... ΚΑΙ ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΑΛΛΟΙΩΣΕΙΣ ΤΟΥ.
Η Οσία Μαρία η Αιγυπτία καταγόταν από την Αίγυπτο και έζησε τον 6ον αιώνα, την εποχή του αυτοκράτορα Ιουστινιανού.
Στα νεανικά της χρόνια ζούσε μέσα στην ακολασία και παρέσυρε πολλούς ανθρώπους στην ηθική καταστροφή.
Όταν ήταν 12 χρονών ξέφυγε από την προσοχή των γονιών της και πήγε στην Αλεξάνδρεια, όπου επί 17 χρόνια ζούσε άσωτη ζωή.
Μετά, από περιέργεια πήγε, με πολλούς άλλους προσκυνητές, στα Ιεροσόλυμα, για να παρεβρεθεί στην ύψωση του Τίμιου Σταυρού.
Όταν θέλησε να μπει στο ναό της Ανάστασης, τη μέρα που υψωνόταν ο Τίμιος Σταυρός, ένοιωσε 3 έως 4 φορές κάποιαν αόρατη δύναμη μέσα της, που την εμπόδιζε να μπει, ενώ το πλήθος έμπαινε ανεμπόδιστα.
Αφού πληγώθηκε η καρδιά της απ' αυτό, αποφάσισε ν' αλλάξει ζωή και να εξιλεώσει το Θεό με τη μετάνοια.
Έτσι βάζοντας σαν εγγυήτριά της την Παναγία, υποσχέθηκε ότι εάν αφήσει να μπει κα να δει τον Σταυρό του Κυρίου, θα ήταν συνετή και φρόνιμη στο μέλλον και δεν θα μόλυνε πια το σώμα της με πονηρές επιθυμίες και ηδονές.
Όταν γύρισε μετά στην εκκλησία, αυτή τη φορά μπόρεσε να μπει χωρίς καμιά δυσκολία.
Τότε προσκύνησε το Τίμιο ξύλο και χωρίς να λησμονήσει την υπόσχεση που έδωσε, αναχώρησε την ίδια μέρα από τα Ιεροσόλυμα κι' αφού πέρασε τον Ιορδάνη μπήκε στα ενδότερα μέρη της ερήμου, όπου έζησε επί 47 χρόνια μια ζωή πολύ σκληρή και ασυνήθιστη, χωρίς να δει άνθρωπο, αλλά, έχοντας μοναδικό της θεατή τον Θεό, προσευχόταν μόνη σ' Αυτόν.
Τόσο δε αγωνίστηκε, ώστε πέρασε την ανθρώπινη φύση και απόκτησε ζωή πάνω στη γη αγγελική και υπεράνθρωπη.
Τόσο δε υψώθηκε δια μέσου της απάθειας, ώστε περπατούσε πάνω στα νερά του ποταμού, χωρίς να βυθίζεται.
Όταν δε προσευχόταν, σηκωνόταν από τη γη ψηλά και στεκόταν μετέωρη στον αέρα.
Περί το τέλος της ζωής της έτυχε να συναντήσει κάποιον ερημίτη, που λεγόταν Ζωσιμάς, που αφού του διηγήθηκε όλη της τη ζωή, τον παρακάλεσε να της φέρει τα άχραντα Μυστήρια για να κοινωνήσει.
Εκείνος το έκανε την επομένη χρονιά, την Μεγάλη Πέμπτη.
Αλλά τον άλλο χρόνο, ξαναγυρνώντας ο Ζωσιμάς την βρήκε νεκρή, ξαπλωμένη στη γη και κοντά της ένα σημείωμα, που έγραφε:
«Αββά Ζωσιμά, Θάψον ώδε το σώμα της Αθλίας Μαρίας. Απέθανον την αυτήν ημέραν, καθ' ην εκοινώνησα των αχράντων Μυστηρίων. Εύχου υπέρ εμού».
