Πότε ζηλεύει ὁ Θεός;...

"Ἐγώ εἰμί Κύριος ὁ Θεός σου, Θεός ζηλωτής" (Ἔξοδ. κ΄ 5). "Τήν δόξαν μου ἑτέρῳ οὐ δώσω" (Ἡσ. μβ΄ 8). Ὅταν ξεστρατίζω ἀπό τό ἅγιο θέλημά Του καί ἡ καρδιά μου στρέφεται πρός τίς ματαιότητες, ὁ Θεός δείχνει τή ζηλοτυπία του, τή λύπη του γιά τό ὅτι δίνω τή δόξα, πού Τοῦ ὀφείλω, σέ ἄλλα ἀντικείμενα. 

Ἀκούω τότε τή φωνή Του μέσα μου νά λέγη: Δέν δίνω τή δόξα μου σέ ἄλλον. Θά σέ παιδεύσω μέ τή ράβδο τῆς ἀληθείας μου, γιά νά μάθης ὅτι κανείς ἄλλος δέν μπορεῖ νά οἰκειοποιηθῆ τή δόξα μου. Στρέψε τήν καρδιά σου πάλι σ' ἐμένα, πού μοῦ ἀνήκει. Ὀφείλεις ἐμένα νά ἀγαπᾶς πάνω ἀπό τό κάθε τί, νά τιμᾶς ἐμένα, νά εἶσαι ἀφωσιωμένος σ' ἐμένα. 

Ἐγώ ἔπλυνα μέ τό αἷμα μου τίς ἁμαρτίες σου καί τίς ἔκαμα λευκότερες ἀπό τό χιόνι. 

Ἔδωσα στήν ψυχή σου εἰρήνη καί χαρά. Σέ ἀγάπησα πιό πολύ ἀπ' ὅ,τι ἀγαπᾶ μία μητέρα τά παιδιά της. Ἐγώ εἶμαι πού σέ ἔσωσα ἀπό τόν αἰώνιο θάνατο. Ποιός λοιπόν μπορεῖ νά σφετερισθῆ τή δική μου δόξα; Εἶμαι ὁ Παντοκράτωρ.

Ἄν ζωγραφίσεις μία καρδιά πάνω στήν ἄμμο, θά τήν διαλύσουν ὁ ἀέρας καί τά κύματα τῆς θάλασσας.

Μάταιος κόπος.

Ἔτσι καί ἡ καρδιά πού δέν δίνεται στόν Χριστό, δέν ἀσφαλίζει τήν ἀγάπη της.

Εἶναι σάν νά τήν ζωγραφίζει κανείς  πάνω στήν ἄμμο αὐτοῦ τοῦ μάταιου κόσμου πού παρέρχεται.

Θά την διαλύουν ὁ ἀέρας πού θά ἀφήνουν πίσω στό φευγειό τους τά περαστικά πρόσωπα 

τῆς πρόσκαιρης ζωῆς μας καί τά κύματα τῶν πρόσκαιρων ἐπιθυμιῶν γιά πράγματα και καταστάσεις πού κάθε λίγο θά ξεσηκώνονται.

Μ.Σ. ἐκπ/κός

http://kaiomenivatos.blogspot.gr/

«ΖΗ ΚΥΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΣ»

Τί κακό, Χριστιανοί μου, εἶναι αὐτὸ ποὺ μᾶς βρῆκε σὲ τοῦτον τὸν αἰῶνα! Φύγανε οἱ ἄνθρωποι ἀπὸ τὸν Θεὸ καὶ ἔγινε ὁ αἰώνας μας αὐτός, αἰὼν τῆς ἀποστασίας. Ὁ ταλαίπωρος ἄνθρωπος ἀνεκάλυψε σήμερα, μερικὰ πράγματα ἀπὸ ἐκεῖνα, φυσικά, ποὺ εἶχε βάλει ὁ Θεὸς μέσα στὴ φύσι ἀπὸ καταβολῆς κόσμου, ὅπως λ.χ. τὴν πυρηνικὴ ἐνέργεια, καὶ πῆρε ὁ νοῦς του ἀέρα. Ἔκαμε μερικὲς προόδους στὶς τεχνικὲς ἐπιστῆμες, ἀνέβηκε καὶ στὴ σελήνη κι ἔπεσε δυστυχῶς στὴν ἔπαρσι καὶ τὴν ἀλαζονεία. Ἀποστάτησε ἀπὸ τὸν Θεό. Ἐφούσκωσε τὸ κεφάλι πολλῶν ἀπὸ ὑπερηφάνεια. Ἔγιναν ἐγωισταὶ καὶ κατήντησαν στὴν ἀπιστία.

Δὲν θέλουν πιὰ ν᾿ ἀκούσουν γιὰ Θεό, οὔτε νὰ σκεφθοῦν γιὰ ψυχὴ καὶ γιὰ μετὰ θάνατον ζωή. Ἔνοχοι οἱ δυστυχεῖς, πέρα ὡς πέρα, καθὼς εἶναι, ἀπομακρύνονται ἀπὸ τὴν Μητέρα Ἐκκλησία, ποὺ τοὺς ἐλέγχει γιὰ τὶς παρανομίες τους. Δὲν θέλουν, οὔτε καὶ ἀπὸ τὸ ραδιόφωνο ν᾿ ἀκούσουν τὴν θεία Λειτουργία. «Θεέ! Ἔα!... Ἀπόστα ἀπ᾿ ἐμοῦ ὁδούς σου εἰδέναι οὐ βούλομαι», φωνάζει ὁ σύγχρονος ἀποστάτης. Δηλαδή, Θεὲ φύγε ἀπὸ κοντά μου. Τὰς ἐντολάς σου νὰ ξέρω δὲν θέλω. Σήμερα οἱ Ἐντολὲς τοῦ θεοῦ, ἀπὸ πολλοὺς καταπατοῦνται ἀσύστολα, καὶ ἡ ζωὴ πλέει στὴν παρανομία καὶ στὴν ἀθεοφοβία.

Τότε, λοιπόν, τί γίνεται; 

Πάει πιὰ ἡ θρησκεία, λέγουν πολλοί. Σὲ λίγο δὲν θὰ πιστεύει κανείς. Πόσον ὅμως πλανῶνται! Ἡ Ἱστορία ἔχει νὰ μᾶς δείξῃ πολλὲς τέτοιες ἀποστασίες καὶ χειρότερες μάλιστα ἀπὸ τὴν σημερινή. Καὶ ὅμως ἡ θρησκεία τοῦ Ἀληθινοῦ θεοῦ μένει καὶ θὰ παραμένει εἰς τὸν αἰῶνα.

Καὶ ἐπὶ τῆς ἐποχῆς τοῦ Προφήτου Ἠλία ἡ ἀποστασία ἔφθασε εἰς τὸ κατακόρυφο. 

Ἐδιώκετο ἡ Πίστις τοῦ Ἀληθινοῦ Θεοῦ καὶ ἐπεβάλλετο ἡ εἰδωλολατρεία διὰ τῆς βίας ὑπὸ τῶν κραταιῶν βασιλέων. Ὑπεχρεώνοντο οἱ πιστοὶ νὰ λατρεύουν, ἀντὶ τοῦ Ἀληθινοῦ θεοῦ, τὸν Βάαλ καὶ τὴν Ἀφροδίτη, δηλαδὴ τὴν ἀνηθικότητα. Κατέσκαψαν τὰ θυσιαστήρια τοῦ Θεοῦ καὶ κατέσφαξαν τοὺς Προφήτας τοῦ Ὑψίστου. Γι᾿ αὐτὸ καὶ ὁ Προφήτης Ἠλίας ὁ Θεσβίτης ἔλεγε μὲ παράπονο: «Κύριε, τοὺς Προφήτας σου κατέσφαξαν καὶ τὰ θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν. Ἐγὼ δὲ ὑπολέλειμμαι μονώτατος».

Καὶ ὅμως, ἔπειτα ἀπὸ τόσην ἀποστασίαν, ἡ θρησκεία δὲν ἔπαθε τίποτε. Ὁ Θεὸς εἶχε τοὺς δικούς του. -Ἑπτὰ χιλιάδας ἔχω, τοῦ ἀπάντησε ὁ Θεός, «οἵτινες οὐκ ἔκλιναν γόνυ τῷ Βάαλ». Ἐκεῖνο μόνο, ποῦ ἐπέτυχαν μὲ τὴν ἀποστασία τους οἱ Ἰσραηλῖτες τότε, ἦταν νὰ τιμωρηθοῦν σκληρότατα καὶ νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ ἀνομβρίαν καὶ ξηρασίαν. Ἔκλεισε ὁ Θεὸς τὸν οὐρανὸ καὶ δὲν ἔβρεξε ἐπὶ τριάμισυ χρόνια! Καὶ ἡ σύγχρονη, δυστυχῶς, ἀνθρωπότης, μὲ τὴν ἀποστασία της, τὸ μόνο ποὺ θὰ ἐπιτύχη θὰ εἶναι, ὄχι ἁπλῶς νὰ μὴ βρέξῃ ὁ Θεὸς βροχήν, ἀλλὰ νὰ βρέξῃ πῦρ ἐξ Οὐρανοῦ; Βόμβες καὶ πυραύλους καὶ ἀτομοβόμβες.

Περάσανε ἀπὸ τότε, ἀπὸ τὴν ἀποστασία δηλαδὴ τῶν συγχρόνων τοῦ Προφήτου Ἠλιού, μέχρι σήμερα, τρεῖς χιλιάδες χρόνια. Καὶ ὅμως, ἡ Πίστις παρέμεινε καὶ παραμένει. Καὶ οὔτε πρόκειται νὰ ἐξαλειφθῇ, ὅσο καὶ ἂν τὴν πολεμοῦν οἱ διῶκται, οἱ αἱρετικοί, οἱ διεφθαρμένοι καὶ οἱ ἀδιάφοροι. 

Γιατί; Διότι «ζῇ Κύριος ὁ Θεός». 

-Πόσοι, ἀγαπητέ, ἐπολέμησαν τὴν Ἐκκλησίαν; ἐρωτοῦσε ὁ ἱερὸς Χρυσόστομος πρὸ 1600 ἐτῶν. 

Καὶ συμπληρώνει: «Ποῦ νῦν οἱ πολεμήσαντες; Πάντες οἴχοντο καὶ ἀπώλοντο. 

Ἡ δὲ Ἐκκλησία μένει καὶ λάμπει ὑπὲρ τὸν ἥλιον». Ὅλοι λέγει, ἐκεῖνοι πέρασαν καὶ χάθηκαν.

Ὁ Προφήτης Ἠλίας ἀνεδείχθη μέγας, μέγιστος. Διατί; Διότι ὤρθωσε τὸ ἀνάστημά του μπροστὰ στοὺς ἀσεβεῖς ἰσχυροὺς τῆς ἐποχῆς του κατὰ τὴν κρίσιμη ἐκείνη στιγμή. Δὲν ἐκάμφη ἀπὸ τὸ ἄγριο κυνηγητὸ τῆς Ἰεζάβελ. Ἐβάσταξε τὸν ἀγῶνα μόνος κατάμονος! 

Καὶ στὸ τέλος ὁ Βαὰλ νικήθηκε καὶ γελοιοποιήθηκε πάνω στὸ Καρμήλιον ὄρος. Καὶ ἔλαμψεν ἐκεῖ ἡ δόξα τοῦ Θεοῦ.

Καὶ σήμερα, στὸ νέο κῦμα τῆς ἀποστασίας, ὄρθωσε καὶ σύ, Χριστιανέ, τὸ ἀνάστημά σου. Ὁ κάθε πιστὸς πρέπει νὰ γίνῃ καὶ ἕνας φλογερὸς Ἠλίας, ποὺ θὰ σταθῆ ἀντίθετα στὸ ῥεῦμα τῆς ἀποστασίας. Νὰ εἶσαι δὲ βέβαιος, ὅτι ὁ σύγχρονος Βάαλ θὰ συντριβῆ, διότι «ζῇ Κύριος ὁ Θεός». Ὁ δὲ Κύριος «ἐξῆλθε νικῶν καὶ ἵνα νικήσῃ» καὶ στὸ τέλος θὰ νικήση.

Ἀρχιμ. Χαράλαμπος Βασιλόπουλος

http://users.uoa.gr/

Γλώσσα σκληρή

Πολλοὶ χριστιανοί, ἐπειδὴ ὁ Θεὸς εἶνε ἀγάπη, δὲν σκέπτονται ὅμως, ὅτι εἶνε καὶ δικαιοσύνη, νομίζουν, ὅτι ὁ λόγος τοῦ χριστιανοῦ πρέπει πάντοτε νὰ εἶνε σεμνός, πραΰς, ἤπιος, σὲ χαμηλοὺς τόνους, γεμᾶτος χάρι καὶ γλυκύτητα. «Ὦ θείας, ὦ φίλης, ὦ γλυκυτάτης σου φωνῆς», ψάλλουμε κατὰ τὸν χαρμόσυνο κανόνα τοῦ Πάσχα γιὰ τὴ φωνὴ τοῦ Xριστοῦ. Oἱ χριστιανοὶ αἰσθάνονται τὸ Xριστὸ ὡς ταπεινὸ καὶ πρᾶο καὶ τὸ γλυκύτερο πρόσωπο, ποὺ πέρασε ἀπὸ τὴ γῆ. Ἀλλὰ λησμονοῦν, ὅτι μερικὲς φορὲς ὁ γλυκύτατος Ἰησοῦς γινόταν ἐλεγκτὴς τοῦ κακοῦ μὲ αὐστηρὴ καὶ δριμυτάτη καὶ σὲ ὑψηλοὺς τόνους φωνή.

Στὰ Eὐαγγέλια βλέπουμε, ὅτι ὁ Ἰησοῦς καὶ ἀγανακτοῦσε (Mάρκ. 10:14), καὶ ἔκραζε (Ἰωάν. 4:37, 12:44), ὕψωνε δηλαδὴ τὴ φωνή, ὕψωσε δὲ καὶ φραγγέλιο, μαστίγιο (Ἰωάν. 2:15). Δριμύτατος δὲ ὑπῆρξεν ὁ λόγος του, ὅταν ἤλεγξε τοὺς γραμματεῖς καὶ Φαρισαίους ὑποκριτὲς μὲ τὰ περίφημα ἐκεῖνα «Oὐαί» (Mατθ. 23:13-29). Ἀλλὰ καὶ γενικώτερα ἤλεγξε τοὺς ἀσεβεῖς καὶ ἀπίστους Ἰουδαίους, παρουσιάζοντας αὐτοὺς ὡς «ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν» καὶ λέγοντας: «Πῶς φύγητε ἀπὸ τῆς κρίσεως τῆς γεέννης;» (Mατθ. 23:33). Ὀχιές, φίδια φαρμακερά, πῶς θ' ἀποφύγετε τὴν τιμωρία τῆς κολάσεως; Ἐπίσης παρουσίασε αὐτοὺς ὡς τέκνα τοῦ Διαβόλου (Ἰωάν. 8:44). Στὸ δὲ Ἀποκ. 6:16 περιέχεται ἡ ἔκφρασι «Ἡ ὀργὴ τοῦ Ἀρνίου». Ἔκφρασι παράδοξη!

Στὴν Παλαιὰ Διαθήκη οἱ προφῆτες διακρίνονταν γιὰ τὴν παρρησία καὶ τὴ σφοδρότητα τοῦ ἐλέγχου. Σὲ σκληρὲς περιπτώσεις ἡ γλῶσσα τῶν προφητῶν γινόταν σκληρή, καὶ σὲ σκληρότερες περιπτώσεις γινόταν σκληρότερη, ἀνυπόφορη στοὺς ἐνόχους, οἱ ὁποῖοι τοὺς ἀποδοκίμαζαν, τοὺς δίωκαν ἀπηνῶς, τοὺς συνελάμβαναν, τοὺς βασάνιζαν καὶ τοὺς θανάτωναν. «Tίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἀπέκτειναν οἱ πατέρες ὑμῶν;» (Πράξ. 7:52), εἶπεν ὁ Στέφανος στὸ Mέγα Συνέδριο τῶν Ἰουδαίων.

Σήμερα βλέποντας τὸ κακὸ νὰ κορυβαντιᾷ ζητοῦμε προφητικὲς φωνὲς νὰ ἐλέγξουν μὲ σφοδρότητα τὸ κακό, χωρὶς νὰ φοβοῦνται καὶ νὰ ὑπολογίζουν διωγμούς, περιπέτειες καὶ κίνδυνο τῆς ζωῆς τους. Ἀλλὰ τέτοιες φωνὲς εἶνε σπανιώτατες, σχεδὸν ἀνύπαρκτες. Oἱ ποιμένες, οἱ ὁποῖοι πρῶτοι ἔπρεπε νὰ μιμοῦνται τοὺς προφῆτες, ἀποφεύγουν νὰ ὑψώνουν προφητικὲς φωνές, γιὰ νὰ μὴ δυσαρεστήσουν τὸν κόσμο, καὶ προπάντων τοὺς κοσμικοὺς ἄρχοντες. Oἱ ποιμένες δὲν θέλουν περιπέτειες καὶ διακινδύνευσι συμφερόντων καὶ ζωῆς, θέλουν ἔργο ἀκίνδυνο καὶ ἡσυχία, σὲ πολλὲς περιπτώσεις ἡσυχία νεκροταφείου!

