Μᾶς λέγει ὁ Ἀπ. Ἰάκωβος:
«Μὴ πολλοὶ διδάσκαλοι γίνεσθε, ἀδελφοί μου, εἰδότες ὅτι μεῖζον κρῖμα ληψόμεθα» (Ἰακ. Γ, 1). Προσοχὴ, ἀδελφοί μου, μὴ παίρνετε πολλοὶ τὴν θέση τοῦ διδασκάλου, διότι, γνωρίζετε ὅτι ἐμεῖς ποὺ διδάσκουμε, θὰ κριθοῦμε αὐστηρότερα καὶ συνεπῶς θὰ λάβουμε μεγαλύτερη τιμωρία. Ποιοὶ ὅμως μποροῦν νὰ διδάξουν;
Τί εἶπε ἡ Ὁσία Συγκλητική;
«Εἶναι ἐπικίνδυνο νὰ διδάσκη ὅποιος δὲν προώδευσε μὲ τὴν πράξη τῆς ἀρετῆς. Ὅπως ἕνας ποὺ ἔχει ἑτοιμόρροπο σπίτι, ὅταν ὑποδεχθῆ σ᾽ αὐτὸ ξένους, θὰ τοὺς κάνη κακό, γιατὶ θὰ πέση πάνω τους τὸ σπίτι, ἔτσι καὶ αὐτός, ποὺ χωρὶς νὰ ἔχη προηγουμένως οἰκοδομήσει τὸν ἑαυτόν
του, κάνει νὰ χαθοῦν μαζί του καὶ ὅσοι πῆγαν σ᾽ αὐτόν. Μὲ τὰ λόγια μὲν τοὺς κάλεσε σὲ σωτηρία, μὲ τὴν ἁμαρτωλότητα ὅμως τῆς ζωῆς του μᾶλλον ἔβλαψε ὅσους τὸν ἀκολούθησαν».
Ὁ Ἀπ. Ἰάκωβος πιὸ κάτω ἀναφέρει:
«γινωσκέτω ὅτι ὁ ἐπιστρέψας ἁμαρτωλὸν ἐκ πλάνης ὁδοῦ αὐτοῦ σώσει ψυχὴν ἐκ θανάτου καὶ καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν (Ἰακ. ε 20).
Ἂς γνωρίζη ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος ἐπέστρεψε ἕνα ἁμαρτωλό ἀπὸ τὸν καταστροφικὸ δρόμο, ποὺ βαδίζει, θὰ σώση πολύτιμη ψυχὴ ἀπὸ τὸν θάνατο καὶ θὰ ἐξαλείψη πλῆθος ἁμαρτιῶν.
Ὁ δὲ Ὅσιος Ὑπερέχιος εἶπε:
«Σοφὸς πράγματι εἶναι ἐκεῖνος, ποὺ διδάσκει ὄχι μὲ ὡραίους λόγους, ἀλλὰ μὲ τὰ ἔργα του».
Ρώτησε ὁ Ἅγ. Μακάριος τὸν Ἄγγελο:
«–Ἐπειδὴ ἦλθες νὰ μὲ διδάξης τὸν ἁμαρτωλό, σὲ παρακαλῶ πές μου καὶ τοῦτο: Ἂν εὑρεθῆ κάποιος ἁμαρτωλὸς καὶ διδάξη κάποιον ἄλλον, καὶ τὸν βγάλη ἀπὸ τὴν ἁμαρτία καὶ τοῦ δείξη δρόμο καλό, ἔχει κανένα μισθό;
–Ὅποιος διδάξει ἄλλον, τοῦ λέγει ὁ Ἄγγελος, καὶ τὸν βγάλει ἀπὸ τὴν ἁμαρτία, σώζει τὸν ἑαυτόν του καὶ τὴν ψυχή του βγάζει ἀπὸ τὴν κόλαση. Ἔτσι καὶ ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος συμβουλεύει κακῶς ἕνα ἄνθρωπο, δὲν καταστρέφει μόνον τὸν ἄλλο, ἀλλὰ καὶ τὴν ἰδική του ψυχὴ παραδίδει στὸν διάβολο. Ἑπομένως δὲν ὑπάρχει φοβερωτέρα ἁμαρτία ἀπὸ τὸ νὰ συμβουλεύης ἄνθρωπο σὲ κακὸ ἔργο. Καὶ ἀντιθέτως δὲν ὑπάρχει καλλίτερο ἀπὸ τὸ νὰ τὸν συμβουλεύσης τὸ καλό.
Ἀφοῦ εἶπε αὐτὰ ὁ Ἄγγελος, καὶ ἀφοῦ ἔκλινε τὴν κεφαλή, εἶπε πρὸς τὸν γέροντα:
–Εὐλόγησον, Ἅγιε πάτερ καὶ συγχώρησόν μοι. Τότε ὁ γέρων ἔπεσε καὶ προσεκύνησε αὐτόν».
Λέγει ὁ Μέγας Βασίλειος:
«Ὅπως ὁ κάλαμος εἶναι ὄργανο τῆς γραφῆς, τὸ ὁποῖο κινεῖ τὸ χέρι τοῦ ἐπιστήμονα, γιὰ νὰ σημειώνει ἀκριβῶς αὐτὰ ποὺ γράφει, ἔτσι καὶ ἡ γλώσσα τοῦ δικαίου, κινεῖται ἀπ᾽ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα καὶ γράφει μέσα στὶς καρδιὲς τῶν πιστῶν τὰ ρήματα τῆς αἰώνιας ζωῆς, ἐμβαπτιζόμενη ὄχι στὸ μελάνι, ἀλλὰ στὸ Πνεῦμα τοῦ ζωντανοῦ Θεοῦ. Γραμματέας λοιπὸν τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, γιατὶ ἔχει σοφία καὶ διδάσκει τοὺς πάντες. Εἶναι δὲ καὶ ὀξύγραφο, γιατὶ ταχεῖα εἶναι ἡ κίνηση τῆς σκέψεως. Χαράζει δὲ τὸ Πνεῦμα νοήματα, «οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις» (Β´ Κορ. 3,3).
Ἀνάλογα δὲ πρὸς τὴ χωρητικότητα τῆς καρδιᾶς ἐγγράφει τὸ Πνεῦμα στὶς καρδιὲς περισσότερα ἢ λιγότερα, κι ἀνάλογα πρὸς τὴν καθαρότητα, ποὺ ἔχει ἑτοιμαστεῖ ἐγγράφει φανερὰ σὲ ὅλους ἢ σκοτεινότερα. Ἐξ αἰτίας δὲ τῆς ταχύτητας μὲ τὴν ὁποία γράφονται ὁλόκληρη ἡ οἰκουμένη εἶναι γεμάτη ἀπ᾽ τὸ Εὐαγγέλιο».
(Ἀπ᾽ τὴν Ὁμιλία του «Εἰς τὸν ΜΔ´ Ψαλμόν»)
Πηγή: Ορθόδοξος Τύπος (27 - 11 - 2015)