Τό ὑπόδειγμα μετανοίας τῆς Ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας τῆς Αὐγυπτίας πρέπει νά τό ἔχωμε διαρκῶς πρό ὀφθαλμῶν.
Δέν ἔχει καμμία σημασία πόσο, λίγο ἤ περισσότερο, ἁμαρτωλοί εἴμεθα.
Σημασία ἔχει νά ἔχωμε συναίσθησι τῆς ἁμαρτωλότητός μας καί νά ἐλπίζωμε στό ἄπειρο ἔλεος τοῦ φιλανθρώπου Θεοῦ μας.
Καί, βεβαίως, νά ἀγωνιζώμεθα μέ τή βοήθεια τοῦ Θεοῦ κατά τῶν παθῶν.
Ἡ ἁμαρτία ὑπάρχει, ἀλλά καί ἡ μετάνοια ἐπίσης ὑπάρχει ὡς δυνατότης γιά ὅλους μας.
Ἀρκεῖ νά τό θέλωμε.
Ἀπό τό παράδειγμα τῆς ὁσίας διδασκόμεθα ὅτι ἀφοῦ κάνομε τήν ἀρχή, βάζοντας, ὅπως λένε οἱ Πατέρες «ἀρχή μετανοίας», δέν θά πρέπει στή συνέχεια νά γυρίσωμε πίσω.
Ἡ ἀληθινή μετάνοια, πάνω ἀπ’ ὅλα, χρειάζεται ἀπόφαση καί συνέπεια, γιά νά καρποφορήση.
Ὁ ἀγώνας δέν εἶναι εὔκολος.
Δέν ἀφήνει εὔκολα ὁ διάβολος τόν ἄνθρωπο νά τοῦ ξεφύγη ὁριστικά καί νά τόν κερδίση γιά πάντα ὁ Βηθλεεμίτης!
Ἰδιαιτέρως στήν ἀρχή ὁ ἀγώνας εἶναι αἰματηρός.
Μά στό τέλος κατορθώνεται, μέ τή βοήθεια καί τή χάρι τοῦ Θεοῦ, ὁ διάβολος νά φοβᾶται τόν ἄνθρωπο τοῦ Θεοῦ!
Πρέπει, ἀκόμη, νά ἐπισημάνωμε ὅτι ἡ ἄσκηση πρέπει πάντοτε νά συνδυάζεται μέ τήν μυστηριακή ζωή καί ἰδίως τήν συμμετοχή στό Ποτήριο τῆς Ζωῆς.
Καί φυσικά ἀπαραίτητη εἶναι ἡ ἐξαγόρευση τῶν λογισμῶν μας καί ἡ θεία ἐξομολόγηση σέ ἔμπειρο Πνευματικό Πατέρα.
Στήν παράδοξη ἐποχή μας ἡ γενική ἀποστασία καί τό κυρίαρχο πνεῦμα τῆς πλάνης (τῆς ψευδο-«νέας ἐποχῆς»), τό ὁποῖο δέν ἀνέχεται τά παραδεδομένα, πολλές φορές καί ὅταν δέν ἀποσιωποῦν τό βασικό κήρυγμα τῆς Ἐκκλησίας πού εἶναι ἡ μετάνοια, τότε τήν παραποιοῦν καί τήν ἀλλοιώνουν.
Ἐπί παραδείγματι, ὅλο καί λιγότερο πλέον ἀκούγεται σήμερον, ἀκόμη καί σέ πνευματικούς καί θεολογικούς κύκλους, ἡ ἀνάγκη καθάρσεως ἀπό τά πάθη καί δή ἡ ἀνάγκη τῆς ἀποχῆς τοῦ ἀγωνιζομένου χριστιανοῦ ἀπό τίς σαρκικές ἁμαρτίες, ἠδονές καί ἀπολαύσεις.
Ὅπως ἐπισημαίνει καί τονίζει ἰδιαιτέρως σύγχρονος ὅσιος γέροντας καί πολύπειρος πνευματικός πατέρας, χρειαζόμεθα πίστη, ἀλλά καί ἠθική!
