Αγαπητοί μου αδελφοί, χαίρετε εν Κυρίω,
Τα τελευταία χρόνια είμαστε δέκτες ή ακροατές νέων ορολογιών, όρων και νεολογισμών.
Νέες λέξεις ή λέξεις με αλλαγμένο νόημα ή νέα ερμηνεία.
Μια λέξη που ακούμε πολύ συχνά τον τελευταίο καιρό, είναι ο όρος εργαλειοθήκη.
Βέβαια αυτή η λέξη είναι γνωστή παλαιόθεν και δηλώνει ένα κουτί, μια μεγάλη θήκη, που περιέχει ένα σύνολο εργαλείων, τα οποία χρησιμοποιούνται για ένα συγκεκριμένο σκοπό. Γνωρίζουμε την εργαλειοθήκη του ηλεκτρολόγου, του υδραυλικού κ.ο.κ.
Εργαλειοθήκη όμως σημαίνει και μεταφορικά ένα σύνολο ενεργειών ή μέτρων προς επίτευξη ενός σκοπού. Έχουμε ακουστά την εργαλειοθήκη του ΟΟΣΑ που είναι ένα σύνολο μέτρων και προτάσεων του Οργανισμού για την Οικονομική Συνεργασία και την Ανάπτυξη.
Μια νέα εργαλειοθήκη που έχει εφευρεθεί στις μέρες μας, με πολλά, άλλα στρογγυλευμένα, άλλα αιχμηρά και άλλα κοφτερά εργαλεία, είναι η περίφημη εργαλειοθήκη του οικουμενισμού.
Πριν όμως αναφερθούμε σ’ αυτήν ας δούμε τι είναι αυτός ο περιβόητος οικουμενισμός (χωρίς να θεολογήσουμε και κουράσουμε).
Από πλευράς των Δυτικών (Παπικών και μη) είναι ο δούρειος ίππος, που θα επιτρέψει στη στρατιά των αιρετικών και πλανεμένων, να ηγεμονεύσουν στο παγκόσμιο θρησκευτικό στερέωμα.
Είναι μια πτυχή, μια διάσταση της παγκοσμιοποίησης.
Αυτός ο δούρειος ίππος κατασκευάστηκε κυρίως για το απόρθητο κάστρο της Ορθοδοξίας.
Φύλακές του οι Άγιοι Πατέρες και Ομολογητές, οι εξόριστοι Επίσκοποι που δεινοπάθησαν στην εξορία, οι Μάρτυρες, τα μυρίπνοα άνθη της πίστεως, οι Απόστολοι ανά τους αιώνες, του Θείου λόγου. Κι αυτό το κάστρο έχει γύρω του τάφρο πλατιά και βαθιά. Γεμάτη αίμα. Το αίμα των Αγίων ομολογητών που μέσα του πνίγονται όλοι οι εχθροί της πίστεως, που προσπαθούν να γκρεμίσουν το κάστρο αυτό.
Στις μέρες μας τα πράγματα άλλαξαν κάπως. Βρέθηκαν νέοι Εφιάλτες, νέου Πήλιοι Γούσηδες, νέοι Ανδρόνικοι Δούκες. Έστησαν γεφύρια λεωφόρους, για να περάσει χωρίς κίνδυνο ο εχθρός. Να κατακτήσει το κάστρο. Να συλήσει τον θησαυρό της ορθοδοξίας.
Από πλευράς των Ανατολικών ο οικουμενισμός είναι ένας τρόπος, μια καλή και αγαπητική πράξη με άρωμα ιδιοτέλειας. Μια υπόκλιση στον ισχυρό. Μια ευγενική χειρονομία με ελπίδες
ανταπόδοσης. Μια συμπόρευση στα κελεύσματα του Πάπα και των ισχυρών.
Κατά τον γέροντα Αθανάσιο Μυτιλιναίο ο οικουμενισμός είναι ο τελευταίος πρόδρομος του Αντιχρίστου. Είναι η αίρεση εκείνη που αναγνωρίζει την αλήθεια σε όλες τις αιρέσεις.
