.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ο Ιησούς: Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς



Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του. Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών για την ολονύκτια προσευχή Του, έπινε κι έτρωγε μαζί τους και πήγαινε στη Γεθσημανή ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του για τα ¨παιδιά του δρόμου¨ που Τον λάτρευαν.

Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν, χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά, χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.
Και έλεγε δημόσια, χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!
Να τους καλέσει σε μετάνοια. Σε αλλαγή σκέψης. Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη, μα σε μια αισιόδοξη οπτική και ζωογόνο προοπτική ζωής.

Και κυρίως, ο Χριστός μας, τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες, ποτάμια και πουλιά, όλα, έκαναν ¨ποιητή¨, τον Ποιητή των πάντων!

Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν. Άντρες – γυναίκες. Δεν τους τρόμαζε ο υιός της Παρθένου. Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.
Ο Ιησούς: Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.Όλους μας.

π. Ανδρέας Κονάνος

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει (Μαρίζα Κωχ)



Πιστεύετε στον Θεό;

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. 
Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω. 
Και μη σου φανεί μελοδραματικό. 
Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο. 
Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό! 
Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».

Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας; 

Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». 
Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι. 
Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω: 
«Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε». 
Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Γίνεται πάντα κάτι μετά; 

Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!

Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ", τ. 65, 3-9 Μαρτίου 2011

ΟΤΑΝ ΛΕΙΠΕΙ Η ΣΥΝΤΡΙΒΗ



Όσα δε φτάνει ο άνθρωπος να πει στην προσευχή του ή στην εξομολόγησή του, γίνονται μετά αβάσταχτες τυραννίες καθ’ όλη του τη ζωή. Είναι που όταν λείπει η συντριβή για την αμαρτία μας, έρχεται αναπόφευκτα η συντριβή του εαυτού μας.

π. Δαμιανός


ΟΙ ΠΡΟΦΗΤΕΙΕΣ ΠΕΡΙ ΠΟΛΕΜΩΝ ΕΠΑΛΗΘΕΥΟΝΤΑΙ.”Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα …



Για τη Βαβυλώνα: έθνη εσύ λεηλάτησες πολλά, γι ’ αυτό κι οι άλλοι λαοί θα λεηλατήσουν εσένα … αλίμονο σ’ εκείνους πού κτίζουν πόλεις με αίμα και θεμελιώνουν τις πόλεις τους στήν αδικία (ΑΒ. 2).

Χρυσό ποτήρι στο χέρι τού Κυρίου ήταν ή Βαβυλώνα πού μεθούσε όλη την οικουμένη, από το κρασί της έπιναν τα έθνη και παραφρονούσαν (Ίερ. 51, 6- 7). Ξαφνικά έπεσε ή Βαβυλώνα και διαλύθηκε. Από το κρασί τού Ευρωπαϊκού πολιτισμού έπιναν οι λαοί και παραφρονούσαν. Για τη Βαβυλώνα είπε ό Κύριος: εσύ είσαι το σφυρί μου, το όπλο μου, μ ’ εσένα συνέτριψα λαούς και κατέστρεψα βασίλεια (Ίερ. 50, 20).

Να, τώρα είμαι ενάντια σου, λέγει ό Κύριος, ό Κύριος των δυνάμεων, αφού έφθασε ή ώρα σου, ή ώρα να σ’ επισκεφτώ (Ίερ. 50, 31). Μάχαιρα ατούς Χαλδαίους, λέγει ό Κύριος, και ατούς κατοίκους της Βαβυλώνας και στους άρχοντες και τούς σοφούς της. Μάχαιρα στους μάντεις της, πού θα χάσουν το μυαλό τους. Μάχαιρα ατούς πολεμιστές της, πού θα καταστραφούν. Μάχαιρα ατά άλογά τους, στις άμαξες κι σ’ όλους όσους τις ακολουθούν, πού θα δειλιάσουν σα γυναίκες. Μάχαιρα στους θησαυρούς της, πού θα λεηλατηθούν επειδή είναι χώρα των ειδώλων (Ίερ. 50, 35-38). Θα ξεσηκώσω και οδηγήσω στη Βαβυλώνα πολλά μεγάλα έθνη από το βορρά, πού θα της επιτεθούν και θα την κυριεύσουν (Ίερ. 50, 9). Και πράγματι στην αλαζονική Βαβυλώνα επιτέθηκαν οι Μήδοι και οι Πέρσες και την κατέκτησαν.

Και ή Βαβυλώνα ή δόξα των βασιλείων θα γίνει όπως τα Σόδομα και τα Γόμορρα όταν τις κατεδάφισε ό Θεός. Δε θα την κατοικήσουν ποτέ πια ούτε και θα κατασκηνώσει κανείς εκεί σ’ όλους τούς αιώνες, νομάδες δε θα στήσουν τις σκηνές τους μήτε βοσκοί θα σταματήσουν τα κοπάδια τους. Μόνο θηρία της ερημιάς θα έχουν εκεί τις φωλιές τους και τα σπίτια τους θα γεμίσουν κουκουβάγιες (Ήσ. 13. 19). Εκπληρώθηκαν όλα κατά γράμμα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι τα καραβάνια βιάζονται να προσπεράσουν τα μέρη πού βρισκόταν ή Βαβυλώνα, αφού οι άνθρωποι γνωρίζουν ότι δεν μπορούν να κατασκηνώσουν σ’ αυτά τα μέρη λόγω οραμάτων με φαντάσματα.

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ. ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ. 
 ΠΟΛΕΜΟΣ ΚΑΙ ΒΙΒΛΟΣ. 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΠΑΡΡΗΣΙA

π. Αθανάσιος Μηνάς, «Ὦ, γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη...[1]»



Ἀναρωτιέται, κανείς, πῶς ὑπάρχουν ἀνάμεσά μας Ὀρθόδοξοι κληρικοί καί λαϊκοί πού προσφωνοῦν τόν αἱρεσιάρχη ποντίφηκα τῆς Ρώμης «ἀρχηγό τῆς Χριστιανοσύνης» καί οἱ ὁποῖοι, στήν πλάνη τους αὐτή, ταυτίζουν τούς δόλιους Φαρισαίους καί σταυρωτές τοῦ Κυρίου μέ τούς Ὀρθοδόξους ἐκείνους πού παραμένουν μέ φόβο Θεοῦ ἕως κεραίας στήν Ὀρθόδοξη παράδοση τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Πατέρων μας.

Ἰσχυρίζονται σήμερα ὅτι, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι ἀπεφάσισαν τότε πώς μία Παράδοσις ἡ ὁποία ὑπῆρχε γιά αἰῶνες δέν ἔπρεπε νά παραμερισθεῖ ἐξαιτίας τῆς Διδασκαλίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ Ὁποίου ἡ προσωπικότης καί τά σημεῖα (θαύματα) ἦταν δύσκολο νά προσδιορισθοῦν, ἔτσι καί κατά τήν πλάνη τους οἱ παραμένοντες στήν ἀκρίβεια τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν ὑποταγή τῆς Ἐκκλησίας στήν παναίρεση τοῦ παπισμοῦ καί τῆς Νέας Ἐποχῆς. ‘Επίσης, ὅπως οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς παρ’ ὅτι σταύρωσαν τόν Χριστό ἡττήθηκαν μέ τήν Ἀνάστασίν Του, ἔτσι θά ἡττηθεῖ καί ἡ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί θά συρθεῖ πίσω ἀπό τόν πάπα καί τήν Νέα Ἐποχή! 
Ἄς μάθουν ὅλοι αὐτοί ὅτι ἡ Ἀλήθεια, ὁ Τριαδικός Θεός καί ὁ Σωτήρας Χριστός, συκοφαντοῦνται ἀπό τόν σατανά καί τά ὄργανά του ἅμᾳ τῇ δημιουργίᾳ τοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου. Ἀρχῆς γενομένης μέ τήν πτῶσιν τοῦ Ἑωσφόρου, τήν παρακοή τῶν Πρωτοπλάστων καί ἐν συνεχείᾳ, μέ τούς συγχρόνους τοῦ Νῶε, τόν παγανισμό τῶν γονέων τοῦ Ἀβραάμ - ὁ ὁποῖος Ἀβραάμ ὑποχρεώθηκε μέ συμβουλή τοῦ Θεοῦ νά ἀπομακρυνθεῖ ἐκ τῆς συγγενείας του -, τούς συγχρόνους τοῦ Λώτ καί τούς φονεῖς τῶν Προφητῶν[2], οἱ ὁποῖοι Προφῆτες διώχθηκαν ἀπό τούς προγόνους τῶν τότε διωκτῶν τοῦ Χριστοῦ. Τοιουτοτρόπως καί σήμερα διώκεται ἡ Ὀρθοδοξία ἀπό τούς ἀπογόνους τῶν σταυρωτῶν τοῦ Χριστοῦ φιλοπαπικούς καί ἄλλους σατανολάτρες, οἱ ὁποῖοι κάνουν συγκρίσεις καί συσχετισμούς ψεύδους καί ἀτιμίας καί συνδέουν τά ἀσύνδετα, δηλαδή τούς Γραμματεῖς καί Φαρισαίους μέ τούς σημερινούς Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί τόν Χριστό μέ τήν διδασκαλία Του μέ τούς σημερινούς ἐπαίσχυντους Νεοεποχῖτας, ἀκολουθώντας καί αὐτοί τήν πλάνη τῶν προγόνων τους. Ὦ, τῆς ἀπόλυτης ἀπιστίας καί διαστροφῆς!!!
Γνωστό εἶναι τοῖς πᾶσι ὅτι οἱ Φαρισαῖοι καί οἱ Γραμματεῖς ἀρνοῦνταν νά πιστέψουν καί νά δεχθοῦν τούς λόγους τῶν Προφητῶν[3], ὥστε νά ἀναγνωρίσουν τόν Υἱό τοῦ Θεοῦ καί Υἱό τῆς Παρθένου στό Πρόσωπο τοῦ Μεσσίου. Στήν ἐρώτηση, ἐάν ὁ Ἰησοῦς εἶναι ὁ Υἱός τοῦ Θεοῦ καί στήν καταφατική ἀπάντηση τοῦ Χριστοῦ, Τόν ἀπεκάλεσαν βλάσφημο καί ληστή, Τόν κατεδίκασαν καί Τόν σταύρωσαν. Συνέχισαν μέ τήν δωροδοκία τῶν στρατιωτῶν καί τήν συκοφαντία περί τῆς Ἀναστάσεως τοῦ Κυρίου. Ἐπίσης, μέ τόν διωγμό τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων ἀπό πόλι εἰς πόλιν καί δέν σταμάτησαν οἱ σατανοκίνητοι, μέ φοβερούς διωγμούς τούς πρώτους αἰῶνες καί μέ παντοδαπεῖς αἱρέσεις ἕως τήν σήμερον σέ συνεργασία μέ τήν παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τοῦ ἀρχηγοῦ τῆς Νέας Ἐποχῆς πάπα Ρώμης. Ἔτσι ἀποδεικνύεται ὅτι οὐδέποτε οἱ σταυρωτές τοῦ Ἰησοῦ, οἱ Φαρισαῖοι, κατεῖχαν ἔστω καί γιά μία στιγμή τήν ἀρχαία Παράδοση τῶν Πατριαρχῶν καί τῶν Προφητῶν, πού προανήγγειλαν τόν ἐρχομό τοῦ Χριστοῦ καί προεικόνιζαν τό Μυστήριο τῆς Θείας Οἰκονομίας Του, ἀλλά ἀπεναντίας ὡς νόθα τέκνα τήν ἀρνοῦνταν ζητώντας τήν ἰδίαν δόξαν.
Γι’αὐτήν τους τήν σκληροκαρδία καί ἀπιστία, τούς ἀποκαλεῖ ὁ Κύριος γενεά ἄπιστο, πονηρά καί διεστραμμένη, πού ἔχουν πατέρα τους τόν σατανά[4], κακούς γεωργούς, οἰκονόμους τῆς ἀδικίας, μωρούς καί τυφλούς, ὄφεις, γεννήματα ἐχιδνῶν[5] καί ὑποκριτές πού ἀγάπησαν μᾶλλον τήν δόξαν τῶν ἀνθρώπων παρά τήν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Τό ἴδιο κάνουν καί οἱ σημερινοί Νεοεποχῖτες ὁμόφρονές τους, πολεμοῦν τήν Ὀρθόδοξον πίστιν καί Παράδοσιν καί συκοφαντοῦν τούς Ἁγίους πού δέν ἐνδίδουν στίς βλασφημίες τῆς Νέας Ἐποχῆς των!

Γιά τοῦ λόγου τό ἀληθές, παραθέτουμε κάποια χωρία καί λόγους τοῦ Ἰησοῦ καί τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων:
Α) Εἶπεν ὁ Κύριος στούς Ἰουδαίους: «Ἄν εἴσαστε μαθητές τοῦ Ἀβραάμ θά ἀναγνωρίζατε Ποιός εἶμαι καί Ποιός Μέ ἀπέστειλε[6]».
Β) Ἐξεφώνησε ἐνώπιόν τους τά φοβερά «οὐαί», ἀποκαλώντας αὐτούς ἀπογόνους τῶν φονευσάντων τούς Προφῆτας[7].
Γ) Ὁ Ἅγιος Πρωτομάρτυρας Στέφανος ἀπολογούμενος στό συνέδριο τούς ἀπεκάλεσε φονεῖς, προδότες καί ἀρνητές τῆς Παραδόσεως[8].
Δ) Ὁ Ἅγιος Ἀπόστολος Παῦλος δέν μπόρεσε νά τελειώσει τήν ἀπολογία του μπροστά στόν ἔπαρχο Φήλικα, γιά τήν Θεόσταλτη κλίση του ἀπό τόν Ἰησοῦ καί τήν ἀποστολή του στά ἔθνη, ἐξαιτίας τῶν διωκτῶν τῆς Ἀληθείας. Αὐτή τήν ἀπολογία ὁλοκλήρωσε ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα ἀργότερα[9].