Oἱ προφῆτες ἤλεγχαν μὲ σφοδρότητα ἄρχοντες καὶ λαό. Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρουμε δύο παραδείγματα, ἀπὸ τὰ ὁποῖα τὸ ἕνα θὰ «σοκάρῃ» τὶς εὐγενεῖς ἀκοὲς ὡρισμένων.

Kατὰ τὸ βιβλίο τοῦ προφήτου Δανιὴλ δύο ἄρχοντες τοῦ Ἰσραὴλ ἐπιβουλεύθηκαν τὴν τιμὴ μιᾶς ἐκλεκτῆς Ἰσραηλίτιδος, τῆς Σωσάννας. Ἤθελαν νὰ τὴν διαφθείρουν. Kαὶ ἐπειδὴ ἐκείνη δὲν ἐνέδωσε στὴν αἰσχρὴ ἐπιθυμία τους, τὴ συκοφάντησαν, ὅτι τὴν εἶδαν ν' ἁμαρτάνῃ μὲ ἕνα νέο μέσα σ' ἕνα δασώδη κῆπο. Ἡ Σωσάννα συνελήφθη καὶ ὡδηγεῖτο πρὸς ἐκτέλεσιν. Ἀλλ' ἐπενέβη ὁ Θεὸς καὶ μίλησε στὸν Δανιήλ, νέον ἀκόμη. Kαὶ ὁ Δανιὴλ ἐξέτασε τοὺς δύο συκοφάντες χωριστὰ τὸν ἕνα ἀπὸ τὸν ἄλλο καὶ περιέπεσαν σὲ ἀντίφασι. Ὅταν ὁ ἕνας ἐρωτήθηκε, κάτω ἀπὸ τί δένδρο εἶδε τὴ Σωσάννα ν' ἁμαρτάνῃ, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν». Kαὶ ὅταν ἐρωτήθηκε ὁ ἄλλος, εἶπε, ὅτι τὴν εἶδε «ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν». «Πεπαλαιωμένε ἡμερῶν κακῶν… ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…σ χ ί σ ε ι σε εἰς μέσον», εἶπε στὸν πρῶτο ὁ Δανιήλ, ποὺ εἶπε «ὑπὸ σ χ ῖ ν ο ν». 

Παλιάνθρωπε, ἄγγελος τοῦ Θεοῦ θὰ σὲ σ χ ί σ ῃ στὸ μέσον. Kαὶ στὸ δεύτερο, ποὺ εἶπε «ὑπὸ π ρ ῖ ν ο ν», ὁ προφήτης εἶπε: «Ὁ ἄγγελος τοῦ Θεοῦ…π ρ ί σ α ι σε μέσον». 

Kατόπιν δὲ τῆς ἐξακριβώσεως τῆς ἀληθείας, οἱ δύο συκοφάντες ἐκτελέσθηκαν (Ἰδὲ ΔANIHΛ, ΣΩΣANNA, στίχ. 44-59). Γλῶσσα σκληρὴ καὶ πρᾶξι σκληρότερη, ἐπονείδιστος παραδειγματικὸς θάνατος. Πόσο σκληρότερη πρέπει νὰ εἶνε ἡ γλῶσσα ἐναντίον ὅσων ἐπιβουλεύονται τὴν τιμὴ τῆς Πίστεώς μας!

Στὸ Ἰεζ. 23:20 γίνεται λόγος γιὰ μεγίστη ἀτίμωσι ἀσεβῶν Ἰσραηλιτῶν ἀπὸ Xαλδαίους,«ὧν ὡς ὄνων αἱ σάρκες αὐτῶν καὶ αἰδοῖα ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν». Xυδαῖες λέξεις, θὰ εἰποῦν μερικοί. Ἀλλ' ὅπως εἶπεν ὁ ποιητής, δὲν ὑπάρχουν χυδαῖες λέξεις, ἀλλὰ χυδαῖες πράξεις. Kαὶ ἐμεῖς προσθέτουμε: Oἱ φράσεις περὶ τῶν Xαλδαίων «ὡς ὄνων αἱ σάρκες»καὶ «αἰδοῖα ὡς ἵππων τὰ αἰδοῖα αὐτῶν» εἶνε θεόπνευστες. 

Ἡ σκληρὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς χρησιμοποιεῖ καὶ τέτοιες ἐκφράσεις κατ' ἔμπνευσιν Θεοῦ, καὶ μόνον ἄπιστοι καὶ ἄθεοι κατηγοροῦν τὴ γλῶσσα τῆς Γραφῆς.

Ἰδιαιτέρως γλῶσσα σκληρή, σκληροτάτη, χρησιμοποιεῖ ἡ Γραφὴ γιὰ τοὺς αἱρετικούς. Στὴν ἐποχή μας δὲ ἡ γλῶσσα αὐτὴ κατ' ἐξοχὴν ἁρμόζει πρὸς ἔλεγχον τῶν χειροτέρων ἐχθρῶν τῆς Πίστεως, τῶν Oἰκουμενιστῶν, καὶ προπάντων τοῦ ἀρχιοικουμενιστοῦ Προκαθημένου τῆς Ὀρθοδοξίας Bαρθολομαίου. «Προσέχετε ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν (ψευδοδιδασκάλων), οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δέ εἰσι λύκοι ἅρπαγες» (Mατθ. 7:15). Λύκοι ἐσωτερικῶς οἱ αἱρετικοί, ἐξωτερικῶς δὲ ἐμφανιζόμενοι ὡς πρόβατα. Kαὶ ἂν ποιμένες, εἶνε λυκοποιμένες, κατασπαράσσουν καὶ σκορπίζουν τὰ πρόβατα τῆς ποίμνης τοῦ Xριστοῦ. «Λύκοι βαρεῖς μὴ φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου», λέγει καὶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος γιὰ τοὺς αἱρετικούς (Πράξ. 20:29). Προφητεύει δέ, ὅτι καὶ κληρικοὶ θὰ γίνουν αἱρετικοί (Πράξ. 20:30). Δυστυχεῖς οἱ αἱρετικοὶ κάνουν τοὺς ἀνθρώπους, ποὺ παρασύρουν στὶς αἱρέσεις. Ἀλλὰ δυστυχέστεροι εἶνε οἱ ἴδιοι οἱ αἱρετικοί, διότι θὰ κατέλθουν στὰ βαθύτερα τῆς κολάσεως.

«Προδότης»ὀνομάζεται ἕνας ἀπὸ τοὺς 12 μαθητὲς τοῦ Xριστοῦ, ὁ Ἰούδας ὁ Ἰσκαριώτης (Λουκ. 6:17). Ὅποιος προδίδει τὸ Xριστό, προδίδει βεβαίως καὶ τὴν Πίστι τοῦ Xριστοῦ. Oἱ Oἰκουμενιστὲς ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοὶ εἶνε προδότες τῆς Πίστεως καὶ τοῦ Xριστοῦ, μὲ ἀρχιπροδότη τὸν Bαρθολομαῖο. Bεβαίως μερικοὶ Oἰκουμενιστὲς νομίζουν, ὅτι εἶνε πιστοί. Ἀλλὰ τοῦτο εἶνε ψευδαίσθησι.

Ὁ ἀπόστολος Πέτρος στὴ B΄ Ἐπιστολή του, κεφ. 2, καὶ ὁ Ἀδελφόθεος Ἰούδας στὴν Ἐπιστολή του «στολίζουν» τοὺς ἀσεβεῖς, καὶ δὴ τοὺς αἱρετικούς, μὲ πολλὰ «κοσμήματα», τὰ ὁποῖα ἰδιαιτέρως πρέπει νὰ προσέξῃ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ συχνὰ νὰ διαβάζῃ, μήπως ὁ θεόπνευστος λόγος τὸν φέρῃ σὲ συναίσθησι καὶ μετάνοια. Ὁ Πέτρος στὸ B΄ 2:14 χρησιμοποιεῖ φοβερὴ «κοσμητικὴ» ἔκφρασι. Ὀνομάζει τοὺς παραβάτες καὶ διαστροφεῖς τοῦ λόγου τοῦ Θεοῦ «κατάρας τέκνα»! Ἄνθρωποι δημιουργημένοι «κατ' εἰκόνα καὶ ὁμοίωσιν»τοῦ Θεοῦ, ἄνθρωποι, ποὺ ἔπρεπε νὰ εἶνε εὐλογημένοι, κατάντησαν καταραμένοι, ὅπως ὁ Διάβολος.

Ἀναφέρουμε φοβερώτερη ἔκφρασι. Στὸ A΄ Ἰωάν. 2:18 ὁ ἀπόστολος Ἰωάννης γράφει πρὸς τὰ πνευματικὰ τέκνα: «Kαθὼς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καὶ νῦν ἀντίχριστοι πολλοὶ γεγόνασιν». Ἀντιχρίστους, προδρόμους τοῦ ἀναμενομένου κατ' ἐξοχὴν ἀντιχρίστου, ὀνομάζει ὁ ἀπόστολος τοὺς αἱρετικούς. Xριστὸς εἶνε τὸ ὡραιότερο, γλυκύτερο, ἐρασμιώτερο καὶ λατρευτὸ ὄνομα. Tὸ ἀκριβῶς δὲ ἀντίθετο ὄνομα ἀντίχριστος εἶνε τὸ χειρότερο καὶ τὸ ἀπαισιώτερο ὅλων τῶν ὀνομάτων. Kαὶ σκέφθηκαν ἆραγε ποτὲ ὁ Bαρθολομαῖος καὶ οἱ ἄλλοι Oἰκουμενιστές, οἱ χειρότεροι ἐχθροὶ τῆς Πίστεως ὡς παναιρετικοί, ἀντιπατερικοὶ καὶ πανθρησκειακοί, σκέφθηκαν, ἐπαναλαμβάνω ποτέ, ὅτι τὸ ὄνομα ἀντίχριστος ἁρμόζει σ' αὐτούς, καὶ μάλιστα περισσότερο σ' αὐτούς;

Σφραγίζω τὸ παρὸν ἄρθρο μὲ μιὰ περικοπὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου, ποὺ δείχνει μὲ ποία γλῶσσα οἱ καλοὶ ἐπίσκοποι καὶ ὁ πιστὸς λαὸς ἔχει δικαίωμα καὶ καθῆκον νὰ ἐλέγχῃ τοὺς προδότες τῆς Πίστεως, καὶ μάλιστα τὸν ἀρχιπροδότη Bαρθολομαῖο, πρόσωπο πρὸς πρόσωπο. «Ὦ πλήρης παντὸς δόλου καὶ πάσης ῥᾳδιουργίας, υἱὲ Διαβόλου, ἐχθρὲ πάσης δικαιοσύνης, οὐ παύσῃ διαστρέφων τὰς ὁδοὺς Kυρίου τὰς εὐθείας;» (Πράξ. 13:10).

Ἂν ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἦταν ἰδική μου, οἱ ἔνοχοι καὶ ἄλλοι θὰ μὲ χαρακτήριζαν ὑβριστή. Ἀλλὰ εἶνε δυνατὸν οἱ θεόπνευστοι προφῆτες καὶ ἀπόστολοι νὰ χαρακτηρισθοῦν ὑβριστές; Ἔνοχοι, μετανοήσετε, γιὰ νὰ γίνῃ ἡ σκληρὴ γλῶσσα ἔπαινοι καὶ ἐγκώμιά σας.

Nικόλαος Σωτηρόπουλος

http://aktines.blogspot.gr

«Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΙΝΑΙ Ο ΕΠΙ ΓΗΣ ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ»

Μὲ τὴ λατρεία τοῦ Θεοῦ, ζεῖς στὸν Παράδεισο. Ἅμα γνωρίσεις καὶ ἀγαπήσεις τὸν Χριστό, ζεῖς στὸν Παράδεισο. Ὁ Χριστὸς εἶναι ὁ Παράδεισος. Ὁ Παράδεισος ἀρχίζει ἀπὸ δῶ. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι ὁ ἐπὶ γῆς Παράδεισος, ὁμοιότατος μὲ τὸν ἐν οὐρανοῖς. Ὁ Παράδεισος, ποὺ εἶναι στὸν οὐρανό, ὁ ἴδιος εἶναι κι ἐδῶ στὴ γῆ. Ἐκεῖ ὅλες οἱ ψυχὲς εἶναι ἕνα, ὅπως ἡ Ἁγία Τριάδα εἶναι τρία πρόσωπα, ἀλλὰ εἶναι ἑνωμένα κι ἀποτελοῦν ἕνα.

Κύριο μέλημά μας εἶναι νὰ ἀφοσιωθοῦμε στὸν Χριστό, νὰ ἑνωθοῦμε μὲ τὴν Ἐκκλησία. 

Ἂν μποῦμε στὴν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ, μπαίνουμε στὴν Ἐκκλησία. Ἂν δὲν μποῦμε στὴν Ἐκκλησία, ἂν δὲν γίνουμε ἕνα μὲ τὴν ἐδῶ, τὴν ἐπίγεια Ἐκκλησία, ὑπάρχει φόβος νὰ χάσουμε καὶ τὴν ἐπουράνια. Κι ὅταν λέμε ἐπουράνια, μὴ νομίζουμε ὅτι θὰ βροῦμε στὴν ἄλλη ζωὴ κήπους μὲ λουλούδια, βουνὰ καὶ νερὰ καὶ πουλιά. Δὲν ἔχει ἐκεῖ τὶς ἐπίγειες ὀμορφιές, εἶναι κάτι ἄλλο, κάτι πολὺ ὑψηλό. Ἀλλὰ γιὰ νὰ πᾶμε στὸ κάτι ἄλλο, πρέπει νὰ περάσουμε ἀπ’ αὐτά, ἀπ’ τὶς γήινες εἰκόνες κι ὀμορφιές.

Ὅποιος ζεῖ τὸν Χριστό, γίνεται ἕνα μαζί Του, μὲ τὴν Ἐκκλησία Του, ζεῖ μιὰ τρέλα! Ἡ ζωὴ αὐτὴ εἶναι διαφορετικὴ ἀπ’ τὴ ζωὴ τῶν ἄλλων ἀνθρώπων. Εἶναι χαρά, εἶναι φῶς, εἶναι ἀγαλλίαση, εἶναι ἀνάταση. Αὐτὴ εἶναι ἡ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, ἡ ζωὴ τοῦ Εὐαγγελίου, ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ. «Ἡ Βασιλεία τοῦ Θεοῦ ἐντὸς ἡμῶν ἐστίν»1. 

Ἔρχεται μέσα μας ὁ Χριστὸς κι ἐμεῖς εἴμαστε μέσα Του. Καὶ συμβαίνει ὅπως μ’ ἕνα κομμάτι σίδηρο, πού, τοποθετημένο μὲς στὴ φωτιά, γίνεται φωτιὰ καὶ φῶς· ἔξω ἀπ’ τὴ φωτιά, πάλι σίδηρος σκοτεινός, σκοτάδι.

Στὴν Ἐκκλησία γίνεται ἡ θεία συνουσία, γινόμαστε ἔνθεοι. Ὅταν εἴμαστε μὲ τὸν Χριστό, εἴμαστε μέσα στὸ φῶς· κι ὅταν ζοῦμε μέσα στὸ φῶς, ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει σκότος. Τὸ φῶς, ὅμως, δὲν εἶναι παντοτινό· ἐξαρτᾶται ἀπὸ μᾶς. Συμβαίνει ὅπως μὲ τὸ σίδηρο, ποὺ ἔξω ἀπ’ τὴ φωτιὰ γίνεται σκοτεινός. Σκότος καὶ φῶς δὲν συμβιβάζονται. Ποτὲ δὲν μπορεῖ νὰ ἔχουμε σκοτάδι καὶ φῶς συγχρόνως.Ἢ φῶς ἢ σκότος. Ὅταν ἀνάψεις τὸ φῶς, πάει τὸ σκότος.

Γιὰ νὰ διατηρήσουμε τὴν ἑνότητά μας, θὰ πρέπει νὰ κάνουμε ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία, στοὺς ἐπισκόπους της. Ὑπακούοντας στὴν Ἐκκλησία, ὑπακούουμε στὸν ἴδιο τὸν Χριστό. Ὁ Χριστὸς θέλει νὰ γίνουμε μία ποίμνη μ’ ἕναν ποιμένα2.

