.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Ἡ ζωή μας μοιάζει μέ παιδικό παιχνίδι


Η ζωή μας μοιάζει με παιδικό παιχνίδι. Με τη διαφορά πως το παιχνίδι αυτό δεν είναι αθώο αλλά αμαρτωλό. 

Εμείς οι ενήλικες διαθέτουμε ώριμο μυαλό, γνωρίζουμε το σκοπό της ζωής μας. Επομένως δεν πρέπει να αμελούμε το σκοπό αυτό και ν' ασχολιόμαστε με ασήμαντα κι άσκοπα πράγματα. Γιατί έτσι η ζωή μας γίνεται ένα παιδικό κι ασυγχώρητο παιχνίδι. 

Διασκεδάζουμε με τα καλά φαγητά, αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο για την απαραίτητη συντήρηση του σώματος, για τη στήριξη της πρόσκαιρης ζωής μας. Ευχαριστιόμαστε με τα καλά ρούχα, αντί να ντυνόμαστε απλά και διακριτικά, για να καλύψουμε το σώμα μας και να το προστατεύσουμε από τα στοιχεία της φύσης. 

Κολακευόμαστε με τα χρυσά και τα αργυρά που έχουμε, τα θαυμάζουμε ή τα χρησιμοποιούμε αν είδη πολυτελείας, αντί να τα χρησιμοποιούμε μόνο εκεί που υπάρχουν πραγματικές ανάγκες και να τα μοιράζουμε τα περιττά σε κείνους που τα στερούνται. 

Υπερηφανευόμαστε για τα σπίτια μας, για την πολυτελή τους επίπλωση και την πλούσια και εκλεπτυσμένη διακόσμηση, αντί να αρκούμαστε σ' ένα ασφαλές σπίτι για να προστατευτούμε από τις καιρικές συνθήκες, καθώς και στ' απαραίτητα αγαθά που χρειάζεται το σπιτικό μας. 

Κομπάζουμε για τα χαρίσματά μας, για την ευφυΐα και τη φαντασία μας, ολ' αυτά όμως τα χρησιμοποιούμε για να υπηρετούμε την αμαρτία και τη ματαιότητα αυτού του κόσμου, δηλαδή για εγκόσμια και φθαρτά πράγματα, μας διαφεύγει ότι ολ' αυτά πρέπει να τα θέσουμε κυρίως και πρωτίστως στην υπηρεσία του Θεού, για να γνωρίσουμε τον πάνσοφο δημιουργό όλων των πλασμάτων. 

Αγνοούμε ότι τα χαρίσματα μας δόθηκαν για να επιδιδόμαστε στην προσευχή, στην ικεσία, στην ευχαριστία και τη δοξολογία στο Θεό, να δείχνουμε αμοιβαία αγάπη και σεβασμό και να υπηρετούμε μερικώς αυτόν τον κόσμο, που θα παρέλθει οριστικά. 

Καμαρώνουμε για τη μάταιη κοσμική γνώση μας, για την απόκτηση της οποίας δαπανήσαμε πολύτιμο χρόνο που μας δόθηκε μόνο για να προετοιμαστούμε, ώστε να κληρονομήσουμε την αιωνιότητα. 

Ξιπαζόμαστε συχνά για τις ασχολίες και τις επιχειρήσεις μας, για τα καθήκοντά μας, που πολλές φορές τα εκτελούμε με αδιαφορία και αμέλεια ή και με πονηρία, με μοναδικό σκοπό να εξυπηρετήσουν την απληστία και τους εγκόσμιους στόχους μας. 

Μας αρέσει να βλέπουμε τα όμορφα πρόσωπα των γυναικών, μόνο και μόνο όμως για να ικανοποιήσουμε τα πάθη μας. Χαιρόμαστε για τον ελεύθερο χρόνο που διαθέτουμε, αντί όμως να τον ξοδεύουμε για να εξαγοράσουμε την αιωνιότητα, τον χρησιμοποιούμε για παιχνίδια κι άλλες άσκοπες διασκεδάσεις. 

Τέλος θαυμάζουμε τον εαυτό μας, τον κάνουμε είδωλο μπροστά στο οποίο υποκλινόμαστε, μα έχουμε την απαίτηση να του υποκλίνονται και οι άλλοι!

Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης

«Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα…!»



Το αφηγήθηκε ένας στρατιωτικός της Ελληνικής Αεροπορίας, όταν ήρθε για προσκύνημα στην Παναγία με τους γονείς του, οι οποίοι ήταν μαυροφορεμένοι. Είχε φύγει από αυτή τη ζωή η κόρη τους, μια νεαρή κοπέλα, εντελώς αιφνίδια, από πνευμονική εμβολή. Ο στρατιωτικός , ευσεβέστατος καθώς ήταν, είπε τα εξής αξιοσημείωτα:

– Η αδελφή μου, δυστυχώς, δεν είχε πνευματική ζωή. Ούτε εξομολογείτο ούτε κοινωνούσε των Αχράντων Μυστηρίων. Έτσι τη βρήκε ο θάνατος απροετοίμαστη. Λίγο καιρό μετά τον θάνατό της, είδα το εξής όνειρο, που με συγκλόνισε. Την είδα μέσα σ’ ένα λεωφορείο σκοτεινό, που το οδηγούσαν δύο εχθροί του ανθρωπίνου γένους (κακά πνεύματα) . Εγώ γεμάτος αγωνία έτρεχα από πίσω, μήπως μπορέσω να την βοηθήσω. Το παράξενο αυτό όχημα κατευθυνόταν προς ένα σκοτεινό τούνελ, σ’ ένα άγριο βουνό! 

Για μια στιγμή σταμάτησε το λεωφορείο. Κοίταξα μέσα και δεν είδα αυτή τη φορά εκεί την αδελφή μου. Τότε κατέβηκαν και οι δύο σκοτεινές και απαίσιες μορφές και με ανείπωτο μίσος μου είπαν: “Τί να σου κάνουμε; Είχαμε ετοιμάσει “καλό” τόπο για να περιποιηθούμε την αδελφή σου. Αλλά ας έχει χάρη που την πήραν από τα χέρια μας οι προσευχές αυτού του … (είπαν μία ύβρη) του τάδε!”

Συγκλονίστηκα ακούγοντας αυτά, και πράγματι βλέπω την αδελφή μου μ’ ένα λευκό φόρεμα να ανεβαίνει βιαστική , ανάλαφρα, μια στενή σκαλίτσα και να βρίσκεται σ’ έναν τόπο υψηλό και φωτεινό. Και τότε γυρίζει και μου λέει ανακουφισμένη:

– Σώθηκα! Τώρα είμαι καλά. Αλλά κάνε λίγο αγώνα, αδελφέ μου, να πάω και καλύτερα!…

Το ερώτημα όμως είναι το εξής: Μπορούμε να αδιαφορούμε για την ψυχή μας και τη σωτηρία μας και να περιμένουμε από τους άλλους να μας σώσουν; Δεν θα βρίσκονται πάντοτε οι αγιασμένοι άνθρωποι της αγάπης, που έχουν δυνατή προσευχή και παρρησία προς τον Θεό, ώστε να σωθεί μια ψυχή. Μπορούμε να αδιαφορούμε και να διακινδυνεύουμε το μέλλον της αθάνατης ψυχής μας στην αιωνιότητα; Πώς θα παρουσιαστούμε μπροστά στον Θεό μας παραμορφωμένοι από την κακία, την απληστία, τον εγωισμό και άλλα βρωμερά πάθη φορώντας το αποκρουστικό προσωπείο της αμαρτίας; Ο άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος το χαρακτηρίζει “ειδεχθές προσωπείον” , το οποίο καλύπτει την θεϊκή ομορφιά της ψυχούλας μας, που την έχει δημιουργήσει ο πανάγαθος Θεός μας κατ’ εικόνα δική Του.

Η ψυχούλα μας είναι “λογικό πνεύμα , ελαφρό, πολύ σοφό και λεπτό, πολύ γαλήνιο, γλυκό και πράο, φιλοτεχνημένο με χάρη και ωραιότητα πάνω σε μέλη αόρατα, ευπρεπέστατα και πολύ αρεστά στον Θεό και στις χορείες των αγίων Αγγέλων” ( Άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός, προς τον άγιο Επιφάνιο, πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως) .

‘Ένας αγιασμένος Γέροντας αγιορείτης διηγήθηκε το εξής πνευματικό γεγονός, που τον αξίωσε ο Θεός να ζήσει σε μια αγρυπνία του κατά τη διάρκεια της προσευχής του: “Mου γεννήθηκε η αίσθησις της ψυχής μου. Ένιωθα ,δεν ξέρω πώς, έβλεπα νοερώς την ψυχή μου, το προσωπάκι της το αθώο, το αγγελικό. Το βλέμμα της, που δεν εξηγείται με λόγια. Τα δάκρυά μου τότε έτρεχαν γλυκά και αναπαυτικά!…”

«ΝΕΩΤΕΡΑ ΘΑΥΜΑΤΑ ΤΗΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΣΤΗ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑ & ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΑΙΩΝΙΟΤΗΤΑ» ΕΚΔΟΣΙΣ ΙΕΡΑΣ ΓΥΝΑΙΚΕΙΑΣ ΜΟΝΑΣΤΙΚΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΤΟΣ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ ΔΩΡΙΔΑ 2007

20 ΧΡΟΝΙΑ ΦΥΛΑΚΗ ΣΤΟΝ ΗΓΟΥΜΕΝΟ ΕΣΦΙΓΜΕΝΟΥ!! ΝΤΡΟΠΗ!!!

Κι άλλη αποτείχιση από τον π. Ιγνάτιο στη Ι. Μ. Φλωρίνης

Κι ἄλλος ἀγωνιστής Ἱερομόναχος, ποὺ ἀνήκει στὴν Ἱ. Μ. Φλωρίνης, καὶ ἕως τώρα ἔκανε ὑπομονή, προχώρησε σὲ Διακοπὴ Μνημοσύνου τοῦ Ἐπισκόπου του, ἀφοῦ αὐτὸς ἐπιμένει νὰ συμπορεύεται μὲ τοὺς παναιρετικοὺς τοῦ Φαναρίου καὶ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου.
Μάλιστα μὲ τὸ θαυμάσιο κήρυγμα ποὺ ἔκανε χθές, Κυριακή, κατέδιξε ὅτι ἡ ἀποτείχισή του εἶναι ὥριμος καρπὸς προσευχῆς, γνώσεως τῶν θεμάτων τῆς Πίστεως -ποὺ διασύρεται ἀπὸ τοὺς Οἰκουμενιστές- καὶ σταθερότητος στὴν διαχρονικὴ Παράδοση τῆς Ἐκκλησίας, ὅπως μᾶς τὴν παρέδωσαν οἱ ὑβρισθέντες, διωχθέντες καὶ θυσιασθέντες γιὰ τὴν Πίστη Ἅγιοι.

Καλὸ ἀγώνα, καλὴ ὑπομονὴ π. Ἰγνάτιε.

Προφητεία Οσίου Εφραίμ του Σύρου



Εις την Β' Παρουσίαν του Κυρίου
Ο των όλων Θεός έρχεται κρίναι ζώντας και νεκρούς...

Και θα ανοιχθούν τα φοβερά εκείνα βιβλία, όπου είναι γραμμένα και τα έργα μας και λόγοι και οι πράξεις μας, τα οποία είπαμε και επράξαμε εις αυτήν την ζωήν, δηλαδή οι διαλογισμοί και τα ενθυμήματα, για τα οποία θα αποδώσουμε λόγον εις τον Κριτήν. 

Τότε θα ζητηθή από τον καθένα μας η ομολογία της πίστεως και η συνταγή του βαπτίσματος, και την πίστι καθαρή από κάθε αίρεσι και την σφραγίδα άθραυστη και τον χιτώνα αμόλυντον... 

Μετά την χάριν (του αγίου βαπτίσματος) ο ποιών τα πονηρά έργα, εξέπεσε της χάριτος, και ο Χριστός αυτόν εις τίποτε δεν θα ωφελήση, εάν επιμένη εις την αμαρτίαν. Διότι έχει γραφεί, ότι όλοι θα παρασταθούμε εμπρός εις το βήμα του Χριστού, διά να προσκομίση κάθε ένας όσα έπραξε με το σώμα του, είτε καλόν είτε κακόν (Β' Κορ. 5, 10).

Διότι όσοι έχουν τα καλά έργα και τους καλούς καρπούς χωρίζονται από τους ακάρπους και αμαρτωλούς, οι οποίοι και θα εκλάψουν, σαν τον ήλιον. Αυτοί είναι όσοι εφύλαξαν τις εντολές του Κυρίου, οι ελεήμονες, οι φιλόπτωχοι, οι φιλόρφανοι, οι ξενοδοχούντες, οι αντιλήπτορες των καταπονουμένων, οι επισκέπται των ασθενών, οι πενθήσαντες τώρα, καθώς είπεν ο Κύριος, οι πτωχεύσαντες τώρα διά τον πλούτον που ευρίσκεται εις τους ορφανούς, οι συγχωρούντες τα παραπτώματα των αδελφών, οι φυλάξαντες την σφραγίδα της πίστεως άθραυστον και αμόλυντον από πάθε αίρεσιν.