Χρειάζεται κάποιος νά παραθέσει καί ἄλλα χωρία ἀπό τήν Ἁγία Γραφή, ὥστε νά καταλάβουμε ὅτι οἱ Φαρισαῖοι οὐδέποτε σεβάσθηκαν τήν Παράδοση τῶν Ἁγίων Πατριαρχῶν, τοῦ Μωϋσέως, τοῦ Δαυΐδ; Πρός τί λοιπόν ἡ δόλια ἤ πλανεμένη σοφιστεία, τήν ὁποίαν προβάλλουν σήμερα οἱ Νεοεποχῖτες, ὅτι δῆθεν οἱ Ὀρθόδοξοι πιστοί κληρικοί, μοναχοί καί λαϊκοί πού παραμένουν μέ κάθε θυσία ἑπόμενοι τοῖς Ἁγίοις Πατράσιν ταυτίζονται μέ τούς Φαρισαίους τῆς ἐποχῆς τοῦ Χριστοῦ ἐπειδή ἀρνοῦνται τό «καινούριο», δηλαδή τήν παναίρεση τοῦ πάπα; Γιατί τάχα δέν καταλαβαίνουν; Τί βλασφημίες εἶναι αὐτές πού ἀκούγονται, ὅμοιες μέ ἐκεῖνες τῶν φονευσάντων τόν Κύριον τῆς Δόξης, πού ὅταν τούς ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια, Τόν ἀπεκάλεσαν πλάνο καί βλάσφημο; Τί εἴδους τακτική εἶναι αὐτή πού ἀκολουθοῦν οἱ σημερινοί ψευτοορθόδοξοι ἀκόλουθοι τοῦ παπισμοῦ; Εἶναι τόσο ἄπιστοι καί διεστραμμένοι;

Νά θυμήσουμε ὅτι στίς 21 Μαΐου ἡ Κρήτη ἑόρτασε τή μάχη τῆς Κρήτης καί τή νίκη κατά τῶν φασιστῶν καί τῶν φασιστικῶν δυνάμεων τῆς Εὐρώπης. Ὁ Χίτλερ ἀπαγόρευσε νά γίνουν ἄλλες ἀερομαχίες στήν Κρήτη καί νά πολεμοῦν ἀπό θαλάσσης καί ἀπό ξηρᾶς, διότι ἡ Κρήτη ἔγινε νεκροταφεῖο τῶν Γερμανῶν (ἀλεξιπτωτιστῶν). Τώρα ἡ Κρήτη θά γίνει νεκροταφεῖο τῆς Ὀρθοδοξίας, μέ ὄργανο τήν «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξο Σύνοδο»; Μή γένοιτο!
Ἐν τούτοις, τούς λέμε, ὅτι ὁ Χριστός εἶναι ἡ παντοτινή Ἀλήθεια ἀπό καταβολῆς κόσμου, ἄσαρκος στήν Παλαιά Διαθήκη, ἔνσαρκος στήν Καινή Διαθήκη. Πάντοτε ὁ Ἴδιος, τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, ὅπως καί οἱ ἰδικοί Του ἐμμένοντες εἰς τήν Ἀλήθειαν καί τότε καί τώρα καί εἰς τούς αἰῶνας, διώκονταν, διώκονται καί θά διώκονται[10] ἀπό τούς ἐχθρούς τῆς Ἀληθείας, δηλαδή ἀπό τούς παλαιούς ἀνθρώπους (παλιανθρώπους), τούς φίλαυτους, τούς βορβορώδεις καί σαρκικούς στό φρόνημα. Μακάρι ἐν τέλει, οἱ σημερινοί πολέμιοι τῆς Ἀλήθειας, οἱ σύγχρονοι Φαρισαῖοι καί Γραμματεῖς, νά μετανοήσουν ἀληθινά καί νά ἀπομακρυνθοῦν ἀπό τήν βλασφημία καί τήν πλάνη τοῦ παπισμοῦ καί τοῦ προτεσταντισμοῦ, τοῦ παγανισμοῦ καί τῆς εἰδωλολατρείας. Ἄς προσέξουν τήν ἀπολογία τοῦ Ἁγίου Ἀποστόλου Παύλου ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα, μέ τήν εὐχή κάποια στιγμή νά μετανοήσουν, ἐπειδή τά συγχωροχάρτια τοῦ ποντίφηκα δέν πρόκειται νά τούς ὠφελήσουν τήν ὥρα τῆς Κρίσεως παρά μόνον ἡ ἀληθινή μετάνοια καί ἡ πίστις στήν Ἀλήθεια πού εἶναι ὁ Χριστός Ἰησοῦς.
ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: Ταυτίζουν οἱ φιλοπαπιστές τήν Αἰώνιον καί Σωτήριον Διδασκαλίαν τοῦ Χριστοῦ μέ τήν ἰδικήν τους ἀθλία πρόταση, πού εἶναι ἡ ἄρνησις τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως καί Παραδόσεως καί ἡ ὑποταγή τῆς Ὁρθοδόξου Ἐκκλησίας στά σκοτεινά σχέδια τῆς Πανθρησκείας τους[11]. Ὅπως, ἐπίσης, τήν πιστή τήρησιν τῶν Ἐντολῶν ὑπό τῶν Ὀρθοδόξων πιστῶν ἕως θυσίας καί μαρτυρίου, τήν ταυτίζουν μέ τήν ἐμμονή στήν κακία καί πλάνη τῶν Φαρισαίων, Γραμματέων, Σαδδουκαίων, Ἡρωδιανῶν καί ἄλλων αἰσχίστων ἀποστατῶν τῆς Ἀληθείας, τοῦ Χριστοῦ. Ἔχετε ὑπ’ὄψιν, ἀδελφοί μου Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, ὁμοίαν διαστροφήν καί ἀπιστίαν; Δέν νομίζω. Αὐτή εἶναι ἡ ἐσχάτη πλάνη χείρων τῆς πρώτης. Στόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό ἀνήκει τό Κράτος, ἡ Βασιλεία, ἡ Δύναμις καί ἡ Δόξα εἰς τούς αἰῶνας. 
Ἀμήν.

[1] Κατὰ Ματθ., κεφ.ιζ΄,στ.17
[2] «Μωϋσέα ἐλίθασαν, οἱ δεινοὶ καὶ παράνομοι, Ἰουδαίων σύστημα τὸ ἀχάριστον· τὸν Ἡσαΐαν δὲ ἔπρισαν,ξυλίνῳ ἐν πρίονι· ἐν βορβόρῳ τὸν σοφόν, Ἱερεμίαν ἐνέβαλον· τὸν δὲ Κύριον, ἐν Σταυρῷ ἀνυψοῦντες, ἐπεβόων· Τὸν ναὸν ὁ καταλύων, σῶσον σαυτὸν καὶ πιστεύσομεν.» (Τροπάριο τῶν Αἴνων Τετάρτης τῆς Μεσοπεντηκοστῆς)
[3] «Ἄνθρωπός τις ἐφύτευσεν ἀμπελῶνα, καὶ ἐξέδοτο αὐτὸν γεωργοῖς καὶ ἀπεδήμησε χρόνους ἱκανούς. καὶ ἐν τῷ καιρῷ ἀπέστειλε πρὸς τοὺς γεωργοὺς δοῦλον ἵνα ἀπὸ τοῦ καρποῦ τοῦ ἀμπελῶνος δώσωσιν αὐτῷ· οἱ δὲ γεωργοὶδείραντες αὐτὸν ἐξαπέστειλαν κενόν. καὶ προσέθετο αὐτοῖς πέμψαι ἕτερον δοῦλον. οἱ δὲ κἀκεῖνον δείραντες καὶ ἀτιμάσαντες ἐξαπέστειλαν κενόν. καὶ προσέθετο πέμψαι τρίτον. οἱ δὲ καὶ τοῦτον τραυματίσαντες ἐξέβαλον. εἶπε δὲ ὁ κύριος τοῦ ἀμπελῶνος· τί ποιήσω; πέμψω τὸν υἱόν μου τὸν ἀγαπητόν· ἴσως τοῦτον ἰδόντες ἐντραπήσονται. ἰδόντες δὲ αὐτὸν οἱ γεωργοὶ διελογίζοντο πρὸς ἑαυτοὺς λέγοντες· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτόν, ἵνα ἡμῶν γένηται ἡ κληρονομία. καὶ ἐκβαλόντες αὐτὸν ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος ἀπέκτειναν...» (Λουκ.,κεφ.κ΄,στ.9-15).
[4] «ὑμεῖς ἐκ τοῦ πατρὸς τοῦ διαβόλου ἐστὲ, καὶ τὰς ἐπιθυμίας τοῦ πατρὸς ὑμῶν θέλετε ποιεῖν... ὁ ὢν ἐκ τοῦ Θεοῦ τὰ ῥήματα τοῦ Θεοῦ ἀκούει·διὰ τοῦτο ὑμεῖς οὐκ ἀκούετε, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἐστέ». (Ἰωάν.,κεφ.η΄,στ.44,47)
[5] Κατά Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.33
[6] «...Εἰ τέκνα τοῦ Ἀβραάμ ἦτε, τὰ ἔργα τοῦ Ἀβραὰμ ἐποιεῖτε. νῦν δὲ ζητεῖτέ με ἀποκτεῖναι, ἄνθρωπον ὃς τὴν ἀλήθειαν ὑμῖν λελάληκα, ἣν ἤκουσα παρὰ τοῦ Θεοῦ·...». (Ἰωάν.,κεφ.η΄, στ.39-40)
[7] «Οὐαὶ ὑμῖν, γραμματεῖς καὶ Φαρισαῖοι ὑποκριταί, ὅτι οἰκοδομεῖτε τοὺς τάφους τῶν προφητῶν καὶ κοσμεῖτε τὰ μνημεῖα τῶν δικαίων, καὶ λέγετε· εἰ ἦμεν ἐν ταῖς ἡμέραις τῶν πατέρων ἡμῶν, οὐκ ἂν ἦμεν κοινωνοὶ αὐτῶν ἐν τῷ αἵματι τῶν προφητῶν. ὥστε μαρτυρεῖτε ἑαυτοῖς ὅτι υἱοί ἐστε τῶν φονευσάντων τοὺς προφήτας. καὶ ὑμεῖς πληρώσατε τὸ μέτρον τῶν πατέρων ὑμῶν». (Ματθ., κεφ.κγ΄,στ.29-32)
[8] «Σκληροτράχηλοι καὶ ἀπερίτμητοι τῇ καρδίᾳ καὶ τοῖς ὠσίν, ὑμεῖς ἀεὶ τῷ Πνεύματι τῷ ἁγίῳ ἀντιπίπτετε, ὡς οἱ πατέρες ὑμῶν καὶ ὑμεῖς. τίνα τῶν προφητῶν οὐκ ἐδίωξαν οἱ πατέρες ὑμῶν; καὶ ἀπέκτειναν τοὺς προκαταγγείλαντας περὶ τῆς ἐλεύσεως τοῦ δικαίου, οὗ νῦν ὑμεῖς προδόται καὶ φονεῖς γεγένησθε. οἵτινες ἐλάβετε τὸν νόμον εἰς διαταγὰς ἀγγέλων καὶ οὐκ ἐφυλάξατε».(Πράξ.,κεφ.ζ΄,στ.51-53)
[9] Ἀπολογία ἐνώπιον τοῦ βασιλέως Ἀγρίππα. (Πράξ.,κεφ.κστ΄,στ.1-32)
[10] «... οὐκ ἔστι δοῦλος μείζων τοῦ κυρίου αὐτοῦ. εἰ ἐμὲ ἐδίωξαν, καὶ ὑμᾶς διώξουσιν· εἰ τὸν λόγον μου ἐτήρησαν, καὶ τὸν ὑμέτερον τηρήσουσιν. ἀλλὰ ταῦτα πάντα ποιήσουσιν ὑμῖν διὰ τὸ ὄνομά μου, ὅτι οὐκ οἴδασι τὸν πέμψαντά με». (Ἰωάν.,κεφ.ιε΄,στ.20-21)
[11] Βλέπε τό βιτρό σύμβολο τῆς Πανθρησκείας πού ἔχουν τοποθετήσει στήν κεντρική εἴσοδο καί ἔξω ἀπό τό Ἱερό Παρεκκλήσιο τῆς Ὀρθοδόξου Ἀκαδημίας τῆς Κρήτης, ἐκεῖ πού θά συνέλθει ἡ «Ἁγία καί Μεγάλη Πανορθόδοξη Σύνοδος»! Στό Βιτρό αὐτό εἰκονίζονται στό κέντρο τῆς παραστάσεως τρεῖς ἀνθρώπινες φιγοῦρες ἀνάµεσα σέ φλόγες πού ὑψώνουν σέ στάση δεήσεως τά χέρια τους σέ θρησκευτικά σύµβολα: ὁ ἓνας πρός τόν Σταυρό τοῦ Κυρίου, ὁ ἂλλος πρός τήν Ἡµισέληνο (ἀριστερά τοῦ Σταυροῦ) καί ὁ τρίτος πρός τό Ἂστρο τοῦ ∆αυΐδ (Ἑξάλφα, δεξιά τοῦ Σταυροῦ)! Ὁ Τίµιος Σταυρός καί τά δύο σύµβολα τῶν «µονοθεϊστικῶν θρησκειῶν» (Ἡµισέληνος καί Ἑξάλφα) πλαισιώνονται καί συνδέονται µέ τό οὐράνιο τόξο, τό κατ’ ἐξοχήν σύµβολο τῆς Νέας Ἐποχῆς! Τό βιτρό αὐτό ἔχει μάλιστα ἐκτυπωθεῖ καί σέ καρτ-ποστάλ ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἀκαδημία τῆς Κρήτης! (Ἐπιστολή π.Ἀναστασίου Γκοτσόπουλου πρός τήν γραμματεία τῆς «Ἁγίας καί Μεγάλης Πανορθόδοξης Συνόδου»)

Σκέψεις και θέσεις ενός λαϊκού μέλους της Εκκλησίας για την Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Κρήτης

Η ανίερη και ανέραστη «ιερωσύνη» των παπικών 
 και ο παραλογισμός ορισμένων «Ορθοδόξων».

Ο άγιος Γερμανός Πατριάρχης Κων|πόλεως, μέγας αγωνιστής της Ορθοδοξίας, και υπέρμαχος των αγίων εικόνων, στον προοιμιακό συγγραφικό έργο του επισημαίνει: «Σοφών ανδρών αι ερωτήσεις, μελέτης δέονται και νήψεως ου της τυχούσης, ίνα εν Κυρίω γένωνται αι επιλύσεις».

Πολύς και βαρύς ο αποδεικτικός λόγος αρνήσεως ιερωσύνης των παπικών και συνεπεία τούτων η παντελής στέρησης της θείας χάριτος από πάσης ιεροπραξίας. Ο άσφαιρος, άκαιρος λόγος και πόλεμος ολίγων παρα-λογιζομένων επισκόπων και λαϊκών να αποδείξουν τα αντίθετα και να μίξουν τα άμεικτα, δηλώνουν αυτόχρημα θεολογική άγνοια, αλλά περισσότερη εκκλησιαστική και κανονική αταξία, και ως εκ τούτου σκανδαλισμό των ορθοδόξων συνειδήσεων!

Φαίνεται τελικά πως η Σύνοδος της Κρήτης έχει αποδυθεί a priori σ’ έναν αγώνα της πάση θυσίας αναγνωρίσεως βαπτίσματος και ιερωσύνης των παπικών. Είναι ομολογουμένως άχαρι έργο να προσπαθείς ν’ αποδείξεις τα αυτονόητα στους ετσιθελικά επιμένοντας, οι οποίοι μάλιστα σεμνύνονται με βαρύγδουπους θεολογικούς τίτλους και επισκοπικές θέσεις…

Η άρνηση ιερωσύνης στους πάσης φύσεως και αποχρώσεως αιρετικούς και κυρίως στους παπικούς, είναι έργο θεολογικής δικαιοσύνης, αφού αυτοί οι ίδιοι απέκοψαν εαυτούς από τους κρουνούς της θείας χάριτος που εκπηγάζουν από το Σώμα του ζώντος Χριστού την Ορθόδοξη Εκκλησία μας. Αλλά είναι και έργο αγάπης διότι έτσι κεντούν την συνείδησή τους, ότι βρίσκονται σε λάθος κατεύθυνση και χρήζουνε θεραπείας και επιστροφής στην αρχέγονη αγάπη της εκκλησίας μας.

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και ιερουργούν το μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας προς τι τότε να μην συλλειτουργούν και Κοινωνούν με τους εν Χριστώ ανατολικούς αδελφούς; Τι περιμένουν ή μάλλον τι φοβούνται και δεν προχωρούν;

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη τότε κάθε τους ιεροπραξία είναι έγκυρη. Αλλά μπορούν να μας υποδείξουν και αποδείξουν ότι ο αγιασμός τους των Θεοφανείων, ή και ένας καθημερινός «μικρός» αγιασμός παραμένει αναλλοίωτος και διαυγέστατος επί έτη μακρά;

Εάν οι παπικοί έχουν ιερωσύνη και επομένως πλουσία την χάρη των μυστηρίων, που είναι τότε οι αγιασμένες και θεωμένες υπάρξεις, οι Πορφύριοι, Παϊσιοι, Ιάκωβοι, οι διορατικοί και προορατικοί, οι ασώματοι ασκητές τους, τα ευωδιάζοντα χαριτόβρυτα λείψανα και το «νέφος» των μαρτύρων; Κατά δε την παρατήρηση του πατερικού θεολόγου Νικολάου Π. Βασιλειάδη «Μόνον η Ορθοδοξία έχει Μάρτυρες…διότι μόνον οι Ορθόδοξοι Μάρτυρες ομολογούν άχραντη ανόθευτη, απαραχάρακτη την πίστι της ευαγγελικής αληθείας. Μόνον αυτοί χύνουν το αίμα τους, για να μένουν αμόλυντα τα θεοπαράδοτα Μυστήρια της Μιάς Εκκλησίας». Οι παπικοί –όσο και εάν ενοχλεί η υπενθύμηση αυτή- οντολογικά και θεολογικά στερούνται ιερωσύνης. «Κατά το Κανονικόν Δίκαιον της Ορθοδόξου Εκκλησίας, η υπό των ετεροδόξων τελουμένη θεία Ευχαριστία δεν θεωρείται ως τοιαύτη, η δε συμμετοχή εις αυτήν μελών της ορθοδόξου Εκκλησίας δεν είναι δυνατόν να θεωρηθή ουδέ ως «κατ’ οικονομίαν» επιτρεπομένη» (Ιερώνυμος Κοτσώνης). Γενικότερα δε κατά τον καθηγητή Παναγιώτη Τρεμπέλα «…όσοι ενόθευσαν την διδασκαλία της Εκκλησίας παρεισάγοντες ιδικής των επινοήσεως διδάγματα και παρέμενον αμετακίνητοι εις τα εσφαλμένα δόγματά των, απεκόπτοντο και εξεβάλλοντο του σώματος της Εκκλησίας».

