.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Επίσκοπος Αυγουστίνος. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ: ΣΕ ΠΟΙΕΣ ΠΕΡΙΠΤΩΣΕΙΣ ΔΕΝ ΥΠΑΚΟΥΜΕ ΣΤΟΥΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥΣ ΜΑΣ, ΣΤΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, ΣΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ… ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΜΕ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΤΕ

ΕΝΩΣΗ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ
ΜΕ ΘΥΣΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΠΟΤΕ…

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης Αὐγουστίνου Καντιώτου τοῦ 1963
Τὸ 1438 ἔφυγαν μὲ καράβια ἀπὸ τὴν Πόλι ἑκατό ἀτομα, μεταξύ αὐτῶν ὁ πατριάρχης Ἰωσήφ καὶ ὁ αὐτοκράτορας, γιὰ νὰ πᾶνε στὴν Ἰταλία. Πῆγαν στὴν Φλωρεντία, τοὺς προσκαλοῦσε ὁ Πάπας γιὰ νὰ κάνουν τὴν ἑνωση τῶν ἐκκλησιῶν! Παλαιό παραμύθι τοῦ διαβόλου αὐτό! Ὑπάρχει ἑνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν Θεό καὶ ἑνωση τῶν ἐκκλησιῶν μὲ τὸν διάβολο. Ἐμεῖς εἴμεθα ἑνωση τῶν Ἐκκλησιῶν μὲ τὸν Θεό, μὲ τὴν Ὀρθοδοξία.
Καὶ ὄχι ἕνωση τῶν ἐκκλησιῶν μὲ θυσία τῆς Ὀρθοδοξίας ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ, ποτέ…

Σε ποιες περιπτωσεις δεν υπακουμε στοὺς πνευματικούς μας, 
στοὺς ἐπισκόπους στὸν πατριάρχη

Ἔχουμε πολλά ἄσxημα ἀδέλφια μας. Πετᾶνε ἐπάνω ἀπό τὰ κεφάλια μας ἀεροπλάνα.
Μᾶς ἔρχεται ὁ τάδε ἀρχιεπίσκοπος, ὁ τάδε ἀρχιεπίσκοπος! Δυστυχῶς καὶ ὁ πατριάρχης δὲν ἐβάδισε τὴν ὀδόν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἐμεῖς διαμαρτυρήθημεν ἐνώπιον λαοῦ, ἀγγέλων καὶ ἀνθρώπων καὶ ἐδημοσιεύσαμε ἀνοικτή ἐπιστολὴ καὶ ἐπισημάναμε τὸν τεράστιο κίνδυνο ποὺ διατρέχει ἡ Ὀρθοδοξία μας, ὑποχωροῦσα διαρκῶς εἰς τὰς ἀπαιτήσεις προτεσταντῶν καὶ ἄλλων αἰρετικῶν…

Στὴν Φλωρεντία δυὸ χρόνια τοὺς ἐβασάνιζε ὁ Πάπας καὶ ἐπιτέλους εἴτε ἀπὸ τὴν πείνα εἴτε ἀπὸ ταλαιπωρία εἴτε ἀπὸ τὴν βία, εἴτε ἀπὸ ἀνθρωπινη ἀδυναμία ὑπέκυψαν καὶ μιὰ μέρα κατηραμένη, ὑπέγραψαν ὅρον ἑνώσεως μὲ τὸν Πάπα καὶ ὑποχρεώθησαν νὰ φιλήσουν τὴν παντοῦφλα του, τὸ πόδι τοῦ πάπα καὶ μόνον ἕνας εἶπε ὄχι! Καὶ ὁ ἕνας ποὺ ἀντεστάθηκε ἦταν ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικός, ὁ ἐπίσκοπος Ἐφέσου, τοῦ ὁποίου ἡ μνήμη εἶναι ἀθάνατος στὴν Ἐκκλησία… Καὶ ὁ ἕνας αὐτὸς ἐκάλεσε τὸν λαό σὲ ἀντίσταση καὶ ἐσάρωσε τοὺς πάντας, γι’ αὐτὸ λέει τὸ τροπάριό του «ὡς ἄλλος ἀτλας κρατᾶς τὴν Ὀρθοδοξία…
Ἀπήντησα, νομίζω, σὲ ποιές περιπτώσεις δὲν πρέπει νὰ ὑπακοῦμε στοὺς πνευματικούς πατέρας.

Συμπέρασμα
Οἱ 5 ἅγιες καλόγριες ποὺ ἐσφάγησαν μὲ τὸ χέρι τοῦ πνευματικοῦ τους, γιατί δὲν προσέφεραν λιβάνι καὶ θυσία στὸ διάβολο· ὁ ὅσιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής, ποὺ ἐπροτίμησε νὰ τοῦ ξεριζώσουν τὴν γλώσσα, καὶ νὰ κόψουν τὰ χέρια του, ἀλλὰ νὰ παραμείνει πιστός στὴν Ὀρθοδοξία, ὁ Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ποὺ ἀντεστάθηκε ἐναντίον παρανομούσης σύνοδου καὶ ἐφάνη ἡρωας πραγματικός, ὁ Μᾶρκος ὁ Εὐγενικὸς ποὺ κράτησε τὴν Ὀρθοδοξία καὶ ἄλλα παραδείγματα ἀκόμη, μᾶς διδάσκουν ὅτι πρέπει νὰ προσέχουμε πολύ, νὰ ἔχουν τα μάτια μας 14 καὶ νὰ ἐξετάζομε ἀν τὰ πνεύματα εἶναι ἐκ Θεοῦ.
Ὑπακουή στοὺς πνευματικούς μας, ὑπακοὴ στοὺς ἱεροκήρυκας, ὑπακουὴ στοὺς θεολόγους, ὑπακουὴ στοὺς ἐπισκόπους, ὑπακοή στὴν ἱεραρχία, ἀλλὰ ὅταν ἀντιληφθοῦμε ὅτι δὲν πνέει ἀεράκι δροσερό, δὲν πνέει ὁ ἄνεμος Ὀρθοδοξία εἴμεθα ὑποχρεωμένοι νὰ ἀντισταθοῦμε ἐναντίον ἀποφάσεων ποὺ παρεκλείνουν ἀπὸ τὴν τροχιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας.
Τί εἶπα; Διαβᾶστε Γαλάτας (1,8), λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, -σὰν νὰ τὰ πρόβλεπε ὅλα αὐτὰ τὰ πράγματα ποὺ γίνονταν στὶς μέρες, καὶ λέει· Ὄχι παπᾶς, ὄχι ἐπισκοπος, ἀλλὰ καὶ ἄγγελος ἀκόμα νὰ κατεβῆ στὴν γῆ καὶ νὰ σᾶς κηρύξη διαφορετικό Εὐαγγέλιο, ἀπὸ αὐτὸ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ ἐκήρυξαν οἱ Ἀπόστολοι καὶ ἐρμήνευσν οἱ μεγάλοι Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας δὲν θὰ ὑπακούσετε. Δὲν θὰ ὑπακούσουμε οὔτε καὶ στὸν ἄγγελον, που ὑποδίεται τὸν διάβολον.
Ὅποιος κηρύττει ἄλλο εὐαγγέλιο, τὸ ἀντιευαγγέλιο, διαφορετικό ἀπὸ τὸ Εὐαγγέλιο ποὺ κηρύττω ἀνάθεμα. Δὲν τὸ λέω ἐγώ ὁ ἁμαρτωλος ἱερομόναχος, δὲν εἶμαι ἰκανὸς νὰ τὸ πῶ ἐγώ, τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «…ἀλλὰ καὶ ἐὰν ἡμεῖς ἢ ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ εὐαγγελίζηται ὑμῖν παρ’ ὃ εὐηγγελισάμεθα ὑμῖν, ἀνάθεμα ἔστω». Κἂν ἱερεύς, κἂν ἐπισκοπος, κἂν πατριάρχης κἂν ἄγγελος δὲν θὰ τὸν ὑποκούσομε.
Καὶ στρατιῶται γενναῖοι καὶ ὑψηλοὶ πρέπει νὰ εἴμεθα, διότι δὲν ἀποκλείεται σήμερα -αὔριο νὰ κληθοῦμε ὅλοι μας νὰ δώσουμε τὴν μαρτυρία. Μή γένοιτο Χριστέ, μὴ γένοιτο Παναγία, μὴ γένοιτο ἅγιοι… νὰ ἔρθη τέτοια ἡμέρα, ἀλλὰ ἐὰν ἔρθη, θὰ εἴμαι εὐτυχής, νὰ μποῦμε μπροστὰ ὅλοι μας καὶ ἱερεῖς τοῦ Ὑψίστου καὶ καλόγεροι καὶ πάσα ψυχή καὶ νὰ ποῦμε ἄλτ…, δὲν θὰ προχωρήσετε! Θὰ πέσουμε μέχρι ἑνός, ἀγωνιζόμενοι ὑπέρ τῆς Ὀρθοδοξίας, ποὺ δὲν ὑπάρχει τίποτε ἄλλο γλυκήτερο εἰς τὴν γῆ.

Ένα πολύ σημαντικό ερώτημα έθεσε ο Κύριος προς τους μαθητάς του και ιδιαίτερα σήμερα προς όλους μας: «Πλήν ο Υιός του ανθρώπου ελθών άρα ευρήσει την πίστιν επί της γής;» (Λουκ.18,8)

ἩΘΙΚΗ ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ ΚΑΙ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ


«…Κοντά στὰ σημεῖα τῆς ἠθικῆς αποσυνθέσεως ἔρχονται καὶ τὰ σημεῖα τῆς προδοσίας. Ὅταν σκέπτομαι ὅτι ἱεράρχαι φεύγουν ἀπὸ τὴν Ἑλλάδα καὶ μεταβαίνουν στὸ ἐξωτερικό, γιὰ νὰ λάβουν μέρος σὲ παγκόσμια συνέδρια ἐκκλησιῶν, γιὰ νὰ ἑορτάσουν μὲ τοὺς αἰρετικούς! Ὅταν, ὅταν, ὅταν…
Μὲ την βοήθεια τοῦ Θεοῦ τὰ παρακολουθῶ ὅλα καὶ βλέπω ὅτι εἶνε ἡ ἐποχὴ ποὺ εἶπε ὁ Χριστός: Ἂν ἔρθω στὸν κόσμο θὰ βρῶ τὴν Πίστι;….

Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

Η Ελλαδα εταξε μεγαλη αποστολη στον εαυτο της· οχι να αρπαξει, οχι να ληστευσει και να εκμεταλλευτει την ανθρωποτητα, οπως ἄλλα εθνη, αλλα να εκπολιτισει και να την υπηρετησει ποικιλοτροπως. Για τα μεγαλα ιδανικα εργαστηκε το γενος των Ελληνων και προσεφερε εκατομβες μαρτυρων

ΟΙ ΘΥΣΙΕΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ


Η Ιστορία μαρτυρεί ότι εμείς οι Έλληνες είμαστε από τα αρχαιότερα έθνη της Ευρώπης και θα έπρεπε ως εκ τούτου να έχουμε αυξηθεί δια μέσου των αιώνων και να είμαστε σήμερα ένα από τα πολυπληθέστερα έθνη της γης. Πώς λοιπόν συμβαίνει ώστε όλα τα έθνη, τα οποία μετά από χιλιετηρίδες ολόκληρες έκαναν την εμφάνισή τους στη σκηνή της παγκόσμιας ιστορίας ως ολιγάριθμες ορδές ασύντακτων και βαρβάρων, σήμερα να αριθμούν πληθυσμό 50, 80, 100, 130 εκατομμυρίων και να κατέχουν εκτεταμένες επιφάνειες της γης, ενώ το αρχαιότερο έθνος των Ελλήνων να αριθμεί πληθυσμό μόλις 8 εώς 9 εκατομμυρίων, όσοι υπολογίζεται ότι είναι οι εντός και οι εκτός της Ελλάδας κατοικούντες Έλληνες; Πού οφείλεται αυτό το ολιγάριθμο της Φυλής μας; Αυτή είναι η απορία, η οποία γεννάται όταν κανείς ρίξει το βλέμμα του στο παρελθόν και παρακολουθήσει την κίνηση των λαών.
Αλλά η Ιστορία, η οποία θέτει το πρόβλημα αυτό, δίνει και τη λύση. Αποδεικνύει με αδιάσειστα «ντοκουμέντα ότι, ενώ οι άλλοι λαοί από την πρώτη μέρα της ιστορικής τους εμφάνισης επιδόθηκαν σε ληστρικές επιδρομές και ως αγέλες λύκων διεσπάρησαν σε όλη την Ευρώπη και την Ασία για να «θύσουν καὶ ἀπολέσουν», η Ελλάδα έταξε άλλη αποστολή στον εαυτό της· όχι να αρπάξει, όχι να ληστεύσει και να εκμεταλλευτεί την ανθρωπότητα, αλλά να εκπολιτίσει, να την υπηρετήσει ποικιλοτρόπως, να γίνει ο διδάσκαλος και ο φρουρός του πολιτισμού. Για τα μεγάλα αυτά ιδανικά εργάστηκε το γένος των Ελλήνων και πρόσφερε τις εκατόμβες των μαρτύρων του. Ποιος θα μετρήσει τα ηρωικά του θύματα; Όταν το κύμα της Ασιατικής βαρβαρότητας κατά τον 5ο π.Χ. αιώνα κατέκλυζε την Ευρώπη, μόνο η Ελλάδα ήταν εκείνη η οποία αντιστάθηκε στους βάρβαρους της Ασίας, αγωνίστηκε ηρωικώς και στο Μαραθώνα, τις Θερμοπύλες, τη Σαλαμίνα και τις Πλαταιές έπεσαν πολυάριθμα τέκνα της για να σωθεί η ελευθερία.
Και όταν ύστερα από 5 αιώνες, εν μέσω της απερίγραπτης ηθικής κατάπτωσης των λαών, παρουσιάστηκε η Θρησκεία του Ναζωραίου, η Ελλάδα από όλα τα άλλα έθνη ήταν η πρώτη η οποία ασπάστηκε το Σταυρό, τέθηκε στην υπηρεσία του χριστιανικού πολιτισμού και πρόσφερε τις υπηρεσίες της, υπηρεσίες πνεύματος και αίματος. Αναρίθμητοι είναι οι Χριστιανοί Έλληνες, οι οποίοι έπεσαν κατά τους πρώτους αιώνες των φρικτών διωγμών της νέας Θρησκείας. Και όταν έληξαν οι διωγμοί, η Ελλάδα πάλι ήταν εκείνη η οποία με το Μ. Κωνσταντίνο ήλθε και έστησε τη σημαία του Εσταυρωμένου στο Βυζάντιο και ίδρυσε τη Βυζαντινή αυτοκρατορία. Και η Βυζαντινή αυτή αυτοκρατορία ως προμαχώνας του Χριστιανισμού επί χίλια έτη αγωνίστηκε με απαράμιλλο ηρωισμό εναντίον αναρίθμητων στιφών βαρβάρων, οι οποίοι απ’ όλα τα σημεία του ορίζοντα εξορμούσαν για να εξοντώσουν το μοναδικό αυτό φρούριο της Χριστιανοσύνης. Και ενώ η Ρώμη υπέκυψε στους βαρβάρους το 467 μ.Χ., το Βυζάντιο χάρη στους ηρωισμούς των τέκνων του παρέμεινε ελεύθερο και ανεξάρτητο μέχρι το 1453, όταν μετά από χιλιετή αιμορραγία μυρίων κατά των βαρβάρων πολέμων, υπέκυψε στους Τούρκους. Μυριάδες τότε Ελλήνων εσφάγησαν κατά τη μεγάλη εκείνη πτώση της Βασιλίδος των πόλεων. Άλλες ακολούθως μυριάδες Ελλήνων εσφάγησαν ως πρόβατα κατά τη μακρά δουλεία των 4 αιώνων.
Αλλά, ω Ελλάδα, μαρτυρική μας Πατρίδα, ποιος θα μετρήσει τα θαύματα της νεότερης ιστορίας σου, η οποία άνοιξε με την ημερομηνία της 25ης Μάρτίου του 1821, όταν ακούστηκε το σύνθημα «Ελευθερία ή Θάνατος»; Από τότε μέχρι τον Οκτώβριο του 1944 η Ελλάδα προσέφερε 5 εκατομμύρια νεκρούς και τον ιστορικό μας καθηγητή Άμαντο, δηλαδή· 1) Δύο περίπου εκατομμύρια Ελλήνων πέθαναν από τα δεινά του πολέμου του 1821 ή εσφάγησαν από τους Τούρκους στα διάφορα μέρη της Τουρκίας, διότι παντού έγιναν ομαδικές σφαγές Ελλήνων. 2) Δύο άλλα εκατομμύρια Ελλήνων κατά τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο (1914 -18) και τη Μικρασιατική καταστροφή χάθηκαν εξ αφορμής των σφαγών και των διωγμών της Τουρκίας, και 3) Άλλο ένα εκατομμύριο Ελλήνων κατά τον τελευταίο παγκόσμιο πόλεμο (1940 -44) απολέσθηκε μαρτυρικώς. Μόνο μέσα σε έναν αιώνα 5 εκατομμύρια νεκροί! Και ρωτάμε και περιμένουμε απάντηση· Ποιο άλλο έθνος στην Ευρώπη έχυσε τόσο αίμα, θυσίασε τόσους ανθρώπους για τον αγώνα της ελευθερίας;
Ιδού, λοιπόν, ο λόγος για τον οποίο η Ελλάδα δεν έχει να παρουσιάσει σήμερα πληθυσμό πολλών εκατομμυρίων. Εάν ήταν δυνατό να αναστηθούν για ένα εικοσιτετράωρο όλοι εκείνοι οι Έλληνες, οι οποίοι από αρχαιοτάτων χρόνων μέχρι των ημερών μας προσέφεραν τη ζωή τους ολοκαυτωμα για τα μεγάλα ιδανικά του ανθρώπου, τότε έκπληκτη η ανθρωπότητα θα έβλεπε να τετραπλασιάζεται και να πενταπλασιάζεται η φυλή των Ελλήνων και όλοι αυτοί οι νεκροί, οι οποίοι θα ζωντάνευαν, θα σάλπιζαν στα πέρατα του κόσμου, ιδιαιτέρως δε στη διάσκεψη της ειρήνης() των Ηνωμένων Εθνών· Αποδώστε δικαιοσύνη στη μαρτυρική Ελλάδα.
Εάν η αξία ενός έθνους δε μετριέται από τη γεωγραφική του έκταση ούτε από τα υλικά αγαθά, τα οποία κατέχει, ούτε από τους στρατούς, τους οποίους παρατάσσει, αλλά κυρίως από τις υπηρεσίες και τις θυσίες, τις οποίες προσέφερε στο σύνολο της ανθρωπότητας, τότε η Ελλάδα ανήκει στα έθνη τα μεγάλα, και η αξία της είναι άπειρη.
Ω Χριστιανοί Έλληνες! Η γη, επί της οποίας ζούμε, είναι αγία. Κάθε πτυχή του εδάφους, κάθε πέτρα της έχει να μας διηγηθεί και μια ηρωική πράξη των παιδιών της. Ας μη λησμονούμε την ιστορία του τόπου αυτού, και μέσα από τα λαγκάδια και τα βουνά και τα ακρογιάλια της Ελλάδας, ας ακούμε τη φωνή των μυριάδων ηρώων της, η οποία μας επιτάσσει· Έλληνες! Φανείτε άξια παιδιά της Ελλάδας, η οποία πάντοτε στάθηκε πρωτοπόρος στους ευγενέστερους αγώνες της ανθρωπότητας και προσέφερε τα περισσότερα θύματα στο βωμό των αιωνίων ιδανικών της ανθρωπότητας.

Toῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου

ANEΠΙΘΥΜΗΤΟΣ Ο ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ ΠΑΥΛΟΣ ΣΤΟΥΣ ΣΗΜΕΡΙΝΟΥΣ ΠΑΝΗΓΥΡΤΖΙΔΕΣ ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ



Τὰ μεγάλα συλλείτουργα καὶ ἡ πολυτέλεια τῶν σημερινῶν δεσποτάδων δὲν ἔχουν καμιὰ σχέση μὲ τὸν Ἀπόστολο Παῦλο.

Θὰ μαζευτοῦν καὶ δεσποτάδες μὲ τὰ ἐγκόλπιά τους καὶ μὲ τὶς σπινθηροβολοῦσες μίτρες τους, θὰ μαζευτοῦν ὅλοι ἐπάνω ἐκεῖ. Ἔ, Χριστιανοί μου, σᾶς ἐνθουσιάζει αὐτὴ ἡ πανήγυρις; σᾶς ἐνθουσιάζουν αἱ στολαὶ αἱ λαμπραὶ τῶν παπάδων μας καὶ τὰ ῥαβδιὰ τὰ δεσποτικὰ καὶ τὰ στέμματα καὶ οἱ φωνὲς καὶ οἱ πανηγύρεις; Δὲν ξέρω.

Σᾶς κάνω μιὰ ὑπόθεσι μόνο. Φαντασθῆτε τὴν ὥρα ἐκείνη, ποὺ εἶνε ὅλοι αὐτοὶ μαζεμένοι ἐκεῖ, νά ᾽ρχεται ὁ ἀπόστολος Παῦλος· μὲ τὸ ῥαβδί του, χωρὶς νά ᾽χῃ μίτρες στὸ κεφάλι… Πώ πω! δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μία μίτρα, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ μπαστούνια καὶ πολυτέλεια, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ αὐτοκίνητα πολυτελείας, δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο μὲ διαταγὰς καὶ ἀστραπὰς καὶ βροντάς· δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ τὸν Παῦλο σὰν Ἀλῆ πασᾶ νὰ κυβερνᾷ τοὺς πιστούς. 
Δὲν μπορῶ νὰ φαντασθῶ ἔτσι τὸν Παῦλο· εἶνε μιὰ ἄρνησις τοῦ Χριστιανισμοῦ ὅλη αὐτὴ ἡ ἐμφάνισις τοῦ ἱερατείου μας.


Ἐὰν πραγματικῶς λοιπόν, μὲ ἀλεξίπτωτο τοῦ οὐρανοῦ, ἔπεφτε ἀπὸ πάνω ἀπὸ τὰ οὐράνια κάτω στὴ γῆ τὴν ὥρα ἐκείνη καὶ ἔλεγαν «Ὁ Παῦλος ὁ ἀπόστολος!», –ὤ τότε, ἀδελφοί μου– θὰ ἄλλαζε ὅλη αὐτὴ ἡ ψευδής σκηνοθεσία, ὅλο αὐτὸ τὸ φεστιβὰλ τὸ ὁποῖο ἑορτάζουνε ὅλοι αὐτοί οἱ ψαλτάδες, οἱ παπᾶδες μὲ τὰ λαμπρά τους ἄμφια, οἱ δεσποτάδες). Καὶ μόνον αὐτοί; Καὶ ἐμεῖς ὅλοι, ἀδελφοί μου· καὶ ὅλη ἡ Ἀθήνα, καὶ ὅλη ἡ Ἑλλάδα, μὲ τὸ λαὸ καὶ τὸν κλῆρο της, μὲ τοὺς φτωχούς, μὲ τοὺς πλουσίους, μὲ τοὺς βασιλιᾶδες της. Ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅπως στύβεις τὸ λεμόνι, ἂν μᾶς στύψῃς ὅλους (παπᾶδες, ψαλτάδες, δεσποτάδες, καλογέρους, ἀσκητάδες, ἱεροκήρυκας, θεολόγους), ἐὰν μᾶς στύψῃς ὅλους, τὸ νυχάκι τοῦ Παύλου δὲν κάνουμε.
Ἄχ Χριστιανοί μου! Ἕνας Παῦλος ἦταν αὐτός –ὅταν τὸ σκέπτομαι κλαίω–, καὶ ἔγινε ἠλεκτρικὴ σκούπα καὶ καθάρισε τὴν Ἑλλάδα· ὀγδόντα δεσποτάδες, ἑκατὸ ἱεροκήρυκες, ὀκτὼ χιλιάδες παπᾶδες ἐμεῖς, καὶ ἡ Ἑλλάδα ἐβρώμισε. Πού, ἂν εἴχαμε Πνεῦμα Θεοῦ, θὰ εἴχαμε ἀνακαινίσει τὸν κόσμο ὅλο. Ἄχ Παῦλε, ἄχ Παῦλε!
Καὶ ἂν ἤρχετο ὄχι στὸ 53 μ.Χ. ποὺ ἦρθε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ἀλλὰ ἂν ἐρχόταν σήμερα στὸ «κλεινὸν ἄστυ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος, θὰ εἶχε καὶ σήμερα ἐχθρούς. Ἀλλὰ ἂς μὲ συχωρέσῃ ὁ Θεὸς γι᾽ αὐτὴν τὴν πικρὰν ἀλήθεια ποὺ θὰ πῶ. Ἂν καὶ ξέρω ὅτι μέσα στὸ ἀκροατήριό μου ἔχω κατασκόπους οἱ ὁποῖοι παρακολουθοῦν τὸ γνήσιο καὶ ἀποστολικὸ καὶ ῥιζοσπαστικὸ κήρυγμά μου, μιλῶ καθαρὰ ἐνώπιον Θεοῦ καὶ ἀνθρώπων, καὶ ὁποιοσδήποτε καὶ ἂν εἶνε ἂς προσπαθήσῃ νὰ μὲ διαψεύσῃ καὶ νὰ κατηγορήσῃ ὅ,τι θέλει. Ἐὰν ἐρχότανε ὁ ἀπόστολος Παῦλος στὴν Ἀθήνα μέσα, στὴν Ἑλλάδα μέσα, οἱ μεγαλύτεροι ἐχθροί του, ποὺ δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες, οὔτε νὰ πιῇ ἕνα ποτήρι νερό, θὰ ἤτανε – ποιοί, ἀδελφοί μου; Δὲν τὸ λέτε· θὰ ἦταν οἱ δεσποτάδες.
Ὄχι ἀγαπητοί μου ὅλοι. Ὄχι ὅλοι, ἀλλὰ οἱ κακοὶ ἐκεῖνοι ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι ἐδίωξαν ἕνα Μέγα Βασίλειο, ἕνα Χρυσόστομο καὶ ἀργότερα ἕνα Μέγα Ἀθανάσιο· οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι, περὶ τῶν ὁποίων εἶπε ὁ Χρυσόστομος ὅτι «Οὐδὲν δέδοικα ὡς ἐπισκόπους πλὴν ἐνίων» (τίποτα δὲν φοβήθηκα ὅσο τοὺς ἐπισκόπους ἐκτὸς ἀπὸ μερικούς)
Οἱ κακοὶ ἐπίσκοποι δὲν θὰ τὸν ἀφήνανε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες. Δὲν θὰ τολμοῦσε. Ποῦ νὰ πάῃ ὁ Παῦλος; Νὰ πάῃ στὸ Μεσολόγγι; Οἱ παράνομοι καὶ ἀντικανονικοὶ δεσποτάδες –γιατὶ θὰ εἶχε ἕνα ραβδὶ φωτιὰ καὶ λαύρα– θὰ τοῦ ἔλεγαν· «Ἐμεῖς ἐδῶ στὸ Μεσολόγγι ἔχουμε ἱεροκήρυκας σπουδαίους καὶ μεγάλους». Θὰ πήγαινε στὰ Γιάννενα; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». Θὰ πήγαινε στὸ Βόλο; «Ἔχουμε ἱεροκήρυκας». 
Ὅπου νὰ πήγαινε, δὲν θὰ μποροῦσε να σταθῇ. Εὐγενέστεροι ἦσαν οἱ Ἀθηναῖοι τὰ χρόνια ἐκεῖνα· τὸν ἀνεβάσανε ἐπάνω στὸ βῆμα τοῦ Ἀρείου πάγου (βλ. Πράξ. 17,19 κ.ἑ.). 
Ἂν ἐρχόταν τώρα, ἡ δημοσία ἀσφάλεια θὰ τὸν συνελάμβανε ὡς ἐπικίνδυνο καὶ θὰ τὸν ὡδηγοῦσε στὴν ἐξορία, δὲν θὰ τὸν ἄφηνε νὰ μείνῃ οὔτε εἰκοσιτέσσερις ὧρες.

Ὤ θεομπαῖκτες, ὤ ὑποκριταί, ὢ φεστιβὰλ θρησκευτικό!… Ὅταν παρουσιαστῇ πνεῦμα τὸ ὁποῖον ἔχει σπινθῆρα ἀποστόλου Παῦλου, δὲν γίνεται δεκτός. Ἐντὸς ὀλίγου μέσα εἰς τὴν Ἑλλάδα δὲν θὰ ὑπάρχῃ θέσι [γι᾽ αὐτόν]. Ἐὰν κατισχύσῃ ἡ ἀνομία, ἡ ἀσέβεια, ἡ ἁμαρτία, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. 
Κάθε τίμιος κληρικὸς ποὺ πιστεύει στὸν Ἐσταυρωμένο, κάθε κληρικὸς μὲ παρρησία καὶ ἔλεγχο, δὲν θά ᾽χῃ θέσι. Μέσα στὴν φαυλοκρατούμενη ἐκκλησία δὲν θά ᾽χουν θέσι οἱ τίμιοι ἄνθρωποι.
Ἀλλ᾽ ὦ Παῦλε ἀπόστολε. Ἐσὺ ποὺ ἀγάπησες τὸ γένος μας, ἐλθὲ καὶ πάλι ἐν μέσῳ ἡμῶν. Παρηγόρησέ μας, ἐνίσχυσέ μας, δῶσε μας καὶ πάλι τὴν Ἑλλάδα μας. Καὶ τότε, τὰ βράχια θὰ τινάξουν ρόδα πρὸς τιμὴν τῆς ἁγίας Τριάδος εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων· ἀμήν.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

ΟΠΩΣ ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΟΙ ΕΤΣΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΘΕΟΦΟΒΟΙ ΠΑΤΡΙΑΡΧΑΙ Ο ΕΝΑΣ ΔΙΑΔΕΧΕΤΑΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ. ΦΟΒΕΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΥ ΚΑΝΤΙΩΤΟΥ, ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ

ΦΟΒΕΡΕΣ ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙΕΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΦΛΩΡΙΝΗΣ
ΓΙΑ ΤΙΣ ΠΑΡΕΚΤΡΟΠΕΣ ΤΟΥ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΑΘΗΝΑΓΟΡΑ
ΑΦΗΣΕ ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥΣ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΣΤΗΝ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ ΤΟ 1955 ΣΥΝΕΡΓΑΣΤΗΚΕ ΣΕ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΚΟΤΕΙΝΕΣ ΔΥΝΑΜΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΘΕΜΕΛΙΩΣΗ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ!!!

Τι θα ελεγε σήμερα, ο αγωνιστής ιεραρχης για τον διάδοχό του Αθηναγόρα τον Βαρθολομαῖο, που δεν ἄφησε τιποτε ορθιο απο την ορθοδοξη πιστι;

Ἀπόσπασμα ἀπὸ τὴν ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟΝ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗΝ κ.κ. ΑΘΗΝΑΓΟΡΑΝ
Τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, ἀπὸ «Χριστιανικὴ Σπίθα», αριθμ. φυλ. 248-249, Μαϊος Ἰουνιος 1962

«Λύομεν τὴν σιωπήν μας…


Παναγιώτατε, εἶσθε πνευματικὸς προϊστάμενος τῆς Ἑλληνικῆς μειονότητος, ἡ ὁποία, κατόπιν διεθνῶν συμβάσεων, παρέμεινεν ἐν τῶ νέῳ Τουρκικῷ Κράτει. Ἀναποσπάστως συνδέεσθε μετὰ τῆς μειονότητος ταύτης, ὡς ἡ κεφαλὴ μετὰ τοῦ σώματος. Πατριάρχης ἄνευ τῆς μειονότητος ταύτης δὲν δύναται νὰ νοηθῆ ἐν Κωνσταντινουπόλει, ὅπως καὶ ἰμάμης ἐν Ἑλλάδι δὲν δύναται νὰ νοηθῆ ἄνευ τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος. Ὑπάρχετε ἐν Κωνσταντινουπόλει, διότι ὑπάρχουν ἐκεῖ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες. Ἀλλʼ ἐνῶ οἱ ἐν Ἑλλάδι θρησκευτικοὶ ἡγέται τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος διὰ πᾶσαν ὑποτιθεμένην ἀδικίαν ἐκ μέρους τῆς Ἑλληνικῆς Πολιτείας εἰς βάρος αὐτῆς διαμαρτύρονται ἐντονώτατα, Ὑμεῖς, Παναγιώτατε, θρησκευτικὸς ἡγέτης τῆς ἐν Τουρκία Ἑλληνικῆς μειονότητος τί ἐπράξατε κατὰ τὴν φοβερὰν ἐκείνην νύκτα, κατὰ τὴν ὁποίαν βαρβαρικὰ στίφη ἐπέδραμον κατὰ τῶν πνευματικῶν σας τέκνων, ληστεύοντες, φονεύοντες, ἀτιμάζοντες καὶ βεβηλοῦντες τὰ ἱερὰ καὶ τὰ ὅσια; Ὑπάρχουν πολλοὶ ἐν Ἑλλάδι, ἀλλὰ καὶ ἐν Τουρκία, οἱ ὁποῖοι φρονοῦν, ὅτι ἐὰν ὑψώνατε τότε τὸ ἀνάστημά σας καὶ ἐγίνεσθε μιμητὴς ἀειμνήστων προκατόχων σας θυσιασθέντων ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου των, διαφορετικὴ θὰ ἦτο ἡ κατάστασις καὶ δὲν θὰ ὑφίστασθε τὸν ἐξευτελισμὸν νὰ συρθῆτε εἰς τὴν νῆσον τῶν Σκύλων ὡς μάρτυς (κατηγορίας ἤ ὑπερασπίσεως;) εἰς τὴν περιβόητον δίκην τῶν μεντερικῶν καθαρμάτων, τὰ ὁποῖα, διὰ λόγους πολιτικῆς σκοπιμότητος, ὑπῆρξαν οἱ κυριώτεροι ὑποκινηταὶ τῆς φοβερᾶς ἐκείνης ἐπιδρομῆς. Πίπτοντες τότε ὑπὲρ τοῦ ποιμνίου σας θὰ περιεβάλλεσθε μὲ τὸν φωτοστέφανον τοῦ μάρτυρος καὶ τοῦ καλοῦ ποιμένος, καὶ ὁ ἁπανταχοῦ τῆς γῆς χριστιανικὸς κόσμος θὰ ἐκαυχᾶτο διὰ τὸ ὄνομά σας.

Θρησκευτικὴ στάσις τοῦ Πατριάρχου – Δέκα δείγματα προδοσίας

Ἀλλʼ ἐὰν διὰ τὴν στάσιν σας ἐκείνην εὑρίσκωνται κάποιοι οἱ ὁποῖοι σᾶς δικαιολογοῦν,… διὰ τὴν θρησκευτικὴν ὅμως στάσιν, τὴν ὁποίαν λαμβάνετε ἐπὶ θεμάτων ἐσωτερικῆς ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας, εἰς ἥν οὐδεὶς Μεντερὲς σᾶς πιέζει, πόσοι ἆρά γε νὰ εἶνε ἐκείνοι ἐκ τῶν εὐσεβῶν κληρικῶν καὶ λαϊκῶν, οἱ ὁποῖοι σᾶς ἐπιδοκιμάζουν;

Δυστυχῶς, αἱ ἐνέργειαι τῆς Ὑμετέρας Παναγιώτητος, εἰς τὰς οποίας ὁ εὐσεβὴς λαὸς δὲν βλέπει τὸν Πατριάρχην ἄγρυπνον φρουρὸν τῆς Ὀρθοδόξου πίστεως καὶ ζωῆς, δὲν εἶναι ὀλίγαι. Πρὸς πίστωσιν ἀναφέρομεν ὡρισμένα δείγματα.

Πρῶτον˙ Πρὸ ἐτῶν εἰς πολιτικὰς ἐφημερίδας ἐδημοσιεύθη φωτογραφία τῆς Ὑμετέρας Παναγιώτητος μετά… μιᾶς δεσποινίδος, ἡ ὁποία ὑπὸ κοσμικῶν κύκλων ἐν αἰσχροῖς καλλιστείοις εἶχεν ἀνακηρυχθῆ μὶς Ἑλλάς. Ἡ φωτογραφία ἐκείνη εὐρύτατα κυκλοφορήσασα ἐν Ἑλλάδι ἐσκανδάλισε τὸν εὐσεβῆ λαόν. Ἦτο ἡ ἐποχή, καθʼ ἥν ἡ μὲν Ἱ. Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διʼ ἐγκυκλίου της ἀπεδοκίμαζε τὰ καλλιστεῖα, ὡς προσκρούοντα εἰς τὴν Χριστιανικὴν Ἠθικήν, ὁ δὲ εὐσεβὴς λαὸς τῶν Ἀθηνῶν ἠγωνίζετο διὰ τὴν ἐκρίζωσιν αὐτῶν.

