.
«Τίποτε δεν υπάρχει ίσο ή ανώτερο από τους οικτιρμούς του Θεού. Γι’ αυτό όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτό του» (λόγ. ε΄, 23)
Υπάρχει συμφωνία σε όλους τους αγίους Πατέρες της Εκκλησίας που βασίζονται στην Αγία Γραφή, ότι δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα στον κόσμο από την απελπισία. Την θεωρούν απείρως χειρότερη και από την ίδια την αμαρτία. Κι ο Πονηρός ακόμη δεν χαίρεται τόσο όταν βλέπει τον άνθρωπο να αμαρτάνει, όσο όταν απελπίζεται. Γιατί στην αμαρτία υπάρχει διέξοδος: η μετάνοια. Όταν μετανοείς, από την κόλαση πας στον ουρανό. Σαν τον άσωτο της γνωστής παραβολής: από τον άδη της ασωτείας βρέθηκε στην αγκαλιά του Θεού Πατέρα. Γιατί ακριβώς μετάνιωσε.
Γιατί πήρε τον δρόμο της επιστροφής. Η απελπισία όμως είναι ήδη ένας θάνατος, είναι μία αυτοκτονία, γιατί στην ουσία ο άνθρωπος σταματάει να υψώνει το βλέμμα του στον ουρανό. Μένει προσκολλημένος στον εαυτό του, στις ανύπαρκτες δυνάμεις του, στις πτώσεις του. Σαν τον χοίρο που κυλιέται στη λάσπη. Ο άγιος Ιωάννης το αναφέρει ωμά: «όποιος απελπίζεται, σφάζει ο ίδιος τον εαυτό του»!
Τι κρύβεται πίσω από την απελπισία; Γιατί ταυτίζεται με την ίδια την απιστία και τη βλασφημία επομένως του αγίου Πνεύματος – τη μόνη αμαρτία κατά τον Κύριο που δεν μπορεί ποτέ να συγχωρηθεί;
Κρύβεται η έλλειψη πίστης στην αγάπη του Θεού. Ο απελπισμένος έχει διαγράψει τον Θεό και την άπειρη αγάπη Του από τη ζωή του. Έχει διαγράψει συνεπώς τον Ιησού Χριστό και το όλο απολυτρωτικό έργο Του επί της γης. Κι αυτό γιατί έχει πιστέψει ότι η αμαρτία ή οι αμαρτίες του, οι θλίψεις κι οι δοκιμασίες του είναι υπεράνω αυτής της αγάπης.
Μα τι μπορεί να υπερβεί τον Θεό ή να θεωρηθεί ίσο προς την αγάπη Του; Απολύτως τίποτε. Έπεσες λοιπόν; Αμάρτησες; Ρίξε τον πληγωμένο εαυτό σου στα χέρια του μεγάλου Ιατρού. Θα σε θεραπεύσει αμέσως. Νιώθεις ότι οι θλίψεις και οι δοκιμασίες σ’ έχουν καταβάλει ή ότι οι αδικίες σε έχουν πνίξει; Κοίτα τον Κύριο. Όλα αυτά, σου λέει, είναι συμμετοχή στο Πάθος Του. Μαζί τα περνάτε. Γι’ αυτό και δεν θα σε αφήσει να δοκιμαστείς παραπάνω από όσο αντέχεις. Και βεβαίως μη ξεχνάς το σημαντικότερο: Το Πάθος έχει και την άλλη όψη Του κι εκβάλλει πάντοτε σ’ αυτήν: την Ανάσταση!
«Όλες οι αμαρτίες του κόσμου, όλων των εποχών, είναι σαν μία σπίθα μπροστά στο πέλαγος. Τι μπορεί να κάνει η σπίθα στο πέλαγος; Έτσι, κι απείρως περισσότερο, είναι οι αμαρτίες του ανθρώπου μπροστά στο πέλαγος της αγάπης του Θεού» (ιερός Χρυσόστομος).
Ένα Προφητικό Κείμενο του πατρός Αυγουστίνου Καντιώτη, γραμμένο το 1964, για την σημερινή πρωτοφανή Εκκλησιαστική Αποστασία
Θεολόγοι τίνες, επηρεαζόμενοι από τα σύγχρονα παγκόσμια ρεύματα, ως καραμέλλαν πιπιλίζουν τώρα τελευταίως την λέξιν
«οικουμενικότης»,
«οικουμενικόν πνεύμα»,
«οικουμενική κίνησις».
Οικουμενικότης!
Τι ωραία λέξις! Αλλάκάτω από την λέξιν αυτήν κρύπτεται ο φοβερώτερος δια την Ορθοδοξίαν κίνδυνος.
Ποιος κίνδυνος; Θα τον παρουσιάσωμεν με ένα παράδειγμα:
Μία γυνή είνε πιστή εις τον άνδρα της. Δεν επιτρέπει τρίτος τις να υπεισέλθη εις τας σχέσεις των. Διαρκώς ενθυμείται τας επισήμους υποσχέσεις που έδωκεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Αλλ’ η γυνή αύτη τυγχάνει να είνε εκτάκτου καλλονής, και ελκύει τα βλέμματα πολλών.
Λόγω όμως της εντιμότητος της γυναικός, όποιος θα ετόλμα να την πλησίαση και να κάνη πρότασιν περί ανηθίκων σχέσεων, αμέσως θα απεκρούετο μετ’ οργής. Και εάν επέμενεν, ένα ισχυρόν ράπισμα της εντίμου γυναικός επί του αναιδούς προσώπου του θα τον έκανε να συνέλθη.
Τούτο λοιπόν καλώς γνωρίζοντες τα φαύλα υποκείμενα, άλλην μέθοδον μεταχειρίζονται.
Προσπαθούν να εξακριβώσουν εις ποία πράγματα αρέσκεται αύτη. Εάν, δηλαδή, αγαπά την ποίησιν, την φιλοσοφίαν, την καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Και από τα πράγματα αυτά θ’ αρπαχθή ο κρύφιος εραστής, και με μεγάλην επιτηδειότητα θα επιδιώξη ν’ αρχίση αθώαν συζήτησιν επί των θεμάτων της αρεσκείας της γυναικός. «Τι ωραίον είνε αυτό το ποίημα!», «Τι ωραία είνε αυτή η εικών!», «Πόσον θαυμάσιον είνε αυτό το θεατρικόν έργον!», «Πόσον γλυκεία η μουσική!».
Έτσι αρχίζει ο διάλογος… Η δε αφελής και ανύποπτος γυνή αφήνεται να παρασύρεται εις μακράς συζητήσεις μετά του απατεώνος, του οποίου, καθ’ ον χρόνον η γλώσσα ρητορεύει περί φιλολογίας και καλλιτεχνίας, η καρδία σκιρτά επί τη μυστική ελπίδι της κατακτήσεως της γυναικός.
Και αφού δια των συζητήσεων δημιουργηθή κλίμα μεγάλης οικειότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θα επέλθη και «το μοιραίον», η άτιμος δηλαδή πράξις, η αισχρά ένωσις, η οποία ήρχισε μ’ ένα αθώον διάλογον, όπως ποτέ και εν τη Εδέμ ο πονηρότατος όφις μ’ ένα γλυκύν διάλογον κατώρθωσε να απατήση την Εύαν.
Μας εννοείτε, αγαπητοί μου, τι θέλομεν να είπωμεν; Παραβολικός είνε ο λόγος μας.