Αφελή ίσως για πολλούς τα ως άνω ερωτήματα. Όμως όλα αυτά και άλλα παραπλήσια συν Θεώ θα τα θεμελιώσουμε αποστολικοπατερικά, δογματικά, ηθικά και εκκλησιαστικά με το αιώνιο και αδιαπραγμάτευτο κύρος των Οικουμενικών μας Συνόδων.

Κομβικό σημείο επαναδιαπραγμάτευσης σχέσεων Ανατολής και Δύσεως, θεωρείται -η κατά το παρελθόν άγνωστος ορολογία- η λεγόμενη βαπτισματική θεολογία. Κατά τους ισχυρισμούς των ενθέρμων ορθοδόξων οικουμενιστών, η αναγνώρισης του βαπτίσματος των παπικών και όχι μόνον, συνεπάγεται και αναγνώριση της ιεροσύνης. Οι σοφιστείες αυτές του βαπτίσματος απορρίπτονται ασυζητητί. Ο λόγος εμφανής και απλός. Το βάπτισμα είναι έγκυρο μόνο με την τριπλή κατάδυση-βύθισμα εις την κολυμβήθρα και την επίκληση της Αγίας Τριάδος. Αυτό είναι απαρασάλευτο και αδιαπραγμάτευτο ορθόδοξο δόγμα. Όμως η αιρετική και βλάσφημη διδασκαλία του filioque ανατρέπει εκ βάθρων όλο το μυστήριο της αγίας Τριάδος και κάθε επομένως επίκλησή της είναι άκαιρη, άκυρη και αιρετική. Ο καθηγητής κ. Βασίλειος Γιούλτσης βαθύτατος μελετητής του ιερού Φωτίου και της περί εκπορεύσεως του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού διδασκαλίας γράφει: «Δια τον Φώτιον, ως και δι’ όλους τους ορθοδόξους, το δόγμα αποτελεί κυρίως έκφρασιν του περιεχομένου της πίστεως και κανόνα ζωής των ομολογούντων την πίστιν ταύτην. Όθεν απόκλισις εκ του ορθού δόγματος συνεπάγεται ουχί απλώς αλλοίωσιν των υπό της Εκκλησίας κηρυσσομένων αληθειών, αλλ’ εν ταυτώ διατάραξιν της ζωής των πιστών και διασάλευσιν των εν τη εκκλησιαστική κοινότητι διαμορφωθεισών σχέσεων…Η δυτική άποψις υποστηρίζουσα δια το άγιον Πνεύμα εκπόρευσιν εκ του Πατρός και του Υιού υποβιβάζει αυτό έναντι των ως άνω θείων προσώπων και διασπά ούτω την τριαδικήν ενότητα των ισαξίων και ισοσθενών υποστάσεων…Η ενότης δόγματος και ήθους απετέλει δια τους ορθοδόξους, γενικώς θεμελιώδη αρχήν, άνευ της οποίας ήτο αδιανόητος η θέσις του πιστού εντός του εκκλησιαστικού σώματος…». Επομένως δεν ημπορούν ατιμωρητί να παραβιάζονται τα δόγματα αφού κατά τον άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη οι ιεροί και θείοι Κανόνες είναι «αι πηγαί των πνευματικών και ζωηρρύτων υδάτων και τα νοητά θεμέλια, δια των οποίων η Παναγία Τριάς «συνέστησε και συνέπηξε» την Καθολικήν Εκκλησίαν.

Η εκλογή προσώπων. Η προκλητική απουσία αγιασμένων αγιορειτών Ηγουμένων και Πατέρων Ορθοδόξων Αδελφοτήτων.

Είμαι ο πλέον ελάχιστος και τελευταίος να υποδείξω το εσφαλμένον της κάθε εκκλησίας προσμετρούσης επισκοπικής και μόνο ψήφου. Ίσως όμως και να είμαι ο πρώτος -ζητώ συγνώμη για την αναιδειά μου-όπου θα ανατρέξω στις Οικουμενικές Συνόδους για να αναφέρω ονόματα από τον Μοναχισμόν και την καθοριστική συμμετοχή τους στις αποφάσεις. Ελάχιστα ονόματα σταχυολογούμε…Όμως αδικείται κατάφωρα και ο εγκόσμιος μοναχισμός εις τα ιεραποστολικά πρόσωπα των Αδελφοτήτων -περί των οποίων εσχάτως ο Μακαριότατος υπέδειξε την αναγκαιότητα της υπάρξεώς τους μέσα στην Εκκλησία. Κορυφαίοι θεολόγοι άξια θα εκπροσωπούσαν την Ελλαδική Εκκλησία.

Στη Σύνοδο της Χαλκηδόνος έχουμε 96! υπογραφές Πρεσβυτέρων Ηγουμένων. Ενδεικτικά αναφέρω: «Μαριανός,.. Αγαπητός… ελέει Θεού πρεσβύτερος και αρχιμανδρίτης και έξαρχος των ευαγών μοναστηρίων αξιώσας υπέγραψα…».

Ο τόπος, ο χρόνος, η…νηστεία, ο οικονομικός ισολογισμός.

Ο τόπος σύγκλησης της Συνόδου είναι ο πλέον ακατάλληλος αφού η όλη ξενοδοχειακή περιρρέουσα ατμόσφαιρα, λόγω του ξενικού και εν πολλοίς αδιάντροπου τουρισμού δεν διαθέτει ούτε την ελαχίστη πνευματικότητα και οι άλλοι κίνδυνοι είναι εμφανέστατοι. Δεν είναι μόνον οι φωτογραφίες όπως σωστά υπογράμμισε ο άγιος Μεσογαίας. Να συμφύρονται επίσκοποι, εξυπακούεται πνευματικοί άνθρωποι, προορισμένοι για έναν ύψιστο σκοπό, είναι αδιανόητο. Ο αγιασμένος τόπος το Περιβόλι της Παναγίας μας ήταν ό,τι έπρεπε. ΄Ετσι θα απεκλείοντο και γυναίκες, των οποίων η παρουσία μάλλον δεν ωφελεί κατά την επιεικέστερη έκφραση. 

Όταν η Σύνοδος θα συζητήσει και για τα θέματα της νηστείας- δεν θα κάνουμε λόγω περί ποικιλίας εδεσμάτων και εκλεκτής οινοποσίας- τη στιγμή που πλείστοι αδελφοί μας κυριολεκτικά και ευαγγελικά «λιμώ απόλλυντα»ι! πως θα πεισθούμε οι πιστοί για την ορθότητα των αποφάσεων, την στιγμή που οι εργασίες της Συνόδου θα διεξάγονται από Πεντηκοστής έως αγίων Πάντων, δηλαδή σε περίοδο απόλυτης κατάλυσις χωρίς έστω και μία ημέρα νηστείας για το θεαθήναι. Είναι αδιανόητο μία Σύνοδος για τόσα ύψιστα θέματα, να μην νηστεύσουν τα μέλη της, ζητώντας την χάρι και το φωτισμό εν συντριβή καρδίας του Παναγίου Πνεύματος Να υπενθυμίσουμε σε όλους τους ορθοδόξους εμπλεκόμενους της Συνόδου μία λεπτομέρεια που μάλλον προκλητικά παραθεώρησαν. Η εκκλησία της Αντιοχείας σε λατρευτική σύναξη καθοσιώνει τους δύο αποστόλους Βαρνάβα και τον Παύλο στο ιεραποστολικό τους έργο, στα έθνη, δια επιθέσεως των χειρών αλλά και δια της Νηστείας την οποίαν θεωρούν αναγκαιότατη για την ευλογία του αγίου Πνεύματος «λειτουργούντων και νηστευόντων…νηστεύσαντες» (Πραξ.ιγ’2-3).

Για τον οικονομικό ισολογισμό ποιός μπορεί, ή είναι, ο καθ’ ύλην αρμόδιος να δώσει απάντηση στις συνειδήσεις των πιστών, εν μέσω οικονομικής κρίσεως για την σπατάλη και διασπάθιση ή και διάθεση των πολλών εκατομμυρίων ευρώ σε κυριολεκτικά αχρείαστες στιγμές.

Καταληκτικά κλείνουμε με μία ορθόδοξη θέση -τοποθέτηση και με ένα ουσιώδες ερώτημα στους εκπροσώπους της ελλαδικής αλλά και αυτού του Πατριαρχείου, Εκκλησίας μας. Η πατερική παράδοση λέγει ότι «η μέν ασυνέπεια του ήθους προς το ορθόδοξο δόγμα συνιστά ηθικήν πτώσιν, ήτοι αμαρτίαν, η δε εκτροπή εκ του ορθοδόξου δόγματος συνιστά δογματικήν πλάνην, ήτοι αίρεσιν». Και το ερώτημα.

Ποια ευλογία και ποιο φωτισμό του αγίου Πνεύματος μπορεί να έχει η επισκοπική ψήφος -προς μεγάλην απογοήτευσιν των ορθοδόξων- την στιγμή κατά την οποίαν άλλοι διακριτικά και άλλοι προκλητικά αποστασιοποιήθηκαν ή και το χειρότερο, αρνήθηκαν οποιαδήποτε καταδίκη , την στιγμή κατά την οποίαν η ελληνική πολιτεία προπαραμονή Χριστουγέννων εψήφιζε και νομοθετούσε τις βδελυκτές σοδομικές αμαρτίες; Εδώ αμετάκλητα ισχύει το πατερικόν «Ο σιγών την αλήθειαν κρύπτει Χριστόν εν τάφω». Ποια ισχύ μπορεί να διαθέτει μία «μεταπατερική» ψήφος ή μία αθεολόγητη και επικίνδυνη εκκλησιολογία, που στερούνται αρετής και αγιότητος; Στην Σύνοδο δεν μας εκφράζουν ούτε οι σοφοί ούτε οι «ειδικοί» αλλά μόνον οι άγιοι και οι ταπεινοί.

Ποια σωτήρια Χάρη για το πλήρωμα της εκκλησίας, για εμάς τα λαϊκά μέλη, που δεν είμαστε μόνο για το δίσκο, μπορεί να έχουν οι ψήφοι Ελλάδος και Φαναρίου όταν τακτικά ή και σποραδικά οι διενέξεις για τις Νέες Χώρες « που τελειωμό δεν έχουν», κατασκανδαλίζουν το ορθόδοξο πλήρωμα; Μπορεί κατ’ αυτόν τον τρόπο να επαναπαύεται το άγιον Πνέυμα που εν τω Ονόματί του συνεδριάζουν και αποφασίζουν οι κατά τα άλλα εν Χριστώ αδελφοί;

Είναι ευλογημένο, είναι θεμιτό, είναι επιτρεπτό στη Σύνοδο να παρευρίσκονταιπαρατηρητές αιρετικοί και να απουσιάζουν ορθόδοξα λαϊκά μέλη του Σώματος του Χριστού;

Την τελευταία λέξη όμως την έχει ο λαός του Θεού. Ναι μεν έστω και ανημέρωτος, απληροφόρητος, ή και το χειρότερο παραπληροφορημένος, προσεύχεται επώδυνα, για τις εργασίες της Συνόδου, όμως και αγρυπνεί και περιμένει…

Υπό Παύλου Σαββίδη Θεολόγου

Η Άλωση της Πόλης: Ανάμνησις και Αυτοκριτική



Από τό περιοδικό «Ο ΟΣΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ»
της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου Αγίου Όρους,
αριθμ. 23 του 1998


Με αυτό το θέμα εκφωνήθηκε ομιλία υπό του ιερομ. Λ.Γ. της Ιεράς Μονής Οσίου Γρηγορίου εις τον Ι.Ν. Μεταμορφώσεως Βόλου την 29ην Μαΐου 1998. Από την αξιοπρόσεκτη και επίκαιρη αυτή ομιλία αναδημοσιεύουμε το μεγαλύτερο μέρος της προς σωφρονισμό μας.

…Όταν προσεγγίζουμε την ιστορία εκκλησιαστικά, στην πραγματικότητα θεολογούμε. Ψηλαφούμε τα ίχνη της παρουσίας του Θεού μέσα στην ιστορία. Ο Κύριος είναι παρών στην ιστορία δια των ακτίστων ενεργειών του, προνοών και ρυθμίζων τα πάντα προς το συμφέρον και την σωτηρία μας: «Κύριος πτωχίζει και πλουτίζει, ταπεινοί και ανυψοί» (Α’ Βασιλ. 2, 7).

Πίσω από το γεγονός της Αλώσεως κρύβονται οι ανεξιχνίαστες βουλές του Θεού….

…Προσεγγίζοντες, το γεγονός της Αλώσεως φέρομε στην μνήμη μας τέσσερα σημεία, με την ελπίδα ότι θα προκύψη και η ανάλογη πνευματική ωφέλεια σε όλους μας.

Α΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης του μεγάλου πόνου για την πτώσι της Βασιλευούσης. Μνήμης των θανατώσεων, των βασανισμών, των εξανδραποδισμών, των διωγμών, των ταπεινώσεων, των παιδομαζωμάτων, των εξισλαμισμών και των λοιπών αμετρήτων ταλαιπωριών που υπέστη ο Ορθόδοξος λαός πριν από την Άλωση στις γύρω από την Βασιλεύουσα πόλεις και επαρχίες, κατά την Άλωση στην ίδια την Βασιλεύουσα, και μετά από αυτήν σ’ όλο τον υπόδουλο Ορθόδοξο χώρο.

Όσο η αυτοκρατορία εσυρρικνούτο, τόσο τα δεινά από την επέλαση των Οθωμανών γίνονται δυσβάστακτα και αφόρητα. Η ελπίδα για ελευθερία και αναβίωσι της χριστιανικής πολιτείας φαινόταν να απομακρύνεται τραγικά. Πρώτα η Μικρά Ασία, ύστερα η Αδριανούπολις και κατόπιν η Θεσσαλονίκη, και πιο νωρίς απ’ αυτές οι μακρυνές επαρχίες περιήλθαν στον οθωμανικό ζυγό. Η Βασιλεύουσα ασφυκτιά, αλλά τρέφει αγαθές ελπίδες, επειδή πιστεύει στην προστασία της Υπερμάχου Στρατηγού και στους οικτιρμούς του φιλανθρώπου Υιού της.

Όμως, η βουλή του Θεού ήταν η Πόλη να τουρκέψει….

