Ὅποιος μένει ἔξω ἀπὸ τὸν κόσμο, ὄχι ὁπωσδήποτε τοπικῶς, ἀλλὰ κυρίως τροπικῶς, ἀκολουθεῖ τὸ σωστὸ δρόμο. Ὅποιος ἔχει μόνιμο πόθο καὶ λαχτάρα τὴν ἀπόκτηση τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, ὅποιος ἐπιμένει στὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος μελετᾶ καὶ ἀκολουθεῖ τοὺς ἁγίους, ὅποιος κάνει ὑπακοὴ στὸ Εὐαγγέλιο τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος μετανοιωμένος τρέχει μὲ ἀγωνία στὸ πετραχήλι τοῦ παπᾶ γιὰ τὶς ἁμαρτίες του καὶ σέβεται ἐξίσου ὅλα τα μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας, ὅποιος ἐνεργεῖ, βάζοντας τὴν πίστη πάνω ἀπὸ τὴ λογική, ὅποιος καταγγέλλει τὴν παράβαση τοῦ Θείου Νόμου, ὅποιος εἶναι ἕτοιμος ἀνὰ πάσα στιγμὴ νὰ ἐγκαταλείψει «τοὺς χαμηλοὺς τόνους» (σήμ. ὁ πλέον ταιριαστὸς καὶ προτιμώμενος τύπος ἀνθρώπου ἀπὸ τὸ σημερινὸ κόσμο: «ὁ χαμηλῶν τόνων», λέγε «ψοφίμι») καὶ νὰ…. φωνάξει «ἐν ἱερὰ ἀγανακτήσει» γιὰ τὴν προσβολὴ τῆς Ἀλήθειας, ὅποιος κηρύττει τὴ Μία Ἁγία Ὀρθόδοξη Καθολικὴ καὶ Ἀποστολικὴ Ἐκκλησία ὡς τὴ μόνη καὶ ἀληθινή, ὅποιος τὴν ἔχει στὴν καρδιά του ὡς τὴ μοναδικὴ Κιβωτὸ Σωτηρίας, ὅποιος συκοφαντεῖται γὶ` αὐτό, ὅποιος παραμερίζεται, ὅποιος χλευάζεται, ὅποιος τίθεται στὸ περιθώριο, ὅποιος διώκεται καὶ φιμώνεται, γιὰ νὰ μὴν ἀκουστεῖ ἡ ἀλήθεια, ὅποιος διαβάζει καὶ ἐντρυφὰ μόνο σὲ κείμενα ποὺ ἔχουν περιεχόμενο πνευματικὰ ὠφέλιμο, ὅποιος παρακολουθεῖ λόγους ἀπὸ φωτισμένους ἀνθρώπους, ποὺ ὠφελοῦνε τὴν ψυχή, ὅποιος δὲν ἐνδίδει σὲ κανόνες τάχα εὐγένειας, τάχα κοινωνικούς, τάχα ἀνθρωπιστικούς, ποὺ ἀντικρούουν στὸ νόμο τοῦ Θεοῦ, ὅποιος χαρακτηρίζεται ἀντικοινωνικὸς καὶ καθυστερημένος γιὰ τὴν διατήρηση τῆς ἁγνότητας, σωματικῆς καὶ ψυχικῆς, γιὰ τὴ σταθερότητά του νὰ μὴν ξεπουλήσει τὰ ἱερὰ καὶ ὅσια ποὺ τοῦ χάρισε ὁ Θεὸς καὶ προορίζονται γιὰ τὸν ἕνα ἄνθρωπο τῆς ζωῆς του, ὅποιος παίρνει ἀποφάσεις καὶ προχωράει, ἀφήνοντας τὴ ζωή του στὰ χέρια τοῦ Θεοῦ καὶ παρακάμπτοντας τὶς ἐπιλογὲς καὶ τὶς συνήθειες τοῦ κόσμου, γιατί «ἔτσι κάνουν ὅλοι», ὅποιος κάνει οἰκογένεια, ἀποκτᾶ παιδιὰ καὶ τὰ ἀνατρέφει ἐν Χριστῷ, χωρὶς νὰ δίνει σημασία στὶς ἀπαξιωτικὲς καὶ ἀφιλάνθρωπες λοιδορίες, ὅποιος συναντᾶ ἀνθρώπους ποὺ δὲν τὸν προτιμοῦν γιὰ φίλο, ἐπειδὴ ἔχει φίλο το Χριστό, ὅποιος προτιμάει τὴ χλεύη ἀπὸ τὴν ἄρνηση τῆς ὁμολογίας τοῦ ὀνόματος τοῦ Χριστοῦ, ὅποιος φυλακίζεται γιὰ τὴν πίστη του, ὅποιος λυπᾶται καὶ πονάει γιὰ τὴν ἀπιστία τῶν ἀνθρώπων, ὅποιος πηγαίνει ἀντίθετα στὸ ρεῦμα τῆς ἐποχῆς, ὅποιος ἀρνεῖται τὸν κόσμο μὲ τὴν αὐτάρκεια καὶ περιφρονεῖ τὰ «ὡραῖα» του, τὰ «ἀναγκαῖα» του, τὰ «ἑλκυστικά» του καὶ τὰ καμώματά του, ὅποιος δὲν ξέρει ἀπὸ μόδες, «ρεύματα» καὶ παρόμοια τερτίπια, ὅποιος δὲν ξέρει ἀπὸ «ἀστέρια» καὶ παλάτια κατασκευασμένα ἀπὸ τὸν ἀκόρεστο ἄνθρωπο τῆς ἁμαρτίας γιὰ τὴν ἀπόλαυση τοῦ «ἐδῶ», ὅποιος παραμένει ἀλλιώτικος ἀπὸ τοὺς ἄλλους, ὅποιος τολμάει νὰ φαίνεται καὶ νὰ εἶναι διαφορετικὸς ἀπὸ τοὺς πολλούς, γιὰ νὰ μὴ λυπήσει τὸν ἅγιό του, ὅποιος φαίνεται «παράξενος» στὰ λόγια καὶ στὴ ζωή του, γιατί ἔτσι τὸν βλέπει τὸ θολὸ μάτι τοῦ κόσμου, ἐνῶ προσπαθεῖ νὰ μιμηθεῖ τὸν ἅγιό του, ὅποιος δὲν κάνει ὅ,τι κάνουν οἱ πολλοί, ὅποιος προτιμάει τὴ «μοναξιὰ» ἀπὸ τὴν «πολυάσχολη» ἀλλὰ ἀδιάφορη στὰ πνευματικὰ ἢ ἀκόμη καὶ ἁμαρτωλὴ συντροφιά, ὅποιος βρίσκεται σὲ συντροφιὰ καὶ δὲν ἔχει τίποτε νὰ πεῖ πάνω στὰ θέματα ποὺ συζητοῦνται, καθὼς τὸ περιεχόμενό τους εἶναι πεντάξενο πρὸς τὰ ἐνδιαφέροντά του, ὅποιος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὴ βαριὰ ἀτμόσφαιρα τῆς ἀπιστίας, γιὰ νὰ ἀναπνεύσει λίγο ἀέρα ἐλευθερίας τοῦ οὐρανοῦ, ὅποιος ἔχει κλείσει ὅλες του τὶς αἰσθήσεις, γιὰ νὰ μὴν αἰσθάνεται τὰ τοῦ κόσμου, ὅποιος ἀρνεῖται τὰ πάντα, ἀκόμη καὶ τὴ ζωή του, γιὰ νὰ μείνει μὲ τὸ Χριστό, ὅποιος … ὅποιος… ὅποιος… αὐτὸς περπατάει τὸν εὐλογημένο δρόμο τῆς Ἀλήθειας, τὸ δρόμο τῆς σωτηρίας. Φτάνει! Εἶναι ἤδη πάρα πολλὰ καὶ ὑπάρχουν ἀκόμη ἄπειρα παρόμοια … ὅποιος…
Ἀρκεῖ μία μόνο προϋπόθεση: Νὰ τὸ κάνει μὲ ταπείνωση, μὲ συντριβὴ καρδιᾶς καὶ αὐστηρὸ αὐτοέλεγχο, χωρὶς νὰ κοιτάει τί κάνουν οἱ συνάνθρωποί του καὶ χωρὶς καμιὰ ἀπολύτως διάθεση κατάκρισης, ἀλλὰ μὲ συναίσθηση τῆς οὐτιδανότητάς του, συνοδευόμενης ἀπὸ εἰλικρινῆ προσευχή.
