είναι καιρός δακρύων, όχι θυμού˙ καιρός συντριβής της καρδιάς και όχι οργής. Γιατί συγχέεις την τάξι; Γιατί πολεμείς τον εαυτό σου; Γιατί καταστρέφεις το πνευματικό σου οικοδόμημα;

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ 

 Τα νεύρα της ψυχής.

Χρυσοστομικός Άμβων Ε΄ΕΚΔΟΣΙΣ: Συνοδία Σπυρίδωνος Ιερομονάχου.
Νέα Σκήτη Αγ. Όρους

ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΤΑΝΥΞΙΣ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟ

http://katanixis.blogspot.gr

Άγιος είσαι και δυνατός και δημιουργός του παντός και βασιλεύς των αγγέλων

Η καρδιά μου, καθώς στέκει σε προσευχή μπροστά στον Κύριο και Θεό μου, κυριεύεται από φόβο. Πως να του μιλήσω, τι να του πω;

Άγιος είσαι και τρισάγιος ο ένας και συγχρόνως Τριαδικός Θεός, ο Πατήρ, ο Υιος και το Πνεύμα.

Άγιος πέρα από κάθε περιορισμό, έλλειψη και ατέλεια. Δεν έχουμε άλλη λέξη για να εκφράσουμε το ακατάληπτο και ανέκφραστο μεγαλείο της τελειότητάς σου.

Άγιος είσαι και ισχυρός στον απόλυτο βαθμό, ο Παντοδύναμος και Παντοκράτωρ. 

Άγιος, αθάνατος και αιώνιος.

Άγιος είσαι και δυνατός και δημιουργός του παντός και βασιλεύς των αγγέλων.

Καί εγώ, που τώρα σού μιλώ και όλοι οι άνθρωποι, είμαστε τόσο ελλειπείς και τόσο αμαρτωλοί, ασθενείς και αδύνατοι. 

Αλλ’ ακριβώς, επειδή αυτοί είμαστε, καταφεύγουμε στο έλεός σου και καθώς σού ψάλλουμε τον τρισάγιο αγγελικό ύμνο, σού απευθύνουμε και την ικεσία θερμή. 

Ελέησέ μας. 

Σπλαχνίσου μας και κάνε μας αυτό για το οποίο μας έπλασες. Δος μας αγιότητα από την αγιότητά σου, δος μας δύναμη από την παντοδυναμία σου, κάμε μας μετόχους της θείας ζωής σου.

Ναί, Τριάς Αγία, χάρισέ μας τα αιτήματα αυτά, για να φτάσουμε στην ώρα του θριάμβου, όπου ακατάπαυστα και εμείς, όπως οι άγγελοί σου, θα σού ψάλλουμε το «άγιος, άγιος, άγιος Κύριος» των αγγελικών δυνάμεων και των απολυτρωμένων ανθρώπων. 

Αμήν.

xristianos.gr

«ΤΗΝ ΨΥΧΙΚΗΝ ΠΑΡΑΛΥΣΙΑΝ ΕΛΑΧΙΣΤΟΙ ΤΗΝ ΕΝΝΟΟΥΝ»

… Η παράλυσις του σώματος εξασθενεί τας σωματικάς δυνάμεις και τας καθιστά ακινήτους προς εργασίαν σωματικήν, και η παράλυσις της ψυχής καθιστά τας πνευματικάς και ψυχικάς δυνάμεις ακινήτους προς εργασίαν πνευματικήν. Και την μεν πσράλυσιν τους σώματος ευκόλως οι άνθρωποι την αισθάνονται, ενώ την ψυχικήν ελάχιστοι την εννοούν. Όταν εις τις πνευματικές εργασίες είναι κανείς ακίνητος και αναίσθητος, όταν η ψυχή του δεν αγαπά τον Θεόν, δεν αισθάνεται έφεσιν ολόψυχον, όταν δεν αγαπά τον πλησίον, όταν βλέπει πάσχοντα πτωχόν, πεινώντα, διψώντα, γυμνόν, κινδυνεύοντα και η ψυχή του δεν αισθάνεται πόνον, συμπάθειαν, ευσπλαχνίαν τότε πάσχει από παράλυσιν. Όταν προσεύχεται και ο νους του αεροβατεί, όταν ευρίσκεται εις τον ναόν του Θεού και δεν αισθάνεται που ευρίσκεται, όταν έχει υπερηφάνειαν, φθόνον, μνησικακίαν, όταν κατακρίνει ή κακολογεί από φθόνον και κακίαν τους συνανθρώπους του, όταν ψεύδεται, συκοφαντεί, θυμώνει, βλασφημεί, όταν είναι έκδοτος εις ασωτείας και αισχρουργίας τότε η ψυχή του πάσχει από παράλυσιν. Έχει ανάγκην θεραπείας, και ο μοναδικός ιατρός της ψυχή μας είναι ο Ιησούς Χριστός, χθες και σήμερον ο αυτός εις τους αιώνας…