… Πονούμε για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους, γιατί πολλές ψυχές, αστήρικτες στην πίστι, δεν άντεξαν, λύγισαν, και εγκατέλειψαν την χριστιανική ζωή και την ίδια την πίστι τους. Ο άγιος Συμεών, αρχιεπίσκοπος Θεσσαλονίκης, θρηνεί για την πτώση αυτή των Χριστιανών της επαρχίας του. Το κείμενό του είναι ενδεικτικό της καταστάσεως που ακολούθησε και την Άλωσι της Βασιλευούσης. Γράφει:

«Πού είναι σήμερα ένας ζηλωτής της ευσεβείας; Πού είναι ένας να ποθεί να κακοπαθήσει για την (ορθόδοξο) πίστι; Πού είναι ένας να βδελύσσεται τα έργα των απίστων; Δεν υπάρχει κανείς. Όλοι σχεδόν δείχνουν ζήλο για την ζωή των απίστων. Τις εναγείς πράξεις τους τις θεωρούν αγαθές, θαυμάζουν και ποθούν τον πλούτο, επαινούν και επιζητούν την πρόσκαιρη τρυφή που αποπνέει δυσωδία και εκπηγάζει σκώληκες. Και χάριν αυτής της τρυφής προδίδουν, αλλοίμονο, και τους Χριστιανούς στους απίστους και τα χριστιανικά πράγματα… Αλλά και πολλοί ανόητοι, με τον παραμικρό πειρασμό… γίνονται αποστάται και αρνηταί του Θεού και συναριθμούν οι ταλαίπωροι τους εαυτούς των με τους ασεβείς… Ποιος να μη θρηνήσει γι’ αυτά; Ποιος, έστω κι αν έκλαιγε σ’ όλη του τη ζωή, θα πενθούσε γι’ αυτούς αρκετά; Γι’ αυτούς που χάθηκαν, για τους υβριστάς του Θεού, γι’ αυτούς που υποδουλώθηκαν στους δαίμονες για την πρόσκαιρη ζωή, για την φθαρτή ηδονή, για την άθεη και ρυπαρή ζωή;»1.

Β΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης της φιλανθρωπίας του Θεού, που δεν άφησε το δούλον Γένος απαράκλητο, αλλά δια της Εκκλησίας και επαρηγόρησε και εστήριξε και προετοίμασε για την εθνική ανάστασι.

Ο πόνος για την μεγάλη δοκιμασία του Γένους μετριάζεται χάρις στην φιλανθρωπία του Θεού, ο οποίος είναι ο παιδεύων και πάλιν ιώμενος.

Το πρώτο δείγμα της θείας αγάπης είναι η παραχώρησις ειδικών προνομίων στην Εκκλησία από τον Πορθητή. Χάρις σ’ αυτή την οικονομία του Θεού -αν και πάμπολλες φορές δυναστικά παραβιάσθηκαν τα προνόμια από τους τυράννoυς- η Εκκλησία κατά τούς χρόνους της δουλείας έπαιξε τον εθναρχικό της ρόλο, παρηγόρησε τους κατατρεγμένους ραγιάδες, καλλιέργησε τα ελληνικά γράμματα, εθέρμανε την αποσταμένη ελπίδα στους ταπεινούς ναούς της και στα μοναστήρια της με τα κρυφά σχολειά, και έβαλε τα θεμέλια για την ανάστασι του Γένους.

Οι άγιοι Νεομάρτυρες είναι το δεύτερο μεγάλο και παρήγορο δώρο του Θεού στο υπόδουλο Γένος. Ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης τους εγκωμιάζει και δικαίως και αψευδώς τους ονομάζει «δόξα και καύχημα της Ανατολικής Εκκλησίας… και παράδειγμα υπομονής εις όλους τους Ορθοδόξους Χριστιανούς οπού τυραννούνται υποκάτω εις τον βαρύν ζυγόν της αιχμαλωσίας»2. Προσφυέστατα παρουσιάζει τους αγίους Νεομάρτυρας να ενισχύουν τους καταπιεζομένους Χριστιανούς:

«Αδελφoί μας Χριστιανοί. Αδελφoί μας αγαπητοί και παμπόθητοι. ο λαός του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού ο εκλεκτός και περιούσιος, λάβετε παράδειγμα υπομονής και θλίψεων, οπού δοκιμάζετε, από ημάς τους συναδέλφους σας. ημείς δια να υπομείνωμεν ανδρείως δια τον Χριστόν τα παρά των αλλοπίστων διάφορα μαρτύρια, εκληρονομήσαμεν μίαν Βασιλείαν αιώνιον, και εσυναριθμήθημεν με τους παλαιούς και Αγίους Μάρτυρας. και εσείς αν υπομένετε μετά ευχαριστίας, δια το όνομα του Χριστού, τους δαρμούς, τας φυλακάς, τας αλύσεις, τας αγγαρείας, τας ζημίας, τα ανυπόφορα δοσίματα και τα άλλα βάσανα οπού σας κάμνουν οι νυν κρατούντες, βέβαια ως μάρτυρες τη προαιρέσει λογίζεσθε κοντά εις τον Θεόν… Όθεν και ως τη προαιρέσει Μάρτυρες λογιζόμενοι, μετά θάνατον μέλλετε να συναριθμηθήτε με ημάς και να κατοικήσετε εις τόπον φωτεινόν και πλατύτατον, εις τόπον χαράς και αναπαύσεως»3.

Κάθε Νεομάρτυς ήταν ένα ισχυρό ανάχωμα στην πλημμύρα του εξισλαμισμού και εκτουρκισμού. Χωρίς τους Νεομάρτυρας είναι αμφίβολο εάν θα διετηρούντο η Ορθοδοξία και ο Ελληνισμός.

Τρίτη και εξίσου σημαντική δωρεά του Θεού στο δούλον Γένος είναι, νομίζω, η καλλιέργεια από την πλευρά της Εκκλησίας του ησυχαστικού πνεύματος στα ευρύτερα στρώματα των υποδούλων Ορθοδόξων λαών. Είναι προφανώς οικονομία Θεού που ο πρώτος μετά την Άλωση πατριάρχης υπήρξε ο ιερός Γεννάδιος ο Σχολάριος, μαθητής του αγίου Μάρκου του Ευγενικού και συνεχιστής της ησυχαστικής παραδόσεως του 14ου αιώνος. Όπως παρατηρεί ο Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης Μαυροβουνίου Αμφιλόχιος Ράντοβιτς, ο Ησυχασμός εδημιούργησε στους Ορθοδόξους λαούς των Βαλκανίων τις πνευματικές αντιστάσεις, ώστε να ανθέξουν στην επερχόμενη μουσουλμανική λαίλαπα. Η φιλοκαλική αναγέννησις, άλλωστε, του18ου και 19ου αιώνος -που σκωπτικά ονομάσθηκε κολλυβαδικό κίνημα- με την καλλιέργεια της νοεράς προσευχής και εκτός Αγίου Όρους και την πνευματική αντίστασι στον ευρωπαϊκό διαφωτισμό της εποχής εκείνης, συνετέλεσε στην ενίσχυσι της θρησκευτικής, πολιτιστικής και εθνικής ιδιαιτερότητος των ραγιά-δων μέσα στην μουσουλμανική πλημμυρίδα.

Γ΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης των όσων οι Δυτικοί εμηχανεύθηκαν και συνετέλεσαν στην οριστική άλωσι της Βασιλευούσης το 1453.

Η επηρμένη παπική οφρύς, η αλαζονία θα λέγαμε της Δύσεως για κυριαρχία επί της καθ’ ημάς Ανατολής, εφεύρε εύσχημο τρόπο για να επιτύχη τα σχέδιά της. Με πρόσχημα την απελευθέρωση των Αγίων Τόπων από τους Άραβες, η τετάρτη Σταυροφορία λεηλατεί την ύπαιθρο της Βυζαντινής αυτοκρατορίας και επιτυγχάνει την άλωσι της Κων/λεως το 1204. Η δυτική κυριαρχία στην Βασιλεύουσα κράτησε 75 χρόνια, αλλά πλέον η ανατολική αυτοκρατορία δεν μπόρεσε να ανασυνταχθεί. Το πλήγμα υπήρξε πολύπλευρο. Εδαφικά η Ανατολή κατακερματίσθηκε σε δουκάτα και ηγεμονίες. Πολιτιστικά, η πρώτη άλωση της Πόλης ήταν πραγματική ιεροσυλία από την πλευρά των Φράγκων σταυροφόρων. Πολιτικά εσήμανε την οριστική αποδυνάμωσι της Κων/πόλεως, και θρησκευτικά εδημιούργησε ένα σημαντικό φιλοδυτικο-ουμανιστικό ρεύμα στον χώρο της καθ’ ημάς Ανατολής.

Το ρήγμα που επέφερε η Δ’ Σταυροφορία στην ζωή της αυτοκρατορίας υπήρξε καθοριστικό. Οι υλικές και πνευματικές αντιστάσεις του λαού είχαν μειωθεί σημαντικά, ώστε να μη μπορούν να ανθέξουν στον κίνδυνο που ερχόταν από την Ανατολή.

Οι δύο πολιτισμοί, ο Δυτικός ουμανισμός (ανθρωποκεντρισμός) και ο Ορθόδοξος θεανθρωποκεντρισμός συγκρούσθηκαν αναπόφευκτα μεσούντος του14ου αιώνος. Ο φιλόσοφος Βαρλαάμ εκπροσωπεί το νεοεισαχθέν από την Δύσι ορθολογιστικό πνεύμα και ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς εκπροσωπεί το ορθόδοξο και σύμφωνο με την αποστολική Παράδοσι πνεύμα της Εκκλησίας.

Η θεολογική νίκη του αγίου Γρηγορίου και η συνοδική κατοχύρωσις της θεολογίας του -που είναι ακραιφνώς η θεολογία της Εκκλησίας- ήταν έργο της προνοίας του Θεού. Αν επικρατούσε στην καθ’ ημάς Ανατολή η «θεολογία» του φιλοσόφου Βαρλαάμ, σήμερα θα ήμασταν όλοι ουνίτες, θα είχαμε χάσει κάθε σχέσι με την αγία Ορθόδοξο Πίστι μας. Θα παθαίναμε ό,τι έπαθαν μετά από 100 χρόνια οι ουνίτες που ακολούθησαν τις αιρετικές αποφάσεις της ψευδοσυνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας.

Δ΄.

Σήμερα, ημέρα μνήμης και για τις αμαρτίες των πατέρων μας, που με τις ποικίλες διχόνοιες και τον εμφύλιο αλληλοσπαραγμό συνετέλεσαν στην εξασθένησι και πτώση της αυτοκρατορίας.

Η αποστασία από τον Θεό και τις άγιες εντολές Του είναι η αιτία της παιδαγωγίας, που φιλάνθρωπα ο Θεός εφαρμόζει για να επιστρέψη ο λαός στην οδό της σωτηρίας. Σε τέτοια αποστασία είχε περιέλθει και ο λαός της Βασιλευούσης κατά τις ύστατες εκείνες ημέρες προ της Αλώσεως. Η πνευματική φθορά είχε, βεβαίως, αρχίσει πολύ ενωρίτερα και υπήρξαν προφητικές φωνές που έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου και υπενθύμιζαν την επέλευσι της δικαίας οργής του Θεού. Ο ιερός Γεννάδιος, προ της Αλώσεως, έγραφε σχετικώς προς τον αυτοκράτορα:

«Ή μήπως δεν βλέπουμε παντού οι θείοι νόμοι να τιμώνται μόνο στα λόγια, ενώ στην πράξι να καταφρονούνται, και η καταφρόνησις να έχη αρχίσει από τους ιερωμένους και να έχη προχωρήσει μέχρι και τους λαϊκούς; Γι’ αυτό δεν είναι παράδοξο που τόσα πλήθη Χριστιανών έχουν υποδουλωθή στους απίστους, αλλά πιο εκπληκτικό είναι ότι η πίστις των Χριστιανών ακούγεται ακόμη στον κόσμο και το ότι το ρόδον της αληθινής πίστεως δεν πνίγηκε μέσα στα αγκάθια, αλλά παραδόξως ακόμη είναι ανθισμένο, πράγμα βέβαια που είναι αποκλειστικά έργο της δυνάμεως του Ιησού και όχι της αξίας των ανθρώπων που το απολαμβάνουν» 4.

Αναφερόταν ασφαλώς ο ιερός αυτός άνδρας στην φιλενωτική τακτική με την Ρώμη, που ακολουθούσαν τότε ωρισμένοι του κλήρου και εδίχαζαν τον ως επί το πλείστον ανθενωτικό λαό της Βασιλευούσης. Με καρδιά γεμάτη οδύνη ο ίδιος ιερός ανήρ επισημαίνει στον αυτοκράτορα:

«Παλαιότερα ο Θεός συνεχώρησε να υπάρξη μόνο τριών ημερών προθεσμία μετανοίας, ενώ σε μας τώρα ένα ολόκληρο χρόνο εκηρύσσετο η μετάνοια, γιατί δεν συνηθίζει ο Θεός να τιμωρή μια πόλη ή ένα έθνος για την παρανομία τους, χωρίς να προηγηθεί το κήρυγμα της μετανοίας»5.

Αλλά, παρά τις επανειλημμένες εκκλήσεις των αγίων εκείνων ανδρών που επέβλεπαν ως μεγάλη παρανομία την υποταγή στην ρωμαϊκή αλαζονία επί αθετήσει της αμωμήτου Ορθοδόξου Πίστεως, οι άρχοντες της Βασιλευούσης απεδέχθησαν -αλλοίμονο- τους όρους της υποταγής για να αποσπάσουν την παπική στρατιωτική βοήθεια. Ο Θεός όμως δεν ευδόκησε, όπως παρατηρεί ο ιερός Γεννάδιος, και παρέδωσε την Πόλη στους απίστους.

Δεν είναι μόνο αυτή η αμαρτία που παρεκίνησε την παιδαγωγική ράβδο του Κυρίου να επέλθη στον λαό Του. Είναι και η αθέτησις των εντολών του Κυρίου, ώστε να μη φαίνεται διαφορά ανάμεσα στην ζωή των Ορθοδόξων Χριστιανών και των αθέων τυράννων.

Ο αγιώτατος Συμεών, ο αρχιεπίσκοπος Θεσ/νίκης, αναφερόμενος στο θέμα γράφει:

«Καταφρονήσαμε, αλλοίμονο, τις εντολές του Θεού και βλέπουμε μόνο τα σαρκικά. Επειδή αγαπούμε τα πρόσκαιρα, υποφέρουμε, εγκαταλελειμμένοι από τον Θεό δικαίως, διότι δεν ζητούμε τα του Θεού. Γι’ αυτό μας κατακυριεύουν οι εχθροί, μας τυραννούν και υβρίζουν την μόνη και αληθινή πίστι του Χριστού. Υφιστάμεθα διώξεις και φοβερές ταπεινώσεις, και δεν υπάρχει κανείς να μας βοηθήση και ελευθερώση, επειδή ακριβώς «ουκ έστιν ο συνιών, ουκ έστιν ο εκζητών τον Θεόν», όπως λέγει η Γραφή» 6.

Και πιο επιγραμματικά ο ίδιος άγιος Πατήρ σημειώνει:

«Ποιος λοιπόν έχει την παραμικρή αμφιβολία για το πώς μας έρχονται τα δεινά ή γιατί διωκόμεθα και μας τραβούν και μας περιφέρουν σαν τα άλογα ζώα, και καθημερινώς μας σύρουν στα σκλαβοπάζαρα; Δεν είναι για τις αμαρτίες μας, γιατί εγκαταλείψαμε τον Θεό; Δικαίως εγκαταλειφθήκαμε, επειδή τον εγκαταλείψαμε, αυτόν που είναι η ζωή, η ειρήνη, ο άγιος, ο φιλάγαθος» 7.

Έχοντας ο άγιος Συμεών την βεβαιότητα ότι αυτή είναι η αιτία της παιδαγωγίας του Θεού, με πατρική και ποιμαντική φροντίδα γράφει και προτρέπει τους Χριστιανούς της επαρχίας του:

«Εμείς όμως, παρακαλώ, ας έρθουμε σε συναίσθησι… Από την πρόσκαιρη αυτή δουλεία, ας γνωρίσουμε την αιχμαλωσία και δουλεία των ψυχών μας. Γι’ αυτό υποδουλωθήκαμε στους αθέους, επειδή ακριβώς δια των πονηρών παθών μας εγίναμε δούλοι των δαιμόνων. Δεν θελήσαμε να έχουμε αφέντη τον Κύριο και να τηρούμε τις εντολές Του, γι’ αυτό και υποδουλωθήκαμε στους εχθρούς… Ας αρχίσουμε, παρακαλώ, να απαλλασώμεθα από την ψυχική δουλεία. ας απομακρυνθούμε από τις πονηρίες μας, ας μάθουμε να κάνουμε το καλό. Ας εκζητούμε τον Κύριο. Ίσως μας σπλαχνισθή, μας λυτρώση από την σωματική αιχμαλωσία και δουλεία και μας αξιώση της ουρανίου βασιλείας» 8.