Δεύτερον˙ Ἐπιστολή σας πρὸς συγγραφέα πνευματιστικοῦ βιβλίου, τὸ ὁποῖον ἐχαρακτηρίζατε ὡς περισπούδαστον ἔργον, ἔδωκε πτερὰ εἰς τὸν ἐν Ἑλλάδι πνευματισμόν, ὅστις ἐκαυχήθη καὶ ἐξακολουθεῖ νὰ καυχᾶται, ὅτι ὁ Πατριάρχης διάκειται εὐμενῶς πρὸς τὴν κίνησίν των, μίαν κίνησιν, ἡ ὁποῖα συνιστᾶ θρησκείαν δαιμόνων.

Τρίτον˙ Καθὼς ἀνεγράφη είς τὸν ἡμερήσιον Τύπον, ἡ Ὑμετέρα Παναγιώτης περιοδεύουσα πρὸ ἐτῶν τὰς χώρας τῆς Μέσης Ἀνατολῆς εἰσῆλθε γυμνόπους εἰς τὸ ἐν Ἱεροσολύμοις τέμενος τοῦ Ὀμὰρ καὶ ἐκεῖ προσηυχήθη ὑπὲρ τοῦ Χουσεΐν. Ἐν δὲ τῶ Πατριαρχικῶ ναῶ τῆς Κωνσταντινουπόλεως ἀνεπέμφθη ἐπιμνημόσυνος δέησις ὑπὲρ τεθνεώτων Τούρκων. Ἐπʼ αὐτῶν οὐδεμία ἐπίσημος διάψευσις ἐγένετο.

Τέταρτον˙ Εἰς τὸ ναΰδριον τῆς Θεολογικῆς Σχολῆς Χάλκης παρουσία τῆς Ὑμετέρας Παναγιότητος έγένετο μεγαλοπρεπὴς ὑποδοχὴ τοῦ Ἁρμενίου Πατριάρχου, ὡς ἐὰν ἐπρόκειτο περὶ Ὀρθοδόξου Πατριάρχου, ὁ χορὸς ἐπὶ τῆ εἰσόδω του εἰς τὸν ναὸν ἔψαλε τὸ «εἰς πολλὰ Δέσποτα», ὁ δὲ διάκονος ἀνέπεμψε δέησιν ὑπὲρ «τοῦ Πατρὸς ἡμῶν Σινόρκι»! Ἀλλά, Παναγιώτατε, διατὶ λησμονεῖτε, ὅτι ὁ Ἁρμένιος Πατριάρχης εἶνε ἀρχηγὸς ἐκκλησίας, ἥτις ἀπεσπάσθη ἀπὸ τὴν Ὀρθοδοξίαν διʼ αἵρεσιν, ὡς ὑποστηρίζουσα τὸν Μονοφυσιτισμόν, τὸν ὁποῖον κατεδίκασεν ἡ Δ΄ Οἰκουμενικὴ Σύνοδος; Ἡ ἰδία δὲ Σύνοδος δὲν ἀνεθεμάτισε τὸν Διόσκουρον, τὸν ὁποῖον οἱ Ἁρμένιοι τιμοῦν ὡς ἅγιον; Πῶς λοιπὸν τοιαύτη πνευματικὴ κοινωνία μετὰ τῶν Ἁρμενίων, οἱ ὁποῖοι δὲν προέβησαν ἀκόμη εἰς σαφῆ ἀποκήρυξιν τῆς μονοφυσιτικῆς πλάνης καὶ δὲν ἀνεγνώρισαν τὸ κῦρος τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου;

Πέμπτον˙ Ἡνοίξατε τὰς ἀγκάλας σας καὶ ὑποδέχεσθε πάσης ἀποχρώσεως προτεστάντας καὶ ἐκφράζεσθε ὑπὲρ αὐτῶν ἐνθουσιωδῶς, καὶ εἶσθε ὁ θερμότερος ὑποστηρικτὴς τοῦ μωσαϊκοῦ, ὅπερ ὀνομάζεται Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν. Οἱ ἀντιπρόσωποί σας συμμετέχουν εἰς λατρευτικὰς ἐκδηλώσεις τῶν αἱρετικῶν ἀντιπροσώπων τῶν Προτεσταντικῶν ἐκκλησιῶν μεταξὺ τῶν ὁποίων περιλαμβάνονται ἀκόμη καὶ Ἀντιτριαδῖται.

Ἕκτον˙ Ἐκδηλώνετε αἰσθήματα φιλοφροσύνης πρὸς τὸν νῦν Πάπαν Ἰωάννην ΚΓ΄, δέχεσθε ἐν Φαναρίω τοὺς ἀπεσταλμένους του, διατάσσετε τὸν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀμερικῆς Ἰάκωβον νὰ διέλθη ἐκ Ρώμης καὶ νὰ ἐπισκεφθῆ τὸν Πάπαν, εἶσθε δὲ πρόθυμος καὶ σεῖς ὁ ἴδιος νὰ βαδίσητε πρὸς Ρώμην εἰς συνάντησιν τοῦ ἀδελφοῦ. Καὶ ταῦτα, ἐνῶ εἶνε γνωστόν, ὅτι οὐδεμίαν μέχρι σήμερον ὑποχώρησιν ἔχει κάμη ἡ Παπικὴ Ἐκκλησία, πεισμόνως ἐμμένουσα εἰς τὰς καινοτομίας της. Ἔχει δὲ διασπείρει πανταχοῦ τοῦ Ὀρθοδόξου κόσμου τὰ ὄργανα τῆς φοβερᾶς Οὐνίας, τοῦ Δουρείου τούτου ἵππου διὰ τοῦ ὁποῖου ἐπιζητεῖται ἡ ἅλωσις τῆς Ὀρθοδοξίας καὶ ἡ ὑποταγὴ τῶν πάντων εἰς τὸν μόνον κυρίαρχον, τὸν Πάπαν.

Ἕβδομον˙ Εἰς συνέντευξιν μετὰ Ἑλλήνων δημοσιογράφων φέρεσθε ἐκφρασθεὶς ὑπὲρ τοῦ γάμου τῶν κληρικῶν ὅλων τῶν βαθμῶν τῆς ἱερωσύνης, δυνάμενων καὶ μετὰ τὴν χιεροτονίαν των νὰ ἔλθουν εἰς γάμον.

Ὅγδοον˙ Ἐδώκατε τὴν ἄδειαν, καθὼς καταγγέλλεται, ἵνα θεολόγος, ὅστις εἶχε συνάψει δεύτερον γάμον, χειροτονηθῆ ἱερεύς. Ἀλλὰ καὶ πρὸ αὐτοῦ, καθῶς διαδίδεται, καὶ ἕτερος θεολόγος, καθηγητὴς ἱερατικῆς Σχολῆς, διαζευχθεὶς ἐκ τῆς πρώτης γυναικὸς καὶ συζευχθεὶς δευτέραν, τὴ ἐγκρίσει Ὑμῶν ἐχειροτονήθη καὶ αὐτὸς πρεσβύτερος. Ἐπʼ αὐτῶν οὐδεμία διάψευσις ἐκ μέρους τοῦ Πατριαρχείου ἐγένετο.

Ἕνατον˙ Εἰς συνέντευξιν μετὰ ξένου δημοσιογράφου φέρεσθε δηλώσας, ὅτι ἀποδέχεσθε καὶ αὐτὸ τὸ Filioque. «Μάλιστα, εἴπατε διὰ τὸ Ἅγ. Πνεῦμα, ἐκπορεύεται καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ». Δυστυχῶς καὶ αὐτὴ ἡ εἴδησις δὲν διεψεύσθη. Τὸ δὲ Filioque δὲν εἶνε λεπτομέρειά τις, τὴν ὁποίαν ἀδιαφόρως δυνάμεθα νʼ ἀντιπαρέλθωμεν ἡμεῖς οἱ Ὀρθόδοξοι διὰ νὰ ἐπιτευχθῆ ἡ ἕνωσις μετὰ τῆς Παπικῆς Ἐκκλησίας, ἀλλʼ ἀποτελεῖ σοβαρωτάτην καινοτομίαν. Ὡς ὀρθῶς ἔγραφεν ὁ ἀείμνηστος Μητροπολίτης Νευροκοπίου Γεώργιος Παπαγεωργιάδης, «μὲ τὴν προσθήκην τοῦ Filioque, ἤτοι τῆς ἐκπορεύσεως τοῦ ἁγίου Πνεύματος καὶ ἐκ τοῦ Υἱοῦ, ἐκτὸς τοῦ κακοῦ ὅτι προσθέτομεν διδασκαλίαν ἀνύπαρκτον, ἔχομεν δυαρχίαν ἐν τῆ Θεότητι, κατασπάραξιν τῆς ἱσότητος τῶν τριῶν προσώπων ἐν τῆ Θεότητι καὶ τὴν σπουδαιοτάτην συνέπειαν, ὅτι, ἐὰν ἀνοίξωμεν τὴν θύραν νὰ προσθέτωμεν ἤ νὰ μεταβάλωμεν, θὰ εἶνε ἄγνωστον ποῦ θὰ καταλήξωμεν» (Ἴδε Αἱ βάσεις τῆς Ἑνώσεως τῆς Δυτικῆς μετὰ τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, Ἀθῆναι, σελ. 36).

Δέκατον˙ Εἰς τὴν ἐν Ἀμερικῆ Ὀρθόδοξον παροικίαν ἔχουν κυκλοφορήσει εὐρέως ἐνυπόγραφα φυλλάδια, τῶν ὁποίων ἀντίτυπα ἔχουν ἀποσταλῆ καὶ εἰς τὴν Ἑλλάδα. Ἐν αὐτοῖς ῥίπτεται ἡ φοβερὰ κατηγορία, ὅτι τὀσον Ὑμεῖς, ὅσον καὶ ὁ ὑφʼ Ὑμῶν χειροτονηθεὶς Ἀρχιεπίσκοπος Ἀμερικῆς Ἰάκωβος ἀνήκετε εἰς Μασονικὰς Στοάς. Ἡ εἴδησις αὕτη ἔχει καταταράξει τὰς συνειδήσεις τῶν πιστῶν. Ἡμεῖς δὲν θέλομεν νὰ παραδεχθῶμεν, ὅτι ἕνας Πατριάρχης καὶ ἕνας Ἀρχιεπίσκοπος ἀνήκουν εἰς τὴν ἀρνησίχριστον Μασονίαν. Ἀλλʼ ἐπειδὴ ἡ κατηγορία αὕτη πλήττει βαθέως τὸ θρησκευτικὸν συναίσθημα, θὰ ἔπρεπεν ἡ Ὑμετέρα Παναγιότης νὰ μιμηθῆ ἐν τῶ σημείω τούτω ἀσκητήν, ὅστις κατηγορηθεὶς μὲ διαφόρους κατηγορίας ἐσιώπα, ἀλλὰ μόλις ἐξετοξεύθη ἐναντίον του ἡ κατηγορία, ὅτι ἦτο αἱρετικός, δὲν ὑπέμεινεν, ἐξανέστη τὸ πνεῦμά του, ἐτινάχθη ἐκ τῆς θέσεώς του καὶ ἐφώναξε μὲ ὅλην τὴν δύναμιν τῶν πνευμόνων του˙ «Ὄχι. Ἁμαρτωλὸς εἶμαι, ἀλλʼ αἱρετικὸς δὲν εἶμαι!». Καὶ τοῦτο λέγων ὁ ἀσκητὴς ἦτο σύμφωνος μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ὀρθοδοξίας, ὅπερ θαυμασίως ἐκφράζεται εἰς μίαν ἐκ τῶν εὐχῶν τῆς Πεντηκοστῆς˙ «Σοὶ μόνω ἁμαρτάνομεν, ἀλλὰ καὶ Σοὶ μόνω λατρεύομεν. Οὐκ οἴδαμεν προσκυνεῖν Θεῶ ἀλλοτρίω οὐδὲ διαπετάζειν πρὸς ἕτερον Θεὸν τὰς ἑαυτῶν, Δέσποτα, χεῖρας».

Ὑγιὴς ἀντίδρασις
Τʼ ἀνωτέρω, Παναγιώτατε, ἐκ τῶν ἐφημερίδων, περιοδικῶν καὶ ἐντύπων πληροφορούμενος ὁ Ὀρθόδοξος λαὸς αἰσθάνεται βαθυτάτην λύπην καὶ μὴ βλέπων καμμίαν διάψευσιν τῶν γραφομένων κλονίζεται καὶ κλίνει νὰ παραδεχθῆ, ὅτι ἔχονται ἀληθείας τὰ καταγγελλόμενα. Ἐναντίον δὲ τῶν τάσεων τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, αἱ ὁποῖαι ἔρχονται πλέον σαφῶς εἰς σύγκρουσιν μὲ τὴν ἱερὰν παράδοσιν καὶ ὑπερβαίνουν ὅρια ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν πρὸς περιθρίγκωσιν τῆς πνευματικῆς ἀμπέλου ἐκ μονιῶν λυμαινομένων αὐτήν, ἤρχισεν ἐσχάτως νὰ ἐκδηλώνεται ἀντίδρασις τὀσον ἐκ μέρους τοῦ λαϊκοῦ στοιχείου ὅσον καὶ τῶν κληρικῶν. Οὕτως ἐκ τῆς ἱερᾶς μονῆς Λογγοβάρδας Πάρου ἐν φυλλαδίω ὁ ἡγούμενος αὐτῆς π. Φιλόθεος Ζερβάκος διεμαρτυρήθη διὰ τὴν ἐν τῶ Πατριαρχικῶ ναῶ ἐπιμνημόσυνον δἐησιν ὑπὲρ ἀλλοθρήσκων.

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΚΑΤΑ ΤΟΝ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ

ΤΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΩΝ
«ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ,
ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΩΡΑ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ;»…
ΚΑΙ »ΜΕ ΤΗΝ ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ, 
ΑΛΛΑ ΤΙ ΚΑΝΟΥΜΕ ΜΕ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΔΑΣΚΑΛΟΥΣ;»


Γράφει ο Δημήτριος Β. Εμμανουήλ, Συνδικαλιστής και πρώην μέλος του Δ.Σ. της ΕΛΜΕ Εορδαίας (Γυμναστής)

Κάποτε, κάποιος άθεος των Παρισίων είπε: Με την Εκκλησία τελειώσαμε, αλλά τι κάνουμε τώρα με τους Χριστιανούς; Δεν θα ήταν υπερβολή, σήμερα, μετά το φαινόμενο της Κρήτης να επαναλάβουμε για Τρίτη φορά το ίδιο σχήμα λόγου, αλλά με έναν διαφορετικό τόνο και με πολύ πόνο! «Με την Εκκλησία τελειώσαμε, αλλά τι κάνουμε τώρα με τους Χριστιανούς;»
Αλήθεια αδελφοί, «Με την Εκκλησία τελειώσαμε;».… Σίγουρα όχι, αλλά το μεγάλο ποιμαντικό θέμα είναι το «Τι κάνουμε τώρα με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς», με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς δασκάλους, ακόμη και με τους κατ’ όνομα Χριστιανούς μαθητές που αρνούνται να προσέλθουν για πρωινή Προσευχή!

Διαβάζοντας για τους «αληθινούς Χριστιανούς της Θεσσαλονίκης», την εποχή του αποστόλου Παύλου βρίσκουμε και πάλι λόγια άγια, λόγια «Χρήσιμα» για αληθινούς Χριστιανούς, λόγια του π. Αυγουστίνου Καντιώτη!
«Μέσα στη Θεσσαλονίκη –λέγει-έρριξε τα δίχτυα του ο απόστολος Παύλος. Η θάλασσα είνε γεμάτη ψάρια, αλλά δεν τα πιάνει όλα ο ψαράς. Μια μικρά ποσότητα πιάνει. Έτσι λοιπόν και απόστολος Παύλος έπιασε μια μικρά μειονότητα. Πόσοι να ήταν; Εκατό-διακόσιοι, δεν ήταν παραπάνω. Μακάρι να ζούσαν σήμερα εκείνοι οι Χριστιανοί, και ας λείπανε αυτά τα 500 εκατομμύρια. Τσούρμο ολόκληρο, με όνομα χριστιανικό, αλλά άχρηστο [… ] Εδώ εμείς είμαστε όλοι χριστιανοί του γλυκού νερού. Αν πιστεύαμε στο Θεό, θα είχαμε εγκαταλείψει κάθε άλλη κοσμική ασχολία. Τι να τα κάνης τ’ άλλα’ το Ευαγγέλιο ποιος εφαρμόζει. Στη Θεσσαλονίκη όμως τότε ήταν πραγματικοί Χριστιανοί. Και απόδειξις, ότι δεν λύγιζαν στους διωγμούς. Εκείνα τα πτωχαδάκια πάλευαν μ’ όλες τις αρχές και τις εξουσίες, που ήταν εχθρικές. Αυτοί οι λίγοι Χριστιανοί εθεωρούντο αμελητέοι, δεν τους υπολόγιζαν’ και όμως αυτοί ήρθαν ρήξι με όλους τους ισχυρούς της Θεσσαλονίκης και υπέστησαν πολλούς διωγμούς.

Αλλά και πάντοτε τα πτωχαδάκια διώκονται, και μένουν κοντά στο Χριστό. Οι άλλοι, που έχουν αξιώματα, ως επί το πλείστον πολεμούν το Χριστό.
Θα γίνει διωγμός. Θα δήτε εσείς που θα ζήσετε, εγώ γέρος άνθρωπος είμαι. Θα γίνει διωγμός, και θα δήτε όλους τους δασκάλους να προσκυνάνε το κόκκινο θηρίο. Τριάντα χιλιάδες είνε όλοι οι δάσκαλοι’ ζήτημα να μείνουν εκατό που να πουν:
Προτιμούμε να γίνουμε λούστροι στην πλατεία της πόλεως, παρά να κηρύττουμε αθεΐα. Όλοι οι άλλοι, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Παπαδόπουλο, με όση ευκολία χειροκροτούσαν τον Καραμανλή, με την ίδια ευκολία θα χειροκροτούνε και τον αντίχριστο. Θα τα δήτε αυτά. Συμφέρον και μόνο συμφέρον είνε σήμερα οι άνθρωποι, και τίποτε περισσότερο.
Τέτοιοι είνε και οι δάσκαλοι και οι καθηγηταί και οι αξιωματικοί, γιατί όχι και οι παπάδες και οι δεσποτάδες-δεν κάνω καμμία διάκρισι. Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντιχρίστου’ όταν θα έρθη, θα το δούμε.»[1].