Η γυνή, περί της οποίας ομιλούμεν ανωτέρω, είνε η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία.
Αυτή είνε η καλλονή.
Αυτή είνε η περιφέρουσα τον ήλιον, κατά την θαυμαστήν εικόνα της Αποκαλύψεως.
Αυτή είνε η ηλιοστάλακτος, η φέρουσα επί της κεφαλής στέφανον αστέρων δώδεκα και τη σελήνη υπό τους πόδας αυτής (Αποκ. 12,1). Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, έμεινε πιστή εις τον Κύριον, εις τον αιώνιον Νυμφίον.
Αυτή εφύλαξεν αγνήν την προφορικήν και γραπτήν παράδοσιν του Κυρίου και των αποστόλων, κατά την θεόπνευστον συμβουλήν∙ «Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι’ επιστολής ημών» (Β’ Θεσ. 2,15).
Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, επί 19 αιώνας μάχεται κραταιόν και αιματηρόν αγώνα κατά της πολυειδούς πλάνης, κατά των ποικιλωνύμων αιρέσεων, που επεζήτησαν να μολύνουν και να διαφθείρουν την αγνότητά της. Μία δε εκ των φοβερωτέρων αιρέσεων είνε και ο παπισμός, ο οποίος λόγω των πλανών του, του απολυταρχικού πνεύματος και των φοβερών εγκλημάτων του, προεκάλεσε τον προτεσταντισμόν και την κατάτμησιν της όλης χριστιανοσύνης. Ναι. Αιρετικοί είνε οι παπικοί, ως ορθώς τονίζει το ορθόδοξον περιοδικόν «Σωτήρ» εις το τελευταίον του φύλλον.
Την εμμονήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την πατρώαν ευσέβειαν γνωρίζουν καλώς οι εχθροί της, και μάλιστα ο παπισμός. Και επειδή οι εχθροί ούτοι δια πολλών παραδειγμάτων έχουν πεισθή ότι δι’ ενός κατά μέτωπον πολέμου δεν δύνανται να εκπορθήσουν το φρούριον της Ορθοδοξίας, άλλην τακτικήν μετέρχονται εσχάτως. Ήρχισαν νέον πόλεμον.
Τον πόλεμον της …ειρήνης! Χειρότερον από τον πόλεμον των σταυροφοριών. Δεν ακούετε την λαλιάν του όφεως, του επιζητούντος να φθείρη τα νοήματα της Ορθοδοξίας από της απλότητος ημών; (Β’ Κορ. 113)· Ιδού τι λέγει ο όφις·
«Ω Ορθόδοξος Εκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μη με φοβείσαι. Δεν είμαι ο δράκων.
Είμαι ο γλυκύς άγγελος που σου φέρω το μήνυμα της αγάπης. Δεν έχω σκοπόν να σε θίξω εις τίποτε. Κράτησε τα δόγματά σου και τας παραδόσεις. Αυτά είνε δια τους θεολόγους… Εγώ σε προσκαλώ εις το σαλόνι μου δια να συζητήσωμεν άλλα θέματα.
Δια να δημιουργήσωμεν ένα κοινόν μέτωπον κατά της πενίας, κατά της δυστυχίας, κατά της αθεΐας, κατά του κομμουνισμού, κατά του πολέμου κ.λ.π… (2) Δεν σε συγκινούν αυτά τα θέματα; Δεν σε ενθουσιάζει η πρότασις αυτή;
Έλα λοιπόν να διεξαγάγωμεν τον διάλογόν μας, επί υψηλού επιπέδου, επί του επιπέδου της οικουμενικότητος και της αμοιβαίας κατανοήσεως, και θα ιδής πόσον ωραία θα είνε η συνάντησίς μας!».
Ορθόδοξος Εκκλησία μας! Πονεμένη και μαρτυρική Μάνα μας! Θα δεχθής την πρότασιν αυτήν;
Θ’ ανοίξης διάλογον με τον παπισμόν; Και δεν διαβλέπεις ότι εις την πρότασιν αυτήν υπάρχει ο κίνδυνος, δι’ ανικανότητα και αναξιότητα των εκπροσωπούντων σε, να δημιουργηθή μία κατάστασις εις τρομερόν βαθμόν ευνοϊκή δια τους εχθρούς σου, μέσα εις την οποίαν, χωρίς να το καταλάβης, θα πέσης εις την αγκάλην του παπισμού και θα συμβή η… «ένωσις», η ψευδώνυμος ένωσις, η πνευματική μοιχεία, η πλέον άτιμος πράξις η οποία ημπορεί να συμβή ποτέ και δια την οποίαν θα χρειασθούν αιώνες μετανοίας;
Οι δε ορθόδοξοι, οι οποίοι θα θελήσουν να παίξουν ρόλον μαστροπού της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα έλθη η ώρα που θ’ αναστενάζουν και θα λέγουν:
«Η γλώσσα αυτή, που ερρητόρευε περί οικουμενικότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, ας κοπή».
«Τα πόδια αυτά, που έτρεχον προς συνάντησιν των υποκρινομένων φιλίαν μετά της Ορθοδοξίας, ας σαπίσουν». «Τα χέρια αυτά, τα οποία υπέγραψαν επιστολάς και υπομνήματα οικουμενικότητος, να πέσουν!»
Αυτή, αγαπητοί μου, εν λόγω παραβολικώ και ρεαλιστικώ είνε η περιλάλητος θεωρία της οικουμενικότητος που «χάφτουν» οι εκ των ημετέρων χάνοι.
Η θεωρία περί οικουμενικής κινήσεως, κάτω από την οποίαν δύνανται να στεγασθούν όλα τα είδη των αιρέσεων, και τα πλέον ετερόκλητα στοιχεία, αποτελεί, επαναλαμβάνομεν, κίνδυνον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
Διότι υποτιμά την σημασίαν των δογμάτων, των αιωνίων τούτων αληθειών της θείας αποκαλύψεως, αι οποίαι, διατυπωθείσαι θαυμαστώς εις τους συντόμους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, είνε ως τα οστά και η σπονδυλική στήλη, άνευ των οποίων το σώμα μεταβάλλεται εις πλαδαράν και άμορφον μάζαν.
Υποτιμά τους Ιερούς Κανόνας, τους οποίους οι οπαδοί της οικουμενικότητος αποκαλούν «απηρχαιωμένα και σκωριασμένα όπλα».
Συνελόντι δε ειπείν, υποτιμά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν καθόλου,δια την οποίαν οι οπαδοί της οικουμενικότητος λέγουν ότι «είνε αυταρέσκεια και βλασφημία να νομίζωμεν ότι αυτή και μόνη είνε η αληθινή Εκκλησία, η κατέχουσα ακίβδηλον την αλήθειαν της θείας αποκαλύψεως».
Ούτω τα δόγματα και η ηθική, αδιασπάστως ηνωμένα εν τη Ορθοδοξία, εν τη οικουμενική κινήσει τείνουν να εξατμισθούν και να παραμείνη ένα απατηλόν σχήμα αγάπης.