*Οι ευρισκόμενοι πάλιν εξ αριστερών είναι οι άκαρποι, εκείνοι που έχουν παροξύνει τον Καλόν Ποιμένα, εκείνοι που τον καιρόν αυτόν της μετανοίας τον επέρασαν παίζοντες και τρυφώντες, οι οποίοι εδαπάνησαν σε ασωτεία, μέθη και ασπλαχνία όλον τον χρόνον της ζωής των, σαν εκείνον τον πλούσιον, που ποτέ δεν ελέησε τον πτωχόν Λάζαρον, δι' αυτό και κατεκρίθησαν, ως ανελεήμονες και άσπλαχνοι και μη έχοντες καρπούς μετανοίας, ούτε έλαιον εις τας λαμπάδας των.

*Επειδή δεν ελεήσατε, έτσι και τώρα δεν θα ελεηθείτε, επειδή της φωνής μου δεν ακούσατε, έτσι ούτε εγώ τώρα θα ακούσω τους δικούς σας οδυρμούς. Διότι δεν διακονήσατε εμένα, ούτε με εθρέψατε πεινώντα, ούτε με εποτίσατε διψώντα, ούτε με εφιλοξενήσατε, ούτε γυμνητεύοντα με ενδύσατε, ούτε ασθενούντα με επισκεφθήκατε, ούτε όταν ήμουν εις την φυλακήν ήλθατε προς με. Άλλου Κυρίου εγίνατε εργάται και υπουργοί, δηλαδή του Διαβόλου...

*Τότε θα στενάζουν άρχοντες και πλούσιοι άσπλαχνοι, και θα προσβλέπουν παντού στενοχωρούμενοι, και κανείς δεν θα υπάρχει να μπορή να βοηθήση. Ούτε ο πλούτος φαίνεται, ούτε οι κόλακες παρεβρίσκονται, ούτε θα εύρουν έλεος, διότι δεν ελέησαν, ούτε προαπέστειλαν, δια να εύρουν... η γαρ κρίσις ανίλεως τω μη πράξαντι έλεος.

*Ας μη απιστήση κανείς, ότι είναι μόνον λόγια που λέγονται για την κρίσι. Αλλά με ακρίβεια και με ασφάλεια όλοι να πιστεύσουμε εις τον Κύριον, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών και κρίσις και ανταπόδοσις και των καλών και των κακών, κατά τις θείες Γραφές. Και παραβλέποντες όλα τα πρόσκαιρα, περιφρονούντες αυτά, να φροντίσουμε διά τα όσα αφορούν εις την απολογίαν και παράστασί μας εις το φοβερό βήμα, και την φρικτήν εκείνην ημέρα και φοβερήν ώραν...,η οποία θα δοκιμάση όλην την ζωήν.


(Αγ. Εφραίμ ο Σύρος) Ορθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Έκδοσις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ" 

Από δω και πέρα έχουμε να κάνουμε με συνειδητούς ψευδεπισκόπους, ακόλουθους της Κολυμπαρίου Συνόδου!



Ἀξιολύπητοι ψευδεπίσκοποι θὰ ἀπαιτήσουν ἀπὸ τοὺς ἱερεῖς (ἢ τοὺς ψάλτες) νὰ διαβάσουν στὸ Λαὸ τοῦ Θεοῦ αὐτὸ τὸ ἐξ ἴσου αἱρετικό –μὲ τὶς ἀποφάσεις τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου– κείμενο! Περιμένουμε νὰ δοῦμε, ἂν τὸ ἴδιο ἀξιολύπητοι παπάδες θὰ τὸ διαβάσουν στὸ λαό, ἀποδεικνύοντας ὅτι εἶναι πιστοὶ ὑπάλληλοι αἱρετικῶν ψευδεπισκοπων κι ὄχι ὑπηρέτες τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ!

Διαβάζουμε στὸ κατάπτυστο αὐτὸ κείμενο ἀπὸ τὸ ὁποῖο ἀπουσιάζει τραγικὰ ἡ ὀρθόδοξη ταυτότητα τῶν Ἐπισκόπων ποὺ τὸ συνέγραψαν καὶ τὸ προσυπέγραψαν:

• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Η Ορθόδοξη Εκκλησία εκφράζει την ενότητα και την καθολικότητά Της δια των Ιερών Μυστηρίων. Η συνοδικότητα υπηρετεί την ενότητα και διαπνέει την οργάνωση της Εκκλησίας, τον τρόπο που λαμβάνονται οι αποφάσεις Της και καθορίζει την πορεία Της.
Ἔτσι ἔπρεπε νὰ εἶναι. Στὴν πράξη ὅμως, στὴν Κολυμπάριο Σύνοδοδολοφονήθηκε ἡ Συνοδικότητα, ἀφοῦ σ’ αὐτὴν ἀποφάσισε 10 ἄνθρωποι, ὅλη δὲ ἡ ὑπόλοιπη Ἐκκλησία, διὰ τῶν ἀποφάσεων τῆς Συνόδου τέθηκε στὸ περιθώριο!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Η Αγία Σύνοδος δεν αναφέρθηκε μόνον στο κύρος των γνωστών Οικουμενικών Συνόδων, αλλά σε αυτήν για πρώτη φορά αναγνωρίσθηκαν ως Σύνοδοι «καθολικού κύρους», δηλαδή ως Οικουμενικές, η Μεγάλη Σύνοδος επί Μεγάλου Φωτίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (879–880), οι επί αγίου Γρηγορίου του Παλαμά Μεγάλες Σύνοδοι (1341, 1351, 1368), και οι εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλες και Αγίες Σύνοδοι για την αποκήρυξη της ενωτικής Συνόδου της Φλωρεντίας (1438–1439), των προτεσταντικών δοξασιών (1638, 1642, 1672, 1691) και του εθνοφυλετισμού ως εκκλησιολογικής αιρέσεως (1872).


Τεράστιο ψεῦδος! Δὲν ἀναγνωρίστηκαν, ἀλλὰ ἁπλῶς ἀναφέρθηκαν! Στὴν πράξη ἐξοβελίστηκαν ὄχι μόνο αὐτὲς οἱ Σύνοδοι, ἀλλ’ ὅλες οἱ Ὀρθόδοξες Σύνοδοι, ἀφοῦ δὲν ἐφαρμόστηκαν, ἀλλ’ ἀνατράπηκαν, ὅλα ὅσα αὐτὲς οἱ Σύνοδοι ἀποφάσισαν καὶ «διατάζουν» γιὰ τοὺς αἱρετικούς (τῶν ὁποίων ἀκόμα καὶ ὁ χαρακτηρισμὸς ἀπουσιάζει ἀπὸ τὶς Κολυμπάριες ἀποφάσεις) γιὰ νὰ δρομολογηθεῖ ἡ ἐπίσημη ἀναγνώρισή τους καὶλεκτικὰὡς Ἐκκλησιῶν!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Για την ορθόδοξη Εκκλησία η οικογένεια αποτελεί καρπό της «εις Χριστόν και εις την Εκκλησίαν» μυστηριακής ενώσεως ανδρός και γυναικός και είναι η μόνη εγγύηση της γεννήσεως και της ανατροφής των τέκνων.
Τὸ ἕνα ψεῦδος συναγωνίζεται τὸ ἄλλο. Οἱ Ἑλλαδίτες Ἐπίσκοποι παραπλανοῦν τὸ Λαό, ἀφοῦ τοῦ ἀποκρύπτουν ὅτι, ἀπὸ δῶ καὶ πέρα, τὸ ὀρθόδοξο μυστήριο τοῦ γάμου καταργεῖται, γιὰ κάθε ἕνα ποὺ θὰ ἐπικαλεῖται λόγους «οἰκονομίας»!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Η Εκκλησία τονίζει διαρκώς την αξία της εγκρατείας, της χριστιανικής ασκήσεως. Η χριστιανική άσκηση δεν διακόπτει την σχέση του ανθρώπου με την ζωή και τον συνάνθρωπο, αλλά τον συνδέει με την μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. Δεν αφορά μόνον τους μοναχούς. Το ασκητικό ήθος είναι χαρακτηριστικό της χριστιανικής ζωής.
Ὅλα τὰ παραπανω, ἀσφαλῶς καὶ ἀποτελοῦν τὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας. Ἀντίθετα μὲ βάση «τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου» ὅλα αὐτὰ τίθενται πρὸς κατάργηση, ἀφοῦ διὰ τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου εἰσέρχονται στὴν Ἐκκλησία οἱ πρακτικὲς τῆς ἀντι–ησυχαστικῆς Ζηζιούλιας αἱραιτολογίας!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Η Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει τους διωγμούς, την εκδίωξη και δολοφονία μελών θρησκευτικών κοινοτήτων, τον εξαναγκασμό σε αλλαγή θρησκευτικής πίστεως, την εμπορία προσφύγων, τις απαγωγές, τα βασανιστήρια, τις απάνθρωπες εκτελέσεις, τις υλικές καταστροφές. Ιδιαίτερα εκφράζει την αγωνία Της για την κατάσταση των Χριστιανών και όλων των διωκωμένων μειονοτήτων στην Μέση Ανατολή και σε άλλα σημεία του κόσμου.
Πράγματι ἡ «Ορθόδοξη Εκκλησία καταδικάζει τους διωγμούς» καὶ ὅσα ἄλλα ἀναφέρει τὸ σκοταδιστικὸ κείμενο πρὸς τὸ Λαό, ἀλλὰ ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος ἔχει σὲ πρῶτο πλάνο τοὺς διωγμοὺςκατὰ τῶν Ὀρθοδόξων ποὺ ἀντιστέκονται στὴν διάλυση τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὴν βιαία ὑπαγωγή της στὸν Πάπα καὶ στὸν Ἀντίχριστο!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Βασικό έργο της Εκκλησίας είναι η Ιεραποστολή, δηλαδή ο αγώνας Της να δίνει συνεχώς την μαρτυρία της πίστεως και να κηρύττει το ευαγγέλιο είτε στους πιστούς που ζουν μέσα στις σύγχρονες εκκοσμικευμένες κοινωνίες είτε σε όσους δεν έχουν γνωρίσει ακόμη τον Χριστό.
Ο διάλογος κυρίως με τους ετεροδόξους χριστιανούς (άλλες χριστιανικές ομολογίες – αιρέσεις) γίνεται με βάση το χρέος της Εκκλησίας να μαρτυρεί προς κάθε κατεύθυνση την αλήθεια και την αποστολική πίστη. Έτσι γίνεται γνωστή σε αυτούς η γνησιότητα της Ορθόδοξης Παράδοσης, η αξία της πατερικής διδασκαλίας, η λειτουργική εμπειρία και η πίστη των Ορθοδόξων. Οι διάλογοι δεν σημαίνουν ούτε και θα σημαίνουν ποτέ οποιονδήποτε συμβιβασμό σε ζητήματα πίστεως.
Ἡ παραπλάνηση τοῦ Λαοῦ συνεχίζεται, ἀφοῦ οἱ ψευδεπίσκοποι ποὺ ὑπογράφουν αὐτὸ τὸ κείμενο, παρουσιάζουν τὴν Ὀρθόδοξη διδασκαλία καὶ Ὀρθοδοξη στάση πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ὡς περιεχόμενο τῶν ἀποφάσεων τῆς Κολυμπαρίου Συνόδου, ἡ ὁποία ἀποφάσισε –ὡς περιεχόμενο– τά …ἀντίθετα! Δηλαδὴ τὴν μὴ Ἱεραποστολὴ πρὸς τοὺς αἱρετικούς (ἀφοῦ δὲν τοὺς καλεῖ πρὸς μετάνοια, ἀποκήρυξη τῶν πλανῶν τους καὶ ἐπιστροφὴ στὴν Μία Ἐκκλησία)· τὸν μὴ διάλογο (ἀφοῦ ὡς διάλογο ἐννοεῖ τὴν συναλλαγὴ εἰς τὰ τῆς Πίστεως, τὸν συγκερασμὸ τῶν θεολογικῶν ἀπόψεων ἢ τὴν ἀνοχὴ τῶν κακοδοξιῶν τῶν αἱρετικῶν κι ὄχι τὴν διδασκαλία τῆς ἀλήθειας καὶ σὲ περίπτωση μὴ ἀποδοχῆς ἀπὸ αὐτοὺς «μετὰ μίαν καὶ δευτέραν νοπυθεσίαν» τὴν ἀπομάκρυνσηἀπ’ αὐτούς)!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Η Ορθόδοξη Εκκλησία είναι η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία, όπως αυτή ομολογείται στο Σύμβολο της Πίστεως.…
Οἱ Ἐπίσκοποι δὲν ἔχουν οὔτε ἱερό, οὔτε ὅσιο. Ὀρθὰ γράφουν ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Μία, ἀλλὰ δὲν ντρέπονται νὰ μᾶς ἀποκρύπτουν ὅτι ἡ Κολυμπάριος Σύνοδος –ἀθετώντας τὸ Σύμβολο τῆς Πίστεως–ἀποδέχτηκε πολλὲςἘκκλησίες, συνεχίζει νὰ ἀποδέχεται καὶ νὰ ὁμιλεῖ ἐπισήμως πλέον γιὰ τὶς ψευδεπίγραφες «ἐκκλησίες» τοῦ Παγκοσμίου Συμβουλίου Ἐκκλησιῶν, ἀντί –ὅπως ἔπρεπε, ἀφοῦ ἀποτελεῖ πολυχρόνιο αἴτημα τοῦ πιστοῦ Λαοῦ καὶ τῶν Ἁγίων της (π.χ. τοῦ ἁγίου Ἰουστίνου Πόποβιτς)– νὰ ἀποχωρήσειἀπὸ αὐτὸ τὸ Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν Ψευδῶν ἐκκλησιῶν.
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Τα κείμενα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδόξου Εκκλησίας αποτελούν αντικείμενο εμβαθύνσεως και περαιτέρω μελέτης. Αυτό ισχύει για όλες τις Συνόδους της Εκκλησίας.
Οἱ Ἐπίσκοποι καὶ σ’ αὐτὸ τὸ σημεῖο ρίχνουν στάχτη στὰ μάτια τοῦ Λαοῦ, ἀφοῦ δίνουν τὴν ἐντύπωση στοὺς ἀγνοοῦντες ὅτι οἱ ἀποφάσεις θὰ συζητηθοῦν δημοκρατικά! Ὅμως μὲ τὴν παράγραφο αὐτὴ οὐσιαστικὰ δηλώνουν ἐπίσημα ὅτι τὰ ἀποδέχονται τὶςἀποφάσεις ὡς Ὀρθόδοξες, ὡς ἀποφάσεις ἀληθινῆς Συνόδου ὑποχρεωτικῆς γιὰ ὅλους! Ἀποφάσεις ποὺ ὁ Λαὸς πρέπει νὰ μελετήσει, ἀποφάσεις …«θεόπνευστες» στὶς ὁποῖες ὁ Λαὸς πρέπει νὰ ἐγκύψει καὶ νὰ ἐμβαθύνει γιὰ νά …δηλητηριαστεῖ, ἀσφαλῶς, ἀπὸ τὸ –ὅσο ἐπιμελῶς– κακόδοξο δηλητήριο κατάφεραν νὰ συσσωρεύσουν!
• Με βάση τα συμπεράσματα της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου:
• Ο θεολογικός διάλογος δεν διακόπτεται. Προϋπόθεση απαραίτητη βεβαίως είναι να διατηρείται αλώβητη η θεολογική αλήθεια και ο διάλογος αυτός να πραγματοποιείται χωρίς φανατισμούς και διαιρέσεις, χωρίς παρασυναγωγές και σχίσματα, τα οποία πληγώνουν την ενότητα της Εκκλησίας.
Τα σχίσματα είναι δυσίατες πνευματικές ασθένειες. Σύμφωνα με τον ιερό Χρυσόστομο: «το σχίσαι Εκκλησίαν, και φιλονείκως διατεθήναι, και διχοστασίας εμποιείν, και της συνόδου διηνεκώς εαυτόν αποστερείν, ασύγγνωστον και κατηγορίας άξιον και πολλήν έχει την τιμωρίαν»
Στὴν συνέχεια οἱ ψευδεπίσκοποι ποὺ σχίζουν τὴν Ἐκκλησία τοῦ Κυρίου –κι ὄχι τὴν δικιά τους– ὁμιλοῦν καὶ μᾶς διδάσκουν περί …σχίσματος!!! Καὶ ὑπονοοῦν ὅτι σχίσμα θὰ κάνουν ὅσοι μείνουν πιστοὶ στὴν διδασκαλία καὶ τὸν Κύριο, κι ὄχι ἡ ἀφεντιά τους, ποὺδιακόπτουν τὴν σύνδεσή τους –διὰ τῆς ἀποδοχῆς τῆς ληστρικῆς Κολυμπαρίου Συνόδου– μὲ τὴν Ἐκκλησία Του! Καὶ ὅπως διαβάσαμε, κάποιο σχόλιο λέγει τὴν ἑξῆς πικρὴ ἀλήθεια:

«Είναι εκπληκτική η ταχύτητα με την οποία δηλητηριάζουν το σώμα της Εκκλησίας οι οικουμενιστές. Σαν να κάνουν ενδοφλέβια ένεση με δηλητήριο. Έτσι, για να πάει παντού ταυτόχρονα»!

Σημάτης Παναγιώτης

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΑΙΣΧΥΝΗΣ

ΓΕΡΩΝ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΜΟΝΑΧΟΣ,
ΙΕΡΑ ΚΑΛΥΒΗ ΖΩΟΔΟΧΟΥ ΠΗΓΗΣ,
ΙΕΡΑ ΣΚΗΤΗ ΑΓΙΟΥ ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΟΝΟΣ
ΚΟΥΤΛΟΥΜΟΥΣΙΟΥ - ΑΓΙΟΝ ΟΡΟΣ

Τετάρτη 25-01-2017 Αγίου Γρηγορίου του Θεολόγου

Ο ΑΓΙΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΛΟΓΓΙΝΟΣ 
ΚΑΙ ΟΙ ΕΛΛΗΝΕΣ 


Αδελφοί εν Χριστώ χάιρετε εν Κυρίω πάντοτε.

Δεν βρίσκω καταλληλότερο, ορθόδοξο, βιωματικό, Ιστορικό να σας παρουσιάσω προς τέρψη της πνευματικής σας αναζήτησης από τον βίο του Αγίου Επισκόπου Λογγίνου από το Μπαντσένι Ουκρανίας. Στην Ελλάδα η ποιότητα αυτή του Επισκόπου έχει εκλείψει προ πολλού. Τι υπάρχει όμως στην Ελλάδα τώρα; Επιτρέψατε μου λίγες γραμμές μόνο, για να μπορούμε να συγκρίνουμε, να συμπεράνουμε και τέλος να καταλήξουμε σε σοφές κοινές αποφάσεις αλλαγής της στάσεως της ζωής μας ως προς την Διοικούσα Εκκλησία για την σωτηρία της ψηχής μας.

Πριν αρκετό χρόνο άκουσα ότι, το όνομα του Αρχιεπισκόπου Πάσης Ελλάδος κ. Ιερώνυμου Β' και άλλα (17) δέκα επτά ονόματα Αρχιερέων της Αισχύνης από την Ελλαδική Εκκλησία ευρίσκονται στην Λίστα Λαγκάρντ και είναι μόνο αυτό; Σας ερωτώ αδελφοί μου θα συνεχίσουμε να εμπιστευόμαστε την Ορθόδοξο Εκκλησία του Χριστού μας σε αυτούς τους ειδωλολάτρες; 

Δύο λόγια για τον άγιο επίσκοπο τα οποία δεν θα τα βρείτε στην συνέντευξη του. 

Όταν ένα από τα παιδάκια με έϊτς που περιθάλπτει στο ανδρικό μοναστήρι του ο άγιος, εκοιμήθη εν Κυρίω, το επήρε στην αγκαλιά του, επήγε μπροστά στην Αγία και Θαυματουργό εικόνα της Παναγίας μας στο Μποϊάν και προσευχήθηκε γι'αυτό και το θαύμα έγινε, ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός επέστρεψε την ψυχή του παιδιού στο σώμα του.

Το όνομα του Αγίου Επισκόπου Λογγίνου θα ακουστεί στην πατρίδα μας προς χαροποίηση των Χριστιανών μας, περισσότερο στο εγγύς μέλλον.


Ο Κύριος Ιησούς Χριστός
και η Υπεραγία Μητέρα Του
η επονομαζομένη 
Παναγία Αρβανίτισσα 
να σας ευλογούν.
Γέρων Νεκτάριος Μοναχός


Πνευματικός σεισμός! Διακοπή μνημοσύνου 
και στην εκκλησία της Ουκρανίας!


Ο Επίσκοπος Λογγίνος απὀ Μπαντσένι (Banceni), περιοχή Τσερναούτσι (Cernauti), ο οποίος έχει ως Μητροπολίτη τον Σεβασμιώτατο Ονούφριο του Κιέβου και πάσης Ουκρανίας που ανήκει στο Πατριαρχείο Μόσχας, διέκοψε το μνημὀσυνο του Πατριάρχη Κύριλλου.

Ο Επίσκοπος Λογγίνος απὀ Μπαντσένι (Banceni), περιοχή Τσερναούτσι (Cernauti), ο οποίος έχει ως Μητροπολίτη τον Σεβασμιώτατο Ονούφριο του Κιέβου και πάσης Ουκρανίας που ανήκει στο Πατριαρχείο Μόσχας, διέκοψε το μνημὀσυνο του Πατριάρχη Κύριλλου στην Θεία Λειτουργία και σε όλες τις ακολουθείες της Εκκλησίας μετά την αποδοχή απο την Σύνοδο της Ρώσικης Ορθόδοξης Εκκλησίας των κειμένων του εγγράφου-σχέδιο της 5ης συναντήσης από Σαμπεζύ, αλλά και λόγω συνάντησης μεταξύ Πάπα και Πατριάρχη Κυρίλλου στην Αβάνα και της έκδοσης του κοινοὐ κείμενου με «κοινή ευλογία» που αναγνωρίζει πονηρά τον παπισμό ως Εκκλησία.
Ο Επίσκοπος Λογγίνος έλαβε τον τίτλο του «Ήρωα της Ουκρανίας" για το σπουδαίο του φιλανθρωπικό έργο, έχοντας σε φροντίδα δύο ορφανοτροφεία με 400 ορφανά από τα οποία πολλά είναι με ειδικές ανάγκες και ένα νοσοκομείο με παιδιά με AIDS από τα οποία μερικά θεραπεύτηκαν με θαυμαστό τρόπο μετά από την συμμετοχή τους στις θείες ακολουθίες και την προσώπικη προσευχή του Μητροπολίτη. Ο ίδιος είναι ηγούμενος των μοναστηρίων Μπαντσένι (ανδρικό) και Μποιάν (γυναικείο).

Επίσκοπος Λογγίνος-Πατέρας 400 παιδιών!
Μία συνέντευξη που αγγίζει την ψυχή!

Δεν είναι ακαδημαικός, ούτε εφευρέτης, ούτε εξωγήινος. Είναι εθνικός ήρωας στην Ουκρανία παρότι είναι Ρουμάνος.
Γιατί;
Επειδή είναι ΑΝΘΡΩΠΟΣ.
Είναι 50 ετών και έχει 400 παιδιά. Τα 33 από αυτά τα έχει υιοθετήσει,ενώ έχει την κηδεμονία των υπόλοιπων. Τα μεγαλώνει σε δύο μοναστήρια.Στο Μπαντσένι και στο Μποιάν.
Πρόκειται για τον επίσκοπο Λογγίνο. Τον γνωρίσατε πρώτη φορά μέσα από την ταινία «ΤΟ ΦΡΟΥΡΙΟ». Όταν γυρίστηκε η ταινία ήταν ο ιερομόναχος Μιχαήλ(Ζαρ).
Ξέρω ότι αυτή η ταινία άγγιξε πολλές ψυχές.Ξέρω πως άγγιξε τις ευαισθητες χορδές πολλών. Είναι μία ταινία για αγγέλους και αγίους ή αλλιώς για αγάπη και χριστιανική ομολογία. Είναι για την ψυχή μία δοκιμασία.
Η παρουσία του Θεού σε αυτό το μοναστήρι είναι έντονη, τα θαύματα καθημερινά.

Σας παρουσιάζω λοιπόν μία συνέντευξη του επίσκοπου Λογγίνου, εξίσου συγκινητική που ίσως βοηθήσει να αναθεωρήσουμε πολλά.


Δοκίμασα πολλά στη ζωή μου αλλά όλοι οι δρόμοι με οδήγησαν στην εκκλησία, στην πίστη, στον Θεό.Εαν θα μου έλεγε κάποιος όταν έμεινα ορφανός και μόνος σε αυτόν τον κόσμο, πήγαινε στο μοναστήρι να γίνεις μοναχός, να υπηρετήσεις τον Κύριο, θα πήγαινα.
Ο Θεός όμως μου έδωσε άλλον σταυρό,άλλον δρόμο,για να περάσω από πολλά βάσανα και θλίψεις και να φτάσω εκεί που βρίσκομαι σήμερα. Επειδή όταν έμεινα μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο...