Αγαπητοί αδελφοί, τον καιρό εκείνο ο π. Αυγουστίνος, έχοντας κατά νου τα σημεία των καιρών έλεγε: «Δεν ήρθε ακόμη η ώρα του αντιχρίστου’ όταν θα έρθη, θα το δούμε», αλλά σήμερα έχει μεγάλη παιδαγωγική αξία ο παρακάτω λόγος του άγιου γέροντα, που διακρίνει τον τρόπο δράσης του αληθινού Χριστιανού, πριν τον αντίχριστο και μετά!

Για το πριν έχουν ισχύ τα παρακάτω, που ἔλεγε:
«Υπέφεραν οι Χριστιανοί της Θεσσαλονίκης’ ήταν πραγματικοί ήρωες. Μακάρι να επανέλθουμε σ’ αυτούς τους Χριστιανούς. Να έχουμε λίγους Χριστιανούς, αλλά ζωντανούς. [ΠΡΟΣΟΧΗ!] Γιατί να ασχολούμεθα με όλους; Δεν πα’ ν’ ανάβη αυτός φωτιές (δηλ. η δημοτική αρχή της Φλώρινας) και να αγαπά την πυρολατρία; Δεν πα’ να ‘νε μασόνος και ροταριανός; Δεν θ’ ασχολούμεθα μ’ αυτούς. [ΑΛΛΑ!] Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους…. [Τώρα ασχολούμεθα αναγκαστικώς με όλους!!! ]».

Και για τον μέλλοντα καιρό λέγει: «Εάν υποθέσουμε, ότι ξεκαθαρίζουν τα πράγματα και μένουν εδώ στην πόλι 200 με 300 Χριστιανοί, οι οποίοι θα πουν «Θέλουμε να ζήσουμε χριστιανικά», δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά. Οι άλλοι, ό,τι θέλουν ας κάνουν. Και χαύρα (Ιουδαϊκή) και τζαμί να κτίσουν, δεν θα έχουμε καμμιά ευθύνη. Δε βλέπεις….»

([1] «ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΣΧΑΤΟΥΣ ΚΑΙΡΟΥΣ», Κοζάνη 2006, Σύνθεσις-επιμέλεια-σημειώσεις-έκδοσις: Ανδρονίκη Π. Καπλάνογλου).

ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑ 18 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 2016

«Οι θέλοντες ευσεβώς ζην… διωχθήσονται»

ΤΙ ΣΟΥ ΣΤΟΙΧΙΖΕΙ Ο ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;
Νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, για τοὺς Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας

Ἀπόσπασμα ὁμιλίας τοῦ π. Αὐγουστίνου στὸν Ἅγιο
Παντελεήμονα Φλωρίνης 25.1.1976

Ὅπως τὸ χρυσάφι περνᾷ ἀπὸ τὸ καμίνι καὶ καθαρίζει, ἔτσι καὶ οἱ ἅγιοι πέρασαν ἀπὸ καμίνι. «Ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν» αὐτόν (Σ. Σολ. 3,6).

Πρέπει νὰ εὐχαριστήσουμε τὸ Θεό, ποὺ μέσα στὴν Ἐκκλησία του τὶς δύσκολες στιγμὲς ἔστελνε τοὺς καταλλήλους ἀνθρώπους, ἄλλοτε μὲν τὸν Μέγα Βασίλειο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀθανάσιο, ἄλλοτε τὸν Μᾶρκο Εὐγενικό, ἄλλοτε τὸν Γρηγόριο τὸν Θεολόγο, ἄλλοτε τὸν Μέγα Ἀντώνιο. Σειρὰ ἀνδρῶν, οἱ ὁποῖοι κράτησαν ὑψηλὰ τὸ λάβαρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Νὰ τὸν εὐχαριστήσουμε γιὰ τοὺς πατέρας.

Τί μᾶς διδάσκουν οἱ Πατέρες τῆς Ἐκκλησίας;

Κ᾿ ἐσύ, εἶσαι χριστιανός; Θέλῃς νὰ κρατήσῃς τὴν πίστι σου, θὰ δοκιμασθῇς. Πές μου, τί σοῦ στοιχίζει ὁ χριστιανισμός; Νομίζεις ὅτι εἶσαι Χριστιανός, ἐπειδὴ ἀνάβεις ἕνα κερὶ καὶ κάνεις μιὰ μετάνοια καὶ χασμουριέσαι τὴν ὥρα ποὺ περνᾷ τὸ Εὐαγγέλιο καὶ τὰ Ἅγια τῶν ἁγίων; 
Γι᾿ αὐτὰ τὰ τυπικὰ ποὺ κάνεις θὰ σὲ πῶ Χριστιανό; Ἂν εἶσαι πιστός, θὰ διωχθῇς. 
Ἂν εἶσαι ὀρθόδοξος, φίλος τῆς ἀληθείας, ἄνθρωπος μὲ συνείδησι, θὰ ὑποφέρῃς. 
Διότι τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιο λέει· «Διὰ πολλῶν θλίψεων δεῖ ἡμᾶς εἰσελθεῖν εἰς τὴν βασιλείαν τοῦ Θεοῦ» (Πράξ. 14,22) καὶ «Οἱ θέλοντες εὐσεβῶς ζῆν… διωχθήσονται» (Β΄ Τιμ. 3,12).

Μακάρι λοιπὸν νὰ μᾶς ἀξιώσῃ ὁ Θεὸς νὰ διωχθοῦμε, ὅπως οἱ ἅγιοι τῆς Ἐκκλησίας μας. 
Καὶ ἐγώ, ὅταν κινδυνεύω -καὶ ἔχω πολλὲς περιπέτειες εἰς τὸν βίον μου, γι᾿ αὐτὸ ὁ βίος τῶν πατέρων μὲ συγκινεῖ βαθύτατα-, ὅταν βλέπω νὰ μένωνται οἱ ἐχθροί μου, δοξάζω τὸν Θεὸ καὶ λέγω· Αὐγουστῖνε, κάτι πράττεις στὸν κόσμο.
Σὲ πολεμοῦν, ὅταν ἀγωνίζεσαι. Τοὺς νεκροὺς δὲν τοὺς πολεμοῦν.

Ὄχι λοιπὸν νεκροί, ἀλλὰ ζωντανοὶ Χριστιανοί, πιστοὶ καὶ ἀφωσιωμένοι, παιδιὰ τοῦ Γρηγορίου, παιδιὰ τοῦ Βασιλείου, παιδιὰ τῶν μεγάλων πατέρων. Νὰ συνεχίσουμε τὴν πορεία μας, ὥστε ἡ γῆ αὐτὴ τῶν πατέρων μας νὰ εἶνε γῆ ἁγία, διὰ πρεσβειῶν τοῦ ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου καὶ πάντων τῶν ἁγίων. Ἀμήν.

† Ὁ Φλωρίνης, Πρεσπῶν & Ἑορδαίας Αὐγουστῖνος

“Ρε φίλε πολύ φωνάζει ο Καντιώτης, δεν μπορώ να τον ακούσω…”



»Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον…» 
 Συνοδικόν της Ορθοδοξίας

Όταν ένας Επίσκοπος της Εκκλησίας, τολμά δημόσια να χτυπήσει την ποιμαντική ράβδο με δύναμη, και να βροντοφωνάξει απο ιερή αγανάκτηση:

»Oυαί και αλοίμονο, η ένταξή μας στην ΕΟΚ όχι απλώς εμπορική, αλλά ιδεολογική, ηθική, οικογενειακή, Προφητεύω από της θέσεως ταύτης, ότι θα γίνει ο τάφος της Ελλάδος και της ορθοδοξίας…» (π. Αυγουστίνος Καντιώτης εν έτει 1972.)

Και 44 χρόνια μετά αυτό συντελείται, καλά θα κάνει η θεολογία του στοχασμού, που πολλώ απέχει απο αυτό το χάρισμα, να σιωπά μπροστά στίς αποκαλύψεις Του Θεού, μέσω εκείνων που Αυτός θέλησε να ενεργήσει, για να προειδοποιήσει το ποίμνιο Του….

Είναι »ανυπόφορος» ο λόγος του πατέρα Αυγουστίνου, για τον σύγχρονο χριστιανό, διότι είναι οξύς ωσάν των Προφητών. Έλαβε αυτό το χάρισμα, προείδε σωστά τα δεινά που έρχονταν, και με πόνο ψυχής, πολλές φορές με δάκρυα στα μάτια, φώναζε και προειδοποιούσε…

Είπε για την Ευρώπη, για τούς αντίχριστους νόμους που θα υποχρεωθούμε να εφαρμόσουμε, για την διάλυση των θεσμών της οικογένειας, της παιδείας, την στοχευμένη διάλυση του ορθόδοξου φρονημάτος της κοινωνίας, αλλά και της Εκκλησίας…. (την λεγόμενη »ένωση των εκκλησιών»).

Και είναι σύμφωνα οσα προείδε με λόγους και άλλων Αγίων, και σύγχρονων Επισκόπων…

ΕΙΜΕΘΑ ΕΛΛΗΝΕΣ, ΑΓΑΠΑΜΕ ΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ; ΔΙΑΒΑΣΑΤΕ ΤΗΝ ΙΣΤΟΡΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΙ ΟΡΓΙΑ ΕΚΑΝΕ Ο ΠΑΠΑΣ ΣΤΗΝ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΑΣ, ΠΟΥ ΟΥΤΕ Ο ΜΩΑΜΕΘ ΔΕΝ ΕΚΑΝΕ;

Ο ΠΑΠΑΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Του Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αυγουστινου Καντιώτου
‘Απόσπαμα ομιλίας του 1959, στην ‘Αθηνα

Είμεθα Έλληνες, αγαπούμε την πατρίδα; Δε μου λέτε σας παρακαλώ, διαβάσατε στην ιστορία για να δήτε, τι έκανε ο πάπας σ΄ αυτό το έρημο Ελληνικό κράτος;
Όργια των οργίων… Θα κλάψετε, θ’ ανατριχιάσετε, θα σηκωθή η πέτσα σας, εάν σας διηγηθώ τι έκαναν οι πάπες.
Τι έκαναν; Φοβερά πράγματα. Στις Σταυροφορίες, μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας, ούτε ο Μωάμεθ δεν έκανε τα όργια που έκαναν αυτοί. Ο Μωάμεθ μπήκε στην Αγία Σοφία και στάθηκε με προσοχή, και είπε «Ως φοβερός ο τόπος ούτος». Σταμάτησε τη σφαγή μέσα στο ναό. Αυτοί τι κάνανε; Τα όσα κάνανε δεν λέγονται. Πρέπει να βγούνε έξω τα μικρά παιδιά για να πούμε τι κάνανε….
Βάλανε μέσα στο ναό της Αγίας Σοφίας μουλάρια. Και πήρανε όλα τα διαμαντικά της εκκλησίας.
Όσοι από σας πήγατε στη Βενετία, θα είδατε τον ωραιότερο ναό της Βενετίας, πού είναι ο Άγιος Μάρκος. Έχει κάτι πόρτες μεγάλης καλλιτεχνικής αξίας. Είναι όλες σκαλισμένες στο μπρούτζο και στο ασήμι. Οι πόρτες λοιπόν αυτές δεν είναι ιταλικές· είναι οι πόρτες της Αγίας Σοφίας, πού τις πήρανε αυτοί και τις μετέφεραν εκεί πέρα στον Άγιο Μάρκο.
Ένα αυτό. Υπάρχει και άλλο, πού είναι πιο κοντά η μνήμη του. Κάτι ασπρομάλληδες γέροντες θα το θυμούνται.
Δεν είχε η καημένη Ελλάδα συνέλθει από το ’22 πού δέχθηκε στην αγκάλη της 2 εκατομμύρια παιδιά της, διωγμένα σαν πουλάκια από τη Μικρά Ασία, κυνηγημένα από τα γεράκια του σατανά. Δεν είχε ακόμα σφραγίσει τα δάκρυά της, και το 1923 η αρμάδα της Ιταλίας ήρθε έξω από την Κέρκυρα και έστειλε τελεσίγραφο. Ο στόλαρχος, με τα καράβια και τα κανόνια του παπικού καθεστώτος, διά του ασυρμάτου έστειλε από τη ναυαρχίδα του τελεσίγραφο στο νομάρχη της Κερκύρας με τη διαταγή·
– Να καταβιβασθή από το φρούριο η ελληνική σημαία. Έχετε διωρία ένα τέταρτο· μετά το τέταρτο θ’ αρχίση κανονιοβολισμός.
Δεν καταβιβάσθηκε η Ελληνική σημαία, και άρχισαν να βάλλουν τα κανόνια. Σκότωσαν τον άμαχο πληθυσμό της Κερκύρας. Σκότωσαν εκατοντάδες Ελλήνων, επειδή δεν θέλησαν να κατεβάσουν την γαλανόλευκη ελληνική σημαία. Έτσι έγινε η απόβασι των κατακτητών στο νησί.
Βγήκαν από τα καράβια τους οι «γενναίοι» της Ρώμης, βγήκαν οι ναύτες της με τα σπαθιά τους, και γέμισε η προκυμαία. Οι Κερκυραίοι κλειστήκανε μέσα στα σπίτια τους, κλείσανε και τα παράθυρά τους. Κανείς Κερκυραίος δεν υπήρχε. Ξέρετε μόνο ποιοι πήγαν στην προκυμαία και τους υποδέχθηκαν με λουλούδια; Ο φράγκος δεσπότης με τους φράγκους παπάδες.
Και το ’40 – ’41, όταν ήρθαν τα αεροπλάνα από την Ιταλία και βομβάρδισαν την Πάτρα και γέμισαν τα πεζοδρόμια με αίματα, οι φράγκοι της Πάτρας ανέβηκαν επάνω στις στέγες και χαιρετούσαν «αγγελικά» τους φίλους των.

http://www.augoustinos-kantiotis.gr

H ΣKEΨH MAΣ NA EINAI ΣTO XPIΣTO

NA KAΨOYME THN ΣΦHΓKOΦΩΛIA


Ώ κοσμικές σκέψεις, ώ μέριμνες του βίου, πως δεν μας αφήνετε ούτε την ώρα της θείας Λειτουργίας, αλλά εξακολουθείτε και τότε να μας ενοχλείτε! 
Σαν τις σφήγκες μας περικυκλώνετε, μας κεντάτε, μας ενοχλείτε. Aλλ' όπως μια σφηκοφωλιά που ενοχλεί τους διαβάτες βάζουν φωτιά και την καίνε και απαλλάσσονται οι διαβάτες από την ενοχλητική παρουσία της, έτσι και τις πονηρές αυτές σκέψεις, που μας ενοχλούν και δεν μας αφήνουν ανεπηρέαστους να παρακολουθήσουμε τη θεία Λειτουργία, πρέπει να βρούμε τρόπο να τις εξοντώσουμε, να τις απομακρύνουμε από τη συνείδησή μας και να κάψουμε τη φωλιά τους.
Xρειάζεται φωτιά. Xρειάζεται, δηλαδή, φλογερή αγάπη στο Xριστό. 
Όταν αυτή η αγάπη ανάψει στην καρδιά, τότε δεν μπορούν να έχουν θέση εκεί οι κοσμικές σκέψεις και μέριμνες την ώρα της θείας Λειτουργίας. Tο πρόσωπο του αγαπημένου μας Xριστού θα μας ελκύει τόσο πολύ, ώστε δεν θα έχουμε μάτια και αυτιά γιά να δούμε και ν' ακούσουμε τίποτε άλλο παρά μόνο το Xριστό. Έτσι θα μπορέσουμε να εκτελέσουμε την προτροπή της Eκκλησίας: «Πάσαν την βιωτικήν αποθώμεθα μέριμναν, ως τον Bασιλέα των όλων υποδεξόμενοι».

+Eπίσκοπος Aυγουστίνος Kαντιώτης –Από το βιβλιο, Eις την θ. Λειτουργία B΄, σελ. 48.

