.
ΟΙ «ΣΥΝΟΔΟΙΠΟΡΟΙ» ΤΗΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗΣ
Το παιχνίδι είχε στηθεί με πολύ όμορφο και κομψό τρόπο έτσι ώστε ο χαμένος να μην έχει καμία δυνατότητα ούτε να ανασάνει. Όσοι είναι αντίθετοι με το κατεστημένο, πολιτικό και εκκλησιαστικό, είναι ρατσιστές, είναι φασίστες, είναι οπισθοδρομικοί, είναι εγκληματίες, είναι αποβράσματα που θα πρέπει να εξοντωθούν, θα πρέπει εξολοθρευτούν. Όσοι είναι αντίθετοι με όλες τις διαστροφές της ανθρώπινης φύσης, με την καθημερινή εισβολή χιλιάδων μουσουλμάνων, με την διάλυση της κοινωνίας, με την αφαίρεση του σταυρού από την σημαία, με την κατάργηση όλων των ελληνορθόδοξων δημόσιων προτύπων, με την αποκαθήλωση των ιερών εικόνων από τα δημόσια ιδρύματα, με την οικουμενιστική πανθρησκεία, την κατάργηση του άβατου του Αγίου Όρους, είναι αισχρά εμπόδια στην «πρόοδο» και θα πρέπει να αποβληθούν με κάθε μέσο. Όσοι προσπαθούν να αρθρώσουν διαφορετικό λόγο, καλλιεργούν την χωρητικότητα, είναι τυφλοί και δεν βλέπουν πως ο κόσμος εξελίσσεται, (προς τα πού ; ), είναι εχθροί της ομαλότητας, είναι ανώμαλοι που διαταράζουν την ηρεμία, (του θανάτου), των πολιτών και θα πρέπει να εξοντωθούν με όλα τα μέσα που διαθέτει το σύστημα Αυτό το σύστημα στηρίζεται εκτός από τα πολιτικά ανδρείκελα και σε διατεταγμένους ρασοφόρους που βρίσκονται στην ίδια γραμμή κατεδάφισης των πάντων, ευτελισμού όλων των ορθόδοξων συμβόλων και απαξίωσης κάθε φωνής που ακόμα προσπαθεί μέσα στους κόλπους της εκκλησίας και της ιεροσύνης να αντισταθεί στην πορεία εκρίζωσης της Ορθοδοξίας από την χώρα, στην οποία ο ίδιος ο Παντοδύναμος είχε δώσει την ευλογία Του να αναδεχτεί σαν η νέα κληρονομιά Του μετά την προδοσία των Ιουδαίων.
Χειλαδάκης Νίκος
(απόσπασμα)
(απόσπασμα)
Η "ΙΕΡΑ" ΣΥΝΟΔΟΣ… ΔΙΚΑΙΩΝΕΙ ΤΗΝ ΗΡΩΔΙΑΔΑ!
Ὁ «ἀρχι-ρατσιστὴς» Πρόδρομος
Ἦρθε ἡ στιγμὴ ἐπιτέλους νὰ δικαιωθεῖ ἡ ἀδικημένη Ἡρωδιάς, ποὺ τόσους αἰῶνες καταγγέλετα ὡς μιαιφόνος καὶ μεγίστη ἐγκληματίας. Τὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο, μὲ τὶς εὐλογίες τῆς διαρκῶς ἀπογοητευτικῆς Διαρκοῦς Συνόδου, ἦρθε γιὰ νὰ δικαιώσει τὴν περίφημη Ἡρωδιάδα ἀλλὰ καὶ νὰ ἀδειάσει τὸν Μέγιστόν των Προφητῶν (Ματθ. ια΄ 11) Ἰωάννη τὸν Πρόδρομο.
Ἂν κατέβαινε ὁ Ἅγιος γιὰ λίγο πρὸ Κολωνάκι μεριά, καὶ πρὸς τὰ γραφεῖα τῆς Συνόδου, σίγουρα θὰ ἄκουγε, πρὶν τὰ ἀκούσει ἀπὸ τὸν Εἰσαγγελέα, τοὺς μύδρους ἀπὸ κάποιους Ἀρχιερεῖς κατηγορώντας τον, εὐθαρσὼς γιὰ ρατσιστικὴ καὶ ἀντισυμβατικὴ συμπεριφορὰ πρὸς τὸν ἄρχοντα τοῦ τόπου Ἡρώδη καὶ τὴν ἐρωμένη καὶ γυναίκα τοῦ ἀδελφοῦ τοῦ Φιλίππου Ἡρωδιάδα.
Κατὰ πὼς λέει τὸ ἀντιρατσιστικὸ νομοσχέδιο:
«Τιμωρεῖται μὲ φυλάκιση τουλάχιστον ἕξι μηνῶν καὶ χρηματικὴ ποινὴ 5 ἕως 20.000 εὐρὼ ὅποιος μὲ κάθε μέσο ἢ τρόπο, προκαλεῖ ἢ διεγείρει σὲ μίσος κατὰ προσώπων ἢ ὁμάδες προσώπων ποὺ προσδιορίζονται μὲ τὸν γενετήσιο προσανατολισμὸ κ.α.
«Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ λοιπὸν, καὶ μάλιστα κοτζὰμ Ἅγιος, καὶ νὰ μὴν σέβεσαι τοὺς νόμους τοῦ κράτους καὶ τὴν συλλογικὴ ἀνώμαλη συνείδηση; Τί εἶναι αὐτὲς οἱ κολάσιμες ποινικὰ συμπεριφορὲς ;καὶ θέλεις νὰ ὀνομάζεσαι καὶ ἀπὸ πάνω Ἅγιος;
Ἂν ὁ Ἡρώδης ἀρέσκεται (ἔχει βίτσιο) νὰ κάνει σεξουαλικὲς σχέσεις μὲ παντρεμένες, ἃς εἶναι καὶ συγγενεῖς του, ἐσὺ ποῦ βρίσκεις τὸ κακό;
Ὁ καθένας εἶναι ἐλεύθερος νὰ ....κάνει ὅ,τι θέλει! Πὼς ἐπεμβαίνεις ἐσὺ στὴν διεστραμμένη σεξουαλικότητα τοῦ ἄλλου, καὶ μάλιστα ἑνὸς Βασιλέα; καὶ πὼς διεγείρεις μίσος πρὸς αὐτοὺς ποὺ θέλουν νὰ προσδορίζουν τὴν ἐρωτική τους ζωὴ ὅπως ἀποφασίζουν, ἔστω καὶ ἂν ἀπὸ τὴν θέση τοὺς ἀποτελοῦν πρότυπα γιὰ τὸν βασιλευόμενο λαό;
Μοῦ φαίνεται ἤθελες καὶ ΄φαγες τὸ κεφάλι σου! Λίγη διπλωματία καὶ σιωπὴ δὲν βλάπτει!» Καὶ ὁ πολύπαθος Ἅγιος μας στρέφεται γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ στὸν Χριστὸ καὶ τοῦ λέει παραπονεμένος:
«Ὁρᾶς οἷα πάσχουσιν, ὦ Θεοῦ Λόγε, οἱ πταισμάτων ἔλεγχοι τῶν βδελυκτέων»;
Μὰ καὶ Κυριός μας, εἰς ἐπήκοον ὅλων μας, προφητικά τοῦ ἁπαντᾶ: «Ἤδη δὲ καὶ ἡ ἀξίνη πρὸς τὴν ρίζαν τῶν δένδρων κεῖται» (Λουκ. γ΄, 9).
ΚΑΛΗ ΜΕΤΑΝΟΙΑ !
-ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΙΕΡΕΑΣ-
Πηγή: "Τρελογιάνης"
ΑΠΟΤΟΜΗ ΚΕΦΑΛΗΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ ΤΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΚΑΙ ΒΑΠΤΙΣΤΟΥ
29 Αυγούστου
«Οὐκ ἐξεστὶ σοὶ ἔχειν, τὴν γυναῖκα τοῦ ἀδελφοῦ σου». Δεν σου επιτρέπεται από το νόμο του Θεού να έχεις τη γυναίκα του αδελφού σου, ο όποιος ζει ακόμα. Λόγια του Τιμίου Προδρόμου, που αποτελούσαν μαχαιριές στις διεφθαρμένες συνειδήσεις του βασιλιά Ηρώδη Αντίπα και της παράνομης συζύγου του Ηρωδιάδος, που ήταν, γυναίκα του αδελφού του Φιλίππου. Ο Ηρώδης, μη ανεχόμενος τους ελέγχους του Προδρόμου, τον φυλάκισε. Σε κάποια γιορτή όμως των γενεθλίων του, ο Ηρώδης υποσχέθηκε με όρκο να δώσει στην κόρη της Ηρωδιάδος ότι ζητήσει, διότι του άρεσε πολύ ο χορός της. Τότε η αιμοβόρος Ηρωδιάς είπε στην κόρη της να ζητήσει στο πιάτο το κεφάλι του Ιωάννη. Πράγμα που τελικά έγινε.
Έτσι, ο ένδοξος Πρόδρομος του Σωτήρα θα παραμένει στους αιώνες υπόδειγμα σε όλους όσους θέλουν να υπηρετούν την αλήθεια και να αγωνίζονται κατά της διαφθοράς, ανεξάρτητα από κινδύνους και θυσίες.
Και να τι λένε οι 24 πρεσβύτεροι της Αποκάλυψης στο Θεό για τους διεφθαρμένους: «ἦλθεν... ὁ καιρὸς τῶν ἐθνῶν κριθήναι... καὶ διαφθείραι τοὺς διαφθείροντας τὴν γῆν». Ήλθε, δηλαδή, ο καιρός της ανάστασης των νεκρών για να κριθεί ο κόσμος και να καταστρέψεις (Θεέ μου) εκείνους, που με τη διεφθαρμένη ζωή τους διαφθείρουν και καταστρέφουν τη γη.
ΠΗΓΗ : ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΣΥΝΑΞΑΡΙΣΤΗΣ
Όταν εγώ άρχισα να βλέπω το φως μέσα στο δικό Του φως, ελευθερώθηκα
Προσκυνητής: Την ευχή σου, Γέροντα.
Γέροντας: Του Θεού, παιδί μου. Καλωσόρισες στην Καλύβη μας. Πήγαινε μέσα να προσκυνήσεις τον ΄Αγιό μας, να κεραστείς και να ξεκουραστείς. Εγώ θα κατέβω στον κήπο να μαζέψω ό,τι έδωσε ο Θεός. ΄Εχουμε πολλούς προσκυνητές απόψε. Θα σε δω αργότερα, μετά τον Εσπερινό.
Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω νά ΄ρθω μαζί σου στον κήπο. Θέλω να σε βοηθήσω. Εγώ είμαι νέος, δεν είμαι κουρασμένος.
Γέροντας: Ευλογημένο νά ΄ναι, έλα.
Προσκυνητής: Γέροντα, θέλω να σε ρωτήσω κάτι.
Γέροντας: Τί, παιδί μου;
Προσκυνητής: ΄Εχω ακούσει ότι εδώ ζει ένας Γέροντας με χάρισμα προορατικό, ένας άγιος άνθρωπος, που γαληνεύει όσους εξομολογούνται σ’ αυτόν. Γι΄ αυτό έχω έλθει. Να εξομολογηθώ σ΄ αυτόν. ΄Εχω αγωνία και φόβο.
Γέροντας: Ναι, έχουμε ένα Γέροντα, εξομολόγο. Δεν ξέρω όμως, αν είναι άγιος, όπως λες. ΄Ενα ξέρω με βεβαιότητα, ότι, ενώ μισεί την αμαρτία, αγαπάει τον αμαρτωλό. Και ξέρω τί θα σου πει πρώτα.
Προσκυνητής: Τί, Γέροντα;
Γέροντας: Θα σου πει να έχεις εμπιστοσύνη στο έλεος του Θεού. και όταν ακόμη - ίσως τότε πιο πολύ - εσύ δεν μπορείς να δεις τον δρόμο της σωτηρίας. Θα σε βεβαιώσει ότι κανείς δε γνωρίζει ποιούς δρόμους παίρνει το “Αρνίον”, “ίνα γνωρίση εις ημάς οδούς ζωής”.
Προσκυνητής: Με κάνεις να ελπίζω, Γέροντα. ΄Ομως, ο δικός μου φόβος είναι πολύ μεγάλος”.
Γέροντας: Δεν υπάρχουν μικροί και μεγάλοι φόβοι για τον Θεό. Μετά τον Εσπερινό, έλα στην απλωταριά. Απόψε έχουμε πανσέληνο. Το φεγγάρι πρώτα θα βγει μέσα από το πέλαγος. Θα φωτίσει πρώτα την κορυφή του ΄Αθωνα, όπου έχουμε χτίσει μια εκκλησούλα, αφιερωμένη στη Μεταμόρφωση του Σωτήρος. Από κει ψηλά το φως θα αρχίσει να κατεβαίνει και να μεταμορφώνει τα πάντα. Κράτα τα μάτια της ψυχής ανοικτά για να χαρείς το φως. ΄Οταν εγώ άρχισα να βλέπω το φως μέσα στο δικό Του φως, ελευθερώθηκα.
Προσκυνητής: ΄Ωστε, Γέροντα, εσύ είσαι ο εξομολόγος; Τότε δεν έχω να σου πω τίποτα άλλο. Τώρα όλα τα ξέρεις. Με ελευθέρωσες.
Γέροντας: ΄Οχι, δεν τελείωσε η εξομολόγηση. Αύριο, μετά τη Θεία Λειτουργία, μπροστά στην εικόνα του Χριστού θα σου διαβάσω συγχωρητική ευχή. ΄Ομως, θέλω όταν θα ψάλλεται η Δοξολογία να ακούσεις τούτο το ελπιδοφόρο μήνυμα:“Εν τω Φωτί Σου οψόμεθα Φως”.
Από το Αγιορείτικο περιοδικό “Πρωτάτο”
Διά τήν ἀδιάλειπτον μετάνοιαν
...Ὁ Θεός, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, δέν θά μᾶς ζητήση λόγον κατά τήν ἡμέραν τοῦ θανάτου καί τῆς κρίσεως, διατί δέν ἐξολογήσαμεν ἤ δέν ἐκάμαμεν θαύματα· ὄχι, ἀλλά διατί δέν ἐμετανοήσαμε καί δέν ἐλυπηθήκαμε διά τάς ἁμαρτίας μας. Δι' αὐτό ἐμεῖς οἱ ἁμαρτωλοί χρεωστοῦμε κάθε ἡμέρα, διά νά μή λέγω καί κάθε ὥρα, νά ἐξετάζωμε τόν ἑαυτόν μας, ἐάν εἴμεθα εἰς τήν ἀληθινήν μετάνοιαν...· καί κάθε ἡμέραν, εἰς τήν ὁποίαν δέν θά μετανοήσωμεν καί δέν θά λυπηθῶμεν διά τάς ἁμαρτίας μας, πρέπει νά λέγωμεν πώς ἐχάσαμε τήν ἠμέραν ἐκείνην, ἔστω καί ἄν ἐπράξαμεν ἄλλα τυχόν καλά.