Γι' αυτό και λέγεται παναίρεση (Άγιος Ιουστίνος Πόποβιτς).
Τι είναι όμως αίρεση; Σημαίνει επιλογή και προτίμηση ενός μέρους της αλήθειας εις βάρος ολόκληρης της αλήθειας. Της καθολικής αλήθειας. Είναι το αντίθετο της καθολικότητας. Απολυτοποιεί μια πτυχή της βιωματικής βεβαιότητας της Εκκλησίας κι έτσι σχετικοποιεί αναπόφευκτα όλες τις άλλες.
Η Εκκλησία αντέδρασε στις αιρέσεις επισημαίνοντας τα όρια της αλήθειας της, δηλαδή τη βιωματική εμπειρία των πρωτοχριστιανικών χρόνων. Αρχικά αυτό που σήμερα ονομάζουμε δόγμα τότε ονομαζόταν όρος, δηλαδή όριο, σύνορο της αλήθειας.
Τα σημερινά δόγματα είναι οι όροι των Οικουμενικών Συνόδων των Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας. Οι θεωρητικές εκείνες αποφάσεις που διατυπώνουν τη σωτηριολογική αλήθεια της Εκκλησίας, βάζοντας έτσι ένα όριο ανάμεσα σ’ αυτή την αλήθεια και στην παραφθορά της από την αίρεση.
Αυτό λοιπόν που ονομάζουμε σήμερα δόγμα εμφανίζεται όταν η εμπειρία της εκκλησιαστικής αλήθειας έρχεται να απειλήσει η αίρεση.
Γι' αυτά τα όρια μας μιλάει ο Μέγας Βασίλειος: «παν μεν όριον Πατέρων κεκίνηται, πας δε θεμέλιος και ει τι οχύρωμα δογμάτων διασαλεύεται. Κλονείται δε πάντα και κατασείεται σαθρά τη βάσει επαιωρούμενα» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 212-213).
Και οι Πατέρες δογμάτισαν. Μίλησαν εν Αγίω Πνεύματι και κατανίκησαν τις αιρέσεις.
Σήμερα βέβαια κυριαρχεί η πνευματική σήψη κι έχουν πέσει οι άμυνες και οι πόρτες του κάστρου είναι διάπλατα ανοιχτές. Και δυστυχώς οι φύλακες εκλείπουν. Ή είναι λιγοστοί.
Ο οικουμενισμός έχει στη διάθεσή του τα πιο καλά και λειτουργικά εργαλεία. Εκ δεξιών και εξ αριστερών (δηλ. αν δεν πεισθούμε με το καλό θα μας πείσουν με το κακό για την ωφέλεια της παναίρεσης του οικουμενισμού)
Αυτά τα εργαλεία (κατά την ταπεινή μου γνώμη) παραθέτω εν συντομία παρακάτω.
1. Αγάπη: μας λεν ότι πρέπει να αγαπάμε τον πλησίον μας. Στα πλαίσια αυτής της αγάπης λοιπόν κι επειδή στοχεύουμε στη σωτηρία του, πρέπει να αγαπήσουμε ότι νέο πρεσβεύει και να το ασπασθούμε. Τους αμαρτωλούς τους αγαπάμε. Όχι την αμαρτία. Ούτε επίσημους φορείς ανθρώπων αμαρτωλών που νομιμοποιούν την αμαρτία (σωματεία ομοφυλοφίλων, κόμματα παιδεραστών, αιρετικές οργανώσεις κ.α.). Τον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά και ιδιαιτέρως τον αγαπάμε διότι είναι εικόνα Θεού. Όχι όμως και ομάδες αμαρτωλών, αιρετικών, πλανεμένων ανθρώπων. Δεν θα νομιμοποιήσουμε την αμαρτία χάριν μιας τέτοιας επίπλαστης αγάπης. Μιας αγάπης αλλότριας απ’ αυτήν που κήρυξε ο Χριστός.
