ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟΝ ΤΗΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΣ
Ἡ μετάνοια, τὸ μυστήριον τῆς μετανοίας εἶναι σωτήριον, εἶναι ἕνα ἀπὸ τὰ 7 μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας μας ἀλλὰ τὸ δεύτερον μετὰ τὸ Ἅγιον Βάπτισμα. Τὸ ἅγιον Βάπτισμα ἔχει τὴν χάριν εἰς τοὺς βαπτιζομένους εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νὰ δίδῃ ἄφεσιν εἰς τὴν προπατορικὴν ἁμαρτίαν τὴν ὁποίαν ὡς κληρονομίαν ἔλαβον ὅλοι οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἐγεννήθησαν ἀπὸ τὸν Ἀδὰμ καὶ ἔπειτα. Βαπτιζόμενοι ὅμως εἰς τὸ μυστήριον τῆς Ἁγίας Τριάδος ἐξαλείφονται αἱ ἁμαρτίαι των, καθὼς καὶ ὅσας ἁμαρτίας ἔχουν διαπράξη. Τὸ ἴδιον γίνεται καὶ μὲ τὴν μετάνοιαν.
Διὰ τῆς μετανοίας ὁ ἄνθρωπος λαμβάνει δεύτερον βάπτισμα καὶ καθαρίζεται ἀπὸ τὰς μετὰ τὸ βάπτισμα ἁμαρτίας του. Ὅταν μετανοήση ὁ ἄνθρωπος, ἐξωμολογηθῆ τὰ ἀνομήματά του καὶ ἀποφασίση νὰ μὴ πράξη πλέον ἁμαρτίας, νὰ μισήση αὐτάς, αὐτοστιγμὴ λαμβάνει τὴν ἄφεσιν τῶν πταισμάτων του καὶ ἀπὸ ἁμαρτωλὸς σὲ μιὰ στιγμὴ γίνεται δίκαιος, ὅπως ὁ ληστὴς ὁ ὁποῖος γιὰ μιὰ στιγμὴ ἐκέρδισε τὸν Παράδεισον, διότι μετενόησε. Ὁ Κύριος ποὺ ἐγνώρισε τὴν μετάνοιάν του, ὅτι δὲν ἦτο ὅπως πολλῶν ἀνθρώπων καὶ μάλιστα τῶν σημερινῶν, οἱ ὁποῖοι μετανοοῦν ὄχι ὅμως ἀληθῶς, ἀλλὰ ὑποκριτικῶς καὶ δολίως. Μετανοοῦν ὄχι μὲ τὴν καρδιά τους ἀλλὰ μὲ τὰ χείλη, τὸ στόμα καὶ τὴν γλῶσσαν. Μὲ τὴν καρδιάν τους ὅμως δὲν μετανοοῦν. Ἡ πόρνη ποὺ μετενόησε ἔλαβε τὴν ἄφεσιν καὶ κάθε ἕνας ἄνθρωπος, ποὺ ἀληθινὰ μετανοεῖ καὶ ἐξομολογεῖται, λαμβάνει τὴν συγχώρησιν τῶν ἁμαρτιῶν του παρὰ Θεοῦ διὰ τοῦ ἱερέως πνευματικοῦ καὶ ἀναγεννιέται. «Καὶ δάκρυον στάξαν, λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος, ἰσοδυναμεῖ τῷ λουτρῷ τοῦ βαπτίσματος καὶ στεναγμὸς ἐπίμοχθος ἐπανάγει τὴν πρὸς ὀλίγον ἐπαναχωρήσασαν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος».
Ἡ ἁμαρτία διώκει τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ ἀπὸ τὸν ἄνθρωπον. Ὁ ἁμαρτωλὸς ἁμαρτάνοντας φεύγει ἀπὸ τὸν Θεὸν καὶ πηγαίνει πρὸς τὸν διάβολον ὁ ὁποῖος τὸν δέχεται μὲ ἀνοιχτὰς ἀγκάλας καὶ τὸν κάνει φίλον του, καὶ δὲν εἶναι πλέον φίλος οὔτε μαθητὴς τοῦ Κυρίου καὶ Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ εἶναι μαθητὴς καὶ φίλος καὶ δοῦλος καὶ ὑποχείριος τοῦ διαβόλου. Ὅταν ὅμως αὐτὸς ὁ ὁποῖος ἀναιρεῖ τὰς ὑποσχέσεις, ποὺ ἔδωσε εἰς τὸ βάπτισμα, ὅτι θὰ εἶναι πάντοτε ἑνωμένος μὲ τὸν Χριστὸν καὶ ἔγινε φίλος τοῦ διαβόλου εἰς τὸν ὁποῖον ὑπεσχέθη ὅτι μισεῖ τὰ ἔργα του καὶ ἐμπτύει αὐτόν, ὅταν, λέγω, αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς καταφρονεῖ τὸν Θεόν, τὰς εὐεργεσίας Του, καὶ ἐνῶ ἐξηγοράσθη διὰ τοῦ τιμίου αἵματος τοῦ Χριστοῦ ἀπὸ τὴν αἰώνιον κατάρα καὶ ἔγινε παιδὶ τοῦ Θεοῦ, ὅταν, λέγω, αὐτὸς ὁ ἁμαρτωλὸς ὅσες καὶ ἂν ἔχη ἁμαρτίες διαπράξει, μετανοήση καὶ ἐξωμολογηθῆ καὶ στενάξη καὶ δακρύση, γίνεται ἅγιος, σώζεται. Γίνεται κληρονόμος τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν. Ὁ θεῖος Χρυσόστομος, ὁ δεύτερος κῆρυξ τῆς μετανοίας, μετὰ τὸν Βαπτιστὴν Πρόδρομον, ἡ παρηγορία τῶν ἁμαρτωλῶν, θαυμάζων καὶ ἐκπληττόμενος πῶς ὁ Θεὸς τὸν ἁμαρτωλὸν γιὰ μιὰ στιγμή, ποὺ θὰ ὁμολογήση τὰς ἁμαρτίας του καὶ ἀποφασίση νὰ μὴ ἁμαρτάνη, ἀπὸ ἁμαρτωλὸν τὸν κάνει δίκαιον, λέγει: «Ὢ φιλανθρωπίας μέγεθος! Ὢ ἀγαθότητος ὑπερβολή! Τὸν ἡμαρτηκότα ἐπὰν τὰ ἡμαρτημένα ἐξείπει καὶ τὴν ἑξῆς ἀσφάλειαν ἐπιδείξητε, ἀθρόον ὁ Θεὸς δίκαιον ἀποφαίνει». Αὐτοστιγμή, γιὰ μιὰ στιγμή, ἀπὸ ἁμαρτωλὸν τὸν κάνει δίκαιον, ἀρκεῖ νὰ μετανοήση πραγματικά…
Από το βιβλίο, Πύλη Σωτηρίας, Μετάνοια, Εκδόσεις Ορθόδοξος Κυψέλη