Ούτως η θεωρία της οικουμενικότητος και «της συνυπάρξεως των λαών», υπό κοσμικών και πολιτικών κύκλων του αιώνος υποστηριζόμενη προς στήριξιν μιας επισφαλούς ειρήνης, εισβάλουσα ήδη και εις τον πνευματικόν κόσμον, όπου οι συμβιβασμοί είνε απαράδεκτοι, δύναται να προκαλέση σύγχυσιν και αναστάτωσιν, πραγματικήν Βαβέλ. Η ζύμη είνε άχρηστος, εάν αναμιχθή με άλλα στοιχεία και χάση την δραστικήν της ενέργειαν.
Και η Ορθοδοξία είνε η αρίστη ζύμη, η ζύμη της αληθείας η οποία δύναται όλον το φύραμα να ζύμωση, αλλ’ υπό την προϋπόθεσιν να παραμείνη άμικτος από ξενικά στοιχεία, καθαρά.
Δια τούτο εχθροί της Ορθοδοξίας είνε οι οπαδοί της θεωρίας της οικουμενικότητος.
Δεν διστάζομεν δε δια τούτο να ονομάσωμεν την κίνησιν αυτήν της οικουμενικότητος «νέαν αίρεσιν», εναντίον της οποίας πρέπει πάση δυνάμει ν’ αμυνθή η Ορθόδοξος Εκκλησία.
ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ
1. Από το βιβλίο «αντιπαπικά», του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, σελ. 98 -105, γραμμένο το 1964 (εκδόσεις «Σταυρός»).
Το όντως προφητικό αυτό κείμενο επαναδημοσίευσε η «Χριστιανική Σπίθα» (φύλλο 650, Απρίλιος 2007), μετά από προτροπή – επισήμανση ενός αναγνώστη της από την Αθήνα.
2. Κοντά στις άλλες προφάσεις για τον πονηρό διάλογο, μπορεί να προστεθεί τώρα το ενδιαφέρον για τη «μνεία του Χριστιανισμού στο ευρωσύνταγμα»,την «αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», το«οικολογικό πρόβλημα», την «συνεργασία στον τομέα της βιοηθικής» κ.α. Κατά τα άλλα, τα λόγια του σεβαστού ιεράρχη είνε σαν να γράφτηκαν σήμερα!!!
Ο ΣΤΑΥΡΟΣ
Ὅσο βαρὺς κι ἂν εἶναι ὁ σταυρὸς τῆς δοκιμασίας, τὸ ξύλο ἀπὸ τὸ ὁποῖο κατασκευάσθηκε, πάντοτε φυτρώνει στὸ ἔδαφος τῆς καρδιᾶς!
Μὴ φοβᾶστε. Κι ἂν γκεμίζονται ὅλα γύρω σας, κι ἂν ἰσοπεδώνονται οἱ ναοὶ καὶ τὰ μοναστήρια, μὴν ἀποκαρδιώνεστε!
Μένει καὶ θὰ μένει ὄρθιος ὁ ναὸς τῆς ψυχῆς μας, τὸν ὁποῖο κανεὶς δὲν μπορεῖ νὰ καταστρέψει, παρὰ μόνον ἐμεῖς οἱ ἴδιοι!
Θυσιαστήριο εἶναι ἡ καρδιά μας.
Πάνω της, μὲ δάκρυα προσφέρουμε τὸ μέγα μυστήριο τῆς μετανοίας!
(Ἱερομάρτυς Σέργιος Μετσώφ)
Συναισθήματα που μας αρρωσταίνουν...
«Φοβόμαστε να παραδεχτούμε τα τρομερά συναισθήματα που τρέφουμε στην ψυχή μας, γι αυτό σπρώχνουμε πράγματα κάτω από το χαλί. Με τον καιρό όμως, κάθε συζήτηση που δεν έγινε, συσσωρεύεται και παράγει δυσαρέσκεια και πικρία..» (Jordan Peterson)
Γι αυτό ο άγιος Πορφύριος επέμενε τόσο πολύ να......μην κρατάμε μέσα μας τοξικά συναισθήματα υπογραμμίζοντας «μην αφήνετε κενά μέσα σας, γιατί τα κενά εκδικούνται». Κι αυτή είναι μια μεγάλη αλήθεια. Δεν φτάνει να βγάλεις ένα πάθος από την ζωή σου, σημασία έχει να γεμίσει και το κενό που δημιουργείται, διαφορετικά η οδύνη θα επιστρέψει πίσω με χειρότερη μορφή. Εάν δεν διηγηθούμε την ιστορία της ψυχής μας, το σώμα μας θα αναλάβει το ρόλο του αφηγητή. Και συνήθως οι αφηγήσεις του σώματος γίνονται με τα συμπτώματα μιας ασθένειας. Πολλές φορές μια ασθένεια φανερώνει τον τρόπο που ζήσαμε, και κυρίως που χειριστήκαμε τα συναισθήματα μας.
plibyos.blogspot.com
Και η "Παναγία των Παρισίων" ..."δούρειος ίππος" των Οικουμενιστών, δια της τελέσεως θεομίσητων συμπροσευχών!
Η Παναγία των Παρισίων γινόταν ορθόδοξη δύο μέρες κάθε έτος
Βυζαντινές ψαλμωδίες πλημμύριζαν κάθε χρόνο την Παναγία των Παρισίων και ευχή όλων είναι να αντηχήσουν στους ψηλούς τοίχους του μεγαλόπρεπου ναού το συντομότερο δυνατό.
Πολλοί μπορεί να αναρωτηθούν ποιος είναι ο λόγος που ένας ρωμαιοκαθολικός καθεδρικός ναός, συνυφασμένος με τη ζωή και την ιστορία της Γαλλίας, εκεί όπου στέφθηκαν βασιλιάδες και αυτοκράτορες, συνδέεται και με την Ορθόδοξη Εκκλησία.
Η απάντηση εντοπίζεται στην εκκλησιαστική διπλωματία. Κανείς δεν αρνείται ότι η Ορθόδοξη και η Ρωμαιοκαθολική Εκκλησία συνεχίζουν να έχουν σημαντικές δογματικές διαφορές. Η Ορθόδοξη Εκκλησία όμως, που επί αιώνες διαφυλάσσει ακέραιη την ψυχή και την ουσία της αρχαίας Εκκλησίας, δεν έχει να φοβηθεί τίποτα από τον διάλογο με τους ρωμαιοκαθολικούς. Σε μια κίνηση υψηλού συμβολισμού, η ορθόδοξη Μητρόπολη Γαλλίας πριν από χρόνια δώρισε στον καθεδρικό ναό του Παρισιού μια εικόνα του Αγίου Διονυσίου του Αρεοπαγίτη. Η ρωμαιοκαθολική Επισκοπή του Παρισιού έκτοτε παραχωρούσε σε κίνηση ευαρέσκειας τον ιστορικό καθεδρικό στις 2 και τις 3 Οκτωβρίου στη Μητρόπολη Γαλλίας για να τιμηθεί η μνήμη του Αγίου Διονυσίου Αρεοπαγίτη. Μάλιστα, το 2016 η Παναγία των Παρισίων είχε παραχωρηθεί προκειμένου να τελεστεί η θεία λειτουργία σύμφωνα με το βυζαντινό τυπικό. Το μυστήριο είχε τελέσει ο -τότε- αρχιμανδρίτης Μάξιμος Παφίλης, νυν επίσκοπος Μελιτινής, ενώ εκατοντάδες πιστοί ορθόδοξοι αλλά και ρωμαιοκαθολικοί εκκλησιάστηκαν.