(Μπορούμε ομοίως, αγαπώντας τον ναρκομανή όχι να τον σώσουμε, αλλά να τον μιμηθούμε ή αγαπώντας έναν πάνω από χαράδρα αιωρούμενο, αντί να τον τραβήξουμε να πηδήξουμε κι εμείς μαζί του.)
Στο ευαγγέλιο ο Κύριος μας λέει:
"Ὁ φιλῶν πατέρα ἢ μητέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος· καὶ ὁ φιλῶν υἱὸν ἢ θυγατέρα ὑπὲρ ἐμὲ οὐκ ἔστιν μου ἄξιος" (Ματθ. ι΄ 37-39).
Και όπως μας λέει και ο γέροντας Αθανάσιος Μυτιλιναίος δεν θα γίνουμε εμείς φιλανθρωπότεροι του Θεού.
Αντιθέτως προς την αληθή αγάπη, έχουμε και την «εσχηματισμένη», τη φαινομενική και ψευδή αγάπη, τον «αγαπισμό», ο οποίος προωθείται από τις δυνάμεις του σκότους και έχει μόνο την εξωτερική εμφάνιση της αγάπης, λ.χ. ως «αγαπολογία», αλλά οδηγεί στην πνευματική και αιώνια καταστροφή. Ο αγαπισμός αυτός, προωθώντας την επιφανειακή επί γης ειρήνη πολεμά την αλήθεια, με την πρόφαση ότι δήθεν «ο αγώνας υπέρ μιας απολύτου αληθείας, βλάπτει την αγάπη και την ειρήνη».
2. Κατάκριση: όσοι αγωνίζονται κατά των λυμεώνων της πατρόας πίστης, κατηγορούνται ότι κατακρίνουν και ιεροκατακρίνουν. Μας λένε ότι τον αμαρτωλό πρέπει να τον καλύπτουμε. Όμως οι Πατέρες διαφορετικά αντιμετώπισαν τον αμαρτωλό και διαφορετικά τον αιρετικό. Σε όλους αυτούς απαντά ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος:
ΤΟ «ΜΗ ΚΡΙΝΕΤΕ, ΙΝΑ ΜΗ ΚΡΙΘΕΙΤΕ, ΠΕΡΙ ΒΙΟΥ ΕΣΤΙΝ, ΟΥ ΠΕΡΙ ΠΙΣΤΕΩΣ» (P.G. 63, 231-232).
Ο Άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης είναι κατηγορηματικός: «Είναι εντολή Κυρίου να μη σιωπά κάποιος σε περίσταση που κινδυνεύει η Πίστη. Διότι λέγει "Λάλει και μη σιωπήσης" [Πράξ. 18, 9]. Και "Εάν υποχωρήση δεν ευδοκεί η ψυχή μου σ' αυτόν" [Εβρ. 10,38].
Kαί "Αν αυτοί σιωπήσουν, οι λίθοι θα κράξουν" [Λουκ. 19, 40]. Ώστε όταν πρόκειται περί πίστεως, δεν είναι δυνατόν να πη κανείς "Εγώ ποιός είμαι; " και
«Kατά τον καιρό τούτο που διώκεται ο Χριστός μέσω της Εικόνος του, οφείλει κάποιος να αγωνίζεται, όχι μόνον αν είναι υπέρτερος στο αξίωμα και τη γνώση, ομιλώντας και διδάσκοντας τον λόγον της Ορθοδοξίας, αλλά κι αν ακόμη ευρίσκεται σε θέση μαθητού, έχει χρέος να φανερώνει με θάρρος την αλήθεια και να ομιλή με ελευθερία. Δεν είναι λόγος εμού του αμαρτωλού, αλλά του θείου Χρυσοστόμου μαζί με άλλους Πατέρας».
3. Μίσος: Οι υπηρέτες των αιρέσεων υποστηρίζουν ότι δεν πρέπει να τρέφουμε μίσος για τους αιρετικούς, καθ’ ότι ο αντιαιρετικός αγώνας αποπνέει μίσος και φθόνο.
Ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος λέει :
«τω λόγω διώκω ου τον αιρετικόν, αλλά την αίρεσιν, ου τον άνθρωπο αποστρέφομαι αλλά την πλάνην μισώ, και επισπάσασθαι βούλομαι» (PG 50, 701).
Είχε μίσος προς τον άνθρωπο ο Άγιος Νικόλαος όταν χαστούκισε τον Άρειο;
Μίσος διακατείχε τον Άγιο Μάρκο τον Ευγενικό όταν σε επιστολή του προς τον επίσκοπο Θεοφάνη χαρακτηρίζει τους αιρετικούς ως "αλιτήριους" και "καθάρματα";
Ήταν άνθρωπος του μίσους ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός όταν καταριόταν τον Πάπα;
Μάλλον αγάπησαν πολύ τον Χριστό, περισσότερο απ’τον άνθρωπο και δεν άντεξαν την προσβολή προς το Πρόσωπό του.
4. Διαστροφή των λόγων των Αγίων Πατέρων:
Διαστρέφουν ή αλλοιώνουν τους λόγους των Αγίων. Ένα τρανταχτό παράδειγμα είναι ή άρνηση, ότι ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός είπε το περιβόητο: “Tον Πάπα να καταράσθε’’.
Και μάλιστα γίνονται και μελέτες από ακαδημαϊκούς για να υποστηριχτεί το ψεύδος.
Ένα άλλο παράδειγμα είναι ότι αποδίδεται στον Άγιο Ισαάκ τον Σύρο η ιδιότητα του Νεστοριανού και Ωριγενιστή και ότι δεν αναγνώριζε την Ε΄ Οικουμενική Σύνοδο.
(Κι αυτό επειδή κάποιοι μεγάλοι νόες ακαδημαϊκοί βολεύτηκαν στο μπέρδεμα κάποιων κειμένων που ανήκουν σε άλλους συγγραφείς με το ίδιο όνομα).
Αν δεν μπορούμε (ή μάλλον δεν τολμάμε φοβούμενοι τον ευσεβή λαό) να αμφισβητήσουμε την αγιότητα κάποιων ανθρώπων που βίωσαν τον Χριστό και μίλησαν εν Πνεύματι Αγίω, τότε αλλοιώνουμε, διαστρέφουμε ή διαγράφουμε τους λόγους τους.
5. Παράφραση εννοιών: δηλ. προσαρμογή λόγων, φράσεων, ρήσεων για την εξυπηρέτηση δικών μας αναγκών. Μας λένε ότι ουδέποτε έγινε συμπροσευχή (αλλάζοντας την έννοια της συμπροσευχής). Γνωρίζουμε ότι συμπροσευχή είναι η από κοινού προσευχή στον ένα και μοναδικό Θεό με τα εξής χαρακτηριστικά: κοινός τόπος, κοινός χρόνος, κοινός σκοπός. Πιστεύει κανείς ότι αυτό δεν έχει γίνει; Κι αν έχει γίνει (καθ’ ότι βρίθει το διαδίκτυο και τα ιστολόγια οικουμενιστικών μητροπόλεων και πατριαρχείων) τότε η συμπροσευχή αυτή έγινε στον ίδιο Θεό;
O άγιος ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ μας λέει ότι «Για να συμπροσευχηθούμε με κάποιον, πρέπει να συμφωνούμε στην πίστη»
Κι αν δεν συμφωνούμε, τότε σύμφωνα με την παράδοση και τους κανόνες της Εκκλησίας αυτό επισύρει ποινή:
Κανών ΞΕ' τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων
"Εἴ τις Κληρικός, ἤ Λαϊκός εἰσέλθοι εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων, ἤ αἱρετικῶν προσεύξασθαι, καί καθαιρείσθω, καί ἀφοριζέσθω".
Κανών ΟΑ΄ τῶν Ἁγ. Ἀποστόλων:
"Εἴ τις Χριστιανός ἔλαιον ἀπενέγκοι εἰς ἰερόν ἐθνῶν, ἤ εἰς συναγωγήν Ἰουδαίων ἐν ταῖς ἑορταῖς αὐτῶν, ἤ λύχνους ἅπτοι, ἀφοριζέσθω".
