Ο Χριστός, για να δηλώσει τη μικρή σημασία του σωματικού θανάτου μπροστά στον πνευματικό θάνατο, είχε πει στους μαθητές Του: «μη φοβηθείτε απ’ αυτούς που θανατώνουν το σώμα, ενώ την ψυχή δεν μπορούν να θανατώσουν, να φοβηθείτε περισσότερο αυτόν (το Θεό) που μπορεί και ψυχή και σώμα να θανατώσει στην κόλαση»(Ματθ. 10,28).
Το θάνατο του σώματος του Λαζάρου (Ιωαν.11,11) και της κόρης του Ιαείρου (Μαρκ. 5,39) ο Χριστός τον ονόμασε κοίμηση. Κοίμηση σημαίνει όχι εκμηδένιση αλλά αδρανοποίηση. Η ψυχή που έδινε ζωή στο σώμα διακόπτει τη συνύπαρξη μ’ αυτό για κάποιο χρονικό διάστημα. Ο θάνατος απασχολεί περισσότερο τους ηλικιωμένους, καθώς με τα γηρατειά έρχονται αρώστιες και σωματική αδυναμία. Κανείς δε θέλει να πεθάνει. Κι όμως ο θάνατος είναι για όλους σίγουρος.
Το φόβο του θανάτου και τον ίδιο το θάνατο τον ξεπερνά κανείς, όταν έχει καλή σχέση με το Θεό και δεν έχει ενοχές από αμαρτίες.Τότε ο θάνατός του είναι μετάβαση προς το Θεό, τον ουράνιο Πατέρα. Βέβαια κι αυτός έχει κάποιο φόβο μήπως με τη ζωή του δεν ευαρέστησε το Θεό και αγωνιά. Ο άπιστος, όμως, που φεύγει απ’αυτόν τον κόσμο χωρίς καμιά ελπίδα, μελαγχολεί και απελπίζεται.
Από το βιβλίο «Νεανικές Αναζητήσεις - Α’ Τόμος: Ζητήματα πίστεως» (σελ. 131-132),
Αρχ. Μαξίμου Παναγιώτου,
Ιερά Μονή Παναγίας Παραμυθίας Ρόδου