Την τελευταία φορά που τελέστηκε ο πανηγυρικός εσπερινός ήταν τον Οκτώβριο του 2018, οπότε παραχωρήθηκε η μεγάλη Αγία Τράπεζα του καθεδρικού της Παναγίας των Παρισίων. Στην ακολουθία παρέστη ο ρωμαιοκαθολικός Αρχιεπίσκοπος Παρισίων Michel Aupetit, o οποίος ευχαρίστησε τους ορθοδόξους πιστούς για την παρουσία τους σε αυτόν τον ιστορικό ιερό ναό.
Α. Τριανταφύλλου
Είναι για οίκτο και δάκρυα οι Οικουμενιστές! - Ο Φαναρίου ομιλεί για τον ναό των αιρετικών, ωσάν να ομιλεί για ορθόδοξο ναό!
Φαναρίου: ''Σήμερα η Παναγία των Παρισίων έγινε Παναγία των δακρύων''
Ο Θεοφ. Επίσκοπος Φαναρίου κ. Αγαθάγγελος απέστειλε επιστολή μέ αφορμή τήν καταστροφική πυρκαγιά τής Παναγίας τών Παρισίων στόν Πρόεδρο τής Γαλλικής Δημοκρατίας, τόν Καρδινάλιο Kurt Koch, Πρόεδρο τού Ποντιφικού Συμβουλίου γιά τήν ενότητα τών Χριστιανών, τόν Ρωμαιοκαθολικό Αρχιεπίσκοπο τών Παρισίων κ. Michel Aupetit καί τόν πρέσβη τής Γαλλίας στήν Ελλάδα.
Δείτε την επιστολή στην ἑλληνική
Εξοχώτατε κ. Πρόεδρε,
Ο ναός επιτελεί ένα σημαντικότατο ρόλο στη ζωή της Εκκλησίας. Είναι στενά συνδεδεμένος με τη ζωή της Εκκλησίας και ιδιαίτερα με την ευχαριστιακή σύναξη, η οποία είναι κυριότερη σωτηριώδη πράξη της.
Εκτός από αυτό όμως η σημασία του ναού για τους πιστούς έχει και βαθύτερες συμβολικές προεκτάσεις.
Σύμφωνα με την Θεολογία των Πατέρων της Εκκλησίας μας, όλες οι ενδοκοσμικές πραγματικότητες, εκτός από την αισθητή τους διάσταση έχουν και υπεραισθητή και τη μυστική διάσταση.
Ο ναός είναι μια μικρογραφία του σύμπαντος κόσμου (ορατού και αοράτου). Είναι ένα ορατό σημείο - σύμβολο εκείνου που δεν μπορούν να δουν τα ανθρώπινα μάτια.
Στο ναό ο πιστός κάνει τη μεγάλη υπέρβαση του χρόνου και του χώρου. Ενώ βρίσκεται στη γη μετέχει του ουρανού, ενώ είναι μέρος του υλικού κόσμου, κοινωνεί με τον κόσμο των νοερών και πνευματικών δυνάμεων, ενώ ζει μέσα στους περιορισμούς του χρόνου, γεύεται την αιωνιότητα.
Η γη κι ο ουρανός ανακατεύονται κάθε Κυριακή και κάθε γιορτινή μέρα στη Θεία Λειτουργία.
Το να πας την Κυριακή στη Λειτουργία σημαίνει πραγματικά να βγείς από το σπίτι σου και να πας στον ουρανό.
Δεσπόζοντας στον παρισινό ουρανό, χαραγμένη στην καρδιά και στην μνήμη των Παριζιάνων, ο Ναός της Παναγίας των Παρισίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένος με την ιστορία της Γαλλίας και την εθνική συνείδηση της Γαλλίας: η μεγάλη καμπάνα της ανήγγειλε στις 24 Αυγούστου 1944 την απελευθέρωση της πόλης από τους ναζί, ενώ 26 χρόνια μετά εκεί κηδεύτηκε ο αρχηγός της Γαλλικής Αντίστασης, ο στρατηγός Σαρλ ντε Γκολ.
Η Παναγία των Παρισίων θα μείνει χαραγμένη στις σελίδες της γαλλικής λογοτεχνίας και θα εμπνεύσει σειρά λογοτεχνών, τον Ζεράρ ντε Νερβάλ, τον Θεόφιλο Γκοτιέ, τον Σαρλ Πεγκί, τον Λουί Αραγκόν, τον Βίκτωρα Ουγκώ.
Σήμερα η Παναγία των Παρισίων έγινε Παναγία των δακρύων μετα την καταστροφική πυρκαγιά που κατέστρεψε ένα τμήμα αυτής.
Γνωρίζουμε όμως ότι η φλόγα της πίστης, η φλόγα της χριστιανικής καρδιάς, η αγάπη στην ιστορία και ο σεβασμός στα ιερά κειμήλια που συνδέθηκαν με την ιστορία και τους αγώνες του Γαλλικού Λαού θα ανασυστήσει και θα κάνει τον Ναό της Παναγίας και πάλι λειτουργικό, για να εμπνέει και να φωτίζει τις ψυχές των ανθρώπων της πίστης και του πνεύματος.
Από την θλίψη που μας προξένησε το γεγονός της καταστροφής του Ναού προχωράμε στην ελπίδα της Ανάστασης που θα σημάνει και την ανακαίνιση του Ναού.
Είμεθα κοντά σας σε ό,τι μας χρειασθείτε.
Με αισθήματα βαθείας τιμής
† Ο Φαναρίου Αγαθάγγελος
Γενικός Διευθυντής
Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
Δείτε την επιστολή στην γαλλική Monsieur le Présidente de la République,
Chaque église joue un rôle prépondérant dans la vie ecclésiale, étant strictement indissolublement liée avec elle et surtout avec la synaxe de saint Eucharistie qui constitue son acte salvatrice principal.
En plus, l’importance de l’église a une signification plus large. D’après la théologie des Pères de l’Eglise, toutes les réalités séculaires, mis à part leur dimension perceptible, ont aussi une autre dimension indicible et mystique.
L’église est une micrographie du cosmos visible et invisible. Elle est un signe ou un symbole de ce que les yeux du corps n’arrivent pas à saisir.
Dans l’église chaque fidèle surpasse les limites de temps et d’espace. Bien que l’église se trouve sur la terre, elle participe à la gloire céleste, bien qu’elle soit partie du monde matériel, elle est en communion avec le monde invisible, bien qu’elle existe dans le monde temporel, elle a un avant-gout de l’éternité.
Chaque dimanche et chaque jour festif lors de la Liturgie sainte, la terre et le ciel se mélangent. Participer à la messe du dimanche signifie littérairement de sortir de chez toi et aller au ciel.
L’église de Notre Dame qui domine sous le ciel de Paris, se trouve dans le cœur et la mémoire des Parisiens, elle est strictement liée à l’histoire de la France et à sa conscience nationale.
C’est sous le son de sa cloche que la libération de Paris de l’occupation du régime de Nazis a été annoncée le 24 août 1944. 25 ans plus tard c’est là qu’a été enterré le chef de la résistance française, le Général Charles De Gaulle. L’église de Notre Dame restera éternellement dans les pages de la littérature française étant source d’inspiration d’écrivains renommés, comme Gérard de Nerval, Théophile Gautiér, Charles Péguy, Luis Aragon, Victor Hugo
Aujourd’hui, après cet incendie catastrophique qui a détruit une grande partie de l’édifice, l’église de Notre Dame est devenue l’église des larmes.