Ειδικά για την εξασθένησι της αμυντικής δυνάμεως της Βασιλευούσης και την άλωσή της εξ αιτίας της φιλοχρηματίας των πλουσίων κατοίκων της, γράφει ο ιερός Γεννάδιος στην επιστολή του προς τον αυτοκράτορα:

«Οι πλούσιοι δεν συνεισφέρουν τον προσωπικό τους πλούτο για την άμυνα της Πόλεως, με τον πραγματικά διαβολικό λογισμό ότι ξεπουλώντας την Πίστη θα έλθη η βοήθεια από την Δύση, θα σωθεί η Πόλις και αυτοί θα ζουν με ευτυχία και τρυφή. Έτσι όμως αμαρτάνουν θανάσιμα και γίνονται άξιοι της αιωνίου κολάσεως, διότι προδίδουν την πατρίδα, την πίστι, την θρησκεία, τους προγονικούς τάφους και υποβάλλουν όλη την οικουμένη σε τέτοια κακά»9.

Ιχνηλατήσαμε, με την χειραγωγία των αγίων Πατέρων και στο μέτρο των δυνάμεών μας, τον καημό του Γένους, την Άλωσι της Πόλης. «Ως ανεξερεύνητα τα κρίματα του Θεού και ανεξιχνίαστοι αι οδοί αυτού». Η Πόλις εάλω. Η αγία Σοφία, ο οφθαλμός της οικουμένης, όπως την ονομάζει ο αγιώτατος πατριάρχης Φώτιος ο Μέγας, έγινε τζαμί -και τώρα στον αίωνα μας έγινε μουσείο. Η παλαιά της δόξα εξέλιπε. Ο στολισμός της χάθηκε κάτω από τα επιχρίσματα και από τις καταστροφές. Η Θεία Λειτουργία έπαψε από τότε που για τελευταία φορά τελέσθηκε την παραμονή της Αλώσεως.

Όμως το κάλλος της αγια-Σοφιάς παραμένει απαραμείωτο, το πνεύμα της αγια-Σοφιάς συνεχίζει αναλλοίωτο να ζει μέχρι σήμερα στην αγία μας Εκκλησία. Κάθε Ορθόδοξος ναός είναι μια προέκτασις της αγια-Σοφιάς. Η Θεία Λειτουργία συνεχίζει να τελήται αδιάκοπα μέχρι σήμερα, γιατί η Ορθόδοξος Πίστις και Εκκλησία μας διατηρείται Χάριτι Χριστού ακαινοτόμητη, εδραιωμένη στο αδιασάλευτο θεμέλιο των αποστολικών και πατρικών παραδόσεων.

Το θεανθρωποκεντρικό πνεύμα, που δημιούργησε την αγια-Σοφιά, ζη στην Εκκλησία μας και μετά την Άλωση και καλλιεργεί σ’ όλους τους Ορθοδόξους λαούς τον ορθόδοξο πολιτισμό και το ορθόδοξο ήθος. Αυτό το πνεύμα ενίσχυσε τις πνευματικές αντιστάσεις του Γένους, ώστε να ανθέξουν στις προκλήσεις του Δυτικού ορθολογισμού και ευρωπαϊκού διαφωτισμού στα χρόνια της μακρόχρονης δουλείας. Αυτό εθέρμανε τα σπέρματα της ελευθερίας και καρποφόρησε στην ώρα του το άνθος της ελευθερίας. Από αυτό ενεφορούντο οι αγωνιστές της ελευθερίας του Έθνους, αυτοί που πολέμησαν «για του Χριστού την πίστι την αγία και της πατρίδος την ελευθερία». Και μετά από την σύστασι του νεοελληνικού κράτους, πάλι αυτό το πνεύμα καλλιέργησε την αντίσταση του Έθνους στα σχέδια των Βαυαρών που απέβλεπαν στην απορθοδοξοποίησί του.

Ζούμε μέχρι σήμερα, σαν κράτος, στην προοπτική που χάραξαν οι «δυτικοί προστάται» μας. Η νεοελληνική παιδεία καλλιεργεί αναπόφευκτα στον λαό μας μια εθνική ιδέα. Δεν μπορεί, άλλωστε, να ζήσει ένας λαός χωρίς εθνική ιδέα και προοπτική. Ποια εθνική ιδέα, όμως καλλιεργείται σήμερα στον τόπο μας;

Σήμερα, ημέρα μνήμης της Αλώσεως της Πόλης. Μια ανάμνηση, ένας καημός, ένα χρέος. 
Οι πατέρες μας, μετά την Άλωση, έζησαν με την Μεγάλη ιδέα του Γένους:

«Πάλι με χρόνους με καιρούς πάλι δικά μας θάναι».

Δεν γνωρίζουμε τι έχει ορίσει ο Θεός για την επίγεια Πόλη και για την επίγεια αγια-Σοφιά. Ανεξερεύνητες οι βουλές του Θεού. Ούτως ή άλλως, ταιριάζει νομίζω να ειπούμε στο σημείο αυτό το λόγο του Κυρίου: «Η σάρξ ουκ ωφελεί ουδέν. το πνεύμα εστί το ζωοποιούν».

Ως λαός Ορθόδοξος, ως ευσεβής λαός της Εκκλησίας, καλούμεθα να εγκολπωθούμε και να κρατήσουμε αυτό το ζωοποιούν πνεύμα, ιδιαίτερα στην εποχή μας που η νεοελληνική παιδεία προβάλλει τον εξευρωπαϊσμό μας ως την μεγάλη Ιδέα του Έθνους.

Ημέρα μνήμης της Αλώσεως σήμερα, και η σκέψις μας φέρνει σε αντιστοιχία τα περί την Άλωσιν γεγονότα με την σύγχρονη πραγματικότητα που αφορά το Έθνος μας και τον λαό μας. Καιρός περισυλλογής και αυτοκριτικής.

Τα γεγονότα του 1453 μαρτυρούν και βοούν. Τα σημερινά γεγονότα προβληματίζουν. Και σήμερα διαγράφονται παρόμοιες τάσεις στις επιλογές του Έθνους. Άρχοντες και λαός βρισκόμαστε μπροστά σε κρίσιμες επιλογές και καλούμεθα να πάρουμε αποφάσεις, καθοριστικές για τις τύχες του Έθνους. Η σημερινή ημέρα μας αφήνει τα μηνύματά της. Αν θέλουμε να υπάρξουμε ως Ορθόδοξος λαός και ως Ελληνικό Έθνος με προορισμό την Βασιλεία του Θεού και αν δεν πρέπει να χωνευθούμε στο χωνευτήρι των πολιτισμών, οφείλουμε:

α) Να φυλάξουμε την Πίστι των Πατέρων μας, την ταυτότητα του Γένους μας, την ελληνορθόδοξη παράδοσί μας. Αυτές οι αξίες συνιστούν το πνευματικό περιεχόμενο της Πόλης, και αυτές, παρά την Άλωση του 1453, δεν έχουν ακόμη χαθεί από το Γένος. Και τότε πολεμήθηκαν και σήμερα πολεμούνται. Τότε δεν χάθηκαν παρά τους εξισλαμισμούς και το παιδομάζωμα. Σήμερα κινδυνεύουν να χαθούν, γιατί βάλλονται με μεθοδικώτερο τρόπο από επίδοξους δυνάστες, που καυχώνται ότι θα κυριαρχήσουν στην γη. Από τα πανίσχυρα Μέσα Πληροφορίας που προβάλλουν τον ευδαιμονισμό, τον πρακτικό υλισμό και την έμπρακτη αθεΐα, καταστάσεις καθόλου καλύτερες από τον εξισλαμισμό. Από την ηθική διαφθορά και τα ναρκωτικά που κάνουν χειρότερο παιδομάζωμα και σε μεγαλύτερη έκταση. Από το παγκόσμιο κεφάλαιο που επιδιώκει την επιβολή νέας πολιτικής και οικονομικής δουλείας, της λεγομένης νέας παγκόσμιας τάξης πραγμάτων, χειρότερης και από εκείνη που επέβαλλε ο οθωμανός κατακτητής. Αυτοί οι δυνάστες δρουν ύπουλα μέσα από τα τείχη και σκοπεύουν να εκπορθήσουν και υποδουλώσουν το φρόνημα και την ψυχή των απλουστέρων και αστηρίκτων.

Σ’ αυτή την προοπτική εργάζονται ανεπιγνώστως και οι ημέτεροι δεφένσορες της δυτικής κουλτούρας, οι γραικύλοι, αυτοί που δεν έχουν αίσθησι της πνευματικής κληρονομιάς του Γένους. Αυτοί που στο όνομα του εκσυγχρονισμού, αντί πινακίου φακής, προδίδουν τα τιμιώτατα, πατροπαράδοτους θεσμούς και αξίες: την Εκκλησία, την οικογένεια, την ηθική, την ελληνορθόδοξη παιδεία, την προσωπική ελευθερία, και προοδοποιούν έτσι την επέλευση του πλέον απεχθούς ολοκληρωτισμού, της πραγματικής αλώσεως του Γένους.

Αυτή την δουλεία, δυστυχώς, απεργάζονται και οι κήρυκες της συγκρητιστικής (ψευδούς) θρησκευτικής ενώσεως με την Δύση, οι οποίοι στο όνομα μιας απατηλής αγάπης και απροσδιορίστου συνεργασίας θυσιάζουν την καθαρότητα των ορθοδόξων δογμάτων και της πατροπαραδότου πίστεως του λαού μας.

β) Να ζήσουμε ως λαός με κέντρο την Εκκλησία. Να αγαπήσουμε τις εντολές του Θεού. Να αποβάλλουμε την φιλαυτία και να συνειδητοποιήσουμε το θέλημά Του. Να μην Τον παροργίζουμε με νομοθετήματα αντιχριστιανικά και με την συμμόρφωσή μας σ’ αυτά. Να μη επικεντρώνουμε την ευτυχία μας και την καταξίωσή μας στους δείκτες του χρηματιστηρίου και στις πολιτικές και στρατιωτικές συμφωνίες, αλλά στην Ορθόδοξο Πίστη και στην καθαρή ζωή μας. Να μη αμαρτάνωμε, κάνοντας τρόπο ζωής μας τα συνθήματα της δυτικής Βαβυλώνας, για να μη προκαλέσουμε την δικαία οργή του Θεού στο Έθνος. Και στην εσχάτη περίπτωσι, αν δεν το κάναμε μέχρι τώρα, να ανανήψουμε, να μετανοήσουμε, και ο Θεός είναι δυνατός να χορηγή στον λαό Του επίγεια καταξίωσι και να κατευθύνη την πορεία του προς την επουράνιο Πόλη, της οποίας εύχομαι όλοι να αξιωθούμε με την Χάρη του Χριστού. Αμήν

Συμεών Θεσσαλονίκης, Επιστολή προτρεπτική προς σωτηρίας οδόν, αποσταλείσα εν ταις κατά πάσαν την επαρχίαν αυτού αγίαις του Θεού εκκλησίαις, παρά Balfour David, Έργα θεολογικά, έκδ. Πατρ/κού Ιδρύμ. Πατερικών Μελετών, Θεσ/νίκη 1981, σ. 90.
Αγίου Νικοδήμου Αγιορείτου, Νέον Μαρτυρολόγιον, έκδ. ΑΣΤΗΡ, Αθήναι 1961, σ. 12, 14.
Ενθ’ ανωτ., σ. 14.
Γενναδίου Σχολαρίου, Άπαντα τα ευρισκόμενα, έκδ. των Louis Petit, Χ.Α Siderides, Martin Jugie, Ρaris 1930, τόμο 4ος, σ. 179.
Ενθ’ ανωτ., σ. 216.
Συμεών Θεσσαλονίκης, ένθ’ ανωτ., σ. 87.
Ενθ’ ανωτ., σ. 88.
Ενθ’ ανωτ., σ. 93-94.
Γενναδίου Σχολαρίου, ένθ’ ανωτ., τόμο 3ος, σ. 157, νοηματική απόδοσις.

Η επερχόμενη "Πανορθόδοξη" (=ληστρική) Σύνοδος σε μόλις 2 προτάσεις

1) Ποιός εἶναι ὁ λόγος νά συνέλθει μία Σύνοδος γιά θέματα γιά τά ὁποῖα γνωρίζουμε τίς θέσεις τῆς Ἐκκλησίας καί γιά τά ὁποῖα ἔχουν δογματίσει ὀρθῶς καί ἀποφασίσει οἱ προηγούμενες Οἰκουμενικές Σύνοδοι;

2) Γιατί δέν προτείνεται ξεκάθαρα νά συνέλθει ἡ Σύνοδος, ὄχι γιά αὐτοεπαναπροσδιορισμό τῆς Ὀρθοδοξίας ὡς ἀμφισβητούμενη, ἀλλά γιά νέο θέμα ὡς αὐτονόητον:

τήν καταδίκη τῆς Παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ;

Όσοι διαθέτετε άλλα 6 λεπτά, δείτε αυτό το βίντεο (με τίτλο "ταλαίπωρη Ορθοδοξία")


Οικουμενισμός & μασωνία το όχημα του αντίχριστου

Οικουμενιστικοί διάλογοι

Ο Οικουμενισμός, για να προωθήσει τα σχέδια του, χρησιμοποιεί πολλά μέσα. Το βασικότερο είναι οι διάλογοι.

Κανείς δεν αγνοεί ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία από τη φύση της είναι ανοιχτή στο διάλογο. Ο Θεός πάντοτε διαλέγεται με τον άνθρωπο και οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν αρνήθηκαν ποτέ τη διαλεκτική επικοινωνία τους με τον κόσμο.

Οι Άγιοι, έχοντας αυτοσυνειδησία της κοινωνίας τους με το Θεό, προσπαθούσαν με το διάλογο να μεταδώσουν την εμπειρία της αλήθειας που βίωναν. Γι` αυτούς ή αλήθεια δεν ήταν αντικείμενο έρευνας. Δεν την αναζητούσαν, δεν την διαπραγματεύονταν απλά την πρόσφεραν. Αν Ο διάλογος δεν οδηγούσε τους ετερόδοξους στην απόρριψη της πλάνης τους και στην αποδοχή της ορθοδόξου πίστεως, δεν τον συνέχιζαν.

Δυο χρόνια διαλεγόταν Ο άγιος Μάρκος Ο Ευγενικός με τους Παπικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). 
Βλέποντας όμως την υπεροψία, την αδιαλλαξία και την εμμονή τους στην πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τους ορθόδοξους πιστούς:
«Ν' αποφεύγετε τους Παπικούς, όπως αποφεύγει κανείς το φίδι».

Θεολογικό διάλογο είχε αρχίσει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Β' Ο Τρανός με τους προτεστάντες θεολόγους της Τυβίγγης (1579). Όταν διαπίστωσε όμως ότι ο διάλογος δεν απέφερε κανέναν καρπό, τον διέκοψε.
«Σάς παρακαλούμε», τους έγραφε, «μη μας κουράζετε άλλο… 
Ας πορευθείτε τον δικό σας δρόμο. Αν θέλετε, μπορείτε να μας γράφετε, αλλά όχι πλέον για δόγματα πίστεως».