-Σε ποιά ηλικία;
-Στα δεκαέξι μου.Ήμουν μικρός και φιλάσθενος.Εργαζόμουν πολύ. Μία μέρα πήγαινα σχολείο και μία μέρα άρμεγα τις αγελάδες στην φάρμα για να μπορώ να ζήσω..
Την νύχτα φύλαγα τις αγελάδες στην φάρμα, καθάριζα, και το πρωί πήγαινα στο σχολείο. Όλα τα παιδιά έφευγαν από κοντά μου επειδή μύριζα κοπριά, εγώ όμως είχα μέσα μου ειρήνη…
Και έτσι άρχισε η ζωή μου.Θυμάμαι όμως τον μεγαλύτερο πόνο μου...
Βγαίνοντας στο κατώφλι του σπιτιού μου και βλέποντας να βγαίνει ο καπνός από τις καμινάδες των γειτόνων,ρωτούσα τον Θεό:
«Θεέ μου, γιατί δεν έχω και εγώ ξύλα για να ανάψω φωτιά; Και πήγαινα, έβαζα όλα τα μαξιλάρια όπως τότε που κοιμόμουν με την μητέρα -η μητέρα ήταν άρρωστη και ήταν πολύ δύσκολα- και έβαζα τα μαξιλάρια πάνω στην σόμπα, ντυνόμουν, σκεπάζομουν με το πουπουλένιο πάπλωμα και ήμουν πολύ ευτυχισμένος εκεί κοντά στην μητέρα μου.
Έτσι συνέχισα και όταν δεν την είχα. Μόνο που μου έλειπε η μητέρα και κοιμόμουν αγκαλιά με τα ρούχα της και την φωτογραφία της.Έτσι κοιμήθηκα πολλά χρόνια, η ψυχή μου όμως σχιζόνταν από την νοσταλγία της μητέρας μου. Επειδή σαν εκείνην δεν είχα κανέναν.
Και όταν πεινούσα,πάλι ρωτούσα τον Θεό:
«Κύριε, γιατί δεν έχω τουλάχιστον ένα κομμάτι ψωμί;» Αφού δεν έχω ξύλα,τουλάχιστον να έχω ψωμί! Αφού μου πήρες την μανούλα, Κύριε, τουλάχιστον δώσε μου κάτι απ'όλα αυτά!»
Αλλά ο Θεός δεν μου απαντούσε τότε, επειδή δεν ήταν η στιγμή να μου απαντήσει, αλλά μου απαντάει σήμερα. Εαν είχα τότε απ'όλα, δεν θα είχαν αυτά τα τετρακόσια παιδια σήμερα, αυτά που έχουν.

-Πώς ξεπεράσατε αυτό το γεγονός που σας σημάδεψε, τον θάνατο της μητέρας σας;
-Διάβαζα όλο το βράδυ προσευχές,επειδή είχα μέσα μου έναν φόβο όταν νύχτωνε. Ήμουν μόνος στο σπίτι, διάβαζα προσευχές και έβαζα το βιβλίο κάτω από το μαξιλάρι. Μέχρι να κοιμηθώ όμως έβρεχα το μαξιλάρι με τα δάκρυά μου. Μου ήταν πολύ δύσκολο! Όμως αισθανόμουν και κάτι σαν ανακούφιση...δεν λέω ότι είδα κάτι, αλλά αισθανόμουν σαν να βρισκόμουν υπό την φροντίδα κάποιου. Αυτό είπε και η μητέρα πριν πεθάνει, ήταν τα τελευταία της λόγια: «Δεν έχω σε ποιόν να σε αφήσω,εαν σε αφήσω σε εκείνο το μέρος ή κάπου αλλού δεν θα σου φερθούν καλά, γι αυτό σε αφήνω στα χέρια του Θεού. 
Αυτός θα σε φροντίζει!


-Πότε σκεφτήκατε να πάτε στο μοναστήρι;Πώς σας ήλθε η ιδέα να ξεκινήσετε το μοναστήρι στο Μπαντσένι;
Εγώ πέρασα πολλά στη ζωή μου.Παντρεύτηκα,είχα οικογένεια,είχα τρία παιδιά-ή θα έλεγα την έχω και σήμερα,πνευματική οικογένεια.Είχα μία ζωή ήσυχη,ήμουν ιερέας,λειτουργούσα...όμως στην καρδιά μου είχα πόθο να πάω στο μοναστήρι.

Όταν έβλεπα μοναχούς ή μοναχές στα μοναστήρια ή έρχονταν σε εμάς ή όταν ήλθαν οι καλύτεροι καιροί για την χώρα,οι ευλογημένοι....Ο πατέρας Υάκινθος ερχόνταν σε εμάς και όταν πέθανε,όλο το χωριό έτρεχε για να δει πως είναι ένας μοναχός.Ο πόθος ήταν μεγάλος,αλλά δεν ήξερα ότι ο καθένας θα μπορούσε να πάει στο μοναστήρι να αγαπήσει τον Θεό.Σκέφτηκα ότι εκεί πηγαίνουν άνθρωποι εκλεκτοί.Όταν ήμουν στο μοναστήρι και κυμάτιζαν από τον αέρα οι μανδύες των μοναχών,όταν περνούσαν από κοντά μου,εμένα μου φαίνονταν πως με νανουρίζουν,τόσο καλά αισθανόμουν.
Έπειτα αποφασίσαμε με την πρεσβυτέρα-είχαμε ήδη τρία παιδια-να υπηρετήσουμε τον Θεό με πιο σκληρή άσκηση, να μην κοιτάμε τα του σώματος αλλά τα της ψυχής.
Ένα ολόκληρο βράδυ συζητήσαμε και είχαμε την ίδια σκέψη:Να υιοθετήσουμε ορφανά.
Σίγουρα πήγαμε μαζί με την πρεσβυτέρα στο ορφανοτροφείο.Κοιτάγαμε,και όλο τρυγυρνούσαμε γύρω από ένα άρρωστο παιδί.
Μου λέει τότε:
-Τι όλο τριγυρίζεις κοντά του; Τόσα παιδιά υγιή βρίσκονται εδώ! Γιατί δεν κοιτάς τα άλλα;
Λέω τότε; «Ναί, πάμε στα άλλα παιδιά».Πάλι κοντά του όμως τριγυρνούσα και έλεγα:«Κοίτα το καημένο,δεν έχει κανέναν. Ποιός θα το βοηθήσει, ποιός θα το ταϊσει, ποιός θα το πλύνει;....και τελικά έτσι αποφασίσαμε και πήραμε τα δύο πρώτα παιδιά.


-Σε ποιάν ηλικία παντρευτήκατε και πότε μπήκατε στο μοναστήρι;
-Παντρεύτηκα 22 ετών,25 ετών χειροτονήθηκα και έπειτα το 1997 εγώ και η πρεσβυτέρα γίναμε μοναχοί -η πρεσβυτέρα μου είναι τώρα η μοναχή Σαλώμη. Τα παιδιά μας είναι όλα παντρεμένα, έχουμε και εγγονάκια, εμείς όμως συνεχίσαμε να υπηρετούμε τον Θεό από αυτόν τον δρόμο. Η μοναχή Σαλώμη ασχολείται πιο πολύ με τα παιδιά που έχουν Εϊτζ, μαζί με τις μοναχές απο την Μονή Μποιάν.

-Πόσες μοναχές ζουν εκεί;
-Εκατόν τριάντα μοναχές, οι οποίες φροντίζουν τα παιδιά

Δεν σκεφτηκα ποτέ ότι μπορει να έχω τόσα παιδια
-Θυμάστε όταν πήρατε το πρώτο παιδί και το πήγατε στο μοναστήρι;
-Τα πρώτα παιδιά τα πήρα στο μοναστήρι το 1991-92. Έπειτα πήρα δύο αδελφάκια που και αυτά τα υιοθέτησα.
Ανυπομονούσα να γυρίσω στο σπίτι,να τους κάνω το μπάνιο τους, πολύ μου αρέσει να κάνω μπάνιο στα παιδιά και να τα βάζω για ύπνο. Ότι έκανε η μητέρα μου, ήθελα να κάνω και εγώ: να τα φιλήσω και να τα αγκαλιάσω.
Εγώ ρωτούσα το βράδυ την μητέρα μου: «Μαμά,με ποιόν θα κοιμηθείς; Ήμασταν τέσσερα παιδιά. Εγώ επειδή ήμουν το μικρότερο και η μητέρα μου έλεγε: «με εσένα».
Έτσι και εγώ, όταν με ρωτούσαν: «Πατέρα,με ποιόν θα κοιμηθείς;» εγώ τους έλεγα: 
«Με εσάς» Αυτή ήταν η ευτυχία μας, επειδή μπορούσα να τα χαϊδέψω και ν απαλύνω τον πόνο τους.

-Και συνεχίσατε στο μοναστήρι. Από εκεί τα πήρατε στο μοναστήρι.Έπειτα,όλο πήρατε και πήρατε...
-Όλους θα τους έπαιρνα σπίτι. Σίγουρα δεν σκέφτηκα ποτέ ότι θα έχω κάποτε τόσα παιδιά.

-Τετρακόσια!
-Ναι. Και πάλι λίγα είναι. Πιο πολλά θα ήθελα, έχουμε την δυνατότητα. Δεν πρέπει μόνο να τα πάρεις αλλά να τους δείξεις και γονική στοργή. Σε εμάς δεν είναι όπως στα κρατικά, που τα κρατάνε μέχρι τα 18 τους. Τα παιδιά είναι δικά μας για όλη τους τη ζωή. Παντρεύτηκαν, τους κάναμε σπίτια...

-Έχετε παιδιά τόσο μεγάλα που ήδη παντρεύτηκαν;!
-Ναι,πολλά παιδιά παντρεύτηκαν, τώρα έχουμε από αυτά και εγγόνια. Όλο και πολλαπλασιάζονται και κάθε χρόνο φτιάχνουνε 10-20 σπίτια. Συνεχίζουμε. Μας δώρησαν γη, θα φτιάξουμε εκεί σπίτια για τα παιδιά…
Να τα μεγάλωσεις και να τα πετάξεις μετά στον δρόμο; Δεν πάει. Εαν τους δώσεις ένα σπιτάκι, μία δουλίτσα, τότε και αυτά με την σειρά τους θα συνεχίσουν να κάνουν το καλό, έτσι όπως τα μάθαμε εμείς.

-Σεβασμιώτατε πατέρα Λογγίνε. Δεν αποφύγατε να πάρετε κοντά σας παιδιά με αναπηρίες και με Έιτζ. Γιατί το κάνατε αυτό;. Δεν θα σας ήταν πιο εύκολο να πάρετε παιδιά υγιή-εγκαταλελειμένα, αλλά υγιή -και να τα μεγαλώσετε;
-Το σκέφτηκα και πολλοί με τρόμαζαν λέγοντάς μου πως θα είναι πολύ δύσκολα.
Τότε αλήθεια μου ήταν δύσκολο. Τώρα όμως δεν μου είναι καθόλου δύσκολο, επειδή είμαστε πολλοί μοναχοί στο μοναστήρι.

-Πόσοι είστε;
-Ογδόντατρεις. Και αυτοί στην συνέχεια θα σηκώσουν τον σταυρό που σήκωσα και εγώ. Βρίσκονται δίπλα μου, με βοηθούν πολύ, όπως και οι μοναχές από το γυναικείο μοναστήρι που έφτιαξα εκεί που ήταν η ενορία μου. Εκεί υπάρχει θαυματουργή εικόνα της Παναγίας (Μποϊαν), μπροστά στην οποία θεραπεύτηκαν πολλά παιδιά. Δεν φοβήθηκα και δεν φοβάμαι ούτε τώρα, επειδή όταν πήρα τα παιδιά, εκείνα διάλεξαν εμένα και όχι εγώ τα παιδιά

-Πώς;
-Όταν έμπαινα εκεί, άπλωναν όλα τα χέρια τους και μου έλεγαν ''Μαμά!''.
Δεν με έλεγανπατέρα,με έλεγαν μαμά. Υπήρχαν άρρωστα παιδιά που δεν τα έπαιρνε κανένας. Έπαιρναν όλοι τα υγιή.Μάχη γινόνταν.Εγώ έπαιρνα όλα εκείνα τα παιδιά που δεν έπαιρνε κανένας. Έπαιρνα 10-15 την φορά. Είμαι όμως πολύ ευτυχισμένος! Δεν μπορώ να εκφράσω πόση χαρά έχω στην ψυχή που ό Θεός μου έδωσε έλεος και οικτιρμό.