Mais nous sommes convaincus que la flamme de la foi et du cœur chrétien, l’amour pour l’histoire et le respect pour les reliques sacrées, liés à l’histoire et aux luttes du peuple de la France, vont restituer l’église de Notre Dame et la rendre de nouveau active, inspirant et allumant les âmes des gens fidèles et spirituels.
Même s’il y a de la tristesse, suscitée par cette catastrophe, il y a l’espoir pour la Résurrection, à savoir la reconstruction de l’église.
Nous sommes à votre pleine disposition.
J'ai l'honneur, Monsieur le Président, de présenter à Votre Excellence l'expression de ma très haute considération.
† Agathaggelos, évêque de Phanarion
Directeur Général
d’Apostoliki Diakonia de l’Eglise de Grèce
Νοτρ Νταμ – η διαδρομή μιας πτώσης
Μετά την απόσχιση των παπικών από την Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία το 1054, ξεκίνησε ο σχεδιασμός και η κατασκευή του Νοτρ Νταμ (γνωστός και ως «Παναγία των Παρισίων») το 1160 για να ολοκληρωθεί περίπου 100 χρόνια αργότερα, το 1260. Τότε ήταν που εμφανίστηκε και η γοτθική τέχνη, η οποία αποτυπώθηκε στο κτίσμα αυτό. Από τότε, ο ναός αυτός υπέστη αλλαγές και καταστροφές.
Τον 14ο αιώνα, προστέθηκαν επίστεγες αντηρίδες (γοτθικές αψίδες) ως υποστυλώματα για να υποστηρίξουν υψηλότερες και μεγαλύτερες κατασκευές έτσι ώστε να τοποθετηθούν μεγαλύτερα παράθυρα και έργα τέχνης. Το 1548αρκετά αγάλματα του Νοτρ Νταμ καταστράφηκαν από Γάλλους διότι τα θεωρούσαν ειδωλολατρικά. Μέχρι τον 17ο και 18ο αιώνα, ολόκληρο το εσωτερικό του Νοτρ Νταμ άλλαξε για να συμβαδίζει με ένα πιο σύγχρονο στυλ. Η μεγαλύτερη καταστροφή πριν την πυρκαγιά το 2019, έγινε το 1793 μετά την Γαλλική επανάσταση. Τότε, τα περισσότερα αγάλματα και ιερά αντικείμενα (υποθέτω πολλά κλεμμένα από την Πόλη) καταστράφηκαν και ο ίδιος ο ναός προσαρμόστηκε για κοσμική χρήση. Μέχρι και τις πρώτες δεκαετίες του 18ου αιώνα, ο ναός ήταν σχεδόν κατεστραμμένος. Η ανοικοδόμηση ξεκίνησε το 1844μετά το βιβλίο του Βίκτορ Ουγκώ το 1831. Προσπάθησαν να επαναφέρουν το αρχικό στυλ μέσα από ζωγραφιές, και εκεί που δεν ήξεραν χρησιμοποίησαν την φαντασία τους. Πρόσθεσαν επίσης νέα αγάλματα και γκαργκόιλς (αυτά τα δαιμονικά τέρατα στις άκρες του κτηρίου) κοντύτερα στην αντίληψη του Βίκτορ Ουγκώ για τους τουρίστες. Στο δεύτερο μισό του 18ου αιώνα αντικαταστάθηκε και το καμπαναριό διότι είχε υποστεί φυσικές φθορές.
Αξιοσημείωτη είναι η αναφορά ότι στις καταστροφές του Νοτρ Νταμ κατά την Γαλλική επανάσταση «μία γυμνή πόρνη λατρεύτηκε πάνω στην Αγία Τράπεζα ως ‘θεά της λογικής’». 226 χρόνια αργότερα και 965 μετά την πτώση του Πάπα, η ίδια «θεά της λογικής» θρήνησε την καταστροφή ενός «αρχιτεκτονικού αριστουργήματος» και τίποτε άλλο.
Από την ανέγερση του αρχικού ναού το 1160 από τον ‘επίσκοπο’ Maurice de Sully, στην ανοικοδόμησή του το 1844 από τον αυτοκράτορα Louis Philippe, στην νεότερη ανοικοδόμησή του από τους μεγιστάνες της εποχής : όμιλος μόδας Kering, πετρελαϊκή Total, ο διαφημιστικός όμιλος JCDecaux, γαλλική τράπεζα Societe Generale, τράπεζα Credit Agricole, εταιρεία παροχής υπηρεσιών πληροφορικής Cap Gemini, κατασκευαστική Vinci, εταιρεία ελαστικών Michelin, γαλλική τράπεζα BNP Paribas, για να ονοματίσω μόνο ορισμένους.
Ήδη μαζεύτηκε ένα δις και αναρωτιέται κανείς πόσο καλά θα ήταν εάν όλοι αυτοί με την ίδια σπουδή και γενναιοδωρία προσέφεραν τις υπηρεσίες τους στις χώρες του τρίτου κόσμου.
Τι ακριβώς θρήνησε η Γαλλία και ολόκληρη η Δύση; Την αλαζονεία της και την υποκρισία της. Το πραγματικό δράμα της Γαλλίας και ολόκληρης της Δύσεως ξεκινάει από πολύ πριν, κάπου εκεί στο 1054. Ποτέ δεν κατάλαβε τί είχε και ποτέ δεν κατάλαβε τί έχασε πραγματικά. Από τότε είναι καταδικασμένη να ζει σε επαναλήψεις την ίδια της την πτώση.
Δεν μπορεί ο διάβολος να πιάσει όσους αγωνίζονται σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις
Κάποτε εμφανίστηκε ο διάβολος μπροστά στον Αιγύπτιο ασκητή Μακάριο και για να τον κάνει να λιποψυχήσει, του είπε:
-Ό,τι κάνεις εσύ, το κάνω κι εγώ.
Εσύ νηστεύεις και εγώ δεν τρώω ποτέ σαν άυλο πνεύμα που είμαι.
Κάνεις ολονυχτίες, αλλά κι εγώ επίσης δεν κλείνω μάτι.
Σκέπτεσαι ολοένα το Θεό αλλά κι εγώ Αυτόν έχω στο νου μου, πολεμώντας τα τέκνα Του.
Ο Μακάριος του απάντησε:
-Όλα μπορεί να τα κάνεις που κάνω, αλλά ένα μονάχα δεν μπορείς: να μετανοήσεις!
Θα πρόσθετα επίσης ότι:
δεν μπορείς να πεις την αλήθεια
δεν μπορείς να ταπεινωθείς και
δεν μπορείς να αγαπήσεις.
Κι όσο αγωνίζομαι σ’ αυτές τις τέσσερις επάλξεις (να μετανοώ, να αληθεύω, να ταπεινώνομαι, να αγαπώ), δεν μπορείς να με κατακτήσεις!
ΓΕΡΟΝΤΙΚΟ
Είσαι κάτι βαθύτερο....
