.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Χαμογελάστε!



Χαμογελάστε! Δεν κοστίζει τίποτε.

Πλουτίζει αυτόν που το δέχεται χωρίς να φτωχαίνει αυτόν που το δίνει.

Διαρκεί μόνο μια στιγμή, αλλά το αποτέλεσμα μένει για πάντα.

Κανείς δεν είναι τόσο πλούσιος ώστε να μη το χρειάζεται.

Κανείς δεν είναι τόσο φτωχός ώστε να μη μπορεί να το δώσει στον καθένα.

Φέρνει ευτυχία σ’ όλους παντού.

Είναι το σύμβολο της φιλίας, της καλής θέλησης, είναι ενθάρρυνση για τους απελπισμένους.

Ξεκούραση για τον κουρασμένο, αχτίδα ήλιου για τον λυπημένο, ανάσταση για τον ξοφλημένο.

Δεν μπορεί ούτε ν’ αγοραστεί ούτε να νοικιαστεί.

Όλο το χρήμα του κόσμου δεν μπορεί να πληρώσει την αξία του.

Δεν υπάρχει κανείς που να χρειάζεται το χαμόγελο τόσο πολύ, όσο αυτός που δεν μπορεί πια να χαμογελάσει.

Όταν γεννήθηκες, όλοι χαμογελούσαν κι εσύ έκλαιγες. Ζήσε τη ζωή σου με τέτοιο τρόπο ώστε, όταν πεθάνεις, οι άλλοι γύρω σου να κλαίνε κι εσύ να χαμογελάς αιώνια!