ΤΟ ΟΙΚΟΔΟΜΗΜΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9)

Μία ἀπὸ τὶς ἀνάγκες ποὺ ἔ­χει ὁ ἄνθρωπος ἐ­δῶ στὴ γῆ εἶνε ἡ στέγη, τὸ σπίτι. Βράδιασε; Ὅπως τὸ πουλὶ κι αὐ­τὸ τὸ ἄγριο θηρίο γυρίζει στὴ φωλιά του, καὶ δὲν ὑπάρχει ζων­τα­νὸ ποὺ νὰ μὴν ἔχῃ φωλιά, ἔτσι κι ὁ ἄνθρωπος ἔ­χει ἀνάγκη ἀπὸ ἕνα μέρος ποὺ θὰ στεγά­σῃ τὸν ἑαυτό του καὶ τὴν οἰ­κογένειά του. Κανείς δὲν θέλει νά ᾽νε ἄ­στεγος· ὅλοι προσπαθοῦν νὰ χτίσουν ἕνα σπίτι. Κάνουν τὰ πάντα γι᾽ αὐτό· καὶ οἰκόπεδα ἀγοράζουν, καὶ χρή­ματα δανείζον­­ται, καὶ τότε θεωροῦν τὸν ἑαυτό τους εὐτυ­­χῆ ὅταν μπορέσουν νὰ μποῦν μέσα στὸ σπίτι.
Σπίτια διάφορα, μεγάλα, πολυώροφα, παλά­τια, οὐρανοξύστες. Ὁ κόσμος θεωρεῖ αὐτοὺς ποὺ κατοικοῦν σὲ τέτοια μέγαρα εὐτυχισμένους. Ἀλλὰ εἶνε ἔτσι; Ὅταν ὁ Θεὸς σείει τὴ γῆ, τότε τὰ σπίτια πέφτουν κ᾽ οἱ ἄνθρωποι φο­νεύονται. Τὸ εἶπε κι ὁ Χριστός· ὅταν στὰ Ἰερο­σόλυμα τοῦ ἔδειχναν τὶς μεγάλες οἰκοδομὲς εἶπε· Ὅλα αὐτὰ θὰ γκρεμιστοῦν, δὲ θὰ μείνῃ «λίθος ἐπὶ λίθῳ» (Λουκ. 19,44). Τὰ καλύβια εἶνε εὐλογη­μένα· τὰ μέγαρα ποὺ στήθηκαν μὲ ἀδικίες καὶ πλεονεξίες, ἂν ἕνας ἄγγελος Κυρίου τὰ πιά­σῃ καὶ τὰ στύψῃ, θὰ στάξουν αἷμα ἀ­δικημένων.
Ἀλλὰ γιατί, ἀδελφοί μου, σᾶς ἀπασχολῶ μὲ τὰ σπίτια, μικρὰ καὶ μεγάλα; Διότι γι᾽ αὐτὸ μᾶς μιλάει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος· ὁλόκληρος ὁ σημερινὸς ἀπόστολος λέει γιὰ κάποια οἰ­κοδομή. Θὰ ἤμουν εὐτυχής, ἂν μποροῦσα νὰ κάνω τὸν καθένα σας νὰ ἐπιθυμή­σῃ ν᾽ ἀγορά­σῃ ἕνα διαμέρισμα σ᾽ αὐτήν! Εἶνε μιὰ μεγάλη – τεράστια οἰκοδομή· ἀρχίζει ἀπὸ ᾽δῶ στὴ γῆ καὶ φτάνει μέχρι τὸν οὐ­ρανό· χωράει μέσα ὅ­λους, ὄχι μόνο τοὺς βασιλιᾶδες ἀλλὰ καὶ τοὺς πιὸ φτωχούς· οἰκοδομὴ ἀ­θάνατη καὶ αἰωνία. Ποιά ἆραγε νὰ εἶνε αὐτὴ ἡ οἰκοδομή; καὶ πῶς μπορεῖ καθένας μας ν᾽ ἀποκτήσῃ ἕνα μέ­ρος σ᾽ αὐ­τήν, νὰ συμπεριληφθῇ στοὺς ἐνοίκους της; Μᾶς τὸ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος· «Θεοῦ οἰκοδομή ἐστε» (Α΄ Κορ. 3,9). Ἡ οἰκοδομὴ αὐτὴ εἶνε ἡ Ἐκκλησία.

Ἀλλ᾽ ὅταν λέμε «Ἐκκλησία», ἀγαπητοί μου, δὲν ἐννοοῦμε τὸ κτήριο τοῦ ναοῦ. Τὰ κτήρια μπορεῖ νὰ τὰ γκρεμίσουν οἱ ἄπιστοι καὶ μιὰ μέρα νὰ μὴν ὑπάρχῃ καμμιά ἐκκλησιὰ πάνω στὴ γῆ. Ἡ οἰκοδομὴ ὅμως τοῦ Θεοῦ, ἡ Ἐκκλη­σία, εἶνε κάτι ἄλλο, πολὺ μεγαλύτερο καὶ ὑψη­λότερο. Ἡ Ἐκκλησία θὰ ὑπάρχῃ στὶς σπηλιὲς καὶ τὰ δάση, ὅπως τὴν ἐποχὴ τῶν διωγμῶν.
Ἐκκλησία δὲν εἶνε τὰ ντουβάρια· Ἐκκλησία εἶνε ὅλοι ὅσοι πιστεύουν στὸ Χριστό. Ἐκκλησία δὲν εἶνε μόνο ὁ δεσπότης μὲ τὰ χρυσᾶ καὶ τὶς μίτρες, ὁ παπᾶς καὶ ὁ διᾶκος, οἱ ἐπίτροποι καὶ οἱ ψαλτάδες καὶ οἱ νεωκόροι·

Ἐκκλησία εἶνε καὶ μιὰ γριούλα ἀγράμματη ποὺ τὸ Δεκαπεν­ταύγουστο γονατίζει στὴν Παναγιά, κ᾽ ἕνα παι­δάκι φτωχὸ ποὺ ἀκούει τὸ μάθημα τοῦ κατηχητικοῦ καὶ τραγουδάει σὰν ἀηδονάκι τὰ τραγούδια τοῦ Χριστοῦ μας, κ᾽ ἐκεῖνος ὁ ζητιάνος ποὺ προσκυνάει τὶς εἰκόνες καὶ ζητάει τὴν προστασία τῶν ἁγίων· καθένας ποὺ πιστεύει στὸ Χριστό, ἀπὸ τὸ μικρὸ παιδὶ ποὺ κρατάει στὴν ἀγκαλιὰ ἡ μάνα μέχρι τὸν ἀσπρομάλλη γέρο, ὅλοι εἶνε Ἐκκλησία, οἰκοδομὴ τοῦ Θεοῦ. Ἡ Ἐκκλησία δέχεται τοὺς μεγάλους, ἀλλὰ καὶ κάθε ἄνθρωπο οἱουδήποτε χρώματος, κοινω­νικῆς καταστάσεως καὶ φυλῆς. Προχωρῶ. Ἐκ­κλησία δὲν εἴμαστε μόνο ὅσοι ζοῦμε σήμερα· Ἐκκλησία εἶνε καὶ οἱ γονεῖς μας καὶ οἱ παποῦ­δες μας, γενεὲς γενεῶν, ὅλοι ὅσοι κοιμοῦν­ται στὰ νεκροταφεῖα. Γιὰ τὸ Θεὸ δὲν ὑπάρχει θάνατος· «δὲν εἶνε Θεὸς νεκρῶν ἀλλὰ ζώντων» (Λουκ. 20,38). Ὅλοι αὐτοὶ εἶνε Ἐκκλησία. Μὲ τὴ διαφο­ρά, ὅτι ὅσοι εἶνε ἀκόμα ἐδῶ στὴ γῆ λέγονται Ἐκκλησία στρατευομένη, γιατὶ κάνουν πόλεμο, ἐνῷ ὅσοι πέρασαν τὶς πύλες τοῦ θανάτου καὶ εἶνε στὰ οὐράνια λέγονται Ἐκκλησία θρι­αμβεύουσα. Αὐτὴ εἶνε Ἐκκλησία, καὶ αὐτὴν ὀνομάζει «οἰκοδομὴ» ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Ἀλλὰ ὅπως κάθε οἰκοδομὴ ἔχει θεμέλιο κι ὅσο πιὸ μεγάλη εἶνε τόσο τὰ θεμέλια πρέπει νά ᾽νε πιὸ γερὰ καὶ νά ᾽νε χτισμένη πάνω σὲ βράχο, ἔτσι καὶ αὐτὴ ἡ πνευματικὴ οἰκοδομή, τὸ σπίτι τοῦ Θεοῦ, ἔχει θεμέλιο. Θεμέλια ὑπάρ­χουν πολλά· θεμέλιο γιὰ τὸ χρηματιστήριο εἶ­νε τὸ χρῆμα, θεμέλιο γιὰ τὸ πανεπιστήμιο εἶνε ἡ σοφία καὶ ἡ γνῶσι, θεμέλιο γιὰ τὸ κράτος εἶνε τὰ ὅπλα καὶ ὁ στρατός. Καὶ θεμέλιο γιὰ τὴν Ἐκκλησία ποιό εἶ­νε; Τίποτε ἀπ᾽ αὐτά. Ἀλ­λοίμονο ἂν ἡ Ἐκκλησία στηριχθῇ στὴ βία, στὴν ἔπαρσι τῆς ἐπιστήμης, στὸ χρῆμα καὶ στὰ τιμο­λόγια. Τότε θὰ ἔρθῃ γιὰ ἄλλη μιὰ φορὰ ὁ προφήτης Ἠλίας μὲ τὴ ῥομφαία του, νὰ μᾶς κόψῃ ὅ­λους τοὺς κληρικούς, ὅσοι μεταβάλλουν τὸν οἶ­κο τοῦ Θεοῦ σὲ «οἶκον ἐμπορίου» (Ἰω. 2,16). Δὲν ἔ­χουν θέσι οἱ δίσκοι. Τί φο­βερὸ τὴν ἱερώτερη στιγμὴ ν᾽ ἀκούγωνται τὰ τριάκοντα ἀργύρια τοῦ Ἰούδα! Μὴ δίνουμε δικαίωμα στοὺς χιλι­αστὰς καὶ τοὺς προτεστάντες νὰ κατηγοροῦν τὴν Ἐκκλησία μας. Εἶμαι βέβαιος, ὅτι ὁ λαὸς θὰ δώσῃ περισσότερα χωρὶς δίσκους.
Ποιό εἶνε λοιπὸν τὸ θεμέλιο τῆς Ἐκκλησί­ας μας; Μεγάλο λόγο λέει σήμερα ὁ ἀπόστολος Παῦλος. Τὸν θεμέλιο λίθο τῆς Ἐκκλησίας δὲ μποροῦν νὰ τὸν κλονίσουν οὔτε ὅλοι οἱ δαίμο­νες. Κανείς, λέει ὁ ἀπόστολος, δὲν μπορεῖ νὰ βάλῃ ἄλλον θεμέλιο στὴν Ἐκκλησία ἐκτὸς ἀ­πὸ αὐτὸν ποὺ ὑπάρχει, καὶ αὐτὸς εἶνε Κύριος ἡ­μῶν Ἰησοῦς Χριστός (Α΄ Κορ. 3,11). Θεμέλιό της δὲν εἶνε ὁ τάδε βασιλιᾶς ἢ ἡ τάδε βασίλισσα ἢ οἱ κυ­ρίαρχοι τοῦ κόσμου· θεμέλιο εἶνε ὁ σταυρωθεὶς καὶ ἀναστὰς Χριστός, ποὺ ζῇ καὶ βασιλεύει εἰς τοὺς αἰῶνας. Γι᾽ αὐτὸ εἶνε πολὺ μικρὸς αὐτὸς ποὺ θὰ τὰ βάλῃ μὲ τὴν Ἐκκλησία. Τὸ εἶπε ὁ ἴ­διος ὁ Χριστός. Ὅταν ρώτησε τοὺς ἀποστόλους «Τί λέει ὁ κόσμος γιὰ μένα;» καὶ ἄλλοι εἶπαν «Εἶσαι ὁ Ἰωάννης ὁ Βαπτιστής», ἄλλοι «Εἶσαι ὁ Ἠλίας», ἄλλοι «Εἶσαι ὁ Ἰερεμίας ἢ ἕ­νας τῶν προφητῶν», τοὺς λέει· «Ἐσεῖς τί ἰδέα ἔχετε γιὰ μένα;». Τότε ὁ ἀπόστολος Πέτρος ἀπήντησε· «Σὺ εἶ ὁ Χριστὸς ὁ υἱὸς τοῦ Θεοῦ τοῦ ζῶντος». Καὶ ὁ Χριστὸς χάρηκε καὶ τοῦ λέει· «Σὺ εἶ Πέτρος, καὶ ἐπὶ ταύτῃ τῇ πέτρᾳ οἰκοδομήσω μου τὴν ἐκκλησίαν». Τί σημαίνουν τὰ λόγια αὐτά; Ὄχι ὅπως τὰ ἑρμηνεύουν οἱ φράγκοι, ἀλλ᾽ ὅπως τὰ ἑρμηνεύουν οἱ πατέρες· Πέτρε, εἶπες μιὰ μεγάλη ἀλήθεια. Αὐτὴ ἡ ἀλήθεια, ὅτι ἐγὼ δὲν εἶμαι ἕνας ἁπλὸς ἄνθρωπος, ἀλλὰ εἶμαι αὐτὸς ὁ Θεός, ὁ ἕνας τῆς ἁγίας Τριάδος, αὐτὴ ἡ πίστις στὸ πρόσωπό μου, αὐτὸ εἶνε τὸ θεμέλιο ἐπάνω στὸ ὁ­ποῖο θὰ θεμελιώσω τὴν Ἐκκλησία μου (Ματθ. 16,16-18).
Μιὰ οἰκοδομὴ ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ θεμέλιο ἔχει καὶ στύλους, κολῶνες. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία μας. Ποιές εἶνε οἱ κολῶνες, οἱ στῦλοι της; Ἂν διαβάσετε τοὺς ὕμνους καὶ τὰ ἀπολυτίκια, θὰ δῆτε ὅτι κολῶνες ποὺ μετὰ τὸ Χριστὸ στηρίζουν τὴν ἁγία μας πίστι, «κρηπῖδες», «βάσεις», «στῦλοι» τῆς εὐσεβείας καὶ τῆς Ὀρθοδοξίας, λέγονται οἱ προφῆται, οἱ ἀπόστολοι, οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας. Αὐτοὶ εἶνε οἱ στῦλοι της.
Μιὰ οἰκοδομὴ ἐπίσης χτίζεται μὲ λιθάρια, πλῆθος λιθάρια. Ἔτσι καὶ ἡ Ἐκκλησία. Ἂν ὁ Χριστὸς εἶνε τὸ θεμέλιο καὶ οἱ πατέρες οἱ στῦ­λοι, ἐμεῖς εἴμαστε τὰ λιθάρια της. Ὁ κάθε πιστὸς εἴμαστε ἕνα λιθαράκι, λιθαράκι ὄχι νεκρὸ ἀλλὰ ζωντανό, ποὺ τὸ παίρνει ἡ ἁγία Τρι­άδα μέσα ἀπ᾽ τὰ χώματα τὴ λάσπη καὶ τὴ βρώμα, τὸ πλένει καὶ τὸ καθαρίζει μὲ τὸ ἅγιο βάπτι­σμα, καὶ τὸ πελεκάει γιὰ νὰ τὸ βάλῃ στὴ θέσι του. Ὅπως ὁ μάστορας χτυπάει κάθε πέτρα μὲ τὴ σμίλη καὶ τῆς δίνει τὸ σχῆμα ποὺ θέλει, ἔτσι κ᾽ ἐμεῖς, ποὺ ἔχουμε ἐλαττώματα, μᾶς χτυπάει – πελεκάει ὁ Θεός. Πῶς; Μὲ τὴ θλῖψι, τὰ δυστυ­χήματα, τὸν πόνο, τὰ δάκρυα, ἔτσι γινόμαστε πέτρες κατάλληλες γιὰ τὴν θεία οἰκοδομή.
Ἂς προσέξουμε κάτι ἀκόμη. Σ᾽ ἕνα τοῖχο, γιὰ νὰ κολλήσῃ τὸ ἕνα λιθάρι μὲ τὸ ἄλλο, χρει­άζε­ται κονίαμα, λάσπη μὲ ἀσβέστη· χωρὶς αὐτὸ σπίτι δὲν χτίζεται. Ἔτσι καὶ στὴν οἰκοδομὴ τῆς Ἐκκλησίας. Ποιό εἶνε ἐκεῖνο ποὺ ἑνώνει τὸν ἕ­να Χριστιανὸ μὲ τὸν ἄλλο καὶ μᾶς κάνει ἕνα; Ἡ ἀγάπη· ἡ ἀγάπη ὅπως τὴν δίδαξε καὶ τὴν ἐ­φήρμοσε ὁ Χριστὸς καὶ οἱ ἀπόστολοι. Ἔτσι βλέπουμε ὅτι στοὺς πρώτους Χριστιανοὺς ἦταν «ἡ καρδία καὶ ἡ ψυχὴ μία» (Πράξ. 4,32).

Μιὰ προφητεία καὶ τελείωσα. Εἶπε ὁ Χριστός, ἀγαπητοί μου, ὅτι θά ᾽ρθη μέρα ποὺ καὶ τὰ ἄ­στρα θὰ πέσουν σὰν τὰ φύλλα τῆς συκιᾶς (βλ. Ματθ. 24,29. Μᾶρκ. 13,25. Ἀπ. 6,13). Ἀπὸ τότε ποὺ ἵδρυσε τὴν Ἐκκλησία του πέ­ρα­σαν δυὸ χιλιάδες χρόνια καὶ θὰ περάσουν κι ἄλλα. Στὸ διάστημα αὐτὸ πολλὰ ἔγιναν καὶ θὰ γίνουν· θὰ πέσουν θρόνοι καὶ βασίλεια, θ᾽ ἀλ­λάξῃ ὁ χάρτης πολλὲς φο­ρές. Μέσ᾽ στὸν ὠκεα­νὸ τοῦ κόσμου καὶ τοῦ χρόνου τί μένει; Μικρὰ – μεγάλα καρά­βια θὰ πνιγοῦν, ἀλλὰ ἕνα θὰ μεί­νῃ ἀβύθιστο καὶ θὰ θριαμβεύῃ αἰωνίως· ἡ Ὀρθό­δοξος Ἐκκλη­­σία τοῦ Χριστοῦ. Ὅσο κι ἂν τὴν πο­λεμήσουν οἱ διῶ­κται, οἱ αἱρέσεις, οἱ δαίμονες, ἡ Ἐκκλησία θὰ μείνῃ· γιατὶ ἔχει θεμέλιο τὸ Χριστό, κι ὅλες οἱ δυνάμεις τοῦ ᾅδου δὲν θὰ μπορέ­σουν νὰ τὴ νι­κήσουν (Ματθ. 16,18). Ὅποιος πάει κόν­τρα μὲ τὴν Ἐκκλησία θὰ σπάσῃ τὰ μοῦτρα του, θὰ γί­νῃ στάχτη· ἡ Ἐκκλησία θὰ μείνῃ μὲ τὸν Κύ­ρι­ον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν· ὅν, παῖδες, ὑμνεῖ­τε καὶ ὑπερυψοῦτε εἰς πάντας τοὺς αἰῶνας.

(†) ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος

Ἀπομαγνητοφωνημένη ὁμιλία, ἡ ὁποία ἔγινε στὸν ἱ. ναὸ Προφήτου Ἠλιού (σήμερα Παντανάσσης) Τζιτζιφιῶν – Ἀθηνῶν τὴν 4-8-1963.