Δεν φοβάσαι εσύ. Δεν αγχώνεσαι εσύ. Δεν είσαι εσύ που τρέμεις και τρελαίνεσαι κάτω από τα βάρη και τις δυσκολίες της καθημερινότητας, μα οι ρόλοι που έχεις επωμιστεί. Εάν βγάλεις το κουστούμι που σου έβαλαν και σκίσεις την μάσκα που φοράς, υποδυόμενος κάτι που δεν είσαι, τότε θα δεις ότι εσύ ποτέ δεν φοβήθηκες. Ότι ποτέ δεν μελαγχόλησες. Η θλίψη σου, δεν σου ανήκει. Ανήκει στους ρόλους σου. Όχι σε εσένα. Εσύ είσαι χαρούμενος. Το πνεύμα, η ψυχή που ζεί μέσα σου, δεν ξέρει από θλίψη, είναι δώρο Θεού γεμάτο φως και χαρα. Ο Θεός είναι μέσα μας, γι αυτό και όσο καθαριζόμαστε απο τα πάθη και εισερχόμαστε με την προσευχή εντός μας, νιώθουμε γαλήνη. Γιατί στο βυθό πάντα έχει ησυχία, τα κύματα είναι στην επιφάνεια. Η εικόνα του Θεού ζει μέσα μας. Ετσι η θλίψη είναι αντίδραση στο ψέμα που ζεις. Το άγχος σε εκεινο που προσπαθείς να υποδυθείς, ο φόβος ενοχή όχι γι’ αυτά που έκανες, μα για εκείνα που ξέχασες και αρνήθηκες να ζήσεις…
πλ
Πώς να βρείτε τον Χριστό
Ζούσε ένας μοναχός. Στα νιάτα του διάβασε το Ευαγγέλιο και έτσι η καρδιά του πυρπολήθηκε με την επιθυμία να βρει τον Χριστό, ότι παραιτήθηκε από τον κόσμο πήγε στο μοναστήρι.
Σε αυτό έμαθε την υπακοή και την παραίτηση από τη θέλησή του, αλλά δεν βρήκε τον Χριστό. Στη συνέχεια έζησε στη μοναξιά, έμαθε σιωπή και προσευχή, αλλά ακόμη και εκεί Χριστός δεν βρήκε - όπως και πριν, το μυαλό του κουράστηκε και από τις διαφορές σκέψεις. Στο τέλος μπερδεύτηκε
Αλλά όταν έκοψε τις σκέψεις, τότε στην καρδιά του μόνο μια σκέψη παρέμεινε - για τον Χριστό. Όταν έκοψε την επιθυμία, υπήρχε μόνο μία επιθυμία - να είναι με τον Χριστό. Όταν έκοψε το πάθος - μόνο η Αγάπη άρχισε να ζει μέσα σ 'αυτό - στον Χριστό.
Κοίταξε στον ουρανό - είδε τον Χριστό παντού, περπάτησε στη γη - περπάτησε με τον Χριστό και οπουδήποτε ήταν – ζούσε μόνο τον Χριστό. Και ολόκληρη η γη για αυτόν τον μοναχό ήταν ένας Χριστός, και όταν ο μοναχός πέθανε, συμμετείχε μαζί Του και στον Ουρανό.
Ο παλιός μοναχός είπε:
«Η ολότητα της ψυχής που μεταμορφώθηκε από τον Χριστό είναι η αρχή σε μας της αιώνιας ζωής».
ΜΟΝΑΧΟΣ ΣΥΜΕΩΝ ΤΟΥ ΑΘΩ
Παπας Φραγκισκος: «Δεν χρειαζεται να μιλατε για τον Χριστο –Αγκαλιαστε τις αλλες θρησκειες
πατηρ ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: Ο Οικουµενισµος ειναι ενας δουρειος ιππος, ο οποιος κουβαλα τον Αντιχριστο.
AΚΥΡΩΝΕΙ ΤΗΝ ΕΝΤΟΛΗ ΤΟΥ ΘΕΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΣΩΤΗΡΑ ΜΑΣ: Ματθ. 28,19 πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος…
ΤΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ ΤΟΥ ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ
Π. ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΜΥΤΙΛΗΝΑΙΟΣ: Ο Οικουµενισµός είναι ένας δούρειος ίππος, ο οποίος κουβαλά τον Αντίχριστο. Ναι, ναι! Και όµως το σύνθηµα, παρακαλώ, του Οἰκουµενισµού είναι: αγάπη! αγάπη!
Αν με ρωτήσετε όμως· σε τί θα μας χρησίμευε αυτή ακριβώς η περιγραφή του θηρίου, του Αντιχρίστου; Μα είναι πάρα πολύ σπουδαίο. Η αστυνομία όταν αναζητεί κάποιον, κάποιον κακοποιόν, δίνει σ΄ όλους τους χωροφύλακες από μία φωτογραφία αν υποτεθεί ότι έχει τη φωτογραφία του, αν ήταν δυνατόν θα έδινε και στους πολίτες τη φωτογραφία του κακοποιού, ώστε, ή δημοσιεύεται η φωτογραφία, ώστε να δουν τα χαρακτηριστικά ο ι άνθρωποι και όπου τυχόν συναντήσουν να τον συλλάβουν. Αυτό σημαίνει · πρέπει να ξέρουμε μετ’ ακριβείας τα χαρακτηριστικά του Αντιχρίστου ώστε όταν θα εμφανιστεί να μην μας πλανήσει αλλά να γνωρίζουμε πολύ καλά ποιος είναι ο Αντίχριστος.
Όταν επί παραδείγματι εμφανίζεται κάποιος με κουστούμι, με ρεπούμπλικα, με γραβάτα, «Κύριος» καθώς πρέπει – βάζω τη λέξη εντός εισαγωγικών-, και μας λέει ότι είναι σπουδαίος, τον κοιτάζουμε πάνω-κάτω και του λέμε · Φύγε απ’ εδώ απατεώνα! Για μια στιγμή θα τρόμαζε κανείς και θα ‘λεγε· Αυτόν τον κύριο, τον καθώς πρέπει, τον αποκαλείς απατεώνα; Ναι, όταν είναι τα χαρακτηριστικά του και μπορείς να βλέπεις τι σκοπούς έχει αυτός, γιατί δεν θα τον πεις απατεώνα, «φύγε απ΄εδώ απατεώνα»…
Και να φανταστείτε αγαπητοί μου ότι ο Αντίχριστος θα εμφανιστεί άγιος, άκακος, αρνίον! θα εμφανιστεί φιλάνθρωπος! όταν θα αναλάβει την εξουσία θα πει· να δώσουμε ψωμί στους φτωχούς, να μην υπάρχει φτωχός στον κόσμο! θα κάνει θαύματα, θα θεραπεύει τους αρρώστους! Δεν θα έλεγε κανένας: τι άλλο υπολείπετε επιτέλους , τι άλλο υπολείπετε… αυτός είναι ο «Μεσσίας»! Και θα προσκυνήσουν το θηρίον, τον απατεώνα, τον ολετήρα των ψυχών.
Γι αυτό λοιπόν οι Πατέρες εφρόντισαν να μας δώσουν – η Αγία Γραφή πρώτα, ο λόγος του Θεού-, και οι Πατέρες να επισημάνουν και να αναλύσουν τα χαρακτηριστικά του Αντιχρίστου για να μπορούμε να ξεχωρίσουμε. Είναι μεγάλο πράμα, θα μου επιτρέψετε να πω, και θα ευχόμουν όσοι ακούτε το λόγο του Θεού να έχετε αυτή τη δυνατότητα, ότι μόνον των πιστών και αγίων προνόμιον είναι να ξεχωρίσουν εις το πρόσωπον του Αντιχρίστου το θηρίον! Μόνο αυτών είναι προνόμιον, οι άλλοι θα πλανηθούν. Δεν θα θέλατε λοιπόν πραγματικά να μπορούμε να γνωρίζουμε; Είναι αναγκαιότατον!
