.

.

Δός μας,

Τίμιε Πρόδρομε, φωνή συ που υπήρξες η φωνή του Λόγου. Δος μας την αυγή εσύ που είσαι το λυχνάρι του θεϊκού φωτός. Βάλε σήμερα τα λόγια μας σε σωστό δρόμο, εσύ που υπήρξες ο Πρόδρομος του Θεού Λόγου. Δεν θέλουμε να σε εγκωμιάσουμε με τα δικά μας λόγια, επειδή τα λόγια μας δεν έχουν μεγαλοπρέπεια και τιμή. Όσοι θα θελήσουν να σε στεφανώσουν με τα εγκώμιά τους, ασφαλώς θα πετύχουν κάτι πολύ πιό μικρό από την αξία σου. Λοιπόν να σιγήσω και να μη προσπαθήσω να διακηρύξω την ευγνωμοσύνη μου και τον θαυμασμό μου, επειδή υπάρχει ο κίνδυνος να μη πετύχω ένα εγκώμιο, άξιο του προσώπου σου;

Εκείνος όμως που θα σιωπήσει, πηγαίνει με τη μερίδα των αχαρίστων, γιατί δεν προσπαθεί με όλη του τη δύναμη να εγκωμιάσει τον ευεργέτη του. Γι’ αυτό, όλο και πιό πολύ σου ζητάμε να συμμαχήσεις μαζί μας και σε παρακαλούμε να ελευθερώσεις τη γλώσσα μας από την αδυναμία, που την κρατάει δεμένη, όπως και τότε κατάργησες, με τη σύλληψη και γέννησή σου, τη σιωπή του πατέρα σου του Ζαχαρία.

Άγιος Σωφρόνιος Ιεροσολύμων

Η αληθινή μου ιστορία (Νέο θαύμα της Παναγίας μας)




Πριν από 5,5 χρόνια ξεκίνησαν όλα. Απόφοιτη νηπιαγωγός με όνειρα και περιέργεια ν’ ανακαλύψω τη ζωή. Γυρνώντας όμως απ’τη Θεσσαλονίκη που σπούδαζα στο χωριό μου, άρχισε να μου συμβαίνει κάτι επιστημονικά ανεξήγητο. Αρχικά ένα έντερο προβληματικό και αμέσως μετά μια δυσωδία, που πιο έντονη μάλλον δε γίνεται, απ’ όλο μου το σώμα αναδυόταν σ’ όλο το χώρο. Γιατροί, εξετάσεις, νοσοκομεία. Μα όλα πεντακάθαρα. Οι δείκτες των εξετάσεων καλύτεροι από ποτέ και οι γνωματεύσεις των γιατρών αόριστες, ίσως στρές, ίσως, ίσως… Μα αυτά τα χρόνια ξεκάθαρη απάντηση από πουθενά. Καθώς αυξανόταν η μυρωδιά μεγάλωνε και η ανησυχία μου να μάθω το γιατί. Να τι έφταιγε! Μεγαλώνοντας κάτι είχα ξεχάσει πίσω, την πίστη. Απομακρυνόμενη απ’τον Θεό, τα δεινά χτύπησαν τη πόρτα μου. Για να σωθώ. 
Τον προτελευταίο χρόνο ήρθε και ο διορισμός μου και μαζί το δώρο από μια μαθήτριά μου, μια εικόνα της Δέσποινας Υπεραγίας Αειπάρθενης Θεοτόκου. Τότε άρχισα και τα "Σε παρακαλώ". "Σε παρακαλώ Παναγιά μου, νιώθω χαμένη, οδήγησέ με". Και με σπλαγχνίστηκε, και με οδήγησε! 
Συζητώντας με μια πραγματικά ξεχωριστή και αξιομίμητη οικογένεια έμαθα το όνομα ενός γέροντα στο Άγιον Όρος. Εκεί άνοιξε η πόρτα. Ήμουν σ’ένα σπίτι με πόρτες και παράθυρα απ’ το αδιέξοδο κλειστά και άνοιξαν όλα τα παντζούρια για να δώ το φώς. Για να βιώσω την πίστη πέρα από τύπους. Την αλήθεια. Το φώς. Εδώ και 1 χρόνο όλα στη ζωή μου άλλαξαν. Όλα. 
Πριν 3 μέρες τηλεφώνησα στον Πνευματικό μου πατέρα και τον ρώτησα αν ήρθε η ώρα να θεραπευτώ. Μου είπε: "Να γίνεις καλά", "γέροντα και ταπείνωση να’χω για να μη βλαφθώ", "και ταπείνωση". 
Το πρωί ξυπνώντας το βάρος απ’ το έντερό μου είχε λυθεί, κανένας μετεωρισμός, το σώμα έπαψε να’ναι σαν "κομμένο" πάνω και κάτω από τη μέση, ελευθερώθηκα. Μετά 3 μέρες, συμβολικά, η δυσωδία εξαφανίστηκε παντελώς και σήμερα, 4η ημέρα, θέλω να το μοιραστώ μαζί σας ότι η Μεσίτρια του Θεού, η Παναγία μας, με τις ικεσίες του γέροντα, θαυματούργησε! Σε μένα, το πιο αμαρτωλό παιδί του Πνευματικού μου πατέρα. Γι’ αυτό θέλω να φωνάξω: ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΛΠΙΔΑ! Ο Πατέρας, ο Υιός και το Άγιο Πνεύμα, η Υπεραγία Θεοτόκος, οι Άγιοι! Ναι η Μητέρα μας! Η ΘΕΟΤΟΚΟΣ! Δόξα σοι!!! Η ευγνωμοσύνη απέραντη, προς την Μεσίτρια ουρανού και γης, την Παναγιά μας, προς τον μεσίτη της γης προς τον ουρανό, τον Πνευματικό μου πατέρα, ευχαριστώ…