Το έτος 1994, κάποιος Αγιορείτης επισκέφθηκε το παλαιό Μοναστήρι του Αγίου Διονυσίου στον Όλυμπο. Εκεί, συνάντησε μια γιαγιά ευλαβέστατη που βοηθούσε τους προσκυνητές. Η γιαγιά αυτή ανέφερε στον μοναχό το εξής, θέλοντας να μάθει την γνώμη του, αν κάνει καλά:
«Όταν βλέπω κανένα φίδι στην αυλή του Μοναστηριού, εδώ έχει πολλά φίδια, το σταυρώνω και το φίδι κοκαλώνει. Γίνεται σαν βέργα. Μετά, το πιάνω και το πετάω έξω. Μου λένε μερικοί: “Χαζή είσαι, που πιάνεις τα φίδια;”· κι εγώ τους λέω: “Γιατί είμαι χαζή; Ποιο είναι ποιο δυνατό, το φίδι ή ο Σταυρός του Χριστού, πάνω στον Οποίον σταυρώθηκε ο Χριστός και έσωσε τον κόσμο;”. Με την δύναμη του Σταυρού, όταν θέλω να ζυμώσω, βάζω αλεύρι και νερό, τα ανακατεύω, τα σταυρώνω, μετά σηκώνεται το προζύμι και κάνω ψωμί».
Κάποιος μπουλντοζιέρης, κατάκοπος από την εργασία του, ξάπλωσε μια καλοκαιρινή νύχτα να ξεκουραστεί. Αισθάνθηκε στον ύπνο του ένα βάρος να τον πιέζει και ξύπνησε αλλά δεν μπορούσε να αντιδράσει. Έβλεπε ένα μαύρο, κάτι σαν σκυλί που προχωρούσε σιγά–σιγά προς το κεφάλι του και τον πλάκωσε. Πήγαινε να του βγει η ψυχή. Όταν όμως έφθασε μέχρι το στήθος, άκουσε μια φωνή: «Αν δεν είχες “αυτό” (=τον Σταυρό) στο στήθος σου, θα έβλεπες τι θα πάθαινες!» και αμέσως εξαφανίστηκε. Ευχαρίστησε τον Θεό, έκανε τον σταυρό του και κατάλαβε πόσο μεγάλη είναι η δύναμη του Σταυρού, που τυπικά φορούσε πάνω του μέχρι τότε…
[«Ασκητές μέσα στον κόσμο»
τόμ. β΄, μέρος α΄, βιογρ. ιστ΄, σελ. 386–387,
Άγιον Όρος 20118.]