Εἶναι ἀνάγκη ὅλοι ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί νά ἰατρευθῶμεν ἀπό τά πάθη καί τάς πληγάς τῆς ἁμαρτίας, καί ἔπειτα νά φυλάξωμεν καί ὅλας τάς ἐντολάς τοῦ Κυρίου καί νά κάμωμεν κάθε ἀρετήν· καί ἄν δέν προφθάσωμεν νά κάμωμεν ἄλλας ἐντολάς τοῦ Κυρίου καί ἀρετάς, τουλάχιστον νά εὐρεθῶμεν ὑγιεῖς ἀπό τάς πληγάς καί ἀσθενείας τῆς ἁμαρτίας, διά μέσου τῆς ἐντολῆς καί ἀρετῆς τῆς μετανοίας...
Ἐπειδή καί ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν δέν εἶναι νοσοκομεῖον, διά νά δέχεται τούς ἀρρώστους, ἀλλ' εἶναι παλάτι διά νά δέχεται τούς ὑγιεῖς. Δι' αὐτό ἄς φωνάζωμεν πάντοτε πρός τόν Θεόν τάς κοινάς ἐκείνας τῆς Ἐκκλησίας δεήσεις:
"Ἅγιε, ἐπίσκεψαι καί ἴασαι τάς ἀσθενείας ἡμῶνς, ἕνεκεν τοῦ ὀνόματός σου"·
και
"Ἐπουράνιε Βασιλεῦ, ἡμᾶς ἐν μετανοίᾳ καί ἐξομολογήσει παράλαβε,
ὡς ἀγαθός καί φιλάνθρωπος".
Ἀμήν.
ΠΕΡΙ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου
Ποιό εἶναι τό ἰδανικό φέρσιμο στούς ἄλλους;
Τά μάτια, μπορεῖ νά κάνουν λάθος. Ἡ ψυχή, ὅμως, πάντα ξέρει τί τῆς δίνουν!
Φύλαγε μέ κάθε τρόπο τήν καρδιά σου, τήν ἀγαθότητα τῆς καρδιᾶς σου, μέ ἄλλα λόγια τή διάθεσι νά συμμετέχης στίς χαρές καί στίς λύπες τοῦ πλησίον σου. Καί πάσχιζε νά ἀποφεύγης, σάν θανάσιμο φαρμάκι, κάθε ἀδιαφορία καί ψυχρότητα ἀπέναντι στά δεινά, τίς ἀρρώστειες καί τίς ἀνάγκες τῶν ἄλλων. Γιατί ἡ ἀγαθή προαίρεσις τοῦ χριστιανοῦ ἀποκαλύπτεται μέ τή συμπάθεια, τήν ἐνεργό συμπάθεια. Στήν ἀγάπη περιέχεται ὅλο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Ἀντίθετα, ὁ ἐγωϊσμός μας, ἡ κακία καί ὁ φθόνος φαίνονται ὅταν δέν ὑπάρχη συμπάθεια.
Κάθε κόμβος εἶναι κι ἕνα "βαγόνι" ἀνθρώπων. Κάθε κομβοσχοίνι εἶναι ὅλος ὁ κόσμος!
Λοιπόν πρέπει νά προσεύχεσαι γιά ὅλους, πού ἡ Ἐκκλησία σοῦ ἐντέλλεται νά προσεύχεσαι. Νά προσεύχεσαι πρόθυμα γιά τούς ἄλλους, ὅπως θά προσευχόσουν γιά τόν ἑαυτό σου, χωρίς νά χάνης τήν ὑπόληψι καί τή στοργή πρός τό πρόσωπο ἤ τά πρόσωπα, γιά τά ὁποῖα προσεύχεσαι. Μήν ἀφήνεις νά χαμηλώνη ἡ ἁγία φωτιά τῆς ἀγάπης οὔτε τό φῶς της νά λιγοστεύη. Ἄς μή λείπει λοιπόν ἡ προσευχή γιά τούς ἄλλους ἀπο τά χείλη σου, πρᾶγμα που εἶναι ἡ τρανή ἀπόδειξις τῆς εὐαγγελικῆς ἀγάπης πρός τούς ἀδελφούς μας.
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης
"Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου"
Ἐκδόσεις ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Πῶς ἕνας πανταχοῦ παρών καί τά πάντα πληρῶν καί παντοδύναμος Θεός εἶναι ἀνίκανος νά πάψει τό κακό;
Μιά ἐρώτηση γεμάτη εἰρωνεία ἤ εἰλικρίνεια.
Κάνοντας καλό λογισμό καί θεωρώντας πώς κρύβει ἀληθινή ἀγωνία γιά ἀπάντηση, ταπεινά καταθέτουμε τά ἑξῆς:
Πράγματι ὁ Θεός βρίσκεται παντοῦ, καί τά πάντα πληροῖ καί τά πάντα κρατεῖ, ἀλλά ἐνοικεῖ μόνο στούς Ἁγίους, ζώντας μέσα σέ αὐτούς καί γνωριζόμενος διά μέσῳ αὐτῶν ὡς ὀργάνων τῆς ἐνεργείας Του.
Οἱ Ἅγιοι εἶναι ζωντανές εἰκόνες τοῦ Χριστοῦ, καί κατά τήν Χάριν, ἴδιοι μέ τόν Ἰησοῦ. Πράγματι, ἀφοῦ ἀνύψωσαν τό νοῦ τους πρός τίς θεῖες καί ἄναρχες καί ἀθάνατες Ἀκτῖνες τοῦ Θεοῦ Πατρός, ἀφοῦ ἀναγεννήθηκαν κατά Χάριν διά τοῦ Λόγου ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ καί ἀφοῦ ἔφεραν πλήρη τήν ὁμοίωση πρός τό Θεό πού τούς ἀναγέννησε, εὔλογα ἔλαβαν τό ὄνομα θεοί. Ὄχι ἀπό τήν καλλιέργεια τῶν φυσικῶν προσκαίρων ἰδιωμάτων τους, ἀλλά ἀπό τά θεῖα καί μακάρια γνωρίσματα διά τῶν ὁποίων, ὅσο περισσότερο μετεῖχαν σ᾿ αὐτά, τόσο περισσότερο μεταμορφώθηκαν καί θεώθηκαν. Ἔγιναν «Καινή κτίση» (Α΄Κορ., ε΄17), ὁ καθ’εἷς «νέος ἄνθρωπος» (Κολασ., γ΄10).
Τό θέμα δέν εἶναι ἡ πανταχοῦ παρουσία τοῦ Θεοῦ, ἀλλά τό κατά πόσο ἐμεῖς μετέχουμε σ᾿ αὐτήν διά τῶν μυστηρίων, οἰκειοθελῶς καί ἐγκαρδίως, ταπεινά καί ὑπάκουα σ᾿ αὐτό πού θέλει ὁ Θεός καί ὄχι ἡ σκεψούλα μας.
Λέει ὁ Μέγας Ἀθανάσιος: «Οἱ ἄνθρωποι πού εἶναι φύσει κτίσματα δέν θά μποροῦσαν ἀλλοιῶς νά γίνουν υἱοί τοῦ Θεοῦ, παρά μόνον ἄν δέχονταν τό Πνεῦμα τοῦ Φυσικοῦ καί ἀληθινοῦ Θεοῦ· γιά νά συμβεῖ λοιπόν αὐτό ὁ Λόγος ἔγινε σάρκα (Ἰωάν., α΄14) ὥστε νά καταστήσει τό ἀνθρώπινο, δεκτικό θεότητος καί νά τό καλέσει υἱό» (Κατά Ἀρειανῶν,PC26, 273A).