Νὰ πονᾶμε γιὰ τὴν Ἐκκλησία. Νὰ τὴν ἀγαπᾶμε πολύ. Νὰ μὴ δεχόμαστε νὰ κατακρίνουν τοὺς ἀντιπροσώπους της. Στὸ Ἅγιον Ὄρος τὸ πνεῦμα ποὺ ἔμαθα ἦταν ὀρθόδοξο, βαθύ, ἅγιο, σιωπηλό, χωρὶς ἔριδες, χωρὶς καυγάδες καὶ χωρὶς κατακρίσεις. Νὰ μὴν πιστεύουμε τοὺς ἱεροκατηγόρους. Καὶ μὲ τὰ μάτια μας νὰ δοῦμε κάτι ἀρνητικὸ νὰ γίνεται ἀπὸ κάποιον ἱερωμένο, νὰ μὴν τὸ πιστεύουμε, οὔτε νὰ τὸ σκεφτόμαστε, οὔτε νὰ τὸ μεταφέρουμε. Τὸ ἴδιο ἰσχύει καὶ γιὰ τὰ λαϊκὰ μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ γιὰ κάθε ἄνθρωπο. Ὅλοι εἴμαστε Ἐκκλησία. Ὅσοι κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία γιὰ τὰ λάθη τῶν ἐκπροσώπων της, μὲ σκοπὸ δῆθεν νὰ βοηθήσουν γιὰ τὴ διόρθωση, κάνουν μεγάλο λάθος. Αὐτοὶ δὲν ἀγαποῦν τὴν Ἐκκλησία, οὔτε βέβαια τὸν Χριστό. Τότε ἀγαπᾶμε τὴν Ἐκκλησία, ὅταν μὲ τὴν προσευχή μας ἀγκαλιάζουμε κάθε μέλος της καὶ κάνουμε ὅ,τι κάνει ὁ Χριστός. Θυσιαζόμαστε, ἀγρυπνοῦμε, κάνουμε τὸ πᾶν, ὅπως Ἐκεῖνος, ὁ ὁποῖος «λοιδορούμενος οὐκ ἀντελοιδόρει, πάσχων οὐκ ἠπείλει»3.

Νὰ προσέχουμε καὶ τὸ τυπικὸ μέρος. Νὰ ζοῦμε τὰ μυστήρια, ἰδιαίτερα τὸ μυστήριο τῆς Θείας Κοινωνίας. Σ’ αὐτὰ βρίσκεται ἡ Ὀρθοδοξία. Προσφέρεται ὁ Χριστὸς στὴν Ἐκκλησία μὲ τὰ μυστήρια καὶ κυρίως μὲ τὴ Θεία Κοινωνία.

Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἡ θρησκεία τῶν θρησκειῶν, ἡ ἐξ ἀποκαλύψεως, ἡ πραγματική, ἡ ἀληθινὴ θρησκεία. Οἱ ἄλλες θρησκεῖες εἶναι ἀνθρώπινες, κούφιες. Δὲ γνωρίζουν τὸ μεγαλεῖο τοῦ Τριαδικοῦ Θεοῦ. Δὲ γνωρίζουν ὅτι ὁ σκοπός μας, ὁ προορισμός μας, εἶναι νὰ γίνουμε θεοὶ κατὰ χάριν, νὰ ὁμοιωθοῦμε μὲ τὸν Θεὸ τὸν Τριαδικό, νὰ γίνουμε ἕνα μ᾽ Ἐκεῖνον καὶ μεταξύ μας. Αὐτὰ οἱ ἄλλες θρησκεῖες δὲν τὰ γνωρίζουν. Ὁ ἀπώτερος σκοπὸς τῆς θρησκείας μας εἶναι τὸ «ἵνα ὦσιν ἕν». Ἐκεῖ ὁλοκληρώνεται τὸ ἔργο τοῦ Χριστοῦ.Ἡ θρησκεία μας εἶναι ἀγάπη, εἶναι ἔρωτας, εἶναι ἐνθουσιασμός, εἶναι τρέλα, εἶναι λαχτάρα τοῦ θείου. Εἶναι μέσα μας ὅλ’ αὐτά. Εἶναι ἀπαίτηση τῆς ψυχῆς μας ἡ ἀπόκτησή τους.

Γιὰ πολλούς, ὅμως, ἡ θρησκεία εἶναι ἕνας ἀγώνας, μιὰ ἀγωνία κι ἕνα ἄγχος. 

Γι’ αὐτὸ πολλοὺς ἀπ’ τοὺς «θρήσκους» τοὺς θεωροῦνε δυστυχισμένους, γιατὶ βλέπουνε σὲ τί χάλια βρίσκονται. Κι ἔτσι εἶναι πράγματι. Γιατὶ ἂν δὲν καταλάβει κανεὶς τὸ βάθος τῆς θρησκείας καὶ δὲν τὴ ζήσει, ἡ θρησκεία καταντάει ἀρρώστια καὶ μάλιστα φοβερή. Τόσο φοβερή, ποὺ ὁ ἄνθρωπος χάνει τὸν ἔλεγχο τῶν πράξεών του, γίνεται ἄβουλος κι ἀνίσχυρος, ἔχει ἀγωνία κι ἄγχος καὶ φέρεται ὑπὸ τοῦ κακοῦ πνεύματος. Κάνει μετάνοιες, κλαίει, φωνάζει, ταπεινώνεται τάχα, κι ὅλη αὐτὴ ἡ ταπείνωση εἶναι μιὰ σατανικὴ ἐνέργεια. Ὁρισμένοι τέτοιοι ἄνθρωποι ζοῦνε τὴ θρησκεία σὰν ἕνα εἶδος κολάσεως. Μέσα στὴν ἐκκλησία κάνουν μετάνοιες, σταυρούς, λένε, «εἴμαστε ἁμαρτωλοί, ἀνάξιοι». Καὶ μόλις βγοῦνε ἔξω, ἀρχίζουν νὰ βλαστημᾶνε τὰ θεῖα, ὅταν λίγο κάποιος τοὺς ἐνοχλήσει. Φαίνεται καθαρὰ ὅτι ὑπάρχει στὸ μέσον δαιμόνιο.

Στὴν πραγματικότητα, ἡ χριστιανικὴ θρησκεία μεταβάλλει τὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν θεραπεύει. Ἡ κυριότερη, ὄμως, προϋπόθεση γιὰ νὰ ἀντιληφθεῖ καὶ νὰ διακρίνει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια εἶναι ἡ ταπείνωση. Ὁ ἐγωισμὸς σκοτίζει τὸ νοῦ τοῦ ἀνθρώπου ἀνθρώπου, τὸν μπερδεύει. Τὸν ὁδηγεῖ στὴν πλάνη, στὴν αἵρεση. Εἶναι σπουδαῖο νὰ κατανοήσει ὁ ἄνθρωπος τὴν ἀλήθεια. […]

Ὅσοι ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια εἶναι ἄρρωστοι ψυχικά. Εἶναι σὰν τὰ ἄρρωστα παιδιά, πού, ἐπειδὴ τοὺς ἔλειψαν οἱ γονεῖς ἢ χώρισαν ἢ μάλωσαν, ἔγιναν ἀπροσάρμοστα. Καὶ στὶς αἱρέσεις πᾶνε ὅλοι οἱ μπερδεμένοι.Μπερδεμένα παιδιὰ μπερδεμένων γονέων. Ὅμως ὅλοι αὐτοὶ οἱ μπερδεμένοι καὶ ἀπροσάρμοστοι ἔχουν ἕνα σθένος καὶ μιὰ ἐπιμονὴ καὶ κατορθώνουν πολλὰ πράγματα. Ὑποτάσσουν τοὺς νορμὰλ καὶ τοὺς ἥσυχους ἀνθρώπους, διότι ἐπηρεάζουν κι ἄλλους ὅμοιούς τους καὶ ὑπερτεροῦν καὶ στὸν κόσμο, γιατὶ αὐτοὶ εἶναι πιὸ πολλοὶ καὶ βρίσκουν ὀπαδούς. Ὑπάρχουν κι ἄλλοι, πού, ἐνῷ δὲν ἀρνοῦνται τὴν ἀλήθεια, ἐν τούτοις εἶναι μπερδεμένοι κι ἄρρωστοι ψυχικά.

Ἡ ἁμαρτία κάνει τὸν ἄνθρωπο πολὺ μπερδεμένο ψυχικά. Τὸ μπέρδεμα δὲν φεύγει μὲ τίποτε. Μόνο μὲ τὸ φῶς τοῦ Χριστοῦ γίνεται τὸ ξεμπέρδεμα. Τὴν πρώτη κίνηση τὴν κάνει ὁ Χριστός. «Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες...»4. Μετὰ ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι ἀποδεχόμαστε αὐτὸ τὸ φῶς μὲ τὴν ἀγαθή μας προαίρεση, ποὺ τὴν ἐκφράζουμε μὲ τὴν ἀγάπη μας ἀπέναντί Του, μὲ τὴν προσευχή, μὲ τὴ συμμετοχὴ στὴ ζωὴ τῆς Ἐκκλησίας, μὲ τὰ μυστήρια.

Πολλὲς φορὲς οὔτε ὁ κόπος, οὔτε οἱ μετάνοιες, οὔτε οἱ σταυροὶ προσελκύουν τὴ χάρι.Ὑπάρχουν μυστικά. Τὸ οὐσιαστικότερο εἶναι νὰ φεύγεις ἀπ’ τὸν τύπο καὶ νὰ πηγαίνεις στὴν οὐσία. Ὅ,τι γίνεται, νὰ γίνεται ἀπὸ ἀγάπη.

Ἡ ἀγάπη ἐννοεῖ πάντα νὰ κάνει θυσίες. Σ’ ὅ,τι κάνεις ἀγγάρια5, κλωτσάει ἡ ψυχή, ἀντιδρᾶ. Ἡ ἀγάπη ἑλκύει τὴ χάρι τοῦ Θεοῦ. Ὅταν ἔλθει ἡ χάρις, ἔρχονται τὰ χαρίσματα τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. «Ὁ δὲ καρπὸς τοῦ Πνεύματος ἔστιν ἀγάπη, χαρά, εἰρήνη, μακροθυμία, χρηστότης, ἀγαθωσύνη, πίστις, πραότης, ἐγκράτεια»6. Αὐτὰ εἶναι ποὺ πρέπει νὰ ἔχει μιὰ ὑγιὴς ψυχὴ ἐν Χριστῷ.

Ὁ ἄνθρωπος μὲ τὸν Χριστὸ γίνεται χαριτωμένος καὶ ζεῖ ἔτσι πάνω ἀπ’ τὸ κακό. Τὸ κακὸ γι’ αὐτὸν δὲν ὑπάρχει. Ὑπάρχει μόνο τὸ ἀγαθό, ὁ Θεός. Δὲν μπορεῖ νὰ ὑπάρχει κακό. Δηλαδή, ἐφόσον ἔχει τὸ φῶς, δὲν μπορεῖ νὰ ἔχει σκοτάδι. Οὔτε μπορεῖ νὰ τὸν καταλάβει τὸ σκοτάδι, διότι ἔχει τὸ φῶς.

ΟΣΙΟΥ ΠΟΡΦΥΡΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΣΟΚΑΛΥΒΙΤΟΥ

«Βίος καὶ λόγοι Γέροντος Πορφυρίου Καυσοκαλυβίτου», 

ἔκδ. Ἱερᾶς Μονῆς Χρυσοπηγῆς,Χανιὰ 2003, σσ. 194-203.


1. Πρβλ. Λουκ. 17, 21.
2. Πρβλ. Ἰωάν. 10, 16.
3. Α΄ Πέτρ. 2, 23
4. Ματθ. 11, 28.
5. Ἀγγάρια: ὡς ἀγγαρεία.
6. Γαλ. 5, 22-3.

http://tribonio.blogspot.gr

Στον αρχάριο της πίστης: Για την επιστροφή στην πίστη

Όπως κάποιος που επιστέφει σπίτι του από πολύ μακριά, έτσι αισθάνεστε εσείς τώρα επιστρέφοντας από τους παγωμένους τόπους της απιστίας στη ζεστή εστία της πίστης των πατέρων σας.

Οι δυσκολίες που έχετε, δεν είναι άγνωστες στην Εκκλησία. Διότι η Εκκλησία έχει γενικά εμπειρία όσων συμβαίνουν στους ανθρώπους όταν απομακρύνονται από την πίστη, και όταν επιστρέφουν σ’ αυτή.

Στην πρώτη περίπτωση τα δαιμόνια τους σπρώχνουν μπροστά, ενώ στη δεύτερη τους γυρίζουν πίσω, χρησιμοποιώντας ταυτόχρονα όλους τους δυνατούς πειθαναγκασμούς. Έτσι συμβαίνει και με σας. Τη μια στιγμή πετούν πάνω σας την απελπισία, την άλλη σας γλυκαίνουν τον δρόμο προς τα κάτω, τον δρόμο της κατάρρευσης που μέχρι τώρα τρέχατε∙ άλλοτε πείθουν τους πρώην ταξιδιώτες σας να σας χλευάσουν, άλλοτε πάλι σας θυμίζουν τους γνωστούς άθεους, που είναι δοξασμένοι μεταξύ των ανθρώπων.

Πρέπει να παλεύετε με τους αόρατους εχθρούς. Κι εσείς θα τους νικήσετε σίγουρα, εάν δεν χάνετε από την οπτική σας τη μορφή του Ιησού Χριστού, του μέγιστου ευεργέτη σας. Διότι Αυτός είναι ο μόνος τέλειος φυσικός άνθρωπος, που εμφανίστηκε στη γη, από τότε που υπάρχουν άνθρωποι στη γη.

Να τείνετε προς Αυτόν, να προσεύχεστε, να κοιτάτε σ’ Αυτόν.

Κοιτάτε Τον, πώς γεννάται στο σπήλαιο για σας.

Κοιτάτε Τον, πώς μοχθεί και ταπεινώνεται για σας.

Κοιτάτε Τον, πώς γιατρεύει τις σωματικές αρρώστιες, τα σύμβολα των πνευματικών ασθενειών σας.

Κοιτάτε Τον, επάνω στον σταυρό για σας.

Κοιτάτε Τον, πώς τώρα από την ουράνια δόξα σας κοιτά.

Αυτός, που αναστήθηκε και αναλήφθηκε. Συναντήστε παντού το βλέμμα Του, και η καθαρτική ντροπή θα περιλάβει την ψυχή σας∙ ντροπή, επειδή ήσασταν έως τώρα μακριά απ’ Αυτόν και εναντίον Του. Και φωνάξτε στο δαίμονα, που σας λέει ψέματα και σας παρεμποδίζει: «Εσύ τί έκανες για μένα;».

Λέτε, πως με γλύκα διαβάζετε την Αγία Γραφή και πώς άλλα βιβλία σας έγιναν απεχθή και δεν μπορείτε να τα πάρετε στα χέρια σας. Έτσι συμβαίνει συνήθως στους πνευματικά πεινασμένους. Δεν μπορούν εύκολα να χορτάσουν τον λόγο του Θεού ύστερα από την άρρωστη διείσδυση μέσα τους των ανθρώπινων λόγων. Μόνο, λέτε, ακόμα δεν σας δίδεται η προσευχή. Θα έρθει και αυτό μην αμφιβάλετε.

Όταν θα αναφλέγεται στην καρδιά η αγάπη προς τον Αγαπητό σας, θα ψάχνετε διψασμένα όλους τους τρόπους επικοινωνίας μαζί Του. Και θα πιαστείτε και από την προσευχή. Προς το παρόν προσπαθήστε με μία σύντομη προσευχή, για παράδειγμα: «Άγιος ο Θεός», «Παναγία Τριάς», «Πάτερ ημών», ή «Θεοτόκε Παρθένε».

Επαναλάβετε αυτή την προσευχή πέντε φορές την ημέρα, τοποθετήστε το σαν κανόνα και μην απομακρύνεστε απ’ αυτόν. Διότι η ανάγνωση της Αγίας Γραφής δίνει το φως, αλλά η προσευχή προσαυξάνει τη θερμότητα. Σ’ αυτό, προσθέστε και την ελεημοσύνη, όση κι αν είναι και προς όποιον και να είναι.

Η ελεημοσύνη ενεργεί σαν κάποια πνευματική υγρασία, που με το φως της Γραφής και τη ζέστη της προσευχής, επιδρά στην ψυχή, ώστε η ψυχή να αυξάνεται, να επεκτείνεται, να βαθαίνει, να υψώνεται, και να δίνει καλό καρπό.

Έτσι η ψυχή σας θα επιστρέψει στην υγιή, φυσική κατάσταση, και θα είναι σαν καλό δέντρο. Και «πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ»(Ματθ.7.17), κατά τον λόγο του Αλάνθαστου.

Ειρήνη σε σας και χαρά από τον Χριστό!

«ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Δεν φτάνει μόνο η πίστη…
ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΙΚΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ Β΄», Εκδόσεις «εν πλώ»

http://yiorgosthalassis.blogspot.com

Η άφεση των αμαρτιών μας

Η μεγαλύτερη δωρεά του Κυρίου προς τους ανθρώπους είναι η άφεση των αμαρτιών τους. Ο ίδιος έδινε την άφεση και στην συνέχεια μεταβίβασε την εξουσία αυτή στους αποστόλους, οι οποίοι την μεταβίβασαν στους επισκόπους-διαδόχους τους και οι επίσκοποι στη συνέχεια στους εντεταλμένους ιερείς-πνευματικούς. «Όσα εάν δήσητε επί της γης έσται δεδεμένα εν ουρανώ και όσα εάν λυσητε επί της γης έσται λελυμένα εν ουρανώ» τους είπε. Από τότε η άφεση των αμαρτιών δίδεται με το μυστήριο της ιεράς εξομολογήσεως.

Θέμα σημαντικό και θεμελιώδες για την πνευματική ζωή των χριστιανών. Οφείλομαι οι εξομολογούμενοι να μάθουμε πως να εξομολογούμεθα και να ωφελούμεθα από το ιερό μυστήριο-δώρο της αγάπης του Δημιουργού στα πλάσματά του.

Πρέπει να γνωρίζουμε ότι για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες μας δεν υπάρχει άλλος δρόμος παρά η εξομολόγηση. Δεν συγχωρούνται οι αμαρτίες, ούτε κάνοντας μετάνοιες, ούτε διαβάζοντας την «Αγία Επιστολή», ούτε με την προσευχή μπροστά στην εικόνα, αλλά ενώπιον του πνευματικού μας.

Για να γίνει σωστή και καλή εξομολόγηση χρειάζεται προηγουμένως να μελετήσουμε να εξετάσουμε τον εαυτό μας, να ανακαλύψουμε τις αμαρτίες που κάνουμε «εν λόγω, εν έργω ή κατά διάνοια» και να τις καταγράψουμε σε ένα χαρτί επιγραμματικά.

Στην εξομολόγηση πηγαίνουμε να πούμε αμαρτήματα δικά μας και όχι των άλλων, ούτε για να εξιστορήσουμε τα βάσανα της ψυχής μας.

Κάποιοι πηγαίνουν στην εξομολόγηση για να τους διαβαστεί η συγχωρητική ευχή χωρίς εξομολόγηση. Απλά λένε ότι είναι αμαρτωλοί. Οφείλουμε την ομολογία των αμαρτιών. Η ευχή είναι η τελευταία φάση της εξομολογήσεως.

Μερικοί αρχίζουν την εξομολόγηση ως εξής: «δεν σκότωσα, δεν έκλεψα, δεν ορκίστηκα». Λάθος μεγάλο. Στην εξομολόγηση θα πούμε τις αμαρτίες μας, όχι αυτά που δεν κάμαμε. Και βέβαια, δεν είναι μόνον αυτές οι αμαρτίες. Εξετάσαμε άραγε τον εαυτό μας πόσες αμαρτίες όπως το ψέμα, οι αισχρές λέξεις, βλασφημίες, κατάκριση, κατηγορίες, θυμό, οργή, ολιγοπιστία, φθόνο, ανηθικότητα, υπερηφάνεια, εγωισμός, και άλλα διαπράττουμε στην καθημερινότητά μας;

Στην εξομολόγηση δεν χρειάζονται πολυλογίες και άσχετες ιστορίες με τις αμαρτίες μας. Είναι τάση για συγκάλυψη της ενοχής μας.

Με ειλικρίνεια και παρρησία να ομολογούμε τις αμαρτίες μας. Να είμαστε αντικειμενικοί. Μόνο έτσι θα έρθει η χάρις του θεού διαφορετικά εμπαίζουμε τον εαυτό μας, τον πνευματικό μας, και το Θεό. Ο Θεός όμως ούτε εμπαίζεται ούτε μυκτηρίζεται. Όταν νοιώθουμε την ανάγκη, όσες φορές κινδυνεύει η ψυχή μας να τρέχουμε στον πνευματικό μας, όπως όταν κινδυνεύει το σώμα μας τρέχουμε στον προσωπικό μας γιατρό.

Η ιερά εξομολόγηση είναι για όλους. Είναι περισσότερο για τους νέους, οι οποίοι αντιμετωπίζουν πολλούς πειρασμούς και έχουν ανάγκη από καθοδήγηση πέρα από την άφεση των αμαρτιών. Ας κάμουμε την αρχή! Η λύτρωση της ψυχής, του πνεύματος και του σώματος, είναι τα μεγαλύτερα δώρα που θα αποκομίσουμε. 

Κυριακή ΣΤ΄ Ματθαίου,

Απόστολος: Ιακ. ε΄ 10-20

Ευαγγέλιο: Ματθ. θ΄ 1-8

Μ.Φ.Ν.Θ

http://aktines.blogspot.gr

ΤΟ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΠΑΝΕΝΔΟΞΟΝ ΟΝΟΜΑ ΤΟΥ ΚΥΡΙΟΥ ΜΑΣ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΤΟΥΣ ΚΑΙΕΙ, ΤΟΥΣ ΚΑΤΑΡΓΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΤΟ ΑΚΟΥΣΟΥΝ

Ιερά Μονή Διονυσίου - ξυλογραφία (Μόσχου).

Προ ενός έτους ο αδελφός Αγάπιος διηγήθη μοι τα ακόλουθα: «Μιαν Κυριακήν πρωί, μετά την απόλυσιν της ακολουθίας του Όρθρου, πηγαίνων εις το κελλίον μου, εξαφνικά βλέπω ένα φίδι και εκάθητο εμπρός εις την θύραν. Εξεπλάγην και είπα εις τον νουν μου. Εσύ δεν είσαι φίδι, αλλά είσαι διάβολος. Ευθύς έκαμα τον σταυρόν μου επικαλούμενος την Παναγίαν και λέγων συνάμα και το “Θεοτόκε παρθένε, χαίρε Κεχαριτωμένη Μαρία…”. Μόλις το είπα αυτό, αμέσως ο τρισκατάρατος εχάθηκε και έτσι επλησίασα, άνοιξα την πόρταν και εμβήκα μέσα εις το κελλίον μου».

Ο αυτός πάλιν μοι επρόσθεσεν: 

«Μερικές φορές εκεί που προσεύχομαι με το κομβοσχοίνι, βλέπω κοντά μου ν΄ανάβουν φωτιές. Ακούω θορύβους, κτύπους, γαυγίσματα σκύλου, τσακαλιού και γκαρίσματα όνου. Άλλοτε ανάβουν και άλλοτε σβήνουν φώτα και απορώ τι να είναι αυτά;».

- Δεν καταλαβαίνεις, πάτερ Αγάπιε, τί είναι αυτά; 

Όλα είναι δαιμονικές ενέργειες, να σε φοβήσουν για να μη προσεύχεσαι με το κομβοσχοίνι και παρακαλείς τον Κύριόν μας Ιησούν Χριστόν να σε ελεήσει. Το ευλογημένο και πανένδοξον Όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού τους καίει, τους καταργεί και δεν θέλουν να το ακούσουν και γι΄ αυτό προσπαθούν να σε φοβίσουν δια να παύσεις να προσεύχεσαι…

ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΟΥ, 

ΔΙΟΝΥΣΙΑΤΙΚΑΙ ΔΙΗΓΗΣΕΙΣ, 

εκδ. Ι.Μ. ΑΓΙΟΥ ΔΙΟΝΥΣΙΟΥ ΑΘΩΣ, 

1989, σ. 72.

http://tribonio.blogspot.com

«Η ΧΑΡΙΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΜΟΥ ΕΔΕΙΞΕ ΤΟΝ ΑΔΗΝ, ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΑΙ ΨΥΧΑΙ ΤΩΝ ΚΟΛΑΣΜΕΝΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ, ΤΟΝ ΤΟΠΟ ΠΟΥ ΒΑΣΙΛΕΥΕΙ Ο ΔΙΑΒΟΛΟΣ»

Κατὰ τὴν δεκαετίαν τοῦ 1970 εἶχον τὸ προνόμιον καὶ τὴν εὐλογίαν νὰ μονάζω ὑπὸ τὴν σεπτὴν Ἡγουμενίαν τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Βασιλείου καὶ νῦν προηγουμένου τῆς Ἱ. Μ. Ἰβήρων εἰς τὴν Ἱ.Μ. Σταυρονικήτα. 

Ὁ ἀείμνηστος πατὴρ Παΐσιος, ἀσκητεύων τῷ καιρῷ ἐκείνῳ, εἰς τὴν Καλύβην τοῦ Τιμίου Σταυροῦ τῆς εἰρημένης Ἱ. Μονῆς, μὲ προσεκάλει πολλάκις, διὰ νὰ τελέσω τὴν Θείαν Λειτουργίαν εἰς τὸ ναΰδριον τῆς Καλύβης του. 

Μετὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν ἐσυνήθιζε κατὰ τὸ κέρασμα, ποὺ ἐπηκολούθει νὰ προσφέρῃ ἕνα καφέ, ἕνα λουκοῦμι καὶ ἕνα ποτῆρι νερό. Ἐκεῖ ἐδράττετο τῆς εὐκαιρίας νὰ μοῦ ἐμπιστεύηται πολλὰ θαυμαστὰ γεγονότα, ἅτινα ὁ Θεὸς τοῦ ἐφανέρωνε, ἐπαναπαυόμενος εἰς τὴν θεοφιλῆ ἄσκησίν του καὶ διὰ νὰ στηρίζῃ τοὺς ἀγῶνας του. Ὁμολογῶ ἐνώπιον τοῦ Κυρίου, ὅτι οὐ ψεύδομαι, μοῦ ἔλεγε τόσα σπουδαῖα, τὰ ὁποῖα μόνον εἰς τὴν ζωὴν μεγάλων ἁγίων ἔχω διαβάσει εἰς Συναξάρια. 

Κάποτε λοιπὸν μοῦ εἶπε καὶ τὸ ἀκόλουθον, τὸ ὁποῖον μὲ συνετάραξε. 

«Κατ΄ αὐτὰς τὰς ἡμέρας, Πάτερ, ἡ Χάρις τοῦ Ἁγίου Πνεύματος μοῦ ἔδειξε τὸν Ἅδην ἐκεῖ ποὺ εἶναι αἱ ψυχαὶ τῶν κολασμένων ἀνθρώπων, τὸν τόπον ποὺ βασιλεύει ὁ διάβολος. Ἐκεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ φρικτὰ ποὺ εἶδα κατ΄ ἐξοχὴν μὲ ἐντυπωσίασε ὅτι εἶδα πολλοὺς Ἀρχιερεῖς, μαύρους, ἀπολιθωμένους, ὀρθίους μὲ προτεταμένην τὴν ποιμαντορικὴν ῥάβδον». 

Ὁ γράφων ἔσπευσε νὰ τὸν ἐρωτήσῃ: «Γέροντα, πόσους ἱερομονάχους εἶδες;» Ἐκεῖνος ἀντιπαρῆλθε τὴν ἐρώτησίν μου χωρὶς νὰ μοῦ ἀπαντήσῃ καὶ συνέχισε νὰ ὁμιλῇ αἰτιολογῶν, διατί εἶδε πολλοὺς Ἀρχιερεῖς: «Εὐθῦνες, πάτερ, πολλὲς ἔχουν οἱ Ἀρχιερεῖς καὶ ὅσοι δὲν ἀνταποκρίνονται εἰς τὰς εὐθύνας των, διὰ νὰ ἀρέσουν εἰς τὸν Χριστόν, ὁδηγοῦνται ἐκεῖ εἰς τὸν τόπον τῆς βασάνου, μακρὰν τοῦ Χριστοῦ». 

Αὐτὸ τὸ ὅραμα ἔλαβε χώραν καθ΄ ὕπαρ (ἐν ἐγρηγόρσει).

ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΠΑΪΣΙΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΣ

ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ ΔΑΜΑΣΚΗΝΟΣ,

 ΤΕΩΣ ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ (1977-78 και 1982-1992, ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΑΠΟ 20 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2013 ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

http://tribonio.blogspot.com

Γκρεμίζεται τό κατέχον πού ἐμποδίζει τήν ἔλευση τοῦ Ἀντιχρίστου!

Ὁμοφυλοφιλία - νομιμότητα - σημεῖα τῶν καιρῶν

Πάπας - προφητεῖες γιά τά ἔσχατα!

ΑΠΟΜΑΚΡΥΝΕΤΕ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ!

http://kaiomenivatos.blogspot.gr

Παγίδες για την Ορθοδοξία και το Έθνος.

Ευθύς μετά την αλλαγή της κυβέρνησης εδόθη το σύνθημα από τους γνωστούς πλέον σε όλους μας κύκλους της ανομίας, εντός και εκτός Ελλάδος να ενισχυθούν οι επιθέσεις κατά της Ορθόδοξης Εκκλησίας...

δεδομένης και της φρέσκιας λαϊκής εντολής αλλά και των διαθέσεων του νέου σχήματος.

Επιθέσεις οι οποίες είχαν ξεκινήσει δειλά-δειλά να εμφανίζονται και κατά το διάστημα της προηγούμενης κυβέρνησης. Η αθέτηση άλλωστε της υπόσχεσης περί αλλαγής της υπουργικής απόφασης, που αφορούσε την μη αναγραφή του θρησκεύματος στις ταυτότητες από τον τ. πρωθυπουργό, το σύμφωνο συμβίωσης δήθεν για την εξυπηρέτηση των ετερόφυλων και η υποβάθμιση του μαθήματος των θρησκευτικών αποτελούσαν σαφές δείγμα της συντονισμένης και μεθοδευμένης από τεκτονικά κέντρα πολεμικής σε βάρος της αγίας Ορθοδοξίας.

Μίας πολεμικής που έχει ως βάση τα νέα δεδομένα που επιβάλλουν άμεσα η έμμεσα η Συνθήκη της Λισσαβόνας η διαφορετικά ευρωπαϊκό σύνταγμα αλλά και το νέο πλαίσιο των θεσμών, όπως λ.χ. το ευρωπαϊκό δικαστήριο, το ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κ. α. 

Είναι ηλίου φαεινότερο ότι με τα νέα αυτά δεδομένα επιδιώκεται το συντομότερο δυνατό, μία απεξάρτηση των χριστιανικών κυρίως κοινωνιών από καθετί που θυμίζει τον τριαδικό και μόνο αληθινό Θεό, καθώς και από το ηθικό περιεχόμενο που απορρέει από τη σχέση Θεού και ανθρώπου. Εκ του πονηρού και δια της πλαγίας οδού λοιπόν προτάσσονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και προπαντός αυτά των μειονοτήτων. Μειονότητες κυρίως θρησκευτικές που έντεχνα δημιούργησαν και καλλιέργησαν συγκεκριμένες πολιτικές των τελευταίων δεκαετιών που ακολούθησαν για να φθάσουν σε πολιτισμικές και πολυσυλλεκτικές άμορφες κοινωνίες και ελεγχόμενων μαζών...

Ως εκ τούτου η διάρρηξη της ευεργετικής από πάσης απόψεως σχέσης συναλληλίας Εκκλησίας και Πολιτείας και η χαλάρωση με κάθε τρόπο της πίστης, νοούμενης πάντα ως εμπιστοσύνης του ανθρώπου στο Θεό αποτελεί διαρκή στόχο. Η υλοποίηση δε αυτού του στόχου από τα κέντρα αυτά της ανομίας επιτυνχάνεται από συγκεκριμένα πολιτικά πιόνια. Ως τέτοια νοούνται άνθρωποι φιλόδοξοι, εραστές κοσμικής εξουσίας, εξαρτημένοι, όπως οι τοξικομανείς από τα ναρκωτικά, από τα δαιμονικά φώτα ηγετικών ψευδαισθήσεων, θιασώτες του εύκολου χρήματος και της αδικίας, ασεβείς σε ιδεώδη και αξίες… αληθινοί προβατόσχημοι λύκοι βαρείς! 

Μέσα λοιπόν στο πλαίσιο αυτό τα συγκεκριμένα πολιτικά πιόνια της σειράς, ευτελή και ανόητα ανθρωπάρια ανεξαρτήτως κομματικής αποχρώσεως και κοινωνικής θέσης ενεργοποιούνται προκειμένου να ευαρεστήσουν τα αφεντικά του σκότους και να προωθηθούν, ως κοινά και ασήμαντα πιόνια που είναι, στην κοινωνική σκακιέρα των Βρυξελών ευαρεστώντας το Σατάν. 

Δεν έχει σημασία αν φέρουν την ετικέτα του πρωθυπουργού, η του υπουργού, η του βουλευτή, η του δικαστή, η του επίδοξου πολιτευτή, η ακόμη και του μεγαλόσχημου και μεστό κοσμικών φρονημάτων ρασοφόρου. Σημασία έχει πως έχουν επιστρατευθεί στην προσπάθεια υλοποίησης μίας κοινωνίας παρόμοιας μ’ αυτή των Σοδόμων και της Γομμόρας. Μίας κοινωνίας που σημαία της θα έχει την ανηθικότητα και το συνεχές σκάνδαλο της αποστασίας από την ουράνια Πολιτεία. 