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ π. ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΖΕΡΒΑΚΟΣ

ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΕΣ ΔΙΔΑΧΕΣ ΑΝΘΡΩΠΩΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΩΝ ΚΑΙ ΣΥΓΧΡΟΝΩΝ, 

εκδ. «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ», 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, σ. 38.

http://tribonio.blogspot.gr

Η καλοσύνη βλάπτει τον αμετανόητο!

- Γέροντα, θυμάμαι, μια φορά με είχατε μαλώσει πολύ.

- Αν χρειασθή, πάλι θα σε μαλώσω, για να πάμε όλοι μαζί στον Παράδεισο. Τώρα θα λάβω δρακόντεια μέτρα!… 

Κοίταξε, έχω τυπικό πρώτα να δώσω στον άλλον να καταλάβη ότι χρειάζεται το μάλωμα και ύστερα να τον μαλώσω. Καλά δεν κάνω; Εγώ, επειδή μαλώνω τον άλλον, όταν βλέπω να κάνη κάτι βαρύ, γίνομαι κακός. 

Αλλά τι να κάνω; να αναπαύω καθέναν στο πάθος του, για να είμαι τάχα καλός μαζί του, και μετά να πάμε όλοι μαζί στην κόλαση; 

Ποτέ δεν με πειράζει η συνείδηση, όταν μαλώνω κάποιον ή του κάνω παρατήρηση κι εκείνος στενοχωριέται, γιατί από αγάπη το κάνω, για το καλό του. 

Βλέπω ότι δεν καταλαβαίνει πόσο πλήγωσε τον Χριστό με αυτό που έκανε, γι’ αυτό τον μαλώνω. Εγώ πονάω, λειώνω εκείνη την ώρα, αλλά δεν με πειράζει η συνείδηση, γιατί τον μάλωσα. Μπορώ να πάω να κοινωνήσω ήσυχος, χωρίς να εξομολογηθώ. Νιώθω μέσα μου μια παρηγοριά, μια χαρά. Γιατί για μένα παρηγοριά και χαρά είναι η σωτηρία της ψυχής.

- Γέροντα, μου περνά ο λογισμός ότι μου μιλάτε παρηγορητικά, ή γιατί δεν σηκώνω την αυστηρότητα ή γιατί μου έχετε πει πολλές φορές να κάνω κάτι και δεν το έκανα, οπότε με αφήνετε.

- Ευλογημένη ψυχή, με την σωτηρία της ψυχής σου θα παίζω; Ο νέος κάνει πρόβες. 

Ο μεγάλος έχει κρίση και βαδίζει σταθερά. Να νιώθης σιγουριά. Αν δω κάτι στραβό, είτε από μακριά είτε από κοντά, θα σου το πω. 

Εσύ έχε εμπιστοσύνη και ειρήνευε. Α, δεν μ’ έχετε καταλάβει εμένα! 

Έτσι εύκολα θα αναπαύω λογισμούς; Όταν βλέπω ότι η ψυχή είναι ευαίσθητη ή συγκλονίζεται ολόκληρη από την συναίσθηση του σφάλματός της, τι να πω; 

Τότε την παρηγορώ, για να μην πέση στην απελπισία. Όταν όμως βλέπω πέτρα την καρδιά, τότε μιλώ αυστηρά, για να την ταρακουνήσω. 

Αν ένας προχωράη προς τον γκρεμό και του λέω: «προχώρα, πολύ καλά πας», δεν εγκληματώ; Το κακό με μερικούς είναι που δεν πιστεύουν, όταν τους λες να μην ανησυχούν, και βασανίζονται. Αν δω κάτι κακό, πως δεν θα το πω; Πως να αφήσης τον άλλον να πάη στην κόλαση; Όταν έχης ευθύνη, θα βάλης και τις φωνές, όταν χρειάζεται. Για μένα πιο καλά είναι να μη μιλάω, αλλά δεν μπορώ, όταν έχω ευθύνη.

Ύστερα να προσέξη κανείς το εξής: Μου κάνεις λ.χ. ένα κακό· εγώ σε συγχωρώ. Μου ξανακάνεις κάποιο άλλο κακό· πάλι σε συγχωρώ. Εγώ είμαι εντάξει, αλλά, εάν εσύ δεν διορθώνεσαι, επειδή σε συγχωρώ, αυτό είναι πολύ βαρύ.