Κι αν λάβετε υπόψιν ότι με τα ίδια χαρακτηριστικά έρχονται και οι πρόδρομοί του, θα δούμε παρακάτω ότι υπάρχει και ψευδοπροφήτης ο οποίος δεν θα είναι παρά σαν τρόπον τινά ο Πρόδρομος που κηρύσσει τον Μεσσία. Και μην ξεχνάτε σας ξαναλέγω άλλη μια φορά, πρόσωπο κι αυτός θα είναι! Αλλά προ του ψευδοπροφήτου υπάρχουν ήδη «καταστάσεις», όχι πρόσωπα, καταστάσεις που έρχονται μ’ αυτά τα σχήματα της Παγκοσμίου Κοινωνικής Δικαιοσύνης, φιλανθρωπίας, αγάπης, κι όλα υπηρετούν τον Αντίχριστον.
Δεν θα ‘θελα παρά να μείνω μόνον, μόνον στο χώρο τον Εκκλησιαστικόν. Θυμόσαστε ότι δεν καταμετρήθηκε όλη η πόλις παρά μόνο ο ναός της και η εσωτέρα αυλή, όπου και το θυσιαστήριον. Ο υπόλοιπος ναός και η πόλις καταπατήθηκαν υπό των Εθνών.
Πάρτε την περίπτωση του Οικουμενισμού. Αυτός που χαλκεύτηκε στο Παγκόσμιο Συμβούλιο «Εκκλησιών», τι νομίζετε ότι είναι αυτό αγαπητοί μου; Ένας Δούρειος Ίππος, ναι, ένας Δούρειος Ίππος. Τι είναι λοιπόν ο Οικουμενισμός;
Ο Οικουµενισµός είναι ένας δούρειος ίππος, ο οποίος κουβαλά τον Αντίχριστο. Ναι, ναι! Και όµως το σύνθηµα, παρακαλώ, του Οἰκουµενισµού είναι: αγάπη! αγάπη! Και υπηρέτησαν αυτό το σχήµα του Οικουµενισµού, το υπηρέτησαν και το υπηρετούν αυτή την στιγµή, και ορθόδοξοι κληρικοί, ανωτάτων μάλιστα βαθµών! ∆υστύχηµα! Έλεγε ο µακαριστός πατήρ Ιουστίνος Πόποβιτς έλεγε ότι ο Οικουµενισµός δεν είναι µια αίρεση, αλλά είναι παναίρεση, δηλαδή έχει µέσα όλες τις αιρέσεις! Στην πραγματικότητα είναι µία κατάργηση του χριστιανισμού. Και όµως εµφανίζεται εν ονόµατι της αγάπης! Και όταν κανείς στραφεί εναντίον του Οικουµενισµού, του λένε ότι «στρέφεται εναντίον της αγάπης, είναι κήρυκας του µίσους». Ο κήρυξ του μίσους, ε; Ε, λοιπόν γι αυτό πρέπει να ξεχωρίσουμε, κάτω απ’ αυτούς τους δούρειους ίππους, να ξεχωρίσουμε αγαπητοί μου τον Αντίχριστον. Είναι ανάγκη, είναι ανάγκη, προσέξατέ το διότι μπορεί να μη ζήσουμε εμείς τις μέρες του Αντιχρίστου, μπορεί να έχουμε πεθάνει – η γενεά μας-, μπορεί να είναι λίγο πιο κάτω, μπορεί σε 50 χρόνια, μπορεί να είναι 100, 500, 1000 δεν ξέρουμε, μπορεί να είναι όμως και μέσα σην προσεχή τριακονταετία. Κανείς δεν ξέρει τίποτα, κανείς δεν το ξέρει. Τα σημάδια μόνο αρχίζουν να γίνονται πολλά. Δεν έχει σημασία αν, αν αλωθούμε από τον Αντίχριστον ή τους προδρόμους Του. Εάν σήμερα χαθούμε από τους προδρόμους του Αντιχρίστου είναι σαν να χαθήκαμε από τον Αντίχριστο, είναι το ίδιο. Δηλαδή σωτηρία δεν έχουμε!
«Αισθάνομαι πόσο έντονα εργάζονται για την καταστροφή της Ελλάδος»
«Αισθάνομαι πόσο έντονα εργάζονται
για την καταστροφή της Ελλάδος»
Αντίχριστοι πολλοί γεγόνασι. Αισθάνομαι πόσο έντονα εργάζονται μυστικὰ γιὰ τὴν καταστροφὴ της Ελλάδος. Αρχίσανε μὲ τὴν γλώσσα. Ὅσο ξεπέφτει η γλώσσα τόσο ξεπέφτει ο λαός.
Λένε ότι θέλουν νὰ εὐκολύνουν τὰ παιδιά. Ἀλλ’ αὐτὸ δὲν εἶναι σωστό. Τὰ παιδιὰ καὶ πάλι δὲν θὰ μάθουν γράμματα, γιατὶ ἄλλο εἶναι τὸ αἴτιο.
Τό αἴτιο εἶναι ἡ ὀρφάνια, ἡ ἔλλειψη τοῦ πατέρα.
Ἡ ἀπομάκρυνση ἀπὸ τὸν Θεό.
Αὐτὴ δίνει τόπο στὸν παλαιὸ ἄνθρωπο ποὺ μπερδεύεται μὲ τὸν νέο καὶ κάνει μπερδεμένη τὴν ψυχή.
Ὁ ἄσωτος ὅταν κατάλαβε τὴν ἀπελπιστικὴ κατάστασή του εἶπε μέσα του «Θὰ σηκωθῶ νὰ πάω στὸν πατέρα μου». Γιὰ νὰ τὸ εἰπεῖ ὅμως αὐτὸ αἰσθανόταν ὅτι εἶχε πατέρα, γιατὶ μόνο ἕνας ἄνθρωπος ποὺ ἔχει πατέρα μπορεῖ νὰ εἰπεῖ «θὰ γυρίσω στὸν πατέρα μου»...
Ἡ ἔλλειψη νοήματος στὴν ζωή, ποὺ ἀποτελεῖ πρόβλημα γιὰ ἑκατομμύρια ἀνθρώπους ἔχει θεμέλιο καὶ αἰτία της τὸ γεγονὸς ὅτι ὅλοι αὐτοὶ ...
δέν γνωρίζουν ἢ δέν πιστεύουν ὅτι ἔχουν πατέρα.
...καί μάλιστα ὅτι ἔχουν πατέρα τόν ἴδιο τόν Θεό πού εἶναι ἕτοιμος νά τούς ὑποδεχθεῖ μέ ἀνοιχτή ἀγκαλιά...
Aγίου Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου
(Το Σημειωματάριο ενός υποτακτικού 16/1/1982)
Μία προσευχή στην Παναγία του Γεννάδιου Σχολάριου
Ω Μακαρία Παρθένε, κεχαριτωμένη Μαρία, υπερευλογημένη, στολίδι του ανθρώπινου γένους, χαρά των αγγέλων, αγαλλίαμα όλης της πλάσης, κορωνίδα των αρετών, εικόνα του Θεού πανέμορφη, καλότατη βασίλισσα, εγκωμιάζουμε την αγιωσύνη Σου.