Μίας κοινωνίας που θα αποπνέει τη σαπίλα του ψόφιου ζώου και τη δυσωδία των λυμάτων-ακαθαρσιών του υπονόμου. Μίας πολυσυλλεκτικής η πολιτισμικής, όπως την ονομάζουν κοινωνίας, που χαρακτηριστικό στοιχείο θα έχει το ότι στο κέντρο της θα χορεύουν ανεξέλεγκτα τα ταγκαλάκια και ο Σατάν κατά τη ρήση Αγιορείτη γέροντα. 

Είναι λοιπόν λογικό επακόλουθο τα ευτελή και δύστυχα αυτά πιόνια να εγείρουν κατά καιρούς είτε εμμέσως με άτυπες συμφωνίες παρασκηνίου είτε άμεσα, θέματα, όπως η αφαίρεση των θρησκευτικών συμβόλων και δη του Σταυρού, από σχολεία, να προβάλουν αποφάσεις του ευρωπαϊκού δικαστηρίου από τα ελεγχόμενα μέσα προβολής που διαθέτουν, (βλ. πρόσφατη απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου για την αφαίρεση του σταυρού στην Ιταλία) και να παρουσιάζουν ως δήθεν προοδευτικές τις χώρες που και δια νόμου αποστασιοποιούνται από τον τριαδικό Θεό (βλ. Γαλλία, Ολλανδία, Μ. Βρετανία). 

Και δεν εγείρουν θέματα για να ανοίξουν, όπως θα πίστευε κανείς, διάλογο αλλά για να αξιώσουν και δικτατορικά να επιβάλλουν τις θέσεις και απόψεις τους. Αξιώνουν αφού προηγουμένως εργάστηκαν μεθοδικά για να αλλοιώσουν με πακτωλό χρημάτων και να παγιδεύσουν συνειδήσεις ώστε εύκολα να διαρρηγνύουν ηθικά φράγματα (βλ. επιχορηγήσεις, ενισχύσεις, επιδοτήσεις και δωρεές). 

Αξιώνουν επιπλέον με μία πλειάδα μέσων διαφθοράς που εκπορεύονται και συντηρούνται από τις υπόγειες διαδρομές της συναλλαγής των κοσμικών εξουσιών. Επιβάλλουν επίσης με την προώθηση αναξίων και ανικάνων… σε άθεους κομματικούς μηχανισμούς εξυπηρέτησης των μύχιων σχεδίων και μεθοδεύσεων. 

Το δυστύχημα είναι, πως οι μεθοδεύσεις αυτές των κύκλων της ανομίας παρατηρούνται σε καιρούς που η αγιότητα και η εν Χριστώ ζωή παρουσιάζουν εμφανώς χαλάρωση και τελούν υπό καθεστώς σύγχυσης. Σε καιρούς που ανοίγονται ολοένα και περισσότερες πύλες στο μιαρό Βελζεβούλ ακόμη και από την έχουσα τα σκήπτρα εκκλησιαστική διοίκηση, απαρτιζόμενη από λαϊκούς και ρασοφόρους μικρούς η μεγάλους. Έναντι των δολιοφθορών κατά της Ορθοδοξίας είτε αυτές προκαλούνται εκ των έσω η εκ των έξω η ηγεσία μας είθισται να υψώνει τα χέρια και παραδίδεται...

Ως παράδοση εκλαμβάνεται η ένοχη ανοχή και η ουδετερότητα που επιλέγεται με σαφέστατη την προοπτική διατηρήσεως κεκτημένων... Ως παράδοση και συνενοχή νοείται η πλήρης αδιαφορία για τα κοινωνικά δρώμενα και ο εγκλεισμός στο καβούκι μίας ψευτο -διακονίας που διαφημίζεται συνεχώς προς εξυπηρέτηση ενός φαρισαϊκού τύπου εγωιστικού προφίλ και τέρψης. Ως παράδοση, τέλος, αντιλαμβάνεται από τον κοινό νου η άγνοια της δυναμικής που κρύβει ο θησαυρός της πίστης από τους επικεφαλής της Εκκλησίας μας ρασοφόρους και λαϊκούς και η εμμονή σε μία ανούσια τυπολατρία... 

Γόρδιος Δεσμός

Αυτές οι παράλογες σκανδαλώδεις και δημαγωγικές συμπεριφορές δημιούργησαν ένα ισχυρό γόρδιο δεσμό τον οποίο καλείται να κόψει η Εκκλησία με την άμεση στροφή όλων στη λησμονημένη και παρεξηγημένη αγιότητα και στην ανιδιοτελή και ειλικρινή προσέγγιση του πλησίον μας, ο οποίος ως γνωστό είναι πάντα το μέσο της σωτηρίας. Η στροφή προς το λαό κατά το παράδειγμα του Αγίου Κοσμά του Αιτωλού θα ανατρέψει την νοσηρή κατάσταση και θα συμβάλει με την ουσιαστική βοήθεια του τριαδικού Θεού στην επανίδρυση της κοινωνίας, έτσι ώστε επίκεντρο της ζωής των Χριστιανών να καταστεί και πάλι η θυσία και η σωτηρία. 

Το ξίφος του Μ. Αλεξάνδρου ήδη είναι έτοιμο να κόψει αυτό το γόρδιο δεσμό. Αναμένεται, όμως, αυτός που εκ των άνω θα κληθεί να το σηκώσει και με ορμή να τον κόψει και να αλλάξουμε ρότα και να αλλάξει η Σοδομική εικόνα που έντεχνα καλλιεργείται... και επιδιώκεται! Γένοιτο!

Συντάκτης: Δ. ΜΑΚΡΗΣ 

Πηγή: ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 

http://ellinonea.blogspot.gr

Εκκοσμίκευση, Οικουμενισμός, αντιΟικουμενιστές!

Ἕως ποῦ φτάνει ἡ ἐκκοσμίκευσή μας;

Ἡ ἐπικοινωνία μετὰ τοῦ Παπισμοῦ, τοῦ Προτεσταντισμοῦ καὶ ὅλων τῶν ἄλλων αἱρέσεων, ἐσχάτως δὲ καὶ τῶν ἄλλων θρησκειῶν, ὁδηγεῖ στὴν ἐκκοσμίκευση. Καὶ ἡ ἐκκοσμίκευση μὲ τὴ σειρά της ἐκκολάπτει αἱρέσεις και κακοδοξίες, εἶναι ἡ ἴδια μιὰ αἵρεση.

Ὅλο αὐτὸ τὸ κακόδοξο καὶ ἀντί-Χριστο πνεῦμα, αὐτὸ τὸ σύμπλεγμα ἐκκοσμικεύσεως καὶ αἱρέσεως, ἔχει εἰσχωρήσει στὸ χῶρο τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας, ὥστε πλέον ὁ κάθε πιστός, ἡ κάθε ὁμάδα, τὸ κάθε ἱστολόγιο, ἡ κάθε ἐνορία, ἡ κάθε Μητρόπολη νὰ κουβαλάει ἢ νὰ ἀνέχεται τὶς πρακτικὲς καὶ τὶς πλάνες τῶν ἐκκοσμικευμένων καὶ αἱρετικῶν διδασκάλων καὶ «ποιμένων» (ἀδιακρίτως ἂν αὐτοὶ εἶναι Οἰκουμενιστὲς, Παπικοὶ ἢ Προτεστάντες). 

Καὶ συμβαίνει πολλὲς φορές, ἐμεῖς ποὺ στηλιτεύουμε τοὺς ἄλλους, νὰ πάσχουμε οἱ ἴδιοι σὲ σημεῖα ποὺ οὔτε κἀν τὰ ἀντιλαμβανόμαστε.

Ἡ σύγχυση τῶν ἐσχάτων!

Ἀποχώρησε ἢ στέρεψε ἡ ἀδελφοσύνη, ἡ ἀγάπη, ἡ ὁμόνοια ἀπὸ τοὺς Ὀρθοδόξους (δὲν συνυπολογίζουμε ἐδῶ τοὺς Οἰκουμενιστές). 

Οἱ σύγχρονοι πατέρες κράτησαν τὸ ἐξουσιαστικὸ καὶ ἀπέβαλαν τὸ πατρικό-θυσιαστικὸ πνεῦμα. Ἀντὶ νὰ «παρακαλέσουν» τὰ μακρὰν καὶ ἐγγὺς παιδιά τους, τὰ ἀποκλείουν, τὰ συκοφαντοῦν, τὰ λοιδοροῦν, ὅταν ἀντιληφθοῦν ὅτι δὲν ἐξυπηρετοῦν-ὑπακούουν, τὸ ἐξουσιαστικό τους θέλημα, ὅταν μάθουν ὅτι τόλμησαν νὰ ἐλέγξουν ἐπιλογές τους! 

Ἐπιλογὲς ἐξοφλάλμως ἀντι-πατερικές, χωρὶς μάλιστα κάποια δικαιολόγηση μὲ στέρεο ἁγιοπατερικὸ λόγο!

Καὶ τὰ παιδιὰ ἀνταποδίδουν τὰ ἴσα!

Δὲν μποροῦμε νὰ συνυπάρξουμε, νὰ συναχθοῦμε μὲ ταπείνωση καὶ μετάνοια, γιὰ νὰ ζητήσουμε ἀπὸ τὸν Κύριο μονιασμένοι, λύση τῶν κρίσιμων καὶ ἐπειγόντων θεμάτων τῆς Πίστεως, τῆς ἀντιμετωπίσεως τῶν αἱρέσεων· οὔτε κἀν μποροῦμε νὰ συμφωνήσουμε θεωρητικά, παρότι ἔχουμε πλούσια, ἀδιαμφισβήτητη, καταγεγραμμένη τὴν Παρακαταθήκη τῶν Ἁγίων Πατέρων γιὰ τὸ ποιά εἶναι ἡ διαχρονικὴ στάση ἀπέναντι στὴν αἵρεση.

Καὶ ἡ Παναίρεση τῶν «ἀδελφῶν Ἐκκλησιῶν», τῶν πολλῶν «βαπτισμάτων» καὶ τῆς «διηρημένης Ἐκκλησίας», διηρημένους μᾶς καταπίνει.

«Ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, ἵνα ἐν ὁμονοίᾳ ὁμολογήσωμεν»· γιατὶ ὅπου ἀπουσιάζει ἡ ἀγάπη καὶ ἡ ὁμόνοια, ἀπουσιάζει καὶ ἡ Πηγή τους!

Ἀγάπη, μετάνοια, ταπείνωση στοὺς Ἁγίους Πατέρες, γιὰ νὰ προσελκύσουμε τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, πρὶν εἶναι πάρα πολὺ ἀργά!

Σημάτης Παναγιώτης

http://paterikiparadosi.blogspot.gr/2

Οι διάλογοι του Πατριάρχου και οι διάλογοι των Αγίων Πατέρων

Ὁ Οἰκουμενικός μας Πατριάρχης ἔχει λάβει δύο «τιμητικοὺς» τίτλους. Ὁ ἕνας εἶναι ὁ τίτλος τοῦ «Πράσινου Πατριάρχου» καὶ ὁ ἄλλος, ποὺ τοῦ προσδόθηκε ἐσχάτως ἀπὸ κάποιους, ποὺ νομίζουν πὼς τὸν ἀγαποῦν, εἶναι «Πατριάρχης ὁ Διάλογος», ἐπειδὴ στὴν εἰκοσάχρονη πατριαρχική του θητεία, διαλέγεται μὲ τοὺς πάντες!

Πράγματι, ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης ἔχει συνδιαλαγεῖ μὲ πολλούς· μὲ πολλὲς «ἐκκλησίες»: Ρωμαιοκαθολική, Ἀγγλικανική, Παλαιοκαθολική, Λουθηρανικὴ Εὐαγγελική, Εὐαγγελικὴ ἐν Γερμανίᾳ, Λουθηρανικὴ ἐν Ἀμερικῇ, Μεταρρυθμισμένη1, Κοπτική, Παγκόσμιο Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», Εὐρωπαϊκὸ Συμβούλιο «Ἐκκλησιῶν», μὲ Συροϊακωβῖτες, Ἀρμενοκαθολικούς, μὲ τὸν Ἀρχιαιρεσιάρχη Πάπα. 

Συνδιαλέγεται ἐπίσης, καὶ μὲ ἐκπροσώπους ἄλλων θρησκειῶν: 

Ραββίνους καὶ Ἀρχιραββίνους, μουφτῆδες, Ἀρχιμουφτῆδες καὶ χότζες, μὲ δεδηλωμένους ἄθεους καὶ μὲ χίλιους δυὸ ἄλλους ἡγέτες καὶ ἐκπροσώπους θρησκειῶν! 

Οἱ διάλογοί του εἶναι πλήρεις φιλοφρονήσεων καὶ οἰκουμενιστικῶν ἐνεργειῶν, καὶ φυσικά, στεροῦνται Ὀρθοδόξου μαρτυρίας, προκαλώντας σύγχυση καὶ διχασμό.

Βέβαια, θὰ εἴμαστε περισσότερο ἀκριβεῖς, ἐὰν λέγαμε ὅτι ὁ Πατριάρχης συνδιαλέγεται μὲ τοὺς πάντες, πλὴν τῶν χιλιάδων πιστῶν συνειδητῶν Ὀρθόδοξων Χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι ἐδῶ καὶ χρόνια αἰτοῦνται κάποιον διάλογο μαζί του! Μάλιστα δὲ εἶναι γνωστὸς ὁ τρόπος ἀντιμετώπισης τοῦ Πατριάρχη πρὸς ὅλους αὐτούς: ἡ τρομοκρατία, ὁ ἄδικος ἀφορισμὸς καὶ ἡ πρόκληση σχίσματος! (δὲν τὰ ἀναλύουμε χάριν συντομίας τοῦ κειμένου, θὰ τὸ πράξουμε, ἐὰν μᾶς ζητηθεῖ).

Ἴσως ὅμως, κάποιοι παραξενευτοῦν, ἀπορώντας, ποῦ βρίσκουμε τὸ ἀρνητικὸ σὲ αὐτοὺς τοὺς διαλόγους. Ὅπως λένε, οὔτε ὁ Χριστὸς φοβήθηκε τὸ διάλογο, οὔτε οἱ Ἀπόστολοι ἄλλα οὔτε οἱ Ἅγιοι Πατέρες μας. Πραγματικά, θὰ νοιώθαμε μεγάλη εὐλογία καὶ αἰσθήματα χαρᾶς καὶ ἀγαλλίασης, ἐὰν οἱ πενηντάχρονοι διάλογοι, πραγματοποιοῦνταν κατὰ τὴν ἐντολὴ τοῦ γλυκύτατου Κυρίου μας: «πορευθέντες μαθητεύσατε πάντα τὰ ἔθνη, βαπτίζοντες αὐτοὺς εἰς τὸ ὄνομα τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος,διδάσκοντες αὐτοὺς τηρεῖν πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμῖν»! (Ματθ. κη´, 1920). Καὶ θὰ νοιώθαμε ἀπέραντη εὐφροσύνη, διότι οἱ διάλογοι αὐτοὶ θὰ ἐπισφραγίζονταν ἀπὸ τοὺς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καὶ ὅπως συνέβη στὴν πρώτη Ἐκκλησία, χιλιάδες πλανεμένοι, Χριστιανοὶ καὶ ἀλλόθρησκοι, θὰ ἔβλεπαν τὸ «Φῶς τὸ Ἀληθινὸν» καὶ θὰ ἐπέστρεφαν ἢ θὰ ἐντάσσονταν στοὺς κόλπους τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καὶ Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας μας. Ἄλλωστε, οἱ καρποὶ τῶν ἔργων εἶναι καὶ τὸ ὀρθὸ κριτήριο, ποὺ μᾶς ἔχει δώσει ὁ Κύριός μας, γιὰ νὰ διακρίνουμε τὰ διάφορα ἔργα ἀλλὰ καὶ τοὺς ἴδιους τοὺς ἀνθρώπους: 

«Προσέχετε δὲ ἀπὸ τῶν ψευδοπροφητῶν, οἵτινες ἔρχονται πρὸς ὑμᾶς ἐν ἐνδύμασι προβάτων, ἔσωθεν δὲ εἰσι λύκοι ἅρπαγες. ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, μήτι συλλέγουσιν ἀπὸ ἀκανθῶν σταφυλὴν ἢ ἀπὸ τριβόλων σῦκα; οὕτω πᾶν δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖ, τὸ δὲ σαπρὸν δένδρον καρποὺς πονηροὺς ποιεῖ. οὐ δύναται δένδρον ἀγαθὸν καρποὺς πονηροὺς ποιεῖν, οὐδὲ δένδρον σαπρὸν καρποὺς καλοὺς ποιεῖν. πᾶν δένδρον μὴ ποιοῦν καρπὸν καλὸν ἐκκόπτεται καὶ εἰς πῦρ βάλλεται, ἆραγε ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν, ἐπιγνώσεσθε αὐτοὺς» (Ματθ. ζ´, 15-20).