Μέσα στη διεφθαρμένη κοινωνια, ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΖΗΤΩ! ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ! ΠΑΩ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΒΡΩ ΕΝΑΝ ΑΓΙΟ ΜΕΤΑΞΥ ΤΩΝ ΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΡΙΣΚΩ ΤΙΠΟΤΕ. ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ ΒΡΙΣΚΩ… (ΗΛΙΑΣ ΜΗΝΙΑΤΗΣ)

ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ ΖΗΤΩ ΟΤΑΝ ΠΑΥΣΟΥΝ ΟΙ ΙΕΡΕΙΣ 
ΝΑ ΖΟΥΝ ΩΣ ΑΓΓΕΛΟΙ ΚΥΡΙΟΥ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΩΡΟΣ 
ΚΑΙ ΖΟΥΝ ΩΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ, 
ΤΟΤΕ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΘΑ ΖΟΥΝ ΩΣ ΚΤΗΝΗ 

Άγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλος



Απόσπασμα από ομιιλία τοῦ Ηλία Μηνιάτη, τὴν πρώτην (Α´) Κυριακὴ τῶν Νηστειῶν. Πώωω, τί λέγει ἐκεῖ πέρα! Κι αὐτὸς λυπημένος πολὺ γιὰ τὴν ἀθλίαν κατάστασιν τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ γένους μας, παίρνει καὶ κόσκινο καὶ κοσκινίζει.
Θὰ μιμηθῶ, λέει, τὸν Διογένη! ῞Οπως ὁ Διογένης, μέσ᾿ στὸ μεσημέρι πῆρε φανάρι καὶ γύριζε στοὺς δρόμους τῆς ᾿Αθήνας καὶ ἔψαχνε·
—Τί ζητᾷς; Τί ἔχασες; Τί θέλεις μὲ τὸ φανάρι; τὸν ρωτοῦσαν, ὁ ἥλιος φωτίζει τὴ γῆ…
—῎Ανθρωπον ζητῶ!… ῎Ω, πόσο ὡραῖος εἶνε ὁ ἄνθρωπος, ὅταν ἄνθρωπος εἶνε…
—῎Ανθρωπο ζητῶ!… ῎Ελεγε μεγάλο λόγο, φιλοσοφικό.
—Μέσ᾿ στὴν κοινωνία, τὴ διεφθαρμένη κοινωνία, λέει ὁ Μηνιάτης, ἐγω ὡς ὁ Διογένης δὲ᾿ θὰ κρατήσω φανάρι… ῎Εχω ἄλλο φανάρι· καὶ τὸ φανάρι μου εἶνε τὸ Εὐαγγέλιο. Παίρνω λοιπὸν τὸ Εὐαγγέλιο καὶ κατεβαίνω μέσ᾿ στὴν κοινωνία… Καὶ πηγαίνω στὰ σπίτια, καὶ δὲ᾿ βλέπω καὶ ἴχνος εὐσεβείας. Πηγαίνω στὰ σχολεῖα, καὶ δὲ᾿ βλέπω ἐκεῖ φλογεροὺς διδασκάλους. Πηγαίνω εἰς τὰ δικαστήρια, καὶ βλέπω ἐκεῖ ψευδομάρτυρας —ὁ ἕνας τοῦ ἄλλου—. Πηγαίνω εἰς τὴν ἀγορά καὶ βλέπω, ὅτι κλέβει ὁ ἕνας τὸν ἄλλο. Καὶ πηγαίνω παντοῦ… Πηγαίνω και στὰ σπίτια τὰ μεγάλα, τὰ πλούσια, καὶ ἴχνος εὐσεβείας δὲν ὑπάρχει· Πάω στὶς καλύβες, κ᾿ ἐκεῖ δὲ᾿ βλέπω τίποτα… ῎Ω, ποῦ νὰ βρῶ Χριστιανό; Χριστιανὸ ζητῶ!… Χριστιανὸ ζητῶ!…
Τέλος, λέει, θὰ πάω κάπου, ποὺ θέλω νὰ ἐλπίζω, ὅτι θὰ βρῶ Χριστιανούς… Καὶ τολμάει, λοιπόν, ὁ Μηνιάτης καὶ προχωράει… Καὶ προχωράει καὶ προχωράει… γιὰ νὰ πάει στὴν ἐκκλησία. ῍Ας πάω, λέει στὸ κήρυγμά του, στὴν ἐκκλησία…για νὰ βρῶ ἕναν ἅγιο.
Μπαίνω μέσα στὴν ἐκκλησία καὶ ψάχνω μεταξὺ τῶν ἱερέων καὶ ἀρχιερέων νὰ βρῶ ἕναν ἅγιο, ἕναν θαυματουργό, ἕναν πατέρα τῆς ᾿Εκκλησίας… Τίποτε ἀπ᾿ αὐτά δὲν ὑπάρχει…Ἀκούστε τί λέγει· – Εὐτυχῶς δὲ᾿ ζεῖ σήμερα· θὰ τὸν καθαιροῦσαν οι ἁγιοι ἀρχιερεῖς!… Προσπαθῶ νὰ βρῶ ἕναν ἅγιον, ἕναν ἀσκητήν, ἕναν διδάσκαλο, ἕναν φωστῆρα τῆς ᾿Εκκλησίας καὶ δὲν βρίσκω! Ἀντιθέτως βλέπω στὴν ἐκκλησία ἔπαρσιν ἑωσφόρου, ὑπερηφάνειαν ἑωσφόρου. Βλέπω στὴν φυλαργυρία, ᾿Ιοῦδες καὶ Ἰουδαίους… Βλέπω εἰς τὴν ἀμάθειαν, ζῷα… Βλέπω εἰς τὴν πονηρίαν δαίμονες… Καυστικωτάτη γλῶσσα χρησιμοποιεῖ ὁ Ἡλ. Μηνιάτης…
Θυμοῦμαι, μιὰ μέρα εἶχα δημοσιεύσει στοὺς «Τρεῖς ῾Ιεράρχες» αὐτὸ τὸν λόγο. Καὶ ἕνας ἀρχιφύλακας μὲ συνάντησε στὸ δρόμο καὶ μὲ εἶπε: Μὲ σκανδάλισες στὴν ἀρχή, Νὰ γράφῃς τέτοια λόγια, γιὰ τοὺς ἀρχιερεῖς καὶ τοὺς ἱερεῖς. ᾿Αλλὰ μετά ποὺ διάβασα τὸν Μηνιάτη ἄλλαξα γνώμη.
Αὐτὸς εἶνε ὁ ἔλεγχος ποὺ κάνω… ᾿Απέθανε νεαρός, σὲ ἡλικία 45 ἐτῶν ὁ Ἡλίας Μηνιάτης, τὸ φωτεινὸ αὐτὸ ἄστρο, ἡ δόξα τῆς Κεφαλονιᾶς καὶ τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ἐπίσκοπος Αἰγιαλείας. ᾿Απέθανε τὸ 1714.
—Σᾶς παρακαλῶ πολύ… Μνήμη ἔχετε… Θυμᾶστε τὸ ἔτος αὐτὸ – τί σημασία ἔχει γιὰ ᾿μᾶς; ῍Αν δὲν τὸ πῆτε, θὰ κατεβῶ ἀπ᾿ τὸν ἄμβωνα καὶ θὰ σταματήσω τὸ κήρυγμα. ῍Αν μοῦ τὸ πῆτε, θὰ συνεχίσω. Μπρὸς μπρός… Κουράγιο κουράγιο!…

— Γεννηθηκε ὁ ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός! —Μπράβο μπράβο μπράβο… Εὐτυχῶς, μοῦ τὸ εἴπατε…
Βλέπεις λοιπόν, τὴ σοφία τοῦ Θεοῦ; Τὴν ὥρα ποὺ ἔσβηνε τὸ ἕνα ἄστρο, νέο ἄστρο ἀνέτειλε στὸν κόσμο. Μὴ ἀπελπίζεσθε!… Σβήνουν τὰ ἄστρα… Νέα ἄστρα θ᾿ ἀνατείλουν!… Πίστις μας εἶνε αὐτή, ἀκράδαντος στὸ Θεό…
῾Ο Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλὸς ἔκανε ἔρευνα καὶ τί εἶπε; Πὼωω πώ… Σκληρότερα λόγια ἀπὸ τὸν ᾿Ηλία τὸ Μηνιάτη. Τί εἶπε;

Ἦτανε κάποτε ἐποχή, ποὺ οἱ ἱερεῖς τοῦ ῾Υψίστου φαινότανε σὰν ἄγγελοι… «῎Αγγελοι Κυρίου Παντοκράτορος…». ᾿Αλλὰ δυστυχῶς διεφθάρησαν ἀπὸ τὴ φιλοδοξία, ἀπὸ τὴ φιλαργυρία, ἀπὸ τὴ φιληδονία, ἀπὸ τὰ ἀνθρώπινα πάθη, -λέγει προφητεία, προφητεύει- 

– Κάποτε, λέει, οἱ ἱερεῖς ζούσανε ὡς ἄγγελοι, κ᾿ οἱ ἄνθρωποι ζούσανε ὡς ἄνθρωποι. ῞Οταν αὐτοὶ παύσουν νὰ ζοῦν ὡς ἄγγελοι, καὶ νὰ ζοῦνε ὡς ἄνθρωποι, τότε οἱ λαϊκοὶ θὰ ζοῦν ὡς κτήνη!… Αὐτὰ εἶπε… ῎Επαυσαν τὰ αἰώνια πρότυπα τῆς ἀρετῆς.
Νά ᾿ρθουμε στὰ χρόνια μας; Θὰ ἤτανε πολὺ σκληρό. ῎Επρεπε νὰ εἶνε στὴ θέσι μου ἕνας ᾿Ηλίας Μηνιάτης, ἢ ἕνας Κοσμᾶς Αἰτωλός, ἢ μιὰ μεγάλη προσωπικότητα νὰ κάνῃ τὸν ἔλεγχο τῆς σημερινῆς κοινωνίας, που εἶναι χειρότερη. Τί νὰ εἴπωμεν; ῞Ο,τι καὶ νὰ εἴπωμε, εἶνε κατώτερο τῆς πραγματικότητος….

Ἀποσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου.
Ἐγινε στην Αθήνα στις 15.1.1989


Προφητεία Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Αὐγουστίνου Καντιώτου: "Θά τιμωρηθοῦμε, γιατί περιφρονήσαμε τά λόγια τοῦ Θεοῦ"!



Στό παρόν μας ἄρθρο θά παραθέσουμε ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλία τοῦ Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου Καντιώτου, πού ἔγινε στόν Ἱερό Ναό Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος τό 1977. 

Οἱ ἐσχατολογικοί καιροί τῆς ἀποστασίας πού βιώνουμε, κρούουν τώρα ὅσο ποτέ ἄλλωτε πιό ἀνησυχητικά τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου γιά ὅλους μας παγκοσμίως, εἰδικά ὅμως γιά τήν Ἑλλάδα καί γιά ἐμᾶς τούς Ἕλληνες Ὀρθοδόξους Χριστιανούς. 
Καί λέμε "εἰδικά", διότι ἐμεῖς ἐλάβαμεν:
1ον) Ἅγιον Βάπτισμα καί 
2ον) τήν πιό εὐλογημένη χώρα τοῦ κόσμου, διά τῶν νεφῶν τῶν Ἁγίων καί τῶν ἡρώων της κυριευόντως, καί δευτερευόντως γιά τίς ἀπερίγραπτες φυσικές ὀμορφιές καί τά ἀγαθά της.

Ποιάν ἀπολογία θά δώσουμε στόν Κύριο ἐν ἡμέρᾳ Κρίσεως ὅταν θά ἐλέγξει τί εἴδους διαχείριση κάναμε στήν ψυχή μας καί στήν Πατρίδα μας; Καλοδιαχειριστήκαμε ἤ καταχραστήκαμε καί καταδαπανήσαμε τόν πνευματικό κι ἐθνικό μας πλοῦτο καί θησαυρό "ζῶντες ἀσώτως";...
Καί βέβαια, σέ τοῦτο τό σημεῖο ἄς μήν ξεχνᾶμε πώς τό τέλος κάθε ἀποστασίας ἐν ἀμετανοησίᾳ εἶναι πάντα τό ἴδιο: παιδαγωγική τιμωρία, καί δεινά!

Ἐπιτρέψαμε στήν Ἑλλάδα καί στήν Ἁγία Πίστη μας νά εἰσβάλλουν: ἡ Νέα Ἐποχή, ἡ Μαγεία, ὁ Ἀποκρυφισμός παντός εἴδους, ἡ Παναίρεση τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ κακοδοξία μέ ἀποκορύφωμα τήν πραγματοποίηση τῆς πιό ληστρικῆς ψευδοσυνόδου πού ἔλαβε χώρα ἀνά τούς αἰῶνας, καί φυσικά ἡ ἀνηθικότητα, τά πάθη μας, ἡ ἀφιλοπατρία καί ἡ προκλητική ἀδιαφορία καί ἀμετανοησία μας ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ.
Ἀνοίξαμε διάπλατα πόρτες καί παράθυρα στόν διάβολο, ἀλλά καί στούς ἀνθέλληνες κι ἀντιχρίστους ὅλου τοῦ κόσμου, ἔνθεν κι ἔνθεν, καί κρεμάσαμε στίς εἰσόδους τῶν ψυχῶν μας καί τῆς Πατρίδας μας στολισμένες πλατιές κορδέλες μέ τήν λέξη: "welcome", κατά τό κοινόν ἑλληνικόν λεγόμενον: "μπάστε σκύλοι ἀλέστε"!
Γίναμε αὐτοβούλως ὑπάκουα δουλικῶς κι ἀδιακρίτως παχύδερμα πτώματα, ὄζοντα "πνευματικῆς" καί ἐθνικῆς δυσωδίας καί ξεφτίλας ἀντίστοιχα! 

Παραθέτουμε ἀμέσως παρακάτω μία προφητεία (ἀπό τίς πολλές πού μπορεῖ νά διακρίνει ἕνας νήφων καί ξυπνητός Χριστιανός διάσπαρτες σέ προφορικούς καί γραπτούς λόγους τοῦ π. Καντιώτη) πού λέγει ὁ ἅγιος αὐτός Ἐπίσκοπος τόν ὁποῖον θαυμάζουμε, καί κλαίγοντας μέ μαῦρο δάκρυ, διότι δέν εἴμεθα ἄξιοι νά ἔχουμε αὐτήν τήν δύσκολη στιγμή στήν Πατρίδα μας ὄχι μόνον ἕναν τέτοιον Ποιμένα, ἀλλά οὔτε τόν μισό ἀπό αὐτόν!

"Tώ­ρα ἐμεῖς γίναμε ἀναίσθητοι. 

Καὶ ἂν ἐκκλη­σιαζώμαστε, τυπικὰ καὶ ἀδιάφορα ἐκκλησιαζόμαστε· χωρὶς αἴσθημα, χωρὶς συγκίνησι, χω­­­ρὶς ἀγάπη καὶ λατρεία πρὸς τὸ Θεό. Ἐνῷ στὶς χῶρες ὅπου καταδιώκεται ὁ χριστιανισμός, ὅ­σοι πηγαίνουν στὴν ἐκκλησία, πηγαίνουν πρα­γματικὰ γιὰ τὸ Θεό. Θὰ ἔρθουν ὅμως χρό­νια καὶ σ᾿ ἐ­μᾶς, ποὺ δὲν θὰ μποροῦμε νὰ πᾶμε στὴν ἐκ­κλησία. Θὰ τιμωρηθοῦμε, γιατὶ περιφρονήσαμε τὰ λόγια τοῦ Θεοῦ. Τώρα δὲν μᾶς στοιχίζει τίποτε ὁ Χριστός. Διασκέδασι· πᾶμε στὰ πανηγύρια, ἀνεβαίνουμε στὸ βουνό, παίρνουμε καθαρὸ ἀέρα, ἀ­γναν­τεύουμε τὰ πελάγη. Αὐτὸς εἶνε ὁ ἀκίνδυνος χριστιανισμός. Ἀλλὰ ἔρχονται ἡμέρες, ποὺ τὸ νὰ εἶνε κανεὶς Χριστιανὸς θὰ στοιχίζῃ πάρα πολύ· καὶ τότε θὰ φανοῦν οἱ πραγματικοὶ Χριστιανοί".

Ἐπίσκοπος Αὐγουστῖνος Καντιώτης

Κατακλεῖδα:
Στόν Παράδεισο οἱ σωσμένοι κι ἀγαπῶντες τόν Κύριον θά στέκονται σφαιρικά γιά νά βλέπονται ὅλοι μεταξύ τους ἀγαπητικά καί νά ἀγαλλιᾶται ἀενάως ἡ ψυχή τοῦ ἑνός μέ τήν δόξα τοῦ ἄλλου κι ὅλοι μαζί θά ὁροῦν ταυτόχρονα ἀγαπητικῶς τόν Θεόν καί θά ἀγαλλιῶνται ἀτελευτήτως μέ τήν ἄπειρη δόξαΤου.
Στήν κόλαση πού ἔχουμε καταντήσει τήν Πίστη μας καί τήν Πατρίδα μας στίς παροῦσες ἐσχατολογικές στιγμές πού ζοῦμε, καλό θά εἶναι νά σταθοῦμε ὅλοι μας σφαιρικά, ἀλλά ὄχι γιά νά χαιρόμαστε καί νά ἀγαλλόμεθα φυσικά, μά γιάνά κοιτᾶμε ὁ ἕνας τά χάλια τοῦ ἄλλου καί ὁ καθένας τά δικά του καί ταυτοχρόνως γιά νά φτύνουμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον (δέν μποροῦμε μόνοι μας τόν ἑαυτό μας), διότι καταντήσαμε "υἱοί ἀπωλείας"! Αὐτήν τήν "μεταμόρφωση" βιώνουμε τόν φετινό Αὔγουστο ἐν ἔτει 2016, μετά ἀπό τήν ληστρικότερηψευδοσύνοδο ἐν Κολυμπαρίῳ Κρήτης 2016, καί μετά ἀπό τίς ἀπείρου κάλλους κακοδοξίες καί ἀφωνίες πού προηγήθηκαν τῆς ψευδοσυνόδου καί πού ἕπονταιαὐτῆς ἀφειδῶς, γαρνιρισμένες, ἕτι χειρότερα, μέ διώξεις Ἁγιορειτῶν Μοναχῶνκι ἔχει ὁ Θεός.., χωρίς ὀρθοτόμηση καί προπαντός χωρίς μετάνοια!
Μήπως κι ἔτσι συνέλθουμε διά τοῦ "λουτροῦ πτυέλων" πού μᾶς πρέπει καί ξυπνήσει κάτι μέσα μας ἀπό τό "λουτρό μετανοίας" πού ἔχει στερέψει γιατί τό ξεχάσαμε, ἤ τό περιφρονήσαμε, καί πού μᾶς χρειάζεται ΕΓΚΑΙΡΩΣ! ΠΟΛΥ ΕΓΚΑΙΡΩΣ!
Διαφορετικά, ὁδεύουμε μέ καλά πατημένο τό γκάζι γιά ἀναρχία, δεινά, Παγκόσμια Κυβέρνηση, Παγκόσμια Θρησκεία, Ἀντίχριστο, τέλος!...


