Πατριάρχες καὶ δεσποτάδες, ἱερεῖς, καθηγητάδες, πνευματικοὶ ὁδηγοὶ ποικίλων «θεολογικῶν ἀποκλίσεων», μακρόθεν ἱστάμενοι τῆς Πατερικῆς, τῆς γνήσιας Παραδόσεως καὶ τῆς ἅπαξ παραδοθείσης Πίστεως, ἔχουν ἐπιδοθεῖ σὲ ἕνα ἄνευ προηγουμένου παιχνίδι ἐπιβολῆς τῶν ἀπόψεών τους, τῶν ἐπιθυμιῶν τους καὶ τοῦ θελήματός τους, πρὸς συνταυτισμὸ μὲ τὸ θέλημα τῶν ἐχθρῶν τῆς πίστεως, τῶν αἱρετικῶν, τῶν πάσης φύσεως «πίστεων», χωρὶς νὰ δίνουν λόγο σὲ κανέναν. Ἐρήμην τοῦ λαοῦ - σὲ ποιὸν νὰ δώσουν ἄλλωστε λόγο, ἀφοῦ ἔχουν τὴν πλήρη ὑποστήριξη τῶν ὑψηλὰ ἱσταμένων καὶ ἀφοῦ ὁ λαὸς ἀπέχει τῶν τεκταινομένων, ὄντας ἐν πολλοῖς ἀκατήχητος καὶ σιωπᾶ λόγω τῆς ἐπιβληθείσης τρομοκρατίας.
Ἔχοντας στὸ θολωμένο τους νοῦ ὡς ἄθυρμα τῆς διεξαγωγῆς αὐτοῦ τοῦ παιχνιδιοῦ τὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ ὡς ἐκτελεστικὸ μέσο τὴν ὑπερηφάνεια τους, ἀπαξιώνουν τὶς Ἁγιοπνευματικὲς ἐμπειρίες τῶν Ἁγίων καὶ ὅλη τὴν Ἀποστολικὴ Παράδοση καὶ προχωροῦν στὸ δικό τους «νέο δρόμο», τὸν μεταπατερικό, τὸν νεοπατερικό, κλπ., σχετικοποιώντας τὴν Ἀλήθεια καὶ θέλοντας νὰ…. συμπαρασύρουν ἐκβιαστικὰ καὶ τοὺς «μὴ θέλοντας εἰσελθεῖν».
Ὡς νεοπροτεσταντίζοντες φωστῆρες, ἐκπηδῶντες καὶ ἀποπηδῶντες, τώρα πλέον καὶ ἀπὸ τὴν Ἁγία Ὀρθοδοξία, μὴ ἀντέχοντες τὴ γνήσια, τὴ σωτηριώδη Παράδοσή της, τὴν ὑπὸ τῶν Ἁγίων Πατέρων συμπεφωνηθεῖσα καὶ διὰ τῶν Ἁγίων Συνόδων παραδοθεῖσα, ἔχουν διασκορπίσει πλῆθος μαθητῶν τους ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, νὰ «ἐπανευαγγελίσουν» τοὺς πιστοὺς μὲ τὰ καινοφανῆ ἀλλὰ καὶ κενόλογα ἀποκυήματα τῆς δικῆς τους σοφίας.