Άλλο εάν δεν μπορής τελείως να διορθωθής. Να προσπαθήσης όμως να διορθωθής, όσο μπορείς. Όχι να αναπαύης τον λογισμό σου και να λες: «Αφού με συγχωρεί, εντάξει τακτοποιήθηκα και δεν βαριέσαι, δεν χρειάζεται στενοχώρια». 

Μπορεί κάποιος να σφάλλη, αλλά αν μετανοή, κλαίη, ζητάη με συστολή συγχώρηση, αγωνίζεται να διορθωθή, τότε υπάρχει η αναγνώριση και πρέπει και ο πνευματικός να συγχωράη. Αν όμως δεν μετανοή και συνεχίζη την τακτική του, δεν μπορεί αυτός που έχει την ευθύνη της ψυχής του να γελάη. Η καλωσύνη τον αμετανόητο τον βλάπτει.

Γέροντας Παΐσιος

http://proskynitis.blogspot.gr

«ΠΡΟΣΕΞΤΕ ΣΤΗΝ ΖΩΗ ΣΑΣ ΤΑ ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΑ ΜΙΚΡΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ»

Τον ρώτησαν οι τελειόφοιτοι της Αθωνιάδος τί να προσέξουν περισσότερο στην ζωή τους και απάντησε: 

«Προσέξτε στην ζωή σας τα καθημερινά μικρά γεγονότα. Κάθεστε αναπαυτικά στην πολυθρόνα και σκέφτεσθε ότι δεν είναι κακό ή αμαρτία αυτό, λέτε “δεν πειράζει”. 

Δεν πειράζει να φάμε κάτι παραπάνω ή να ζητάμε το καλό φαγητό. Δεν πειράζει να κοιμηθούμε λίγο περισσότερο. Δεν πειράζει που μιλήσαμε λίγο απότομα στους γονείς ή σε κάποιον άλλον. Δεν πειράζει το ένα, δεν πειράζει το άλλο… 

Όλα τα βλέπουμε μικρά σφάλματα και τα δικαιολογούμε. Μη προσέχοντας όμως στα μικρά θα κάνουμε και μεγάλα σφάλματα και πάλι θα λέμε “- δεν πειράζει”. Να μην αφήνουμε το σώμα χαλαρό γιατί επηρεάζει το πνεύμα. Να υπάρχει εγρήγορση».

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΠΑΪΣΙΟΣ, 

ΩΣ ΝΕΟΣ ΒΟΗΘΩΝΤΑΣ ΤΟΥΣ ΝΕΟΥΣ, 

εκδ. «ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΙΟΣΥΝΗ», 

ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ 2010, σ. 104. 

http://tribonio.blogspot.gr

Πιστέψτε καὶ μὴν φοβάστε

Ἔρχονται δύσκολοι καιροί, ἀπ' ὅλες τὶς μεριὲς θὰ μᾶς χτυπᾶνε. Καὶ θὰ ἀντέξουν μόνο αὐτοί, ποὺ μάθανε νωρὶς νὰ ἀγαπᾶνε…

 Θέτω, ἕνα δικό μου προσωπικὸ δίλημμα: Ἡ στάση μου στὴν σημερινὴ πραγματικότητα, ὡς Ἕλληνα καὶ Χριστιανοῦ ὀρθόδοξου, ποιὰ πρέπει νάναι; 

Ἡ προσευχὴ ἢ τὸ μαχαίρι; 

Μέσα μου, δυὸ πρόσωπα παλεύουν. Τὸ ἕνα, μοῦ ζητάει νὰ πολεμήσω, ὅλους αὐτοὺς ποὺ χρόνια τώρα καταστρέφουν, ὅ,τι καὶ ὅσους ἀγαπάω. Τὸ ἄλλο μοῦ ζητάει νὰ τοὺς ἀγαπήσω, ἀκόμα κι ἂν μὲ σταυρώνουν.Ἡ εὐτυχὴς “δυστυχία” τοῦ Χριστιανοῦ εἶναι ὅτι πρέπει πάντα καὶ σὲ κάθε του δίλημμα, νὰ σκέφτεται:  

Τί θά ᾽κανε ὁ Χριστὸς στὴ θέση μου;