Ὁ ἅγιος Διάδοχος ἐπίσκοπος Φωτικῆς διδάσκει ὅτι μόνο ὁ Θεός εἶναι κατά φύσιν ἀγαθός. Ὁ ἄνθρωπος γίνεται ἀγαθός μέ τήν ἐπιμέλεια τῆς διαγωγῆς του μέσῳ τοῦ ὄντος ἀγαθοῦ, δηλ. τοῦ Θεοῦ. Τό κακό οὔτε φυσική ὕπαρξη ἔχει οὔτεεἶναι κανείς ἐκ φύσεως κακός. Ὁ Θεός δέν ἔπλασε τίποτε κακό. Ὅταν κανείς ἐπιθυμήσει τό κακό, τότε τό ἀνύπαρκτο ἀρχίζει καί γίνεται ὑπαρκτό, ὅπως τό θέλει ἐκεῖνος πού τό κάνει.
Σέ ἄλλο σημεῖο πάλι ὁ Μέγας Ἀθανάσιος χρησιμοποιεῖ τό ἑξῆς παράδειγμα: «Ὅπως ἄν κάποιοςκλείσει τά μάτια του, ἐνῶ λάμπει ὁ ἥλιος καί ἡ γῆ φεγγοβολεῖ ἀπό τό φῶς του, ἀνακαλύπτει μέσα του τό σκοτάδι, τό ὁποῖο δέν ὑπάρχει στήν πραγματικότητα, καί περπατᾶ στό ἑξῆς περιπλανώμενος καί πολλές φορές πέφτει ἤ βαδίζει πρός τούς γκρεμούς καί νομίζει πώς δέν ὑπάρχει πλέον φῶς, ἔτσι καί οἱ ψυχές τῶν ἀνθρώπων. Ἐπειδή ἔκλεισαν τά μάτια τους διά τῶν ὁποίων μποροῦν νά βλέπουν τό Θεό, ἐπιθύμησαν καί βρῆκαν τά κακά τους, διαπράττοντάς τα, νομίζοντας μάλιστα ὅτι κάτι κάνουν. Ἔτσι ἐνῶ ἡ ψυχή δημιουργήθηκε νά βλέπει τό Θεό, ἐκείνη ἐπεζήτησε τά φθαρτά καί τό σκότος. ...Ἄλλαξε κατεύθυνση καί ξέχασε ὅτι εἶναι πλασμένη κατ᾿ εἰκόνα καί καθ᾿ ὁμοίωσιν τοῦ Θεοῦ...Ἀφοῦ βγῆκε ἀπό τόν ἑαυτό της, ἔχοντας χάσει καί τό Θεό, κατασκευάζει τά ἀνύπαρκτα καί βλέπει μόνο ἐκεῖνα τά ὁποῖα προσπίπτουν στίς αἰσθήσεις». (Κατά εἰδώλων, σελ.90-96, τ.1 ΕΠΕ).
Ἔτσι, ἡ ἀπάντηση σέ αὐτούς πού ἀποροῦν γιά τά πολλά κακά καί δεινά τοῦ κόσμου καί μέμφονται τόν Θεό πού δέν τά καταργεῖ ὡς Παντοδύναμος καί πανταχοῦ Παρών εἶναι:
Ἐκτός ἀπό τήν ΑΜΑΡΤΙΑ, κανένα πράγμα ἀπό τά τοῦ βίου αὐτοῦ δέν εἶναι πραγματικά κακό, ἔστω καί ἄν προξενεῖ κάκωση, οὔτε ὁ ἴδιος ὁ θάνατος.
Ἁμαρτία ἐστιν ἡ ἀπιστία στόν Χριστό[1].
Ἀπό τήν ἁμαρτία ἐπέρχεται σέ μᾶς ἐμφύλιος στάσις καί σύγχυσις πού προκαλεῖ κάθε εἶδος κακίας καί ἐνοικίζει τόν ἀρχηγό τῆς κακίας μέσα στούς ἀπίστους στασιάρχες καί στασιαστές·ὁ ἀρχηγός αὐτός, ὁ σατανᾶς, μετασκευάζει σέ θηρία αὐτούς στούς ὁποίους εἰσοικίζεται, δέν εἶναι δέ ὑπερβολή νά ποῦμε ὅτι τούς προετοιμάζει νά ἀποκτήσουν ἦθος δαιμόνων. Καί ἔτσι ἀπό τότε πού ὁἀρχάγγελος ἑωσφόρος ἐξέπεσεἀπό ἀγαθός ἄγγελος, ὅπως τόν εἶχε δημιουργήσει ὁ Θεός, ἔγινε μέ τή δική του προαίρεση ἀνθρωποκτόνος καί μισάνθρωπος διάβολος, ἀντιστεκόμενος στίς βουλές τοῦ Θεοῦ, διαβάλλοντάς τις στούς ἀνθρώπους, ποθώντας νά τούς καθιστᾶ καί αὐτούς ἀνθρωποκτόνους καί ἀντιπάλους στό Ζωοδότη Χριστό.
Ἀφοῦ λοιπόν ὅλη ἡ Κτίσις εἶναι τρεπτή, πλήν τῶν ἀγγέλων πλέον, ἡ ὁρατή καί ἡ ἀόρατη, ἡ αἰσθητή καί ἡ ἀναίσθητη, ἡ λογική καί ἡ ἄλογη, μόνο ἡ λογική φύσις τοῦ ἀνθρώπου ἔχοντας τό αὐτεξούσιο,μπορεῖ ἐθελούσια, ἀφ’ἑαυτῆς, ἤ νά ἀναχθεῖ στό ἀγαθότερο ἤ νά ἐκπέσει στό χειρότερο. Ἤ νά προσηλωθεῖ στή βούληση τοῦ Θεοῦ στήν ὁποία προστίθεται σ’αὐτήν γιά πάντα ἡ προκοπή καί πρόοδος πρός τό καλύτερο, ἤ νά ἀντιταχθεῖ στή βούληση τοῦ Θεοῦ, στίς ἐντολές Του, ὁπότε δικαίως ὁ Θεός παραχωρεῖνά ὑποπέσει ἄθλια καί καί νά ἐκπέσειστό χειρότερο.
Ἔχουμε γίνει ἀπό τόν Θεό αὐτεξούσιοι καί ἐλάβαμε μέσα μας τό ἡγεμονικό τῆς ψυχῆς ὡς ἐξουσιαστική δύναμη κατά τῶν παθῶν, τοῦ δόλου, τῆς κακίας, χωρίς κανένας νά μᾶς κυριαρχεῖ ἤ νά μᾶς ἐκβιάζει. Ὁ Τριαδικός Θεός πλάττοντας τόν ἄνθρωπο αὐτεξούσιο, τόν ἀξίωσε μεγάλης προνοίας ὥστε χρησιμοποιώντας σωστά τό αὐτεξούσιο νά κλίνει ὄχι πρός τό κακό, ἀλλά πρός τό ἀγαθό. Αὐτεξούσια γίνεται κανείς καλός ἤ κακός. Ὁ Ἀγαθός Θεός εἶναι ἀπείραστος κακῶν.
Ποῦ εἶναι λοιπόν ἐκεῖνοι πού μέμφονται τόν Θεό γιά τά δεινά τοῦ κόσμου, τά δεινά τῶν ἀνθρώπων; Ἄν ὁ Θεός καταργήσει τό αὐτεξούσιο τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου, κάνοντάς τον μόνο ἀγαθό, τότε καταστρέφει τό ἴδιο τό πρόσωπο, τήν ἴδια τή δημιουργία, τήν ἐλευθερία ἐπιλογῆς, μέ ἀποτέλεσμα νάπαρουσιάζεταιὄχι μόνο ὡς ὑπεύθυνος τῆς ὑποχρεωτικῆς ἀγαθότητας, κάτι πού δέν θά ἄρεσε σέ ὅλους, ἀλλά καί ὡς αὐτός πού θά ἀκυρώνει τόν ἴδιο του τόν ἑαυτό, ἀφοῦ ὡς ἐλεύθεροςΘεός θά καταλύειτό ἰδίωμα τῆς ἐλευθερίας ἀπό τόν κατ᾿ εἰκόναΘεοῦ δημιουργημένο ἄνθρωπο.