Κρίνοντας λοιπὸν τοὺς καρποὺς τῶν πολυετῶν διαλόγων, ὀργανωμένων ἀπὸ γνωστὰ παγκόσμια κέντρα, ὅπου τόσα χρήματα κατασπαταλήθηκαν, διαπιστώνουμε μὲ πλήρη ἀπογοήτευση, ὅπως ἄλλωστε καὶ οἱ ἴδιοι παραδέχονται, ὅτι αὐτοὶ εἶναι ἀπολύτως στεῖροι! Μάλιστα, συμβαίνει τὸ τελείως ἀντίθετο: οἱ ἀλλόθρησκοι ἀγρίεψαν σφάζοντας τοὺς Χριστιανοὺς σὰν τ᾽ ἀρνιά, οἱ αἱρετικοὶ ἀδιαφοροῦν πλήρως καὶ οἱ αἱρετικὲς δοξασίες τους πληθαίνουν, ἐνῶ οἱ πνευματικοὶ ἰοὶ τῶν ποικιλότροπων αἱρέσεων μεταδίδονται ταχέως καὶ στοὺς Ὀρθοδόξους!

ΑΣ ΔΟΥΜΕ ὅμως ἐν συντομίᾳ, πῶς διαλέγονταν οἱ Ἅγιοί μας μὲ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ τοὺς ἀλλόθρησκους, γιὰ νὰ βγάλουμε ἀσφαλῆ συμπεράσματα καὶ νὰ μᾶς φύγει πλήρως κάθε ἀμφιβολία γιὰ τὴ σκοπιμότητα τῶν Πατριαρχικῶν Διαλόγων. 

Οἱ ἀνδρεῖοι Ἅγιοι Πατέρες μας ὁμολογοῦσαν τὴν Ἀλήθεια μὲ παρρησία, ποὺ ἀναδύονταν ἀπὸ τὴν ἁγιοπνευματικὴ ζωή τους· δὲν ὑπολόγιζαν οὔτε κἄν τὴν ἴδια τους τὴ ζωή. Τὸ πολυτιμότερο ἀγαθὸ γι᾽ αὐτοὺς στὸν κόσμο, ἦταν καὶ εἶναι, νὰ πεθαίνουν καὶ νὰ ζοῦν γιὰ χάρη τῆς Ἁγίας Τριάδος.

Ὁ Ἅγιος Κύριλλος ὁ θεσσαλονικεύς, μιλάει μὲ τοὺς Μουσουλμάνους εὐθαρσῶς, ὄχι μόνο ἐπειδὴ εἶναι πεπεισμένος πὼς κατέχει, ὡς Χριστιανός, τὴν ἀλήθεια, ἀλλὰ καὶ ἐπειδὴ ἐνδιαφέρεται γιὰ τὴ σωτηρία τῶν στὴν πλάνην εὑρισκομένων Μουσουλμάνων2. 

Παρομοίως καὶ ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, αἰχμάλωτος καὶ ταλαιπωρημένος ἐνώπιον ἀγρίων καὶ βαρβάρων συνομιλητῶν, δὲν δίστασε νὰ ὁμολογήσει καὶ νὰ μαρτυρήσει ὅτι τὸ Ἰσλὰμ εἶναι παντελῶς ξένο πρὸς τὸ Εὐαγγέλιο καὶ ὁ προφήτης τους, ὁ Μωάμεθ, ἕνας ἁπλὸς στρατιωτικὸς ἡγέτης ποὺ ἐπεβλήθη μὲ τὴ στρατιωτικὴ βία3. 

Ὁ Ἅγιος Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός διαλεγόταν δυὸ χρόνια μὲ τοὺς Παπικοὺς στὴ Σύνοδο Φερράρας Φλωρεντίας. «Βλέποντας ὅμως τὴν ὑπεροψία, τὴν ἀδιαλλαξία καὶ τὴν ἐμμονή τους στὴν πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τοὺς ὀρθόδοξους πιστούς: "Ν᾽ ἀποφεύγετε τοὺς Παπικούς, ὅπως ἀποφεύγει κανεὶς τὸ φίδι". 

Θεολογικὸ διάλογο εἶχε ἀρχίσει καὶ ὁ Οἰκουμενικὸς Πατριάρχης Ἰερεμίας Β´ ὁ Τρανὸς μὲ τοὺς προτεστάντες θεολόγους τῆς Τυβίγγης (1579). Ὅταν διαπίστωσε ὅμως ὅτι ὁ διάλογος δὲν ἀπέφερε κανένα καρπό, τὸν διέκοψε. "Σᾶς παρακαλοῦμε", τοὺς ἔγραφε, "μὴ μᾶς κουράζετε ἄλλο... Ἂς πορευθεῖτε τὸν δικό σας δρόμο. Ἂν θέλετε, μπορεῖτε νὰ μᾶς γράφετε, ἀλλὰ ὄχι πλέον γιὰ δόγματα πίστεως".4

Ἐρχόμενοι στὴν ἐποχή μας, παρατηροῦμε ὅτι ὅλοι οἱ Πατέρες, διαχρονικά, ταυτίζονται στὰ θέματα τῆς Πίστεως, συντασσόμενοι μὲ τὴν Ὁδό, τὸν Ἰησοῦ Χριστό. Ὅταν διαλέγονται, διαλέγονται μὲ ἀγάπη, ἀλήθεια, διάκριση, ὁμολογία, παρρησία, ἐνῶ ὅταν κρίνουν ὅτι οἱ διαλεγόμενοι ἔχουν πνεῦμα ὑπερηφάνειας, ἀρνοῦνται ἢ διακόπτουν τὸν διάλογο!

ΟΤΑΝ «ἐπισκέφτηκε κάποτε στὸ Μοναστήρι του τὸν ὁσίας μνήμης σύγχρονο Γέροντα π. Ἐπιφάνιο Θεοδωρόπουλο ἕνας Κόπτης (Μονοφυσίτης) θεολόγος, στὴ συζήτηση, τὴν ὁποία εἶχε μὲ τὸν Γέροντα, αὐτὸς τοῦ εὐχήθηκε νὰ τὸν ὁδηγήσει ὁ Θεὸς στὴν Ὀρθοδοξία. Ἐπειδὴ ὅμως οἱ Ἱεροὶ Κανόνες ἀπαγορεύουν τὴ συμπροσευχὴ μὲ τοὺς αἱρετικούς, ὁ Γέροντας δὲν τοῦ ἐπέτρεψε νὰ παρακολουθήσει τὶς Ἀκολουθίες ἀπὸ τὸν Ἱ. Ναό, ἀλλὰ ἀπὸ τὸ ἀρχονταρίκι, τὸ ὅποιο βρίσκεται δίπλα σ᾽ αὐτόν. Θυμᾶμαι, ἀναφέρει ὁ διασώσας τὸ περιστατικὸ ὅτι μεταξὺ ἄλλων ὁ Γέροντας εἶπε:

— Στὴ ζωή μου δὲν ἔχω νὰ ἐπιδείξω τίποτε καλό· πιστεύω ὅμως ὅτι οἱ Ἱεροὶ Κανόνες θὰ ἀπολογηθοῦν ὑπὲρ ἐμοῦ στὸν Θεό.

Ὅταν ὁ ἑτερόδοξος ἐπισκέπτης ἐπρόκειτο νὰ ἀναχωρήσει ἀπὸ τὸ Μοναστήρι, ὁ Γέροντας τὸν χαιρέτησε μὲ πολλὴ ταπείνωση καὶ τοῦ ἔβαλε μετάνοια λέγοντας:

— Παιδί μου, ἄν σοῦ ἔδωσα τὴν ἐντύπωση ὅτι ἔχω προσωπικὰ μαζί σου, συγχώρεσέ με. Ἡ συμπεριφορά μου δὲν εἶχε καμιὰ ἀντιπάθεια στὸ πρόσωπό σου, ἄλλα ἔτσι μοῦ ἐπέβαλαν οἱ Ἱεροὶ Κανόνες».5

Ἕνα ἄλλο σχετικὸ περιστατικό, ἀφορᾶ σὲ δυὸ ἀγαπητούς μας ἁγίους γέροντες: «Ἀμερικανίδα καθηγήτρια διαβίβασε σὲ Ὀρθόδοξο κληρικὸ τὴν ἐπιθυμία τοῦ πάπα νὰ προσκαλέσει τὸν Γέροντα Παΐσιο καὶ Γέροντα Πορφύριο νὰ πᾶνε στὸ Βατικανό. 

Ἡ ἀπάντηση καὶ τῶν δύο ἦταν ἡ ἑξῆς: Ὄχι δὲν μποροῦμε νὰ πᾶμε. Διότι ἡ Ρωμαιοκαθολικὴ Ἐκκλησία καὶ ὁ Πάπας δὲν εἶναι ἕτοιμοι. Ἔχουν πολὺ ἐγωϊσμό. Ὄχι μόνο θέλουν νὰ μᾶς ὑποτάξουν, ἀλλὰ καὶ δὲν πιστεύουν ὅτι ἔχουμε τὴν ἀλήθεια ἐμεῖς. Δὲν χρειάζεται νὰ πᾶμε. Καλύτερα θὰ βοηθήσουμε τὴν ὑπόθεση μὲ τὴν προσευχή μας»6!

Τέλος, ἀναφέρουμε τὸ πρόσφατο παράδειγμα, τοῦ φίλου τοῦ Χριστοῦ καὶ γι᾽ αὐτό ὁμολογητῆ Του, Ρῶσο ἱερομάρτυρα πατέρα Δανιὴλ Σισόγιεφ. Μετὰ ἀπὸ διαλόγους του μὲ ἑτεροδόξους καὶ ἀλλοθρήσκους, ἄφησαν τὴν πλάνη τους πεντακόσιοι περίπου προτεστάντες καὶ ἐπέστρεψαν στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἐνῶ βαπτίστηκαν πάνω ἀπὸ ὀγδόντα μουσουλμάνοι. Ὁ πατὴρ Δανιὴλ πήγαινε στὶς νεοπροτεσταντικὲς συνάξεις καὶ βασιζόμενος στὴ Βίβλο κήρυττε τὴν Ὀρθόδοξη πίστη, συμμετεῖχε σὲ ἀνοιχτὲς συζητήσεις μὲ τοὺς νεοειδωλολάτρες, ἀλλὰ πάνω ἀπ᾽ ὅλα ἀπέκτησε τὴ φήμη του ὡς ἱεραπόστολος μεταξὺ τῶν μουσουλμάνων7. Φανατικὸς μουσουλμάνος ἦταν καὶ ὁ δολοφόνος του, ὁ ὁποῖος τοῦ χάρισε τὸ μαρτυρικὸ στεφάνι, ἐντὸς τοῦ Ἱ. Ναοῦ τοῦ Ἁγίου Θωμᾶ, τὸν Νοέμβριο τοῦ 2009.

Εἶναι πλέον φανερὸ ὅτι οἱ διάλογοι τοῦ Πατριάρχου ἔρχονται σὲ πλήρη ἀντίθεση μὲ τοὺς ἁγιοπατερικούς, διότι εἶναι ἀδιάκριτοι, ἀνούσιοι καὶ στεῖροι, δὲν μαρτυροῦν τὴν Ἀλήθεια καὶ δὲν ἐλευθερώνουν ἀντιθέτως, δημιουργοῦν δεσμὰ ποὺ ἐγκλωβίζουν τοὺς ἀνθρώπους στὴν πλάνη· οἱ καρποί τους εἶναι σάπιοι! Ἐπὶ πλέον, οἱ διάλογοι τοῦ Πατριάρχου μὲ τὶς κάθε εἴδους συμπροσευχές, προωθοῦν τὴν Πανθρησκεία, «στὴν ὁποία ἰσοπεδώνεται καὶ ἀναιρεῖται κυριολεκτικὰ τὸ Πανάγιο Πρόσωπο τοῦ Χριστοῦ, συμφυρόμενο μὲ ὅλες τὶς "κατασκευασμένες" "θεότητες" τοῦ κόσμου τῆς πτώσεως»8.

Ἡ θλίψις μας εἶναι ὅτι αὐτή ἡ κατὰ τὰ ἄλλα χαρισματικὴ ψυχή, ὁ Πατριάρχης, δὲν ἔχει ὦτα ἀκουόντων, καὶ ἂς σείεται ἡ γῆ καὶ ὁ οὐρανός! Πορεύεται τὸν δικό του δρόμο, πρὸς τὴ δύση τῆς ζωῆς του, διαλεγόμενος, συμπροσευχόμενος καὶ ὑποτασσόμενος στὴν ἄθεη Δύση, ἀρνούμενος νὰ συνταχθεῖ μὲ τὴν ἁγιοπατερικὴ πανστρατιὰ καὶ τὸν Ἀρχηγό της!

Φιλήμων Κ. Λάρισα

Σημειώσεις:

1. http://www.ec-patr.org/docdisplay.php? lang=gr&cat=42.

2. Θεοδρομία, Τριμηνιαία Ἔκδοση Ὀρθοδόξου Διδαχῆς, Τεῦχος 3, 

Ἰούλιος Σεπτέμβριος 1999.http://www.impantokratoros. gr/dialogos-moamethanous.el.aspx.

3. π. Θεόδωρος Ζήσης, http://lmyblog. pblogs.gr/2009/06/o-dialogos-twnpaterwnkai-twn-neomartyrwn-rne-to-islamagiosgrh.htm.

4. Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ, ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, ΩΡΩΠΟΣ ΑΤΤΙΚΗΣ 2009, σελ. 11-12.

5. ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ, ΠΕΡΙΟΔΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΗΣ ΟΜΑΔΟΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΠΑΤΡΩΝ, ΤΕΥΧΟΣ 5°, ΣΕΠ. ΟΚΤ. 2009.

6. http://hristospanagia.blogspot.gr/2010/ 02/blog-post 24.html

7. Πηγὴ Serbskie besedi: poslednee interviu otta Daniila, Ἐπιμέλεια Μετάφρασηwww.proskynitis.blogspot.com

8. Πρωτοπρ. ΓΕΩΡΓΙΟΥ Δ. ΜΕΤΑΛΛΗΝΟΥ, ΧΡΙΣΤΟΣ: ΤΟ ΦΩΣ ΚΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ, ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΚΟΝΙΑ 2001, σελ. 30-31.

Ορθόδοξος Τύπος, α.φ. 2031, 18 Ιουλίου 2014

http://katanixis.blogspot.gr

ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΙΣ

Το υπερκράτος, η υπεροικονομία, η υπερθρησκεία δεν θα υπηρετούν τον Χριστό και τον άνθρωπο, ως εικόνα του Θεού, αλλά τον αντίχριστο και όσους προσκυνήσουν τον αντίχριστο.

Πολλοί σήμερα μιλούν για παγκοσμιοποίηση. Ενώ κάποιοι ολίγοι την σχεδιάζουν και την προετοιμάζουν. Παγκοσμιοποίηση στην οικονομία, στην δημιουργία ενός υπερκράτους, στην θρησκεία.

Η παγκοσμιοποίησις φαίνεται να είναι και ο στόχος του κινήματος της «Νέας Εποχής» που αποβλέπει στην αντικατάσταση του Χριστού από τον αντίχριστο. Η βασιλεία του αντιχρίστου, κατά τους νεοεποχίτας, θα αρχίσει με την γ΄ χιλιετία μ. Χ. Ο Ι.Χ.Θ.Υ.Σ (Ιησούς Χριστός Θεού Υιός Σωτήρ) θα αντικατασταθεί με τον Υδροχόο (σύμβολο του αντιχρίστου).

Η παγκοσμιοποίησις δεν θα είναι εφικτή, εάν οι και θρησκείες δεν παραιτηθούν από την αξίωσή τους, ότι έχουν την απόλυτη Αλήθεια, και εάν δεν δεχθούν να προχωρήσουν σε μια υπερθρησκεία, ένα μίγμα θρησκειών.

Έτσι βλέπουμε το πρωτοφανές γεγονός Χριστιανοί, Ιουδαίοι, Μουσουλμάνοι, Βουδισταί, Ειδωλολάτραι, να συμπροσεύχονται για την ειρήνη και να προσχωρούν σε διαθρησκειακούς διαλόγους, στους οποίους υπερτονίζεται ότι (οι μονοθεϊστικές θρησκείες) έχουμε ένα κοινό Θεό.

Σ΄ αυτούς τους διαλόγους οι συμμετέχοντες χριστιανοί, και δυστυχώς και ορθόδοξοι κληρικοί και λαϊκοί, δεν ομολογούν τον Τριαδικό Θεό και τον Ενανθρωπήσαντα Υιό και Λόγο του Θεού.