Κανών ΛΒ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἵρετικῶν εὐλογίας λαμβάνειν, αἵτινες εἰσίν ἀλογίαι μᾶλλον, ἤ εὐλογίαι".
Κανών ΛΖ΄ τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ παρά τῶν Ἰουδαίων ἤ αἱρετικῶν τά πεμπόμενα ἑορταστικά λαμβάνειν, μηδέ συνεορτάζει αὐτοῖς".
Κανών ΛΓ' τῆς ἐν Λαοδικείᾳ Τοπικῆς Συνόδου:
"ὅτι οὐ δεῖ αἱρετικοῖς ἤ σχισματικοῖς συνεύχεσθαι".
Απ’ ό,τι καταλαβαίνουμε δεν είναι επιτρεπτό ούτε η συνευχή, ούτε η συμπροσευχή, ούτε βέβαια το συλλείτουργο.
Αναρωτιέμαι πόσο κοντά είμαστε στο να νομιμοποιηθούν όλα αυτά απ’ τη στιγμή που βλέπουμε το Εὐαγγέλιο να το εισοδεύουν διαδοχικά και ο ορθόδοξος και ο παπικός κληρικός ή να κοινωνούν διαδοχικά από ορθόδοξους επισκόπους και παπικοί και ορθόδοξοι λαϊκοί ή να ψάλλεται το πολυχρόνιο του Πάπα στον Άγιο Γεώργιο του Οικουμενικού μας Πατριαρχείου. Και μάλιστα πριν απ’ αυτό του Πατριάρχη. Τελικά ο Οικουμενικός Πατριάρχης είναι δεύτερος στην τάξη;
6. Ψεύδη: Κι όταν το παραπάνω εργαλείο δεν δουλέψει κάποιοι ιερείς λένε στους ανυποψίαστους ότι οι φωτογραφίες και τα βίντεο δεν είναι αληθινά. Ακόμα κι αν αυτό το υλικό είναι από επίσημα ιστολόγια μητροπόλεων και πατριαρχείων.
Κι έτσι γίνονται καταπατητές της 9ης εντολής του Κυρίου («Οὐ ψευδομαρτυρήσεις κατὰ τοῦ πλησίον σου μαρτυρίαν ψευδῆ»).Και στην θέση της βάζουν το εωσφορικό: «o σκοπός αγιάζει τα μέσα».
7. Απόρριψη των λόγων και της βιοτής των Αγίων μας: Βιώνουμε στις μέρες μας την υποβάθμιση των λόγων των αγίων. Αιωρούνται απόψεις ότι και οι Άγιοι λανθάνουν, ότι άκουσον – άκουσον οι Άγιοί μας οδήγησαν στο σχίσμα, ότι είχαν φθόνο για τους Δυτικούς και πολλά άλλα φληναφήματα. Κι έτσι αναδύεται η μεταπατερική θεολογία που κοντολογίς θα ερμηνεύσει απ’ την αρχή το Ευαγγέλιο εξαιρώντας όλη την παράδοση και τους λόγους των Αγίων. Όπως οι προτεστάντες δηλαδή.
8. Υπακοή στην Αρχή: Επιμένουν ότι πρέπει να υπακούμε στην επισκοπική αρχή, στον πνευματικό μας, στη σύνοδο κ.ο.κ. Ακόμα κι αν αυτό αφορά ανήθικη αμαρτία ή αίρεση;
Η αρχή, ο ποιμένας ποιος είναι. Δεν είναι ο Κύριος ; Αυτό θυμίζει λίγο την Ζηζιούλια θεολογία, που δεν είναι τίποτα άλλο παρά η θεμελίωση του ορθοδόξου οικουμενισμού που συμπορεύεται με τον παπικό οικουμενισμό. Εδώ αρχή και τέλος της Ευχαριστίας είναι ο επίσκοπος και όχι ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός. Κι έτσι δημιουργούνται θεολογικά ερείσματα του δυτικόφερτου οικουμενισμού στην Εκκλησία μας. (εδώ θα χαιρόταν ό ιεροεξεταστής του Ντοστογιέφσκι που ήταν έτοιμος να καταδικάσει ξανά τον Χριστό).