Ἐν τούτοις, ὁ Θεός δέν εἶναι ἄδικος, ἀλλά κατά πάντα Δίκαιος καί Ἀγαθός.
Ἐπιτρέπει καί παραχωρεῖ, ἐξαιτίας τῆς ἁμαρτίας, τό φερόμενο ὡς κακό, θεομηνίες, πολέμους, πείνα, διαζύγια, ἀρρώστιες, βάσανα καί πόνους, ἀποτυχίες, θλίψεις, θανάτους, μέ σκοπό νά δώσει τήν ἔσχατη εὐκαιρία στόν καθένα πού ἐπέλεξε τήν ἁμαρτία, τό ὄντως κακό, νά γλυτώσει διά τῆς μετανοίας ἀπό τήν αἰώνια καταδίκη[2].
Ἡ τεράστια ὅμως ἀδικία πού συντελεῖται ἀπό τόν ἄνθρωπο πρός τό Θεό εἶναι νά ρίχνει,τυφλωμένος, τά βάρη καί τίς εὐθῦνες στό Θεό, ἀποκομίζοντας τό κρῖμα γιά τόν ἑαυτό του.
Χρειαζόμαστε, ἀδελφοί μου νοῦν Χριστοῦ, τό φρόνημα τῶν Ἁγίων, γιά νά κατανοήσουμε εἰς τέλος τήν αἰτία τοῦ κακοῦ, ἤτοι τῶν δεινῶν πού μαστίζουν τήν ἀνθρωπότητα. Ἀπό τήν ἀρχή ὁ ἀνθρωποκτόνος διάβολος ἐξεγέρθηκε ἀπό φθόνο καί μῖσος ἐναντίον μας. Ἐν τούτοις, ὁ Ἀρχηγός τῆς Ζωῆς, ὁ Χριστός, ὁ Μεσσίας, κινήθηκε γιά χάρη μας ἀπό ὑπερβολική φιλανθρωπία καί ἀγαθότητα. Καί ὅπως ὁ διάβολος ἄδικα ἀγάπησε τήν ἀπώλεια τοῦ πλάσματος τοῦ Θεοῦ, ἔτσι ὁ Πλάστης δίκαια ἀγάπησε τή σωτηρία τοῦ πλαστουργήματος καί ἀπέθανε διά τάς ἁμαρτίας ἡμῶν καί ἀνέστῃ διά τήν δικαίωσιν ἡμῶν.
«Οὕτω γὰρ ἠγάπησεν ὁ Θεὸς τὸν κόσμον, ὥστε τὸν υἱὸν αὐτοῦ τὸν μονογενῆ ἔδωκεν, ἵνα πᾶς ὁ πιστεύων εἰς αὐτὸν μὴ ἀπόληται ἀλλ' ἔχῃ ζωὴν αἰώνιον.» (Ἰωάν., γ΄16)«...ἵνα διὰ τοῦ θανάτου καταργήσῃ τὸν τὸ κράτος ἔχοντα τοῦ θανάτου, τοῦτ' ἔστι τὸν διάβολον, καὶ ἀπαλλάξῃ τούτους, ὅσοι φόβῳ θανάτου διὰ παντὸς τοῦ ζῆν ἔνοχοι ἦσαν δουλείας.» (Ἐβρ.,β΄14-15)
Ἀπό αὐτό ἔγινε ὁλοφάνερη ἡ δικαιοσύνη. Ἔπρεπε δέ νά διδαχθοῦν καί οἱ ἄνθρωποι νά ἐπιδεικνύουν τή δικαιοσύνη μέ ἔργα ἐδῶ, κατά τόν καιρό τῆς θνητότητος, ὥστε παίρνοντας δύναμη νά τή διατηροῦν σταθερά τόν καιρό τῆς ἀθανασίας. Ἄς μήν κατηγορεῖται στό ἑξῆς ὁ Θεός γιά τό κακό καί τά δεινά πού ἡ ἁμαρτία σωρεύει στή ζωή μας. Αὐτή, ἡ ἁμαρτία, εἶναι τό μόνο καί μοναδικό κακό, ἡ μόνη καί μοναδική ἀδικία[3].Μέγας εἶ Κύριε, καὶ θαυμαστὰ τὰ ἔργα σου καὶ οὐδεὶς λόγος ἐξαρκέσει,πρὸς ὕμνον τῶν θαυμασίων σου.
Ἄς ποῦμε λοιπόν ἁπλά, μά μέ καρδιά, αὐτό πού εἶπε καί ὁ προφητάναξ Δαυΐδ: «ἐξαγορεύσω κατ᾿ἐμοῦ τήν ἀνομίαν μου τῷ Κυρίῳ· καί σύ ἀφῆκας τήν ἀσέβειαν τῆς καρδίας μου» (Ψαλμ. λα΄, 5)
Στόν Ἰησοῦ Χριστό, τόν Βασιλέα καί Κύριον, ἀνήκει ἡ Δόξα καί τό Κράτος εἰς τούς αἰῶνας. Ἀμήν.
Πρεσβ. Αθανάσιος Μηνάς
[1]«...περὶ ἁμαρτίας μέν, ὅτι οὐ πιστεύουσιν εἰς ἐμέ·» (Ἰωάν.,ιστ΄ 9)
[2]«τὰ γὰρ ὀψώνια τῆς ἁμαρτίας θάνατος...» (Ρωμ., στ΄ 23)
[3]«...ἔστιν ἁμαρτία πρὸς θάνατον·» (Ἰωάν.Α΄,ε΄16)
Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού
«O λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός.
Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή,
όλον το σώμα σου φωτεινόν εστι».
(Ματθ. 6,22)
Όταν δήμευσαν την περιουσία του Κνουτ Χάμσουν, ο διάσημος συγγραφέας ήταν 92 ετών. Τους είπε: «Δεν σκόπευα να την πάρω μαζί μου».
Θυμάμαι πάντα αυτά τα λόγια, όπως θυμάμαι επίσης τα λόγια του ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, όταν έφυγε ξαφνικά, για την Αμερική, αφήνοντας εδώ όλα τα πράγματά του: «Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά».
Όταν αποχωρίζεσαι κάτι με τη θέλησή σου, στην πραγματικότητα ελευθερώνεσαι από το «εγώ» της ιδιοκτησίας. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι η περιουσία του ο εαυτός σου.
Αυτό σημαίνουν τα λόγια του ποιητή «μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά». Καθένα από αυτά τα «εγώ», μας είναι ένας δεσμός μας με το σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζουμε ότι ο εαυτός μας είναι το σώμα μας ή οι αισθήσεις του σώματος. Θα μου πείτε, μπορεί να ζει κανείς χωρίς τις αισθήσεις του σώματος; Και βέβαια μπορεί. Τη μισή ζωή τη ζούμε χωρίς τις αισθήσεις, τις ώρες του ύπνου. Στον ύπνο δεν έχουμε τις αισθήσεις μας πολύ περισσότερο στη βαθιά νάρκωση. Δεν έχουμε ούτε την όραση, ούτε την ακοή, ούτε την όσφρηση και τις άλλες αισθήσεις. Δεν έχουμε ούτε την αίσθηση του πόνου. Κι όμως είμαστε ζωντανοί, και συνεχίζουμε να είμαστε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι ο αληθινός εαυτός μας δεν είναι το σώμα μας ή τουλάχιστον μόνο αυτό το συγκεκριμένο σώμα μας, που θα λιώσει. Όταν χρειάζεται να δείξουμε με το χέρι μας τον εαυτό μας, δείχνουμε το σώμα μας, αλλά όχι οποιοδήποτε μέρος του σώματος, π.χ. το κεφάλι ή την κοιλιά. Από ένστικτο δείχνουμε το στήθος, δηλαδή το μέρος της καρδιάς. Με τη διαίσθησή μας γνωρίζουμε, άτι ο αληθινός εαυτός μας είναι η καρδιά, όχι βέβαια ως όργανο του σώματος, ως «μυοκάρδιο». Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού.