«Πολὺ ἀκραία ὅλα αὐτά», θὰ ἔλεγε ὁ σημερινὸς κόσμος! Ἢ μᾶλλον μὲ τὴν ὡραία ἔκφραση τῆς μόδας: «Εἶσαι πολὺ ἀκραῖος»! Ἀφοῦ ζοῦμε σὲ ἕναν κόσμο ποὺ ὅλα τα ὑπολογίζει μὲ τὰ γοῦστα του, τὰ πάθη του καὶ τὶς ἐπιθυμίες του καὶ τὸ μέτρο του εἶναι ὁ ἄνθρωπος καὶ ὄχι ὁ Χριστός… τότε εἶναι ἀκραία… Καὶ ἂν εἶναι ἀκραία, εἶναι γιὰ τὴν ἀγάπη Του! Κι ὅσο κι ἂν φαίνονται ἀκραία, ἀρκεῖ ἡ χάρη Του, γιὰ νὰ τὰ μετασχηματίσει, νὰ τὰ μεταμορφώσει στὴν καρδιά, νὰ τὰ κάνει ὡραῖα, παραδείσια. Ἀλλὰ ἐπιπλέον νὰ τὰ κάνει νὰ φαίνονται καὶ στὰ μάτια τῶν καλοπροαίρετων ὡς «ἡ πορεία τῆς μεσότητας», ποὺ εἶναι ἡ χρυσὴ τομὴ τῆς ἐν Χριστῷ ζωῆς.
Αὐτὴ ἡ διαφορετικὴ «ἀκραία» στάση ἀπέναντι στὸ σημερινὸ κόσμο δικαιώνει κατὰ τὴν εὐρύτερη ἔννοια καὶ ὅσους δὲν πιστεύουν ἢ παραμένουν μακριὰ ἀπὸ τὸ Θεό, ἔχουν ὅμως τὴ σφοδρὴ ἐπιθυμία τῆς ἀναζήτησης τοῦ ἀληθινοῦ, τοῦ γνήσιου. Καὶ τὸν «κλωτσᾶνε» αὐτὸν τὸν κόσμο, γιατί τοὺς «πέφτει» λίγος, ἀνεπαρκής, ἐλλιπής, ψεύτικος. Ὑπάρχουν «ψυχάρες», ποὺ δὲν ἦρθε ἀκόμη ἡ ὥρα τους. Πουθα τοὺς ἐλεήσει ἡ χάρις τοῦ Θεοῦ μαζὶ μ` ἐμᾶς. Σὲ τέτοιο κόσμο ποὺ ζοῦμε, θὰ γίνει! Καὶ θὰ χαροῦμε πάρα πολύ!
Ὅποιος ἔχει στὴν καρδιὰ τὴ θερμὴ καὶ ἐκ βαθέων εὐχὴ τῆς Πρώτης Ἐκκλησίας: «Ἐλθέτω ἡ χάρις, παρελθέτω ὁ κόσμος», δὲ φοβᾶται τίποτε καὶ πορεύεται μὲ τὴ βεβαιότητα, τὴν ἔσωθεν μαρτυρούμενη.
Ἠλιάδης Σάββας
Δάσκαλος
Κιλκίς, 9-5-2016