Δηλαδή, θεωρία καί ὁμολογία ἀλλά καί πράξη μέ κορωνίδα τήν ἐγκράτεια.
Χωρίς τόν συνδυασμό αὐτῶν τῶν δύο, χάρις Θεοῦ δέν ἐπισκιάζει τόν ἄνθρωπο!
Εἶναι λυπηρό διότι μερικοί νομίζουν ὅτι ἀποσιωπώντας τήν ἀνάγκη μετανοίας καί ἠθικοῦ βίου κάνουν πιό ἑλκυστικό τό κήρυγμα τῆς σωτηρίας.
Στήν οὐσία, ὅμως, τό ἀλλοιώνουν καί ἀπομακρύνουν τήν «καλή ἀλλοίωση» τοῦ ἀνθρώπου ὑπό τῆς χάριτος τοῦ Θεοῦ.
Ἔχει ἰδιαίτερη σημειολογική, ἀλλά καί βαθύτερη οὐσιαστική θεολογική, σημασία τό γεγονός ὅτι ἐλάχιστοι σήμερα ὁμιλοῦν π. χ. γιά τή μεγάλη ἁμαρτία τῆς πορνείας πού τείνει σήμερον νά θεωρεῖται κάτι φυσιολογικό!
Προτιμᾶται, μέ διάφορες παραλλαγές, νά ἐπαναλαμβάνεται ὡς κήρυγμα, τό ἀτυχέστατο ἐκεῖνο «ἐλᾶτε ὅπως εἶστε» ἤ ἀκόμη χειρότερα, ἀγαπήστε τόν Θεό καί κάντε ὅ,τι θέλετε!
Σέ ἕνα ἄλλο ἐπίπεδο, τό ἴδιο κακό «κήρυγμα» κάνουν καί οἱ ὁπαδοί καί θιασῶτες τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τῆς μεγάλης αὐτῆς αἱρέσεως τῆς ἐποχῆς μας πού λυμαίνεται τήν ἅπαξ παραδοθεῖσα τοῖς ἁγίοις Πίστει, καί προπαγανδίζει στίς συνειδήσεις ἀκόμη καί τῶν ὀρθοδόξων ὅτι δήθεν δέν πειράζει ὁ κάθε χριστιανός νά πιστεύη ὅπως θέλει ἤ ἔμαθε, ἀρκεῖ να ἀγαπᾶ.
Δέν ἀνέχεται (ἡ αἵρεση αὐτή ) τή σχετική διδασκαλία τῶν Ἁγίων Πατέρων μας, σύμφωνα μέ τήν ὁποία ἡ κάθε αἵρεση συνιστᾶ «πνευματική πορνεία»!
Ἄς προσέξωμε, λοιπόν, διότι οἱ ἀγαπολογίες καί ἡ ἐκκοσμίκευση ἀλλοιώνουν, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, καί τήν πεμπτουσία τοῦ μηνύματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πού εἶναι ἡ μετάνοια.
Μετάνοια γιά ὅλους καί γιά ὅλα, ἐν ὅσω δέν εἶναι καί προκειμένου νά εἶναι ἐναρμονισμένα μέ τή σώζουσα ἀλήθεια!
Μετάνοια ὡς ἐπιστροφή στό ἀρχαῖο κάλλος τοῦ ἀλωβήτου κατ’ εἰκόνα καί ἀγώνας γιά τήν ἐπίτευξη τοῦ θείου προορισμοῦ μας πού δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τήν κατά χάριν θέωση, τουτέστιν τήν σωτηρία μας!
Εἴθε δέ, διά πρεσβειῶν τῆς ὁσίας Μητρός ἡμῶν Μαρίας, τῆς Αἰγυπτίας, νά ἀξιωθῶμεν αὐτῆς πάντες.
Ἀμήν. Γένοιτο!
Δημητρης Κατσούρας