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΛΟΥΣ· ΠΑΠΑΔΕΣ, ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΔΕΣ ΚΑΙ ΛΑΟ, ΤΩΡΑ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ ΚΑΙΡΟΣ

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Ο ΚΥΡΙΟΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΣΕ ΜΕΤΑΝΟΙΑ ΟΛΟΥΣ

«…Ἐμεῖς σή­­μερα εἴμεθα περισσότερο ἁμαρτωλοί. Ζοῦμε σὲ χρόνια μεγάλης διαφθορᾶς. Ποτέ ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἁμάρταναν ὅπως τώρα. Ἡμέρες συντελείας μοιάζουν οἱ μέρες μας. Μπορεῖ νά ’χουμε σπίτια μεγάλα μὲ ῥαδιόφω­να καὶ τη­λεοράσεις· μπορεῖ τὰ παιδιά μας νὰ σπου­δάζουν, νά ’χουμε τὸ πορτοφόλι γε­μᾶ­το, νὰ διαθέτουμε αὐτοκίνητο, νὰ γλεν­τοῦμε καὶ νὰ διασκεδά­ζουμε· ἀλλὰ εἴμεθα ἁ­μαρτωλοί, πολὺ ἁμαρτωλοί. Τὸν παλιὸ καιρὸ στὰ χωριά μας εἶχαν καλύ­βες, ἀλ­λὰ μέσ᾿ στὶς καλύβες, μὲ τὰ κεριὰ καὶ τὰ δᾳ­διά, κατοικοῦσαν ἅγιοι. Τώρα μέσα στὰ μέγαρα κατοικοῦν δαίμονες.
Ἀλλάξαμε, διαφέρουμε πολὺ ἀπὸ τοὺς προ­γό­νους μας. Πρὸ ἑκατὸ ἐτῶν δὲν ὑπῆρχε ἄ­πιστος, τώρα καὶ μικρὰ παιδιὰ σοῦ λένε «Δὲν ὑπάρχει Θεός». Ἄλλοτε οἱ ἄνθρωποι δὲν ἅ­πλωναν σὲ δικαστήριο τὸ χέρι στὸ Εὐαγγέλιο, τώρα μὲ εὐκολία παίρνουν καὶ ψεύτικο ὅρ­κο. Ἄλλοτε δὲ βλαστημοῦσαν, τώρα μέρα – νύ­χτα βλαστημοῦν ὅ,τι ἱερὸ καὶ ὅσιο. Ἄλλοτε χτυποῦσε ἡ καμπάνα καὶ ―φτερὰ στὰ πό­δια― ὅλοι ἔτρεχαν στὴν ἐκκλησία, καὶ κλαίγανε ὅ­ταν περνοῦσαν τὰ ἅγια καὶ βρέχανε τὴ γῆ τὰ δάκρυά τους, καὶ γίνονταν θαύματα· τώρα χτυπᾷ ἡ καμπάνα καὶ μέσα στοὺς δέκα Χριστιανοὺς ἕνας ἔρχεται, κι αὐτὸς δὲ βλέπει τὴν ὥρα πότε νὰ σχολάσῃ ἡ ἐκκλησία νὰ βγῇ ἔξω. Ἄλλοτε τὸ διαζύγιο ἦταν ἄγνωστο, τώρα βγάζουν τὰ διαζύγια ὅπως ἡ φάμπρικα βγάζει τὰ τοῦβλα· οἱ δικηγόροι ζοῦν ἀπὸ τὰ διαζύγια, καὶ οἱ γιατροὶ ἀπὸ τὶς ἐκτρώσεις.
Ἐκεῖ φθάσαμε. Καὶ τὸ ἀποτέλεσμα; Ἔρχεται τιμωρία· σεισμοί, πλημῦρες, ἀνομβρίες, ἀ­σθένειες ἄγνωστες ἄλλοτε (ὅπως ὁ καρκίνος ποὺ θερίζει), ῥύπανσι τῆς ἀτμοσφαίρας, καὶ μάλιστα ὁ κίνδυνος ἀπὸ τὴ ῥαδιενέργεια ποὺ φαρμακώνει τὰ πάντα. Ἀχάριστε ἄνθρωπε, ποὺ βλαστημοῦσες τὸ Θεό, θὰ φοβᾶσαι νὰ φᾷς καὶ νὰ πιῇς, γιατὶ θὰ πικραθῇς καὶ θὰ πεθάνῃς κατὰ τὴν προφητεία τῆς Ἀποκαλύψεως (βλ. 8,10-11). Θὰ ’ρθῇ μέρα, ποὺ ἕνα ποτήρι καθαρὸ νερὸ θὰ δίνῃς μιὰ λίρα καὶ δὲ θὰ τὸ βρίσκῃς. Θὰ μᾶς τιμωρήσῃ ὁ Θεός, γιατὶ ὅλοι φύγαμε ἀπὸ κοντά του, παπᾶδες, δεσποτάδες, πατριαρχάδες, μικροί, μεγάλοι, δεξιοί, ἀριστεροί, μαῦροι, ἄσπροι, κόκκινοι, πράσινοι, ὅλοι ἀνεξαιρέτως.

Τί νὰ κάνουμε; ν’ ἀπελπιστοῦμε; Ὄχι. Μᾶς δίνει ἐλπίδα ἡ Σαμαρεῖτις, ποὺ ἦταν τόσο ἁ­μαρτωλὴ καὶ σώθηκε. Αὐτὴ εἶνε ἡ θρησκεία μας! Παίρνει τὸ κοράκι καὶ τὸ κάνει περιστέρι, παίρνει τὴ μοιχαλίδα καὶ τὴν κάνει ἀπόστολο, παίρνει τὸ λῃστὴ καὶ τὸν κάνει ἅγιο. Μεγάλη ἡ δύναμις τῆς μετανοίας. Γι’ αὐτὸ δὲ θὰ μᾶς δικάσῃ ὁ Θεὸς ἐπειδὴ ἁμαρτάνουμε· θὰ μᾶς δικάσῃ ἐπειδὴ δὲν μετανοοῦμε.
Ὁ Κύριος μᾶς καλεῖ σὲ μετάνοια ὅλους. Παπᾶδες, δεσποτάδες, πατριαρχάδες, μικροὶ καὶ μεγάλοι, δεξιοὶ καὶ ἀριστεροί, περιμένει νὰ ἐπιστρέψουμε κοντά του, διότι πλησιάζει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου.
Νὰ προσευχηθοῦμε, νὰ νηστεύσουμε, νὰ τρέξουμε στὴν ἐκκλησία, νὰ μᾶς ἐλεήσῃ ὁ Θεός. Αὐτὰ εἶχα νὰ πῶ στὴν ἀγάπη σας.

(ἱ. ναὸς Ἁγ. Ἀθανασίου Σιταριᾶς – Φλωρίνης 1-6-1986)

Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια, οὔτε κοπάδι οἱ Χριστιανοί. Τά θεολογικὰ κείμενα κρίνονται ἀπὸ τὸν εὐσεβῆ λαό, πού δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ

Ἐν ὄψει τῆς Μεγάλης Συνόδου

Κατηγοροῦν κάποιοι μεγαλόσχημοι τούς κληρικοὺς καὶ λαϊκοὺς ἐκείνους ποὺ ἔχουν κάποιες ἐπιφυλάξεις γιὰ τὴν ἐπικείμενη Μεγάλη Σύνοδο, ὅτι δὲν κάνουν ὑπακοὴ στὴν Ἐκκλησία καὶ δὲν δείχνουν πειθαρχία. Καὶ ὅταν λέγουν Ἐκκλησία ἐννοοῦν αὐτάρεσκα καὶ ἀταπείνωτα τὸν ἑαυτό τους ἢ κάποια ἐκκλησιαστικὰ κέντρα ἀποφάσεων καὶ κάποια πρόσωπα ὑψηλὰ ἱστάμενα στὴν ὀρθόδοξη ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία.

Δὲν ὑπάρχει ὅμως χειρότερο ἐπιχείρημα μέσα στὴν ἱστορία τῆς Πίστεως ἀπὸ τὸ νὰ χρησιμοποιεῖται ἡ ἀρετὴ τῆς ὑπακοῆς καὶ ἡ ἀνάγκη τῆς ἑνότητος γιὰ τὴν ἀναίρεση τοῦ θεόσδοτου δώρου τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς λογικῆς καὶ μάλιστα μὲ ἀποτέλεσμα τὴν παραχάραξη τῆς Ἀλήθειας.

«Αὐτοῦ ἀκούετε» φωνάζει ὁ Ἅγιος Θεὸς ἀπὸ τὸ ὕψος τοῦ θαβωρίου ὅρους τῆς… Μεταμορφώσεως. 

Ὁ δὲ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει χαρακτηριστικά: «ποίησον φίλους διὰ τὸν Χριστὸν καὶ ἐχθροὺς διὰ τὸν Χριστόν». Δὲν ὑπηρετοῦμε λοιπὸν πρόσωπα οὔτε κολακεύουμε καὶ χαϊδεύουμε ἀξιώματα καὶ θρόνους χάριν τοῦ ὁποιουδήποτε δικοῦ μας συμφέροντος καὶ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας. Τὴν Ἀλήθεια καὶ τὸν Χριστὸ ὑπηρετοῦμε «πάση θυσία».

Δηλαδή, «Ὦ ἀνόητοι καὶ βραδεῖς τῇ καρδίᾳ» ἐπικριτὲς τῆς ἐλευθερίας καὶ τῆς δημοκρατίας, τί ἔπρεπε νὰ κάνει ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικὸς στὴ ψευδοσύνοδο τῆς Φερράρας Φλωρεντίας σύμφωνα μὲ τὴ δική σας σκέψη; Νὰ ὑπακούσει στὸν πατριάρχη καὶ στὸ βασιλιὰ σὲ βάρος τῆς ἀλήθειας καὶ νὰ ὑπογράψει τὴν ὑποταγὴ στὸν Πάπα; Μὰ ἀκριβῶς αὐτὴ ἡ στάση του, αὐτὸ τὸ ΟΧΙ, εὐλογήθηκε ἀπὸ τὸ Θεὸ καὶ ἐπαινέθηκε ἀπὸ τὸ λαὸ καὶ παραμένει μέχρι σήμερα ὁ «Ἄτλας τῆς Ὀρθοδοξίας».

Μέσα στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία λοιπὸν τίποτε δὲν εἶναι αὐτονόητο καὶ δεδομένο. Τί σημαίνει ὅτι κάποιος εἶναι Πατριάρχης ἢ Ἐπίσκοπος ἢ Θεολόγος; Πόσους τέτοιους ἔχει καταδικάσει καὶ ἀναθεματίσει ἡ συνείδηση τῆς Ἐκκλησίας ὡς αἱρετικούς; Ἀκόμη καὶ πολυπληθεῖς συνόδους ἀνακήρυξε ληστρικές. Ὅλοι κρίνονται στὴν Ὀρθοδοξία.

Πρωτίστως πρέπει νὰ ποῦμε ὅτι Ἐκκλησία εἴμαστε ὅλοι. Κλῆρος καὶ λαός. Εἴμαστε «ὁ Χριστὸς καὶ ἐμεῖς μέσα στοὺς αἰῶνες» ὅπως λέγει ὁ ἱερὸς Αὐγουστίνος. Ἐκκλησία εἶναι Ὁ Χριστός, Τὸ Εὐαγγέλιο, Ἡ Ἀλήθεια, ὁ Ἐπίσκοπος, Τὸ Ἱερατεῖο, Τὸ Θυσιαστήριο καὶ Ὁ πιστὸς Λαός. Ὅλα μαζί. Ὄχι λαοκρατία οὔτε ὅμως καὶ κληρικοκρατία. Ὄχι ἀναρχία οὔτε ὅμως καὶ ἰσοπεδωτικὴ ὁμοιομορφία. Συνοδικότητα καὶ Ὁμοφωνία. Τὸ τεκμήριο τῆς Ἀλήθειας τελικὰ βρίσκεται στὸν πιστὸ λαό. Τὸ εἶπαν αὐτὸ οἱ Πατριάρχες τῆς Ἀνατολῆς στὸν Πάπα τὸ 1848.

«...Ἔπειτα παρ΄ ἠμὶν οὔτε Πατριάρχαι οὔτε Σύνοδοι ἐδυνήθησαν ποτὲ εἰσαγαγεῖν νέα, διότι ο ὑπερασπιστὴς τῆς θρησκείας ἐστιν αὐτὸ τὸ σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι αὐτὸς ὁ λαός, ὅστις ἐθέλει τὸ θρήσκευμα αὐτοῦ αἰωνίως ἀμετάβλητον καὶ ὁμοειδὲς τῷ τῶν Πατέρων αὐτοῦ, ὡς ἔργω ἐπειράθησαν καὶ πολλοὶ τῶν ἀπὸ τοῦ σχίσματος Παπῶν τὲ καὶ Πατριαρχῶν Λατινοφρόνων μηδὲν ἀνύσαντες...».

Ὁ Χριστός μας ἐπίσης ὅταν ἀπέστειλε τοὺς μαθητές Του στὰ ἔθνη, τοὺς εἶπε «διδάσκοντες αὐτοὺς πάντα ὅσα ἐνετειλάμην ὑμίν», δηλαδή: «δὲ θὰ λέτε ἄλλα ἀντ΄ ἄλλων καὶ δικά σας πράγματα, ἀλλὰ μόνο ὅλα ὅσα σᾶς ἔδωσα Ἐγὼ ὡς ἐντολές».

Λοιπόν, δὲν ἔχουμε τὸ δικαίωμα νὰ διαβάζουμε καὶ νὰ κρίνουμε, ἂν αὐτὰ ποὺ ἑτοιμάζονται στὴ Μεγάλη Σύνοδο εἶναι μέσα στὴν Ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας; Δὲν κατακρίνουμε πρόσωπα, κείμενα κρίνονται μὲ βάση τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὴν ἱερὰ Παράδοση.

Ἔλεος! Καὶ αὐτὸ τὸ πανανθρώπινο δικαίωμα τῆς ἐλευθερίας τῆς σκέψεως καὶ τοῦ λόγου θὰ τὸ στερήσουν οἱ ἀρνητὲς τῆς πολυφωνίας καὶ τῆς συνοδικότητος; Δηλαδὴ δὲν πρέπει νὰ ἐκφράσουν τὴ γνώμη τους κληρικοί, θεολόγοι, ἐπίσκοποι, ἅγιο Ὅρος, ἀδελφότητες; Ἀκόμη καὶ τὰ κοσμικὰ νομοσχέδια τίθενται σὲ ἀνοιχτὴ διαβούλευση. Χειρότεροι καὶ ἀπὸ τοὺς κοσμικοὺς θὰ γίνουν οἱ ἐκκλησιαστικοὶ ἄρχοντες;

Θεολογικὰ κείμενα κρίνονται λοιπόν, καθὼς πρέπει νὰ γίνεται, ἀπὸ τὸν συμμετέχοντα εὐσεβῆ λαό, ὁ ὁποῖος δὲν εἶναι ὑποδεέστερος στὴν ἔρευνα καὶ ἀποτίμηση τῆς ἀλήθειας τοῦ Χριστοῦ. Δὲν εἶναι τυφλὰ ποντίκια οἱ ἄνθρωποι οὔτε ζαλισμένο κοπάδι οἱ Χριστιανοί.

Ποῦ φτάσαμε ἐπιτέλους; Νὰ ἀντιγράφωνται στὴν Ἐκκλησιαστικὴ ζωὴ παπικὲς ἰσοπεδωτικὲς πρακτικὲς καὶ νὰ μιμεῖται ἡ ἀνελεύθερη κομματικὴ πειθαρχία τῶν πολιτικῶν σχηματισμῶν; Δυστυχῶς.

Ἀσφαλῶς καὶ δὲν θὰ τοὺς ἀκολουθήσει σὲ αὐτὸ τὸ δρόμο ὁ Πιστὸς Λαὸς οὔτε θὰ αὐτοκαταργηθεῖ ἐπειδὴ τὸ θέλουν μερικοί.

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΗΜΕΡΑ! «Πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἇρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;» (Λουκ. 18, 8) • Τά ἐρωτήματα ἤδη τίθενται καί εἶναι ἀμείλικτα • Ἐκ τῆς στάσεώς μας στά θέματα τῆς Πίστεως κρίνεται τό αἰώνιο μέλλον μας ὑπό Δημ. Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου

ΗΓΓΙΚΕΝ Η ΗΜΕΡΑ!