Με ανάλογες εμπειρίες μας αποκαλύπτεται ότι τα νοήματα του σώματος και των αισθητών πραγμάτων που μας περιβάλλουν, δεν είναι νοήματα της καρδιάς, αλλά του εγκεφάλου. Ο λαός μας, όταν πρόκειται για τα αισθητά πράγματα, λέει «μη βάζεις καρδιά εκεί». Ή «πράγματα θα πάρουν, δεν θα πάρουν ψυχή». Ή «έχει ο Θεός».
Έτσι σκεφτόμαστε, όταν έχουμε επίγνωση ότι η καρδιά μας είναι ο αληθινός εαυτός μας και ότι η καρδιά μας είναι κατοικία του Θεού. Ο Θεός είναι μέσα μας. Είμαστε πλέον υπεύθυνοι να διατηρούμε την καρδιά από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος, για το Θεό. Στρέφουμε την προσοχή μας προς τον μέσα άνθρωπο.
Πολλή δυστυχία προέρχεται από προκαταλήψεις, παραισθήσεις, φαντασιώσεις, μύθους. Όχι ότι η πραγματικότητα δεν έχει δυστυχία. Αλλά μαζί με αυτήν προστίθεται και ο πληθωρισμός των αισθημάτων. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν να ξεγελάμε τον εαυτό μας, για να γίνουμε δυστυχισμένοι; Γίνεται, αρκεί να σκεφτείς τους φόβους, τις φοβίες, το άγχος, τη σύγχυση, την ταραχή, την αγωνία σε ένα κόσμο που επικρέμαται διαρκώς η απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής. Οι ψευδαισθήσεις έφυγαν με το Χριστό στο Σταυρό. Ο Χριστός έσκισε για μας το χειρόγραφο των ψευδαισθήσεων του κόσμου, των αδίκων συμβάσεων, των στοιχείων του κόσμου, επάνω στο Σταυρό. Κανένας δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις για το ποιος είναι αυτός ο κόσμος.
«Γιατί ζείτε πάλι με τα στοιχεία αυτού του κόσμου», γράφει με πόνο ψυχής, ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς. Να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Ασυμβίβαστη σύγκρουση
Ο φρικτός σταυρικός θάνατος του Χριστού μεταξύ πολλών άλλων, δείχνει το ασυμβίβαστο που υπάρχει, ανάμεσα στο θέλημα του Θεού και στο θέλημα του διαβόλου και των διαβολικών ανθρώπων. Οι διαβολικοί φαρισαίοι δεν ήταν (και δεν είναι ούτε σήμερα) δυνατόν να δεχτούν να υπάρχει ο Χριστός στον κόσμο.
Ο Χριστός είναι κάτι εντελώς αντίθετο με το θέλημά τους για την κατάσταση που επικρατεί στον κόσμο. Από την άλλη ο Χριστός δε δέχεται ποτέ και με τίποτα και απόλυτα την αμαρτία. Έτσι ο κάθε άνθρωπος ή θα σκοτώσει την αμαρτία, ή θα σκοτώσει τον Χριστό μέσα του. Μετά αυτή η εσωτερική κατάσταση θα εκφραστεί στις πράξεις και τα έργα. Όποιος σκοτώσει τον Χριστό μέσα του θα γίνει ένα τέρας ικανό να σκοτώσει οποιονδήποτε, όπως σκότωσε Εκείνον. Στην πραγματικότητα σκοτώνοντας κανείς τον Χριστό μέσα του σκοτώνει την ψυχή του, σκοτώνει την ζωή του, σκοτώνει την χαρά του. «ὁ εὑρὼν τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἀπολέσει αὐτήν, καὶ ὁ ἀπολέσας τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ εὑρήσει αὐτήν. »Αν κάποιος μπόρεσε να κάνει τέτοιο κακό στον εαυτό του δε θα μπορέσει να το κάνει στους άλλους;
Ο Χριστός παντοδύναμος ων και παντογνώστης ήξερε ότι θα τον σκοτώσουν και μπορούσε να τους σκοτώσει Αυτός. Θέλησε να δεχτεί να τον κακοποιήσουν. Τα πράγματα όμως δεν τελείωσαν εκεί στον επώδυνο θάνατό του. Τα πράγματα τελείωσαν στην ένδοξη ανάστασή του. Η ανάσταση είναι τελική νίκη και αιώνια γιατί δεν είναι δυνατόν πια να τον φτάσουν και να τον σκοτώσουν όσοι θέλουν να τον εξαφανίσουν. Αυτή όμως η τελική υπαρξιακή κατάσταση του θεανθρώπου Χριστού δεν είναι τώρα και δική μας. Δεν είναι καν η υπαρξιακή κατάσταση του κόσμου. Εμείς και ο κόσμος συνεχίζουμε να υπάρχουμε εντός της φθοράς και της αμαρτίας. Η αλλαγή αυτής της υπαρξιακής κατάστασης, προς την κατάσταση του Χριστού, πραγματώθηκε στο παρόν και εν μέρει στους αγίους. Τέλεια όμως και τελικά θα πραγματωθεί στην ένδοξη Δευτέρα παρουσία. Τώρα μοιάζει να είναι απών ο Θεός γιατί δεν ενεργεί. Δεν ενεργεί γιατί δε θέλει να επιβληθεί αναγκαστικά. Δε θέλει να καταργήσει την «προσωπική αρχή» την δυνατότητα δηλαδή να έχει ο κάθε άνθρωπος την ελευθερία στο θέλημά του. Αυτό δε θα καταργηθεί στον αιώνα τον άπαντα. Αυτήν την ελευθερία στο θέλημα την έχουν και οι δαίμονες. Τον βλέπουν τον Θεό και τον μισούν. Αιωνίως θα τον βλέπουν και θα τον μισούν. Σε αυτήν την δαιμονική κατάσταση μπορεί να καταλήξουμε και εμείς.
Εκεί όμως στη Δευτέρα παρουσία θα γίνει μια αλλαγή σημαντική για την επικράτηση του κακού στον κόσμο. Τώρα εργάζεται ο διάβολος και οι διαβολεμένοι να επικρατήσει το κακό στον κόσμο. Εργάζονται με την βία, τον φόβο, τον εξαναγκασμό, την τρομοκρατία και την πανουργία. Τον στόχο τους τον πετυχαίνουν. Θα φτάσουν τα πράγματα στο έσχατο σημείο. Στην ολική καταστροφή των πάντων. Παντού θα επικρατεί το κακό και θα γίνεται το κακό. Πράγματα τόσο φρικτά που σαλεύει ο νους του ανθρώπου. Τότε οι αναίσθητοι διάβολοι που έφτασαν τα πράγματα σε αυτό το σημείο που τους ευχαριστεί και επέβαλαν με τη βία την φρίκη, θα κατηγορήσουν τον Θεό για εκβιαστή, όπως κάνουν και τώρα, γιατί θα επιβάλει με την παντοδυναμία του μια κατάσταση, στην οποία δε θα μπορεί να γίνει κακό. Για τους αντίχριστους δε θα μπορεί να γίνει το θέλημά τους. Θα επικρατήσει το θέλημα του Θεού που είναι αντίθετο στο δικό τους. Πώς να σκοτώσουν, πώς να κομματιάσουν, πώς να τρομοκρατήσουν, πώς να βασανίσουν, πώς να εκβιάσουν, όταν τα κάνει όλα άφθαρτα ο Θεός; Θα τους χαλάσει την κατάσταση. Δε θα μπορούν να τρομοκρατήσουν πια κανέναν. Θα μείνουν μόνο με την φωτιά που τους καίει από μέσα εκεί που είναι η θέση του σκοτωμένου Χριστού ο οποίος αναστήθηκε και ενεργεί την κρίση ζώντων και νεκρών.