Και εσύ φοβάσαι;Δεν θα με πάρεις;
- Πότε αποφασίσατε να πάρετε παιδιά με Έιτζ; Πώς το αποφασίσατε;
-Η πρώτη περίπτωση ήταν ένα κοριτσάκι.Πήγα στο ορφανοτροφείο-έφερνα γάλα κάθε πρωί. Ο γιατρός εκεί μου είπε: «Θέλεις να δεις ένα παιδί με Έϊτζ;»
Είπα:«Θέλω να δω.Δεν είδα ποτέ μου»Και μπήκα.Τέσσερις πόρτες πέρασα μέχρι να φτάσω στο παιδί αυτό και ήταν μόνο του.Ήταν δύο ή τριών μηνών.Ήταν κόκκινη από το κλάμα.Έκλαιγε,σταματούσε και ξανά έκλαιγε,αλλά κανείς δεν την άκουγε. Πότε-πότε έμπαινε η νοσοκόμα, την τάιζε, την άλλαζε και έτσι τελείωναν όλα. Δεν υπήρχε κανείς να μείνει κοντά της, να την φροντίσει.
Τότε εγώ έβαλα τα χέρια πίσω στην πλάτη, βλέποντας τους γιατρούς πως φυλάγονταν.
Το έκανα μην τυχόν την αγγίξω και μολύνω τα άλλα παιδιά.

-Σκεφτήκατε τα παιδιά,όχι τον εαυτό σας.


-Τα παιδιά σκέφτηκα, μήπως τα μολύνω με κάτι.Έφυγα και οδηγούσα μόνος το αυτοκίνητο. Προχωρώντας στον δρόμο, ενώ είχα φτάσει κοντά στο μοναστήρι -και μη νομίσει κάποιος πως δεν ξέρω τι μου συνέβη- εμφανίστηκε το παιδί εκείνο μπροστά στο αυτοκίνητο…
Σαν να ήταν στον αέρα το κοριτσάκι εκείνο και μου χαμογελούσε από το κρεβατάκι της. Είχε πονέσει η ψυχή μου όταν την αντίκρυσα και μου φάνηκε σαν να μου λέει «Και εσύ με φοβάσαι; Δεν θα με πάρεις;»
Μείωσα ταχύτητα και άρχισε να με πονάει το κεφάλι. Μόλις έφτασα στο μοναστήρι άφησα το αυτοκίνητο και πήγα στο δάσος να περπατήσω, αισθανόμουν ένα βάρος..
Ξαφνικά, βλέπω μπροστά στα μάτια μου εκείνο το κοριτσάκι. «Δεν φοβάμαι. Θα σε πάρω»της λέω. Όλα τότε εξαφανίστηκαν, ακόμη και ο πονοκέφαλος.
Πήγα στο μοναστήρι και παρακάλεσα τους μοναχούς: «Ετοιμάστε ένα όμορφο δωμάτιο, με νερό, θα πάω αύριο να την φέρω».
Το βράδυ εκείνο έφερα τα πιο ωραία έπιπλα. Παρακάλεσα κάποιους φίλους μου να μου φέρουν το πιο όμορφο κρεβάτι για το πιο δυστυχισμένο πλάσμα. Να δείτε όμως το κορίτσι. Ένας άγγελος είναι..!

Το πρώτο θαύμα. «Εαν δεν ακούσεις, αύριο θα πεθάνει»
-Πόσων ετών είναι τώρα;
-Είναι 12 ετών, αλλά μόνο στην αγκαλιά μου κάθεται. Όταν με βλέπει φωνάζει:' 'Πατέρα'',και τους παραμερίζει όλους για να φτάσει πρώτη κοντά μου.
Έτσι μικρούλα λοιπόν την πήρα. Κατά τρόπο θαυμαστό από τις 2 εως τις 4 το πρωί, όταν στο μοναστήρι κάνουμε Θεία Λειτουργία ποτέ δεν κοιμάται. Ξυπνούσε, την είδα μία φορά στην εκκλησία -αν και δεν επιτρέπεται. Όταν έβλεπε άλλα παιδιά έτρεμε, τόσο πολύ ήθελε να παίξει μαζί τους, αλλά δεν την αφήναμε να έλθει σε επαφή με τα άλλα παιδιά.

-Φοβόσασταν μήπως μολύνει τα άλλα παιδιά;
-Όχι, το είχαν απαγορεύσει οι γιατροί. Μας είπαν να κοιμάται χωριστά, να τρώει μόνη της.

-Απομονωμένη;
-Ναι, πλήρως απομονωμένη. Στην εκκλησία όμως κυκλοφορούσε ελεύθερα. Εμείς οι μεγάλοι την παίρναμε αγκαλιά και την φιλούσαμε αφού δεν υπήρχε κάτι να φοβηθούμε, αλλά για να μην υπάρξει πρόβλημα με τους άλλους. Και το βράδυ λοιπόν τριγυρνούσε στον ναό, πήγαινε κοντά στον κάθε μοναχό και τραβούσε το κομποσχοίνι και χαμογελούσε στον ώρες, όσο κρατούσε η Θεία Λειτουργία.
Μία φορά φώναξα κάπως πιο αυστηρά: «Τα παιδιά τέτοιαν ώρα πρέπει να κοιμούνται. Γιατί είναι στην εκκλησία;» Ποτέ δεν ήθελε να κοιμηθεί εκείνη την ώρα και με το έλεος του Θεού θεραπεύτηκε!
Ένας ιερομόναχος που πολύ την αγαπούσε, ο πατήρ Σιλουανός μου έλεγε:
«Δεν μπορείτε να κάνετε κάτι για να μην πεθάνει;»
Εμείς περιμέναμε ότι θα πεθάνει, μέρα παρά μέρα. Εαν όχι σήμερα, αύριο.Έτσι μας έλεγαν οι γιατροί. Αυτό επειδή είχε μία βαριά μορφή Έίτζ, 4ου βαθμού, δεν ξέρω πως το λένε εδώ στην Ρουμανία.
Εγώ είπα ότι δεν μπορώ να κάνω τίποτα και έδειξα τον ουρανό. Ο π.Σιλουανός τότε άρχισε να κλαίει και μαζί του έκλαιγα και εγώ και... ο ελεήμων Θεός την θεράπευσε. Όταν έκαναν αναλύσεις στο παιδί, είδαν ότι δεν είχε πια τίποτα.

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας του Μποϊαν

-Είναι το μόνο παιδί, από τα τετρακόσια, στο οποίο έγινε κάποιο θαύμα;
-Έχουμε ογδόντα δύο παιδιά με Έϊτζ και θεραπεύτηκαν επτά.

-Ήταν θαύμα Θεού; Είστε πεπεισμένος;
-Ναι, είμαι πεπεισμένος ότι ήταν θαύμα Θεού. Κανείς δεν μπορούσε να κάνει κάτι άλλο. Εμείς δεν αποκλείουμε την ιατρική, δεν είμαστε ενάντια. Άλλωστε παίρνω τα φάρμακα που μου έδωσαν οι γιατροί για την καρδιά. Μάλιστα τα παιδιά με Έϊτζ ξέρουν πως είμαι άρρωστος σαν εκείνα και ότι παίρνουμε τα ίδια φάρμακα. Θέλω να τους δώσω θάρρος.

-Τους είπατε ότι έχετε Έϊτζ;
-Όχι, τους είπα ότι είμαι άρρωστος σαν και εκείνα. Να πω πω ψέματα δεν μπορώ, αλλά τους είπα: «Κοιτάχτε τα φάρμακά μου. Έχω και κόκκινα και άσπρα και έγχρωμα», επειδή κάποιος έπιασε ένα από τα μεγαλύτερα παιδια με 'Είτζ, έναν 11χρονο και του είπε:
«Εσύ ξέρεις τι αρρώστια έχεις; Αυτό και αυτό».
Εκείνο τότε άρχισε να κλαίει δυνατά και να φωνάζει: «Γιατί με έφερε η μαμά μου σε αυτόν τον κόσμο; Δεν θέλω να ζήσω πια».
Τότε οι αδελφές μου είπαν: «Ελάτε επειδή είναι πολύ στενοχωρημένος, δεν τρώει και όλο κλαίει».
Πήγα εκεί και του είπα: «Σεργκέι και εγώ είμαι άρρωστος σαν εσένα, κοίτα, παίρνω χάπια και φάρμακα. Πρέπει όμως να πιστεύουμε, για να πάνε όλα καλά. Τι αδέλφια είμαστε αν θυμώνεις έτσι; Εγώ περίμενα να είσαι δυνατός να με βοηθήσεις και εμένα, και τώρα...»
Άρχισε τότε να γελάει και είπε: «Πατέρα, εγώ σε αγαπώ! Δεν θα ξανακλάψω ποτέ!»
Και από τότε το παιδί είναι εύθυμο. Με τον καιρό όμως πρέπει να τους πούμε την αλήθεια, για να μην το κάνει κάποιος ξένος και τους προκαλέσει πόνο.
Δεν ξέρω...Είναι τόσο όμορφα και τόσο καλόψυχα…
Εαν κάποτε τα επισκεφτείτε θα δείτε ότι αυτά τα παιδιά είναι λες και κατέβηκαν από τον ουρανό. Φαίνεται όμως ο πόνος στην καρδιά τους.Φαίνεται!


Αφήστε τον να πεθάνει ήσυχα, δεν έχουμε τι να του κάνουμε!
Είχαμε ένα άλλο παιδί με δύο καρκίνους. Το βράδυ, όταν έπαιρνε την τελευταία του πνοή το παιδί αυτό, ήλθαν όλοι οι γιατροί, κοίταξαν και είπαν:
«Αφήστε τον να πεθάνει ήσυχα, δεν έχουμε τι να του κάνουμε».
Ήταν δύο ετών και ζύγιζε έξι κιλά, ανέδυε μία μυρωδιά έντονη, ήταν σε άσχημη κατάσταση.
Τον πήρα στην αγκαλιά μου και άρχισα να κλαίω δυνατά. Το λυπόμουν τόσο πολύ που είπα: «Να ήταν εδώ η μαμά..!». Στον μεγάλο πόνο μόνο η μητέρα μπορεί να απαλύνει τον πόνο. Ο καθένας είχε ή έχει μητέρα και ξέρουμε πως όταν πονάμε, εαν εκείνη κολλήσει τα χείλη της στο μέτωπό μας ή μας αγκαλιάσει, ξεχνούμε τα πάντα.
Μέσα σε αυτόν τον πόνο, έκλαιγα με το παιδί αγκαλιά και σκέφτηκα: εαν ήταν η μαμά του εδώ να τον αγκαλιάσει, θα του ήταν πιο εύκολο ακόμη και να πεθάνει.
Αλλά ο Θεός έκανε το θαύμα Του. Τον πήγα μπροστά στην εικόνα της Παναγίας του Μποϊάν και όπως τον κρατούσα αγκαλιά τον έβαλα μπροστά στην εικόνα.
Δεν ήταν κανείς εκεί και άρχισα να προσεύχομαι:
«Παναγία μου, δεν έχει κανέναν σε αυτόν τον κόσμο. Είναι ένα ορφανό. Εαν μπορείς βοήθησέ το!»
Το παιδί άρχισε να αναπνέει ξανά αφού μέχρι τότε ανέπνεε δύσκολα. Άρχισε να κουνάει τα χέρια του, το κεφαλάκι, τα πόδια… το πρωί μάλιστα άρχισε να τρώει. Τώρα είναι δόκιμος στο μοναστήρι μας, Ιωάννη τον λένε.


-Πώς ''μοιράζεστε''στα παιδιά;
-Με ένα φιλί. Τα αγκαλιάζω. Πιο πολύ όμως κλαίω όταν δεν τα βλέπω. Στα άρρωστα παιδιά, όταν μπαίνω και βλέπω τον πόνο, όταν βλέπω αυτά που δεν έχουν πόδια, χέρια, που κάθονται μόνο στο κρεβάτ ι-υπάρχουν αρκετά παιδιά σε αυτήν την κατάσταση- μου έρχεται να κλάψω, αλλά δεν μπορώ επειδή πρέπει να τα ενισχύσω, τους χαμογελάω πάντοτε.
Αν δω κάποιον που θέλει να κλάψει, του το απαγορεύω. Για τα παιδιά, επειδή πρέπει να βλέπουν ότι όλοι είμαστε ευτυχισμένοι και σηκώνουμε τον σταυρό μας.
Σίγουρα ο Θεός εργάζεται στην καρδιά τους. Ο Θεός στέλνει κάτι το ξεχωριστό σε αυτά τα παιδιά. Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, αλλά σε εμάς όλα, δεν ξέρω γιατί, σκεπάζονται με μία θεϊκή αγάπη, με κάτι το ουράνιο, που μας δίνει αυτή την δύναμη.
Δεν ξέρω πως βρίσκω τόση δύναμη -σίγουρα από το Θεό- για να δώσω σε όλα την ίδια αγάπη.


Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος

-Σας μένει καιρό να κάνετε τον κανόνα σας;
Τώρα είσαστε βοηθός επισκόπου. Τα καταφέρνετε. Πιστεύω ότι τώρα παλεύετε πιο πολύ με τον χρόνο.
-Σίγουρα είναι πολύ πιο δύσκολα. Δεν επιθύμησα ποτέ να γίνω επίσκοπος, πρώτον επειδή είμαι ανάξιος και δεύτερον πρέπει να αφιερώνω πολύ χρόνο στα παιδιά. Πολλές φορές δεν κοιμάμαι τη νύχτα. Πρέπει να έχουμε φαγητό και ρούχα εγκαίρως. Επίσης να έχουμε ζέστη, φάρμακα, νοσοκομεία. Πολλά παιδιά τα εγχειρίσαμε στο εξωτερικό, στην Γερμανία και σε άλλες χώρες, είναι πολύ δύσκολο. Τώρα είμαι ακόμη πιο απασχολημένος. Ο Θεός με το έλεός Του με βοηθάει να μην αφήσω κάτι στην άκρη.

