Οφείλουμε κι εμείς με ταπείνωση, με ευγνωμοσύνη, με φόβο και δέος να ζούμε το μαρτύριό μας, ενθυμούμενοι πάντοτε τον ληστή. Ο οποίος ληστής την έσχατη στιγμή της ζωής του είδε τα πράγματα αλλιώς...
Τον αξίωσε ο Θεός να συμπάσχει και αυτός εκεί με τον Χριστό.
Αν βέβαια θέλεις να μην χάσεις την ζωή σου, αλλιώς είναι τα πράγματα. Αν όμως θέλεις να είσαι του Χριστού, θα μαρτυρήσεις, θα έρθουν πειρασμοί και πόνοι που θα σε δοκιμάσουν, καθαρίζοντας την ψυχή σου από τους ρύπους της εμπάθειας.
Με τη χάρη του θεού θα μαρτυρήσει κανείς, με τη χάρη του Θεού θα αγωνιστεί.
Η χάρη φώτισε τον ληστή να δει τα πράγματα όπως τα είδε, να τα καταλάβει όπως τα κατάλαβε, να πάρει τη στάση που πήρε και να μην επηρεαστεί καθόλου από τον άλλο ληστή. Όμως προηγήθηκε του φωτισμού η μετάνοια, προηγήθηκε η αποδοχή της αμαρτωλότητάς του.
Πέρασε σε άλλο πνεύμα ο ληστής, και ήξερε τί να πει. Δύο λόγια είπε στον Χριστό, αλλά είπε αυτά που χρειάζονταν: «Μνήσθητί μου, Κύριε, όταν έλθης εν τη βασιλεία σου».
Δύο λόγια άκουσε από τον Χριστό: «Αμήν λέγω σοι, σήμερον μετ’ εμού έση εν τω παραδείσων».
Χρειάζεται, αδελφοί μου, να γίνουμε γενναίοι. Να έχουμε μια πνευματική γενναιότητα, η οποία πηγάζει από την αγάπη μας στον Χριστό.
Τελικά εκείνο που θέλει ο Θεός είναι να ανταποκριθείς, να Τον εμπιστευθείς.
Εκείνο, που θέλει ο Θεός, είναι να πάρεις τέτοια στάση στην ζωή σου, ώστε το Πανάγιο Πνεύμα να μπορεί να έρθει και να σε οδηγήσει «εις πάσαν την αλήθειαν».
Μπορεί να περάσεις μέσα από πόνο, μαρτύρια, μέσα από φωτιές όπως λέγει ο ψαλμωδός: «Διήλθον δια πυρός και ύδατος και εξήγαγες ημάς εις αναψυχή».
Κάθε δοκιμασία, κάθε πειρασμός, εάν τον εκμεταλλευτούμε, θα μας οδηγήσει τελικά εις αναψυχήν.
Ο ληστής λυτρώθηκε, ελευθερώθηκε, γιατί αποδέχτηκε την κατάστασή του και αφέθηκε με εμπιστοσύνη στον Χριστό.
Ας τον μιμηθούμε. Ας ληστέψουμε και εμείς τον Παράδεισο.