Σου χρωστούμε χάριτες γιατί συνέργησες και διακόνησες στη λύτρωσή μας.
Σε παρακαλούμε, λοιπόν, Υπεραγία Θεοτόκε, δέξου τη δέησή μας και διαβίβασέ την στον Υιό Σου, τον Κύριο Ιησού Χριστό, και δι’ αυτού στον Θεό Πατέρα και το Άγιον Πνεύμα…
Αν ακούει τους αμαρτωλούς, που μετανοούν, ο Θεός πως δεν θ’ ακούσει τις δικές Σου πρεσβείες;
Σπεύσε, σπλαγχνικότατη μητέρα του Ιησού μας και απάλλαξέ μας από τους φόβους και τους πόνους μας.
Δώσε μας σταθερή μετάνοια. Έγνοια για τη σωτηρία μας.
Αναπλήρωσε ό,τι μας λείπει από τη μακροχρόνια κακία μας. Έχομε την ελπίδα ότι δεν θα μας εγκαταλείψεις για την πολλή Σου ευσπλαχνία, ω κεχαριτωμένη και ευλογημένη Παναγία Δέσποινα.
Γεννάδιος Σχολάριος
Καιρός αγώνος, ομολογίας και μαρτυρίας ό,τι και αν μας στοιχίσει!
Είναι για όλους μας καιρός αγώνος, ομολογίας και μαρτυρίας ό,τι και αν μας στοιχίσει!
Με πολύ πόνο διαπιστώνουμε ότι πράγματι σε μερίδα νεοελλήνων υπάρχει αποστασία από τον Θεό των Πατέρων μας, αντιχριστιανικό και αντιεκκλησιαστικό πνεύμα που μερικές φορές γίνεται φανερός ή ύπουλος διωγμός κατά της Εκκλησίας, οργανωμένος, μεθοδευμένος και μανιώδης.
Ο αθεϊσμός και αντιχριστιανισμός γίνεται στον τόπο μας κατεστημένο, που επιδιώκει να κάνει τους Έλληνες αντιχρίστους. Χρησιμοποιεί την παιδεία, τα σχολικά βιβλία, το ραδιόφωνο, την τηλεόραση, τον τύπο. Χρησιμοποιεί ακόμη την ειρωνεία και την περιθωριοποίηση όσων τολμούν ακόμη να εκδηλώνουν την πίστη τους και την αγάπη τους προς την Εκκλησία.
Φθάσαμε μάλιστα σε τέτοια δαιμονική κατάσταση, ώστε και άθεοι θεολόγοι στα σχολεία να κάνουν αθεϊστική προπαγάνδα.
Αν προσθέσει κανείς σ’ αυτά και τις συνέπειες που έχουν στα ήθη και στην πίστη του λαού μας η εισβολή στον τόπο μας του τουρισμού και του δυτικού υλιστικού τρόπου ζωής και η είσοδός μας στην χοάνη της Ε.Ο.Κ., τότε αντιλαμβάνεται ότι διερχόμεθα τον μεγαλύτερο πνευματικό κίνδυνο που περάσαμε ποτέ ως ελληνορθόδοξο έθνος.
Το χειρότερο είναι ότι δεν έχουμε συνειδητοποιήσει τον κίνδυνο, δεν υπάρχει η δέουσα πνευματική εγρήγορση και αντίσταση, δεν υπάρχουν προφητικές μορφές — εκτός εξαιρέσεων — που με αυτοθυσία και παρρησία θα καταγγείλουν τα όργανα του Αντίχριστου, θα καλέσουν τον ευσεβή λαό σε πνευματική επιστράτευση,
θα πουν το νέο ΟΧΙ του Ορθοδόξου Ελληνισμού στην νέα και χειρότερη πνευματική αιχμαλωσία που απειλεί το Γένος μας.
Πιστεύω ότι η προσπάθεια των εχθρών του Γένους μας για αποχριστιανικοποίηση των Ελλήνων σκοπεύει στον αφελληνισμό μας, ώστε οι Έλληνες πνευματικά και εθνικά εξανδραποδισμένοι να είμαστε εύκολη λεία των διεθνών συμφερόντων και ολοκληρωτικών ιδεολογιών.
Αν οι νεοέλληνες χάσουμε τον Χριστό ή τον απωθήσουμε στο περιθώριο, θα χάσουμε και την πνευματική μας ελευθερία, την δυνατότητα να συνεχίσει να καρποφορεί σ’ αυτόν τον τόπο η ζωηφόρος παράδοση του ορθοδόξου ανθρωπισμού.
Γι’ αυτό είναι για όλους μας καιρός αγώνος, πνευματικής αντιστάσεως, ομολογίας και μαρτυρίας της πίστεώς μας, ό,τι και αν μας στοιχίσει!
Πιστεύω ότι και σήμερα ο αγώνας μας είναι υπέρ πίστεως και πατρίδος, ή όπως θα το έλεγαν οι αγωνισταί του 1821: «για του Χριστού την πίστη την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Για την πνευματική ελευθερία που είναι η αναγκαία προϋπόθεση και της εθνικής μας ανεξαρτησίας!
Εκείνων τον αιματηρό αγώνα καλούμεθα να συνεχίσουμε σήμερα όσοι νεοέλληνες — και πιστεύω είμαστε η μεγάλη πλειονότητα — μένουμε πιστοί στις αξίες, για τις οποίες εκείνοι θυσιάσθηκαν.
Πιο επικίνδυνος για τον τόπο μας και από τους ξένους εισβολείς, που επιβουλεύονται την πατρογονική μας γη, είναι ο αντίχριστος αθεϊσμός, γιατί αυτός σκοτώνει τις ψυχές μαςκαι αλλοιώνει τις συνειδήσεις μας και τα φρονήματά μας.
Σε κρίσιμες περιόδους της ιστορίας μας ο Θεός ανέδειξε φωτισμένους άνδρες σαν τον άγιο Κοσμά τον Αιτωλό και τον Μακρυγιάννη, που αφύπνισαν τον λαό και τον στερέωσαν στην ορθόδοξο πίστη και στο εθνικό του φρόνημα.
Πιστεύω ότι και σήμερα η Χάρις του Θεού και η Υπέρμαχος Στρατηγός του Γένους μας θα οικονομήσουν κάτι για την σωτηρία μας, ανταποκρινόμενοι στον αγώνα, στον πόνο, στην μετάνοια, στα δάκρυα όσων δεν προσκύνησαν τους συγχρόνους Βάαλ της αποστασίας.
Έχουμε άλλωστε και το παράδειγμα της Σοβιετικής Ενώσεως, όπου τα 70 χρόνια διωγμού κατά της Εκκλησίας δεν μπόρεσαν να σβήσουν την πίστη στα ευρύτερα στρώματα του ευσεβούς ρωσικού λαού, μάλλον και την στερέωσαν και λάμπρυναν.
Ο Ιησούς Χριστός, ο Θεάνθρωπος, ο Εσταυρωμένος και Αναστάς, και όχι ο διάβολος, έχει τον τελευταίο λόγο στην ιστορία. Και γι’ αυτό όσο και αν ο ουρανός συννεφιάζει, εμείς πάντα ελπίζουμε.
Γέροντας Γεώργιος Καψάνης
Καθηγούμενος Ι.Μ. Οσίου Γρηγορίου († 2014)
Αγιορειτική Μαρτυρία, τ. 2, σ. 74-75
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις
(
Atom
)