-Καταφέρνετε να τους δείτε όλους καθημερινά;
-Εαν βρίσκομαι εδώ, προσπαθώ να τους δω όλους. Τελευταία όμως τους βλέπω λιγότερο συχνά και αυτό με κάνει να υποφέρω. Αυτό με κάνει να μην κοιμάμαι την νύχτα, να είμαι ανήσυχος, ακόμη και να κλαίω. Για ποιό λόγο; Επειδή δεν μπορώ να δω τα παιδιά μου αφού με στέλνουν σε άλλα μέρη. Να τώρα έλειψα μία εβδομάδα στην Σύνοδο. Πηγαίνω για Θείες Λειτουργίες σε άλλες αρχιεπισκοπές και έτσι λείπω πάλι δύο-τρεις μέρες και πονάει η ψυχή μου.

-Σκέφτεστε πως ίσως είναι καλά για εκείνα τώρα, ξέροντας πως έχουν τώρα έναν πατέρα-αρχιερέα; Δεν είναι μικρό πράγμα
-Δεν μπορώ να απαντήσω επειδή δεν αισθάνομαι ακόμη επίσκοπος. Και δεν ξέρω αν θα το αισθανθώ ποτέ. Μην αμαρτάνω όμως, η Θεία Χάρη παραμένει Θεία Χάρις… παρακάλεσα την Σύνοδο να μην με κάνουν επίσκοπο αλλά αποφάσισαν ερήμην μου, και τώρα που πήγα μου είπαν: «Τι, εσύ τα βάζεις με την Σύνοδο και την Εκκλησία;»και αναγκάστηκα να πάω.
Δεν το αισθάνομαι όμως επειδή είναι κάτι πολύ υψηλό για εμένα, δεν μπορώ να το εννοήσω ακόμη.
Εγώ όμως παρέμεινα πατέρας, έμεινα κοντά στους χριστιανούς μου, όπως ήμουν είμαι, ακόμη κι αν είμαι επίσκοπος ή ιερέας, έχω ευθύνη μπροστά στον Θεό και όλοι είμαστε το ίδιο. Όταν θα βρεθούμε ενώπιον του Θεού θα δώσουμε λόγο για το τι κάναμε σε αυτήν την ζωή. Πιστεύω ότι για εμάς τους αρχιερείς θα είναι πιο δύσκολο να απαντήσουμε μπροστά στον Κύριο.

-Είστε σχεδόν πενήντα ετών. Μετανοιώνετε για κάτι;
-Μετανοίωνω που μπορούσα να κάνω περισσότερα και δεν έκανα. Δεν μπόρεσα να γίνω κοινωνός του πόνου πολλών ανθρώπων.
Για πολλά χρόνια ασχολήθηκα με το χτίσιμο εκκλησιών σε διάφορα χωριά, με την βοήθεια των ανθρώπων.
Ήμουν απασχολημένος και δεν είχα χρόνο να ακούσω τον πόνο του λαού.Έπρεπε καλύτερα να κάνω για τον Θεό επειδή η ζωή αυτή περνάει γρήγορα, σύντομα θα φύγουμε από εδώ. Ευχαριστώ τον Θεό για την κάθε ημέρα που ζω, αφού αισθάνομαι αρκετά άρρωστος. Έπαθα τρία εμφράγματα και κουράζομαι ευκολότερα τώρα. Όταν μπορούμε να κάνουμε κάτι, τότε να το κάνουμε. Το κάθετι στον καιρό του για να μην περνάει μάταια.
Ο Θεός δεν θα μας κρίνει για τις αμαρτίες μας αλλά για το καλό που μπορούσαμε να κάνουμε και δεν κάναμε.


Αν ο Χριστός σε ρωτούσε…



ΑΣ ΥΠΟΘΕΣΟΥΜΕ θεωρητικά ότι πέθανες.

Πηγαίνεις στον Παράδεισο και δύο χρυσόμορφοι Άγγελοι παραστέκουν δίπλα σου δείχνοντάς σου τα απερίγραπτα κάλλη του Παραδείσου. Εσύ τότε κατευτυχισμένος φτάνεις στις θύρες και εκεί βλέπεις τον Χριστό να σε περιμένει και να σε ρωτά κατάματα: 
-Παιδί μου να! Ο Παράδεισος που κέρδισες! με τα καλά σου έργα, μπορείς να τον απολαύσεις αιωνίως. Όμως πρέπει να ξέρεις ότι από εδώ και στο εξής εγώ θα πορευθώ στην κόλαση να κάνω συντροφιά στους κολασμένους. Λοιπόν τι διαλέγεις; Να έρθεις μαζί μου, δίπλα μου, στην κόλαση, αφού λές ότι με αγαπάς, ή να καθήσεις χωρίς εμένα στον Παράδεισο;

Τι θα του απαντούσαμε άραγε του Χριστού;

Βέβαια τούτο το ερώτημα ουσιαστικά δεν στέκει, διότι και εάν υποθέσουμε ότι ο Κύριος πήγαινε στην κόλαση ευθύς αμέσως αυτή θα μεταμορφωνόταν σε Παράδεισο, αφού ο ίδιος ο Χριστός είναι η Ζωή και ο Παράδεισος.

Όμως το δίλημμα είναι πολύ υπαρκτό:
Αγαπάς Τον Χριστό επειδή σου χαρίζει τον Παράδεισο να περνάς καλά εκεί ή επειδή η καρδιά σου φλέγεται για το Πανάγιο βασανισμένο πρόσωπό Του.
Βλέπετε και τις Μυροφόρες στο μνήμα ;
Δεν τους νοιάζει αν ο Χριστός αναστήθηκε ή όχι, δεν τους νοιάζει άν δικαιωθήκανε οι προσδοκίες του ή όχι και παρότι τον έχουνε για πεθαμένο, μία άψυχη νεκρική σωρό, ακόμη τον πιστεύουνε ως Θεό και τον φωνάζουνε Κύριο.
Αντιθέτως οι άντρες, οι Μαθητές, όχι μόνο φοβούνται να πλησιάσουν το Μνήμα δια τον φόβο των Ιουδαίων, αλλά δεν θέλουν επ’ουδενί να έρθουν σε ένα κοιμητήρι, ταπεινωμένοι και αντιμέτωποι με την αποτυχία των ονείρων και των προσδοκιών τους. 
Γι αυτό και ο Χριστός κατόπιν τους ελέγχει «δια τὴν ἀπιστίαν καὶ σκληροκαρδίαν» (Μαρκ ις΄-14)
Ας θυμηθούμε λοιπόν τον Όσιο της Αγάπης, τον Άγιο Πορφύριο τον Ομονοιάτη να λέει ¨
«Παιδί μου, ένα πράγμα μόνο να ζητάς: πώς να αγαπήσεις Τον Χριστό. Και τότε, θα σου δοθούν τα πάντα .»

Ας αγαπήσουμε λοιπόν αυτό το Πάσχα τον Χριστό, όχι για τα καταναλωτικά ουράνια αγαθά που αναμένουνε να λάβουμε, αλλά από φιλότιμο, κάνοντας την καρδιά μας κατοικητήριό της Αγάπης Του και την Ζωή Του ζωή μας.

π.Διονύσιος Ταμπάκης 

synodoiporia.blogspot.gr

Ἐπίσκεψη μοναχῆς ἀπό τήν κόλαση

Σ’ ένα γυναικείο μοναστήρι μόναζε μαζί μέ την ηγουμένη καί ηανιψιά της, πού ήταν πανέμορφη σωματικά καί άμεμπτη ψυχικά. Όλες οι αδελφές τη θαύμαζαν καί παραδειγματίζονταν από την αγγελική αγνότητά της αλλά καί τη σπάνια μετριοφροσύνη της. Όταν κοιμήθηκε, την κήδεψαν μέ μεγαλοπρέπεια, βέβαιες πώς η καθαρή ψυχή της είχε ανέβει στον παράδεισο. Η ηγουμένη, λυπημένη γιά τη στέρηση της ενάρετης ανιψιάς της, αγρυπνούσε μέ νηστεία καί προσευχή, παρακαλώντας τον Κύριο να της αποκαλύψει την ουράνια δόξα της κεκοιμημένης ανάμεσα στις άλλες μακάριες παρθένες. Καί κάποτε, περασμένα μεσάνυχτα, καθώς προσευχόταν μέσα στήν ησυχία τού κελιού της, άνοιξε ξαφνικά η γη μπροστά της, κι από τό ρήγμα, πού δημιουργήθηκε, τινάχτηκε καυτή λάβα. Έντρομη η γερόντισσα, έριξε μια ματιά στήν άβυσσο, πού έχασκε σχεδόν κάτω από τά πόδια της, καί είδε την ανιψιά της μέσα στις φλόγες τού αδη...

— Θεέ μου! αναφώνησε μέ απελπισία. Εσένα βλέπω εκεί;
— Ναι, αποκρίθηκε εκείνη, αναστενάζοντας μέ πόνο.
— Καί γιατί έγινε αυτό; τή ρώτησε η θεία της μέ φωνή γεμάτη πικρία καί συμπόνια. Ήλπιζα να σε δώ στη δόξα του παραδείσου, στη χορεία των αγγέλων, ανάμεσα στις άμεμπτες κόρες του Χριστού, κι εσύ... Γιατί; Γιατί;
Βαριαναστέναξε πάλι η ανιψιά της καί αναφώνησε:
— Συμφορά σ’ εμένα, την άθλια! Εγώ η ίδια είμαι η αιτία του αιώνιου θανάτου μου μέσα σε τούτες τίς φλόγες, πού διαρκώς μέ καταβροχθίζουν χωρίς να μέ αφανίζουν. Ήθελες να δεις πού βρίσκομαι, καί να πού σου το αποκάλυψε ο Θεός!
— Μα γιατί, τέλος πάντων, έγινε αυτό; την ξαναρώτησε κλαίγοντας η ηγουμένη.
— Επειδή δεν ήμουνα παρθένα άσπιλη σάν άγγελος, όπως νομίζατε. Δεν μόλυνα, βέβαια, τό σώμα μέ σαρκικό αμάρτημα, αλλά οι λογισμοί μου, οι επιθυμίες μου καί οι αμαρτωλές φαντασιώσεις μου μέ έριξαν στη γέεννα. Δεν μπόρεσα να διατηρήσω την ψυχή μου αμόλυντη, όπως τό παρθενικό σώμα μου, καί γι` αυτό παραδόθηκα στα βασανιστήρια του άδη. ’Από απροσεξία, άφησα να γεννηθεί καί να στερεωθεί στήν καρδιά μου μια εμπαθής έλξη προς έναν όμορφο νέο. Έφερνα στον νου μου τη μορφή του κι ένιωθα ευχαρίστηση, όταν ενωνόμουν φανταστικά μαζί του. Καταλάβαινα πώς αυτό ήταν αμαρτία, αλλά ντρεπόμουνα να τό φανερώσω στον πνευματικό κατά την Εξομολόγηση. Καί να ποιά είναι η συνέπεια της αισχρής ικανοποιήσεώς μου μέ τους ακάθαρτους λογισμούς καί τίς ασελγείς φαντασιώσεις: Στο τέλος μου, οι άγιοι άγγελοι μέ αποστράφηκαν καί μέ άφησαν στα χέρια των δαιμόνων. Έτσι, τώρα καίγομαι στις φλόγες της γέεννας, καί θα φλέγομαι αιώνια χωρίς ποτέ να καώ, καθώς δεν τελειώνει ο βασανισμός εκείνων πού δεν αξιώθηκαν ν’ ανέβουν στον ουρανό!
Αναστέναξε πάλι, η δύστυχη, κι έτριξε τά δόντια της, πριν την αρπάξει η κοχλαστή λάβα καί την εξαφανίσει από τά μάτια της ηγούμενης.

Λόγος γιά τά πνεύματα-Λόγος γιά τόν θάνατο
Συγγραφέας : Ἅγιος Ἰγνάτιος Μπριαντσανίνωφ. 
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ.

http://apantaortodoxias.blogspot.gr

π. Σάββας: Η Σύνοδος της Κρήτη πραγματοποιήθηκε, επειδή δεν κάναμε Διακοπή Μνημοσύνου νωρίτερα, όταν έπρεπε!