Με πολύ λύπη διαβάσαμε, ότι τελευταία στην Ρουμανία έλαβε χώρα πανθρησκειακή συγκέντρωση και προσευχή υπέρ της ειρήνης με την συμμετοχή και ορθοδόξων Πατριαρχών και Αρχιεπισκόπων. Δεν συμμετείχαν, ευτυχώς, το Οικουμενικόν Πατριαρχείον και αι Εκκλησίαι Ιεροσολύμων, Ρωσίας, Σερβίας, Γεωργίας, Ελλάδος και Πολωνίας.

Σχεδιάζεται λοιπόν μια παγκοσμιοποίησις όχι μόνο χωρίς Χριστό αλλά και κατά του Χριστού.

Το υπερκράτος, η υπεροικονομία, η υπερθρησκεία δεν θα υπηρετούν τον Χριστό και τον άνθρωπο, ως εικόνα του Θεού, αλλά τον αντίχριστο και όσους προσκυνήσουν τον αντίχριστο.

Σ΄ αυτήν τη παγκοσμιοποίηση οι διάφοροι θεσμοί θα αφαιρούν τις ελευθερίες των ανθρώπων προκειμένου οι άνθρωποι να γίνουν πιόνια στα χέρια των ισχυρών της γης.

Κάτι τέτοιο άρχισε να γίνεται και στην πατρίδα μας, όπου θεσμοί έξωθεν ερχόμενοι επιβάλλονται στον λαό μας. Όλοι θα ελέγχονται με παγκόσμιο φακέλωμα. Ανησυχήσαμε για τη Συνθήκη του Σένγκεν, επειδή την είδαμε σαν πρόδρομο του παγκόσμιου φακελώματος.

Το ότι οι ανησυχίες μας δεν είναι ανυπόστατες αποδεικνύει το γεγονός, ότι βάσει της Συνθήκης αυτής οι Ορθόδοξοι Βαλκάνιοι αδελφοί μας δυσκολεύονται να έλθουν στη πατρίδα μας. Λειτουργεί δηλαδή η συνθήκη και εις βάρος της Ορθοδοξίας.

Ως χριστιανοί αρνούμεθα να δεχθούμε και να συμπράξουμε σε παγκοσμιοποιήσεις τύπου «Νέας Εποχής».

Η αληθινή παγκοσμιοποίησις άρχισε με τη Σάρκωση του Θεού Λόγου, που προσέλαβε ολόκληρη την ανθρώπινη φύση και ένωσε «τα πριν διεστώτα» και ανέστησε «παγγενή τον Αδάμ». Ο Ιησούς Χριστός είναι ο αληθινά παγκόσμιος άνθρωπος. Και τούτο διότι «ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε» εν Αυτώ(Γαλ. 3,28).

Κάθε χριστιανός που ενώνεται με τον Χριστό και που ο Χριστός ζει εν αυτώ και αυτός εν τω Χριστώ, γίνεται επίσης παγκόσμιος χριστιανός. Αγκαλιάζει όλους τους ανθρώπους αδιακρίτως φύλου, γλώσσης, θρησκείας, εθνικότητος. Γίνεται ένας καθολικός άνθρωπος, μικρόκοσμος και συγχρόνως μακρόκοσμος, γιατί περιέχει μέσα του όχι μόνο όλη την ανθρωπότητα αλλά και όλη την κτίση.

Πώς είναι δυνατόν ένας θεωμένος χριστιανός να μην είναι ένας παγκόσμιος και καθολικός άνθρωπος ;

Τέτοιοι παγκόσμιοι άνθρωποι ήσαν οι άγιοι Απόστολοι, οι παλαιοί και νέοι Μάρτυρες, οι Ασκηταί, οι εν τω κόσμω άνθρωποι της αγάπης και της θυσίας.

Ο Κύριος Ιησούς Χριστός είναι παγκόσμιος, γιατί θυσιάστηκε για όλο τον κόσμο.

Ο αντίχριστος και οι οπαδοί του σφετερίζονται τον τίτλο του παγκοσμίου. Και τούτο γιατί δεν θυσιάζονται για τους ανθρώπους, αλλά θυσιάζουν τους ανθρώπους εν ονόματι κάποιας ιδεολογίας και παγκοσμιοποιήσεως.

Κατά τους χρόνους της ελεύσεως του Κυρίου η Ρώμη είχε επιτύχει κάποια παγκοσμιοποίηση, την «Pax Romana». Όμως αυτή βασιζόταν στην διάκριση ελευθέρων και δούλων, εκμεταλλευτών και εκμεταλλευομένων και προϋπέθετε τη λατρεία των ειδώλων και του Ρωμαίου Αυτοκράτορος, στο πρόσωπο του οποίου οι χριστιανοί έβλεπαν τον πρόδρομο του αντιχρίστου.

Μεταξύ εκείνης και της σημερινής παγκοσμιοποιήσεως υπάρχουν πολλά τα κοινά.

Όπως ψάλλει ο Εκκλησία μας κατά τον Εσπερινό των Χριστουγέννων :

«Αὐγούστου μοναρχήσαντος ἐπὶ τῆς γῆς, ἡ πολυαρχία τῶν ἀνθρώπων ἐπαύσατο, καὶ σοῦ ἐνανθρωπήσαντος ἐκ τῆς Ἁγνῆς, ἡ πολυθεΐα τῶν εἰδώλων κατήργηται. Ὑπὸ μίαν βασιλείαν ἐγκόσμιον, αἱ πόλεις γεγένηνται· καὶ εἰς μίαν Δεσποτείαν Θεότητος, τὰ Ἔθνη ἐπίστευσαν. Ἀπεγράφησαν οἱ λαοί, τῷ δόγματι τοῦ Καίσαρος, ἐπεγράφημεν οἱ πιστοί, ὀνόματι Θεότητος, σοῦ τοῦ ἐνανθρωπήσαντος Θεοῦ ἡμῶν. Μέγα σου τὸ ἔλεος, δόξα σοι».

Κάθε χωρίς Χριστόν μοναρχία και παγκοσμιοποίησις ημπορεί να καταργεί την πολυαρχία των ανθρώπων. Αλλά την πολυθεΐα των ειδώλων, της λογής – λογής ειδωλοποιήσεις ψευδών θεών και ιδεολογιών, μόνον ο ενανθρωπήσας εκ της Αγνής Χριστός καταργεί.

Απεγράφησαν τότε οι λαοί «τω δόγματι του Καίσαρος» και απογράφονται σήμερα στις διάφορες κρατικές και υπερκρατικές εξουσίες.

Όμως οι χριστιανοί δεν αρκούνται σ΄ αυτήν την απογραφή. Γιατί είναι ανθρωποκεντρική που κάποτε γίνεται και δαιμονική.

Ζητούν να απογραφούν και επιγραφούν στο όνομα του Θεανθρώπου Χριστού. Ζητούμε παγκοσμιοποίηση θεανθρώπινη, παγκοσμιοποίηση στο Σώμα του Χριστού, την Εκκλησία.

Εκεί είναι η ελπίδα μας και γι΄ αυτήν ο αγώνας μας.

Ως χριστιανοί δεν προσκυνούμε υπερανθρώπους, ιδεολογίες, είδωλα, ψευδοσωτήρες.

Προσκυνούμε μόνον τον εν Βηθλεέμ τεχθέντα Κύριον Ιησούν Χριστόν. Τον ταπεινόν Ιησούν. Αυτόν που μας ελύτρωσε με τον Σταυρόν και την Ανάστασή Του. Και τον ικετεύουμε να δώσει πλουσία την Χάρι Του στο λαό Του, και σε μας να μη παρασυρθούμε από τους ψευδοπροφήτες, αλλά να μείνουμε πιστοί στο όνομά Του άχρι θανάτου.

Χριστούγεννα 1998

ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΚΑΘΗΓΟΥΜΕΝΟΥ ΤΗΣ Ι. Μ. ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ, 

π. ΓΕΩΡΓΙΟΥ ΚΑΨΑΝΗ

«ΠΑΡΑΚΑΤΑΘΗΚΗ», τευχ. 3, ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ – ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΣ 1998, σσ. 5-6.

http://tribonio.blogspot.gr

«ΑΥΤΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ, ΠΑΝΩ Σ΄ ΑΥΤΟ ΣΤΗΡΙΖΕΤΑΙ Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ»

Οι Ιερές Μονές του Άθωνα. 

Κάποτε, μετά από μια μεγάλη νηστεία, είδε σε όραμα (ο μακαριστός Γέρων Ιωσήφ) ένα τραπέζι, το οποίο εστηρίζετο σε τρία μόνο πόδια. Το ένα πόδι του είχε πέσει εντελώς κάτω, το άλλο ήταν ετοιμόρροπο και το τρίτο μόνο ήταν όρθιο, πάνω στο οποίο στηριζόταν το τραπέζι. Τότε είδε Άγγελο Κυρίου που του είπε : «Αυτό είναι το Άγιον Όρος». 

Πάνω σ΄ αυτό στηρίζεται η Ορθοδοξία.

Αυτό το όραμα το είδε περίπου το 1930 από τότε όμως έχουν περάσει περισσότερα από εβδομήντα χρόνια….. άραγε πώς να είναι σήμερα ;

 ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΣ ΓΕΡΩΝ ΙΩΣΗΦ Ο ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ ΚΑΙ ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ

ΓΕΡΟΝΤΟΣ ΕΦΡΑΙΜ ΦΙΛΟΘΕΪΤΟΥ, 

Ο ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΜΟΥ ΙΩΣΗΦ Ο ΗΣΥΧΑΣΤΗΣ ΚΑΙ ΣΠΗΛΑΙΩΤΗΣ (1897-1959), 2008, 

σ. 110.

http://tribonio.blogspot.gr

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ – ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ

Ας σταθούμε για λίγο και ας κοιτάξουμε ένα μικρό κομποσκοίνι, σαν αυτό που κατασκευάζεται από μαύρο μαλλί στο Άγιον Όρος. Είναι μία ευλογία από έναν Άγιο τόπο. Όπως τόσα άλλα που έχουμε στην Εκκλησία, είναι κι αυτό μία ευλογία ετοιμασμένη και δοσμένη σε μας από κάποιον εν Χριστώ αδελφό η πατέρα, έναν ζωντανό μάρτυρα μιας ζώσης παραδόσεως. Είναι μαύρο το χρώμα του πένθους και της λύπης και αυτό μας θυμίζει να είμαστε νηφάλιοι και σοβαροί στη ζωή μας. Έχουμε διδαχθεί ότι η προσευχή της μετανοίας, ειδικά η προσευχή του Ιησού, μπορεί να μας φέρει αυτό που οι Πατέρες ονομάζουν «χαρμολύπη». Εμείς νιώθουμε λύπη για τις αμαρτίες και αδυναμίες και πτώσεις μας ενώπιον του Θεού, των συνανθρώπων μας και του εαυτού μας, όμως η λύπη αυτή γίνεται πηγή χαράς και αναπαύσεως εν Χριστώ, ο οποίος εκχύνει το έλεός Του και την συγχώρηση σε όλους όσοι επικαλούνται το όνομά Του.

Το κομποσκοίνι αυτό είναι πλεγμένο από μαλλί, έχει δηλαδή ληφθεί από πρόβατο, γεγονός που μας θυμίζει ότι είμαστε πρόβατα του Καλού Ποιμένος, του Κυρίου Ιησού Χριστού. Θυμίζει ακόμη τον «Αμνόν του Θεού, τον αίροντα τας αμαρτίας τον Κόσμου»[1].
Παρόμοια και ο Σταυρός του κομποσκοινιού μας μιλά γιʹ αυτή τη θυσία και τη νίκη της ζωής επί του θανάτου, της ταπεινώσεως επί της υπερηφανίας, της αυτοθυσίας επί του φωτός επί του σκότους. Και η φούντα; Αυτή να τη χρησιμοποιείς, για να σκουπίζεις τα δάκρυα από τα μάτια σου ή, αν δεν έχεις δάκρυα, να σου θυμίζει να πενθείς, γιατί δεν έχεις πένθος. Εξ άλλου, μικρές φούντες στόλιζαν τα ιερά άμφια από τον καιρό της Παλαιάς Διαθήκης. Αυτό μας θυμίζει την Ιερά Παράδοση της οποίας μετέχουμε, όταν χρησιμοποιούμε το κομποσκοίνι.

Τα κομποσκοίνια πλέκονται σύμφωνα με μία παράδοση που χάνεται στα βάθη των αιώνων. Ίσως μία από τις πιο πρώιμες μορφές κάποιου μέσου βοηθητικού της προσευχής ήταν η συγκέντρωση μικρών λιθαριών η σπόρων και η μετακίνησή τους από ένα σημείο η δοχείο σε ένα άλλο κατά την διάρκεια του «κανόνα» της προσευχής η του «κανόνα» των μικρών η μεγάλων μετανοιών. Αναφέρεται ακόμη η ιστορία ενός μονάχου που σκέφθηκε να κάνει απλούς κόμπους σε ένα σχοινί και να το χρησιμοποιεί στον καθημερινό «κανόνα» της προσευχής του. Ο διάβολος όμως έλυνε τους κόμπους από το σχοινί και ματαίωνε τις προσπάθειες του φτωχού μονάχου. Εμφανίστηκε τότε ένας Άγγελος και δίδαξε στον μοναχό έναν ειδικό κόμπο, όπως είναι τώρα διαμορφωμένος στα κομποσκοίνια, αποτελούμενο από αλλεπάλληλους Σταυρούς. Τους κόμπους αυτούς ο διάβολος δεν μπορούσε να τους λύσει λόγω της παρουσίας των Σταυρών.

Κομποσχοίνια υπάρχουν σε μεγάλη ποικιλία σχημάτων και μεγεθών. Τα περισσότερα έχουν ένα Σταυρό πλεγμένο ανάμεσα στους κόμπους η στην άκρη τους, ο οποίος σημειώνει το τέλος, καθώς επίσης και ένα είδος σημαδιού μετά από κάθε δέκα, εικοσιπέντε η πενήντα κόμπους η χάνδρες. Υπάρχουν πολλά είδη κομποσχοινιών. Μερικά είναι πλεγμένα από μαλλί ή μετάξι ή κάποιο άλλο πιο πολυτελές ή πιο απλό υλικό. Άλλα είναι κατασκευασμένα με χάνδρες ή με το αποξηραμένο λουλούδι ενός φυτού που λέγεται «δάκρυ της Παναγίας».

Το κομποσχοίνι είναι ένα από τα αντικείμενα που δίδονται σε έναν Ορθόδοξο μοναχό κατά την τελετή της κούρας του. Του δίνεται σαν το πνευματικό του ξίφος με το οποίο ως στρατιώτης του Χριστού πρέπει να πολεμήσει κατά του νοητού εχθρού μας, του διαβόλου. Το ξίφος αυτό το χρησιμοποιεί επικαλούμενος το όνομα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος μας Ιησού Χριστού και ικετεύοντας για το έλεος Του με την προσευχή του Ιησού: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ τον Θεού, ελέησον με τον αμαρτωλόν. Η προσευχή αυτή μπορεί να λεχθεί σε συντομότερη μορφή: Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, ή σε εκτενέστερη: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ και Λόγε του Θεού, δια πρεσβειών της υπεραγίας Θεοτόκου και πάντων των Αγίων, ελέησόν με τον αμαρτωλόν.

Με την βοήθεια του κομποσχοινιού μπορούν να γίνουν και άλλες σύντομες προσευχές, όπως η προσευχή του τελώνη: ο Θεός, ίλάσθητι μοι τω αμαρτωλώ[2],
η προσευχή στην Θεοτόκο:

Ύπεραγία Θεοτόκε, σώσον Ημάς, ή άλλες σύντομες προσευχές στον φύλακα Άγγελο, σε μεμονωμένους Αγίους ή στους Αγίους Πάντες.
Η συνηθισμένη μορφή μιας τέτοιας προσευχής είναι: Άγιε Άγγελε ‐ ή Άγιε (δείνα) πρέσβευε υπέρ εμού.
Μετατρέποντας τις λέξεις των συντόμων αυτών προσευχών σε «ελέησον ημάς» ή «πρέσβευε υπέρ ημών» ή συμπεριλαμβάνοντας το όνομα ή τα ονόματα ανθρώπων για τους όποιους θέλουμε να προσευχηθούμε, μπορούμε επιπλέον να χρησιμοποιούμε το κομποσχοίνι για προσευχές υπέρ των άλλων. Το ίδιο ισχύει και για προσευχή υπέρ των κεκοιμημένων: Ανάπαυσον, Κύριε, τηv ψυχήν του δούλου σου.