«Πλήν ὁ υἱός τοῦ ἀνθρώπου ἐλθών ἇρα εὐρήσει τήν πίστιν ἐπί τῆς γῆς;»

(Λουκ. 18, 8)


• Τά ἐρωτήματα ἤδη τίθενται καί εἶναι ἀμείλικτα
• Ἐκ τῆς στάσεώς μας στά θέματα τῆς Πίστεως κρίνεται τό αἰώνιο μέλλον μας

ὑπό Δημ. Ἰ. Κάτσουρα, Θεολόγου


Ἡ ἡμέρα καί ἡ ὥρα τῆς Δευτέρας τοῦ Χριστοῦ Παρουσίας εἶναι σέ ὅλους μας ἄγνωστα (πρβ. Ματθ. 24, 36). Τό ἴδιο ἀγνωστα εἶναι καί ἡ ἡμέρα καί ἡ ὥρα τοῦ θανάτου μας. Τό ἐάν θά εἴμεθα ἐν ζωῆ ὅταν γίνει ἡ συντέλεια τοῦ κόσμου δέν τό γνωρίζομε. Ἐκεῖνο ὅμως πού γνωρίζομε μέ βεβαιότητα εἶναι ὅτι ἅπαξ καί γεννηθήκαμε θά γνωρίσωμε καί θάνατο.
Γιά μᾶς ἡ ὥρα τοῦ θανάτου εἶναι σάν τήν Δευτέρα Παρουσία, διότι θά συναντήσωμε τόν Κύριό μας, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ὁ Κριτής μας. Τό πρῶτο δέ, γιά τό ὁποῖο θά μᾶς ζητηθεῖ λόγος, εἶναι, ἐάν ἐτηρήσαμε τήν πίστη πού παρέδωσε ὁΧριστός, ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοί Του καί ἐδογμάτισαν οἱ Ἅγιοι Πατέρες καί Διδάσκαλοι τῆς Ἐκκλησίας.
Ὁ Κύριος μᾶς εἶπε ὅτι δέν θά μᾶς κρίνει ἐκεῖνος, ἀλλά ὁ λόγος του (πρβ. Ἰω. 12, 48). 
Δηλαδή, θά κριθοῦμε βάσει τῶν ἐντολῶν Του. Ἡ πρώτη δέ καί μεγαλύτερη ἐντολή εἶναι ἡ ἐντολή τῆς πρός Θεόν ἀγάπης. Ὁ Χριστός ὅμως μᾶς ἐγνώρισε ὅτι μόνον αὐτός πού τηρεῖ τίς ἐντολές Του εἶναι ἐκεῖνος πού πραγματικά τόν ἀγαπᾶ (πρβ. Ἰω. 14, 21).
Ὁ ἴδιος μᾶς ἀπεκάλυψε ὅτι Αὐτός εἶναι ἡ ὁδός καί ἡ ἀλήθεια καί ἡ ζωή (Ἰω. 14, 6). Αὐτό σημαίνει ὅτι ὅποιος θέλει νά βρίσκεται στό δρόμο τοῦ Θεοῦ γνωρίζει τήν Ἀλήθεια, ἐλευθερώνεται μέ τή δύναμη τοῦ Θεοῦ ἀπό τά πάθη καί ὁδηγεῖται ἔτσι στήν αἰώνιο ζωή πού ξεκινᾶ ἀπό ἐδῶ, συνεχίζει πέραν τοῦ τάφου καί τέλος δέν ἔχει!
Ὁλόκληρη ἡ ἀλήθεια ἀποκαλύφθηκε τήν ἡμέρα τῆς ἁγίας Πεντηκοστῆς στούς ἁγίους μαθητές καί Ἀποστόλους Του. Πρόκειται γιά τήν Ἀποκάλυψη τοῦ Θεοῦ, τήν ὁποία διαφυλάσσει ὡς ἱερά Παρακαταθήκη ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι τό Σῶμα Του. Αὐτή εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, ἡ ὁποία ἐμπεριέχει τά σωτήρια δόγματα τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί τόν τρόπο θεραπείας τοῦ ἀνθρώπου, βάσει τῶν ὁποίων ὁδηγεῖται στήν κατά χάρη Θέωση, δηλαδή τήν σωτηρία.
Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ πού εἶναι Μία, Ἁγία, Καθολική καί Ἀποστολική, δέν ὑπάρχει σωτηρία. Ἐκτός τῆς Ἐκκλησίας δέν ὑπάρχουν μυστήρια. Ἡ Ἐκκλησία εἶναι στῦλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας (πρβ. Τιμοθ. 3, 15). Κατ’ ἀπόλυτη ἔννοια τήν Ἐκκλησία τήν συν-ἀποτελοῦν ὁ Χριστός πού εἶναιἡ αἰωνία Κεφαλή Της μαζί μέ τούς φίλους Του, τούς Ἁγίους κάθε ἐποχῆς. Γιά ὅλους τούς ἄλλους εἶναι ζητούμενο τό ἄν βρισκόμαστε καί ἀνήκομε στήνἘκκλησία.
Ἐκ τῶν ὧν οὐκ ἄνευ γιά νά θεωρούμεθα καί ὄντως νά εἴμεθα μέλη, ἔστω καί ἀνάξια, τῆς Ἐκκλησίας εἶναι, πρωτίστως, τό νά ὁμολογοῦμε τήν Πίστη τῶν Ἁγίων Πατέρων μας. Αὐτή ἡ Πίστη συνιστᾶ τήν σώζουσα Ἀλήθεια καί ἄνευ αὐτῆς δέν ὑπάρχει Ἐκκλησία, ὅσοι καί ὅποιοι κι ἄν εἶναι αὐτοί πού τό ἰσχυρίζονται.
Ὁ ἀντίδικός μας καί πατέρας τοῦ ψεύδους Διάβολος, ὡς ἀπ’ ἀρχῆς ἀνθρωποκτόνος (πρβ. Ἰω. 8, 44), ἐργάζεται νυχθημερόν γιά νά μᾶς παρασύρει μακρυά ἀπό τήν Ἀλήθεια καί νά χάσουμε, ὅπως ἐκεῖνος, τόν ποθητό Παράδεισο. Παράδεισος εἶναι ἡ κοινωνία μέ τόν Χριστό.
Ὁ μισόκαλος Διάβολος γιά νά χωρίσει τούς ἀνθρώπους ἀπό τόν Θεό κατασκεύασε τίς αἱρέσεις, ὥστε ἐάν ὁ ἄνθρωπος ξεφύγει ἀπό τήν ἀθεΐα, νά παγιδευθεῖ σ’ αὐτές καί νά ὁδηγηθεῖ στήν ἀπώλεια. Στίς ἡμέρες μας ἡ μεγαλύτερη αἵρεση εἶναι ὁ Οἰκουμενισμός.
Μέ αὐτόν κατόρθωσε ὁ Διάβολος ὅ,τι δέν ἐκατόρθωσε μέ πολλές ἄλλες αἱρέσεις. Πολλοί χριστιανοί, ἀπό ἄγνοια καί ἀδιαφορία, ὅπως καί ἀπό ἀπροσεξία, παγιδεύονται στά δίκτυα του. Ὁ Οἰκουμενισμός εἶναι ἡ αἵρεση πού φαίνεται ὅτι προετοιμάζει, σέ θρησκευτικό ἐπίπεδο, ὅπως ἀντιστοίχως ἡ νέα τάξη πραγμάτων σέ πολιτικό ἐπίπεδο καί τόν ἐρχομό καί τήν ἐπικράτηση τοῦἈντιχρίστου στόν κόσμο.
Ὁ Οἰκουμενισμός ἐξαπλώθηκε στόν εἰκοστό αἰώνα καί σήμερα ἔφθασε νά μολύνει σχεδόν ὅλες τίς τοπικές ἐκκλησίες. Οἱ πιστοί ἀνυποψίαστοι, ἀνενημέρωτοι, ἀλλά καί ἀδιάφοροι στή πλειοψηφία των, ἔχουν παρασυρθεῖ στά πλοκάμια του.
Στήν ἐποχή μας παρότι ἔχομε ὡς εὐλογία τή δυνατότητα νά μελετήσουμε τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας, ἐντούτοις ἡ Πίστη ἔχει ἀτονίσει καί ἡ ἀρετή σπανίζει, ὅπως καί τά σωστά παραδείγματα. Τί λείπει;
Ἐκεῖνο πού, κατά τήν ταπεινή μας γνώμη, λείπει εἶναι ὁ ἡρωϊσμός! Λείπει οὐσιαστικά ἡ πραγματική Πίστη, ἡ ὁποία ἐπιβεβαιώνεται ὅταν ὁ πιστός εἶναι διατεθειμένος καί καταλλήλως προετοιμασμένος νά θυσιασθεῖ γιά τήν Πίστη Του. Σήμερα κυριαρχεῖ ὁ φόβος, ὁ κόσμος καί τό φρόνημά του καί ὄχι ἡ Πίστη καί τό μαρτυρικό φρόνημα.
Κατά τόν περασμένο αἰώνα, ἔγιναν μεγάλες προδοσίες σέ βάρος τῆς παραδοθείσης πίστεως καί τῆς Ἐκκλησίας. Τέτοιες ἦταν, μεταξύ ἄλλων, τό ἡμερολογιακό Σχίσμα πού ἐπέφερε καίριο πλήγμα στό πλήρωμα τῆς ἙλλαδικῆςἘκκλησίας καί ὄχι μόνο, ἡ συμμετοχή τῶν ὀρθοδόξων στό βλάσφημο καί παναιρετικό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ἐκκλησιῶν (Π.Σ.Ε.), ἡ λεγομένη ἄρση τῶν ἀναθεμάτων ἤ σύμφωνα μέ ἀποκαλύψεις ἄρση τῆς ἀκοινωνησίας Ὀρθοδοξίας καί Παπισμοῦ, ἡ ὑπογραφή στά πλαίσια τῶν Θεολογικῶν Διαλόγων καί τοῦ Π.Σ.Ε. βλασφήμων καί ἀντορθοδόξων συμφωνιῶν, κ. ἄ. π.
Στίς ἡμέρες μας ἐπίκειται νά πραγματοποιηθεῖ μία ἀκόμη φοβερή προδοσία σέ βάρος τῆς Ὀρθοδοξίας. Εἶναι ἡ σύγκληση τῆς λεγομένης Ἁγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τά Κείμενα τῶν Ἀποφάσεων τῆς ὁποίας (ὅπως ἔχουν προσυμφωνηθεῖ καί δημοσιευθεῖ) ὄχι μόνο δέν ἔχουν καμμία σχέση μέ τά εὐωδιάζοντα τήν Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος Κείμενα τῶν ὄντως Ἁγίων Συνόδων τῆςὈρθοδοξίας, ἀλλά συνιστοῦν πλήρη ἀνατροπή τῆς παραδοθείσης Πίστεως, τῆςὈρθοδοξίας.
Αὐτές τίς ἡμέρες πραγματοποιήθηκε ἔκτακτη σύγκληση τῆς Ἱεραρχίας τῆςἘκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὅπου πολλοί εἶχαν ἐναποθέσει τήν τελευταία ἐλπίδα νά ἀκουσθεῖ τό «Στῶμεν καλῶς». Δυστυχῶς, σύμφωνα μέ τίς πρῶτες ἔγκυρες πληροφορίες περί τῶν ἐργασιῶν καί ἀποφάσεών της, προκύπτει ὅτι οἱ ὀρθῶς φρονοῦντες καί ὑπέρ τῆς ἀληθείας ἐπι-σκοποῦντες ἀποτελοῦν ἰσχνή μειοψηφία.
Εἶναι, πλέον, κοινός τόπος ὅτι ἡ ὀρθοδοξία αὐτῆς τῆς Μ. Συνόδου, πέραν ὅλων τῶν ἄλλων προβλημάτων της (περί τήν συγκρότηση, τή συμμετοχή τῶν ἐπισκόπων, τή διαδικασία λήψεως τῶν ἀποφάσεων, τόν χαρακτήρα της, κ. ἄ. π.) ἐξαρτᾶται πλέον ἀπό δύο τινά.
Τό ἕνα εἶναι τό ἐπίμαχο Κείμενο, τό ὁποῖο ἀντιστοιχεῖ σέ ἕνα ἀπό τά ἕξι Θέματα πού θά ἀπασχολήσουν τήν Μεγάλη Σύνοδο, τό περί τῶν σχέσεων τῆςὈρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τόν λοιπόν Χριστιανικόν κόσμον, τό ὁποῖον εὐθέως σχετίζεται μέ θέματα ὀρθοδόξου Πίστεως, ὁμολογίας καί ἐκκλησιολογίας.