TON KAΛΟ ΠΟΙΜΕΝΑ ΘΑ ΥΠΑΚΟΥΜΕ, ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΤΟΝ ΑΛΛΟΤΡΙΟ, ΠΟΥ ΠΑΡΑΒΑΙΝΕΙ ΤΙΣ ΕΝΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

Ἕνα προφητικό κείμενο (1) γραμμένο τό 1964, πού πρέπει νά διαβάσουν κυρίως οἱ οἰκουμενιστές γιατί τούς ἀφορᾶ ἄμεσα!!!

Μακαριστοῦ Ἐπισκόπου 
Αυγουστίνου Καντιώτη


Θεολόγοι τίνες, επηρεαζόμενοι από τα σύγχρονα παγκόσμια ρεύματα, ως καραμέλλαν πιπιλίζουν τώρα τελευταίως την λέξιν
«οικουμενικότης», «οικουμενικόν πνεύμα», «οικουμενική κίνησις».
Οικουμενικότης! Τι ωραία λέξις! Αλλά κάτω από την λέξιν αυτήν κρύπτεται ο φοβερώτερος δια την Ορθοδοξίαν κίνδυνος.

Ποιος κίνδυνος; Θα τον παρουσιάσωμεν με ένα παράδειγμα:

Μία γυνή είνε πιστή εις τον άνδρα της. Δεν επιτρέπει τρίτος τις να υπεισέλθη εις τας σχέσεις των. Διαρκώς ενθυμείται τας επισήμους υποσχέσεις που έδωκεν ενώπιον Θεού και ανθρώπων.
Αλλ’ η γυνή αύτη τυγχάνει να είνε εκτάκτου καλλονής, και ελκύει τα βλέμματα πολλών. 
Λόγω όμως της εντιμότητος της γυναικός, όποιος θα ετόλμα να την πλησίαση και να κάνη πρότασιν περί ανηθίκων σχέσεων, αμέσως θα απεκρούετο μετ’ οργής. Και εάν επέμενεν, ένα ισχυρόν ράπισμα της εντίμου γυναικός επί του αναιδούς προσώπου του θα τον έκανε να συνέλθη.

Τούτο λοιπόν καλώς γνωρίζοντες τα φαύλα υποκείμενα, άλλην μέθοδον μεταχειρίζονται.
Προσπαθούν να εξακριβώσουν εις ποία πράγματα αρέσκεται αύτη. Εάν, δηλαδή, αγαπά την ποίησιν, την φιλοσοφίαν, την καλλιτεχνίαν κ.λ.π. Και από τα πράγματα αυτά θ’ αρπαχθή ο κρύφιος εραστής, και με μεγάλην επιτηδειότητα θα επιδιώξη ν’ αρχίση αθώαν συζήτησιν επί των θεμάτων της αρεσκείας της γυναικός. «Τι ωραίον είνε αυτό το ποίημα!», «Τι ωραία είνε αυτή η εικών!», «Πόσον θαυμάσιον είνε αυτό το θεατρικόν έργον!», «Πόσον γλυκεία η μουσική!».
Έτσι αρχίζει ο διάλογος... Η δε αφελής και ανύποπτος γυνή αφήνεται να παρασύρεται εις μακράς συζητήσεις μετά του απατεώνος, του οποίου, καθ’ ον χρόνον η γλώσσα ρητορεύει περί φιλολογίας και καλλιτεχνίας, η καρδία σκιρτά επί τη μυστική ελπίδι της κατακτήσεως της γυναικός.
Και αφού δια των συζητήσεων δημιουργηθή κλίμα μεγάλης οικειότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, τότε θα επέλθη και «το μοιραίον», η άτιμος δηλαδή πράξις, η αισχρά ένωσις, η οποία ήρχισε μ’ ένα αθώον διάλογον, όπως ποτέ και εν τη Εδέμ ο πονηρότατος όφις μ’ ένα γλυκύν διάλογον κατώρθωσε να απατήση την Εύαν.
Μας εννοείτε, αγαπητοί μου, τι θέλομεν να είπωμεν; Παραβολικός είνε ο λόγος μας. 

Η γυνή, περί της οποίας ομιλούμεν ανωτέρω, είνε η Ορθόδοξος ημών Εκκλησία. Αυτή είνε η καλλονή.
Αυτή είνε η περιφέρουσα τον ήλιον, κατά την θαυμαστήν εικόνα της Αποκαλύψεως. Αυτή είνε η ηλιοστάλακτος, η φέρουσα επί της κεφαλής στέφανον αστέρων δώδεκα και τη σελήνη υπό τους πόδας αυτής (Αποκ. 12,1). Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, έμεινε πιστή εις τον Κύριον, εις τον αιώνιον Νυμφίον.
Αυτή εφύλαξεν αγνήν την προφορικήν και γραπτήν παράδοσιν του Κυρίου και των αποστόλων, κατά την θεόπνευστον συμβουλήν∙ «Στήκετε, και κρατείτε τας παραδόσεις ας εδιδάχθητε είτε δια λόγου είτε δι' επιστολής ημών» (Β' Θεσ. 2,15).

Αυτή, η Ορθόδοξος Εκκλησία, επί 19 αιώνας μάχεται κραταιόν και αιματηρόν αγώνα κατά της πολυειδούς πλάνης, κατά των ποικιλωνύμων αιρέσεων, που επεζήτησαν να μολύνουν και να διαφθείρουν την αγνότητά της. Μία δε εκ των φοβερωτέρων αιρέσεων είνε και ο παπισμός, ο οποίος λόγω των πλανών του, του απολυταρχικού πνεύματος και των φοβερών εγκλημάτων του, προεκάλεσε τον προτεσταντισμόν και την κατάτμησιν της όλης χριστιανοσύνης. Ναι. Αιρετικοί είνε οι παπικοί, ως ορθώς τονίζει το ορθόδοξον περιοδικόν «Σωτήρ» εις το τελευταίον του φύλλον.

Την εμμονήν της Ορθοδόξου Εκκλησίας εις την πατρώαν ευσέβειαν γνωρίζουν καλώς οι εχθροί της, και μάλιστα ο παπισμός. Και επειδή οι εχθροί ούτοι δια πολλών παραδειγμάτων έχουν πεισθή ότι δι’ ενός κατά μέτωπον πολέμου δεν δύνανται να εκπορθήσουν το φρούριον της Ορθοδοξίας, άλλην τακτικήν μετέρχονται εσχάτως. Ήρχισαν νέον πόλεμον. Τον πόλεμον της …ειρήνης!Χειρότερον από τον πόλεμον των σταυροφοριών. Δεν ακούετε την λαλιάν του όφεως, του επιζητούντος να φθείρη τα νοήματα της Ορθοδοξίας από της απλότητος ημών; (Β' Κορ. 113)· Ιδού τι λέγει ο όφις· 
«Ω Ορθόδοξος Εκκλησία! Διατί μένεις μακράν; Μη με φοβείσαι. Δεν είμαι ο δράκων.
Είμαι ο γλυκύς άγγελος που σου φέρω το μήνυμα της αγάπης. Δεν έχω σκοπόν να σε θίξω εις τίποτε. Κράτησε τα δόγματά σου και τας παραδόσεις. Αυτά είνε δια τους θεολόγους... Εγώ σε προσκαλώ εις το σαλόνι μου δια να συζητήσωμεν άλλα θέματα. Δια να δημιουργήσωμεν ένα κοινόν μέτωπον κατά της πενίας, κατά της δυστυχίας, κατά της αθεΐας, κατά του κομμουνισμού, κατά του πολέμου κ.λ.π… (2) Δεν σε συγκινούν αυτά τα θέματα; Δεν σε ενθουσιάζει η πρότασις αυτή;
Έλα λοιπόν να διεξαγάγωμεν τον διάλογόν μας, επί υψηλού επιπέδου, επί του επιπέδου της οικουμενικότητος και της αμοιβαίας κατανοήσεως, και θα ιδής πόσον ωραία θα είνε η συνάντησίς μας!».

Ορθόδοξος Εκκλησία μας! Πονεμένη και μαρτυρική Μάνα μας! Θα δεχθής την πρότασιν αυτήν;
Θ' ανοίξης διάλογον με τον παπισμόν; Και δεν διαβλέπεις ότι εις την πρότασιν αυτήν υπάρχει ο κίνδυνος, δι’ ανικανότητα και αναξιότητα των εκπροσωπούντων σε, (βλέπε ψευδοσύνοδο Κρήτης 2016) να δημιουργηθή μία κατάστασις εις τρομερόν βαθμόν ευνοϊκή δια τους εχθρούς σου, μέσα εις την οποίαν, χωρίς να το καταλάβης, θα πέσης εις την αγκάλην του παπισμού και θα συμβή η... «ένωσις», η ψευδώνυμος ένωσις, η πνευματική μοιχεία, η πλέον άτιμος πράξις η οποία ημπορεί να συμβή ποτέ και δια την οποίαν θα χρειασθούν αιώνες μετανοίας;

(Τό ἀποκορύφωμα τῆς προφητείας. Παρακαλοῦμε νά τό προσέξουν καλά ὅλοι οἱ προδότες (οἰκουμενιστές καί ἄφωνοι) τῆς Ὀρθοδοξίας):
Οι δε ορθόδοξοι, οι οποίοι θα θελήσουν να παίξουν ρόλον μαστροπού της Ορθοδόξου Εκκλησίας, θα έλθη η ώρα που θ' αναστενάζουν και θα λέγουν: 
«Η γλώσσα αυτή, που ερρητόρευε περί οικουμενικότητος και αμοιβαίας κατανοήσεως, ας κοπή».
«Τα πόδια αυτά, που έτρεχον προς συνάντησιν των υποκρινομένων φιλίαν μετά της Ορθοδοξίας, ας σαπίσουν». 
«Τα χέρια αυτά, τα οποία υπέγραψαν επιστολάς και υπομνήματα οικουμενικότητος, να πέσουν!»

Αυτή, αγαπητοί μου, εν λόγω παραβολικώ και ρεαλιστικώ είνε η περιλάλητος θεωρία της οικουμενικότητος που «χάφτουν» οι εκ των ημετέρων χάνοι.
Η θεωρία περί οικουμενικής κινήσεως, κάτω από την οποίαν δύνανται να στεγασθούν όλα τα είδη των αιρέσεων, και τα πλέον ετερόκλητα στοιχεία, αποτελεί, επαναλαμβάνομεν, κίνδυνον δια την Ορθόδοξον Εκκλησίαν.
Διότι υποτιμά την σημασίαν των δογμάτων, των αιωνίων τούτων αληθειών της θείας αποκαλύψεως, αι οποίαι, διατυπωθείσαι θαυμαστώς εις τους συντόμους όρους των Οικουμενικών Συνόδων, είνε ως τα οστά και η σπονδυλική στήλη, άνευ των οποίων το σώμα μεταβάλλεται εις πλαδαράν και άμορφον μάζαν.
Υποτιμά τους Ιερούς Κανόνας, τους οποίους οι οπαδοί της οικουμενικότητος αποκαλούν «απηρχαιωμένα και σκωριασμένα όπλα».
Συνελόντι δε ειπείν, υποτιμά την Ορθόδοξον Εκκλησίαν καθόλου, δια την οποίαν οι οπαδοί της οικουμενικότητος λέγουν ότι «είνε αυταρέσκεια και βλασφημία να νομίζωμεν ότι αυτή και μόνη είνε η αληθινή Εκκλησία, η κατέχουσα ακίβδηλον την αλήθειαν της θείας αποκαλύψεως». (Βλέπε: αἱρέσεις="ἐκκλησίες" στίς ἀποφάσεις τῆς ψευδσυνόδου Κρήτης 2016).

Ούτω τα δόγματα και η ηθική, αδιασπάστως ηνωμένα εν τη Ορθοδοξία, εν τη οικουμενική κινήσει τείνουν να εξατμισθούν και να παραμείνη ένα απατηλόν σχήμα αγάπης.

Ούτως η θεωρία της οικουμενικότητος και «της συνυπάρξεως των λαών», υπό κοσμικών και πολιτικών κύκλων του αιώνος υποστηριζόμενη προς στήριξιν μιας επισφαλούς ειρήνης, εισβάλουσα ήδη και εις τον πνευματικόν κόσμον, όπου οι συμβιβασμοί είνε απαράδεκτοι, δύναται να προκαλέση σύγχυσιν και αναστάτωσιν, πραγματικήν Βαβέλ. Η ζύμη είνε άχρηστος, εάν αναμιχθή με άλλα στοιχεία και χάση την δραστικήν της ενέργειαν. Και η Ορθοδοξία είνε η αρίστη ζύμη, η ζύμη της αληθείας η οποία δύναται όλον το φύραμα να ζύμωση, αλλ' υπό την προϋπόθεσιν να παραμείνη άμικτος από ξενικά στοιχεία, καθαρά.

Δια τούτο εχθροί της Ορθοδοξίας είνε οι οπαδοί της θεωρίας της οικουμενικότητος.
Δεν διστάζομεν δε δια τούτο να ονομάσωμεν την κίνησιν αυτήν της οικουμενικότητος «νέαν αίρεσιν», εναντίον της οποίας πρέπει πάση δυνάμει ν' αμυνθή η Ορθόδοξος Εκκλησία.
_____________________________________

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

1. Από το βιβλίο «αντιπαπικά», του π. Αυγουστίνου Καντιώτη, σελ. 98 -105, γραμμένο το 1964 (εκδόσεις «Σταυρός»).
Το όντως προφητικό αυτό κείμενο επαναδημοσίευσε η «Χριστιανική Σπίθα» (φύλλο 650, Απρίλιος 2007), μετά από προτροπή - επισήμανση ενός αναγνώστη της από την Αθήνα.

2. Κοντά στις άλλες προφάσεις για τον πονηρό διάλογο, μπορεί να προστεθεί τώρα το ενδιαφέρον για τη «μνεία του Χριστιανισμού στο ευρωσύνταγμα», την«αντιμετώπιση της τρομοκρατίας», το «οικολογικό πρόβλημα», την«συνεργασία στον τομέα της βιοηθικής» κ.α. Κατά τα άλλα, τα λόγια του σεβαστού ιεράρχη είναι σαν να γράφτηκαν σήμερα!!! 
Πηγή: http://orthodoxia-agiapisti.blogspot.gr/2008/01/1-1964.html

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΗΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟΣ ΚΑΝΤΙΩΤΗΣ· ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΔΕΣΠΟΤΙΚΟΥΣ ΘΡΟΝΟΥΣ ΤΩΝ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΜΑΣ ΘΑ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΞΕΡΙΖΩΘΟΥΝ ΤΑ ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΥΝ ΛΑΓΙΟΙ, ΓΙΑΤΙ ΣΤΕΡΡΟΥΝΤΑΙ ΤΟ ΣΤΟΙΧΕΙΟ ΕΚΕΙΝΟ ΠΟΥ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΟΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟ & ΙΔΙΑΙΤΕΡΑ ΤΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟ

Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΣ 
ΚΑΙ Ο ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ
ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΔΕΙΛΟΣ
ΕΙΝΑΙ «ΛΕΩΝ ΠΥΡ ΠΝΕΩΝ»!

Τί λέει ὁ ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος;
—Πιστεύεις στὸ Χριστό; ᾿Εκτελεῖς τὸ θέλημά του τὸ ἅγιον; Πηγαίνεις στὴν ἐκκλησία; Μεταρσιώνεσαι, ἐξυψώνεσαι εἰς μέτρα μεγάλα καὶ ὑψηλά; Κοινωνεῖς τῶν ἀχράντων μυστηρίων;… ῎Ω, λέει, ὅταν κοινωνῇς «μετὰ φόβου…, πίστεως καὶ ἀγάπης» (θ. Λειτ.), τότε πλέον δὲν πατᾷς στὴ γῆ… Τότε πλέον δὲν εἶσαι ἕνας ἄνθρωπος ἀδύνατος, μικρὸς καὶ ἀσήμαντος. Τότε πλέον, τί εἶσαι· «λέων, πῦρ πνέων»!… «Λέων, πῦρ πνέων»!… ῎Οχι ἁπλῶς λιοντάρι, βγάνεις φωτιές!… Καὶ δὲ᾿ μπορεῖ νὰ σὲ κάνῃ κανείς τίποτα. Τρόμος καὶ φόβος εἰς τοὺς ἐνόχους καὶ ἁμαρτωλούς…
Λέοντες, πῦρ πνέοντες… Τέτοιοι ἔπρεπε νὰ εἴμεθα καὶ ἡμεῖς οἱ Χριστιανοί, πρωτοπόροι, καὶ ἐπαναστάται, καὶ δημιουργοὶ ἑνὸς καινούργιου πολιτισμοῦ μέσα εἰς τὸν κόσμον αὐτόν. Δυστυχῶς ὅμως δεν εἴμεθα. – Μᾶς διακρίνουν τώρα, ἐμᾶς τοὺς ἐπισκόπους οἱ Χριστιανοὶ ἀπὸ τὰ ῥάσα, ἀπὸ τὰ γένια, ἀπὸ τὰ καλυμμαύχια, ἀπὸ τὶς μπαστοῦνες, ἀπὸ τὶς μίτρες, ἀπὸ τὰ χρυσάφια. ᾿Απ᾿ αὐτὰ μᾶς διακρίνουν, ὅτι εἴμεθα ἐργάται τοῦ εὐαγγελίου. Ὁ Χριστιανὸς εἶνε «λέων, πῦρ πνέων». Κι αὐτὸς ὁ Χριστιανὸς εἶνε δημιουργὸς μιᾶς μεγάλης ἡρωϊκῆς ἐπαναστάσεως εἰς τὸν κόσμο τοῦτο.
᾿Αλλά, ἐὰν ὁ Χριστιανὸς πρέπει νὰ εἶνε λέων, πρὸ παντὸς λέοντες, πῦρ πνέοντες, πρέπει νὰ εἶνε οἱ κληρικοί, καὶ μάλιστα οἱ ἐπίσκοποι. Αὐτὸ ποὺ λέω τὸ βλέπουμε στὴν ἐκκλησία.