Εντωμεταξύ αυτοί οι απαίσιοι φονιάδες και εκβιαστές λένε εκβιαστή τον Θεό. Λένε ότι μας κόβει την ελευθερία ο Θεός. Δε μας αφήνει να κάνουμε αυτά που θέλουμε και μας ευχαριστούν. Πως γίνεται όμως να μη προσβάλω εγώ τον Θεό, όταν θέλω τον κόσμο μαύρο, αλλά εκείνος να με προσβάλει όταν τον θέλει άσπρο; Πως γίνεται η επικράτηση του δικού μου θελήματος να είναι δικαιοσύνη και ελευθερία, αλλά η επικράτηση του δικού του, ο οποίος δέχτηκε και να κακοποιηθεί, να είναι αδικία και σκλαβιά; Την σκλαβιά την γνωρίζει καλά η ανθρωπότητα στην επικράτηση του θελήματος ανθρώπων που δεν έχουν τον Θεό τους.
Αυτή η ασυμβίβαστη σύγκρουση είναι εσωτερική και εξωτερική. Καταλήγει να διαμορφώνει τους νόμους των κρατών. Την σύγκρουση αυτήν την νιώθει επώδυνα στο «πετσί του» ο σφαγμένος από τους υπηρέτες της σαρίας και του τζιχάντ. Την νιώθει ο πεινασμένος άνεργος, που του κόψανε το ρεύμα, που ήρθε η αστυνομία και τον «έξωσε» μαζί με τα παιδιά του, για χάρη του αισχρού, άδικου και δαιμονικού πλουτισμού και της ακόρεστης πλεονεξίας των δανειστών. Των δανειστών οι οποίοι όχι με χρήματα, αλλά ούτε με δόξα, ούτε με εξουσία, ούτε με τίποτα δεν ικανοποιούνται, ώστε να σταματήσουν να μας βασανίζουν. Για να σταματήσουν αυτοί οι ανατολικοί και οι δυτικοί φονιάδες ένας τρόπος υπάρχει. Να μη μπορούν να κάνουν αυτά τα φρικτά που θέλουν.
Έτσι και εμείς χρειάζεται να αποφασίσουμε. Θα πούμε το ελευθερία ή θάνατος των προγόνων μας και θα πολεμήσουμε; Θα περιμένουμε άπραγοι να μας σφάξουν; Πιο είναι τώρα το θέλημα του Θεού για μας τους Έλληνες; Τι θέλει ο Θεός να κάνουμε;
Χρήστος Τσικούρας
Η σημαντικότητα του εκκλησιασμού
Ἐγώ ἐπιμένω σέ ὅλους, νά πηγαίνουν, ἄν ὄχι σέ ὅλες τίς ἀκολουθίες, τουλάχιστον στήν θεία λειτουργία. Καί ἄν συμβεῖ κάποιος νά μήν πηγαίνει στή θεία λειτουργία, οὔτε πού κάθομαι νά συνομιλήσω μαζί του! Γιατί δέν ἔχω νά τοῦ πῶ τίποτε! Γιά παράδειγμα:
Κάποιος, ὅταν τόν ρώτησα τί κάνει τήν ὥρα πού θά ἔπρεπε νά βρίσκεται στήν ἐκκλησία, μοῦ ἀπάντησε: «Βλέπω τηλεόραση»! Καί τότε τοῦ εἶπα: «Πρόσεξε, αὐτό σημαίνει ὅτι μπροστά σου ἔχεις τήν τηλεόραση, ἐνῶ στό Θεό ἔχεις γυρίσει τήν πλάτη σου. Ἄλλαξε λοιπόν. Πήγαινε στήν ἐκκλησία, ὥστε νά ἔχεις μπροστά σου τό Θεό, καί πίσω σου τήν τηλεόραση».
Οἱ ἄνθρωποι πολλές φορές κάνουν ἀπρόσεκτα κάποια πράγματα. Ἄν ρωτήσεις κάποιον, γιατί δέν πηγαίνει στήν ἐκκλησία, σπάνια θά ἀκούσεις ὅτι δέν πιστεύει καί γι᾿ αὐτό δέν πηγαίνει στήν ἐκκλησία. Στήν πραγματικότητα ὅμως, αὐτός εἶναι ὁ λόγος πού δέν πηγαίνει στήν ἐκκλησία.
Δέν πηγαίνει, γιατί:
• δέν ἔχει τόση πίστη, ὅση τοῦ χρειάζεται, γιά νά πάει στήν ἐκκλησία·
• δέν ἔχει τόση πίστη, ὅση χρειάζεται, γιά νά παραμείνει στήν ἐκκλησία·
• δέν ἔχει τόση πίστη, ὅση χρειάζεται, γιά νά παρακολουθεῖ τίς ἀκολουθίες τῆς ἐκκλησίας.
Δέν εἶναι δυνατόν νά γίνει πρόοδος πνευματική χωρίς ἔργα τῆς πίστης. Ἡ πίστη αὐξάνει μέ τά ἔργα τῆς πίστης.
• Ἄν οἱ πιστοί νηστεύουν, τότε καί οἱ λιγότερο πιστοί πρέπει νά νηστεύουν, γιά νά ἔχουν ἔμπρακτη πίστη πού θά τούς ἐνισχύει στήν πίστη.
• Ἄν οἱ πιστοί πηγαίνουν στήν ἐκκλησία, πρέπει καί ὁ λιγότερο πιστός νά πάει, γιά νά ἔχει, ἔστω, μία παρουσία στήν ἐκκλησία!
Κάποιος μοῦ εἶπε:
«Πάτερ, μοῦ λέτε νά πηγαίνω στήν ἐκκλησία. Ἀλλά δέν μπορεῖτε νά φανταστεῖτε, πόσες κακές σκέψεις, πόσα μολυσμένα πράγματα κουβαλάω μέσα μου».
Ξέρω ὅτι οἱ ἄνθρωποι εἶναι πολύ διαφορετικοί.
Ἀλλά ξέρω καί ὅτι, χωρίς νά πηγαίνεις ἐκεῖ ὅπου ὑπάρχει ἡ δωρεά καί ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ, δέν μπορεῖς νά δεχτεῖς χάρη Θεοῦ.
Ἑπομένως: Νά πηγαίνεις ὅπως εἶσαι, ὅσο καί ἄν οἱ σκέψεις σου εἶναι μολυσμένες, ὅσο καί ἄν εἶναι κατώτερες! Νά πηγαίνεις. Διότι μόνον ἔτσι μπορεῖ νά ἔλθει ὁ καιρός πού θά καθαρίσει τό μυαλό σου καί δέ θά ἔχεις πιά τίς βρώμικες σκέψεις πού ἔχεις τώρα μέσα σου.
Ἡ συμμετοχή στίς ἱερές ἀκολουθίες εἶναι μία διδασκαλία, εἶδος σχολείου! Μόνο ὅταν φοίτησα στή Θεολογική Σχολή διαπίστωσα, τί θησαυροί ὑπάρχουν στίς ἱερές ἀκολουθίες.