«ἠμεῖς δὲ οὐ τὸ πνεῦμα τοῦ κόσμου ἐλάβομεν, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ ἐκ τοῦ Θεοῦ, ἴνα εἰδῶμεν τὰ ὑπὸ τοῦ Θεοῦ χαρισθέντα ἠμίν. ἃ καὶ λαλοῦμεν οὐκ ἐν διδακτοῖς ἀνθρωπίνης σοφίας λόγοις, ἀλλ' ἐν διδακτοῖς Πνεύματος ἁγίου, πνευματικοῖς πνευματικὰ συγκρίνοντες».(Α΄Κορ.2, 12-13) Νὰ τί λέει ὁ Ἅγιος Χρυσόστομος γιὰ τὸν Ἀπ. Παῦλο, ἑρμηνεύοντας τοὺς παραπάνω στίχους: «Βλέπεις ποῦ μᾶς ἀνέβασε ἡ ἀνωτερότητα τοῦ διδασκάλου; Ἔχουμε ἐμεῖς τόση διαφορὰ στὴ σοφία ἀπὸ ἐκείνους,(τοὺς ξένους πρὸς τὸ Θεὸ) ὅση τὸ Ἅγιο Πνεῦμα ἀπὸ τὸν Πλάτωνα. Διότι οἱ μὲν ἔχουν δασκάλους τοὺς ἔξωθεν τῆς πίστεως ρήτορες, ἐμεῖς δὲ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα». Αὐτοὶ εἶναι οἱ Ἅγιοι. Πνευματοδίδακτοι.Ἐπιχειροῦν «νὰ ἐπαναφέρουν στὴ σωστὴ πορεία τὴν ἐκτραπεῖσα Κιβωτὸ Σωτηρίας, λόγω ἀδυναμίας κατανόησης τοῦ Εὐαγγελίου», νὰ διορθώσουν δηλαδὴ τοὺς Ἁγίους. Ἡ δὲ Ἁγία Κιβωτός, κατὰ τὸ πατριαρχικὸ ἀσεβὲς ἀπόφθεγμα «κρίμασιν οἶς Κύριος οἶδεν», προφανῶς, κατ` αὐτούς, κακοὺς κακῶς ἀνέδειξε Ἁγίους ἢ κι ἂν τοὺς ἀνέδειξε, εἶναι πλέον ἐλλιπὴς ἡ μαρτυρία τους περὶ τῆς Ἀληθείας. Ἀκόμη, πάλι κατ` αὐτούς, ἐφάνη ἀνίκανη νὰ ὁδηγήσει στὴ σωτηρία τὶς μέχρι τώρα ψυχὲς ποὺ τὴν ἐμπιστεύτηκαν, διότι ἀγωνίστηκαν μὲ «ἐλαττωματικὰ πνευματικὰ ὄπλα» καὶ πνευματικοὺς ὁδηγοὺς «μειωμένων προσόντων».
Αὐτὰ ὅμως εἶναι ὄχι μόνο ἐπικίνδυνα παιχνίδια ἀλλὰ καὶ θανατηφόρα. Δείχνουν ψυχὲς ποὺ ἔχουν σκληρυνθεῖ καὶ ἔχουν χάσει τὴν πίστη τους. Μὲ τὸ ἴδιον θέλημα καὶ τὴν ὑπερηφάνεια, ποὺ ἀποτελοῦν τὸν τελειότερο συνδυασμό, γιὰ νὰ ὁδηγηθεῖ ἡ ψυχὴ στὴν αἵρεση, προσπαθοῦν νὰ συνταιριάξουν τὰ ἀταίριαστα. «Τὶς δὲ συμφώνησις Χριστῷ πρὸς Βελίαλ; ἢ τὶς μερὶς πιστῶ μετὰ ἀπίστου;» (Β΄Κόρ.6,15). Ἡ πίστη, ἡ Ἀλήθεια, ὁμολογεῖται εὐκαίρως ἀκαίρως.
Χρησιμοποιοῦν διπλωματικὸ λόγο, λένε, γιὰ νὰ κάνουν γνωστὴ τὴν Ἀλήθεια στοὺς ἀλλόδοξους καὶ ἑτερόδοξους. Ἀσχέτως ἂν διώκουν λυσσωδῶς τοὺς ἐντός τῆς Ἐκκλησίας, τοὺς τολμῶντες νὰ ἄρουν λόγο ἐλεγκτικὸ μὲ ἱερὴ ἀγωνία. Ἡ Ἀλήθεια ὅμως δὲν παίζεται στὰ ζάρια ἢ στὶς πιθανότητες ἢ στὰ κατὰ προσέγγιση. Ἡ Ἀλήθεια δὲ χαλιέται οὔτε κατὰ «ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία» (Ματθ.5,18) χάριν τῆς διπλωματίας. Ὁ διπλωματικὸς λόγος ἔχει θέση ἀλλοῦ, ὄχι στὴ συζήτηση περὶ Ἀλήθειας. Οἱ Ἅγιοι δὲ μιλοῦσαν διπλωματικὰ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὅταν ἐπρόκειτο νὰ καταθέσουν τὴν Ἀλήθεια. Μετὰ τὴν ὁμολογία τῆς Ἀλήθειας καὶ τὴν κατάθεσή της, ὅλα τὰ ἄλλα μποροῦν νὰ διευθετηθοῦν μὲ τὴ χρήση τοῦ διπλωματικοῦ λόγου. Ἡ Ἀλήθεια ὄχι.