9. Δημοκρατία: Κάποιοι υποστηρίζουν ότι βάσει της αρχής της δημοκρατίας αφού η πλειοψηφία ψήφισε (αν κι αυτό δεν έγινε στην Κρήτη) οφείλουμε να το δεχτούμε.
Ποτέ μέχρι τώρα στην ιστορία η ορθή πίστη δεν ήταν χαρακτηριστικό της πλειοψηφίας.
Κι αλίμονο εάν ήταν αποτέλεσμα δημοκρατίας και πλειοψηφίας η σωτηρία. Το πολίτευμα στην πίστη μας είναι μοναρχία. Κι ο Ένας και απόλυτος μονάρχης ο Κύριός μας.
10. Eνότητα –Σχίσμα: Οι οικουμενιστές ή οι φοβισμένοι χαρακτηρίζουν τους αντιαιρετικούς ως σχισματικούς και ότι εάν επέλθει σχίσμα τότε δεν μας ξεπλένει ούτε το αίμα των μαρτύρων. Ποιων μαρτύρων ρωτώ. Αυτών που μαρτύρησαν για την αλήθεια; Tων ομολογητών της πίστεως; Πιστεύω ότι σχισματικός δεν είναι αυτός που αντιστέκεται στην αίρεση, αλλά αυτός που μας διαιρεί και μας απομακρύνει απ’ την αλήθεια του Κυρίου.
Άρα ενότητα μακριά απ’ τον Χριστό δεν μπορεί να υπάρξει.
11. Εγωισμός: Υποστηρίζουν ότι δεν κατέχουμε μόνο εμείς την αλήθεια. Θα ήταν μεγάλη έπαρση να νομίζουμε κάτι τέτοιο. Τότε θα έπρεπε να ψέξουμε τον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή που μόνος κι έρημος (χωρίς να είναι καν επίσκοπος) απέναντι σε όλη τη Εκκλησιαστική δύναμη της εποχής (που τότε επηρέαζε αρκετά και την πολιτική εξουσία) ύψωσε το λάβαρο του αγώνα και της ακοινωνησίας χωρίς να πτοηθεί. Ήταν εγωιστής ο Άγιος; Ήταν εγωιστές όλοι οι μάρτυρες που μαρτύρησαν εξαιτίας αιρέσεων που σήμερα αναγνωρίζονται ως εκκλησίες;
12. Ακαδημίες και Σεμινάρια: Αρχίζουν και αναφύονται εκκλησιαστικές ακαδημίες ή οργανωμένα σεμινάρια που διδάσκουν τον οικουμενισμό (ως ωφέλιμο). Ενώ ταυτόχρονα σε μητροπόλεις απαγορεύεται σε κυκλάρχες ή κατηχητές να μιλούν για θέματα που άπτονται του οικουμενισμού με τη φοβία ότι θα βλάψουν τον σκοπό τους.
Στο δεύτερο κεφάλαιο του διατάγματος περί οικουμενισμού της Β΄ Βατικάνειας Συνόδου στην παράγραφο 10 μας λέει:
«Tα θεολογικά μαθήματα, ως και τα άλλα. ιδίως τα ιστορικά, επιβάλλεται να διδάσκονται υπό οικουμενικόν πνεύμα, ώστε να ανταποκρίνονται καλύτερον εις την αλήθειαν των πραγμάτων. Είναι όντως λίαν σημαντικόν ποιμένες και ιερείς να κατέχουν την θεολογίαν επεξειργασμένην κατ’ αυτόν ακριβώς τον τρόπον και ουχί αντιρρητικώς, πρωτίστως εις τα ζητήματα τα αφορώντα εις τας σχέσεις των διϊσταμένων προς την Καθολικήν Εκκλησίαν αδελφών. Διότι εκ της καταρτίσεως των ιερέων εξαρτάται τα μέγιστα η αναγκαία αγωγή και η πνευματική μόρφωσις των πιστών και των μοναχών».