Ἐπειδὴ κάποιοι διαστροφεῖς τῆς ἁγιοπατερικῆς Παραδόσεως διαβάλλουν τὴν Διακοπὴ Μνημοσύνου, διαβάστε κι ἀκοῦστε, τί σχετικὰ εἶπε ὁ π. Σάββας Λαυριώτης:


Ἐρώτηση: Γιατί δὲν διακόψατε τὸ Μνημόσυνο ὄχιτώρα, μετὰ τὴν Κρήτη, ἀλλὰ νωρίτερα, μετὰ τὸ Μπαλαμάντ καὶ μετὰ τὸ Σάμπεζυ καὶ τὰ ὑπόλοιπα.


Ἀπάντηση π. Σάββα: Γιατί; Γιατί; Ἔπρεπε νὰ εἴχαμε κόψει ἐδῶ καὶ πάρα πολλὰ χρόνια τὸ Μνημόσυνο. Τὸ ὅτι ἔγινε ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτη εἶναι ἀποτέλεσμα ὅτι δὲν κάναμε σωστὲς κινήσεις πιὸ πρίν. Ἡ Διακοπὴ τοῦ Μνημοσύνου εἶναι ἡ σωστὴ ἀντιμετώπιση γιὰ τὴν αἵρεση…


Ἐπειδὴ δὲν κόψαμε τὸ Μνημόσυνο κι ἀφήσαμε τὴν αἵρεση νὰ προχωράει, γι’ αὐτὸ φτάσαμε στὴν Σύνοδο τῆς Κρήτης ποὺ δέχονται τὰ πάντα πιά· δέχονται καὶ τὸ Μπάλαμαντ, καὶ τὸ Πουσάν, καὶ ὅλες τὶς συνεδρίες ποὺ κάνανε μὲ τὸ Π.Σ.Ε.


Ἐρώτηση: Ὅλοι οἱ Ἅγιοι Πατέρες ἔκοψαν τὸ Μνημόσυνο τῶν Ἐπισκόπων ποὺ ἔπεσαν σὲ κάποια αἵρεση, πρὶν τὴν συνοδικὴ καταδίκη.

Ἀπάντηση π. Σάββα: Ἂν δεῖτε τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, ἔτσι εἶναι· ἔκοψαν τὸ μνημόσυνο, πρὶν τὴν συνοδικὴ καταδίκη. Μετά, ὅταν οἱ αἱρετικοὶ καταδικάζονται, δὲν μπορεῖς -ἔτσι κι ἀλλιῶς- νὰ τοὺς μνημονεύεις. Ἡ διακοπὴ μνημοσύνου γίνεται πρὶν τὴν Συνοδικὴ καταδίκη.
Ἐρώτηση: Πολλοὶ μᾶς λένε νὰ κάνουμε ὑπομονή. Μέχρι ποῦ φτάνει ἡ Οἰκονομία καὶ ποῦ ἀρχίζει ἡ ἀκρίβεια;


Ἀπάντηση π. Σάββα: Κάναμε οἰκονομία 115 χρόνια οἱ Χριστιανοὶ κάνανε ὑπομονή. Κάναμε οἰκονομίες καὶ βλέπουμε ὅτι ἡ οἰκονομία αὐτὴ μᾶς ὁδήγησε σὲ μιὰ Σύνοδο ποὺ ἐπικυρώνει τὸν Οἰκουμενισμὸ ὡς Ὀρθοδοξία. Μποροῦμε νὰ κάνουμε μιὰ οἰκονομία στοὺς ἀνθρώπους, οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ διακόψουν τὸ μνημόσυνο καὶ δὲν τὄχουν κάνει ἀκόμα, ἀλλὰ ὁ Χριστὸς μᾶς ζητᾶ νὰ πάρουμε μιὰ ξεκάθαρη θέση.
Ἐρώτηση: Μερικοὶ λένε ὅτι ὅσοι διακόπτουν τὸ μνημόσυνο εἶναι σὲ σχίσμα.


Ἀπάντηση π. Σάββα: Δὲν ξέρουν τί σημαίνει σχίσμα. Τὸ σχίσμα δὲν τὸ κάνουμε ἐμεῖς ποὺ θέλουμε νὰ κρατήσουμε τὴν Ὀρθοδοξία, ὅπως τὴν παραλάβαμε. Ποὺ βλέπουν ὅτι δημιουργοῦμε ἐμεῖς σχίσμα; Ἐπειδὴ δὲν ἀκολουθοῦμε τὶς αἱρετικές τους διδασκαλίες, δημιουργοῦμε σχίσμα στὴν Ἐκκλησία; Ὁ καθένας μπορεῖ νὰ βγάλει τὰ συμπεράσματά του.


«Σήμερα, η αποστασία έγινε “θεολογία” και τρόπος ζωής!»






Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος γράφει: «Ο διωγμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας εις τον κόσμον. Εκκλησία διωκομένη είναι απόδειξις ότι ευρίσκεται εις ορθήν οδόν και έχει χάριν από τον Θεόν.





Αναμφίβολα, η νίψη, η προσευχή, η Μυστηριακή ζωή στα όρια της Ορθοδόξου Εκκλησίας και η ορθή Εκκλησιαστική ζωή –γνώση γύρω από τα εσχατολογικά θέματα, συντελούν στην αύξηση του Θείου φόβου στους κρίσιμους αυτούς καιρούς που ζούμε. Η Εκκλησία της Σμύρνης στην Αποκάλυψη επαινείται εξ ολοκλήρου από το Χριστό, ενώ παράλληλα προειδοποιείται για μελλοντικό διωγμό, για τον οποίο ο Κύριος παρηγορεί και συμβουλεύει: «Μηδέν φοβού α μέλλει παθείν» (Αποκ. 2, 10).
Ο π. Αθανάσιος Μυτιληναίος γράφει: «Ο διωγμός είναι ο κλήρος της Εκκλησίας εις τον κόσμον. Εκκλησία διωκομένη είναι απόδειξις ότι ευρίσκεται εις ορθήν οδόν και έχει χάριν από τον Θεόν. Εκκλησία μη διωκομένη και που συμμαχεί με τον κόσμον, έχει αποδοκιμασθεί από τον Χριστόν».
Η μελέτη του μαρτυρολόγιου της Εκκλησίας είναι ένα αντίδοτο στην σημερινή οικουμενιστική σήψη. Λειτουργεί λυτρωτικά, αγωνιστικά. Είναι ένα πέρασμα από τη σημερινή ζοφερήεκκλησιαστική πραγματικότητα στον πνευματικό χώρο της μαρτυρικής Εκκλησίας (Αποκ. 6, 9).

Η πρόσφατη ανακοίνωση–τοποθέτηση της Ιεράς Κοινότητας του Αγίου Όρους, για τη «σύνοδο της Κρήτης» και η διαφοροποίησή της από την εκκλησιολογική δυναμική–γραμμή των παλαιών μοναστών του Άθωνα, είναι εκτροπή από τον αγωνιστικό, δογματικό και εσχατολογικό άξονα της Ορθοδοξίας. Έχει γραφεί: «Οι κυρίαρχοι μιας κοινωνίας αποτελούν στην πραγματικότητα την εικόνα της, τους εκφραστές της πολιτικής συνειδήσεως και νοοτροπίας του λαού. Το ίδιο ισχύει κατ’ αναλογία για την Εκκλησία». Με την έννοια αυτή δεν βλέπουμε αντίλογο στα σοφίσματα του Οικουμενισμού από κλήρο και λαό, γενικά.
Η σύγχρονη επίσημη Αγιορειτική συνείδηση δεν έδωσε το νόημα της καθολικότητας της Εκκλησίας, όπως παλαιότεροι μοναχοί του Αγίου Όρους. Δεν καθήλωσε με Αγιογραφικά και Πατερικά επιχειρήματα την «σύνοδο της Κρήτης» στην αιρετική της μορφή. Κάθε συνείδηση, που δεν ξεπερνάει–αποδοκιμάζει την αίρεση, δεν έχει τη διάθεση να συγκρίνει τη σημερινή εκκλησιαστική πραγματικότητα με παρόμοιες φάσεις της διωκόμενης Ορθοδοξίας στο κοντινό και απώτερο παρελθόν. Όσοι πιστοί, κλήρος και λαός, δεν αιθεροβατούν και προετοιμάζονται για τα επερχόμενα, ας προσέξουν το πεδίο σημασιοδότησης του οικουμενισμού, χωρίς λογική έντασης, μέσα σε μια αγιορείτικη προκήρυξη του 1964. Μια ομολογία–διακήρυξη, που δεν υποκρίνεται, δεν συναλλάσσεται αλλά είναι διάφανη, ατόφια ορθόδοξη, εμποτισμένη στο αίμα της καρδιάς των μοναχών. Διαβάζουμε:
«Οι κάτωθι Αγιορείται Πατέρες, Καθηγούμενοι, Ιερομόναχοι και Μοναχοί, λαβόντες γνώσιν για τα εσχάτως τεκταινόμενα εναντίον της αμωμήτου ορθοδόξου ημών πίστεως υπό της Παπικής ανταρσίας και τα φιλενωτικά συνθήματα του Οικουμενικού Πατριάρχου και των συνεργατών του, διακηρύσσομεν… και μένομεν στερεοί και ακλόνητοι εις την Ορθόδοξον ημών Πίστιν, ακολουθούντες όσα προεφήτευσαν οι Θεηγόροι Προφήται και εδίδαξαν οι Θεοκήρυκες Απόστολοι, ο των Θεοφόρων Πατέρων σύλλογος, αι επτά αγίαι Οικουμενικαί Σύνοδοι και αι Τοπικαί τοιαύται…
Ποιούμεν έκκλησιν προς τον Οικουμενικόν ημών Πατριάρχην να παύση εξακολουθών τας φιλενωτικάς του ενεργείας, καθόσον, εάν συνεχίση, θ’ αποκηρύξωμεν και αυτόν» (23 Ιανουαρίου 1964 – Υπογράφει πλήθος ηγουμένων και μοναχών).
Να αναφερθούμε και σε μια άλλη διακήρυξη Ελλήνων Ορθοδόξων μοναχών, που εμπεριέχει Ορθόδοξη υγεία και σθεναρή ομολογία (1963). Την διακήρυξη (ως Επιτροπή αγώνος) υπογράφουν:
Φιλόθεος Ζερβάκος, Γαβριήλ Διονυσιάτης και Χαράλαμπος Βασιλόπουλος.
Σ’ ένα σημείο της διακήρυξης υπογραμμίζουν: «Οι Έλληνες μοναχοί με το όπλον της πίστεως ανά χείρας και με άγρυπνον όμμα θα παρακολουθήσωμεν τα γεγονότα, έτοιμοι να θυσιασθώμεν δια την ματαίωσιν της Προδοσίας».
Οι διακηρύξεις αυτές καταδεικνύουν, ότι οι ημέρες που ζούμε είναι αποκαλυπτικές, πνευματικά κρίσιμες, ημέρες αποστασίας. Ο πνευματικός προσανατολισμός των διακηρύξεων αυτών ήταν μαρτυρικός, Αποκαλυπτικός, με πιστότητα μέχρι θανάτου. Σήμερα, η αποστασία έγινε «θεολογία» και τρόπος ζωής! Από την άποψη της παλαιότερης αγιορείτικης αγωνιστικότητας, να θυμηθούμε τα γεγονότα τα «εν τω Άθω συμβάντα» επί αυτοκράτορος Μιχαήλ του λατινόφρονος (1274).
Στη μονή των Ιβήρων «οι οσιώτατοι μοναχοί ουκ ενέδωσαν τη δειλία» και δεν πρόδωσαν την Ορθόδοξη ευσέβεια.
Και συνεχίζει ο ιστορικός: «Ουδέ υπήχθησαν τω της Λαύρας πονηρώ υποδείγματι, αλλ’ αντέστησαν στερρώς και ανενδότως, και επί Κύριον πεποιθότες, ως όρος Σιών ουκ εσαλεύθησαν, αντεχόμενοι των αποστολικών και πατρικών παραδόσεων». Επίσης, τους περισσότερους μοναχούς της Μ. Ιβήρων τους έπνιξαν, ενώ της Μ. Βατοπαιδίου τους κρέμασαν. Θα ήταν παράλειψη να μην αναφέρουμε το ολοκαύτωμα των 26 Πατέρων στην Ι. Μ. Ζωγράφου.
Στην Ι. Μονή Ξηροποτάμου «οι οικούντες φόβω βληθέντες αντί των αιωνίων τα πρόσκαιρα προτιμήσαντες, ετέλεσαν λειτουργίαν τους αιρετίζοντας μνημονεύσαντες».
Παλαιότερα, βλέπαμε το Άγιο Όρος ως αγωγό αντιστασιακού λόγου, λόγου Ορθοδοξίας και εν Χριστώ ελευθερίας, λόγο ελπίδας προς το πλατύ Ορθόδοξο πλήρωμα.
Παλαιότερα, όλο σχεδόν το Άγιο Όρος, ενεργοποιούσε φανερά και ομολογιακά τον εσωτερικό ορθόδοξο πνευματικό δυναμισμό του.
Το Άγιο Όρος ενέπνευσε και στον π. Φιλόθεο Ζερβάκο το ιερό άγχος για την πορεία της Ορθοδοξίας την κρίσιμη περίοδο 1964 – 1971.
Γράφει επαινετικά ο μεγάλος γέροντας (άγιος) π. Φιλόθεος: «Το Άγιον Όρος απ’ άκρου εως άκρου διεμαρτυρήθη εναντίον της ψευδοενώσεως, τινές δε έπαυσαν και το μνημόσυνο του Πατριάρχου και είναι έτοιμοι να θυσιάσουν και αυτήν την ζωήν των, παρά να δεχθούν ένωσιν μετά αιρετικών, Παπικών, Παπολατρών κ.λ.π.».
Πανελλαδικά, τότε, καμία αδράνεια της Εκκλησιαστικής συνείδησης! Επαινώντας ο π. Φιλόθεος τον τότε δυναμισμό του Αγίου Όρους, έγραφε σε άλλο σημείο: «Το άγιο Όρος ως βράχος ισχυρός και ασάλευτος διαμένει. Τεθεμελίωται γαρ επί την πέτραν την στερράν της Ορθοδόξου πίστεως, και κατά τον ιερόν ψαλμωδόν «Οι πεποιθότες επί Κύριον εοίκασιν όρει τω αγίω, οι ουδαμώς σαλεύονται προσβολαίς του Βελήαρ» (Αντίφων Γ΄, ήχος β΄).
Τότε θα σαλευθή το Άγιον Όρος, όταν σαλευθή η πίστις των Αγιορειτών μοναχών και παύσουν οι μοναχοί να πολιτεύωνται ως αληθείς Μοναχοί… 

Ας προσέξουν οι νυν οικούντες τω Αγίω Όρει να φυλάξουν καλώς την καλήν παρακαταθήκην, μιμούμενοι τους προτετελευτηκότας Πατέρας αυτών» (1970).