Γέρων Θεόφιλος Παραϊάν
Προσευχή γιά τούς ἐκκλησιαζομένους καί μή
Κύριε, ἀξίωνε ὅσους ἐκκλησιάζονται μέ τόν φόβο Σου, τήν πίστι Σου καί τήν ἀγάπη Σου, νά φωτίζωνται οἱ καρδιές τους, νά ἀναφήψουν ἀπό τήν ἁμαρτία, νά ἁγιάζωνται, νά εἰρηνεύουν, νά ἐνισχύωνται ψυχικά, νά ἀναγεννῶνται μέσα στήν πίστι, τήν ἐλπίδα καί τήν ἀγάπη.
Κάνε τους νά προκόπτουν στήν εὐαγγελική τελειότητα.
Νά ἔχουν ἀμοιβαία ἀγάπη.
Κρυστάλλινο ἦθος. Αὐταπάρνησι.
Ἐγκράτεια.
Ἀξίωνε γιά ὅλα αὐτά, Κύριε, ἀξίωνε ὅσους νοιώθουν τήν ἀνάγκη νά ἔρχωνται στόν ναό Σου. Γιατί ἡ ὥρα πλησιάζει καί ἡ κρίσις εἶναι ἐπί θύραις γιά ὄλους ἀνεξαίρετα.
Ὅλοι θά δώσουν ἀπολογία πρό τοῦ φοβεροῦ Σου βήματος. Γι' αὐτό, ἀξίωσε καί ὅσους δέν αἰσθάνονται τήν ἀνάγκη τοῦ ἐκκλησιασμοῦ, νά τόν ἀγαπήσουν.
Ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κροστάνδης
"Ἡ ἐν Χριστῷ ζωή μου"
Ἐκδόσεις: ΠΑΠΑΔΗΜΗΤΡΙΟΥ
Ποῦ ὀφείλεται ἡ "σύγχυσις γλωσσῶν";
Ὠς γνωστόν μετά τόν κατακλυσμόν οἱ ἀπόγονοι τοῦ Νῶε ἔβαλαν στόν νοῦ τους νά κτίσουν ἕνα πύργο πού νά φθάνη μέχρι τόν οὐρανόν. Τό ὑπερήφανον αὐτό ἐπιχείρημα ἐτιμώρησε ὁ Κϋριος μέ τήν σύγχυσιν τῶν γλωσσῶν, ὥστε νά σταματήσουν τήν οἰκοδομήν τού Πύργου.
Τά νήπια μαθαίνουν τήν γλώσσα τοῦ πατέρα τους! ΕΜΕΙΣ, ΓΙΑΤΙ ΟΧΙ;...
Κάτι παρόμοιν συμβαίνει καί εἰς τό δυστυχισμένον ἔθνος μας καί εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Ὅσοι εἴμεθα, ἔχουμε καί διαφορετικές γλῶσσες. Ὁ ἕνας λέγει τό ἔνα, ὅ ἄλλος τό ἐναντίον. Ὅλοι ὁμιλοῦν κατά τό ἴδιον συμφέρον, οὐδείς διά τό κοινόν ὄφελος· δι' ἀυτό δημιουργεῖται μόνον ταραχή καί ὄχι ὄφελος. Κακόν σημεῖον καί τρανωτάτη ἀπόδειξις ὅτι ἐξέλιπεν ἡ πίστις, καί ὅτι δέν ὐπάρχει πίστις δι' ἀγάπης ἐνεργουμένη.
Ἡ ἀληθινή πίστις καί ἠ Ἐκκλησία ἔχουν τήν ἕνωσιν καί τήν συμφωνίαν.
Ἐκκλησίας ὄνομα, οὐ χωρισμοῦ, ἀλλ' ἐνώσεως καί συφμωνίας, λέγει ὁ θεῖος Χρυσόστομος.
Καί ὅπου εἶναι τελεία πίστις ἐκεῖ εἶναι καί μία καρδία καί μία ψυχή· "τοῦ δέ πλήθους τῶν πιστευσάντων ἦν ἡ καρδία μία καί ἠ ψυχή μία".
-Τί εἶναι λοιπόν τόν καιρόν αὐτόν ἡ Ἐκκλησία μας;
-πυργοποιΐα·
-τί εἶναι ἡ πίστις μας (δηλαδή ἡ ἀπιστία καί ὁ οἰκουμενισμός ψευδοπίστεων);
-σύγχυσις γλωσσῶν!
Ὅσιος Φιλόθεος Ζερβάκος
ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΦΙΛΟΘΕΟΣ ΜΑΡΤΥΡΙΑ
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Ὁ καθένας κατασκεύασε μία δική του θεωρία
καί πορεύεται μόνος μέ αὐτήν στήν ἔρημό του,
ἀποκομμένος ἀπό τόν Ἑνοποιό Θεό καί τούς πλησίον του!
Ποτέ δοῦλοι τοῦ πάπα
Ἐναντίον τῆς μοναρχικῆς ταύτης, τῆς ἀπολυταρχικῆς ἐξουσίας, τῆς ἀντιχριστιανικῆς ἀξιώσεως τοῦ πάπα, ἐξανίσταται ἠ ὀρθόδοξος συνείδησις. Ἐναντίον τῶν ὑπερφιάλων σχεδίων τῆς Ρώμης ἠγωνίσθησαν οἱ ἀείμνησοι Φώτιος, Κηρουλάριος, Ἰωσήφ Βρυέννιος, Μᾶρκος Εὐγενικός, Γεώργιος Σχολάριος, καί διέσωσαν τήν ἀνεξαρτησίαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία ὑπῆρξε τό πάμφωτον πλοῖον, ἡ ἀληθής κιβωτός τοῦ εὐσεβοῦς ἡμῶν ἔθνους, κατά τάς ζοφερωτέρας ἡμέρας τῆς ἰστορίας του.Εἰς τήν Ἐκκλησίαν αὐτήν (τήν Ὀρθόδοξον) ὐπάρχει τό γνήσιον, το ἀκίβδηλον, τό ἀκριβές, τό ἀπαραχάρακτον, ἡ ἀνωτέρα ἀντίληψις, ἡ ἐναργεστέρα σύλληψις καί ἐκφορά τῶν ἀθανάτων ἰδεῶν τοῦ χριστιανισμοῦ. Ὁ παπισμός ὡς διοίκησις εἶναι καρκίνωμα. Ὡς ἰδέα εἶναι ἕνα ψεῦδος, ἕνας μῦθος πού ἔπλασεν ἡ ἀμάθεια καί ἀρχομανία τῶν ἐκκλησιαστικῶν ἀρχόντων τῆς Ρώμης. Καί τοιαῦτα ψεύδη καί εἴδωλα ἡ ὀρθόδοξος Ἑλλάς δέν θά προσκυνήσῃ ποτέ. Διότι ἀκούει τήν σάλπιγγα τοῦ ἀποστόλου Παῦλου· "Ἠγοράσθητε τιμῆς· μή γίνεσθε δοῦλοι ἀνθρώπων" (Α΄ Κορ. 7, 23).
Οἱ ἐδῶ παπολάτραι κακῶς ἐκτιμοῦν τήν κατάστασιν καί νομίζουν ὅτι ἐπέστη ἡ στιγμή…
Ἐπιμένοντες δέ τυχόν θά εὐρεθοῦν πρό ἐκπλήξεων. Τό πνεῦμα τῆς ἀντιστάσεως τῶν ἀειμνήστων πατέρων ἡμῶν κατά τῶν σχισματικῶν κάι αἱρετικῶν θ' ἀναζωπυρωθῇ. Ἐδῶ ἐν Ἑλλάδι ὁ παπισμός θά εὕρῃ τάς Θερμοπύλας καί θά συντριβῇ. Ἡ Ὀρθοδοξία τελικῶς θά νικήσῃ, θά θριαμβεύσῃ καί ὑπό τάς πτέρυγας αὐτῆς δόξα καί ἀνάπαυσις πολλή.
Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης
ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
Ἁγιογραφικές καί πατερικές μαρτυρίες
Ἐκδόσεις: "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)