Βιώνουμε την μετάλλαξη της θεολογίας (ένα θρησκευτικό μνημόνιο δίπλα στο οικονομικό) όπως βιώνουμε πρόσφατα και την μετάλλαξη αξιών στα σχολεία, αλλά και των μαθημάτων των θρησκευτικών και της ιστορίας.
13. Επιστράτευση ακαδημαϊκών: Ακαδημαϊκοί σε ένα ξέφρενο αγώνα καριέρας και διακρίσεων κηρύττουν απροκάλυπτα την αίρεση πλανεύοντας κλήρο και λαό.
14. Νέα θεολογία: Επιστρατεύεται νέα θεολογία. Η λεγόμενη μεταπατερική. Δεν μας τα ‘παν καλά οι Άγιοι Πατέρες. Ας τα ξαναπούμε εμείς.
15. Διώξεις-Τρομοκρατία-Εκφοβισμός: Κι όταν όλα αυτά δεν φέρουν απoτέλεσμα τότε περνάμε σε σκληρότερα μέτρα. Λαϊκοί λοιδορούνται και απειλούνται. Κυκλάρχες-κατηχητές απομακρύνονται. Χρησιμοποιούνται ακόμα και οι πνευματικοί των λαϊκών που εκφοβίζονται, για να ασκηθεί πίεση. Κληρικοί διώκονται, παύονται, τους στερείται ο μισθός, η κατοικία, τα Θεία Μυστήρια βλάπτοντας έτσι και τα πνευματικοπαίδια τους αλλά και το εκκλησίασμα.
Αγαπητοί μου αδελφοί, δεν θέλω να σας κουράσω. Δεν υπάρχει ανάγκη ούτε φιλοσοφίας, ούτε θεολογίας, ούτε ωφελεί η χρήση καμίας ρητορίας. Οι άγιοι μίλησαν απλά και ξεκάθαρα. Όχι με παραβολές ή συγκεκαλυμμένα. Και οι παλαιοί και οι νέοι.
Παραθέτω λίγα λόγια τους:
«Και εν υμίν έσονται ψευδοδιδάσκαλοι, οίτινες παρεισάξουσιν αιρέσεις απωλείας» (Απ. Πέτρος – Β΄ Πέτρ. β΄ 1).
«αἱρετικὸν ἄνθρωπον μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ» (ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΠΟΣΤ. ΠΑΥΛΟΥ ΠΡΟΣ ΤΙΤΟΝ)
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ
«"Ει Μοναχοί εισίν τινές εν τοις νυν καιροίς, δειξάτωσαν επί τοις έργοις. Έργον δε Μοναχού εστίν μηδέν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον".
ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΔΗΜΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
«Αιρετικοί δέ ονομάζονται εκείνοι, των οποίων η διαφορά παρευθύς καί αμέσως είναι περί της εις Θεόν πίστεως, ήτοι οι κατά τήν πίστιν καί τά δόγματα χωρισμένοι από τούς ορθοδόξους καί παντελώς απομεμακρυσμένοι».
ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ
"Φεύγετε τούς Παπικούς ως φεύγει τις από όφεως και από προσώπου πυρός".
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ
«Ουδέν ωφελεί βίος ορθός δογμάτων διεστραμμένων» (ΕΠΕ 23, 492 - 494)".
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΚΡΟΣΤΑΝΔΗΣ
«Ουδεμία άλλη Χριστιανική Ομολογία εκτός από την Ορθοδοξία».
ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΑΞΙΜΟΒΙΤΣ
«Στα έσχατα χρόνια το κακό και η αίρεση θα έχει τόσο εξαπλωθεί που οι πιστοί δεν θα βρίσκουν ιερέα και ποιμένα να τους προστατέψει από την πλάνη και να τους συμβουλέψει στη σωτηρία. Τότε οι πιστοί, δεν θα μπορούν να δεχτούν ασφαλείς οδηγίες από ανθρώπους άλλα οδηγός τους θα είναι τα κείμενα των αγίων Πατέρων. Ιδίως σε αυτήν την εποχή ο κάθε πιστός θα είναι υπεύθυνος για όλο το πλήρωμα της Εκκλησίας».
