Ὅταν τά χείλη μου προφέρουν τ’ ὄνομά σου,
μνῆμες ξυπνοῦν ἀπό τή δόξα τήν παλιά σου.
Ἁγια Σοφιά, λίκνο ἱερό τῆς ρωμιοσύνης,
σύμβολο ἁγνό φιλοπατρίας κι ἁγιοσύνης.
Τό φῶς σου σκόρπισες λαμπρό στήν οἰκουμένη,
σ’ ὅλα τά πέρατα ἡ φήμη σου ἁπλωμένη.
Αἰῶνες, τώρα, μέ παράπονο κοιτάζεις,
τό μεγαλεῖο σου ποθεῖς κι ἀναστενάζεις.
Πότε τά σήμαντρα θά ἠxήσουνε καί πάλι
πότε στόν τροῦλλο σου ὁ Σταυρός θά ξεπροβάλει,
πότε θά ὑψώσουν τή φωνή στόματα μύρια,
«Τῇ Ὑπερμάχῳ Στρατηγῷ τά νικητήρια»;
Νά δῶ τήν Πύλη τήν κλειστή νά ξανανοίγει
καί τό Ἱερό σου Ἅγιο Φῶς νά τό τυλίγει
κι ἀπ’ τό βυθό ἡ Ἅγια Τράπεζα νά βγαίνει,
’κεῖ πού αἰῶνες καρτερεῖ καί περιμένει.
Κι ἀπ’ τοῦ Παράδεισου τό χῶρο περιμένω
τ’ Ἅγιο Ποτήρι, πού Ἀγγέλοι ἔχουν κρυμμένο,
στ’ ἄξια χέρια τοῦ Ἱεράρχη ν’ ἀκουμπήσει
κι ὅσους δέν πρόλαβε πιστούς νά κοινωνήσει.
Νἄρθει ὁ Χρυσόστομος στόν θρόνο νά καθήσει
κι ὁ Κωνσταντῖνος, ἀπ’ τόν ὕπνο νά ξυπνήσει.
Κι ἄν τώρα στέκεται βουβός, μαρμαρωμένος,
νά ξαναμπεῖ μές στό Ναό σου δοξασμένος.
Νἄρθει πομπή Πατριαρχῶν ἀπό τήν Πύλη
καί τήν Ἀνάσταση τοῦ Γένους ν’ ἀναγγείλει,
καί τῶν Ἁγίων οἱ μορφές νά λάμψουν πάλι,
στήν Ἀναστάσιμη ἡμέρα, τή μεγάλη.
Ἄσβεστη φλόγα, πού θερμαίνεις τήν Πατρίδα,
Ἁγια-Σοφιά, τῶν Ἐκκλησιῶν ἡ κορωνίδα,
ντύσου ξανά μέ τά ἱερά σου μεγαλεῖα,
νά ξαναγράψεις τή λαμπρή σου ἱστορία.
Ἀντιγραφή γιὰ τὸ «σπιτὰκι τὴς Μέλιας»
ΑΜΒΩΝ ΠΑΓΓΑΙΟΥ
Διμηνιαῖο περιοδικό τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως
ΕΤΟΣ 3ο ΤΕΥΧΟΣ 15ο.