Ποιὰ Ἀλήθεια ὅμως, ἀφοῦ καὶ αὐτὴ ἀμφισβητεῖται, ὡς ὑπὸ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ΚΑΙ ΜΟΝΟ ἅπασα ἀποκαλυπτόμενη, φυλασσόμενη καὶ ὁμολογούμενη. Ἀμφισβητεῖται δὲ ὄχι ἀπὸ ἀνθρώπους ἐκτὸς Ἐκκλησίας ἢ ἁπλοὺς ἀνθρώπους ἀλλὰ καὶ ἀπὸ ποιμένες. Πόσο θὰ μακροθυμήσει ὁ Θεός, μέχρι νὰ δώσει λύση σ` αὐτὸ τὸ κατρακύλισμα, πού ἀνθρωπίνως δὲν ἔχει σταματημό;
Ὅλοι εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἄτακτα παιδιὰ τοῦ Θεοῦ. Εἴμαστε ὅμως δυνάμει ἅγιοι, μέχρι νὰ μᾶς καλέσει ὁ Κύριος, ἀρκεῖ νὰ μὴν ἀρνηθοῦμε τὴν πίστη μας, δηλαδὴ τὴν Ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας μας. Εἶναι παιχνίδι μὲ τὴ φωτιά, θάνατος πρὸ τοῦ θανάτου, ἡ ἀμφισβήτηση τῆς πληρότητας τῆς Ἀλήθειας τῆς πίστης μας. Εἶναι αὐτοκαταδίκη κι ἂς εἶναι καὶ Ἐπίσκοπος καὶ Πατριάρχης αὐτὸς ποὺ τολμᾶ καὶ μόνο νὰ τὴν ὑπονοήσει. Αὐτὸς δὲ ἔχει μεγαλύτερη εὐθύνη, ἂν δὲν τὴν ὁμολογεῖ εὐθέως καὶ εὐθαρσώς, ὅπου κι ἂν βρίσκεται. Διότι ἔχει κρεμασμένες στὸ πετραχήλι τοῦ ψυχές, γιὰ τὶς ὁποῖες θὰ δώσει λόγο.
Στὸ κάτω κάτω τί ἔχει νὰ φοβηθεῖ; Τί ἔχει νὰ χάσει; Τὰ παιδιά του; Τὴν οἰκογένειά του; Τὴν περιουσία του; Τὴ μίτρα του; Τὴν πατερίτσα του; Δὲ θυμοῦνται τὸ Μέγα Βασίλειο; Ἀφοῦ εἶναι ἕνας καλόγερος, ποὺ ἦρθε νὰ διακονήσει τὴν Ἐκκλησία καὶ νὰ φύγει ἀπ` αὐτὴν τὴ ζωὴ μόνο καὶ μόνο γιὰ τὴν ἀγάπη τοῦ ποιμνίου του, μὲ σκοπὸ νὰ τὸ ὁδηγήσει στὴν ἀγκαλιὰ τοῦ Χριστοῦ διὰ τῆς Ἁγίας του Ἐκκλησίας. Ὅλα τὰ ἄλλα εἶναι πρόσκαιρα καὶ τὰ ἀναλαμβάνει ὁ ἴδιος ὁ Θεός. Θὰ ὁμολογήσει τὴν ἀλήθεια καὶ ἂς τὸν διώξουν, ἂς τὸν παραπετάξουν. Θὰ τὸν χαίρονται οἱ οὐρανοὶ καὶ θὰ τὸν τιμᾶ ἡ Ἐκκλησία στοὺς αἰῶνες.
Ἡ ἱστορία τοὺς περιμένει ὅλους αὐτούς, γιὰ νὰ ἐπιβεβαιωθεῖ γιὰ πολλοστὴ φορά. Παίζουν μὲ τὰ Ἅγια, ὅπως παίζει ἕνα παιδάκι μὲ τὸ κοφτερὸ μαχαίρι. Εἶναι ἐκτὸς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητας, ζαλισμένοι ἀπὸ τὴν ὑπεροψία τῆς ἐξουσίας καὶ τὴν αἴσθηση τῆς παντοδυναμίας, λόγω στήριξής τους ἀπὸ δυνάμεις, ποὺ θέλουν τὸ κακό τῆς Ἐκκλησίας. Ἂς συνεχίσουν ὅμως τὸ παιχνίδι… Δὲ θὰ προλάβουν νὰ τὸ τελειώσουν… Κι ἂν ἐπιτρέψει ὁ Θεὸς νὰ φτάσουν νὰ τὸ τελειώσουν, θὰ τοὺς τὸ καταστρέψει ἐν μία νυκτί. Νὰ εἶναι σίγουροι γι` αὐτό.
Σάββας Ἠλιάδης, δάσκαλος
Κιλκίς, 9-12-2015