Η τελευταία ευχή του π. Φιλοθέου Ζερβάκου, μήπως είναι μια προφητική φιλόθεος ανησυχία;

ΝΙΚΟΣ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗΣ
ΜΑΘΗΜΑΤΙΚΟΣ

Μοναχός Μακάριος Κουτλουμουσιανός: Ανοιχτή επιστολή προς Ορθοδόξους


.
«Ἡ Σύνοδος τῆς Κρήτης ἀποδίδει
τὶς ἐνέργειες τοῦ διαβόλου στὸν Θεό»!

«Γι’ αυτό, ο κάθε Χριστιανός (καὶ κάθε ἱστολόγος) ας αναλάβει τις Αιώνιες ευθύνες του έναντι του Θεού – Χριστού και των Αγίων Του».

Γράφουμε προς Ορθοδόξους και όχι προς Ορθοδόξους Χριστιανούς, διότι στην Ιερά Διδασκαλία της Εκκλησίας οι Όροι Ορθόδοξος και Χριστιανός ταυτίζονται, σύμφωνα και με τον Όρο του Συνοδικού της Ορθοδοξίας της Αγίας Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, “Ει τις της Χριστιανοκατηγορικής αιρέσεως όντα τινά, ή εν αυτή τον βίον απορρήξαντα διεκδικεί, ήτω Ανάθεμα”.

Αποδεχόμενοι εμείς οι Χριστιανοί πάντοτε την Ιερά Διδασκαλία των Θεολόγων και Απλανών Αγίων Πατέρων της Εκκλησίας οι οποίοι μας τονίζουν δια του Ομολογητού της Ορθοδοξίας Οσίου Θεοδώρου Στουδίτη ότι,

“Δεν έχει δοθεί από την Εκκλησία στους Επισκόπους, όπως ομοίως σε όλους τους Κληρικούς, Μοναχούς, και λαϊκούς καμία εξουσία ώστε να δύνανται να παραβαίνουν τους Ιερούς Κανόνες και να αθετούν Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, παρά μόνο επιβάλλεται σε αυτούς να ευθυγραμμίζονται με όλη την διδασκαλία της και να ακολουθούν τους προγενέστερους των, Αγίους Οικουμενικούς Πατέρες”.

Μας τονίζουν επίσης οι Άγιοι Θεόπνευστοι Πατέρες μας ότι,

“Δεν έχει δοθεί ομοίως από την Εκκλησία εξουσία στους Επισκόπους, ούτε βέβαια σε όλους τους Κληρικούς, Μοναχούς, και λαϊκούς να κάνουν υπακοή, να ακολουθούν και να μνημονεύουν στις Θείες Λειτουργίες ως «Ορθοτομούντα τον λόγον της Αληθείας», ψευδόμενοι ενώπιον του Θεού, τούς Ασεβείς, Αιρετικούς, Οικουμενιστές, Επισκόπους, Ηγουμένους και Πνευματικούς που επιδεικτικά ποδοπατούν τους Ιερούς και Αποστολικούς Κανόνες, καταφρονούν Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, απαξιώνοντας με λόγο,με έργο και με γράμμα τους Αγίους Πατέρες της Εκκλησίας”.

Σύμφωνα με Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, η Οικουμενιστική πίστη και διδασκαλία που διατυπώθηκε στην Αιρετική Σύνοδο της Κρήτης, είναι βλασφημίαπρος το Άγιον Πνεύμα και είναι βλάσφημη προς το Άγιον Πνεύμα, διότιβλασφημία στο Άγιον Πνεύμα είναι κατά τους Θεολόγους Πατέρες μας, να αποδίδουμε τις ενέργειες του διαβόλου στον Θεό και του Θεού στον διάβολο, όπως δηλαδή έπραξαν οι Πατέρες της Συνόδου της Κρήτης, αποδεχόμενοι και ονομάζοντας, τις Αιρετικές βλασφημίες προς τον Τριαδικό Θεό, στον Χριστό, στο Άγιο Πνεύμα, στην Παναγία, τις ύβρεις προς τους Αγίους και τα Ιερά Λείψανα, τους χλευασμούς προς τις Αγίες Εικόνες, Ιερά και Όσια μας, “χριστιανικές εκκλησίες” και τους αμετανόητους,αναθεματισμένους, αιρετικούς, αβάπτιστους λαϊκούς, “χριστιανούς”!!!

Πληροφορούμε και υπενθυμίζουμε τους Χριστιανούς ότι η Δογματική και Ιστορική ονομασία των Αιρετικών για την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία των Αγίων Οικουμενικών Συνόδων έως της συντελείας του αιώνος είναι ότι, “Μία είναι η Εκκλησία, οι Αιρετικοί ούτε είναι Εκκλησία, ούτε μπορεί να είναι Εκκλησία.

Είναι αναθεματισμένοι λαϊκοί, απόβλητοι και αποκομμένοι του Χριστιανικού καταλόγου και κάθε Χριστιανικής Ομολογίας ως ξένα και σάπια μέλη.

Αποτετμημένοι και αποκομμένοι της Αγίας του Χριστού Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, του Χριστιανικού συστήματος και πληρώματος.

Εχθροί του Θεού και υβριστές των Αγίων της Εκκλησίας”.

Αυτούς τους δογματικούς Όρους, λέτε οι Οικουμενιστές να μη τους γνωρίζουν; Τους γνωρίζουν και τους παραγνωρίζουν μάλιστα, δεν μπορούν να τους αρνηθούν, είναι γραμμένοι στα πρακτικά των Συνόδων, ΑΠΛΑ ΔΕΝ ΤΟΥΣ ΔΕΧΟΝΤΑΙ, ΔΕΝ ΔΕΧΟΝΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΥΣ ΠΑΤΕΡΕΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

Έχουν την βλάσφημη και αντίχριστη πίστη και διδασκαλία ότι οι Άγιοι Πατέρες μας, “συνδιαλέχτηκαν στην εποχή τους, άλλαξαν οι εποχές,αλλιώς μιλούσε το Πνεύμα το Άγιο τότε, αλλιώς μιλάει τώρα, οι Ιεροί Κανόνες δεν είναι σωτηριολογικής σημασίας, δεν ισχύουν στην εποχή μας”!!!

Τουτέστιν βγάζουν ψεύτες και πλανεμένους τους Απλανείς και Αλάθητους Αγίους της Εκκλησίας,οι οποίοι μας λέγουν στις Οικουμενικές Συνόδους ότι,

“Εξ ενός γαρ άπαντες και του αυτού Πνεύματος όρισαν τα συμφέροντα … την πίστην κράτειν βεβαίαν και μέχρι συντελείας του αιώνος ασάλευτον διαμένειν θεσπίζομεν… Ει δε τις των απάντων μη τα προειρημένα της ευσεβείας δόγματα κρατοι και ασπάζοιτο, και ούτω δοξάζοι τε και κηρύτοι, αλλ’ εναντίας ιεναι τούτον επιχειροί, έστω ανάθεμα…

”Και “ίνα μη όρια μετατιθέντες αιώνια άπερ ημών οι Πατέρες έθεντο δόξωμεν …”

Γι αυτό είναι αδιαμφισβήτητα κακόδοξη και αντίχριστη η Σύνοδος της Κρήτης διότι οι Όροι, “ετερόδοξες χριστιανικές εκκλησίες και ομολογίες και ετερόδοξοι χριστιανοί”, και Ιστορικά και Δογματικά είναι αντίχριστοι Όροι των αμετανόητων Αιρετικών, παπικών, αγγλικανών, μονοφυσιτών, λουθηρανών και των αφεντικών τους Εβραιομασόνων, και ΟΧΙ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ.

Γι’ αυτούς όλους τους ακράδαντους και ασάλευτους Ορθόδοξους Δογματικούς λόγους, ο κάθε Χριστιανός ας αναλάβει τις Αιώνιες ευθύνες του έναντι του Θεού – Χριστού και των Αγίων Του.

Και ένα σχόλιο για το παραπλανητικό, νεοεποχίτικο και ψευδές κείμενο των Πατέρων της Μονής Κουτλουμουσιου, διότι η μισή αλήθεια είναι ψέμα, είναι ότι εμείς οι Χριστιανοί δεν έχουμε δόγμα αλάθητου Αγίου της Εκκλησία, αλλά Δόγμα Αλάθητων Αποφάσεων, των Αγίων Πατέρων των Οικουμενικών Συνόδων στο Δόγμα και Απλανών εις την ζωήν.

Αν κάποιος Άγιος της Εκκλησίας κάποια φορά είπε ή έκανε κάτι είτε από οικονομία, είτε από πληροφορία, είτε ακόμα και από λάθος, δεν ξέρω, ο Θεός ξέρει, αυτό δεν είναι επίσημη θέση Εκκλησίας αλλά προσωπική θέση του Αγίου και δεν είναι δόγμα στην Εκκλησία.

Επίσημη Δογματική θέση Εκκλησίας Χριστιανοί,είναι οι Αγίες 7 Οικουμενικές Σύνοδοι, συν οι Αγίες Σύνοδοι με Οικουμενικό Κύρος, του Αγίου Φωτίου και του Αγίου Γρηγορίου Παλαμά.

Και μία διευκρίνηση, Χριστιανοί ο Άγιος Μάρκος ο Ευγενικός πέθανε αποτειχισμένος, δεν μνημόνευε τούς ενωτικούς, ούτε τους φιλοενωτικούς.

Αν έχουν φόβο Θεού όπως λέγουν οι Πατέρες της Μονής Κουτλουμουσίου και θέλουν να τιμήσουν τους Αγίους του Θεού, έχουν χρέος να ασπαστούν όλη την διδασκαλία των Αγίων της Εκκλησίας και όχι αποσπασματικά θέλοντας να δικαιώσουν τις φιλοοικουμενιστικές, νεοεποχίτικες “αγαπουλίστικες” θέσεις τους, εις βάρος των Ορθοδόξων Πιστών και να μιμηθούν τον βιο Τους.

Επίσης να πληροφορήσουμε τους Πατέρες της Μονής Κουτλουμουσιου, ότι οι Θεόπνευστοι Οικουμενικοί Πατέρες της Εκκλησίας είναι πολύ αυστηροί, σκληροί και αμείλικτοι με τους αμετανόητους Αιρετικούς, όπως είναι ο Πατριάρχης Βαρθολομαίος, οι Επίσκοποι της Αιρετικής και Αντίχριστης Συνόδου της Κρήτης ,οι Παπικοί, οι Προτεστάντες, οι Μονοφυσίτες, οι Ουνίτες κλπ,υπόκεινται σε Αιώνια Αναθέματα και βεβαίως βεβαίως, ουδείς Άγιος της Εκκλησίας δίδαξε να ποδοπατούνται Αποστολικοί και Ιεροί Κανόνες, ούτε να παραβαινονται και να αθετούνται Αποφάσεις Οικουμενικών Συνόδων, όπως διδάσκουν οι Οικουμενιστές και οι Συνήγοροι τους, διότι τότε δεν θα ήταν Άγιοι Θεολόγοι Πατέρες, αλλά Αιρετικοί Νεοθεολόγοι Οικουμενιστές.

Εύχεστε και για εμένα

Μοναχός Μακαριος Κουτλουμουσιανός
Κάθισμα Αγίου Νικολάου