Λίγο ἂν Τὸν πιστεύεις καὶ ξέρεις τὰ ὅσα εἶπε καὶ κυρίως ὅσα εἶναι, τὸ δίλημμα ἀπαντιέται. Θέλει πολὺ περισσότερη δύναμη, τὸ νὰ ἀγαπᾶς, ἀπὸ τὸ νὰ μισεῖς. Τὸ νὰ ὑπομένεις τὴν ἀδικία, ἀπὸ τὸ νὰ ἐκδικεῖσαι. Τὸ νὰ συγχωρεῖς καὶ νὰ συμπονᾶς τὸν ἐκτελεστή σου. Ἀλλὰ κυρίως θέλει ἀκλόνητη πίστη στὸν Χριστὸ καὶ τοὺς ἀρχαγγέλους Του, ποὺ εἶναι καθημερινὰ δίπλα μας καὶ δίνουν τὶς δικές μας μάχες…

Πιστέψτε με καὶ μὴν φοβάστε… 

Εἶναι πολὺ περισσότεροι καὶ δυνατώτεροι οἱ φωτεινοὶ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ, ἀπὸ τοὺς ἤδη ἡττημένους καὶ πανικόβλητους ἀγγέλους τοῦ σκότους καὶ τοὺς γήινους ἐκπροσώπους τους.. Τελικὰ ἀπαντάω ὡς ἑξῆς στὸ δίλημμα:

Μαζί σου Χριστέ μου. Μόνο δυνάμωσε τὴν φτωχή μου πίστη καὶ δεῖξε μου γιὰ λίγο τὶς οὐράνιες δυνάμεις Σου, νὰ παρηγορηθῶ καὶ νὰ πάρω τὸ κουράγιο καὶ τὴν δύναμη ποὺ χρειάζομαι γιὰ νὰ συνεχίσω.

Ἀμήν!

Σταμάτης Σπανουδάκης

http://www.orthodoxia-ellhnismos.gr

Ποιός είναι το αφεντικό;

Είναι Τετάρτη, ο Ιούνιος δε λέει να σοβαρευτεί και να φερθεί σαν πρωτότοκος καλοκαιρινός μήνας. Μια ζέστη αφόρητη και μια βροχή να μας πνίξει. Η επικαιρότητα κάνει την τρίχα τριχιά και προσπαθεί να βγάλει ειδήσεις από το τίποτα. Χωρίς προσπάθεια όμως κωφεύει στα σπουδαία και σημαντικά. Είναι παλαιά αυτή η κόντρα. Το έχουμε ξαναγράψει πως η προπαγάνδα είναι μέσο χειραγώγησης του λαού. Τα μέσα “μαζικής” ενημέρωσης είναι περισσότερο μέσα μαζικής παραπλάνησης, είναι μέσα μαζικής καθοδήγησης..

Αν δεν είχαμε και το Μουντιάλ θα πλήτταμε θανάσιμα. ΕΙΝΑΙ γνωστή η διαχρονική ιστορική φράση: «άρτον και θεάματα», η οποία ανάγεται στη ρωμαϊκή περίοδο και προέρχεται από τη λατινική φράση «panem et circenses». Σύμφωνα με τον Ιουβενάλιο, τον διάσημο Ρωμαίο σατυρικό ποιητή, ο Ρωμαίος αυτοκράτορας προσέφερε στο λαό σιτάρι (ψωμί) και θεάματα στο αμφιθέατρο (στην πρώιμη βυζαντινή περίοδο, στον ιππόδρομο) με σκοπό να τους αποσπά από τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας. 

Σήμερα θα προσπαθήσουμε να καταδείξουμε τις μεθοδολογίες της Νέας Εποχής, με ένα συγκεκριμένο παράδειγμα, όπως η ομοφυλοφιλία. Η αρχή γίνεται από το αφεντικό, αυτόν που κάνει κουμάντο, εκείνος αποφασίζει π.χ. θα επιβάλλω την ομοφυλοφιλία. 

Βήμα 1ο 

Παραγγέλνει μια μελέτη από το ιδιωτικό του πανεπιστήμιο για να αποδείξει πως ευθύνεται το γονίδιο για την ομοφυλοφυλία, πως είναι λάθος του Θεού. 

Βήμα 2ο 

Επιστρατεύει τα δικά του μέσα, εφημερίδες, τηλεόραση, διαδίκτυο. Μέσα κοινωνικής δικτύωσης, που ο ίδιος χρηματοδότησε να εφευρεθούν. Εκείνα αναλαμβάνουν να παραμορφώσουν, να ξεθεμελιώσουν και να ανατρέψουν ανθρώπινες αξίες. Στην περίπτωσή μας τα Πατριωτικά και Ορθόδοξα πιστεύω μας. Έτσι αντικαθιστούν τις αξίες με λέξεις δικές τους, καινόφτιαχτες, εντυπωσιακές μακενές. Έτσι άλλαξαν την αμαρτία, την ανωμαλία, την δημόσια αιδώ, με το δικαίωμα, τη διαφορετικότητα, την ομοφοβία και πάει λέγοντας. 