Τό ἄλλο εἶναι ἡ ἔλλειψη ρητῆς ἀναφορᾶς περί τῆς θέσεως τῆς ἐν λόγω Συνόδου στήν ἀλληλουχία τῶν Συνόδων τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τήνἉγία Ζ΄ Οίκουμενική Σύνοδο μέχρι σήμερα. Ἀποτελεῖ, βεβαίως, ἄγνωστο καί ἀστάθμητο στοιχεῖο ἡ σημαντική παρεμβολή τοῦ κοινοῦ Μηνύματος πού θά ἐκπεμφθεῖ ἀπό τήν Σύνοδο μέ τήν ἔναρξη ἤ μετά τήν λήξη τῶν ἐργασιῶν της.
Ὡστόσο, ἤδη, ἡ δημοσίως καί ἐπισήμως προταθεῖσα σχετική ἀναφορά συμπεριλήψεως στά Συνοδικά Κείμενα μνείας, τουλάχιστον, περί τῶν δύο μεγάλων καί οἰκουμενικοῦ κύρους Συνόδων τοῦ 9ου καί 14ου αἰῶνος (ἐπί Μ. Φωτίου καί Ἁγ. Γρηγορίου Παλαμᾶ, ἀντιστοίχως), καί ἡ κώφευση τῶνἁρμοδίων διοργανωτῶν περί αὐτοῦ, πού συνιστᾶ ἀπόρριψή της, ἀποτελεῖμεῖζον πρόβλημα.
Ἐκ τῆς ἀποδοχῆς καί ἐγκρίσεως ἤ τῆς ἀπορρίψεως τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου θά κριθεῖ ὁ χαρακτηρισμός καί ἡ ἀπόρριψη αὐτῆς τῆς Συνόδου ὡς ληστρικῆς, ἤ ὄχι, ὑπό τοῦ πιστοῦ Κλήρου καί λαοῦ.
Ἡ μετά δυσκολίας μία καί μοναδική ἐγκριθεῖσα παρέμβαση τῆς Ἱεραρχίας περί αὐτοῦ, μέ τήν πρόταση λεκτικῆς ἀντικαταστάσεως στό κείμενο τοῦ ὅρουἘκκλησίες μέ τόν ὅρο Κοινότητες, ὅσον ἀφορᾶ στίς αἱρέσεις, δέν ἀποτελεῖ σέ καμμία περίπτωση διασφάλιση τῆς ὀρθοδοξίας τοῦ κειμένου καί κατ’ ἐπέκταση τῆς Μεγάλης Συνόδου. [Σημείωση: Ἡ ἐν λόγω παρέμβαση ἔχει προταθεῖ ὑπό τοῦΜεσσηνίας κ. Χρυσοστόμου Σαββάτου σέ σχετικό Ὑπόμνημά του (183/1-4-2016) πρός τήν Ἱεραρχία, διά τοῦ ὁποίου ὑπεραμύνεται τοῦ περιεχομένου τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου καί ἀπορρίπτει ἐπιθετικῶς τίς πολλές καί ποικίλες κατ’ αὐτοῦ ἐπικρίσεις. Ἐπιπλέον, θά μποροῦσε νά θεωρηθεῖ ὅτι ἡ συγκεκριμένη παρέμβαση γίνεται ἁπλῶς πρός ἐκτόνωση καί καθησυχασμό, χωρίς νά ἔχει κανένα εἰδικό βάρος, καθ’ ἥν στιγμήν ὁ συγκαλῶν καί προεδρεύων τῆς Μ. Συνόδου διαρκῶς διακηρύττει καί ὡς φαίνεται πρεσβεύει ἀκριβῶς τόἀντίθετον!]
Τἀ ἀμείλικτα ἐρωτήματα πού τίθενται πρός τούς ἐπισκόπους, τόν Κλῆρο, τά μοναχικά τάγματα καί τόν πιστό λαό εἶναι τά κάτωθι, τά ὁποῖα πλέον ἀφοροῦν ἄμεσα τήν ἰδική των ὀρθοδοξία.
α) Ἀποδέχεσθε, ὅπως ἀναφέρει τό ἐπίμαχο Κείμενο στήν παρ. 4, τά ἔργα καί τίς ἡμέρες τῆς Οἰκουμενικῆς Κινήσεως μέχρι σήμερον;
β) Συμφωνεῖτε, ὅπως γίνεται δεκτό στό ἐπίμαχο Κείμενο καί στήν παρ. 5, ὅτι οἱ σύγχρονοι Θεολογικοί Διάλογοι καί ἡ Οἰκουμενική Κίνηση ὑπηρετοῦν τό θέλημα τοῦ Θεοῦ γιά τήν ἀποκατάσταση τῆς ἀπωλεσθείσης ἑνότητος ὅλων τῶν χριστιανῶν;
γ) Συμφωνεῖτε, ὅπως δέχεται τό ἐπίμαχο Κείμενο στήν παρ. 8, ὅτι ἡ ἀναφορά τοῦ «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» (Ἰω. 17, 21) ἐκ τῆς Ἀρχιερατικῆς προσευχῆς τοῦ Κυρίου, ἀφορᾶ στήν ἑνότητα τῶν Χριστιανῶν τῶν διαφόρων ὁμολογιῶν καί ὄχι στήν ἑνότητα τῶν πιστῶν-μελῶν τῆς Ἐκκλησίας Του;
δ) Συμφωνεῖτε καί ἀποδέχεσθε, ὅπως ἀναφέρεται σχετικῶς στήν παρ. 9 τοῦ ἐπιμάχου Κειμένου, τή δέσμευση συνεχοῦς καί ἐνεργοῦ συμμετοχῆς κάθε τοπικῆς ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στούς Θεολογικούς Διαλόγους στά πλαίσια τῆς Οἰκουμενικῆς κινήσεως; 
ε) Ἀποδέχεσθε, ὅπως γίνεται ἀποδεκτό στό ἐπίμαχο Κείμενο στήν παρ. 16, τό Π.Σ.Ε. ὡς συμβατό μέ τήν ὀρθόδοξο Πίστη καί Παράδοση θεσμό διακονίας τῆς ὑποθέσεως τῆς κατά Θεόν ἑνότητος τῶν Χριστιανῶν;
στ) Συμφωνεῖτε, ὅπως γίνεται δεκτό στό ἐπίμαχο κείμενο καί στήν παρ. 22, ὅτι ἡ διατήρησις τῆς γνησίας ὀρθοδόξου πίστεως διασφαλίζεται μόνον διά τοῦ συνοδικοῦ συστήματος, καί ὅτι αὐτό ἀνέκαθεν ἀπετέλει τόν ἁρμόδιον καί ἔσχατον κριτήν περί τῶν θεμάτων πίστεως;
ζ) Ἀποδέχεσθε, ὅπως γίνεται ἀποδεκτό στό ἐπίμαχο Κείμενο στήν παρ. 23, τόν ἀποκλεισμό πάσης πράξεως προσηλυτισμοῦ ἤ ἄλλης προκλητικῆς ἐνεργείας ὁμολογιακοῦ ἀνταγωνισμοῦ μέ ὅ,τι αὐτό ὑπονοεῖ καί συνεπάγεται ἔναντι τῶν διαφόρων αἱρετικῶν, μετά τῶν ὁποίων διεξάγεται Θεολογικός Διάλογος;
Τέλος, ἄς ἀναρωτηθοῦμε ἐάν εἰλικρινῶς πιστεύομε ὅτι τά ἀνωτέρω μαζί μέ μία σειρά ἀναλόγων τοποθετήσεων πού προκύπτουν ἀπό τά ὑπόλοιπα Κείμενα τῆς Μεγάλης Συνόδου (Μεικτοί Γάμοι, υἱοθέτηση τῶν θεωρήσεων τῆς περσοναλιστικῆς φιλοσοφίας καί μεταφορά των σέ θεολογικά ζητήματα, κ. ἄ. π.) θά ἦταν ποτέ δυνατό νά προταθοῦν καί ἐγκριθοῦν ὑπό τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας μέχρι καί τοῦ Ἁγίου Νεκταρίου ἐπισκόπου Πενταπόλεως, τοῦ ἐν Αἰγίνη, ἤ θά ἀπορρίπτονταν ἀναφανδόν;
Ἦλθε, λοιπόν, ἡ ὥρα τῶν ἀποφάσεων μέ μοναδικό κριτήριο τήν Ἀλήθεια καί τήν ἀπαραίτητη σχέση της μέ τήν πραγματική Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ὅπως σαφῶς καί ρητῶς ἐπισημαίνει ὁ νέος Χρυσόστομος καί μέγας Θεολόγος Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, τοῦ ὁποίου τό ὄνομα δέν δέχεται, οὔτε παρεπιπτόντως, νά μνημονεύσει ἡ ἐν λόγω Σύνοδος! Τυχαῖο;
Λέγει, λοιπόν, ὁ Ἅγιος:

«Ποῖος κλῆρος, ποία μερίς, τίς γνησιότης πρός τήν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν, τῷ συνηγόρῳ τοῦ ψεύδους, ἐκκλησίαν, ἥ “στύλος καί ἑδραίωμα τῆς ἀληθείας” κατά Παῦλόν ἐστιν, ἥ καί μένει χάριτι Χριστοῦ διηνεκῶς ἀσφαλής καί ἀκράδαντος, ἐστηριγμένη παγίως οἷς ἐπεστήρικται ἡ ἀλήθεια; Καί γάρ οἱ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας τῆς ἀληθείας εἰσί ˙ καί οἱ μή τῆς ἀληθείας ὄντες οὐδέ τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας εἰσί, καί τοσοῦτο μᾶλλον, ὅσον ἄν καί σαφῶν αὐτῶν καταψεύδοιντο, ποιμένας καί ἀρχιποίμενας ἱερούς ἑαυτούς καλοῦντες καί ὑπ’ ἀλλήλων καλούμενοι˙ μηδέ γάρ προσώποις τόν χριστιανισμόν, ἀλλ’ ἀληθείᾳ καί ἀκριβείᾳ πίστεως χαρακτηρίζεσθαι μεμυήμεθα» 

(Γρηγ. Παλαμᾶ Συγγράμματα, Π. Χρήστου, τόμος 2, σελ. 627 καί ΕΠΕ 3, 606).

ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΗ: «Έσχατος κριτής επί θεμάτων πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας»




Εκτενή επιστολή για τους προβληματισμούς και τις αντιρρήσεις των Αγιορειτών για τα θέματα της Πανορθόδοξης Συνόδου έστειλε μετά από μακρές συνεδριάσεις κατά την εβδομάδα των Μυροφόρων η Έκτακτη Σύναξη των Ηγουμένων και Αντιπροσώπων των 20 Ιερών Μονών του Αγίου Όρους στον Οικουμενικό Πατριάρχη. Μάλιστα αποφασίσθηκε η επιστολή να κοινοποιηθεί σε όλες τις Αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες.

Στην επιστολή τονίζεται ότι ο όρος «Εκκλησία» δεν μπορεί να λέγεται για τους ετερόδοξους. Επίσης εκφράζεται η αντίθεση του Αγίου Όρους για τις συμπροσευχές και τις λειτουργικές πράξεις με τους ετερόδοξους. Ο «έσχατος κριτής» για θέματα πίστεως είναι η συνείδηση του πληρώματος της Εκκλησίας, που μπορεί να εκφράζουν ακόμα και μεμονωμένα πρόσωπα, αναφέρουν οι Αγιορείτες, και όχιμόνο οι Σύνοδοι όπως γράφει το κείμενο της Πανορθόδοξης. (Ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός ανέτρεψε μόνος του τις αποφάσεις της Συνόδου Φερράρας-Φλωρεντίας).

Είναι αναγκαία η αναγνώριση ως Οικουμενικών των Συνόδων επί Μεγ. Φωτίου και αγ. Γρηγορίου του Παλαμά, που έδωσαν απάντηση σε όλες τις κακοδοξίες του Παπισμού (φιλιόκβε, παπικό πρωτείο κλπ.), αναφέρεται στην επιστολή. Μόνο σοβαρές αλλαγές στα κείμενα της Πανορθόδοξης μπορεί να αναπαύσουν όλους τους Ορθοδόξους, γράφουν οι Αγιορείτες. Διαφορετικά, μπορεί η Σύνοδος να γίνει αφορμή για νέα σχίσματα.

Παρακάτω αναφέρονται μερικά χαρακτηριστικά αποσπάσματα της επιστολής:
α. « ... η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος ... να αποφύγη τον όρον «Εκκλησία» δια τους ετεροδόξους, χρησιμοποιούσα αντ᾽ αυτού τους όρους «χριστιανικά δόγματα και ομολογίαι».
β. « ... η έννοια της ενότητος της Εκκλησίας χρήζει ωσαύτως διασαφήσεως .... εις την ενότητα Αυτής ανήκουν μόνον τα μέλη της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ως Σώμα Χριστού ... Περί τούτων μόνον λέγεται το «ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν», κατά την ερμηνείαν των θεοφόρων Πατέρων».
γ. « ... Ο τρόπος διεξαγωγής και η πορεία των θεολογικών διαλόγων δεν αναπαύει το σύνολον του πληρώματος της Εκκλησίας, η δε καθ’ ημάς Ιερά Κοινότης κατά καιρούς και εις διαφόρους περιστάσεις έχει εκφρασθή δι᾽ επισήμων κειμένων κατά θεολογικών συμφωνιών μετά των ετεροδόξων και έχει διαμαρτυρηθή δια συμπροσευχάς και άλλας λατρευτικάς πράξεις (λειτουργικούς ασπασμούς κ.λπ.), δι’ ων δίδεται η εικών ψευδούς ενώσεως μετ’ αυτών ... δέον να αποσαφηνισθή ότι η Ορθόδοξος Εκκλησία ουδόλως δύναται να δεχθή την ενότητα της Εκκλησίας ως τινα διομολογιακήν προσαρμογήν η ως συμμετοχήν εις συμπροσευχάς και ετέρας λατρευτικάς πράξεις».
δ. « ... δεν δυνάμεθα να μη εκφράσωμεν τον έντονον προβληματισμόν και τας ευλόγους αντιρρήσεις ημών δια την περαιτέρω συμμετοχήν των Ορθοδόξων εις το «Παγκόσμιον Συμβούλιον των Εκκλησιών» (Π.Σ.Ε)».
ε. « ... η εκκλησιαστική παράδοσις αναγνωρίζει ως έσχατον κριτήν επί θεμάτων πίστεως την συνείδησιν του πληρώματος της Εκκλησίας, την οποίαν εκφράζουν ενίοτε μεμονωμένα πρόσωπα η σύνοδοι ιεραρχών η ο πιστός λαός και η οποία επικυρούται δια συνοδικών αποφάσεων».
στ. « ... δέον να περιληφθή αναφορά και εις τας μετά την αγίαν Ζ´ Οικουμενικήν μεγάλας Συνόδους της Ορθοδόξου Εκκλησίας ... καθ' όσον δια της αναφοράς εις αυτάς τας συνόδους αι δογματικαί και εκκλησιολογικαί διαφοραί μετά των ετεροδόξων (περί το Φιλιόκβε, την κτιστήν Χάριν, το παπικόν πρωτείον κ.λπ.) αποσαφηνίζονται πλήρως».

Φώτης Μιχαήλ, ΜΗΝΥΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ



Η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες, ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας.

Τα τελευταία χρόνια, με αφορμή την υπογραφή των λεγομένων μνημονίων και την παράδοση της Πατρίδας μας αμαχητί στα χέρια των ξένων τοκογλύφων, έρχονται τα γεγονότα και τα πρόσωπα της Άλωσης, να μας δώσουν το δικό τους μήνυμα, να φωτίσουν τις διάνοιές μας και να μας διδάξουν ότι η ελευθερία και η εθνική αξιοπρέπεια δεν κατακτώνται χωρίς θυσίες, ούτε και χαρίζονται από δήθεν συμμάχους και μάλιστα άλλης θεολογίας. 

Το παραπάνω μήνυμα, μας το στέλνει, μέσω επιστολής του προς τον ναύαρχο Νοταρά, κατευθείαν ο ίδιος ο Γεννάδιος Σχολάριος, ο οποίος, επειδή αρνήθηκε τότε να υπογράψει τις ανίερες συμφωνίες της Φερράρας, χαρακτηρίστηκε από τους παπικούς και από τους δικούς μας ενδοτικούς, ως δήθεν προδότης. Τα γεγονότα μοιάζουνε τόσο πολύ με τα σημερινά!

Γράφει, λοιπόν, ο Γεννάδιος:’’ Στην Πόλη, οι περισσότεροι νομίζουν, ότι θα σωθούν χωρίς θυσίες, διότι πιστεύουν στην σκιά και στο παραμύθι της παπικής βοήθειας, αφού προηγηθεί η προδοσία της Πίστεως.

Αυτό που απαιτείται, είναι η τόνωση του φρονήματος του λαού και όχι μοιρολατρική εγκαρτέρηση και ηττοπάθεια. Εάν χρειαστεί, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι και την ζωή μας ακόμη να θυσιάσουμε.

Όσες φορές η Πόλη εναπέθετε τις ελπίδες της στον Θεό και όχι σε δυσσεβείς συμμαχίες ανθρώπων, εσώζετο.

Πώς, όμως, να κρατήσει το θάρρος του ο λαός και να πιστέψει στην σωτηρία της Βασιλεύουσας, όταν βλέπει τους δυνατούς και μορφωμένους να φεύγουν στην Δύση και στις αυλές των Φράγκων ηγεμόνων, με τις περιουσίες τους και τις ανέσεις τους, απ’ όπου δήθεν φροντίζουν να στείλουν βοήθεια’’;

Τελικά, πόσο δικαιώθηκαν από τα γεγονότα όλοι εκείνοι, που θεωρούσαν την προσδοκώμενη βοήθεια από τον πάπα, σκιά και όνειρο. Ήταν εκείνοι, που δεν βασίζονταν σε μνημόνια προδοτικά, αλλά στην ενότητα του λαού, στο φρόνημά του και στο Έλεος του Θεού.

Το μήνυμα είναι σαφές: Στα μεγάλα και σπουδαία του συλλογικού μας εθνικού βίου δεν μπορούμε να βασιζόμαστε στους δήθεν συμμάχους μας από την Δύση. Για λόγους, που ξεκινάνε από μια θεολογία αντίθετη με την δική μας, συνήθως μας προδίδουν και πάνε με το μέρος των εχθρών μας.

Θέλουμε πρόσφατα παραδείγματα;

1ον. Με το πρόσχημα του κινδύνου τάχα από τον στόλο των λαθρομεταναστευτικών φουσκωτών, έρχονται ναυτικές δυνάμεις του ΝΑΤΟ και καταλαμβάνουν ολόκληρο το Αιγαίο, καθιστώντας ταυτόχρονα τους Τούρκους αφεντικά στις δικές μας θάλασσες.

2ον. Ενώ οι Δυτικοί δεν ανέχονται ούτε κουνούπι ξένο να εισέλθει στον εθνικό τους εναέριο χώρο, εντούτοις, για την ασταμάτητη τουρκική προκλητικότητα εις βάρος μας, δεν έχουν να πουν ούτε λέξη. Όχι απλά την ανέχονται, αλλά την ενθαρρύνουν κιόλας.

3ον. Μας θέλουν - εν ονόματι τάχα της Αγάπης- ενωμένους μαζί τους, πλην όμως προσκυνημένους στην παναίρεση του Βατικανού.

Τελευταία παραδείγματα αυτής της ’’αγαπομανίας’’ τους, οι ηγεμονικές εμφανίσεις του πάπα στα Ελληνικά νησιά και οι θλιβερές συμπροσευχές μας μαζί του. Όπως επίσης και οι παρασκηνιακές παρεμβάσεις του Βατικανού στις εργασίες της λεγόμενης Αγίας και Μεγάλης Συνόδου, μέσω γνωστών προσώπων του Πατριαρχείου, που παριστάνουν τον Βησσαρίωνα των ημερών μας.

29.5.2016
Φώτης Μιχαήλ