Όταν οι μοναχοί και οι λαϊκοί κρατούν το κομποσχοίνι στα χέρια τους, αυτό αποτελεί υπενθύμιση της υποχρεώσεώς τους να προσεύχονται χωρίς διακοπή, σύμφωνα με την εντολή του Αποστόλου Παύλου: αδιαλείπτως προσεύχεσθε[3].
Ο καθένας μπορεί να κρατά ένα κομποσχοίνι στην τσέπη ή σε κάποιο διακριτικό μέρος, όπου μπορεί εύκολα να το χρησιμοποιήσει απαρατήρητος, σε περιπτώσεις που είναι προτιμότερο να προσευχηθεί μυστικά, χωρίς να ελκύσει την προσοχή των άλλων.
Το κομποσχοίνι μπορεί επίσης να τοποθετηθεί επάνω από το προσκέφαλο του κρεβατιού μας, στο αυτοκίνητο, μαζί μʹ ένα μικρό Σταυρό ή εικόνισμα ή σε άλλα κατάλληλα σημεία ως υπενθύμιση προσευχής και ως ένα είδος ευλογίας και μία άγια και θεία παρουσία στη ζωή μας.

Τώρα ας δούμε σύντομα τον πρωταρχικό σκοπό για τον οποίο κατασκευάστηκε το κομποσχοίνι. Ο κύριος σκοπός του κομποσχοινιού είναι να μας βοηθά κατά την προσευχή μας προς τον Θεό και τους Αγίους Του. Εκτός από το να μας χρησιμεύει ως μία διαρκής εξωτερική υπενθύμιση και ευλογία, πως μπορεί αυτό το μικρό κομποσχοίνι να μας βοηθήσει να προσευχόμαστε;
Μπορούμε βέβαια και χωρίς αυτό να προσευχηθούμε, μερικές φορές μάλιστα μπορεί να μας αποσπάσει στην προσπάθειά μας να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Έχοντας αυτά υπʹ όψιν, ας δούμε μερικούς τρόπους με τους όποιους μας βοήθα το κομποσχοίνι.

Μερικές φορές η προσευχή μας είναι θερμή και μας είναι εύκολο να προσευχηθούμε. Άλλοτε όμως ο νους μας είναι τόσο σκορπισμένος ή είμαστε τόσο ταραγμένοι ή με τόσο διασπασμένη την προσοχή, που μας είναι πρακτικά αδύνατο να συγκεντρωθούμε στην προσευχή. Αυτό συμβαίνει κυρίως, όταν προσπαθούμε να τηρούμε κάποιον καθημερινό κανόνα προσευχής. Μερικές ημέρες πάει καλά, άλλοτε όμως ίσως τις περισσότερες φορές οι προσπάθειές μας φαίνονται σχεδόν μάταιες. Αλλʹ επειδή, όπως λέγεται, είμαστε όντα της συνήθειας, είναι πολύ ωφέλιμο να καθορίσουμε μία ειδική και τακτή ώρα της ημέρας για προσευχή.
Η βραδινή ώρα (όχι πολύ αργά) πριν κοιμηθούμε είναι καλή, επειδή είναι σημαντικό να τελειώνουμε την ημέρα με προσευχή. Το πρωί, ξυπνώντας, είναι επίσης καλό να ξεκινούμε την νέα ημέρα με προσευχή. Μπορεί ακόμη κανείς να βρει άλλες ώρες της ημέρας που να μπορεί να ησυχάζει και να συγκεντρώνεται.

Η προσπάθειά μας είναι να καθιερώσουμε την προσευχή ως έναν κανόνα στη ζωή μας, όχι ως μία εξαίρεση. Εν αυτό επιδιώκουμε να βρούμε κάποια ώρα που καθημερινά θα μπορούμε να έχουμε λίγη ησυχία, ώστε να συγκεντρωθούμε και να στρέψουμε τα μάτια της ψυχής μας στον Θεό. Ως μέρος αυτού του κανόνα ίσως θελήσουμε να διαβάσουμε μερικές προσευχές από κάποιο προσευχητάριο ή να προσευχηθούμε και να βρούμε ψυχική γαλήνη με άλλους τρόπους, όπως με το διάβασμα θρησκευτικών κειμένων ή με την ανασκόπησιν[4] των γεγονότων της ημέρας που πέρασε κ.ο.κ.
Ο πιο αποτελεσματικός όμως τρόπος για να ωφεληθεί κανείς από τον κανόνα της προσευχής είναι να λέγει τακτικά σε καθορισμένο αριθμό την ευχή του Ιησού (Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με). Ο αριθμός αυτός δεν χρειάζεται να είναι μεγάλος και ίσως χρειαστούν μόνο δεκαπέντε περίπου λεπτά. Αυτό όμως θα είναι το τμήμα της ημέρας μας που ανήκει στον Θεό, οι λίγοι κόκκοι αλάτι που θα νοστιμίσουν όλη την πνευματική μας ζωή. Πολλοί γιατροί σήμερα συνιστούν αυτή την πρακτική χάριν της σωματικής υγείας, ιδιαίτερα για να ξεπεράσει κανείς το άγχος. Ακόμη καλύτερα, ας βρίσκουμε διάφορα τέτοια μικρά χρονικά διαστήματα καθʹ όλη την διάρκεια της ημέρας και ας τα γεμίζουμε τακτικά με τους πολύτιμους θησαυρούς της προσευχής, τους όποιους κανείς δεν μπορεί να κλέψει και που αποταμιεύονται για λογαριασμό μας στον Ουρανό[5].

Αν θέλεις να τηρείς κάποιο σταθερό αριθμό προσευχών ως μέρος του καθημερινού κανόνος, θα βοηθηθείς πολύ από το κομποσχοίνι. Με αυτό μπορείς να προφέρεις έναν καθορισμένο αριθμό προσευχών και να συγκεντρώνεσαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την προφέρεις. Αφού συγκεντρώσεις τους λογισμούς σου, πάρε το κομποσχοίνι στο αριστερό σου χέρι και κράτησέ το ελαφρά μεταξύ του αντίχειρα και του δείκτη. Έπειτα κάνοντας ήσυχα τον Σταυρό σου ψιθύρισε την ευχή του Ιησού. Καθώς οι λογισμοί σου θα συγκεντρώνονται όλο και περισσότερο, ίσως να μη χρειάζεται να συνεχίζεις να σταυροκοπιέσαι ή να λέγεις την προσευχή δυνατά. Όταν όμως δυσκολεύεσαι να συγκεντρωθείς, χρησιμοποίησε το σημείο του Σταυρού και το ψιθύρισμα ως μέσα που σε βοηθούν να κρατάς τον νου σου στην προσευχή.

Είναι καλό να στέκεσαι όρθιος με το κεφάλι σκυμμένο σε στάση ταπεινή. Ορισμένοι θέλουν να υψώνουν τα χέρια τους πότε‐πότε, ζητώντας έλεος. Άλλοι όμως βρίσκουν πιο βοηθητικό το να κάθονται ή να γονατίζουν με το κεφάλι σκυμμένο, για να μπορέσουν να συγκεντρωθούν. Πολλά εξαρτώνται από το ίδιο το άτομο, από την υγεία του και την ανατροφή του. Το πιο σημαντικό είναι να μένεις ακίνητος και να συγκεντρώνεσαι στα λόγια της προσευχής, καθώς την επαναλαμβάνεις.

Φυσικά, πρέπει να αποκρούει κανείς τον πειρασμό της βιασύνης. Για τον λόγο αυτό μερικοί αντί για κομποσχοίνι χρησιμοποιούν ένα ρολόγι ως εξωτερικό μετρητή της διάρκειας της προσευχής τους ρυθμίζοντας ανάλογα το ξυπνητήρι, Με την χρήση του ρολογιού μπορεί κανείς να αφιερώσει καθορισμένο χρόνο στην προσευχή, χωρίς να μετρά τον ακριβή αριθμό των προσευχών.

Το κομποσχοίνι είναι επίσης ένας βολικός τρόπος να μετρά κανείς τις μικρές η μεγάλες «μετάνοιες» (γονυκλισίες) που κάνει στον κανόνα του. Το να κάνουμε το σημείο του Σταυρού και μετά να σκύβουμε και να ακουμπούμε το έδαφος με τα δάκτυλα ή να γονατίζουμε και να ακουμπούμε το μέτωπο στο έδαφος αποτελεί αρχαίο τρόπο προσευχής στον Θεό και τους Αγίους Του.
Μπορεί κανείς να συνδυάσει αυτές τις μικρές η τις μεγάλες μετάνοιες με την ευχή του Ιησού η τις σύντομες προσευχές που αναφέραμε προηγουμένως. Η σωματική κίνηση της μικρής η της μεγάλης «μετάνοιας» (ελαφράς η βαθιάς, δηλαδή εδαφιαίας, γονυκλισίας) μπορεί να συντελέσει στην θέρμη της προσευχής και να δώσει εξωτερική έκφραση στην ικεσία μας καθώς ταπεινωνόμαστε μπροστά στον Θεό. Είναι ακόμη ένας τρόπος εφαρμογής της Αποστολικής εντολής να δοξάζουμε τον Θεό και με τις ψυχές και με τα σώματα μας[6].

Αρκετοί χρησιμοποιούν το κομποσχοίνι όταν αποσύρονται, για να κοιμηθούν. Σταυρώνουν το κρεβάτι τους, παίρνουν το κομποσχοίνι, κάνουν το σημείο του Σταυρού, ξαπλώνουν και λένε ήσυχα την ευχή, μέχρι να αποκοιμηθούν.
Το να ξυπνάς με το κομποσχοίνι ανάμεσα στα δάκτυλά σου η δίπλα στο μαξιλάρι σου σε βοήθα να ξεκινήσεις την καινούρ‐για ημέρα με προσευχή. Όμως το να τελειώνει κανείς την προηγούμενη ημέρα με ήσυχη προσευχή είναι ένας ακόμη καλύτερος τρόπος προετοιμασίας για ένα προσευχητικό ξεκίνημα της καινούργιας ημέρας για να μην αναφέρουμε και την προετοιμασία για την Αιώνια ημέρα, σε περίπτωση που τη νύχτα εκείνη μας έρθει ο ύπνος του θανάτου. Άλλοι πάλι παίρνουν το κομποσχοίνι στο χέρι τους σε στιγμές απραξίας, όπως όταν πηγαίνουν στην εργασία τους η ταξιδεύουν.
Σε οποία στιγμή της ημέρας το θυμηθείς, πάρε στο χέρι σου ένα μικρό κομποσχοίνι. Ο συνδυασμός της κινήσεως αυτής με την προσευχή που κάνεις άλλες ώρες θα σε βοηθήσει να συγκεντρωθείς και να προσευχηθείς μερικές φορές στην διάρκεια της ημέρας, όπου κι αν είσαι και ό,τι κι αν κάνεις. Αυτό είναι ένα σημαντικό βήμα στην εκπλήρωση της εντολής του αδιαλείπτως προσεύχεσθε.

Ο άγιος Επίσκοπος Ιγνάτιος Μπριαντσιανίνωφ αναφέρει ότι και οι μακρές ακολουθίες της Εκκλησίας είναι μία καλή ευκαιρία να προσεύχεσαι με το κομποσχοίνι. Συχνά είναι δύσκολη η συγκέντρωση στα λόγια που διαβάζονται η ψάλλονται στον Ιερό Ναό και πιο εύκολα κανείς συγκεντρώνεται ήσυχα στις δικές του προσευχές, είτε αυτές είναι αυτοσχέδιες, σχετικές με κάποια ειδική ανάγκη, είτε προσευχές και ύμνοι που γνωρίζει απʹ έξω, είτε σύντομες προσευχές ειδικά η ευχή του Ιησού επαναλαμβανόμενες με την βοήθεια του κομποσχοινιού. Στην πράξη με τον τρόπο αυτό μπορεί κάνεις να συγκεντρώνεται καλύτερα στην ίδια την Ιερά Ακολουθία, όπως λέγει και ο άγιος Σεραφείμ του Σάρωφ. Φυσικά, όταν προσευχόμαστε στις Ιερές Ακολουθίες, η προσευχή μας ενώνεται με την προσευχή όλης της Εκκλησίας.

Ο νους μας είναι διαρκώς απασχολημένος με διάφορες σκέψεις. Δεν προλαβαίνουμε να αρχίσουμε την προσευχή και αμέσως συλλαμβάνουμε τον νου μας να σκέφτεται κάτι άλλο. Και σʹ αυτήν την περίπτωση η παρουσία του κομποσχοινιού στα δάκτυλά μας μπορεί να μας βοηθήσει να κρατήσουμε τον νου μας και να επιστρέψουμε στην εργασία της προσευχής πιο γρήγορα.
Επίσης, όταν συναντούμε μία χάνδρα σημάδι ή τον Σταυρό του κομποσχοινιού, καθώς μετακινούμε τους κόμπους του με τα δάκτυλα μας, καταλαβαίνουμε αν ο νους μας δεν πρόσεχε στις προσευχές που σκοπεύαμε να κάνουμε. Έτσι, μπορούμε να προσφέρουμε εκ νέου τις προσευχές μας, χωρίς να εμπλακούμε σε σκέψεις σχετικά με το πόσο εύκολα αποσπώμεθα από την προσευχή μας στον Θεό.

Εδώ κάναμε μία αναφορά στην μεγάλη επιστήμη της προσευχής, αυτήν που οι Άγιοι Πατέρες ονόμασαν τέχνη τεχνών. Υπάρχει εκτεταμένη και πλούσια γραμματεία από τους μεγάλους ανθρώπους της προσευχής όλων των εποχών, που μπορεί να μας βοηθήσει και να μας καθοδηγήσει στην εκμάθηση, με την βοήθεια του Θεού, αυτής της πιο μεγάλης και της πιο ωφέλιμης απʹ όλες τις επιστήμες. Η τακτική ανάγνωση της Άγιας Γραφής, των Βίων των Αγίων και άλλων ευσεβών και πνευματικών κειμένων μπορεί να βοηθήσει σημαντικά. Βιβλία όπως ή «Φιλοκαλία» περιέχουν σπουδαίες και εμπνευσμένες συμβουλές και οδηγίες, για να μάθει κανείς να προσεύχεται ως Χριστιανός, γιατί η προσευχή είναι ένα ουσιώδες στοιχείο του να είναι κανείς Χριστιανός.
Πάνω απʹ όλα όμως χρειάζεται η χάρις του Θεού εν τη Εκκλησία, ιδιαίτερα μέσω της Ιεράς Εξομολογήσεως και της Μετάλήψεως των Αχράντων Μυστηρίων.

Αυτές είναι μερικές εισαγωγικές μόνο σκέψεις για το πως να χρησιμοποιούμε επωφελώς το κομποσχοίνι. Όμως το πιο σημαντικό είναι να αρχίσει κάνεις να προσεύχεται.
Το κομποσχοίνι δεν προσεύχεται από μόνο του, αν και μερικά είναι τόσο ωραία, που μπορεί να δώσουν αυτή την εντύπωση. Είναι βέβαια ένα σημαντικό παραδοσιακό βοήθημα για την προσευχή μας και ειδικά για έναν καθημερινό κανόνα προσευχής. Το βασικό όμως είναι να συγκεντρωνόμαστε στα λόγια της προσευχής και να προσφέρουμε προσευχές από την καρδιά μας στον Ιησού Χριστό, τον Κύριο και Θεό μας. Άν αυτό το μικρό κομποσχοίνι σε βοήθα να πεις μία προσευχή η σου θυμίζει να προσεύχεσαι ή σε βοήθα με κάποιο τρόπο να γίνεις πιο προσευχητικός, τότε έχει εκπληρώσει τον σκοπό του. Σε έχει δέσει πιο κοντά και πιο στενά με τον Χριστό, τον Θεό μας, και σε έχει φέρει πιο κοντά στην Βασιλεία του Θεού, διότι η Βασιλεία του Θεού εντός υμών εστίν[7].

ΤΟ ΚΟΜΠΟΣΧΟΙΝΙ - ΣΚΕΨΕΙΣ ΕΝΟΣ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ ΜΟΝΑΧΟΥ, 

«ΑΓΙΟΡΕΙΤΙΚΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ, 

Ι. ΜΟΝΗ ΞΗΡΟΠΟΤΑΜΟΥ, 

τ. 12‐13.

_______________________________

[1] πρβλ. Ιωάν. α.

[2] Λουκ. Ιη΄ 13.

[3] Αʹ Θεσσ. ε΄ 17.

[4] ανασκόπησις: με την πατερική έννοια της «ανακρίσεως», τον έλεγχου του εαυτού προς μεταμέλεια των αμαρτημάτων και διόρθωση, αλλά και της αναγνωρίσεως των ευεργεσιών του Θεού.

[5] πρβλ. Ματθ. στ΄ 20 και Αγ, Κυρίλλ. Ιεροσ., «Κατηχήσεις», ΙΕ, 23.: «ανάγραπτός εστίν (είναι γραμμένη στον Ουρανό) πάσα η ευχή σου».

[6] πρβλ. Αʹ Κορ. στ΄ 20: «δοξάσατε δη τον Θεόν εν τω σώματι υμών κα εν τω πνεύματι υμών, άτινά έστι του Θεού».

[7]. Λουκάς Ιζ΄ 21.

http://yiorgosthalassis.blogspot.com