῞Ο,τι εἶνε μέσ᾿ στὸ ναό ἔχει μεγάλη διδασκαλία. Σ’ ὅλους τους ναούςὑπάρχει δεσποτικὸς θρόνος, ποὺ κάθεται ὁ δεσπότης. ῍Αν προσέξετε, ἐπάνω μέν, ψηλὰ εἶνε ἡ εἰκὼν τοῦ Χριστοῦ· ἀλλὰ κάτω, εἰς τὰ βάθρα τοῦ ἐπισκοπικοῦ θρόνου εἶνε ζωγραφισμένο ἕνα λιοντάρι, μαρμάρινο, ἢ ξύλινο!
Γιατί ἆραγε ὥρισε ἡ ᾿Εκκλησία στὰ βάθρα τῶν ἐπισκοπικῶν θρόνων νὰ εἶνε ζωγραφισμένα – σκαλισμένα λιοντάρια;

Αν θέ᾿τε νὰ δῆτε τὴν ἑρμηνεία, πᾶτε στὰ σπίτια σας καὶ ἀνοίξετε τὴν Παλαιὰ Διαθήκη· καὶ θὰ δῆτε ἐκεῖ τὸν ᾿Αμὼς τὸν προφήτη, ποὺ λέγει κεφάλαιο 3, στίχος 9)· «Λέων ἐρεύξεται, καὶ τίς οὐ φοβηθήσεται;». Λιοντάρι, λέει, ἐφώναξε· ποιός δὲ᾿ θὰ φοβηθῇ!;
Μοῦ ᾿λεγε ἕνας πατριώτης μου, ἀπὸ τὸ φτωχὸ χωριό μου, τὶς Λεῦκες, γιὰ τότε ποὺ φεύγανε πολλοὶ καὶ πηγαίναν κάτω στὴν ᾿Αφρική, μέσα στὴν ἔρημο καὶ ἐργαζόνταν στὶς σιδηροδρομικὲς γραμμὲς ποὺ ἔκανε τὸ κράτος – ἡ Αἴγυπτος. Ὅταν ἐνύχτωνε, προτοῦ νὰ δύσῃ – «ὁ ἥλιος ἔγνω τὴν δύσιν αὐτοῦ» (Ψαλμ. 103,19)… ῍Ε λοιπόν, μόλις ἐβασίλευε ὁ ἥλιος, νά καὶ βγαίναν τὰ λιοντάρια. Μᾶς εἶχαν διατάξει, προτοῦ νὰ δύσῃ ὁ ἥλιος, ἀμέσως νὰ μαζευόμεθα σ᾿ ἕνα τοῦνελ ἀπὸ σίδερο. ῎Ετσι… Καὶ μπαίναμε μέσα, κ᾿ εἴμεθα ἀσφαλεῖς. Κ᾿ ἐρχόνταν τὰ λιοντάρια· καὶ πηδοῦσαν ἀπὸ ᾿δῶ, καὶ πηδοῦσαν ἀπὸ ᾿κεῖ· μὰ δὲ᾿ μποροῦσαν νὰ μᾶς κάνουν τίποτα, γιατὶ εἴμεθα μέσα φραγμένοι, μέσ᾿ στὸ σιδηροῦν κλουβὶ ποὺ εἶχαν φτειάσει οἱ προϊστάμενοι. «Λέων ἐρεύξεται, καὶ τίς οὐ φοβηθήσεται;» (᾿Αμ. 3,8)… Λιοντάρι, λέει, φώναξε…
᾿Επιτρέψατέ μου νὰ τελειώσω μὲ τὸ ἑξῆς. Μὲ μιὰ ἀνάμνησιν τοῦ πολυπράκτου βίου μου… ῞Οτι πρὸ 40-45 ἐτῶν ἤμουν ἱεροκήρυκας πλανόδιος. Εἶχα γίνει φοὺτ – μπὼλ στὰ κατύματα τῶν ἀρχιερέων· κλώτσησε ἀπὸ ἐδῶ, κλώτσησε ἀπὸ ᾿κεῖ, δώδεκα – δεκαπέντε μητροπολίτες πέρασα. ῍Ας εἶνε καλά. Τοὺς εὐγνωμονῶ! Μοῦ ᾿δῶσαν καιρὸ νὰ περιοδεύσω τὴν ῾Ελλάδα.

Πῆγα σὲ μιὰ μητρόπολι καὶ ἔλεγα στὸ δεσπότη· —Μά, δέσποτα, συμβαίνουν φοβερά πράγματα στη μητρόπολη, γιατί δὲ᾿ διαμαρτύρεσαι; Γιατί δὲν ἐλέγχεις; Γιατί δὲ᾿ λὲς ἕνα «οὐκ ἔξεστί σοι» (Ματθ. 14,4· Μᾶρκ. 6,18· ᾿Ιωάν. 5,10).
—῎Α, λέει, δὲ᾿ μπορῶ ἐγὼ νὰ πῶ τίποτα ἀπ᾿ αὐτά που λές, γιὰ νὰ μην έχω προβλήματα και μὲ διώξουν.
—Μά, λέω, γιατί; ᾿Εδῶ εἶνε ἱστορία ὁλόκληρη, τί κάναν οἱ πατέρες τῆς Ἐκκλησίας; Τότε λοιπόν, τοῦ λέω· Ξέρεις τί θὰ κάνω; Θά ᾿ρθω μιὰ μέρα στὴν ἐκκλησία· θὰ πάρω ἕνα πριόνι, θὰ βγάλω τὸ λιοντάρι ἀπὸ τὰ βάθρα τοῦ δεσποτικοῦ καὶ θὰ βάλω ἕνα λαγό… Θὰ βάλω ἕνα ξύλινο λαγό!
Λοιπόν, σκληρὸς ἦταν ὁ λόγος – αὐτὸς φοβήθηκε κ᾿ ἔβαλε φρουρὰ τὴν ἑπομένη μέρα καὶ φύλαγε. —Μήπως ἔρθῃ ὁ Καντιώτης καὶ μοῦ ξεῤῥιζώσῃ τὸ λιοντάρι!
Ὅμως ἔλεγα μιὰ ἀλήθεια· Δυστυχῶς, ἀπὸ τοὺς θρόνους τῶν ἀρχιερέων μας, τῶν περισσοτέρων ἀρχιερέων μας —τὸ λέγω μετὰ λύπης—, πρέπει νὰ ξεῤῥιζωθοῦν τὰ λιοντάρια καὶ νὰ μποῦνε λαγοί, ξύλινοι λαγοί!

Αὐτὸ τὸ πιστεύω, τὸ βλέπω. Εἶνε σπουδαῖοι, εἶνε μορφωμένοι, εἶνε εἶνε εἶνε…· ἀλλὰ στεροῦνται τὸ στοιχεῖο ἐκεῖνο, τὸ ὁποῖο χαρακτηρίζει τὸν Χριστιανό, καὶ δὴ τὸν ἐπίσκοπον· τὸ θάῤῥος.
῏Ηταν κάποτε ἐποχή, ποὺ λέοντες, πῦρ πνέοντες ἦταν οἱ ἀείμνηστοι πατέρες (Χρυσόστομοι, Βασίλειοι καὶ μεγάλοι πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας). Καὶ αὐτοί, τί ἤτανε; ῎Ητανε ὁ φόβος εἰς τοὺς ἄρχοντας! τοὺς ἔτρεμαν οἱ ἄρχοντες, τοὺς ἔτρεμαν… Μολονότι δὲν εἴχανε σπαθιά, μολονότι δὲν εἶχαν ὅπλα φονικά, ἐν τούτοις, μὲ τὸ θάῤῥος των, μὲ τὴν παῤῥησία τους, μὲ τὴν ἁγνότητα τοῦ βίου τους ἦταν τρόμος τῶν μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν!

Τώρα καταντήσαμε —στὰ τελευταῖα χρόνια—, ἐμεῖς ποὺ εἴμεθα ὁ τρόμος τῶν μεγάλων καὶ ἰσχυρῶν, νὰ γίνουμε τώρα – οἱ ἄρχοντες νὰ γίνουν ὁ φόβος καὶ ὁ τρόμος! —Μὴ μὴ μὴ μὴ μὴ πειράξῃς!… (Τὸ ἀκροατήριο ξεσπᾷ σὲ πολλὰ χειροκροτήματα καὶ γέλωτες, γιατὶ μὲ τὸν τρόπο ποὺ προφέρει τὰ τελευταῖα «μὴ» ὁ γέροντας, ἀκούγεται ὡς «Μιμή», καὶ μᾶλλον τὸ μυαλό τους πρέπει νὰ πῆγε στὴ Δήμητρα Παπανδρέου – Λιάνη).
῍Αχ ἂχ ἄχ! ἀναστενάζω, ἐγὼ ὁ γέρων ἐπίσκοπος, ὅπου σήμερα – αὔριο φεύγω ἀπὸ τὸ μάταιο κόσμο… Δύει ἡ ζωή μου, φεύγω… ᾿Αλλὰ ἐλπίζω στὸ Θεό, ὅτι οὐκ ἐκλείψουσι στρατιῶται τῇ ᾿Εκκλησίᾳ! Καὶ μικρὰ παιδιὰ ποὺ εἶνε ἐδῶ, ὕστερα ἀπὸ 40-50 χρόνια θὰ εἶνε ἀστέρες πολύφωτοι τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς ᾿Εκκλησίας. Τὸ πιστεύω καὶ ἐργάζομαι.
Νὰ παρακαλοῦμε τὸ Θεό, ἀδελφοί μου, νὰ βγοῦνε πάλι τέτοια λιοντάρια στὴν ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ μας! (Ταυτοχρόνως ἀκούγονται χειροκροτήματα καὶ κάποιοι λένε· ᾿Αμήν! Ἀμήν!…).

Νὰ παύσῃ τὸ ψεῦδος! Νὰ γίνωμε ἀληθινοὶ Χριστιανοί… Νὰ ἀποκτήσωμεν ἄντρας ὑψηλούς (στρατιώτας, ναύτας, δικαστάς), λέοντας, πῦρ πνέοντας! Καὶ ἀκόμη παραπάνω, νὰ ἀποκτήσωμεν ἀρχιερεῖς τοῦ ῾Υψίστου – καὶ ἐπισκόπους καὶ κληρικούς.
Κι ἂν τέτοιοι γίνωμαι, τότε τὸ κακὸ θὰ ἐκλείψῃ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα! ῍Η, ἂν δὲν ἐκλείψῃ ἀπὸ τὴν ῾Ελλάδα, θὰ περιοριστῇ… ᾿Ενῷ τώρα τώρα τώρα, μὲ τέτοια λειψανδρία ποὺ ἔχομε, μὲ τέτοια δειλία, μὲ τέτοια ἀνανδρεία, μὲ τέτοιο ψευτοχριστιανισμό, ποὺ τὸν μοιχό καὶ πόρνο τὸν ὁνομάζουν λεβέντη, τί νὰ περιμένουμε!… 
Τώρα ὅλοι μαζί, μιὰ ψυχὴ – ἕνας λαὸς – ὁ σταυρός σας κανονικός, ἡ καρδιά σας στὸ Θεὸ καὶ ἡ φωνή σας μέχρι τὰ ἄστρα! ῞Ολοι μαζί· «Δι᾿ εὐχῶν τῶν ἁγίων πατέρων ἡμῶν, Κύριε ᾿Ιησοῦ Χριστέ, ὁ Θεός, ἐλέησον καὶ σῶσον ἡμᾶς. ᾿Αμήν».

Ἀποσπασμα ὁμιλίας τοῦ Μητροπολίτου Φλωρίνης π. Αὐγουστίνου.
Ἐγινε στην Αθήνα στις 15.1.1989κασ. 134 15-1-1989 αἴθουσα ὁδ. Ζωοδ. Πηγῆς 44, Ἀθῆναι ἑσπ. Ψευδοχριστιανοὶ

ΠΟΛΥ ΣΗΜΑΝΤΙΚΟ- ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ TOY ΑΓΩΝΙΣΤOY ΙΕΡΑΡΧOY ΦΛΩΡΙΝHΣ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟY ΚΑΝΤΙΩΤOY: ΝΑ ΠΡΟΕΤΟΙΜΑΖΟΥΜΕ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ. ΟΙ ΕΧΘΡΟΙ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΕΝ ΘΑ ΚΑΤΑΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΠΑΠΑΔΕΣ & ΔΕΣΠΟΤΑΔΕΣ, ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΤΑ ΠΑΝΕ ΚΑΛΑ ΜΑΖΙ ΤΟΥΣ. ΚΑΙ ΚΟΚΚΙΝΑ ΡΑΣΑ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΟΥΝ ΝΑ ΦΟΡΕΣΟΥΝ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ…ΘΑ ΔΙΩΞΟΥΝ ΤΟΥΣ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΤΙΣΤΕΚΟΝΤΑΙ!

ΠΡΟΦΗΤΙΚΑ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΠΟΛΥΤΙΜΕΣ ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ
ΑΠΟ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΙΕΡΑΡΧΗ ΤΗΣ ΦΛΩΡΙΝΑΣ π. ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ ΚΑΝΤΙΩΤΗ
ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΠΟΥ ΘΕΛΟΥΝ ΝΑ ΚΡΑΤΗΣΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΠΙΣΤΗ

Σὲ στελέχη των Κατασκηνώσεων τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεως Φλωρίνης στὶς 24-8-1975 (ἀπομαγνητοφωνημένο)


«Ἀπὸ τὴν Αἰτωλοακαρνανία ἕνας φτωχὸς δάσκαλος μὲ δέκα παιδιά, ὅταν ἄκουσε τὸν ἐπιθεωρητή του νὰ βλασφημᾶ το Θεό, ἐξεράγη καὶ τον πέταξε ἔξω ἀπὸ τὴν τάξη. Τὴν ἱερὴ αὐτὴ ἀγανάκτησή του, τὴν πλήρωσε μὲ διωγμό. Ὁ ἐπιθεωρητής, ὡς ἐξουσία ἔχων, ἔκανε κακή ἔκθεση καὶ ἀπέλυσε τὸν δάσκαλο ἀπὸ τὴν θέση του. Και ὁ Μακρυγιάννης ὅταν εἶδε ἕναν εὐρωπαῖο νὰ γελᾶ εἰρωνικά, ποὺ ἔκανε τὸν σταυρό του, τὸν ἔδιωξε ἀπό τὸ σπίτι του.
Ἐκείνους ποὺ θὰ καταδιώξουν οἱ ἐχθροί τῆς πίστεως δὲν θὰ ’νε οὔτε παπάδες, οὔτε δεσποτάδες, γιατὶ αὐτοὶ θὰ τὰ ’χουν πάντοτε καλά μαζί τους, βολεμένα μὲ τὸ κράτος. Ἂν τοὺς ποῦνε νὰ φορέσουν και κόκκινα ράσα, θὰ τὰ φορέσουν…

Τὰ ξέρουν οἱ διῶκτες, ἔξυπνοι εἶνε, τετραπέρατοι εἶνε, ἡ ρίζα εἶνε οἱ θρησκευτικοὶ ἄνθρωποι. Τὸ γνωρίζουν καλὰ καὶ χτυποῦνε δυνατὰ τὰ καρποφόρα δέντρα, τὰ δέντρα τὰ ἄκαρπα δὲν τὰ χτυποῦνε.
Καὶ ἐδῶ (στὴ Φλώρινα) ποὺ ὑψώνεται ἡ σημαία τοῦ Χριστοῦ θὰ τὴν καταλάβουν καὶ τότε θὰ πᾶμε στὴν Ἐκκλησία τῶν κατακομβῶν, στὴν Ἐκκλησία τῆς διασπορᾶς καὶ θὰ ἀντιγράψουμε, ἂν θέλῃ ὁ Θεός, τὰ ἡρωϊκὰ παραδείγματα τῆς Φαβιόλας καὶ τῶν ὅλων ἐκείνων προσώπων, ποὺ δακρύζουμε ὅταν τὰ διαβάζουμε, τὰ ὁποία δὲν εἶνε μῦθος, ἀλλὰ μιὰ πραγματικότης καὶ ὡχρὰ ἀπόδοσις τῆς φοβερᾶς ἐκείνης καταστάσεως. Ἐκεῖ πᾶμε, σ’ αὐτὲς τὶς μέρες ὁδηγούμεθα…

Πρέπει νὰ ἐξετάζουμε τὸν ἑαυτό μας, ἄν εἴμεθα πιστοί. Καὶ ἂν πιστεύουμε, νὰ δείξουμε τὴν πίστι μας με τὰ ἔργα μας.

Ἂν πάρουμε κόσκινο καὶ κοσκινίσουμε τὸν ἑαυτό μας, θὰ τον βροῦμε σκάρτο, «μανή, θεκέλ, φάρες»(Δανιηλ. 5, 25), ἐζυγίσθης, ἐμετρήθης καὶ εὑρέθης ἐλλειπής. Εἴμεθα πολὺ πίσω ὅλοι, στὸ στόμα ἔχουμε τὸ Χριστὸ καὶ στὴν καρδιὰ τὸ διάβολο. Θὰ μᾶς δοκιμάσῃ ὁ Θεός.
Καὶ αὐτὸ ποὺ συνέβει σὲ μᾶς, μιὰ ἀρχὴ εἶνε, «πατάξω τὸν ποιμένα καὶ διασκορπισθήσονται τὰ πρόβατα». Καὶ θὰ ρθῃ ὥρα κατὰ τὴν ὁποίαν – καὶ τὸ Χριστὸ τὸν ἐγκαταλείψανε καὶ ἄπαντες ἔφυγαν. Ποῦ ’νε ὁ Πέτρος; Ποῦ ’νε ὁ Ἰωάννης; Φύγανε, καὶ ἕνας νέος ἀπὸ τὸ φόβο του ἄφησε τὸ σεντόνι καὶ ἔφυγε γυμνός.
Χρειάζεται προετοιμασία. Ἔχουμε;

Εἴδατε, ὁ Ἅγιος Κοσμᾶς ὁ Αἰτωλός; Ζητοῦσε ὡς χάρη ἀπὸ τὸ Θεό· «Ἀξίωσε με Κύριε νὰ χύσω τὸ αἷμα μου γιὰ σένα, ὅπως ἐσὺ ἔχυσες τὸ αἷμα Σου γιὰ μένα». Εἶχε πόθο μαρτυρίου. Νὰ καλλιεργοῦμε αὐτὸν τὸν πόθο καὶ ἐμεῖς.