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΦΙΛΟΘΕΪΤΗΣ
«Ο μη πιστεύων κατά την παράδοσιν της Εκκλησίας άπιστος έστιν».
ΓΕΡΩΝ ΓΑΒΡΙΗΛ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΗΣ
Ὀφείλουμε ὑπακοὴ στοὺς Δεσποτάδες μας, στοὺς πνευματικούς μας, ὅταν ὀρθοτομοῦν τὸν λόγο τῆς ἀληθείας. Ὅταν ὅμως δὲν ὀρθοτομούν τὸ λόγο τῆς ἀλήθειας καὶ λένε αἱρετικά πράγματα, ὄχι μόνο σὲ αὐτοὺς δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή, ἀλλὰ καὶ σὲ ἕνα Ἄγγελο ἀπὸ τὸν οὐρανό ἂν κατέβει καὶ μᾶς πεῖ ἀντίθετα μὲ αὐτὰ ποὺ διδάσκει ἡ Ἐκκλησία δὲν πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοή.
ΓΕΡΩΝ ΕΦΡΑΙΜ Ο ΚΑΤΟΥΝΑΚΙΩΤΗΣ
O Οἰκουμενισμός ἔχει πνεῦμα πονηρίας καί κυριαρχεῖται ἀπό ἀκάθαρτα πνεύματα.
ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ
Λέγοντας ὁ Πάπας πὼς εἶναι ἡ κεφαλὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἐξώρισε ἀπὸ τὴν δυτικὴ Ἐκκλησία τὸν Δεσπότη πάντων Χριστόν, καὶ ἔτσι ἔμεινε ἡ δυτικὴ Ἐκκλησία χήρα ἀπὸ τὸν Χριστό
ΑΓΙΟΣ ΠΑΪΣΙΟΣ Ο ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ
Οικουμενισμός, και κοινή αγορά, ένα κράτος μεγάλο, μια θρησκεία στα μέτρα τους. Αυτά είναι σχέδια διαβόλων. Οι Σιωνιστές ετοιμάζουν κάποιον για Μεσσία.
Είναι και μερικοί που ξεκινούν με καλή διάθεση. Αλλά, όταν μαζεύονται τι μάγοι, τι πυρολάτρες, τι Προτεστάντες, ένα σωρό - άκρη δεν βρίσκεις - για να φέρουν την ειρήνη στον κόσμο, πώς να βοηθήσουν; Ο Θεός να με συγχωρέσει, αυτά είναι κουρελούδες του διαβόλου.
ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ
(επιστολή παρηγορητική προς στη διωκομένη αξιωματούχο (Πατρικία) Ειρήνη)
Πολλοί δοκησίσοφοι και «αρχιεροφανείς» [φαινομενικοί αρχιερείς] και «αγιόδοκοι» [φαινομενικοί άγιοι] νικήθηκαν στις παλαιές γενεές· αντιθέτως, έλαμψαν ως φωστήρες εν τω κόσμω [Φιλιπ. 2, 15] ολίγοι και αληθινοί σοφοί, οι οποίοι διαβιούν με φόβο Θεού, επειδή αρχή σοφίας είναι το να βοβήται κάποιος τον Κύριο [Ψαλμ. 110, 10], μολονότι δεν έχουν θεωρηθή και σπουδαίοι, επειδή ο άνθρωπος βλέπει στο πρόσωπο, αλλά ο Θεός στην καρδιά»
Θα κλείσω αδελφοί μου με ένα λόγο του μεγάλου Ντοστογιέφσκυ:
"Αν όλος ο κόσμος βαδίσει προς μια κατεύθυνση, κι ο Χριστός προς την άλλη, εγώ θα πάω πίσω από τον Χριστό".
Aς με συγχωρήσουν οι διαφωνούντες
Ο Θεός μαζί μας
Αριστείδης Π. Δασκαλάκης