Βήμα 3ο 

Στο τέλος επιβάλλει και τους κατάληλλους νόμους, που ψηφίζουν οι βουλευτές που αυτός επέλεξε, χρηματοδότησε και στήριξε για να εκλεγούν σε κάθε χώρα. Ο αντιρατσιστικός νόμος και ο γάμος ομοφυλοφίλων, θα πλήξουν θανάσιμα την Ελληνορθόδοξή μας ταυτότητα.

Απλοϊκό το παράδειγμα, αλλά χτυπάει κέντρο. Είναι φυσικό να αναρωτιέται κανείς, ποιός είναι το αφεντικό; Για ποιό λόγο προσπαθεί να επιβάλλει την αμαρτία; Υπάρχει αφέντικό πάνω από το αφεντικό; Εμείς τι μπορούμε να κάνουμε για να αντισταθούμε;

“ ...ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν… ” (Α΄ Κορ. α΄ 23,24)

Ελευθέριος Κοσμίδης

http://katanixis.blogspot.gr

Η ΑΝΑΛΑΜΠΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΔΩΡΟ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ – ΟΠΤΑΣΙΑ ΦΩΤΙΣΜΕΝΟΥ ΑΣΚΗΤΗ

Σε κάποιο σημείο του μονοπατιού από 

Ι.Μ. Ιβήρων προς Ι.Μ. Σταυρονικήτα. 

«Αγκαλιάσαμε το τέλος και πάμε για καινούργια αρχή».

Κάποτε ένας άγιος ασκητής ήρθε σε μία οπτασία. Και είδε τον Χριστό, επί θρόνου Δόξης. Δεξιά ΤΟΥ, παραστεκόταν η Παναγία και αριστερά ΤΟΥ, ο Τίμιος Πρόδρομος και στον περιβάλλοντα χώρο βρισκόταν οι Αρχάγγελοι. Είδε λοιπόν έναν Αρχάγγελο να πηγαίνει στο Χριστό τα βιβλία των αιώνων…

Και άνοιγε ο Χριστός κάθε βιβλίο και έβλεπε τα αμαρτήματα του κάθε αιώνα. Και όταν έφτασε στο ανάλογο βιβλίο του έβδομου αιώνα, είδε τόσες αμαρτίες που άρχισε να αναστενάζει και να σκέπτεται να πάρει μία σημαντική απόφαση.

Στην συνέχεια ο Αρχάγγελος του έδωσε το βιβλίο του όγδοου αιώνα και όταν ο Χριστός το άνοιξε, αμέσως το έκλεισε και είπε “τούτος ο αιώνας είναι φοβερός! Μεγάλη κακία, αμαρτία και δυσωδία ανέρχεται από κάτω προς τον θρόνο μου. Θα κάνω συντέλεια!”

Τα πάντα έδειχναν, ότι ο Χριστός με ένα νεύμα προς τους Αρχαγγέλους θα έφτιαχνε την συντέλεια του κόσμου, με όλα τα φοβερά συνακόλουθα.

Τότε η Υπεραγία Θεοτόκος, βλέποντας ότι ο Υιός και Θεός ΤΗΣ είναι αποφασισμένος να κάνει κάτι τέτοιο, δειλά- δειλά γονάτισε μπροστά στον Χριστό και ΤΟΝ παρακαλούσε…

“Υιέ και Θεέ μου, μακροθύμισε σε αυτούς! Μην αποφασίσεις κάτι τέτοιο και στείλε τον Φωτισμό ΣΟΥ! Στείλε το Έλεός ΣΟΥ! Παράβλεψε τις αμαρτίες των ανθρώπων. Στείλε πνευματικούς ανθρώπους, να στηρίξουν τον κόσμο. Λυπήσου τους ανθρώπους!”

Και ο Χριστός τότε εκάμφθη στις παρακλήσεις της Παναγίας και αποφάσισε με ένα νεύμα ΤΟΥ, μακροθυμία.

Και έτσι έληξε η οπτασία εκείνου του φωτισμένου ασκητή.

ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΠΑΝΑΓΙΑ ΜΑΣ.

(Σημ. το κείμενο μου το απέστειλε ο καλός φίλος Γιώργος Μπ., Θερμές ευχαριστίες).

Γέροντος Εφραίμ Φιλοθείτου - Αριζονίτου, 
Πνευματικές οδηγίες για ψυχοσωματική καθαρότητα, 
Εκδ. “ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ”, Θεσσαλονίκη.

http://tribonio.blogspot.gr