Δέσποινα Θεοτόκε, ή ελπίς μου, σύ γινώσκεις τους λογισμούς μου και τάς πράξεις μου και τήν ασθένειαν τής ταπεινής μου φύσεως, και σοι τήν εμήν ψυχήν παριστώ ρερυπωμένην πολλοίς αμαρτίαις και λογισμοίς ατόποις. Σύ, Δέσποινα, βλέπεις τά έλκη τών τραυμάτων τής εμής ψυχής• σύ τήν ίασιν βράβευσον, επιχέουσα ρανίδα τής σής φιλάνθρωπου συμπαθείας. Επίβλεψον, Δέσποινα μου Θεοτόκε, και ευμενή ποίησον μετ' εμού τόν σόν Υιόν και Θεόν, τόν μέλλοντα δημοσιεύειν ενώπιον Αγγέλων και ανθρώπων τους πονηρούς μου λογισμούς και ενθυμήσεις και πράξεις.
Δέχεται σε ώς Μητέρα ό φιλάνθρωπος υπέρ ψυχής αμαρτωλού και απεγνωσμένης πρεσβεύουσαν, ώς καταφυγήν και μεσίτριαν τών αμαρτωλών. Ελέησόν με τόν χειμαζόμενον τω πελάγει τών πειρασμών, τόν θαρρούντα τω σώ έλέει και τή ση συμπαθεί προστασία, τόν επιρρίποντα διά παντός τό τής ψυχής όμμα εις τό πλήθος τών σών οικτιρμών, και προσφέροντά σοι στεναγμόν έκ καρδίας συντετριμμένης.
Μή παύση υπέρ εμού πρεσβεύουσα του ταπεινού και αθλίου, ίνα διά τής σής αντιλήψεως αξιωθώ συγχωρήσεως τών πολλών μου δεινών πράξεων. Σέ γάρ επί τούτω καταφυγήν των αμαρτωλών έθετο ό Υιός σου και Θεός ημών, ό πάσης κτίσεως Δημιουργός.
Ναί, Κύριε, ό εύδοκήσας διά σπλάγχνα ελέους σου τεχθήναι έκ της πανάχραντου σου Μητρός της αειπαρθένου Μαρίας διά τήν σωτηρίαν του γένους ημών, πρόσδεξαι ταύτην μεσίτιν υπέρ της εμής αναξιότητος, όπως διά της σης ευσπλαγχνίας τη μητρική αυτής πρεσβεία απολυτρώσεως τύχω, περί ων ακουσίως ή εκουσίως ήμαρτον ενώπιον σου• ότι σύ ει ό Θεός ημών, και σοι τήν δόξαν και ευχαριστίαν αναπέμπομεν, τω Πατρί και τω Υιώ και τω αγίω Πνεύματι, νύν και αεί και είς τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.